โรงเรียนมหาโจร

ลำดับตอนที่ #46 : บทเรียนที่ 41 And the plan is............

                               




                                                            บทเรียนที่ 41  And the plan is....................

หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย  วาก็กลับมาอาบน้ำและเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำรอง โดยใส่เป็นเสื้อยืดสีดำที่หน้าอกมีลายรูปหุ่นยนต์ท่าทางแปลกๆ และกางเกงขาสามส่วนสีน้ำตาลที่ใส่แล้วให้ความรู้สึกสบายตัวอย่างยิ่ง และปิดท้ายด้วยรองเท้าแตะสีดำ จากนั้นเตรียมตัวไปซ้อมปิงปองที่ห้องซ้อม ซึ่งทางโรงเรียนไอแซกจัดให้เป็นพิเศษ แยกจากห้องแข่งจริง

วานำไม้ปิงปองคู่ใจของเขาใส่ซองก่อนที่จะล็อคประตูห้อง และเดินตามพรีสไซกับโซลีนไป  แม้ว่าพรุ่งนี้จะถึงคิวแข่งของเขาแล้วก็ตาม แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากกว่านั้นก็คือ ปริศนาที่ไลร่าได้ทิ้งไว้ให้กับเขา  มันคืออะไรกันแน่ ความจริงแล้วหล่อนต้องการให้เขาช่วยเหลืออะไรกัน  แม้จะพยายามนึกสักเท่าไหร่ วาก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่สักที  แต่ขารู้เพียงแค่ว่าเรื่องนี้จะต้องเกี่ยวกับไซโคร แนชไม่มากก็น้อย

และเมื่อคิดไม่ตก วาจึงตัดสินใจเลิกคิด และหันมาทุ่มเทให้กับการซ้อมก่อนดีกว่า เพราะอย่างไรก็ตามถ้าไลร่าพูดจริงเธอคงจะต้องโผล่มาขอความช่วยเหลือจากเขาในเย็นนี้อย่างแน่นอน

ห้องซ้อมพิเศษที่ทางโรงเรียนไอแซกจัดให้นั้นอยู่ไม่ไกลจากบริเวณห้องพักนัก คือ เมื่อเดินลงบันไดตามระเบียงยาวที่ทั้งสองข้างทางเป็นกระจกใส่ มองออกไปเห็นทัศนียภาพยามค่ำคืนให้ความรู้สึกทั้งตื่นเต้น และโรแมนติกไปอีกแบบไปเรื่อยๆไม่นานนักก็จะเห็นประตูไม้สีน้ำตาลเข้มที่มีด้ามจับเป็นเหล็กสีดำ ซึ่งเข้ากับกำแพงหินอ่อนสีเทาได้เป็นอย่างดี

เมื่อวาสัมผัสกับด้ามจับครั้งแรกก็พบว่าไอเย็นจากด้ามจับเหล็กแผ่มายังมือของเขา ทำให้ร่างกายของเขารู้สึกสั่นขึ้นวูบหนึ่ง แต่ถึงกระนั้นก็ตามเขาก็ยังชอบใจเพราะบรรยากาศหนาวๆยามค่ำคืนแบบนี้มันชวนให้รู้สึกถึงความตื่นเต้นดี

ประตูไม้โบราณค่อยๆถูกดึงออกมาช้าๆก่อนที่ภาพเบื้องหน้าจะทำให้วาต้องตกตะลึง  ภายในห้องซ้อมนั้นดูอลังการกว่าภายนอกอย่างมาก ผนังด้านในถูกทำจากหินอ่อนเช่นเดียวกันกับด้านนอก แต่ที่วิเศษกว่านั้นก็คือ อีกฝากหนึ่งของห้องเป็นกระจกใสที่เมื่อมองออกไปจะเห็นทิวทัศน์ของสวนย่อมที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด ที่แม้จะอยู่ในยามค่ำคืน แต่ด้วยแสงไฟที่ส่องสว่างจากภายนอกทำให้คนในห้องนี้สามารถชมความงามของดอกไม้ขณะกำลังซ้อมไปได้อย่างสบาย

ขณะที่วากำลังตะลึงกับความอลังการของห้องซ้อมสุดวิเศษอยู่  ก็ได้ยินเสียง ‘ฮะ แฮ่ม ’ จากโซลีน ซึ่งเรียกเขาให้กลับมาสู่ความจริงที่กำลังรอเขาอยู่เบื้องหน้า

เพียงแค่วาเริ่มหันไปสังเกตผู้คนที่อยู่รอบห้องนั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงความกดดันขุมหนึ่งที่แผ่พุ่งเข้ามาจนแทบจะตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว

โต๊ะปิงปองถูกจัดวางไว้ห่างกันจากแต่ละโต๊ะพอสมควร พอประมาณจากสายตาแล้วน่าจะมีเกือบสิบกว่าโต๊ะ ซึ่งวาคาดว่าคงจัดโต๊ะให้โรงเรียนละโต๊ะ

แต่ที่ทำให้วารู้สึกว่าแปลกก็คือ แม้บรรยากาศภายในห้องจะดูสดใส จากแสงไฟ และการตกแต่งอย่างสวยงามเพียงใดก็ตาม นักเรียนที่อยู่ในห้องนี้ต่างนั่งประจำโต๊ะของแต่ละโรงเรียน โดยมีเพียงไม่กี่โรงเรียนเท่านั้นที่ทำการซ้อมกันอยู่

                                สายตาจากหลายโรงเรียนที่นั่งอยู่เฉยๆ จ้องมายังพวกวาทันทีที่ประตูห้องเปิดออก  ทำให้วานึกถึงเมื่อตอนที่เขาเข้ามาเล่นปิงปองที่ห้องชมรมครั้งแรก

เหมือนกันไม่มีผิด……………

วาส่ายหน้าก่อนที่จะเดินตามโซลีน ผู้ที่ดูไม่รู้สึกกดดันอะไรเลยแม้แต่น้อยไป

“ เอาละ เราจะทำการซ้อมกันทั้งหมดคนละสามเกม โดยผลัดกันซ้อมทีละคนๆไป เริ่มจากนายกับชั้นก่อนก็แล้วกัน ” โซลีนส่งสายตาให้กับพรีสไซ

“ พร้อมจะลุยกันมานานแล้ว ” พรีสไซจัดแว่นให้เข้าที่

ขณะที่วากำลังนั่งรอการซ้อมอยู่นั้น เขาก็สังเกตเห็นว่าบางโรงเรียนเริ่มหันมามองยังโต๊ะของพวกตน คงเป็นเพราะต้องการจะศึกษาวิธีการเล่น และจุดอ่อนของคู่ต่อสู้อยู่อย่างแน่นอน และนี่ก็คงเป็นเหตุผลที่ทำไมถึงไม่ค่อยมีคนกล้าซ้อม

แล้วอย่างนี้มันจะเรียกว่าห้องซ้อมได้ยังไงกันน้า……น่าจะเรียกว่า ห้องเก็บข้อมูลจะดีกว่า

แต่ทั้งพรีสไซ และโซลีนก็เล่นกันได้อย่างสบายๆ ดูแล้วไม่รู้สึกว่าทั้งคู่ได้รับแรงกดดันจากสายตาคนอื่นเลยแม้แต่น้อย  กลับกันวาที่นั่งดูการซ้อมอยู่ต่างหากที่รู้สึกกดดันกว่าเสียอีก

