คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3:When she sad:I wanna be the only one to protect her
Chapter.3
When she sad: I wanna be the only one to protect you
‘เธอ’ บอกว่าฉันไม่รู้จักคำว่าเป็นห่วง แต่เท่าที่ฉันรู้คือฉันเป็นห่วง ‘เธอ’
" อ้ากกกกก ไอ้คนบ้าแกทำอะไรฉัน ไอ้ลามก ไอ้คนนิสัยไม่ดี ฉันจะแจ้งจับนายข้อหาพรากผู้เยาว์นะเฟ้ย ย้ากกก " พอผมออกจากห้องน้ำมาก็ต้องเจอกับยัยมินจิเข้ามาทุบ ตุบตับทันที เฮ้ยมันเจ็บนะเฟ้ยยัยบ้า
" หยุดๆๆ หยุดสิฟ่ะ " ผมรวบมือ2ข้างของยัยนั้นไปไว้ด้านหลังเธอตอนนี้สภาพเราเลยเหมือนกอดกันทาง อ้อมแฮะ
“ นี่บ้านบิ๊กแบงแล้วฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเธอให้เธอไปฟ้องร้องหรอก เพราะฉะนั้นเงียบซะ " ยัยนั้นสำรวจร่างกายและรอบๆห้องจนพอเธอเห็นผมก็ออกอาการอีกแระ
" และทำไมแกไม่ใส่เสื้อผ้าหล่ะ ไอ้ซึ้งนึ่งข้าวเหนียว " นั้นให้ได้อย่างนี้สิ ผมหล่ะเกลียดชื่อนี้จริงๆ
" ถ้าเรียกแบบนั้นอีกเธอโดนปล้ำแน่ " ผมเลยแกล้งขู่ยัยนั่นจนหงอไปทันตา
" ไอ้ ไอ้ " แม้เธอจะมีสีหน้าหวาดๆแต่แปลบเดียวก็เปลี่ยนเป็นขรึมๆได้
" ไอ้อะไร รึว่าอยากลองหล่ะ ฮึ " นั่นทำให้ผมนกสนุกอยากจะทำลายไอ้ความมั่นใจนักหนาของยัยนี่ ผมแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะเข้าไกล้ตัวเธอทีละนิด
" ว้ากก เอ่อ พี่ซึงรี ปล่อยหนูเถอะนะ " ฮ่าฮ่า ขำเป็นบ้าเลย ตอนนี้ยัยนั้นกลัวว่าผมจะทำอย่างที่พูดหล่ะมั้ง
" ก็แล้วไป นอนได้แล้วพรุ่งนี้ซ้อมแต่เช้า " พอผมปล่อยปุ๊ปเธอก็วิ่งขึ้นเตียงไปนอนทันที
ผมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก็ขึ้นไปนอนบนเตียงเดียวกับเธอนั้นแหละตอนนี้ยัยตัวดีหลับไปแล้ว ผมมองหน้าเธอที่มีเพียงแสงจันทร์ส่องให้เห็นใบหน้ายามหลับใหลของเธอ ผมก้มไปจูบหน้าผากเธอหนึ่งทีก่อนจะกอดร่างเล็กนั้นเข้าหาตัว เฮ้อ พรุ่งนี้ยัยนี่ต้องโวยวายแน่ๆ แต่ถึงจะโวยวายผมก็ยิ้มออกอยู่ดี
" อือ " เสียงครางใสๆของคนไกล้ตัวทำให้ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
เธอยังคงไม่ลืมตาแม้จะขยับตัวตื่นแล้วก็ตาม เธอยังอยู่ในอ้อมกอดของผม แต่ก่อนที่จะโดนโวยวายผมเลยคลายอ้อมกอดออกจากคนตัวเล็กซะก่อน เมื่อคืนนี้ก็เล่นเอาผมเกือบไม่ได้นอน ก็อยู่ดีดี ยัยตัวเล็กนี่ก็พลิกตัวกลับมากอดผมซะงั้นแถมยังเอาหน้าซุกมาแถวๆต้นคอผมอีก ทำเอาวุ่นวายเป็นบ้า คงจะคิดว่าผมเป็นพี่ซานแหงๆ ท่าทางอยู่ที่บ้าน 2NE1 