ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทเรียนที่ 7 เผชิญหน้าชมรมปิงปอง
บทเรียนที่ 7 เผชิญหน้าชมรมปิงปอง
ว่าที่หัวหน้าวงนั่งงงอยู่สักพักหนึ่ง ส่วนคนอื่นๆ นั้นก็ต่างนั่งทำหน้างงๆ อยู่สักพักหนึ่ง คงจะมีแต่เสือใบ้นิคเท่านั้นที่ยังคงสามารถนั่งมองหน้า วา อยู่อย่างนิ่งๆ ได้
โซเฟียทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา
“ นายเด๋อเนี่ยนะ จะเป็นหัวหน้าวงเรา แหะๆ แต่ก็ดีนะ ”
“ มีใครจะคัดค้านมั้ย ” มิว ถามพร้อมกับมองหน้าทุกคน ไม่มีใครคิดจะคัดค้านแม้แต่คนเดียว มิว เห็นดังนั้นจึงพูดต่อ “ เอาละ ในเมื่อไม่มีใครคัดค้าน ต่อจากนี้ไปหัวหน้าวงของเราก็ คือ …..”
ยังพูดไม่ทันจบ คนที่คัดค้านขึ้นมาก็ คือ ตัว วานั่นเอง
“ เออ คือ ว่า เราไม่เคยประกวดวงอะไรพวกนี้มาก่อนเลยนะ แถมเรายังเล่นเครื่องดนตรีอะไรไม่ค่อยเป็นเลยนอกจากร้องเพลง จะให้เรามาเป็นหัวหน้าวงอย่างนี้มันจะดีหรอ ”
“ แหม จะเป็นหัวหน้าวงทั้งที ถ้าไม่มีใจสู้แล้ว สมาชิกวงจะมีใจสู้กันมั้ยละค่ะ ” โซเฟีย พูดมาแบบให้กำลังใจ จากนั้นก็รีบพูดต่อ
“ คนที่เป็นหัวหน้าวง ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่เก่งที่สุดเสมอไปหรอกนะ ขอแค่เป็นคนที่เป็นศูนย์รวมของวงได้ก็พอแล้วละ แล้วอีกอย่างก็ไม่มีใครเขาจะปฎิเสธนายหรอกนะ ต้องมีความมั่นใจในตัวเองสิ ทุกคนเชื่อนะว่านายทำได้ นายสามารถนำวงของเราได้ ไม่อย่างนั้นทำไมโลกนี้ถึงต้องมีอาชีพพวกผู้บริหารขึ้นมาละ ทั้งๆ ที่บางครั้งพวกผู้บริหารเองก็ไม่ได้รู้งานที่เขาคุมอยู่เลย แต่เพราะมีขึ้นเพื่อเป็นศูนย์รวมเพื่อรวมการทำงานของคนหลายๆ ฝ่ายให้เข้ากันได้ยังไงละ ”
ครั้งนี้นับว่า โซเฟีย พูดมีเหตุผลพอสมควร ผิดจากที่เธอชอบพูดกวนประสาทอยู่ตลอดเวลา มิว ได้ยินดังนั้นก็พูดเสริมไปว่า
“ จริงอย่างที่โซเฟียว่า นายต้องมีความมั่นใจในตัวเอง เราให้นายเป็นหัวหน้าวง เพราะเรามั่นใจในตัวนายนะ เราเชื่อว่าคนอย่างนายสามารถนำวงเราไปสู้ชัยชนะได้ ถึงเราจะเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วันก็ตาม หรือที่จริงอาจจะ 2 วัน ฮ่าๆ ” มิว หัวเราะสักพักก็พูดต่อ “ อย่างที่บอก คนเราถ้ามันมีแววมองแป๊ปเดียวก็รู้แล้วละ ”
วา เมื่อได้ยินคำพูดจากเพื่อนทั้งสองก็เริ่มมีความมั่นใจที่จะเป็นหัวหน้าวง แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีที่ทำไม มิว ไม่เป็นหัวหน้าวงสะเอง ที่จริงเขาก็มีความสามารถในการรวมคนในวงได้ ถึงขนาดรวมสมาชิกแล้วตั้งวงได้ แต่ทำไมเขาถึงไม่มาเป็นหัวหน้าวงสะเองนะ แต่ วา ก็คิดว่าในเมื่อ มิว ให้เขาเป็นหัวหน้าแทนแสดงว่า เขาคงมีเหตุผลส่วนตัว
วา มองไปที่นิค ซึ่งนิคก็พยักหน้าให้ วา เหมือนกับยอมรับว่า วาสมควรที่จะเป็นหัวหน้าวง ในที่สุด วาก็ไม่ลังเลที่จะเป็นหัวหน้าวงอีกต่อไป เพราะเขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีความมั่นใจ หากแต่ต้องการที่จะยืนยันว่า เพื่อนทุกคนสมัครใจให้เขาเป็น เขาก็พร้อมที่จะเป็นในทันที
“ เอาละ ในเมื่อทุกคนสมัครใจให้เราเป็นหัวหน้าวงแล้วละก็ เราก็จะทำหน้าที่หัวหน้าวงให้ดีที่สุด ”
“ ต้องอย่างนี้สิ ถึงสมจะเป็นหัวหน้าวงของเราหน่อย ” มิว พูดพร้อมกับปรบมือแสดงความยินดี เบต้าก็ปรบมือตาม ส่วนโซเฟียนั้นไม่ได้ปรบมือ เพียงแต่ยิ้มให้ วา เท่านั้น ซึ่งเมื่อ วามองโซเฟียที่กำลังยิ้มให้กับเขานั้น ก็รู้สึกเขินๆ จนบอกไม่ถูก จึงเบือนหน้าหนีไปทางนิค ซึ่งก็ได้ผลดี ใบหน้าของนิค มองแล้วหายเขินขึ้นเยอะเลยทีเดียว
“ ว่าแต่คุณหัวหน้าวงค่ะ คุณจะตั้งชื่อวงว่าอะไรหรอ ” โซเฟียเป็นคนตั้งคำถามขึ้น ซึ่ง วา ก็ทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพัก
“ ก็ไม่รู้เหมือนกันสิครับ คุณมือกีต้าร์ งั้นเราว่าช่วยกันตั้งชื่อวงกันเถอะ ”
“ เราว่าชื่อวง โซเค้น - เล่นไม่มีกระตุกดีมั้ย ” เบต้าเป็นคนเสนอความคิดขึ้นคนแรก ซึ่งชื่อนี้มันออกจะดูพิลึกๆ ยังไงชอบกล วา เมื่อได้ยินชื่อวงที่เบต้าเสนอมาก็รู้สึกแปลกๆ แต่ก็สมแล้วที่เป็นความคิดของเบต้า ซึ่ง มิว ก็เป็นผู้รู้ได้ถึงความแปลกนั้น เขาจึงรีบพูดต่อมา
“ เราว่ามันก็ดีนะ แต่มันออกจะแปลกๆ ไปสักหน่อย อืม เราว่านะชื่อว่าน่าจะเป็น ซูเปอร์ ซไปส์เป็นยังไงละ ”
“ ของนายมันก็แปลกๆ เหมือนกันละ ” คราวนี้เบต้าก็ค้านบ้าง
“ งั้น เอาชื่ออะไรดีละ นายละนิค มีอะไรจะเสนอมั้ย ” มิว มัวแต่คิดจึงลืมว่า ถามไปนิคก็คงไม่ยอมตอบ
“ นี่ๆ เอาชื่อวงฤทธิ์มีดสั้นดีมั้ย เราว่าเท่ดีน้า ” คนที่เสนอความคิดนี้ถึงกับเป็นวีวี่ ซึ่งเมื่อทุกคนได้ยินถึงกับต้องหันหน้าไปมองที่วีวี่พร้อมกับ
“ เราว่าสงสัยเธอจะบ้านิยายจีนมากไปแล้วละมั้งเนี่ย คิดได้ยังไงเนี่ยฤทธิ์มีดสั้น ไม่ตั้งชื่อว่า วงรักใสๆ หัวใจสี่ดวงหรือดาบมังกรหยกไปเลยละ ” มิว เป็นคนสวนมา ซึ่ง วาเริ่มที่จะสังเกตุได้ว่า สองคนนี้มักชอบที่จะคิดขัดแย่ง หรือเถียงกันอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ถึงกับแรงมาก คงเป็นแค่การล้อกันเล่นๆ วีวี่เมื่อได้ยินดังนั้นก็มองค้อนมิว
“ อย่างน้อยก็ยังดีกว่า ซูเปอร์ สไปส์อะไรของนายก็แล้วกันน่ะ ”
“ อ่าๆ อย่าเพิ่งเถียงกันๆ ลูนาติกเป็นไงมั้งละชื่อนี้ มันแปลว่า คนบ้าหรือบ้าน่ะ เหมาะดสำหรับวงที่มีคนอย่างนายแล้วก็คุณเด๋อดีนะ ” โซเฟียเป็นคนเสนอความคิดนี้ขึ้น ซึ่งฟังดูแล้วก็ใช้ได้เลยทีเดียว
“ นายว่าเป็นไง วา เข้าท่าดีมั้ย เราว่ามันก็เข้าท่าดีนะ แต่น่าจะมีชื่อวงอะไรที่มันเด็ดกว่านั้นได้นะ ”
มิว ถามพร้อมกับมองหน้าวาอย่างครุ่นคิด ส่วน วา นั้นคิดว่าคงไม่มีชื่อวงไหนเด็ดกว่า หมูดำ ไปได้แน่นอน
“ อืม เราว่ามันก็เข้าท่าดีนะ ถึงจะหาว่าเราบ้าก็เถอะ ฮ่าๆ แต่เราขอเสนอชื่อที่เราคิดไว้สักหน่อยได้มั้ยอะ ”
“ ได้สิ นายเป็นหัวหน้าวงทั้งที ” มิว เชิญให้วาพูดต่อ
“ ชื่อวงที่เราคิดไว้ก็ คือ ………….. เ – ก็ - น - โ - ซ ……..?? ”
เมื่อเพื่อนๆ ทุกคนได้ยินชื่อ วง ที่วาเอ่ยออกมาถึงกับอึ้งไปสักพักหนึ่ง
“ อืม เข้าท่าๆ ว่าแต่มันหมายความว่ายังไงละ ไอ้คำว่า เก็นโซ เนี่ย ” มิว เป็นคนถามคนแรก
“ ถ้าเราจำไม่ผิดละก็ คำว่า เก็นโซ แปลว่า ตำนาน ต้องการจะสื่อว่า วงเราจะต้องกลายเป็นตำนานยังไงละ ”
“ เราว่ามันก็เข้าท่าดีนะ แถมแปลกดีด้วย ” เบต้า พูดด้วยท่าทางที่เหมือนหุ่นยนต์
“ พวกนายว่าเป็นยังไงมั่งละ ชื่อวงที่เราตั้งมา ”
“ เอาละ มีใครจะเสนอชื่อวงอีกมั้ย ถ้าไม่มีแล้วละก็ เรามาลงคะแนนกันว่า จะเลือกชื่อวงว่าอะไร เริ่มจากทีละคนเลยนะ ”
จากนั้นมิวก็เริ่มถามความคิดเห็นเรียงจากทีละคน ซึ่งทุกคนก็ลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า ชื่อวงน่าจะเป็น “เก็นโซ “
“ เอาละ สรุปความเห็น ก็คือ ต่อไปนี้ชื่อวงของพวกเรา คือ เก็นโซ นะ ”
“ ว่าแต่นายไปเอาคำว่า เก็นโซมาจากไหนหรอ วา ” วีวี่เป็นคนถาม
“ ที่จริงเราไปเอาชื่อนี้มาจาก นิยายเรื่องหนึ่งนะ มันชื่อเรื่องว่า ตำนานดาบคู่สายฟ้าอะ นิยายเรื่องนี้สนุกมากเลยนะเนี่ยขอบอก มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเออ เริ่มยังไงดีละเนี่ย พี่พระเอกเนี่ยเป็นสุดยอดนักดาบซึ่งใครๆ ต่างก็รู้จัก ถ้าสายฟ้าลั่นออกจากดาบของพี่พระเอกแล้วละก็ ไม่เคยมีใครรอดชีวิตเลยละ แต่ว่าพี่พรเอกไม่ใช่คนเลวนะ เขาจะลั่นสายฟ้าออกมาก็ต่อเมื่อช่วยคนเท่านั้น ซึ่งช่วงสมัยนั้นเองเป็นช่วงที่จอมมารร้ายซาตั้นได้ตั้งตัวมีอิทธิพลเหนือผู้ใด ทำให้โลกในนิยายที่ชื่อว่า ฮาโมเนียต้องระส่ำระส่าย จึงได้มีการรวมตัวกันของเหล่าผู้กล้าที่มีฝีมือในด้านต่างๆ มาเพื่อไปปราบจอมมารลาฟาเด็ท
แน่นอนว่าพี่ของพระเอกต้องเป็นคนหนึ่งในนั้นด้วย แต่พอพระเอกทราบว่าพี่ของตัวเองจะไปปราบจอมมารด้วย ก็ได้แอบติดตามไปด้วย เมื่อถึงปราสาทของจอมมารแล้วเหล่าผู้กล้าก้ได้พยายามที่จะสู้กับลูกสมุนของจอมมารอย่างเต็มความสามารถซึ่งน่าสียดายที่ต้องสูญเสียผู้กล้าไปเป็นจำนวนไม่น้อย จนในที่สุดก็เหลือเพียงพี่พระเอกแล้วก็เพื่อนสนิทของเขาอีกคนหนึ่ง ส่วนพระเอกนั้นก็ได้แอบตามมาจนถึงที่บนสุดของหอคอย ตอนนั้นพระเอกมีอายุเพียงแค่ 6 ขวบ กว่าๆ เท่านั้นเอง
การต่อสู้ระหว่างตัวแทนของโลกฮาโมเนียกับจอมมารซาตั้นก็ได้เริ่มขึ้น ทั้งสองคนพยายามสู้กันอย่างเต็มที่แต่พลังของทั้งสองก็ต้านทานจอมมารแทบไม่ไหว จนในที่สุดพี่ของพระเอกก็ได้ใช้พลังของดาบสายฟ้า ทำให้จอมมารพลาดท่าก่อนที่จะลงดาบใส่จอมมารนั้น พระเอกซึ่งแอบดูอยู่ห่างๆ ก็ได้ถูกลูกสมุนของจอมมารตนหนึ่งจับไว้ได้และร้องเรียกพี่ของเขา ทำให้พี่ของเขาเสียจังหวะหันไปมอง ด้วยความเป็นห่วงน้องจึงรีบเข้าไปช่วย จอมมารเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ได้โอกาสร่ายเวทมนตร์ที่รุนแรงมาก ยากเกินแก่การต้านทานตรงเข้าไปที่พระเอกเพราะมันรู้แน่ว่า พี่ของพระเอกนั้นรักของตนเองมาก และมันก็คิดถูกพี่ของพระเอกเข้าไปรับเวทมนตร์นั้นเต็มๆ พลังของดาบสายฟ้าที่เคยปรากฎอยูบนดาบก็ค่อยๆ สลาย ก่อนที่จะตายพี่ของพระเอก ได้ฝากดาบสายฟ้าซึ่งเป้นอาวุธอย่างเดียวที่จะสามารถปราบจอมมารได้ให้แก่พระเอก เพื่อนสนิทของพระเอกจึงได้รีบพาพระเอกหนีจากปราสาทของจอมมาร ส่วนพี่ของพระเอกก้ได้ใช้พลังเฮือกสุดท้ายผนึกพลังของตัวเองไว้กับจอมมาร จากนั้นเป็นต้นมาโลกฮาโมเนียก็สงบลงอีกครั้งหนึ่งจนกระทั่ง………………”
วา ต้องหยุดเล่าลงกลางคันเพราะว่า เขารู้สึกว่าตัวเองเล่ายาวเกินไปแล้ว
“เหอๆ ขอโทษทีนะ พอดีเราเป็นพวกบ้านิยาย พอเล่าแล้วมันติดลมทุกทีเลยนะสิ ”
“ อืม แล้วไงต่อละคุณหัวหน้าวง กำลังสนุกเลย ” โซเฟีย ดูท่าทางจะชอบนิยายเรื่องที่ วา เล่ามามาก ซึ่งก็แปลกที่เธอไม่ได้กวน วา เลย กลับอยากจะฟังต่อสะอีก
“ แน่นอนต่อจากนั้น มันก็ต้องตามสูตรจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ก็ได้กลับคืนชีพมาอีกครั้ง โดยการปลดผนึกของนักดาบปีศาจคนหนึ่ง ว่ากันว่าพลังฝีมือของมันนั้นสูงส่งมาก มันเป็นคนที่ตามกำจัดดาบที่มีชื่อต่างๆ เพื่อต้องการจะให้ดาบของตัวเองมีชื่อมากที่สุด และแน่นอนหนึ่งในเป้าหมายของมันก็มีพระเอกรวมอยู่ด้วย
