ตอนที่ 6 : Chapter6♥ : อันตราย
Chapter6♥ : อันตราย
"สาลี่ ก้มหน้าไปใกล้ๆ ไบรท์หน่อยสิ ฟิลแบบว่าแฟนแอบปีนระเบียงขึ้นมาหาอ่ะ ดีใจหน่อย!" พี่บาร์บี้ตะโกนสั่งฉันอย่างหัวเสียเป็นรอบที่หนึ่งร้อยล้าน (เว่อร์) ของวันนี้แล้ว
โอ้ยยยยยย ก็ฉันไม่อยากเข้าใกล้เขานี่นา! เรื่องที่ฉันหนีเขาไปเมื่อวานยังไม่เคลียร์เลยนะ วันนี้ฉันเจอเขาทั้งวันเลยล่ะ ทั้งที่โรงอาหาร ระหว่างเดินไปเรียนต่างตึกหรือแม้แต่ตอนอยู่ในห้องเรียน! หมอนั่นเดินผ่านห้องฉันแทบทุกคาบทำเอาฉันเครียดจนจะประสาทกินอยู่แล้ว แบบว่าเขากำลังจับตาดูฉันอยู่ตลอดเวลาอ่ะ!
" นายด้วยไบรท์...มองให้เหมือนอาลัยอาวรณ์หน่อยดิ รู้ตัวป่ะว่าสายตานายมองสาลี่เหมือนอยากจะฆ่าให้ตายมากเลยอ่ะ" พี่บาร์บี้บ่นเสียงดังอีกครั้งทำเอาทุกคนฮาครืน
แต่ฉันไม่ฮาด้วยหรอกนะ ก็สายตาไอ้บ้านั่นที่มองมามันน่ากลัวจริงๆ นี่นา เหมือนกับว่าเขาจะฉีกฉันให้เป็นชิ้นๆ เลย แง...ใครก็ได้ช่วยฉันที วันนี้ฉันไม่กล้าจะซ่าส์ใส่เขาแล้ว!
แล้วฉันก็ก้มหน้าลงไปให้ใกล้เขามากกว่าเดิมและไอ้สก็อตไบรท์นั่นก็ปีนฉากขึ้นมาใกล้ฉันมากกว่าเดิมพร้อมดึงมือฉันเข้าไปจับเอาไว้ก่อนจะหันไปทำหน้านิ่งใส่พี่บาร์บี้ที่กำลังยิ้มอย่างพอใจเพราะในที่สุดฉากก็ได้ดำเนินต่อไปสักที แต่เธอหารู้ไม่ว่าไอ้บ้าที่อยู่ตรงหน้านี่กำลังจะหักมือฉันอยู่แล้ว
เพราะเขาบีบมือฉันแน่นมาก แง้!
"เมื่อวานเธอทำฉันไว้แสบมาก" ไบรท์กระซิบข้างหูฉันเสียงเย็นทำเอาฉันขนลุกไปทั้งตัว
โอ้ยไม่อยากจะยอมรับจริงๆ ว่าตอนนี้ฉันกลัวเขาสุดๆ ไปเลย!
“กะ...ก็นายมาทำฉันก่อนเองนี่!” ฉันรีบเถียงเขากลับเสียงเบาทันที ให้ตายสินิสัยฉัน...ยังไงก็ยอมเขาไม่ได้จริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย แบบว่า...ขอให้ได้ปากดีไว้ก่อนอ่ะ =_=
“ได้ข่าวว่าฉันแค่ผลักหน้าผากกับดีดหน้าผากเธอแต่เธอตบฉัน ไม่คิดเหรอว่าตัวเองเล่นแรงไปน่ะ นี่ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ” ไบรท์เพิ่มแรงบีบที่มือฉันมากเข้าไปอีก “เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร มาตบฉันต่อหน้าคนเป็นร้อยแบบนี้เนี่ยนะ คิดว่าฉันไม่เสียหน้ามั่งหรือไงวะ!?”
ที่แท้ก็ห่วงชื่อเสียงตัวเอง...
