★ Doubtful! ♥ สืบรักเสี่ยงใจ วุ่นรักร้ายนายตัวดี ☆★

ตอนที่ 2 : Chapter 1 ☆ เริ่มใหม่...

บทนำ

โรงพยาบาลอภิธารักษ์

ห้อง 504

ผู้ป่วย นางสาวญาศิตา พิทักษ์อัครกุล

ปริบ ปริบ~

U.U

O.O

>.<

“ฟื้นแล้ว!  แม่คะพี่แฟร์ฟื้นแล้ว!”

“ไหน! พ่อ! ลูกแฟร์ฟื้นแล้วจริงๆด้วย!”

“ลูกแฟร์ฟื้นแล้วๆ ลูกแฟร์ฟื้นแล้ว!”

เสียงตะโกนโหวกเหวกทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา แต่ดวงตาของฉันยังไม่สามารถปรับให้ชินกับแสงสว่างได้ดีนัก จนทำให้ฉันต้องกระพริบตาถี่ๆอยู่หลายที

หัวของฉันปวดราวกับจะระเบิดออกมาซะให้ได้ U_U ตามร่างกายก็รู้สึกปวดจนไม่อยากจะขยับไปไหน ฮือๆๆ

“ลูกแฟร์เห็นแม่มั้ยคะลูก?” ฉันเบิกตาที่พอจะปรับสภาพกับการรับแสงได้ และก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในห้องสีขาวสะอาดตา กลิ่นยาอ่อนๆลอยมา...โรงพยาบาลสินะ

“แฟร์ เห็นพ่อมั้ยลูก!”

“พี่แฟร์เห็นหน้าเฟิร์มมั้ยพี่!” พ่อ แม่และน้องสาวของฉันกำลังยืนล้อมเตียงที่ฉันนอนอยู่ พวกเขามองลงมาที่ฉันอย่างดีใจ ฉันพยายามพยุงสังขารตัวเองที่มีอันน้อยนิดขึ้นมาจากเตียง

“ตายแล้วลูก! ลูกเพิ่งฟื้น นอนอยู่เฉยๆก่อนสิคะลูกแฟร์” น้องสาวฉันรีบเอาหมอนมารองหลังฉันไว้ ฉันเอนหลังพิงหมอนแล้วพยายามไม่ขยับตัวไปมากกว่านี้

“เดี๋ยวแม่ไปตามหมอมาก่อนนะ ลูกแฟร์ฟื้นแล้ว!” ฉันเห็นแม่เปิดประตูห้องออกไป

ทำไมมันปวดไปทั้งตัวเลย ฮือๆ T^T

“แฟนแฟร์ ลูกสลบไปตั้ง 2 วัน”

“ใช่พี่แฟร์ >O< พี่เข้าห้อง ICU ด้วยแน่ะ แม่กับพ่อนั่งกอดกันร้องไห้ใหญ่เลยล่ะ!” ฉันมองหน้าพ่อกับน้องสาวของฉันสลับกันไปมา

ที่ฉันไม่พูดอะไรเป็นเพราะฉันยังคงเบลอๆอยู่เลย หัวสมองฉันมึนตึ้บสุดๆไปเลย =_=

ฉันกำลังทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...ฉันจำได้ว่าล่าสุด ฉันกำลังข้ามถนนอยู่ที่ทางม้าลายหน้าห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน เพราะฉันจะไปขึ้นแท็กซี่อีกฝั่งกลับบ้าน

และตอนที่ฉันกำลังข้ามอยู่ -_- ก็มีรถคันนึงขับมาเร็วมากๆ!

…เอ่อ ฉันคงจะโดนรถชนตอนนั้นล่ะมั้ง ฉันจำอะไรไม่ได้จริงๆนะ รู้สึกตัวอีกทีก็เพิ่งจะเมื่อกี้นี้ล่ะ

“คุณหมอมาแล้วจ้า~” แม่เปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับคุณหมอและพยาบาลสองคน

“ฟื้นแล้วเหรอครับ ^^” คุณหมอยิ้มให้ฉัน

ถ้าไม่ฟื้นแล้วหนูจะมานั่งมองหน้าคุณหมอแบบนี้มั้ยล่ะคะ T^T

“เดี๋ยวขอหมอตรวจหน่อยนะครับ” แล้วหมอก็เริ่มตรวจเช็คร่างกายฉัน ถามไถ่อาการฉันต่างๆนาๆ พอเสร็จก็ออกไป ทิ้งพยาบาลคนนึงให้จัดการกับสายน้ำเกลือฉันต่อไป

