End | Kiss Me Pls! ^}{^ ต้องโดน(จูบ)

ลำดับตอนที่ #25 : 24. Love you, I must Show!!

24.

ลีทงเฮสะบัดหน้าเดินไปตามชเวซีวอนกับลีฮยอกเเจที่ร้านกาเเฟข้างๆ จุดเกิดเหตุ ตัวหึงตัวหวงแม้จะหายไปเเล้วหลายส่วนเเต่มันก็ยังทิ้งรอยให้กรุ่นอยู่ในใจบ้างหรอก คุณหมอตัวเล็กเลยกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของคุณปลาขาใหญ่ โดนยึดเอามาควงซึ่งๆ หน้า เเละเเน่นอนว่าชเวซีวอนไม่มีปัญญาจะคว้าเอากลับ เพราะโจวคยูยอนรู้ดีว่าการไม่ขัดใจลีทงเฮเวลาโกรธเป็นลาภอันประเสริฐ

 
ทั้งสี่คนเดินเล่นบนถนนถลางต่ออีกนิดก่อนจะขับรถวนกลับไปที่รีสอร์ทเพื่อพายเรือเเคนนูกับเล่นน้ำทะเลให้สมกับที่มาเกาะ 

เวลาในการพายเรือรอบหนึ่งก็ขึ้นอยู่กับความใกล้ไกลของระยะทางเเละเเรงเเขนของคนพาย เเต่เมื่อมาท่องเที่ยวพักผ่อนเเบบนี้ ลีทงเฮก็ไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องรีบเลย เเล้วน้ำทะเลหน้าหาดที่รีสอร์ทเขาตั้งอยู่ก็ตื้นเเสนตื้น พายเรือออกไปไกลสี่ร้อยห้าร้อยเมตรเเล้วก็ยังมองเห็นพื้นทรายอยู่ เเม้มันจะมีปะการังขึ้นอยู่ประปรายก็ตามเเต่ก็ไม่ได้ทำให้ท้องทะเลน่ากลัวเลย เเถมบางครั้งอาจจะโชคดีได้เห็นฝูงปลาเล็กๆ ว่ายล้อเล่นอยู่กับปะการังเเข็งเหล่านั้นด้วย

ทุกอย่างดูจะสวยงามไปหมด ถ้าการจับคู่พายเรือไม่เป็นเเบบ ลีทงเฮกับลีฮยอกเเจ เเละ โจวคยูฮยอนกับชเวซีวอน 

ทงเฮให้เหตุผลว่าครั้งก่อนเขาก็พายกับคยูฮยอนเเล้ว ครั้งนี้เลยขอเปลี่ยนคู่บ้าง ผู้บริหารหนุ่มเห็นว่าตัวเองเพิ่งก่อคดีให้น้องน้อยขุ่นเคืองอารมณ์เลยตามใจง่ายๆ ส่วนคุณชายชเวก็เเพ้สายตาคมกริบของคุณหมอหนุ่มไปตามระเบียบ

แม้จะยอมให้คนตัวเล็กๆ ไปด้วยกัน กระนั้นหนุ่มๆ ร่างใหญ่ก็ไม่ลืมมาเช็คความเรียบร้อยของเสื้อชูชีพคนในควบคุม ซีวอนเนียนได้หอมเเก้มให้ชื่นใจไปหนึ่งที เเต่่คยูฮยอนยังเกรงบารมีน้องอยู่ เลยได้เเค่ส่งสายตาห่วงใยให้ ขืนมากไปเดี๋ยวลีทงเฮจะเเสดงอิทธิฤทธิ์ใส่เขาอีก

การพายเรือครั้งนี้เลยดูเหมือนจะสนุกกันอยู่เเค่สองคนเท่านั้น

“เพื่อนคยูครับ คืนนี้หล่อขอให้อันเชิญน้องทงเฮไปนอนกล่อมโอละเห่อย่าปล่อยให้เกเรทำหัวใจวอนว้าเหว่เเบบนี้อีกนะครับ”

ร่างสูงยิ้มขำ เขาออกเเรงจ้วงไม้พายเบาๆ ให้เรือสวนระลอกคลื่นออกไป เพราะดูท่าทางไอ้เพื่อนสนิทจะหมดเเรงพายไปแล้ว ได้เเต่นั่งนิ่งเเล้วถอนหายใจฉิว ทอดตามองเรืออีกลำที่เร่งฝีพายกันสนุกสนาน เเถมยังได้ยินเสียงหัวเราะสดใสลอยมาตามลมอีก

“ปลา..โดนเสียบไปยัง” ฮยอกเเจที่นั่งอยู่ท้ายลำถาม มือที่จ้วงพายของทงเฮชะงักกึก

“ลีทงเฮนะไม่ใช่ปลาปิ้ง อยู่ดีๆ จะโดนเสียบได้ไง”

“แล้ววันนั้นที่ตื่นสาย ตกลงไม่ได้โดนทะลายประตูหลังใช่ป่ะ”

ลีทงเฮส่ายหน้า “วันนั้นสามีเมาหนัก เลยตื่นสาย” 

“แล้วรู้ได้ไงว่าตอนเมาประตูเมืองเราไม่โดนท่อนซุงกระทุ้งจนพังไปแล้ว” 

ลูกชายท่านทูตคิดภาพตามคำเปรียบเปรยเเล้วให้เเก้มเเดงจัด ถ้าซุงจะหนักขนาดนั้น ประตูเมืองเขาก็คงต้องระบมกันบ้างสิ