โลกฮาโมเนียที่เคยสงบสุขก็ได้เริ่มสั่นไหวอีกครั้ง ด้วยพลังอำนาจมืดของ 2 ตัวร้าย เราชอบตอนที่เขาเคยไว้ตอนหนึ่งมากเลย มันเขียนว่า ดาบสายฟ้าที่ไม่เคยได้ลั่นสายฟ้าของมันออกมาเลย บัดนี้คงถึงเวลาที่มันจะต้องลั่นออกมาเพื่อกอบกู้ฮาโมเนียอีกครั้งเสียแล้ว เท่มากเลยว่ามั้ย ”
“ โห น่าสนุกจังเลย อย่างนี้ต้องลองไปหาซื้ออ่านดูสะบ้างแล้วสิเนี่ย ” โซเฟีย รู้สึกจะชื่นชอบนิยายที่วาเล่ามาเป็นพิเศษ
“ แล้วมันเป็นยังไงต่อเนี่ย กำลังสนุกเลย ” มิว เป็นคนถาม ซึ่งเพื่อนๆ ทุกคนก็กำลังรู้สึกเช่นเดียวกัน ไม่น่าเชื่อว่า เรื่องที่วาเล่าจะสามารถเรียกความสนใจของเพื่อนๆ ทุกคนได้ทันตาเห็น
“ ประมาณ 10 ปีกว่าๆ ผ่านไป ซึ่งก็พอดีกับตอนที่จอมมารได้คืนชีพ พระเอกก็ได้ฝึกฝนวิชาดาบเวทมนต์ของตนเองจนแกร่งกล้าไม่แพ้พี่ของเขาเลยทีเดียว โดยมีเพื่อนสนิทของพี่พระเอก ก็คือคนเดียวกับที่ช่วยพระเอกไว้ในตอนแรกแหละเป็นคนช่วยฝึกสอนวิชา ดาบที่พระเอกใช้ในตอนแรกเป็นดาบของพระเอกเองซึ่งตีมาจากนักตีเหล็กอัจฉริยะผู้หนึ่ง ดาบของพระเอกมีชื่อว่า เออ อะไรน้า ลืมไปแล้วอะ เรานี่แย่จริงๆ เพิ่งอ่านไปไม่นานเอง ข้ามไปละกัน พระเอกใช้ดาบของตัวเองกับดาบของพี่ เป็นวิชาดาบคู่อะ เพราะดาบ 2 เล่มเหมือนตัวแทนของตัวเองและพี่ เหมือนกับว่า เขาได้สู้ร่วมกัน ถึงพี่จะตายไปแล้ว แต่พระเอกก็เชื่อว่า วิญญาณของพี่ยังสู้ร่วมไปกับเขาอยู่ แต่ตอนหลังที่พระเอกไปสู้กับนักดาบปีศาจ ดาบทั้ง 2 เล่มก็เกิดหัก พอสู้ชนะพระเอกก็เอาดาบทั้ง 2 เล่มมาหลอมรวมกันให้กำเนิดดาบเล่มใหม่ขึ้นมา มีพลังมากกว่า 2 เล่มเก่าเสียอีก แล้วพระเอกก็มุ่งหน้าไปปราบจอมมารเหมือนที่พี่เขาเคยทำ แล้วเราก็ยังไม่ได้อ่านต่อเลยมันยาวอะ ”
“ ว้า แย่จังเลยกำลังสนุกเชียว นี่ ถ้าอ่านจบก็เอามาให้เรายืมต่อมั่งนะ ” โซเฟียที่จริงก็เป็นคนที่ชอบอ่านนิยายมากคนหนึ่ง
“ ได้สิ แต่มันยาวมากนะ จะอ่านไหวหรอ ”
“ โอ๊ย ไหวอยู่แล้ว แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก เราอ่านมาเยอะแล้วละ “
“ จริงหรอ ชอบอ่านพวกนิยายเหมือนกันหรอเนี่ย ไม่ยักกะรู้ นึกว่า…..(กวนคน)…..เป็นอย่างเดียวเสียอีก ”
“ นายว่าอะไรนะ ฟังไม่ค่อยจะชัด ”
“ เปล่าๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้น ฮ่าๆ ” วา เห็นท่าจะไม่ดีจึงแกล้งถาม มิว ว่าเขาอยากจะยืมอ่านบ้างหรือเปล่า ซึ่งมิว ก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว แล้วบอกกับวา ว่าเขาเกลียดการอ่านหนังสือมากกว่าสิ่งใดเสียอีก
เวลาว่างก่อนจะเข้าเรียนก็ได้จบลงไปแล้ว เมื่อทุกคนได้ยินเสียงประห้องเลื่อนออก ต่างก็พากันรีบวิ่งเข้าประจำโต๊ะเรียนของตนเอง ทำท่าทางพร้อมในการเรียนอย่างที่สุด เหตุผลที่ทำให้พวกนักเรียนในห้องทุกคนต้องทำเช่นนั้นคงจะเป็นเพราะ อาจารย์ที่เข้ามานั้นหน้าตาท่าทางเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา เป็นคนมีอายุมากแล้ว ตาที่ดูกลมโตของเขาสอดส่ายสายตาภายกรอบแว่นสี่เหลี่ยมไปที่นักเรียนทุกคนรอบๆ ห้อง ขอบตามีรอยสีดำค่อนข้างจะชัดเจน เพิ่มประสิทธิภาพความน่ากลัวเข้าไปอีกขั้นหนึ่ง ซึ่งอาจารย์คนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน “ อาจารย์มาน่อฟ ” นั้นเอง
เขา คือ อาจารย์คนเดียวกันกบที่พวก วา เพิ่งจะเอามาเป็นหัวข้อสนทนาเมื่อเช้านี้เอง อาจารย์สอนวิชาคณิตศาสตร์ที่โหดที่สุดในโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ !!
เมื่อโซเฟียเห็นนัหเรียนทุกคนในห้องเรียนนั่งประจำที่ตัวเองเรียบร้อยแล้ว จึงสั่งให้นักเรียนทั้งหมดลุกขึ้นยืน พร้อมกับทำความเคารพอาจารย์มาน่อฟ
วา รู้สึกได้ถึงความกดดันที่แผ่กระจายมาสู่ตัวเขา เขารู้สึกอึดอัดมากที่จะต้องเรียนกับอาจารย์มาน่อฟ และดูเหมือนว่านักเรียนทุกคนก็จะรู้สึกเช่นกัน แต่อาจจะยกเว้นสำหรับ นีโอ และเสือใบ้นิค
หลังจากนักเรียนทุกคนนั่งลงเสร็จหมดเรียบร้อยแล้ว อาจารย์มาน่อฟก็นำหนังสือที่ถือมาไปวางไปที่โต๊ะครูทางด้านซ้ายของห้อง พร้อมกับหยิบปากกาเมจิกมา 2 ด้าม จากนั้นก็เริ่มเดินไปที่กระดานไวท์บอร์ดและเริ่มเขียนหัวข้อที่จะเรียนในวันนี้ทันที
โดยไม่จำเป็นต้องบอกกล่าว ราวกับนัดกันไว้นักเรียนทั้งห้องต่างรีบหยิบสมุดโน๊ตประจำวิชาขึ้นมาพร้อมกับจดตามโดยเร็ว วา ไม่เคยพบเห็นอาจารย์คนไหนจะเขียนกระดานได้เร็วเท่ากับอาจารย์มาน่อฟเลย แถมดูท่าจะจดเยอะมากกว่าวิชาประวัติศาสตร์เสียอีก ไม่น่าเชื่อว่าอาจารย์มาน่อฟที่มีอายุมากขนาดนี้แล้วจะสามารถเขียนกระดานได้เร็วปานนี้
เมื่อเขียนไปจนเต็มกระดานเรียบร้อยแล้ว อาจารย์มาน่อฟก็เริ่มหันหลังกลับมามองไปยังนักเรียนทุกคน สายตาที่สอดส่ายรอดกรอบแว่นทรงสี่เหี่ยมนั้น ทำให้เพิ่มแรงกดดันแก่ วา เข้าไปอีก
วา พักมือจากการจดอันหฤโหดนั้นไปสักพักหนึ่ง เพื่อลองมองไปรอบๆ ห้อง ก็ปรากฎว่า นักเรียนแทบทุกคนไม่มีใครทำอย่างอื่นนอกจากจดและก็จด เหลียวมองไปทางด้านซ้ายก็พบกับโซเฟียกำลังจดงานอยู่เช่นกัน ดูท่าทางเธอจะมีความตั้งใจในการเรียนเป็นพิเศษ ไม่เหมือนกับช่วงพักเลย เมื่อเห็นเช่นนั้น วา จึงไม่ยอมน้อยหน้าตั้งใจจดงานต่อไป
ชั่วโมงอาจารย์มาน่อฟผ่านไปเร็วกว่าที่วาคิดไปนิดหน่อย อาจจะเป็นเพราะว่าวาเห็นโซเฟียตั้งใจเรียนเลยตั้งใจเรียนตามไปด้วย ทำให้ไม่รู้เครียดและกดดันสักเท่าไหร่นัก
ในที่สุดชั่วโมงในตอนเช้าก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงชั่วโมงเรียนของอาจารย์พิชายะ ชั่วโมงที่วาและทุกคนรอคอย อาจารย์พิชายะค่อยๆ เดินเข้ามาในห้อง ราวกับว่าการเดินแต่ละก้าวนั้นแสนลำบากยากเข็นนัก เพราะว่าอาจารย์พิชายะเป็นคนที่มีรูปร่างอ้วนมาก แต่ก็ไม่ถึงกับน่าเกลียด เขาสวมแว่นทรงกลมรีอันใหญ่มาก ซึ่งดูแล้วก็เข้ากับลักษณะตัวของเขาเองดีมาก
หลังจากโซเฟียสั่งนักเรียนทุกคนทำความเคารพเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ชายะก็ยกมือขึ้น แล้วบอกว่าให้นั่งลงได้ จากนั้นอาจารย์พิชายะก็เริ่มเล่าเรื่องราวประวัติศาสตร์ต่างๆ ทั้งเรื่องราวประหลาดๆ อีกมากมายผิดกับอาจารย์มาน่อฟซึ่งไม่พูดไม่กล่าวอะไรก้เริ่มเขียนกระดานทันที
เรื่องราวประหลาดที่สุดเท่าที่วาได้ฟังมากจากอาจารย์พิชายะก็น่าจะเป็นเรื่องของเจ้าปลาประหลาดที่มีชื่อว่า “ โอปาจี “ ฟังว่า มันเป็นปลาประหลาที่อาศัยอยู่แถวลุ่มแม่น้ำแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่เคยมีใครจับมันได้เลย แม้แต่เห็นก็ยังไม่เคย เนื่องเพราะคนที่ต้องการจะไปจับมันต่างไม่เคยมีใครรอดชีวิตมาได้เลย มันมีพละกำลังที่มากมายมหาศาล ทำให้คนที่พยายามจะจับมันต้องถูกมันดึงจมลงไปและหายสาปสูญไปตามๆ กัน
นั่งฟังเรื่องราวต่างๆ มาประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าๆ อยู่ดีๆ อาจารย์พิชายะก็หยุดเรื่องกระทันหัน พร้อมกับเดินตรงไปที่กระดานจากนั้นก็เริ่มเขียนหัวข้อในการเรียนลงไปแบบไม่ทันให้นักเรียนตั้งตัว วา ที่ตั้งใจฟังอยู่แล้ว เมื่อเห็นดังนั้นรีบหยิบสมุดโน๊ตวิชาสังคมออกมาจากเป้คุ่ใจของเขาโดยเร็ว โซเฟียเมื่อเห็นท่าทีตั้งใจเรียนของวา ก็อดขำไม่ได้
“ ขำอะไรหรอ ”
“ ป่าวหรอก ไม่มีอะไร ” โซเฟียตอบวาไปทั้งๆ ที่ยังแอบขำอยู่ ซึ่งวาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก หากแต่รีบจดตามอาจารย์พิชายะโดยเร็ว หลังจากที่วาก้มหน้าจดไปสักครู่ จนเมื่อเขาจดเสร็จเรียบร้อย เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองกระดานอีกทีหนึ่ง ทำให้เขาต้องตะลึงไปสักเล็กน้อย โอ้! เด็ดจริง ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้ที่มีความสามารถในการเขียนกระดานเร็วพอๆ กับอาจารย์มาน่อฟอยู่อีกคนหนึ่ง
วา ได้แต่คิดว่า “ ฟ้าส่งอาจารย์มาน่อฟมาเกิดแล้วใยต้องส่งอาจารย์พิชายะมาเกิดด้วย “ หากว่าจะมีคนที่สามารถเขียนเร็วได้เท่ากับอาจารย์มาน่อฟ หรือาจจะเร็วกว่าก็คงจะมีเพียงแต่อาจารย์พิชายะคนนี้ คนเดียวแล้วกระมัง ถ้าเปรียบการเขียนกระดานเป็นกระบี่ ก็คงเป็นกระบี่ที่เร็วยิ่งกว่าสายฟ้าหรือประกายไฟเลยทีเดียว เนื่องจากเพราะเพียงไม่กี่วินาทีอาจารย์พิชายะก็สามารถเขียนกระดานได้ถึง 2-3 เลยทีเดียว
นักเรียนบางคนไม่สามารถจดตามทันเนื่องจากเพราะว่า มีบ้างบางคนหลับไปตั้งแต่อาจารย์พิชายะเล่าเรื่องต่างๆ ตอนต้นชั่วโมง เมื่อเพื่อนที่นั่งข้างๆ ปลุกให้ตื่นขึ้นมาจดงานก็สายไปเสียแล้ว อาจารย์พิชายะที่เล่าเรื่องต่างๆ ไปในครึ่งชั่วโมงแรกอาจจะเป็นแผนการณ์ลอกให้นักเรียนหลับก็เป็นไปได้ แต่วาเป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้คิดเช่นนั้น เนื่องเพราะวา ให้ความสนใจแก่เรื่องที่อาจารย์พิชายะเล่ามาก แล้วมันก็ไม่ทำให้รู้สึกง่วงนอนได้เลยแม้แต่นิดเดียว
จดจนมือเกือบงอ ไปประมาณครึ่งชั่วโมงติดต่อกัน เสียงออด เป็นสัญญาหมดชั่วโมงก็ดังขึ้น ซึ่งมันก็หมายความว่าถึงเวลาพักเที่ยวแล้ว จากนั้นก็จะเป็นชั่วโมงชมรม ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงอาจารย์พิชายะก็พานักเรียนทุกคนจดงานไปกว่า 3 หน้าได้แล้ว ทำให้นักเรียนบางคนเมื่อเห็นอาจารย์พิชายะเดินออกไปจากห้องแล้ว ถึงกับต้องนอนฟุบลงกับโต๊ะ ราวกับว่า การจดงานต้องดึงพลังทั้งร่างกายออกมาก็ไม่ปาน
ระหว่างที่วาค่อยๆ เก็บสมุดโน๊ตของอาจารย์พิชายะใส่เป้ของเขา มิว นิค นีโอ และเบต้า ก็เดินมาหาวาที่โต๊ะ ซึ่งโซเฟียก็ได้ทักทายกับวาด้วยท่าทางร่าเริง ผิดกับตอนที่เรียนอยู่อย่างกับคนละคน
“ แหม ขยันเรียนดีจังนะวันนี้ ”
“ ไม่หรอก เราว่าเธอขยันว่าเราอีกนะ “
“ พวกนายสองคนยังดีนะ เราสิเกือบจะหลับไปเสียแล้ว ตอนฟังเรื่องไอ้เจ้าปลาประหลาดโอปาจีอะไรนั่นนะ ” มิว พูดพร้อมกับปิดปากหาวเป็นการใหญ่
