[FIC] 21 DAYS, yunjae ♥

ลำดับตอนที่ #58 : 21 days, yunho's part วันที่ ๑๓-๑๕

แถลงการณ์ก่อนนะคะ *
พาร์ทยุน ไรเตอร์จะลงแค่ถึง วันที่ 21 เท่านั้นะคะ
*ยุนแจพาร์ท และ *สเปเชี่ยลพาร์ท
ไรเตอร์ขออนุญาตไม่ลงนะคะ :)







THIRTEENTH DAY (13^th)

ติ๊งหน่อง~

ใครมากดออดแต่เช้ากันล่ะเนี่ย =_________=l;;

ติ๊งหน่อง~

รู้แล้ววววว รอแปปดี้ ! ยุนโฮสะบัดผ้าห่มออกจากตัว พร้อมกับรีบลุกขึ้นจากเตียง มือหนาใช้ขยี้ผมของตัวเองเพื่อทำลายความง่วงที่ยังหลงเหลืออยู่ ก่อนจะเดินไปถึงประตู

แกร้ก

เด็กส่งของที่ถือกล่องขนาดใหญ่อยู่ยืนอยู่ที่หน้าประตู

“ครับ?”

“คุณชองยุนโฮใช่มั้ยฮะ ?”

“ครับ” ยุนโฮยื่นมือไปรับกล่องนั้นมาและวางไว้ข้างๆ ตัว

“เซ็นต์ตรงนี้ด้วยครับ”

ยุนโฮเซ็นต์รับก่อนที่จะกล่าวขอบคุณ

“ใครส่งมากันล่ะเนี่ย” ยุนโฮก้มลงยกกล่องไปวางไว้บนโซฟา ก่อนจะมองสำรวจดูเพื่อจะหาว่ามีชื่อคนส่งรึเปล่า

หรือว่าจะเป็นระเบิดวะ =__=!

ครืดด ครืดด

เห้ยยย ตกใจหมด!!

โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงนอนของผมสั่นอย่างรุนแรงจนคนที่กำลังวิตกกังวลว่าภายในกล่องจะเป็นระเบิดอย่างผมอดที่จะสะดุ้งไม่ได้ - -;

ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าใครกันที่เป็นคนโทรมา

หน้าจอปรากฏรูปเด็กสาวหน้าตาน่ารักน่าเตะ พร้อมกับชื่อ

ชอง จีฮเย

“ฮัลโหล โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย!”

(นี่! น้องสาวโทรมาทั้งที พูดจาแบบนี้ดีแล้วหรอ?)

“แล้วเธอมีอะไร -3-//” จริงๆ ก็คิดถึงเหมือนกันนั่นแหละ แต่ใครจะไปยอมพูดให้เสียหน้ากันล่ะ -..-

(ได้ของที่ส่งไปให้ป้ะ ?)

“ของงั้นหรอ ?” ผมมองไปทางกล่องที่วางอยู่บนโซฟา หรือว่ากล่องนี้จีฮเยจะส่งมา?

(ฉันไปเที่ยวญี่ปุ่นมาน่ะ พอดีคิดถึงหน้าของพี่ก็เลยซื้อขนมจากญี่ปุ่นมาฝาก)

“อะไรเข้าสิง - -;”

(เปิดดูแล้วก็เอาไปแบ่งกับเพื่อนซะนะ)

“รู้แล้วล่ะหน่า!”

(อ้อ แล้วก็อย่าลืมแบ่งคนนั้นด้วยนะ)

“คนนั้น??”

(ก็คนที่มีรูปอยู่เต็มห้องนอนของพี่ยังไงล่ะ)

“บ...บ้าพูดอะไรน่ะจีฮเย!”

(คึคึคึ จีบให้ติดน้า ดูจากรูปก็สวยอยู่หรอก ไม่รู้ตัวจริงจะเป็นยังไง ~)

“สวยและน่ารักมาก! แค่นี้นะ!”

(โอเค้ ~ บายนะพี่)

ดังนั้นผมจึงทำตามที่น้องสาวจอมจุ้นบอก...เอาขนมมาแบ่งแจจุง

แกร๊ก

“มาทำไร วันนี้วันเสาร์นะ -0-“ นี่คือคำทักทายเหรอเนี่ย T___T?

“อ่ะ...” ผมยื่นโตเกียวบานาน่าที่ใส่ไว้ในถุงกระดาษให้กับแจจุง

“อะไรอ่ะ?”

“เอาไปดูสิ” แจจุงรับไปเปิดดูแต่โดยดี

“หืมมม โตเกียวบานาน่า?”

“อืม น้องสาวไปญี่ปุ่นมาแล้วซื้อมาฝาก”

“ฝากนายไม่ใช่หรอ?”

“มันเหมามาเป็นลัง...ก็เลยคิดว่าเอามาแบ่งนายด้วย”

“เอ้อ ขอบคุณมากนะ ฝากขอบคุณน้องสาวนายด้วย พึ่งรู้เหมือนกันนะว่านายก็มีน้องสาว”

“อืม” ยุนโฮพยักหน้า

“เออนี่ รถฉันซ่อมเสร็จแล้ว พาไปเอาหน่อยดิ”

รถซ่อมเสร็จแล้ว...จริงสินะ ลืมไปเลยว่าแจจุงมีรถ และรถก็เสีย...

งั้นหมายความว่า...ต่อไปนี้จะไม่ได้เป็นสารถีให้แจจุงอีกแล้วสินะ...ไม่ได้!!

“ไม่ว่าง”

“อ้าว ไม่ว่างทำอะไรอ่ะ ก็ดูเหมือนว่างหนิ?”

“จะอยู่บ้าน เลยไม่ว่าง” ไม่อยากให้ไปเอาต่างหากเล่า!

“เฮ้ย พาไปเอาหน่อย จริงๆ ไม่อยากนั่งแท็กซี่ไป” แจจุงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่ต้องไปเอาหรอก”

“แล้วจะให้ไปโรงเรียน หรือไปเที่ยวไหนยังไง?”