“ตื่นมาไม่เจ็บไม่ปวด กลอนยังลงล็อกแน่นดี”

“เมาเเล้วรอดมาได้เเปลว่าคุณคยูฮยอนศีลธรรมสูงนะ”

ร่างโปร่งพยักหน้า “ฉันก็ว่าเค้าสุภาพบุรุษ จับนิดจับหน่อยเเต่ก็ทำด้วยความสุภาพ”

“ดีเเล้วล่ะ เเล้ววางเผนหรือยังว่าจะยอมเค้าคืนไหน”

“โอ๊ย! น้องเจี๊ยบ ก่อนมาเพิ่งสั่งสามีอยู่เหม็บๆ ว่าอย่าใจง่าย ทีเเบบนี้เเล้วยุยงนะ”

“ก็กลัวคุณคยูฮยอนจะเก็บกด เขาทนอยู่ข้างๆ ได้ตั้งหลายคืน ระวังจะเหมือนภูเขาไฟที่สั่งสมความเครียด ตอนระเบิดมันจะรุนเเรงกว่าปกตินะ”

ทงเฮมุ่นคิ้ว “พูดเเบบนี้ เป็นห่วงสามีหรือเเปลว่าคืนนี้เจี๊ยบจะหนีไปซบอกคุณซีวอน”

“นอนด้วยกันมาทุกคืน พอห่างไปคืนนึงก็คิดถึงเหมือนกันนะ” ฮยอกเเจพูดอย่างน่ารัก แก้มขาวขึ้นสีเรื่อนิดๆ แต่ลีทงเฮไม่เห็นหรอก อันนั้นมันไม่สำคัญเท่าถ้าไอ้คุณชายลิเกมาได้ยิน คงได้ขึ้นสวรรค์โดยไม่ต้องใช้การกอดจูบลูบคลำใดใดทั้งสิ้นอีก

ทั้งสองลำภายเรือกลับเข้าฝั่งตอนบ่ายๆ เเล้วก็เล่นฟุตบอลชายหาดกันบ้าง วอลเล่บอลบ้าง สุดท้ายทุกคนก็ลงไปลอยคอดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่กลางน้ำ คลื่นที่ซัดมาเบาๆ ช่วยผ่อนคลายความเมื่อยล้าจากกิจกรรมทั้งหลายได้ชะงัด แถมยังมาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติอันสงบเเบบนี้ใกล้ๆ คนรักเเล้วด้วย ความสุขมันก็ผลิบานอยู่รอบตัว 

ซีวอนกอดเอวฮยอกเเจหลวมๆ อยู่ในน้ำ ส่วนทงเฮเเละคยูฮยอนเเค่หยุดอยู่ใกล้ๆ กัน พอเเสงสุดท้ายของสนธยาลับไป ดวงไฟจากเรือประมงที่อยู่ไกลลิบๆ ก็กระพริบวิบวับขึ้นมาเเทนไม่ต่างจากดวงดาวที่ลอยอยู่ปริ่มน้ำ ทั้งสี่ว่ายน้ำช้าๆ กลับเข้าฝั่งเเล้วเเยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมันเพื่อล้างตัวก่อนจะนัดเจอกันที่ห้องอาหารของรีสอร์ท

คู่ของทงเฮมาถึงก่อน เเน่นอนว่าไม่ต้องนึกให้เปลืองสมองว่าอีกคนทำไมถึงใช้เวลามากกว่าทั้งที่สามารถเข้าอาบน้ำพร้อมกัน 

ทงเฮเลือกที่นั่งตรงมุมห่างไกลโต๊ะอื่นๆ โจวคยูฮยอนเดินเข้ามาช่วยเลื่อนเก้าอี้ให้อย่างกับในนิยายเว่อร์ๆ ร่างโปร่งเองก็อารมณ์ดีเเล้วถ้าไม่ติดกับตาเรียวจับโฟกัสอะไรบางอย่างได้

ปกติทงเฮไม่ได้เป็นคนความจำดีอะไรนักหรอก ผู้ชายที่เห็นหน้ากันครั้งเดียวเขาก็ไม่จำให้รกหัว เเต่คนนี้ขอยกเว้น!

ร่างบางยืดหลังตรงทันทีเป็นท่าเตรียมสู้ โจวคยูฮอยนเห็นใบหน้าหวานเชิดขึ้นเรื่อยๆ เเถมยังตัวเกร็งเป็นพิเศษก็มองตามไปยังทิศทางเดียวกัน

ชิบหาย!! คำนี้คำเดียวเท่านั้นที่บรรยานสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นเบื้องหน้าได้

ไอ้เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ ไอ้พี่เขยตัวดี มัวทำอะไรอยู่ทำไม่่ปล่อยให้คิมฮีชอลออกมาเพ่นพ่านเเบบนี้ 

โจวคยูฮยอนกระสับกระส่ายจนลีทงเฮต้องตวัดสายตามอง อาการกินปูนร้อนท้องมันเป็นเเบบนี้สินะ เมื่อบ่ายก็มัวเเต่เล่นบทเเสนงอนจนลืมคั้นเอาความเลยว่าพ่อคนหน้าหวานเเต่ดวงตาเเสนร้ายที่กำลังเดินตรงมาประจันหน้ากับเขานี่เป็นใคร