“ แต่เราว่ามันน่าสนุกดีออกนะ ” วา ออกความคิดเห็นแต่มิวก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากทำท่าง่วงนอนเต็มที่ ซึ่งต่างจากเสือใบ้นิค ดูท่าทางอย่าว่าแต่ง่วงนอนเลย ความรู้สึกยังไม่รู้จะมีเลยหรือเปล่า
“ พวกเรารีบไปทานข้าวกันเถอะ เราหิวจะแย่อยู่ ” เบต้า เป็นคนพูดซึ่งดูยังไงก็ยังเหมือนหุ่นยนต์อยู่ดี
“ อืม เราก็รู้สึกหิวเหมือนกัน ” นีโอ ก็ดูท่าทางจะหิวบ้างแล้ว คงเป็นเพราะว่า การตั้งใจเรียนทำให้ศูนย์พลังงานได้มากกว่าการอยู่เฉยๆ ก็ไม่แน่เพราะการเรียนเป็นการใช้พลังงานทางสมองอย่างหนึ่ง
“ เอาละ งั้นเราก็ไปทานข้าวกันเลยละกันนะ ” เมื่อวาพูดจบ ก็ลุกขึ้นพร้อมกับสะพายเป้ของเขาเดินตรงไปยังประตูห้อง
ทั้งหมดเดินลงบันไดชั้นสองมาจนถึงชั้นหนึ่ง ซึ่งระหว่างนั้นเองวาก็ได้มองไปเจอกับก็อบที่ยืนอยู่ห่างจากเขามากพอสมควรพอดี ! ทั้งสองประสานสายตากันอยู่สักพักหนึ่วาก็รีบเดินออกจากตึกอาคารเรียน เพราะไม่อยากจะมีเรื่องอีก แต่ก็อบยังไม่ยอมละสายตาจากวา ถึงแม้วาจะเดินออกไปจากตึกแล้วก็ตามราวกับวา มีเรื่องอะไรค้างคาอยู่ก็ไม่ปาน
วา ถึงกับต้องถอนหายใจเมื่อเดินพ้นออกมาจากตึกอาคารเรียนได้แล้ว โชคดีของเขาที่เดินออกมาได้ แต่ถึงเขาจะถูกหาเรื่องอีกครั้งเขาก็ไม่ได้กลัว ถึงจะรู้ว่าสู้ไม่ได้ก็ตามที แต่จากคำพูดที่หลายๆ คนบอกมาว่า ถ้าเขาอยู่กับโซเฟียแล้วละก็ เขาไม่จำเป็นต้องกลัวเลย นั้นอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยทำให้เขามีความสบายใจมากขึ้นสักเล็กน้อยก็ได้
ทั้งหมดเดินผ่านน้ำพุใหญ่กลางโรงเรียนจนมาถึงโรงอาหาร วารู้แล้วว่าเขาควรจะต้องทำอะไรบ้าง หลังจากที่วาซื้ออาหารได้แล้ว เขาก็มองหาโต๊ะที่พวกเพื่อนๆ นั่งรวมกลุ่มกันอยู่ ซึ่งนีโอ เป็นคนโบกมือเรียกวา ทำให้เขาสามารถหาโต๊ะเจอ
อาหารที่วาซื้อในวันนี้เป้นก๋วเตี๋ยวเส้นเล็กต้มยำจากร้านลุงเฉื่อยซึ่งคือร้านเดียวกันกับเมื่อวานนั่นเอง กว่าที่วาจะต่อคิวซื้อมาได้ก็ใช้เวลาค่อนข้างนาน พอไปนั่งรวมกับกลุ่มก็พบว่า เพื่อนๆ บางคนทานไปจนเกือบจะหมดแล้ว
“ แหม มาช้าเชียวนะคุณเด๋อ ”
“ ที่จริงคิวมันก็ไม่ได้เยอะนะ แต่ว่าเขาทำช้าจริงๆ ” วา ตอบโซเฟียซึ่งวันนี้เธอไม่ได้ซื้อก๋วเยตี๋ยวที่ร้านลุงเฉื่อยแต่ซื้อยากิโซบะจากร้านอื่นแทน ซึ่งวาก็ยังไม่รู้จัก ร้านไหนเลยสักร้านนอกจากร้านลุงเฉื่อย
“ ว่าแต่ตอนเย็นๆ หลังเลิกเรียนมีอะไรให้ทำมั่งละ เรารู้สึกว่าเมื่อวานเราว่างๆ ไปยังไงก็ไม่รู้สิ ”
“ มีอะไรให้นายทำตั้งเยอะแย่ะแน่ะ อย่างน้อยถ้าไม่มีอะไรทำจริง นายแค่เดินเล่นรอบโรงเรียนหนึ่งรอบก็ยังไม่รู้ว่าจะค่ำก่อนเลยรึเปล่า เผลิอๆ อาจจะเดินไม่รอบก็ได้นะ ” เบต้า เป็นคนตอบคำถามวา ทั้งที่ข้าวยังคงเต็มอยู่ในปากอยู่เลย ก็จริงอย่างที่เบต้าว่า ถ้าไม่มีอะไรทำจริงๆ แค่เดินเล่นรอบโรงเรียนก็เหลือเฟือแล้ว เพราะโรงเรียนนี้กว้างมากจนเวลาเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงแทบจะเดินได้ไม่รอบเลยทีเดียว
“ แล้วว่าแต่พวกนายไม่เล่นบอลกันมั่งหรอ ”
“ นายอยากเล่นบอลหรอ ”
“ ก็ไม่ค่อยอยากเท่าไหร่หรอก เพียงแต่เมื่อวานเราเห็นสนามบอลโรงเรียนแล้วมันเกิดอยากเล่นขึ้นมาน่ะสิ กว้างออกขนาดนั้นแถมอากาศกำลังดีเสียด้วย ”
“ ที่พูดมาก็น่าสนใจนะ เพียงแต่ว่าพวกเรามีคนไม่ค่อยจะมากน่ะสิ ยังแบ่งเป็นทีมไม่ค่อยได้เลย ” มิว ก็ดูเหมือนจะอยากเล่นอยู่เหมือนกัน
“ เออ ว่าแต่ที่นี่มีโต๊ะปิงปองมั่งมั้ย เราอยากเล่นมากเลยละ ”
“ ว้าว คุณเด๋อเล่นปิงปองเป็นด้วยหรอเนี่ย ” โซเฟีย รีบกวนวาทันที
” ก็นิดหน่อยนะ แต่เราว่ามันสนุกดีนะ ”
“ ไอ้ตะปิงปองมันก็มีหรอกนะ ถ้าไม่มีน่ะสิถึงจะแปลก เพียงแต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า โต๊ะปิงปองมันมีอยู่แค่ในเฉพาะห้องชมรมปิงปองน่ะสิ ” มิว ค่อยๆ บอกวา ขระที่กำลังจะทานข้าวคำต่อไป
“ แล้วเราเข้าไปเล่นไม่ได้หรอ ”
“ ไอ้ได้น่ะมันได้นะ เพียงแต่ว่า ปัญหาที่กำลังจะบอกก็คือ พวกเด็กชมรมปิงปองที่ฝีมือเก่งๆ ชอบมาท้าดวลประมาณว่า ถ้าไม่ชนะเขาก็จะไม่ยอมให้เล่นน่ะสิ ”
“ อ้าว อย่างนี้มันก็ไม่ถูกต้องนะสิ ทุกคนก็มีสิทธิที่จะเล่นเท่าเทียมกันนะ ”
“ มันก็ใช่นะที่ทุกคนมีสิทธิที่จะเล่นได้เท่าเทียมกัน แต่มันเหมือนเป็นกำไปสะแล้ว จึงไม่ค่อยมีคนไปเล่นที่ห้องชมรมปิงปองนะสิ ”
“ งั้นหรอ ฟังอย่างนี้ชักน่าสนใจแล้วสิ เย็นนี้เราไปลองเล่นกันดูดีมั้ย ”
มิว เมื่อได้ยินวาพูดเช่นนั้นถึงกับเกือบกลิ่นข้าวติดคอ ไอแค๊กๆ อยู่ 2-3 ที ก่อนที่จะรีบดื่มน้ำเปล่าตามไป
“ เราว่านายอย่าไปเลยดีกว่านะ ที่นั่นมีแต่พวกฝีมือโหดๆ โดยเฉพาะไอ้หัวหน้าชมรมที่ชื่อว่า โซลีน ”
“ ก็มันอยากเล่นนี่หน่า แล้วอีกอย่างหนึ่งแค่ลองดูสักหน่อยก็คงไม่เป็นไรจริงมั้ย ”
“ แล้วแต่นายก็แล้วกันนะ แต่ถ้านายจะไปจริงๆ ละก็เราไปเป็นเพื่อนก็ได้ ”
“ เราไปด้วยได้หรือเปล่าเนี่ย ” โซเฟียรีบถาม
“ ใครห้ามละ ไปสิ คนไปเยอะยิ่งดี ” วา หันไปยิ้มให้กับโซเฟีย มิวเมื่อได้ยินโซเฟียพูดก็รีบพูด
ต่อ
“ เราว่าถ้าเธอไปนะ ไอ้พวกนั้นก็แพ้หมดนะสิ ”
“ จะบ้าหรอ เราเล่นปิงปองไม่เก่งขนาดนั้นหรอกนะ ”
“ ก็เห็นไม่เก่งสักเรื่องแหละน้า พอเอาเข้าจริงๆ ก็นะ ” มิว พูดเหมือนกับรู้ทัน ทำให้วาสงสัยว่าโซเฟียเล่นปิงปองเป็นด้วยหรือเปล่า
“ แล้วเธอเล่นปิงปองเป็นด้วยหรอ ”
“ ก็พอเป็นบ้างนิดหน่อยนะ แต่เราไม่ค่อยเก่งจริงๆ นะ ” วา เองก็เชื่อครึ่งไม่ค่อยเชื่อครึ่งเพราะคนบางคนบอกว่าตัวเองไม่เก่งก้ไม่เก่งจริงๆ แต่คนบางคนบอกว่าตัวเองเล่นไม่เก่งแต่ดันชนะคนที่บอกว่าตัวเองเล่นเก่ง ยิ่งเฉพาะบางคนที่บอกว่าตัวเองเล่นไม่เป็นยิ่งน่ากลัวกว่าคนที่บอกว่าตัวเองเล่นไม่เก่งเสียอีก เพราะส่วนใหญ่เล่นเป็นแต่ชอบบอกว่าตัวเองเล่นไม่เป็น ก็ไม่รุ้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
“ แล้วตกลงเย็นนี้มีใครจะไปเล่นปิงปองกับเรามั่ง นีโอกับนิคละไปมั้ย ”
“ วันนี้เราคงไปไม่ได้หรอกนะ ขอโทษทีพอดีต้องอ่านหนังสือต่ออีกนิดหน่อยไว้โอกาสหน้าละกันนะ ถ้ายังไงก็ขอให้ชนะละกันนะ ”
“ นายละนิค ”
“ …………(ยักไหล่)………” เสือใบ้นิคยักไหล่ซึ่งมีความหายว่า จะยังไงก็ได้
“ งั้นเราจะเจอกันที่ไหนเวลาไหนดีละ ตอนเย็นนี้ ”
“ เจอที่หน้าประตูทางเข้าตึกชมรมละกันนะ เวลาก็เอาประมาณ 4โมงเย็นละกันนะกำลังดี โอเคมั้ย ” มิว เป็นคนเสนอความคิด
“ อืม โอเคงั้นก็ตกลงตามนั้นนะ เออ ว่าแต่ที่นั่นมีไม้ปิงปองให้เราด้วยใช่มั้ย ”
“ มีสิจะ คุณเด๋อ “
“ ขอบคุณ” วา ตอบโซเฟียเชิงค้อน พร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่เธอ
หลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็รับประทานอาหารเที่ยงกันจบเสร็จหมด ซึ่งก็ถึงเวลาที่จะต้องแยกย้ายกันแล้ว วา เองก็เดินแยกออกมาเพียงคนเดียว เนื่องจากเพราะเขารู้แล้วว่า ตึกชมรมต้องไปทางไหน ถึงตอนนี้ยังพอเหลือเวลาอีกประมาณ 20 กว่านาทีก่อนที่จะเข้าชั่วโมงชมรม แต่วาก็รีบตรงดิ่งไปที่ตึกชมรมเพียงคนเดียว เนื่องเพราะเขาไม่ค่อยอยากจะเจอก็อบและแก๊งเอ็ดดี้เท่าไหร่นัก
ในที่สุดวาก็เดินมาถึงตึกอาคารชมรม ซึ่งเมื่อเดินเข้าไปในประตูแล้ว วาก็ต้องตกใจเล็กน้อย เพราะคนที่เขาไม่อยากเจอกับยืนดักรอเขาอยู่ที่ข้างๆ ประตูอาคารนั่นเอง เมื่อเห็นเช่นนั้นวา จึงรีบสาวเท้าเดินต่อไปทำเป็นไม่สนใจ แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงัก
“ ช้าก่อนจะรีบไปไหน ” ก็อบตะโกนบอกวา ซึ่งวาก็ค่อยๆ หันกลับไปมองหน้าก็อบ
“ ก็จะรีบเข้าชมรมนะสิ ”
“ ขยันจังนะ ”
วา ไม่สนใจก็อบแล้วก็รีบเดินต่อไป ซึ่งคราวนี้ก็อบก็เดินตามเข้ามาติดๆ วาก็ทำเป็นไม่สนใจเดินต่อไปจนในที่สุดก็ไปถึงห้องเวทีฮาโมเนีย ซึ่งบนเวทีนั้นซาซาไรกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ประหลาดอันหนึ่ง ที่ประหลาดก้คือมันเป้นเก้าอี้ที่ไม่มีขาน่ะสิ
ก็อบยังไม่หยุดตามวามาจนกระทั่งเดินตามเข้ามาในห้องชมรม เมื่อวาเดินไปจนใกล้ซาซาไรแล้ว ก็พบว่าก็อบตามเขาเข้ามาด้วย
“ นายมีอะไรหรอ ถึงต้องตามเรามาด้วย ”
ก็อบไม่ตอบหากแต่เดินตัดหน้าวา ตรงไปยังซาซาไรซึ่งกำลังนั่งอยู่ ซาซาไรเมือ่เห็นสีหน้าเคร่งเครียดกึ่งกังวลของก็อบก็หาได้สนใจไม่ เพียงแต่ยักคิ้วข้างเดียวพร้อมกับทำหน้ากวนๆ ใส่ สื่อความหมายว่า มีเรื่องอะไรงั้นหรอ
ก็อบก้มหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่สักครู่หนึ่งก็พูดบอกซาซาไรไปว่า
“ เมื่อวานที่ผมทำไม่ดีไปต้องขอโทษอาจารย์ด้วยนะครับ ” วา ได้ยินก็อบพูดเช่นนั้นถึงกับงเล้กน้อย เมื่อวานเขายังมีท่าทางแสดงอาการก้าวร้าวอยู่เลย แถมเรียกตัวเองว่าข้าเสียด้วย อะไรทำให้เขากลับเป็นหน้ามือกับหลังมืออย่างนี้นะ ที่จริงก็อบมาขอโทษเพราะเมื่อวานเขาถูกมาสเตอร์ชไนเดอร์สั่งมามิเช่นนั้นเขาจะต้องโดนทำโทษขั้นรุงแรงมากกว่าเดิมในวันนี้แน่
“ ไม่เป็นไรครับ ผมให้อภัยคุณนะครับ แต่คนที่คุณน่าจะขอโทษมากกว่าผม ยืนอยู่ข้างหลังมากกว่านะ ” เมื่อได้ยินซาซาไรพูดดังนั้นก็อบก็หันหน้าไปหาวาทันที ซึ่งทำให้เขารู้สึกตกใจเล็กน้อย
“ ส่วนแกไอ้เด็กใหม่ ข้า – ขอ- โทษ ! ” ดูเหมือนว่ากว่าที่ก็อบจะพูดออกมาได้นั้นต้องใช้ความพยายามอย่างสูง
“ ไม่เป็นไรหรอกนะ เราไม่ว่าหรอก “ วา พูดพร้อมกับยิ้มให้ แถมยังยกมือขึ้นมาทำท่าจะจับมือเชื่อมสัมพัน์กับก็อบ แต่ทว่าหน้าตาของก็อบนั้นดูท่าจะไม่เล่นด้วยแล้ว วาจึงลดมือลง
ก็อบไม่พูดอะไรอีก เขาจึงรีบเดินออกไปจากห้องทันที ซึ่งเมื่อก็อบเดินออกไปจากห้องแล้ว วาก็ต้องถอนหายใจหนึ่งเฮือก ซาซาไรขำเล็กน้อยกับการถอนหายใจของวา
“ สวัสดีนะครับ มาสเตอร์ ”
“ อืม สวัสดีนะ ” หลังจากที่กล่าวทักทายกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซาซาไรก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ขาล่องหนอันนนั้น ปรากฎกลุ่มควันบริเวรรอบๆ เก้าอี้พอกลุ่มควันจางไปเก้าอี้ก็หายไปเสียแล้ว
“ มหัศจรรย์จังเลยครับ ”