“ก็บอกสิ...เดี๋ยวพาไป”

“เอ้า ก็ไม่ว่างไม่ใช่หรอ -0-?”

“ถ้าให้พาไปเที่ยว ไปโรงเรียนอ่ะ ว่าง...ถ้าให้พาไปเอารถ...ไม่ว่าง”

“=[]=;;!!!!!”

“...”

“ข...เข้าใจแล้ว ไว้เดี๋ยวให้จุนซูพาไปก็ได้”

“จุนซู ก็ไม่ว่างหรอก”

“เอ้า มารู้กับเพื่อนฉันได้ไง??” แจจุงถามด้วยความสงสัย

“เชื่อสิ จุนซูไม่ว่าง”

ใช่จุนซูไม่ว่างแน่นอน...

“เออๆ ถ้าจุนซูไม่ว่างก็ไม่ไปเอาก็ได้!”

“อืม” ผมพยักหน้า ก่อนจะหันหลังเพื่อเดินกลับห้องตัวเอง

ระหว่างทางก็หยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาปาร์คยูชอน...

(ว่าไงวะ?)

“อยู่กับจุนซูเปล่าวะ?”

(นอนอยู่ข้างๆ เนี่ย)

“จุนซูคงกำลังคุยโทรศัพท์กับแจจุงอยู่ บอกจุนซูให้ทำเป็นว่ามีสายเข้าแล้วกดพักสายแล้วมาคุยกับฉันหน่อยสิ”

(ทำไมแกต้องคุยกับจุนซูวะ?)

“เร็วๆ เถอะหน่าไอ่ปาร์ค”

(เออๆ แปป)

“...”

(ยุนโฮหรอ?)

“อ่าจุนซู รบกวนหน่อยสิ แจจุงให้พาไปเอารถใช่มั้ย?”

(เอ๋...อ่า ใช่ๆ ทำไมหรอ?)

“คืองี้จุนซู อ่า...ฉันขอพูดตรงๆ กระชับๆ เลยนะ ฉันชอบแจจุงมานานแล้ว แล้วการที่แจจุงไม่มีรถ เป็นอะไรที่ส่งผลดีต่อฉัน ถ้าเกิดแจจุงมีรถนั่นจะยิ่งทำให้ระยะห่างระหว่างฉันกับแจจุงมากขึ้น จุนซูเข้าใจใช่มั้ย?”

(อ้อออ เข้าใจ งั้นเดี๋ยวจัดให้!)

“ขอบคุณมากครับ”

ติ๊ด...

จุนซูเนี่ย...เข้าใจอะไรง่ายกว่าแจจุงเยอะเลย!

ผมไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนจะเดินมานั่งดูทีวีที่โซฟาอย่างสบายใจเฉิบ ~ แจจุงไม่มีทางไปเอารถหรอก เชื่อมั่นใจฝีมือของจุนซู!!

ติ๊งหน่อง ~

เป็นใครไปไม่ได้หรอก หึหึหึ ว่าแล้วว่ายังไงซะแจจุงก็ต้องกลับมาหาผม โฮะๆๆๆ

แกร็ก

“ยุนโฮ~” แจจุงยิ้มกว้าง จะเอาอะไร ?

“???”

“ไปเที่ยวกัน ^______________^”

ไปเที่ยว??

“ที่ไหน?”

“ไปแต่งตัวก่อน แล้วจะบอก”

“ก็ได้ เข้ามารอข้างในสิ”

แจจุงเดินเข้ามาในห้องของผมพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ที่ข้างในคงจะมีของที่เตรียมมาสำหรับไปเที่ยว

ตกลงจะไปไหน??

“ไปไหนนะ?” ผมถามทวนเมื่อได้ฟังชื่อสถานที่ที่แจจุงอยากจะไปหลังจากที่เราสองคนขึ้นมานั่งอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว

“เอเวอร์แลนด์” แจจุงตอบด้วยหน้าตาที่มุ่งมั่นและแน่วแน่จริงจัง -0-;

“ไม่ได้จะเล่นเครื่องเล่นหรอกเหรอ ?” ผมเดินตามแจจุงที่ไปทางตรงข้ามกับทางที่ไปส่วนเครื่องเล่น

“ไม่ได้จะมาเล่นของเล่น...” แจจุงตอบโดยไม่แม้แต่จะหันมามองผม

“อ่า...แล้ว...”

“นั่นไง” ก่อนที่ผมจะได้ถามอะไรต่อ นิ้วเรียวของคนสวยก็ยื่นชี้ไปข้างหน้า มมองตามก่อนจะเบิกตาน้อยๆ ด้วยความคาดไม่ถึง

“จะเล่นสวนน้ำเนี่ยนะ -0-!”

“อื้ม!! ก็ใช่น่ะสิ!!” แจจุงหันกลับมาพยักหน้ายืนยันในคำตอบของตัวเอง

“...” แล้วชองยุนโฮจะไปพูดอะไรได้ล่ะ -0- ก็ได้แต่เดินตามไปที่สระว่ายน้ำที่มีแต่ผู้ใหญ่เพราะเป็นสระที่ไม่มีเครื่องเล่นอะไรเลยเพียงแค่ไล่ระดับน้ำจากตื้นไปลึกเท่านั้น

แจจุงวางกระเป๋าที่เตรียมมาไว้บนเก้าอี้ตัวยาวที่ตั้งอยู่ข้างกัน 2 ตัวมีโต๊ะและร่มบังแดดขนาดใหญ่กั้นอยู่

“!!!!!!!!!!!”

“ทำหน้าตกใจทำไม??”

