โรงเรียนมหาโจร

ลำดับตอนที่ #62 : บทเรียนที่ 56 จำหนูได้ไหมคะ

บทเรียนที่ 56  จำหนูได้ไหมคะ

หมดช่วงขอเวลานอกแล้ว ดังนั้นตอนนี้โซลีนกลับมายืนประจันหน้ากับมุซาชิอีกครั้ง  ไม่ว่าใครก็ทราบดี คะแนนของโซลีนในตอนนี้น่าหวาดเสียวขนาดไหน หากเสียอีกสองแต้มต้องแพ้อย่างแน่นอน

ทุกคนเมื่ออยู่ต่อหน้าดาบคู่ไร้ผ่ายมีแต่ต้องผ่ายแพ้สถานเดียวงั้นหรือ ?

มุซาชิยืนอยู่ในท่าเตรียมพร้อมเผด็จศึกแบบสุดๆ ตั้งไม้ปิงปองทั้งสองราวกับดาบที่พร้อมจะฟาดฟันโซลีนให้ตายในดาบเดียว

‘ นายเล่นต่ออีกสักครึ่งชั่วโมงไหวไหม ? ’

โซลีนหลังจากรับฟังแผน อดทึ่งในความช่างสังเกตของวาไม่ได้ ถึงแม้จะเป็นแค่ข้อสันนิษฐาน แต่ถึงตอนนี้ก็ได้แต่ต้องทำตามแผนของวาเท่านั้น

‘ ทางเดียวที่จะเอาชนะมุซาชิในตอนนี้ได้ก็คือ……….. ’

โซลีนไม่พูดพร่ำทำเพลงโยนลูกปิงปองเสิร์ฟออกในทันที ลูกเสิร์ฟของโซลีนรุนแรงมาก หากไม่ใช่มุซาชิที่มีฝีมือเท่าเทียมกันไม่แน่ว่าจะสามารถรับได้

จากนั้นโซลีนตีโยกซ้ายทีขวาที หลังจากโยกแล้วก็ใช้ออกด้วยลูกอันเดอร์กลาวตบใส่ที่กลางตัวมุซาชิ

“ ลูกไม้ตายของเจ้า เมื่ออยู่ต่อหน้าแสงอาทิตย์ก็ไร้ผล จงดับสูญไปซะ ! ” มุซาชิตวัดไม้ข้างซ้าย ลูกไม้ตายอันแสนน่าสะพรึงกลัวก็ลอยขึ้น จากนั้นตวัดไม้ขวาตบไปอย่างรวดเร็ว

โซลีนแม้ต้องชะงักไปบ้างจากการใช้ลูกไม้ตาย แต่มุซาชิก็ใช่ว่าจะไม่ชะงัก เพราะการตั้งรับลูกของโซลีนต้องทำให้ลูกลอยขึ้นเสียก่อนจึงจะโต้กลับไปได้ ดังนั้นต่างคนต่างมีเวลาพักนิดนึง เพื่อตั้งรับการรุกของอีกฝ่าย

‘ จริงอยู่ที่มุซาชิสามารถตั้งรับลูกของนายได้ แต่การจะตั้งรับก็ต้องใช้เวลา แล้วดูท่าฝั่งนั้นก็คงต้องใช้สมาธิมากพอสมควรเหมือนกัน ’ วายิ้ม ‘ ก็เพราะเป็นคนเหมือนกันนี่นะ ไม่ใช่เทพเจ้าอะไรสักหน่อย มันก็ต้องเหนื่อยเป็นเหมือนกัน นายตีลูกไม้ตายเหนื่อย หรือฝั่งนั้นรับลูกนายได้โดยไม่มีวันเหนื่อย ? ’

‘ เวลาถืออะไรนานๆมันก็ต้องเมื่อยเป็นธรรมดา อย่าว่าแต่ถือตะเกียกเบาๆคู่หนึ่งไว้ตลอดโดยไม่พักเลย ยังไงก็ต้องมีเวลาเมื่อย ’ วาทำท่าประกอบ ‘ นับประสาอะไรกับมุซาชิที่ต้องถือไม้ปิงปองไว้สองมือ จริงอยู่ที่ว่าปิงปองสองไม้นั้นร้ายกาจมาก รุกและรับได้อย่างสมบรูณ์แบบ ถ้าไม่ใช่นาย คนอื่นไม่แน่ว่าจะสู้ได้สูสีขนาดนี้ แต่คิดไหมว่า มันน่าจะเหนื่อยง่ายกว่าใช้แค่มือเดียวนะ แถมดูท่าจะต้องใช้พลังสมาธิในการควบคุมพอสมควรเลยละ ยิ่งเวลาที่ต้องตั้งรับลูกไม้ตายของนายแล้วด้วย ’

‘ เพราะฉะนั้นหากสามารถยื้อเกมได้นานๆ โดยที่นายโยกซ้ายทีขวาทีเพื่อให้ฝั่งนั้นต้องแบ่งแยกสมาธิซ้ายขวาอยู่ตลอด แล้วอัดลูกไม้ตายเข้าบริเวณกลางตัวน่าจะทำให้ฝั่งนั้นสับสนได้อยู่ และถ้าเมื่อไหร่ที่ร่างกายเริ่มรู้สึกเหนื่อย สมาธิก็ต้องลดลง เมื่อนั้นละต่อให้เป็นเทพเจ้าก็ต้องทิ้งดาบลง เพียงแต่ว่านายจะสามารถตั้งรับฝ่ายนั้นได้นานถึงตอนนั้นหรือเปล่า จากนี้ไปเป็นการตัดสินกันด้วยฝีมือ พลังสมาธิและความอึดของนายแล้วละ ’

‘ แล้วก็……..ช่วยโค่นเทพเจ้าตนนั้นให้เราเห็นทีเถอะ ! ’

วิธีของวาดูเหมือนจะได้ผลอยู่บ้าง เพราะหลังจากที่โซลีนลองทำตาม ความเร็วของมุซาชิก็เริ่มตกลงไปบ้าง คงเพราะความเหนื่อยเริ่มเพิ่มขึ้น ประกอบกับพลังสมาธิที่เริ่มลดลง แต่อย่างไรก็ยังคงความร้ายกาจได้อย่างเหลือเชื่อ เพราะทางด้านโซลีนเองก็ใช่ว่าจะไม่เหนื่อย การต้องตั้งรับการรุกของมุซาชิ และพยายามทลายการรับของมุซาชิไม่ใช่เรื่องง่ายเลย อีกทั้งทุกครั้งที่ใช้ลูกไม้ตายออกไปแขนและข้อมือก็ต้องทำงานหนักกว่าปกติ เพราะต้องปรับหน้าไม้และแรงตีให้ถูกต้อง มิเช่นนั้นลูกที่ตีจะกลายเป็นลูกติดตาข่ายไปแทน

โซลีนในตอนนี้ก็สูญเสียเรี่ยวแรงและพลังสมาธิไปมากเหมือนกัน แต่ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในฐานะประธานชมรมเขาจะยอมแพ้ง่ายๆไม่ได้เด็ดขาด

‘ อะไรกัน ทำไมจู่ๆเราก็ไม่สามารถเอาแต้มเจ้านี่ได้เลย มันจะเหนียวไปถึงไหนกัน ’ มุซาชิเริ่มรู้สึกเหนื่อย มองไปยังโซลีน ‘ แกเองก็เหนื่อยเหมือนกันใช่ไหมละ ’

ลูกนี้ทั้งคู่โต้กันอย่างดุเดือดอยู่หลายนาทียังไม่สามารถทำแต้มกันได้ สร้างความตื่นตระหนกให้แก่คนดูจริงๆ ทางด้านกองเชียร์ฝั่งโซลีนถึงกับต้องปิดปากลุ้นกันอย่างสุดใจ เพราะแต่ละลูกที่โต้กันล้วนหวาดเสียวทั้งสิ้น เพียงแต่ว่าใครก็ไม่ยอมถอยให้แก่กันเลยแม้แต่ก้าวเดียว

