คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : 28. Warm :) ตอบเม้นท์จ้า
28.
เสียหน้า หมดหล่อ ไม่เเมน!! เป็นสามคำที่ลีทงเฮท่องมาตลอดทางตั้งเเต่ออกมาจากสนามบินนานาชาติอินชอนจนถึงคอนโดมิเนียมของหนุ่มโสดชวนฝัน
เขาอุตส่าห์เลือกไฟลท์ที่มาถึงโซลตอนรุ่งสางพอดีเพื่อเตรียมเซอร์ไพรส์ แต่พอเท้ามาหยุดหน้าห้องหัวใจมันก็เต้นตึกตักเสียอย่างกับสาวเเรกรุ่นริลองมีรักครั้งเเรก
ทงเฮคิดถึงโจวคยูฮยอนสุดหัวใจ
ความห่างทำให้เขาเรียนรู้ที่จะมองข้ามสิ่งเล็กๆ ที่กวนขุ่นใจ
ชายหนุ่มอาจจะยังลืมลีซองมินไม่ได้ในวันนี้ เเต่เขาก็จะทำให้คนที่จากไปเป็นความทรงจำที่ดีของอีกฝ่าย ส่วนทุกวันที่จะก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน ลีทงเฮขอเป็นฝ่ายดูเเลโจวคยูฮยอนเอง
ร่างโปร่งตัดสินใจไม่กดกริ่ง เพราะดูจากนาฬิกาข้อมือเเล้ว ไม่นานร่างสูงก็จะเปิดประตูห้องออกมาเพื่อไปทำงาน
แต่กลับเป็นลีทงเฮที่ถูกเซอร์ไพรส์ เนื่องจากพอได้ยินเสียงเปิดประตู บุคคลที่โผล่หน้าออกมาก
ลับเป็นชเวซีวอน
ทงเฮมุ่นคิ้ว ส่วนคนหล่อก็อึ้งชะงัก
“กลับมาเเล้วหรือทงเฮ”
ร่างโปร่งเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นสามีเพื่อนสนิทเลยละเว้นการกวนตีนไว้หนึ่งครั้ง พยักหน้ารับเเต่โดยดี
“คิดถึงพี่คยูฮยอนจนทนไม่ไหว” ดวงตาเรียวยิ้มจนยิบหยี “ว่าเเต่คุณซีวอนมาทำอะไรเเต่เช้าฮะ อย่าบอกนะว่าเปลี่ยนใจจากหวานใสอย่างฮยอกเเจ มาเป็นหล่อเข้มหน้านิ่งเเบบพี่คยูฮยอน ทงเฮสู้ตายนะฮะ!”
“ฉันเเวะมาเอาของใช้ส่วนตัวให้คยูฮยอนน่ะ”
ทงเฮลืมตาโพลง สามีน้องเจี๊ยบพูดเหมือนจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น
“แล้วพี่คยูฮยอนไปไหน ทำไมไม่มาเอาเอง”
“อยู่โรงพยาบาล”
“พี่คยูฮยอนเป็นอะไรฮะ!!” ทงเฮกระตุกเเขนอีกฝ่ายถามอย่างลืมตัว
“คยูฮยอนไปดื่มเหล้า...เเล้ว...เอ่อ..พี่ไม่อยากพูด เเต่ตอนฉันออกมายังไม่ออกมาจาก ICU เลย”
ลีทงเฮจะเป็นลม เเต่ก็ขืนสติไว้ ทั้งร่างวูบโหวงเหมือนถูกโยนจากที่สูงให้ตกลงไปในก้นเหวที่ยังมองไม่เห็นพื้น ใจทงเฮเคว้งคว้างและพยายามหาที่ยึดเหนี่ยว สิ่งที่ซีวอนพูดมันทำให้เขานึกย้อนไปตอนที่ลีซองมินจากไป
โจวคยูฮยอนไม่ได้ไปดื่มเหล้าเพราะเขาใช่ไหม
ไอ้ผู้บริหารสุดฉลาดทำไมต้องทำตัวงี่เง่า ดื่มเเอลกอฮอล์ประชดชีวิตด้วยนะ
ไหนบอกจะรอทงเฮ ไหนบอกว่าให้กลับมาที่นี่
แล้วไปรอเขาที่โรงพยาบาลเพื่อให้เขาหัวใจสลายหรือโจวคยูฮยอน!!
ทงเฮโยนกระเป๋าเดินทางใบเล็กเข้าไปในห้องเเล้วขอร้องให้ซีวอนรีบพาไปโรงพยาบาล ร่างสูงถอนหายใจเเล้วลูบไหล่อีกฝ่ายปลอบอย่างสงสาร “ฮยอกเเจดูอาการให้อยู่ ฮยอกเเจเก่ง คยูฮยอน
ต้องไม่เป็นอะไรนะ”
ซีวอนขับรถช้ามากในความรู้สึกของทงเฮ เเต่ช่วงเช้าที่การจราจรติดขัดทั่วเมืองโซลเเบบนี้ เขาเองก็ได้เเต่นั่งนิ่งเเล้วสวดภาวนากับสิ่งศักสิทธิ์ให้เห็นเเก่ความปากร้ายของโจวคยูฮยอน ปล่อยชายหนุ่มไว้ให้เขาได้เเก้เเค้นก่อนเถอะ อย่าเพิ่งพาไปไหนเลยนะ
ร่างสูงเหลือบตามองคนที่นั่งมาด้วยเเล้วก็ยิ่งถอนใจ เขาก็ห่วงเพื่อน เเต่จะไปให้ไวกว่านี้ก็ดูท่าจะไม่มีประโยชน์อะไร
หลังจากลงจากรถ ลีทงเฮที่ใจร้อนเป็นไฟในตอนเเรกก็ชะงักเท้า
จากสถานการณ์ที่ซีวอนบอก ทงเฮตีความได้ว่าคยูฮยอนต้องประสบอุบัติเหตุจากการดื่มของมึนเมาเเน่ๆ
หากเขาเดินไปเร็วกว่านี้ จะทำใจได้หรือ
