คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 9. He take my heart ~
9.
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ทงเฮก็สังเกตว่าคยูยอนค่อนข้างจะหลบหน้าหลบตาเขา วันอาทิตย์ก็หายไปทั้งวัน แถมตอนเช้าที่เคยไปทำงานพร้อมกัน ชายหนุ่มยังอุตส่าห์เอากุญเเจรถอีกคันมาวางไว้ให้หน้าห้องนอน เพื่อให้เขาขับรถไปไหนมาไหนเอง ตอนเที่ยงที่เคยไปทานอาหารพร้อมกัน คยูยอนก็มักจะออกไปข้างนอกแล้วปล่อยให้ทงเฮไปทานพร้อมเพื่อนๆ ที่เเผนก
“ช่วงนี้ทะเลาะกันหรือค่ะ” ดาระเลื่อนเก้าอีกเข้ามานั่งใกล้ๆ ในช่วงที่งานพอจะหยุดมือได้หน่อย
“ว่าไงนะครับ”
“อย่ามาทำไขสือเลยค่ะ ดาระนั่งฟังคุณทงเฮถอนหายใจมารอบที่ร้อยของวันนี้เเล้ว ทะเลาะกับคุณคยูยอนอยู่หรือค่ะ”
ร่างโปร่งส่ายหน้า ไม่เห็นจะรู้ตัวเลยว่าตัวเองถอนหายใจเยอะเเยะมากมาย เเต่พอนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นก็ถอนหายใจเพิ่มให้คนฟังพลอยไม่สบายใจมากขึ้นไปอีก
“คุณทงเฮไม่สดใสเลย คุณคยูยอนก็นิ่งๆ เข้าไปเสนองานเมื่อเช้าก็ไม่ยิ้มเลย” ดาระพูดต่อ “มีเรื่องอะไรกันหรือค่ะ เล่าให้ฟังบ้างได้มั้ยเผื่อทีดาระช่วยได้” เธอกล่าวอย่างเป็นห่วง
ทงเฮยังคงส่ายหน้า เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคนสองคน พอคยูยอนหายหน้าไป เขาก็ทำตัวไม่ถูกว่าควรจะโวยวายเอากับอีกฝ่ายหรือเงียบๆ ไปเหมือนกันดี
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณดาระทำงานเถอะ ผมสบายดี”
หญิงสาวพยักหน้า เธอเลื่อนเก้าอี้กลับไปที่เดิม เเล้วเปิดกล่อง Chatbox อัพเดทสถานการณ์
กับซองเฮียวริเลขาฯ ของคยูยอนทันที ข่าวจากฝั่งนู่นบอกว่าบอสหน้าขนึมนั่งหน้านิ่งทั้งวัน และยังไม่
เอ่ยถึงคุณทงเฮสักคำ สาวกวายขั้นเทพีและพนักงานที่เป็นห่วงเป็นใยสภาพจิตใจเจ้านายดีเด่นอย่างพวกเธอสองคนจึงรีบส่งอีเมล์รายงานสถานการณ์ให้โจวนาอึนรู้ เผื่อว่าคุณเเม่จะช่วยอะไรได้บ้าง
เย็นวันนั้นทงเฮขับรถกลับบ้านพลางโทรนัดฮยอกเเจออกมาทานข้าวด้วยกันที่ห้างสรรพสินค้าเเห่งหนึ่งเพราะคยูยอนกลับบ้านไปก่อนเเล้ว ที่จริงชายหนุ่มก็ใช้ Chatbox คุยกับเขาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนเพื่อบอกว่าจะออกไปธุระเเละจะกลับบ้านช้า
“เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจยาวอย่างคนหมดอะไรตายอยากกลายเป็นคำทักทายที่ฮยอกเเจได้รับทันทีที่นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของทงเฮ ทั้งคู่นัดกันมาทานคิมบับร้านอร่อย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะปล่อยให้เขาสั่งอาหารเองทั้งหมด
“เฮ้อ.....”
“นี่เเกจะไม่พูดอะไรบ้างเลยหรอ” ฮยอกเเจถามระหว่างรออาหาร
“เฮ้อ.......”
“เป็นอะไรเนี่ยลีทงเฮ!!” ฮยอกเเจเขย่าเเขนเรียกสติเพื่อน
“ฉันว่า ‘ฉันรักเค้า’ ว่ะ”
“ว่ะ ว่าไงนะ!!!” ฮยอกเเจแหกปากลั่น โชคดีที่เขานั่งโต๊ะห่างจากคนอื่นๆ เลยไม่ได้ตกเป็นที่
สนใจ “รักใคร?”