ยิ่งยื้อนานพลังสมาธิยิ่งต้องลดลง อย่าว่าแต่ทั้งคู่โต้กันรวดเร็วถึงขนาดนี้ การแข่งลูกนี้โซลีนแม้ใช้ลูกอันเดอร์กลาวไปสิบลูกแล้ว ก็ยังไม่สามารถทำแต้มจากมุซาชิได้ แต่ก็ยังคงทำตามที่วาบอกไปเรื่อยๆ

ทางฝั่งมุซาชิหากไม่ใช่เพราะฝึกฝนจนไม้ทั้งสองคล้ายแขนขาตัวเอง โดนโยกหนักขนาดนี้ต้องสมาธิหลุดไปแล้ว แต่เพราะฝึกฝนมาจนได้ฉายาว่า ดาบคู่ไร้ผ่าย การพยายามโยกของโซลีนจึงส่งผลเพียงทีละนิดๆเท่านั้น คล้ายกับมดตัวเล็กๆที่พยายามจะขนเค้กชิ้นหนึ่งกลับรังให้หมด ต้องใช้เวลาและเรี่ยวแรงมากถึงเพียงไหน การจะดึงสมาธิแขนซ้ายขวาของมุซาชิให้แยกจากกันได้ก็ยากถึงเพียงนั้นเอง

กองเชียร์ทั้งสองฝั่งต่างลุ้นกันจนลืมไปว่า ทั้งคู่ใช้เวลาโต้ลูกนี้กันนานขนาดไหนแล้ว มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ทราบหนึ่งก็คือ เอจิสที่เริ่มอ่านออกแล้วว่าโซลีนคิดจะทำอะไรกันแน่ เพียงแต่วิธีนี้ออกจะอยู่เหนือความคาดหมายของเขาอยู่มาก เพราะหากไม่ใช่โซลีนเกรงว่าไม่มีใครสามารถยื้อกับมุซาชิได้นานถึงขนาดนี้มาก่อน ส่วนอีกคนหนึ่งก็คือ เจ้าปีศาจน้อยผู้คิดแผนการนั่นเอง แม้จะรู้ว่าโซลีนดึงเกมได้ตามแผนแล้ว แต่อาการเหนื่อยของโซลีนก็เริ่มปรากฎออกมาให้เห็นเช่นกัน

‘ สิบนาทีแล้ว ’ วากับเอจิสคิดขึ้นมาพร้อมกัน

‘ Underground ! ’

ที่ผ่านมาโซลีนดัดแปลงแผนของวาเล็กน้อย คือ บางครั้งก็ใช้ลูกไม้ตายตบใส่ด้านอื่นของมุซาชิเพื่อให้มุซาชิไม่สามารถจับทาง หรืออ่านได้ว่าเขาพยายามจะทำอะไรอยู่ แต่จุดที่ทำให้มุซาชิชะงักได้มากที่สุดก็คือ บริเวณกลางโต๊ะ

ดังนั้นการตบลูกไม้ตายครั้งที่สิบห้านี้จึงเล็งไปยังกลางโต๊ะ ลูกปิงปองพุ่งเฉียดตาข่ายไปอย่างฉิวเฉียด พลังของลูกยังไม่ลดลงแต่เริ่มเห็นได้ชัดแล้วว่าพลังการควบคุมของโซลีนกลับเริ่มลดลง

“ ไอ้ลูกบ้าๆแบบนี้ มันน่ารำคาญจริงๆ ” มุซาชิบ่น จากนั้นพอจะตวัดไม้ซ้ายพัดลูกก็พบว่าผิดท่า จู่ๆรู้สึกว่ามือซ้ายไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาวูบหนึ่ง เสียการควบคุมไป ตวัดโดนลูกไม้ตายที่กำลังลาดพื้น ทำให้เสียแต้มไปทันที

“ 13 – 18 อับดุล อินเตอร์ ! ”

วาเป่าลมจากปาก การแข่งคู่นี้ทรมานใจของเขากว่าคู่พรีสไซกับเอจิสอีก เพราะทั้งคู่นี้หักล้างกันด้วยฝีมือล้วนๆ แถมฝีมือยังกินกันไม่ลง จะเอาแต้มได้แต่ละครั้งเลือดตาแทบกระเด็นกันเลยทีเดียว

มุซาชิเป่าลมจากปากไม่สนใจเสียงเชียร์โซลีนจากรอบด้าน ก้มมองยังมือซ้ายของตนที่จู่ๆก็เกิดแรงตกขึ้นมาวูบหนึ่ง จากนั้นเงยหน้ามองโซลีน เห็นโซลีนหอบหายใจแต่พยายามเก็บอาการเอาไว้

‘ เจ้าหมอนั่นใช้ลูกไม้ตายร้ายกาจแบบนั้นสิบกว่าลูกติดๆกัน แขนกับข้อมือของมันไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือยังไง ’

ความจริงไม่ใช่แค่สิบกว่าลูก แต่ตั้งแต่แข่งกับมุซาชิมาโซลีนใช้ลูกไม้ตายไปเกินสามสิบครั้งแล้วต่างหาก แต่เพราะเขาฝึกฝนมาอย่างหนักในตอนนี้แขนกับข้อมือเลยยังไม่รู้สึกอะไรมาก เพียงแต่การควบคุมลูกเริ่มทำได้ยากขึ้นเพราะพลังสมาธิที่เริ่มลดลงไป

หลังจากนั้นลูกต่อไปโซลีนใช้เวลาประมาณห้านาทีโต้กับมุซาชิก็เอาแต้มได้ บางครั้งมุซาชิเกิดตวัดลูกไม้ตายของโซลีนไม่ขึ้น หรือบางครั้งตวัดขึ้นแต่ไม่ได้มุมพอตบออกไปก็กับติดตาข่ายแทน

นับเวลารวมตั้งแต่ที่วาเริ่มบอกแผนให้ฟังนี่ก็ผ่านไปสามสิบนาทีได้แล้ว  เสียงเชียร์ดังลั่นเพราะโซลีนที่กัดไม่ยอมปล่อยสามารถตีตื้นขึ้นมาเสมอกับมุซาชิได้แล้ว

และหากรวมเวลาการแข่งทั้งหมดแล้วก็นับเป็นเวลาได้สี่สิบห้านาทีพอดี แม้ลูกหนึ่งจะโต้กันไม่นานเท่าลูกเดียวที่ไลร่ากับวิสด้อมดวลกัน คือ สามสิบนาทีหนึ่งลูก แต่ทุกคนล้วนทราบดีว่าการแข่งคู่นี้ดุเดือดไม่แพ้คู่วิสด้อมกับไลร่าเลย ถึงกับดุเดือดกว่าเสียด้วยซ้ำ เพราะหนึ่งนั้นเป็นทีมราชาอย่างไกเซอร์ด้อม อีกทีมกลับเป็นโรงเรียนที่ไม่เคยมีชื่อทางด้านปิงปองเลย แต่สามารถสู้ได้สูสีกับมุซาชิถึงขนาดนี้ นับเป็นที่น่าประหลาดใจทุกคนจริงๆ  และด้วยบุคลิกและฝีมือของโซลีนแล้ว เพียงโต้กันไม่กี่ลูกก็แสดงให้เห็นถึงฝีมือได้อย่างชัดเจน นักเรียนหญิงบางคนถึงกับหันมาสนใจโซลีนกันเป็นการใหญ่เลยก็มี

ซึ่งความจริงโรงเรียนของวาก็เริ่มถูกจับตามองตั้งแต่ที่วาเอาชนะซิลเว่อร์จากเกเบรียลได้แล้ว เพียงแต่ตอนนั้นโซลีนกับพรีสไซแพ้ให้กับทริสทอและซาเอะอย่างหมดรูปจึงไม่มีใครสนใจ คิดว่าคนที่เก่งที่สุดคือ วา แทน

