คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : File 13 : อีเฮซอง / แขกไม่ได้รับเชิญ / ไม่ให้เธอไป
ฉันมันโง่ โง่ที่มองแต่เธอคนเดียว จะรักเธอคนเดียว
มองเธอคนเดียว ถึงใครจะว่าฉันโง่ ฉันก็ยอม
File 13 : อีเฮซอง / แขกไม่ได้รับเชิญ / ไม่ให้เธอไป
Lee Hae Song ‘s Talk :
โป๊กๆ ตึกๆ
สะลึมสะลือ...
ผมลืมตาขึ้นในเช้าวันหนึ่งของวันหยุดพักร้อนยาว มือควานหานาฬิกาที่วางไว้บนหัวเตียงอย่างงัวเงีย สายตาที่พล่ามัวทำให้มองเวลาไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรนัก แต่ก็พอที่จะเห็นลางๆและตีความได้เวลา...ตีห้าครึ่ง...ตีห้าครึ่ง!!! ผมรีบนำผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวพร้อมเอาหมอนอุดหู เพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงดังข้างนอกห้อง แต่มันก็...ไม่หยุดดังสักที!
ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันหยุดกลับต้องมาตื่นแต่เช้า เพราะยัยโง่ต้องเป็นยัยนั่นแน่ๆ
ปัง!
“นี่เธอ ฟ้ายังไม่ทันสางเธอลุกมาทำบ้าอะไร เหวออออ” ผมร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นภาพตรงหน้า “ผะ ผี”
“อร๊ายยคนบ้า มาว่าฉันเป็นผีได้ยังไง” ช็อกโกล่าลุกขึ้นปัดผมเพ้าที่ดูสยองก่อนจะตรงมาหาผม
“ย๊า เธอมาทำอะไรเสียงดังแต่เช้าเดี๋ยวนี้ ไม่พอนะยังมานั่งเป็นผีน่ากลัวแบบนี้อีก”
“เดี๋ยวเจอดีหรอกเชอะ ก็ทำไงได้เล่า วันนี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคน” เธอพูดก่อนจะนั่งลงที่พื้นแล้วหันผักกาดขาวของเธอต่อไป
“ใครไม่อยู่” ผมถาม
“ก็เพื่อนนายเพื่อนฉันไงล่ะ พวกเขากลับบ้านกันหมดเลย โอ๊ยยเมื่อยชะมัด นายมาช่วยฉันหั่นผักหน่อยสิ”
“อาชี(เป็นคำอุทาน) ทำไมเธอเป็นปัญหาตลอดเลย โอ๊ะแล้วพวกเขาไปไหนกัน”
“เอ้า เพิ่งบอกไปว่ากลับบ้าน” เธอทำหน้ายุ่งๆ “เอ๊ะ โอ๊ะ กรี๊ดดดดดดดดดด นะนาย”
“อะไร ยัยบ้านี่กรี๊ดอยู่ได้”
“ก็...ขานายหายแล้วใช่ไหมล่ะ อ๊ากกก” เธอลุกขึ้นกระโดดด้วยความดีใจอย่างสุดๆ ผมก้มลงมองขาตัวเองก่อนใช้ความคิด เอ๊ะขาผมเป็นอะไร...อ๊า พลาดแล้ววว
“ขานายหายได้ไงเนี่ยโอ้ ดีที่สุดเลย หมอที่นี่เก่งจังเลยนะเนี่ย นายไม่รู้สึกปวดหรืออะไรแล้วใช่ไหม”
นี่ผมทำบ้าอะไรไปเนี่ย ความจริงแล้วขาผมไม่ได้เป็นอะไรเลยด้วยซ้ำ! ผมโกหก... ผมอยากจะแกล้งเธอแล้วก็หลอกใช้เธอเท่านั้นเอง อีกอย่างผมขี้เกียจทำงานด้วย อ่าคิดว่าตอนนี้หน้ากากนักแสดงอย่างผมจะหลุดซะแล้ว เพราะเธอแท้ๆเลย ยัยช็อกโกแลตเน่า
“กรี๊ดดด ฉันดีใจที่สุดเลยรู้ไหมๆ คิคิคิ งั้นฉันก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรแล้วใช่ไหมอะ ฉันนึกว่าต้องเป็นทาสอารมณ์นายไปตลอดซะอีก วู้ววว มีความสุขจัง วันนี้ทำแกงกิมจิดีกว่า”
“น้อยๆหน่อยเธอ เธอนั้นแหละที่ทำขาฉันเจ็บจำไว้ด้วย ชิยัยบ้านิ ฉันจะไปนอนต่อ”
ขณะที่ผมกำลังจะเดินกลับเข้าห้อง มือเล็กๆก็รีบมาคว้าแขนของผมเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“นายต้องช่วยฉันทำข้าวมื้อเช้านะ เมื่อวานได้นอนก็เร็วงานก็ไม่ได้ทำ หวังว่าจะไม่มีข้ออ้างอะไรนะ”
ยัยต๊องไม่ฟังที่ผมพูด เธอลากผมมาที่ครัวแล้วยื่นผ้ากันเปื้อนลายแครอทสีส้มที่ไม่คุ้นตา ผมรับมาอย่างงงๆก่อนจะเหลิอบไปเห็นเธอปาดเหงื่อที่ไหลอาบแก้ม ร้อนเหรอ?
