Love Unlimited เปลี่ยนใจยัยตัวร้ายให้หันมารัก

ตอนที่ 14 : Chapter14♥ : เธอจะรักฉันได้ไหม

' © Tenpoints ! '

   




กรุณาฟังเพลงนี้เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน -w-

Chapter14♥ : เธอจะรักฉันได้ไหม

“เจ้!”

เสียงของใครบางคนลอยเข้ามากระสบโสตประสาทของฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกมึนและเบลอมากถึงมากที่สุด นี่มันที่ไหนเนี่ย ทำไมไฟมันถึงสว่างจ้าแบบนี้?

“เจ้ตื่นแล้ว!”

นี่มันเสียงไอ้สกายนี่นา =_=

และมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดจริงๆ พอสายตาฉันเริ่มปรับตัวให้รับแสงได้อย่างเต็มที่แล้วฉันก็เจอไอ้สกายนั่งอยู่ข้างเตียงแล้วพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ มันมองฉันตาแป๋วอย่างกับปลาทองในตู้ที่บ้านมองหน้าฉันยังไงอย่างงั้น

“นี่ที่ไหน” ฉันว่าเสียงแหบพร่า

“ห้องพยาบาลโรงเรียนเจ้นั่นแหละ” ไอ้สกายตอบเสียงดังฟังชัดก่อนจะหยิบแก้วน้ำมารินน้ำให้แล้วส่งมาให้ฉัน “เจ้กินน้ำก่อนแล้วเล่ามาว่าไปทำอะไรมาถึงได้เป็นลมแบบนั้น”

ฉันพยักหน้าให้มันเล็กน้อยก่อนยันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งแล้วรับแก้วน้ำมาดื่ม ฮา...ค่อยยังชั่วหน่อย คือตอนพูดเมื่อกี้แสบคอมาก

“โอเค...เล่ามาสิเจ้” ไอ้สกายเร่งฉันอีกครั้ง

“คือ...”

พอสมองเริ่มประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้นใบหน้าฉันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ก่อนที่ฉันจะเป็นลมฉันอยู่กับอีตาสก็อตไบรท์ที่หลังโรงอาหารแล้วหมอนั่นบอกว่าชะ...ชอบฉัน =_=///

แล้วตอนนี้เขาไปไหนซะล่ะ?

“แล้วไอ้บ้าสก็อตไบรท์นั่นล่ะ” ฉันเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้นแล้วถามถึงตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันเป็นลมแทน ไอ้สกายถอนหายใจเล็กน้อยแล้วปั้นหน้าเซ็งใส่ฉัน

“พี่ไบรท์เพิ่งลงไปเอง เห็นบอกพี่ยูเรียก”

“อ๋อเหรอ...”

“แล้วตกลงทำไมเจ้ถึงมาเป็นลมล้มพับแบบนี้ล่ะ” ไอ้สกายเริ่มขมวดคิ้วแน่น “เจ้รู้ป่ะว่าถ้าพี่ไบรท์ไม่ได้อยู่ตรงนั้นนะ เจ้คงได้เป็นศพเฝ้าโรงอาหารหลังโรงเรียนไปแล้ว! รู้ป่ะว่าตอนที่พี่ไบรท์โทรมาหากายแล้วบอกว่าเจ้เป็นลมกายโคตรจะตกใจเลย ปกติเจ้เป็นคนที่ถึกมาก ทำไมอยู่ๆ เจ้ถึงเป็นลม”

คือ...ฉันชักเริ่มจะสงสัยแล้ว นี่ไอ้สกายมันกำลังหลอกด่าฉันอยู่ป่ะ? =_=

“ไม่ใช่เรื่องของแกเลย” ฉันบ่นเสียงอุบอิบแต่ดูเหมือนไอ้สกายจะได้ยินมันเลยทำหน้าฮึดฮัดโมโหสุดใจขาดดิ้นแล้วเตะเข้าที่ขาเตียงในห้องพยาบาล

“ทำไมพูดแบบนี้ เพราะรักเหอะถึงได้ถาม” แล้วมันก็กลับมาร้องเสียงหงุงหงิงเหมือนเวลาจะอ้อนฉันเหมือนเดิมแล้วนั่งลงข้างๆ ก่อนจะดึงมือฉันไปบีบเบาๆ

แล้วเมื่อกี้มันจะทำโมโหโกรธาไปเพื่อ? =_=

“ไม่มีอะไรหรอกน่า” ฉันว่าเสียงเบาก่อนจะเอามือขยี้หัวไอ้สกายเบาๆ มันแอบหันไปเบ้ปากเล็กน้อย คาดว่าจะไม่ให้ฉันเห็นนั่นแหละ แต่ขอโทษ...ฉันเห็นย่ะไอ้น้องรัก

“ก็ได้...งั้นเดี๋ยวกายมา” มันว่าแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วและวิ่งโร่ไปที่ประตูห้องพยาบาลแล้วทำให้ฉันต้องตะโกนถามมัน

“แกจะไปไหน”

“กายจะไปถามพี่ไบรท์อีกรอบ”

เย้ยยยยยย =[]=

“ไอ้สก๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!”

