คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : 34. The Happy Ending
34.
ทงเฮอ้อนจนโจวคยูฮยอนต้องช้อนไอ้ตัวกวนขึ้นจากพื้นเเล้วอุ้มไว้ด้วยท่าเจ้าสาว คนที่กำลังจะเสียเปรียบก็หัวเราะคิกคัก ไม่ได้รู้สึกรู้สมเลยว่ากำลังจะโดนทำมิดีมิร้าย เเถมยังเอาเเขนโอบรอบคออีกฝ่ายไว้อีก หลังจากโดนวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอมเกินควรเเล้ว ลีทงเฮก็ไม่พลาดโอกาสยั่วโจวคยูฮยอนอีกหน่อย โดยการโน้มหน้าอีกฝ่ายลงมาจนใกล้ เเล้วเอาปากนุ่มงับริมฝีปากล่างชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะพึมพำถามด้วยน้ำเสียงบาดใจ
“อยากกินทงเฮรึยังฮะ...”
ป้าด! เลือดกำเดาโจวคยูฮยอนจะพุ่ง ไม่รู้ใครสั่งใครสอนให้ยั่วกันได้ถึงขนาดนี้
ร่างสูงไม่มีเวลาได้ตอบ เอาง่ายๆ ว่าเขาไม่มีจังหวะได้อ้าปากต่างหาก เพราะลิ้นไอ้ตัวดีรุกรานเข้ามาทักทายเเนวฟันเขาเรียบร้อย ลีทงเฮรั้งเขาเสียจนต้องทิ้งตัวคร่อมมันไว้กับเตียง เท่านั้นท่าทางยังจะไม่หนำใจ ไอ้เด็กซนยังผลักเขาให้นอนราบแล้วปีนขึ้นมานั่งทับไว้เองเสียอีก
เสียงหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ทำให้คยูฮยอนอดจะรั้งมันลงมากอดเเน่นๆ ไม่ได้ เขาลูบไหล่สมส่วนเบาๆ เพื่อให้น้องหยุดคึกสักพัก บรรยากาศหวานหอมแบบนี้ทำไมลีทงเฮจะไม่กอบโกย เขาซุกตัวนอนนิ่งหนุนอกกว้างของอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะผิดจรรยาบรรณความเเมนที่เคยตั้งปณิธานว่าจะรักษาเอาไว้
“อยากทำหรอ” เสียงทุ้มนุ่มถามเบาๆ เเต่กลับทำให้ทงเฮขมวดคิ้วฉับ เขาเเหงนหน้ามองคนถามอย่างไม่สบอารมณ์นัก เล่นบทยั่วประหนึ่งนายเอกหนังผู้ใหญ่มาขนาดนี้เเล้ว เขาคงกำลังชวนมันนั่งสมาธิมั้ง
เห็นตาวาวๆ ของไอ้ตัวเล็กแล้วคยูฮยอนก็ใช้มือขยี้เส้นผมนิ่มลื่นอย่างเอ็นดู “พี่ไม่ได้เครียดอะไร”
ทงเฮแลบลิ้น เป็นอวัจนะภาษาแปลได้ว่า ‘เชื่อตายล่ะ ผู้ชายปากเเข็งหน้าตาย’ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าโจวคยูฮยอนกำลังเครียดเพราะทะเลาะกับเเม่ ชายหนุ่มรักโจวนาอึนมาก เเล้วตอนนี้กลับโกรธกันจนมองหน้าไม่ติด ทั้งหมดทั้งมวลเขาเองก็เป็นสาเหตุหลัก ลีทงเฮเป็นคนมีความรับผิดชอบ อย่างน้อยๆ ตอนนี้ที่ยังทำให้สถานการณ์ระหว่างสองคนดีขึ้นไม่ได้ เเต่เขาก็ช่วยผ่อนคลายความเครียดสั่งสมของไอ้ตัวสูงที่นอนกอดเขาอยู่ได้
มีเซ็กส์กับลีทงเฮอาจไม่ช่วยให้หายเครียด แต่เวลาที่ถึงจุดสุดยอดมันก็พอจะทำให้ลืมความกังวลในใจได้บ้างละนะ
จุดประสงค์จริงๆ คือ ทงเฮเเค่ไม่อยากให้คยูฮยอนว่างจนคิดฟุ้งซ่านต่างหาก เสียดายหน้าหล่อๆ ที่เอาเเต่ทำคิ้วขมวด ประเดี๋ยวรอยตีนกาได้ขึ้นก่อนวัยอันควร ลำบากเขาอีกที่ต้องควงเเฟนหน้าเเก่
ลีทงเฮชักสับสนในตัวเอง จริงๆ แล้วไอ้ที่ยอมลงทุนเสียตัวกลางวันเเสกๆ นี่เขาทำเพื่อใครกันเเน่
คยูฮยอนนอนมองใบหน้าที่บัดเดี๋ยวยุ่งบัดเดี๋ยวยิ้มเเล้วให้อารมณ์ดีนัก ลีทงเฮทำให้หัวใจเขาผ่อนคลายเหลือเกิน
“เบื่อทงเฮแล้วหรือฮะ” ทงเฮอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย ประโยคมารยาเล่มที่ห้าร้อยหนึ่งเมื่อกี้ ใครสั่งใครสอนให้เขาพูดกันนะ
โจวคยูฮยอนจุ๊บพวงแก้มยุ้ยอย่างมันส์เขี้ยวหนึ่งที “พี่แค่ไม่อยากให้เราฝืน”