“โจวคยูยอน” พูดจบทงเฮก็ถอนหายใจอีก
“เจ้านายเเกอะนะ เเล้วไปรักได้ยังไง ไหนว่าปากหมา ไม่มีทางรักลงไง”
“เค้าจูบฉัน”
ฮยอกเเจตาเบิกกว้าง ก่อนจะค่อยๆ รวบรวมสติ “เค้าลวนลามเเกก็ไปฟ้องกรมเเรงงานเซ่! จะ
รักเค้าไปทำเป๊ะอะไร”
“อีฮยอกเเจ!” ทงเฮตีเเขนเพื่อนไปหนึ่งทีที่พูดเล่นไม่เข้าเรื่อง
“อะไรกัน เเค่จูบๆ เดียว ทำเอาต่อมเเมนแกฟีบหายไปเลยหรอว่ะ”
ทงเฮพยักหน้า “น้องเจี๊ยบไม่เคยโดนจูบ ไม่รู้หรอกว่าใจมันหวิวขนาดไหน”
ฮยอกเเจจินตนาการภาพตาม เเล้วพยักหน้า “มิน่าวันนั้นฉันถึงเสียตัว”
“ว่าไงนะ!” ถึงคราวทงเฮแหกปากบ้าง
“เปล่า! ไม่มีอะไร” หมอหนุ่มรีบส่ายหน้าปฏิเสธ แต่เเก้มขาวที่เปลี่ยนเป็นสีเเดงอย่างรวดเร็วไม่
สามารถรอดพ้นสายตาจับผิดไปได้เด็ดขาด
“เสร็จคุณเชวซีวอนอะไรนั่นไปแล้วหรอ” ทงเฮกระชากคอเสื้อเค้นถามอย่างฮาร์ดคอร์
ฮยอกเเจอึกอัก นึกถึงวันที่ชวนซีวอนไปทานข้าวที่บ้าน เเล้วอะไรๆ มันก็เลยเถิดเขาก็ยิ่งเขิน
เข้าไปใหญ่
“ตอบมาสิ!!” ทงเฮยังสวนวิญญาณหน่วยสอบสวนอยู่
“เออ! แกก็เข้าใจไม่ใช่หรอว่าโดนจูบเเล้วมันหวิว ซีวอนจูบเก่งจะตาย ครั้งสองครั้งฉันก็หนีไปไหนไม่รอดเเล้ว”
“น้องเจี๊ยบนอกใจสามี! แต่แกกับเค้าก็รักกันนี่นา ฮือ...ฉันสิรักเค้าข้างเดียว” ทงเฮทิ้งตัวลงนั่งเเล้วแบะปากเตรียมร้องไห้้
“รู้ได้ไงว่ารักเค้าข้างเดียว คุณคยูยอนเป็นคนจูบเเกก่อนไม่ใช่หรอ”
ทงเฮพยักหน้า “จูบเสร็จก็เมินเลย ไอ้พี่คยูยอนชั่วได้เค้าเเล้วทิ้ง!” ร่างโปร่งโวยลั่นจนฮยอกเเจต้องรีบเอามือไปอุดปาก ขืนปล่อยเเม่ช้างตกมันอาละวาดต่อมีหวังได้เป็นข่าวดังเเน่
“ใจเย็นๆ ก่อนสิ”
ทงเฮถอนหายใจแล้วก็ทำหน้าเหมือนหมาหงอย ฮยอกเเจเห็นเเล้วยิ่งเป็นห่วงเพราะเพื่อนเขาไม่เคยเป็นเเบบนี้มาก่อน
“ขอดูหน้าคุณคยูยอนหน่อยได้มั้ยว่าหล่อขนาดไหนถึงขโมยหัวใจเพื่อนฉันไปได้”
ทงเฮชักมือถือขึ้นมายื่นให้อีกฝ่าย รูป wallpaper ยังเป็นรูปที่อีกฝ่ายหอมเเก้มเขาในออฟฟิศอยู่เลย เห็นเเล้วมันช่างเเสลงหัวใจ
“ก็หวานเเหววนีี่หว่า”
“หวานกะผีอะไรเล่า อันนี้มันตอนเตรียมทะเลาะกันต่างหาก” ทงเฮส่งเสียงดังอีกรอบ
“งั้นมีรูปหน้าตรงเค้ามั้ย อันนี้ฉันเห็นเเค่สันกราม” ฮยอกเเจพยายามสงบอารมณ์เพื่อน
ทงเฮรับซัมซุงกาเเล็กซี่มาสไลด์ๆ หารูปในอัลบั้มที่เขาถ่ายคยูยอนในครัววันนั้น
“นี่รูปในที่เกิดเหตุเลย” ทงเฮฟ้องเป็นเด็กๆ
ฮยอกเเจรับมาดู ผู้ชายใส่ผ้ากั้นเปื้อนสีฟ้าเเละชูสองนิ้วก็น่ารักดี เเต่เขากลับรู้สึกเหมือนเคยเห็นอีกฝ่าย
“หน้าคุ้นมาก”
“อย่าบอกนะว่าเค้าคือเชวซีวอนที่จีบนาย เเล้วเราสองคนก็อกหักเพราะโดนผู้ชายคนนี้หลอกเหมือนกัน” ทงเฮตั้งท่าจะปล่อยโฮเเต่ฮยอกแจก็ตบหัวเรียกสติซะก่อน
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฟิคเรื่องนี้ก็โศกไปแล้ว” คุณหมอหนุ่มว่า เขาเพ่งหน้าผู้ชายในจออีกครั้งก่อนจะตาโต “คุณคยูยอนเป็นเเฟนของคุณซองมิน คนป่วยที่โรงพยาบาลฉันเอง”
“ว่าไงนะ!!!!!”
“ไม่ต้องตะโกนได้มั้ย ลีทงเฮ ฉันอายเค้า!”
“คนอกหัก ระบบยับยั้งชั่งใจมันต่ำกว่าปกตินะ” ทงเฮเเก้ตัว
“เค้าคือผู้ชายที่พยาบาลสาวเล็กสาวใหญ่มากรี๊ดให้ฟังบ่อยๆ ว่าหล่อมากและชอบไปเยี่ยมเเฟนตอนเช้าๆ หรือไม่ก็หลังเลิกงาน ส่วนเสาร์อาทิตย์ก็มาอยู่ด้วยทั้งวัน ท่าทางจะรักกันมาก”
ทงเฮเบะปาก ท่าทางความรักเขาจะโรยด้วยก้อนกรวดเม็ดทราย เเละเเท่งซีเมนต์ที่จะเอามาผูกขาถ่วงตัวเองไว้ที่คาบสมุทรเกาหลีซะเเล้ว
“ฮือ อกหัก ไม่กินเเล้วคิมบับ กินเหล้าให้เมาหัวราน้ำดีกว่า เมาๆ แล้วเผลอปล้ำเค้าคงไม่ว่าอะไร”
“สงวนท่าทีหน่อย ยังไม่ทันไร จะเอาตัวใส่พานไปถวายเค้าซะเเล้ว”
“ถวายเเล้วเค้าก็ไม่รับนะสิ มัวเเต่ Passive เมื่อไหร่จะได้เล่า ฉันต้อง Active รุกเองเเล้ว ฉันจะ
กดพี่คยูยอนคืนนี้เลย!”
