คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : File 20 : เอาคืน / ถูกหลอก / ฆาตกรโรคจิต
니가 보고 싶어지면 니가 더 그리워지면 멍하니 누워 멍하니 누워
ถ้าหากว่าฉันคิดถึงเธอ ถ้าหากว่าฉันคิดถึงเธอมากขึ้น ได้แต่ทิ้งตัวนอนนิ่งๆ ทิ้งตัวนอนนิ่งๆ
lyrics credit: mnet romanization & translation:@MOMO920304
File 20 : เอาคืน / ถูกหลอก / ฆาตกรโรคจิต
อยากจะบ้าตายวันละหลายๆรอบ ทำไมฉันต้องมานั่งคอยกังวลใจเรื่องจองมินด้วย ก็ในเมื่อฉันตัดสินใจลงมือแกล้งเขาไปแล้ว หรือฉันจะกลับไปรับเขาดี เอะ ไม่ดีแน่ๆเขาอาจจะแกล้งฉันอีกก็ได้ งั้นก็...
"จองมิน! นะ...นายอยู่ไหน ฮึกๆมารับฉันที" ฉันตอบกลับพร้อมทำน้ำเสียงสั่นเครือ คล้ายคนร้องไห้
"เอ้า แล้วเธอเดินไปไหนเนี่ย บอกจุดที่เด่นๆมาทีฉันจะไปหา" น้ำเสียงจองมินฟังดูเครียดขึ้นกว่าเดิม
"อยู่..."
ฉันยังไม่ทันได้แสดงละครต่อ โทรศัพท์ก็ดับไปทันที นี่มันเลียนแบบละครน้ำเน่ารึไงวะ ที่แบตฯจะหมดตอนเวลาสำคัญ แต่ช่างเถอะ แบบนี้เขาจะต้องกระวนกระวายแล้วตามหาฉันจนทั่ว! ฮ่าๆ แค่คิดก็จั๊กจี้หัวใจแล้ว แต่เราทำแรงไปหรือเปล่านะ จองมินก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร... หรือฉันจะกลับไปหาเขาดี ดูจากน้ำเสียงเขาคงต้องตามหาฉันแทบพลิกห้าง หรือเขาจะแก้ตัวเมื่อคราวที่แล้ว เขา...เขา...
โอ๊ย หยุดคิดไม่ได้ รู้สึกผิดอีกต่างหาก
ฉันใช้เวลาคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างอยู่สักพัก แล้วก็คว้ากระเป๋าคู่กายใบเดิม แล้วเดินออกจากหอพักทันที ฉันรู้สึกแย่ที่ทำให้จองมินต้องเป็นห่วง ยิ่งติดต่อกันไม่ได้แบบนี้...เขาต้องกำลังรู้สึกกังวลอยู่แน่ๆ
ฉันยืนรอรถเมล์อยู่นานสองนานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมาสกที นี่ก็เลยไปสิบนาทีแล้ว ฉันเลยตัดสินใจใช้เงินก้อนสุดท้ายที่พกติดตัวมาทั้งหมดนั่งแท๊กซี่ เพื่อความรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มิตเตอร์พุ่งทะยานมาจนถึงจำนวนเงินที่น่าตกใจมาก อีกสองป้ายก็จะถึงแล้วด้วย อย่าเพิ่งเกินจะได้มั้ยคะ!