“ดีจังนะคะที่น้องไม่เป็นอะไรมาก ^^” พี่พยาบาลคนสวยยิ้มให้ฉัน มั่นใจเหรอคะว่าไม่เป็นอะไรมาก ได้ข่าวว่าเข้าห้อง ICU สลบไปตั้งสองวันนะ T_T

“คุณแม่วางใจได้แล้วล่ะค่ะ ยังไงน้องก็ปลอดภัยแน่นอนแล้ว จะเหลือก็แต่รักษาตัวให้หายดีเท่านั้นค่ะ”

“ขอบคุณคุณพยาบาลมากเลยค่ะที่ช่วยดูแลลูกแฟร์”

“ค่ะ...อ้ออ เดี๋ยวน้องผู้ชายคนนั้นกำลังจะมาที่นี่นะคะ คงจะดีใจน่าดูที่รู้ว่าน้องเขาฟื้นแล้ว” พี่พยาบาลเก็บอุปกรณ์แล้วเดินออกไป ฉันหันไปหาแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความงุนงง

“แม่คะ ใครมาอีกเหรอคะ”

“อ๋อ ก็คนที่ขับรถชนลูกนั่นล่ะค่ะลูกแฟร์”

“-O-“

“เขาดูแลเราดีมากเลยนะ ชดใช้ค่าเสียหายให้เต็มที่ แล้วก็รักษาฟรี เพราะญาติของเขาเป็นผู้อำนวยการของที่นี่” ฉันแอบหน้าเบ้นิดหน่อย ถึงจะดียังไง แต่ถ้าแลกกับชีวิตฉันทั้งคนมันก็ไม่คุ้มกันนะ -^-          

อีกอย่างบ้านฉันก็มีฐานะดี ไม่จำเป็นต้องไปขอเงินใครหรอก!

แอ๊ด~

เสียงประตูเปิดดังขึ้นเบาๆ แม่ฉันเดินไปที่ประตูนั่นแล้วเชิญแขกผู้มาใหม่เข้ามาหาฉัน

คู่กรณีที่ขับรถชนฉันยังไงล่ะ!

อย่าให้รู้นะว่าไอ้คนไหนมันขับชน! แม่จะเล่นงานให้น่วม!

“สวัสดีครับคุณน้า” ฉันอึ้งไปนิดหน่อยเมื่อเห็นหน้าของผู้ชายคนนั้น...เขาดูอายุเท่าๆฉันเลยล่ะ =O=

นายคนนั้นอยู่ในชุดไปรเวทปกติ...แต่สิ่งที่ทำให้ฉันมองเขาไม่ละสายตา ก็คือหน้าตาที่หล่อเข้าขั้นดาราของเขา!

เขาไว้ผมสีน้ำตาลสว่างเหลือบค่อนไปทางสีส้ม เส้นผมที่ไร้การเซ็ท แต่ซอยเข้าไล่ระดับเว้นใบหู จนระลงไปที่ต้นคอ ไม่ได้ทำให้หมอนั่นหน้าตาดรอปลงไปได้เลย!

ดวงตากลมโตของเขากำลังจ้องมองมาที่ฉัน ก่อนที่หมอนั่นจะเดินปรี่เข้ามาหาฉัน แล้วยกมือฉันขึ้นจับซะหน้าตาเฉย!

 “ขอโทษด้วยนะ >O<! ขอโทษจริงๆ”

“=O=”

“ฉันประมาทเอง ฉันมัวแต่คุยโทรศัพท์ ก็เลยไม่เห็นว่าเธอข้ามถนนอยู่ แล้วฉันเองก็ขับรถเร็วมาก ฉันก็เลยเบรกไม่ทัน ขนาดเพื่อนฉันมันเตือนแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ยอมระวัง ก็เลยชนเธอ! ฉันขอโทษนะ ต่อไปฉันจะขับรถดีๆ ฉันจะมองทาง ฉันจะไม่คุยโทรศัพท์อีกแล้ว!”

