คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : File 23 : สับสน / ชอบ / ตัดสินใจ
File 23 : สับสน / ชอบ / ตัดสินใจ
งื่มมม
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆ มีเสียงฝนตกคลอเบาๆ ลมพัดเข้ามากระทบบนใบหน้าชวนให้สดชื่น
"อ๊ะ วนิลาๆ"
เอ๋ เสียงคุ้นๆ
"ใครน่ะ..."
"ห๊า ฉันซุนวูไง"
พรึบ!
เหวอออ ซุนวูจริงๆด้วย ฉันตกใจกับชื่อของซงซุนวู จนเผลอลุกขึ้นแบบกะทันหัน ทำให้ปวดหัวปี๊ด จนต้องทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง ซุนวูรีบเอาผ้าเย็นมาวางลงบนหน้าผากฉัน พร้อมกับเอามือมาแตะที่แก้มทั้งสองข้าง
ฉันสับสนเล็กน้อยว่า...ฉันเป็นอะไรไป ถ้าจำไม่ผิดคือฉันไปนั่งรถเล่นกับซุนวู แล้วก็เจอกับ...แทอี อ่ะ! แล้วหลังจากนั้นอะไรนะจำไม่ได้
"นี่ ทำไมฉันมานอนอยู่ที่นี่ล่ะ" ฉันถามขึ้นพร้อมลุกขึ้นอีกครั้งแบบช้าๆ เมื่อมองสำรวจแล้วมันคือบ้านพักบนเกาะเชจู แล้วตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดสนิท
"เธอไข้ขึ้นน่ะสิ ทำไมไม่บอกันสักคำ ถ้าฉันวิ่งมารับเธอไม่ทัน หัวเธอแตกแน่ๆ พวกเธอนี่เป็นพวกชอบหาเรื่องให้ตัวเองรึไงกัน เพื่อนเธอก็นอนโรงพยาบาลนะ อยากไปนอนเป็นเพื่อนกันเหรอ" ซุนวูพูด ดูเหมือนเขาจะหงุดหงิดนิดหน่อย
"ฉันขอโทษ...เดี๋ยวสิ! แล้วแทอีล่ะ"
"แทอีทำไม? คราวนี้เธอทำฉันเป็นห่วง ดังนั้นพูดขอโทษได้แต่ห้ามร้องไห้นะ" ซุนวูเก็บผ้าขนหนูที่ฉันทำหล่นลงพื้นใส่ลงในกะละมัง ก่อนจะขยี้หัวฉันเหมือนหมั่นเขี้ยวแล้วจะเดินออกไป ตอนนั้นเองที่ฉันพูดตามใจสั่ง
"คนที่นายชอบ...คือแทอีใช่ไหม"
ซุนวูชะงักทันที ก่อนจะหันขวับมาหาฉัน ที่ก้มหน้าก้มตาถามไป จะว่าไปแล้ว...เหมือนฉันจะพูดอะไรกับแทอีด้วย แต่ก็จำไม่ได้เพราะถ้าเกิดแทอีไม่ใช่คนที่ซุนวูชอบล่ะก็...เฮ้อโล่งอกไปที
"ใช่...แทอีนั้นแหละ"
...ใช่จริงๆเหรอเนี่ย ฉันนี่บ้าจัง เห็นการกระทำของซุนวูแล้วแท้ๆ ยังไม่รู้อีกว่าเขาชอบกัน
"อื้ม...นายไปเถอะ"
ฉันสับสนตัวเองจังเลยตอนนี้
ฮึก...ฮือออ
ฉันแอบร้องไหเบาๆ ยังไม่ทันได้บอกชอบเขา ฉันก็อกหักซะแล้ว ฮึกๆ แล้วเขามาทำดีกับฉันทำไม เพราะฉันเป็นเพื่อนงั้นเหรอ ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเขาสักหน่อย
"ฮึกๆ ซุนวู ฉันชอบนาย"
ตลอดคืนทั้งคืน ฉันนอนร้องไห้ไม่หยุดอยู่ใต้ผ้าห่ม แถมฉันยังล็อคประตูห้องไม่ให้ซุนวูเขามาด้วย ฉันกลัวเขาจะเห็นฉันร้องไห้ กลัวว่าเขาจะรู้ว่าฉันคิดกับเขาเกินเพื่อน
.......
