★ Doubtful! ♥ สืบรักเสี่ยงใจ วุ่นรักร้ายนายตัวดี ☆★

ตอนที่ 5 : Chapter 4 ☆ Tail!

Chapter 4 ☆ Tail!

                เบื่อ...

                ฉันเบื่อจัง -_-! ย้ายโรงเรียนตอนนี้ทันมั้ยเนี่ย?  

                เพื่อนก็ไม่ค่อยจะมี แถมยังมาได้ยินเรื่องบ้าๆอะไรอีกก็ไม่รู้ ชีวิตฉันมันมีอะไรดีบ้างมั้ย

                “การบ้านส่งพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงนะ รวบรวมไปไว้ที่โต๊ะได้เลย” สิ้นเสียงของอาจารย์ ฉันก็เก็บของใส่กระเป๋าตัวเองทันที กว่าจะเลิกเรียนได้ ฉันรู้สึกว่าเวลามันเดินช้ามากเลยให้ตาย T^T

                นั่งเรียนคนเดียวเหงาจะตายแล้วเนี่ย! ส่วนเอิร์ธ...หมอนั่นขึ้นเรียนตอนบ่ายแค่คาบเดียว แล้วก็หายไปซะแบบนั้นน่ะ โดดเรียนเก่งได้โล่เลย เฮ้อ

                “แฟนแฟร์” ฉันถึงกับชะงักขาที่กำลังจะเดินออกจากห้องแล้วหันไปมอง ชาจีนกำลังเดินเข้ามาหาฉัน

                “มันมีรายงานที่ต้องทำส่งสิ้นเดือนนี้ เธออยู่กลุ่มเดียวกับฉันละกันนะ”

                “ฉันยังไงก็ได้ ^^” 

                “เอาตามนั้นล่ะ เดี๋ยวค่อยคุยกันอีกที ฉันไปล่ะ” ชาจีนโบกมือให้ฉันลวกๆก่อนจะเดินผ่านฉันออกไป

                เด็กโรงเรียนนี้เฉยชากันซะจริงๆเลย T^T

                ฉันถอนหายใจพลางจับสายกระเป๋าตัวเองแล้วเดินลงบันไดอย่างเบื่อๆ

                อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบแต่ก่อนจัง Y_Y

                ครืด ครืด~

                โทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋าของฉัน ทำให้ฉันต้องหยุดเดินแล้วค้นหามันในกระเป๋า จะหาของแต่ละที หาไม่ค่อยจะเจอเลย เพราะฉันจับยัดใส่รวมกันซะหมด

                “ฮัลโหล”

                “พี่แฟร์ >O< เลิกเรียนรึยังงงง”

                “พี่เพิ่งเลิกเอง” น้องสาวฉันโทรมาเองล่ะ

                “เฟิร์มก็เพิ่งเลิก พี่แฟร์จะกลับบ้านเลยรึเปล่า”

                “ก็คงกลับเลยล่ะมั้ง” อยู่นี่ก็ไม่มีอะไรทำซะหน่อยนี่ T^T

                “งั้นมาหาเฟิร์มก่อนสิ ไปหาอะไรกินกัน แล้วกลับพร้อมกันไง >O<” ฉันก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง ที่จริงกลับไปบ้านก็ไม่มีอะไรทำ ไปเที่ยวกับเฟิร์มก็ดีเหมือนกัน

                “ได้สิ ที่ไหนล่ะ”

                “นี่ค่ะ” ฉันยื่นเงินให้แท็กซี่ก่อนจะลงมาจากรถ เฟิร์มนัดฉันไว้ที่ศูนย์การค้าใกล้โรงเรียนตัวเอง เลิกเรียนทีไร ที่นี่คนเยอะทุกที และตามจริงฉันก็ไม่อยากจะมาที่นี่สักเท่าไหร่ด้วย

                ฉันเอาโทรศัพท์ตัวเองออกมาแล้วโทรหาเฟิร์มอีกครั้ง

                “พี่แฟร์ เฟิร์มรออยู่หน้าร้านแล้วนะ!” น้องสาวฉันพูดโพล่งขึ้นทันทีที่รับสาย ฉันเลยไม่พูดอะไรต่อก่อนจะกดตัดสายไป โอ๊ย ฉันเบื่อที่คนเยอะๆ! เดินแล้วเวียนหัว T^T

                ปึ่ก!