“จะถอดตรงนี้???????” ผมตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่แจจุงกำลังทำ จึงรีบถามทันทีแขนขาวๆ ทั้งสองข้างของแจจุงกำลังดึงชายเสื้อของตัวเองขึ้นเตรียมถอด

“ใส่กางเกงว่ายน้ำมาข้างในแล้ว ขี้เกียจถอด ^^” พูดจบเสื้อยืดแขนยาวที่คนสวยสวมมาก็ถูกเหวี่ยงไปไว้ที่เก้าอี้ตัวยาวที่อยู่ข้างๆ ตัวที่ยุนโฮกำลังนั่งอยู่ทันที

“!!!!” ผมได้แต่มองอยู่นิ่งๆ ด้วยความตกใจ  และไม่รู้จะไปห้ามอะไรได้ -0-

กระดุมโลหะสีทองที่อยู่ที่กางเกงเดฟสีเทาของแจจุงค่อยๆ ถูกปลดออก ผมมองไปรอบๆ และพบว่า ไม่ว่าจะหยิงหรือชายบนบกหรือในน้ำ ต่างก็หยุดกิจกรรมของตัวเองและหยุดมองมาทางแจจุงกันทั้งนั้น

ให้ตาย! ชองยุนโฮอยากจะบ้า!!

พรึ่บ!

ในไม่ช้ากางเกงเดฟตัวนั้นก็มากองอยู่กับเสื้อแขนยาวที่ถูกโยนมาก่อนหน้า

ตอนนี้หุ่นขาวๆ ที่มีกล้ามแสนจะดูดีนั่นมีเพียงกางเกงว่ายน้ำที่เหมือนไว้เล่นชายทะเลไม่ได้เข้ารูปสั้นเหนือเข่าเพียงตัวเดียว

ขาวจัง -.,- เห้ยคิมแจจุง ไม่อยากอยู่ว่ายน้ำใช่มั้ย ทำแบบนี้เนี่ยย T_______T

“เรียกร้องความสนใจหรอ?” ผมถามออกไปตรงๆ

“ฮะ?”

“ชอบให้คนอื่นมองหรอ?” จริงๆ แล้วผมก็ชอบมองนะ แต่หงุดหงิดที่คนอื่นมองด้วย -3-

“ก...”

“ชอบนักหรอให้คนอื่นจ้องตาไม่กระพริบ?”

“ที่พูดมา นายก็ทำทั้งหมดนะชองยุนโฮ...ทั้งสนใจฉัน...” แจจุงค่อยๆ เดินเข้ามาประชิดตัวผมมือซ้ายวางไว้บนไหล่ของผม พร้อมกับโน้มตัวลงมาเล็กน้อย

นิ้วเร็วไล้ไปตามโครงหน้าขอผมอย่างยั่วยวน

อึ้ก...

มือที่จับอยู่ที่ไหล่ค่อยๆ เลื่อนมาอยู่ที่กลางอกของผม ให้ตายสิ ขนาดผมยังรู้ตัวเองเลยว่าหัวใจของผมมันเต้นแรงขนาดไหน แล้วแจจุงล่ะ...แจจุงกำลังทาบมืออยู่ที่หัวใจของผม

ทำไมแจจุงจะไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของผม...

“...มองฉัน...ตาไม่กระพริบ”

“!!!!”

“หึหึหึ” แจจุงกลับไปยืนตัวตรงอีกครั้งก่อนจะยกยิ้มหัวเราะมุมปากอย่างสะใจ มือบางยกขึ้นโบกมือให้ผมน้อยๆ ก่อนจะหันหลังแล้วกระโดดลงไปในสระที่มีความลึกแค่เมตรเดียวทันที

ตู้มมมม!!!

ผมผ่อนลมหายใจตัวเองอย่างโล่งอกก่อนจะมองไปรอบๆ ที่ทุกคนแทบจะน้ำลายหกไปกับร่างที่กระโดดจมไปในน้ำเมื่อกี้แล้ว

หืมมมมมม

กระโดดลงไป ก็ควรจะโผล่ขึ้นมาแล้วไม่ใช่หรอ ?

“ทำไมยังไม่ขึ้นมาอีก”

ฟุบบบบบบบ!

ทุกคนที่ดูเหมือนรอดูเหตุการณ์อยู่ต่างก็ตกใจที่จู่ๆ ร่างที่มีผิวขาวจัดก็ผุดขึ้นมา เนื่องจากน้ำสูงแค่ประมาณสะดือของแจจุงเท่านั้นผิวกายส่วนบนที่ถูกแสงแดดยิ่งดูขาวผ่องมากกว่าเดิม

แขนที่มีมัดกล้ามน้อยๆ ยกขึ้นมาเสยผมที่เปียกชุ่มให้ไปด้านหลังพร้อมทั้งสะบัดหัวไล่น้ำเล็กน้อยจนละอองน้ำกระจายไปทั่ว ใบหน้าหวานเชิดขึ้นต้องรับกับแสงแดดที่ตกกระทบ

พระเจ้า!! นี่มันเหมือนมีใครมากดปุ่มให้ภาพเล่นช้าลง ทุกคนที่จ้องมองแจจุงมาตั้งแต่แรกยิ่งสะกิดคนใกล้ตัวให้มองภาพสวยงามนี้มากกว่าเดิม

ละอองน้ำที่ค่อยๆ กระจายออกจากผมสวยนั่นอย่างช้าๆ ช่วยเสริมให้ใบหน้าสวยที่ต้องกับแสงแดดขาวละเอียดเหมือนมีแสงออร่าแปลกๆ เปล่งประกายออกมา

ละอองน้ำที่เกาะพราวอยู่ตามตัวระยิบระยับเหมือนมีเพชรน้ำงามประดับอยู่ตามเรือนร่างที่ไม่มีที่ติ

ผ...ผมต้องการหมอ! หัวใจของผมจะกระโดดลงไปในสระน้ำแล้วนะ...มันเต้นแรงเกินไป!!! ไม่ปลอดภัย!!!

“มายืนทำอะไรตรงนี้เหรอยุนโฮ?”

“...”

“หรืออยากเล่นด้วยกัน?”