ติ๊ด
กรี๊ดดด มันเพิ่มขึ้นอีกแล้ว ไม่ไหวแล้วต้องรีบลงเดี๋ยวไม่มีตังจ่าย
ฉันบอกให้คนขับจอดตรงป้ายรถเมล์ ฉันลงมาด้วยความรู้สึกโล่งกระเป๋าเบาๆ ก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินด้วยความเร็วสูง ฟ้าเริ่มมืดแล้วด้วย T^T หนาวอ่ะ ในที่สุดก็เดินมาถึงห้างที่แม้ฟ้าจะมืดคนก็ยังคงพลุกพล่านเหมือนเดิม ฉันควานหามือถือในกระเป๋า แต่ก็พบความว่างเปล่า ก่อนจะเอะใจนึกขึ้นได้ว่าวางทิ้งเอาไว้ที่บ้าน แถมตอนนี้เงินหยอดตู้ยังไม่มีเลย รันทดจริงๆชีวิตฉัน ไม่ได้ดั่งเลยสักอย่าง ฉันตัดสินใจที่จะติดต่อที่จุดบริการลูกค้าให้ช่วยประกาศตามหาคน
"ขอโทษนะคะ" ฉันทักพนักงานสาวสวยคนหนึ่ง เธอยิ้มให้ฉันอย่างสุภาพก่อนจะถามกลับ
"มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ"
"คือว่าพอดีฉันหลงทางกับเพื่อนน่ะค่ะ"
"อ๋อ งั้นแจ้งชื่อของคุณและเพื่อนของคุณมาด้วยค่ะ ฉันจะประกาศให้มาพบที่จุดบริการลูกค้า"
"ขอบคุณนะคะ ฉันชื่อเชอร์เบทค่ะ ส่วนเพื่อนฉันชื่อ..."
ฉันชะงักทันที ซวยแล้วสิ ถ้าบอกว่าชเวจองมิน ผู้คนต้องแตกตื่นแห่กรูกันมาแน่ๆ ถึงจะอ้างว่าเป็นคนชื่อเหมือนก็เถอะ แฟนคลับเขาต้องมาดูให้เห็นกับตา โอ้พระเจ้า! แล้วข่าวก็ดังออกไปว่าเขามากับผู้หญิง คราวนี้ชีวิตฉันได้จบสิ้นกันแล้วววววว ไม่ได้ๆจะใช้ชื่อจริงไม่ได้ อื้มม...แต่จะบอกว่าชื่ออะไรล่ะ
"เอ่อ...คืออย่างนี้นะคะ ช่วยประกาศไปว่าพี่เลี้ยงเชอร์เบทรออยู่ที่จุดบริการลูกค้า อย่างนี้ได้ไหมคะ"
พนักงานสาวเลิกคิ้วขึ้นแวบหนึ่งก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
เขาจะได้ยินประกาศไหมนะ หวังว่าจะเข้าใจความหมายย่อๆนะ ในเกาหลีคนชื่อเชอร์เบทคงมีไม่มากเนอะ
"ประกาศ พี่เลี้ยงที่ชื่อคุณเชอร์เบทรออยู่ที่จุดบริการลูกค้าค่ะ ประกาศ พี่เลี้ยงที่ชื่อคุณเชอร์เบทรออยู่ที่จุดบริการลูกค้าค่ะ"
เสียงประกาศดังกึกก้องทั่วทุกมุมของห้างใหญ่สองครั้งติดกัน ฉันถอนหายใจอย่างล่งอกก่อนจะยืนรออยู่ตรงเสาข้างจุดบริการลูกค้า แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีวี่แววของจองมินเลย
"ยังไม่มาอีกเหรอคะ" พนักงานสาวถาม เมื่อเห็นว่านี่ก็เลยเวลาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ฉันยิ้มเจือนๆให้เธอก่อนจะข้อร้องให้ช่วยประกาศอีกครั้ง
"ยังไงก็ช่วยประกาศอีกครั้งนะคะ เผื่อตอนประกาศเขาอาจจะเข้าห้องน้ำหรืออยู่มุมไหนที่ไม่ได้ยินก็ได้ ขอร้องนะคะ" ฉันทำหน้าเศร้าๆ หญิงสาวยิ้มอย่างเข้าใจแล้วเดินไปที่ไมค์ ก่อนจะประกาศอีกครั้ง คราวนี้ต้องมาแน่ๆ
ผ่านไปสามชั่วโมง...