ฉันแหกปากเรียกชื่อน้องตัวเองเสียงสูงแต่ทว่ามันสายเกินไปซะแล้ว ไอ้สกายวิ่งพรวดพราดออกไปนอกห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว ไม่ได้การละ...ฉันจะไม่ให้ไอ้สกายรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ถ้ามันรู้บางทีโลกนี้อาจจะแตกสลายยิ่งกว่าปี2012ก็เป็นได้!

ฉันรีบตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งตามไอ้สกายน้องรักออกมาจากห้องพยาบาลแล้วกลิ้งตามบันไดลงไปชั้นล่างราวกับกำลังแข่ง SEA game ยังไงอย่างงั้น แต่ทว่า...ฉันกลับเจอไอ้สกายยืนคุยกับอีตาสก็อตไบรท์นั่นซะแล้ว

ไอ้บ้าเอ๊ย! นายจะมาทำไมตอนนี้ ถ้าเขาบอกไอ้สกายล่ะก็...ฉันคงต้องบอกลาโลกใบนี้พร้อมกับเตรียมใจรอโลกแตก บึ้ม... (ยัยนี่ -_-)

“อะไรนะ!” ไอ้สกายแหกปากเสียงดังลั่นจนกระจกแตกดังเพล้ง! (โอเว่อร์) ทำให้ฉันต้องรีบเดินเข้าไปหามันทันทีแล้วมองอีตาสก็อตไบรท์อย่างห้ามปราม

“ก็อย่างที่บอก...ฉันบอกชอบพี่สาวแกแล้วก็กำลังจะขอเป็นแฟนแบบจริงๆ แต่พี่แกดันเป็นลมไปซะก่อน”

ขอเป็นแฟน!? O///O

“จริงเหรอเจ้”

ฉันไม่รู้โว้ย TOT

ไอ้สกายหันมามองหน้าฉันราวกับว่ากำลังรอคำตอบจากฉันมากในขณะที่ฉันอ้าปากค้างและดูเหมือนว่าอุณหภูมิที่ใบหน้าของฉันจะเพิ่มขึ้นอีกแล้ว ฉันเอามือปิดหน้าตัวเองแล้วรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที

คือฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะวิ่งออกมาทำไม แต่สมองฉันมันสั่งการว่าฉันควรจะรีบออกมาจากตรงนั้นโดยด่วนไม่งั้นอาจจะโดนไอ้สกายง้างปากได้

ตึกตัก ตึกตัก...

ใจ...ใจฉันจะเต้นแรงขนาดนี้ไปเพื่ออะไร สงสัยจะเป็นเพราะวิ่งมากเกินไปแน่ๆ ว่าแต่ตอนนี้ฉันกำลังจะวิ่งไปไหนวะเนี่ย สาลี่งง =_=

โอ้ย ไม่รู้โว้ย ฉันจะวิ่ง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด! TOT

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

ยัยอินดี้แหกปากร้องกรี๊ดเสียงดังลั่นทะลุแก้วหูจนคนที่อยู่แถวนี้ (รวมทั้งฉันด้วย =_=) ต้องเอามือปิดหูกันแบบแทบจะทันที ไม่ใช่อะไร ฉันแค่กลัวหูดับเฉยๆ

“แกจะเสียงดังทำไมอินดี้!”

“ก็ฉันตกใจนี่นา” ยัยอินดี้ว่าพลางเอามือไปประสานไว้ที่อกเยี่ยงนางเอกละคร “แล้วต้องกลับบ้านด้วยกันไม่ใช่หรอ พี่ไบรท์เขาว่ายังไงบ้างล่ะ ตอนอยู่บนรถได้พูดอะไรกันมั้ย แล้วพี่เขาพูดกับสกายกี้แบบนั้นเลยเหรอ!?”

ถ้าจะรัวคำถามใส่ฉันแบบนี้ =_=

“แกช่วยถามฉันทีละคำถามได้มั้ยล่ะ”

“โอเคงั้นเอาคำถามแรกก่อน...พี่ไบรท์เขาบอกสกายกี้แบบนั้นเลยเหรอ”

“ก็ใช่อ่ะดิ ฉันงี้แทบจะเป็นบ้าเลยต้องรีบวิ่งหนีออกมา TOT”

“คำถามที่สองคือวันนั้นเธอกับพี่ไบรท์ต้องกลับด้วยกันไม่ใช่เหรอ แล้วพี่เขาว่ายังไงบ้างล่ะ” ยัยอินดี้ถามฉันอีกครั้งราวกับว่าตัวเองกำลังสัมภาษณ์คนดัง