“ เดี๋ยวฝึกไปอีกไม่นานคุณก็จะทำได้เองแหละครับ ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงเข้าชมรมเร็วจังละครับ ”
“ พอดีอยากเข้ามาก่อนเวลานะครับ ”
“ งั้นจะเรียนกันเลยไหมครับ หรือว่าจะพักสักครู่หนึ่งก่อนไว้ถึงเวลาแล้วค่อยเริ่มเรียนกัน ”
“ ผมขอพักสัก 5 นาทีก่อนก็ละกันครับ ”
ซาซาไรไม่พูดอะไรนอกจากเดินเข้าไปยังห้องเรียนที่เมื่อวาน ใช้สอนวา ซึ่งวาก็เดินตามเข้าไปทันที
“ คือ ผมมีเรื่องอยากจะถามมาสเตอร์นะครับ ”
“ ว่ามาสิครับ ”
“ มาสเตอร์เล่นปิงปองเป็นหรือเปล่าครับ ” ซาซาไรเมื่อได้ยินคำถามของวา ก็ถึงกับอดขำไม่ได้
“ ก็นึกว่าจะถามอะไร ผมก็พอเล่นเป็นแหละครับ ว่าแต่ถามอย่างนี้ต้องมีอะไรแน่เลยใช่ไหมครับ “
“ ป่าวหรอกครับ แค่พอดีผมอยากจะลองไปเล่นปิงปองที่ห้องชมรมปิงปองดูก็เท่านั้นแหละครับ เห็นเพื่อนเขาบอกว่าเป็นที่เดียวที่มีโต๊ะปิงปอง ”
“ งั้นหรอครับ ท่าทางจะเก่งนะครับเนี่ย แต่ว่านะครับที่บอกว่าที่ชมรมปิงปองเป็นที่เดียวที่มีตะปิงปองท่าจะไม่ใช่แล้วละครับ เพราะดูจะมีอีกที่หนึ่งนะครับที่มีโต๊ะปิงปองอยู่ด้วย ”
“ ที่ไหนหรอครับ ”
“ บอกแล้วจะเชื่อไหมครับว่า ที่ชมรมนักมายากลของเราก็มีเหมือนกันนะครับ ”
“ แล้วมันอยู่ที่ไหนหรอครับ ทำไมผมไม่เห็นเลย ”
“ มันก็อยู่ที่ว่าผมจะเสกมันออกมารึเปล่าก็เท่านั้นแหละครับ เพียงแต่ว่าถึงเอาออกมาก็คงไม่มีคนเล่นอยู่ดี ”
“ แล้วถ้าไว้ว่างๆ ผมจะชวนเพื่อนมาเล่นที่นี่ได้รึเปล่าละครับ ”
“ อืม ก็ต้องดูก่อนละครับ แต่ที่แน่ๆ วันนี้คงเล่นกันไม่ได้หรอกครับ เพราะผมมีงานนิดหน่อยหลังเลิกเรียนนะครับ ไว้ถ้าวันไหนเล่นได้ผมจะบอกก็แล้วกันนะครับ ”
วา รู้สึกดีใจมากยิ่งขึ้นที่เขาอยู่ชมรมนักมายากลดูเหมือนว่ามันจะมีไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ตามแต่ซาซาไรจะเสกออกมา
ในที่สุดชั่วโมงชมรมก็ผ่านไป วันนี้วาได้เรียนรู้มายากลเพิ่มเติมขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง ที่เขาต้องไปฝึกเพิ่มเติมก็คือ เขาต้องกลับไปฝึกก็คือ การอ่านทำความเข้าใจกับเทคนิคมายากลในหนังสือคูมือนักมายากลฉบับฝึกหัดที่ซาซาไรนำมาห้เขาในวันนี้ พร้อมกับฝึกการกล่อนไพ่ให้ตรงเป้าหมายเสียก่อน
วา ออกมายืนคอยนิค โซเฟียและมิว อยู่ที่ข้างหน้าตึกอาคารชมรมซึ่งดูเหมือนว่า เขาจะเป็นคนที่มาเป็นคนแรก หลังจากยืนคอยอยู่ประมาณไม่เกิน 5 นาทีทุกคนก็มากลับครบ
“ นายยังไม่เปลี่ยนใจใช่ไหมที่จะไปที่ชมรมปิงปองน่ะ ” มิว ถามวาอีกรอบหนึ่ง
“ ไม่หรอก มันก็ไม่น่าจะมีอะไรขนาดนั้นิ ”
“ ใช่แล้ว ในเมื่อคุณหัวหน้าวงเขายังไม่กลัวเลย แล้วนายจะกลัวอะไรละ ” โซเฟีย คราวนี้สนับสนุนวา ซึ่งดูทุกคนจะอยากไปที่ชมรมปิงปองทุกคนยกเว้นแต่มิวเพียงคนเดียว
ในเมื่อทุกคนต้องการจะไป มิวก็ยอมต้องตามไปด้วย ซึ่งเขาเป็นคนทำหน้าที่นำทางไปเอง ห้องชมรมปิงปองอยู่ในตึกอาคารชมรมเช่นกัน เพียงแต่ว่ามันอยู่ที่ชั้นบนจนเกือบจะสุดเลยทีเดียว
วา ค่อยๆ เดินตามมิวไปเรื่อยๆ ผ่านบันไดวนที่ดูสวยหรูขึ้นไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ถึงทางเดินซึ่งถ้านับจากชั้นที่เดินกันมาแล้วชมรมปิงปองน่าจะอยู่ที่ประมาณชั้นที่ 4 ของตึกอาคารชมรม มิว พาทั้งหมดเดินตรงไปยังทางเดินซึ่งก้เห็นป้ายที่ยื่นออกมาอยู่ไม่ไกลนักเขียนว่า “ ห้องชมรมปิงปอง “
เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องชมรมปิงปอง วาก็ได้ยืนเสียงไม้ปิงปองและลูกปิงปองกำลังกระทบกันอยู่หลายเสียงเลยทีเดียว แสดงว่าก็มีคนอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ ไหนนายบอกว่า ไม่ค่อยมีคนมาเล่นปิงปองไม่ใช่หรอ ทำไมได้ยินเสียงออกจะเยอะแย่ะขนาดนี้ ”
“ ไอ้เสียงที่นายได้ยินมันฟังดูเยอะอยู่หรอก แต่ที่จริงไอ้พวกที่อยู่ข้างในนั้นมีแค่ไม่กี่คนหรอก เพียงแต่ว่า ความเร็วในการตีมันสูงมากจนทำให้นายคิดว่ามันมีคนอยู่เยอะยังไงละ พวกที่อยู่ในห้องนี้ก็คงมีแต่พวกชมรมทั้งนั้นแหละ และเป็นพวกที่ฝีมือไม่ธรรมดาสะด้วย ”
“ ว่าแต่เราเข้าไปกันได้หรือยังละ ”
“ อยากเข้าก้เปิดประตูเข้าไปเลยครับท่านผู้ชม ”
วา ไม่รอช้ารีบผลักประตูห้องชมรมปิงปองออก ซึ่งบานประตูเป็นกระจกสีดำบานใหญ่ เพียงแค่วาผลักประตูเท่านั้น ยังไม่ทันที่จะก้าวเข้าไปในห้องชมรมเลย เสียงลูกปิงปองต่างๆ ก็ต่างเงียบหายไปตามๆ กัน ซึ่งเมื่อวาเข้าไปแล้วก็ต้องพบกับสายตามากมายแต่ก็ไม่ถึง 20 คน ดูคร่าวๆ ก็คงประมาณ 10 – 15 คนเท่านั้น ห้องชมรมปิงปองเป็นห้องที่ใหญ่มากห้องหนึ่งดูไปแล้วกว้างกว่าห้องเรียนของวาเสียอีก เพดานก็สูงมากเสียด้วย ห้องทั้งห้องทาด้วยสีขาวทำให้รู้สึกสว่างและน่าเล่นปิงปองเป้นอย่างมาก
คนทั้งหมดในห้องชมรมต่างจ้องมองมาที่วา ราวกับว่าไม่เคยมีใครเคยเหียบเข้ามาที่ห้องชมรมมาเป็นเวลานานชั่วกัปชั่วกัลป์แล้ว วารู้สึกแปลกๆ แต่ก็ได้แต่ส่งยิ้มให้กับนักเรียนพวกนั้น จากนั้นเมื่อโซเฟีย นิค และมิวเข้ามาเสร็จเรียบร้อย ทุกคนต่างมีท่าทางคล้ายๆ กับวา คือ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับท่าทางของคนในห้องนี้
โซเฟียนั้นได้แต่ยิ้มกวนๆ เล็กน้อย ส่วนนิคนั้นไม่แสดงท่าทีอะไร ผิดกับมิวซึ่งรู้สึกว่าจะกดดันกว่าเพื่อน ทุกคนในห้องต่างตกอยู่ในความเงียบสักพักหนึ่ง ก็มีคนรูปร่างผอมสูง เดินตรงเข้ามาที่พวกของวา คนๆ นี้สวมแว่นกรอบสีดำรุปทรงสี่เหลี่มดูท่าทางมีฝีมือในการเล่นปิงปองอย่างมาก ไม่รอช้าวาจึงรีบเอ่ยปากถามไปว่า
“ เออ คือ พวกเราต้องการจะมาเล่นปิงปองในห้องชมรมของพวกนาย เราพอจะเล่นได้ไหม ”
เด็กนักเรียนคนที่สวมแว่นนั้นยังไม่ได้ตอบวา หากแต่หัวเราะด้วยเสียงหัวเราะอันชั่วร้ายเป็นการใหญ่ ซึ่งเมื่อเขาหัวเราะแล้ว คนที่อยู่ในห้องทั้งห้องก็ต่างหัวเราะตาม
“ นายรู้ไหมว่าไม่มีใครกล้าเข้ามาขอพวกเราเล่นปิงปองในห้องนี้เป้นเวลานานเท่าไหร่แล้วรู้ไหม ”
“ เรื่องนั้นเราไม่ได้สน เราสนเพียงแต่เราจะมาเล่นได้หรือไม่ ” วา พูดตอบกลับไปด้วยคำพูดที่คมกรีบทำให้เด็กชายที่สวมแว่นคนนั้นต้องเงียบไปสักพักหนึ่ง จึงกล่าวต่อได้
“ ได้สิ ทำไมจะไม่ได้แต่มีข้อแม้นะ ……… ”
“ ข้อแม้อะไรหรอ ว่ามาสิ ”
“ นายจะต้องเอาชนะการเล่นปิงปองกับเราให้ได้ก่อน ขอแน่ะนำตัวเลยนะ เรามีชื่อว่า พรีสไซ เป็นว่าที่รองประธานชมรมปิงปองแห่งนี้ ”
“ อ๋อได้สิ แล้วเราจะเริ่มกันได้เลยหรือยังละ ” วา ดูจะมีความมั่นเป็นอย่างมาก ทำให้พรีสไซต้องยิ้มเป็นการใหญ่ ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ได้กลัวฝีมือของวา พอๆ กับที่วาก็ไม่กลัวเขาเหมือนกัน
“ ได้เลยงั้นตามมานี่ อย่าเป็นพวกเกลือก็แล้วกันละ ( พวกเกลือเป็นคำว่าเฉพาะที่พรีสไซคิดขึ้นมาสำหรับว่า พวกไม่มีฝีมือ )”
วา ไม่พูดตอบหากแต่เดินตามพรีสไซตรงไปยังโต๊ะปิงปองซึ่งอยู่แถวๆ กลางห้องโต๊ะหนึ่ง ระหว่างที่เดินอยู่โซเฟียก็เข้ามากระซิบข้างๆ เขา
“ อย่าทำหน้าแตกนะคุณเด๋อ แหะๆ ”
“ รับทราบภารกิจครับ คุณหัวหน้าห้อง ” วา ตอบพร้อมกับกระพริบตาข้างซ้ายให้จากนั้นก็เดินไปประจำโต๊ะปิงปอง พรีสไซหยิบไม้ปิงปองออกมาจากซองใส่ไม้ปิงปองข้างๆ เอวของเขาพร้อมกับสวมถุงมือสีดำที่มือข้างซ้ายของเขา ดูจากลักษณะจากการจับไม้แล้ว แสดงว่าเขาเป็นคนถนัดซ้ายลักษณะการจับไม้ของเขาเป็นแบบธรรมดา ส่วนวานั้นเมื่อยืนเข้าที่แล้วก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งดุท่าทางจะมีอายุน้อยกว่าเขาเล็กน้อยเดินเข้ามาหา
“ นายมีไม้ปิงปองแล้วหรือยัง ถ้าไม่มีละก็ยืมของเราได้นะ รับรองใช้ได้ดีเลยทีเดียวละ ”
“ ยังไม่มีหรอก ขอบใจนะ แล้วจะชนะให้ดู ” วา ดุท่าทางมีความมั่นใจมากจากนั้นก็รับไม้ปิงปองมาจากนักเรียนหญิงคนนั้น ซึ่งนักเรียนหญิงคนนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่งยิ้มให้
ท่าที่วาใช้จับไม้ปิงปองเป็นท่าการจับที่เหมือนกับพรีสไซ เพียงแต่ว่าวาใช้มือขวาในการตีลูกเท่านั้นเอง
“ เอาละในเมื่อนายพร้อมแล้วละก็ เรามาเริ่มกันเลย กติกาการเล่นนายคงจะรู้อยู่แล้วนะ เราจะแข่งกัน 21 ลูกโดยใครได้แต้มถึงก่อนก็จะเป็นฝ่ายชนะ เอาละใครจะเป็นฝ่ายเสริฟ์ก่อนดีละ ”
“ เราให้เกรียตินายในฐานะเจ้าที่ละกัน เสริฟ์มาก่อนได้เลย ”
“ งั้นก็ไม่เกรงใจละนะ ”
พรีสไซเมื่อพูดจบก็ไม่รอช้า เสริฟ์ออกมาในทันที ความเร็วในการเสริฟ์นั้นเรียกได้ว่าไม่ธรรมดาทีเดียวเชียว แต่วาก็รับมันได้พร้อมกับโต้กลับไปในทันที ลูกที่วาตีกลับไปนั้นก็แรงไม่ใช่เลนเหมือนกัน มันเร็วมากพร้อมกับหมุนอย่างแรง ทำให้พรีสไซถึงกับรับมันไม่ทัน ลูกกระเด็นออกไปค่อนข้างไกล
วา ยิ้มอย่างมั่นใจเล็กน้อย ซึ่งทุกคนในห้องเมื่อเห็นดังนี้ต่างก็พากันเงียบไปตามๆ กัน ส่วนโซเฟียนั้นยกนิ้วโป้งให้กับวา มิว รู้สึกว่าจะหายกดดันไปนิดหน่อย ส่วนเด็กผู้หญิงคนที่วาให้ยืมไม้ดูท่าทางมีอาการสนใจวาขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
พรีสไซเดินไปเก็บลุกจากนั้นก็ค่อยๆ เดินกลับมาที่โต๊ะ พร้อมกับหัวเราะเป็นการใหญ่
“ เยี่ยม ! นึกไม่ถึงว่าจะมีคนสามารถโต้ลูกเสริฟ์ของเราได้ แต่จากนี้มันคงไม่ง่ายอย่างที่คิดแล้วนะ เพราะเราจะเอาจริงละนะ ”
“ ได้เลยพวก ”
วา เตรียมตั้งท่ารับการเสริฟ์ครั้งต่อไปของพรีสไซ ส่วนพรีสไซนั้นขยับแว่นอีกเล็กน้อยจากนั้นก็เริ่มเสริฟ์ออกไป
_________________________________________
ว่าที่หัวหน้าวงนั่งงงอยู่สักพักหนึ่ง ส่วนคนอื่นๆ นั้นก็ต่างนั่งทำหน้างงๆ อยู่สักพักหนึ่ง คงจะมีแต่เสือใบ้นิคเท่านั้นที่ยังคงสามารถนั่งมองหน้า วา อยู่อย่างนิ่งๆ ได้
โซเฟียทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา
“ นายเด๋อเนี่ยนะ จะเป็นหัวหน้าวงเรา แหะๆ แต่ก็ดีนะ ”
“ มีใครจะคัดค้านมั้ย ” มิว ถามพร้อมกับมองหน้าทุกคน ไม่มีใครคิดจะคัดค้านแม้แต่คนเดียว มิว เห็นดังนั้นจึงพูดต่อ “ เอาละ ในเมื่อไม่มีใครคัดค้าน ต่อจากนี้ไปหัวหน้าวงของเราก็ คือ …..”