“คยู~ เจอกันอีกเเล้วนะ สงสัยจะเป็นพรหมลิขิตของเราสองคน คิกๆ” คิมฮีชอลทักด้วยเสียงอ้อนน้อยๆ และหัวเราะได้ผลไม้รสเปรี้ยวสีเเดงมาก ก่อนจะเชิญตัวเองนั่งลงตรงข้างน้องชายคนเดียวทันที โจวคยูฮยอนสาบานว่าถ้ามันเกยตักเขาได้มันคงทำ

“ฮีชอลมาทำอะไรที่นี่หรอครับ” คยูฮยอนถามอย่างสุภาพและระมัดระวังตัวที่สุด ชำเลืองมองลีทงเฮอย่างเกรงบารมีเเต่ก็เห็นว่าน้องเขาหน้านิ่งทีเดียว 

“รู้ว่าคยูฮยอนมาที่นี่ ฮีชอลเลยเเวะมาหา” 

ร่างสูงคิ้วขมวด หันไปมองหน้าคนที่คลานออกจากท้องเเม่ก่อนเขา

“คุณเเม่คยูฮยอนโทรมาบอก ว่าให้เเวะมาดูแลหน่อย อย่างว่าล่ะนะ เราสองคนสนิทกันมาตั้งเเต่เด็กๆ ก็ไม่เเปลกหรอกถ้าจะรู้ว่าคยูฮยอนชอบอะไร ไม่ชอบอะไร”

ลีทงเฮเหยียดยิ้มอย่างสะใจ หึหึ ถ้ารู้จักกันมาตั้งเเต่เด็ก แล้วคนที่ได้ตัวไอ้ขี้เก๊กมาครองเป็นเขา เเปลว่าไอ้คุณคนนี้ก็คงไม่เจ๋งเท่าไหร่

ลีทงเฮชนะใสๆ ยิปปี้ ยิปปี้ \^0^/

อ่า..ชะล่าใจได้ไม่นานเมื่อชเวซีวอนเเละฮยอกเเจเดินมาถึง พ่อสามีคนดีของน้องเจี๊ยบก็ถลาเข้ามาทักคนที่เขาไม่รู้ประวัติอย่างสนิทสนม เเถมยังลากเก้าอีกตัวที่ห้าเข้ามาต่อโต๊ะโดยไมได้ถามความสมัครใจของคนร่วมสักนิด 

ติดลบ! ระวังลีทงเฮจะพรากน้องเจี๊ยบมาจากอกแล้วไม่ยกคืนให้ ร่างโปร่งคาดโทษพ่อคุณชาย
ขายเครื่องใช้ไฟฟ้าไว้ก่อน 

“แล้วนี่ใครยังไม่รู้จัก” ฮีชอลปลายตามาทางทงเฮเเละฮยอกเเจ

“ภูมิใจนำเสนอมากนี่ฮยอกเเจ!! มายเบบี๋” เสียงระริกระรี้เเบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณชายขายหม้อ 

“แล้วนี่ คิมฮีชอล พ...” ซีวอนเสียงเงียบหายไปทันควัน ฮยอกเเจเเละทงเฮเห็นแค่อีกฝ่ายโดนดึงหน้าเข้าไปหาเท่านั้น ฮีชอลทำเหมือนพิจารณาหน้าตาของคุณชายสุดหล่อเเต่ใครจะรู้ว่าระหว่างนั้นริมฝีปากสุดจะยั่วเย้าได้เอ่ยวาจาเชือดเฉือนไว้จนทำให้หนุ่มลูกทุ่งต้องปิดปากสนิท

‘ถ้าพูดมากเรื่องฉัน จะบอกฮันว่าเเกแอบดูฉันฉี่ตอนอยู่ปีสอง’

ชเวซีวอนส่ายหน้าดิก เขาเเค่เปิดประตูห้องน้ำบ้านเพื่อนคยูโดยไม่รู้ว่าพี่ชายสุดเเสบทำภารกิจอยู่ภายในต่างหาก ตัวเองไม่ได้ล็อกเองชัดๆ ยังอุตส่าโบ้ยความผิดมาให้เขา เเต่จะให้หล่อไปเสี่ยงกับมาเฟียเเดนมังกรก็ไม่กล้า ขืนไปขัดเเข้งขัดขาเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้เข้า ลูกปืนทะลุปุ้งปั้งเขาท้องน้อย เเล้วคุณหมอตัวจ้อยจะเป็นหม้ายเปล่าๆ   

“ฉันชื่อคิมฮีชอล เป็นคนรู้ใจโจวคยูฮยอนเเล้วก็เป็นเพื่อนของซีวอนด้วย” 

ลีทงเฮรู้สึกเหมือนกำลังโดนประกาศศัตรู แต่ก็ยังนิ่งเพื่อรอดูสถานการณ์ไปก่อน จะวู่วามโจมตีกลับเดี๋ยวจะเสียเครดิตกุลสตรีที่น้องเจี๊ยบพร่ำสอน 

เขาจับมือที่อีกฝ่ายยื่นมาทักทายตามมารยาท 

ซีวอนเองพอจะรู้นิสัยเพี้ยนสุดตีนของพี่ชายเพื่อนสนิทอยู่บ้างเลยเเก้สถานการณ์ที่เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นการรับน้องสะใภ้ด้วยการเรียกบริกรมารับออร์เดอร์ พร้อมหันไปสนใจคุณหมอของเขาดีกว่า สงครามระหว่างคนภายในตระกูลโจว เขาจะสะบั้นความสัมพันธ์เดี๋ยวนี้เลย