“ไม่ๆ ฉันนั่งเฝ้าของ...” ผมตอบออกไปด้วยความยากลำบาก ก่อนจะเดินกลับไปที่เก้าอี้ตัวยาว...ดีนะที่เอาแว่นดำมาด้วย ผมรีบหยิบแว่นดำที่เหน็บอยู่ที่หูกางเกงขึ้นมาสวมเอาไว้ ก่อนจะเอนตัวนอนลงตามความยาวของเก้าอี้

สวมแว่นดำ...จะได้ไม่มีใครรู้ว่าสายตาของเขาไปหยุดอยู่ตรงไหนยังไงล่ะ

เห้ยนั่นใคร!

ผมแทบจะลุกออกจากเก้าอี้ แต่เตือนตัวเองไว้ว่า ควบคุมสติก่อน...ผู้ชายหน้าตาดีผิวขาวใส ผมยาวเป็นลอนประบ่ามีที่ถูกมัดอยู่ด้านหลังบางส่วนเดินเข้ามาเรียกแจจุงให้หันไปคุย

เห้ยยย ห้ามจีบนะเว้ยยย ของฉัน!!!!

“อ่า...อ่อไม่ใช่ครับ นั่นเพื่อน :)” ว...ว่าไงนะ!!!!!

“ผมก็นึกว่าแฟนซะอีกเห็นเขามองมาทางคุณตลอดเลย”

“ทุกคนก็มองผมทั้งนั้นไม่ใช่หรอครับ”

“ฮ่าๆๆ ก็คงงั้นแหละครับ ผมก็เป็นคนนึงที่มองคุณนะ” รอยยิ้มกว้างกับสายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นหมายความว่าไงไอ่ชีกอ!

อย่าไปหลงสเน่ห์มันนะแจจุง Y_________Y;

เห้ย คุยอะไรกันต่อ เสียงเริ่มเบา ไม่ได้ยินแล้วอ้า ~ ไม่ได้ๆ ต้องขัดขวาง

คิดได้ดังนั้นผมจึงคว้าผ้าเช็ดตัวที่วางทับอยู่บนกระเป๋าของแจจุงขึ้นมาแล้วจัดการปาใส่แจจุงทันที

ฟึ่บ!!

มือบางคว้าเอาผ้าเช็ดตัวที่ลอยมาโปะหัวปิดหน้าปิกตาเขาออกไปก่อนจะหันมามองผมอย่างเอาเรื่อง

ผมลุกขึ้นนั่งตัวตรง พร้อมกับถอดแว่นออก

“แดดร้อนจะตาย ขึ้นมาได้แล้ว” พูดจบผมก็สวมแว่นเหมือนเดิม หึ ก็แค่อยากจะให้ไอ่หมอนั่นสบตากับผมชัดๆ เท่านั้นแหละ!

โว้ะ อยู่แล้วหงุดหงิด ไปดีกว่าเว้ย!!

ผมลุกขึ้นก่อนจะเดินไปทางอื่นอย่างไร้จุดหมาย

แต่ถ้าเราคลาดสายตา สองคนนั้นจะแอบหนีไปกุ๊กกิ๊กอะไรกันรึเปล่า? ไม่ได้!!! ต้องจับตามองไว้!!

ผมรีบไปยืนหลบอยู่หลังต้นปาล์มใหญ่พร้อมกับชะเง้อมองการกระทำของทั้งสองคนตลอดเวลา

“จะไปไหน?” ผมรีบเดินออกจากที่ซ่อนพร้อมกับตรงเข้าไปถามคนสองคนที่พึ่งขึ้นมาจากสระทันที

“ไปเล่นสไลด์เดอร์...ไปเล่นด้วยกันมั้ย? โอ๊ะ แต่ไม่ได้หรอก เพราะว่านายไม่มีชุดว่ายน้ำ ;P” แจจุงแลบลิ้นให้อย่างกวนๆ ก่อนจะหันไปคว้ามือของไอ่หน้าหวานแล้วเดินไปด้วยกัน

“ไปฮะ”

“ครับ”

“เดี่ยวสิแจจุง! จะทิ้งฉันไว้ตรงนี้หรอ?” ผมรีบตะโกนถาม

“ยังไงก็ต้องมาลงตรงนี้อยู่ดี นั่งรอนี่แหละ” แจจุงชี้ให้เห็นปลายสไลด์เดอร์ที่ยื่นลงมาที่สระตรงหน้า

“จิ...”

โธ่เว้ย!!! รู้งี้หน้าจะลงไปว่ายด้วยยยยยย

ทำไมแจจุงถึงได้ทำแบบนี้!! หรือว่านี่เพื่อทำให้เขาหึง? โอ้ยย เล่นอะไรบ้าๆ แบบนี้ทำไมเนี่ยแจจุง

ฉันหึงจริงอะไรจริงนะเว้ย !!

ทำไงดีๆ สองคนนั้นหายไปกันนานจังเลย T______T; จะแอบหนีไปไหนกันสองคนรึเปล่าก็ไม่รู้

ไม่นานผมก็เห็นหน้าตาระรื่นของแจจุงไหลลงมาตามสไลเดอร์อย่างสดใส โดยมีไอ่หน้าหวานกอดเอวอยู่!

ทำไมมมมมมมมมมมมมม!!!!

ตู้ม!!!

ทั้งสองหายลงไปใต้น้ำก่อนจะค่อยๆ ผุดขึ้นมา ทั้งสองหัวเราะให้กันอย่างอารมณ์ดี

แหวะ หมั่นไส้ !

แจจุงคุยอะไรกับไอ่หมอนั่นซักพักก่อนจะค่อยๆ ว่ายกลับเข้าฝั่งแล้วเดินขึ้นบันไดมาทางผม

“รอนานมั้ย?”

“นานมาก” ยังจะมาถามอีกนะ? แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากยื่นผ้าขนหนูที่พึ่งไปขอผืนใหม่มาให้

ก็ผมเป็นคนทำผืนเก่าเปียกนี่ -3-

“ไปเอามาจากไหน เปียกไปแล้วไม่ใช่หรอ?”

“ไปเอามาให้ใหม่เมื่อกี้ไง!”