แค่ตอนที่ชายหนุ่มไม่ดูเเลตัวเอง เเค่อีกฝ่ายดื่มเบียร์ดื่มเหล้าเหมือนเเช่น้ำ หัวใจเขาก็ปวดปร่าเหลือเกินเเล้ว
ให้เห็นเเขนเเข็งเเรงต้องเข้าเฝือก ขาเเกร่งเดินไม่ไหว ใบหน้าฟกช้ำนอนอยู่บนเตียง ลีทงเฮต้องขอเวลาระงับความสั่นไหวในหัวใจสักครู่หนึ่ง
“ไปกันเถอะทงเฮ ป่านนี้ไอ้คยูอาจจะออกมาเเล้ว”
“พี่คยูฮยอนจะเป็นอะไรมากมั้ยครับ”
ซีวอนถอนใจรอบที่เท่าไหร่เเล้วไม่รู้ เขาได้เเต่บีบไหล่เล็กให้กำลังใจ เเล้วโทรหาฮยอกเเจ อีก
ฝ่ายรับโทรศัพท์และบอกว่าคยูฮยอนนอนพักอยู่ห้องไหน จึงนำทงเฮไป
ที่หน้าห้องคนป่วยฮยอกเเจยืนรออยู่ พอทงเฮเห็นก็วิ่งเข้าไปกอดทันที
“พี่คยูฮยอนเป็นอะไรมากมั้ยฮยอก”
คุณหมอเองก็ตกใจที่อยู่ๆ เพื่อนก็โผล่มาพร้อมคนรัก มือเรียวลูบเเผ่นหลังบางขึ้นลงเบาๆ เขา
ยังไม่ทันตอบอะไรทงเฮก็สะอื้นฮึกๆ ใส่เสื้อกาวน์เขาเสียเเล้ว
ฮยอกเเจหันไปมองซีวอนอย่างสงสัย ไปแกล้งอะไรเพื่อนเขาไว้หรือเปล่าถึงได้ร้องไห้ตัวโยนเเบบนี้
สองสามีภรรยาคุยกันผ่านส่ายตาเงียบๆ ก็ได้ความว่าไม่รู้สาเหตุเช่นกัน ฮยอกเเจรู้สึกผิดที่เขาปล่อยให้ตัวเองอยู่ปลอบเพื่อนนานกว่านี้ไม่ได้ เพราะเขาเองก็เเทบจะยืนไม่ไหวเเล้วเช่นกัน คุณหมอจัดการเเงะร่างโปร่งออกมาจากตัว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
“ทงเฮขอโทษนะ ฉันเหนื่อยมาก”
เพราะอาการคยูฮยอนคงหนักมากไม่งั้นหมอที่รักษาจะเหนื่อยได้ยังไง
“อาการคุณคยูฮยอน เอ่อ...หากถึงโรงพยาบาลช้ากว่านี้คง..”
ทิ้งท้ายไว้เเค่นั้น ลีทงเฮก็ยกมือขึ้นปิดปากเพื่อนสนิทไว้
ชเวซีวอนตาเเทบทะลุจากเบ้า ฉากอย่างกับจะเข้าพระเข้านาง มีเอาฝ่ามืออุดปากไม่ให้เฉลยความนัยด้วยเว้ย
“บอกคำเดียว ว่าเค้าปลอดภัยรึเปล่า”
ฮยอกเเจหันไปปรึกษาสามีตัวเองเนื่องจากไม่รู้จะบอกอาการยังไงดี สายตาลำบากใจที่ทงเฮอ่านได้ยิ่งทำให้หัวใจดวงเล็กปวดหนึบ เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ลีทงเฮเข้มเเข็ง ลีทงเฮผู้เเมนเเสนเเมน เรื่องเเค่นี้ทำไมจะรับไม่ได้
“บอกมาเถอะฮยอกเเจ”
“เอ่อ...” มือคุณหมอเอื้อมไปจับอุ้งมือเย็นเฉียบที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวขึ้นมาบีบเบาๆ “แกเข้าไปดูเองเถอะ ฉันขอไปพักก่อนนะ”
ซีวอนยื่นถุงของใช้ที่เขาเอามาให้เพื่อนใส่มือคนตัวเล็ก เเล้วเดินเลี่ยงไปกับฮยอกเเจ
ทงเฮรวบรวมสติก่อนจะผลักประตูเข้าไป เขาปิดตาเอาไว้ไม่กล้ามองภาพบนเตียง
“เหนื่อยจังเลย~” ฮยอกเเจอ้อนซีวอน เมื่อตอนรุ่งสางเขานึกว่าชายหนุ่มจะมารับกลับไปนอนบ้านเพราะเพิ่งออกเวร เเถมเมื่อคืนยังผ่าตัดทำคลอดสามรายซ้อนจึงทำให้คุณหมอตัวเล็กเหนื่อยกว่าปกติ กลับกลายเป็นว่าซีวอนเอาคนไข้คนใหม่มาให้เขารักษาเสียได้ มาเช้าแบบนั้นก็ต้องเข้าห้อง ICU ลูกเดียวเนื่องจากห้องตรวจปกติยังไม่เปิด
“ให้วอนอุ้มไปมั้ย”
“บ้าหรอ” ฮยอกเเจตีเเขนอีกฝ่ายเเก้เขิน ร่างสูงหัวเราะร่วนก่อนถามต่อ
“ไอ้คยูเป็นไงบ้าง”
“แล้วไปกินอะไรกันมาล่ะ”
“ก็ไอ้คยูอะดิ นึกคึกอยากกินปลาหมึกเเห้งเเกล้มเหล้า ทั้งอ้วกทั้งท้องเสียหมดสภาพเลย”
ฮยอกเเจพยักหน้า “ร่างกายเสียน้ำจนเกลือเเร่ในเลือดต่ำ ขืนวอนพามาช้ากว่านี้นะ มีสิทธิ์ช็อค
ได้รู้เปล่า”
“วอนไม่ผิดนะ ก็ไอ้คยูบอกว่าไม่เป็นไร ต้องรอให้หมดเเรงวอนถึงจะลากมาโรงพยาบาลได้”
“แต่ว่าทงเฮกลับมาคุณคยูฮยอนคงหายเร็วขึ้น”