“=O=;;” ฉันอึ้งเล็กน้อยเมื่อผู้ชายตรงหน้าฉัน กำลังสารภาพผิดราวกับตัวเองกำลังท่องแร็พโย่วในเพลงสักเพลง มันเร็วจนฉันแทบจับใจความไม่ได้

“ฉันรู้สึกผิดจริงๆ ฉันจะชดใช้ให้ถึงที่สุด! ฉันจะทำทุกอย่างเลย!”

“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ^^; ฉันไม่เป็นไรแล้ว” ถึงฉันอยากจะด่าเขาก็เหอะ แต่พอเห็นท่าทางแบบนี้แล้วก็ด่าไม่ลงจริงๆ

“จริงเหรอ O.O” เขาเงยหน้าขึ้นมา

“อื้อค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”

“T^T เธอใจดีจัง!” ดวงตากลมโตของเขาเป็นประกายขึ้น ราวกับซาบซึ้งกับคำพูดของฉันมากๆ

“ตอนที่ฉันชนเธอ แล้วเธอกระเด็นไปน่ะ ฉันตกใจมากๆเลย TOT”

เอ่อ...ขอบคุณพระเจ้า ที่ยังทำให้ฉันมีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้

“เธอนอนเถอะ T^T ฉันขอโทษที่รบกวนนะ แต่ฉันดีใจจริงๆที่รู้ว่าเธอไม่เป็นอะไร” นายนั่นดันฉันนอนลงที่เตียงโดยไม่ได้สนใจฉันที่กำลังเหวอกับการกระทำปุบปับของเขา เขาจัดแจงห่มผ้าห่มให้ฉันแล้วเดินไปหาแม่ของฉัน

“เรื่องค่าใช้จ่าย ผมจัดการให้แล้วนะครับ ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมานะครับ” เขาก้มหัวให้แม่ฉัน และแม่ฉันก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุด =_=

เชอะ...ถ้าฉันไม่รอดขึ้นมา แม่จะมายืนยิ้มให้หมอนี่แบบนี้มั้ยเนี่ย!

“จ้ะ แค่นี้ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”

ฉันยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง เพราะรู้สึกเบื่อกับเสียงคุยกันที่ดังอยู่ข้างๆ จนกระทั่งเขาออกจากห้องไป ทุกอย่างจึงได้กลับสู่ความสงบเหมือนเดิม ฉันเอาผ้าห่มที่คลุมตัวเองออกแล้วหันไปมองแม่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆที่โซฟา

“แม่คะ หนูจะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหน” แม่ฉันปิดหนังสือลงแล้วมองฉันอย่างประหลาดใจ

“ลูกเพิ่งฟื้นเองนะคะ คงอยู่อีกสักพักนั่นล่ะลูก ให้แน่ใจก่อนว่าลูกไม่เป็นอะไรจริงๆ” ฉันถอนหายใจแล้วหันกลับมาเหมือนเดิมก่อนจะหลับตาลง

บางทีออกจากโรงพยาบาลไปฉันคงต้องไปสะเดาะเคราะห์ซะแล้วล่ะ T^T

ก่อนหน้านั้นฉันก็เข้าโรงพยาบาลไปแล้วรอบนึง ช่วงนี้รู้สึกจะดวงสมพงษ์กับสถานที่นี้ซะเหลือเกิน
               
                ชีวิตฉันมันช่างโชคร้ายซะจริงๆ T^T

Chapter 1 ☆ เริ่มใหม่...

            “ถ้ารู้สึกเวียนหัว ไม่สบาย จะเป็นลม โทรหาแม่นะคะลูก”

                “ค่า”

                “ถ้าเดินไม่ไหวโทรหาแม่นะลูกแฟร์!”

                “ค่า =_=” ฉันยกมือไหว้แม่ผู้เป็นที่รักที่เป็นคนขับรถมาส่งฉันหน้าโรงเรียนก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป ฉันยืนอยู่หน้ารั้วประตูโรงเรียนด้วยความรู้สึกเกร็งๆอย่างบอกไม่ถูก -_-

