ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    End | Kiss Me Pls! ^}{^ ต้องโดน(จูบ)

    ลำดับตอนที่ #14 : 13. be forever by your side ^^

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.95K
      97
      1 พ.ค. 54

    13. 

    วันศุกร์ ทงเฮ ฮยอกเเจเเละซีวอนมาถึงบ้านพักตากอากาศที่ริมทะเลฝั่งตะวันออกของเกาหลีใต้ด้วยเวลาไม่กี่ชั่วโมง เนื่องจากความสามารถในการเหยียบคันเร่งของเชวซีวอนก็ไม่เป็นรองเรื่องความเนียน


    บ้านสองชั้นหลังใหญ่ตั้งอยู่หน้าหาดได้อย่างน่าอิจฉา บ้้านปูนเปลือยโปร่งๆ ตกเเต่งด้วยหน้าต่างกระจกบานใหญ่โดยรอบ เเม้เชวซีวอนจะอยู่ไกลถึงคณะวิศวกรรมเเต่ด้วยความเนียนเขาเลยมีเพื่อนในสถาปัตย์ไม่น้อยเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นจะสนิทสนมกับโจวคยูยอนและลีซองมินได้อย่างไร บ้านหลังนี้ก็ได้เพื่อนระดับหัวกะทิคั้นออกมาให้สดๆ แล้วอำนาจเงินสกุลเชวก็มีมากจนพ่อเขาเจียดเศษมาให้สร้างบ้านหลังนี้ให้เขาเอาไว้พักผ่อนยามไม่อยากไปนอนเล่นที่ฮาวาย หรือไกลกว่านั้น


    รวยน่ารังเกียจจริงๆ! 


    ด้านล่างของบ้านเป็นห้องโปร่งๆ เชื่อมถึงกันหมด ทั้งห้องนั่งเล่น ขนาดกว้าง บาร์เครื่องดื่ม ห้องครัว เเละระเบียงไม้สีเข้ม ยกพื้นสูงทอดยาวออกไปด้านหน้าทะเลให้ออกไปนั่งชิงช้าไม้รับลมได้ตลอดวัน รอบระเบียงคนดูเเลบ้านปลูกต้นโมกข์ซ้อนไว้หลายกระถาง เเม้ยามนี้ดอกยังไม่บานแต่สีเขียวชอุ่มของใบก็ช่วยคลายความตึงเครียดของเหล่าคนเมืองได้ดีนัก หากรอให้กลิ่นหอมของดอกกรุ่นกำจายออกมาพร้อมลมกลางคืนและเสียงคลื่นเสนาะหู คำว่าสวรรค์บนดินคงอยู่ไม่ไกลจากบ้านหลังนี้นัก 


    ห้องนอนทั้งสามห้องอยู่ชั้นบน โดยสามารถเดินขึ้นไปได้ด้วยบันไดเวียนด้านใน หรือจะเข้าจากตัวระเบียงก็ได้


    ถึงจะมีสามเเต่มันก็ถูกใช้แค่สองเท่านั้น เจ้าของบ้านตัวสูงไม่ยอมนอนเเยกห้องกับคุณหมอสุดที่รักเด็ดขาด 


    ทงเฮได้เจอทะเลเลยสดชื่นขึ้นหน่อย ร่างโปร่งเเยกตัวไปพักตั้งเเต่มาถึง จากในห้องนอนเองก็สามารถมองเห็นทะเลเเละรับลมได้ชัดเนื่องจากเน้นโครงสร้างเป็นกระจกโปร่งๆ เชวซีวอนก็อยากจะลากลีฮยอกเเจเข้าห้องลงกลอนแล้วออกมาอีกทีวันมะรืนเลยเหมือนกันถ้าไม่ติดตาเขียวๆ นั่น


    “ทำไงดี” หมอหนุ่มเปิดประเด็นเมื่อลากคุณชายสุดหล่อมานั่งลงตรงชิงช้าริมระเบียงได้ 


    “ทำอะไร ปกติผมก็ทำให้ฮยอกอยู่เเล้วนี่นา ลูกไก่น้อยเเค่นอนเฉยๆ ให้ผมเชยชม” ฮยอกเเจบิดพุงไร้ไขมันอย่างหมั่นไส้ 


    “ผมหมายถึงทงเฮต่างหาก” 


    “อย่าริจะมีชู้ เเม้คุณทงเฮจะน่ารักแต่ผมก็ไม่อนุญาตให้ฮยอกเข้าไปนัวเนียนะครับ”


    คนตัวเล็กพองลมเต็มเเก้ม ร่ำๆ จะลุกมาเตะหน้าเเข้งให้เขียวสักทีเเล้ว พาออกนอกเรื่องตลอด


    “โอ๋ อย่าเพิ่งงอน มาให้วอนจูบปลอบสักทีสิครับทูลหัว”


    ฮยอกเเจกระเเทกตัวนั่งลงที่เดิม ไอ้สิงโตหื่นตัวดีก็กอดหมับรัดเขาเข้าไปเต็มอก แล้วกดจูบที่
    ขมับไปหนึ่งที