ยังพูดไม่ทันจบ คนที่คัดค้านขึ้นมาก็ คือ ตัว วานั่นเอง
“ เออ คือ ว่า เราไม่เคยประกวดวงอะไรพวกนี้มาก่อนเลยนะ แถมเรายังเล่นเครื่องดนตรีอะไรไม่ค่อยเป็นเลยนอกจากร้องเพลง จะให้เรามาเป็นหัวหน้าวงอย่างนี้มันจะดีหรอ ”
“ แหม จะเป็นหัวหน้าวงทั้งที ถ้าไม่มีใจสู้แล้ว สมาชิกวงจะมีใจสู้กันมั้ยละค่ะ ” โซเฟีย พูดมาแบบให้กำลังใจ จากนั้นก็รีบพูดต่อ
“ คนที่เป็นหัวหน้าวง ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่เก่งที่สุดเสมอไปหรอกนะ ขอแค่เป็นคนที่เป็นศูนย์รวมของวงได้ก็พอแล้วละ แล้วอีกอย่างก็ไม่มีใครเขาจะปฎิเสธนายหรอกนะ ต้องมีความมั่นใจในตัวเองสิ ทุกคนเชื่อนะว่านายทำได้ นายสามารถนำวงของเราได้ ไม่อย่างนั้นทำไมโลกนี้ถึงต้องมีอาชีพพวกผู้บริหารขึ้นมาละ ทั้งๆ ที่บางครั้งพวกผู้บริหารเองก็ไม่ได้รู้งานที่เขาคุมอยู่เลย แต่เพราะมีขึ้นเพื่อเป็นศูนย์รวมเพื่อรวมการทำงานของคนหลายๆ ฝ่ายให้เข้ากันได้ยังไงละ ”
ครั้งนี้นับว่า โซเฟีย พูดมีเหตุผลพอสมควร ผิดจากที่เธอชอบพูดกวนประสาทอยู่ตลอดเวลา มิว ได้ยินดังนั้นก็พูดเสริมไปว่า
“ จริงอย่างที่โซเฟียว่า นายต้องมีความมั่นใจในตัวเอง เราให้นายเป็นหัวหน้าวง เพราะเรามั่นใจในตัวนายนะ เราเชื่อว่าคนอย่างนายสามารถนำวงเราไปสู้ชัยชนะได้ ถึงเราจะเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วันก็ตาม หรือที่จริงอาจจะ 2 วัน ฮ่าๆ ” มิว หัวเราะสักพักก็พูดต่อ “ อย่างที่บอก คนเราถ้ามันมีแววมองแป๊ปเดียวก็รู้แล้วละ ”
วา เมื่อได้ยินคำพูดจากเพื่อนทั้งสองก็เริ่มมีความมั่นใจที่จะเป็นหัวหน้าวง แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีที่ทำไม มิว ไม่เป็นหัวหน้าวงสะเอง ที่จริงเขาก็มีความสามารถในการรวมคนในวงได้ ถึงขนาดรวมสมาชิกแล้วตั้งวงได้ แต่ทำไมเขาถึงไม่มาเป็นหัวหน้าวงสะเองนะ แต่ วา ก็คิดว่าในเมื่อ มิว ให้เขาเป็นหัวหน้าแทนแสดงว่า เขาคงมีเหตุผลส่วนตัว
วา มองไปที่นิค ซึ่งนิคก็พยักหน้าให้ วา เหมือนกับยอมรับว่า วาสมควรที่จะเป็นหัวหน้าวง ในที่สุด วาก็ไม่ลังเลที่จะเป็นหัวหน้าวงอีกต่อไป เพราะเขาก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีความมั่นใจ หากแต่ต้องการที่จะยืนยันว่า เพื่อนทุกคนสมัครใจให้เขาเป็น เขาก็พร้อมที่จะเป็นในทันที
“ เอาละ ในเมื่อทุกคนสมัครใจให้เราเป็นหัวหน้าวงแล้วละก็ เราก็จะทำหน้าที่หัวหน้าวงให้ดีที่สุด ”
“ ต้องอย่างนี้สิ ถึงสมจะเป็นหัวหน้าวงของเราหน่อย ” มิว พูดพร้อมกับปรบมือแสดงความยินดี เบต้าก็ปรบมือตาม ส่วนโซเฟียนั้นไม่ได้ปรบมือ เพียงแต่ยิ้มให้ วา เท่านั้น ซึ่งเมื่อ วามองโซเฟียที่กำลังยิ้มให้กับเขานั้น ก็รู้สึกเขินๆ จนบอกไม่ถูก จึงเบือนหน้าหนีไปทางนิค ซึ่งก็ได้ผลดี ใบหน้าของนิค มองแล้วหายเขินขึ้นเยอะเลยทีเดียว
“ ว่าแต่คุณหัวหน้าวงค่ะ คุณจะตั้งชื่อวงว่าอะไรหรอ ” โซเฟียเป็นคนตั้งคำถามขึ้น ซึ่ง วา ก็ทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพัก
“ ก็ไม่รู้เหมือนกันสิครับ คุณมือกีต้าร์ งั้นเราว่าช่วยกันตั้งชื่อวงกันเถอะ ”
“ เราว่าชื่อวง โซเค้น - เล่นไม่มีกระตุกดีมั้ย ” เบต้าเป็นคนเสนอความคิดขึ้นคนแรก ซึ่งชื่อนี้มันออกจะดูพิลึกๆ ยังไงชอบกล วา เมื่อได้ยินชื่อวงที่เบต้าเสนอมาก็รู้สึกแปลกๆ แต่ก็สมแล้วที่เป็นความคิดของเบต้า ซึ่ง มิว ก็เป็นผู้รู้ได้ถึงความแปลกนั้น เขาจึงรีบพูดต่อมา
“ เราว่ามันก็ดีนะ แต่มันออกจะแปลกๆ ไปสักหน่อย อืม เราว่านะชื่อว่าน่าจะเป็น ซูเปอร์ ซไปส์เป็นยังไงละ ”
“ ของนายมันก็แปลกๆ เหมือนกันละ ” คราวนี้เบต้าก็ค้านบ้าง
“ งั้น เอาชื่ออะไรดีละ นายละนิค มีอะไรจะเสนอมั้ย ” มิว มัวแต่คิดจึงลืมว่า ถามไปนิคก็คงไม่ยอมตอบ
“ นี่ๆ เอาชื่อวงฤทธิ์มีดสั้นดีมั้ย เราว่าเท่ดีน้า ” คนที่เสนอความคิดนี้ถึงกับเป็นวีวี่ ซึ่งเมื่อทุกคนได้ยินถึงกับต้องหันหน้าไปมองที่วีวี่พร้อมกับ
“ เราว่าสงสัยเธอจะบ้านิยายจีนมากไปแล้วละมั้งเนี่ย คิดได้ยังไงเนี่ยฤทธิ์มีดสั้น ไม่ตั้งชื่อว่า วงรักใสๆ หัวใจสี่ดวงหรือดาบมังกรหยกไปเลยละ ” มิว เป็นคนสวนมา ซึ่ง วาเริ่มที่จะสังเกตุได้ว่า สองคนนี้มักชอบที่จะคิดขัดแย่ง หรือเถียงกันอยู่เสมอ แต่ก็ไม่ถึงกับแรงมาก คงเป็นแค่การล้อกันเล่นๆ วีวี่เมื่อได้ยินดังนั้นก็มองค้อนมิว
“ อย่างน้อยก็ยังดีกว่า ซูเปอร์ สไปส์อะไรของนายก็แล้วกันน่ะ ”
“ อ่าๆ อย่าเพิ่งเถียงกันๆ ลูนาติกเป็นไงมั้งละชื่อนี้ มันแปลว่า คนบ้าหรือบ้าน่ะ เหมาะดสำหรับวงที่มีคนอย่างนายแล้วก็คุณเด๋อดีนะ ” โซเฟียเป็นคนเสนอความคิดนี้ขึ้น ซึ่งฟังดูแล้วก็ใช้ได้เลยทีเดียว
“ นายว่าเป็นไง วา เข้าท่าดีมั้ย เราว่ามันก็เข้าท่าดีนะ แต่น่าจะมีชื่อวงอะไรที่มันเด็ดกว่านั้นได้นะ ”
มิว ถามพร้อมกับมองหน้าวาอย่างครุ่นคิด ส่วน วา นั้นคิดว่าคงไม่มีชื่อวงไหนเด็ดกว่า หมูดำ ไปได้แน่นอน
“ อืม เราว่ามันก็เข้าท่าดีนะ ถึงจะหาว่าเราบ้าก็เถอะ ฮ่าๆ แต่เราขอเสนอชื่อที่เราคิดไว้สักหน่อยได้มั้ยอะ ”
“ ได้สิ นายเป็นหัวหน้าวงทั้งที ” มิว เชิญให้วาพูดต่อ
“ ชื่อวงที่เราคิดไว้ก็ คือ ………….. เ – ก็ - น - โ - ซ ……..?? ”
เมื่อเพื่อนๆ ทุกคนได้ยินชื่อ วง ที่วาเอ่ยออกมาถึงกับอึ้งไปสักพักหนึ่ง
“ อืม เข้าท่าๆ ว่าแต่มันหมายความว่ายังไงละ ไอ้คำว่า เก็นโซ เนี่ย ” มิว เป็นคนถามคนแรก
“ ถ้าเราจำไม่ผิดละก็ คำว่า เก็นโซ แปลว่า ตำนาน ต้องการจะสื่อว่า วงเราจะต้องกลายเป็นตำนานยังไงละ ”
“ เราว่ามันก็เข้าท่าดีนะ แถมแปลกดีด้วย ” เบต้า พูดด้วยท่าทางที่เหมือนหุ่นยนต์
“ พวกนายว่าเป็นยังไงมั่งละ ชื่อวงที่เราตั้งมา ”
“ เอาละ มีใครจะเสนอชื่อวงอีกมั้ย ถ้าไม่มีแล้วละก็ เรามาลงคะแนนกันว่า จะเลือกชื่อวงว่าอะไร เริ่มจากทีละคนเลยนะ ”
จากนั้นมิวก็เริ่มถามความคิดเห็นเรียงจากทีละคน ซึ่งทุกคนก็ลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า ชื่อวงน่าจะเป็น “เก็นโซ “
“ เอาละ สรุปความเห็น ก็คือ ต่อไปนี้ชื่อวงของพวกเรา คือ เก็นโซ นะ ”
“ ว่าแต่นายไปเอาคำว่า เก็นโซมาจากไหนหรอ วา ” วีวี่เป็นคนถาม
“ ที่จริงเราไปเอาชื่อนี้มาจาก นิยายเรื่องหนึ่งนะ มันชื่อเรื่องว่า ตำนานดาบคู่สายฟ้าอะ นิยายเรื่องนี้สนุกมากเลยนะเนี่ยขอบอก มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเออ เริ่มยังไงดีละเนี่ย พี่พระเอกเนี่ยเป็นสุดยอดนักดาบซึ่งใครๆ ต่างก็รู้จัก ถ้าสายฟ้าลั่นออกจากดาบของพี่พระเอกแล้วละก็ ไม่เคยมีใครรอดชีวิตเลยละ แต่ว่าพี่พรเอกไม่ใช่คนเลวนะ เขาจะลั่นสายฟ้าออกมาก็ต่อเมื่อช่วยคนเท่านั้น ซึ่งช่วงสมัยนั้นเองเป็นช่วงที่จอมมารร้ายซาตั้นได้ตั้งตัวมีอิทธิพลเหนือผู้ใด ทำให้โลกในนิยายที่ชื่อว่า ฮาโมเนียต้องระส่ำระส่าย จึงได้มีการรวมตัวกันของเหล่าผู้กล้าที่มีฝีมือในด้านต่างๆ มาเพื่อไปปราบจอมมารลาฟาเด็ท
แน่นอนว่าพี่ของพระเอกต้องเป็นคนหนึ่งในนั้นด้วย แต่พอพระเอกทราบว่าพี่ของตัวเองจะไปปราบจอมมารด้วย ก็ได้แอบติดตามไปด้วย เมื่อถึงปราสาทของจอมมารแล้วเหล่าผู้กล้าก้ได้พยายามที่จะสู้กับลูกสมุนของจอมมารอย่างเต็มความสามารถซึ่งน่าสียดายที่ต้องสูญเสียผู้กล้าไปเป็นจำนวนไม่น้อย จนในที่สุดก็เหลือเพียงพี่พระเอกแล้วก็เพื่อนสนิทของเขาอีกคนหนึ่ง ส่วนพระเอกนั้นก็ได้แอบตามมาจนถึงที่บนสุดของหอคอย ตอนนั้นพระเอกมีอายุเพียงแค่ 6 ขวบ กว่าๆ เท่านั้นเอง
การต่อสู้ระหว่างตัวแทนของโลกฮาโมเนียกับจอมมารซาตั้นก็ได้เริ่มขึ้น ทั้งสองคนพยายามสู้กันอย่างเต็มที่แต่พลังของทั้งสองก็ต้านทานจอมมารแทบไม่ไหว จนในที่สุดพี่ของพระเอกก็ได้ใช้พลังของดาบสายฟ้า ทำให้จอมมารพลาดท่าก่อนที่จะลงดาบใส่จอมมารนั้น พระเอกซึ่งแอบดูอยู่ห่างๆ ก็ได้ถูกลูกสมุนของจอมมารตนหนึ่งจับไว้ได้และร้องเรียกพี่ของเขา ทำให้พี่ของเขาเสียจังหวะหันไปมอง ด้วยความเป็นห่วงน้องจึงรีบเข้าไปช่วย จอมมารเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ได้โอกาสร่ายเวทมนตร์ที่รุนแรงมาก ยากเกินแก่การต้านทานตรงเข้าไปที่พระเอกเพราะมันรู้แน่ว่า พี่ของพระเอกนั้นรักของตนเองมาก และมันก็คิดถูกพี่ของพระเอกเข้าไปรับเวทมนตร์นั้นเต็มๆ พลังของดาบสายฟ้าที่เคยปรากฎอยูบนดาบก็ค่อยๆ สลาย ก่อนที่จะตายพี่ของพระเอก ได้ฝากดาบสายฟ้าซึ่งเป้นอาวุธอย่างเดียวที่จะสามารถปราบจอมมารได้ให้แก่พระเอก เพื่อนสนิทของพระเอกจึงได้รีบพาพระเอกหนีจากปราสาทของจอมมาร ส่วนพี่ของพระเอกก้ได้ใช้พลังเฮือกสุดท้ายผนึกพลังของตัวเองไว้กับจอมมาร จากนั้นเป็นต้นมาโลกฮาโมเนียก็สงบลงอีกครั้งหนึ่งจนกระทั่ง………………”
วา ต้องหยุดเล่าลงกลางคันเพราะว่า เขารู้สึกว่าตัวเองเล่ายาวเกินไปแล้ว
“เหอๆ ขอโทษทีนะ พอดีเราเป็นพวกบ้านิยาย พอเล่าแล้วมันติดลมทุกทีเลยนะสิ ”
“ อืม แล้วไงต่อละคุณหัวหน้าวง กำลังสนุกเลย ” โซเฟีย ดูท่าทางจะชอบนิยายเรื่องที่ วา เล่ามามาก ซึ่งก็แปลกที่เธอไม่ได้กวน วา เลย กลับอยากจะฟังต่อสะอีก
“ แน่นอนต่อจากนั้น มันก็ต้องตามสูตรจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ก็ได้กลับคืนชีพมาอีกครั้ง โดยการปลดผนึกของนักดาบปีศาจคนหนึ่ง ว่ากันว่าพลังฝีมือของมันนั้นสูงส่งมาก มันเป็นคนที่ตามกำจัดดาบที่มีชื่อต่างๆ เพื่อต้องการจะให้ดาบของตัวเองมีชื่อมากที่สุด และแน่นอนหนึ่งในเป้าหมายของมันก็มีพระเอกรวมอยู่ด้วย
โลกฮาโมเนียที่เคยสงบสุขก็ได้เริ่มสั่นไหวอีกครั้ง ด้วยพลังอำนาจมืดของ 2 ตัวร้าย เราชอบตอนที่เขาเคยไว้ตอนหนึ่งมากเลย มันเขียนว่า ดาบสายฟ้าที่ไม่เคยได้ลั่นสายฟ้าของมันออกมาเลย บัดนี้คงถึงเวลาที่มันจะต้องลั่นออกมาเพื่อกอบกู้ฮาโมเนียอีกครั้งเสียแล้ว เท่มากเลยว่ามั้ย ”