และแล้วพวกเราสองคนก็กลับมาถึงบ้านกันสักที ตลอดทางที่นั่งเครื่องบินมา ซุนวูเอาแต่ถามว่าฉันเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายตรงไหนเหรอ ฉันก็ได้แต่แกล้งหลับไปโดยไม่พูดอะไร ระหว่างทางกลับบ้านซุนวูเองก็เงียบใส่ฉันเช่นกัน บรรยากาศมันผิดจากตอนขาไปลิบลับ แถมภารกิจต่างๆก็ล่มไม่เป็นท่า แต่ทางนั้นก็บอกว่าไม่เป็นไร ส่วนฉันเอง...ตอนนี้ไม่อยากทำอะไรสุดๆ ตลอดสองวันที่ผ่านไปฉันไปเยี่ยมเชอร์เบทแล้วก็กลับมาบ้านนั่งเฉยๆเงียบๆ บริษัทก็ไม่เข้า ดีที่ช็อกโกล่าคอยรายงานเหตุการณ์ที่บริษัทให้ ส่วนซุนวู...ฉันพยายามหลบหน้าซุนวูตลอดเวลา และดูเหมือนเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรฉันนัก เขาอาจจะคิดว่าฉันแกล้งเล่นละคร แต่เปล่า...
พวกเขาแลกเบอร์ของกันและกันแล้ว...ฉันคิดว่าตอนนี้ พวกเขาต้องคุยกันทุกวันแน่ๆ โอ๊ยยย ทำไมถึงอึดอัดแบบนี้ เมื่อวันนั้นฉันพูดอะไรกับแทอีบ้างนะ เอ๊ะ แทอีมีแฟนรึเปล่าน้า ถ้ามีซุนวูก็ต้องอกหักน่ะสิ
"โอ๊ยยยย!" ฉันขยี้หัวตัวเองด้วยความรำคาญใจ อึดอัดจนอยากจะเป็นบ้า
"เฮ้ย วนิลาใจเย็นๆเว้ย" ช็อกโกล่าวิ่งมาจากไหนไม่รู้ เธอเข้ามาจับตัวฉันเขย่าไปมา "แกเป็นบ้าอะไรวะ ไปเที่ยวมาแทนที่จะมีความสุข กลับมานั่งเป็นบ้าเป็นบออะไรอยู่หลายวันเนี่ย เห็นแล้วหงุดหงิด! บอกมาตามตรง! แกเป็นอะไรของแก" ช็อกโกล่าคาดคั้น
"ฉันก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน..." ฉันพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ก่อนจะกอดช็อกโกล่าแล้วร้องไห้ออกมา "ฉันคิดว่า ฉันชอบซุนวูวะแก ฉันจะทำยังไงดี ฮืออออ" พูดเสร็จก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ปล่อยให้มันไหลออกมา
"กะ...แกใจเย็นไว้นะ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ชอบใครสักคนไม่ได้เป็นความผิดสักหน่อย ฉันเองยังชอบเฮซองเลย" ช็อกโกล่าพูดจบก็กอดปลอบใจฉัน
"แต่เขา...มีคนที่เขาชอบแล้ว ฮือออ เขามีคนที่ชอบแกเข้าใจไหม"
"ฮะ!..."
แล้วเราสองคนก็กอดคอกัน โดยที่ฉันร้องไห้ไม่หยุด ส่วนช็อกโกล่าก็ปลอบใจฉันที่ร้องไห้ไม่หยุด จนในที่สุดน้ำตาก็ไม่มีให้ไหลออกมา เป็นเวลานานหลายนาทีที่ฉันร้องไห้ออกมา ฉันรู้สึกดีขึ้นที่ได้ปล่อยมันออกมา ช็อกโกล่าไม่พูดอะไรมาก เธอเพียงแต่ยิ้มให้กำลังใจฉัน ฉันรู้สึกดีใจที่ได้มีเพื่อนที่ดีแบบนี้ รวมถึงทุกคนที่คอยเป็นห่วงฉัน ซูชิ เชอร์เบท ไอซิ่ง
"ฉันเชื่อว่าแกต้องผ่านมันไปได้ เชื่อสิวนิลา"
.......................................