                “อุ้ย ขอโทษค่ะ” ฉันถึงกับถอนหายใจเมื่อมีคนเดินชนฉันจากทางด้านหลัง มันเดินยังไงกันเนี่ย!

                ฉันได้แต่แอบบ่นในใจ และหันไปเพื่อที่จะบอกคนๆนั้นว่าไม่เป็นไร

                “ไม่เป็นไรค่ะ”

                “...”

                “O.O”

                ขวับ! ทันทีที่ฉันเห็นหน้าเธอคนนั้น ฉันก็รีบหันกลับทันที! บอกแล้วว่าฉันไม่อยากมาที่นี่เลยให้ตาย! ฉันไม่สนใจอะไรอีกแล้วรีบจ้ำเดินไปข้างหน้าทันที

                “เดี๋ยวสิ!” เสียงจากทางด้านหลังเรียกฉันไว้ และฉันก็รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังเดินตามฉันมา

                “แฟนแฟร์!”

                หมับ!

                ฉันหยุดยืนอยู่กับที่เมื่อคนๆนั้นคว้าไหล่ฉันไว้ทัน แต่ฉันไม่คิดแม้แต่จะหันกลับไปมอง

                สุดท้ายก็เจอกันจนได้...ให้ตายเหอะ!

                “ไม่คิดจะหันมาทักทายพวกฉันหน่อยเหรอ ^^” น้ำเสียงเย้ยหยันเล็กๆทำให้ฉันถึงกับสูดหายใจลึกๆ

                แม่ฉันบอกไว้ว่าอย่าไปยุ่ง...อย่าไปสนใจ

                เงียบไว้แฟนแฟร์...เงียบไว้!

                “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะแฟร์~ แกย้ายโรงเรียนไม่คิดจะบอกพวกฉันหน่อยเหรอ” ฉันพยายามทำเป็นไม่สนใจเสียงพวกนั้นและกำลังจะออกเดินต่อ แต่สุดท้ายก็โดนดึงเอาไว้จนต้องหันมาประจันหน้ากันจนได้

                “จะไปไหน!”

                “-_-“ ฉันยืนมองผู้หญิงสองคนที่กำลังยืนตรงหน้าฉันนิ่ง

                “มีอะไรรึเปล่า” ฉันพูดออกมาในที่สุด ผู้หญิงสองคนตรงหน้าหันไปมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา

                “เดี๋ยวนี้ฉันคุยกับแกต้องมีอะไรด้วยเหรอแฟร์ ^^” ฉันเม้มริมฝีปากแน่นและพยายามไม่พูดอะไรออกไป

                “ข้าวฟ่าง แฟร์คงไม่อยากคุยกับแกหรอก~ แกอย่าไปกวนเลย ^^”

                “ว้า ครีม แกพูดแบบนี้ ฉันเสียใจนะ...” ผู้หญิงสองคนตรงหน้าส่งยิ้มมาให้ฉัน

                ...ข้าวฟ่างกับครีม สองคนนี้เป็นเพื่อนโรงเรียนเก่าฉันเอง

                “เพื่อนสุดที่รักของฉัน ไม่ใยดีฉันเลยอ่ะ T^T” คำพูดของข้าวฟ่างทำให้ฉันชะงักไปในทันที คำพูดแดกดันและท่าทีเสแสร้งแกล้งทำเป็นเสียใจเริ่มทำให้ฉันโมโห

                ...ยังจะมาเอาอะไรจากฉันอีก!

                ฉันจับสายกระเป๋าตัวเองแน่น แล้วมองไปที่สองคนนั้นอย่างไม่พอใจ

                “ใช่ ฉันไม่ได้อยากคุยกับพวกแก”

                “...”

