ลำดับตอนที่ #23
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทเรียนที่ 21 ความหวังริบหรี่
บทเรียนที่ 21 ความหวังริบหรี่
“ ฟ้าวววว !!! ”
แสงสว่างเกิดขึ้นพร้อมกับเสียงประหลาด นีโอซึ่งกำลังนอนกึ่งหลับกึ่งตื่นเมื่อได้ยินเสียงประหลาดก็เดินออกมาดู
ท่ามกลางความมืดของห้องปรากฎเด็กชายคนหนึ่งกำลังนั่งชันเข่าข้างหนึ่งอยู่กลางห้อง นีโอใช้เวลาจ้องมองไม่นานนักก็รู้ทันทีว่า นั่นคือวานั่นเอง
“ นี่นายยังไม่นอนอีกหรอ ”
วาตกใจเล็กน้อยเมื่อนีโอทักขึ้น ดูเหมือนว่าเขากำลังทำอะไรบางอย่างซึ่งต้องใช้สมาธิอย่างสูง
“ ยังหรอก นี่เราทำให้นายตื่นหรือเปล่า ”
“ ไม่หรอกๆ พอดีเรานอนไม่ค่อยหลับอยู่แล้ว ได้ยินเสียงก็เลยออกมาดูเท่านั้นเอง แล้วนายทำอะไรอยู่น่ะ ”
วายิ้มอย่างลึกลับ จากนั้นแบมือให้นีโอดู สิ่งที่อยู่บนมือของวาไม่ใช่สิ่งอื่นใด นอกจากสำรับไพ่ประจำตัวของเขานั่นเอง
“ เรากำลังฝึกซ้อมมายากลที่จะเอาไปใช้ในการต่อสู้วันพรุ่งนี้สักหน่อยน่ะ ”
“ ขยันดีจังนะ ตอนแรกเรานึกว่าวันนี้นายจะไม่ฝึกเสียอีก เห็นขึ้นห้องเร็วกว่าทุกวัน ”
“ ตอนแรกเราก็กะว่าจะไม่ฝึกแล้วละวันนี้ แต่พอจะทำใจนอนแล้วมันทำใจไม่ได้น่ะสิ รู้สึกตื่นเต้นยังไงบอกไม่ถูกเลยต้องมาฝึกซ้อมอีกทีนึงเพื่อความั่นใจ ”
ตั้งแต่วันที่วารู้ว่า เขาจะต้องเป็นตัวจริง และซาซาไรบอกว่าจะฝึกมายากลรูปแบบประยุกต์ที่สามารถใช้ในการต่อสู้ได้ให้กับเขา วาก็เริ่มฝึกซ้อมอย่างเอาจริงเอาจังแทบทุกวัน
หลังจากเขาซ้อมปิงปองเสร็จเวลาช่วงหัวค่ำที่เหลือเขาจะใช้เวลาฝึกมายากลอยู่คนเดียวที่บริเวณต้นไม้ใหญ่หน้าหอพัก กว่าเขาจะขึ้นห้องก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน ตีหนึ่งเลยทีเดียว
วันนี้เขาเป็นคนบอกนีโอเองว่าจะนอนเร็วเอาแรงไว้สู้ในวันพรุ่งนี้ แต่ดูเหมือนว่าใจของเขาจะไม่ยอมให้เขานอนได้ง่ายๆ วารู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก หรือไม่ก็เพราะเขานอนดึกเพราะฝึกซ้อมมาเป็นเวลาหลายๆวันจนร่างกายเริ่มชินแล้ว จึงไม่อาจนอนหลับได้ เขาจึงต้องมาซ้อมมายากลต่อ แต่เขากลัวว่าจะรบกวนนีโอจึงไม่เปิดไฟซ้อม
“ อืม ว่าแต่นี่กี่โมงแล้วละ ”
วาก้มดูนาฬิกาข้อมือสีดำของเขา
“ เหอๆ รู้สึกว่าจะเที่ยงคืนครึ่งแล้วนะ ”
“ หา นี่ดึกขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย เราว่านายนอนก่อนดีกว่าไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงนา ”
“ อืม เราก็ว่าสักพักเราก็จะไปนอนแล้วละ ”
วาประกบมือทั้งสองข้างของเขาเข้าด้วยกัน ซึ่งข้างในมีสำรับไพ่ของเขาอยู่
“ ถ้าอย่างนั้นละก็ ก่อนที่เราจะเข้านอนจะขอแสดงกลที่เราอุส่าห์คิดค้นขึ้นมาเองให้นายได้ชมก่อนจะแข่งก็แล้วกันนะ ”
นีโอพยักหน้า
“ จะให้เราเปิดไฟไหม ”
“ ไม่ต้องๆๆ ปิดไฟแหละดีแล้ว มืดๆสิถึงจะสวย ”
กล่าวจบวาก็เริ่มหลับตาคล้ายกับทำสมาธิ ส่วนนีโอนั้นยืนดูอยู่อย่างสงบนิ่ง วาค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ มือทั้งสองข้างของเขายังคงประกบกันอยู่ แต่สักพักทันใดแสงสว่างก็เปร่งแสงวูปออกมาจากมือทั้งสองข้างที่ประกบกันอยู่ของเขา
ความสวยงามของแสงที่เปร่งออกมายากที่จะบรรยายได้ และทันใดนั้นเองวาก็แบมือทั้งสองข้างของเขาออกทันที ไพ่แยกออกเป็นสองกอง วางอยู่บนทั้งมือซ้ายและมือขวาของเขา แสงสว่างที่เปร่งออกจากกองไพ่ข้างขวาเป็นสีขาว และแสงสว่างที่เปร่งออกจากมือข้างซ้ายเป็นสีม่วงออกดำ
“ ฟ้าว !!! ”
ทันใดนั้นแสงสว่างจากกองไพ่ทั้งสองข้างคล้ายเปร่งประกายแสงออกมาพร้อมๆกัน ไพ่จากมือทั้งสองข้างพุ่งออกทั่วทิศทาง แต่ไม่ทันที่ไพ่จะพุ่งไปได้ไกลนักก็ตกลงกลับพื้น ไม่นานนักไพ่ทุกใบก็ตกลงยังพื้น วายิ้มเล็กน้อยพร้อมกับค่อยๆเดินไปเก็บ
“ เป็นอะไรไปหรอ มันยังไม่สมบรูณ์รึ แต่เราว่ามันสวยงามมากเลยนะเนี่ย นายนี่เก่งจริงๆแค่เวลาไม่นานก็สามารถฝึกได้ถึงขนาดนี้แล้ว ”
“ ไม่ใช่มันไม่สมบรูณ์หรอกนะ แต่เราลืมไปว่านี่เป็นหนึ่งในไม้ตายก้นหีบของเราน่ะสิ ถึงมันจะสวยแต่ถ้าโดนมันเล่นงานเข้าละก็แย่เหมือนกันละ เราเลยต้องหยุดมันลงก่อน ”