“ขอบใจนะ ^^” แจจุงเดินไปคว้ากระเป๋ากับเสื้อผ้าจากเก้าอี้ข้างๆ ผม

“ไปฮะคุณกึนซอค ไปอาบน้ำกัน” พูดจบแจจุงก็เดินไปทางห้องอาบน้ำพร้อมๆ กับกึนซอค

“!!!!” ไปอาบน้ำกันงั้นหรอ? เห้ย ได้ไง ต้องตามไปคุม!!

แจจุงกับไอ่คนที่น่าจะชื่อกึนซอคอะไรนั่นเดินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะยืนอาลัยอาวรณ์ร่ำลากันอยู่นาน

พอแยกกันแล้ว สุดที่รักของผมก็ไม่วายวิ่งไปกระซิบกระซาบอะไรกับมันก็ไม่รู้

หึ่ยยย หงุดหงิด!

“ช้าจริงๆ” ผมยืนรอมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะ อาบน้ำหรือทำอะไรกันอยู่วะ!!

“ก็อาบน้ำสระผม”

“ไม่ใช่ว่าถูหลังให้มันอยู่รึไง?”

“คิก...อย่าบอกนะว่าหึง??”

“หึงบ้าอะไรล่ะ! -*-“ ก็หึงน่ะสิ T__________T

“งั้นกลับกันเหอะ”

“ควรจะกลับตั้งนานแล้ว” ผมพูดจบก็เดินนำหน้าแจจุงไปเลย

เชอะ ใช่สิ!!!

“แล้วเมื่อกี้วิ่งไปกระซิบอะไร?” ผมถามขึ้นอย่างอยากรู้ เมื่อขึ้นมาอยู่บนรถกันสองคน

“จะรู้ไปทำไม?”

“ก็เห็นมันทำหน้างง ขอมันเป็นแฟนหรอ?”

“นี่พูดจาแปลกๆ นะนายเนี่ย...ใครจะไปบ้าขอเป็นแฟนกันเร็วขนาดนั้น ไว้โทรกันอีกสักครั้งสองครั้งก่อนสิ” แจจุงอธิบาย

“งั้นถ้ามันโทรมาก็จะเป็นแฟนเลย?”

“ก็อาจจะใช่...”

“...” แจจุงจะเคยรับรู้บ้างมั้ย ว่าสิ่งที่พูดมาแต่ละอย่าง มันมีผลต่อจิตใจของผมมากขนาดไหน...

“ไม่ต้องห่วงหรอกหน่า เพราะฉันบอกเขาไปแล้วว่าอีก 8 วันค่อยโทรมา”

“ทำไมต้อง 8 วัน?”

“เถอะหน่า อีก 8 วันเท่านั้น :D”

8 วันงั้นหรอ...อีก 8 วัน ฉันคงจะพบกับความเจ็บปวดที่แท้จริงใช่มั้ยล่ะ คิมแจจุง...

FOURTEENTH DAY (14^th)

ครืดด ครืดด

“ฮัลโหลลล =O=;”

(ไอ่ยุน ตอนนี้ฉันอยู่คอนโดแกว่ะ)

“มาทำไมวะ?” ผมงัวเงียขี้ตาตื่นขึ้นมามองนาฬิกา

เช้าวันอาทิตย์ =_____________=

(พาจุนซูมาหาแจจุงอ่ะดิ เนี่ยแจจุงกำลังจะทำอาหารเช้าให้กิน ลงมากินด้วยกันดิ)

“ไม่ไปหรอก งอนแจจุงอยู่ =3=”

(อย่าเล่นตัว มึงอาบน้ำแล้วลงมาด่วนๆ)

“ก็ได้ T__T”

(เร็วๆ นะ กูรออยู่หน้าห้องแจจุง)

“โอเค -0-“

สรุปแล้วผมก็โดนมันบังคับได้สำเร็จ ผมจึงรีบไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะลงไปที่ห้องชั้น 20

“ชองยุนโฮ ปาร์คยูชอน -0-?” แจจุงดูจะตกใจไม่น้อยเมื่อออกมาจากห้องนอนแล้วเห็นผมกับปาร์คยูชอนนั่งยิ้มแป้นอยู่บนโซฟา(ไอ่ปาร์คยิ้มคนเดียว)

“พอดีกินกันแค่สองคนกลัวจะเหงาน่ะ ก็เลยชวนยูชอนมาด้วย ยูชอนก็เลยไปเรียกยุนโฮลงมาอีกคนน่ะ”

ยูชอนมาพร้อมจุนซูไม่ใช่หรอ แล้วยูชอนโทรไปตามเขาลงมาไม่ใช่หรอ?

สรุปแล้ว แผนเผด็จการของไอ่สองคนนี้อีกแล้วล่ะสิ = =;

“ทำไมปาร์คยูชอนถึงได้มาเร็วนักล่ะ?”

“อ่อ...” จุนซูยิ้มค้างพร้อมกับหันไปขอความช่วยเหลือจากยูชอน

“ว่าจะมาหาไอ่ยุนโฮพอดีน่ะ แล้วจุนซูโทรไปตาม ^^;”

“อ๋อ...”

“...แล้วทำไมจุนซูถึงได้โทรตามล่ะ? ไปสนิทกันตอนไหนหรอ?”

จริงด้วยสิ...จุนซูยังไม่ได้บอกแจจุงนี่หน่า ว่าเป็นแฟนกับยูชอน

ง...งานเข้า!!!

“อ่า...” จุนซูและยูชอนมองหน้ากันด้วยความอ้ำอึ้ง

“หิวแล้ว ไปทำอาหารซักทีสิ” ผมเห็นว่าพวกมันคงจะไม่รอดแน่ๆ จึงพูดแทรกเพื่อช่วยพวกมัน

แจจุงหันมามองทางผมก่อนจะพยักหน้ารับน้อยๆ แล้วเดินเข้าห้องครัวไป

“เกือบซวยแล้วเห็นมั้ยล่ะ?”