                “ฉันว่าแกเอาเวลาคุยกับฉัน ไปตามคุมแฟนแกดีกว่ามั้งข้าวฟ่าง ^^ เผื่อแกจะหายโง่” ฉันยกยิ้มขึ้นมาบ้าง โดยไม่ได้สนใจสายตาของทั้งสองคนที่กำลังมองมาที่ฉันอย่างโกรธๆ

                ก็เอาสิ...ไหนๆตอนนี้ก็ไม่เหลือความสัมพันธ์ดีๆต่อกันแล้ว ฉันเองก็ไม่แคร์อะไรเหมือนกัน

                “ปากเก่งไม่เปลี่ยนเลยนะแฟร์”

                “-_-“ ฉันถึงกับหน้าเบ้เมื่อข้าวฟ่างเดินมาประชิดตัวฉันพร้อมกับครีม ยัยนั่นกับครีมจับมือฉันไว้แน่นแล้วแกล้งทำเนียนลากฉันไปยังหน้าทางเดินเข้าห้องน้ำ!

                “ทำไมฉันต้องตามไปคุมด้วยไม่ทราบ ^^”

                “...”

                “เพราะฉันเชื่อว่าไม่มีผู้หญิงที่ไหนเลวและหน้าด้านเท่าแกอีกแล้วล่ะแฟร์!”

                เหมือนเส้นอารมณ์ฉันขาดผึงขึ้นมาในทันที! ฉันจ้องหน้าข้าวฟ่างอย่างไม่เกรงกลัวแม้ว่าตัวเองจะอยู่คนเดียวก็ตาม

                เกลียดจริงๆ...พวกที่ไม่รู้อะไรแล้วทำมาเป็นพูด ฉันเกลียดจริงๆให้ตาย!

                “...โง่ให้มันได้ตลอดนะฟ่าง” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแล้วมองผู้หญิงตรงหน้าฉันอย่างท้าทาย แน่นอนว่ายัยนั่นโมโหฉันไม่ต่างกัน ข้าวฟ่างกระชากจิกเล็บบนแขนฉันจนฉันต้องเม้มริมฝีปากแน่น นัยต์ตากลมโตจ้องมองฉันด้วยความโกรธ

                “สงสัยแกจะอยากโดนเหมือนวันนั้นอีก”           

                “...”

                “...ชอบเหรอแฟร์ ^^ เอาอีกมั้ย ฉันจัดให้ได้นะ” ฉันลอบมองใบหน้าของครีมกับข้าวฟ่างที่ยิ้มให้ฉันอย่างล้อเลียน

                ฉันเคยคิดว่ารอยยิ้มของข้าวฟ่างน่าหลงใหลมากนะ...แต่ตอนนี้ ฉันสะอิดสะเอียนมากกว่า!

                “แฟนแฟร์ O.O?” ข้าวฟ่างถึงกับปล่อยแขนออกจากฉันในทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านหลัง และเมื่อฉันหันไปมองฉันก็ถึงกับเบิกตาโตทันที

                เอิร์ธ!

                “เธอจริงๆด้วย! >O<” เอิร์ธเดินปรี่เข้ามาหาฉัน ก่อนที่เขาจะชะงักไปเมื่อเห็นข้าวฟ่างกับครีมยืนอยู่

                “อ่า...เธอมากับเพื่อนเหรอ”

                “เปล่า” ฉันรีบปฏิเสธทันที แต่ก่อนน่ะใช่...แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แล้วต่างหาก!

                ฉันเหลือบมองข้าวฟ่างกับครีมที่ยืนมองเอิร์ธตาไม่กระพริบ หึๆ เห็นคนหล่อไม่ได้เลยจริงๆนะ!

                “ไปกันเถอะเอิร์ธ” ฉันพูดแค่นั้นก็คว้าแขนเอิร์ธไว้ แล้วลากเขาฝ่าสองคนนั้นออกมา

                อารมณ์เสีย อารมณ์เสีย! แฟนแฟร์อารมณ์เสีย T^T!