ขณะที่วากำลังนั่งมองการฝึกซ้อมของโซลีน และพรีสไซด้วยความกดดัน เพราะสายตาหลายคู่ที่กำลังจับจ้องอยู่นั่นเอง ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะหันไปมองตามเสียง แล้วพบว่า ร่างของเขาสั่นสะท้านขึ้นมาทันที

ไม่ใช่ความหนาวเหน็บจากอากาศ แต่เป็นความรู้สึกวาบขึ้นที่หัวใจ

ไลร่าในชุดเสื้อกั๊กสีขาวรูดซิปไว้ครึ่งหนึ่งด้านใส่เสื้อยืดสีฟ้าอ่อน และกางเกงวอร์มเข้ารูปสีขาวค่อยๆย่างเข้ามาในห้องชมรม

ดูเหมือนว่า เธอจะมาเพียงคนเดียวเท่านั้น  และในทันทีที่ร่างงามได้ส่วน พร้อมกับผมขาวสรวยประบ่าที่พริ้วไสวไปตามสายลมค่อยๆ ก้าวเข้ามานั้น  ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่เธออย่างไม่กระพริบตาทีเดียว และหนึ่งในนั้นก็รวมวาด้วยเช่นกัน

ไม่ใช่เพราะความสนใจว่า เป็นคู่แข่งจากโรงเรียนไหนเพียงอย่างเดียว  แต่เพราะแรงดึงดูดลึกลับบางอย่างทำให้หลายคนต้องหันไปมองยังไลร่าเป็นสายตาเดียวกัน

 โล่น้ำแข็งแห่งแสง…………คริสตัล ไลร่า

ไลร่าก้าวอย่างช้าๆ จากนั้นค่อยๆกวาดสายตามองเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง และในที่สุดเธอก็หยุดสายตาลง จากนั้นก็ยิ้มอย่างนุ่มนวล ก่อนที่จะก้าวตรงไปหาวา

นั่นทำให้วาที่นั่งอยู่ถึงกับเกือบจะตกเก้าอี้เลยทีเดียว  เขาหลบตาไลร่าเมื่อพบว่า หล่อนหันมายิ้มให้แก่เขา

หล่อนค่อยๆก้าวเข้ามาหาเขาช้าๆทีละก้าวๆ เพียงแค่นี้ก็ทำให้หัวใจของวาเกือบจะหยุดเต้นแล้ว

“ สวัสดี ” หล่อนเอียงคอกล่าว เมื่อเห็นว่าวาทำเป็นมองไม่เห็น

“ อ่า ดีครับ ” วาฝืนยิ้ม จากนั้นก็รีบลุกขึ้น การมาของไลร่าครั้งนี้ทำให้แม้แต่โซลีนที่ซ้อมอยู่ถึงกับต้องหยุดซ้อมกลางคัน และหันมามองด้วยความสงสัย เพียงแต่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าเท่านั้น

“ ซ้อมกันอยู่หรอค่ะ ขอโทษด้วยนะค่ะที่มารบกวน ” หล่อนส่งยิ้มให้กับโซลีน และพรีสไซอย่างอ่อนโยน ทำเอาพรีสไซถึงกับทำตัวไม่ถูก เสริฟ์ลูกออกไปอย่างไม่ตั้งใจ ทำเอาโซลีนเกือบจะคว้าลูกไว้ไม่ทัน

“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ” วารีบแก้ตัวแทน

“ ถ้าอย่างนั้น ” ไลร่ามองไปยังโซลีน ที่ทำหน้าเครียดอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งต่อหน้าสาวงาม “ ขอยืมตัววาสักประเดี๋ยวนะค่ะ ”

“ อย่านานนักละ ”โซลีนกล่าวเสียงเข้ม และไลร่าก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนที่จะชี้นิ้วไปยังอีกด้านหนึ่งเป็นเชิงว่า ไปพูดกันที่อื่นประเดี๋ยวสิ

“ เมื่อไหร่ชั้นจะโชคดีอย่างเจ้านั่นบ้างนะ ” พรีสไซบ่น เมื่อทั้งสองคนเดินจากไปแล้ว

แม้ว่าขณะเดินตามไลร่าอยู่ วาจะต้องเผชิญกับสายตาอิจฉาจากนักปิงปองชายโรงเรียนอื่นก็ตาม แต่ความปั่นป่วนในตัวเขาตอนนี้ทำให้เขาลืมเรื่องอื่นจนหมดสิ้น

และเมื่อออกมาจากห้องซ้อมวาก็รู้สึกโล่งขึ้นมาทันที แต่แล้วไม่นานเขาก็ต้องรู้สึกว่าร่างกายแข็งเป็นหินอีกครั้งเมื่อพบว่า ไลร่าหันมาพูดคุยกับตน

“ จำได้ไหม ที่เราบอกว่ามีเรื่องจะให้ช่วยเมี่อตอนบ่ายน่ะ ” หล่อนกล่าวเสียงใส

“ จำได้ครับ ” วาตอบอย่างไม่มั่นใจ เขาไม่เคยรู้สึกอยากจะไปเปลี่ยนชุดตอนซ้อมให้ดีขึ้นเท่าครั้งนี้มาก่อน แต่ก็ดูเหมือนว่า ไลร่าจะไม่ได้สนใจกับการแต่งตัวแบบสบายๆของวามากนัก

บางครั้งคนเราก็คิดว่าตัวเองไปก่อน โดยที่คนอื่นเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเลย  ดังนั้นคนเราจึงสำคัญที่จิตใจ หากไม่รู้สึกรักตัวเองแล้ว ยังจะให้คนอื่นจะรักเราได้อย่างไรกัน………

“ คือ ว่าก่อนที่จะถึงการแข่งขันประลองอาวุธรอบต่อไปน่ะค่ะ ” หล่อนมองหน้าวา  “ อยากจะให้ช่วยส่งอะไรให้กับเจ้า…….อ่า ไซโคร แนชหน่อยน่ะค่ะ ”

เมื่อได้ยินว่า ที่แท้หล่อนต้องการจะส่งของให้กับไซโคร แนชหัวใจของวาเหมือนตกวูบไปเล็กน้อย แต่ก็ถูกกระตุ้นให้เต้นขึ้นอีกเมื่อได้ยินหล่อนถามซ้ำ เพราะตนเองมัวแต่เหม่ออยู่

“ ได้ไหมค่ะ ” หล่อนถาม

“ ดะ ได้ครับ ” วาตอบกลับทันที โดยไม่ทันคิด

“ ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ ” ไลร่ายิ้มแฉ่ง เล่นเอาวาหน้าแดงขึ้นมาเลยทีเดียว  และเหมือนว่าหล่อนจะรู้ว่าทำให้วารู้สึกประหม่าจึงชวนคุยเรื่องอื่น

“ แต่เก่งจังนะค่ะแข่งทั้งปิงปอง แล้วก็ประลองอาวุธด้วย ” ไลร่ากล่าวพลางมองผ่านกระจกใสที่เบื้องหน้า ภาพสวนดอกไม้ยามค่ำคืนชวนให้รู้สึกถึงความงาม ที่แฝงไปด้วยความโดดเดี่ยว

“ ไม่หรอกครับ ว่าแต่……… ” วามองตาม  “ รู้จักกับรุ่นพี่ด้วยหรอครับ ”

ไลร่าคล้ายหยุดคิด จากนั้นตอบกลับด้วยเสียงเรียบว่า

“ ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามห้ามบอกเด็ดขาดนะค่ะว่าได้รับของมาจากใคร  ”

วาอยากจะถามถึงเหตุผลใจจะขาด  แต่เมื่อเห็นแววตาไลร่าก็ได้แต่พยักหน้ารับ

แววตาที่แฝงปริศนา และความเศร้าอยู่เบื้องลึก แววตาที่ต่อให้เป็นเรื่องไร้เหตุผลเพียงใด ก็เพียงพอที่จะยอมรับ และทำตามแต่โดยดี………

และทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบสงัดของท้องฟ้ายามเย็น ที่อาจจะเรียกได้ว่า ค่ำแล้ว

ไม้ปิงปองเรียบร้อย……….