“ตอนกลับไปเอาของให้มันเเล้วเปิดมาเจอน้องทงเฮอยู่หน้าห้องวอนก็ตกใจเหมือนกัน”
“กลับบ้านนอนกันดีกว่า ง่วงจัง” คุณหมอหนุ่มอ้อนเบาๆ “ฮยอกเหนื่อยจริงๆ นะ เพราะฉะนั้น
ห้ามชวนทำอย่างอื่น”
ใบหน้าหล่อยิ้มกริ่ม “แปลว่าตื่นมาเเล้วค่อยทำได้ใช่ป่ะ”
ฮยอกเเจค้อนให้หนึ่งที เเต่จะเถียงไปก็เหนื่อยเปล่าเลยควงเเขนเเฟนหนุ่มเเล้วเดินลิ่วๆ ไปที่ลานจอดรถ
ทงเฮเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย หลังจากทำใจลืมตาขึ้นได้ ก็เดินตรงเข้าไปชิดขอบเตียงทันที ใบหน้าหล่อคมไม่มีรอยฟกช้ำอะไร นอกจากดูซีดเซียวมากเท่านั้น การเข้าเฝือกระโยงระยางที่ทงเฮจินตนาการภาพไว้ก็ไม่มี ร่างโปร่งลองเปิดผ้าห่มดูร่างที่นอนนิ่งสงบอยู่เเผ่วเบา สิ่งที่บ่งบอกอาการคนป่วยคงมีเเต่ถุงน้ำเกลือสองถุงเท่านั้น
หรือว่าจะช้ำใน
ถ้าไม่มีอาการภายนอกให้เห็น ภายในคงหนักมากสินะ
ทงเฮกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกครั้ง เขายกมือขึ้นปิดปากเพื่อกันเสียงสะอื้นที่อาจจะรบกวนการพักผ่อนของคนป่วย
มือหนึ่งอุดปากอีกมือหนึ่งป้ายตา กริยาชวนสงสารเเบบนี้หากเป็นวันปกติคงไม่มีให้เห็นจากลีทงเฮ เเต่ครั้งนี้คนตัวเล็กทนไม่ได้จริงๆ ก็เห็นคนที่รักนอนเจ็บอยู่ตรงหน้า ความอัดอั้นทั้งหมดก็กลั่นออกมาเป็นน้ำตาเเล้ว
“ทงเฮกลับมาเเล้วฮะ ฮึก..” เสียงเจือสะอื้นพูดเอากับคนที่คิดว่ายังไม่ได้สติ
“ไหนพี่บอกจะรอทงเฮที่ห้องไง ทำไมผิดสัญญาอ่ะ”
“ถ้าไม่ฟื้นขึ้นมาทงเฮจะโกรธพี่เเล้วนะฮะ”
โจวคยูฮยอนเพลียมากจนหลับไปแล้วด้วยซ้ำหลังบุรุษพยาบาลเข็นเขาเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เเละคุณหมอฮยอกเเจแฟนของเพื่อนรักเดินมาช่วยดูความเรียบร้อยให้
แต่เสียงสะอื้นเบาๆ กับคำพูดอู้อี้ที่ดังอยู่ใกล้ๆ มันช่างเหมือนความจริงมากกว่าฝัน
หนังตาหนักอึ้งลืมขึ้นเพื่อพิสูจน์ความหวังในใจ
ผู้ชายหน้าหวานแต่ซนห้าวเหลือใจกำลังยืนก้มหน้าใช้สองมือป้ายน้ำตาอย่างน่าสงสารนี่ไม่ใช่ลีทงเฮที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันหรือ
คนที่ทำเอาสมองเขาไม่สั่งการ หัวใจพาลเต้นไม่เป็นจังหวะ
คนที่ขอเวลาเขาไปสะสางปมยุ่งเหยิงในหัวใจ บัดนี้มายืนอยู่ใกล้เเค่มือเอื้อมถึงเท่านั้น
โจวคยูฮยอนอยากดึงทั้งร่างนั้นมากอดปลอบ อยากซับน้ำตาให้น้องเเม้ไม่รู้ว่าร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะเหตุใด เขาต้องการเห็นน้องยิ้มเเละเป็นเด็กร่าเริงไมใช่ทำหน้าหมองเศร้าเเบบนี้
“ทงเฮ...” คยูฮยอนเรียก อาการอาหารเป็นพิษใครว่าไม่หนักหนา ตอนนี้เขาเองก็เพลียเหลือเกิน ตั้งเเต่เมื่อคืนที่กลับมาจากร้านเหล้าก็ทั้งอาเจียนเเละถ่ายไปหลายรอบ
ครั้นตอนนี้จะดึงเเขนน้องให้เซลงมาบนอกก็ดูท่าจะมีเเรงไม่พอเหมือนกัน
“พี่คยูฮยอน!!” เสียงเศร้าเรียกอย่างมีหวัง ทงเฮเงยหน้าขึ้นดูคนที่เรียกชื่อเห็นอีกฝ่ายลืมตาได้ก็ดีใจจนเเทบห้ามอารมณ์ไม่อยู่ เขาอยากจะกอดร่างสูงไว้เเน่นๆ เเต่ก็กลัวว่าอาการช้ำในที่อีกฝ่ายได้
รับจะเป็นหนักขึ้น จึงได้เเต่กุมมือหนาไว้อย่างระมัดระวัง
“กลับมาหาพี่เเล้วหรอ”
ทงเฮพยักหน้ารับทั้งน้ำตา อะไรที่เขายังไม่เเน่ใจในตัวอีกฝ่าย บัดนี้หัวใจสั่งสมองว่าไม่ต้องคิดเเล้ว
ถ้าคนๆ นึงจะเป็นจะตายได้ เพราะทราบข่าวว่าอีกคนไม่สบายหนัก แปลว่าทั้งหัวใจก็ถูกอีกฝ่ายครอบครองไปแล้ว