                “เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ยแฟนแฟร์ –O- หน้ามุ่ยจัง” เอิร์ธยกมือโบกไปมาตรงหน้าฉัน และเพราะแบบนี้ มันเลยทำให้ฉันรู้สึกตัวว่าฉันกำลังจับแขนเขาอยู่ จนฉันต้องรีบปล่อยมือทันที

                “ขอ...ขอโทษ”

                “หูย ไม่เป็นอะไรเลย ขอโทษทำไม >O<” เอิร์ธยิ้มให้ฉันอย่างน่ารัก

                เห็นแล้วยิ่งไม่อยากจะเชื่อ...อย่างหมอนี่น่ะเหรออันตราย! เอาเงินมาประเคนให้ฉันเป็นพันล้าน ฉันยังลำบากใจที่จะเชื่อเลย

                “มาทำอะไรแถวนี้”

                “มาเข้าห้องน้ำไง ปวดท้อง ^O^”

                “ไม่ใช่ๆ -_- ฉันหมายถึงนายมาทำอะไรที่นี่ เดินเล่นเหรอ”

                “อ๋อ ฉันมาเป็นเพื่อนไอ้เอ็มน่ะ มันมาทำธุระให้แม่” แสดงว่าเอ็มเบอร์ก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ

                เผ่นดีกว่าแฟนแฟร์ ถ้านายพวกนี้อยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ ฉันต้องออกห่างให้ไกล!

                “งั้นฉันไปก่อนนะ” ฉันยกมือบายๆเอิร์ธ

                “อ้าว ไปไหนล่ะ”

                “ฉันนัดน้องไว้น่ะ กะว่าจะหาอะไรกินด้วยกัน ^^; น้องคงรอนานแล้ว”

                “แฟนแฟร์มีน้องด้วยเหรอ?”

                “อ่า ใช่ๆ ^^;”

                “โห อยากเจอจัง ไปกินด้วยกันมั้ย! พวกฉันก็กำลังจะไปหาอะไรกินพอดีเลย”

                “ไม่เป็นไรดีกว่า” ฉันรีบปฏิเสธเอิร์ธแล้วก้าวถอยหลังไปด้วย

                พลั่ก!

                “ขะ...ขอโทษค่ะ” มัวแต่ถอยหลัง ชนคนอื่นจนได้แฟนแฟร์ TOT

                “ไม่เป็นไรครับ” ฉันหันหลังไป กะจะขอโทษเขาอีกสักครั้ง แต่ก็ถึงกับชะงักเมื่อเห็นใบหน้าของคนๆนั้น! -_-;

                ...ผู้ชายผู้มีใบหน้างดงามที่สุดในสามโลก! เอ็มเบอร์!

                “อ้าว ^^ แฟนแฟร์”

                “ไอ้เอ็มมาพอดีเลย! แฟนแฟร์กำลังจะไปหาอะไรกิน ไปด้วยกันเลยมั้ย” ฉันหันไปมองเอิร์ธอย่างตกใจ

                ฉันยังไมได้พูดสักคำเลยนะ ว่าจะให้พวกนายไปน่ะ TOT!

                “ได้สิ ฉันยังไงก็ได้ ^^” ฉันหันไปมองเอ็ม เขาระบายยิ้มหวานๆส่งกลับมาให้ฉัน

                ให้ตายเหอะ...ทำไมฉันหนีพวกเขาไม่พ้นเลยเนี่ย T_T!

                “ขอบคุณค่ะ >O<”

                “ไม่เป็นไรเลย พี่ตักมาตั้งเยอะแน่ะ”

                ฉันนั่งมองเอิร์ธที่กำลังเลื่อนจานอาหารหลายอย่างไปทางน้องสาวฉัน

                ตอนนี้ฉัน เฟิร์ม เอิร์ธและเอ็มเบอร์กำลังนั่งอยู่ร้านบุฟเฟ่ต์อาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง สุดท้ายเอิร์ธก็เกาะติดตามฉันมาจนได้เลย T^T! ฉันจะปฏิเสธก็ไม่กล้า    

                “เฟิร์มกับแฟนแฟร์...น่ารักเหมือนกันเลยเนาะ ^^” รอยยิ้มบางๆของเอ็มเบอร์ถูกส่งมาถึงฉันกับเฟิร์มจนทำเอาเราสองพี่น้องหน้าแดงวาบ

                ไม่! -_-/// ห้ามหลงเชื่อหรือหวั่นไหวกับอะไรใดๆทั้งนั้นแฟนแฟร์! ฮึบ!