ฉันพยายามจะไม่แสดงออกทางสีหน้าว่าเจ็บมากๆ ฉันทำแค่จ้องหน้าเขากลับอย่างกล้าหาญทั้งๆ ที่คนตรงหน้าก็บีบมือฉันแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
“คิดซะว่าฉันรวบบัญชีที่นายทำน้องฉันไว้ด้วยไง ฉันว่าแค่นี้มันยังไม่พอนะ” โอ้ยยย ปากกล้าอีกแล้วฉัน
“พูดแบบนี้แสดงว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อแล้วใช่มั้ย? ^^” ไอ้สก็อตไบรท์ว่าแล้วพลางยิ้ม...หวาน มันช่างเป็นรอยยิ้มที่ไม่เหมาะกับประโยคที่เขาเพิ่งจะพูดเมื่อกี๊เลยจริงๆ นะ
รอยยิ้มนี่มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยแม้แต่นิดเดียว! คิดดูสิว่าร้อยวันพันปีหมื่นเดือนแทบจะไม่เคยมีใครเห็นเขายิ้มอะไรแบบนี้มาก่อนแล้วอยู่ๆ เขามายิ้มวันนี้ หะ...เห็นแล้วขนลุกอ่ะ!
"น่ะ...นายไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันแบบนี้นะ!"
"ไบรท์ ทำไมพูดสักทีเล่า!?" เสียงพี่บาร์บี้ดังขึ้นขัดจังหวะก่อนที่จะเกิดสงครามประสาทระหว่างฉันกับเขาพอดี "แล้วนี่เป็นอะไรกัน? ทำหน้าเหมือนจะฆ่ากันตายงั้นแหละ"
โอ้ยยยย จะให้บอกมั้ยล่ะว่ากำลังกัดกันอยู่เลยเนี่ย!
"ใจเย็นบาร์บี้ เธอก็รู้สองคนนี้ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ กัดกันบ้างนิดหน่อยเป็นธรรมดาน่า" ยูที่นั่งอยู่ข้างยัยอินดี้ว่าเสียงเซ็งๆ ก่อนจะเอามือล้วงลงไปในถุงขนมที่ยัยอินดี้ถืออยู่ก่อนจะหยิบขึ้นมาเคี้ยวหงุบหงับเต็มปากโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของแม้แต่น้อย
สองคนนี้มันชักจะซัมธิงกันละนะ! เดี๋ยวให้จบเรื่องของฉันก่อน...เดี๋ยวได้ไป (แอบ) เคลียร์กับยูแน่!
"ทะเลาะกันไม่ชอบหน้ากันน่ะฉันไม่ว่าหรอกนะแต่อย่าทำให้เสียงานได้มั้ยล่ะ แยกแยะกันหน่อยโตๆ กันแล้ว"
ดะ...โดนดุเลย TOT
“เรื่องของฉัน” ไบรท์ว่าเสียงเซ็งก่อนจะหรี่ตามองหน้าพี่บาร์บี้จนเจ้าตัวเธอทำตัวไม่ถูกไปเลยทีเดียว
ฉันหันไปหาไบรท์เพื่อหวังจะจ้องหน้าไอ้สก็อตไบรท์อย่างตำหนิหมอนั่นพอหันไปเท่านั้นแหละฉันก็เจอเขาจ้องหน้าฉันอยู่เหมือนกัน เราหันมาสบตากันพอดี...สายตาที่เขาจ้องมามันแสดงออกถึงอะไรบางอย่างที่ฉันก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่ามันคืออะไรกันแน่ ทำให้ฉันต้องหลบสายตาเขาแล้วหันกลับมาหาพี่บาร์บี้เหมือนเดิม
ตะ...ตายแล้ว สายตานี่มันอะไรกัน น่ากลัวมากอ่ะ
“เอาเถอะ...นี่มันหกโมงกว่าแล้วกลับบ้านกันดีกว่า” พี่บาร์บี้ว่าพลางมองนาฬิกาข้อมือของเธอเอง “หวังว่าพรุ่งนี้พวกเธอจะโอเคกว่านี้นะ”
ว่าจบทุกคนก็ยักไหล่อย่างเซ็งๆ ก่อนจะทยอยออกไปจากห้องซ้อมเซ็งเคร็งนี่ ฉันรีบถอยห่างออกมาจากอีตาสก็อตไบรท์เน่านั่นทันทีแต่พอฉันก้าวขาถอยออกมา เขาก็ก้าวขาเดินตามฉัน
โอ๊ะโอ...คือจะไม่ยอมจบง่ายๆ ใช่มั้ยเนี่ย?