‘ สี่สิบห้านาที ’ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทั้งคู่ต้องเหนื่อยกันถึงขนาดไหน เพียงแต่เหลืออีกสามลูกก็จะเอาชนะได้แล้ว ทั้งคู่ต่างก็มีศักดิ์ศรีและเหตุผลที่จะชนะให้ได้เป็นเดิมพัน ดังนั้นแม้ร่างกายจะเหนื่อยล้า แต่จิตใจของทั้งคู่ต่างไม่มีคำว่า ย่อท้อเลยแม้แต่นิดเดียว

เอจิสที่ดูการแข่งมาโดยตลอดตอนนี้พลันคิดได้ขึ้นมา แต่จะขอเวลานอกอีกก็ไม่ได้แล้ว ดังนั้นตะโกนบอกมุซาชิก่อนเสิร์ฟออกไป

“ มุซาชิใช้ SUN ROYAL วัดใจไปเลย ! ”

มุซาชิเพียงพยักหน้า หากเป็นคนอื่นบอกเขาคงไม่ยอมเชื่อ แต่นี่เป็นเอจิสดังนั้นได้ต้องลองทำตามดู  

วาที่ได้ยินขณะกำลังจะคิดว่าที่แท้มันคือ ท่าไม้ตายหรืออะไรก็เห็นมือซ้ายของมุซาชิที่เคยจับไม้ด้วยท่ามาตราฐาน จู่ๆก็เปลี่ยนท่าจับเป็นแบบไม้จีน

‘ SUN ROYAL (ตราสุริยันจักรรพรรดิ) !!! ’

มือซ้ายที่จับไม้ไว้ด้วยท่าไม้จีนชูไปที่ด้านหน้า ส่วนมือขวาที่จับไว้ด้วยท่ามาตราฐานง้างไปด้านหลัง ราวกับเตรียมโจมตีใส่คู่ต่อสู้แบบเต็มอัตราศึก เพียงแค่เห็นท่าตั้งรับอันแสนองอาจนี้ก็เพียงพอที่จะขู่ขวัญผู้คนให้ต้องสยบลงแล้ว

แต่โซลีนเพียงย่อตัวลง ไม่ระย่นต่อท่าตั้งรับที่น่าตื่นตระหนกนั่น ความอาจหาญในการเผชิญหน้าของโซลีนใช่จะเป็นรองมุซาชิแม้แต่น้อย

ทั้งคู่ตอนนี้จึงอยู่ในสภาวะที่ไม่ยอมถอยให้กันแม้แต่ก้าวเดียว  

“ เอาละนะ ! ” มุซาชิที่เป็นฝ่ายเสิร์ฟ ตวัดไม้ในมือซ้ายใส่ลูกปิงปองอย่างรวบรัดราวกับเล่นกล เพียงครั้งเดียวลูกปิงปองก็กลิ้งผ่านหน้าไม้ในมือซ้าย แล้วหมุนอย่างรวดเร็ว จากนั้นลอยสูงตามแรงโยน ก่อนที่จะถูกตวัดใส่ด้วยไม้ในมือซ้ายอีกครั้งหนึ่ง เป็นการตีออกด้วยท่าจับแบบไม้จีนแบบตวัดออก ซึ่งแม้แต่วาผู้ที่ถนัดการจับแบบไม้จีนยังต้องตื่นตระหนก

การสปินลูก พร้อมเสิร์ฟออกทำได้อย่างไร้ที่ติ ดังนั้นจึงไม่ต้องเดาเลยว่าพลังการหมุนของลูกจะรุนแรงถึงเพียงไหน

โซลีนที่ทำท่าจะตบกลับตั้งแต่ลูกแรกชะงักไปวูบหนึ่ง ต้องเปลี่ยนเป็นตั้งรับเพื่อโต้ลูกอันทรงพลังนั้นกลับไปแทน และทันทีที่ลูกข้ามตาข่ายไปมือขวาของมุซาชิก็ตวัดตบลูกอย่างไร้ความปราณี ความรวดเร็วในการสวนกลับไม่เป็นรองเทคนิคการสวนกลับแบบสายฟ้าแล่บของพรีสไซ หรือเอจิสเลยทีเดียว

โซลีนตอนนี้จึงได้แต่ต้องตั้งรับเท่านั้น ยิ่งโต้กลับไปมากเท่าไหร่ ความเร็วในการสวนกลับยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น เพราะการเปลี่ยนวิธีจับเป็นไม้จีนในมือซ้ายช่วยเพิ่มความเร็วในการรุกของมุซาชิขึ้นไปอีกหลายเท่าตัวเลยทีเดียว ราวกับว่ามุซาชิกำลังใช้ดาบอัคคีทมิฬด้วยมือทั้งสองอยู่ โดยไม่สนการตั้งรับอีกต่อไป

ด้วยการรุกอันดุดันถึงขีดสุดทำให้โซลีนไม่มีโอกาสจะใช้ลูกอันเดอร์กลาวได้เลย หากฝีมือของโซลีนไม่ใช่ของจริงป่านนี้คงจะต้องเสียท่าให้กับมุซาชิไปแล้ว  ที่ยังตั้งรับได้ถึงขนาดนี้ก็สร้างความตื่นตระหนกให้แก่เอจิสมากพอแล้ว

‘ 19 – 18 ไกเซอร์ด้อม ! ’

แต่ด้วยการรุกแบบไม่มีเวลาให้พักหายใจ ทำให้โซลีนต้องพลาดท่าในที่สุด ซึ่งความจริงหากโซลีนเป็นฝ่ายได้เสิร์ฟก่อนก็ยังพอจะมีโอกาสเอาแต้มจากมุซาชิก่อนที่ความเร็วในการรุกจะเพิ่มขึ้นได้ แต่เพราะมุซาชิเสิร์ฟก่อน แถมด้วยท่า Sun royal ทำให้การเสิร์ฟลูกแรกเป็นการรุกแบบเต็มรูปแบบและจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ แบบไม่มีการตั้งรับ เป็นการปิดตายประตูตีโต้ของคู่ต่อสู้  สมดังคำว่า มีแต่ท่ารุกไม่มีรับจริงๆ

‘ ตั้งแต่เล่นปิงปองมา เจ้านี่เป็นคนแรกที่ปิดประตูตีโต้เราได้ถึงขนาดนี้ ’ โซลีนเริ่มตระหนักถึงความน่ากลัวของท่า Sun royal เข้าแล้ว ตอนนี้เขาพลาดได้อีกแค่ลูกเดียวเท่านั้น

เมื่ออยู่ต่อหน้าตราสุริยันจักรพรรดิยังจะมีผู้ใดสามารถตีโต้ได้อีก !

‘ 20 – 18 ไกเซอร์ด้อม ! ’

โซลีนไม่มีโอกาสจะตีโต้เลยจริงๆ ความเร็วในการรุกผิดกับตอนที่มุซาชิจับด้วยท่ามาตราฐานสองมืออย่างลิบลับ และด้วยคนที่มีฝีมือระดับมุซาชิก็มีแต่จะต้องใช้ลูกอันเดอร์กลาวพิชิตเท่านั้น แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าลูกอันเดอร์กลาวจะไม่สามารถใช้ได้อีกแล้ว เพราะการจะใช้ลูกอันเดอร์กลาวจำเป็นจะต้องใช้เวลาตั้งหน้าไม้พักหนึ่ง ไม่เช่นนั้นลูกที่ตีออกไปจะไม่ข้ามตาข่าย

‘ ทำยังไงดี ’ โซลีนรู้สึกจนตรอกขึ้นมาเป็นครั้งแรก แต่มุซาชิไม่เปิดโอกาสให้แม้แต่น้อยเสิร์ฟลูกต่อไปหวังสยบโซลีนให้อยู่หมัดในคราเดียว

ลูกตัดความแรงสูงพุ่งเข้าหาโซลีนอย่างน่ากลัว  ไม่มีเวลาให้คิด โซลีนรีบตวัดไม้ในมือสวนกลับลูกของมุซาชิกลับไปอย่างน่าหวาดเสียว