    “ชื่นจาย~”


    “พร้อมฟังได้ยัง” ฮยอกเเจถามเสียงเเข็ง ยอมขาดทุนให้เเล้วนะ


    “ก็วอนสมาธิสั้น อยู่ใกล้ฮยอกเเล้วหัวใจมันกะตึ๊กกะตั๊ก พาลจะคิดไปถึงเรื่องนั้นทุกที”


    “ฉันจะไปขอยาลดสมรรถภาพทางเพศจากโรงพยาบาลมาละลายน้ำให้กิน ระวังไว้เถอะ”


    “วอนน้อยไม่คึกคักแล้วฮยอกนั้นเเหละจะตรอมใจ” ร่างสูงไหลตัวลงนั่งหมิ่นๆ ที่ปลายชิงช้า เอา
    คอพาดพนักไม้พร้อมจับมือเล็กขึ้นมาเล่นนับนิ้วอย่างอารมณ์ดี บางครั้งก็มาหอมๆ ดมๆ ทำเหมือน
    เป็นตุ๊กตานุ่มนิ่ม


    ร่างบางถอนใจเเรง เขาต้องหยุดต่อคำแล้วเข้าเรื่องสักทีเเล้ว


    “ทงเฮกำลังอกหก” 


    ซีวอนพยักหน้ารับ ข้อนั้นเค้ารู้


    “อกหักจากโจวคยูยอนเพื่อนวอนนั่นเเหละ”


    คราวนี้คุณชายถึงกับสมาธิกลับเข้าร่าง เด้งตัวนั่งตรงเเล้วทำตาโต 


    “ไอ้เพื่อนคยูไม่ชวนกูเลย มันไปเจอน้องทงเฮตอนไหน ทำไมไม่บอกกันเลยว้า รู้งี้จะได้ไปด้วย” 


    ฮยอกเเจหน้าง้ำ ดูพูดเข้า เดี๋ยวเจอตบเเล้วเเม่จะหมกไว้กับสาหร่ายทะเล


    “ล้อเล่น เล่าเร็วรอฟังอยู่” ซีวอนโอบคุณหมอตัวเล็กมาไว้กับอกเขา มือข้างที่ว่างก็จับผมเล่นบ้าง
    เล่นมืออีกฝ่ายบ้างไปเรื่อย ฮยอกเเจถอนใจยาวก่อนจะเล่าเรื่องตั้งเเต่ต้นจนจบให้ฟังอย่างหมดเปลือก 


    “วอนเป็นตัวต้นเหตุทั้งหมด ต้องช่วยคิดเลย” 


    นั่งมองปากเเดงๆ เล่าจ้อยๆ อยู่เพลิน เจอศอกกระทุ้งพุงเข้าทีเดียว หล่อเเทบตกเก้าอี้


    “เค้าไปเกี่ยวตอนไหนอ่ะ” นอกจากจะเนียนมั่วเเล้วยังเนียนไซร้อีก ฮยอกเเจยันหน้าไอ้หล่อลามกออกไปจากซอกคอเขา


    “ทงเฮบอกว่าคนที่เป็นนายหน้าจะหาอีหนูมาให้คุณโจวคยูยอนชื่อ ชเวซีวอน”


    “เเล้วเกี่ยวอะไรกับวอนอ่ะ” ไอ้คุณชายรวยพันล้านอย่างทำหน้าตายได้ธรรมชาตินัก ฮยอกเเจมองตาขุ่น ใช้ตากดดันอยู่นานคนหล่อร้ายก็ยิ้มเเห้ง 


    “วอนเเค่เสนอความคิดเเต่ยังไม่ทันทำจริงสักหน่อย ไอ้คยูก็ไปลากน้องทงเฮมาเอาออเอาเองเสร็จสรรพ”


    “แล้วทำไมไม่ห้ามเพื่อน?” ฮยอกเเจถามเสียงหงุดหงิด


    “ก็เพื่อนคยูมันเคยมาปรึกษามั้ยล่ะ เสร็จสมอารมณ์หมายเเล้วก็ตีจาก ได้ครองทั้งซองมินและน้องทงเฮคนสวย ปล่อยหล่อเเละรวยให้อยู่กับคุณหมอตัวเล็กชอบดุๆ ช่างน่าสงสาร”


    “ชเว ซีวอน ดุเเล้วตามมาทำไม!” ฮยอกเเจหันมาประจันหน้ากับไอ้เเฟนตัวเเสบ เห็นตาดำๆ หวานๆ ยิ้มกริ่มเเล้วยิ่งโมโห


    “กลัวว่าไม่มีใครเถียงด้วยแล้วหมอจะเหงา อยากตรวจหัวใจมั้ยจ๊ะ จับเลยอนุญาต หรือถ้าหมออยากโดนตรวจภายในก็เชิญได้ที่ห้อง เรามีเตียงนุ่มนิ่มเด้งดึ๋ง สปริงดีไม่มีหย่อนไว้รอบริการ” 


