คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : 31. Something Inside
31.
คยูฮยอนสั่งอาหารให้เด็กกินจุกับตัวเองเรียบร้อยก็วางโทรศัพท์ไร้สายของโรงเเรมลงกับเเป้น ร่างสูงที่นั่งอยู่ขอบเตียงหันหน้ามาทางด้านซ้าย ก็เห็นดวงตาเรียวสีดำขลับจ้องเขาอย่างเเป๋วเเหวว พร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ที่ประดับบนใบหน้า
“มองอะไร” เสียงทุ้มนุ่มถาม
“ขอกอดได้มั้ยฮะ ทงเฮคิดถึง” คำตอบที่ไม่ไปคนละทางกับสิ่งที่ชายหนุ่มอยากรู้กลับทำให้หัวใจที่สงบนิ่งอยู่ในอกเต้นเร็วขึ้น
“คิดถึงพี่หรอ” ร่างสูงถาม พลางวาดขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิ ประจันหน้ากับคนช่างอ้อน
ทงเฮพยักหน้าหงึกแล้วโถมตัวกอดอีกฝ่ายไว้เเน่น คยูฮยอนยังไม่ทันตั้งหลักให้ดีเลยล้มลงไปนอนบนเตียงด้วยกันทั้งคู่
เสียงหัวเราะคิกคักเงียบหายไป เมื่อใบหน้าหวานเลือกจะใช้เวลาไปกับการเอาเเก้มคลอดเคลียแผ่นอกอันอบอุ่นของอีกคน
“คิดถึง คิดถึง...คิดถึงจังเลยฮะ” ทงเฮพึมพำอยู่อย่างนั้นจนหัวใจคยูฮยอนอ่อนยวบ เขาลูบเเผ่นหลังอีกฝ่ายเบาๆ เหมือนเป็นการปลอบปะโลม ร่างสูงรู้ว่าทงเฮไม่ใช่คนขี้อ้อน เเต่กริยาที่อีกฝ่ายทำ
อยู่ในตอนนี้มันคงออกมาจากหัวใจที่อ่อนล้า น้องคงเหงามากตอนที่ไม่ได้อยู่ใกล้กัน
“พี่ก็คิดถึงทงเฮ” ผู้บริหารหนุ่มบอกเสียงเบาเเต่ทว่าหนักเเน่น เขาก้มลงจุมพิตหน้าผากมนเป็นการย้ำคำพูด
ทงเฮอมยิ้มหวาน ก่อนจะกระดึ๊บตัวเองขึ้นไป จากหน้าอยู่เเค่ระดับอก กลายเป็นสามารถประสานสายตากันได้พอดิบพอดี
“จูบได้มั้ยฮะ” ทงเฮขออนุญาต มันยิ่งทำให้หัวใจของคยูฮยอนเต้นรัว น้องไม่รอให้เขาตอบรับ แต่กลับก้มหน้าลงมามอบจุมพิตเเสนหวานให้ ปากเรียวประกบเบาๆ ลงบนริมฝีปากสีสดหยักสวย ก่อนจะขบเม้มอย่างโหยหา
ทั้งคู่เเลกจูบกันอย่างอ่อนหวานก่อนจะค่อยๆ พัดกระพืออารมณ์หวามไหวให้พุงสูงขึ้น ทงเฮหลับตารับรสจูบที่ร้อนเเรงขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าบัดนี้เเผ่นหลังแนบอยู่บนเนื้อที่นอนนุ่ม เเล้วมีโจวคยูฮยอนคร่อมทับอยู่ด้านบน
ชายหนุ่มไล้มือไปตามเส้นเอวผอมเเต่ยังมีเนื้อนุ่มนิ่มเเฝงเเรงดีดสะท้อนให้ความร้อนเร่าในกายได้กระพัดพือ ทงเฮเองก็มัวเมาอยู่กับรสจูบที่ถวิลหา
ทั้งคู่เปลี่ยนความคิดถึงเป็นรสสัมผัสที่ระอุขึ้นเรื่อยๆ
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้ร่างสูงชะงักการลิ้มชิมรสริมฝีปากเเสนหวาน ทงเฮเองก็พึ่งได้สติ ตาเรียวเห็นใบหน้าหล่อคมที่ดูจะหงุดหงิดเพราะถูกขัดจังหวะก็ต้องยกยิ้ม
คยูฮยอนยังคงจ้องตาอยู่กับร่างโปร่ง โดยไม่ยอมผละไปไหน ร้อนให้ทงเฮต้องมุ่นคิ้ว ยื่นปาก
“ทงเฮหิวข้าว”
“แต่พี่หิวทงเฮ” ร่างสูงทำหน้าขึงขังจนคนเป็นน้องฟังเเล้วก็ต้องค้อนให้
“ถ้าไม่เล่นบทพระเอกละครน้ำเน่าอยู่ก็ได้กินทั้งข้าวทั้งคนไปตั้งนานเเล้วฮะ”
คยูฮยอนหลุดยิ้มจนได้ เขาก้มลงจูบเเก้มไอ้ตัวเล็กเเรงๆ หนึ่งที ก่อนจะยอมผละจากร่างอันเเสนเย้ายวนไปทำตามใจน้องก่อน ทงเฮลุกขึ้นนั่งบ้าง เขาก้มลงสำรวจตัวเองก็เห็นว่ากระดุมเสื้อเชิ้ตถูกปลดไปตั้งสามเม็ดเเล้ว
โจวคยูฮยอน ร้ายไม่ใช่เล่น!!