“เอ้า อย่ามัวแต่ยื่นมองสิๆ ช่วยหั่นผักสับหมูทีๆ” เธอพูด
“ทำไมผ้ากันเปื้อนลายปัญญาอ่อนแบบนี้เนี่ย จำได้ว่าฉันไม่มีนะ”
“จะบ้าเหรอ พูดจาไม่น่ารักเอาซะเลย ฉันนั่งเย็บเมื่อคืนต่างหากล่ะ”
“เย็บ เธอเนี่ยนะทำเอง” ผมพูดอย่างไม่เชื่อ
“ถูกต้อง อย่ามาถ่วงเวลานะย่ะรีบๆช่วยกันเลยนะ ไม่งั้นฉันจะสับนายแทน หมูน้อยของฉันคิคิคิ”
เฮ่ๆ เธอพูดภาษาไทยออกมาประโยคหลัง เธอพูดว่าอะไรวะนั้น รู้งี้ผมน่าจะเรียนภาษาไทยกับเทโฮ เพราะเธออาจหลอกว่าหลอกด่าผมก็เป็นได้ ผู้หญิงยิ่งชอบนินทากันอยู่ด้วย
ติ๊งหน่อง!
เสียงกดออดหน้าห้องพักดังขึ้น ผมที่กำลังจะนั่งลงก็รีบลุกขึ้นแล้วไปเปิดประตูทันที ราวกับว่ามันคือเสียงสวรรค์ช่วยผมให้เวลานี้ เพราะผมไม่อยากอยู่ใกล้ยัยนั้นเลยสักนิด ซกมกยังไงไม่รู้
“เดี๋ยวๆ ฉันเปิดเอง” แล้วอยู่ๆยัยตัวซวยก็เข้ามาขวางหน้าผม
“อะไรของเธอเนี่ย เหม็นกลิ่นหมูจะแย่ฉันเปิดเองดีกว่า”
“ไม่ได้นะ ถ้าเป็นมินฮยอกหรือผู้จัดการก็โอเค แต่ถ้าเป็นคนอื่นล่ะ”
“เธอโง่มากนะเนี่ย ถ้าเป็นคนอื่นฉันสิควรไปเปิด! กลับไปที่ของเธอซะ ในครัวน่ะไปเลยชิ่วๆ” ว่าแล้วผมก็เดินปาดหน้าเธอก่อนเธอจะบ่นโวยวายอะไรอีก ให้ตายเถอะตั้งแต่มีเธอมาอยู่ผมไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตแบบเต็มที่เลย มีแต่ต่อปากต่อคำ น่าปวดหัวชะมัด
แอ๊ดดด
“สวัสดีจ้า เฮซองของพี่พี่!!”
เสียงใสๆของคนตรงหน้า “พี่ยองกึม” เธอเป็นนางแบบนิตยสารชื่อดัง เธอเซ็กซี่สุดๆจนผู้ชายต้องยอมเธอ รวมถึงผมด้วย>//< พวกเราสนิทกันก็เพราะผมมักมีถ่ายแบบร่วมกับเธอตอนที่เล่นหนังเรื่อง You’re ส่งยิ้มให้ผมเหมือนอย่างเคยก่อนจะรีบตรงดิ่งเข้ามาข้างในห้องของผม และที่หน้าแปลกใจมากกว่านั้นคือ ผมไม่เคยพาผู้หญิงเข้าห้องพักผมเลยสักครั้ง!! ไม่นับรวมยัยโรคจิตที่ชอบเข้าห้องนอนผมอย่างถือวิสาสะหลายครั้ง อ๋อ!ผมกับพี่ยองกึมเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะครับ เพียงแต่ผมนับถือพี่เขาเป็นเพียงพี่สาวเท่านั้น หวังว่ายัยนั้นจะเข้าใจ
ผมคิดในใจก่อนจะปาดสายตาไปทางช็อกโกล่าที่ยืนนิ่งสงบอยู่ในห้องครัว เธอ...ดู...ทุเรศมาก!! ผมพยายามบอกให้เธอเอาหมูที่ติดอยู่บนผมของเธอออกแต่...เอ่ยแล้วนี้ผมจะไปสนใจเธอที่สับหมูจนกระเด็นมาโดนหน้าโดนตาอย่างนั้นทำไมกัน จะเข้าใจผิดก็เรื่องของเธอสิดี!