“ โห น่าสนุกจังเลย อย่างนี้ต้องลองไปหาซื้ออ่านดูสะบ้างแล้วสิเนี่ย ” โซเฟีย รู้สึกจะชื่นชอบนิยายที่วาเล่ามาเป็นพิเศษ
“ แล้วมันเป็นยังไงต่อเนี่ย กำลังสนุกเลย ” มิว เป็นคนถาม ซึ่งเพื่อนๆ ทุกคนก็กำลังรู้สึกเช่นเดียวกัน ไม่น่าเชื่อว่า เรื่องที่วาเล่าจะสามารถเรียกความสนใจของเพื่อนๆ ทุกคนได้ทันตาเห็น
“ ประมาณ 10 ปีกว่าๆ ผ่านไป ซึ่งก็พอดีกับตอนที่จอมมารได้คืนชีพ พระเอกก็ได้ฝึกฝนวิชาดาบเวทมนต์ของตนเองจนแกร่งกล้าไม่แพ้พี่ของเขาเลยทีเดียว โดยมีเพื่อนสนิทของพี่พระเอก ก็คือคนเดียวกับที่ช่วยพระเอกไว้ในตอนแรกแหละเป็นคนช่วยฝึกสอนวิชา ดาบที่พระเอกใช้ในตอนแรกเป็นดาบของพระเอกเองซึ่งตีมาจากนักตีเหล็กอัจฉริยะผู้หนึ่ง ดาบของพระเอกมีชื่อว่า เออ อะไรน้า ลืมไปแล้วอะ เรานี่แย่จริงๆ เพิ่งอ่านไปไม่นานเอง ข้ามไปละกัน พระเอกใช้ดาบของตัวเองกับดาบของพี่ เป็นวิชาดาบคู่อะ เพราะดาบ 2 เล่มเหมือนตัวแทนของตัวเองและพี่ เหมือนกับว่า เขาได้สู้ร่วมกัน ถึงพี่จะตายไปแล้ว แต่พระเอกก็เชื่อว่า วิญญาณของพี่ยังสู้ร่วมไปกับเขาอยู่ แต่ตอนหลังที่พระเอกไปสู้กับนักดาบปีศาจ ดาบทั้ง 2 เล่มก็เกิดหัก พอสู้ชนะพระเอกก็เอาดาบทั้ง 2 เล่มมาหลอมรวมกันให้กำเนิดดาบเล่มใหม่ขึ้นมา มีพลังมากกว่า 2 เล่มเก่าเสียอีก แล้วพระเอกก็มุ่งหน้าไปปราบจอมมารเหมือนที่พี่เขาเคยทำ แล้วเราก็ยังไม่ได้อ่านต่อเลยมันยาวอะ ”
“ ว้า แย่จังเลยกำลังสนุกเชียว นี่ ถ้าอ่านจบก็เอามาให้เรายืมต่อมั่งนะ ” โซเฟียที่จริงก็เป็นคนที่ชอบอ่านนิยายมากคนหนึ่ง
“ ได้สิ แต่มันยาวมากนะ จะอ่านไหวหรอ ”
“ โอ๊ย ไหวอยู่แล้ว แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก เราอ่านมาเยอะแล้วละ “
“ จริงหรอ ชอบอ่านพวกนิยายเหมือนกันหรอเนี่ย ไม่ยักกะรู้ นึกว่า…..(กวนคน)…..เป็นอย่างเดียวเสียอีก ”
“ นายว่าอะไรนะ ฟังไม่ค่อยจะชัด ”
“ เปล่าๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้น ฮ่าๆ ” วา เห็นท่าจะไม่ดีจึงแกล้งถาม มิว ว่าเขาอยากจะยืมอ่านบ้างหรือเปล่า ซึ่งมิว ก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว แล้วบอกกับวา ว่าเขาเกลียดการอ่านหนังสือมากกว่าสิ่งใดเสียอีก
เวลาว่างก่อนจะเข้าเรียนก็ได้จบลงไปแล้ว เมื่อทุกคนได้ยินเสียงประห้องเลื่อนออก ต่างก็พากันรีบวิ่งเข้าประจำโต๊ะเรียนของตนเอง ทำท่าทางพร้อมในการเรียนอย่างที่สุด เหตุผลที่ทำให้พวกนักเรียนในห้องทุกคนต้องทำเช่นนั้นคงจะเป็นเพราะ อาจารย์ที่เข้ามานั้นหน้าตาท่าทางเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา เป็นคนมีอายุมากแล้ว ตาที่ดูกลมโตของเขาสอดส่ายสายตาภายกรอบแว่นสี่เหลี่ยมไปที่นักเรียนทุกคนรอบๆ ห้อง ขอบตามีรอยสีดำค่อนข้างจะชัดเจน เพิ่มประสิทธิภาพความน่ากลัวเข้าไปอีกขั้นหนึ่ง ซึ่งอาจารย์คนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน “ อาจารย์มาน่อฟ ” นั้นเอง
เขา คือ อาจารย์คนเดียวกันกบที่พวก วา เพิ่งจะเอามาเป็นหัวข้อสนทนาเมื่อเช้านี้เอง อาจารย์สอนวิชาคณิตศาสตร์ที่โหดที่สุดในโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ !!
เมื่อโซเฟียเห็นนัหเรียนทุกคนในห้องเรียนนั่งประจำที่ตัวเองเรียบร้อยแล้ว จึงสั่งให้นักเรียนทั้งหมดลุกขึ้นยืน พร้อมกับทำความเคารพอาจารย์มาน่อฟ
วา รู้สึกได้ถึงความกดดันที่แผ่กระจายมาสู่ตัวเขา เขารู้สึกอึดอัดมากที่จะต้องเรียนกับอาจารย์มาน่อฟ และดูเหมือนว่านักเรียนทุกคนก็จะรู้สึกเช่นกัน แต่อาจจะยกเว้นสำหรับ นีโอ และเสือใบ้นิค
หลังจากนักเรียนทุกคนนั่งลงเสร็จหมดเรียบร้อยแล้ว อาจารย์มาน่อฟก็นำหนังสือที่ถือมาไปวางไปที่โต๊ะครูทางด้านซ้ายของห้อง พร้อมกับหยิบปากกาเมจิกมา 2 ด้าม จากนั้นก็เริ่มเดินไปที่กระดานไวท์บอร์ดและเริ่มเขียนหัวข้อที่จะเรียนในวันนี้ทันที
โดยไม่จำเป็นต้องบอกกล่าว ราวกับนัดกันไว้นักเรียนทั้งห้องต่างรีบหยิบสมุดโน๊ตประจำวิชาขึ้นมาพร้อมกับจดตามโดยเร็ว วา ไม่เคยพบเห็นอาจารย์คนไหนจะเขียนกระดานได้เร็วเท่ากับอาจารย์มาน่อฟเลย แถมดูท่าจะจดเยอะมากกว่าวิชาประวัติศาสตร์เสียอีก ไม่น่าเชื่อว่าอาจารย์มาน่อฟที่มีอายุมากขนาดนี้แล้วจะสามารถเขียนกระดานได้เร็วปานนี้
เมื่อเขียนไปจนเต็มกระดานเรียบร้อยแล้ว อาจารย์มาน่อฟก็เริ่มหันหลังกลับมามองไปยังนักเรียนทุกคน สายตาที่สอดส่ายรอดกรอบแว่นทรงสี่เหี่ยมนั้น ทำให้เพิ่มแรงกดดันแก่ วา เข้าไปอีก
วา พักมือจากการจดอันหฤโหดนั้นไปสักพักหนึ่ง เพื่อลองมองไปรอบๆ ห้อง ก็ปรากฎว่า นักเรียนแทบทุกคนไม่มีใครทำอย่างอื่นนอกจากจดและก็จด เหลียวมองไปทางด้านซ้ายก็พบกับโซเฟียกำลังจดงานอยู่เช่นกัน ดูท่าทางเธอจะมีความตั้งใจในการเรียนเป็นพิเศษ ไม่เหมือนกับช่วงพักเลย เมื่อเห็นเช่นนั้น วา จึงไม่ยอมน้อยหน้าตั้งใจจดงานต่อไป
ชั่วโมงอาจารย์มาน่อฟผ่านไปเร็วกว่าที่วาคิดไปนิดหน่อย อาจจะเป็นเพราะว่าวาเห็นโซเฟียตั้งใจเรียนเลยตั้งใจเรียนตามไปด้วย ทำให้ไม่รู้เครียดและกดดันสักเท่าไหร่นัก
ในที่สุดชั่วโมงในตอนเช้าก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงชั่วโมงเรียนของอาจารย์พิชายะ ชั่วโมงที่วาและทุกคนรอคอย อาจารย์พิชายะค่อยๆ เดินเข้ามาในห้อง ราวกับว่าการเดินแต่ละก้าวนั้นแสนลำบากยากเข็นนัก เพราะว่าอาจารย์พิชายะเป็นคนที่มีรูปร่างอ้วนมาก แต่ก็ไม่ถึงกับน่าเกลียด เขาสวมแว่นทรงกลมรีอันใหญ่มาก ซึ่งดูแล้วก็เข้ากับลักษณะตัวของเขาเองดีมาก
หลังจากโซเฟียสั่งนักเรียนทุกคนทำความเคารพเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ชายะก็ยกมือขึ้น แล้วบอกว่าให้นั่งลงได้ จากนั้นอาจารย์พิชายะก็เริ่มเล่าเรื่องราวประวัติศาสตร์ต่างๆ ทั้งเรื่องราวประหลาดๆ อีกมากมายผิดกับอาจารย์มาน่อฟซึ่งไม่พูดไม่กล่าวอะไรก้เริ่มเขียนกระดานทันที
เรื่องราวประหลาดที่สุดเท่าที่วาได้ฟังมากจากอาจารย์พิชายะก็น่าจะเป็นเรื่องของเจ้าปลาประหลาดที่มีชื่อว่า “ โอปาจี “ ฟังว่า มันเป็นปลาประหลาที่อาศัยอยู่แถวลุ่มแม่น้ำแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่เคยมีใครจับมันได้เลย แม้แต่เห็นก็ยังไม่เคย เนื่องเพราะคนที่ต้องการจะไปจับมันต่างไม่เคยมีใครรอดชีวิตมาได้เลย มันมีพละกำลังที่มากมายมหาศาล ทำให้คนที่พยายามจะจับมันต้องถูกมันดึงจมลงไปและหายสาปสูญไปตามๆ กัน
นั่งฟังเรื่องราวต่างๆ มาประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าๆ อยู่ดีๆ อาจารย์พิชายะก็หยุดเรื่องกระทันหัน พร้อมกับเดินตรงไปที่กระดานจากนั้นก็เริ่มเขียนหัวข้อในการเรียนลงไปแบบไม่ทันให้นักเรียนตั้งตัว วา ที่ตั้งใจฟังอยู่แล้ว เมื่อเห็นดังนั้นรีบหยิบสมุดโน๊ตวิชาสังคมออกมาจากเป้คุ่ใจของเขาโดยเร็ว โซเฟียเมื่อเห็นท่าทีตั้งใจเรียนของวา ก็อดขำไม่ได้
“ ขำอะไรหรอ ”
“ ป่าวหรอก ไม่มีอะไร ” โซเฟียตอบวาไปทั้งๆ ที่ยังแอบขำอยู่ ซึ่งวาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก หากแต่รีบจดตามอาจารย์พิชายะโดยเร็ว หลังจากที่วาก้มหน้าจดไปสักครู่ จนเมื่อเขาจดเสร็จเรียบร้อย เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองกระดานอีกทีหนึ่ง ทำให้เขาต้องตะลึงไปสักเล็กน้อย โอ้! เด็ดจริง ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้ที่มีความสามารถในการเขียนกระดานเร็วพอๆ กับอาจารย์มาน่อฟอยู่อีกคนหนึ่ง
วา ได้แต่คิดว่า “ ฟ้าส่งอาจารย์มาน่อฟมาเกิดแล้วใยต้องส่งอาจารย์พิชายะมาเกิดด้วย “ หากว่าจะมีคนที่สามารถเขียนเร็วได้เท่ากับอาจารย์มาน่อฟ หรือาจจะเร็วกว่าก็คงจะมีเพียงแต่อาจารย์พิชายะคนนี้ คนเดียวแล้วกระมัง ถ้าเปรียบการเขียนกระดานเป็นกระบี่ ก็คงเป็นกระบี่ที่เร็วยิ่งกว่าสายฟ้าหรือประกายไฟเลยทีเดียว เนื่องจากเพราะเพียงไม่กี่วินาทีอาจารย์พิชายะก็สามารถเขียนกระดานได้ถึง 2-3 เลยทีเดียว
นักเรียนบางคนไม่สามารถจดตามทันเนื่องจากเพราะว่า มีบ้างบางคนหลับไปตั้งแต่อาจารย์พิชายะเล่าเรื่องต่างๆ ตอนต้นชั่วโมง เมื่อเพื่อนที่นั่งข้างๆ ปลุกให้ตื่นขึ้นมาจดงานก็สายไปเสียแล้ว อาจารย์พิชายะที่เล่าเรื่องต่างๆ ไปในครึ่งชั่วโมงแรกอาจจะเป็นแผนการณ์ลอกให้นักเรียนหลับก็เป็นไปได้ แต่วาเป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้คิดเช่นนั้น เนื่องเพราะวา ให้ความสนใจแก่เรื่องที่อาจารย์พิชายะเล่ามาก แล้วมันก็ไม่ทำให้รู้สึกง่วงนอนได้เลยแม้แต่นิดเดียว
จดจนมือเกือบงอ ไปประมาณครึ่งชั่วโมงติดต่อกัน เสียงออด เป็นสัญญาหมดชั่วโมงก็ดังขึ้น ซึ่งมันก็หมายความว่าถึงเวลาพักเที่ยวแล้ว จากนั้นก็จะเป็นชั่วโมงชมรม ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงอาจารย์พิชายะก็พานักเรียนทุกคนจดงานไปกว่า 3 หน้าได้แล้ว ทำให้นักเรียนบางคนเมื่อเห็นอาจารย์พิชายะเดินออกไปจากห้องแล้ว ถึงกับต้องนอนฟุบลงกับโต๊ะ ราวกับว่า การจดงานต้องดึงพลังทั้งร่างกายออกมาก็ไม่ปาน
ระหว่างที่วาค่อยๆ เก็บสมุดโน๊ตของอาจารย์พิชายะใส่เป้ของเขา มิว นิค นีโอ และเบต้า ก็เดินมาหาวาที่โต๊ะ ซึ่งโซเฟียก็ได้ทักทายกับวาด้วยท่าทางร่าเริง ผิดกับตอนที่เรียนอยู่อย่างกับคนละคน
“ แหม ขยันเรียนดีจังนะวันนี้ ”
“ ไม่หรอก เราว่าเธอขยันว่าเราอีกนะ “
“ พวกนายสองคนยังดีนะ เราสิเกือบจะหลับไปเสียแล้ว ตอนฟังเรื่องไอ้เจ้าปลาประหลาดโอปาจีอะไรนั่นนะ ” มิว พูดพร้อมกับปิดปากหาวเป็นการใหญ่