“ งั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นหวังว่าเราคงจะมีโอกาสได้ดูมันเต็มๆ ตอนที่นายแข่งนะ ”
“ เราก็หวังว่าเราจะได้ใช้มันเหมือนกันแหละ แต่ข้อจำกัดของการใช้กลอันนี้มันมีอยู่นะ อย่างแรกเลยก็คือ กลนี้เป็นกลที่เปลืองไพ่ในการใช้มากที่สุด โดยจะใช้ไพ่เกือบทั้งสำรับเลยทีเดียว และไม่ว่านายเหลือไพ่กี่ใบถ้าใช้กลนี้แล้วละก็ไพ่ของนายก็จะหมดในทันทีเลย อย่างที่สองเลยก็คือ การที่จะใช้กลนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆจะต้องใช้สมาธิอย่างมากเลยทีเดียว และระยะเวลาก่อนที่จะใช้ออกได้ก็ค่อนข้างนานพอสมควรเลยทีเดียว ยิ่งถ้าเจอคู่ต่อสู้ที่มีความเร็วสูงแล้วละก็อาจจะไม่มีโอกาสได้ใช้เลยทีเดียว ”
“ โห อย่างนี้ก็แย่น่ะสิ แล้วถ้ามันเป็นอย่างที่นายว่าขึ้นมาละนายจะทำยังไง ”
วายิ้มเล็กน้อย
“ เราก็จะใช้เจ้านี่ยังไงละ !!! ”
วาที่อยู่ในท่าเตรียมพร้อมแย้มยิ้มเล็กน้อย เขาคิดถึงคำถามที่เมื่อคืนนีโอได้ถามเขาไว้ว่าจะทำยังไงถ้าเจอคู่ต่อสู้ที่ไม่เปิดโอกาสให้เขาใช้กลที่เขาคิดขึ้นมาเองได้
“ คอยดูนะนีโอ นี่ก็คือสิ่งที่เราจะใช้ทำให้ศัตรูต้องเปิดโอกาสให้เราเอง ” วาคิดในใจ ใช่แล้ว ในเมื่อศัตรูไม่เปิดโอกาสให้เรา ถ้าอย่างนั้นเราก็สร้างโอกาสให้ตัวเราเองเลยจะเป็นไร
เซ้นส์ซึ่งอยู่ห่างจากวาไม่มากวิ่งเข้าหาวาทันทีด้วยสัญชาตญาณสัตว์ป่า วาซึ่งเตรียมพร้อมอยู่แล้วก็ตวัดไพ่ที่อยู่ในมือของเขาทันที
แม้ความเร็วของเซ้นส์แม้จะถือได้ว่าเร็วมากแล้วก็ตามที ความเร็วในการซัดไพ่ในมือของวาเมื่อสักครู่นี้กลับเรียกได้ว่าแทบใกล้เคียงกันเลยทีเดียว หรือาจเร็วกว่าด้วยซ้ำ
ที่วาสามารถทำได้เช่นนี้นั้นก็เพราะว่า การฝึกฝนเป็นระยะเวลานานทำให้เขาสามารถซัดไพ่ได้อย่างรวดเร็ว ยิ่งในเวลาคับขันยิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิม ซึ่งน่าแปลกที่คนส่วนใหญ่เวลาอยู่ในยามคับขันมักทำอะไรพลาดได้ง่ายกว่าเดิม แต่วากลับไม่ใช่คนประเภทนั้น
ไพ่ของวาพุ่งแหวกอากาศออกด้วยความเร็วสูง เซ้นส์ถึงแม้จะรวดเร็วเพียงใดแต่ด้วยความไม่ระมัดระวังตัวจึงถูกไพ่ของวาซัดใส่เข้าที่หน้าผากอย่างจัง ความรวดเร็ว และความแม่นยำของไพ่นั้นเป็นที่เหนือความคาดหมายของทุกผู้คนจริงๆ แสดงให้เห็นว่าพลังฝีมือ และสมาธิคนผู้ใช้นั้นอยู่ในระดับที่ไม่ธรรมดาจริงๆ
ไพ่ที่วาซัดออกนั้นไม่ใช่ไพ่ธรรมดาอีกเช่นกัน เมื่อกระทบถูกหน้าผากของเซ้นส์แล้วก็เกิดควันพุ่งพวยออกมาในทันที ที่แท้เป็นไพ่ควันนั่นเอง
วาเมื่อซัดไพ่ออกไปแล้วก็รีบพุ่งตัวเข้ามาเซ้นส์ในทันที อาศัยจังหวะที่เซ้นส์ยังไม่ทันตั้งตัวก็ง้างมือข้างหนึ่งไปข้างหลัง ทันใดนั้นมือข้างนั้นก็ปรากฎผ้าคลุมดำใหญ่ผืนหนึ่งขึ้นในทันที
วากระโดดขึ้นสูงมากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้จากนั้นสะบัดผ้าคลุมด้วยมือทั้งสองคลุมไปยังเซ้นส์ ผ้าคลุมของวาคล้ายมีเวทย์มนต์คลุมตัวเซ้นส์ได้อย่างพอดีเลยทีเดียว จากนั้นวารีบวิ่งออกจากห่างเซ้นส์พร้อมกับประกบมือทั้งสองข้างของเขาในทันที นั่นเป็นท่าที่เขาเคยใช้ให้นีโอดูเมื่อคืนนี้นั่นเอง
“ เอาละนะ ต่อไปนี้ก็คือ หนึ่งในไม้ตายก้นหีบที่เราคิดค้นขึ้นมาเอง นายจงเบิกตาดูให้เต็มตาซะ กลประสานมืดสว่าง !!!! ”
ทันใดนั้นในมือทั้งสองของวาปรากฎแสงสว่างขึ้นในทันที แสงสว่างคราวนี้คล้ายสว่างกว่าที่นีโอเห็นเมื่อคืนมากนัก แม้จะเป็นที่สว่างอยู่แล้วก็ตาม นักเรียนทุกคนอดทึ่งไม่ได้ทีเดียว
“ โอ้ววววว ! อะไรกับครับเนี่ย วาเด็กชายลึกลับกำลังทำอะไรกันแน่ ท่าทางจะเป็นท่าเผด็จศึกของเขาแล้วละครับ ”
จากนั้นวารีบแยกมือทั้งสองข้างของเขาออกในทันที บนมือทั้งสองข้างปรากฎสำรับไพ่คนละกอง กองด้านมือข้างขวาของเขาเปร่งแสงสีขาวออก ส่วนกองด้านมือซ้ายของเขาเปร่งแสงสีม่วงออกดำ