Chocola ‘s Talk :
ฉันไม่รู้ว่าเธอผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร และถ้าจำไม่ผิดเธอก็คือสาวเซ็กซี่ในวันนั้นที่โรงพยาบาลนั่นเอง กรี๊ดดดเธอถือวิสาสะอะไรมาจับแขนเฮซองของฉัน T^T ฮืออออทำร้ายจิตใจกันอ่ะ วันนี้กะจะออดอ้อนเฮซองด้วยการชวนทำกับข้าว สับหมูด้วยกันอย่างสนุกสนานด้วย แล้วนี้อะไรกันแขกไม่ได้รับเชิญคนนี้ โฮ่ๆๆเจ็บปวดสุดๆ
ฉันกำลังยืนมองอยู่นิ่งๆในมุมหนึ่งของห้องครัวแคบๆ ฉันเห็นเฮซองหันมามองหน้าฉันแว๊บหนึ่ง ก่อนจะทำปากขมุบขมิบอะไรเบาๆ หน๊อยย จะไล่ฉันไปไกลๆจะได้อยู่กับสาวเซ็กซี่คนนี้ใช่ไหมล่ะ ไม่มีวันหรอก!
“เฮซองพี่มาหาไม่ดีใจเหรอ แต๊นๆพี่ซื้อของมาฝากเพียบเลย ยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหมล่ะจ๊ะ มากินด้วยกันเลยนะพี่ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย รอทานพร้อมกับเธอนั้นแหละคิคิคิ” เธอทำท่าเริงร่าผิดจากวันนั้นที่ดูเปรี้ยวซะจนน้ำลายจะหก แต่วันนี้แต่งตัวด้วยชุดเดรสสไตล์เกาหลีน่ารักๆ และเพราะเธอเป็นนางแบบร่างสูงหุ่นดี ทำให้เสื้อผ้าแสนธรรมดาดูมีค่ามากขึ้น เธอเดินตรงเข้ามาให้ครัวก่อนที่เฮซองจะห้ามทันเธอก็หยุดชะงักแล้วก็มองหน้าฉันอย่างตกใจก่อนจะ...
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ผีหลอกกกก
ตูเหมือนผีมากเลยหรอ มีแต่คนกรี๊ด ฮืออออพีแพ็งกี้ใจร้ายย เขียนบทแบบนี้ฉันจะเอาไปฟ้องครูอังคนา
คุณนางแบบเธอรีบหันหลังไปกอดเฮซองทันทีแบบไม่คิดจะสงวนตัวเลยสักนิด เฮซองเองก็ดูจะเคอะเขินอยู่สักพักก็กอดปลอบใจหล่อนเบาๆ และกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ก็แทะโลมเฮซองของฉันไปหลายนาที ฉันคิดว่าปล่อยให้เธอกรี๊ดเป็นลมไปเลยยังจะดีกว่าเสียอีก
“แล้วเธอเป็นใครกัน” พี่ยองกึม! นางแบบสาวที่กำลังฮอตมากตอนนี้ถามฉันขึ้น แถมยังมองฉันด้วยสายตากรีดคม
“คือว่าฉัน...” โอ๊ยความลับจะแตกไหมเนี่ย T^T ฉันจะตอบว่าอะไรดี
แต่เหมือนว่าเฮซองจะรู้สถานการณ์ตอนนี้ดี เขาเลยรีบพูดขึ้นแทนฉัน
“ยัยคนนี้พี่เลี้ยงของผมเองครับ ที่ผมเล่าให้ฟังไง พอดีว่าวันนี้ไม่มีใครอยู่ ผมก็เลยเรียกเธอให้มาทำอาหารให้ทานหน่อย”
“อ๋อ ตอนตีห้ากว่าๆเนี่ยนะ” เธอถามอย่างไม่เชื่อ และตาของเธอก็จ้องมาที่ฉันเหมือนโกรธเกลียดกันมานานแสนนาน
“ทีพี่ก็ยังมาหาผมให้เวลานี้เลยน่า แล้วมันก็จะหกโมงแล้วด้วย”
“พี่เชื่อเธอจ้ะ แต่พี่ก็กลัวว่าเขาจะทำมิดิมิร้ายเธอ พี่เลยตกใจน่ะสิ เดี๋ยวนี้พวกแฟนคลับก็น่ากลัวจะตายอย่างพวกซาแซง ( พวกแฟนคลับก็ไม่ใช่แอนตี้ก็ไม่เชิง รักรุนแรง อ่านได้ที่นี่ : http://www.dek- d.com/board/view.php?id=2407509 ) พี่กลัวเธอไม่ปลอดภัย” คุณเธอพูดจบก็ส่งยิ้มหวานให้มากๆแทบจะกลืนกินเฮซองเข้าไปได้ทั้งตัว ความจริงฉันว่าเธอน่ากลัวกว่าพวกซาแซงอีกนะ - -