“วันนั้นฉันกลับกับไอ้สกายน่ะ”

แถมมันยังมาถามนู่นนี่นั่นจนฉันตอบแทบจะไม่ทัน (และฉันก็ไม่ได้ตอบคำถามมันด้วย ฉันเปลี่ยนเรื่องไปถามเรื่องของมันแทนจนมันเงียบไปเลยเพราะไม่อยากตอบ =_=) โอ้ยยย มันเป็นอะไรที่น่าอึดอัดมากจริงๆ นะ ตอนนี้ไอ้สกายมันทำตัวเสมือนพ่อฉันก็ไม่ปาน...มันบอกว่าไม่ต้องกลับกับอีตาสก็อตไบรท์แล้ว มันจะไปรับไปส่งฉันเองเหมือนเดิม ขอเวลาให้มันทำใจหน่อย บลาๆๆๆ

คือมันจะทำใจบ้าอะไรวะ ฉันยังไม่ตายสักหน่อยนะ!

“แล้วจนวันนี้แกก็ยังไม่ได้คุยกับพี่เขาเนี่ยนะ?” ยัยอินดี้ถามฉันเสียงสูง

ฉันได้แต่พยักหน้าลงน้อยๆ เพราะฉันกับอีตานั่นไม่ได้คุยกันมาประมาณสามสี่วันแล้ว ฉันเนี่ยแหละที่เป็นฝ่ายหลบหน้าเขาเอง =_= มีแต่ระหว่างนั้นพี่เนเน่ ยูแล้วก็นีออน...อ๊ะแน่นอนว่าอาเธอร์ก็มาคุยกับฉันด้วย (ยังมีใครจำเขาได้อยู่หรือเปล่า? พ่อเด็กลูกครึ่งไทย-อเมริกันตาฟ้ายิ้มเก่งที่ฉันแอบปลื้มรอยยิ้มหวานจ๋อยของเขาอยู่นั่นไงล่ะ) โดยเฉพาะพี่เนเน่ รายนี้เธอมาบ่อยเหลือเกิ๊น แต่มันก็ดีกับฉันแล้วแหละ อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องอึดอัดเวลาอยู่กับเขาเพราะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำตัวยังไงดี

“โอ้ยยยยย ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ นะ” ยัยอินดี้ว่าเสียงเบาเพราะตอนนี้อาจารย์เข้ามาในห้องแล้ว “ตอนแรกฉันก็เห็นแกกับพี่ไบรท์ดูเกลียดกันจะตาย ทำไมเขาถึงมาชอบเธอได้”

“ฉะ...ฉันก็ไม่รู้”

พอพูดจบอาเธอร์ก็บอกทำความเคารพอาจารย์ อ่านไม่ผิดหรอก...อาเธอร์เนี่ยแหละหัวหน้าคนใหม่ของห้องฉันเอง =_= ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยล่ะว่าเขาจะเป็นหัวหน้าห้อง แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะนะเพราะที่เขาได้เป็นนี่ก็เป็นเพราะเพื่อนในกลุ่มเขา (ที่ส่วนใหญ่อยู่ในห้องนี่ ยิปปี้...) แกล้งโหวตให้เขาเป็นนั่นแหละ

“งั้นฉันขอถามอะไรแกอย่างนึงสิ” อินดี้หันมามองหน้าฉันอย่างจริงจังสุดๆ

เอ่อ...สีหน้าจริงจังจากยัยอินดี้มักจะไม่ปรากฎให้ฉันเห็นบ่อยนัก ตั้งแต่คบกับมันมาฉันนับครั้งได้เลยแหละ มันทำหน้าตาจริงจังขนาดนี้ต้องมีเรื่องอะไรแหงๆ

“ทำไมเหรอ” ฉันว่าพลางหยิบสมุดมาจากใต้โต๊ะขึ้นมาเปิดเตรียมจดงานไปด้วย

“แกน่ะชอบพี่เขาบ้างหรือเปล่า”

กึก!

คำถามของยัยอินดี้ทำเอาฉันชะงักแล้วเอามือปัดกระป๋องใส่ปากกาหล่นพื้น เคร้งงง!! ปากกากระจายเต็มพื้นเลย ทุกคนในห้องหันมามองหน้าฉันเป็นสายตาเดียวอีกครั้ง ฉันแอบเห็นอาเธอร์หันมาหัวเราะด้วยนะ ทำไมช่วงนี้ฉันเป็นจุดเด่นบ่อยจังว้า TwT

“อะไรทำให้แกเป็นได้ขนาดนี้เนี่ย =[]=” ยัยอินดี้ว่าอย่างงงๆ ก่อนจะก้มลงมาช่วยฉันเก็บปากกาที่กระจายอยู่เต็มพื้น ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะว่าอะไรทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ก็คำถามของแกน่ะสิถามได้!