หลังปกป้องเเผ่นอกตัวเองด้วยการติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้ครบทุกเม็ด ทงเฮก็กระโดดลงจากเตียงเเล้วเดินไปยังส่วนชุดโซฟารับเเขกด้านหน้า อาหารหลากหลายชนิดถูกวางอยู่บนโต๊ะเเก้วตัวสวยเรียบร้อยเเล้ว เเถมยังมีหนุ่มหล่อเสริฟพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจนั่งไขว่ห้างเท่ห์เฟี้ยวอยู่อีกหนึ่งคน
ร่างโปร่งไม่ละโอกาสยั่ว ด้วยการไปหย่อนบ้ันท้ายลงบนหน้าขาโจวคยูฮยอน เเถมยังเอามือคล้องคออีกฝ่ายด้วย
เสียงหัวเราะทุ้มไพเราะดังเบาๆ ก่อนใบหน้าหล่อคมจะโยกไปมา
“ไหนว่าหิวข้าว ยั่วกันแบบนี้เดี๋ยวพี่ชวนไปทำอย่างอื่นก่อนนะ”
ทงเฮเเลบลิ้นใส่แล้วรีบลุกไปนั่งฝั่งตรงข้ามทันที ไอ้พี่คยูของเขาจะเล่นบทมึนบ้างก็ไม่ได้ ตรงไปตรงมาในความต้องการทางเพศตลอด
“ทงเฮไม่ทำอะไรทั้งนั้น จนกว่าจะได้กินข้าว”
ร่างสูงพยักหน้า เขาทอดตามองลีทงเฮที่รีบใช้ซ้อมจิ้มเนื้อสเต็กในจาน เเล้วเอามีดหั่นอย่างตั้งใจ
ก่อนจะส่งมันเข้าปากเเล้วเขี้ยวตุ้ยจนเเก้มอวบๆ พองป่องเหมือนเด็กน้อย นัยน์ตาเรียวสวยฉาย
ประกายแห่งความสุขจนทำเอาเขายิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว
“ทำไมพี่ไม่ทาน” คยูฮยอนได้สติอีกครั้งเมื่อเสียงใสๆ นั่นถาม เเถมยังถูกอีกฝ่ายจ้องกลับมาอีก “มองหน้าทงเฮ ไม่ช่วยให้อิ่มหรอกนะ”
คยูฮยอนถอนใจ เขามองมันจนเพลิน คงเป็นเพราะความคิดถึงที่สุมเเน่นอยู่ในอก เมื่อเจอกันจึงไม่อยากคลาดสายตาไปไหน แม้จะเเค่วินาทีเดียวเขาก็จะซับอิริยาบถของลีทงเฮไว้ในหัวใจ
“พี่คยูฮยอน...” เสียงเรียกที่ข้างตัวทำให้ร่างสูงกลับจากภวังค์อีกครั้ง ลีทงเฮย้ายมานั่งฝั่งเดี๋ยวกับเขาเรียบร้อย
“รอให้ทงเฮมาป้อนหรอ ไม่กินสักที”
ริมฝีปากหยักสวยคลี่ยิ้ม วันนี้ลีทงเฮช่างอ้อน แถมยังเอาใจเขามากเป็นพิเศษ น้องเองก็คง
คิดถึงเขามากไม่ต่างกัน
“ขอโทษ พี่เหม่อไปหน่อย ไม่เจอกันหลายวันพี่เลยอยากมองทงเฮนานๆ”
พวงเเก้มขาวซับสีเลือดอย่างห้ามไม่ได้ ทงเฮไม่ชินเลยกับบทคู่รักอ่อนโยน ที่เอาเเต่พูดคำหวานใส่กัน เเต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่โจวคยูฮยอนพูดมานั่นมันทำให้ชื่นหัวใจ
“ทานเถอะฮะ เดี๋ยวพี่จะได้มองทงเฮอย่างตั้งใจไง ทำไปทีละอย่างจะได้มีสมาธิ” ทงเฮพูดเเก้เขิน “ถ้าทงเฮนั่งอยู่แล้วไม่มีสมาธิกิน ทงเฮย้ายที่ก็ได้นะ”
คยูฮยอนใช้แขนโอบไหล่บางไว้ก่อนจะก้มลงจุมพิตเเก้มคนช่างพูดอย่างรักใคร่ “นั่งอยู่ตรงนี้เเหละ ไปไกลๆ พี่จะกินลงได้ไง ไม่มีทงเฮอยู่ใกล้ๆ กินอะไรก็ไม่อร่อย”