จะนอนกอดพี่ซานละมั้ง เห็นพึมพำออกมาแต่พี่ดาร่าอย่างงั้น พี่ดาร่าอย่างงี้ เล่นเอาผมหึงอยู่นาน คงจะคิดว่าผมหึงยัยนี่ใช่มั้ยหล่ะ แต่ผมหึงพี่ซานมากกว่าอ่ะ ก็พี่เขาสวยขนาดนั้นใครๆก็อยากกอดทั้งนั้น แต่ยัยเด็กนี่กับได้นอนกอดซะงั้น แต่ว่าต่อจากนี้ผมคงต้องหัดหึงยัยตัวเล็กนี้ซะแล้ว เพราะผมชอบเธอซะแล้วหนิ ผมยิ้มให้ยัยนี่ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ เฮ้อ วันนี้มีซ้อมเต้นอีกทั้งวัน เหนื่อยแน่ๆ
" เอ้าจียงฮยองฮะ ตื่นเร็วจังฮะ ผมว่ากำลังจะไปปลุกพอดี แล้วคนอื่นๆไปไหนหล่ะครับผมเข้าไปปลุกแทยังฮยองแต่ไม่เห็นหน่ะครับ " พอผมจัดการกับตัวเองเสร็จก็ว่าจะไปทำหน้าที่ปลุกพวกฮยองเหมือนทุกวัน แต่ดูเหมือนว่าวันนี้มีอะไรแปลกไป
" ตื่นกันหมดแล้วเหลือแต่ไอ้คุณเทมตื่นยากแหละ ไป ไปปลุกกัน " จียงฮยองกอดคอผมเดินไปยังห้องของท็อปฮยอง
แต่พอเปิดเข้าไปในห้องกลับไม่มีท็อปฮยองนอนอยู่ในห้อง มีเพียงแต่ตุ๊กตาทั้งหลายแหล่ของฮยอง
" ฮยองเขาไปไหนอ่ะฮะ วันก่อนก็ไม่กลับบ้านคงไปนอนบ้านตัวเองมั้งฮะ ผมว่าฮยองโทรไปปลุกเหอะ"
“ เออ ใช่เดี๋ยวต้องเข้าไปซ้อมแล้ว " จียงฮยองกดเบอร์โทรออกไปแต่ไม่มีใครรับ แม้จะโทรไปหลายรอบแต่ก็ยังไม่มีใครรับอยู่ดี พวกเราเลยได้แต่มองหน้ากันแบบรู้กันว่าฮยองคงไม่ตื่นเหมือนเดิม
" ช่างมันเถอะ พวกเราไปอาบน้ำกันเถอะ " จียงฮยองบอกให้พวกเราเริ่มเตรียมตัว
" ฮะ " ผมตอบรับ ทั้งที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว แต่ต้องไปจัดการกับยัยตัวดีก่อน
" จียงฮยอง ยองเบฮยองแกล้งผมหง่ะ " แดซองฮยองที่วิ่งออกมาจากห้องตะโกนฟ้องจียงฮยองมาแต่ไกล
" ไอ้แดซอง กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย " ยังไม่ทันที่แดซองฮยองจะถึงตัวจียงฮยองก็ถูกยองเบฮยองจับได้แล้วทุ่มลงกับโซฟาซะก่อน ยองเบฮยองน่ากลัวแฮะ ตอนนี้แดซองฮยองโดนจับล็อกคอ ดูท่าทางจะเจ็บน่าดู
" เฮ้ย ไอ้เบ แกล้งน้องมันทำไมว่ะ " จียงฮยองถามขึ้นอย่างสงสัย
" ก็มันพูดว่าจะกลับไปคบกับนูนา ก็ต้องโดน แบบ นี้ " ยังฮยองตอบทันควัน นั่นทำให้เรียกรอยยิ้มจากพวกเรา
" อ๊ากกกกกก พี่ครับผมล้อเล่น " แดซองฮยองร้องขอชีวิตกับยองเบฮยองอีกครั้ง ตอนนี้หน้าตาบูดเบี้ยวสุดๆ
เช้านี้ผมรู้สึกดีจริงๆ ถึงจะวุ่นวายแต่ผมกับรู้สึกชอบบรรยากาศแบบนี้ ผมเดินอมยิ้มเข้าห้องของตัวเองมาก็เจอกับยัยมินจิที่นั่งหน้าตาบึ้งตึงอยู่บนเตียง
“ นาย! ต้องไปส่งฉันที่บ้าน เพราะฉันไม่มีเสื้อผ้าที่นี่ “ และคำทักทายแรกของเธอก็ทำเอาผมหัวเสียได้เสมอ