ลีทงเฮเเลบลิ้นใส่ไอ้หน้าหล่ออีกรอบ เวลาที่เขาร้องห้ามพี่เเกไม่เห็นคิดจะเคยหยุด พอวันนี้เขาทำโปรกลางวันฟันฟรีให้ ดันจะถือศีลอด ไม่ประพฤติผิดในกามซะงั้น เเม้ลีทงเฮจะหมั่นไส้มากเเค่ไหน เเต่เห็นว่าเป็นช่วงมามากของเดือน มีเเต่เรื่องเครียดรุมเร้าของอีกฝ่ายเลยละเว้นโทษสถานหนักให้สักครั้ง เเถมยังยอมเป็นน้องหนูว่าง่าย ช่างออดช่างอ้อนให้ด้วย
“ทงเฮเต็มใจ ทงเฮไม่ได้ฝืน”
เห็นทีถ้าไม่เริ่มรุกก่อน เที่ยงนี้เขาสองคนคงได้เเต่นอนมองตาเเล้วหยอดคำหวานไปมาให้เเฟนๆ อดเลือดกำเดาไหลเเน่ๆ ด้วยความรักผู้อ่านจนหมดใจ ร่างโปร่งจึงเอาตัวขึ้นคร่อมไอ้ตัวสูงกว่าอีกรอบ ตาเรียวที่เคยโดนคนด้านล่างค่อนว่าหมวยบัดนี้กลับวาววับเต็มไปด้วยสเน่ห์อันร้อนเเรงซุกซ่อนอยู่ภายใน ช่วงนิ้วเรียวบรรจงเเกะกระดุมเสื้อเชิ้ตราคาเเพงของโจวคยูฮยอนอย่างอ้อยอิ่ง ผิดกับกางเกงยีนส์เบื้องล่างที่จงใจกดลงไปบนกางเกงเเสลคของอีกฝ่ายเเถมยังเคลื่อนไปมาเล็กน้อยเพื่อปลุกเร้าอารมณ์คนรักด้วยหน้าตาไร้เดียงสาที่สุด
โจวคยูฮยอนผ่อนลมหายใจของตัวเองช้าๆ เขาไม่กล้ากระดุกกระดิกตัวเองมากจนเกินไป เพราะไฟปรารถนาที่มีลีทงเฮเป็นเชื้อเพลิงมักลุกลามเร็วเสมอ
นิ้วน้องยังอ้อยอิ่งอยู่กับเสื้อเชิ้ตเขา แต่ใบหน้าหวานใสที่ขึ้นสีเเดงเรื่อกลับเคลื่อนเข้ามาใกล้จนปลายจมูกชนกัน ลมหายใจอุ่นหอมที่ถูกจงใจเป่าให้ปะทะใบหน้า กับริมฝีปากบางยั่วเย้า และเรียวฟันขาวสะอาดมีเขี้ยวจิ๋วน่ารักกำลังทำร้ายริมฝีปากของโจวคยูฮยอน
จุมพิตอ่อนหวานค่อยๆ ทวีความเข้มข้นจนกลายเป็นร้อนเร่าเเละยาวนาน โจวคยูฮยอนที่นิ่งเฉยในตอนเเรก เริ่มคล้อยตามการชักนำของลีทงเฮ บัดนี้ในสมองเขาว่างเปล่า เพราะทุกอณูความรู้สึกกำลังซึมซับความหวานซ่านที่น้องมอบให้ เเม้เเต่ลมหายใจเขายังถูกลีทงเฮชักนำ
ริมฝีปากบางสวยถอนออกมาช้าๆ
“ช่วงนี่ทงเฮดื้อกับพี่คยูฮยอนบ้างรึเปล่าฮะ” น้องถามเสียงเเผ่ว ดวงตาเจือรอยยิ้มร้ายทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าน้องกำลังหลอกให้เขาตกหลุมพรางอะไรสักอย่าง
“ไม่นี่” ร่างสูงส่ายหน้า แต่สายตาไม่สามารถละไปจากริมฝีปากเจื้อยเเจ้วช่างเจรจาได้เลย เมื่อสักครู่ลีทงเฮโหมจูบเขาอย่างหนักหน่วง ส่งผลให้ตอนนี้กลีบกุหลาบสีสดออกอาการบวมเจ่ออย่างน่าเอ็นดู
“ไม่จริง! ทงเฮดื้อ เพราะฉะนั้นวันนี้ทงเฮจะให้พี่คยูฮยอนทำโทษ” น้ำเสียงเเสนงอนนั้นทำให้อดจะยกยิ้มไม่ได้ เขายกมือขึ้นรูปแขนเรียวเบาๆ เป็นการเอาใจ ก่อนจะเอ่ยต่อ
“พี่ไม่ทำอะไรทั้งนั้นเเหละ”
“งั้นต่อไปทงเฮจะดื้อกับพี่คยูฮยอนนะ!” สาบานว่านั่นคือคำขู่ที่น่ากลัว หากมีผู้ชายผิวขาวราวน้ำนม เเถมยังเนียนนุ่มมือมาจ้องหน้าคุณในระยะที่สัมผัสกันได้ถึงลมหายใจ แถมเเก้มอิ่มยังขึ้นสีเรื่อ ตาเรียวสวยขุ่นเคือง ปากเเดงฉ่ำขยับจ้อยๆ พูดคำว่าจะดื้อใส่ ใครจะเชื่อว่าพูดจริง
“ลีทงเฮของพี่เป็นเด็กดี ลีทงเฮของพี่ไม่ดื้อหรอก จริงมั้ย”
ร่างสูงปลอบปะโลมด้วยคำหวาน เเต่หน้าตาน่ามองนั่นก็ยังเเสร้งขุ่นเคืองไม่สร่าง
“โจวคยูฮยอนทำให้ท่านลีทงเฮโกรธ โจวคยูฮยอนต้องชดใช้!”
“จะให้พี่ใช้ด้วยอะไร”
“หึหึ” เสียงหัวเราะเย็นเยียบ ลีทงเฮถามโจวคยูฮยอนสักคำเถอะว่ากลัวมั้ย “ชดใช้ด้วยร่างกาย!”