ร่างโปร่งดิ้นดุ๊กดิ๊กออกมาจากวงเเขนอีกฝ่าย ดวงตาเรียวจ้องหน้าเปื้อนรอยยิ้มของอีกฝ่ายนิ่ง โจวคยูฮยอนคิดในใจว่าน้องคงกำลังคิดคำหวานๆ ตอบกลับเขามาให้ได้ชื่นใจบ้าง เเต่เเล้วก็ไม่
“ทงเฮว่า เราสองคนชักเลี่ยนเกินไปแล้วนะฮะ”
ร่างสูงหัวเราะสุดเสียงกับคำพูดตัดอารมณ์โรเเมนติก เเต่เอาเถอะ เขากับลีทงเฮก็เริ่มรักกันจากอาการปากไม่ดีทั้งคู่ ถ้าหวานใส่กันมากไป พระเจ้าอาจลงโทษได้ เอาเป็นว่าเเค่พอดีๆ เเค่นี้น้องก็ยั่วจนหัวใจเขาปั่นป่วนไปหมดเเล้ว
หลังรับประทานอาหารเสร็จ ทงเฮก็เสนอให้โจวคยูฮยอนสั่งของหวานของตัวเอง เนื่องจากเขามีเค้กชิ้นโตที่อีกฝ่ายเตรียมไว้ให้เเต่เเรกเเล้ว
“พี่ไม่กินของหวานหรอฮะ”
ร่างสูงส่ายหน้า
“เรียกเเม่บ้านมาเก็บจานมั้ยฮะ ปล่อยไว้แบบนี้กลิ่นมันจะเเรงนะ”
ยังคงส่ายหน้าอยู่
ตาเรียวมองใบหน้าหล่อคมที่ชอบทำขรึมเป็นปกติ บัดนี้กลับปรากฎร่องรอยของความไม่น่าไว้วางใจ ดูขนดิ เริ่มจะหนาปุกปุย หูยาว ปากยื่น เเสยะยิ้มเห็นเขี้ยววาววับ ไอ้หมาป่าคยูฮยอนเตรียมพร้อมจะงับเนื้อเขาเรียบร้อย ทงเฮหลับตาปี๋ ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งเเรกที่เขากำลังจะเสียตัวให้อีกฝ่าย เเล้วทงเฮก็ไม่ได้รังเกียจกิจกรรมถึงเนื้อถึงตัวเเบบนี้ เเต่มันก็ไม่ผิดอะไรไม่ใช่หรอถ้าเขาจะถ่วงเวลาเล่นบทรักนวลสงวนตัวบ้าง
ระหว่างทงเฮจินตนาการเเฟนซีอยู่กับตัวเองไปเรื่อย ร่างสูงก็ช้อนตัวอีกฝ่ายขึ้นจากโซฟาในท่าเจ้าสาวเตรียมเข้าหอเป็นที่เรียบร้อย
อยากจะดิ้นขืนให้สมศักดิ์ศรีชายเกาหลีอยู่หรอกเเต่เกิดพลาดตกลงไปก็ดูท่าจะมีเเววหลังหัก เลยตัดสินใจเอามือคล้องคอเเทนดีกว่า เเบบนี้ดูท่าจะปลอดภัยดี
หลังโดนวางลงบนเตียงเรียบร้อย ทงเฮก็รีบต่อรองคยูฮยอนด้วยการใช้ให้ไปแปลงฟันกันทั้งคู่ ร่างสูงถอนหายใจ อยู่ๆ น้องเขาก็รักสะอาดขึ้นมาอย่างไม่มีที่มาที่ไป แต่ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าไอ้ตัวเล็กมันกำลังเขิน ดูเเก้มขาวๆ ที่เคลือบสีระเรื่อเเล้วเขาก็เอากำไรเสียด้วยการหอมไปสองทีเป็นมัดจำ ก่อนจะยอมเดินจูงน้องไปห้องน้ำเเต่โดยดี
ลีทงเฮพิถีพิถันในการเเปลงฟันราวกับจะไปประกวดนายเเบบยิ้มสวย ที่ต้องให้ทันตเเพทย์คอยตรวจสุขภาพฟันทั้งปากก่อนจะได้ที่หนึ่ง คยูฮยอนดูลีลาอยู่นาน จึงกระเเอมกระไอเป็นสัญญาณว่าเขาก็พร้อมจะลวนลามมันในห้องน้ำเช่นกัน
“พี่คยูฮยอนรออยู่ในห้องน้ำก่อน”
ร่างสูงเกาหัวเเกรก มาไม้ไหนอีกไอ้ตัวเล็ก
“ทงเฮต้องถอดเสื้อกับกางเกงเเขวนไว้ เพราะเดี๋ยวมันยับ จะมาเล่นบทพระเอกใจร้อน เอะอะกระชากเสื้อ ดึงกระดุมกันไม่ได้นะฮะ ไม่มีเสื้อผ้าใส่กลับบ้านพอดี”