                “กินสิแฟนแฟร์” เอิร์ธตักปลาดอลลี่มาใส่จานฉัน

                “ขอบคุณ ^^;” นี่ก็อีกคน อย่าทำดีกับฉันนักได้มั้ยเนี่ย

                “กินเสร็จพวกเธอไปไหนต่อรึเปล่า” ฉันเหลือบมองเอิร์ธที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มข้างหนึ่งป่องออกมา

                หมอนี่...เหมือนเด็กจริงๆให้ตาย

                “คงกลับบ้านเลยน่ะ”

                “กลับยังไงเหรอ”

                “กลับเองค่ะ ^^” เฟิร์มพูดตอบแทนฉันขึ้นมา เชื่อมั้ยว่าน้องสาวฉันมองนายสองคนนี้ตาไม่กระพริบตั้งแต่แรกเจอเลย T^T บอกแล้ว นายพวกนี้เป็นมนุษย์อันตราย! อย่าให้ใครได้เห็นเชียว ฮือๆ

                “อ้าวเหรอ งั้น...ไอ้เอ็ม!” เอิร์ธหันไปเรียกเอ็มเบอร์ เขากำลังหั่นเนื้ออะไรสักอย่างอยู่ มาดคุณชายสุดๆไปเลย

                “ไปส่งแฟนแฟร์ด้วยนะ ^^” เอ็มเบอร์ทำเพียงเงยหน้าขึ้นแล้วพยักหน้าลง ก่อนที่สายตาคู่สวยของเขาจะเลื่อนมาสบกับฉันแล้วยิ้มให้อีกครั้ง

                ...อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้สิ! TOT//

                แต่...แต่ถ้านายพวกนี้ไปส่งฉัน ก็ต้องรู้บ้านฉันน่ะสิ!

                ฉันถึงกับเป็นกังวลเมื่อเราทั้งสี่คนกินเสร็จและเดินออกมาจากร้านแล้ว ฉันไม่อยากให้พวกเขารู้บ้านฉันนี่ T^T นี่ฉันกลัวมากเกินไปรึเปล่านะ ฮือๆๆๆ ก็ชาจีนพูดมาซะขนาดนั้น ใครไม่กลัวก็บ้าแล้ว! ก็แค่อยากจะเซฟไว้ก่อนเท่านั้นเอง

                “ฉันเข้าห้องน้ำแปบนะ >O<” เอิร์ธหันมาบอกพวกเรา

                “เฟิร์มไปด้วยค่ะ” พูดแค่นั้นน้องสาวฉันก็ติดสอยห้อยตามเอิร์ธไปด้วย ทิ้งให้ฉันกับเอ็มเบอร์ยืนกันอยู่สองคนหน้าร้านหนังสือ

                นั่งกันแค่ไม่นานแต่เอิร์ธดันชวนน้องสาวฉันคุยซะจนแทบจะสนิทกันไปแล้ว T^T น้องสาวฉันยิ่งอินโนเซ้นต์ไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่นะ!

                “อิ่มมั้ย” ฉันถึงกับชะงักไปเมื่ออยู่ดีๆคนข้างตัวฉันก็พูดขึ้น และเมื่อฉันหันไปมองก็พบว่าเอ็มเบอร์กำลังมองฉันอยู่และยังคงรอยยิ้มบางๆเอาไว้

                ฉันไม่กล้าจะพูดอะไรก็เลยพยักหน้าแทนคำตอบ

                “ไม่อิ่มได้ไงล่ะ เล่นกินไม่หยุดซะขนาดนั้น” เอ็มเบอร์หัวเราะออกมาเบาๆ

                “ฉันมองอยู่ตลอดล่ะ ^^” คำพูดของเขาทำให้ฉันถึงกับนิ่งไป แล้วหน้าหันหนีเขา

                มะ...มองอยู่ตลอด? เขาจะมองฉันทำไมกันเนี่ย TOT//

                ครืด ครืด~

                ขอบคุณโทรศัพท์ที่สั่นขึ้นตอนนี้ เพราะฉันไม่รู้จะคุยไรกับเขาแล้ว หน้ายังไม่กล้ามองเลย ฮือๆ T-T ฉันก้มลงมองกระเป๋าตัวเองแล้วควานหาโทรศัพท์อย่างเคย มันสั่นขึ้นครั้งเดียวก็หยุดไป สงสัยจะมีข้อความเข้าแหงๆ กลับไปคราวนี้ฉันคงต้องจัดการกระเป๋าตัวเองซะหน่อยแล้ว รกมากเลยให้ตาย

                ปั่ก!