คนฟังฟังเเล้วก็ต้องหลุดขำ ชดใช้แบบนั้นเเล้วใครกันที่ต้องเสียเปรียบ
ลีทงเฮเห็นอาการอีกฝ่ายเเล้วก็หน้างอหนัก โจวคยูฮยอนไม่อยากจะเเกล้งน้องอีกต่อไป เขารั้งร่างโปร่งให้นอนลงกับเตียงเเล้วพลิกตัวคร่อมทับทันที ซอกคอหอมหวานกลายเป็นอาหารอันโอชะที่หมาป่าสลัดคราบผู้ทรงศีลลงมือกินเป็นจานเเรก เสื้อเชิ้ตเนื้อบางถูกปลดให้พ้นตัวเจ้าของอย่างรวดเร็ว เผยผิวขาวกระจ่างท้าสายตาคมที่เริ่มคุโชนด้วยไฟปรารถนา
สัมผัสร้อนผ่าวที่ลากผ่านไปทั่วตัวทำให้ลีทงเฮหลุดเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงเเผ่วหวิว
ทงเฮหลับตาปี๋เเล้วกอดคยูฮยอนไว้เเน่นเมื่อรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติในร่างกาย เขากำลังถูกรุกรานด้วยสิ่งใหญ่โตบางอย่างที่บัดนี้ทำตัวกร่างอย่างไม่เกรงอกเกรงใจกันสักนิด
จังหวะอันเร่าร้อนที่โจวคยูฮยอนมอบให้ ทำเอาลีทงเฮต้องขบริมฝีปากล่างไว้อย่างยากลำบาก เขาไม่อยากหลุดเสียงร้องน่าอายออกมา เเต่อารมณ์พิศวาสที่ก่อตัวขึ้นอย่างรุนเเรงเหมือนพายุบ้าคลั่งที่คอยจะพัดเอาสติสัมปัชชัญญะเขาให้หายไปหมด
โจวคยูฮยอนคนชั่ว ทำลีทงเฮเสียตัวเอ้ย เสียการเด็กอีกแล้ว!
“เสร็จสมอารมณ์หมายเเล้วก็ลุกออกไปสิ!”
โจวคยูฮยอนเลิกคิ้วพร้อมเงยหน้าจากเเผ่นอกขาวที่บัดนี้เลอะสีชมพูเรื่อไปทั่ว เมื่อกี้ยังนอนหอบหมดเเรงอยู่เลย เเป๊บเดียวน้องก็เริ่มเปรี้ยวอีกแล้ว
“หนักนะ!” เสียงฮึดฮัดพร้อมขยับตัวยุกยิิกเบาๆ เจ้าตัวไม่ได้รู้เลยว่ามันส่งผลต่อร่างกายอีกฝ่ายเเค่ไหน
คยูฮยอนที่ยังนอนทับอยู่บนอกอีกฝ่ายส่ายหน้าดิก ก่อนจะเงยขึ้นยกยิ้มร้ายให้
“ทงเฮดื้อ พี่ต้องทำโทษ”
“ฮื่อ!” เด็กซนทำเสียงสูงขึ้นจมูกทันที
“โจวคยูฮยอนคนชั่ว! โจวคยูฮยอนใจร้าย โจวคยูอยอนรังแกคนไม่มีทางสู้”
“ก็ไหนเมื่อกี้ร้องเเง้วๆ ให้พี่ทำโทษ”
“ทงเฮยอมให้ครั้งเดียวหรอก ไม่เอาครั้งสองนะหมดเเรงเเล้ว”
ร่างสูงฟังเเล้วก็หัวเราะร่าเริง เขาปลอบน้องด้วยการจุมพิตปากงอนช้ำ จูบเอา จูบเอาอยู่สักครู่ เจ้าเหมียวร้ายก็เริ่มอ่อนโอน มือที่ยันอกเขาก็เปลี่ยนมาโอบรอบคอ ร่างกายที่ดิ้นหนียุกยิก ก็กลายเป็นเบียดเข้ามาเเนบชิด ยั่วยวนเขาอย่างใจร้ายที่สุด
โจวคยูฮยอนยอมใจดี ชดใช้ความผิดด้วยร่างกายให้ลีทงเฮอีกสักรอบเห็นจะเป็นผลดีกว่าทำสิ่งใดๆ ทั้งหมด
ไอ้แป๊ะคยู!! ทำเป็นเหนียมอายไม่ยอมผิดศีลในตอนเเรก เเต่หลังจากมั่วโลกีย์ไปได้ไม่ถึง 5 นาที พี่ก็จัดหนักซัดไม่ยั้งจนลีทงเฮต้องมานอนเอวเคล็ด อ้าปากพะงาบๆ อยู่บนเตียง เเถมไอ้ตัวต้นเหตุก็หลับสนิทสบายตัวไปแล้ว
ตัดช่องน้อยเเต่พอตัว หนีไปเฝ้าพระอินทร์คนเดียวยังไม่พอ มือหนักๆ ยังอุตส่าห์รั้งเอวเขาไว้อย่างคนหวงของที่สุด กลัวว่าตอนตัวเองหลับลีทงเฮจะหนีออกไปทำหน้าตาดี แล้วหลีหญิงเล่นหรือไงก็ไม่รู้ กอดไว้เเน่นเชียว
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เเถมหน้าตาก็บู้บี้เหมือนเเมวเหมียวที่โดนขัดใจ ทงเฮก็อยากจะกระดึ๊บตัวเข้าไปซุกอกอีกฝ่ายเเล้วก็ตามไปด่าอย่างเจ็บเเสบให้สาสมกับที่โดนเอาเปรียบในฝันอีกฝ่ายอยู่หรอก ถ้าไม่ติดภารกิจอ้อนแม่สามีตามคำแนะนำของน้องเจี๊ยบ