เสื้อเรียบร้อย……..

และถุงมือ  ‘ ฮึ้บ ! ’ วาขยับมือไปมา  เพื่อให้แน่ใจว่าเขาใส่ถุงมือหนังสีดำเรียบร้อย และมันจะไม่ส่งผลต่อการแข่งของเขาแต่อย่างใด

ขณะที่วากำลังเตรียมตัวอยู่ในห้องพัก เขาก็หวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน หลังจากพูดคุยกับไลร่าเสร็จเรียบร้อย  ไลร่าก็ทำตามสัญญาที่ได้ให้ไว้ คือ ยอมเป็นคู่ซ้อมให้  โดยที่โซลีนก็ไม่ได้ขัดขวางแต่อย่างใด

เป็นการซ้อมที่วารู้สึกดีที่สุดเท่าที่เคยซ้อมมา ถึงแม้มันจะเป็นเพียงการซ้อมแค่เกมเดียวเท่านั้น แต่ไลร่าก็ได้แสดงให้เห็นถึงพลังของการป้องกันอันไร้ที่ติได้อย่างสมชื่อจากการเล่นหนึ่งเกมที่กินเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม โดยไม่ว่าวาจะตีลูกไปยังไง ตบลูกไปทางไหน หล่อนก็รับได้หมด

และถึงแม้จะเป็นแค่การซ้อมแต่ผลของคะแนนที่ออกมาก็คือ 21 ต่อ 0………….. วาไม่สามารถทำลายกำแพงน้ำแข็งอันสมบรูณ์แบบได้  ถึงแม้จะรู้สึกที่กดดันอยู่บ้าง แต่เขาก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

หากถึงเวลาแข่งจริง ต่อให้เป็นกำแพงน้ำแข็ง ดาบเพลิงจากนรก ชั้นก็จะทำลายมันให้ดู………..

                            วาส่องกระจกยาวที่ฝาผนังอีกครั้งเพื่อเช็คดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าครั้งสุดท้าย เขารู้สึกเท่อย่างบอกไม่ถูก คงเพราะเป็นเขาดูเข้ากับชุดนี้เป็นพิเศษ  และมันสร้างความมั่นใจให้เขาได้ไม่มากก็น้อย

 ไม้ปิงปองคู่ใจตอนนี้ถูกเหน็บอยู่ข้างเอว  และในตอนนี้เขาในชุดเครื่องแบบทีมแพทริออดพร้อมแล้วที่จะแข่งปิงปองในรอบเช้านี้

วาก้าวตามพรีสไซ ซึ่งมีโซลินเป็นคนนำหน้าอีกทีหนึ่งไปยังห้องแข่งขัน เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก  ตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าตอนที่กำลังจะขึ้นไปประกวดวง หรือแข่งขันประลองอาวุธเสียอีก  อาจเป็นเพราะนี่เป็นการแข่งครั้งแรกที่วารู้สึกว่า มันเป็นการแข่งของเขาจริงๆ

วาพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออก และเสียงของผู้ชมหนาหูจะลอยมากระทบ สร้างความตื่นเต้นให้เพิ่มเข้าไปอีก 

หลังจากนั่งประจำที่ได้สักพักวาก็สังเกตพบว่า เพื่อนๆของเขาทุกคนนั่งเตรียมตัวเชียร์เขาอยู่อย่างพร้อมหน้าบริเวณที่นั่งคนดูแล้ว

และก่อนที่วาจะสังเกตเห็นว่า คู่แข่งของเขาเป็นใครนั้นเสียงประกาศเรียกตัวนักกีฬา ก็ดังขึ้น

“ ขอเชิญตัวแทนนักกีฬาจากโรงเรียนอับดุล และโรงเรียนเกเบรียลออกมาทายหัวเหรียญข้างหน้าด้วยครับ  ” เสียงนุ่มๆ แต่สร้างความตื่นตระหนกให้แก่วาได้อย่างสุดซึ้ง 

วาพยายามคิดว่าเขาหูไม่ฟาดไปใช่ไหม ‘โรงเรียนเกเบรียล’  ถ้าได้ยินไม่ผิดละก็……….วาคิดขณะค่อยๆก้าวออกไปเพื่อทายหัวเหรียญ

คู่ต่อสู้รอบแรกของเขาจะต้องเป็น………..

“ ไง ” เสียงคู่แข่งดังขึ้น ปลุกวาให้ตื่นทันที และพบว่าตอนนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับคู่ปรับคนแรกของเขา

ซิลเว่อร์ นั่นเอง !

ซิลเว่อร์เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับวา รูปร่างผอมสูง พร้อมผมทรงตั้งยุ่งเหยิง ผู้ซึ่งเคยก่อเรื่องที่ห้องชมรม และเคยประมือกับวามาแล้วครั้งหนึ่ง กำลังยืนยิ้มอย่างท้าทาย

คำตอบออกมาแล้ว………คู่ต่อสู้รอบแรกของเขาคือ ทีมเคเรเบรอส หนึ่งในทีมที่แข็งแกร่งที่สุด น่าจับตามองที่สุดทีมหนึ่ง ทั้งยังเคยเข้ารอบชิงเมื่อปีที่แล้ว

“ เลือกหัวครับ ” วากล่าวกับกรรมการ ราวกับไม่สนใจรอยยิ้มที่แสนจะท้าทายของซิลเว่อร์  เขารู้ว่าในสายตาของซิลเว่อร์ทีมของเขาก็ไม่ต่างอะไรจากดอกไม้ริมทางที่สามารถย่ำผ่านไปได้อย่างง่ายดาย

เหรียญเงินลอยกลางอากาศ ก่อนที่จะตกลงสู่มือของกรรมการ และแบออกปรากฏเป็น ‘ด้านหัว’  วาแอบยิ้มอยู่ในใจ อย่างน้อยวันนี้เขาก็มีโชคอยู่บ้างไม่มากก็น้อย

“ เฮ้อ ไม่คิดเลยว่าจะได้ถล่มแกเร็วขนาดนี้ ” ซิลเว่อร์กล่าวเมื่อเห็นวาทำเป็นไม่สนใจ “ แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะชั้นจะได้ถือโอกาสวอร์มตัวเอง ก่อนที่จะต้องไปเจอกับพวกเก่งๆที่เหลือ….. ”

“ มันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรอ ” วาเริ่มฉุน

“ เฮอะ”  ซิลเว่อร์เค้นหัวเราะ “ กะอีแค่โล่น้ำแข็งกระจอกๆแกก็ยังทำแต้มไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับพวกชั้น ”

หากดูถูกตน วายังไม่ค่อยมีน้ำโหเท่าไหร่ แต่นี่ว่า ไลร่า ซึ่งเป็นผู้หญิงที่นิสัยดี แล้วก็ไม่เคยไปว่าอะไรซิลเว่อร์เลย ทำให้วาระเบิดขึ้นมาทันที

วายิ้มให้แก่ซิลเว่อร์ เพียงยิ้มเดียวเท่านั้น แต่ทำให้ซิลเว่อร์รู้สึกวาบขึ้นมาเล็กน้อย   ก่อนที่จะเดินกลับไปหาโซลีน และพรีสไซ ซึ่งดูเหมือนว่าจะเตรียมแผนรับมือทีมเคเรเบรอสไว้เรียบร้อยแล้ว