คยูฮยอนอยู่ในอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกคนนึงก็พี่ อีกคนก็เพิ่งสารภาพรัก เเล้วไอ้เพื่อนตัวดีก็ตัดช่องน้อยกระจ้อยร่อยไปกับคู่ชู้ชื่นสั่งอาหารกันกระหนุงกระหนิงไม่สนใจจะช่วยเหลือกันหรอก

“ซีวอนสั่งปลาสิ คยูฮยอนชอบ”

ยกที่หนึ่งทงเฮโดนน็อกท้องด้วยมุขรู้ใจ 

“จำได้มั้ยตอนเด็กๆ ถ้ามื้อไหนไม่มีปลา คยูฮยอนก็จะไม่ยอมกินข้าวต้องให้ฮีชอลป้อน”

ยกที่สองเสยใต้คางด้วยสมัยเเฟนฉันในอดีต

“เเล้วถ้าฮีชอลป้อนเเล้วยังไม่กิน ต้องขู่ว่าจะร้องไห้ คยูฮยอนก็จะยอมกินเพราะไม่อยากเห็นฮีชอลเสียน้ำตา”

ยกที่สามเตะข้อพับประกาศความสัมพันธ์เป็นคนสำคัญ!!

แม้ทงเฮจะล้มลงเพราะคู่กรณีรุกเขาไม่ยั้ง เเต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไร ถ้าอีกฝ่ายเเน่จริง โจวคยูฮยอนจะมานั่งร่วมโต๊ะกับเขาตอนนี้หรือ เเล้วถ้าคุณเเม่เอ็นดูคิมฮีชอลจริงอย่างที่อีกฝ่ายอ้าง ตั๋วเครื่องบินพร้อมเพคเกจฮันนีมูนจะมาอยู่ในมือทงเฮได้อย่างไร 

ชนะใสเเบบสวยๆ 

เห็นเขาไม่ตอบโต้ คุณคิมฮีชอลก็ดูเหมือนจะนิ่งไป แต่สายตาหวานร้ายนั่นยังไม่เลยไปจากใบหน้าเขา สามีตัวจริงของน้องเจี๊ยบสั่งอาหารเสร็จตอนไหนก็ไม่รู้ สติกลับเข้าร่างอีกทีก็ตรงที่มีปลาราดพริกตัวโตวางอยู่ตรงหน้า พร้อมต้มยำกุ้งหม้อใหญ่ มีหอยจ๊อเป็นออเดิร์ฟ แล้วก็ยำอีกสองสามอย่าง ยังจะมีส้มตำอาหารขึ้นชื่อเเละบลา บลา บลา ไอ้พระเอกลิเกจะซื้อมาเลี้ยงคนทั้งตำบลหรือไร

ตามมารยาทบนโต๊ะอาหาร โจวคยูฮยอนจะถือวิสาวะสั่งน้ำส้มคั้นมาให้ท่านลีทงเฮเสมอ เย็นนี้ไม่มี เเต่ถือว่าประโยชน์ตกเป็นของจำเลย ความผิดไปอยู่ทีไอ้หล่อเเฟนเจี๊ยบ 

สิ่งที่สองที่โจวคยูฮยอนพึงกระทำคือตักปลา กุ้ง หรืออาหารอะไรก็ตามที่ท่านลีทงเฮชอบได้ลิ้มรสเป็นคนเเรกของโต๊ะ เเล้วมื้อนี้มันอะไรกัน อีกฝ่ายกำลังถูกบังคับให้อ้าปากจากผู้ชายหน้าหวานอีกคน เเถมโจวคยูฮยอนก็รับปลาที่อีกฝ่ายป้อนเข้าไปเคี้ยวด้วยนะ 

ลีทงเฮกำมือเเน่น เขาไม่ได้โมโหที่จะมีใครมาจิ๊จ๊ะอิ๊อ๊ะกับโจวคยูฮยอน เเต่การที่คุณผู้บริหารลืมเอาใจเขาเนี่ยมีเคือง

“จะกินปลา” ทงเฮพูดลอยๆ เหมือนไม่ได้สื่อสารกับใคร เเต่ทำไมคนที่มีชะนักอันใหญ่เเซ่คิมปักหลังอยู่จะไม่เข้าใจ มือเขากำลังจะเอื้อมไปตามใจคนน่ารักข้างตัว เเต่เสียงฮ้าวลอยๆ ก็สวนทับขึ้นมาซะก่อน

“อยากกินก็ตักสิครับทงเฮ ไม่มีมือหรอ”

อ่า...ฮันเกิง พี่ไปสักลายมังกรหรือปลาคาร์ฟเพิ่มอยู่ครับ ภรรยาอาละวาดใหญ่เเล้ว เอาอัลโป้มาเร็วๆ สิ

“ปกติมีคนตักให้” 

“มือไม่มีเเรงหรอ เลยตักเองไม่เป็น”

คยูอยอนจะหันไปตะครุบปากพี่ตัวเองก็ไม่ทัน หันไปเห็นทงเฮก็หน้าง้ำขึ้นมาเหมือนกัน เขาว่าฮี
ซอลเริ่มจะเกินขอบเขตไปแล้ว 

ซีวอนนั่งกุมขมับอยู่ข้างๆ ฟังพี่คนโตกับน้องสะใภ้เเย่งกันอ้อนเพื่อนคยูเเล้วก็เหนื่อยใจ เอาเป็นว่าเขาตักให้เองเเล้วกันทั้งคิมฮีชอลเเละลีทงเฮเลย