    “นอนกลางคืนระวังเถอะจะเฉือนทั้งหมดเอาไปทิ้งทะเล” ฮยอกเเจขู่ให้เเก้เขิน


    “โอ๊ะ! อย่างนั้นก็ต้องทำให้หมออ่อนเเรง จะได้ไม่ตื่นมาเเกล้งเราตอนดึก”


    คุณหมอหนุ่มทั้งเขินทั้งโกรธ ดูตาเข้าสิพราวระยับ พูดจาลามกได้หน้าเฉยที่สุด 


    ซีวอนเห็นหน้าใสงอง้ำก็อมยิ้ม เขาดึงคนหน้าบ้ึงให้พิงลงมาบนอกเเล้วอ้อนเอาเสียงนุ่มตรงริมหู
    “รักนะเลยหยอก”


    ฮยอกเเจถอนหายใจ โกรธไปก็เท่านั้น งอนไปก็เหนื่อยเปล่าสุดท้ายเขาก็เเพ้ทางไอ้หนุ่มปากหวานทุกที กลับมาที่เรื่องเดิมดีกว่า


    “วอน เเล้วเอาไงต่ออ่ะ วอนคิดเลย” พอคนรักจับเเขนเขาเขย่า เเถมยังช้อนตาอ้อนด้วยองศาที่
    ปิศาจราคะมันกระพือปีกผับๆ ชเวซีวอนก็หูอื้อตาลายเเล้ว 


    “เรื่องเเบบนี้มันต้องคิดนาน วอนว่าเราไปนอนคิดบนเตียงนิ่มๆ กันดีกว่าฮยอก นั่งตรงนี้วอนเจ็บ
    ก้น”


    “นั่งตรงนี้ดีเเล้ว ฮยอกจะดูทะเล” เสียงใสอ้อน เเล้วชี้ไปไกลๆ ตรงที่คลื่นลูกเล็กๆ กำลังล้อเล่นกับชายหาด 


    ไอ้ฉ่อยวอนนั่งตรงนี้เเล้วเจ็บก้น เเต่ถ้าฮยอกเข้าห้อง หึหึ ... บอกว่าเจ็บก็ไม่เห็นจะเคยสงสารหรอก!


    “ฮยอกเเจอ่า~” เสียงทุ้มต่ำทอดเสียน่าสงสาร เเล้วตาดำๆ นั่นอีกมองมาปริบๆ เหมือนเขาไปทำอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจนักหนา เเค่พื้นชิงช้ามันเเข็งเท่านั้น ถ้าไม่ติดว่าไอ้ชายฉ่อยตัวใหญ่กว่าเขามากจะยอมให้นั่งตักอยู่หรอก


    “ไปนอนคิดกันบนเตียงนะๆ นุ่มๆ หัวจะเเล่นมาก”


    ฮยอกเเจมองอีกฝ่ายเเล้วก็เเบะปาก ถ้าทำอะไรมากกว่านอนคิดละก็ กลับไปโซลเขาจะเอายาลดสมรรถภาพมาให้กินจริงๆ ด้วย



    วันเสาร์คยูยอนขับรถไปโรงพยาบาลเหมือนที่ทำปกติ เขาเเวะซื้อดอกกุหลาบสีชมพูช่อโตให้ซองมิน เเล้วรีบเดินไปหาคนป่วยที่ห้อง 


    ร่างสูงเคาะประตูก่อนเดินเข้าไป เด็กที่บ้านซองมินจ้างมาเฝ้าไข้ตอนกลางคืนกำลังช่วยคนป่วยทานอาหารเช้าอยู่ เเต่พอร่างบางเห็นคนรักมาเขาก็ให้คนดูเเลกลับบ้านได้เร็วกว่าปกติ 


    ซองมินอ้อนขอดอกไม้ไปดูเหมือนทุกที คยูยอนก็ประคองส่งให้ด้วยความถนอม


    “วันนี้ช่อใหญ่จัง” ซองมินยิ้มหวานให้คนมองได้ชื่นใจเเล้วเอาจมูกเข้าไปสัมผัสกลิ่นสดชื่น กริยาน่ารักแบบนั้นดูเเล้วช่างเพลินตา


    มือเล็กๆ ยื่นดอกไม้คืนกลับให้คนให้เเล้วบอกให้เอาไปใส่เเจกันเหมือนทุกครั้ง คยูยอนรับทำมันด้วยความรัก เขาละมุนละไมแม้กระทั่งว่าเลือกตำเเหน่งของดอกให้สามารถชูช่อออกมาทักทายซองมินได้เท่าๆ กัน


    หลังเอาเเจกันมาวางให้ที่โต๊ะ คยูยอนก็มายืนชิดขอบเตียง วันนี้ซองมินนั่งห้อยเท้าลงมา เขาเลยเเทรกตัวเข้าไปตรงกลาง ซองมินเเหงนหน้าขึ้นมอง


    ดูเอาเถอะเจ้าตัวเล็กทำตาท้าทายเขามากมายทีเดียว 


    ร่างสูงค้อมตัวลงเอาสองมือยืนไว้กับที่นอน ใช้หน้าผากชนกับอีกฝ่ายแต่ยังไม่ใกล้ไปกว่านั้น เขาเห็นฟันซี่เล็กๆ ขบริมฝีปากล่าง เเล้วก็สัมผัสได้ว่ามือผอมบ้างยกขึ้นมาคล้องบ่าเขาไว้