ฮยอกเเจเห็นดวงไฟรุ่งโรจน์ที่พุ่งเป็นเเบกกราวด์ด้านหลังทงเฮเเล้วก็ส่ายหน้า สิ่งเเรกที่เขาควรทำคือเอาอ้อยให้มันกินจะได้เลิกตกมันฟาดงวงฟาดงาสักที
“ใจเย็นๆ ด๊อง คุณซองมินน่ะ อาการโคม่ามาก อาจารย์หมอเคยบอกว่าไม่น่าจะอยู่ได้นานเท่าไหร่”
แม้อีกฝ่ายเป็นศัตรูหัวใจตัวฉกาจแต่พอฟังอย่างนั้นเเล้วทงเฮกลับหดหู่อย่างบอกไม่ถูก
“น่าสงสารจัง”
ฮยอกเเจพยักหน้า “อายุยังน้อยอยู่เลย”
“ฮยอก แกพาฉันไปดูเค้าหน่อยได้มั้ย”
“จะไปตบเค้าเเย่งโจวคยูยอนรึไง”
ลีทงเฮตีเเขนเพื่อนอีกรอบ “เรื่องนี้ฉันไม่ได้เป็นตัวร้ายนะเว่ย! Casting ได้เป็นนายเอก” ร่าง
โปร่งโวย “แค่อยากเห็นว่าเค้าเป็นยังไง ทำไมพี่คยูยอนถึงรัก ไปแอบดูก็ได้”
ฮยอกแจพยักหน้ารับ เเล้วนัดเเนะวันเวลากันอีกรอบ
กลางสัปดาห์์ คยูยอนโดนเเม่เรียกไปทานอาหารด้วยตอนกลางวัน เขานึกเเปลกใจที่ครั้งนี้โจวนาอึนไม่ได้บอกให้ชวนลีทงเฮมาด้วย
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในร้านอาหารพื้นเมืองที่เเม่ชอบมาทานบ่อยๆ เพราะรสชาติดี และการ
ตกเเต่งทันสมัย ร่างสูงเลื่อนเก้าอี้เเล้วนั่งลงตรงข้ามหญิงวัยกลางคนที่ยังงามสะพรั่งไม่ต่างจากสาว
น้อยวัยยี่สิบกว่าๆ
เมื่อคยูยอนนั่งลง อาหารที่โจวนาอึนสั่งไว้ก่อนเเล้วก็ค่อยๆ ทยอยยกมาเสริฟ
“แม่มีอะไรรึเปล่าครับ” ลูกชายถามก่อน เพราะเห็นสีหน้านิ่งๆ ไม่ยิ้มเเย้มของอีกฝ่าย
“คยูยอนทะเลาะกับน้องหรือค่ะ”
ใบหน้าหล่อคมนิ่งไป เขามองมารดาอย่างประเมินครู่นึงก่อนถาม “ทงเฮบอกอะไรเเม่หรือครับ”
อีกฝ่ายส่ายหน้า “จะไปว่าน้องอีกล่ะสิ ว่าน้องฟ้อง”
“เปล่า ผมเเค่สงสัย”
“สายข่าวเเม่บอกว่า อยู่ท่ีออฟฟิศปั้นปึ่งกันมาก น้องเอาเเต่ซึม คยูยอนก็เงียบไม่พูดไม่จา”
ร่างสูงถอนหายใจยาว เขาเสตาไปมองวิวนอกร้านเเทน เพราะขี้เกียจนึกให้ปวดหัวว่าเเม่ไปติด
สินบนใครไว้อีก
“แม่จะไม่ถามว่าทะเลาะกันเรื่องอะไรและใครผิด แต่น้องยังเด็ก เพิ่งมาอยู่เกาหลี เพื่อนที่นี่มี
บ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ คยูยอนไม่พูดกับน้องแล้วจะให้น้องไปพูดกับใคร”
“คุณเเม่ต้องการอะไรครับ”
น้ำเสียงราบเรียบไม่ทุกข์ร้อนของลูกชายทำให้คนเป็นเเม่มองค้อน “ไปง้อน้อง พาน้องไปทาน
อาหารดีๆ แล้วก็ไปดูละครเวทีกัน เเม่ซื้อบัตรมาให้เเล้ว”
โจวนาอึนล้วงกระเป๋าเเล้วยื่นซองสีขาวให้ “เรื่องนี้กุ๊กกิ๊ก พ่อเเง่เเม่งอน ดูเเล้วน้องจะได้รู้ว่าเรา
กำลังง้อ”
คยูยอนพยักหน้า เขาเก็บซองที่เเม่ยื่นให้ไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทด้านในก่อนจะบอก “ที่จริงเราไม่ได้โกรธกัน”
“แต่ก็ไม่พูดกัน” เธอต่อให้ คยูยอนถอนหายใจอีก เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าทงเฮซึม ช่วงนี้เขาเอาเเต่จะหลบหน้าอีกฝ่าย ไม่รู้ทงเฮจะโกรธเขารึเปล่าที่โดนล่วงเกิน เพราะเขาทำเลยเถิดเกินสัญญา
“นี่ เราซื้อเเหวนให้น้องรึยัง หรือซื้อของขวัญให้น้องบ้างรึเปล่า ตั้งเเต่น้องกลับมาน่ะ”