                ฉันก้มลงมองพื้น เมื่อพบว่าพอฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก็ดันเกี่ยวอะไรบางอย่างออกมาด้วยจนมันตกลงไปที่พื้น และเมื่อฉันเห็นมันคิ้วของฉันก็ถึงกับขมวดเข้าหากันทันทีโดยอัตโนมัติ

                ...นี่ฉันยังไม่ได้เอามันไปทิ้งอีกเหรอเนี่ย!

                ฉันกำลังจะก้มตัวลงหยิบ แต่เอ็มเบอร์เร็วกว่า เขาดันก้มลงไปหยิบแทนฉันซะงั้น ก่อนที่เขาจะแบมือยื่นมาตรงหน้าฉัน

                “พวงกุญแจเธอสวยดีนะ”

                “...” เอ็มเบอร์เหลือบมองของที่อยู่ในมือเขา ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นไปใกล้หน้าตัวเองแล้วมองมันอย่างพิจารณา

                “หืม ชื่อเธอภาษาอังกฤษเขียนยังไงน่ะแฟนแฟร์”

                “…F – A – N – F – A – R – E” เอ็มเบอร์ถึงกับขมวดคิ้วก่อนจะยิ้มบางๆแล้วส่งมันคืนให้ฉัน

                “ฉันนึกว่า P – H – A – N ซะอีก”

                “...” ฉันถึงกับเงียบไปแล้วยิ้มเจื่อนๆให้เขาก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าไปแบบเดิม

                มันเป็นเพราะเขาเห็นตัวอักษร ‘P’ ที่สลักอยู่บนพวงกุญแจรูปมงกุฎที่ถูกทำด้วยโลหะเมื่อกี้

                ที่จริงมันไม่ใช่ของฉันหรอก มันเป็นของคนอื่นต่างหาก

                ...และฉันก็จะเอามันไปทิ้งแทนที่จะเอามันไปคืนเจ้าของ

                เพราะฉันไม่แม้แต่อยากจะเห็นหน้าของเจ้าของพวงกุญแจนี้!

To be Continued

มุมทอล์ค *


สวัสดีค่า ^____^
ตอนที่ 4 โผล่แล้ววววว 5555
ขอโทษทีค่า ทำให้รอกันหนึ่งอาทิตย์ทีเดียวเชียว
แอ่กกกกกก !!

ใกล้สอบแล้วค่ะ TOT เศร้าจิต ยังไม่พร้อมเลย ฮือๆ
ไปเรียนแต่เช้า กลับมานอน ตื่นปุ๊บ เลยรีบมาแต่งให้ ฮ่าๆ
กลัวเดี๋ยวขี้เกียจยาว เดี๋ยวไม่ได้แต่ง ฮ่าๆ >O<!!


ตอนนี้ไม่มีอะไรน่ากลัวค่า เพลาๆลงบ้างงง 5555
แลดูเหมือนเรื่องนี้จะมีเรื่องอะไรเยอะแยะไปหมด -____-;
อยากรู้ว่าอะไรเป็นอะไรยังไง
ก็ต้องติดตามนะค้าาา ^^! 55555

ใครเห็นคำผิดบอกกันหน่อยนะคะ
ขอตัวไปแต่งปลาทองกับโทรโข่งต่อก่อน
คิวยาวมากเลยวันนี้ ฮ่าๆๆๆ


โปรโมททททท!
นิยายอีกเรื่องของไรท์เตอร์ติดโครงการนักเขียนหน้าใสปี 4 ของแจ่มใสค่ะ!
เข้ารอบ 17 คนแล้ววววว
รบกวนทุกคนช่วยกันโหวตหน่อยน้า จิ้มคนละจึกสองจึกกันหน่อยนะคะ >_<"
ขอบคุณล่วงหน้าเลยค่ะ

คลิกลิงค์ไปเลยโลดดดดดดดดดดดด!

http://www.dek-d.com/jamsai/view.php?id=719






อย่าลืมติดตามเรื่องนี้กันนะคะ !



1 เม้นท์ 1 กำลังใจเช่นเดิมม ^^
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ



ไว้เจอกันตอนหน้าค่าาา

รักทุกคนนนนนนน
ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ^3^

Matesoul my