“ แต่เราว่ามันน่าสนุกดีออกนะ ” วา ออกความคิดเห็นแต่มิวก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ นอกจากทำท่าง่วงนอนเต็มที่ ซึ่งต่างจากเสือใบ้นิค ดูท่าทางอย่าว่าแต่ง่วงนอนเลย ความรู้สึกยังไม่รู้จะมีเลยหรือเปล่า
“ พวกเรารีบไปทานข้าวกันเถอะ เราหิวจะแย่อยู่ ” เบต้า เป็นคนพูดซึ่งดูยังไงก็ยังเหมือนหุ่นยนต์อยู่ดี
“ อืม เราก็รู้สึกหิวเหมือนกัน ” นีโอ ก็ดูท่าทางจะหิวบ้างแล้ว คงเป็นเพราะว่า การตั้งใจเรียนทำให้ศูนย์พลังงานได้มากกว่าการอยู่เฉยๆ ก็ไม่แน่เพราะการเรียนเป็นการใช้พลังงานทางสมองอย่างหนึ่ง
“ เอาละ งั้นเราก็ไปทานข้าวกันเลยละกันนะ ” เมื่อวาพูดจบ ก็ลุกขึ้นพร้อมกับสะพายเป้ของเขาเดินตรงไปยังประตูห้อง
ทั้งหมดเดินลงบันไดชั้นสองมาจนถึงชั้นหนึ่ง ซึ่งระหว่างนั้นเองวาก็ได้มองไปเจอกับก็อบที่ยืนอยู่ห่างจากเขามากพอสมควรพอดี ! ทั้งสองประสานสายตากันอยู่สักพักหนึ่วาก็รีบเดินออกจากตึกอาคารเรียน เพราะไม่อยากจะมีเรื่องอีก แต่ก็อบยังไม่ยอมละสายตาจากวา ถึงแม้วาจะเดินออกไปจากตึกแล้วก็ตามราวกับวา มีเรื่องอะไรค้างคาอยู่ก็ไม่ปาน
วา ถึงกับต้องถอนหายใจเมื่อเดินพ้นออกมาจากตึกอาคารเรียนได้แล้ว โชคดีของเขาที่เดินออกมาได้ แต่ถึงเขาจะถูกหาเรื่องอีกครั้งเขาก็ไม่ได้กลัว ถึงจะรู้ว่าสู้ไม่ได้ก็ตามที แต่จากคำพูดที่หลายๆ คนบอกมาว่า ถ้าเขาอยู่กับโซเฟียแล้วละก็ เขาไม่จำเป็นต้องกลัวเลย นั้นอาจจะเป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยทำให้เขามีความสบายใจมากขึ้นสักเล็กน้อยก็ได้
ทั้งหมดเดินผ่านน้ำพุใหญ่กลางโรงเรียนจนมาถึงโรงอาหาร วารู้แล้วว่าเขาควรจะต้องทำอะไรบ้าง หลังจากที่วาซื้ออาหารได้แล้ว เขาก็มองหาโต๊ะที่พวกเพื่อนๆ นั่งรวมกลุ่มกันอยู่ ซึ่งนีโอ เป็นคนโบกมือเรียกวา ทำให้เขาสามารถหาโต๊ะเจอ
อาหารที่วาซื้อในวันนี้เป้นก๋วเตี๋ยวเส้นเล็กต้มยำจากร้านลุงเฉื่อยซึ่งคือร้านเดียวกันกับเมื่อวานนั่นเอง กว่าที่วาจะต่อคิวซื้อมาได้ก็ใช้เวลาค่อนข้างนาน พอไปนั่งรวมกับกลุ่มก็พบว่า เพื่อนๆ บางคนทานไปจนเกือบจะหมดแล้ว
“ แหม มาช้าเชียวนะคุณเด๋อ ”
“ ที่จริงคิวมันก็ไม่ได้เยอะนะ แต่ว่าเขาทำช้าจริงๆ ” วา ตอบโซเฟียซึ่งวันนี้เธอไม่ได้ซื้อก๋วเยตี๋ยวที่ร้านลุงเฉื่อยแต่ซื้อยากิโซบะจากร้านอื่นแทน ซึ่งวาก็ยังไม่รู้จัก ร้านไหนเลยสักร้านนอกจากร้านลุงเฉื่อย
“ ว่าแต่ตอนเย็นๆ หลังเลิกเรียนมีอะไรให้ทำมั่งละ เรารู้สึกว่าเมื่อวานเราว่างๆ ไปยังไงก็ไม่รู้สิ ”
“ มีอะไรให้นายทำตั้งเยอะแย่ะแน่ะ อย่างน้อยถ้าไม่มีอะไรทำจริง นายแค่เดินเล่นรอบโรงเรียนหนึ่งรอบก็ยังไม่รู้ว่าจะค่ำก่อนเลยรึเปล่า เผลิอๆ อาจจะเดินไม่รอบก็ได้นะ ” เบต้า เป็นคนตอบคำถามวา ทั้งที่ข้าวยังคงเต็มอยู่ในปากอยู่เลย ก็จริงอย่างที่เบต้าว่า ถ้าไม่มีอะไรทำจริงๆ แค่เดินเล่นรอบโรงเรียนก็เหลือเฟือแล้ว เพราะโรงเรียนนี้กว้างมากจนเวลาเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงแทบจะเดินได้ไม่รอบเลยทีเดียว
“ แล้วว่าแต่พวกนายไม่เล่นบอลกันมั่งหรอ ”
“ นายอยากเล่นบอลหรอ ”
“ ก็ไม่ค่อยอยากเท่าไหร่หรอก เพียงแต่เมื่อวานเราเห็นสนามบอลโรงเรียนแล้วมันเกิดอยากเล่นขึ้นมาน่ะสิ กว้างออกขนาดนั้นแถมอากาศกำลังดีเสียด้วย ”
“ ที่พูดมาก็น่าสนใจนะ เพียงแต่ว่าพวกเรามีคนไม่ค่อยจะมากน่ะสิ ยังแบ่งเป็นทีมไม่ค่อยได้เลย ” มิว ก็ดูเหมือนจะอยากเล่นอยู่เหมือนกัน
“ เออ ว่าแต่ที่นี่มีโต๊ะปิงปองมั่งมั้ย เราอยากเล่นมากเลยละ ”
“ ว้าว คุณเด๋อเล่นปิงปองเป็นด้วยหรอเนี่ย ” โซเฟีย รีบกวนวาทันที
” ก็นิดหน่อยนะ แต่เราว่ามันสนุกดีนะ ”
“ ไอ้ตะปิงปองมันก็มีหรอกนะ ถ้าไม่มีน่ะสิถึงจะแปลก เพียงแต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า โต๊ะปิงปองมันมีอยู่แค่ในเฉพาะห้องชมรมปิงปองน่ะสิ ” มิว ค่อยๆ บอกวา ขระที่กำลังจะทานข้าวคำต่อไป
“ แล้วเราเข้าไปเล่นไม่ได้หรอ ”
“ ไอ้ได้น่ะมันได้นะ เพียงแต่ว่า ปัญหาที่กำลังจะบอกก็คือ พวกเด็กชมรมปิงปองที่ฝีมือเก่งๆ ชอบมาท้าดวลประมาณว่า ถ้าไม่ชนะเขาก็จะไม่ยอมให้เล่นน่ะสิ ”
“ อ้าว อย่างนี้มันก็ไม่ถูกต้องนะสิ ทุกคนก็มีสิทธิที่จะเล่นเท่าเทียมกันนะ ”
“ มันก็ใช่นะที่ทุกคนมีสิทธิที่จะเล่นได้เท่าเทียมกัน แต่มันเหมือนเป็นกำไปสะแล้ว จึงไม่ค่อยมีคนไปเล่นที่ห้องชมรมปิงปองนะสิ ”
“ งั้นหรอ ฟังอย่างนี้ชักน่าสนใจแล้วสิ เย็นนี้เราไปลองเล่นกันดูดีมั้ย ”
มิว เมื่อได้ยินวาพูดเช่นนั้นถึงกับเกือบกลิ่นข้าวติดคอ ไอแค๊กๆ อยู่ 2-3 ที ก่อนที่จะรีบดื่มน้ำเปล่าตามไป
“ เราว่านายอย่าไปเลยดีกว่านะ ที่นั่นมีแต่พวกฝีมือโหดๆ โดยเฉพาะไอ้หัวหน้าชมรมที่ชื่อว่า โซลีน ”
“ ก็มันอยากเล่นนี่หน่า แล้วอีกอย่างหนึ่งแค่ลองดูสักหน่อยก็คงไม่เป็นไรจริงมั้ย ”
“ แล้วแต่นายก็แล้วกันนะ แต่ถ้านายจะไปจริงๆ ละก็เราไปเป็นเพื่อนก็ได้ ”
“ เราไปด้วยได้หรือเปล่าเนี่ย ” โซเฟียรีบถาม
“ ใครห้ามละ ไปสิ คนไปเยอะยิ่งดี ” วา หันไปยิ้มให้กับโซเฟีย มิวเมื่อได้ยินโซเฟียพูดก็รีบพูด
ต่อ
“ เราว่าถ้าเธอไปนะ ไอ้พวกนั้นก็แพ้หมดนะสิ ”
“ จะบ้าหรอ เราเล่นปิงปองไม่เก่งขนาดนั้นหรอกนะ ”
“ ก็เห็นไม่เก่งสักเรื่องแหละน้า พอเอาเข้าจริงๆ ก็นะ ” มิว พูดเหมือนกับรู้ทัน ทำให้วาสงสัยว่าโซเฟียเล่นปิงปองเป็นด้วยหรือเปล่า
“ แล้วเธอเล่นปิงปองเป็นด้วยหรอ ”
“ ก็พอเป็นบ้างนิดหน่อยนะ แต่เราไม่ค่อยเก่งจริงๆ นะ ” วา เองก็เชื่อครึ่งไม่ค่อยเชื่อครึ่งเพราะคนบางคนบอกว่าตัวเองไม่เก่งก้ไม่เก่งจริงๆ แต่คนบางคนบอกว่าตัวเองเล่นไม่เก่งแต่ดันชนะคนที่บอกว่าตัวเองเล่นเก่ง ยิ่งเฉพาะบางคนที่บอกว่าตัวเองเล่นไม่เป็นยิ่งน่ากลัวกว่าคนที่บอกว่าตัวเองเล่นไม่เก่งเสียอีก เพราะส่วนใหญ่เล่นเป็นแต่ชอบบอกว่าตัวเองเล่นไม่เป็น ก็ไม่รุ้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
“ แล้วตกลงเย็นนี้มีใครจะไปเล่นปิงปองกับเรามั่ง นีโอกับนิคละไปมั้ย ”
“ วันนี้เราคงไปไม่ได้หรอกนะ ขอโทษทีพอดีต้องอ่านหนังสือต่ออีกนิดหน่อยไว้โอกาสหน้าละกันนะ ถ้ายังไงก็ขอให้ชนะละกันนะ ”
“ นายละนิค ”
“ …………(ยักไหล่)………” เสือใบ้นิคยักไหล่ซึ่งมีความหายว่า จะยังไงก็ได้
“ งั้นเราจะเจอกันที่ไหนเวลาไหนดีละ ตอนเย็นนี้ ”
“ เจอที่หน้าประตูทางเข้าตึกชมรมละกันนะ เวลาก็เอาประมาณ 4โมงเย็นละกันนะกำลังดี โอเคมั้ย ” มิว เป็นคนเสนอความคิด
“ อืม โอเคงั้นก็ตกลงตามนั้นนะ เออ ว่าแต่ที่นั่นมีไม้ปิงปองให้เราด้วยใช่มั้ย ”
“ มีสิจะ คุณเด๋อ “
“ ขอบคุณ” วา ตอบโซเฟียเชิงค้อน พร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่เธอ
หลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็รับประทานอาหารเที่ยงกันจบเสร็จหมด ซึ่งก็ถึงเวลาที่จะต้องแยกย้ายกันแล้ว วา เองก็เดินแยกออกมาเพียงคนเดียว เนื่องจากเพราะเขารู้แล้วว่า ตึกชมรมต้องไปทางไหน ถึงตอนนี้ยังพอเหลือเวลาอีกประมาณ 20 กว่านาทีก่อนที่จะเข้าชั่วโมงชมรม แต่วาก็รีบตรงดิ่งไปที่ตึกชมรมเพียงคนเดียว เนื่องเพราะเขาไม่ค่อยอยากจะเจอก็อบและแก๊งเอ็ดดี้เท่าไหร่นัก
ในที่สุดวาก็เดินมาถึงตึกอาคารชมรม ซึ่งเมื่อเดินเข้าไปในประตูแล้ว วาก็ต้องตกใจเล็กน้อย เพราะคนที่เขาไม่อยากเจอกับยืนดักรอเขาอยู่ที่ข้างๆ ประตูอาคารนั่นเอง เมื่อเห็นเช่นนั้นวา จึงรีบสาวเท้าเดินต่อไปทำเป็นไม่สนใจ แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงัก
“ ช้าก่อนจะรีบไปไหน ” ก็อบตะโกนบอกวา ซึ่งวาก็ค่อยๆ หันกลับไปมองหน้าก็อบ
“ ก็จะรีบเข้าชมรมนะสิ ”
“ ขยันจังนะ ”
วา ไม่สนใจก็อบแล้วก็รีบเดินต่อไป ซึ่งคราวนี้ก็อบก็เดินตามเข้ามาติดๆ วาก็ทำเป็นไม่สนใจเดินต่อไปจนในที่สุดก็ไปถึงห้องเวทีฮาโมเนีย ซึ่งบนเวทีนั้นซาซาไรกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ประหลาดอันหนึ่ง ที่ประหลาดก้คือมันเป้นเก้าอี้ที่ไม่มีขาน่ะสิ
ก็อบยังไม่หยุดตามวามาจนกระทั่งเดินตามเข้ามาในห้องชมรม เมื่อวาเดินไปจนใกล้ซาซาไรแล้ว ก็พบว่าก็อบตามเขาเข้ามาด้วย
“ นายมีอะไรหรอ ถึงต้องตามเรามาด้วย ”
ก็อบไม่ตอบหากแต่เดินตัดหน้าวา ตรงไปยังซาซาไรซึ่งกำลังนั่งอยู่ ซาซาไรเมือ่เห็นสีหน้าเคร่งเครียดกึ่งกังวลของก็อบก็หาได้สนใจไม่ เพียงแต่ยักคิ้วข้างเดียวพร้อมกับทำหน้ากวนๆ ใส่ สื่อความหมายว่า มีเรื่องอะไรงั้นหรอ
ก็อบก้มหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่สักครู่หนึ่งก็พูดบอกซาซาไรไปว่า
“ เมื่อวานที่ผมทำไม่ดีไปต้องขอโทษอาจารย์ด้วยนะครับ ” วา ได้ยินก็อบพูดเช่นนั้นถึงกับงเล้กน้อย เมื่อวานเขายังมีท่าทางแสดงอาการก้าวร้าวอยู่เลย แถมเรียกตัวเองว่าข้าเสียด้วย อะไรทำให้เขากลับเป็นหน้ามือกับหลังมืออย่างนี้นะ ที่จริงก็อบมาขอโทษเพราะเมื่อวานเขาถูกมาสเตอร์ชไนเดอร์สั่งมามิเช่นนั้นเขาจะต้องโดนทำโทษขั้นรุงแรงมากกว่าเดิมในวันนี้แน่
“ ไม่เป็นไรครับ ผมให้อภัยคุณนะครับ แต่คนที่คุณน่าจะขอโทษมากกว่าผม ยืนอยู่ข้างหลังมากกว่านะ ” เมื่อได้ยินซาซาไรพูดดังนั้นก็อบก็หันหน้าไปหาวาทันที ซึ่งทำให้เขารู้สึกตกใจเล็กน้อย
“ ส่วนแกไอ้เด็กใหม่ ข้า – ขอ- โทษ ! ” ดูเหมือนว่ากว่าที่ก็อบจะพูดออกมาได้นั้นต้องใช้ความพยายามอย่างสูง
“ ไม่เป็นไรหรอกนะ เราไม่ว่าหรอก “ วา พูดพร้อมกับยิ้มให้ แถมยังยกมือขึ้นมาทำท่าจะจับมือเชื่อมสัมพัน์กับก็อบ แต่ทว่าหน้าตาของก็อบนั้นดูท่าจะไม่เล่นด้วยแล้ว วาจึงลดมือลง
ก็อบไม่พูดอะไรอีก เขาจึงรีบเดินออกไปจากห้องทันที ซึ่งเมื่อก็อบเดินออกไปจากห้องแล้ว วาก็ต้องถอนหายใจหนึ่งเฮือก ซาซาไรขำเล็กน้อยกับการถอนหายใจของวา
“ สวัสดีนะครับ มาสเตอร์ ”