“เออดิ -..- แฟนมึงโคตรโหดอ่ายุน”

“เป็นแฟนกูก็ดีดิ > <”

“รุกเข้าสิวะ! ไป ไปช่วยเขาทำอาหารเลยยย” ผมโดนยูชอนและจุนซูผลักไสไล่ส่งจนมาหยุดอยู่ที่หน้าตุ้เย็นที่มีคนสวยกำลังก้มๆ เงยๆ หยิบของออกมาอยู่

“มีกิมจิมั้ย?”

แจจุงสะดุ้งโหยง ก่อนจะหันมาทางผม

“มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย?” ผมไม่รู้จะตอบอะไร ยังแอบๆ งอนอยู่นิดๆ นะ ผมเดินมานั่งอยู่บนเคาท์เตอร์เพื่อดูอีกคนนึงทำอาหาร

“อยากกินแพนเค้กกิมจิ” ผมบอก

“แพนเค้กกิมจิ?”

“อืม ทำให้หน่อย”

“อืม ได้สิ” ใจดีจัง > <!

“ให้ช่วยมั้ย?” ผมเอ่ยถามพลางมองดูของที่แจจุงหยิบออกมาเตรียมไว้เพื่อใช้ทำอาหาร ข้างๆ ตัวผม

“ผสมแป้งแพนเค้กแล้วกัน ทำเป็นใช่มั้ย?”

“...” ผมพยักหน้าน้อยๆ แล้วลงมายืนปกติแล้วจัดการผสมแป้งแพนเค้กตามคำบัญชา

ผมจัดการเทแป้งลงในกะละมังที่แจจุงเอามาให้ และตอกไข่ใส่ลงไปก่อนจะใช่ไม้พายคนให้เข้ากัน

“คนเบาๆ หน่อยสิมันฟุ้ง” ผมโดนแจจุงดุ -..-

“...”

ผมค่อยๆ เทนมลงไปทีละนิดพร้อมกับคนๆๆๆ ให้เนื้อของส่วนผสมเข้ากัน

“ยุนโฮหยิบจานมาให้หน่อย 4 ใบนะ~” แจจุงชี้บอกโดยที่ยังจดจ่ออยู่กับไข่ในกระทะตรงหน้า

ผมเดินไปหยิบจานมาจากในตู้ พร้อมกับยื่นให้คนสวยทีละใบ

“อ่ะ” แจจุงรับจานที่ถูกยื่นไปวางไว้ข้างๆ กระทะ

“นี่...แป้งเลอะแก้มน่ะ”

เลอะแก้มผมอะหรอ -0-?

“ช่างมันเถอะ” ผมยื่นจานใบต่อไปให้แจจุงอย่างไม่สนใจ

แค่แป้งเลอะแก้ม ไม่ทำให้ความหล่อลดน้อยลงหรอก หึหึหึ

“ไม่อายคนอื่นเขารึไง?” แจจุงเลิกคิ้วถามก่อนจะตอกไข่ฟองที่สามลงในกระทะ

“ไม่อาย...”

“...”

“เพราะแจจุงก็เลอะเหมือนกัน”

แผล่บ

แป้งข้นเหนียวที่ถูกตีจนเข้ากันอย่างดีถูกป้ายลงบนแก้มเนียนสะอาดโดยฝีมือของ....

ผมเอง !! ฮ่าๆๆๆ

“นี่ ! มันเปื้อนนะ !”

“...” คิดว่าผมสนใจหรอ? ฮ่าๆๆ ผมยื่นจานอีกใบให้แจจุง

“ผสมเสร็จรึยังแป้งน่ะ”

“เสร็จแล้ว”

“อืม” แจจุงพยักหน้ารับในคำตอบของผม

“นี่ชองยุนโฮ”

“หืม?”

“ไปเอาผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในห้องน้ำมาเช็ดให้หน่อยดิ”

“เช็ด?”

“แก้มนี่ไงเล่า มันคัน!!”

“อ่อ...อะนี่” ผมส่งจานใบสุดท้ายให้แจจุง ก่อนจะเดินไปเอาผ้าตามที่แจจุงบอก ผมชุบน้ำและบิดพอหมาดๆ แล้วเดินกลับไปทางห้องครัว

ซึ่งต้องผ่านห้องนั่งเล่น

“อย่ามัวแต่ไม่แสดงออกนะยุนโฮ ~ แจจุงมันโง่” ผมพยักหน้ารับในสิ่งที่จุนซูพูด

ผมก็ว่างั้นแหละจุนซู -__-;

แปะ

ผมค่อยๆ ซับผ้าตรงที่เปียกลงไปบนแก้มใสอย่างบรรจง

“เช็ดออกให้หมดนะ”

ถึงแจจุงไม่ย้ำ ผมก็ต้องทำให้มันสะอาดที่สุดอยู่แล้ว

“สะอาดแล้วใช่มั้ย?” เมื่อผมละผ้าเช็ดตัวออกจากใบหน้าสวย แจจุงจึงถามเพื่อความแน่ใจ

“อื้ม” ผมส่งเสียงตอบรับ

"แน่ใจนะ?" แจจุงถามย้ำอีกครั้ง
ฟอดดด ! 
"O____o!"

"อื้ม สะอาดแล้ว หอมด้วย" ผมพูดออกไปนิ่งๆ ก็หอมจริงๆ ~ สะอาดจริงๆ ด้วย~

แต่ผมเขินจริงจังอ่ะ -..-

และดูเหมือนหลังจากนั้นเราก็จะไม่ได้พูดอะไรกันอีก

ก็คงงั้นแหละ ! เข้าสู่ภาวะทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว

นี่ฉันแสดงออกโอเคแล้วรึยัง คิมจุนซู ??               
 

FIFTEENTH DAY (15^th)

“จุนซูบอกแบบนั้นหรอวะ?”

“ไม่ใช่แค่จุนซูหรอก ฉันด้วยเนี่ยแหละ ระวังเถอะว่ะไอ่ยุน รักเขาแต่ไม่ยอมแสดงออกไปตรงๆ มัวแต่ทำเป็นนิ่งวางฟอร์ม โดนไอ่กึนซอคคาบไปแดกแน่”

“ไม่ได้นะเว้ย!”