“พี่จะมาทานข้าวเช้ากับพวกเราเลยมั้ยครับ”
อย่าไปชวนนนนน
“ไม่ดีกว่า พี่ซื้อข้าวเช้ามาแล้ว ดังนั้นไม่ต้องไปลำบากทำเองแล้วล่ะ พี่เลี้ยงนายก็กลับบ้านไปได้แล้วล่ะ” นี่ฉันไม่ใช่คนใช้นะยะ ยัยยองกึมอะไรนี่ออกคำสั่งให้ฉันกลับไปบ้านตัวเอง อะโด่! บ้านฉันก็ที่นี่ไงโฮะๆไม่อยากโม้เลย “เอ๊ะว่าแต่ เธอพักอยู่ที่ไหนล่ะ แล้วฉันก็คุ้นๆหน้าเธอด้วย”
อุ๊ยงานเข้า อุตส่าห์ไม่พูดมากเพราะจะได้ไม่เด่นยังจะมาถามที่อยู่อีก
“ห้องพักของฉันอยู่ใกล้ๆนี่เอง อีกอย่างฉันเพิ่งจะมาเริ่มงานได้ไม่กี่วันเราคงไม่เค๊ยไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน”
“อ๋อ เด็กใหม่งั้นสิ งั้นเธอก็รู้เรื่องกฎเกณฑ์ของการเป็นพี่เลี้ยงดูแลศิลปินดีแล้วใช่ไหม ว่าห้าม!มีความรักต่อศิลปินมากไปกว่าการเป็นเจ้านายและลูกน้อง!!”
ป๊าดดด ไม่รู้แล้วก็ไม่สนใจด้วย (จริงๆรู้แต่ทำเป็นไม่สนใจ) ถ้าเขามารักฉันด้วยก็ไม่ผิดใช่ไหมล่ะ คิคิคิ
“ค่ะ...งั้น...”
แล้วคุณเธอก็หันไปคุยกับเฮซองโดยไม่สนใจฉันเลยสักนิด นี่ฉันเป็นพี่เลี้ยงนะโว้ยยยทำยังกับฉันเป็นคนรับใช้ หน๊อยยยย ฮือออ ฉันถูกไล่ออกจาสาระบบโดยเรียบร้อยแล้วจ้าที่รัก แล้วยิ่งเธอรู้ว่าเฮซองขาหายดีแล้วเธอออกกรี๊ดกร๊าดจนหน้าหนวกหู
“เอ๊ะยังไม่ไปอีกเหรอคะ นี่ก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้วนี่นา” ยองกึมหันมาถามฉันที่ยืนทำบ้าๆบอๆอยู่ในครัวเป็นผีไม่มีที่สิงอย่างประชดประชัน สายตาบอกว่าฉันเนี่ยเกะกะตาเธอจริงๆ
ฉันจะไปอยู่ที่ไหนเล่า T^T บ้าจริง
“เธอต้องทำงานอย่างอื่นด้วย ถ้ายังไงพี่มาดูหนังกับผมตรงนี้ดีกว่า” เฮซองเข้ามาช่วยชีวิตฉันอีกแล้ว
“ฉันจะทำกิมจิทิ้งไว้นะ” ฉันพูดขึ้นลอยๆ และมันก็ลอยจริงๆด้วย ให้ตายสิไม่มีใครสนใจคำพูดของฉันเลยสักคน เฮซองมัวแต่ทำท่าหวานหยดหย่อยกับยัยคนนั้น ฉันเล่นนั่งทำกิมจิอย่างห่อเหี่ยวกับกะหล่ำปลี ต้นหอม ฮืออช็อกโกล่ารันทด
แล้วฉันก็นั่งทำกิมจิไปคนเดียว จะไม่ทำก็ไม่ได้ด้วยเสียของ! ฉันเลยต้องทุกทนกับกลิ่นของมัน แถมซื้อหมูมาก็ต้องสับให้เรียบร้อยสะดวกกับการทำอาหารมื้อต่อไป ต้องเอาเก็บเข้าช่องฟิตเพื่อให้อาหารสดใหม่ ฉันหมักกิมจิด้วยวิธีเดี๋ยวกับตำราเป๊ะๆ มันต้องออกมาอร่อยแน่ๆ ด้วยคราบเหงื่อที่ไหลหยดติงๆ อร่อยแฮะ กลับไปบ้านต้องทำให้แม่กับพ่อกินบ้างล่ะ แต่ไม่เอาหอมนะเหม็นมาก ฉันจะบ้า(แอบใส่หอมนิดนึงพอให้เห็นว่ามี คิคิคิ)