“ อืม สวัสดีนะ ” หลังจากที่กล่าวทักทายกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซาซาไรก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ขาล่องหนอันนนั้น ปรากฎกลุ่มควันบริเวรรอบๆ เก้าอี้พอกลุ่มควันจางไปเก้าอี้ก็หายไปเสียแล้ว
“ มหัศจรรย์จังเลยครับ ”
“ เดี๋ยวฝึกไปอีกไม่นานคุณก็จะทำได้เองแหละครับ ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงเข้าชมรมเร็วจังละครับ ”
“ พอดีอยากเข้ามาก่อนเวลานะครับ ”
“ งั้นจะเรียนกันเลยไหมครับ หรือว่าจะพักสักครู่หนึ่งก่อนไว้ถึงเวลาแล้วค่อยเริ่มเรียนกัน ”
“ ผมขอพักสัก 5 นาทีก่อนก็ละกันครับ ”
ซาซาไรไม่พูดอะไรนอกจากเดินเข้าไปยังห้องเรียนที่เมื่อวาน ใช้สอนวา ซึ่งวาก็เดินตามเข้าไปทันที
“ คือ ผมมีเรื่องอยากจะถามมาสเตอร์นะครับ ”
“ ว่ามาสิครับ ”
“ มาสเตอร์เล่นปิงปองเป็นหรือเปล่าครับ ” ซาซาไรเมื่อได้ยินคำถามของวา ก็ถึงกับอดขำไม่ได้
“ ก็นึกว่าจะถามอะไร ผมก็พอเล่นเป็นแหละครับ ว่าแต่ถามอย่างนี้ต้องมีอะไรแน่เลยใช่ไหมครับ “
“ ป่าวหรอกครับ แค่พอดีผมอยากจะลองไปเล่นปิงปองที่ห้องชมรมปิงปองดูก็เท่านั้นแหละครับ เห็นเพื่อนเขาบอกว่าเป็นที่เดียวที่มีโต๊ะปิงปอง ”
“ งั้นหรอครับ ท่าทางจะเก่งนะครับเนี่ย แต่ว่านะครับที่บอกว่าที่ชมรมปิงปองเป็นที่เดียวที่มีตะปิงปองท่าจะไม่ใช่แล้วละครับ เพราะดูจะมีอีกที่หนึ่งนะครับที่มีโต๊ะปิงปองอยู่ด้วย ”
“ ที่ไหนหรอครับ ”
“ บอกแล้วจะเชื่อไหมครับว่า ที่ชมรมนักมายากลของเราก็มีเหมือนกันนะครับ ”
“ แล้วมันอยู่ที่ไหนหรอครับ ทำไมผมไม่เห็นเลย ”
“ มันก็อยู่ที่ว่าผมจะเสกมันออกมารึเปล่าก็เท่านั้นแหละครับ เพียงแต่ว่าถึงเอาออกมาก็คงไม่มีคนเล่นอยู่ดี ”
“ แล้วถ้าไว้ว่างๆ ผมจะชวนเพื่อนมาเล่นที่นี่ได้รึเปล่าละครับ ”
“ อืม ก็ต้องดูก่อนละครับ แต่ที่แน่ๆ วันนี้คงเล่นกันไม่ได้หรอกครับ เพราะผมมีงานนิดหน่อยหลังเลิกเรียนนะครับ ไว้ถ้าวันไหนเล่นได้ผมจะบอกก็แล้วกันนะครับ ”
วา รู้สึกดีใจมากยิ่งขึ้นที่เขาอยู่ชมรมนักมายากลดูเหมือนว่ามันจะมีไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ตามแต่ซาซาไรจะเสกออกมา
ในที่สุดชั่วโมงชมรมก็ผ่านไป วันนี้วาได้เรียนรู้มายากลเพิ่มเติมขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง ที่เขาต้องไปฝึกเพิ่มเติมก็คือ เขาต้องกลับไปฝึกก็คือ การอ่านทำความเข้าใจกับเทคนิคมายากลในหนังสือคูมือนักมายากลฉบับฝึกหัดที่ซาซาไรนำมาห้เขาในวันนี้ พร้อมกับฝึกการกล่อนไพ่ให้ตรงเป้าหมายเสียก่อน
วา ออกมายืนคอยนิค โซเฟียและมิว อยู่ที่ข้างหน้าตึกอาคารชมรมซึ่งดูเหมือนว่า เขาจะเป็นคนที่มาเป็นคนแรก หลังจากยืนคอยอยู่ประมาณไม่เกิน 5 นาทีทุกคนก็มากลับครบ
“ นายยังไม่เปลี่ยนใจใช่ไหมที่จะไปที่ชมรมปิงปองน่ะ ” มิว ถามวาอีกรอบหนึ่ง
“ ไม่หรอก มันก็ไม่น่าจะมีอะไรขนาดนั้นิ ”
“ ใช่แล้ว ในเมื่อคุณหัวหน้าวงเขายังไม่กลัวเลย แล้วนายจะกลัวอะไรละ ” โซเฟีย คราวนี้สนับสนุนวา ซึ่งดูทุกคนจะอยากไปที่ชมรมปิงปองทุกคนยกเว้นแต่มิวเพียงคนเดียว
ในเมื่อทุกคนต้องการจะไป มิวก็ยอมต้องตามไปด้วย ซึ่งเขาเป็นคนทำหน้าที่นำทางไปเอง ห้องชมรมปิงปองอยู่ในตึกอาคารชมรมเช่นกัน เพียงแต่ว่ามันอยู่ที่ชั้นบนจนเกือบจะสุดเลยทีเดียว
วา ค่อยๆ เดินตามมิวไปเรื่อยๆ ผ่านบันไดวนที่ดูสวยหรูขึ้นไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ถึงทางเดินซึ่งถ้านับจากชั้นที่เดินกันมาแล้วชมรมปิงปองน่าจะอยู่ที่ประมาณชั้นที่ 4 ของตึกอาคารชมรม มิว พาทั้งหมดเดินตรงไปยังทางเดินซึ่งก้เห็นป้ายที่ยื่นออกมาอยู่ไม่ไกลนักเขียนว่า “ ห้องชมรมปิงปอง “
เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องชมรมปิงปอง วาก็ได้ยืนเสียงไม้ปิงปองและลูกปิงปองกำลังกระทบกันอยู่หลายเสียงเลยทีเดียว แสดงว่าก็มีคนอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ ไหนนายบอกว่า ไม่ค่อยมีคนมาเล่นปิงปองไม่ใช่หรอ ทำไมได้ยินเสียงออกจะเยอะแย่ะขนาดนี้ ”
“ ไอ้เสียงที่นายได้ยินมันฟังดูเยอะอยู่หรอก แต่ที่จริงไอ้พวกที่อยู่ข้างในนั้นมีแค่ไม่กี่คนหรอก เพียงแต่ว่า ความเร็วในการตีมันสูงมากจนทำให้นายคิดว่ามันมีคนอยู่เยอะยังไงละ พวกที่อยู่ในห้องนี้ก็คงมีแต่พวกชมรมทั้งนั้นแหละ และเป็นพวกที่ฝีมือไม่ธรรมดาสะด้วย ”
“ ว่าแต่เราเข้าไปกันได้หรือยังละ ”
“ อยากเข้าก้เปิดประตูเข้าไปเลยครับท่านผู้ชม ”
วา ไม่รอช้ารีบผลักประตูห้องชมรมปิงปองออก ซึ่งบานประตูเป็นกระจกสีดำบานใหญ่ เพียงแค่วาผลักประตูเท่านั้น ยังไม่ทันที่จะก้าวเข้าไปในห้องชมรมเลย เสียงลูกปิงปองต่างๆ ก็ต่างเงียบหายไปตามๆ กัน ซึ่งเมื่อวาเข้าไปแล้วก็ต้องพบกับสายตามากมายแต่ก็ไม่ถึง 20 คน ดูคร่าวๆ ก็คงประมาณ 10 – 15 คนเท่านั้น ห้องชมรมปิงปองเป็นห้องที่ใหญ่มากห้องหนึ่งดูไปแล้วกว้างกว่าห้องเรียนของวาเสียอีก เพดานก็สูงมากเสียด้วย ห้องทั้งห้องทาด้วยสีขาวทำให้รู้สึกสว่างและน่าเล่นปิงปองเป้นอย่างมาก
คนทั้งหมดในห้องชมรมต่างจ้องมองมาที่วา ราวกับว่าไม่เคยมีใครเคยเหียบเข้ามาที่ห้องชมรมมาเป็นเวลานานชั่วกัปชั่วกัลป์แล้ว วารู้สึกแปลกๆ แต่ก็ได้แต่ส่งยิ้มให้กับนักเรียนพวกนั้น จากนั้นเมื่อโซเฟีย นิค และมิวเข้ามาเสร็จเรียบร้อย ทุกคนต่างมีท่าทางคล้ายๆ กับวา คือ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับท่าทางของคนในห้องนี้
โซเฟียนั้นได้แต่ยิ้มกวนๆ เล็กน้อย ส่วนนิคนั้นไม่แสดงท่าทีอะไร ผิดกับมิวซึ่งรู้สึกว่าจะกดดันกว่าเพื่อน ทุกคนในห้องต่างตกอยู่ในความเงียบสักพักหนึ่ง ก็มีคนรูปร่างผอมสูง เดินตรงเข้ามาที่พวกของวา คนๆ นี้สวมแว่นกรอบสีดำรุปทรงสี่เหลี่มดูท่าทางมีฝีมือในการเล่นปิงปองอย่างมาก ไม่รอช้าวาจึงรีบเอ่ยปากถามไปว่า
“ เออ คือ พวกเราต้องการจะมาเล่นปิงปองในห้องชมรมของพวกนาย เราพอจะเล่นได้ไหม ”
เด็กนักเรียนคนที่สวมแว่นนั้นยังไม่ได้ตอบวา หากแต่หัวเราะด้วยเสียงหัวเราะอันชั่วร้ายเป็นการใหญ่ ซึ่งเมื่อเขาหัวเราะแล้ว คนที่อยู่ในห้องทั้งห้องก็ต่างหัวเราะตาม
“ นายรู้ไหมว่าไม่มีใครกล้าเข้ามาขอพวกเราเล่นปิงปองในห้องนี้เป้นเวลานานเท่าไหร่แล้วรู้ไหม ”
“ เรื่องนั้นเราไม่ได้สน เราสนเพียงแต่เราจะมาเล่นได้หรือไม่ ” วา พูดตอบกลับไปด้วยคำพูดที่คมกรีบทำให้เด็กชายที่สวมแว่นคนนั้นต้องเงียบไปสักพักหนึ่ง จึงกล่าวต่อได้
“ ได้สิ ทำไมจะไม่ได้แต่มีข้อแม้นะ ……… ”
“ ข้อแม้อะไรหรอ ว่ามาสิ ”
“ นายจะต้องเอาชนะการเล่นปิงปองกับเราให้ได้ก่อน ขอแน่ะนำตัวเลยนะ เรามีชื่อว่า พรีสไซ เป็นว่าที่รองประธานชมรมปิงปองแห่งนี้ ”
“ อ๋อได้สิ แล้วเราจะเริ่มกันได้เลยหรือยังละ ” วา ดูจะมีความมั่นเป็นอย่างมาก ทำให้พรีสไซต้องยิ้มเป็นการใหญ่ ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ได้กลัวฝีมือของวา พอๆ กับที่วาก็ไม่กลัวเขาเหมือนกัน
“ ได้เลยงั้นตามมานี่ อย่าเป็นพวกเกลือก็แล้วกันละ ( พวกเกลือเป็นคำว่าเฉพาะที่พรีสไซคิดขึ้นมาสำหรับว่า พวกไม่มีฝีมือ )”
วา ไม่พูดตอบหากแต่เดินตามพรีสไซตรงไปยังโต๊ะปิงปองซึ่งอยู่แถวๆ กลางห้องโต๊ะหนึ่ง ระหว่างที่เดินอยู่โซเฟียก็เข้ามากระซิบข้างๆ เขา
“ อย่าทำหน้าแตกนะคุณเด๋อ แหะๆ ”
“ รับทราบภารกิจครับ คุณหัวหน้าห้อง ” วา ตอบพร้อมกับกระพริบตาข้างซ้ายให้จากนั้นก็เดินไปประจำโต๊ะปิงปอง พรีสไซหยิบไม้ปิงปองออกมาจากซองใส่ไม้ปิงปองข้างๆ เอวของเขาพร้อมกับสวมถุงมือสีดำที่มือข้างซ้ายของเขา ดูจากลักษณะจากการจับไม้แล้ว แสดงว่าเขาเป็นคนถนัดซ้ายลักษณะการจับไม้ของเขาเป็นแบบธรรมดา ส่วนวานั้นเมื่อยืนเข้าที่แล้วก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งดุท่าทางจะมีอายุน้อยกว่าเขาเล็กน้อยเดินเข้ามาหา
“ นายมีไม้ปิงปองแล้วหรือยัง ถ้าไม่มีละก็ยืมของเราได้นะ รับรองใช้ได้ดีเลยทีเดียวละ ”
“ ยังไม่มีหรอก ขอบใจนะ แล้วจะชนะให้ดู ” วา ดุท่าทางมีความมั่นใจมากจากนั้นก็รับไม้ปิงปองมาจากนักเรียนหญิงคนนั้น ซึ่งนักเรียนหญิงคนนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่งยิ้มให้
ท่าที่วาใช้จับไม้ปิงปองเป็นท่าการจับที่เหมือนกับพรีสไซ เพียงแต่ว่าวาใช้มือขวาในการตีลูกเท่านั้นเอง
“ เอาละในเมื่อนายพร้อมแล้วละก็ เรามาเริ่มกันเลย กติกาการเล่นนายคงจะรู้อยู่แล้วนะ เราจะแข่งกัน 21 ลูกโดยใครได้แต้มถึงก่อนก็จะเป็นฝ่ายชนะ เอาละใครจะเป็นฝ่ายเสริฟ์ก่อนดีละ ”
“ เราให้เกรียตินายในฐานะเจ้าที่ละกัน เสริฟ์มาก่อนได้เลย ”
“ งั้นก็ไม่เกรงใจละนะ ”
พรีสไซเมื่อพูดจบก็ไม่รอช้า เสริฟ์ออกมาในทันที ความเร็วในการเสริฟ์นั้นเรียกได้ว่าไม่ธรรมดาทีเดียวเชียว แต่วาก็รับมันได้พร้อมกับโต้กลับไปในทันที ลูกที่วาตีกลับไปนั้นก็แรงไม่ใช่เลนเหมือนกัน มันเร็วมากพร้อมกับหมุนอย่างแรง ทำให้พรีสไซถึงกับรับมันไม่ทัน ลูกกระเด็นออกไปค่อนข้างไกล
วา ยิ้มอย่างมั่นใจเล็กน้อย ซึ่งทุกคนในห้องเมื่อเห็นดังนี้ต่างก็พากันเงียบไปตามๆ กัน ส่วนโซเฟียนั้นยกนิ้วโป้งให้กับวา มิว รู้สึกว่าจะหายกดดันไปนิดหน่อย ส่วนเด็กผู้หญิงคนที่วาให้ยืมไม้ดูท่าทางมีอาการสนใจวาขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
พรีสไซเดินไปเก็บลุกจากนั้นก็ค่อยๆ เดินกลับมาที่โต๊ะ พร้อมกับหัวเราะเป็นการใหญ่
“ เยี่ยม ! นึกไม่ถึงว่าจะมีคนสามารถโต้ลูกเสริฟ์ของเราได้ แต่จากนี้มันคงไม่ง่ายอย่างที่คิดแล้วนะ เพราะเราจะเอาจริงละนะ ”
“ ได้เลยพวก ”
วา เตรียมตั้งท่ารับการเสริฟ์ครั้งต่อไปของพรีสไซ ส่วนพรีสไซนั้นขยับแว่นอีกเล็กน้อยจากนั้นก็เริ่มเสริฟ์ออกไป
_________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น