แต่ในขณะนั้นเองเซ้นส์ก็ฉีกผ้าคลุมของวาออกได้แล้ว ท่าทางดูเหมือนว่าเซ้นส์จะโมโหมากกว่าเดิม ความเกรี้ยวกราดเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เซ้นส์หันหน้าไปมาเพื่อมองหาวา จนในที่สุดก็พบว่าวายืนอยู่ที่ด้านหลังของเขา ก็พุ่งตัวออกในทันที ความเร็วอยู่ในระดับที่ไม่ต้องบรรยายแล้ว
วาถึงกับเหงื่อตกในทนที เขาไม่คิดว่าเซ้นส์จะหลุดออกจากผ้าคลุมของเขาได้เร็วขนาดนี้ ขณะที่สมาธิของเขากำลังจะหลุดออกไปนั้น วารีบข่มใจสะกดสมาธิเพื่อเตรียมตัวใช้กลประสานมืดสว่างของเขา ดูเหมือนว่านี่จะเป็นการตัดสินระหว่างความเร็วของเซ้นส์ และสมาธิของวาเสียแล้ว
เซ้นส์วิ่งจนถึงหน้าของวาแล้ว ไม่ว่าใครก็ดูออกว่าวาคงจะไม่สามารถรอด เซ้นส์ง้างแขนทั้งสองข้างขึ้น ไม่ว่าใครก็ไม่เชื่อแล้วว่าวาจะชนะได้ กงเล็บทั้งสองข้างพุ่งตรงเข้าหาวาแล้ว แต่เป็นที่น่าแปลกที่สายตาของวายังแฝงความเชื่อมั่นอยู่ แม้ว่าความผ่ายแพ้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้วก็ตาม
แม้ในนาทีสุดท้ายวาก็ยังคงเชื่อมั่นอยู่ได้ เขาถือคติว่าถ้ายังไม่หมดลมหายใจความหวังก็ย่อมจะมีอยู่เสมอ ดังนั้นในโลกมักเกิดเรื่องราวปาฎิหาร์ยขึ้นเสมอ เพราะมีคนที่เชื่อเช่นเดียวกับวานั่นเอง คนที่มีความหวังอยู่ทุกเมื่อ !!!
“ โอ้วววว !!! ท่าทางวาคงจะไม่สามารถเอาชนะเซ้นส์สัตว์อสูรได้แล้วละค รั .....บ..บ........ !! ..”
เด็กชายนักประกาศกล่าวด้วยความตื่นเต้นระคนผิดหวังนิดหน่อย นีโอซึ่งดูอยู่คล้ายผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร มิวถึงกับกำกำปั้นด้วยความเสียดาย เสือใบ้นิดนั้นเบิกตากว้างเล็กน้อยราวกับไม่อยากเชื่อต่อภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าของเขา วีวี่เองก็เช่นกัน ภาพเหตุการณ์คล้ายหยุดนิ่งไปชั่วครู่
โซเฟียถึงกับแทบเบือนหน้าหนี แต่ขณะที่เธอกำลังจะเบือนหน้าหนีนั้นเอง แสงสว่างก็พุ่งพวยออกจากเวทีลานประลองไปทั่วทุกทิศทาง นักเรียนทุกคนต่างหันไปจับจ้องยังกลางเวทีเป็นสายตาเดียวกัน
แสงสว่างที่พุ่งพวยออกมาไม่ทราบจะบรรยายความสวยงามออกมาได้อย่างไร เป็นการผสมสีระหว่างสีขาวกับสีม่วงดำ !!!
และแน่นอนแสงสว่างที่พุ่งออกมา ไม่ได้พุ่งออกมาจากที่อื่นใด นอกจากมือทั้งสองข้างของวานั่นเอง ไม่น่าเชื่อว่าพริบตาเดียวกันนั้นกับที่เซ้นส์กำลังจะตะปปใส่วา เพียงแค่เวลาแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น แสงสว่างก็เปร่งออกมาจากมือทั้งสองข้างของวาทันที นี่คงเป็นผลจากความเชื่อมั่นนั่นเอง
เซ้นส์ถึงกับต้องเอามือปิดตาเสียหลักไปในทันที วานั้นเหงื่อตก แต่ก็ยิ้มออกแล้ว
“ คอยดูให้ดี นี่แหละพลังแห่งความเชื่อมั่นของเรา กลไม้ตายก้นหีบ ประสานมืดสว่าง จงสาดส่องแสสว่างไปทั่วทุกแห่งหนด้วยเถิด !!!! ”
ไพ่พุ่งออกมามือทั้งสองข้างของวาตรงเข้าใส่เซ้นส์อย่างรวดเร็ว ความสวยงามย่อมไม่ต้องเป็นที่บอกกล่าว แต่ในความสวยงามนั้นกลับแฝงด้วยพลังการทำลายล้างอย่างสูง ไพ่พุ่งออกจากมือของวาเรื่อยๆราวกับไม่มีวันหมดสิ้น ทุกคนต่างเบิกตาดูกลของวาด้วยความทึ่ง โซเฟียถึงกับร้องเย้ออกมาด้วยความดีใจ
“ โอ้ววววววว ไม่น่าเชื่อเลยครับท่านผู้ชม วาซึ่งท่าทางจะแพ้อยู่แล้วกลับผลิกกลับมาเป็นฝ่ายเล่นงานเซ้นส์แทนได้ แถมยังใช้ออกมาด้วยกลอันสวยงามอีกด้วย จะเรียกได้ว่า ปาฎิหาร์ย ก็ได้นะครับเนี่ยยยยย !!!! ”
ไพ่ของวาพุ่งใส่เซ้นส์จนหมดสิ้นแล้ว หากตอนนี้เซ้นส์ยังไม่หมดไลท์พอต์ยละก็ คนที่จะพ่ายแพ้ก็ต้องเป็นวาแล้ว แต่โชคย่อมเข้าข้างคนที่มีความเชื่อมั่น และหมั่นฝึกฝนอยู่เสมอ ดังนั้นวาชนะแล้ว !!!
ไลท์พอต์ยของเซ้นส์ไม่เพียงเหลือ 0 หน่วยเท่านั้น ยังติดลบไปอีก 500 หน่วยเลยทีเดียว ความร้ายกาจของกลประสานมืดสว่างนับว่าสมแล้วทีเดียวที่เป็นไม้ตายก้นหีบ
วาเปาลมออกจากปากด้วยความโล่งใจ ขณะที่เขากำลังเป่าลมออกจากปากเขานั้น เขาสังเกตว่าไพ่ที่คิดว่าน่าจะใช้ออกจนหมดกลับหลงเหลืออยู่ในมือของเขาหนึ่งใบ วาทำหน้าสงสัยสักพักจากนั้นก็ยิ้มออกแล้ว ที่แท้ไพ่ใบที่เหลือใบสุดท้ายนั้นสำคัญอย่างไรกันแน่ หรือจะเป็นใบเดียวกับใบที่วาใช้กลเกราะปักษาที่หน้าห้องแล้วทำไพ่ใบสุดท้ายตกกันแน่ ?