คยูยอนคิดตาม เเหวนนี่เขาไม่มีทางให้อยู่เเล้วส่วนของขวัญตั้งเเต่มาอยู่ด้วยกันเห็นจะมีดอกไม้เเค่ช่อเดียวที่ให้ไปเพื่อขอบคุณที่ช่วยเขาให้หลุดพ้นจากการไปชอปปิ้งกับแม่
“นึกนานอย่างนี้ยังไม่ได้ให้ใช่มั้ย” โจวนาอึนค่อน “ชวนน้องไปชอปปิ้งสิ เเล้วก็ซื้อเสื้อผ้าให้บ้าง น้องชอบแต่งตัวนะเเม่สังเกต”
ร่างสูงพยักหน้ารับ คิดๆ ไปเขาเคยรับปากว่าจะซื้อกระเป๋าหลุยส์วิตตองของจริงให้อีกฝ่ายนี่นา
หลังจบบทสนทนา แม่ลูกนั่งทานข้าวด้วยกันต่อ ก่อนจะเเยกย้ายกันไป
หลังเข้าออฟฟิศในช่วงบ่าย ร่างสูงเดินไปดูที่โต๊ะทำงานของทงเฮ เขาเห็นอีกฝ่ายเปิดข่าวของ The Horizon ค้างไว้ที่หน้าจอแต่กลับนั่งท้าวคางเเล้วเหม่อไปไกล ถ้าเขาไม่เห็นด้วยตาตัวเองก็ไม่เชื่อหรอกว่าลีทงเฮจะมีอารมณ์เเบบนี้ด้วย
คยูยอนหยุดดูอยู่นาน เขาเองก็รวบรวมกำลังใจเเล้วบอกว่าตัวเองจะกลับมาเป็นเหมือนเก่าคอยกัดคอยกวนอีกฝ่ายให้ได้อย่างสนิทใจอีกครั้งเพื่อที่จะทำให้ละครที่ทั้งสองเล่นตบตาเเม่ราบรื่นต่อไป
“ทงเฮอู้งานหรอ พี่จะตัดเงินเดือน”
เสียงที่ดังอยู่เหนือหัว ลีทงเฮปล่อยมันผ่านไปอย่างไร้เยื่อใย ผิดกับดาระที่เงี่ยหูฟังเต็มที่แถมมือก็กดโปรเเกรม Chatbox ขึ้นมาเตรียมพิมพ์ข่าวส่งให้ซองเฮียวริแล้วด้วย
“ทงเฮ!” คยูยอนเพิ่มระดับเสียงขึ้นอีกหน่อย คนที่ใจลอยเลยได้สติ
“พี่คยูยอน!” พอเห็นว่าคนที่มายืนข้างเขาเป็นใคร เเก้มขาวก็ขึ้นเลือดฝาด ทงเฮนึกด่าตัวเองว่าทำไมต้องประหม่าด้วย
“เย็นนี้กลับบ้านพร้อมกันนะ เอ่อ...พี่..อยากพาเราไปเดินเล่น” ร่างสูงเอ่ยไปอย่างตะกุกตะกัก อาจจะเป็นเพราะอีกฝ่ายไม่เปิดฉากด่าเขาสวนกลับมาเหมือนที่เคยเป็นก็เป็นได้ หลังพูดจบร่างสูงก็
รีบเดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง ทงเฮมองตามเเผ่นหลังกว้างเเล้วก็อมยิ้ม บิดชายเสื้อสูทเขิน
อยู่คนเดียว
“คุณคยูยอนมาง้อแล้วค่ะ” ดาระเลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้ทันที แต่ดูเหมือนฝั่งนี้เองก็ยังเพ้อไม่เลิก
“คุณทงเฮ...คุณทงเฮ โอเคมั้ยค่ะ”
ทงเฮเชื่อเเล้วว่าคนที่กำลังมีความรักจะทำตัวสตอร์เบอร์รี่เพิ่มขึ้นได้อีก 30% เพราะตอนนี้เขากำลังเดินเคียงคู่อยู่กับโจวคยูยอนหนุ่มหล่อและเท่ห์ที่สุดในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ตอนเเรกก็เดินห่างกัน พอเห็นสาวเล็กสาวใหญ่เเถมยังตามด้วยหนุ่มๆ ที่มองแฟนเขาตาเป็นมัน ต่อมอ่อนเเอมันก็ทำงานทันที
“พี่คยูยอนจูงหน่อย ทงเฮกลัวหลง”
ชายหนุ่มเเทบจะสะดุด เขาหันไปมองหน้าอีกฝ่ายที่ทำคิ้วย่นน้อยๆ แล้วมองมาตาใสแป๋ว
“กินยาอะไรผิดรึเปล่า” คยูยอนถาม พลางยกหลังมือขึ้นทาบหน้าผากอีกฝ่าย
ตาเรียวค้อนแทบจะคว่ำ “ไม่ทำตาม ก็ไม่ต้องกวนก็ได้” แก้มขาวๆ พองป่องเหมือนเด็กแล้วก็
สะบัดหน้าเป็นจังหวะนายเอกเเสนงอนเดินหนีไปก่อน คยูยอนส่ายหน้าเพราะเดาอารมณ์ตามไม่ถูก
แต่ก็ยอมยื่นมือไปคว้ามืออีกฝ่ายมาจับไว้ ตอนเเรกเขาจับหลวมๆ เพราะยังเกร็งอยู่บ้างเเต่เดินไป
ด้วยกันเรื่อยๆ กลายเป็นว่าสองมือก็สอดประสานกันไปตามธรรมชาติ