วาเพียงเป่าลมออกจากปาก ขาทั้งสองข้างคล้ายกำลังเตรียมลุกขึ้นเพื่อเล่นรอบต่อไป แต่จิตใจพยายามศรัทธาในตัวของโซลีนให้ถึงที่สุด

ความกดดันที่จะเสียแต้มไม่ได้แล้ว ไม่ว่าใครหากเคยได้เผชิญย่อมทราบดีว่ารสชาติเป็นเช่นไร หากไม่ใช่โซลีนมีจิตใจหนักแน่นคงจะลนลานจนเสียสมาธิไปแล้ว

ห้าลูกผ่านไป แต่โซลีนก็ยังคงสามารถต้านรับได้อย่างสูสี และหากสังเกตดีๆ ด้านที่โซลีนสวนกลับใส่มุซาชิมีเพียงทางเดียวเท่านั้น คือ ฝั่งมือซ้ายของมุซาชิที่เป็นการจับแบบไม้จีนซึ่งเป็นด้านที่สวนกลับมาได้อย่างรวดเร็วที่สุด ไม่โยกซ้ายขวาเหมือนเช่นเคย ไม่ทราบว่าเป็นเพราะไม่มีเวลาพอจะโยกหรือเพราะจงใจกันแน่

แม้การรุกของมุซาชิจะรวดเร็วก็จริง และพลังการตบไม่รุนแรงเท่าการตีด้วยท่ามาตราฐาน ดังนั้นยิ่งโต้นานข้อด้อยอันนี้ยิ่งเห็นได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น เพียงแต่ด้วยความเร็วในการสวนกลับระดับนี้โซลีนเองก็ไม่มีเวลาพอที่จะใช้ลูกอันเดอร์กลาวออกไปเช่นกัน  

‘ คิดจะตีใส่ฝั่งซ้ายเพื่อยืดชีวิตตัวเองไปถึงเมื่อไหร่กัน ’ มุซาชิเริ่มจับทางได้ ‘ จริงอยู่ที่ชั้นสามารถโต้กลับด้วยมือซ้ายได้เร็ว แต่นั่นก็ส่งผลให้พลังการตบลูกลดลงด้วย แต่ถ้าแกคิดจะดึงดันโต้กลับมาฝั่งซ้ายมืออย่างเดียว สุดท้ายคนที่จะเสียการควบคุมลูกก็จะเป็นแกเองนะ ’

เอจิสที่ดูอยู่ก็คิดเช่นนั้น เพราะการที่โซลีนจะคุมลูกให้ตีไปยังซ้ายมือของมุซาชิได้ตลอดนั้นหาใช่เรื่องง่ายดายไม่ อย่าว่าแต่ควบคุมลูกให้ไปในทิศทางที่ต้องการได้เลย ด้วยความเร็วในการรุกระดับมุซาชิโซลีนยังคุมลูกได้ถึงขนาดนี้ต้องถือว่า ความสามารถในการควบคุมของโซลีนร้ายกาจมากๆแล้ว

ไม่ใช่ว่าโซลีนจะไม่ทราบในเรื่องนี้ เขาเองก็ทราบดีว่า ยิ่งตีโต้ความสามารถในการควบคุมลูกยิ่งลดลง แต่หากจะให้เขาตีไปยังมือขวาของมุซาชินั่นก็เท่ากับว่าเป็นการปิดประตูตีโต้อย่างสิ้นเชิง เพราะด้วยสภาพการจับไม้ของมุซาชิที่เรียกได้ว่า ดึงพลังในการรุกออกมาจนถึงขีดสุดแล้ว หากยังเปิดโอกาสให้ท่านี้ใช้งานได้เต็มที่ผลก็จะไม่ต่างจากสองลูกที่ผ่านมา

หากไม่ตีไปฝั่งมือขวาลูกอันเดอร์กลาวก็จะไม่สามารถใช้ออกมาได้ เพราะความเร็วในการสวนกลับของมือซ้ายยังเร็วกว่ามือขวาอยู่ขั้นหนึ่ง แต่ถ้าตีไปยังฝั่งมือขวาพลังการตบก็จะรุนแรงเกินกว่าที่โซลีนจะปรับหน้าไม้ได้ทันเพื่อใช้ลูกอันเดอร์กลาวในแรงที่พอดีได้  และสุดท้ายหากโซลีนยังฝืนโต้กับมุซาชิด้วยสภาพเช่นนี้ต่อไปเขาก็จะต้องเสียการควบคุมลูกจนผ่ายแพ้ไปในที่สุด

คิดถึงตรงนี้โซลีนก็ฉีกยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มแรกที่ยากจะบรรยายได้ในการแข่งครั้งนี้ 

“ ไม่อยากจะต้องพูดแบบนี้เลย ” โซลีนตัดสินใจในเสี้ยววินาทีโต้ลูกกลับไปยังฝั่งมือขวาของมุซาชิ ทันใดนั้นก็รีบปรับหน้าไม้เตรียมใช้ลูกอันเดอร์กลาวเพื่อจบเกมนี้ ในขณะที่ลูกตบอันทรงพลังกำลังพุ่งกลับมาใส่เขาอย่างรวดเร็วโดยที่หน้าไม้ยังไม่สามารถปรับมุมได้ทัน

“ แต่ที่เหลือก็ฝากด้วยนะ ”

ว่าแล้วไม้ปิงปองในมือก็ตวัดออกไป คล้ายภาพการตีโต้ครั้งสุดท้ายสำหรับเกมนี้ ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นแต่ท่าตีก็ยังดูองอาญอย่างเหลือเชื่อ

‘ ไปเลย Underground ’

แม้อยากจะกล่าวเช่นนั้น แต่ในใจโซลีนทราบดีว่าหน้าไม้ของตนปรับไม่ได้มุม ดังนั้นผลของการตีลูกนี้เป็นที่ทราบแก่ใจดี

พริบตานั้นลูกปิงปองหมุนคว้างอย่างประหลาด วิถีการหมุนไม่เหมือนกับลูกอันเดอร์กลาวเช่นทุกครั้ง อาจเป็นเพราะการตีที่ไม่ได้มุมก็เป็นได้

เห็นแน่ชัดว่าลูกนี้พุ่งไปอย่างรวดเร็ว เพียงแต่ออกจะต่ำเกินไป หากเป็นเช่นนี้ต้องไม่สามารถข้ามตาข่ายได้อย่างแน่นอน

‘ ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย ! ’ โซลีนกัดฟัน แต่สายตายังมุ่งมั่นจับจ้องไปยังลูกที่กำลังจะติดตาข่าย

‘ ฟ้าว ! ’

ลูกปิงปองพุ่งเข้าชนตาข่ายจริงๆ แต่ทว่าลูกปิงปองไม่ยอมเด้งถอยกลับ กลับกันแรงสปินที่มหาศาลจากลูกที่หมุนอย่างประหลาดกำลังส่งผลให้ลูกค่อยๆ ไต่ตาข่ายขึ้น

‘ เป็นไปไม่ได้ ’ มุซาชิเบิกตากว้าง ถ้าไม่ได้เห็นกับตาก็ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่าจะมีลูกแบบนี้เกิดขึ้นมาได้

ด้วยแรงหมุนอันมหาศาลลูกปิงปองก็ไต่ข้ามตาข่ายมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ จากนั้นหมุนเลียดลงกับพื้นโต๊ะกลายเป็นลูกอันเดอร์กลาว แต่วิถีการหมุนดูแตกต่างไปตรงที่อันเดอร์กลาวจะเป็นการหมุนอย่างรุนแรงจากขวาไปซ้าย หรือซ้ายไปขวาเพียงด้านเดียว แต่ลูกนี้กลับหมุนทั้งซ้ายขวาขึ้นลงสลับกันไปจนแยกไม่ออก