ร่างโปร่งพยายามเเกะมือของโจวคยูฮยอนอย่างเบาที่สุด ก่อนจะพลิกตัวลงจากเตียงด้วยท่างทางประหนึ่งสายลับที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี เท้าทงเฮไม่ทันจะถึงพื้น หัวคิ้วโจวคยูฮยอนก็ขมวดทั้งที่ยังหลับสนิท คนตัวโปร่งเลยต้องเลื่อนไอ้นีโม่สีส้มสะท้านสายตาเข้าไปในอ้อมเเขนอีกฝ่ายเเทน พอเจออะไรนิ่มๆ ให้กอด นายน้อยตระกูลโจวก็ดูเหมือนจะฝันดีได้ต่อ เเถมมุมปากหยักสวยยังจะคลี่ยิ้มบางๆ ให้คนเผลอมองหัวใจเต้นเร็วอีกต่างหาก
“มีเเฟนหล่อ นี่หัวใจทำงานหนักเหมือนกันเเหะ”
ทงเฮไม่เสียเวลาซื่นชมศักยภาพทางหน้าตาของแฟนหนุ่มตัวเองไปนานกว่านี้ เพราะขืนเขาไม่หักใจไปสักที เดี๋ยวปั๊ด! มีปลุกไอ้
ตัวสูงมาทำศึกคชสารกันอีกรอบ ลูกชายท่านทูตกลิ้งตัวลงจากเตียงประหนึ่งสายลับ เเล้ววิ่งดุ๊กๆ เข้าห้องน้ำไปทันที
เย็นๆ ลีทงเฮก็เอาตัวมาถึงบ้านหลังใหญ่ของโจวคยูฮยอน เขาบอกพี่ยามว่ามาหาโจวนาอึน เเต่สิ่งที่ได้กลับมาคือนายหญิงของบ้านไม่ยอมให้พบ
“จะละครหลังข่าวเกินไปแล้วนะ...ต้องทรมานทุกกริยาเรียกหาความสงสารมั้ยเนี่ย” ลีทงเฮจ๋อยอยู่กับตัวเอง จนพี่ยามยังสงสาร เขาจำได้ว่าผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนี้เคยเข้าออกบ้านอยู่ช่วงนึงเเถมยังมีเเนวโน้มว่าจะมาเป็นเจ้านายของบ้านนี้อีกคนด้วย
“งั้นฝากบอกคุณเเม่ได้มั้ยฮะ ว่าทงเฮจะคุกเข่ารออยู่ตรงนี้จนกว่าคุณเเม่จะยอมให้พบ”
พูดเสร็จ ร่างโปร่งก็ลี้ภัยไปนั่งอยู่ตรงคุกเข่าอยู่บนพื้นซีเมนต์ตรงกลางประตูรั้วทันที เอาล่ะ! น้องเจี๊ยบบอกให้เขาเเสดงความจริงใจออกมาให้สุด เเล้วซีรี่ย์ที่คุณเเม่ชอบดูก็ต้องมีบทเรียกน้ำตาเเบบนี้บ้างล่ะ ลีทงเฮจะวัดดวงดู!!
ทั้งที่กำลังใจฮึกเหิมเต็มที่ เเต่ลีทงเฮก็ลืมไปสนิทว่าในละครนางเอกกับพระเอกที่มานั่งขอความเมตตาอยู่กลางลานปูนแบบนี้มันนั่งเเค่ไม่กี่วินาทีก็สั่งเทคแล้วพักกอง เเต่นี่ชีวิตจริง ผู้กำกับจึงไม่ได้โผล่มาประคบประหงมเขาเร็วนัก ไอ้ถนนหน้าบ้านที่เก็บความร้อนมาทั้งวันเริ่มจะออกฤทธิ์ออกเดชกับหัวเข่าเขาเเล้ว เเม้จะใส่กางเกงที่เนื้อผ้าหนาพอสมควรเเต่มันก็ต้านความระอุที่พื้นซีเมนต์ซึมซับมาทั้งวันได้ไม่ดีนัก ทงเฮร้อนจนเเสบเเต่ก็ได้เเต่กัดฟัน
ถ้ายังรักก็ต้องทนไหว ลีทงเฮปลอบใจตัวเอง เเล้วกัดฟันยิ้ม!
จะอย่างไรเขาก็ต้องให้โจวนาอึนยกโทษให้ได้ อย่างน้อยไม่หายโกรธทงเฮ เเต่ก็อย่าให้เคืองโจวคยูฮยอนมากนักเลยเขารู้ว่าคยูฮยอนรักแม่มาก เเล้วที่คยูฮยอนขัดใจเเม่มาอยู่กับเขาก็ดูจะเป็นสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มทรมานใจมากพอแล้ว ถ้าต้องเห็นคนรักจมอยู่กับความรู้สึกผิดอยู่ทุกวัน เขาก็ไม่อยากรั้งให้โจวคยูฮยอนมาอยู่ด้วยกันหรอก ความรักของลีทงเฮจะไม่เห็นเเก่ตัว เขาไม่ยอมให้เเม่ลูกผิดใจกันเด็ดขาด
แต่...ได้เเต่งงานกับไอ้แป๊ะคยูเมื่อไหร่นะ เขาจะให้ชดใช้ให้สาสมกับความทรมานที่ท่านลีทงเฮยอมเล่นบทนางเอกสุดรันทดวันนี้เลย!!