ร่างสูงบอกให้ทงเฮเลือกของที่อยากได้ เขาอยากจะขอโทษทุกเรื่องที่ผิดไป รวมทั้งที่ปล่อยให้ทง
เฮต้องอยู่คนเดียวหลายวัน
“ไม่เอาอะไรเลย เเค่พี่คยูยอนกลับมาพูดกับทงเฮเหมือนทุกวันก็พอเเล้วฮะ” เสียงใสบอกความ
ในใจ
“เดี๋ยวทงเฮก็ชวนพี่ทะเลาะอีก” คยูยอนเย้า ปากบางสวยเลยยืดยื่นเป็นลูกเป็ด เห็นเเล้วก็นึก
อยากชิมรสอีกสักที คยูยอนสะดุ้ง! เขารีบไล่ความคิดอกุศลออกไปทันที
“ทงเฮไม่เอา พี่ก็จะซื้อให้ พี่จะได้ไม่รู้สึกผิดที่วันนั้นพี่..เอ่อ..เผลอไป” คยูยอนเปลี่ยนเรื่อง เขา
ลากอีกฝ่ายเดินดุ่มเข้าไปในร้านหลุยวิตตองส์ แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายเลือกตามสบาย
ทงเฮถอนหายใจ จะให้เลือกกระเป๋าใบไหน ในเมืิ่อแบบที่ชอบเขาก็ซื้อไปหมดเเล้ว หันไปดูพวก
Accessory ก็ไม่อยากได้ อีกอย่างความผิดพลาดความเผลอไผลที่อีกฝ่ายอยากจะขอโทษด้วยการ
ซื้อของราคาเเพงให้มันไม่ได้มีค่ากับเขาสักนิด
โจวคยูยอนเเค่เผลอตัวเเต่ลีทงเฮกลับเผลอใจ!
“ไม่เอา” ร่างโปร่งเดินไปบอกคนที่นั่งรออยู่
“หืม ไม่ถูกใจหรอ”
ทงเฮพยักหน้า
“งั้นไปร้านอื่นมั้ย”
ร่างโปร่งส่ายหน้าอีก เขาไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น “ทงเฮว่าเราไปหาอะไรทานกันดีกว่าฮะ ทงเฮหิว
เเล้ว”
คยูยอนฟังเเล้วก็อมยิ้ม ใช่สิอีหนูของเขายังเด็กนี่นา จะไม่ให้โยเยก็ต้องเอาของกินเข้าล่อไว้
ก่อน
ร่างสูงนึกได้ว่าเขาเคยมาทานอาหารไทยกับคิมฮีชอลพี่ชายที่ใช้นามสกุลเก่าของเเม่ที่ห้างสรรพ
สินค้าเเห่งนี้ เลยเสนอเป็นตัวเลือกให้ลีทงเฮ
“ลองทานอาหารไทยดูมั้ย”
ทงเฮพยักหน้าทันที เขาเคยได้ยินชื่อเสียงว่าอร่อยมานานเเล้ว เเต่ยังไม่มีโอกาศได้ลองสักที
คยูยอนจูงทงเฮมาชั้นบนสุดของห้าง ร้านอาหารไทยได้พื้นที่ริมกระจกที่มองลงไปเห็นถนนด้าน
ล่างพร้อมกับหลอดไฟริมถนนเเละจากตึกที่ต่ำกว่า บรรยากาศยามค่ำคืนจึงสวยงามไม่น้อย
กลิ่นหอมของมะกรูดผสมมะนาวโชยมาต้อนรับอาคันตุกะทันทีที่หยุดยืนหน้าร้าน คยูยอนเข้าไป
ติดต่อกับพนักงานที่เป็นชาวเกาหลีเเต่สวมเครื่องเเบบไทยประยุกต์ เเล้วก็ได้โต๊ะที่ริมกระจกพอดี
ทงเฮดูจะตื่นเต้นกับการตกเเต่ที่ส่วนใหญ่เป็นไม้เเกะสลักกับผ้าลายเเปลกตาไม่น้อย
หลังจากนั่งลง บนโต๊ะก็มีชุดเครื่องปรุงที่ทำเป็นรูปช้างวางอยู่
“น่ารักจัง” ทงเฮหยิบขึ้นมาดูทีละอัน
พนักงานยื่นเมนูอาหารมาให้ทั้งสองคน ทงเฮเปิดๆ ดูแล้วก็ทำหน้ายุ่ง
“ไม่รู้จักสักอย่าง”
คยูยอนกวาดตาดูเมนูก่อนจะเอ่ยกับอีกฝ่าย “งั้นพี่สั่งให้นะครับ”
ทงเฮพยักหน้า แล้วก็วางเมนูลงหันไปสนใจของตกเเต่งบนโต๊ะต่อ
“กุ้งราดน้ำมะขาม ต้มยำกุ้งแบบไม่เผ็ด ยำส้มโอ เเล้วก็ไก่ทอดตะไคร้ครับ” ร่างสูงรู้ว่าอีกฝ่าย
ทานเผ็ดไม่ค่อยได้ เลยเลือกเมนูที่เน้นรสเปรี้ยวๆ หวานๆ เเทน “ขอน้ำส้มคั้นหนึ่งเเก้วแล้วก็น้ำเปล่า
ครับ”
ใบหน้าหวานได้ยินอีกฝ่ายสั่งของชอบให้ก็หันมายิ้มขอบคุณ
“ทงเฮ วันเสาร์นี้ตอนเย็นๆ ว่างมั้ย” คยูยอนถาม
“ว่างครับ พี่คยูยอนมีอะไรหรอ”