“ถอดพร้อมกันก็ได้นี่ พี่ไม่ถือ”
ทงเฮส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เริ่มจะไม่พอใจอาการหื่นเก็ไม่มิดของอีกฝ่ายเเล้วนะ
“ทงเฮให้พี่คอยในนี่ ก็คอยสิฮะ”
คยูฮยอนพยักหน้ารับ เอาเถอะ น้องจะทำอะไร จะถ่วงเวลาเเค่ไหน เขาก็ยอมทั้งนั้น
“พี่ต้องอยู่ในนี้จนกว่าทงเฮจะเรียกให้ออกมานะ”
“ครับ รู้แล้ว”
หลังได้รับคำยืนยัน ทงเฮก็ก้าวขาออกมานอกห้องน้ำ จัดการถอดเสื้อผ้าเเขวนไว้ในตู้ให้เรียบร้อย ไม่มีวี่เเววว่าจะยับยู่ยี่จากคนหื่นกามเสร็จก็วิ่งจู๊ดไปซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้านวมผืนโต
“พี่คยูฮยอนออกมาได้แล้ว”
ลีทงเฮลืมตาโต อ้าปากค้าง ก็ไอ้คนที่เดินออกมาน่ะสิ มันจะโทงเทงให้เขาเป็นกุ้งยิงตาหรือไง นี่มันโรงเเรมที่เป็นห้องหับปกปิดมิดชิดนะไม่ใช่เเคทวอล์กเปิดตัวชุดชั้นในชายคอลเเลคชั่น
Autumn/Winter โจวคยูฮยอนจะสวมกางเกงในตัวเดียวเดินโป๊โชว์เขาทำไม
“โรคจิตรึไงชอบโชว์” ทงเฮถือคติเปิดก่อนได้เปรียบ เขาชิงด่าไอ้ผู้ชายชีเปลือยเพื่อไม่ให้มันรู้ว่าเขากำลังเขินมากๆ
คยูฮยอนหัวเราะนุ่มทุ่ม “ตอนไปภูเก็ต ทงเฮยังใส่กางเกงในเเดงยั่วพี่เเต่เช้าเลย”
“บ้า!” เสียงใสเเหวให้ “อันนั้นมันชุดว่ายน้ำ ชุดสากล ใครๆ ก็ใส่”
ร่างสูงเห็นไอ้ตัวเล็กเถียงข้างๆ คูๆ เเล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้ “งั้นถือว่าเจ๊ากันนะ พี่ไม่อยากให้เสื้อยับเหมือนกัน เลยถอดทิ้งไว้ในห้องน้ำ
ทงเฮถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่จริงหุ่นโจวคยูฮยอนก็ล่ำน่ามองอยู่หรอก เเล้วเขาก็ไม่ได้เขินอะไรมากมาย ติดอยู่อย่างเดียวคือไอ้น้องเล็กของตระกูลที่มันเริงร่าเป็นพิเศษทำตัวล้ำดั้งจมูกพี่มันออกมาเสียจนเขาต้องกลืนน้ำลายเอื้อก
โจวคยูฮยอนย่างสามขุมเข้ามาใกล้เตียงกว้างเรื่อยๆ ทงเฮตื่นเต้นจนต้องขมวดผ้านวมหน้ามายึดไว้ตรงอก แล้วกลิ่นไอของโรงเเรมกับบรรยากาศรอบตัวยิ่งทำให้รู้สึกหัวใจเต้นเเรงเข้าไปใหญ่
อารมณ์ของความรักที่ถูกขวางกั้น ความรู้สึกของการลักลอบ ยิ่งปลุกปรารถนาอันเย้ายวนให้โหมกระพือ คยูฮยอนสอดตัวเข้าใต้ผ้านวมก่อนจะพลิกตัวคล่อมลีทงเฮไว้อย่างรวดเร็ว ริมฝีปากสีชมพูฉ่ำหวานเป็นเป้าหมายเเรกที่ถูกครอบครอง ทงเฮเองก็ใช้สองเเขนโอบรอบฐานคอเเข็งเเรงไว้อย่างรวดเร็ว รสจูบบางเบาค่อยๆ รุนเเรงขึ้นตามลำดับ ก่อนทงเฮจะส่งเสียงหอบระโหยเมื่อเเอ่งชีพจรโดนทำเครื่องหมายรัก ไล่เรื่อยมาจนถึงยอดอก เเละหน้าท้องเเบนราบ