“หล่อบริการเองครับ หล่อเป็นมิตรกับทุกคน” พูดจบมิวายยักคิ้วหลิ่วตาเพิ่มบรรยากาศคึกครื้นให้โต๊ะอาหารด้วย 

ซีวอนพยายามจะโจ๊กแต่กลายเป็นจ๋อย เพราะคนที่จะหัวเราะถูไถไปกับมุขของเขามีเเต่ฮยอกเเจคนเดียว อาหารมื้อนั้นดูจะกร่อยๆ คนที่อร่อยอยู่ก็ดูจะมีเเต่เจ้าตัวปัญหา ที่นั่งยิ้มระรื่นกินปลากินกุ้งได้อย่างไม่เกรงอาญาเเผ่นดิน ผิดกับคยูฮยอนที่เสียวสันหลังวาบๆ เห็นลีทงเฮเงียบจัดเขาก็เตรียมตัวรับการลงทัณฑ์ได้เลย

หลังของหวานเเละการพูดคุยกันอีกเล็กน้อยคิมฮีชอลลุกจากไปโดยไม่ลืมทิ้งระเบิดลูกใหญ่เท่าที่สหรัฐอเมริกาใช้ซ้อมรบด้วยการจุ๊บเเก้มคยูฮยอนเบาๆ 

เบาๆ เท่านั้นที่ทำให้ฉันสั่นไปทั้งใจ ร่างสูงไม่ได้พิศวาสพี่ชายตัวเองหรอกเเต่ตาวาวๆ กับอาการปากยื่นหน้าเชิดของคนข้างๆ ต่างหากที่ทำให้รู้ว่ากำลังโดนกริ้ว 

ลีทงเฮลุกขึ้นจากโต๊ะ เขาหันไปบอกลาฮยอกเเจกับซีวอนเบาๆ แล้วก็เดินตัวปลิวทิ้งให้คยูฮยอนวิ่งตามไปแทบไม่ทัน

ฮยอกแจมองตามเพื่อนเเล้วก็ถอนหายใจ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนคนที่นั่งใกล้ต้องใช้ปากช่วยคลายให้ 

“ดุแบบนี้ พี่ว่าน่าจะได้แฝด”

ร่างโปร่งหันไปมองคนเนียน จะนินทาชาวบ้านก็ไม่ต้องดึงเขาไปซุกอกกลางร้านอาหารก็ได้มั้ง เเถมเมื่อกี้จุ๊บปมคิ้วก็ยังไม่ได้ชำระความ

“เยอะไปป่าว”

“อะไรเยอะครับ เเฝดสองคงไม่เยอะเท่าไหร่ ไอ้คยูมีรายได้พอเลี้ยง”

“ที่เนียนกับฮยอกอ่ะ ทั้งจูบทั้งกอดนะ คืนนี้ส่งไปนอนอ้อนคุณคยูอีกคืนดีมั้ย”

“ขอโทษครับ” ร่างสูงรีบถอยตัวห่าง ทำที่เป็นเกาหัวเเก้เก้อ “มันเป็นล็อกประจำ กระทำไปด้วย
กริยาออโตเมติก ไม่ต้องรอสมองกระดิกสั่งการ”  

“เรียนหมอมาหลายปี เพิ่งรู้ว่ากล้ามเนื้อปากกับเเขนมันขยับได้โดยไม่ผ่านสมอง การค้นพบครั้งใหญ่ของวงการมนุษยชาติเลยเนาะ”

“คุณหมอครับ เวลานี้ใครเขาพูดเรื่องวิทยงวิทยาศาสตร์กัน ทุกการกระทำมันออกมาเพราะใจเรียกร้อง รอน้องมาดูเเล ถ้าน้องยังไม่เเคร์ พี่ก็จะเเถปล้ำและขืนใจ”

ฮยอกเเจหน้าเเดงซู่ไอ้ที่อินโทรไว้ให้ในห้องน้ำก่อนมาทานอาหารมันยังไม่พอใจใช่มั้ยไอ้ลิ่วล้อ 

“อย่าเสียเวลาครับคุณหมอ เรามาขยับร่างกาย Exercise หาลูกแฝดที่ต่างประเทศกันดีกว่าครับ” 

สาบานว่าลีฮยอกเเจไม่อยากจะยอม เเต่ถ้าเขาขัดขืนไอ้หื่นนี้ก็จะแถปล้ำเขาอยู่ดี เพราะฉะนั้นถ้ายอมๆ ไปก็จะเป็นผลบวกกับเขาทั้งสองฝ่าย ซีวอนหยุดหื่นส่วนเขาก็สนุกดี ^^ 

ลีทงเฮเข้ามาในห้องก็ได้ยินเสียงใครอีกคนเปิดประตูตามมาติดๆ เขาจึงรีบรวบเอาชุดนอนที่เเขวนไว้และผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปเลย ออกมาอีกทีก็เห็นผู้ชายตัวสูงๆ นั่งหน้าซึมอยู่ที่โซฟา