“นี่หรือว่าแก...” ดูเหมือนยัยอินดี้จะเริ่มเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ยัยนั่นเริ่มมองหน้าฉันด้วยสายตารู้ทันทำเอาฉันเหงื่อแตกพลั่กเต็มตัว

“อะ...อะไร”

“แกชอบพี่ไบรท์เขาเหมือนกันใช่มั้ยเนี่ย”

“แกจะบ้าเหรอ!!”

คราวนี้ฉันดันเป็นฝ่ายแหกปากซะเองทำเอาคนทั้งห้องหันมามองฉันอีกครั้งแต่คราวนี้มันไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมห้องหันมามองน่ะสิ...คราวนี้อาจารย์รัชนีที่สอนอยู่หน้าห้องหันมามองฉันแล้วส่งสายตาโหดเหี้ยมอำมหิตทารุณและทิ่มแทงหัวใจฉันจนเป็นรูพรุน (พูดเหมือนลิเก -_-)

“เสียงดังอะไรของเธอน่ะสาลิกา...อินรดาด้วย” อาจารย์รัชนีว่าแล้ววางปากกาไวท์บอร์ดลงบนโต๊ะพร้อมกับขยับแว่นไปมาอย่างน่ากลัว

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะอาจารย์” ฉันว่าเสียงแห้ง ยัยอินดี้รีบพยักหน้าหงึกหงักเสริมทันที

“อย่าให้มีครั้งที่สอง”

“ค่ะอาจารย์ =_=”

ฉันกับยัยอินดี้ตอบรับอาจารย์พร้อมกันเสียงแข็งขันก่อนจะปั้นหน้าปั้นตาตั้งใจเรียนอีกครั้ง แต่ระหว่างที่เรียนนี่ฉันแทบจะเรียนไม่รู้เรื่องเลยเพราะสมองฉันมัวแต่คิดเรื่องที่ยัยอินดี้ถามฉันเมื่อกี้

ฉันชอบไอ้หมอนั่น...จริงๆ น่ะเหรอ

“รักนะแต่ไม่แสดงออก ไม่ต้องการบอก เก็บคำพูดเอาไว้~”

และเสียงยัยอินดี้ร้องเพลงนี่ด้วยนั่นแหละที่ทำให้ฉันเรียนไม่รู้เรื่อง หลังจากทนฟังยัยอินดี้แหกปากร้องเพลงไปสักพักก็มีกระดาษโพสอิทส่งมาให้ฉัน มันถูกพับเปิดอยู่และข้างหน้าก็เขียนว่า ‘ส่งให้สาลี่แล้วบอกว่าจากอาเธอร์ ใครเปิดอ่านพ่อตาย :p’

คือเล่นแรงมาก =_=;

ฉันหันไปมองที่โต๊ะอาเธอร์ก็เจอเขาส่งยิ้มหวานกระชากหัวใจมาให้ก่อนแล้วทำเอาฉันเกือบเคลิ้มไปเลยทีเดียว -.,- เขาชี้มาที่โพสอิทในมือฉันแล้วขยับปากพูดแบบไม่มีเสียงว่า ‘เปิดอ่านแล้วส่งตอบกลับมาให้ฉันหน่อย’ ฉันก็เลยขยับปากแบบไม่มีเสียงพูดไปว่า ‘เดี๋ยวพ่อฉันตาย’ ทำเอาอาเธอร์หลุดหัวเราะก่อนจะบอกว่า ‘ยกเว้นเธอ พ่อเธอไม่ตายหรอก’ ฉันถึงได้เปิดมันอ่าน

“อาเธอร์ส่งอะไรมาให้แก อย่าบอกนะว่าจดหมายรัก” ยัยอินดี้ที่คาดว่าจะนั่งมองสถานการณ์อยู่นานแล้วกระซิบถามฉันทำให้ฉันเอาปากกาเคาะหัวมันไปหนึ่งรอบ

“แกจะบ้าหรอ”

“เปิดเร็วฉันอยากรู้” ยัยอินดี้เร่งฉัน

คือ...ตกลงว่าอาเธอร์ส่งมาให้ฉันหรือแกกันแน่ยะทำมาเป็นอยากรู้อยากเห็นสุดชีวิต ฉันยังไม่อยากรู้เท่าแกเลยนะ -_-

ฉันคลี่กระดาษโพสอิทออกมาดูโดยมียัยอินดี้ค่อยเจ๋ออยู่ข้างๆ พอเห็นข้อความในกระดาษเท่านั้นแหละ ทั้งฉันทั้งยัยอินดี้อ้าปากค้างไปสามวินาที

‘เธอชอบพี่ไบรท์จริงๆ หรือเปล่า : )’

เอาล่ะสิ...ขนาดอาเธอร์ยังถามเลย ฉันจะตอบว่ายังไงดี

“ทำไมอาเธอร์ถามแกแบบนี้วะ”

“ฉันจะไปรู้มั้ยล่ะ!”