                เหตุผลก็เพราะ...ที่นี่เป็นโรงเรียนใหม่ที่ฉันย้ายมาอยู่

                อ้อ ฉันลืมแนะนำตัวไปสินะคะ ฉันชื่อแฟนแฟร์ค่ะ อายุ 18 ปี ทุกคนอาจจะสงสัยว่าชื่อของฉันมันแปลว่าอะไร ฉันจะบอกให้ก็ได้ค่ะ มันเป็นการประโคมแตรประเภทหนึ่ง ฉันเองก็ไม่เข้าใจความหมายของมันเท่าไหร่ เพราะฉันก็เปิด Dictionary ดู เอาเป็นว่ามันคืออะไรทำนองนั้นละกันค่ะ -_- ตอนนี้กำลังกลายเป็นเด็กนักเรียนชั้นม.6 สดๆใหม่ๆ แต่ว่าที่ที่ฉันกำลังยืนอยู่ เป็นโรงเรียนใหม่ที่ฉันเพิ่งจะย้ายมา ทำไมฉันถึงย้ายโรงเรียนกลางคันแบบนี้น่ะเหรอ...อย่าให้พูดเลย คิดแล้วแค้น =_=^

                เอาเป็นว่ามันเป็นความซวยของฉันเองที่ดันเกิดมาเจอคนเฮงซวย จนต้องระเห็จระเหินหนีมาอยู่โรงเรียนอื่น แล้วมันก็ซวยซ้ำซวยซ้อนยิ่งกว่าเมื่อก่อนจะเปิดเรียนแค่ 1 วันฉันดันโดนรถชน!

                ซวยมั้ย? =__= ซวยได้อีกมั้ยคะชีวิต!

                ฉันเลยต้องหยุดเรียนไปเป็นอาทิตย์ ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะเปิดเรียนกันไป แน่นอนว่าตอนนี้เด็กในโรงเรียนนี้ ฉันยังไม่รู้จักมักจี่กับใครกับคน ซึ่งเพราะแบบนี้มันเลยสร้างความลำบากใจให้ฉันเล็กน้อยถึงปานกลางและมากที่สุด -_-

                ฉันจัดเสื้อตัวเองให้เข้าที่แล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับความรู้สึกหลากหลายปนกัน จะว่าตื่นเต้นก็ใช่ แต่รู้สึกไม่ดีก็ไม่เชิง -_- ฉันไม่ชอบสายตาของใครก็ตามที่ชอบจ้องมองมาที่ฉัน

                ฉันยืนเคว้งอยู่หน้าตึกใหญ่ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองต้องไปที่ไหน TOT ฉันรู้เพียงแค่ว่าฉันอยู่ห้อง B ก็เท่านั้นเอง นอกจากนั้นฉันก็ไม่รู้อะไรอีกแล้วทั้งนั้น!

                ฉันยืนมองนักเรียนคนอื่นที่เดินผ่านไปผ่านมาก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหานักเรียนผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินมาทางฉัน

                “เอ่อ ขอโทษค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นชะงักเมื่อฉันเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เธอมองหน้าฉันก่อนจะไล่ระดับสายตาลงมาเรื่อยๆ แล้วมองย้อนกลับขึ้นมามองหน้าฉันใหม่

                ฉันไม่ได้คิดไปเอง -_-; แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ

                “ชั้นม.6 ห้อง B เรียนตึกไหนเหรอคะ”

                “เธอเด็กใหม่เหรอ” เธอคนนี้เอียงใบหน้ามองฉันอย่างสงสัย ฉันเพิ่งสังเกตว่าเธอก็น่ารักดีเหมือนกันนะ เธอไว้ผมสั้นเคลียร์บ่า ดัดเป็นลอนคลื่นๆขนาดใหญ่ สีแอบออกประกายแดงนิดๆ ผิวขาวมากๆด้วย

                “ค่ะ ^^”

                “เรียนตึกนี้ล่ะ ชั้นสาม” เธอตอบแล้วยิ้มให้ฉัน ฉันก้มหัวให้เล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณ

                “...เธอน่ารักดีเนาะ ^^” สายตาของเธอมองกวาดไปทั่วใบหน้าของฉันอย่างรู้สึกได้ -_-;

                “แหะๆ ^^;”

                “ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันอยู่ม.6 เหมือนกัน” เธอพูดแค่นั้นก่อนจะยิ้มให้ฉันแล้วเดินไปทันที ฉันมองตามเธอที่เดินไป จึงค่อยเดินขึ้นตึกที่อยู่ตรงหน้าไป

                พอฉันมาถึงชั้นสามก็พบว่าหน้าห้องของทุกห้อง มีตัวอักษร A-D แปะไว้หมด แน่นอนว่ามันเป็นตัวอักษรที่มีไว้บอกห้องเรียนแต่ละห้อง ฉันเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้อง B พลางได้ยินเสียงคุยกันแว่วๆลอดออกมา