“ ดีมากเลยที่นายทอยได้หัว ” พรีสไซตบบ่าวา “ ชั้นกับโซลีนเตรียมแผนนี้ไว้ตั้งแต่ตอนพวกมันมาถล่มชมรมเราครั้งนั้นแล้ว ”

ได้ยินเช่นนี้วาก็อดทึ่งในความรอบคอบของโซลีน และพรีสไซไม่ได้  ผิดกับตัวของเขาเองที่คู่แข่งวันนี้เป็นใครก็ยังไม่รู้เลย  แต่โซลีนก็มีส่วนที่ไม่ยอมบอกให้เขารู้ด้วย  เพราะอะไรเขาเองก็ไม่ทราบ

“ แล้วแผนที่ว่ามันคืออะไรหรอครับ ” วารีบถาม

“ ความจริงมันก็ไม่ถึงกับเรียกว่าเป็นแผนหรอกนะ ” พรีสไซอธิบาย  “ เรียกว่าเป็นวิธีจัดการกับพวกนั้นในกรณีที่เราทายได้เหรียญชนะจะดีกว่านะ ”

ก็นั่นละที่เขาเรียกว่าแผน………………..!!!

“ ชั้นกับโซลีนคิดมาแล้วว่า ถ้าสู้กันตรงๆกับเจ้าพวกนั้น เราคงมีโอกาสชนะน้อยมาก ซึ่งจะเกิดกรณีที่จะต้องสู้กันตรงๆได้สองกรณี คือ กรณีที่เจ้าพวกนั้นทอยหัวเหรียญชนะ แล้วไม่เลือกใช้กฎพิเศษ กับกรณีที่เราใช้กฎพิเศษแล้วพวกนั้นไม่ขอยอมรับ แล้วให้มีการเสี่ยงทายใหม่อีกครั้ง ”  พรีสไซทำไม้ทำมือประกอบ จากนั้นเริ่มยิ้มออกมา  “ และในที่สุดนายก็ทอยหัวเหรียญชนะ ซึ่งเข้ากับแผนที่เราวางไว้แล้ว…………….”

วาที่ฟังอยู่ได้แต่พยักหน้ารับด้วยความงุนงง

“ แผนที่เราจะใช้ก็คือ…………. ”  พรีสไซชิงกล่าว ก่อนที่จะวาจะถามขึ้น  “ เราจะใช้กฎพิเศษแบบแข่งคู่เก็บคะแนน 10 แต้ม และนำแต้มที่ได้ไปบวกให้กับคู่ตัดสิน ”

“ มีกฎแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย ” วาเกาหัว “ ช่วยอธิบายเพิ่มที เรายังไม่ค่อยเข้าใจนะ ”

“ เอาละ ชั้นจะบอกแบบสรุปให้ฟังนะ กฎพิเศษที่เราจะใช้นั้นผู้เล่นจะต้องแข่งกันแบบคู่ก่อนในเกมแรก ซึ่งเกมเล่นคู่นั้นจะไม่ใช่เกมตัดสินเพียงแต่จะเป็นการแข่งแบบชิงคะแนนกัน  ” พรีสไซขยับแว่น “ หมายความว่า ใน 10 แต้ม หากใครสามารถชิงคะแนนไปได้มากกว่า เกมต่อไปก็จะเป็นฝ่ายได้เปรียบ เพราะจะนำแต้มที่ได้ไปบวกให้กับเกมตัดสิน โดยจะแข่งกันทั้งหมด 11 แต้ม เช่น หากเราชิงได้ 6 จาก 10 แต้ม ก็เท่ากับว่าคู่ตัดสินของเรามีแต้มเพิ่มให้แล้ว 6 แต้ม ส่วนอีกฝ่ายจะบวกให้แค่ 4 แต้มเท่านั้น และหากชิงได้ถึง 10 แต้ม นายก็พอจะเห็นภาพแล้วใช่ไหม ”

วาพยักหน้า เขาเริ่มเข้าใจแล้ว กฎพิเศษกฎนี้ช่างเป็นกฎที่โหดร้ายเสียจริงๆ หากเป็นฝ่ายโดนชิงแต้มไปก่อนทั้งหมด 10 แต้ม วิธีเดียวที่จะเอาชนะในเกมหลังให้ได้คือ ต้องเอาชนะฝั่งตรงข้ามด้วยคะแนน 11 ต่อ 0 ซึ่งไม่น่ามีทางเป็นไปได้เลย

“ แล้วอะไรทำให้นายมั่นใจว่า ฝั่งนั้นจะยอมรับกฎโหดๆแบบนี้ด้วยละ ” วากอดอกถาม

“ ประการแรกก็คือ ฝั่งนั้นไม่เห็นเราอยู่ในสายตา ต่อให้ใช้กฎแบบไหน เขาก็ไม่สนใจ ” คราวนี้โซลีนเป็นฝ่ายชิงกล่าว “ ประการที่สอง ฝั่งนั้นมีศักดิ์ศรีพอ เพราะความจริงแล้ว หากเราไม่เลือกกฎพิเศษ แต่ให้เขาเลือกวางตัวมาก่อน แล้วจับคู่ที่เห็นว่าอย่างไรก็ชนะได้ชัวร์ๆ ฝั่งนั้นคงจะต้องเสียเปรียบอยู่บ้างไม่มากก็น้อย ซึ่งชั้นเองก็ไม่ค่อยอยากจะใช้วิธีนี้สักเท่าไหร่ และหัวหน้าทีมฝั่งนั้นก็คงเห็นเช่นกัน ”

ความจริงวาอยากจะถามว่า ถ้าชนกันจริงๆ เราจะไม่มีโอกาสชนะเลยหรือ แต่ก็ได้แต่เก็บไว้ เพราะมันคงไม่มีความหมายที่จะถามในเวลาแบบนี้

“ โอเค ถึงเราจะไม่ค่อยได้เล่นคู่ก็เถอะ แต่จะพยายามชิงแต้มให้ได้มากที่สุดทำที่จะทำนะ ” วากำหมัด

“ เฮ้ๆ ใครบอกว่าจะให้นายเล่นคู่กัน ” พรีสไซหัวเราะเย้ย “ ชั้นกับโซลีนต่างหากที่จะเป็นฝ่ายแข่งชิงแต้ม ”

“ ถะ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า…………. ” วามีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

โซลีนพยักหน้า “ ใช่แล้ว นายจะต้องเป็นคู่ตัดสิน !!! ”

“ ไม่ได้หรอก ” วาขมวดคิ้ว “ ถ้าเกิดฝั่งนั้นส่งหัวหน้าทีมมาละ เราไม่แย่หรอ ”

แม้วาจะไม่รู้ว่า ฝืมือของหัวหน้าทีมสาวแว่นคนนั้นอยู่ในระดับไหน แต่จากที่ฟังมาเขาก็ไม่มั่นใจที่จะเอาชนะสักเท่าไหร่ และอีกอย่างให้โซลีนแข่งดูน่าจะเหมาะกว่าเขา

“ นายนี่ละน้า……. ” พรีสไซเอามือก่ายหน้าผาก “ think หน่อยสิพวก ถ้าฝั่งนั้นให้หัวหน้าทีมไปเจอกับนายในเกมตัดสิน  แต่ฝ่ายเล่นคู่เกิดเสียให้พวกชั้น 10 แต้มตั้งแต่เกมแรก ถามหน่อยเถอะว่า นายจะไม่มีโอกาสทำแต้มได้เลยแม้แต่แต้มเดียวงั้นหรอ ”