ฉันก็นั่งอยู่กับแกเนี่ยจะไปรู้ได้ยังไงยะ =_=

“แล้วตกลงว่าไง แกชอบพี่ไบรท์เขาจริงๆ มั้ยล่ะ ตอบเขาไปสิ” ยัยอินดี้ว่าทำเอาฉันลังเลไปเล็กน้อย คือ...ไม่อยากจะบอกเลยว่าตัวฉันเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าชอบหมอนั่นจริงๆ หรือเปล่าแล้วฉันจะตอบไปได้ยังไง

“ฉันไม่รู้”

“แต่อาการแกมันใช่ บอกอาเธอร์ไปเลยว่าแกชอบ”

“ไม่...ฉันจะตอบเขาไปว่าฉันไม่รู้ -_-“

ฉันปฏิเสธยัยอินดี้ก่อนจะรีบคว้าปากกาเขียนตอบแล้วส่งไปให้อาเธอร์ทันที หลังจากเพื่อนหลายคนช่วยกันส่งไม่นานอาเธอร์ก็ได้รับโพสอิทคืน ฉันเห็นเขาก้มลงอ่านแล้วหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเขียนยุกยิกๆ ลงในกระดาษแล้วส่งกลับมาให้ฉัน

‘งั้นขอเบอร์หน่อย ฉันรู้มาว่าเธอเล่น whats app ถ้าคุยกันในนั้นมันน่าจะสะดวกกว่านะ’

“นี่อาเธอร์จะหลอกขอเบอร์แกหรือเปล่า” ยัยอินดี้จอมเจ๋อเพื่อนรักตั้งข้อสงสัยขึ้นอีกครั้งทำให้ฉันเอาปากกาฟาดหน้ามันอีกทีด้วยความหมั่นไส้ปนรำคาญ

“อะไรเล่า! ฉันแค่ออกความเห็นเฉยๆ เองนะยะ” มันโวยวายแต่ฉันไม่สนใจและจดเบอร์ตัวเองใส่ลงไปในโพสอิทแล้วส่งกลับไปให้อาเธอร์ทันทีและโทรศัพท์ของฉันก็สั่น พอเปิดไปดูมันก็เด้งที่วอทแอพ ใครก็ไม่รู้ทักมา เบอร์นี้ฉันไม่รู้จัก =_=;

‘นี่สาลี่ล่ะสิ :p’ สงสัยจะเป็นอาเธอร์

“อาเธอร์หรอแก” ยัยอินดี้ถามแล้วชะโงกหน้ามาดูไอโฟนของฉัน ฉันหันไปหรี่ตามองหน้ามันแล้วพยักหน้าลงน้อยๆ ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป

‘ใช่แล้ว’

‘ไอ้ไม่รู้ของเธอนี่หมายความว่ายังไงกันน่ะ’

คำถามที่อาเธอร์พิมพ์กลับมาทำให้ฉันกับยัยอินดี้ออกอาการเหวออีกครั้ง (รู้สึกยัยอินดี้จะอินไปกับฉันได้ทุกอารมณ์จริงๆ) ฉันหันไปมองตรงที่นั่งของอาเธอร์ทันทีเมื่ออ่านจบและเจอเขายิ้มเจ้าเล่ห์ (แต่น่ารักม้ากมากกกกกกกก เห็นแล้วเขิน -.,-) มาให้ฉันอยู่พอดี

‘ก็ฉันไม่รู้ไง’

‘เอาเหอะ ไม่รู้ก็เรื่องของเธอ ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันหรอก ฮ่าๆ’

“เอ้า...ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแล้วถามหาพระแสงดาบเลเซอร์หรือไงฟะ” ยัยอินดี้บ่นพึมพัมเสียงเบาอยู่ข้างหูฉันทำให้ฉันได้ยินเสียงมันบ่นอย่างชัดเจนและแจ่มแจ้ง

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นดาบเลเซอร์ อินดี้มันเป็นญาติกับสตาร์วอร์เหรอ?

‘แล้วนายถามฉันทำไม’ ฉันพิมพ์กลับไป

‘ก็เผื่อเธอจะบอกฉันไง ฮ่าๆ’

‘เสียใจด้วยนะที่ฉันไม่รู้’

‘ไม่เป็นไร...เห็นเธอเป็นคนที่พี่ไบรท์ปิ๊งนะถึงให้อภัย ความจริงมีคนฝากฉันมาบอกเธอว่าเย็นนี้ก่อนกลับบ้านให้ไปดูที่ล็อคเกอร์เก็บของของตัวเองด้วย’

‘อ๋อ โอเค’            

ถึงจะพิมพ์ตอบกลับไปแค่สั้นๆ แต่อาเธอร์จะรู้มั้ยว่าไอ้ประโยคที่เขาแซวเมื่อกี้มันทำให้ฉันรู้สึก...แปลกๆ อย่างบอกไม่ถูกและมีอาการใบหน้าร้อนผ่าวอีกแล้ว