“นี่ฉันพูดจริงๆ นะ ถึงไม่ใช่ไอ่กึนซอคคนอื่นๆ ก็หวังจะได้คิมแจจุงกันทั้งนั้น อย่านิ่งนอนใจว่าตอนนี้เขาสนิทกับแกที่สุด ยังไงซะ ก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันนี่”

จึ้ก!

ปาร์คแม่งพูดได้เจ็บ !!

“นั่นแหละ เจ็บใช่มั้ย? ฉันกับจุนซูถึงได้มาเตือนนี่ไง ว่าถ้าแสดงออกได้ ก็แสดงออกไปเหอะว่ะ แสดงออกแล้วเขาไม่รักก็เจ็บดี แต่มันไม่เจ็บเท่าที่แกได้แค่วางฟอร์มไม่แสดงออกให้เขารับรู้แล้วทำได้แค่ยืนมองเขาเดินจากไปกับคนอื่นหรอกนะ”

“...”

"ชองยุนโฮ~" ผมที่กำลังคิดถึงคำพูดของยูชอนสะดุ้งหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

"หืม?"

"ปาร์คยูชอนมีแฟนรึยัง?"

"ถามทำไม??"

"ตอบหน่อยดิ ยูชอนมีแฟนเปล่า?" อยากรู้เรื่องจุนซูกับยูชอนแหงๆ เลยมาคอนเซปนี้...

"ชอบมันหรอ?"

"ห...หา?"

"ชอบมันหรอถึงอยากรู้?"

"ไม่ใช่ซักหน่อย! ตกลงมีป้ะ??"​

"ก็มี"​

"ใจ ร้ายที่สุดเลย T^T"

"ตกลงชอบมันจริงๆ รึไง -*-" ยังไงกันแน่เนี่ยคิมแจจุง!

"ไม่ได้ชอบ"

"แล้วอะไรใจร้าย?"

"ก็จุนซูน่ะสิ เป็นแฟนกับยูชอนแล้วไม่ยอมบอก" แจจุงบ่นอุบอิบ

"รู้แล้วเหรอ?" จริงๆ แล้ว ผมควรจะพูดว่า ‘พึ่งรู้หรอ’ มากกว่านะ แต่นั่นคงจะเป็นการทำร้ายจิตใจน้อยๆ ของแจจุงมากเกินไป

"เห! นายก็รู้งั้นหรอว่ายูชอนเป็นแฟนกับจุนซู?" แจจุงมองยุนโฮด้วยความสงสัย

"รู้สิ สองคนนั้นเป็นแฟนกันมาเกือบ 2 เดือนแล้วนะ" ผมตอบไปตามตรง

"TOT!!!!!"

"เป็นอะไรรึเปล่า?"

"เลว..."

"ห้ะ?"

"คิมจุนซูแม่งเลว TwT;!!!"

เวรกรรม!

"เห้ย ชองยุนโฮขับเลยคอนโดแล้ว"​ แจจุงชี้และหันไปมองด้านหลังที่เป็นทางเข้าคอนโด

"ยังไม่อยากกลับ"

"แล้วจะไปไหนอ่ะ?"

"อยากทำไร?" ผมแค่ไม่อยากกลับคอนโด ยังไม่อยากแยกจากแจจุง

แต่จะไปไหน อันนี้ผมก็ไม่รู้...

"อยากดูหนัง > <!"

"ฉันไม่ชอบดูหนัง..."

"ฉัน อยากดูหนังอ่ะยุนโฮ T^T"​ แจจุงตรงเข้าเกาะแขนร่างสูงที่อยู่ใกล้ที่สุดเอาไว้ แล้ว จัดการซุกหน้าลงไปกับต้นแขนล่ำๆ ทันที

"ไปดูหนังนะ *0*" แจจุงเงยหน้าส่งสายตาวิ้งๆ ให้อีกฝ่าย

ฮึ่บ! สายตาพิฆาตตตตตต

"ก็ได้ๆ...” ในที่สุด ผมก็ต้องตกปากรับคำไป

"เย้ ^0^"

"แต่..."

"อะไร T^T"

"ฉันต้องเป็นคนเลือกหนังนะ :)"

"ก็ได้ๆ" แจจุงผละจากท่อนแขนล่ำพร้อมกับตอบรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนักหรอก...

หึหึหึ เข้าทาง!!

ผมอาสาไปซื้อตั๋วน้ำและป๊อปคอร์นมาให้ โดยปล่อยให้แจจุงนั่งรออยู่ที่โซฟาตัวสวยบนชั้นของโรงหนัง

"นี่ใจคอจะไม่ซื้อน้ำเผื่อฉันเลยหรอ?" แจจุงโวยวายทันทีที่ผมเดินกลับมา

"นี่ไง" ผมชูแก้วน้ำในมือให้ดู นี่ซื้อขนาดจัมโบ้มาเลยนะ!

"แล้วของนายล่ะ?"

"ก็นี่ไง" แก้วแก้วเดิมถูกชูขึ้นมาอีกครั้ง

นี่แจจุงไม่เข้าใจงั้นหรอ ?

"ก็กินด้วยกันไง" ผมไขข้อสงสัยให้แจจุงได้เข้าใจ

"แล้วหนังอ่ะ เรื่องอะไร?"

"paranormal"

"อีกทีซิ เรื่องอะไรนะ ^^;" แจจุงยิ้มฝืนๆ ก่อนจะถามย้ำอีกครั้ง

"พารานอมอลไง หนังสยองขวัญน่ะ" ผมติดตามมาทุกภาคก่อนหน้านี้เลยนะ...แล้วได้ข่าวมาว่า ตอนนี้สนุกมากๆ ด้วย !