“ นี่ฉันอายุมากกว่าเธอนะ ยัยเด็กดื้อ “ ยัยนั่นเริ่มหัวเสียเพราะถูกผมขัดคอ
“ ถ้านายทำตัวเหมือนอุปป้าทั่วไปฉันก็คงจะเรียกอ่ะนะ แต่อุปป้าที่จะเป็นมักเน่ให้ได้เนี้ยฉันไม่เรียกว่าอุปป้าหรอก “ ผมอยากจะเข้าไปโขกหัวคนหัวดื้อซักทีแต่ก็ไม่ได้ทำ ทำไงได้ตอนนี้อะไรๆผมก็ต้องยอม
“ เธอนี่นะ ดื้อจริงๆเลย ตามฉันมา “ ผมเดินเข้าไปหาเธอที่เตียงก่อนจะคว้ามือเธอมากุมแบบดื้อๆ ผมออกแรงดึงเล็กน้อยเพื่อให้เธอลุกเดินตามออกจากห้อง
เธอเองก็ไม่ขัดขืนอะไร แค่เดินตามผมออกมาขึ้นรถเงียบๆเท่านั้น ผมเริ่มโบกรถแท็กซี่
“ นี่นายจะให้เราขึ้นแท็กซี่ไปหรอ กลัวคนเขาจำนายไม่ได้รึไง “ อยู่ดีดียัยนั่นก็ดึงมือให้เรากลับเข้าไปในตึก
“ ฉันยังไม่ได้ทำใบขับขี่ เธอจะไปกับคนไม่มีใบขับขี่มั้ยหล่ะ “ ผมบอกเหตุผลกับเธอ อันที่จริงตอนนี้ผมแทบจะกลั้นยิ้มไม่อยู่ ก็ตอนนี้เธอดูเหมือนจะเป็นห่วงว่าจะมีคนจำผมได้หน่ะสิ ทำให้ผมรู้สึกใจชื้นแปลกๆ
“ มันจะไม่เป็นอะไรหรอ ถ้ามีคนถ่ายรูปเราได้ “ เวลาเธอแสดงท่าทีกลัวอะไรซักอย่างมันดูน่ารักมากๆเลยแหะ
“ เธอเป็นห่วงฉันงั้นหรอ “ และผมก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอ
“ ก็ใช่หน่ะสิ.. เอ้ย ฉันหมายถึง ถ้าเราเป็นข่าวมันจะไม่ดีสำหรับฉันต่างหากหล่ะ “ และคำแก้ตัวแบบข้างๆคูๆของเธอก็ทำให้มุมปากของผมกระตุกเป็นรอยยิ้มเล็กๆ
“ ไม่เป็นไรหรอกน่าเชื่อฉันสิ “ ผมทำสีหน้าจริงจังมองเข้าไปในตาใสๆที่ดื้อรั้น
เธอไม่เอ่ยอะไรออกมา แค่เดินตามผมออกไปขึ้นแท็กซี่เท่านั้น เวลาเป็นเด็กแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย
หลังจากผมพาเธอมาถึงบ้านทูเอนี่วันแล้ว เธอก็แทบจะวิ่งหนีจากผมเข้าไปหาแชริน ผมทำได้แค่นั่งคอยเท่านั้น ดีที่เธอรีบเข้าตึกก่อนเพราะว่าเกิดเรื่องใหญ่ ซึ่งผมเองก็เพิ่งรู้ว่าดาร่านูนาหายไปกับท็อปฮยอง
ผมว่าแล้วว่าฮยองจะต้องลักพาตัวนูนาซักวันแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ผมก็เป็นห่วงนูนานะ ก็ท็อปฮยองหน่ะน่ากลัวจะตาย นูนาของผมจะแปดเปื้อนมั้ยเนี้ย
ผมคร่ำครวนได้ไม่นาน มินจิก็ออกมาพร้อมชุดออกกำลังกายสบายๆ
“ แชรินอนนี่หล่ะ “ เธอถามหา
“ เข้าตึกไปแล้วหล่ะ เราก็ต้องรีบตามไปเพราะได้ข่าวว่า ดาร่านูนาและท็อปฮยองหายไป “ เธอทำหน้าตาเหมือนโลกแตกทันที ผมเพิ่งสังเกตว่าเหมือนเธอจะร้องไห้เลยรีบคว้ามือเธอให้รีบออกจากที่นี่ไปยังตึกทันที
“ ดาร่าอนนี่ “ แล้วยัยนี่ก็เข้าสู่ผวังหลังจากนั้นทันที
ผมชักสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างยัยนี่กับนูนาแล้วสิ
ตึก YG
พวกเรารีบมาโดยเร็วที่สุด อันที่จริงเรียกว่าผมลากร่างไร้วิญญาณของยัยเด็กดื้อนี่มาตลอดทางมากกว่า
“ ทำไมเธอต้องทำเหมือนจะเป็นจะตายด้วยเนี้ย ดาร่านูนาไม่เป็นอะไรซะหน่อย “ ผมเอ่ยขึ้นมาลอยๆ แต่คนข้างๆผมกลับจริงจังกับคำพูดนี้ซะเหลือเกิน เธอมองหน้าผมตาขวางเหมือนกับว่าผมไม่ได้รู้สึกถึงความเลวร้ายที่ดาร่านูนาหายตัวไป
“ ดาร่านูนาเขาไปกับท็อปฮยองนะ ท็อปฮยองไม่ปล่อยให้ใครทำอะไรนูนาหรอก “ แต่ตัวฮยองเองนั่นแหละทื่ทำ
“ แต่ดาร่าอนนี่หายไปนะ นายไม่เข้าใจคำว่าหายไปรึไง ถ้าดาร่าอนนี่ไม่กลับมาหล่ะ ! “ ผมถึงกับอึ้งไปกับคำพูดของเธอ นี่ตกลงยัยนี่กลัวว่านูนาจะหายไปขนาดนี้เลยหรอเนี้ย
“ ยัยบ๊องเอ้ย ยังไงนูนาก็กลับมาอยู่แล้ว นูนาจะทิ้งความฝันไปได้ยังไงกันหล่ะ “ ผมพูดปลอบใจเธออีกแล้ว ครั้งนี้ดูเหมือนเธอจะใจเย็นลงและฟังเหตุผลของผมบ้าง ผมเลยขยี้หัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดู
“ ย๊า ฉันไม่ใช่เด็กเล่นนะ อย่ามาขยี้หัวฉัน “ เธอใช้สองมือจับผมตัวเองให้เข้าที่ โดยไม่วายหันมามองค้อนใส่ผม
เราเดินมาถึงห้องประชุมจนได้ พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอ จียงฮยองนั่งหน้าตาอึมครึมอยู่กับประธานยางแล้ะวก็บมมี่นูนา ผมเลยเดินไปนั่งข้างจียงฮยองพร้อมกับดึงยัยตัวเล็กข้างกายให้นั่งลงข้างๆ ไม่นานนักแชรินก็เดินเข้ามาพร้อมกับตาบวมๆและซึงโฮฮยอง ตามด้วยเทดดี้ฮยอง แดซองฮยองแล้วก็ยองเบฮยอง พอทุกคนมากันพร้อมแล้วประธานยางก็เริ่มการประชุมทันที
“ CL ปล่อยให้ลูกทีมออกไปไหนโดยไม่รู้ได้ยังไง “ แชรินก้มหน้าก้มตารับผิดทันที ยัยนี่ชอบทำเป็นเข้มแข็งอยู่เรื่อยเลย
“ คือว่า พี่ดาร่าบอกว่าจะไปกับท็อปอุปป้าค่ะ “ เธอมักจะเอาข้อตำหนิจากคนอื่นมาตำหนิตัวเองอยู่เสมอ ทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วงนิดหน่อย ผมรู้จักนิสัยเธอพอควรเพราะพวกเราเป็นคนรุ่นเดียวกัน แต่จะเรียกว่าเพื่อนกันก็ไม่ใช่ เพราะเรามักจะกัดกันเสมอ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกห่วงเธอจริงๆ
“ จียงทำไมปล่อยให้ลูกทีมหายตัวไปเฉยๆ “ ประธานยางเริ่มเครียดอย่างมาก คงเป็นเพราะครอบครัวของดาร่านูนาและท็อปฮยองมาถามหาพวกเขากับท่านประธาน
“ ผมขอโทษครับ “ จียงฮยองก้มหัวขอโทษท่านประธาน