‘ฉันขอกลับไปเรียนนะเดี๋ยวไม่รู้เรื่องว่าอาจารย์สั่งอะไรบ้าง ยิ่งเป็นหัวหน้าห้องอยู่ด้วย’

พอส่งมาปุ๊บฉันก็เห็นอาเธอร์เก็บไอโฟนลงในกระเป๋าเสื้อและหันไปตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง ส่วนฉันกับยัยอินดี้นี่สิ...ไม่ได้เรียนกันเลยมัวแต่คุยจนออดเลิกเรียนดังขึ้นและอาเธอร์บอกทำความเคารพอาจารย์ฉันกับมันยังไม่เลิกคุยกันเลย

นั่นก็หมายความว่าวันนี้ฉันไม่ได้เรียนสังคมเลย เพอร์เฟ็กซ์มากจ้ะ

“แกจะให้ฉันไปล็อคเกอร์เป็นเพื่อนเปล่า” ยัยอินดี้ถาม

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปเองก็ได้แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาหาแก วันนี้แกต้องทำเวรไม่ใช่เหรอ”

“ที่ฉันจะไปด้วยเพราะฉันอยากโดดเวรต่างหาก” ยัยอินดี้เบ้ปาก “แต่ไม่เป็นไร...ฉันทำเวรก็ได้ คิดซะว่าได้อยู่กับอาเธอร์ -.,-”

เพราะอาเธอร์เป็นเวรวันนี้พอดิบพอดี เยี่ยมมากเลย -_-

“แล้วไม่ชอบพี่ยูของแกแล้วเรอะ” ฉันเอ่ยปากแซว เห็นมันแซวฉันมานานแล้ว เห็นทีจะต้องแซวคืนบ้าง เรื่องอะไรฉันต้องปล่อยให้มันแซวฉันฝ่ายเดียว

“ก็พี่ยูเขามีผู้หญิงมาพัวพันเยอะแยะเต็มไปหมดเลยอ่ะเห็นแล้วท้อแท้ T^T”

พอมันพูดแล้วทำหน้าเบะเหมือนจะร้องไห้ฉันก็รีบเผ่นออกมาก่อนที่จะได้ฟังมันดราม่า เอ...ไหนล่ะ ที่ล็อคเกอร์ฉันมีอะไร แถวนี้ไม่เห็นมีใครเลย ลองเปิดดูซะหน่อยแล้วกัน

หวังว่าเปิดมาแล้วคงไม่มีก็อซซิล่าโผล่ออกมาจากล็อคเกอร์ฉันนะ

ฉันเปิดประตูล็อคเกอร์ของตัวเองออกมาแล้วก็อ้าปากค้างอีกครั้งเมื่อเจอเจ้าพวงกุญแจเป็ดน้อยสีเหลืองอ๋อยน่าตาน่ารักอยู่ในนี้และฉันก็จำได้ว่าเป็ดตัวนี้ฉันเป็นคนเลือกเองกับมือ มันคือเป็ดที่อีตาสก็อตไบรท์จะซื้อให้กับสาวที่เขาชอบและกำลังจีบอยู่

ซึ่งนั่นก็คือฉัน โอ้ยยยย หน้าร้อนอย่างไม่มีสาเหตุอีกแล้ว!

แต่เดี๋ยวก่อน...บนหัวเป็ดมีกระดาษโพสอิทแปะไว้ด้วย บนนั้นเขียนด้วยลายมือสวยๆ ของใครสักคน (อยากมีลายมือแบบนี้บ้าง TOT) ด้วยว่า

‘ผมเป็นของคุณนะครับ’

ว้ากกกกกกกกก เขินกันไปเลย!

ฉันดึงโพสอิทที่แปะอยู่บนหัวเจ้าเป็ดน้อยสีเหลืองน่ารักนั่นมาแล้วพับเก็บใส่กระเป๋าก่อนจะหยิบพวงกุญแจเป็ดนั่นขึ้นมาแล้วปิดประตูล็อคเกอร์เพื่อหมายจะกลับบ้านแต่พอฉันหันกลับไปเท่านั้นแหละ สะดุ้งกันไปเลยทีเดียวเจ้าค่า

นี่มันไอ้บ้าสก็อตไบรท์นี่นา มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!

“เอาเป็ดมาคืนให้” เขาว่าด้วยเสียงสบายๆ แล้วขยับเข้ามาใกล้ฉันอีกนิดหน่อย “วันนั้นที่เธอเป็นลมเธอทำเป็ดหล่นด้วย มันคงเจ็บนะ L”

ฮะ...เฮ้ ทำไมหมอนั่นเบะปากด้วยล่ะ ไปหัดมาจากไหนเนี่ย น่ารักชะมัด!