“ทำไมไม่ดูเเลตัวเองฮะ ไหนบอกจะรอทงเฮที่บ้านของเราไง” ว่าไปน้ำตาใสก็ไหลนองแก้ม
โจวคยูฮยอนได้ยินเจ้าตัวเล็กพูดว่า ‘บ้านของเรา’ ได้เต็มปกเต็มคำ หัวใจมันก็ตื้นตันอย่างประหลาด ความรู้สึกอ่อนหวานเข้าครอบคลุมอกกว้างทันที
“พี่ขอโทษ” คยูฮยอนไม่รู้ว่าทำอะไรผิด แต่ถ้าน้องร้องไห้เพราะเขา เขาก็ยอมจะรับว่าเขาทำให้น้องขุ่นใจ
“ดื่มเหล้ามันอร่อยนักใช่มั้ย ดื่มเข้าไปสิ แถมเมาเเล้วยังอวดเก่งขับรถเกิดอุบัติเหตุจนต้องเจ็บหนักอีก ฮึก ฮึก”
ถึงประโยคหลังเเล้วโจวคยูฮยอนเริ่มขมวดคิ้ว ใครบอกอะไรเกินจริงน้องเขาไปหรือเปล่า
ที่เขาเจ็บหนักมันเป็นเพราะปลาหมึกเเห้งเเกล้มเหล้านะไม่ใช่อุบัติเหตุรถยนต์
“ทงเฮครับ” คยูฮยอนเรียกสติคนที่สะอื้นหนัก
“พี่กลัวทงเฮไม่ปวดหัวใจหรือยังไงฮะ ทำไมต้องเเก้เเค้นกันเเบบนี้ ทงเฮแค่ไปทบทวนเรื่องของเราสองคนไม่กี่วัน ทำไมพี่ต้องทำตัวเป็นพระเอกฟิค เจ็บตัวเรียกร้องความสนใจด้วย ต้องความจำเสื่อมให้ทงเฮทรมานกว่านี้ด้วยมั้ยฮะถึงจะสมใจ”
สงสัยที่รักเขาจะอยู่กับคุณโจวนาอึนมากไป จินตนาการน้ำไหลไฟดับเลยทีเดียว
ให้เขาห่างลีทงเฮเเค่อาทิตย์กว่า หน้าที่การงานก็ไม่ค่อยเดินอยู่เเล้ว ถึงขั้นต้องสมองเสื่อมทิ้งน้องให้ร้องไห้คนเดียว โจวพร็อพเพอร์ตี้ไม่ล้มละลายเลยหรือ
ใครหนอจะใจร้ายกับเด็กผู้ชายน่ารักเเบบลีทงเฮลงคอ
“ทงเฮครับ”
“ไม่ต้องมาทำเสียงหวาน ทงเฮโกรธพี่อยู่นะ”
คยูฮยอนกลั้วหัวเราะในลำคอ เขาเชื่อว่าน้องโกรธ เเต่ที่เเสดงออกมาว่าโกรธเพราะเสียใจ ร้อนใจที่เห็นเขาเข้าโรงพยาบาลใช่มั้ย ท่าทางเขาจะเป็นพวกซาดิสม์เสียเเล้ว เวลาลีทงเฮทำร้ายเขาด้วยวาจาและกริยาค้อนตาขุ่นมันช่างอิ่มอกเสียเหลือเกิน
“ทงเฮ พี่เพลียจัง ขอกำลังใจหน่อยได้มั้ยครับ”
“อ๊ะ พี่เพลียหรอ” มัวเเต่สารภาพความในใจจนลืมไปเลยว่าคนที่รับฟังเขาดุด่าอยู่นั้นบาดเจ็บหนัก ทงเฮตีปากตัวเองเบาๆ เพื่อทำโทษ “เจ็บตรงไหนบ้างมั้ย คุณหมอฮยอกเเจบอกหรือเปล่าว่าช้ำในตรงไหนบ้าง”
คยูฮยอนเลิกคิ้ว จินตนาการสูงอีกเเล้วตัวเล็กของเขา ไอ้ที่มันเจ็บมันปวดอยู่ก็เพราะไอ้ลำไส้ใหญ่ไม่รักดีส่วนเดียวต่างหาก กินยาฆ่าเชื้อพร้อมให้น้ำเกลือชนิดเข้มข้นสองสามถุงก็เเข็งเเรงดีเเล้วกระมัง
“ทงเฮอยากกอด เเต่กลัวพี่เจ็บ”
อ่า ... น้องต้องโดนจูบสักทีหนึ่ง ทำไมเด็กน้อยของเขาถึงพูดได้น่าเอ็นดูขนาดนี่นะ ถ้าเขาจะเป็นอะไรโคม่า ก็คงเป็นเพราะถูกความน่ารักของน้องทำร้ายนี่เเหละ
“พี่ปวดเเค่ท้อง อกพี่ยังว่าง หน้าผาก จมูกแก้มทำงานได้ดี แต่ที่สำคัญคือปากอยากได้กำลังใจมากเป็นพิเศษ”
ถึงคราวทงเฮขมวดคิ้ว ไอ้หน้าหล่อกำลังเกี้ยวเขาใช่ไหม
“พี่พูดเหมือนอยากให้ทงเฮจูบ”
ข้อดีของเด็กปากตรงกับใจ คือมีอะไรสงสัยก็ถาม
ร่างสูงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มหล่อระทวยไต
“นะครับ พี่ป่วยขอกำลังใจหน่อย” คนหล่ออ้อนเอาตั้งขนาดนี้เเล้วทำไมทงเฮจะให้ไม่ได้
ใบหน้าหวานใสเเต่ยังเปรอะน้ำตาเลื่อนเข้าไปใกล้คนป่วยที่นอนบนเตียง คยูฮยอนประคองใบหน้าหวานไว้ เเล้วใช้นิ้วป้องเกลี่ยน้ำตาให้หมดไปจากหางตา
ทงเฮก้มหน้าลงเรื่อยๆ พอเริ่มจูบเองเเบบนี้เเก้มใสก็ร้อนซู่ อาการเขินอายจนสีเลือดปรากฏบนผิวบางทำให้คยูฮยอนยกยิ้ม ทงเฮจ้องตาคมดุๆ อย่าทำเขาเสียสมาธิได้มั้ย