ฉันหรี่ตาจ้องหน้าคนตรงหน้า เหมือนเขาจะรู้น่ะนะว่าฉันต้องการอะไร เขายักไหล่ด้วยท่าทางสบายๆ หนึ่งทีก่อนจะใช้นิ้วโป้งชี้ย้อนหลังตัวเองไปที่ประตู นี่แปลว่าอะไร...แปลว่าฉันเป็นอิสระใช่บ่? ฉันรีบวิ่งผ่านหน้าเขาออกไปที่ประตูทันที ฮ่า...ไอ้สกายมันมารอฉันอยู่ตรงนี้แล้ว
แต่ทำไมมันต้องทำหน้าบูดเป็นตูดแบบนั้นด้วยวะ -_-
“ถ้าจะช้าขนาดนี้ทีหลังโทรมาบอกก่อนเหอะ อย่างน้อยจะได้ไปหาที่นั่งรอ รู้ป่ะเนี่ยว่ายืนรอนานแล้ว ขาแทบขาด” และมันก็บ่นใส่ฉันด้วยเสียงเซ็งๆ ก่อนจะดึงกระเป๋าที่ฉันถืออยู่ไปถือซะเองจากนั้นมันก็เดินนำฉันไปอย่างรวดเร็วทำเอาฉันต้องรีบวิ่งตาม
ทำไมเวลางอนชอบเดินเร็ววะ มันไม่สงสารพี่สาวอย่างฉันที่ต้องวิ่งตามเลยหรือไง!?
"เออฉันขอโทษ เดี๋ยวพาไปเลี้ยงไอติมโอเคป่ะ" ฉันกระโดดเกาะบ่ามันทันทีที่วิ่งตามมันทันทำเอาไอ้สกายเหล่มองฉันเล็กน้อย
"เจ้คิดว่ากายเป็นเด็กเหรอ แบบว่าเลี้ยงไอติมแล้วหายงอนอ่ะ"
จะพูดยังไงดีล่ะ...คือฉันคิดแบบนั้นอ่ะ
"แล้วจะให้ฉันทำไง กราบเท้าอ้อนวอนแกเหรอ" ฉันประชดมันเข้าให้ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงป้ายรถเมล์เพราะวันนี้ไอ้สกายไม่ได้เอารถมาอย่างเคย มันบอกขี้เกียจไปแย่งที่จอดกับเดอะแก๊งค์มัน ส่วนฉันน่ะขับรถไม่เป็นหรอก ป่ะป๊าไม่ยอมสอนฉันเลยเขาบอกว่าฉันยังเด็กเกินไป (แล้วไอ้สกายล่ะ!? มันเด็กกว่าฉันอีกนะ)
"บ้า ก็ไม่ใช่แบบนั้น"
"แล้วจะไปมั้ย?"
"ไป"
เวร...แล้วตอนแรกแกจะทำเป็นด่าฉันทำไมวะไอ้น้องบ้านี่ =_=
“พรุ่งนี้ออกมาเร็วๆ แล้วเลี้ยงไอติมกายด้วยเลย” ไอ้สกายยักคิ้วข้างเดียวอย่างกวนประสาทให้ฉันแต่อยู่ๆ มันก็เปลี่ยนจากท่าทางกวนประสาทเป็นเบิกตากว้างอย่างตกใจแทน
“ซวยแล้ว...” มันเปรยออกมาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วดึงให้ฉันลุกขึ้นไปด้วย
“อะไรของแก”
“เจ้เห็นไอ้พวกนั้นมั้ย” ไอ้สกายว่าก่อนจะชี้ไปที่ถนนฝั่งตรงข้าม
ฝั่นตรงข้ามนั่นมีนักเรียนโรงเรียนอะไรไม่รู้ (น่าจะเป็นรร.แถวนี้แหละ แต่ที่แน่ๆ คือไม่ใช่เซนต์ปิแอร์และเซนต์วิคตอรี่) เดินกันมา 10 กว่าคนได้ แต่อะไรมันไม่ก็ไม่สำคัญเท่ากับพวกนั้นมองมาทางนี้!