ความจริงวาก็อยากจะค้านอยู่ว่า ในเกมชิงแต้มต่อให้เก่งยังไงก็ไม่น่าจะชิงได้ถึง 10 แต้ม แต่เมื่อเห็นแววตาของโซลีน กับความหนักแน่นในน้ำเสียงของพรีสไซแล้ว ก็ได้แต่ยอมรับ

“ ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ให้โซลีนลงเป็นคู่ตัดสิน กับหัวหน้าทีมฝั่งนั้นไปเลยละ ” วาเสนอความคิด ซึ่งหารู้ไม่ว่าพรีสไซ กับโซลีนได้ตั้งคำถามพวกนี้มาก่อนเขานานมากแล้วด้วยซ้ำ

“ ก็เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น พวกเราคงโดนถล่มเละไปตั้งแต่ต้นจนจบเลยละ ” โซลีนกล่าวเสียงเรียบ

“ ใช่แล้วละ ” พรีสไซยิ้มยิงฟัน “ เหตุผลก็คือ ถ้าชั้นคู่กับนายมันก็เหมือนกับ 1+1 = 0  และต่อให้ฝั่งนั้นจะไม่ค่อยถนัดการเล่นคู่ แต่ทางด้านเราก็ไม่ต่างอะไรกันจริงไหม ส่วนด้านโซลีนก็ใช่ว่าจะชนะขาดกับฝั่งนั้นเสียเมื่อไหร่ ยิ่งได้รับความกดดันจากคะแนนแล้วด้วย ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ”

วาอยากจะต่อว่าพรีสไซ แต่ก็พยักหน้ารับให้กับความมีเหตุผล

“ มีคำถามอีกไหม ” พรีสไซถือไม้ปิงปองเตรียมพร้อมลุย

“ แล้วนายคิดว่าใครจะเป็นคนแข่งกับเราละ ” วาถามลองเชิงการวิเคราะห์ของพรีสไซ

“ นายก็น่าจะรู้ๆกันอยู่ ” พรีสไซยิ้มเจ้าเล่ห์ “ คำตอบมันมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น เมื่อเรายื่นกำหนดวางตัวผู้ลงแข่งไป ฝั่งนั้นพอเห็นเข้าด้วยความมั่นใจ หยิ่งในศักดิ์ศรี และแค้นส่วนตัว คนที่จะแข่งกับนายก็คือ ซิลเว่อร์แน่นอน เพราะถ้าไม่เป็นไปตามนั้นก็แสดงว่าเราชนะแล้วด้วยประการที่กล่าวมาทั้งปวง จบข่าว………..”

วายิ้มยอมจำนนกับความสามารถในการวางแผนอันแยบยลของพรีสไซ แม้ฝีมือจะไม่น่ากลัว แต่การวิเคราะห์ และอ่านเกมนับว่าลึกซึ้งจนน่ากลัวทีเดียว

แล้วทุกอย่างก็เป็นตามที่พรีสไซคาดคำนวณไว้หมดทุกอย่าง เล่นเอาวาอดอมยิ้มขึ้นมาไม่ได้  ตอนนี้พรีสไซ กับโซลีน กำลังยืนประจันหน้ากับสาวแว่นมาดขรึมหัวหน้าทีมฝั่งตรงข้ามที่สามารถล้มอดีตหัวหน้าทีมของเธอได้ตั้งแต่ปีที่แล้ว กับลูกทีมหนุ่มท่าทางเจ้าเล่ห์ที่ยืนหลังค่อมยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย

“ แม้จะหายจากการแข่งปิงปองระหว่างสถาบันไปนาน แต่ในที่สุดก็กลับมาจนได้สินะ  อับดุล อินเตอร์ ” ชายหลังค่อมท่าทางเจ้าเล่ห์ นามว่า ทริสทอร์ กล่าวขึ้น พร้อมกับหมุนลูกปิงปองในมือไปมา

พรีสไซเค้นหัวเราะ เตรียมรับการเสิรฟ์อย่างไม่ยอมวอกแว่กผิดกับทุกที

“ อย่าเสียเวลาน่า ทริส ! ” สาวแว่นหัวหน้าทีมสั่งอย่างเอือมระอา

“ ครับผม ”  ทริสทอร์รับคำ จากนั้นโยนลูกปิงปองขึ้น ตามองตามอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตีลูกสักที จนกระทั่งลูกปิงปองร่วงลงห่างจากโต๊ะเพียงไม่กี่นิ้วเท่านั้น ก็สะบัดข้อมือออก

เป็นท่าตีที่พิลึกพอๆกับคนตีเสียจริงๆ  แต่พรีสไซไม่มีเวลาแม้แต่จะหัวเราะ ลูกปิงปองก็พุ่งเลียดกับโต๊ะจนเกือบจะชนตาข่ายก่อนที่จะกระเด้งขึ้นสูง

ทริสทอร์มองตามลูกอย่างสบายใจ พรีสไซที่เห็นการเสิรฟ์ลูกที่สิ้นคิดแบบนี้ถึงกับสับสนไปหมด แต่ก็ง้างไม้เตรียมตบลูกที่ลอยสูงอยู่อย่างตื่นตัว

“ เสิรฟ์มาแบบนี้ก็ขอแต้มไปก่อนนะ เจ้าพวกเกลือ ” พรีสไซเค้นหัวเราะ หวดไม้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะได้ยินเสียงกรรมการขานคะแนน และพบว่าโซลีนวิ่งชนตนจนเกือบจะล้มลงไปทั้งคู่

‘ 1/0 เกเบีรยล ’ เสียงกรรมการขานคะแนนชัดเจน

“ เฮ้ ” พรีสไซทำท่าจะยกมือประท้วงก็ถูกโซลีนเตะบ่าห้ามไว้ “ นี่มันไม่ถูกต้องนะ ”

“ นายหลงกลของเจ้าหมอนั่นเข้าแล้ว ” โซลีนขมวดคิ้วส่ายหน้า

เหตุการณ์เมื่อสักครู่รวดเร็วเกินกว่าที่พรีสไซจะทันได้ระวังตัว การเสิรฟ์ลูกของทริสเป็นเพียงแค่การหลอกล่อเท่านั้น แม้พรีสไซจะหวดกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ในจังหวะเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ทริสก็กระโดดถอยหลัง พร้อมกับหัวหน้าทีมสาวที่ง้างไม้เตรียมตบกับอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว

แม้ลูกของหล่อนจะรวดเร็วเกินไป แต่โซลีนก็อ่านเกมออกแต่แรก พยายามจะชิงโต้กลับ เพียงแต่พรีสไซขวางไว้จึงไม่อาจโต้กลับไปได้

ช่างร้ายกาจสมกับที่เป็นทีมตัวเต็งจริงๆ……………..วาพอนึกภาพออกแล้วว่า หากเขาไปคู่กับพรีสไซจะเป็นอย่างไร

“ ฮ่าๆ ” ทริสหัวเราะ “ อะไรคือพวกเกลือหรอ ”

พรีสไซถึงกับหน้าเสีย แต่ก็ยิ้มรับไว้ เขารู้ว่านี่เป็นการพยายามยั่วยุให้เสียสมาธิ คอยดูเถอะลูกต่อไปไม่มีทางพลาดแน่

ทริสกวาดตามองไปมาระหว่างโซลีน กับพรีสไซทำท่าเหมือนจะเสิรฟ์อยู่หลายที แต่ก็ไม่ยอมเสิร์ฟออกไป  เล่นเอาพรีสไซเริ่มหัวเสียขึ้นมาบ้างแล้ว

“ พอได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนเตือนกันพอดี ” หัวหน้าทีมสาวรีบสั่ง

“ ครับผม ” ทริสรับคำเช่นเคยจากนั้นก็โยนลูกปิงปองขึ้นสูง และทำท่าเหม่อมองตามเหมือนเช่นลูกเมื่อสักครู่ ก่อนที่ลูกจะสัมผัสกับโต๊ะจู่ๆแววตาที่เหม่อลอยก็เปลี่ยนไป ตวัดไม้ออกด้วยความเฉียบคม คราวนี้ลูกไม่ลอยสูงแบบคราวที่แล้วแต่วิ่งเลียดโต๊ะไปอย่างรวดเร็ว

“ เกือบไป ” พรีสไซที่ระวังตัวอยู่แล้วรีบตวัดไม้กลับด้วยความรวดเร็ว แต่ทว่า…………..