ด้วยฝีมือระดับมุซาชิถึงแม้จะตะลึงไปวูบหนึ่ง แต่ก็มีสติพอที่จะตั้งรับลูก เสี้ยววินาทีนั้นมือซ้ายตวัดไม้พัดใส่ลูกปิงปอง

‘ ไม่ขึ้น ! ’

แต่ด้วยการหมุนอย่างบ้าคลั่ง แม้มุซาชิจะส่งแรงตวัดไม้เพียงใดลูกก็ไม่ขยับ และด้วยความเร็วระดับนี้ต่อให้ลูกลอยขึ้นจริงๆ ก็คงไม่สามารถตวัดกลับไปได้อย่างแน่นอน

“ ยี่สิบต่อสิบเก้า ” กรรมการขานคะแนนช้าไป เพราะยังตะลึงกับลูกที่โซลีนตีออกมาไม่หาย

ทันใดนั้นเสียงกองเชียร์ดังกึกก้อง วาเองลุกขึ้นเชียร์อย่างลืมตัว ลูกตบเมื่อกี้สวยงามหมดจดจริงๆ แถมยังทำให้ลุ้นจนแทบหยุดหายใจเลยทีเดียว

มือของโซลีนสั่นระริกขึ้นมาโดยไม่ทันรู้ตัว

‘ ลูกเมื่อกี้นี้มันอะไรกัน ? ’

เมื่อกรรมการขานให้เสิร์ฟมุซาชิไม่ปล่อยเวลาให้โซลีนตั้งสมาธิเขี่ยลูกเสิร์ฟออกในทันที คิดว่าลูกเมื่อสักครู่เป็นเพียงแค่ปาฎิหาร์ยหนึ่งในล้านที่จะเกิดขึ้นได้เท่านั้น

ห่างกันเพียงลูกเดียวเท่านั้น โซลีนฮึดสู้ขึ้นมา  ทิ้งความกังวลว่าจะเสียแต้มไม่ได้ และทุกสิ่งทุกอย่างไว้ที่เบื้องหลัง ในเมื่อมีโอกาส แม้เพียงน้อยนิดเขาก็จะไม่ขอตัดใจเด็ดขาด

โซลีนโต้ลูกร้ายกาจของมุซาชิด้วยสายตามุ่งมั่น จากนั้นไม่ยอมเป็นฝ่ายตั้งรับอีกต่อไป ไม่ว่ามุซาชิจะตีด้วยลูกสปิน หรือลูกตัดที่รุนแรงขนาดไหน ก็เสี่ยงตีกลับไปอย่างรุนแรงโดยไม่กลัวว่าลูกจะออก

เมื่อไร้ความกังวลงว่าจะเสียแต้ม ลูกแต่ละลูกจึงตีออกไปอย่างสุดกำลัง และเพราะไม่สนว่าจะควบคุมได้หรือไม่ เพราะใช้แต่สัณชาตญาณในการตี จึงทำให้ทุกลูกตีออกไปอย่างเฉียบขาดที่สุด

SUN ROYAL ที่ไม่เคยต้องตั้งรับ บัดนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าแรงใจอันเปี่ยมล้นของโซลีน ถึงกับต้องเป็นฝ่ายตั้งรับบ้างแล้ว

จากนั้นคนที่เริ่มเสียการควบคุมไปกลับเป็นมุซาชิเสียเอง เป็นผลมาจากการใช้ SUN ROYAL นานเกินไป ประกอบกับการตีรุกคืบอย่างรวดเร็วของโซลีน  

และแล้วเมื่อการควบคุมไม้ไม่สามารถทำได้ดั่งใจนึก ท่าจีบไม้จีนในมือซ้ายจึงเริ่มเสื่อมประสิทธิภาพลง ตามอย่างที่วาเคยบอกว่า ให้ยื้อไปเรื่อยๆจริงๆ

และนั่นคือจุดอ่อนของดาบคู่ไร้ผ่าย ซึ่งมีเพียงโซลีนเท่านั้นที่จะสามารถทลายลงได้ เพราะหากไม่สามารถยื้อได้นานขนาดแยกสมาธิของมุซาชิได้แล้วไม่มีทางที่มุซาชิจะเสียการควบคุมลูกอย่างแน่นอน เอจิสที่รู้ข้อนี้ดีจึงให้มุซาชิเปลี่ยนไปใช้ SUN ROYAL เพื่อรีบปิดบัญชีโซลีน แต่นั่นก็เป็นการเดิมพันชนิดหนึ่ง เพราะการใช้ท่านี้จะต้องเสียสมาธิในการควบคุมลูกสูง และไม่สามารถนำมาใช้ตั้งรับได้

มิคาดบัดนี้เงื่อนไขทั้งสองได้ถูกโซลีนทำลายลงเสียแล้ว

‘ Underground !!! ’

ลูกไม้ตายที่เป็นดังประกาศิตของโซลีน พุ่งใส่มือซ้ายของมุซาชิอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยการจับแบบไม้จีนทำให้มุซาชิไม่สามารถพัดลูกขึ้นได้ดีเท่าการจับแบบมาตราฐาน ลูกจึงลอยขึ้นมาเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น แต่ทว่ามุซาชิก็อาศัยการลอยขึ้นเพียงนิดเดียวนั้นโต้กลับไปได้อย่างเฉียดฉิว

เพียงแต่นั่นเป็นการโต้ที่อ่อนกำลังเกินไป และโซลีนไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไปอย่างแน่นอน ตวัดไม้ตบกลับปิดบัญชีไปในทันที

‘ 20 – 20 DRAW ! ’

วารู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ ระรินและเหล่าสมาชิกชมรมปิงปองคนอื่นๆหรือแม้กระทั่งมิวและพวกที่ดูอยู่ก็เช่นกัน

ไม่มีคำพูดใดจะกล่าวออกมาได้ในตอนนี้ นอกจากคำว่า สุดยอด

ทุกคนในตอนนี้ตระหนักถึงความเหนือชั้น และแรงฮึดของโซลีนแล้ว เขาได้แสดงความสามารถในฐานะกัปตันทีมได้อย่างไร้ที่ติ

‘ ดิว หรือไม่ดิว ’ กรรมการถามทั้งสองฝ่าย

“ ไม่ดิวครับ ” ทั้งสองตอบเกือบจะเป็นเสียงเดียวกัน สมกับเป็นคู่ที่กินกันไม่ลงจริงๆ

เหตุผลของโซลีนที่ยอมไม่ดิวเพราะต้องการจะตั้งสมาธิกับลูกต่อไปให้มากที่สุด วัดใจกันไปเลย ส่วนมุซาชิทราบดีว่าการควบคุมลูกของตัวเองไม่เหมือนเช่นเคยอีกแล้ว ดังนั้นจึงขอทุ่มสุดตัวอีกแค่ครั้งเดียวในลูกต่อไป

ครั้งนี้โซลีนเป็นฝ่ายได้เสิร์ฟ ก่อนเสิร์ฟโซลีนหันไปพยักหน้าให้วาทีนึง วาก็พยักหน้ารับ

จากนั้นตาประสานกับมุซาชิ สายตาของทั้งสองมีแต่ความชื่นชมซึ่งกันและกันเท่านั้น เพียงแต่ผู้ชนะมีได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น เมื่อกรรมการขานโซลีนก็โยนลูกปิงปองเสิร์ฟออกทันที

คราวนี้มุซาชิเองก็ไม่ยอมถอยเช่นกัน สวนลูกของโซลีนไปอย่างไม่ยั้ง หากเป็นเช่นนี้การจะตีลูกอันเดอร์กลาวจะเป็นไปได้ยากมาก

ลูกปิงปองวิ่งข้ามตาข่ายลูกแล้วลูกเล่าด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง ทั้งๆที่เป็นการโต้กันลูกสุดท้าย แต่ไม่มีการหยอดหรือตั้งรับให้ลูกช้าลงเลยแม้แต่น้อย