ไม่รู้ว่านั่งทำอะไรในครัวนานเท่าไรแล้ว ฉันเลยหันไปมองนาฬิกาตรงผนังห้องก่อนจะเหลือบไปมองสองคนนั้นดูหนังกันอย่างสนุก นี่นั่งดูกันเป็นกิจวัตรเลยหรือไงฟะ ฮึย! เหวออออ เมื่อเห็นเวลาก็ต้องตกใจ มันเที่ยงแล้วจ้า หมดเวลาสนุกแล้วสิ หมดเวลาสนุกแล้วสิ นางเอกปล่อยให้มือที่สามอยู่กับพระเอกนานไปแล้ว ต้องแทรก!!
ฉันลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เพราะว่าก้มๆเงยๆจนปวดเอว
“เอ่อ...ขอโทษที่ขัดเวลาสนุกนะคะ แต่นี่ก็เที่ยงแล้ว เฮซองต้องทานยาหลังอาหาร ถ้ายังไง...”
ฉันพูดประโยคคล้ายคนรับใช้เลยอะ แถมสภาพก็ผมยุ่งหน้ามัน แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวคุณนางแบบสุดสวยคงจะกลับบ้านแล้ว เพราะเธอรบกวนเวลามามากแล้วจ้า กลับบ้านไปเธอไปได้แล้วจ้า
“ไม่อะฉันไม่ทาน”
เยส! นี่แหละคำตอบที่ฉันต้องการ
“พี่ไดเอตอยู่เหรอ ทานกับผมสักมื้อเถอะครับ ยัยนี่เห็นซกมกแบบนี้แต่ว่าฝีมือทำอาหารสุดยอดมากเลย”
โอ๊ะเฮซองชมฉันนนนนน ดีใจมากกกแต่ทำไมเธอต้องไปชวนเขาด้วยย
“ไม่อ่ะ พี่อยากไปทานข้างนอกเราไปทานข้างนอกกันเถอะ”
เหวออออ ไม่นะอย่าตอบว่า...
“อื้อก็ดีนะ”
โอ๊ย! เด็กน้อยเอ่ย
พวกเขาลุกขึ้นแล้วเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก แล้วแกงกิมจิรอรักฉันล่ะจะทำยังไง T^T เสียใจวะตรงจุดนี้
“งั้น...ฉันไปนะ ส่วนเธอก็เก็บแกงกิมจิไว้กินมื้อเย็นแล้วกัน อ๋อ ฉันอาจจะกลับดึกนะ...กลับบ้านเธอไปได้เลยไม่ต้องรอ” เฮซองพูดขึ้นอย่างไร้ปราณี
ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงมาก ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นแต่เป็นเพราะความโกรธที่รู้สึกเหมือนโดนเขาทิ้ง...หัวใจหล่นวูบลงพื้น ตาของฉันเริ่มลายและสมองก็เบลอจนเผลอทำอะไรไม่ทันคิดขึ้น
“เดี๋ยว!!” ฉันตะโกนเรียกเขาเอาไว้พร้อมจับแขนเขาเอาไว้อย่างแน่นโดยอัตโนมัติ ทำให้พี่ยองกึมเปิดประตูห้องค้างไว้ด้วยความตกใจแล้วหันมามองฉันด้วยสายตาที่เบิกกว้าง
“เฮ่ เธอเป็นอะไรไปเนี่ย”
“เฮซอง...อย่าไปเลยนะ...” ฉันพูดออกไปแบบไม่รู้ตัว บางทีฉันอาจจะอยากลองทำตามซี่รี่ย์เรื่อง Full House แต่เปล่าเลย...ทำไมเหมือนรู้สึกเจ็บ...นางเอกคงรู้สึกอย่างนี้รึเปล่า
“เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย คิดว่าเป็นรุ่นพี่ซองเฮเคียวหรือไงยัยโรคจิต เธอฝันไปเถอะ”
อุ๊ยแรง
“ถ้านายไป...ฉันจะไม่ทำข้าวเช้าให้กินด้วย เพื่อนๆนายก็จะอดข้าวด้วย”
“ตามใจสิ ฉันก็ไม่ค่อยได้กินอยู่แล้วอะ”
“ย๊า นายอยากตายรึไง ไม่รู้แหละฉันไปด้วย”
“ย๊าเธอนั้นแหละ ฉันไม่ให้เธอไปด้วยหรอกจะบอกให้ วันนี้วันหยุดฉันเป็นอิสระ!”