ฮะ ฮ่า สิ่งเเรกที่ไอ้คุณสามีต้องหยุด คือการเล่นบันจี้จั๊มป์บนเตียง ทิ้งตัวดิ่งลงหลุมกับเขาไปสักหลายๆ เดือน! เเค่คิดเเผนการณ์ที่จะเเกล้งโจวคยูฮยอนเอาไว้ในหัว ลีทงเฮก็เหมือนจะมีกำลังใจขึ้นมาอีกมากโขวเเล้ว
ลีทงเฮนั่งอยู่อย่างนั้นจนฟ้าเริ่มมืด เเม้กลางวันจะมีเเดดจัด เเต่พอราตรีกาลย่างกรายเข้ามาปกคลุมผืนฟ้าไว้ ลมหนาวก็เเวะมาเยือนโดยทันที ทงเฮกอดอกลดทอนความหนาวให้ตัวเองเเต่มันก็ได้ไม่มากนัก เขาไม่ได้เตรียมใจว่าจะต้องมานั่งคุกเข่าท้าลมหนาวเเบบนี้เลยไม่ได้เตรียมเสื้อกันหนาวมาด้วย อากาศแบบนี้มันควรเป็นช่วงที่เขาได้นั่งซุกตัวอุ่นๆ อยู่ในห้องนั่งเล่นกับโจวคยูฮยอนต่างหาก
ร่างโปร่งถอนหายใจยาวเหยียด ขาที่นั่งมานานก็เป็นเหน็บชาจนไม่รู้สึกอะไรเเล้ว เเถมอากาศยังหนาวจนทรมานอีก มองไปในบ้านก็ไม่เห็นมีวี่เเววว่าโจวนาอึนจะยอมให้เข้าพบ พี่ยามก็ได้เเต่ส่งสายตาเป็นห่วงมาให้เขา เเล้วไอ้เป๊ะโจวคยูไม่สงสัยบ้างหรือไงว่าเขาไปไหน ทำไมไม่มาตามกันบ้างก็ไม่รู้ แม้ทงเฮจะฟุ้งซ่านไปเรื่อย เเต่ใจก็ยังจดจ่ออยู่กับความหวังที่โจวนาอึนจะอภัยให้
บนชั้นสองของบ้านหลังใหญ่ นายหญิงของบ้านกำลังเพ่งสายตามองเลยสวนกว้างออกไปตรงประตูรั้วที่อยู่ห่างจากตัวบ้านพอสมควร เธอมองไม่เห็นอะไรมากนักเพราะเงาของต้นไม้และระยะอันห่างไกล เเต่จากที่ได้รับรายงานตั้งเเต่ตอนเย็นว่าลีทงเอมาขอพบ เเถมบัดนี้ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ที่หน้ารั้วอีก
“คุณผู้หญิงคะ เดี๋ยวคุณทงเฮจะทนไม่ไหวเอานะคะ อากาศข้างนอกหนาวมาก” เเม่บ้านคนสนิทเอ่ยท้วงอย่างเป็นห่วง
“เดี๋ยวทนไม่ได้เค้าก็ไปเองเเหละ” โจวนาอึนพูดเหมือนไม่สนใจ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน
เมื่อเห็นคนเป็นนายทำท่าทางอย่างนั้น เธอก็ได้เเต่ลอบถอนใจ
ท่าทางฟ้าคงอยากจะทดสอบความรักอันยิ่งใหญ่ของลีทงเฮเสียเหลือเกินหลังจากปล่อยลมหนาวมาทำร้ายกันได้ไม่นาน สายฟ้าก็เเลบเเปลบปลาบขู่ให้กลัวอีก เเถมเสียงร้องครืนครางอย่างน่ากลัว
ไม่ต้องปล่อยให้หวาดหวั่นนาน ฝนเม็ดใหญ่ก็กระหน่ำลงมาอย่างรุนเเรง พี่ยามรีบวิ่งเอาร่มมากางให้อย่างเป็นห่วง เเต่ทงเฮก็กัดฟันส่ายหน้า ถ้าเเม้เเต่ฟ้ายังไม่อยากให้เขากับโจวคยูฮยอนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เขาก็จะไม่ฝืนอีก ลีทงเฮจะลองวัดใจกับโจวนาอึน เขาจะทนตราบเท่าที่ทนได้ เพราะว่าถ้าเขาไม่ทนเเล้ว เเปลว่าความรักที่ได้มาอย่างยากลำบากก็เท่ากับศูนย์เปล่า
เพราะสุดท้ายคนที่ต้องปล่อยมือในเกมส์รักครั้งนี้คงต้องเป็นลีทงเฮเอง
เเสงไปจากรถยนต์สาดเข้ามาทางด้านหลัง ไม่นานก็มีเสียงคนวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามาใกล้ๆ ลีทงเฮพยายามจะลืมตามองแต่น้ำจากฟ้าที่ตกกระหน่ำก็กลายเป็นฝ้าบังไม่ให้เขามองเห็นได้ชัดนัก
“ทงเฮ!!” เสียงพร้อมสัมผัสระบบ 4D แบบนี้มีคนเดียวเท่านั้น ร่างกายและจิตใจที่อ่อนเเออยู่เเล้วจึงโผเข้าซบอกกว้างทันที
“พี่คยูฮยอน...”
“ทำบ้าอะไรอยู่ ตากฝนทำไม เสียสติไปแล้วหรอ!!” คยูฮยอนตะโกนถามฝ่าสายฝน ทงเฮเเหงนหน้ามองด้วยความเสียใจ สิ่งที่เขาทนทำกลายเป็นว่าอีกฝ่ายมองว่าไม่ดี
“ทงเฮมาขอโทษคุณเเม่ ทงเฮมันบ้า!”
“ลุกขึ้น เเล้วกลับไปกับพี่ ไม่ต้องทำเเล้ว นั่งตากฝนแบบนี้เดี๋ยวก็ป่วยพอดี”
“ไอ้บ้า!! อยากกลับก็กลับไปคนเดียวทงเฮทนมาได้ตั้งนาน ทนอีกนิดคุณเเม่ก็ใจอ่อนเเล้ว”
“ลีทงเฮ!! มันไม่มีประโยชน์หรอก”
“ไม่!! ทงเฮต้องขอโทษคุณเเม่ให้ได้”
“ลีทงเฮ!! กลับเดี๋ยวนี้”
“ไม่กลับ!!”