แย่ละ...ไอ้สกายมันไปมีเรื่องกับพวกนั้นมาใช่มั้ยเนี่ย
“แกอย่าบอกนะว่าแกมีเรื่องกับพวกนั้น!” ฉันถามมันพร้อมกับกระชากคอเสื้อมันมาด้วย ไอ้สกายเริ่มเหงื่อตกเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปที่คนกลุ่มนั้น
ชัวร์...ไม่ตอบแบบนี้ชัวร์เลยว่ะ TOT
“เอาล่ะเจ้...เราจะทำการเผ่นกัน” ไอ้สกายว่าก่อนจะดึงฉันเข้าไปใกล้ๆ ตัวเตรียมจะวิ่ง
แต่มันไม่ทันแล้ว...ไอ้พวกที่อยู่ฝั่งนู้นมันข้ามถนนมายืนอยู่ตรงหน้าแล้วจ้า...ไอ้หัวเขียว (เรียกเหมือนแมลงวันเลย TOT) ที่ยืนอยู่หน้าสุดก็เดินเข้ามาใกล้ๆ ด้วยสีหน้าเหี้ยมโหดจนฉันเห็นแล้วรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัวก่อนจะหันไปพูดกับไอ้สกาย
“แหม...วันนี้โชคดีจังที่แกอยู่คนเดียว”
“วันนี้ฉันไม่ว่าง...ถ้าอยากเคลียร์แกต้องมาเคลียร์วันอื่น!” ไอ้สกายว่าแล้วดึงฉันเข้าไปใกล้ๆ อีกก่อนจะค่อยๆ ถอยหลังอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้ไอ้หัวเขียว (หัวหน้าแก๊งค์) รู้สึกตัว แต่ฉันว่ามันรู้สึกตัวว่ะ -_- เพราะไอ้หมอนั่นกับพรรคพวกของมันคืบหน้าตามเรามาด้วย
“แต่พวกฉันอยากเคลียร์วันนี้ว่ะ...” มันว่าเสียงเยือกเย็นพร้อมกับหันมามองทางฉันแทน “ข้างๆ แกนี่พี่สาวที่ชื่อสาลี่สินะ ชื่อน่ากินซะด้วย”
“จะชื่ออะไรก็ไม่ใช่เรื่องของแกอย่ามายุ่ง!”
“แหม ไอ้สกายผู้รักและหวงพี่สาว อยากรู้จริงๆ ว่าถ้าฉันได้พี่สาวแกมาแกจะเป็นยังไงน้า...” ไอ้หัวเขียวว่าแล้วหันไปพยักเพยิดกับเดอะแก๊งค์ของมัน ไอ้พวกนั้นก็หัวเราะหึหึอย่างมาเลศนัยกลับมาแล้วมองฉันด้วยสายตา...ที่เรียกว่าหื่นกามมากๆ ด้วย
เฮ้ยยยยยยยย น่ากลัวมาก พวกแกอย่ามายุ่งกับฉันนะ ใจจริงฉันอยากจะด่ามันให้หน้าแหกไปเลย แต่ ณ จุดนี้ ตอนนี้ เวลานี้ ฉันกลัวเกินกว่าจะกล้าทำแบบนั้นค่า TOT
“ถ้าแกจะเคลียร์ก็มาเคลียร์กับฉัน ไม่ต้องมายุ่งกับพี่ฉัน!” ไอ้สกายตะคอกใส่ไอ้หัวเขียวก่อนจะดึงฉันให้ไปหลบอยู่ด้านหลังมัน โอ้ยยย ตอนนี้น้องฉันมันพระเอกมากอ่ะแต่มันคิดว่าแค่นี้จะทำให้เราพ้นตรงนี้ไปได้เหรอ แกยิ่งพูดแบบนั้นไอ้พวกนั้นมันก็ยิ่งอยากแกล้งน่ะเซ่!
“แกยิ่งทำแบบนี้พวกนั้นจะยิ่งจ้องฉันมากขึ้นนะ” ฉันแอบกระซิบบอกมันเสียงเบาหวิวเหมือนมดตด ไอ้สกายหันมามองหน้าฉันแล้วทำหน้ายุ่งใส่
“เฉยเหอะน่า”
“ทำแบบนั้นมันก็ไม่สนุกน่ะสิวะ ใช่มั้ยพวกเรา?!” ไอ้หัวเขียวนั่นว่าแล้วหันไปพูดกับพวกของมันเอง ไอ้เดอะแก๊งค์ของมันโห่ร้องกันอย่างสนุกสนานทำเอาฉันกับไอ้สกายเหงื่อตกมากกว่าเดิม
ฉันหันไปมองหน้าน้องชายตัวดีอย่างหวาดๆ มันหันมามองหน้าฉันเหมือนกันก่อนจะหลุบตาลงเหมือนกำลังคิดอะไรบ้างอย่างก่อนจะหันกลับไปเจรจากับไอ้พวกหัวเขียวพวกนั้นต่อ
“ฉันมีข้อเสนอ...”