อย่างไรก็ตามวาชนะแล้ว นี่เป็นการชนะครั้งแรกของเขา โดยที่เขาไม่คิดว่าโชคจะเข้าข้างเขาเลยแม้แต่น้อย
“ ในที่สุดเราก็ได้ตัวผู้ชนะจากการแข่งขันครั้งนี้แล้วละครับ ผู้ชนะก็คือ วา คร๊าบบบบบบ
และก็เป็นอย่างที่รู้กันนะครับว่า ทีมที่จะชนะก็จะต้องเป็นทีม มิราเคิล นั่นเอง !!!!! ”
เสียงปรบมือดังจากรอบด้าน มีนักเรียนบางคนถึงกับตะโกนคำ “ เอาอีกๆ ” ออกมา เด็กนักเรียนหญิงบางคนถึงกับเริ่มหันมาสนใจเชียร์วาเข้าให้แล้ว
แต่ในมุมหนึ่งของห้องนั้นเอง กลับมีบางคนซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่ยินดีกับการชนะของวาเลย คนๆนั้นพูดด้วยความโมโห
“ ชิ ไอ้เจ้ากระจอกนั้นชนะได้ยังไงกัน ”
“ ใจเย็นสิค่ะ เขาอาจจะฟลุคก็ได้นะค่ะ ”
“ ก็ถ้าเกิดเจ้านั่นไม่ชนะนะ ป่านนี้เราก็จะได้เห็นคุณโซเฟียแสดงฝีมือแล้วเชียว อดเลย ”
ที่แท้คนที่พูดนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน กลับเป็นเซตคู่ปรับของวานั่นเอง ส่วนคนที่นั่งอยู่ข้างๆนั่นก็ไม่ใช่ใครอีกเช่นกันเป็น เอมี่
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังไงครั้งต่อไปก็คงจะได้เห็นเธอเองแหละ ”
เอมี่ความจริงพูดไปอย่างนั้น แต่ในใจกลับไม่ต้องการจะพูดอย่างนั้น ความจริงเธอแอบอชอบเซตอยู่ แต่เซตกลับไปชอบโซเฟียเข้า แถมยังชอบมาปรึกษากับเธออีก บางครั้งเธอก็นึกแค้นโซเฟียขึ้นมาบ้างเช่นกัน
“ อีกอย่างหนึ่ง ทำไมคนเก่งๆอย่างคุณโซเฟียต้องไปอยู่ทีมเดียวกับเจ้านั่นด้วย ”
“ ไม่รู้เหมือนกันสิค่ะ ”
เซตทำท่าจะกล่าวต่อ แต่เหมือนกับคิดอะไรออกจึงนั่งเงียบไป ดูเหมือนสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
“ เป็นอะไรไปหรอ เงียบเชียว ”
เอมี่ถามอย่างสงสัย แต่ไม่ทันที่เซตจะตอบว่าอะไรเขาก็รีบลุกขึ้นทันที
“ เราไปกันเถอะ ”
จากนั้นเซตก็เดินออกไปอย่างไม่สนใจว่าเอมี่จะตามเขามาหรือเปล่า
“ รอเดี๋ยวสิ ! ” เอมี่รีบตามเซตไปในทันที และเช่นกันเจ้าเด็กชายตัวใหญ่ทั้งสองซึ่งเป็นคล้ายๆบอดี้การ์ดของเซตก็รีบตามเซต และเอมี่ไปในทันที
“ หึหึ คอยดูเหอะเจ้าวา สักวันเราจะต้องแย่งโซเฟียมาจากแกให้ได้ ” เซตคิดในใจ เขาหารู้ไม่ว่าที่จริงวาไม่ได้ชอบโซเฟีย และโซเฟียก็ไม่ได้ชอบวา แต่ดูเหมือนว่าในตอนนี้เขาจะมีแผนการณ์แล้ว เพียงแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้เท่านั้น จะเป็นเมื่อไหร่มีแต่เซตเท่านั้นที่ทราบได้............
วาค่อยๆเดินลงจากเวที พร้อมกับถอดชุดป้องกันออก เมื่อเดินมาถึงบริเวณที่นั่งทีมของเขา โซเฟียก็รีบเข้ามาทักทายในทันที
“ สุดยอดมากเลยคุณเด๋อเก่งกว่าเราเสียอีกนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ”
“ ไม่หรอก มันฟลุคน่ะ ”
วายิ้มพร้อมกับเกาหัว
“ ยินดีด้วยนะครับ ในที่สุดก็ชนะมาจนได้ ”
“ ก็เพราะนายน่ะแหละ ที่บอกว่าให้เราสู้จนวินาทีสุดท้าย ขอบคุณมากนะดีว่า ”
“ ไม่หรอกครับ ที่ชนะก็เพราะคุณเชื่อมั่นเองต่างหากละ ”
“ เอาน่า ยังไงก็ชนะแล้วนี่เนอะ แหะๆ ”
โซเฟียกล่าวพร้อมกับหัวเราะอย่างดีใจ จากนั้นดีว่า และวาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะตาม มีแต่ไซโคร แนชเท่านั้นที่ไม่ได้ออกอาการดีใจด้วยเลย วาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีไซโคร แนชอีกคนก็เลยกล่าวกับไซโคร แนช
“ ผมชนะได้แล้วนะครับ เป็นยังไงบ้าง ”
“ ก็ดี ไม่คิดว่าจะสามารถเอาชนะหมอนั่นได้ แต่ว่าการต่อสู้เมื่อกี้ยังมีจุดอ่อนอยู่มากนัก ถ้าเป็นข้าละก็เจ้าคงแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันที่จะปล่อยไพ่แรกออกแล้วละ ”
ไซโคร แนชพูดอย่างไม่อ้อมค้อม ส่วนวานั้นก้มหัวรับคำสั่งสอน หากเป็นคนอื่นคงไม่คิดว่านี่เป็นคำสั่งสอน เพราะฟังๆดูแล้วมันคล้ายกับคำโอ่อวดตัวเองชัดๆ แต่ถ้าเขาคิดว่าเป็นคำโอ่วอวดก็แสดงว่าไม่รู้จักไซโคร แนชดีแล้ว
ไซโคร แนชแม้กล่าวออกไปอย่างนั้นที่จริงจงใจจะบอกกับวาว่า พยายามได้ดีแล้ว แต่ควรจะฝึกฝนให้มากกว่านี้ ถ้าอีกหน่อยเจอคู่ต่อสู้ที่เร็วกว่านี้จะแย่ จากนั้นไซโคร แนชก็คิดที่จะจากไปแล้ว
“ เอาละในเมื่อการแข่งของทีมเราสิ้นสุดลงแล้ว ข้าก็จะขอตัวไปก่อนนะ ”
“ จะไปเลยหรอครับเนี่ย ไม่อยู่ดูคู่อื่นก่อนหรอครับ ”