ในสภาพนี้ไม่ทราบว่าคนดู หรือคนเล่นกันแน่ที่จะลุ้นมากกว่ากัน วาทราบเพียงแต่ว่าความรู้สึกของการดูอยู่ขณะนี้ไม่ต่างกับตอนที่เขานั่งอยู่ในรถเร็วๆ และสิ่งที่เขาทำได้ คือ มีแต่จะต้องเชื่อมือคนขับเท่านั้น

ด้วยการรุกที่รวดเร็วของมุซาชิทำให้โซลีนไม่สามารถตีลูกอันเดอร์กลาวออกมาได้ แต่ครั้งนี้โซลีนไม่สนใจอีกต่อไป ฝืนตีลูกอันเดอร์กลาวออกไปลูกแล้วลูกเล่าโดยไม่กลัวว่าจะออก หรือติดตาข่ายแม้แต่น้อย ทำให้คนดูต่างพากันหวาดเสียวไปตามๆกัน เพราะมีหลายลูกที่เฉียดตาข่ายจนเกือบจะเด้งกลับมาแล้วก็มี

เอจิสเกือบนั่งไม่ติด นี่อาจเป็นครั้งที่สองที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากถึงขนาดนี้ นับตั้งแต่เขาได้เผชิญหน้ากับพรีสไซ ส่วนทรอนนั้นยิ้มขึ้นมา ใบหน้าเพียงบ่งบอกได้ถึงความยินดีเท่านั้น

ด้วยการตีลูกอันเดอร์กลาวอย่างหวุดหวิดครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้มือซ้ายของมุซาชิเริ่มจะสูญเสียการควบคุมแล้ว

‘ เจ้าบ้านี่ ถ้ามันยังฝืนตีลูกไม้ตายต่อไปอีกไม่นานมันจะต้องเสียการควบคุมจนพลาดแน่ เพียงแต่ว่าเราเองก็…………’  มุซาชิกัดฟัน เริ่มรู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าที่มือซ้ายของตนแล้ว

ทันใดนั้นลูกอันเดอร์กลาวที่เฉียดตาข่ายอีกลูกก็พุ่งเข้าหาเขาอีกครั้ง ถึงแม้พลังของลูกและการควบคุมจะลดไปบ้าง แต่มือซ้ายของมุซาชิก็เริ่มชาบ้างแล้ว

“ ไม่มีวันแพ้ง่ายๆแบบนี้หรอกน่า ! ”

ไม้ปิงปองข้างซ้ายตวัดพัดลูกขึ้นในทันที จากนั้นมือขวาตวัดไม้ตบกับไปหาโซลีนอย่างทรงพลัง แต่โซลีนในตอนนี้อยู่ในสภาพดับเครื่องชน ไม่สนว่าจะเป็นลูกแบบไหน ใช้ลูกอันเดอร์กลาวสวนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง

‘ ควับ ’

มุซาชิโยนไม้ในมือซ้ายทิ้งในพริบตานั้น เพราะทราบดีว่ามือซ้ายของตัวเองเสียการควบคุมไปหมดแล้ว

‘ คิดจะรับลูกไม้ตายของเราด้วยมือเพียงข้างเดียวอย่างนั้นหรือ ? ’ โซลีนตะลึง

ลูกปิงปองวิ่งเลียดกับพื้นโต๊ะอย่างไม่มีท่าทีว่าจะลอยขึ้น หากเป็นเช่นนี้จะตีกลับไปได้อย่างไรกัน

ลูกปิงปองวิ่งเลียดไปจนสุดโต๊ะอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเหลือบไปยังมุซาชิก็พบว่ามุซาชิวิ่งถอยตามลูกปิงปองไป และเมื่อลูกปิงปองเลยออกจากโต๊ะแล้วก็ตวัดไม้ออกไปราวกับซามูไรฟันดาบ

หากไม่อาศัยการเคลื่อนตัวที่รวดเร็วขนาดนี้ ไม่มีทางที่จะสวนกลับได้ทันแน่ ไม่ว่าใครต่างก็ไม่เชื่อว่าจะมีวิธีการตั้งรับลูกแบบนี้อยู่อีก ความจริงมุซาชิก็รู้ว่าสามารถสวนกลับด้วยวิธีแบบนี้ได้ เพียงแต่ออกจะเสี่ยงต่อการถูกสวนกลับไปหน่อย ประกอบกับหากใช้สองมือจะสามารถสวนกลับได้ดีกว่ามาก

แต่ในตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากสวนกลับด้วยวิธีนี้เท่านั้น และดูเหมือนว่าจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่นำมาใช้ในลูกสุดท้าย นั่นก็เพราะการสวนกลับแบบนี้ลูกที่โต้กลับไปได้จะกลายเป็นเพียงลูกหยอดเท่านั้น ไม่สามารถตบกลับไปได้เพราะต้องปรับมุมลูกให้สูงพอที่จะตีข้ามตาข่ายในมุมที่เตี้ยขนาดนี้ได้

ลูกปิงปองพุ่งชนตาข่ายจากนั้นค่อยๆ เอียงตกไปยังฝั่งโซลีน หากบอกว่านี่เป็นการจงใจหยอดก็ต้องบอกว่าเป็นการหยอดที่สวยงามมากจริงๆ

‘ เสร็จกัน ! ’ โซลีนที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีวิธีการสวนกลับแบบนี้อยู่ ประกอบกับเล่นกันมาทั้งเกมแทบจะไม่มีการหยอดกันเลย จึงไม่ได้ระวังตัวมาก่อน

ลูกปิงปองกำลังจะเด้งใส่โต๊ะอีกครั้งหนึ่ง

ตอนนี้สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังลูกปิงปองที่กำลังจะเด้งกระทบโต๊ะอีกครั้ง วารู้สึกลมหายใจขาดช่วงไปวูบ

‘ ขอให้ทันทีเถอะ ’

เสียงลุ้นเชียร์ดังระงมไปทั่ว แต่โซลีนไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว รีบวิ่งเข้าหาลูกปิงปอง จากนั้นเสือกไม้เข้าหาลูกอย่างรวดเร็ว

ระยะห่างระหว่างโต๊ะกับลูกเหลือแค่ห้าเซนเท่านั้น

‘ เจ้านี่เป็นสัตว์ประหลาดหรือยังไง ? ’ มุซาชิตะลึง ร่างกายรู้สึกร้อนราวกับกำลังโดนเปลวเพลิงแห่งความมุ่งมั่นของโซลีนแผดเผา

ลูกปิงปองลอยขึ้นอีกครั้งโดยที่ยังไม่ทันสัมผัสผิวโต๊ะ

โซลีนสามารถทำได้จริงๆ เขายื่นไม้รับลูกหยอดที่มีระยะห่างแค่ห้าเซนในสภาพเร่งรีบเช่นนั้น โดยที่ไม้และร่างไม่สัมผัสโดนโต๊ะแม้แต่น้อย แต่ก็นับว่าเฉียดฉิวแบบสุดๆ

มุซาชิที่ไม่คิดว่าโซลีนจะรับได้ทัน รีบพุ่งตัวเข้าหาลูกหยอดสวนของโซลีน และนั่นคือวินาทีแห่งการตัดสินทุกสิ่งทุกอย่าง

‘ เป๊าะ เป๊าะ เป๊าะ ’

เสียงลูกปิงปองที่เด้งไม่ข้ามตาข่ายค่อยๆ เด้งกระทบพื้นโต๊ะฝั่งมุซาชิจนหยุดเด้งไป

ทุกอย่างเงียบกริบ ทุกคนรอแค่กรรมการประกาศผลเท่านั้น

‘ 21 – 20 เกม โซลีนทีมแพทริออต โรงเรียนอับดุลอินเตอร์ชนะ !