คยูยอนล้วงตั๋วละครเวทีที่เเม่ซื้อมาให้ทงเฮดู มือเรียวรับซองสีขาวมา หลังจากเปิดดูก็ยิ้มกว้าง
“พี่คยูยอนชวนทงเฮไปดูหรอ”
ร่างสูงพยักหน้ารับ “พี่อยากขอโทษที่..พี่ล่วงเกินทงเฮวันนั้น”
ทงเฮเป่าลมออกจากปาก ก่อนจะส่ายหน้าแล้วกล่าวเสียงทะเล้น “ไม่เป็นไรหรอกฮะ ทงเฮรู้ว่า
ตัวเองเสน่ห์เเรง ใครอยู่ใกล้ๆ ก็ห้ามใจไม่ไหวทั้งนั้น” ที่ร่างโปร่งพูดไปนั้นเพราะไม่อยากให้อีกฝ่าย
ต้องคิดมากเเละอึดอัดอีก เขารู้ว่าคยูยอนมีซองมินอยู่เเล้ว ส่วนเขาคงได้เเค่เเอบรักไปเงียบๆ เหมือน
ในนิยายน้ำเน่า เเล้วหวังว่าสักวันพระเอกจะรู้ตัวบ้าง
คยูยอนฟังอย่างนั้นเเล้วค่อยสบายใจขึ้น ถ้าทงเฮไม่คิดอะไรเขาก็ควรจะหนักแน่นมั่นคงเเละลืม
เหตุการณ์นั้นไปให้เร็วที่สุด จะได้กลับมาใช้ชีวิตร่วมกันได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจเหมือนก่อนหน้านี้
“เพลาๆ เสน่่ห์ลงบ้างก็ดีนะ พี่หึง” คยูยอนเริ่มจะเล่นกับทงเฮเหมือนเก่า
“หึงก็ต้องเฝ้าให้ดีครับ ไม่งั้นจะเเอบไปกุ๊กกิ๊กกับคนอื่น” ทงเฮยังคงเเหย่อีกฝ่าย คยูยอนก็ได้เเต่
ยิ้มเเล้วยื่นมือมาทำท่าเหมือนจะมอบมะเหงกให้
อาหารกลิ่นหอมฉุยถูกยกมาขัดตาทัพพอดี กุ้งกล้ามกรามตัวโตราดด้วยน้ำซอสมะขามสีน้ำตาล
อ่อน มีควันจางๆ ลอยอ้อยอิ่งเห็นเเล้วให้ความรู้สึกน้ำลายสอ ตามมาด้วยยำส้มโอสีส้มจัดจ้าน กับ
ต้มยำถ้วยโต เเละไก่ทอดตะไคร้สีเหลืองทอง
“โอ้ย โอ้ย! พยาธิในท้องตื่นเต้นใหญ่เลยฮะ ทงเฮตามใจมันไม่ทันเเล้ว”
ร่างสูงหัวเราะขำที่อีกฝ่ายเปรียบเทียบ เขาตักไก่ชิ้นพอดีคำให้ทงเฮลองชิมก่อน
“เป็นยังไง”
“อร่อย” รอยยิ้มกว้างที่ยกแก้มนิ่มขึ้นไปดันจนตาเรียวยิบหยี่ทำให้ภาพเด็กผู้ชายที่ถือช้อนซ้อม
ไว้สองมือดูน่าเอ็นดูนัก พนักงานเข้ามาตักข้าวให้ทั้งคู่คนละหนึ่งทัพพี เเละตักต้มยำใส่ถ้วยเเบ่งให้
“อันนี้เผ็ด ระวังหน่อย” คยูยอนตักยำส้มโอที่มีเนื้อหมูสับเป็นส่วนผสมให้ แค่ทงเฮเอาเข้าปากก็
ต้องหลับตาปี๋เเล้วย่นคอเพราะรสจัดจ้านของน้ำยำบวกกับเนื้อส้มโอเล่นเอาเปรี้ยวถึงใจจริงๆ
“ทานกุ้งมั้ย พี่จะเเกะให้” ร่างสูงถามอย่างเอาใจ ทงเฮพยักหน้ารับทันที
กุ้งก้ามกรามตัวใหญ่ เเม้จะถูกปอกเปลือกจากทางร้านมาเป็นอย่างดีเเล้ว เเต่คยูยอนก็บรรจง
ตัดหัว ตัดหางเเล้วเลือกเฉพาะเนื้อตักใส่ลงไปในจานของทงเฮ ก่อนจะตักน้ำซอสราดลงไปพอ
ประมาณ
“เป็นไงบ้าง”
“อร่อย!” ทงเฮพยักหน้าขึ้นลง เขาเห็นอีกฝ่ายมัวเเต่ตักนู่นนี่ให้ยังไม่ได้ทานเองสักคำ “พี่คยูยอน
ก็ทานบ้างสิฮะ มัวเเต่ตักให้ทงเฮ เดี๋ยวก็หมดอดกินพอดี”
“รู้ด้วยหรอว่าตัวเองตะกละ”
โดนสวนมาเเบบนั้น ทงเฮก็ทำปากจู๋ เเต่ก็พยักหน้ารับ วันนี้ยอมเป็นคนตะกละก็ได้ เพราะ
อาหารอร่อยจริงๆ นี่นา
หลังจากกลับบ้านทั้งคู่เเยกย้ายกันเข้าห้องตัวเองตามปกติ ทงเฮรีบกดโทรศัพท์หาฮยอกเเจทันที
“สวัสดีเจี๊ยบที่รัก!!” หลังจากอีกฝ่ายกดรับ ทงเฮกทักทายด้วยเสียงร่าเริงขั้นแม๊กซ์
‘ผ่าตัดอยู่แป๊บนึง’
“อย่ามาโกหก เข้าห้องผ่าตัดเอาโทรศัพท์เข้าไปไม่ได้หรอก”