                =_=; นี่ถ้าฉันเปิดเข้าไป คนในห้องเขาจะคิดยังไงล่ะ ฉันไม่ได้มาโรงเรียนเป็นอาทิตย์นะ เขาจะรู้กันมั้ยว่าฉันเป็นเด็กใหม่ของห้องนี้ T^T

                ฉันยืนลังเลอยู่หน้าห้องก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปจริงๆ และเมื่อฉันเปิดมันเข้าไปนั้น ห้องที่เคยส่งเสียงดังสนั่น ก็เงียบกริบราวกับป่าช้าทันที =_=;

                ทุกสายตากำลังจดจ้องมาที่ฉันที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ฉันเริ่มทำอะไรไม่ถูกนอกจากยืนทำหน้าเจื่อนอยู่แบบนั้น ฉันไม่ใช่สัตว์ประหลาดซะหน่อย ฮือๆๆ YOY

                “...”

                “เอ่อ ขอโทษค่ะ” แล้วฉันจะขอโทษทำไมล่ะเนี่ย TOT

                “...” เมื่อความเงียบยังคงเป็นคำตอบของทุกอย่าง ฉันก็เลยปิดปากตัวเองเงียบสนิท T=T จนกระทั่งมีผู้หญิงคนหนึ่งในห้องลุกจากโต๊ะแล้วเดินเข้ามาหาฉัน เธอคนนั้นหรี่ตามองฉันก่อนจะเปิดปากพูด

                “ใช่เด็กใหม่รึเปล่า”

                “(-O-)(_ _)(-O-)(_ _)”

                “สวัสดี ^^ ฉันเป็นหัวหน้าห้องของห้องนี้” เธอค่อยๆเผยยิ้มให้ฉัน และเพราะแบบนั้นมันก็ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยเริ่มต้นไม่ได้แย่อย่างที่คิด -_-

                คนอื่นๆในห้องเริ่มหันกลับไปสนใจสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ หัวหน้าห้องกวักมือเรียกฉันให้เดินตามเธอไป ก่อนจะไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะตัวหนึ่งที่เป็นที่นั่งข้างๆเธอ

                “เธอนั่งตรงนี้นะ” ฉันพยักหน้าแล้ววางกระเป๋าลง คนอื่นในห้องบางคนยังคงมองฉันอยู่ และมันก็ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดเล็กๆ =_=;

                “อาจารย์บอกว่าเธอป่วยก็เลยยังมาโรงเรียนไม่ได้” หัวหน้าห้องค้นอะไรในกระเป๋าตัวเองสักอย่างแล้วส่งมันมาให้ฉัน

                “ตารางสอนของห้อง รับไปสิ” ฉันรับมันไปดูอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก หัวหน้าห้องนั่งลงตรงที่ของตัวเองแล้วหันมาถามฉัน

                “เธอชื่ออะไร”

                “แฟนแฟร์ ^^”

                “อ้อ ฉันชาจีน ถ้ามีปัญหาหรือสงสัยอะไรก็ถามฉันละกัน” เธอพูดแล้วหันกลับไปเอาสมุดขึ้นมาจดยิกอะไรสักอย่าง -_-;

                ถึงเธอจะดูเย็นชาแบบแปลกๆ แต่เธอก็เป็นคนเดียวในห้องที่ยอมคุยกับฉันล่ะนะ T^T

                ฉันได้แต่นั่งอยู่เฉยๆเพราะไม่มีอะไรทำ แล้วก็ต้องคอยรับกับสายตาของเพื่อนร่วมห้องที่พากันมองมาที่ฉันเป็นระยะๆ =_=; ฉันว่าถ้าเป็นแบบนี้สู้ให้พวกนี้ลุกมาคุยกับฉันซะยังจะดีกว่า

                แอ๊ด~

                ประตูห้องเรียนถูกเปิดเข้ามา และฉันก็ต้องขอบคุณอาจารย์ที่กำลังเดินมาหน้ากระดานที่ช่วยดึงจุดสนใจของคนในห้องไปจากฉัน อาจารย์ส่งยิ้มเล็กๆให้นักเรียนก่อนจะหันมาสบตาฉันแล้วชะงักไปครู่หนึ่ง

                “เอ๋? นี่เธอใช่นักเรียนใหม่รึเปล่า”