เเสงสลัวสีเทาจางที่เกิดจากการกรองเเดดยามบ่ายของม่านผืนหนักช่วยปลุกปั่นบรรยากาศของอารมณ์พิศวาทให้พัดกระพือ ความโหยหาที่เเสนรุนเเรงถูกเเสดงออกผ่านบทรักอันเร่าร้อนบนเตียงกว้าง แต่เพื่อความเหมาะสมทางเนื้อหาของฟิคตลกเราจะข้ามไปสู่ช่วงหลังเสร็จสมอารมณ์หมายเลยแล้วกัน ^^
ลีทงเฮนอนเเนบเเก้มกับไหล่กว้างอย่างน่ารัก ตั้งเเต่อกขาวลงไปถูกปกปิดป้องกันความเขินอาย เเละน้องชายกระดุกกระดิกด้วยผ้านวมผืนเดิมที่เห็นบท AV ของทั้งคู่อย่างเเจ่มเเจ้งเเดงเเจ๋ ใครอยากทราบรายละเอียดก็เรียญเชิญขอข้อมูลเชิงลึกได้ที่ผ้านวมผืนนี้
ทงเฮขยับตัวซุกอ้อนอีกฝ่ายมากขึ้น คยูฮยอนที่อยู่ในอารมณ์อิ่มเอิบก็ก้มลงมาจุมพิตหน้าผากมนอย่างเอาใจคนช่างอ้อน
“ถ้าตอนนี้เราสองคนใส่ชุดนอนอยู่ก็ดีนะฮะ” ทงเฮเอ่ยทำลายความเงียบ เเต่คยูฮยอนกลับขมวดคิ้ว
“พี่ว่าทงเฮนอนเปลือยเเบบนี้ก็เซ็กซี่ดีนะ”
ตาเรียวที่เคยอ่อนหวานขุ่นมัวขึ้นมาทันที มือเล็กใต้ผ้านวมตีอกเขาเบาๆ พอให้จั๊กจี้เเล้วปากบางก็อุบอิบบ่น “ลามก”
คยูฮยอนหัวเราะร่าเริง ก่อนทงเฮจะพูดขึ้นมาอีกรอบ
“ทงเฮหมายถึงถ้าเราสองคนใส่ชุดนอน ก็เเปลว่าหลังจากทำเรื่องอย่างว่าเสร็จ ก็จะได้เข้านอน
เลย เตียงนี้ก็จะเป็นเตียงที่ห้องนอนของเราไงฮะ ทงเฮคิดถึงบ้าน...ที่เราเคยอยู่ด้วยกัน”
ร่างสูงถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลง น้องคิดถึงชีวิตคู่ของเขาสองคนมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ คยูฮยอนก้มลงจุมพิตขมับอีกฝ่ายเพื่อซับความอ้างว้างที่ปรากฏออกมาในเนื้อความที่กล่าวออกไปเมื่อครู่
เขาเองก็อยากจะอยู่กับทงเฮตลอดเวลา เขาอยากตื่นมาเจออีกฝ่ายอยู่ในอ้อมเเขน ทำอาหารเช้าให้น้องทาน ออกไปทำงานพร้อมกัน เถียงกันหงุงหงิงเหมือนที่เคยเป็น กวนประสาทให้น้องด่า แล้วก็นอนหลับไปพร้อมกัน และพร้อมจะฝันดีตลอดคืน เพราะตลอดทั้งวันนั้นมีเเต่ความสุข
แต่ตอนนี้โจวคยูฮยอนยังมองไม่เห็นทางที่จะโน้มน้าวใจเเม่ให้กลับมาเข้าใจความรักของเขาทั้งสองได้เลย
ลีทงเฮเห็นว่าคนตัวสูงเหม่อไปนาน จึงวุ่นวายด้วยการจุ๊บเบาๆ ไปตามสันกรามอีกฝ่ายเพื่อเรียกความสนใจ
คยูฮยอนเห็นการกระทำช่างอ้อนเเล้วก็ต้องลูบผมนุ่มเอาใจเบาๆ ข้อดีอย่างเดียวของการที่เเยกกันอยู่ตอนนี้คือ ลีทงเฮอ่อนหวานขึ้นมากทีเดียว
“ทงเฮ ตอนนี้พักอยู่ที่ไหน” คยูฮยอนถาม
“อยู่กับฮยอกเเจ”
คิ้วเข้มเคลื่อนตัวเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนปากหยักจะขยับ “คุณหมอฮยอกเเจ เเฟนไอ้ซีวอนน่ะหรอ”