“อะไรวะ!?”
“ถ้าแกปล่อยพี่ฉันไปฉันจะยอมให้แกกระทืบฟรีแบบไม่มีเงื่อนไข พอผ่านวันนี้ไปแล้วทุกอย่างจะจบ เราจะเลิกแล้วต่อกัน ฉันจะไม่เอาพวกไปตีแกคืนทีหลัง โอเคมั้ย”
เฮ้ยยยยยยยยย!!!!! พระเอกเกินไปป่ะวะน้องฉัน TOT
“ไม่ได้นะ!” ฉันเหวใส่ไอ้สกายเสียงดังพร้อมกับกระตุกแขนเสื้อมันไปด้วย
“เฉยเหอะน่า!” มันว่าก่อนจะหันกลับไปถามพวกไอ้หัวเขียวที่ทำหน้าคิดหนัก “ตกลงหรือเปล่า”
“ตกลง!”
“เฮ้ย!” ฉันโวยวายเสียงดัง ไอ้สกายหัวเราะหึหึออกมาก่อนจะดันฉันให้ออกไปห่างๆ อย่างแรงจนล้มก้นจ้ำเบ้า ก่อนจะกวักมือเรียกไอ้พวกหัวเขียวให้เข้ามาอย่างท้าทาย
หลังจากนั้นแค่เสี้ยววินาทีการตะลุมบอนก็เกิดขึ้น ไอ้พวกหัวเขียวเข้ามารุมให้สกายอย่างเอาเป็นเอาตาย ตอนนี้เสื้อเชิร์ตสีขาว (มันถอดสูทใส่ไว้ในเป้แล้วเพราะมันบอกว่าร้อนแล้วก็เกะกะ -_-) ของมันเลอะฝุ่นไปหมดแถมยังเต็มไปด้วยรอยเท้า ใบหน้าหล่อน่ารักของมันที่แผลตอนทะเลาะกับอินเฟอร์โน่เพิ่งจะหายไปตอนนี้มีแผลเพิ่มขึ้นมาอีกแล้ว
ไม่ได้! ฉันทนเห็นน้องฉันเป็นแบบนี้ไม่ได้หรอก ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ฉันจะทำยังไงดี...ใครกันนะที่จะช่วยฉันได้ในเวลานี้!
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้คว้าโทรศัพท์โทรหาใคร ไอ้หัวเขียวกับไอ้หัวแดง (สีผมของมันช่างตัดกับผิวคล้ำของมันสุดๆ ไปเลย) นี่ถ้ามีหัวเหลืองอีกคนคงเป็นสัญญาณไฟจราจรเลยใช่ป่ะ? เอ่อ...นอกเรื่องไปหรือเปล่าเนี่ยฉัน?
ไอ้พวกนั้นเดินตรงเข้ามาหาฉันก่อนจะล็อคตัวฉันเอาไว้ ทำให้ฉันกระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้! นี่มันจะเล่นตุกติกใช่มั้ยเนี่ย จะหลอกตื้บน้องฉันฟรีแล้วยังจะมาจับตัวฉันอีกเหรอ
โห้ไอ้เลว ไอ้ทุเรศ ไอ้สกปรก ไอ้ดัดจริต ไอ้บิดไม่มีตัว (?) ไม่รู้จะด่าอะไรแล้วโว้ย! ไอ้ปลวกกกกกกกกกกก!! (ไหนบอกว่าไม่มีอะไรจะด่าแล้วไง)
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ยยยยยย!” ฉันบอกเสียงแข็งก่อนจะขัดขืนแรงของมันสุดขีด ฉันทั้งเหยียบเท้ามัน จิกแขนมัน ทำอะไรๆ สารพัดเพื่อจะให้มันปล่อยฉันออกไปให้จงได้
แต่ไอ้พวกนี้มันไม่สะทกสะท้านอะไรเลย มันยังเกาะฉันแน่นเป็นปลิงทะเลเหมือนเดิม
“ซ่าส์เหมือนน้องมันไม่มีผิด!” ไอ้หัวแดงว่ากับไอ้หัวเขียว
“ก็ใช่น่ะสิ ได้ข่าวว่านังนี่มันยืนด่าไอ้ไบรท์หัวหน้าอินเฟอร์โน่ปาวๆ ด้วยนะ โคตรกล้าเลยว่ะ” ไอ้หัวเขียวว่าก่อนที่มันจะออกแรงลากฉันให้ขึ้นรถตู้สภาพเหมือนหลุดออกมาจากนรกของมัน
“เออ ไม่รู้ว่าพวกอินเฟอร์โน่ทำอะไรนังนี่บ้าง พวกนั้นอ่ะน่ากลัวชิบหาย”
ไอ้พวกนี้กลัวอินเฟอร์โน่สินะ ดีล่ะ...