    “จะให้มินรุกหรอครับวันนี้” คนป่วยถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ขึ้เล่น แถมเเววตาก็ยังซุกซนไม่เเพ้กัน


    คยูยอนจุดยิ้มร้าย ใช้ปลายจมูกหยอกเย้าเอากับเเก้มอีกฝ่ายเเต่ก็ยังไม่ทำอะไรเกินเลย ร้อนให้คนป่วยต้องเลื่อนมือมาล็อกแก้มเขาเเล้ว เอียงหน้ามอบกลีบดอกไม้อ่อนโยนให้เจ้าผึ้งตัวดีเอง 


    ริมฝีปากเล็กๆ หวานเสียยิ่งกว่าหวาน ยามที่มันขบเล็มริมฝีปากสีเเดงสดของอีกคน เจ้าของถึงกับครางอือในลำคอ 


    ซองมินจูบเก่งเพราะฝึกวิทยายุทธ์มากับไอ้คนตัวสูงที่กำลังเอาเปรียบเขานั่นเเหละ 


    คยูยอนหยุดนิ่ง เพียงใช้สายตาท้าทายเท่านั้น ซองมินก็รุกหนักขึ้นเดินหน้าสอดลิ้นเข้าไปทักทายเเนวฟันสวย 


    หลังจากมอบความหวานรับอรุณรุ่งให้กันอยู่นานคยูยอนก็ถอนหน้าออก แต่กระนั้นเขาก็ยังจูบย้ำกลีบปากบางอยู่เบาๆ ชายหนุ่มไม่กล้าลงเเรงมากไปเพราะกลัวว่าจะช้ำ เเต่เขาก็หักใจหนีความนุ่มนวลอ่อนหวานนั้นไม่ได้ ทั้งคู่คลอเคลียกันอีกพักใหญ่จนเสียงหวานใสต้องเอ่ยเเซว


    “ตะกละ” 


    ตากลมค้อนแต่คยูยอนก็รู้สึกว่ามันหวานกว่าดุ


    “ยังไม่กินข้าวเช้าเลยหิว”


    ซองมินเข้าใจความนัยน์ที่อีกฝ่ายเเฝงมา มือเล็กเลยตีไหล่กว้างด้วยความเขิน หากเป็นก่อนหน้าเขาเข้าโรงพยาบาล ก่อนที่จะปล่อยให้คยูยอนไปเรียนที่อังกฤษคนเดียว เวลาทานอาหารเช้าของเจ้าตัวสูงไม่ได้หยุดเเค่ตรงปากเขาหรอก


    “เก็บกดรึเปล่าเนี่ย” ซองมินประคองหน้าหล่อๆ ดู 


    ชายหนุ่มส่ายศีรษะ “เเต่พอมินออกจากโรงพยาบาลผมจะไม่ยอมให้ออกจากห้องสามวันสามคืนเลยจริงๆ”


    ใบหน้าหวานซับสีเลือดจัด ดูพูดเขาน่าตีน้อยเสียเมื่อไหร่ เเต่คนป่วยก็หักใจตีไม่ลง ถึงคยูของเขาจะตัวใหญ่เเต่ก็กลัวว่ากล้ามเนื้อสวยๆ จะช้ำเหมือนกัน


    “คยูสั่งข้าวมาทานมั้ย” ซองมินถาม “หรือจะกินกับมิน เเต่มีเเต่ข้าวต้มเละๆ คยูคงไม่อิ่มหรอก”

    ชายหนุ่มส่ายหน้า “ให้มินอิ่มก่อน เดี๋ยวคยูค่อยว่ากัน”


    “มีนมกล่องของโรงพยาบาลในตู้เย็น ไปเอามาดูดก่อนสิ”


    “อยากดูดปากมากกว่า”


    “ทะลึ่ง!” มือเรียวฟาดต้นเเขนเข้าให้อย่างห้ามไม่อยู่ คยูยอนหัวเราะร่วน เขารวบมือเล็กๆ นั่นมาหอมก่อนจะวางลงข้างตัวคนป่วยให้เสร็จสรรพ


    “คยูป้อนข้าวให้นะ”


    ซองมินพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น เคี้ยวข้าวต้มไปดูหน้าคนหล่อไป อาหารอร่อยขึ้นตั้งเยอะ


    ช่วงสายๆ หลังจากพยาบาลเข้ามาเช็ดตัวให้เเละให้ยาตามปกติ คยูยอนก็ปีนขึ้นมานอนบนเตียงคนป่วยอย่างผิดกฏโรงพยาบาลที่สุด ซองมินขำคิก เเต่เขารู้ว่าพยาบาลจะไม่เข้ามาอีกสักพัก เลยจัดการย้ายตัวเองเข้าไปตรงที่ประจำ คือซุกตัวลงตรงอกกว้างที่ทั้งเเข็งเเรงและอบอุ่น เเก้มที่ซูบลงเพราะฤทธิ์ป่วยวางลงที่ตำแหน่งหัวใจอย่างเหมาะเจาะ ซองมินชอบฟังเวลามันเต้นตุบๆ เพลินดี คยูยอนโอบไหล่ผอมบางนั้นไว้ บางครั้งก็ลูบเบาๆ หรือไม่ก็ก้มลงมารุกรานหน้าผากมนกับปลายจมูกโด่งสวยให้ได้โดนตากลมๆ ค้อนใส่ 