แทนที่โจวคยูฮยอนจะให้กำลังใจเขา กลับมาชวนทะเลาะเเบบนี้ ร่างกายที่อ่อนล้าจากการทดสอบของธรรมชาติยิ่งส่งผลให้หัวใจของลีทงเฮอ่อนเเอขึ้นไปอีก น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาปะปนกับสายฝน เขาโกรธคนตัวสูงมากจนถึงขั้นผลักออกไม่ให้มาเเตะต้องตัว
“ทงเฮงี่เง่าเอง เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่ง!!” เสียงตะโกนที่เเหบพร่าเจือสะอื้นทำให้ร่างสูงชะงัก เขาต้องข่มอารมณ์อยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยใช้น้ำอุ่นเข้าลูบ
“ทงเฮพี่ขอโทษ”
“ขอโทษ..ฮึก...ก็ไม่หายโกรธ” เสียงขาดเป็นห้วงห้วงของน้องยิ่งทำให้เขาสงสารจับใจ
เขาคุกเข่าลงนั่งเคียงข้าง “ทงเฮไม่กลับพี่ก็ไม่กลับ”
ร่างสูงมองใบหน้าที่สะบัดหนีไปอีกทางก็ต้องถอนใจ ตอนที่ตื่นมาเเล้วหาเจ้าตัวดีไม่เจอเขาก็ใจหายไปรอบนึง โชคดีที่โทรไปหาคุณหมอฮยอกเเจเเล้วได้ความว่าไอ้ตัวเล็กน่าจะมาบ้าน เลยตามมาจนเจอ เเต่ภาพที่น้องนั่งตากฝนอยู่หน้าบ้านกลับทำให้เขาโกรธจนห้ามไม่อยู่ เขาห่วง เขากลัวว่าน้องจะไม่สบาย เเต่ด้วยเเรงโทสะคงทำให้น้องเสียใจอยู่ไม่น้อย
ถึงคุณเเม่จะไม่ยกโทษ ลีทงเฮก็ยังอยู่กับเขาได้อย่างมีความสุขดี
แต่ถ้าคุณเเม่ไม่ยกโทษเขาต่างหากที่ต้องเป็นทุกข์เพราะอกตัญญูต่อบุพการี
ทั้งหมดที่ลีทงเฮทำก็เพื่อเขาทั้งนั้น เเล้วเขายังจะตวาดน้องอีกทำไม
ทั้งคู่นั่งทนหนาวกับสายฝนที่ตกหระหน่ำอย่างไม่เห็นอกเห็นใจมนุษย์อยู่อีกพักใหญ่ก็มีเเสงไฟหน้ารถสาดเข้ามาอีก คราวนี้รถคันโตขับเข้ามาเทียบเเล้วกดกระจกลง
“มาเล่นน้ำฝนอะไรกันตรงนี้” เสียงที่ถามเป็นของโจวเเทซอง
“ทงเฮมาคุกเข่าขอโทษคุณเเม่” โจวคยูฮยอนเป็นคนตอบให้
“ฝนตกหนักแบบนี้เข้าบ้านก่อนเถอะ” ตอนนี้ฝนตกหนักขนาดที่เเทซองยังต้องตระโกนคุยกับลูกชาย
“ไม่ครับ ผมจะไม่เข้าจนกว่าคุณเเม่จะยกโทษให้”
โจวเเทซองฟังเสียงคนรักของลูกชายเเล้วก็ยิ้มขำ เขาฟังโจวนาอึนบ่นมาได้สักระยะแล้วว่าโดนพวกเด็กๆ เล่นลิงหลอกเจ้าใส่ ประธานบริษัทชื่อดังกดกระจกขึ้นตามเดิมเเล้วสั่งให้คนขับรถรีบเข้าไปในบ้าน เขารู้ว่าพวกคนหนุ่มเลือดจะร้อนเป็นพิเศษ หากตั้งใจอะไรเเล้วคงขัดยาก หากจะให้ลีทงเฮยอมหลบฝนก็ต้องไปล่อคนที่เป็นต้นเหตุนั้นเเหละให้เอ่ยอนุญาต
เมื่อเเทซองก้าวเข้าบ้านเขาก็ถามหาภรรยาทันที หลังจากได้ความว่าโจวนาอึนพักผ่อนอยู่บนห้องนอนนายใหญ่สุดของบ้านก็รีบไปหาทันที
“คุณ...” แทซองเอ่่ยทักคนรักที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงหลังกว้าง
“กลับมาตั้งเเต่เมื่อไหร่คะ ไม่ได้ยินเสียงรถเลย”
“ก็ฝนตกหนักขนาดนี้คุณจะได้ยินเสียงอะไร”
“ทำไมคุณถึงเปียกฝนค่ะ” นาอึนถามหลังจากสังเกตเสื้อผ้าของสามี ถึงด้านอกฝนจะตกหนัก แต่คนขับรถคงไม่ปล่อยให้นายของตัวเองเปียก
ชายวัยกลางคนอมยิ้ม เเม้จะสูงวัยเเล้วแต่ด้วยโครงหน้าสมส่วนเเละการดูเเลตัวเองอย่างดี โจวเเทซองก็ไม่ได้ดูดีน้อยไปกว่าลูกชายเลย
“เปียกนิดหน่อย ตอนรถจอดที่หน้ารั้ว”
โจวนาอึนเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“คยูฮยอนกับทงเฮนั่งคุกเข่าขอโทษคุณอยู่นะ”
นายหญิงของบ้านอึ้งไปนิดนึง ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “ยังไม่ไปอีกหรอ และไอ้ลูกไม่รักดีก็มาด้วย จะมาทำให้เเม่มันอกเเตกตายใช่มั้ย”
“นาอึน” แทซองเรียกด้วยเสียงอ่อน “คิดดีๆ สิ เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะใครกัน”
“คุณว่าฉัน!” เธอขึ้นเสียงสูงอย่างเเง่งอน เเต่โจวเเทซองเองก็มีวิธีปลอบภรรยาตัวเอง เขาโอบเอวเธอเบาๆ อย่างถนอมก่อนจะชี้
เเจงเหตุผล
“คยูฮยอนอยากให้คุณสบายใจก็ไปหาลูกสะใภ้มาให้ แล้วดันเกิดอุบัติเหตุกามเทพเเผลงศรรักกันจริงๆ ขึ้นมา ทั้งหมดก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอ คุณจะโกรธไปทำไม”
“ลูกหลอกฉันนะคะ ลีทงเฮก็หลอก”
“พวกเขาหลอกว่าเป็นคนรักกันได้ เเต่คงหลอกความรู้สึกที่เเสดงออกกับคุณไม่ได้หรอกจริงมั้ย” แทซองอธิบายต่อ “ทงเฮเค้าทั้งรักแล้วก็เคารพคุณมากนะ ไม่งั้นจะมานั่งตากฝนทรมานตัวเองแบบนั้นทำไม”
“....”