‘ 2/0 เกเบรียล เปลี่ยนเสิรฟ์ ! ’ เสียงกรรมการขานคะแนน พร้อมกับความรู้สึกที่ร่างตัวเองถูกชนเข้าอีกครั้ง

“ ฮี่ๆ เข้าใจแล้วว่าพวกเกลือคืออะไร ” ทริสหัวเราะอย่างยียวนทันที เมื่อเห็นพรีสไซถูกโต้กลับไปด้วยลูกความเร็วสูงของหัวหน้าทีมสาว คราวนี้เริ่มเรียกน้ำโหของพรีสไซขึ้นมาได้บ้างแล้ว ที่พรีสไซโมโหความจริงไม่ใช่ท่าทางกวนประสาท แต่เป็นการรู้สึกว่าแผนที่คำนวณมันเริ่มผิดพลาด เขามักจะไม่ชอบใจทุกครั้งที่แผนของตนผิดพลาด

โซลีนแทนที่จะที่จะมีสีหน้าเคร่งเครียด กลับยิ้มรับอย่างสบายอารมณ์ผิดปกติ จากนั้นเตะบ่าพรีสไซเบาๆอีกครั้ง

“ จะหงุดหงิดไปทำไมกัน นายน่าจะชอบใจไม่ใช่หรอ ได้เจอพวกเจ้าแผนการเหมือนกัน อย่าบอกนะว่าจะยอมแพ้แค่นี้ ” โซลีนยื่นลูกปิงปองให้พรีสไซ คำพูดนั้นช่วยให้พรีสไซให้มีความมั่นใจขึ้นอีกครั้ง

‘ หึ ฉลาดมากใช้แผนหลอกล่อความสนใจ และหล๋อนจิตด้วยความไม่เหมือนกันของสไตล์การเสิร์ฟทั้งยังการประสานกันอย่างลงตัว ดูท่าเราจะประเมินฝีมือฝั่งนั้นต่ำไปหน่อยเสียแล้ว ’ พรีสไซคิดขณะเตรียมเสิรฟ์ แต่เมื่อมองไปก็พบว่า ฝ่ายรับของฝั่งตรงข้ามเปลี่ยนเป็นหัวหน้าทีมสาวเสียแล้ว

เห็นทเหททททmทริสแลบลิ้นยั่วโมโหให้กับพรีสไซป็นเชิงว่า ไม่มีทางเอาชนะชั้นได้หรอก

“ มันจะมากไปแล้วนะ คอยดูให้ดี ! ” พรีสไซโยนลูกขึ้นสูง เตรียมท่าเสิรฟ์ประจำตัวของเขา ไม้ง้างห่างจากเอวเล็กน้อย

‘ ลูกวาร์ป !!! ’

ลูกความเร็วสูงที่แทบมองไม่ทัน พุ่งตรงไปยังโต๊ะฝั่งหัวหน้าทีมสาวทันที

‘ 3/0 เกเบรียล ’ เสียงกรรมการขานคะแนนดังขึ้น พร้อมกับลูกวาร์ปที่โต้กลับหาพรีสไซราวกับเลียนแบบกันมา โดยที่พรีสไซไม่ทันจะเอี้ยวตัวหลบให้โซลีนได้ตีด้วยซ้ำ

“ ตั้งสติหน่อย ” โซลีนขมวดคิ้ว

“ ขะ ขอโทษทีนะ ”  พรีสไซเหงื่อตก มือที่กำลูกปิงปองอยู่เริ่มหมดความมั่นใจทั้งในแผนการ ฝีมือของตนเองไปเสียแล้ว

“ เอ๊า รีบๆเสิร์ฟเร็วเข้าสิ ” ทริสเร่ง ก่อนที่จะโดนกรรมการตักเตือนเป็นครั้งที่ 1

“ สม ” วาที่นั่งดูอยู่กล่าวขึ้นอย่างอดไม่ได้

และเมื่อพรีสไซเสิรฟ์ลูกไปก็ถูกโต้กลับมาได้เหมือนสักครู่นี้

‘ 4/0 เกเบรียล เปลี่ยนเสิรฟ์ ! ’

“ ขอโทษจริงๆ ชั้นมัน……….. ” พรีสไซก้มหน้า กัดฟัน

โซลีนไม่กล่าวอะไร เพียงเดินไปสลับตำแหน่งกับพรีสไซเตรียมรับการเสิรฟ์จากหัวหน้าทีมสาว ระหว่างนั้นก็พูดกับพรีสไซเบาๆ

“ คอยดูให้ดี ชั้นจะเอาความมั่นใจของนายกลับคืนมาให้เอง ”

“ อยากจะเล่นกับนายมานานแล้ว ” หัวหน้าทีมสาวกล่าว

โซลีนเค้นหัวเราะ “ ก็อยากอยู่เหมือนกัน ซาเอะตำนานปิงปองของเกเบีรยล ” จากนั้นจ้องตรงไปยังซาเอะ “ ถ้าพร้อมแล้วก็เสิร์ฟมาได้ทุกเมื่อ ”

ซาเอะขยับแว่น วาคิดว่าหากเธอไม่ทำมาดขรึม ให้ชวนขนลุกแบบนั้นคงจะน่ารักใช่เล่น

ไม่มีการบอกกล่าว ลูกปิงปองก็ถูกโยนขึ้นสูง พริบตานั้นเองโซลีนก็เปลี่ยนท่าตั้งรับ ก่อนที่ไม้ของซาเอะจะสัมผัสกับลูกปิงปอง และส่งลูกให้หายไปในทันที

‘ นั่นมัน…….ลูกวาร์ป ! ’ สมองของโซลีนบอกเช่นนั้น ก่อนที่ไม้ปิงปองจะตวัดโดนลูกเป็นจังหวะพอดิบพอดี

ลูกปิงปองเลียดผ่านตาข่ายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะพุ่งเรียบไปกับพื้นโดยไม่มีการกระดอนขึ้นอีกเลย ลูกปิงปองกระแทกโดนทริสที่ยืนรอรับลูกอยู่ และ…………..