ใบหน้าหวานกดลงหาอกเป็นการยอมรับ เเล้วรีบหันไปทำปากยื่นกับคนรักทันที
“ทงเฮจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เเต่พี่คยูฮยอนห้ามดุ ห้ามโกรธ แล้วองค์พระเอกใจโฉดก็ไม่ต้อง
ประทับร่างนะฮะ”
ทั้งขู่ทั้งอ้อนเขาเสียขนาดนี้ ใครจะโกรธลีทงเฮลง
“จูบพี่ก่อน เเล้วทงเฮเล่าอะไรมาพี่จะไม่ดุเลย”
น้องค้อน เเต่ใครจะกลัว หัวใจเขายิ่งชุ่มชื่นเข้าไปใหญ่เมื่อได้เห็นสีหน้าต่างๆ ที่ลีทงเฮคอยจะทำใส่เขาคนเดียว
ปากเรียวบางสีชมพู แต่อ่อนหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งอันเลอค่าก้มลงประทับลงบนริมฝีปากเขาเเผ่วเบาเท่านั้น เขาไม่อยากจะต่อความยาว เอาเปรียบให้มันบวมเจ่อกว่าเดิม เพราะไอ้บทเข้าพระเข้านางเอาใจเเม่ยกเมื่อครู่ก็เล่นเอาปากบนปากล่างน้องโดนดูดจนช้ำหมดเเล้ว
ทงเฮนอนพิงไหล่ร่างสูงเหมือนเดิมเเล้วก็เริ่มเล่า
“จริงๆ เเล้วทงเฮเป็นเพื่อนกับฮยอกเเจตั้งเเต่สมัยมัธยมนู่น เเต่ว่าทงเฮย้ายไปเรียนที่อังกฤษตอนเข้ามหาวิทยาลัย เเล้วที่มาเกาหลีครั้งนี้ก็เพราะนัดกับฮยอกเเจไว้ว่าจะมาเที่ยวพักผ่อน เเต่ทงเฮดันไปรอฮยอกเเจผิดตึก”
คยูฮยอนคิดตามเเล้วก็อมยิ้ม “ทงเฮเลยมาเจอพี่เเทนใช่มั้ย”
ร่างโปร่งพยักหน้า “ทงเฮจะพูด จะถามอะไร พี่ก็ขัดไปหมด”
“เราเลยโกรธเเล้วจะเเก้เเค้นพี่ด้วยการทำให้รัก แล้วหักอก”
ทงเฮพยักหน้าอย่างไม่เกรงอาญาความผิด คยูฮยอนเองก็ขุ่นในอกหรอกที่โดนอีกฝ่ายหาเรื่องเเบบนี้ เเต่คิดให้ดีเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายผิดเองทั้งหมด ถ้าจะโกรธก็ต้องโทษปากร้ายๆ ของตัวเองมากกว่า
“แล้วทงเฮรักพี่จริงๆ ตอนไหนอ่ะ” ร่างสูงพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส ในเมื่อลีทงเฮบังคับให้เขาห้ามโกรธ เขาก็จะคั้นเอาความเเกล้งให้เด็กน้อยมันเขินเเก้มแดงอยู่ในอกเขานี่เเหละ
“ใครจะไปรู้” ทงเฮมุดหน้าเข้าซุกอกเขาจริงๆ
“อ่าว เเล้วรู้ได้ไงว่ารักพี่”
ทงเฮทุบอกเขาไปหนึ่งอั้กเป็นการตักเตือนว่าอย่ามายุ่มย่ามกับความในใจของคนหน้าบาง เเต่โจวคยูฮยอนจะกลัวทำไม กำปั้นก็เล็กเท่านั้น ทุบลงมาเเรงกว่านี้สักสิบทีเขาก็รับไหว
“บอกมาเร็วสิ ว่ารู้ตัวได้ไงว่ารักพี่”
ทงเฮเงยหน้าขึ้นมาประจันกับคนที่ตั้งตนเป็นคนของศาล จะซักกันไปถึงไหนก็ไม่รู้
ปากเรียวยื่นเหมือนลูกเป็ด คยูฮยอนเองก็ชอบเอานิ้วไปไล่เล่น ให้อีกฝ่ายต้องส่ายหัวหนี
“เช้ามาก็เจอ เที่ยงก็เจอ เย็นก็เจอ หน้าตาพี่ก็ไม่น่าเกลียดอะไร ไม่เห็นเเปลกเลยที่จะหวั่นไหวกันบ้าง”
ฟังน้องตอบเเล้วนึกอยากจูบขึ้นมาพิลึก
“ใจง่ายนะเรา”