ฉันยืนรอจนน่องจะโป่ง นั่งยองๆก็แล้ว ยังไม่เจอแม้แต่เงาของจองมิน เขาไปมุดหน้าหล่อๆอยู่ในของห้างวะ ฉันชักจะหงุดหงิดมากขึ้นทุกทีแล้วนะ ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นแบบเมื่อวันนั้นเลย...ฉันคงไม่ถูกทิ้งอีกรอบหรอกนะ
"ห้างใกล้ปิดแล้วนะคะคุณ เพื่อนคุณกลับบ้านไปแล้วรึเปล่าคะ"
พนักงานคนเดิมที่แสนใจดี มองฉันด้วยความเห็นใจ...ใช่ฉันก็คิดว่าเขาคงกลับบ้านไปแล้ว
"ฉะ...ฉันก็คงคิดว่าเขา...กลับไปแล้ว" น้ำลายมาจุกอยู่ที่คอ เสียงถูกดูดออก...น้ำตาของฉันกำลังจะไหล ฉันอดกลั้นมันเอาไว้เพียงลำพัง ไม่ปล่อยมันออกมา..."ฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมคะ" ฉันยิ้มหวานให้กับพี่พนักงาน
"ได้ค่ะ"
เมื่อพี่สาวคนดียื่นมือถือให้ ฉันรีบกดเบอร์ตัวเองทันที...ฉันจำเบอร์โทรใครไม่ได้ นอกจากเบอร์ของฉัน โชคดีที่ทิ้งมือถือเอาไว้ที่บ้าน
"เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..."
ซวยชิบ!! ดันลืมไปว่าแบตฯหมด โธ่เว้ย!
"โทรติดไหมคะ"
"ฉัน...โทรไม่ติดแล้วล่ะคะ" ฉันยื่นมือถือคืนให้พนักงาน ก่อนจะเดินออกจากห่าง ด้วยใบหน้าที่น้ำตาเอ่อนอง ไหลอาบแก้ม...ความรู้สึกโกรธ เหงา เปล่าเปลี่ยว มันพุ่งเข้ามาในเวลาเดียวกัน ฉัน...จะทำยังไงดี
Choi Jong Min's Talk :
แอ๊ดด
เสียงเปิดประตูหน้าดังขึ้น ผมที่ยังแปรงฟันคาปากอยู่เดินออกไปดูว่าเป็นใคร แต่ก็พบว่าไม่ได้เป็นยัยเชอร์เบทตัวแสบ ผมถอนหายใจก่อนจะบ่วนปากแล้วหันไปทักผู้ที่มาเยือน
"วันนี้กลับบ้านเร็วจังนะลุง" ผมทักผู้จัดการคิมที่สีหน้าเหนื่อยอ่อน ไม่รู้ว่าจะเหนื่อยอะไรในเมื่อยกภาระตั้งมากมายให้กับพี่เลี้ยงพวกนั้น
"อื้อ เฮ้อ ขับรถไกลๆมันเหนื่อยง่ายเหมือนกันนะเนี่ย ว่าแต่...นายอยู่คนเดียวเหรอ" ผู้จัดการถามขึ้น
"ใช่ ทำไมอะลุง"
"ก็นึกว่าไปกินข้าวด้วยกันเชอร์เบทซะอีก เห็นเจ้าตัวกระตือรือร้นแย่งบัตรกินข้าวร้านหรูฉันยกใหญ่"
"ก็...ไปกินมานะ แต่ไม่รู้ยัยนั้นหายไปไหนแล้ว" ผมยักไหล่แบบไม่แคร์แล้วคว้ารีโมททีวีขึ้นมากดช่องนู้นช่องนี้ดู แต่ใจจริงก็แอบกังวลอยู่ไม่น้อย ว่าทำไมป่านนี้ยัยนั้นถึงยังไม่กลับ ถ้ารู้ว่าโดนทิ้งก็น่าจะนั่งรถเมล์กลับบ้านสิ หรือไม่ก็โทรมาก็ได้นินา
"นายคงไม่ได้ทิ้งเธอไว้แบบคราวที่แล้วนะ รู้ไหมว่าเธออยากจะฆ่านายขนาดไหน ปรึ๋ยย โหดชะมัดเลยผู้หญิงเนี่ย"
"เปล่าทิ้งซะหน่อย ยัยนั้นทำตัวเองต่างหาก"
"งั้นก็ลองโทรตามดูสิ ห้างมันปิดนานแล้วไม่ใช่เหรอ ยังไม่กลับแบบนี้ไปเดินหลงที่ไหนเปล่าเนี่ย เฮ้อ ฉันจะไปอาบน้ำก่อนนะ"
คำพูดของผู้จัดการทำให้ผมคิดทันที พอดีกับข่าวในโทรทัศน์ ที่นักประกาศข่าวสาวกำลังประกาศข่าวด่วนขึ้นแทรก ซีรี่ย์
"ข่าวด่วนค่ะ ขณะที่มีฆาตกรโรคจิตไม่ทราบชื่อ เป็นชายสูงประมาณร้อยแปดสิบเซนติเมตร สวมเสื้อผ้าธรรมดา เดินป้วนเปี้ยนอยู่ในย่านกรุงโซล ตำรวจพบผู้บาดเจ็บเป็นหญิงสาววัย19ปี บาดเจ็บสาหัสจากการถูกแทงที่หน้าท้อง..."