‘โกหกบ้าอะไร มือขวาตัดลำไส้ใหญ่อยู่เลยเนี่ย’
“งั้นวางก่อนก็ได้”
‘เฮ้ย เฮ้ย!! ล้อเล่น มีอะไรหรอ ว่ามาสิ’
ทงเฮทำเสียงหงุงหงิงในลำคอ งอเเงเพราะโดนเพื่อนเเกล้ง
‘จะพูดไม่พูด ฟังจากเสียงตอนเเรกฉันรู้ว่าตอนนี้เเกกำลังคันริมฝีปากมาก’
“ฮยอกปากจัด” ทงเฮค่อน เเต่ก็อมยิ้มกัดปากอยู่คนเดียวก่อนจะบอกออกไป “พี่คยูยอนชวนฉันไปดูละครเวทีด้วย”
‘เเค่นี้อ่ะนะ’
“อืม เเค่นี้แหละ”
‘ดีใจทำไมว่ะ’ คุณหมอหนุ่มตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ร่วม ทงเฮเริ่มจะเฟลเพื่อนตัวเอง
นิดๆ
“น้องเจี๊ยบหึงสามีหรอ~ ไปดูละครเวทีด้วยกันมันไม่น่ารักหรอ ออกจะกุ๊กกิ๊กน่าเอ็นดู เป็นจุด
เริ่มต้นการเดทที่ดีออก”
‘ฉันว่าเค้าคงรู้สึกผิดที่ล่วงละเมิดทางเพศเเกวันนั้นอ่ะ เลยต้องการไถ่โทษ’
“อีฮยอกเเจนายจะพูดตรงเกินไปแล้วนะ!!” ทงเฮตวาดลั่น
อีกฝ่ายฟังน้ำเสียงเเสนงอนนั้นเเล้วก็หัวเราะลั่น เขาไม่อยากจะโอ๋จนมันตัวลอย เลยต้องพูดให้
อยู่ในโลกเเห่งความเป็นจริงมากที่สุด
‘เผื่อใจไว้บ้างนะทงเฮ เรื่องเเบบนี้ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่มันควรจะเป็นเถอะ’
ทงเฮฟังเพื่อนเทศน์แล้วหัวใจที่โป่งพองเมื่อกี๊ก็เหี่ยวลงมาราวกับดอกไม้ที่เจอพระอาทิตย์จ้าเกิน
ไป เขาพยักหน้าหงึกหงักอยู่คนเดียวเเล้วก็บอกลาฮยอกแจก่อนจะวางสายโทรศัพท์ลง
แม้ว่าตอนนี้คยูยอนจะยังไม่มีทางรักเขา เเต่เขาก็ไม่ผิดนี่นาที่จะตั้งใจดูเเลอีกฝ่ายให้ดีที่สุด
ว่าเเต่จะดูเเล หรือจะทำเรื่องยุ่งกันเเน่หว่า!?
คยูยอนสาบานว่าเขาไม่ได้ฝันไป และคอนโดมีเนียมของเขาก็มีระบบป้องกันไฟไหม้ที่ดีเลิศเเล้วไอ้ควันดำที่ลอยเข้าโจมตีเขาตั้งเเต่ออกจากห้องนอนนี้มันคืออะไร ชายหนุ่มใช้มือปัดไล่มันออกจากหน้า เเล้วเดินไปเปิดหน้าต่างรอบห้องนั่งเล่นรวมถึงกดเปิดระบบระบายอากาศไปที่ปุ่มเเรงสุด
“ลีทงเฮ!” เขาเรียกตัวต้นเหตุคนเดียวที่พอจะนึกได้ “ลีทงเฮ!! โดนไฟคลอกตายไปรึยัง”
“ยัง!!” เสียงตะโกนกลับมาดังมาจากทางห้องครัว เขาเดินไปกลั้นหายใจไปก็พบตัวต้นเหตุยืน
หน้าดำอยู่หน้าเตาไฟฟ้า
“พี่ทำอะไรให้เราโกรธ ทำไมต้องเผาบ้านพี่เเต่เช้า” คยูยอนถาม เขามองตาเรียวนั้นค้อนคว่ำ
แก้มที่เปื้อนรอยดำพองป่องกับปากบางยื่นเบะเเล้วก็ต้องกลั้นหัวเราะอย่างยากยิ่งเพื่อรักษาหน้าตาดุๆ ของตัวเองไว้
“ใครจะรู้ว่าทำอาหารเช้ายากเล่า” ลีทงเฮก็คือลีทงเฮวันยังค่ำ ไม่มีทางหรอกจะสำนึกผิดดีๆ
“เเล้วใครเข้าฝันให้ตื่นมาทำอาหารเช้า ทำไมไม่โทรสั่งข้างล่าง หรือไม่ก็ไปทานที่บริษัทเหมือนทุกวัน”
เห็นปากบางๆ นั้นยิ่งงอนขึ้นไปกว่าเดิมก็รู้เเล้วล่ะว่าไม่พอใจ คยูยอนเดินเข้าไปลูบหัวที่เหนียวคราบน้ำมันอย่างเอ็นดู
“ไปอาบน้ำไป๊ อยากทานอะไรพี่จะทำให้”
“เเซนวิชหมูทอด”
“กินง่ายกว่านี้ไม่ได้หรอ” ร่างสูงหันไปถาม เขาเพิ่งถึงบางอ้อว่าไอ้ก้อนดำในกระทะนั้นคือหมูสับปั้นเป็นก้อน
ลีทงเฮส่ายหน้ารีบบอก “ตอนเช้าต้องกินโปรตีนมากๆ สมองจะได้เเล่น หมูมีโปรตีน”
คยูยอนยกกระทะไปที่ถังขยะเเล้วใช้ตะหลิวเขี่ยๆ มันออก