เเม้นจะอ่อนเพลีย เเต่เมื่อริมฝีปากอ่อนนุ่มเเตะลงมาโจวคยูฮยอนก็เหมือนได้รับพลังมหาศาล เขาปล่อยให้น้องขบเม้นริมฝีปากเบาๆ น้องดูดเอาๆ เหมือนเด็กน้อยได้เจอเยลลี่หนุบหนับ ก่อนจะใจกล้าสอดลิ้นเข้ามาล้อเล่นกับเเนวฟัน เขาส่งลิ้นร้อนไปเย้าเเหย่ น้องก็ไล่สู้อย่างไม่ยอมเเพ้
มือใหญ่ยกขึ้นลูบไหล่บางอย่างหลงไหล บางครั้งทงเฮก็เร่าร้อน บางคราวก็อ่อนหวาน
เนิ่นนานที่ทั้งคู่สื่อสารความในใจให้กันเเละกันผ่านรสจูบ
คยูฮยอนคิดถึงคะนึงหา ทงเฮรักและหมดสิ้นความคลางเเคลงในจิตใจ
ทงเฮถอนริมฝีปากออกมา แก้มนิ่มเป็นสีเเดงน่ารัก คยูฮยอนเผลอจ้องตาหวานไปหน่อย คนเขินเลยเชิดปากงอนตามระเบียบ
“ทงเฮมั่นใจแล้วใช่มั้ยว่ารักพี่เลยกลับมา”
ร่างโปร่งมุ่นคิ้ว คิดเองเออเองอีกแล้ว การกระทำอะไรของเขาบ้างที่บ่งบอกว่ารับรักไปแล้ว
“ทงเฮจะรักพี่ได้ยังไงในเมื่อพี่ไม่เห็นรักตัวเองเลย” เสียงหวานตัดพ้อ
“พี่ไม่รักตัวเองยังไง”
“ทำไมชอบดื่มเหล้าประชดชีวิต เมาเเล้วทำไมยังขับรถ ถ้าเกิดอุบัติเหตุมันร้ายเเรงกว่านี้ พี่เป็นอะไรไป ทงเฮไม่เป็นหม้ายเเล้วลูกเราจะเรียกใครว่าพ่อละฮะ”
คยูฮยอนพยักหน้า น้องยังเข้าใจผิดอยู่ว่าเขาประสบอุบัติเหตุเพราะเมาหนัก
“ทงเฮรู้ได้ไงว่าพี่อยู่โรงพยาบาล”
“คุณซีวอนบอก”
นั่นไง เขาเจอตัวการเเล้ว
“ซีวอนบอกว่าอะไร”
ทงเฮกรอกตาคิดเเล้วเผลอเอานิ้วชี้เคาะริมฝีปาก ท่าทางน่ารักแบบนี้กระชากหัวใจผู้ชายโดยเเท้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นเตียงโรงพยาบาล โจวคยูฮยอนสาบานว่าจะเผด็จศึกลีทงเฮทันที โดยไม่กลัวว่าน้องจะถีบหรือจะต่อยเลยจริงๆ
“คุณซีวอนบอกว่าพี่เมา เเล้วอยู่ห้อง ICU”
“ทงเฮเลยเติมว่าพี่ประสบอุบัติเหตุ”
ใบหน้าหวานพยักขึ้นลงอย่างตรงไปตรงมาที่สุด
ร่างสูงถอนหายใจ เขาชันตัวขึ้นนั่งบนเตียง เเค่นั้นทงเฮก็ตาเเทบถลน คนที่บอกว่าปวดท้อง
หักโหมร่างกายได้ยังไง เเถมคยูฮยอนยังขยับมานั่งห้อยขาที่ริมเตียงอีก
“เข้ามาหาพี่ใกล้ๆ สิ”
คยูฮยอนเรียกหา ทงเฮกลัวอีกฝ่ายจะเจ็บหนักก็ไม่กล้าสะบัดสะบิ้งนาน เดินเข้าไปให้คนป่วยเอาขาเกี่ยวไว้ เเถมมือก็โดนยืดไปกุมข้างหนึ่งตามด้วยเอวที่ถูกรัดด้วยมือเดียว หน้าหวานก็ไปฝังอยู่กับอกกว้างเเล้ว
“พี่ไม่ได้ประสบอุบัติเหตุ พี่เเค่กินปลาหมึกเเห้งเป็นกับเเกล้มเเล้วท้องเสีย”
“ว่าไงนะฮะ!!” ทงเฮดิ้นดุ๊กดิ๊กทันที คยูฮยอนคาดเเล้วไม่ผิดดีที่เขาล็อกตัวไอ้เหมียวร้ายไว้ก่อน
“อย่าขยับมากสิ อาหารเป็นพิษมันปวดท้องนะ”
“แล้วๆ ทำไม่คุณหมอฮยอกแจบอกว่าเหนื่อยมาก ทงเฮก็คิดว่าพี่อาการหนักแล้วเเถมยังบอกว่าถ้าพี่มาโรงพยาบาลช้ากว่านี้อาจจะ...เอ่อ อาจจะอะไรหว่า ทงเฮกลัวเลยไม่ยอมให้คุณหมอพูดต่อ”
หน้าผากมนโดนจุมพิตอย่างรักใคร่ไปหนึ่งที ลีทงเฮน่าเอ็นดูเสมอ
“ก็ท้องเสียกับอ้วกมากๆ มันทำให้ร่างกายขาดน้ำ เกลือเเร่ในเลือดต่ำ ถ้ามาช้ากว่านี้ก็อาจช็อคมีอันตรายได้เหมือนกันไงครับ”
ทงเฮพยักหน้าหงึกๆ อยู่กับอกกว้าง
“แปลว่าพี่คยูฮยอนดื้อไม่ยอมมาโรงพยาบาลตั้งเเต่เเรกใช่มั้ยฮะ”
“ก็พี่นึกว่าไม่เป็นอะไร”
ทงเฮกัดปากหน้ามุ่ย เเต่คนตัวสูงก็ไม่เห็นหรอก
“เห็นมั้ยพี่ก็ไม่รักตัวเองเหมือนกัน ทงเฮ..ฮึก ...ทงเฮโกรธเเล้วนะ” เสียงหวานเจืออาการสะอื้นอีกครั้ง คยูฮยอนตกใจเขาดึงไอ้ตัวเล็กออกมาจากอกแล้วจูบซับน้ำตาให้ มือใหญ่ก็ลูบหลังเบาๆ ไม่ต่างจากปลอบเด็กน้อยตัวเล็กๆ
“ร้องไห้ทำไมครับ”