    คยูยอนรู้สึกว่าใจตัวเองสงบลงทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ซองมิน คนที่รักเเละเข้าใจเขาทุกอย่าง มันช่างเรียบง่ายเเต่เเสนสุข


    “คยู~” ซองมินเรียกเสียงหวาน 


    “ว่าไงเจ้าตัวเล็ก จะอ้อนอะไรคยูอีก” 


    ซองมินย่นจมูก มันโดนลงโทษด้วยการถูกบีบเบาๆ จากมือคนตัวสูง ก่อนทั้งร่างจะถูกให้ขึ้นไปนอนทับอีกฝ่ายไว้ทั้งตัว 


    “ไม่หนักหรอ” ซองมินถามพร้อมรอยยิ้มน่ารัก อีกฝ่ายส่ายหน้าดิก ทั้งคู่สบตากันอย่างลึกล้ำ หากไม่ใช่ที่โรงพยาบาลซองมินคงไม่ได้มานอนยิ้มโดยมีเสื้อผ้าครบชิ้นเหมือนวันนี้หรอก


    “คยู ถ้ามินไม่อยู่ต้องหาคนมาดูเเลนะ”


    “คนที่ต้องดูเเลคยูก็คือมิน อย่ามาใจร้ายทิ้งกันนะ” ร่างสูงว่า พอคนตัวโตใช้น้ำเสียงงอนๆ ก็น่าเอ็นดูนัก ซองมินยืดตัวไปจุมพิตปลายคางสากก่อนจะถอยลงมาใช้สองมือประสานกันเเล้ววางคางลงบนแผ่นออกกว้าง 


    “มินหมายถึงถ้ามินไม่อยู่เเล้ว”


    “มินจะไปไหน” คยูยอนถาม ใบหน้าที่เคยขี้เล่นกลับมาจริงจังอีกครั้ง 


    เห็นอีกฝ่ายทำตาดุใส่ ซองมินก็ยิ้มเเหย “มินไม่ได้จะไปไหน มินเเค่พูดเผื่อไว้”


    “ใครจะดูเเลคยูได้ดีเท่ามิน” คยูยอนถาม เขาลูบเเผ่นหลังบอบบางเบาๆ ด้วยความรักใคร่


    “ก็อยู่กับทงเฮมาตั้งนาน เค้าดูเเลคยูไม่ดีหรอ”


    ร่างสูงมุ่นคิ้ว แล้วส่ายหน้าดิก “ทะเลาะกันทุกวัน” 


    ซองมินมองหน้าคนรักพร้อมอมยิ้ม “อยู่กับทงเฮเเล้วคยูมีความสุขมั้ย” 


    คนตัวสูงเงียบไป เขามองหน้าซองมินราวกับจะค้นหาคำตอบที่เเฝงมากับถ้อยความนั้นเเต่จนเเล้วจนรอแต่สมองก็สั่งการให้เฉไปเรื่องอื่น


    “ตอนนี้เป็นเวลาของเราสองคนนะ มินจะให้คยูนึกถึงคนอื่นทำไมครับ” 


    คนตัวเล็กขยับตัวขึ้นไปจูบริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายอย่างเอาใจ 


    “แล้วเวลาอยู่กับทงเอสองคนล่ะ รู้สึกต่างกับที่อยู่กับมินมั้ย” 


    คยูยอนหลับตาวูบ เขาไม่กล้ามองสบลูกแก้วใสๆ ที่กำลังมองอย่างใคร่รู้ พอเห็นอีกฝ่ายหนีเอาซึ่งหน้า ซองมินลุกขึ้นนั่งทับเอวเเล้วใช้สองมือเขย่าเสื้อเชิ้ตตัวสวยยิกๆ “เจ้าหมาป่าตัวร้าย อย่า
    หลับตานะ” 


    คนเจ้าเล่ห์ลืมตาทันที ซองมินก็ต้องร้องเหวอ เมื่อตัวเองถูกพลิกให้ลงไปนอนเเล้วมีใบหน้าหล่อคมก้มลงมาจนจมูกชิดกัน ตากลมค้อน เเต่คุณหมาป่าจะกลัวทำไม ริมฝีปากของลูกกระต่ายตัวจ้อยโดนรุกรานอีกครั้ง ซองมินไม่ขัด เขายอมมอบจุมพิตเเสนหวานให้คยูยอนอย่างเต็มใจ พอเจ้าคนตะกละเต็มอิ่มก็ผละหน้าออก เเต่ก็ยังไม่ยอมไปไหนไกล 