“ ตามหาทั้งคู่ให้เจอก่อนสัปดาห์หน้า เพราะเราต้องถ่ายเอมวีกันแล้ว “ ประธานยางออกคำสั่งเสียงเข้ม นั่นทำให้เราทุกคนเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ ยกเว้นยัยดื้อข้างผมเนี้ยแหละที่ตอนนี้ทำหน้าตาเหมือนกับว่าเป็นเรื่องใหญ่ระดับโลกไปแล้ว
พวกเราทยอยเดินออกจากห้องประชุม ผมเลยลุกขึ้นยืน พร้อมกับดึงให้เธอลุกขึ้นยืนพร้อมกัน ก่อนที่เราจะเริ่มเดินออกจากห้องไปด้วย แต่พอเราพ้นขอบประตูมานิดเดียวเท่านั้น เธอก็สะบัดมือผมอย่างแรงแล้ววิ่งเข้าไปหาจียงฮยองทันที ทำให้ผมได้แต่มองมือตัวเองที่ยังคงความรู้สึกโหว่งๆข้างใน
ผมได้แต่เดินคอตกตามเธอไปเท่านั่น ผมเดินมายืนอยู่ด้านหลังเธอ
“ จียงอุปป้า ดาร่าอนนี่อยู่ที่ไหน มินจิเป็นห่วงอนนี่มากเลย “ น้ำเสียงของเธอฟังดูเว้าวอนและเป็นห่วงจริงๆ
“ มักเน่ อุปป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เดี๋ยวอุปป้าจะตามหาจนเจอให้ได้ มินจิไม่ต้องเป็นห่วงหรอก “ จียงฮยองเองก็คงรู้สึกได้ว่า มินจิ เป็นห่วงดาร่านูนาจริงๆเลยปลอบใจเธอไปแบบนั้น
“ อุปป้าต้องหาให้เจอนะ “ ผมเห็นน้ำตาที่รื้นขึ้นมาที่ขอบตาของเธอ ดูเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้ ผมเลยเอื้อมไปจับมือเธอไว้ ก่อนจะออกแรงดึงให้เธอเดินออกมาจากจียงฮยอง
“ ย๊า ทำไมนายต้องลากฉันมากับนายด้วยเนี้ย “ เธอเริ่มแกะมือผมออก ทำให้ผมจับมันแน่นขึ้น
“ ก็เพราะเธอกำลังจะทำตัวเป็นเด็กขี้แงไง “ ผมหันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับเธอ
“ แล้วนายมายุ่งอะไร คนที่ไม่เคยเป็นห่วงใครอย่างนายจะมาเข้าใจอะไร “ น้ำเสียงเล็กๆนั่นกำลังเถียงผม
“ เธอรู้ได้ไงว่าฉันไม่เคยเป็นห่วงใคร “ ผมเองก็เริ่มอยากจะเถียงกับเธอขึ้นมา เพราะความดื้อรั้นในแววตาของเธอมันทำให้ผมรู้สึกดีกว่า แววตาเศร้าเมื่อครู่
“ คนอย่างนายจะรู้จักคำว่า เป็น- ห่วง ได้ยังไง “ ฮึ้ยให้ตายสิ เพราะอย่างนี้เนี้ยแหละผมถึงต้องทะเลาะกับเธอทุกๆ 10 วินาที ยัยนี่กวนประสาทได้โล่เลยจริงๆ
หลังจากที่ผ่านไปสามวัน พวกเราก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมคือทะเลาะกันได้ตลอดเวลา ถึงผมจะไม่อยากทะเลาะด้วยแต่สุดท้าย ผมเองก็ไม่สามารถอดทนกับความเด็กของเธอได้ แต่ถึงทะเลาะกับผมก็ดีกว่าให้เธอนั่งหงอยคิดถึงดาร่านูนา ผมเลยเป็นฝ่ายชวนเธอทะเลาะเองในบางครั้ง
“ เฮ้ย นายจะเดินตามฉันทำไมเนี้ย “ มินจิหันมาบ่นใส่ผมอย่างหัวเสีย
“ ใครว่าฉันเดินตามเธอ และอีกอย่างเธอต้องเรียกฉันว่าโอปป้าสิ “ และครั้งนี้ก็เหมือนกัน ผมเริ่มจะเถียงกับเธออีกครั้ง