“ฉันสนิทกับพี่เนเน่ ถ้าหลุดออกไปล่ะก็แกตายแน่!” ฉันขู่ใส่มันฟ่อๆ หวังว่ามันจะกลัวจนปล่อยฉันไปนะ
“เฮ้ยแบบนี้ปล่อยนังนี่ไปไม่ได้แล้ว ถ้ามันไปบอกพวกอินเฟอร์โน่พวกเราตายแน่” ไอ้หัวเขียวว่าก่อนจะรีบเดินเข้ามาช่วยไอ้หัวแดงลากฉันที่ฝืนตัวสุดขีดขึ้นไปบนรถ
วะ...เวรละ ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้วววววว!!
“ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!” ฉันตัดสินใจแหกปากตะโกนขอความช่วยเหลือทั้งๆ ที่รู้ว่าแถวนี้มันไม่มีใครอยู่เลยสักนิด
“หุบปากเดี๋ยวนี้นะนังบ้า! อยากโดนตบหรือไง” ไอ้หัวแดงว่าเสียงดังแล้วใช้มือของมันจิกเข้าที่ผมฉันแล้วดึงหัวฉันให้ไปอยู่ใกล้ๆ มัน
โอ้ยเจ็บสุดๆ ไปเลยโว้ยยย ถ้าผมฉันขาดไปแม้แต่เส้นเดียวฉันฆ่าแกแน่ไอ้กร๊วก!
“ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” ฉันยังคงไม่สนใจและแหกปากตะโกนต่อไป
เอาสิวะ จะตบก็ตบเลย ขอให้ฉันได้แหกปากก่อนเหอะ!
“ทำไมมันพูดยากพูดเย็นแบบนี้วะ!” ไอ้หัวเขียวว่าก่อนจะเงื้อมฝ่ามือเตรียมจะตบหน้าฉันเต็มที่ ฉะ...ฉันจะโดนมันตบแล้วใช่มั้ย จะโดนแล้วใช่มั้ย
“ถะ...ถ้าพวกแกทำอะไรพี่ฉัน แอ๊กกกก! ฉะ...ฉันเอาพวกแกตายแน่!”
เสียงไอ้สกายแว่วดังมาอย่างน่ากลัว ตอนนี้มันกำลังโดนรุมกระทืบอยู่ไม่ใช่เหรอ ตัวแกยังเอาไม่รอดเลยนะสกาย TOT
“เหอะ ขนาดตัวเองยังเอาตัวไม่รอด แกจะทำอะไรพวกฉันได้วะ ฮ่าๆๆ” ไอ้หัวแดงว่าแล้วหัวเราะอย่างสะใจ ฉันอาศัยจังหวะที่มันกำลังเราอ้าปากงับมือมันเข้าอย่างจัง
งั่บบบบบ!
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก” ไอ้หัวแดงร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
ฉันสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมจากมันแล้วรีบเผ่นออกมาทันที แต่ไอ้หัวเขียวดันกระชากตัวฉันเอาไว้ซะก่อน
วะ...เวรแล้วไง
“ซ่าส์นักนะนังนี่!”
ตุบๆๆ!