“ฮึกๆ ทงเฮไม่ชอบให้พี่คยูฮยอนเจ็บตัว ทงเฮไม่ชอบที่พี่ไม่ดูเเลตัวเอง”
ร่างสูงยิ้มกว้าง รักเขามากขนาดนี้เเล้วยังกล้าทิ้งกันไปอีกนะไอ้ตัวดี
“พี่คยูฮยอนไม่ดูเเลตัวเอง ลีทงเฮก็มาดูเเลพี่สิครับ”
“แล้วใครจะดูเเลทงเฮอ่ะ”
“ก็พี่คยูฮยอนของน้องทงเฮไง”
บทจะสวีทพี่ท่านก็ไม่อายใคร คงไม่กลัวใช่มั้ยว่าท่านลีทงเฮจะเป็นลมเพราะน้ำตาลในเส้นเลือด
ขึ้นสูงเกินไป ถึงจะอยู่ในโรงพยาบาลก็เถอะ เป็นลมเเล้วหัวฟาดน็อกพื้นคุณหมอก็มาช่วยไม่ทันนะ
“..แล้ว..เอ่อ ... คุณซองมินล่ะฮะ” ทงเฮกลั้นใจถามไปอย่างที่โดนคุณหญิงเเม่เสี้ยมมา ร่างโปร่งหลับตาปี๋ เขากลัวไปสะกิดเเผลใจไอ้คุณผู้บริหารหน้านิ่งเข้า บทน้ำตาลหวานซ่านเมื่อกี้จะกลายเป็นซากอ้อยที่โดนคั้นน้ำหมดเสียเเทนก็ได้นะ
“ซองมินเป็นอดีตที่ประทับอยู่ในใจ ส่วนทงเฮคือคนที่พี่ต้องการให้ก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน เข้าใจมั้ยครับ”
ไม่ต้องพูดให้สวยหรูนักได้มั้ย ทงเฮมึนคำหวาน
“แต่บางครั้งทงเฮก็ขี้หึง กับคุณซองมินทงเฮก็หวง”
“ถ้าหึงถ้าหวงเเล้วพี่ได้กำไรพี่ก็ยอมนะครับ”
ปากเรียวยู่ยื่น หน้าหวานงอน นายน้อยก็จุ๊บง้อ
“ถ้าหึงถ้าหวง เเปลว่าทงเฮต้องเสียใจสิฮะ”
“พี่จะไม่ทำให้ทงเฮเสียใจนะครับ” คยูฮยอนกอดเอวบางหลวมๆ “วันก่อนพี่ไปบอกมินไว้เเล้วว่าคงไม่ได้เเวะไปหาอีกเพราะตอนนี้พี่ต้องมาดูเเลเด็กขี้น้อยใจคนนึงเเทน”
ทงเฮตาโต “พี่ไปเมื่อไหร่”
“ก็วันก่อนที่เราจะอินดี้ หนีพี่ไปคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวไง”
นั่นไง ลีโยวจาพูดไว้ไม่มีผิด
กุหลาบช่อนั้นคือการบอกลาสินะ เเล้วลีทงเฮก็อุตส่าห์เสียค่าโง่ประชดชีวิตซื้อตั๋วเครื่องบินไปกลับโซล - ลอนดอน
แต่คิดแล้วเขาก็สงสารคุณซองมิน
“ทำหน้าเศร้าอีกแล้ว” คยูฮยอนว่า เขาจูบเเผ่วๆ ที่ขมับหวังว่ามันจะซับความกังวลที่ฉายชัดผ่านลูกแก้วสีน้ำตาลเข้มเเสนสวยนั่นได้บ้าง
“ทงเฮเป็นห่วงคุณซองมิน”
โจวคยูฮยอนถอนหายใจยาว ทำไมเขาจะไม่ห่วงคนรักเก่า ทำไมเขาจะไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเหงาเดียวดายเเค่ไหน เเต่ถ้ายังยึดติดอยู่กับอดีต แล้วคนที่คอยดูเเลเขาอยู่ตรงนี้เล่า ใครจะเอาใจ
“พี่ก็ยังไม่ได้ลืม ซองมินจะอยู่ในใจพี่เสมอ เเต่คนที่พี่ต้องดูเเลตอนนี้คือทงเฮเข้าใจมั้ยครับ”
ทงเฮสบตาคยูฮยอน
“พี่รักทงเฮ เเละต้องการจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป”
จบคำสารภาพรักที่หวานที่สุด ริมฝีปากบางสีชมพูสวยก็ไม่มีโอกาสได้สงสัยอะไรอีก เพราะการกระทำที่อีกฝ่ายต้องการย้ำความในใจนั้นมันทั้งอบอุ่นและร้อนเเรงราวกับจะกระชากวิญญาณเขาออกไปด้วย ทงเฮจะเอาสติที่ไหนไปคิดหาเหตุผลอีกในเมื่อโจวคยูฮยอนกำลังปรนเปรอเขาด้วยรสจูบที่ชวนหลงใหล เเค่ทุ่มความสนใจไปกับซอกมุมเเละองศาที่อีกฝ่ายคอยจะเอาเปรียบกับตั้งขาให้ตรงได้ก็นับว่าทงเฮเก่งมากเเล้ว
คยูฮยอนเพลียเพราะฤทธิ์ป่วยหลับไปแล้ว เเต่ทงเฮที่เพลียเพราะฤทธิ์จูบยังหลับไม่ลง
นั่งเครื่องบินมาก็นาน เเถมสมองยังขึงตึงเพราะเป็นห่วงคนไม่สบาย เเต่ดันมาถูกคนที่ป่วยทิ้งให้นั่งจมกองเขินอยู่คนเดียว ทงเฮกระฟัดกระเฟียด บ่นมุบมิบงอนเง้าอยู่คนเดียวสลับกับยกมือกุมเเก้ม ลูบปากอย่างสติเลื่อนลอยที่สุด
เมื่อไหร่โจวคยูฮยอนจะออกจากโรงพยาบาลนะ เขาชักอยากจะออกกำลังกายบนเตียงกับอีกฝ่ายเสียเเล้วสิ ^^
See yah
รวมเล่ม!!