เย้ยยยยย ฉันชมเขาว่าน่ารักอีกแล้วเหรอ ทำไมพักนี้ฉันชมเขาบ่อยจังเล้ย TOT

“อ่ะ...เอ่อ” พูดไม่ออก

“แล้วโพสอิทหายไปไหนซะล่ะ เก็บไปแล้วเหรอ” เขาถามพร้อมกับทำหน้าเหมือนเด็กน้อยที่กำลังสงสัยแล้วมองสำรวจตัวฉันไปมา พอเจอสายตาแบบนี้ของเขาเข้าไปแล้วทำเอาฉันใจเต้นตึกตักไปเลยทีเดียว “อยู่ในกระเป๋าเสื้อนี่นา”

“ใช่...ใช่ๆ ฉันเก็บมันไว้กำลังจะเอาไปทิ้งไปดีน่ะ” ฉันโกหกเขาคำโตเพื่อรักษาฟอร์ม

เอ่อ...ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะโกหกเขาไปทำไมและจะรักษาฟอร์มไปทำไม ฉันว่าฉันเสียฟอร์มไปหมดจนไม่เหลือตั้งแต่เป็นลมวันนั้นแล้วล่ะ (รู้ตัวเหมือนกันนี่ -_-)

“หือ...จะทิ้งจริงๆ เหรอ คนอุตส่าห์เขียนให้”

“ก็ใช่น่ะสิ! ลายมือก็ไม่สวย” โกหกทั้งเพ...ลายมือเขาสวยโคตรๆ เลยต่างหาก

“ว้า...แต่ที่ฉันเขียนฉันหมายความแบบนั้นจริงๆ นะ” เขาว่าแล้วโน้มใบหน้าลงมาใกล้ฉันเล่นเอาฉันถอยหลังหนีแทบจะไม่ทัน อีตาสก็อตไบรท์บทรุกฆาตแบบนี้น่ากลัวจริงๆ เลย! “ฉันเป็นของเธอนะรู้เปล่า”

“นายจะบ้าหรือไง! นายมาเป็นของฉันตอนไหนกัน” ฉันเหวใส่เขาเสียงดังแล้วผลักหน้าเขาให้ออกห่างจากหน้าตัวเอง

“ตัวอาจจะยังไม่ใช่ แต่ใจน่ะไปแล้ว” เขาหัวเราะเล็กน้อย น่ารักนะ...แต่เสี่ยวโคตร

“อี๋ เสี่ยวเป็นบ้า!”

“ฉันก็ว่างั้นแหละ” อีตาสก็อตไบรท์ว่า สงสัยเขาจะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ นั่นแหละเพราะเขาเอามือลูบแขนตัวเองเลย ท่าทางจะขนลุกมาก -_- “ฟังเพลงดีกว่า ฟังด้วยกันมั้ย”

เพิ่งจะสังเกต...เขาเสียบหูฟังอยู่ที่หูด้วยนี่นา แต่อีตาสก็อตไบรท์เนี่ยนะจะชวนฉันฟังเพลง นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า มาอารมณ์ไหนของเขาอีกล่ะเนี่ย

“อะไรของนาย”

“ฟังเร็วเดี๋ยวไม่ทัน” เขาว่าก่อนจะเอาหูฟังข้างหนึ่งมายัดหูฉันอย่างรวดเร็ว ทำนองเพลงดังก้องในหูของฉันทีฉันคิดว่าฉันรู้จักเพลงนี้ รู้จักดีเลยด้วย

เธอจะรักฉันได้ไหม ถ้าเธอยังไม่รักใคร

อยากให้เธอเปิดใจให้กัน

ขอสัญญาด้วยชีวิตฉัน ว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจ

ได้โปรดรักฉันได้ไหมขอร้อง

ไม่อยากต้องเห็นเธอเป็นของใคร

จะอยู่บนโลกนี้ยังไง ถ้าไม่มีเธอเคียงข้างกัน

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ขอเป็นลมอีกรอบได้ป่ะล่ะ

“อยากฟังต่อให้จบมั้ย” อีตาสก็อตไบรท์ถาม ตอนนี้หน้าฉันกับเขาอยู่ติดกันมากเพราะเราใช้หูฟังสายเดียวกัน ถ้าอยู่ห่างกันมากหูฟังจะไม่ถึงและอาจหลุดได้

“มะ...ไม่”

“แล้วรู้จักเพลงนี้มั้ย J” เขาถามพลางยิ้มหวานอย่างที่เขายิ้มบนเวทีตอนเล่นโรมิโอกับจูเลียต มันน่ารักและมีสเน่ห์มากจริงๆ นะ คืออาเธอร์ยังยิ้มหวานได้ไม่เท่า โอ้ยยย

“รู้จัก! ฉันไม่ได้บ้านนอกขนาดนั้นนะ”