    “ทงเฮมีเเฟนเเล้ว” คยูยอนเอ่ยปาก พอเห็นตากลมเบิกกว้าง ก็ก้มลงจุ๊บปลายจมูกไปหนึ่งทีด้วยความเอ็นดูก่อนจะพูดต่อ “ครีเอทีฟที่เคยเล่าให้ฟังไง นี่ก็ขอไปเที่ยวทะเลสามวัน สงสัยคงไปด้วยกัน”


    “พูดว่าสงสัยเเปลว่าไม่รู้จริง คยูคิดเอาเองอีกแล้วใช่มั้ย”


    “ก็รูปการณ์มันให้”


    ซองมินส่ายหน้า “มินบอกกี่ครั้งเเล้วว่าอย่าคิดอะไรไปเอง สิ่งที่คยูเห็นมันไม่ได้เป็นเเบบที่คยูคิดเสมอไปหรอกนะ”


    ร่างสูงมุ่นคิ้ว ซองมินจึงใช้สองมือเล็กๆ ประคองใบหน้าหล่อเหล่าเอาไว้ ตรึงให้ดวงตาสีดำสนิทมองสบกับเขาไม่หนีไปไหน


    “คยูสัญญากับมินนะ ว่าถ้ามินไม่อยู่ต้องรีบหาคนมาดูเเลคยูนะ แล้วทงเฮก็...”


    “คยูไม่ให้มินไปไหนทั้งนั้น!” อีกฝ่ายยังพูดไม่ทันจบเสียงเข้มก็ขัดขึ้นมาซะก่อน น้ำเสียงที่ย้ำชัด หนักเเน่นราวกับคำจะสลักลงบนศิลาเเข็งเเกร่ง


    เห็นคนรักเริ่มงอเเง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนไม่ต่างจากน้ำเย็นที่ไหลชะโลมใจ “มินก็ไม่ได้ไปไหนนี่ครับ มินอยู่ตรงนี้” มือเล็กวางลงตรงกลางเเผ่นอกกว้างของคยูยอน ตำเเหน่งที่รับรู้ได้ถึงการเต้นของสิ่งที่อยู่ภายใน “มินอยู่ตรงนี้กับคยูเสมอนะ” 


    คยูยอนทิ้งตัวลงบนที่นอนเเล้วดึงตัวซองมินมากอดไว้เเน่น “อย่าพูดเหมือนจะไปไหนได้มั้ยมิน คยูไม่ให้มินไปไหนทั้งนั้น เราจะอยู่ด้วยกันเเบบนี้ตลอดไป..เข้าใจมั้ย”


    “ดื้อจัง” ร่างบางเย้า เขาวาดเเขนกอดตอบอ้อมกอดอุ่นๆ ที่มันทำให้ชุ่มหัวใจเหลือเกิน “คยู...มินอยากฟังเพลง ร้องเพลงกันดีกว่า” 


    ชายหนุ่มรับคำในลำคอ เขากดจูบหนักๆ ที่หน้าผากอีกฝ่ายก่อนจะยันตัวขึ้น เเล้วประคองให้ซองมินลุกตาม ชายหนุ่มกดปุ่มเพื่อยกหัวเตียงให้สูง ใช้หมอนรองไว้ให้คนป่วยได้นั่งพิงอย่างสบาย


    “คยูไปเอากีตาร์แป๊บนึง” 


    ซองมินพยักหน้ารับ นัยตาย์กลมจับทุกกริยาจนอีกฝ่ายกลับมานั่งลงบนเตียงเคียงกันซองมินซบหน้าลงบนท่อนเเขนเกร่ง ก่อนที่คยูยอนจะจับคอร์ทที่คุ้นเคยเเล้วเอื้อนเป็นเสียงทุ้มอบอุ่นเหมาะกับเนื้อเพลง


    “....Nothing's gonna change my love for you ...
    You ought to know by now how much I love you

     ....One thing you can be sure of.....
    I'll never ask for more than your love...
    .Nothing's gonna change my love for you ......”


    หลังคยูยอนร้องจบเพลง ซองมินก็ร้องตอบกลับบ้าง พอฟังเสียงท่อนเเรกมือใหญ่ก็รู้ทางดีดกีตาร์ให้จังหวะได้ถูกทันที

    “....You are my everything ....
    When I'm feeling discouraged
    ....Nothing seems to go my way


    You lift me up and give me courage....
    To face this world another day...
    .I get excited when I see you

    Shiver when I look in your eyes....
    .I'm glad I found you and I won't let go....
    And be forever by your side....”