‘ ลูกอันเดอร์กลาว !!! ’

‘ ผู้เล่นเกเบรียลขวางลูก !  อับดุล อินเตอร์ได้แต้ม ! ’ เสียงขานแต้มแรกของกรรมการดังขึ้น เรียกความมั่นใจกลับคืนมาให้กับพรีสไซ และวา

“ สมคำร่ำลือจริงๆ  ”  ซาเอะปรบมือให้ ก่อนที่จะโยนลูกขึ้นสูงอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่รีบตบลูกไปอย่างครั้งที่แล้ว  “ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเจอแบบนี้ ! ”

ไม่ใช่ทั้งลูกที่พิสดารแต่อย่างใด ซาเอะชูไม้ปิงปองขึ้นก่อนจะตบอัดลูกปิงปองกับโต๊ะฝั่งตัวเอง คลเยกับลูกเสิร์ฟของทริส แต่กระเด้งสูงกว่า และหาจุดตกได้ยากกว่า ถึงกับเรียกได้ว่าน่าจะกระเด้งออกได้ง่ายๆ

แต่โซลีนไม่ประมาทเลยแม้แต่น้อย เขาทราบดีว่าการเสิร์ฟแบบนี้จงใจใช้สกัดการโต้ลูกไม้ตายของเขาชัดๆ แถมยังหาจุดตกได้ยาก ต้องใช้ความชำนาญไม่มากก็น้อยเลยทีเดียวสำหรับคนรับ ยิ่งคนเสิร์ฟให้คล้ายลูกมั่วๆแบบนี้แล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง………….

“ ระวังให้ดีนะ ! ” โซลีนกล่าวกับพรีสไซ ก่อนที่จะพบว่าลูกปิงปองร่วงลงอย่างรวดเร็วที่ด้านขวามุมโต๊ะพอดิบพอดี

โซลีนเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็ว ตั้งท่าแบล๊อคแฮนด์ก่อนจะตวัดที่ไม้ตั้งมุมอย่างพอดี ใส่ลูกปิงปองอย่างสวยงาม

ลูกปิงปองหมุนคว้างกลางอากาศเป็นภาพที่สวยงามพอๆกับตอนได้เห็นการตัดลูกของคิงสตั้น เจ้าอ้วนจอมเก๊กเลยทีเดียว

“ โว้ๆๆๆ ” ทริสตวัดไม้กลับด้วยท่าหลังค่อมโดยไม่สนว่าลูกตัดนั่นจะมีพลังมหาศาลเพียงใด

ลูกปิงปองเด้งกลับไปยังฝั่งโซลีน แต่คราวนี้พรีสโซไม่พลาดอีกแล้ว ตวัดไม้กลับไปยังทริสที่ยืนอยู่ เพื่อไม่ให้ซาเอะเปลี่ยนมารับได้ทัน

ลูกปิงปองพุ่งตรงเข้าหาทริสอย่างรวดเร็ว แต่ทริสไม่มีท่าทีจะหลบเลยแม้แต่น้อย และในพริบตานั้นทริสก็ชูแขนทั้งสองขึ้น พร้อมกับปรากฏมือเรียวเล็กที่ท้องด้านขวา

‘ เป๊าะ ’

ลูกปิงปองที่พุ่งมาอย่างรวดเร็ว กระทบกับไม้ที่ตั้งรับอย่างได้มุม ลูกพุ่งสูงขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

แม้กระทั่งมองไม่เห็นลูก แต่สามารถรับลูกได้อย่างแม่นยำ ทั้งยังการตีลูกโด้งที่หาจุดตกได้อย่างน่ากลัวนั่น ร้ายกาจจริงๆผู้หญิงคนนี้…………….วาคิดขณะนั่งลุ้นการแข่งอย่างใจจดใจจ่อ และก็ต้องพบว่า ซิลเว่อร์ส่งสายตาดูถูกมายังตนอย่างเห็นได้ชัด  

“ เฮอะ ” โซลีนขยับแว่น ก่อนที่จะวิ่งไปยังมุมซ้าย เพื่อรอรับลูกที่ค่อยๆร่วงลงมา  เขาตั้งท่าแบล๊คแฮนด์ก่อนที่จะค่อยๆบรรจงตวัดไม้ให้เรียบที่สุดเท่าที่จะเรียบได้

โซลีนตัดลูกเลียดกับตาข่ายจากมุมซ้ายสุดของโต๊ะไปยังมุมขวาสุดของโต๊ะได้อย่างสวยงาม และน่าอัศจรรย์ เล่นเอาผู้ชมหลายคนอึ้งไปตามๆกัน

“ โว้ๆๆๆ ” ทริสเกือบโดนโซลีนหลอก ตอนแรกจะรีบวิ่งไปอุดจุดบอดของตนที่ด้านซ้าย แต่โซลีนกลับตีตรงเข้าหาตนเองอีกครั้ง ถึงกับเสียการทรงตัวไป แต่ก็ยังโต้กลับไปได้ทัน

“ คราวนี้ละ ! ” โซลีนกล่าวเสียงเข้ม

“ ได้เลย ” พรีสไซรับคำ ง้างไม้เตรียมตบลูกที่ตีมาอย่างอ่อนแรงนั่น

‘ เทเลพ็อต ! ’

พรีสไซตบลูกที่เด้งมาอย่างได้มุมพอดีจากทริส ความรวดเร็วของลูกนับว่าไม่ถึงขั้นลูกวาร์ป แต่การตบของมุมนับว่าสวยงามมาก ลูกปิงปองไม่ได้พุ่งลงเลียดโต๊ะ แต่กระเด้งลงโต๊ะและพุ่งสูงออกไปเป็นมุม 90 องศาพอดิบพอดี

แต่ก่อนที่กรรมการจะขานคะแนนนั้น…………………

‘ นี่มันอะไรกันเนี่ย ’ วาที่นั่งดูอยู่ใจเต้นขึ้นมาทันที ซาเอะวิ่งตามลูกปิงปองที่เด้งออกไปไกลจากโต๊ะ ก่อนที่จะหมุนตัวตัดลูกออกด้วยท่าแบ๊คแฮนด์  ลูกปิงปองถูกส่งไปได้ก่อนที่หล่อนจะล้มลงกับพื้น พร้อมแว่นตาที่กระเด็นหล่นไป เผยให้เห็นใบหน้าภายใต้แว่นตา เพียงแต่ว่านั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญในตอนนี้  

ที่สำคัญก็คือ ระยะการตีแบบนั้นไม่น่าจะตีโดนด้วยซ้ำ และไม่มีทางที่จะตีลงฝั่งตรงข้ามได้แน่นอน  แต่ลูกปิงปองที่ถูกตีออกไปนั้นเลี้ยวเบนกลางอากาศอย่างน่าทึ่ง  มันหมุนคว้างจากด้านขวา ก่อนที่จะตวัดไปทางสุดด้านซ้ายมือ

โซลีนเห็นแล้ว ความจริงรู้แล้วด้วยซ้ำตั้งแต่ที่ซาเอะวิ่งออกไป เขาเตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว แต่ไม่คิดว่าหล่อนจะตีลูกที่น่ากลัวขนาดนี้ออกมาได้  เขารีบวิ่งไปทางขวาของโต๊ะ แม้พรีสไซจะช่วยหลีกทางให้อย่างฉิวเฉี่ยดแล้ว แต่ทว่ามันรวดเร็วเกินไป ลูกสัมผัสกับพื้นโต๊ะฝั่งขวาก่อนที่จะกระเด้งออกไปไกล

‘  เกบีรยลได้แต้ม คะแนน 5 ต่อ 1  เปลี่ยนเสิรฟ์ ’

ขณะนี้เหลือการแข่งอีกเพียงแค่ 4 ลูกเท่านั้น หากไม่สามารถชิงแต้มมาได้อีกละก็ภาระจะต้องตกแก่วาอย่างแน่นอน

“ เฮ้อ ตลกจริงๆ แข่งแบบเดี่ยวก็แพ้สบายๆแล้วแท้ๆ ทำไมต้องดิ้นรนกันถึงขนาดนี้ด้วยนะ ” ทริสหัวเราะคิกคิก

“ ไม่เอาน่า ทริส ” ซาเอะรีบห้าม  “ อย่าเสียมารยาท ” ขณะนี้เธอกลับมาใส่แว่นดังเดิมแล้ว

โซลีนแสดงความเครียดออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด นี่นับว่าเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเขา   และพรีสไซอย่างนั้นหรือ ? เขาจะต้องนำทีมมาแพ้ในรอบแรก เพราะการวิเคราะห์บ้าๆของเขาอย่างนั้นหรือ ? เขากำลังจะทำให้วา ลูกทีมที่เพิ่งจะได้ลงแข่งครั้งแรกของเขาต้องแบกรับภาระจากความผิดพลาดของเขาอย่างนั้นหรือ ?