“อภัยคำเดียว เเค่นั้นทุกคนก็มีความสุข เด็กสองคนก็มีความสุข คุณเองก็หายทำคิ้วขมวด ผมเองก็มีความสุขเพราะคุณไม่เครียด จริงมั้ย”
“นี่..คุณก็เข้าข้างเจ้าเด็กร้ายกาจสองคนนั่นหรอ”
“ผมเป็นพ่อคยูฮยอนนะ ทำไมผมจะไม่อยากให้ลูกตัวเองมีความสุข แล้วผมก็เป็นสามีคุณ ทำไมผมต้องอยากทนเห็นภรรยาตัวเองไม่สบายใจอยู่ทุกวี่ทุกวันด้วย คุณเองก็เอ็นดูทงเฮมากทำไมผมจะไม่รู้ ผมกับลูกทำเเต่งานคุณก็เหงา มีทงเฮมาอยู่เป็นเพื่อนอีกคนคุณก็สดชื่นขึ้นไม่ใช่หรอ”
โจวนาอึนพยายามหาเหตุผลมาขัดเเย้งเเต่แทซองก็ส่ายหน้าปรามไว้
“ผมรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันหายโกรธกันยากแต่ผมมีความคิดดีๆ ที่จะลงโทษเด็กสองคนนั้นเเบบที่คุณต้องชอบใจเเน่”
“ยังไงคะ”
“วันก่อนตอนที่คุณกลับจากไปเที่ยวยุโรปกับเพื่อนๆ คุณบ่นว่าอยากไปกับผมบ้างใช่มั้ย”
นาอึนพยักหน้ารับ
“แต่ผมก็มัวเเต่งานยุ่งเลยไม่มีเวลาไปกับคุณสักที”
“ใช่ค่ะ เเล้วมันเกี่ยวกับการลงโทษสองคนนั้นตรงไหน”
เเทซองยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะพูดต่อ “ผมจะยกตำแหน่งประธานบริษัทให้คยูฮยอน เเล้วให้ทงเฮเป็นผู้บริหารฝ่ายการตลาดเเทนคยูฮยอน คราวนี้เด็กสองคนนั้นก็ทำงานหัวหมุนไป ส่วนผมก็มีเวลาว่างพาคุณไปฮันนีมูนรอบสองไงล่ะ คุณว่าดีมั้ย”
นายหญิงของบ้านฟังเเล้วก็ถอนใจ “ลงโทษตรงไหนกันค่ะ เจ้าเด็กสองคนนั้นได้ประโยชน์เสียมากกว่าอีก”
“ทำงานเหนื่อยจะตาย คุณว่าผมยังใจร้ายกับสองคนนั้นไม่พออีกหรอ”
“เฮ้อ.....”
“อย่าทิฐิให้มากนักเลยคุณ พวกเราสองคนเเก่เเล้วนะ อย่าให้ต้องโดนเด็กงอนเลย”
“ฉันสิต้องงอน” นาอึนยังเถียง
“ตอนนี้ที่เขาง้อเราก็ต้องรีบให้อภัยรู้มั้ย เพราะถ้าเขาไม่ง้อเเล้วเรานี่เเหละจะไปไม่รอดเอา”
“แล้วฉันต้องทำยังไงคะ”
“ก็โทรไปบอกที่ป้อมยามว่า ให้ทั้งสองคนเข้ามาในบ้าน เเค่นั้นเอง ตากฝนกันมาตั้งนานป่านนี้หนาวเเย่เเล้วมั้ง”
นาอึนถอนหายใจยาว เห็นเเก่สามีที่รักงานยิ่งชีวิต อุตส่าห์ยอมทิ้งบริษัทเพื่อขอร้องเเทนเจ้าเด็กสองคนนั่น เธอจึงยอมกดหูโทรศัพท์ออกไปในทันที
ตาเรียวกระพริบปริบแล้วกวาดไปรอบ สิ่งที่เขาเห็นคือเพดานสีครีมอบอุ่น กับโคมไฟลายคุ้นตา อาการมึนในศีรษะทำให้ทงเฮเคลื่อนไหวช้าไปบ้าง เเต่เมื่อลองยันตัวขึ้นดูก็พบว่าเตียงที่นอนอยู่นั้นเป็นหลังเดียวกับที่วางอยู่ในห้องของโจวคยูฮยอน ทงเฮเบิกตากว้าง ถ้าเขาเข้ามาอยู่ทีนี่ได้ก็แปลว่าคุณแม่หายโกรธเเล้วใช่มั้ย
เสียงเปิดประตูเบาๆ ดังขึ้น เป็นสัญญาณว่ามีคนเข้ามา ทงเฮนั่งรอดูก็พบว่าเป็นร่างสูงโปร่งที่คุ้นตายิ่งนัก สองเเขนอ้ากว้างเพื่ออ้อนขอกอดทันที โจวคยูฮยอนเมื่อเข้ามาพบว่าอีกฝ่ายตื่นเเล้วก็รีบสาวเท้าเดินเข้าไปกอดปลอบขวัญ
“คุณเเม่ไม่โกรธเเล้วใช่มั้ยครับ” ทงเฮรีบถาม เขาไม่รู้ตัวว่าหมดสติไปตอนไหน เพราะสิ่งที่จำได้คือเสียงฝนอันอื้ออึงเท่านั้น
“คุณเเม่อนุญาตให้เราสองคนกลับมาด้วยกันได้เเล้ว เเต่ก็ยังไม่ยอมพูดด้วย”
ทงเฮซุกหน้าลงกับอกกว้างกระนั้นก็ยังซ่ินรอยยิ้มกว้างได้ไม่มิด เขาดีใจเหลือเกินที่ความพยายามไม่สูญเปล่า การกลับมาอยู่กับโจวคยูฮยอนได้อย่างเปิดเผยทำให้หัวใจมันฟูฟ่องเสียจนคับอก
“ทงเฮจะค่อยๆ ทำให้คุณเเม่หายโกรธได้สนิท” เสียงใสพึมพำกับอกกว้าง ทั้งที่ยังเอาแก้มใสเคลียอ้อนไม่ห่าง
อาการเหมือนลูกเเมวตัวเล็กๆ นั้น ทำให้มือใหญ่ยกขึ้นลูบเรือนผมอีกฝ่ายเบาๆ “ทงเฮพยายามมามากพอเเล้ว ที่เหลือให้พี่จะจัดการเองนะ”
ร่างโปร่งย่นคิ้วอย่างสงสัย เเล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย
คยูฮยอนยิ้มใจดีให้ เเล้วเอ่ยอธิบายด้วยเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง “ตอนนี้คุณพ่อกับคุณเเม่ไปฮันนีมูนกันอยู่ คุณพ่อยกตำแหน่งประธานบริษัทให้พี่เเล้ว ส่วนตำเเหน่งเดิมก็ให้ทงเฮดูเเล”
คราวนี้คนฟังถึงกับตาโตด้วยความตกใจ
“ทำไมละฮะ”
“ถือเป็นการลงโทษที่พี่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมด”
“ยกบริษัทให้เนี่ยนะฮะเรียกว่าลงโทษ” ร่างโปร่งทวนคำอย่างสงสัย
คยูฮยอนอมยิ้ม เจ้าเด็กดื้อของเขานี่ช่างไม่รู้ทันเเผนร้ายของสองสามีภรรยาตัวเเสบเอาเสียเลย เขาเห็นน้องทำหน้าเอ๋อเหรอหราแล้วก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจุ๊บพวงแก้มนิ่มหนึ่งที ก่อนจะพูดเปลี่ยนประเด็น
“ทงเฮนอนหลับไปตั้งสองวันรู้ตัวมั้ย พี่เป็นห่วงเเทบเเย่”
ร่างโปร่งส่ายหน้าผึบผับ
“ไข้สูงจนพี่ตกใจ คุณหมอก็บอกว่าร่างกายกับจิตใจอ่อนเพลียเลยหลับยาว”
ฟังตอนเเรกก็นึกสงสารไอ้แป๊ะคยูอยู่หรอกที่ต้องกระวนกระวายใจ เเต่พอวิเคราะห์กันดีๆ ไอ้ตัวต้นเหตุก็นั่งหน้าสลอนอยู่ตรงนี้เอง “ร่างกายทงเฮอ่อนเพลียก็เพราะผู้ชายบ้ากามแถวนี้เเหละ”
คยูฮยอนอมยิ้มกับเสียงเเว้ดๆ เขาไม่ได้โกรธอะไรน้องอยู่เเล้ว เเต่ที่กังวลคือต่อไปพอเขาสองคนทำงานหนักก็จะมีเวลาอยู่ด้วย
กันน้อยลงตามเเผนเเสบของคุณพ่อกับคุณแม่เท่านั้นเอง
“ทงเฮต่อไปนี้พี่จะยุ่งมาก พี่คงมีเวลาให้เราน้อยลง พี่กลัวทงเฮเหงา”
ทงเฮเห็นตาคมเคลือบรอยเศร้าหมองเเล้วก็เลื่อนมือไปลูบไล้แก้มคร้ามเบาๆ โจวคยูฮยอนห่วงความรู้สึกเขาถึงขนาดนี้ สมนา
คุณจุ๊บๆ ให้สักหนึ่งทีดีกว่า
ปากบางเคลื่อนคลอเคลียกับริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างปลอบโยน ทงเฮละหน้าออกมา เเต่เม็ดเเก้วเรียวสวยก็ยังสบนิ่งกับดวงตาคม
ของอีกฝ่าย
“ทงเฮจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ ไม่ซน เเต่ถ้าเหงามากๆ ก็จะเดินไปยั่วท่านประธานถึงในห้องทำงานเลยดีมั้ยฮะ”
“ร้ายกาจ” คยูฮยอนพึมพำว่า ถ้าเจ้าตัวกวนมันจะเขินจะอายสักนิดเขาคงไม่หนักใจอะไร แต่นี่ดูตาน้องเเล้วมีเเต่ประกายยั่วยวนทั้งนั้น สงสัยงานนี้คนที่จะเหนื่อยตายคงเป็นโจวคยูฮยอนมากกว่า ใครใช้ให้ทำตัวเป็นป๋า ไปรับอีหนูช่างยั่วมาเลี้ยงกันเล่า!!
“เวลามีค่า ก่อนพี่เริ่มทำงาน ทงเฮว่าเรามาเก็บชั่วโมงคู่รักสเเปร์ไว้ก่อนดีกว่าฮะ”
“เพลียสลบเเล้วอย่ามาโทษพี่นะ”
ลีทงเฮยิ้มร้าย ก่อนจะโน้มหน้าอีกฝ่ายลงมาจนชิด
แล้วที่เคยหมายมั่นปั้นมือว่าจะไม่ยอมโดนโจวคยูฮยอนเอาเปรียบ ลีทงเฮก็ลืมสนิท
รสจูบหวานล้ำหลังผ่านพ้นอุปสรรคอันใหญ่หลวงดูเหมือนจะรัญจวนขึ้นมากกว่าปกติ ทั้งคู่เก็บเกี่ยวความสุขจากกันเเละกันอย่างไม่รีบร้อน เพราะทั้งชีวิตนี่จะมีเพียงกันเเละกันเท่านั้น
รอยยิ้มของลีทงเฮ คือลมหายใจของโจวคยูฮยอน
รอยยิ้มของโจวคยูฮยอน คือจังหวะการเต้นของหัวใจลีทงเฮ
เข้าใจ...จุดกำเนิด บ่อเกิด เเห่งรัก
ห่วงใย... ประคับประคอง อบอุ่น งดงาม
ทุกการกระทำอันอ่อนละมุน พร่ำกระซิบได้เพียงหนึ่งคำ ‘รัก’
‘รัก’ ที่กลั่นจากเนื้อหัวใจ
Happy Ending :)
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอดค่ะ ^^
วันนี้มีหลายโทษเลยค่ะ ที่ต้องมาขออภัย
1.ขอโทษที่เอาตอนจบมาลงช้ามากค่ะ แต่ยังไงก็อย่าลืมคอมเม้นท์ทิ้งท้ายกันหน่อยนะ
2. รวมเล่ม Kiss Me Pls! ส่งของสิ้นเดือนสิงหาคมนะคะ
เเละขอโทษที่เเจ้งช้าด้วยคะ ทุกอย่างเป็นความล่าช้าของออเฟียสเองค่ะ ต้องขอโทษจริงๆ
3.รวมเล่มมีตอนพิเศษ 3 ตอนนะค่ะ (เเก้ตัว)
ความคิดเห็น