ผมเบิกตากว้าง พยายามจ้องมองรูปผู้หญิงเคราะห์ร้ายคนนั้นด้วยใจที่เต้นระรัว โชคดีที่ไม่ใช่เชอร์เบท ผมคว้าโทรศัพท์มากดเบอร์โทรของเชอร์เบททันที
"เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..."
ฮึย เวลาแบบนี้ทำไมไม่เปิดโทรศัพท์
กึกโครมปัง!
สามเสียงดังสนั่นติดต่อกัน จนคนที่อาบน้ำอยู่รีบเดินออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผมคว้ากุญแจรถที่ผู้จัดการคิมวางเอาไว้ แล้วออกไปลานจอดรถทันที
............
Cherbet's Talk :
ฉันคิดว่าจะเรียกแท๊กซี่สักคันกลับบ้าน แล้วค่อยวิ่งไปเอาเงินมาจ่าย แต่ไม่รู้วันนี้วันอะไรไม่มีรถผ่านมาเลยสักคัน อยากจะตะโกนดังๆเลย สุดท้ายฉันก็ต้องเดินกลับ แต่ดีตรงที่เกาหลีเดินได้สบายมาก แม้ทางเข้าหอจะเปลี่ยวสักหน่อยแต่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เฮ้อ อยากเดินกับจองมินเวลาแบบนี้จังเลย ท้องฟ้ามันช่างทำให้ใจเราเย็นลง ท้องฟ้ายามค่ำคืน... พูดก็พูดเถอะ ทำไมมันไกลจังนะ นี่ฉันไม่ต้องเดินถึงพรุ่งนี้เช้าเลยรึไง แถมแถวนี้ไม่รู้จักสถานีตำรวจด้วย ไม่กล้าถามทางเท่าไร ดึกๆแบบนี้ทำไมผู้ชายมันเยอะขึ้นๆ
เดี๋ยวพอเลี้ยงตรงหัวมุมก็จะไปหมู่บ้าน เอ๊ะ...ใช่เปล่าวะเนี่ย จำไม่ได้ด้วยสิ แม่น้ำฮันมันไปทางไหนนะ อื้มม
แกร๊ก
เสียงอะไรอ่ะ...