วันนี้พวกเราสามคนจะไปรับเชอร์เบทกลับบ้านกัน ดูเหมือนว่าไอซิ่งจะติดภารกิจอะไรบางอย่าง เพราะตั้งแต่กลับมาจากไปเที่ยวกับเทโฮ เธอก็เอาแต่คร่ำเคร่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่บริษัท บางวันถึงขั้นนอนค้างอยู่ที่นั่น ฉันได้ยินซูชิเล่ามาว่า ไอซิ่งบอกเกลียดเทโฮสุดใจ และจะแก้แค้นเขาที่มาหลอกเธอ อ๊าดูแล้วคู่นี้วุ่นวายไม่แพ้ช็อกโกล่ากับเฮซองเลย
"ไอซ์กำลังทำอะไรของมันอยู่นะ น่าเป็นห่วงจังเลย" ซูชิพูดระหว่างทางเดินเข้าโรงพยาบาล
"ไม่แน่ใจนะ เห็นมันบอกจะทำเว็บอะไรเนี่ยแหละ" ฉันพูด
"เป็นห่วงแหะ ไว้เดี๋ยวมันพร้อมก็มาบอกพวกเราเองแหละ จะว่าไปเทโฮไม่น่าเป็นคนนิสัยแบบนั้นเลยเนอะ เสียดายลีดเดอร์อะ T^T" ช็อกโกล่าโอดครวญ
"ใจเย็นดิ แกมีเฮซองอยู่แล้วนะ ได้ข่าวว่าช่วงนี้ทะเลาะกันน้อยลงเหรอ" ฉันถาม
"ตลกและ ไม่เอามาจากไหน เฮซองเป็นบ้ามากกว่าเดิมอีก ไม่รู้จะเกลียดอะไรฉันนักหนา T^T เขาทำอะไรผิดตัวเองถึงไม่ชอบเขา แงงง"
"ฮะๆ ก็แกชอบทำหน้าหื่นๆใส่ เฮซองเขาก็กลัวแกอะดิ -.,-" ซูชิแซว
จะว่าไปก็น่ารักดีแฮะ ฉันล่ะอึ้งความหน้าทนของช็อกโกล่าเลย โดนด่าแบบนั้นยังทำหน้ามึนแล้วก็กระโดดเกาะแขนหน้าตาเฉย ซูชิเองก็น่ารัก อยู่กับจงจุนหน้าแดงแปร๊ดเลย เฮ้อ คงมีแต่ฉัน... ไม่เอาๆ ไม่คิดมาก
ฉันสะบัดหน้าไปมา แล้วทำให้ตัวเองสดชื่นขึ้นมันที เพื่อไม่ให้เพื่อนๆเป็นห่วง
ก๊อกๆ
"เข้ามาเลยครับ"
โอ๊ะ เสียงของจองมินนิ
เมื่อเข้าไปในห้องก็พบว่าเชอร์เบทเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดธรรมดาเรียบร้อยแล้ว แถมดูจะสดใสมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ดูเป็นผู้หญิงขึ้นเยอะมาก ส่วนข้างๆก็มีจองมินถือกระเป๋าเสื้อผ้าให้ เธอโบกมือให้พวกเราสามคน ก่อนจะวิ่งมากอดฉันด้วยความคิดถึงที่ไม่พบกันนาน
"พยายามเข้านะเว้ยวนิลา ฉันเชียร์แก มัดใจซุนวูไว้!" เชอร์เบทกระซิบ
"เฮ้ย รู้ได้ไง"
"เพื่อนกันมีเหรอจะไม่รู้ ฉันอยู่โรงพยาบาลก็ใช่จะไร้ข่าวสารนะจ๊ะ"
ว่าแล้วก็หันไปหาเจ้าคนบอกข่าว ตอนนี้เพื่อนในกลุ่มเขารู้กันหมดแล้วว่าฉันชอบซุนวูจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะดันอกหักก่อนจะได้บอกชอบ เรื่องนี้คงไปถึงหูผู้จัดการแหงเลย เขาถึงได้แซวฉันตอนเจอหน้ากันที่บริษัท โอ้วววพระเจ้าแกล้งฉัน ฮือออ ทำไมคนอื่นรู้แล้วซุนวูไม่รู้ด้วยตัวเองบ้างหว่า
จองมินกับเชอร์เบทหวานกันมาก จนพวกฉันต้องคอยเตือนว่าระวังเป็นข่าว พอมาถึงบ้านก็เจอกับพวกรีเทิร์นที่เหลือ แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นมีซุนวูอยู่ด้วย
"ย๊า ช่วงนี้นายคุยแต่โทรศัพท์นะ แต่งเพลงบ้างรึเปล่า" เฮซองพูดขึ้น
พรึบ
ฉันวางกระเป๋าเชอร์เบททิ้งไว้แล้วรีบยองไปนั่งหลังโซฟาทันที โดยไม่ให้ซุนวูรู้ตัว ความจริงฉันก็ไม่อยากรู้เรื่องนี้นักหรอก แต่ตัวมันดันไวกว่าความคิด
"ฮยองรู้ได้ไงอะ แอบฟังคนอื่นเขาคุยกันเหรอ" ซุนวูพูด
"เปล่า แค่บังเอิญเห็นเฉยๆ แฟนเหรอ?"
"เฮ้ย ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน เพื่อนเก่าเฉยๆ" ซุนวูปฏิเสธทันควัน
"นี่ ถ้านายจะคบกับใครแล้วกลัวว่าแฟนคลับจะไม่สบายใจล่ะก็ นายคิดผิดแล้วล่ะ แฟนคลับต้องเข้าใจเราอยู่แล้ว ใจคนเรามันห้ามกันไม่ได้รู้ไว้ซะ"
ป๊าดดด ทำแบบนี้ก็เสียใจเท่ากันนั้นแหละ
"ผมรู้แล้ว อ๋อ ผมแต่งเพลงเสร็จแล้วนะไว้จะเอาไปให้ฟังที่บริษัทพรุ่งนี้" ซุนวูพูดจบก็ลุกขึ้น ทันใดนั้นเขาก็เผลอชนกับโต๊ะโคมไฟเข้า จังหวะนั้นเองที่โคมไฟโอนเอนจนหล่น
โครม!