“ทงเฮ..” คยูฮยอนเรียก เเต่เห็นสีหน้าเย็นชาเเล้วก็ใจเสีย ทงเฮไม่เคยนิ่งกับเขาเเบบนี้ อย่างดีไอ้ตัวเล็กก็เงียบได้เเค่ห้านาทีสิบนาทีเเต่นี่เข้าไปอยู่ในห้องน้ำเกือบจะสองชั่วโมง ออกมาก็สายตาห่างเหินใส่ ถ้าจะโกรธ จะว่า จะเหน็บเขาเหมือนที่ทำให้ได้ยินเป็นประจำคงจะดีกว่า หรือจะประทุษร้ายใดใดเอากับร่างกายเขาก็ได้ เเต่อาการเฉยสนิท เรียกเเล้วเงียบ มองเเล้วไม่มองตอบ ทำเหมือนเขาไม่ได้หายใจอยู่ใกล้ๆ กันเเบบนี้ เขาไม่เคยเจอจริงๆ 

คิมฮีชอลตั้งใจจะรับน้องสะใภ้หรือไล่กันเเน่ 

“ไปอาบน้ำสิ” น้ำเสียงเรียบๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากบาง ปกติถ้าฉุนเขาต้องมีน้ำเสียงหงุดหงิดผสมมาบ้าง แต่ครั้งนี้พูดเเบบไม่ผสมอารมณ์ใดใดลงไปเลย โจวคยูฮยอนปวดใจ

“ทงเฮครับ” คยูฮยอนสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างหอมกรุ่นจากชมพูกลิ่นกล้วยไม้ ทงเฮถอยเท้าหนีทันที ตาเรียวมองหน้าหล่อคมนิ่ง เหมือนจะใช้สายตาขู่ให้หยุด ซึ่งมันก็ได้ผล รู้ว่าน้องน้อยกำลังขุ่นใจ คนที่นับตัวเป็นพี่ก็รู้ว่าควรสงวนกริยา

“ถ้าพี่เข้าไปอาบน้ำแล้วทงเฮจะไม่หนีไปไหนใช่มั้ย”

ร่างบางกดหน้าลงกับอกเป็นการรับคำ แต่หารู้ไม่ว่าเเผนชำระเเค้นที่อยู่ในใจมันคุกรุ่นจนรอไม่ไหว ถ้าหนีไปแล้วพรุ่งนี้คิมฮีชอลจะหน้าหงายได้ยังไง

ผู้บริหารหนุ่มอาบน้ำเร็วที่สุดตั้งเเต่เขาเกิดมาเลยกระมัง สบู่ก็ยังไม่ทันถูทั่วตัว กระดุมชุดนอนก็ติดไม่ทันหมด ปลายเท้าก็พาเจ้าของมาหยุดอยู่นอกประตูห้องน้ำเรียบร้อยเเล้ว

ห้องที่สว่างเมื่อครู่สลัวลง ทงเฮคงหรี่ไฟเตรียมเข้านอน ร่างสูงเอาผ้าเช็ดตัวไปแขวน เเล้วย่างก้าวเเผ่วเบาไปที่เตียงนอน เขากลัวน้องหลับไปแล้วเเล้วเสียงจะไปกวน เเต่เมื่อมองให้ชัด คนที่หน้านิ่งยังนั่งพิงหัวเตียงอยู่เหมือนจะรอ

ถ้าทงเฮรอเขานอนเเปลว่าความขุ่นในใจคงคลายลงบ้างเเล้ว เขาไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าน้องหึงที่คิมฮีชอลมานัวเนียด้วย เเต่คำพูดบางประโยคที่พี่ชายเขาจงใจรุนเเรงใส่คงทำให้น้องเคืองได้มากอยู่ ที่สำคัญวันนี้บนโต๊ะอาหารเขาไม่ได้ดูเเลทงเฮเลย ลูกชายหัวเเก้วหัวเเหวนของคุณเเม่เอาเเต่จะล็อคหน้าเขาไปป้อนข้าวป้อนน้ำเหมือนกับที่มันเคยทำกับเขาตอนอยู่ประถมอย่างไรอย่างนั้น 

แล้วน้องจะไม่โกรธได้ยังไง มีวันไหนที่นั่งกินข้าวกันเเล้วเขาไม่เอาใจใส่ดูเเลทงเฮบ้าง 

“นั่งสิ” เสียงทงเฮเรียบมากเเต่โจวคยูฮยอนก็สะดุ้ง ถ้าอีกฝ่ายคีบบุหรี่ไว้ที่ปลายนิ้ว เเล้วสภาพห้องดูเก่ากรังกว่านี้หน่อย เขาคงนึกว่าตัวเองเป็นสาวน้อยพรหมจรรย์ที่โดนมาเฟียคุมซอยเรียกมาใช้บริการเป็นครั้งเเรก 

ร่างสูงหย่อนตัวลงบนเตียงนุ่ม เขาพาดขายาวขึ้นเตียง ไม่ทันจะได้หันหน้าหาคนหน้าหวาน น้ำหนักที่กดทับลงมาบนตักก็ทำเอาสะดุ้งเฮือก ใช่เเน่เเล้วพี่นักเลงเขาคงอยากจะคุมซอย เเล้วที่ทำหน้าขึงขังนั้นจะขู่ให้โจวคยูฮยอนสาวพรหมจรรย์กลัวใช่ไหม

มือเรียวยกขึ้นปลดกระดุมชุดนอนผ่าหน้าของผู้บริหารหนุ่มทันทีสามเม็ด 

ทั้งตื่นเต้นทั้งกดดัน ลีทงเฮทำให้หัวใจโจวคยูฮยอนเต้นอย่างบ้าคล่ัง ไม่ทันได้กลืนก้อนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ

งั่ม!! โดนงับ ร่างสูงร้องในใจ ลีทงเฮฝังเขี้ยวมาตรงเเอ่งชีพจรตรงต้นคอเขาอย่างไม่เบา นี่เจ้าตัวเล็กกำลังเเก้เเค้นหรือว่าคืนนี้พระจันทร์เต็มดวงเเล้วไอ้ตัวร้ายเป็นมนุษย์หมาป่าจำเเลงมา

ถ้าจะเป็นแบบนั้นจริง ลีทงเฮคงเป็นหมาป่าที่น่ารักที่สุด ขนฟูอ่อนนุ่ม ตาขุ่นร้ายแต่ก็ขี้อ้อน เเถมเขี้ยวก็เเค่ซี่เล็กๆ พอเเค่กัดให้คันๆ แสบๆ ไม่ได้เจ็บหรือทรมานมากมาย

  หลังจากฝังเขี้ยวทำโทษคยูฮยอนเเล้ว ริมฝีปากสีชมพูสวยที่ชายหนุ่มเองชอบจะลิ้มชิมรสก็ขบเม้มรอยนั้นสลับไปกับการดูดเบาๆ 

ใครไปเทิร์นโปรให้อีหนูเขา ใครสั่งใครสอนให้ทำร้ายผู้ชายด้วยวิธีเเบบนี้ โจวคยูฮยอนขอเวลาสำรวจซี่โครงตรงช่องอกตัวเองสักห้านาที มันโดนหัวใจเขากระเเทกแตกออกมาหรือยัง 

ลีทงเฮย้ายฝั่ง งับเขาเเล้วก็ดูดเล่นเหมือนต้นคอเขาเป็นไอติมพี่สิงห์เเพดเดิ้ลป๊อบ

“ทำอะไร..อืม..” ร่างสูงข่มเสียงครางเครือในลำคออย่างลำบาก ถึงน้องจะไม่เชี่ยวแต่พี่ก็เสีียวไม่อยากทน 

“แสดงความเป็นเจ้าของ” ทงเฮตอบได้ตรงตามใจคิด 

“ทำทำไม..”  

ลีทงเฮไม่ตอบ ร่างที่นั่งแหมะอยู่ตรงหน้าขาเขายังขยับปากไปตามฐานคอร่างสูง ลีทงเฮจะรู้มั้ยว่ากำลังปลุกปิศาจที่พยายามเข้าถ้ำจำศีลอยู่หลายคืนให้ตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

คนตัวเล็กถอนหน้าออกมาดูผลงาน หลังจากได้รอยสีเเดงอมม่วงช้ำเลือดสมใจ รอยยิ้มหวานใสก็ปรากฏขึ้นให้คนมองได้ชื่นใจอีกครั้ง

ลีทงเฮกร่างมากเลยนะ ที่กล้ามามีเรื่องกับเจ้าตัวราคะในร่างกายเขา

“พี่คยูฮยอน!” เสียงใสเรียกเสียคนที่กำลังมองตาเยิ้มสะดุ้งเฮือก

“ว่าไงครับน้องทงเฮ” 

“พรุ่งนี้ใส่เสื้อเชิ้ตนะ”

“ครับ พี่เตรียมมาหลายตัว”

“เอาตัวที่คอลึกๆ เเล้วปลดกระดุมลงมาสักสามเม็ด”

“ทำไมครับ”

“เจอหน้าคุณคิมฮีชอลเเล้วก็กระพือคอเสื้อให้ดูเหมือนอากาศร้อน”

“ครับ พี่ไม่ขัด”

“หึหึ ให้มันรู้ซะมั่งว่าโจวคยูฮยอนเป็นของใคร!”

ถ้าหึงถ้าหวงเเล้วน้องจะประกาศระดับความสัมพันธ์ให้สาธารณะชนรู้เเบบนี้ทุกรอบ พี่คยูฮยอนคงต้องขยันอ้อร้อให้เท่าชเวซีวอนเเล้วกระมัง 

ลีทงเฮไม่โวยวายเสียงดัง ไม่ทะเลาะกับใครให้เขาปวดหัว เเต่การเอาคืนของน้องกลับทำให้หัวใจเต้นเเรง แล้วที่เเสร้งทำเป็นเย็นชาใส่เมื่อครู่ก็เนียนนักนะ

มือใหญ่เกี่ยวเอวบางไว้ไม่ให้ไปไหน 

“โจวคยูฮยอนเป็นของใครหรอ” ถามเอาอย่างหน้าซื่อที่สุด เเค่นั้นก็เห็นคนตาเรียวทำปากยื่น 

“ใครทำรอยไว้ให้ก็ของคนนั้นเเหละ” 

“ของลีทงเฮรึเปล่า” เสียงทุ้มถามเอาใจ เเถมยังลูบไล้ช่วงเอวใต้ร่มผ้าเเผ่วเบา ใบหน้าหวานหงึกหงักอย่างไม่รู้ว่าภัยเงียบใกล้ตัวมันอันตรายกว่าศัตรูที่ที่ประกาศตัวกร้าวมาก 

“โจวคยูฮยอนตกเป็นของลีทงเฮ แล้วลีทงเฮอยากเป็นของโจวคยูฮยอนบ้างมั้ย”