ครูดดด ครูดดด
เสียงมันดังมาจาก ขะ...ข้างหลัง แล้วบรรยากาศรอบข้างก็เงียบสงัด มีเพียงเสียงแปลกๆพร้อมเสียงฝีเท้าเดินตามมาช้าๆ ฉันพยายามก้าวขาให้ยาวกว่าเดิม แล้วตั้งท่าเตรียมรับมือพร้อม บอกไว้ก่อนนะเฟ้ย ฉันเรียนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดมา ดังนั้นอย่าคิดมาแหยม ไม่งั้นเจอสอยร่วงแน่ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่...ปะ...ปลอบใจตัวเองชัดๆ ตอนนี้ฉันกลัวจนก้าวขาไม่ค่อยจะออกแล้ว ใจอยากจะวกกลับไปถนนเส้นเดิม แถวนี้มาเขตหมู่บ้าน ทำให้เงียบมากไร้ผู้คน หรือฉันจะไปแวะบ้านใดบ้านหนึ่งแล้ว ทักทายพร้อมบอกว่าขอหนูอาศัยด้วยสักครู่ได้หรือไม่ T^T ฉันเป็นสาวทึกตามที่เพื่อนๆบอกก็จริง แต่ฉันก็ผู้หญิง ฮืออ คอยดูนะถ้าฉันเป็นอะไรไปจะตามหลอกหลอนคนที่ฆ่า รวมไปถึงไอ้บ้าจองมินด้วย แต่ดีใจดีไหมวะผีอินเตอร์ ฮึกๆ ที่ร่ำเรียนมาหลายหมื่น ไม่เคยจะได้ใช้สักครั้ง และหวังว่าจะไม่ได้ใช่ตอนนี้ด้วย ยังไม่พร้อมมม จองมิน T^T ถ้านายได้ยินกระแสจิตฉันมาช่วยทีได้โปรด
"หึหึหึ กร๊ากกก วะฮะฮ่า โฮะๆ ฮี่ๆ คิคิคิ อ๊ายยย" ไม่ใช่เสียงของคนข้างหลังแต่อย่างใด หากแต่เสียงข้าพเจ้าเอง เอาเสียงข่มไว้คืออีกวิธีหนึ่งเหมือนกัน ทำตัวบ้าบอให้เขาคิดว่าเราก็เป็นบ้า
ฉันเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ไม่อยากทำให้เขารู้ตัวว่าฉันกลัวเขาอยู่ ไม่รู้ว่าคนดีหรือเปล่า แต่มันผิดวิสัยเกินไป หรือฉันจะใช้จังหวะนี้วิ่งหนีเลย คิดว่าปวดห้องน้ำจะได้วิ่งเร็วขึ้น!!
พรึบ!
ปึก! เครง! ฉันที่จะใช้จังหวะนี้วิ่งกลับไปถนนเส้นเดิม ฉวยโอกาสหันหลังกลับแบบไม่คิดชีวิต ตั้งท่าพร้อมวิ่งแต่แล้วอยู่ๆก็ชนกับใครคนหนึ่ง จนล้มก้นจ้ำเป่าอยู่กับพื้น เสียงเคร่งตามมาติด คล้ายโลหะบางชนิดหล่นกระทบพื้น ฉันตั้งสติได้รีบมองหาเจ้าสิ่งนั้น ตอนนั้นเองที่ฉันรีบเอามือขึ้นมาปิดปากทันที มืดเปื้อนเลือด!!!
กรี๊ดดดดดด (กรี๊ดได้แค่ในใจ)
"หะ...เห็นแล้วเหรอ" เสียงทุ่มๆแหบๆชวนหลอนดังออกมาจากปากของชายส่วมเสื้อฮูดกางเกงยีนส์สีซีด
ไม่รอฟังมันหรอก เวลานี้ฟังภาษาเกาหลีไม่ออกแล้ว ฉันลุกขึ้นวิ่งตับแลบ ไม่หันไปมองไอ้บ้านั้น เมื่อกี้มันเลือดชัดๆ ถ้าฉันไม่รีบวิ่งตั้งแต่แรกฉันอาจโดนเสียบไปแล้วก็ได้ มันมาประชิดตัวเร็วมากไม่ทันรู้ตัวเลย ฉันวิ่งสุดชีวิต เช่นเดียวกับไอ้บ้านั้นที่กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ชวนสยอง ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ถึงวิ่งช้า ขามันบังคับไม่ได้ดั่งใจสั่ง
"หึหึหึหึ จะไปไหนยัยเด็กไม่ดี...เห็นแล้วสินะ..."
ไม่เห็นโว้ยยย ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เห็นแต่แกไอ้บ้า TOT
วิ่งไปก็ด่าในใจไป ทำไมวิ่งไม่ถึงถนนเส้นหลักสักที ขาเริ่มล่าแล้วนะ เพราะว่าเดินมาทั้งวัน จุกต้องแปลบๆด้วย แต่เพื่อเอาชีวิตรอดวิ่งต่อไปทาเคชิ!
"ช้าไป!!"
หวืดปัก!