"โอ๊ยย!"
โคมไฟที่หนักมากขนาดที่เวลาจะทำความสะอาดทียังเลี่ยงที่จะไม่ยกมัน หล่นใส่หัวฉันที่แอบนั่งฟังอยู่หลังโซฟาอย่างจัง ซุนวูตกใจมากรีบปีนโซฟามาดูต้นเสียง รวมถึงเฮซองและทุกคนๆ ฉันที่เจ็บจนพูดไม่ออก ได้แต่นั่งงอตัวน้ำตาเล็ด สะบัดหัวไปมาหวังคลายความเจ็บปวดได้บ้าง ความเจ็บปวดไหลเวียนมาไม่ขาดสายจนฉันที่กุมมือไว้บนหัวถึงกับตระคิวกินกันเลยทีเดียว
"เฮ้ย วนิลาเป้นอะไรมากไหม!"
เป็นสิวุ้ยยย T^Tคนบ้า ฉันเจ็บหัว เจ็บใจ เจ็บกาย ไปหมดแล้ว เพราะนายคนเดียว
ฉันได้แต่ส่ายหัวบอกแทนคำพูด เพราะพูดไม่ออกจริงๆตาลายไปหมดแล้ว TTไม่รู้ชีวิตฉันมันกลายเป็นสาวซุ่มซ่ามไปตั้งแต่เมื่อไร
"แล้วเธอมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย" เฮซองพูดขึ้น
"ย๊า นายรังแกเพื่อนฉันเหรอ อีเฮซอง!" ช็อกโกล่าพูดขึ้น เธอดูเหมือนจะเป็นห่วงฉันมาก
"หยุดเลยๆ ซุนวูมันทำต่างหาก ฉันเปล่า"
"เจ็บมากไหมแก" เชอร์เบทกับซูชิพูดขึ้นพร้อมกัน ฉันเลยพยักหน้าบอก
ฮือออ ความเจ็บไม่หายไปสักที
"ขอโทษนะ" อยู่ๆเสียงซุนวูก็พูดขึ้น พร้อมกับช้อนตัวของฉันขึ้นอุ้ม ท่ามกลางสายตาของทุกคนในห้องที่ต่างตกตะลุงภาพตรงหน้า ฉันที่เจ็บจนไม่อยากรับรู้อะไรก็แอบอึ้งอยู่ในใจเหมือนกัน เขาวางฉันลงบนโซฟาอย่างนุ่มนวล ก่อนจะเอาอะไรเย็นๆมาประคบที่หัวอย่างเบามือ
"ค่อยยังช่วยไหม" ซุนวูพูดขึ้น
O[]O <<< สายตาทุกคนตอนนี้
"อื้ม" ฉันเขินจนพูไม่ออกเลยทีเดียว เรื่องที่แอบฟังแล้วเจ็บตัว กับเรื่องที่ซุนวูเป็นห่วงฉันจนออกนอกหน้า
ตอนนั้นเองที่ฉันเพิ่งรู้ตัวเองว่าฉันไม่สามารถตัดใจจากซุนวูได้ ฉันชอบเขาแล้วฉันก็จะชอบเขาต่อไป
"เฮ่ แล้วเธอมาแอบฟังเราสองคนคุยกันรึไง" แต่แล้วตัวทำลายบรรยากาศอย่างเฮซองก็พูดขึ้น
"นั้นสิเธอมานั่งทำอะไรอยู่หลังโซฟา? O_O" ซุนวูเองก็ทำสีหน้าสงสัย แต่มือก็ยังประคบไปเรื่อยๆ
"เอ่อ...คือฉัน..."
จะบอกได้ยังไงว่าอยากรู้เลยไปแอบฟังงงงงง กรี๊ดดด ทำไมเพื่อนๆยังไม่หายอึ้งกันอีก มาช่วยฉันที ฮือออ ช็อกโกล่า แกมาเอาเฮซองของแกออกไปเดี๋ยวนี้เลย
"หรือว่าเธอชอบซุนวู!"
แล้วทุกอย่างก็ตื้อไปหมด เมื่อประโยคคำถามจากเฮซอง ทำให้ซุนวูถึงกับหันมามองฉันตาโตเท่าไข่ห่าน
O[]o!! ไม่ได้นะ >< นายจะมารู้ความในใจฉันไม่ได้
ความคิดเห็น