แอร๊! สถานการณ์เเบบนี้ลีทงเฮลืมคำนึงถึง จะลุกก็ไม่ทันเพราะเอวโดนอีกฝ่ายล็อกไว้แล้ว แถมใบหน้าหล่อคมก็ขยับเข้ามาจนใกล้ 

“ลองเป็นของพี่ดูมั้ย เเล้วทงเฮจะติดใจนะ”

โจวคยูฮยอนกำลังชวนให้ลีทงเฮเสียตัวโดยใช้คำพูดเหมือนจะจูงมือกันไปซื้อขนมหน้าโรงเรียน นี่มันเรื่องใหญ่ถึงขั้นศักดิ์ศรีความเเมนเลยนะ 

“ถ้าทงเฮไม่ลุกจากตักพี่ก่อนพี่พูดจบเเปลว่ายอมนะ พี่ไม่ได้ขืนใจทงเฮนะ”

พูดเหมือนมีช้อยส์ให้เลือกเเต่มือใหญ่ที่กดเอวบางไว้ไม่ให้ขยับไปไหนมันหมายความว่ายังไง!!

ทงเฮขยับตัวยุกยิก มือเรียวยกขึ้นยันอกอีกฝ่ายไว้ ท่าทีขัดขืนน้อยๆ ยิ่งช่วยกระตุ้นอารมณ์หวามไหวให้พัดกระพือราวลมพายุบ้าคลั่ง

อ่า...น้องเจี๊ยบบอกว่าถ้าปล่อยให้ผู้ชายเก็บกดมากๆ เวลาประทุมันจะรุนเเรงเหมือนภูเขาไฟ 

ร่างโปร่งกำลังชั่งใจ เเต่เเรงคนหนุ่มที่มีคนน่ารักขึ้นมานั่งยั่วถึงตัก มันก็มากเท่าช้างพลายที่ตกมันเเล้วไม่มีโซ่รัดข้อเท้าไว้

ลีทงเฮโดนประกบปากเเล้ว มือที่ยันอกเลยกลายเป็นต้องยกขึ้นคล้องคอให้ได้ท่าทางที่เหมาะสม เเต่ไม่ได้สมยอมนะ เขาเเค่จะช่วยสงบภูเขาไฟไม่ให้ประทุออกมาทำร้ายมวลมนุษยชาติต่างหาก! 

คยูฮยอนพยายามข่มอารมณ์อย่างมากเพื่อสร้างความทรงจำครั้งเเรกที่น่าประทับใจ 

จูบอ่อนโยนไม่รุนเเรง ไม่รีบเร่ง เเต่ค่อยๆ สร้างบรรยากาศความหวานให้กระพือขึ้นทั่วตัว มันก็เหมือนหลอกเด็กประถมด้วยขนมหวาน เเต่ผิดตรงที่ลีทงเฮเป็นเด็กผู้ชายที่ซื่อตรงกับอารมณ์และไม่ยอมให้ใครข่มศักดิ์ศรีความเเมน!

จูบมาก็จูบกลับ โจวคยูฮยอนปลดกระดุม เขาก็ถอดเสื้อ ส่วนใครจะรุกใครจะรับ อันนี้เป็นความลับของสองคน >~<


See yah!

1. ตอนนี้มีเฮ แต่ต้องไปถามคยูกันเอาเองนะค่ะว่าจัดการน้องยังไง หรือตกลงพี่คยูโดนน้องกด เเอร๊!
2. เรามาต่อฟิคทุกวัน ไม่เคยขาด เพราะฉะนั้นคอมเม้นท์ให้กำลังใจกันสักนิดนะค่ะ บางครั้งมีเรื่องไม่สบายใจอื่นๆ ได้มาอ่านคอมเม้นท์ในนี่ สภาพจิตใจก็ดีขึ้นนะค่ะ ^^ 
Ps ขอบคุณเพื่อนๆ ที่ช่วยเอาฟิคไปโปรโมตให้นะค่ะ ^^ มาแจกหอมคนละทีสองที 55

3. เปิดจองหนังสือเลยดีกว่า 

ระเบียบการจอง (ไม่ถึง 50 เล่มไม่พิมพ์นะค่ะ)

1.ส่งเมล์มา still_holy_5@hotmail.com นะค่ะ หัวข้อ จอง ต้องโดน(จูบ) หรือ จอง Kiss me pls! ก็ได้ค่ะ 

2. วันที่ 4 มิย. 54  ออเฟียสจะเมล์เเจ้งว่า ตกลงจะรวมเล่มหรือไม่ (กรณีไม่ถึง 50 เล่ม นี่ไม่รวมนะค่ะ ไม่ไหวจริงๆ ค่ะ) พร้อมส่งรายละเอียดการส่ง, โอนเงินรวมทั้งราคาหนังสือให้ เเจ้งคร่าวๆ ว่าน่าจะประมาณ 350 บาท ดูจากจำนวนหน้าตอนนี้นะค่ะ อาจขึ้นหรือลงตามหน้ากระดาษค่ะ) 

3. ในเมล์โปรดระบุ จำนวนเล่ม และชื่อจอง (ชื่อที่ใช้ในบอร์ดก็ได้ค่ะ) 

4. กรณีพิมพ์ พิมพ์รอบเดียวตามจำนวนจองนะค่ะ เพราะฉะนั้นถ้าจะจองก็จองเลยเนอะ... อย่าลังเล ไม่พิมพ์รอบสองจริงๆ (ตอนนี้ภาวนาให้ถึง 50 เล่มกันก่อนดีกว่า 55+)