“ทงเฮอยากให้พี่คยูยอนได้รับสารอาหารที่เพียงพอในการทำงานตอนเช้า”
คยูยอนมองหน้าเอาจริงเอาจังของอีกฝ่ายเเล้วก็ต้องหัวเราะร่วน “แม่พี่เข้าสิงหรอ หรือยังไง”
“ไม่ใช่ ทงเฮอยากทำเอง”
ตาคนหน้าหวานดุอย่างกับเขาไปทำอะไรให้โกรธ คยูยอนเลยคิดว่าอีกฝ่ายคงอยากเล่นบท
แฟนกันให้มันเนียนเหมือนครั้งทำจิมดักให้เขาทาน เเต่พอมันพังคนที่ตั้งใจก็คงจะเสียความมั่นใจไป
มากเหมือนกัน ครั้งนี้ก็ไม่สำเร็จอีกทงเฮก็คงเสียใจไม่เเพ้ครั้งนั้น
“รีบไปอาบน้ำไป แล้วพี่จะทำไว้ให้เราทาน”
พออีกฝ่ายพูดดีด้วย ทงเฮก็เริ่มสำนึกได้ว่าเมื่อครู่เขาคงเอาเเต่ใจเกินไปหน่อย เหลือบมอง
นาฬิกาก็มีท่าทางว่าจะสายเอาเสียเเล้ว
“ไม่ต้องทำก็ได้ฮะ เดี๋ยวไปทำงานสาย”
“สายนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก เรารีบไปอาบน้ำเถอะ”
ทงเฮมองตาคยูยอน เห็นอีกฝ่ายอมยิ้มให้หน่อยๆ แค่นั้นต่อมดื้อมันก็มุดไปซ่อนหลังหัวใจเสีย
อย่างนั้น เถียงต่อไม่ออกเลยต้องรีบวิ่งหนีเข้าไปตั้งหลักในห้องนอนก่อน
คยูยอนกวาดตามองบรรดาเครื่องปรุงที่วางอยู่ เเน่นอนว่าเขาไปหยิบกระทะใบใหม่มาจากชั้นวางของ เปิดตู้เย็นดูก็เห็นว่ายังมีหมูบดเหลืออยู่ เขาเอามันมาเทใส่ชามเเก้ว ผสมซอสญี่ปุ่นลงไปพร้อมหอมใหญ่สับละเอียดที่ทงเฮเตรียมไว้ก่อนเเล้ว หลังจากคลุกเคล้าให้เข้ากัน เขาก็ไปปั้นเป็นก้อนเเล้วราดไข่ลงไป ก่อนจะโรยเกล็ดขนมปังให้ทั่ว ร่างสูงเดินไปหยิบเนยก้อนในตู้เย็นมาเเกะใส่กระทะ รอให้มันละลายดีก็เอาหมูลงไปทอด ระหว่างนั้นเขาก็เตรียมผักกาดหอมกับน้ำสลัดสำเร็จรูปใส่ขนมปังปอนด์ให้พร้อม กลับมาพลิกหมูไปมา ดูให้สุกเหลืองก็เอาลงมาพักไว้ให้หายร้อนก่อน พอดีลีทงเฮที่อาบน้ำเเต่งตัวเสร็จเเล้วเดินเข้ามาพอดี
“เสร็จเเล้วหรือฮะ พี่คยูยอนเก่งจัง”
“คราวหลังจะสอนให้ว่าทำยังไง” คยูยอนพูด เขาหยิบหมูมาวางลงไปบนขนมปังที่เตรียมไว้ เเล้วตัดเป็นชินสามเหลี่ยมใส่จานให้ทงเฮกับตัวเอง
“กาเเฟมั้ย ทงเฮต้มไว้เเล้ว”
“แก้วนึงก็ดี” ชายหนุ่มตอบ เขาตัดสินใจเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วฉีดน้ำหอมใหม่ เพราะมี
กลิ่นอาหารติดเต็มตัว
ลับร่างสูง ทงเฮก็ถอนหายใจเฮือกแล้วยกมือตบหน้าผากตัวเองหลายรอบ
“นอกจากจะไม่ประทับใจเเล้วยังเหนื่อยใจอีก จบกันลีทงเฮ!”
สรุปว่าเส้นทางความรักของลีทงเฮต้องไม่ใช่เเผนสเน่ห์ปลายจวักมัดใจชายอีกแล้ว มันไม่ได้
ผลเเบบเต็มสตรีม!!
See Yah~
1. เหนื่อยเเทนฮยอก ฮ่าๆ เเละสำหรับใครที่อยากอ่านคู่นี้ สัญญาว่าจะมีเป็นตอนพิเศษสั้นๆ ออกมาค่ะ (แต่คงต้องรอเรื่องหลักจบก่อนเนาะ)
2. ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยค่ะ ^^ เเต่เด๋วอั้นไว้ก่อนไว้ตอบตอนหน้า 55 (ขอนอนกลางวันหน่อย หนูยังเด็กอยู่ อิอิ)
3.อยากถามเพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่านค่ะ ว่าอะไรคือสิ่งดลใจให้มาเจอฟิคเรื่องนี้เเล้วเลือกคลิกเข้ามาอ่านกันอ่ะ รอคำตอบอยู่นะจ๊ะ เเล้วเจอกันค่ะ
ความคิดเห็น