จากนั้นเสียงเชียร์ดังกึกก้องไปทั่ว พร้อมเสียงปรบมือแสดงความยินดีที่ไม่ใช่แค่สำหรับผู้ชนะเท่านั้น แต่สำหรับเกมอันแสนยอดเยี่ยม และฝีมือที่หาตัวจับได้ยากของทั้งคู่ นับว่าเป็นคู่ที่สูสีจนแทบจะหยุดลมหายใจของทุกคนได้จริงๆ

‘ และเมื่อเป็นเช่นนี้ก็เท่ากับว่าโรงเรียนอับดุลอินเตอร์ชนะสองต่อศูนย์เซต เข้าสู่รอบสี่ทีมสุดท้าย ! ’

ไม้ในมือมุซาชิร่วงหล่นลงเมื่อไหร่ เขาเองก็ไม่ทราบ แต่บัดนี้ราชาได้ถูกโค่นลงอย่างราบคาบด้วยฝีมือของโรงเรียนที่ไม่เคยมีชื่อด้านการแข่งปิงปองมาก่อน

โซลีนเป่าลมจากปาก ร่างกายไม่เคยรู้สึกตื่นเต้น และภูมิใจขนาดนี้มาก่อน

‘ ชั้นทำได้แล้ว โค่นราชาอย่างไกเซอร์ด้อมได้แล้ว พวกเราไม่ได้ปล่อยให้วาต้องสู้กับทรอนได้แล้วนะ ’

วาเองก็รู้สึกว่า ในใจเต็มไปด้วยความปิติจริงๆ แต่ขณะที่กำลังจะเดินไปแสดงความยืนดีกับโซลีนนั้นเอง สายตาของเขาก็เกิดประสานเข้ากับสายตาคู่หนึ่งบนที่นั่งคนดูเสียก่อน

‘ เจ้าครอส ’ วาหรี่ตาลง

ครอสที่มีสโนว์อยู่ข้างกายยืนล้วงกระเป๋ามองมาที่เขา จากนั้นเห็นเด็กหนุ่มสองคนที่ดูท่าจะเป็นเพื่อนร่วมทีมยืนขึ้นจับจ้องมาที่เขาเช่นกัน ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดวารู้สึกได้ถึงความไม่ธรรมดาของเพื่อนร่วมทีมครอสอย่างบอกไม่ถูก ในใจวูบหนึ่งเกิดเป็นห่วงโซลีน กับพรีสไซขึ้นมา

แต่คนระดับที่เอาชนะราชาอย่างไกเซอร์ด้อมได้ ยังมีอะไรต้องเป็นห่วง ? หรือจะบอกว่าฝีมือของเจ้าสองคนนั้นน่ากลัวกว่าเอจิส กับมุซาชิอีก ?

สโนว์ไม่ได้สบสายตากับวา เธอหลบตาทำเป็นมองไปที่อื่น วาจึงเบือนหน้าเดินไปหาโซลีน

‘ คอยก่อนเถอะ ไว้ชั้นจะเป็นคนขยี้พวกแกเอง ’

“ ไปกันเถอะ ” ครอสบอกเพื่อนร่วมทีมอีกสองคน

“  แล้วพรีสไซละ ” เอจิสถามระรินที่เข้ามาจับมือแทน

“ ดูเหมือนว่ารุ่นพี่จะกระดูกแขนขวาเคลื่อนนะค่ะ คงกำลังปฐมพยาบาลอยู่ ” ระรินตอบ

“ อย่างนั้นหรอ ” เอจิสมีสีหน้ากังวล เพราะหากเป็นเช่นนั้นก็หมายความว่าในเกมต่อไปพรีสไซอาจจะลงแข่งไม่ได้แล้ว หรือต่อให้ลงแข่งก็เสี่ยงต่ออาการแขนขวาเกินไป “ ถ้าเป็นแบบนี้เราคงต้องเตรียมตัวหน่อยแล้วละนะ ”

ระรินเองก็ทราบให้ความหมายของเอจิสดี

“ ค่ะ ยังไงก็คงต้องพยายามให้ดีที่สุด ”

“ ถ้ามีอะไรที่ช่วยได้ พี่ก็จะช่วยก็แล้วกัน ” ได้ยินเอจิสที่มีฝีมือระดับเดียวกับพรีสไซเอ่ยเช่นนี้ระรินถึงกับหายห่วงไปเปราะหนึ่ง แต่ก็ยังหวังให้พรีสไซลงแข่งได้อยู่ดี

“ ยอดเยี่ยมมาก ” มุซาชิที่ไม่เคยเอ่ยปากชมใครง่ายๆ เอ่ยขึ้น

“ เช่นกัน ” โซลีนกระชับมือตอบ ทั้งสองเพียงพูดกันสั้นๆเท่านั้น แต่ภายในใจล้วนชื่นชมต่อกันอย่างที่ใครก็ไม่สามารถบรรยายได้

“ น่าเสียดายจัง ที่ไม่ได้เล่นกับนาย ” ทรอนที่ยังหลับตาอยู่ยื่นมือเข้าหาวา

“ นั่นสิ ” วายื่นมือตอบ ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่า ทรอนจะตาบอดจริงๆ

“ ถ้าไม่รังเกียจเรามาลองเล่นกับนอกรอบได้ไหม ถือว่าชั้นเป็นคู่ซ้อมให้นายก็ได้ ”

“ ได้เลย ” วารับปาก

ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเอจิสก็เข้ามาแนะนำโซลีน

“ ลูกตบลูกนั้น ตั้งใจฝึกให้ดีละ เพราะ ถ้านายสามารถฝึกได้จริงๆละก็……. ” เอจิสสีหน้าจริงจัง “ จะไม่มีใครสามารถรับลูกนั้นได้เลย แม้แต่คนเดียว ”

จากนั้นกระซิบกับวา

“ เรื่องที่ทรอนตาบอดน่ะ ถึงจะไม่ใช่เรื่องจริงทั้งหมด แต่ก็ไม่ต่างกับตาบอดหรอกนะ เพราะตาของเขาไม่สามารถรับแสงได้ หรือจะพูดให้ถูกก็คือ ตาไม่บอดแต่ลืมตาได้ไม่ถึงสามสิบวินาทีหรอกนะ ”

“ ส่วนเรื่องฝีมือชั้นมั่นใจว่า ต่อให้เป็นโซลีนก็เอาชนะไม่ได้ เรื่องนั้นนายลองพิสูจน์เอาเองก็แล้วกัน ความผ่ายแพ้ครั้งนี้เป็นเพราะความประมาทของชั้นเอง แต่ก็ขอให้นายโชคดีก็แล้วกัน ”

วาประหลาดใจมากที่เอจิสสามารถอ่านความคิดของเขาออก ชายคนนี้น่ากลัวสมที่ได้รับฉายาไร้กลยุทธ์จริงๆ แต่เมื่อคิดถึงตรงนี้ดูเหมือนว่าพรีสไซที่เอาชนะเอจิสได้จะน่ากลัวยิ่งกว่า

 นี่เขาอยู่ใกล้คนน่ากลัวขนาดนี้โดยไม่รู้ตัวมาก่อนได้ยังไงนะ

“ แล้วก็ระวังโรงเรียนเอสมอนเต้ให้ดีๆละ ”

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของเอจิสในเช้านี้ หลังจากนั้นวาเริ่มรู้สึกง่วงจนอยากไปนอนพักสักตื่น แต่ก่อนอื่นเขาต้องไปดูอาการของพรีสไซสักหน่อย ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเขาอาจจะต้องพบกับไซโคร แนชด้วยเช่นกัน

และมันก็ทำให้เขานึกถึงไลร่าขึ้นมา  บางทีเขาควรจะหาตัวไลร่าให้เจอก่อนที่จะไปพบไซโคร แนช

“ ถ้าอย่างนั้นนายไปดูอาการของพรีสไซก่อนนะ เราขอไปทำธุระสักพักนึงแล้วจะตามไปดูทีหลังนะ ” วาบอกโซลีนจากนั้นรีบวิ่งออกตามหาไลร่า เผื่อว่าเธออาจจะมาดูการแข่งในเช้านี้