ไอ้หัวเขียวชกเข้าที่ท้องฉันสองสามครั้งอย่างแรง ฉันรู้เจ็บจนบอกไม่ถูก มันจุก...และปวดแปล๊บไปหมด ขาของฉันเริ่มหมดแรง...ฉันทรุดลงไปนั่งอยู่บนพื้น
“ไงหมดฤทธิ์แล้วสินะ” ไอ้หัวเขียวว่าก่อนจะลากฉันขึ้นไปบนรถอย่างง่ายดายเพราะฉันไม่มีแรงจะขัดขืนมันอีกต่อไป
“เจ้!!!!!!!!!” เสียงไอ้สกายดังแว่วมาตามด้วยเสียงของเท้าไม่รู้กี่คู่กระทบกับวัตถุบางอย่างแต่ฉันคิดว่ามันคงกระทบกับตัวไอ้สกายมากกว่า
อยู่ๆ เปลือกตาของฉันมันก็รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาเสียเฉยๆ ตอนนี้ฉันขึ้นมาอยู่บนรถตู้แล้ว ไอ้หัวเขียวยิ้มเยาะใส่ฉันก่อนจะปิดประตูรถลง
ฉันทนไม่ไหวแล้ว...ใครก็ได้ช่วยฉันที
“เฮ้ย ไม่ต้องเอาให้มันถึงตายนะเว้ยแค่ให้มันพิการก็พอ” ไอ้หัวเขียวว่า
“เสร็จแล้วตามมาที่โกดังที่เดิมนะเว้ย เรามีเรื่องให้สนุกกันแล้วว่ะ”
' © Tenpoints ! '
Talk with mylittlemook 21/10/11
มาแล้วมาแล้วววว
แจ้งข่าวกันก่อนเลย
สรุปว่าตอนนี้บ้านมุกยังไม่น้ำท่วมค่ะ แต่ก็ใกล้แล้ คลองที่อยู่ข้างๆซอยบ้านน้ำขึ้นสูงมาก อีกไม่นานมันคงล้นมาแน่ๆ
คือซอยใกล้เคียงเค้าท่วมกันหมดแล้วค่ะ เหลือซอยบ้านมุก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไข่ดาวมาก
ก็...ถ้าหายไปแสดงว่าน้ำท่วมแล้วก็ละกันนะคะ TOT
เข้าเรืองกันดีกว่า!
ตอนนี้รู้สึกไอ้สกายจะพระเอกมาก ออกแนวแย่งซีนไบรท์ นี่ถ้ามันไม่ได้เป็นพี่น้องกับสาลี่นะแหมมม ไม่อยากจะพูด555
ยัยสาลี่ก็แสบเหลือเกินค่ะ
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงเดี๋ยวได้ลุ้นกันค่ะ
แล้วสาวๆเป็นยังไงบ้าง? ชอบตอนนี้มั้ย อย่าลืมเม้นบอกกันบ้างนะคะ
วันนี้คงไม่ค่อยได้ทอล์คเพราะไม่ค่อยสบายค่ะ จะไปนอนแล้วแหละ
ปวดหัวมากๆเพราะว่าคืนนอนตี5เลยค่ะ -_-
สุดท้ายนี้...เค้ารักรีดเดอร์ทุกคนนะ
เจอกันตอนหน้าค่า:)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ขอให้พวกพระเอกมาช่วยทันด้วยเหอะ
ยัยสาลี่จะเป็นไงบ้างเนี่ยตาไบรท์อยู่ไหนมาช่วยด่วน!! (ไม่ได้ให้มาช่วยซ้ำเติมนะ =w=)
เฮ้ยย! สงสารสกายอ่ะTT พระเอกมากๆ
อ๊าย!! อ่านไปอ่านมายิ่งอยากจับเค้ามาทำสามี >///<
เปงกำลังใจให้ กินข้าวเยอะ ๆ กินน้ำเยอะ ๆ กินยาด้วยน๊ะ จะได้หายป่วย
แล้วอย่าลืม !!! มาอัพให้เราด้วยน๊าส์ หนุกมาก
รักไรเตอร์ ที่สุดคร้าาาาา~~~~~
น่าสงสารสกาย ช้ำในตายหรือยัง เรียกหมอด่วน!
รอตอนต่อไปนะ
ใครจะช่วยสาลี่!!!!!!!!
เบาๆมือหน่อยเห๊อะ
รออัพอยู่นะค่ะ ^^
อัพ ๆ >< รอยุค๊า
นอนรอ-_-zzZ