“คำว่ารักฉันพูดมาตลอดเลย อย่างที่เธอเคยเคยได้รับฟัง แต่เธอก็รู้ คนเรามันตบมือข้างเดียวไม่ดัง ฉันเลยต้องมา มาขอความเมตตาสักครั้ง~” คนตรงหน้าฉันฮัมเพลงเบาๆ แล้วหันมามองหน้าฉันอย่างจะสื่อความหมายทำเอาฉันไปไม่เป็นพูดต่อไม่ถูก

“เธอจะรักฉันได้ไหม ถ้าเธอยังไม่รักใคร อยากให้เธอเปิดใจให้กัน ขอสัญญาด้วยชีวิตฉัน ว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจ ได้โปรดรักฉันได้ไหมขอร้อง ไม่อยากต้องเห็นเธอเป็นของใคร จะอยู่บนโลกนี้ยังไง ถ้าไม่มีเธอมารักฉัน~”

ยังจะร้องต่อ! ใครก็ได้ช่วยฉันที

“พะ...พอแล้ว” ฉันว่าเสียงอ้อมแอ้มก่อนจะดึงหูฟังออกแล้วส่งคืนให้เขา “ฉันจะไปแล้ว”

“เหรอ...งั้นถามอีกรอบแล้วกัน” เขาถามฉันแล้วดึงมือเข้าไปกุมไว้เบาๆ แต่ฉันเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะดึงมือออก

“อะไร” รีบพูดเร็วๆ ฉันจะได้รีบไป แค่นี้ก็เขินจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว TOT!!

“รักฉันหน่อยได้มั้ยเนี่ย”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถามแบบนี้ฆ่าฉันเลยสิ >///<

“ได้คำตอบเมื่อไหร่ค่อยมาบอกฉันก็ได้ จะรอ J”

อ๊ากกกกกกก ใครก็ได้เอาถาดข้าวตบหน้าฉันทีเถอะ นี่ฉันไม่ได้ฝันอยู่ใช่ม๊ายยยยยยยยย?

Talk with mylittlemook 26/11/11
ฮัลโหวฮ่า! สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่รักของเค้า ;)
อ่ะแฮ่ม....คือตอนแรกมุกว่าจะอัพตอนนี้วันที่27หรือวัอาทิตย์นี่นั่นแหละ
แต่ทว่ามุกรู้ตัวว่าจะไม่ว่างวันนั้นก็เลยจะอัพให้ก่อนเลย
เพราะเค้าไม่อยากใหรีดเดอร์ที่รักรอนานหรอกถึงได้ทำน่ะ5555

แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?
ฟังเพลงไปอ่านไปทำไมมันเขิ๊นเขิน แต่งไปยิ้มไปประหนึ่งว่าตัวเองคือนังสาลี่ -__- 555555555555
อีตาไบรท์ก็สรรหาวิธีจัง ไม่รู้ว่ามันจะน่ารักไปถึงไหน
เออ...เมื่อวันก่อนนู้นมีคนถามถึงเจ้าสกาย
มันออกมาแล้วค่ะ หายคิดถึงมันแล้วเนอะ55555

สำหรับเรื่องนี้มุกก็แต่งใกล้จะจบแล้ว...
ฮึกกก ฟังแล้วน่าใจหายอย่างจริงจัง (สำหรับเค้า -w-)
คือนิยายเรื่องนี้มีทั้งหมด 20 ตอน (ไม่รวมบทส่งท้ายเน้อ)
และตอนนี้มุกก็แต่งไปถึงตอนที่18แล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกก
อย่างที่บอกคือ...มุกบ้าแต่งเรื่องนี้มากๆ แบบว่าแต่งไม่หยุด ปั่นไม่เลิกเพราะตันเรื่องเฮียจิน
เอ่อ....พูดมากไปมั้ยวันนี้ ออกแนวหลายบรรทัดละนะ55

เอาเป็นว่ายังไงก็อย่าลืมติดตามเรื่องของหนุ่มๆแก๊งค์นี้นะแจ้ะ...รับรองว่าจะแต่งต่อแน่
(นั่นไงมันยั่วอีกแล้ว5555555555)
แต่จะเป็นเรื่องของใครไปลุ้นกันเอาเองนะคะ
พอแต่งเรื่องนี้จบแล้ว (แต่อาจจะยังอัพไม่ครบ) จะเปิดเพจใหม่ทันที จะแต่งเพจรอไว้ เอิ๊กกกกกก
พอเหอะ...วันนี้พูดมากเกินไปละ เดี๋ยวรีดเดอร์จด่าหนูซะก่อน55555555

วันนี้มุกไปก่อนนะคะ แล้วเจอตอนหน้าเน้อ เค้ารักทุกคนนนนนนนนนน:D
ปล.ชอบตอนนี้มั้ย คิดยังไก็เม้นบอกเค้าบ้างนะ อย่างกเม้นให้มันมากนัก5555 ;)