“ ทำตัวให้มันโตซะก่อนเถอะฉันถึงจะเรียก ชิ “ แต่บางครั้งผมก็อยากจะเข้าไปตียัยนี่แรงสักที ทำไมถึงได้กวนประสาทได้ดีขนาดนี้เนี้ย เด็กกินอะไรเป็นอาหารกันแน่ฮะ
“ ยัย..ฮึ้ย -*- “ ผมหงุดหงิดตัวเองจริงๆ ทำไมถึงต้องมาชอบยัยเด็กดื้อแบบนี้ด้วยนะ
“ ไหนว่าไม่ได้เดินตาม นายตามฉันเห็นๆ “ เธอหยุดเดินแล้วหันมาเถียงกับผมอย่างจริงจัง ทำให้ผมหยุดเดิมตามแล้วหันหน้าไปมองเธอ
“ แล้วจะทำไม ฉันจะเดินตามเธอแล้วเธอมีปัญหาอะไรมิทราบ “ ผมตอบน้าตาย
“ มีสิ เพราะฉันไม่อยากให้นายตาม “ ว่าแล้วเธอก็รีบเดินหนีผมทันที
“ แต่ฉันจะตาม คิดว่าจะหนีได้ถึงไหน “ ผมเลยเริ่มเดินตามไปติดๆ จากที่เดินเร็วๆก็เริ่มเปลี่ยนเป็นวิ่ง จากที่วิ่งตามก็กลายเป็นวิ่งไล่จับทันที
“ นายตามไม่ทันหรอก แฮ่ก “ เธอหันหน้ามาท้าทายผม แต่ตัวเองหน่ะเริ่มหอบแล้ว
“ แล้วคอยดูละกัน “ ผมเร่งสปีดตามเธอไปทันที
ผมผ่านหน้าเธอไปดักข้างหน้า แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมตามเกมผมเลยเลี้ยวเข้าไปในซอกเล็กๆ ทำให้ผมวิ่งตามเข้าไปในนั้นด้วย ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าพวกเราเล่นวิ่งไล่จับกันทั่วตึกเหมือนเด็กๆ เสียงหัวเราะและเสียงฝีเท้าของพวกเราดังไปตลอดทาง
“ เฮ้ย เล่นอะไรกัน “ เสียงยองเบฮยองโผล่หน้าออกมาจากห้องซ้อม เห็นพวกเราที่กำลังวิ่งไล่จับกันอยู่ เลยเข้าไปเรียกแดซองฮยองให้ออกมาด้วย
" เล่นด้วย ~ " เสียงยองเบฮยองและแดซองฮยองตะโกนเหมือนเด็กๆ ก่อนจะเริ่มออกตัววิ่งตามผมมาติดๆ ตอนนี้ เสียงหัวเราะและฝีเท้าดังขึ้นมากทำให้
" เฮ้ย เสียงดัง พวกนายเล่นอะไรกัน " จียงฮยองออกมาจากห้องแล้วยืนทำหน้าโหดใส่พวกเรา มินจิที่อยู่หน้าขบวนหยุดวิ่งกระทันหันทำให้ ผมชนเธอเข้าเต็มแรงและพวกที่เหลือไม่ทันเห็นเลยล้มลงไปตามๆกัน
ตอนนี้ผมเลยอยู่ในสภาพ ทับอยู่บนตัวเธอ ด้านหลังมียองเบฮยองและแดซองฮยองทับอีกที เธอเริ่มดันหน้าอกผมให้ลุกขึ้น แต่ว่าตัวผมเองก็โดนทับอยู่เหมือนกันเลยขยับไม่ได้
" โอ๊ย ลุกดิ เจ็บ " เธอผลักผมแรงขึ้น
พวกเราค่อยลุกขึ้นทีละคน พอเธอลุกขึ้นมาได้ก็ก้มหัวสำนึกผิดต่อจียงฮยองทันที ยองเบฮยองทำเนียนเดินหนีไปตอนไหนไม่รู้ แดซองฮยองก็เหมือนกัน ตอนนี้เลยเหลือแค่เรา 2 คน ต่อหน้าจียงฮยองที่อารมณ์เสียเอามากๆ
“ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเล่นนะ มักเน่ทำไมไม่ไปซ้อมห๊ะ ” จียงฮยองเริ่มต่อว่าเธอทันที