“ เฮ้ ” เสียงเบาๆของพรีสไซ เรียกโซลีนให้ตื่นจากความกังวล “ ยังเหลืออีก 4 ลูก อย่าเพิ่งถอดใจสิ ถ้าเราสามารถชนะรวดได้ ก็เท่ากับว่าเกมต่อไปก็จะเป็นการแข่งแบบปกติ เจ้านั่นก็จะได้ไม่ต้องเสียเปรียบไงละ ”

“ เรื่องนั้นชั้นรู้อยู่แล้วน่า ” โซลีนเค้นเสียง “ เพียงแต่ว่า……….. ”

“ อย่าลืมสิว่า 1 + 1 ของพวกเราน่ะมันเท่ากับอะไร ” คราวนี้พรีสไซเป็นฝ่ายปลุกความมั่นใจให้แก่โซลีน

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าขรึมๆของโซลีน

“ นั่นสินะ ” โซลีนทวนคำ “ 1 + 1 ของพวกเรามันเท่ากับ 3 ยังไงละ !!! ”

ทั้งสองนำกำปั้นชนกัน

“ ไปลุยกันเถอะ เท่าที่พวกจะทำได้  !!! โซลีนกล่าวปลุกใจ ส่วนพรีสไซขยับแว่นยิ้มรับ

‘ แป๊ะๆ ’ เสียงปรบมือดังขึ้นจากซิลเว่อร์

“ สมแล้วที่เป็นอับดุล อินเตอร์ ต้องขอบคุณหัวหน้าทีม และรองหัวหน้าทีมผู้แสนดีของนายนะ ที่อุตส่าห์เสนอแผนการณ์อันแยบยลมาให้ แถมยังนำคะแนนอันน้อยนิดมาให้กับนายด้วย ฮ่าๆ ” ซิลเว่อร์ตะโกนบอกอย่างท้าทายให้กับวาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

วาก้มหน้า ล้วงกระเป๋าไม่สามารถมองออกว่า สีหน้าของเขาเป็นเช่นไรบ้างในตอนนี้

“ ขะ ขอโทษจริงๆนะ ” พรีสไซก้มหน้า มือที่กำอยู่สั่นเทา น้ำตาคล้ายจะไหลออกมา ส่วนโซลีนไม่กล้าสบตากับวาเพียงกล่าวเบาๆว่า  “ ขอโทษด้วย แต่ชั้นพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ ”

ก่อนที่ทั้งสองจะพบวา ซึ่งเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้อย่างอบอุ่น

“ ไม่เป็นไร พวกรุ่นพี่ทำเต็มที่แล้วนิครับ ” จู่ๆ ท่าทีของวาก็สุภาพขึ้นมาทันตา แถมยังเรียกทั้งสองคนว่า       ‘ รุ่นพี่ ’  นี่ถ้าไม่นับว่าเป็นเรื่องแปลกก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว

แต่ในเวลาเช่นนี้พรีสไซไม่มีอารมณ์แม้แต่จะกวนอารมณ์วา  วาลุกขึ้นตบบ่าพรีสไซเบาๆ ก่อนที่จะถอดเสื้อคลุมหลังออก มืออีกข้างหนึ่งถือซองไม้ปิงปองขึ้น

“ ขึ้นชื่อว่าแผนการมันก็ต้องมีผิดพลาดกันเป็นธรรมดา ” วากระซิบ  

พรีสไซพยักหน้ารับและพยายามยิ้ม

“ โรงเรียนเกบีรยลนี่เก่งจริงๆนะครับ ” วากล่าวสายตามองตรงไปยังข้างหน้า ความรู้สึกในจิตใจของเขาตอนนี้ไม่ทราบว่าเป็นอย่างไรบ้าง คะแนนที่พวกโซลีน กับพรีสไซสามารถชิงมาได้จาก 10 แต้ม คือ 3 แต้มเท่านั้น ส่วนเกเบรียลสามารถทำแต้มไปได้ 7 แต้ม นั่นก็หมายความว่า ในคู่ตัดสิน หากวาต้องการจะชนะเขาจะต้องรีบตีตื้นซิลเว่อร์ให้ได้ก่อนถึง 4 ลูก และมีโอกาสพลาดได้เพียงแค่ 4 ลูกเท่านั้น

“ อืม เจ้าพวกนั้นเก่งจริงๆ ” โซลีนยืนเหม่อลอย แผนการที่จะลดความห่างของฝีมือด้วยการเล่นคู่ กลับกลายเป็นการฆ่าตัวตาย เขาประเมินโรงเรียนตัวเต็งอย่างเกเบรียลผิดไปจริงๆ  “ เพียบพร้อมเพื่อขึ้นเป็นแชมป์ในทุกด้าน ราวกับทูตแห่งสวรรค์………. ” โซลีนเอ่ยขึ้นอย่างลืมตัว

‘ โรงเรียนของพวกชั้นไม่มีจุดอ่อนง่ายๆแบบนี้หรอกรู้ไว้ซะด้วย ’

‘ 1+1 = 3 งั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นพวกชั้นก็เท่ากับ ชนะ ! ไงละ ฮ่าๆ ’

คำพูดเย้ยหยั่นของทริสทอร์ดังก้องกังวานในหัวของทั้งโซลีน และพรีสไซ

ไม่มีทางเอาชนะได้……………………..

ทูตแห่งสวรรค์…………………..

“ เฮ้ เราไปแข่งก่อนนะ ” วาหันมาส่งสายตาให้กับโซลีน  ส่วนพรีสไซเมื่อเห็นวายังมีความหวังว่าจะเอาชนะได้อีกก็รีบกล่าวขึ้น

“ นะ นายเคยเล่นกับเจ้าหมอนั่นมาครั้งหนึ่ง แล้วนายมีแผนอะไรที่จะเอาชนะเจ้านั่นได้หรอ ถึงได้มั่นใจขนาดนี้ ” พรีสไซกล่าวตะกุกตะกัก

“ แผนงั้นหรือ ” วาทวนคำ “ มีสิ ”

“ แผนที่ว่ามันคืออะไรหรอ ? ” พรีสไซทำหน้าสงสัย

“ แผนของผมก็คือ ขยี้ ยังไงละ !!! ” สีหน้าวาขณะกล่าว ดูราวกับไม่ใช่วาคนเดิม แต่คล้ายกับปีศาจ………….

ทูตสวรรค์อย่างนั้นหรือ ? ชั้นจะโค่นมันให้ดู………….

วากล่าวเพียงแค่นั้น จากนั้นค่อยๆเดินไปยังโต๊ะปิงปองที่อยู่กลางห้อง ทิ้งให้พรีสไซยืนงงอยู่อย่างนั้น

“ ขยี้ !!! อย่างนั้นหรอ ” พรีสไซพึมพำ

                             _____________________________________________