    “I’ll be forever by your side” ซองมินพูดย้ำประโยคด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเเต่ทว่าหนักเเน่น ดวงตากลมสบตาคยูยอนอย่างลึกซึ้ง ชายหนุ่มวางกีตาร์ลงข้างตัวเเล้วประคองใบหน้าเล็กๆ ไว้อย่างถนอม ตามด้วยการมอบจุมพิตเเสนอ่อนหวานให้ซองมิน ภาพความหลังวันเก่าๆ ครั้งที่เขาทั้งคู่เรียนมัธยมปลายด้วยกันลอยเข้ามาทันที วันที่ตกลงคบกันในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกัน 

    เมื่อ 6 ปีก่อนในคืนฤดูหนาวที่เด็กคณะสถาปัตย์ฯ จัดกิจกรรมร้องเพลงอะคูสติกต้อนรับหิมะเเรกของปี คืนที่คนมีคู่จะมีความสุขเป็นพิเศษหรือคืนที่คนเเอบรักจะได้สารภาพกับเพื่อน รุ่นพี่หรือรุ่นน้องในคณะที่ตัวเองเฝ้าเพียรจีบ โดยอาศัยเสียงเพลงนุ่มๆ เพราะๆ เป็นเเม่สื่อ เเม้เเต่คนโสดไร้คู่ยังต้องมานั่งเชียร์พร้อมทั้งด่าในความหวานเลี่ยนของคนรักกัน คืนนั้นตอนปีหนึ่งคยูยอนหนุ่มหล่อเดือนคณะร้องเพลงนี้เพื่อขอลีซองมินเป็นเเฟน ซองมินเองที่มีสายคาบข่าวการเซอร์ไพรส์มาบอกตั้งเเต่ก่อนงานมีงานหลายวัน เลยจัดกลับด้วยการซ้อมกีตาร์เพื่อร้องเพลงรับรัก เล่นเอาโดนโห่จากรุ่นพี่เเละเพื่อนในคณะเสียงดังไปถึงคณะอื่น 


    ใครจะสน เมื่อตาประสานตา ความในใจทั้งหมดมันก็ถ่ายทอดออกมาจนหมด 


    พวกเขาสองคนเลยจูบโชว์กลางเวทีเสียเลย เสียงโห่ดังหนักเข้าไปอีก แต่ทีมเพื่อนๆ ที่รู้กันก็รีบวิ่งเข้ามาจับไมค์สัมภาษณ์สดพร้อมเล่นโจ๊กใส่ทันที วันรุ่งขึ้นภาพความแห่งความอิจฉาเลยได้เเปะไว้เต็มบอร์ดกิจกรรมที่บริเวณลานคณะ เเถมยังมีปากกาเมจิมาเขียนเเซวกันให้เป็นที่สนุกสนาน 


    ภาพความประทับใจครั้งนั้นยังคงเป็นความทรงจำที่ทำให้ทั้งคู่อมยิ้มได้เสมอ


    คยูยอนถอนจูบ มีเพียงดวงตาสองคู่เท่านั้นที่ยังเเสดงความรักอันล้นเหลือให้แก่กันเเละกัน


    เนิ่นนานกว่าร่างสูงจะปล่อยอ้อมกอด ซองมินที่ซนมาได้หลายชั่วโมงเริ่มเพลียจนต้องขอนอนพัก คยูยอนเลย จัดการเอนเตียงลง ตบหมอนให้เข้าที่ จัดการห่มผ้าให้ ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พักผ่อนโดยมีเขานั่งจับมืออยู่ข้างๆ

    อาจจะเป็นเพราะลมเย็นๆ ที่พัดเอื่อยเฉื่อยเข้ามาเหมือนเเมวเกียจคร้าน เเต่มันกับกล่อมให้หนังตาหนักของคยูยอนปรือลงมาเช่นกัน ใบหน้าหล่อคมซบลงบนมือคนป่วยเเล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไปเช่นกัน

    .
    .
    .
    .


    ‘มินไปแล้วนะ...’

    คยูยอนได้ยินเสียงหวานอยู่ริมหู เขาเห็นใบหน้าซองมินยิ้มอย่างงดงามเเต่มันกลับเลือนไปเมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้น ร่างสูงงัวเงีย เขาสบัดหน้าไล่ความมึน เสียงเมื่อสักครู่เขานึกว่าคนรักเป็นคนปลุก เเต่พอเงยหน้ามองซองมินก็ยังนอนหลับดี 


    ใบหน้าหวานดูอิ่มเอิบไร้ร่องรอยความทรมาน ต่างจากทุกครั้งที่เขาเฝ้ามองซองมินยามหลับ คิ้วที่ขมวดเเล้วแพขนตาที่ขยับเบาๆ เป็นสัญญาณว่าคนป่วยยังต้องต่อสู้กับโรคร้ายเเม้ยามฝัน


    เขายืนขึ้นเต็มความสูงเเล้วก้มลงจุมพิตหน้าผากมน


    คยูยอนหัวใจกระตุก! เขาถอนหน้าขึ้นเเล้วมองซองมินให้เต็มตาอีกครั้ง มุมปากบางที่เขามอบจูบให้ก่อนหลับยังเคลือบรอยยิ้มน้อยๆ เเต่เมื่อปลายนิ้วยาวลองสัมผัสปรากฏว่ามันเริ่มจะเย็น 


    ลมหนาวคงพัดมาเเรงไป คยูยอนให้กำลังใจตัวเอง เขาไม่กล้าเอานิ้วรอใต้จมูกอีกฝ่าย ได้เเต่ลองจดจูบย้ำๆ กับหน้าผากมน เปลือกตาบางและริมฝีปากที่เขาพึงใจ


    เย็นขึ้นทุกครั้งที่ร่างสูงสัมผัส!!