“ ก็.....ก็ อึก ฮือ อ TT^TT " ดูเหมือนเธอจะกลัวจียงฮยองเอามากๆเลยร้องไห้ออกมา
จียงฮยองเห็นอย่างนั้นเลยอ้าแขนจะให้เธอเข้าไปกอด ผมเลยชิงรวบเธอเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลูบหัวปลอบเธอ จียงฮยองมองหน้าผมยิ้มๆ นั่นทำให้ผมรู้สึกร้อนๆไปทั่วหน้า
“ เฮ้ย ใครใช้ให้กอดฉันฮะ “ ผมถูกผลักออกอย่างแรง แล้วเธอก็โผเข้ากอดจียงฮยองทันที
จียงฮยองลูบหัวเธอเบาๆ แต่แล้วอยู่ดีๆเธอก็ซุกหน้าเข้ากัับแผงอกของจียงฮยอง ทำให้ผมหงุดหงิดเป็นบ้า เลยรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทิ้งให้เธอกอดกับอุปป้าที่แสนดีของเธอต่อไป
ทำไมทุกคนต้องรักแต่โอปป้าจียงด้วย ?
ผมมักจะเฝ้าถามคำถามเหล่านี้กับตัวเองมานานแล้ว
ประธานยางกูน ก็รักพี่จียง
พี่เท็ดดี้ พี่ๆ 1tym ก็รักพี่จียง
พี่ดงอุค (se7en) ก็รักพี่จียง
พี่ฮโยริ พี่กัมมี่ ก็รักพี่จียง
พี่แดซอง แทยัง รึแม้แต่ พี่ท็อป ก็รักพี่จียง
พี่ดาร่า พี่บอม ก็รักพี่จียง
แชริน ทุกคนรักพี่จียง รึแม้แต่ ยัยดื้อ ก็รักพี่จียง
ผมอิจฉาพี่จียงจริงๆ
“ ซึงรี อยู่นี่เอง เอ่อ " จียงฮยองเอ่ยด้วยใบหน้าลำบากใจ
" เฮ้อ ~ ผมอยากเป็นพี่จริงๆ ฮะ " ผมมองหน้าฮยองด้วยความรู้สึกหลากหลาย
" ซึงรี ฟังพี่นะ ทุกคนก็รักซึงรีนะ " อึก จียงฮยองรู้ความคิดผมอีกแล้วสินะ
" พี่ฮะ ผมต้องทำยังไงดีฮะ ผม U_U " จียงฮยองคงเห็นผมเงียบไปเลยตบบ่าผมเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ
" มักเน่มันยังไม่ได้พูดสักหน่อยว่าไม่ชอบแก " จียงฮยองมองหน้าผม พร้อมให้กำลังใจ
" นั้นสิฮะ แต่ผมจะทำยังไงดีอ่ะฮะ ดูเหมือนยัยนั้นจะไม่ชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ " ผมเริ่มขอคำปรึกษาจากนักรักผู้ช่ำชองทันที
" มันไม่ยากหรอกนะซึงรี ถามใจตัวเองดูสิว่าเราต้องทำยังไง ^ ^ " จียงฮยองยิ้มให้ผมอย่างใจดีก่อนจะลุกออกไป เหลือแต่ผมนั่งคิดอยู่คนเดียว
" มันไม่ยากหรอก ที่ฉันจะได้ใจเธอยัยดื้อ o(*^* )o " ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกจากตรงนี้ด้วยความมั่นใจเต็มเปรี่ยม ผมคิดได้แล้วว่าจะทำยังไงกับยัยดื้อ
Author Say hi!
ดูดุ๊ง..วันนี้อากาศดีมากๆเลย ไรท์เตอร์ถึงกับตื่นเช้า
มาเขียนนิยายทันที หลังจากห่างไปไปพักใหญ่
พอเขียนเสร็จก็รีบอัพลงทันทีเลยหล่ะ เพื่อรีดเดอร์ผู้น่ารัก
ยังไงก็ฝากติชมเหมือนเดิมนะค่ะ
Author by.Kwon JIsun
Chapter 3 update [FRI].September 30, 2011(14:03PM)
ความคิดเห็น