"แต่ฉันกลัวผี T^T" ก็พอจะรู้อยู่นะ…แล้วนั่นแหละ คือเหตุผล โฮะๆๆๆ

"หนังสยองขวัญ...ไม่ใช่หนังผี" แต่ถึงยังไงเรื่องนี้ก็ไม่น่ากลัวขนาดหนังผีหรอกนะ

"มันก็น่ากลัวเหมือนกันนั่นแหละ!"

"ได้เวลาฉายแล้ว ไปเข้าโรงกันได้แล้ว" ผมเดินหนีโดยไม่สนใจคนที่ยืนหน้าง้ำหน้างอเหมือนเด็กโดนขัดใจอยู่ตรงนั้น

"ฮึก T~T" แจจุงนั่งใช้กล่องป๊อปคอร์ดปิดหน้าเอาไว้เพื่อไม่ให้มองเห็นเหตุการณ์ภายในจอแก้วขนาดใหญ่

พึ่บ!

และผมก็พยายามดึงป๊อปคอร์นออกจากมือแจจุงแล้วเอาไปถือไว้เพื่อหยิบกิน

"ยุน!..."

"ชู่" ผมส่งเสียงดุ เพราะแจจุงเริ่มจะส่งเสียงดังเกินไปแล้ว

"ยุนโฮ T^T ขอคืนเหอะนะ" แจจุงลดเสียงให้เบาลง พร้อมกับส่งแววตาใสปิ๊งมาทางผม

"ฉันจะกิน"

"ต...แต่ว่า" แจจุงยอมแพ้ในที่สุด

แต่ก็ยังไม่เลิกล้มความพยายาม แจจุงใช้มือทั้งสองข้างตัวเองปิดหน้าแทน

น่าเอ็นดูจริงๆ ล่ะน้า <3

"ยุนโฮ...มันน่ากลัวเกินไปแล้ว" ผ่านไปไม่นาน แจจุงก็ยื่นหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหูของผม

"ใกล้จะจบแล้วล่ะหน่า" นี่มันก็เกือบจะสองชั่วโมงแล้ว

ทนอีกหน่อยหน่าแจจุง ~

"รู้ได้ไงว่าใกล้จบแล้ว?"

"ก็นี่มันเล่นมาชั่วโมงกว่าแล้ว"

"อ่อ...งั้นกลับกันเหอะ  ^^" แจจุงกระตุกแขนเสื้อผมเบาๆ

"ก็ดูให้จบก่อนสิ"

"งั้นเอาน้ำมากินหน่อย" ผมหยิบแก้วน้ำขึ้นมาแล้วยื่นไปให้คนสวย

แจจุงรับแก้วน้ำไป ผมตั้งใจดูฉากสำคัญของหนังจนลืมหันไปมอง...

แจจุงหายไปไหนแล้ว???

หนีออกจากโรงไปงั้นหรอ !!

ผมรอจนหนังจบ แล้วค่อยลุกตามคนสวยออกมา...แต่สิ่งที่ผมพบก็คือ..

แจจุงอยู่กับไอ่กึนซอค!!!!!

มันมาจากหนายยยยย ม่ายยยยย !!!

"อ้าว สวัสดีครับคุณ"​ กึนซอคหันมาก้มหัวทักทายผม ผมพยักหน้ารับน้อยๆ ตามมารยาท

ชิ...ไม่ได้อยากจะเจอแกซักหน่อย -3-

"กลับกันเถอะ" ผมหันไปชวนแจจุง แล้วเดินหนีไปอย่างเซ็งๆ

เสียเวลาร่ำลากับมันอยู่อีกน่ะสิ...

บร๊ะ!! หงุดหงิดโว้ยย ยย ยย ย ย ย ย ย

"ไม่ดูหนังให้จบหรอ?" แจจุงวิ่งตามผมมา ก่อนจะยื่นหน้ามาถามอย่างอารมณ์ดี

เชอะ ไม่ดีด้วยหรอกนะ

"จบแล้ว"

"ชองยุนโฮเดินช้าๆ หน่อยไม่ได้รึไง"​

"อยากมัวแต่ยืนคุยทำไมล่ะ" ผมประชด

"พูดแบบนี้นี่หึงรึไง??"​

กึก...

ผมหยุดฝีเท้าของตัวเองก่อนจะหันไปพยักหน้ารับน้อยๆ

"อืม"

"ห้ะ? อืมอะไร?"

แสดงออกให้มากที่สุดงั้นหรอ...แสดงออกให้แจจุงรับรู้ ก่อนที่จะมีใครมาตัดหน้าไป...

"ฉันหึงนาย แล้วจะหยุดติดต่อกับมันได้รึยังคิมแจจุง??"

แค่นี้...คงเข้าใจความรู้สึกของฉันขึ้นมาบ้างแล้วใช่มั้ย...

คิมแจจุง...

“พูดบ้าอะไรน่ะ ชองยุนโฮ -0-“

“ฉันรู้ว่านายได้ยิน” อย่ามาทำเนียนไปหน่อยเลยแจจุง!

“ฉันหูอื้อน่ะเมื่อกี้ ไม่งั้นจะถามนายหรอ ว่า ห้ะ พูดว่าอะไร??”

อย่ามาเนียนได้มั้ย! ผมจำได้นะว่าคนสวยนี่พูดว่าอะไรเมื่อกี้!!

“เมื่อกี้นายพูดว่า ห้ะ อืมอะไร”

“นายคงจะฟังผิดแล้วล่ะ แล้วตกลงเมื่อกี้ที่ทำหน้าตาจริงจังๆ น่ะ พูดว่าอะไรนะ?”

ถ้าเลือกแบบนี้ก็ได้นะคิมแจจุง...

เลือกที่จะไม่เปิดรับความรู้สึกของผมเลย ก็ได้ ผมยอมรับในการตัดสินใจของแจจุงทุกอย่างอยู่แล้ว J

“ไม่ได้ยินก็ช่างมันเถอะ”

“^^;”

ถึงยังไง ผมก็เชื่อว่าแจจุงต้องได้ยิน...และเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง

ถ้าคิมแจจุงไม่ใช่คนที่ซื่อมากเกินไปน่ะนะ...