**** จองฟิค still_holy_5@hotmail.com
ส่งเมล์มาเเจ้งชื่อกับจำนวนเล่มนะค่ะ คอนเฟิร์มการพิมพ์อีกครั้ง 4 มิย. (ต่ำกว่า 50 เล่ม ขออนุญาตไม่พิมพ์นะค่ะ)
รบกวนช่วยกันโปรโมทเรื่องรวมเล่มหน่อยนะค่ะ TT กลัวไม่ครบจำนวน เเล้วเพื่อนๆ ที่อยากได้จริงๆ ก็จะไม่ได้รวมเล่ม ช่วยๆ กันเนาะ
1. ขอโทษที่มาดึกเลยนะค่ะ พอดีออกไปข้างนอกมา
2. เวลาออเฟียสคอมเม้นเป็นภาษาอังกฤษทั้งในเด็กดี เเละ อีเมล์ เเปลว่าพิมพ์ผ่านมือถือนะค่ะ ภาษาต่างชาติมันสะดวกกว่าพิมพ์ไทย TT
3. ทนไม่ไหวเเล้วค่ะ 55 จะมาตอบเม้นท์ตอนที่เเล้วสั้นๆ เนาะ รอเเป๊บนะค่ะ
ตอบเม้นของตอน 27. Mom Words นะค่ะ
Name : Hudchild |
สวัสดีค่ะ เมื่อวานอัพช้า วันนี้อัพช้ากว่าอีก ขอโทษจริงๆ ค่ะ รู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องให้เพื่อนๆ มารอนานๆ เเต่ว่าพอดีออกไปนอกบ้านทั้งสองวันเลย พอกลับมาก็อ่านทวนนิดหน่อยเเล้วรีบอัพเลย หวังว่าไม่โกรธกันเนาะ ตอนนี้ก็หวานเเล้วล่ะ อิอิ ตอนหน้าจะเป็นยังไง ลุ้นกันค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทุกๆ ตอนเลยนะค่ะ ออเฟียสอ่านตลอดน๊าาา
Name : `etTaL@eTNeErG |
สวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค่ะ ตอนนี้น้องกลับมาให้พี่คยูกดขี่ เเล้วค่ะ ไม่รู้พี่คยูหรือน้องเนาะที่ตกเป็นเบี้ยล่าง 55 เจอกันตอนหน้าค่ะ
ame : LeekimT |
สวัสดีค่ะ มาอัพทุกวัน รอเพื่อนๆ อิอิ ไม่กี่ตอนก็จบเเล้วล่ะ ^^ อิอิ อ่า หวังให้คุณเเม่ทั้งสองมาเจอกันเหมือนกันค่ะ น่ารักเนอะ -- ขอบคุณสำหรับคอมเม้นเเล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
Name : will37 |
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ คยูรักน้องมากนะค่ะ อิอิ ให้กำลังใจทั้งคู่กันค่ะ
Name : dreamydeil |
1. น้องนิ่งน่ากลัวเนาะ เขียนเองยังใจหายค่ะ
- ตอนคยูชวนวอนไปดื่ม เข้าใจเลยว่าคุณพระเอกเหงามาก คนเคยอยู่ด้วยกันมาทุกวันใช่มั้ย อยู่ๆ ก็หาย อีกคนไปที่ใหม่ เเต่ตัวเองยังอยู่กับที่เก่า มันก็เนาะ ต้องกลับไปคุยกับนีโม่ สงสาร
- เป็นคุณเเม่ที่น่ารักทั้งคู่ค่ะ ชื่นชมอยู่ในใจเหมือนกัน ทั้งคู่เลี้ยงลูกแบบเป็นเพื่อนกันมากกว่าเป็นพ่อเป็นเเม่เนาะ น้องกับพี่เลยน่ารักและปากร้ายพอกัน เกี่ยว??
- เรื่อง
- opv ตอนตามไปดูก็เขินๆๆๆ มันตรงมากๆ เลยเนาะ ^^
- ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค่ะ ยังยืนยันคำเดิมว่ารออ่านคอมเม้นคุณเบ็นทุกวัน รีเฟรชตลอดทั้งวันเลย 55 เจอกันตอนหน้าค่ะ
Name : kamoo |
เป็นคำสอนของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน เค้าจะใจเย็นกว่าไม่เหมือนพวกวัยรุ่นเนาะ อิอิ สงสารที่น้องต้องจ่ายค่าเครื่องบิน 55 ขอบคุณสำหรับคอมเม้นในทุกๆ ตอนเลยนะค่ะ ตามอ่านตลอดค่ะ เเล้วเจอกันตอนหน้า ^^
Name : Tiffany |
สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่สั่งจองค่ะ ตอนนี้ยิดไม่ขยับเลย จะร้องไห้ TT ยังไงก็ฝากโปรโมทหน่อยนะ 55 (ใช้คุ้ม) เเล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
Name : Namsai |
55 น้องกลับมาเเล้วค่ะ ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้เข้าใกล้พี่คยูทั้งนั้น น้องเค้าขี้หวง ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ เเล้วเจอกันตอนหน้านะ
Name : onranpo |
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค่ะ รวมถึงตอนที่ผ่านๆ มาด้วยออเฟียสตามอ่านทุกตอนนะ ^^ น้องกลับมาเเล้วค่ะเย้ คำพูดคุณเเม่ได้ผล 55 สงสารน้อง นั่งเครื่องบินไปกลับซะเหนื่อยเลย อุตส่าไปตั้งไกล สุดท้ายเข้าใจผิดซะงั้น อยากให้สองคุณเเม่มาเจอกันเหมือนกันค่ะ คงตลกน่าดู เเล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ ^^
Name : zeze |
ทงเฮกลับมาเเล้วค่ะ รวดเร็วทันใจ ไม่ปล่อยให้คนอ่านดราม่านานเนาะ ^^ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ
Name : im jeab |
สวัสดีค่ะ น้องเฮกลับมาเเล้ว รวดเร็ว ไม่ต้องให้คนอ่านลุ้นนาน 55 น้องตรงไปตรงมา ชัดเจนทุกความรู้สึก กลับมาก็หวานกับพี่เลย เเหม่! บางทีออเฟียสก็อิจฉา อยากมีความรักกริ๊บกริ้วเเบบนี้บ้างอ่ะ ^^ ตอนที่คยูกลับมาคุยกับนีโม่สงสารมาก อยากจะเข้สไปปลอบเอง (โดนเตะกระเด็น เเอ๊ฟ!) ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค่ะ มาต่อเเล้วน๊า~
Name : Kim Ha Bin |