                “ค่ะ ^^;” อาจารย์ก้มมองแฟ้มในมือตัวเองแล้วหันมาที่ฉันอีกครั้ง

                “ญาศิตาใช่มั้ย”

                “ค่ะ ^^;” อาจารย์พยักหน้าให้ฉันแล้วจดอะไรลงไปสักอย่างในแฟ้ม พร้อมๆกับที่ประตูห้องเรียนถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง

                ทุกๆคนในห้องและฉันหันไปมองที่ประตูนั่น ก็พบว่ามีนักเรียนชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา ฉันกำลังจะหันกลับ แต่ก็ต้องหันไปอีกรอบแทบจะทันทีเมื่อเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นชัดๆ!

                O.O!

                นั่น...นั่นมันผู้ชายที่ขับรถชนฉันนี่!

                คู่กรณี =O=!

                “ธนาณัทธ์ เธอมาช้าอีกแล้วนะ”

                “ขอโทษคร้าบบบ” นายนั่นพูดแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี เขากำลังเดินไปนั่งที่โต๊ะของเขา และเมื่อเขาเดินผ่านฉัน สายตานายนั่นก็เหลือบมามองก่อนจะหยุดเดินไปซะเฉยๆ

                “O.O”

                “=_=;;”

                “เอ๋ OoO”

                “=O=;;”

                “เธอนี่นา!!” เขาตะโกนเสียงดังแล้วชี้มาที่ฉัน จนคนอื่นในห้องหันมามองอย่างตกใจ

                “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!” แล้วทำไมเขาต้องทำท่าทางตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ TOT

                ห้องทั้งห้องเงียบสงบ ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมา และเมื่อฉันหันไปมองคนอื่นๆ ก็พบว่าทุกๆคนกำลังหลบสายตาฉัน อะ...เอ๋ จะหลบตาฉันกันทำไมน่ะ =O=;

                “ธนาณัทธ์ มีอะไรรึเปล่า” อาจารย์เดินเข้ามาหาฉันกับเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

                มันไม่เห็นจะมีอะไรสักนิด ก็แค่นายนี่ตกใจที่เห็นฉันก็เท่านั้น -_-;

                “เปล่าครับ ผมแค่ตกใจ” นายนั่นหันมาหาฉันแล้วยิ้มเล็กๆให้

                “ผู้หญิงคนนี้เป็นนักเรียนใหม่เหรอครับอาจารย์” อาจารย์พยักหน้าให้เขา เขาเดินมาประชิดตัวฉันแล้วดึงแขนฉันให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ O.O อะไรของนายนี่กันเนี่ย!

                “เธอจะทำอะไรน่ะธนาณัทธ์!”

                “ผมขอตัวนักเรียนใหม่สักครู่นะอาจารย์!” พูดแค่นั้นเขาก็ลากฉันออกมาจากห้องเรียนท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆในห้องและเสียงของอาจารย์

                ฉันไม่รู้ว่าเขาจะพาฉันไปไหน แต่เขาลากฉันลงมาจากตึกแล้วพาฉันมานั่งอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนตรงสวนข้างๆตึกนี้ นายนั่นนั่งลงข้างฉัน พร้อมกับมองหน้าฉันแล้วยิ้มกว้าง -_-;

                “ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เจอกันอีก ^O^”

                “=O=;”

                “นี่เธอหายดีแล้วเหรอ ขอโทษนะ ที่ไม่ได้ไปเยี่ยมเลย” ใช่ -_- นายนี่หายหัวไปเลยหลังจากที่มาหาฉันวันที่ฉันฟื้น เขาไม่ได้โผล่มาหาฉันที่โรงพยาบาลอีกเลย

                “พอดีช่วงนี้มันยุ่งๆ”

                “ไม่เป็นไร ^^;”

                “เห็นเธอเมื่อกี้ตกใจมากเลยล่ะ >O< ดีใจด้วยที่รู้ว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ” เขาจับมือฉันไปกุมเหมือนวันนั้นที่โรงพยาบาล =_=; ฉันค่อยๆดึงมือออกมาแล้วส่งยิ้มแหยๆไปให้เขา

                “ว่าแต่เธอเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่เหรอ”

                “อื้อ”

                “แย่หน่อยล่ะ ที่นี่คนไม่ค่อยเป็นมิตร ชอบจับอยู่แต่กลุ่มเดิมๆ ^_^” ดูก็รู้แล้ว T^T

                “แต่ไม่เป็นไร! ฉันจะเป็นเพื่อนให้เธอเอง” เขาพูดแล้วตบไหล่ฉัน นี่ฉันควรจะดีใจรึเปล่านะ -_-;

                “ฉันชื่อเอิร์ธ แล้วเธอ?”