“ ดูไปก็เท่านั้นแหละนะ ข้าไปก่อนละ ถ้าพวกเจ้าอยากดูก็เชิญตามสบาย เจอกันตอนแข่งคราวหน้า อย่าลืมตั้งใจฝึกซ้อมกันดีๆละ เพราะยิ่งแข่งคู่ต่อสู้ยิ่งเก่งขึ้นเรื่อยๆจำไว้ ”
“ ครับ แล้วเจอกันนะครับ ครั้งหน้าผมจะต้องเก่งขึ้นกว่านี้ให้ได้ ”
กล่าวจบไซโคร แนชก็เดินจากไปแล้ว วา ดีว่า และโซเฟียก็เตรียมตัวที่จะไปนั่งที่คนดูแทน
ขณะที่วา กับโซเฟียพยายามจะหาที่นั่งอยู่นั้น มิวก็วิ่งมาหาพวกเขาในทันที
“ เฮ้ๆๆๆ สุดยอดไปเลยเพื่อน ”
มิวแสดงอาการดีใจยิ่งกว่าคนที่ชนะเสียอีก เมื่อหันไปเห็นดีว่าก็อดจะแสดงความยินดีกับดีว่าด้วยไม่ได้ จนดีว่าต้องอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นท่าทางดีใจอย่างสุดตัวของมิว
“ เรากำลังหาที่นั่งกันอยู่น่ะ ”
โซเฟียพูดขึ้นมาก่อนที่มิวจะบ้าไปกว่านั้น
“ อ่อ เรื่องที่นั่งน่ะหรอ ที่เราลงมาเนี่ยก็เพราะจะพาพวกเธอไปอยู่พอดี มาๆตามเรามาเลยๆ ”
มิวรีบเดินนำหน้าไปในทันที ไม่นานนักก็พามาจนถึงที่นั่ง ซึ่งดูเหมือนว่าพวกเพื่อนๆของวาทั้งนั้นเลยที่นั่งดูกันอยู่ มีทั้งนีโอ วีวี่ เสือใบนิค เบต้า พิชากิ ซักก้า หรือแม้กระทั่งจ๋อย
“ โอ้โห พวกนายก็มาด้วยหรอเนี่ย ”
“ แน่นอนละนาย ”
ซักก้าพูดตอบวา ซึ่งลักษณะการพูดของเขาก็ยังคงเหมือนเดิม โดยจะลงท้ายคำพูดด้วยคำว่านายเกือบทุกครั้ง ส่วนพิชากิไม่ได้พูดกับวาเพียงแค่ทำท่ามาดเข้มพร้อมกับพยักหน้ายอมรับ นีโอก็ยิ้มแสดงความยินดี
“ เก่งมากเลย ในที่สุดเราก็ได้เห็นกลที่นายบอกเราแล้วนะ สวยงามมาก ”
“ เอาละ พวกเรานั่งกันก่อนดีไหม ยืนอยู่อย่างนี้เกรงใจคนอื่นเขา ”
โซเฟียพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาที่นั่ง โดยโซเฟียไปนั่งอยู่ระหว่างมิว และวีวี่ ส่วนวานั้นขณะที่กำลังจะเข้าไปนั่งนั้นเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ตอนเย็นตัวเองอาจจะต้องไปซ้อมปิงปองต่อ
“ เออ นี่เราขอตัวก่อนนะ พอดีตอนเย็นอาจจะต้องไปซ้อมปิงปองต่อน่ะ ”
“ โห นี่ยังมีแรงจะซ้อมปิงปองต่ออีกเรอะเนี่ย ไม่ช้ำตายหรอเนี่ย ”
มิวถามอย่างเป็นห่วง
“ ไม่ต้องไปห่วงเขาหรอกรายนั้น ท่าทางจะยอมช้ำตายดีกว่าให้ประธานชมรมปิงปองฆ่าตายนะ แหะๆ ”
ได้ยินโซเฟียพูดทุกคนถึงกับหัวเราะเป็นเสียงเดียวกันในทันที ส่วนวาทำท่าเหมือนคนโดนรู้ทัน จึงบอกขอตัวก่อนอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับจากไป ส่วนดีว่านั้นก็ทำท่าทีเกรงใจกะว่าจะถามวาไปเหมือนกัน
“ ถ้าอย่างนั้นผมก็คงต้องขอตัวด้วยเหมือนกันพอดีจะต้องไปซ้อม เออ.............”
ก่อนที่ดีว่าจะพูดอะไรต่อโซเฟียก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที
“ อะไรกันจะรีบไปไหนละมาอยู่ด้วยกันก่อนสิ ไม่เห็นต้องรีบร้อนเลย ”
โซเฟียพูดพร้อมกับลุกขึ้นดึงตัวดีว่ามาในทันที
“ ยืนอยู่อย่างนั้นก็บังคนอื่นเขาหมดสิ นายนั่งตรงนี้ก็แล้วกันนะ ”
ที่ๆ โซเฟียลากดีว่าให้นั่งไม่ใช่ที่อื่นใด นอกจากข้างๆวีวี่นั่นอง ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าวีวี่จะรู้สึกเช่นไร เธอถึงกับหน้าแดงในทันที ส่วนดีว่านั้นเห็นวีวี่นั่งเงียบเลยนึกว่าไม่พอใจจึงรีบกล่าว
“ เออ ผมนั่งนี่ไม่เป็นการรบกวนใช่ไหมครับ ”
วีวี่ถึงกับเกือบสะดุ้งกล่าวตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจว่า
“ มะ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่รบกวนเลยแม้แต่น้อย ”
มิวที่เห็นวีวี่ ซึ่งปกติชอบเถียงกับตัวเองมาทำท่าเขินอายเมื่อนั่งข้างๆดีว่า ก็ถึงกับหัวเราะออกมาในทันที แต่ก็ถูกโซเฟียส่งสายตาใส่มิวเลยต้องหยุดหัวเราะลง
วาเมื่อเดินออกมาจากห้องชมรมอัศวินแล้ว ก็รู้สึกว่าตัวเองน่าจะไปบอกซาซาไรหน่อยว่าตัวเองนั้นสามารถเอาชนะการประลองได้แล้ว แต่พอคิดไปคิดมาดูอีกที เขาคิดว่าไว้พรุ่งนี้ค่อยบอกก็ได้ ดังนั้นจึงเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อจะเดินทางไปยังห้องชมรมปิงปอง
ถึงตอนนี้วาเองก็ยังไม่มีไม้ปิงปองที่เขาถนัดใช้อยู่ดี เขาต้องยืมไม้ปิงปองธรรมดาๆที่มีอยู่ในห้องชมรมปิงปองใช้ไปก่อน การที่วาไม่มีไม้ปิงปองที่ตัวเองถนัดใช้นั้นทำให้ความสามารถในการตีปิงปองเขาลดลงไปค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยอมจะไปหาซื้อไม้ปิงปองใหม่ หรือในห้องชมรมปิงปองมีไม้ที่ดีไม่เพียงพอหรอก แต่ที่วายังไม่มีไม้ที่ถนดนั่นก็เพราะ เขามีไม้ที่ถนัดอยู่แล้วนั่นเอง !