“ไง! ช็อกโกล่า”
ขณะที่ฉันกำลังเป็นทุกข์ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อดีที่จะรั้งเขาไว้ แต่แล้วพระเจ้าบนสวรรค์ก็เห็นใจฉัน ส่งเจ้าชายหน้าหวานสุดน่ารักมากให้ เสียงทักทายของมินฮยอกนั้นสงบความตึงเครียดของฉันทันที ฉันรีบหันไปยิ้มรับคำทักทายของต้นเสียง วันนี้มินฮยอกแต่งกายสบายๆ
ฉันรีบปล่อยแขนออกจากเฮซองแล้วโบกมือทักทายมินฮยอก
“อ้าว ดีจ้าเพื่อนรักกก” กรี๊ดดวันนี้มินฮยอกใส่แว่นตาด้วยอ่ะค่ะ
“สวัสดี ^^ โอ๊ะ พี่ยองกึมสวัสดีครับ พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไงครับ” มินฮยอกผู้อัธยาศัยดี ทักทายเขาไปทั่ว
“พี่มาหาเฮซองน่ะ เห็นว่าอยู่คนเดียวพี่เลยกะจะมาดูแลเขาหน่อย แต่ขาก็หายซะแล้วล่ะ”
“ขานายเร็วดีนะครับเนี่ยฮยอง แล้วกำลังจะไปไหนรึเปล่าครับ”
“พี่สองคนจะไปทานข้าวข้างนอก จะไปด้วยกันมั้ยมินฮยอก”
อุ๊ยเขาไม่พูดถึงฉันเลยอะ ไม่ชวนเลยยย
“งั้นวันนี้ช็อกโกล่าก็ว่างน่ะสิ งั้นผมไม่รบกวนหรอกครับ เดี๋ยววันนี้” พูดจบมินฮยอกเดินมาแทรกฉันกับเฮซองพอดิบพอดี “ผมจะไปทานข้าวกับช็อกโกล่า เนอะ”
แหนะ! ฉันไปนัดแนะกับเธอเมื่อไรกันเนี่ย แต่ก็โอเนอะฮ่าๆๆ
พรึบ!!
แต่ว่าอยู่ๆทุกสายตาก็ไปจดจ้องอยู่ที่มินฮยอกแต่เพียงผู้เดียว พี่ยองกึมมองด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ส่วนเฮซองเองก็ทำสายจายุ่งเหยิง เขาขมวดคิ้วเข้าหากันจนมันจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว ส่วนหน้าฉัน... กรี๊ดดดตอนนี้ฉันดีใจมากๆเลยอ่ะ หนึ่งในล้านเธอคือดวงดาวที่คอยนำทาง ฉันคือหนึ่งในล้านที่โชคดีจะได้ไปกินข้าวเที่ยงกับมินฮยอกมือกลองสุดน่ารัก อ๊ะ แต่เดี๋ยวนะตอนนี้ฉันสารรูปดูย่ำแย่มากๆเลย ต้องรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วล่ะ
“เดี๋ยว!!”
เสียงเฮซองดังขึ้นขัดความสุขของฉันพอดี คราวนี้ทุกคนจ้องไปทางเขาบ้าง เฮซองทำหน้าเหมือนเด็กโดนแย้งของเล่นยังไงอย่างงั้น
“นายจะพายัยนี่ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!!”
ความคิดเห็น