                “แฟนแฟร์ ^^;”

                “ว้าว ชื่อแปลกดีจัง!” เขามองหน้าฉันอย่างตื่นเต้น

                ฉันเพิ่งรู้ว่า...นอกจากดวงตากลมโตของเขาที่สามารถดึงคนให้มองได้อยู่หมัดแล้ว ก็ยังมีรอยยิ้มทะเล้นของเขาที่ทำให้คนมองอย่างฉันละสายตาไม่ได้ และฉันเพิ่งสังเกตุเห็นว่าวันนี้เขาเซ็ทผมซะได้ทรงจนดูดีไปอีกแบบ

                เขาดูดีจริงๆให้ตายเถอะ!

                “...แล้ว นายลากฉันลงมาแบบนี้ อาจารย์จะไม่ว่าเหรอ” ฉันถามเขาตรงๆ หมอนั่นยิ้มเจื่อนๆให้ฉัน

                “ขอโทษที ^^; เมื่อกี้ฉันตื่นเต้นไปหน่อย ป่ะ! ไปเรียนกัน” พูดแค่นั้นเขาก็ลากฉันกลับขึ้นไปข้างบน

                อะไรของหมอนี่กัน บทจะลงมาก็ลง จะขึ้นไปก็ไปง่ายๆแบบนั้นน่ะ!

                “ขอโทษครับอาจารย์” นักเรียนทั้งห้องพากันมองมายังเราสองคนที่กำลังยืนหน้าประตูห้อง อาจารย์หันมาสบตาฉันแล้วเลื่อนสายตาไปมองเขาที่ยืนอยู่ข้างฉัน

                “เข้ามาเรียนได้แล้ว -_-“ ฉันเดินเข้าไปนั่งที่ตัวเอง แต่เขากลับไม่ยอมเดินกลับเข้าไป แล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะของหัวหน้าห้อง

                “ชาจีน” หัวหน้าห้องสะดุ้งเมื่อถูกเขาเรียก ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้น

                “ฉันอยากนั่งกับแฟนแฟร์ ฉันขอแลกที่นั่งกับเธอได้เปล่า ^^” ชาจีนเหลือบมองฉัน เธอยิ้มเจื่อนๆแล้วรีบเก็บของบนโต๊ะตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นในทันที

                ทำไมมันง่ายขนาดล่ะ?!

                “ได้อยู่แล้ว ^^;”

                “ถาวรเลยนะ” ยัยนั่นพยักหน้าแล้วหยิบกระเป๋าตัวเองไปด้วย เอิร์ธเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองที่โต๊ะแล้วเดินกลับมานั่งลงข้างฉัน

                ฉันเพิ่งรู้ว่าทั้งห้องเงียบสนิท...แม้แต่อาจารย์ก็ยังยืนดูเงียบๆ พอฉันหันไปสบตากับคนอื่นๆในห้อง พวกนั้นกลับหลบตาฉันไปซะแบบนั้น

                อะ...อะไรกันเนี่ย!

                “...ถ้าเรียบร้อย เริ่มเรียนเลยละกันนะ” อาจารย์กระแอมไอสองสามที ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะเริ่มสอนในทันที

                ฉันไม่เข้าใจ -_- ทำไมทุกคนต้องทำสถานการณ์ให้มันดูน่าอึดอัดขนาดนั้นด้วย?

                ออดดด~ เสียงออดหมดเวลาคาบสุดท้ายในช่วงเช้าดังขึ้น

                ทุกคนในห้องฉันพากันเก็บของ แล้วทยอยออกจากห้องลงไปกันหมด จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีใครคิดจะคุยกับฉันจริงๆเหรอเนี่ย! -_-

                นี่ฉันดูไม่น่าคบ หรือเพราะพวกนั้นไม่อยากจะคบฉันเองกันแน่ TOT!