“ก็ชอบทำตัวอ่อนโยนใส่ทำไมล่ะ เห็นปากร้ายๆ แต่พฤติกรรมอื่นๆ มันขัดกันอ่ะ”
ร่างสูงหัวเราะร่วน ทงเฮรู้สึกเหมือนโดนล้อให้อายเลยเอามือหยิกเเก้มโจวคยูฮยอนเสียเลย
“เเถมวันนั้นก็จูบเราด้วย” ทงเฮบ่นอุบ “ทงเฮก็มีหัวใจนะฮะ”
“ตกลงรู้ว่ารักพี่เพราะโดนจูบ หรือรักพี่เพราะโดนเอาใจใส่”
ใบหน้าหวานยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหรี่ตามองใบหน้าหล่อคมเหมือนได้ออนท็อปอย่างไรอย่างนั้น
“ตอบให้พี่ชื่นใจหน่อยเร็ว” คยูฮยอนอ้อน
ทงเฮหัวเราะคิกคัก เขาเว้นระยะให้อีกฝ่ายร้อนใจนิดนึง ก่อนจะขยับปากตอบ “ไม่รู้เหมือนกันฮะว่ารักตอนไหน แต่มารู้ตัวอีกทีในหัวก็มีเเต่โจวคยูฮยอน อยากอยู่ใกล้ๆ โจวคยูฮยอน แล้วก็โมโห
มากที่โจวคยูฮยอนไม่ดูเเลตัวเอง”
หัวใจคยูฮยอนเต้นเร็วอย่างประหลาด เขาเองอุ่นวาบไปทั้งตัวเมื่อได้ฟังทงเฮสารภาพความในใจ
“พี่ก็รักทงเฮ” เสียงทุ้มพึมพำ ก่อนจะพลิกตัวทาบทับอีกฝ่ายไว้ เเล้วมอบจูบเเสนหวานให้เเทนคำขอบคุณ
“พี่รักทงเฮตอนไหน” นั่นไง โดนเด็กหัวไวถามจนได้ ลีทงเฮของเขาไม่ยอมเสียเปรียบหรอก
“ตอนไหน..หรอ” คยูฮยอนพึมพำ แล้วพลิกตัวกลับไปพิงหมอนเหมือนเดิม
“ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรฮะ” ทงเฮรีบออกตัว เพราะเขาเองก็ไม่มั่นใจว่าถ้าให้โจวคยูฮยอนย้อนคิดถึงช่วงที่ยังมีลีซองมินอยู่ข้างกาย ตัวเขาเองยังจะทนไม่เสียใจอยู่ได้ไหม
ร่างสูงพอจะเดาความคิดของทงเฮออก เขาก็ควรจะย้ำความมั่นใจให้เจ้าตัวเล็กอีกรอบ เขาตอบตัวเองได้เสมอว่าเริ่มรักลีทงเฮตอนไหน เพียงเเค่ในตอนนั้น ความผิดบาปที่ปันใจเป็นสองส่วนคอยเเต่จะกดย้ำความกล้าหาญไม่ให้ยอมรับว่าในหัวใจเขามีลีทงเฮครอบครองอยู่
“พี่หวั่นไหวกับทงเฮ ก่อนที่พี่จะจูบเราในครัว”
คนฟังเบิกตากว้าง “ละ เเล้ว คุณซองมิน”
ทงเฮตะครุบปากตัวเองเมื่อนึกได้ว่าเอ่ยคำต้องห้ามออกไปอย่างร้ายกาจที่สุด ถึงเเม้เขาจะอุ่นในใจที่ได้ทราบความจริง แต่ก็ไม่ควรทำร้ายโจวคยูฮยอนเเบบนั้น
“ซองมินก็ส่วนซองมิน ทงเฮก็อีกส่วน ในใจพี่มีทั้งสองคนอยู่เหมือนน้ำกับน้ำมันที่ไม่ซ้อนทับกัน เเต่พี่ก็ขาดทั้งคู่ไม่ได้ เเต่เพราะพี่ไม่ยอมรับใจตัวเองว่าพี่มีทงเฮ ขณะเดียวกันก็ยังรักซองมิน ทำให้พี่คอยเเต่จะกันตัวเองออกมาจากทงเฮ”
“แล้วถ้าวันนี้คุณซองมินยังอยู่ ... ทงเฮล่ะฮะ พี่จะเอาไปไว้ไหน”
ร่างสูงเห็นหยดน้ำในดวงตาอีกฝ่าย เขารั้งร่างโปร่งมากอดแนบอก ก่อนจะจุมพิตหน้าผากมนเป็นการปลอบปะโลม
“ถ้าซองมินเเข็งเเรง พี่ก็ไม่มีทางได้เจอทงเฮ ถ้าเราไม่เจอกัน ความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่เกิด เรื่องของเราสองคนมันไม่ใช่ความบังเอิญ ทงเฮเข้าใจมั้ย”