ความจริงก็คือ วาเองก็มีไม้ที่ตัวเองถนัดใช้อยู่แล้ว แต่ว่าเขาไม่ได้นำมาจากบ้านของเขา ไม้ปิงปองที่เขาถนัดนั้นเป็นไม้ปิงปองที่เขาใช้ตั้งแต่เริ่มฝึกหัดตีครั้งแรก สำหรับบางคนแล้วถ้าได้เห็นสภาพไม้ปิงปองของวาแล้วก็คงจะไม่เชื่อแน่นอนว่านี่หรือไม้ที่เขาถนัด บางคิดว่าเขาน่าจะเปลี่ยนไม้ได้แล้ว แต่วากลับไม่คิดที่จะเปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย นั่นก็เพราะเขาเชื่อมั่นในไม้ของเขา จึงทำให้เขาสามารถไต่เต้าตัวเอง จนได้ฉายาว่า “ ปีศาจ ” จากโรงเรียนเก่าของเขา
วาเป็นคนที่รักของของเขามาก ถ้าเขาถูกใจสิ่งไหนแล้วก็ตาม ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ไม่ว่าของเหล่านั้นจะเปลี่ยนสภาพเป็นอย่างไร ไม่ว่าจะมีของรุ่นใหม่ที่ดีกว่านั้นออกมา ไม่ว่าคนรอบข้างจะพูดว่าอย่างไร เขาไม่เคยจะสนเลยแม้แต่น้อย นี่ถ้าหากเปลี่ยนจากของที่เขารัก เป็นคนที่เขารักแล้วจะเป็นอย่างไรบ้าง ?
วาเดินไปเรื่อยๆจนในที่สุดเขาก็มาถึงยังห้องชมรมปิงปองจนได้ เสียงลูกปิงปองที่ถูกตีโต้ไปมายังคงดังก้องออกจากห้องชมรมปิงปองเหมือนเช่นเคย วาค่อยๆเปิดประตูห้องชมรมด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อย
คนแรกที่วาพบก็คือ พรีสไซ รองประธานชมรมปิงปองเจ้าเก่านั่นเอง พรีสไซยิ้มเมื่อเห็นวาเดินเข้ามาทันที
“ วันนี้มาช้ากว่าปกตินิ เอ๊ะทำไมดูท่านายเหนื่อยๆนะ ”
“ ก็พอดีวันนี้ เราไปแข่งประลองอาวุธมาน่ะสิ ”
“ อ่อ อย่างนี้นี่เอง เราลืมไปเลย ไม่งั้นจะแวะไปดูเสียหน่อย ”
วาหันไปมองรอบๆห้อง บรรยากาศของห้องก็ยังคงดูเหมือนเดิม พวกนักเรียนชมรมปิงปองหลายคนที่ยังคงฝึกซ้อมตัวเองอยู่ไม่ยอมกลับ แต่ที่ทำให้วารู้สึกแปลกออกไปก็คือ โซลีน นั่นเอง
โซลีนนั่งเงียบอยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งในชมรมจ้องมองไปยังนักเรียนชมรมปองปิงสองคนที่กำลังตีโต้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย วันนี้ดูเหมือนว่าโซลีนจะดูเครียดมากกว่าปกติอย่างมาก
วาเมื่อเห็นท่าทางโซลีนดูเครียดๆ เลยลองเดินเข้าไปเพื่อจะถามว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่ วาเดินไปจนถึงข้างโซลีนแล้ว แต่โวลีนก็ยังคงจ้องมองไปยังคนทั้งสองที่กำลังโต้ปิงปองกันอยู่ ราวกับว่าวาไม่ได้ยืนอยู่ที่ตรงนั้นก็ตาม
วาเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ปกติแม้เขาจะมาสายไปหน่อยโซลีนก็ไม่เคยแสดงท่าทีเงียบขรึมออกนี้เลย หรือว่าวันนี้เขามาสายมากเกินไป วาเริ่มไม่แน่ใจจึงต้องก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือของเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมาสายไปแค่สิบห้า ยี่สิบนาทีเท่านั้นเอง ถ้าอย่างนั้นเป็นเพราะอะไรกันแน่นะ ?
ขณะที่วากำลังจะเอ่ยปากถาม โซลีนซึ่งนั่งเงียบอยู่ก็เอ่ยปากขึ้นมาโดยที่ไม่ได้หันหน้ามาทางวา
“ มาถึงแล้วสินะ วันนี้สายไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร นายบอกไว้แล้วนินะว่าจะไปประลองอาวุธ ”
ที่แท้โซลีนรู้แต่แรกแล้วว่าวาจะไปประลอง ถ้าอย่างนั้นเขาคงไม่ได้โกรธเรื่องที่วามาสาย แล้วถ้าอย่างนั้นมันเป็นเรื่องอะไรกันแน่ แต่วาก็ยังไม่ทันได้กล่าวถามโซลีนก็กล่าวต่อ
“ เป็นยังไงบ้างละ ชนะไหม ”
“ ก็ชนะนะ ”
“ อืม ดีแล้ว ”
โซลีนลุกขึ้นยืนขึ้นทันที ซึ่งดูๆแล้วท่าทางเขาจะไม่ได้โกรธวาเลยแม้แต่น้อย แต่ที่จริงเขาดูเครียดมากกว่า โซลีนแม้ลุกขึ้นยืนแล้ว แต่สายตายังคงจับจ้องไปยังคนที่เบ่นปิงปองทั้งสองคนนนั่น
“ นายรู้ไหม ว่าทำไมวันนี้เราถึงดูเครียดๆ ”
โซลีนกล่าวถามเหมือนกับรู้ใจวา
“ ไม่รู้สิ ”
ขณะที่โซลีนกำลังจะบอกกับวา พรีสไซก็เดินมาพร้อมกับกล่าวแทน
“ นั่นก็เป็นเพราะว่า อีกไม่กี่สัปดาห์เราก็จะต้องแข่งแล้วน่ะสิ ”
โซลีนพยักหน้า
“ หา อีกไม่กี่สัปดาห์แล้วหรอเนี่ย ทำไมการแข่งขันระหว่างสถาบันถึงกำลังจะเริ่มขึ้นเร็วอย่างนี้นะ ”
“ พวกเราก็เพิ่งรู้มาเมื่อสักครู่นี้เอง ”
“ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า เราจะต้องฝึกหนักขึ้นกว่าเดิมอย่างนั้นใช่ไหม
วาถามได้ตรงประเด็นมาก ทำให้โซลีนต้องพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่า “ ใช่แล้ว “
( ในบทเรียนที่ 8 นั้นได้มีการพิมผิด ถ้าใครจำได้โซลีนจะบอกว่าให้วามาร่วมเป็น 1 ใน 5 ตัวจริงของโรงเรียน ซึ่งที่จริงต้องเป็น 1 ใน 3 หากใครยังจำได้ก็ต้องขออภัยไว้ด้วยนะครับ )
“ แต่การที่เราจะเริ่มฝึกหนักได้ นายก็น่าจะรู้ใช่ไหมว่านายจะต้องมีไม้คู่ใจเสียก่อน แต่เมื่อไหร่ละนายถึงจะมีน่ะ ”
“ เออ เรื่องนั้นขอเวลาอีกสอง สามวันนะ วันอาทิตย์นี้เราจะลองกลับบ้านไปหาดู ถ้าหาไม่เจอสงสัยเราก็คงต้องหาไม้คู่ใจใหม่เสียแล้วละ ”
“ อืม หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นนะ ”
โซลีนเมื่อกล่าวจบก็ก้าวเดินตรงไปยังโต๊ะประธานชมรมห้องเขาพร้อมกันนั้นก็หยิบเอกสารแผ่นหนึ่งขึ้นมา จากนั้นก็เดินกลับมาหาวา และพรีสไซ พร้อมกันนั้นก็ยืนให้ทั้งสองคนนั้นชมดู
“ ดูซะ นี่ก็คือ รายชื่อทีมทั้งหมดที่เราจะต้องเจอ และก็รายละเอียดกติกาการแข่งขัน ”
วายื่นมือรับเอกสารนั้นมาดู พรีสไซซึ่งอยู่อยู่ข้างๆก็อดที่จะขอดูด้วยไม่ได้ แม้เขาจะเคยดูมาแล้วรอบหนึ่งก็ตาม วากลอกตาไปมาซ้ายขวาด้วยความรวดเร็ว ที่แท้เขากำลังค้นหาอะไรอยู่กันแน่ ?
และในที่สุดสายตาของวาก็หยุดจับจ้องมองไปยังจุดๆหนึ่งบนเอกสารใบนั้น สิ่งที่วาเพ่งมองหานั้นก็คือ ชื่อทีมปิงปองนั่นเอง และทีมที่วากำลังจ้องมองอยู่นั้นก็คือ “ ทีมเหยี่วทมิฬ !!! ”
ไม่ทราบผ่านไปนานเท่าไหร่ที่วายังคงจ้องมองไปยังชื่อทีมนั้น ความรู้สึกของวาในตอนนี้ยากที่จะบ่งบอกได้ ไม่ทราบว่าเป็นความดีใจ หรือรู้สึกเช่นไรกันแน่ ที่วารู้เช่นนั้นก็เพราะ ชื่อทีมเหยี่วทมิฬนั้นก็คือ ชื่อทีมของลมดำเพื่อนนักปิงปองจากโรงเรียนเก่าของนั้นนั่นเอง
ชื่อทีมนี้เป็นชื่อที่ วา และลมดำเคยช่วยกันตั้งขึ้นมานั่นเอง เป็นชื่อที่เขาและลมดำเคยคิดว่าจะใช้เมื่อสามารถลงแข่งปิงปองระหว่างสถาบันได้
บัดนี้ความฝันของทั้งคู่กลายเป็นความจริงแล้ว เพียงแต่ว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นก็ได้อยู่ในทีมนั้น วาเสียใจเล็กน้อยที่ไม่ได้ยืนอยู่ในจุดๆนั้น แต่ถ้าคิดในอีกมุมหนึ่งเขาเองก็แอบดีใจอยู่เหมือนกัน ที่จะได้สู้กับเพื่อนเก่าของเขา ไม่ทราบว่าป่านนี้ฝีมือของลมดำพัฒนาไปถึงไหนแล้ว คิดถึงตอนนี้วาก็เกิดแรงฮึดขึ้นมาในทันที
ขณะนั้นเองที่วากำลังคิดฮึดสู้ขึ้น พรีสไซก็ออกปากตะโกนออกมาในทันที
“ โอ้ !!! นี่สินะทีมของเรา ”
พร้อมกับชี้ไปยังทีมที่ชื่อว่า “ แพทริออท !!! ” วาก็มองตามที่พรีสไซได้ชี้ไป ชื่อทีมนี้เป็นชื่อที่โซลีนตั้งขึ้นมาเอง ซึ่งวาเองก็ไม่ได้รู้ความหมายของชื่อทีมนี้ แต่ฟังๆดูแล้ว ก็มีความเท่ไม่แพ้กับชื่อทีมเหยี่วทมิฬเลย
“ ความหมายของชื่อทีม แพทริออทเนี่ย นายอาจจะยังไม่รู้นะ ว่ามันหมายความว่ายังไง เพราะฉะนั้นเราจะบอกให้ฟัง ”
โซลีนกล่าวเหมือนรู้ว่าวากำลังสงสัยในที่มา
“ ชื่อ แพทริออทนั้นเป็นชื่อของเครื่องป้องกันขีปนาวุธทางอากาศ เป็นเครื่องป้องกันการโจมตีทางอากาศที่มีอานุภาพสูงมาก ซึ่งที่เอามาตั้งเป็นชื่อทีมก็เพราะว่า จะเปรียบให้ทีมของเราเสมือนเครื่องป้องกันขีปนาวุธที่ทรงอานุภาพสามารถต่อกรกับศัตรูได้ทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็ตาม ต่อให้เป็นเครื่องบินรบที่แข็งแกรงเพียงใดพวกเราก็จะโค่นมันลงให้จงได้ !!! ”
ความหมายของชื่อทีมแม้จะไม่ลึกซึ่งเท่าไหร่ แต่ฟังดูแล้วน่าเกรงขาม ทำให้เกิดกำลังใจฮึกเฮิมขึ้นมาในทันที วาเมื่อฟังที่มาของชื่อทีมเขาแล้วก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ เห็นทีทีมเหยี่วทมิฬจะเจอทีมแพทริออทของเขาสอยร่วงลงจากท้องฟ้าเสียแล้วกระมัง
“ แล้วที่สำคัญน่ะ เรามีอะไรจะให้นายดูด้วยละ ”
โซลีนยิ้มอย่างภูมิใจจากนั้นเด็กในชมรมคนหนึ่งก็ยื่นเสื้อโค๊ช และเสื้อยืดให้กับโซลีน จากนั้นก็วิ่งไปเล่นปิงปองต่อ