    มือใหญ่เลื่อนไปกดปุ่มเรียกพยาบาล เเล้วถอยมานั่งลงข้างคนหลับ เขาจับมือเล็กมากุมไว้ คยูยอนรู้ว่าซองมินไม่ได้ขืน เเต่นิ้วที่เหยียดตรงกลับไม่ยอมพับกำตามเเรงมือเขา


    “มินหนาวทำไมไม่บอก... คยูจะได้ห่มผ้าให้” เสียงทุ้มทอดถามอย่างห่วงใย เขาบีบอุ้งมือเล็กเบาๆ จนมีพยาบาลเดินเข้ามานั่นแหละจึงยอมถอยห่างออกมาได้ 


    พยาบาลเดินมาเเจ้งว่าซองมินจากไปได้ประมาณหนึ่งชั่วโมงเเล้ว
            ความวูบโหวงในใจทำให้ชายหนุ่มถึงกับกลั่นคำพูดตอบโต้ไม่ออก หัวใจสลายมันทรมานเพียงใด เขาเพิ่งสัมผัสมันได้สักครู่นี้เอง!! 
      
         ชายหนุ่มตั้งสติอยู่นานทีเดียวก่อนโทรเเจ้งทางบ้านของซองมิน ไม่นานคุณเเม่ของอีกฝ่ายก็มารับลูกชายกลับ 


    ร่างสูงบอกตัวเองให้นิ่งไว้ เขาควรมีสติที่สุดเมื่อตอนนี้เเม่ของซองมินก็ทำท่าจะเดินไม่ไหวและพ่อเองก็มีน้ำตาไหลปริ่ม


    “มิน...กลับบ้านกันนะ...” คยูยอนบอกเสียงสงบก่อนเดินตามเตียงที่ถูกเข็นออกจากห้องไป 




    ทางฝั่งบ้านริมทะเล ชเวชีวอนวิ่งหน้าตาตื่นลงไปริมหาดทันทีที่วางโทรศัพท์จากเพื่อนรัก ฮยอกเเจกับทงเฮไปเดินเล่นกันได้ไกลพอสมควร เล่นเอาคนวิ่งตามเหนื่อยไม่ใช่เล่น


    “มีอะไรหรือวอน” ฮยอกแจถาม เห็นเเฟนตัวเองยังยืนหอบเลยก็ใช้สายตาเป็นห่วงเป็นใยช่วยปลอบ


    “คยู..คยูยอนโทรมาบอกว่าซองมินเสียเเล้ว”


    ทงเฮใจหายวาบ แล้วสภาพจิตใจไอ้ปากร้ายของเขาจะเป็นอย่างไรบ้างล่ะตอนนี้!


    “คุณซีวอนกลับกัน” ทงเฮจับต้นเเขนอีกฝ่ายเขย่าด้วยความลืมตัว ร่างสูงพยักหน้า เขาเองก็เป็นห่วงเพื่อนและเสียใจกับการจากไปของอีกคน 


    ทงเฮวิ่งนำไปก่อนเเล้ว ฮยอกเเจที่เดินตามไปเร็วๆ ได้เเต่ถอนใจเเล้วหันไปทำสีหน้าปั้นยากกับคนรัก 


    แผนช่วยเหลือยังไม่ทันได้คิด คลื่นใหญ่ก็ดันพัดเข้ามาให้ร้อนรุ่มเสียเเล้ว



    * เพลง 

    You Are My Everything - Surface
    http://www.4shared.com/audio/Bp_J9JM9/Surface_-_You_Are__My_Everythi.htm

    nothing's gonna change my love for you - air supply 
    http://www.4shared.com/audio/LZzOapPS/air_supply_-_nothings_gonna_ch.htm
    See Yah~

    ขอบคุณสำหรัคำติดตามค่ะ ^^ 


    1. ออเฟียสเริ่มร้องตั้งเเต่คิดพล็อต ร้องอีกตอนลงรายละเอียดว่าน้องมินจะไปในท่าไหน คิดถึงความรู้สึกโจวคยูยอนก็น้ำตาไหล ตรวจคำผิดก็ร้อง เคาะบรรทัดยังร้อง -- มินใจร้ายมากอ่ะที่ไปแบบนี้ คามือเลยนะ!!
    2. เรื่องมันจะพลิกไปทางไหนต่อน๊า ติดตามค่ะ
    3.วันนี้ขอไม่ตอบเม้นนะค่ะ -- มีงานด่วนๆ ต้องทำ ขออนุญาตรวบไปตอบวันจันทร์เลยทีเดียว TT (เเต่พรุ่งนี้ก็มาลงปกตินะคะ คิดว่าบ่ายเเก่ๆ สัก 4-5 โมง สำหรับวันนี้ช้ามาก ขอโทษด้วยค่ะ พอดีออกจากบ้านไป ตั้งใจจะกินมื้อเที่ยงกับเพื่อนเเต่ปรากฏลากยาวถึงมื้อดึกด้วยเลย)
    4.อยากอ่านคอมเม้นเยอะๆ ^^  


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×