“ เฮ้ พรุ่งนี้เราจะได้เจอกันแล้วนะ ” วิสด้อมกล่าวขึ้นอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นวาวิ่งผ่านมา

“ อะ อืม ” แต่วาไม่ค่อยได้สนใจนัก เพราะมัวแต่มองหาไลร่าอยู่ ทำเอาวิสด้อมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

“ โทษทีนะ นายเห็นไลร่าบ้างไหม ” วาถามแบบไม่สนใจวิสด้อม

“ อะไรกันนี่แกแอบชอบไลร่างั้นเรอะ ” วิสด้อมทำหน้าฉงน

ทันใดนั้นวาก็เห็นผ้าคลุมสีน้ำเงินขอบสีเหลืองพริ้วไสวอยู่ที่เบื้องนอกห้อง และไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นต้องเป็นไลร่าแน่ๆ ดังนั้นวารีบวิ่งออกไปทันที

“ เจ้าหมอนี่  มันกวนโมโหดีจริงๆ ” วิสด้อมกัดฟัน

“ ไลร่า ” วาร้องเรียก ทำเอาเจ้าของผ้าคลุมหยุดอยู่พักหนึ่ง เมื่อหันหลังกลับมาก็เห็นว่าเป็นไลร่าจริงๆ

“ มีอะไรหรอจ๊ะ ” ไลร่ายิ้ม รอยยิ้มช่างแสนน่ารักจริงๆ แต่วาไม่ได้สนใจเพราะความสงสัยที่มีมากกว่า

“ คือว่าเรื่องเมื่อวานนี้น่ะ ” จากนั้นวาก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ไลร่าฟัง สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นรู้สึกกลุ้มใจอย่างบอกไม่ถูก

“ ดูเหมือนจะไม่ทันแล้วนะครับ ” ดีว่าบอกโซฟียที่ตอนแรกจะเดินไปกล่าวแสดงความยินดีกับวา

“ แหะๆ ปล่อยไปเถอะสงสัยจะรีบจริงๆ ” โซฟียกอดอกยิ้ม “ พรุ่งนี้ต้องสู้กับพวกเกเบีรยลแล้ว รู้สึกตื่นเต้นไหม ”

รอยยิ้มของดีว่าหุบลง เขายังกลุ้มเรื่องจีดาบคลั่งไม่หาย

“ เอาน่า ไม่เป็นไรๆ เริ่มหิวข้าวรึยัง ไปกินข้าวด้วยกันไหม เรานัดกับพวกมิวไว้ ” โซเฟียเหมือนรู้ใจดีว่า จึงทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง

“ ก็ได้ครับ ”

แต่ทั้งนี้เพราะยังเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด โซเฟียจึงชวนดีว่าออกไปเดินเล่นที่บริเวณรอบนอกปราสาท ซึ่งดูเหมือนว่าวันนี้ท้องฟ้าจะแจ่มใสกว่าทุกวัน บรรยากาศรอบนอกจึงดีเป็นพิเศษ นักเรียนหลายคนก็พากันออกมาเดินเล่นบริเวณรอบนอกเช่นกัน

หิมะตกมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ร้านอาหารที่เบื้องนอกปราสาทก็มีไม่น้อย บางทีอาจจะมากกว่าในปราสาทเสียด้วย คงเป็นเพราะนี่เป็นช่วงเทศกาลการประลองระหว่างสถาบัน จึงมีร้านค้ามาเปิดขายที่เบื้องนอกเยอะ ซึ่งปกติแล้วจะไม่ค่อยมีมากนัก บรรยากาศจึงคึกคักเป็นพิเศษ แต่หากถึงเวลาฝนตก หรือลูกเห็บลงก็คงต้องตัวใครตัวมันละ

“ บางทีชวนพวกนั้นออกมากินข้าวข้างนอกก็ดีเหมือนกันนะ ถึงจะหนาวไปหน่อยก็เถอะ แหะๆ ”

‘ พี่โซน่ารักชะมัด แต่ว่า…….’ สายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมายังโซเฟียโดยเจ้าตัวไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย เจ้าของสายตาหรี่ตาลง ‘ ไม่ชอบเลยแฮะเจ้าดีว่าเนี่ย ’

“ เป็นอะไรรึเปล่า ซิลเวียร์ ” รูเกียร์ หรือเจ้ามือกระบี่ในชุดขาวที่ดูราวกับคุณชายเอ่ยถามซิลเวียร์ซึ่งเป็นรุ่นน้องขึ้น

“ อะ อ๋อเปล่าค่ะ ” ซิลเวียร์เปลี่ยนเป็นยิ้มหวาน “ แต่หนูว่าพี่ไม่ต้องกางร่มให้ก็ได้นะ ฝนก็ไม่ได้ตก แถมแดดก็ไม่ได้แรงด้วย ”

จริงอย่างที่เธอพูดเพราะ สิ่งที่รูเกีบยร์ทำอยู่ดูออกจะเกินจริงไปมาก จนทำให้นักเรียนหลายคนต้องหันมามองกันเป็นการใหญ่

“ ไม่ได้ ไม่ได้ ” เจ้าของร่มกระดาษสีน้ำตาลที่ดูโบร่ำโบราณมากส่ายหน้า “ ถ้าเราไม่สบายขึ้นมาพี่จะทำยังไงละ ”

“ งั้นก็แล้วแต่ละกันค่ะ ” ซิลเวียร์ยิ้มให้ จากนั้นหันไปมองหาโซเฟียต่อ โดยไม่รู้เลยว่ารูเกียร์หน้าแดงขึ้นมาวูบหนึ่งเพราะรอยยิ้มของตน

สายตาที่จับจ้องโซเฟียเป็นประกาย ทั้งยังแฝงความชื่นชมและศรัทธาอย่างเต็มเปี่ยม แต่พอเห็นโซเฟียหันไปคุยหัวเราะกับดีว่าสายตานั้นก็เปลี่ยนไปเป็นแค้นขึงอย่างน่ากลัว

“ นี่เราลองไปกินร้านนั้นกันดู…ดี……..ไหม  ”  รูเกียร์กำลังชี้นิ้วค้างอยู่ พอหันมาก็พบว่าซิลเวียร์หายตัวไปเสียแล้ว

“ หิมะชักตกลงมาเยอะแล้วนะครับ ” ดีว่ากล่าว

“ แหะๆ นั่นสิไม่น่าเชื่อเลย แบบนี้กลับเข้าไปกินในปราสาทคงจะดีกว่าเนอะ ” ขณะกำลังกล่าวอยู่โซเฟียก็พบว่าแขนขวาของตนถูกมือนุ่มลื่นทั้งสองข้างคล้องเอาไว้ หันไปดูด้วยความประหลาดใจ ก็พบว่าเป็นสาวน้อยน่ารักคนหนึ่งกำลังยิ้มให้ตนอยู่

“ สวัสดีค่ะพี่โซ ” ซิลเวียร์ในชุดเครื่องแบบโรงเรียนไกเซอร์ด้อม พร้อมเสื้อกันหนาวสีดำยิ้มหน้าตาจิ้มลิ้ม

“ แหะๆ หวัดดีจ้า ” โซเฟียยิ้มกลับ แปลกใจที่จู่ๆเด็กสาวคนนี้ก็เข้ามาคล้องแขนตนราวกับสนิทสนมกันมานาน แต่ด้วยความน่ารักสดใสอย่างบอกไม่ถูกทำให้เธอไม่ได้คิดอะไรมาก นอกจากว่าหน้าของเด็กคนนี้ดูคุ้นๆยังไงชอบกล

“ สวัสดีครับ ” ดีว่าที่เห็นซิลเวียร์มองมาทางตนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูไม่ค่อยพอใจของซิลเวียร์มองมายังตน จากนั้นก็เชิดหน้ามองกลับไปยังโซเฟีย

“ จำหนูได้ไหมคะ ? ” ซิลเวียร์ยิ้มแฉ่ง






                                                               ____________________________________________