อ๊ากกกกกกกกกก
ท่อเหล็กแท่งยาวฟาดที่ต้นคออย่างแรงแรงจนหน้าฉันทิ่มถลา กลิ่นคาวเลือดที่ปากสิ่งกลิ่นคลุ้ง น้ำเหนียวๆคล้ายเหงื่อไหล่อาบแก้ม...สติ...สติสัมปชัญญะหดหาย สายตาฉันพร่ามัวไม่รู้ทิศทาง แสบทั้งหัวทั้งคอทั้งตัว... แรงกระแทกที่ต้นคอกับการที่หัวกระแทก...ไม่ไหวแล้ว
ลมหายใจที่ทั้งเหนื่อยหอบ ฉันพยายามตะเกียกตะกายให้ตัวเองลุกขึ้น ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ...
"แก...ไอ้เศษสังคม" ไอ้โรคจิตพูดจบก็ฟาดท่อนเหล็กลงมาอีก ฉันรีบกลิ้งหลบ! และจังหวะนั้นก็ขันตัวขึ้น ใช้แรงเฮือกสุกท้ายที่พอมีอยู่วิ่งหนีอย่างว่องไว แต่ไม่วายถูกดึงคอเสื้อเอาไว้ ฉันเลยใช้ท่าลูกเตะซัดหน้ามันอย่างจัง ทั้งฉันทั้งไอ้บ้านั่นล้มไม่เป็นท่า รู้ตัวอีกทีตัวเองกระเด็นมาอยู่กลางถนน กรี๊ดดดหนีเสือปะจระเข้จริงๆ แรงที่จะลุกนั้นไม่มีเหลืออีกแล้ว โชคดีที่ดึกแล้วรถเลยไม่มีผ่านมา ฉันเหลือมองไอ้โรคจิตนั้น พอเห็นว่ามันยังสลบอยู่ก็โล่งใจ พยายามที่จะคลานออกไป...ไปที่ไหนก็ได้ที่มีคน ไม่ไหวแล้ว...
โชคไม่เข้าข้าง แสงไฟหน้ารถคันหนึ่งส่องแสงสว่างวาบเข้าตา พร้อมบีบแตรมาแต่ไกล รถคันนั้น...ฉันว่าคุ้นๆนะ
รถคันนั้นเบรกกะทันหัน เฉียดนิ้วมือที่ตะเกียกตะกายของฉันไปนิดนึง เสียงโหวกเหวกของใครคนหนึ่งดังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาฉัน ตอนนี้ฉันได้กลิ่นแต่เลือด...เนื้อตัวเปียกชุ่มไปหมด เหนียวตัวจังเลย... มีคนมาช่วยฉันแล้ว...
"ชะ..เชอร์เบท!" เสียงผู้ชายทุ้มนุ่มหูแสนคุ้นเคย เหมือนโหยหามาตลอด... เขาคว้าร่างกันอ่อนปวกเปียกของฉันขึ้นมา ตอนนี้เขาทำหน้ายังไงกันนะ ฉันอยากเห็นจังเลย เขาคงไม่ยิ้มอยู่หรอกนะ เมื่อฉันที่เขาเกลียดจะไม่อยู่กวนใจเขาแล้ว... พ่อแม่คะ หนูคิดถึงจังเลย...ทุกคนเพื่อนๆ
"จองมิน..." ฉันเค้นเสียงออกมา
"ฉันจะพาเธอไปหาหมอ!! ห้ามหลับนะยัยบ้าเอ่ย"
"ดีใจจังที่นายมา..."
"เชอร์เบททททททท!!!!!!!!!!!!"
เสียงร้องโหยหวนของชายคนหนึ่งดังกึกก้องทั่วย่าน...ความเจ็บปวดพวยพุ่งเข้ามาหาเขา...
"ฉันขอโทษ"
หญิงสาวในอ้อมกอดไม่อาจจะได้ยินอีกแล้ว...ไม่มีวันได้ยินอีกแล้ว...
ค่ำคืนที่ดาวเต็มท้องฟ้า หากได้เดินกับคนที่รักคงดี
ความคิดเห็น