ร่างโปร่งคิดตามเเล้วพยักหน้า ... ถ้าไม่เพราะคุณซองมิน เขาคงไม่มีทางได้เจอความสุขเช่นทุกวันนี้ เเล้วเขาจะยังน้อยใจโจวคยูฮยอนที่มีสองใจทำไม
“ซองมินเป็นความทรงจำที่ดีของพี่ เเต่ทงเฮคือคนที่พี่ต้องการจะให้เป็นปัจจุบันเเละอนาคต”
“ทงเฮรู้”
“โกรธพี่ น้อยใจพี่ได้ เเต่อย่าไม่มั่นใจในความรักที่พี่มีให้ทงเฮนะ”
“ทงเฮรู้ว่าพี่รัก แต่บางครั้งก็ยังน้อยใจ แต่ทงเฮจะพยายามไม่น้อยใจ”
“เก่งมาก คนดี”
“เเม่ทงเฮบอกว่า ใครๆ ก็มีอดีต ของเเบบนี้มันห้ามกันไม่ได้”
ร่างสูงพยักหน้า เขาลูบหลังอีกฝ่ายเบาๆ อย่างเอาใจ “บอกเเม่ทงเฮด้วยว่า อีกไม่นานลูกเขยจะยกขันหมากไปขอลูกชาย”
ทงเฮหัวเราะคิก “ท่าทางทงเฮต้องยกขันหมากมาขอพี่มากกว่าเเล้วมั้งครับ”
คยูฮยอนบีบจมูกโด่งรั้นอย่างหมั่นเขี้ยว “พี่จะรีบจัดการคุยกับเเม่ให้รู้เรื่อง”
คนน่ารักพยักหน้ารับ “ระหว่างรอทงเฮก็เข้าคอร์สเจ้าสาว อาบน้ำเเร่เเช่น้ำนมไปพลางๆ ดีมั้ยฮะ”
ผู้บริหารหนุ่มยิ้มกว้าง น้องทำให้หัวใจเขาชุ่มชื่นได้ตลอดจริงๆ สินะ
“รอพี่นะ ไม่นานเราจะได้อยู่ด้วยกัน”
“ได้เสียกัน จนจะมีลูกแฝดอยู่เเล้ว ทงเฮไม่รอพี่จะให้ไปรอผู้ชายคนไหนล่ะฮะ”
ฟังคำพูดก๋ากั่นของมันเเล้ว คยูฮยอนก็ได้เเต่ทำโทษด้วยการจูบปากมันเบาๆ นั่นเเหละ
“ทงเฮย้ายไปอยู่คอนโดฯ เเถวๆ ใกล้ที่ทำงานพี่ดีมั้ย อยู่กับคุณฮยอกเเจรบกวนเปล่าๆ” ร่างสูงเสนอ
คนตัวเล็กยิ้มอย่างรู้ทัน “จะโดดงานมาจ้ำจี้มะเขือเปาะเเปะกับเค้าอะดิ”
“งั้นเเปลว่าย้ายใช่มั้ย พี่จะได้ให้ซีวอนช่วยหาให้”
คนหน้าหวานพยักหน้า เเล้วทั้งคู่ก็อินโทรเพลงรักบทใหม่อย่างอ่อนหวานที่สุด ให้คุ้มกับเวลาที่ยังเหลืออยู่ก่อนที่จะต้องเเยกย้ายจากกันอีกครั้ง
See Yah~
1. ขอโทษที่ลงช้ามากมายค่ะ ตอนหน้าก็คงวันอาทิตย์หน้านะค่ะ จะพยายาม
2. ตอนนี้มันชมพู๊ ขมพู อ้อนกันไป เอาใจกันมา 555
3. เรื่องรวมเล่ม เอาจริงไม่ครบ 50 ค่ะ เเต่ว่า ตัดสินใจว่าพิมพ์ เป็นการขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ช่วยเหลือ ช่วยกันโปรโมทเยอะเหลือเกิน เเต่ว่าขอยืดการจองออกไปดีกว่าเนาะ ช้าหน่อย เเต่ ออเฟียสพิมพ์ชัวร์ค่ะ
รายละเอียดการจอง
1. พิมพ์ชัวร์ ใครยังไม่จอง still_holy_5@hotmail.com
2. ยืดเวลาการจองไปถึงวันที่ 26 มิถุนา โดย วันที่ปิดจอง ออเฟียสจะเมล์เเจ้งรายละเอียดการโอนเงิน กับรายละเอียดหนังสือให้ค่ะ
3. ใครที่เคยเมล์มาจองไว้เเล้วไม่ต้องเมล์ มาซ้ำนะค่ะ
ความคิดเห็น