ตอนนี้ต้องสงสารเฮค่ะ แอบหน้าเเตก แถมเปลืองตังค่าเครื่องบินอีก 55 ตอนนี้น้องกลับมาเเล้วค่ะ ทันใจคนอ่านเนาะ ไม่ต้องดราม่านาน เเต่งเองเเล้วรู้สึกชอบนายเอกเเบบนี้เหมือนกัน ไม่ร้องพร่ำเพรื่อ (ได้ข่าวตอนนี้น้ำตาน้องไหลเยอะเชียว) เเล้วก็ทำอะไรไวดี ไม่น่ารำคาญ 55 เจอกันตอนหน้าค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์น๊า
Name : HEECHULLY❤ |
คุณเเม่น่ารัก น้องเลยน่ารักไงค่ะ ส่วนหนึ่งก็เพราะคุณเเม่เนาะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ
Name : QHyunGir |
สวัสดีค่ะ
- ซึ้งมากที่พี่ (หนูขอเรียกพี่นะค่ะ) สมัคร ID เด็กดีเพราะฟิคเรื่องนี้ มันรู้สึกแบบ รักกันจริงๆอ่ะ ขอบคุณมากๆ นะค่ะ ที่ทำเพื่อฟิคหนูขนาดนี้
- เรื่องที่พี่เเนะนำให้หนูเอาไปลงที่บ้านหวาน จะบอกว่าหนูใช้ Macbook แล้วประเด็นคือ เครื่องหนูอ่านภาษาในบ้านหวานไม่ได้ (ระบบ Mac os บางทีมันก็น่าตบค่ะ) พอลองเปลี่ยนภาษา ก็อ่านได้อย่างเดียวโพสต์ฟิคไม่ได้ (ไปสมัครสมาชิกไว้เเล้ว อิอิ) สะเทือนใจ
- ขอบคุณที่พี่นำเรื่องไปโปรโมตให้นะค่ะ views เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ^^
- ยอดจองยังไม่กระเตื้อง TT หนูควรทำไงดีค่ะ กลัวไม่ครบ 50 เล่มเหมือนกันอ่ะ TT
- บ่นเยอะเลยเนาะ ไม่รู้พี่รำคาญรึเปล่า แต่ก็ขอบคุณมากๆ ค่ะสำหรับคำแนะนำดีๆ และกำลังใจ รวมทั้ง OPV ด้วยค่ะ เมื่อวานเอามาโพสต์ไว้ในตอนเพื่อนๆ นักอ่านอินน์กันใหญ่ ^^
- ไปเวียดนามมาเป็นไงบ้างค่ะ น้องน่ารักมั้ย เเต่ลีทงเฮน่ารักทุกช็อตอยู่เเล้วเนาะ เเต่งฟิคเเล้วก็อยากไปดูคอน 55
- เข้าเรื่องเม้นสักที น้องกลับมาเเล้วค่ะ สำหรับตอนนี้หวานมาก (ในความคิดออเฟียส) น้องห่วงพี่คยูฮยอนจนร้องไห้ ผู้ชายเเมนๆ ที่ไหนเขาเป็นกันเนาะ เเล้วพี่คยูก็เฉลยเเล้ว อิอิ จูบกันเเต่งไปอิจฉาไปค่ะ พยามเม้มปากตัวเองไปด้วย 55 เพ้อเนาะ
- ตอนหวานก็หวานค่ะ เเต่ว่าปมยังเหลืออยู่ ก็ต้องลุ้นกันเนาะว่าจะเกิดอะไรขึ้น
- ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ เเล้วเจอกันตอนหน้านะคะ่ ^^
Name : RakHyuk |
ทุกคนรักเเม่น้องทงเฮ ^^ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ เเล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
Name : Oiiiii |
ผู้ใหญ่น่ารัก เลยได้สองคนน่ารักๆ ออกมาให้พวกเรากร๊ีดกันค่ะ ^^ ตอนนี้น้องกลับมาเเล้ว หวานเนาะ เเต่งแล้วอิจฉา 55 อยากจะมีความรักครุคริ กริ๊บกริ๊วกับเค้าบ้าง ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นเลยค่ะ (ตอนที่ไม่ได้ตอบออเฟียสก็อ่านน๊า~) เจอกันตอนหน้าค่ะ
Name : Darker40 |
สวัสดีค่ะ ^^ ทงเฮหายงอนเเล้วน๊า
Name : ฺฺBelieve in SJ_E.L.F |
สวัสดีค่ะ พยายามอัพให้ได้ทุกวันค่ะ รอลุ้นค่ะ ว่าเมื่อไหร่คยูจะรู้ความจริง TT หวังว่าจะไม่ดราม่ามาก ยังไงก้ขอกำลังใจให้ทั้งคู่ล่วงหน้าค่ะ
Name : darkreaction |
ขอบคุณค่ะ ชอบเเม่ทงเฮเหมือนกัน เปรี้ยวเนาะ
Name : kissjuaer |
เม้นช้ายังดีกว่าหายไปให้คิดถึง อิอิ ไม่โกรธค่ะ เเล้วก็ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทุกๆ ตอนเลย ออเฟียสตามอ่านตลอดค่ะ วันนี้ออเฟียสก็มาลงช้า TT ตอนที่เเล้ว สงสารพี่โจวมาก เข้าใจเลยอารมณ์ไม่อยากกลับบ้าน ก็เคยกลับไปเจออยู่ทุกวันเนาะ เเล้ววันนี้ไม่มีใครรออยู่เห้อๆ เเต่ตอนนี้น้องกลับมาเเล้ว ^^ มาไวเชียว คยูร่าเริง คนอ่านก็ไม่หดหู่เนาะ เเล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
Name : naamsom |
สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่ฟิค อิอิ เป็นทางการมั้ย ก็ขอสวัสดีไว้ก่อนเนื่องจากออเฟียสได้ตอบเม้นครั้งเเรกเนอะ คอมเม้นให้ทุกตอนเลยขอบคุณมากๆ ค่ะ ขอตอบเม้นจากตอนที่ 27 เลยนะค่ะ คยูยังไม่รู้เรื่องครอบครัวทงเฮค่ะ ดังนั้น ก็ต้องมาลุ้นกันว่าเรื่องนี้จะเฉลยเเบบไหน ตอนนี้ขอกำลังใจล่วงหน้าให้ทั้งสองคนก่อนเลยค่ะ 55 ขอกำลังใจให้ออเฟียสเอาชนะฉากนี้ไปให้ได้ด้วยค่ะ ^^ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
Name : kyuhaemania |
น้องกลับมาเเล้วค่ะ เย้ๆ หวานๆ ให้เราๆ อิจฉากันด้วย เเต่งไปก็อิจฉาน้องไป อยากจะมีความรักกริ๊บกริ้วเเบบนี้ว่าง อิตาโจวหวานเนาะ -- ขอบคุณสำหรับคอมเม้นเเล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ ^^
Name : all-y |
สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ เเล้วเจอกันบ่อยๆเนาะ
ความคิดเห็น