                ฉันถอนหายใจอย่างเซ็งๆ แล้วเริ่มเก็บของของตัวเองบ้าง พอหมดคาบแรกนายเอิร์ธก็หายหัวไป เขาบอกฉันว่าจะไปหาเพื่อน เดี๋ยวจะกลับมาเรียน แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่โผล่มาเลยจนตอนนี้

                ปล่อยให้ฉันนั่งเหงาอยู่คนเดียว ฮือๆ

                “แฟนแฟร์” ฉันแอบสะดุ้งด้วยความตกใจและหันหลังไปมองในทันที ชาจีนกำลังยืนมองฉันอยู่

                ฉันนึกว่าทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้วนะเนี่ย!

                “มีอะไรเหรอ ชาจีน ^^;”

                “เธอ...รู้จักเอิร์ธเหรอ” ฉันชะงักไป ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ชาจีนขมวดคิ้วแล้วเดินเข้ามาใกล้ฉัน

                “ฉันนึกว่าเธอรู้จักเขามาก่อนซะอีก”

                “ทำไมเหรอ” ชาจีนละสายตาจากฉัน แล้วมองออกไปยังหน้าประตูห้อง ก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ฉัน แล้วพูดเสียงเบาลง

                “ฉันแค่อยากเตือนเธอไว้”

                “...”

                “เพราะฉันเห็นว่าเธอเป็นเด็กใหม่” เธอมองไปหน้าประตูอีกครั้ง เหมือนกับจะดูให้แน่ใจว่าตอนนี้ไม่มีคนเดินผ่านไปผ่านมา

                “ทางที่ดีเธออย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า”

                “...”

                “...แฟนแฟร์!” ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ! ชาจีนถึงกับขยับหนีฉันอย่างรวดเร็ว และพอฉันมองไปที่หน้าประตูก็พบว่าเอิร์ธยืนอยู่ และก็เขานั่นล่ะที่เป็นคนเรียกฉัน

                หมอนั่นเดินยิ้มเข้ามาหาฉัน ก่อนจะเหลือบมองชาจีน เธอถึงกับทำอะไรไม่ถูก จนต้องหยิบกระเป๋าตัวเอง แล้วหันมาหาฉัน

                “แฟนแฟร์...อย่าลืมเรื่องรายงานที่ฉันบอกล่ะ ฉันไปก่อนนะ!” พูดแค่นั้น ชาจีนก็รีบเดินออกจากห้องไป

                ฉันมองตามเธอออกไป ก่อนจะเหลือบมองเอิร์ธที่ยืนอยู่ข้างฉัน

                ...เขาไม่เห็นจะดูมีพิษมีภัยตรงไหนเลยจริงๆนะ -_-; นี่ฉันควรจะเชื่อหัวหน้าห้องมั้ย?

                “ป่ะ ไปกินข้าวกัน ^^” เขายิ้มแฉ่งให้ฉัน

                “ฉันจะพาเธอไปหาเพื่อนฉันด้วย!”  เขาพูดแค่นั้นก็ลากฉันออกไปจากห้องเรียนทันที

                ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่...

                คง...ไม่มีอะไรหรอกมั้ง

To be Continued

มุมทอล์ค *


สวัสดีค่าทุกคนนน
เอาตอนที่ 1 มาให้ยลโฉมกันแล้วว 5555
ตอนนี้ไรท์เตอร์ซ้อมเต้นอยู่ค่ะ
แอบลงในคอมเพือ่น (อู้) 5555

ทอล์คมากไม่ได้ต้องไปซ้อมต่อ T^T

เอาเป็นว่า ตอนแรกอาจจะยังไม่มีอะไรมาก ฮาๆ
แถมยังมาแค่ 1 หนุ่มมม (แต่ก็น่ารักก >O<)

แอบมาอิดิท *

ฮาๆ มาเม้าท์กันต่ออ >___<
ถ้าถามว่าเรื่องนี้ปมเยอะมั้ย
=___=; ก็ไม่มากนะคะ แต่ก็พอควร (เอ๊ะยังไง 555)
เรื่องนี้อาจจะหลายแนว น่ารักบ้าง ตลกบ้าง ดราม่าเล็กๆบ้าง
ต้องติดตามค่าา


อย่าลืมติดตามเรื่องนี้กันนะคะ !



1 เม้นท์ 1 กำลังใจเช่นเดิมม ^^
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ



ไว้เจอกันตอนหน้าค่าาา

รักทุกคนนนนนนน
ม๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ^3^

Matesoul my