วาจ้องมองไปยังเสื้อโค๊ช สีดำและเสื้อยืดสีขาวทั้งสองตัวนั้น เขาพอจะรู้แล้วว่าสิ่งที่โซลีนกำลังจะให้เขาดูมันคืออะไร โซลีนก้างเสื้อยืดสีขาวออกโชว์ให้วาดูก่อน ที่แท้นั่นก็คือ เสื้อประจำทีมของเขานั่นเอง
เสื้อยืดสีขาวนั้นไม่ได้มีลวยลายใดๆมากมายนอกจากปักคำว่า “ Patriot “ เป็นอักษรสีน้ำเงินเข้มตัดกับขาวไว้ตรงด้านซ้ายของอกเสื้อ พร้อมด้วยรูปเครื่องบินรบสวยงามลำหนึ่ง บริเวณรอบๆเครื่องบินนั้นคล้ายมีขีปนาวุธเล็กๆหลายลูกวิ่งไล่ตาม ดูโดยรวมแล้วถือว่าเท่มากเลยทีเดียว
ต่อจากนั้นโซลีนก็โชว์เสื้อโค๊ชสีดำให้วาดู วาก็ต้องตะลึงในทันที ความสวยงามของเสื้อโค๊ชสีดำเรียกได้ว่า ถูกใจวามากเลยทีเดียว เสื้อโค๊ชสีดำนี้ดูไปคล้ายทำจากหนังสีดำมันวับ ไม่มีแขนเสื้อ ไม่มีกระดุม ใช้ซิปรูดแทน ด้านซ้ายบนนั้นเหมือนกับที่ปรากฎอยู่บนเสื้อยืดสีขาว ปกคอเสื้อตั้งชันขึ้น ข้างปกคอทั้งสองข้างติดเข็มตราโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ ส่วนด้านหลังของเสื้อนั้นเป็นตราสัญลักษณ์ประจำทีมเช่นเดียวกันกับที่ติดอยู่บนอกซ้ายของเสื้อ เพียงแต่เป็นขนาดใหญ่ แถมยังเคลือบด้วยพลาสติกสวยงาม หากดูไกลๆสามารถสะท้อนแสงได้ด้วย
วารู้สึกถูกใจเครื่องแบบของชมรมปิงปองมากเลยทีเดียว ไม่เสียแรงที่เขาได้เป็นตัวจริงเลยได้มีโอกาสใส่ชุดพวกนี้ ในใจคิดขึ้นหากถ้าใส่มันแข่งแล้วจะเท่ขนาดไหนเชียว และถ้าโซเฟียได้เห็นเขาแล้วจะพูดว่ายังไงบ้างนะ
“ ความจริงยังมีกางเกง และก็เข็มขัดด้วยนะเพียงแต่ตอนนี้ยังทำให้ไม่เสร็จ นายเอาเจ้าสองตัวนี้ไปก่อนก็แล้วกัน ”
วายื่นมือออกรับด้วยความดีใจ แต่ก่อนที่เขาจะชื่นชมมันอีกทีโซลีนก็รีบกล่าวห้ามเขา
“ เมื่อรับชุดนี้ไปแล้ว ห้ามนายโชว์ให้ใครดูก่อนที่จะแข่งเป็นอันขาดเข้าใจไหม และที่สำคัญห้ามทำหายเข้าใจไหม เพราะเราสั่งทำไปเพียงแค่สามชุดเท่านั้น ”
“ รับทราบภารกิจ ”
โซลีนแม้จะดูเข้มงวดไปบ้าง แต่ก็คงไม่ต้องการให้ใครได้เห็นเสื้อตัวนี้ก่อน นั่นก็คงเพราะว่าเขาคงต้องการจะทำให้คนในโรงเรียนที่ไปดูการแข่งเกิดความประทับใจนั่นเอง
“ อ่อ ลืมบอกไปว่า เจ้าเสื้อตัวนี้สามารถเรืองแสงได้ด้วยนะ ”
“ โอ้โห คงจะสวยน่าดูเลยนะเนี่ย นายคิดแบบเองหรอเนี่ย ”
โซลีนไม่ตอบแต่พยักหน้าแล้วยิ้มแทน เขารู้สึกภูมิใจเล็กน้อยที่เห็นวาดูชอบเสื้อผลงานของเขา
“ เอาละ เรื่องปลีกย่อยก็บอกไปแล้วนะ ต่อจากนี้ก็เป็นกติกาคร่าวๆของการแข่งขังปิงปองระหว่างสถาบันของปีนี้นะ “
พรีสไซ กับวาทำท่าตั้งใจฟัง
โซลีนยืนเอามือไขว่หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นกล่าว
“ กติกาการแข่งคราวนี้ก็ไม่ค่อยจะแตกต่างไปจากเดิมเท่าไหร่หรอก หนึ่งทีมจะมีจำนวนผู้เล่นได้เพียงแค่สามคนเท่านั้น โดยการตัดสินแพ้ชนะนั้น ทีมไหนสามารถชนะผู้เล่นในทีมอื่นได้ สองในสามถือว่าชนะ โดยจะตัดสินกันคนละหนึ่งเกม เกมละจำนวนยี่สิบเอ็ดลูก ”
“ ก็ไม่เห็นมันจะมีอะไรพิเศษไปกว่าทุกปีเลยนี่หน่า ”
พรีสไซถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
“ มีสิ ! ที่มันแตกต่างไปจากทุกปีนั่นก็คือ ...................”
วาก้าวเดินออกมาจากห้องชมรมปิงปองหลังจากซ้อมเสร็จแล้ว วันนี้เขาได้ฟังเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับการแข่งขันปิงปองระหว่างสถาบัน แถมโซลีนยังฝึกหนักมากกว่าที่เคยด้วย ทำเอาวาที่เหนื่อยอยู่แล้ว ถึงกับเหนื่อยมากกว่าเดิม เล่นเอาเขาแทบแย่เลยทีเดียว
ขณะที่วากำลังเดินตามทางเรื่อยๆ เขาก็ได้คิดถึงสิ่งที่โซลีนได้บอกกับเขาในวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกติกาประหลาดๆ ที่เพิ่มเข้ามาหรือไม่ว่าจะเป็นเรื่องคู่แข่งเก่งๆของแต่ละโรงเรียน
ฟังว่าเจ้านักปิงปองตาบอดที่วาเคยได้ยินมาไม่ได้มีเพียงแค่ข่าวลือ แต่กลับมีตัวตนอยู่จริง และยังมีนักปิงปองหน้าใหม่ฝีมือร้ายกาจเพิ่มมาอีกมากมาย แต่ที่ฟังแล้วทำให้วาต้องรู้สึกอดหวั่นใจไม่ได้ก็คือ เจ้านักปิงปองหน้าใหม่ชั้น ม.5 ซึ่งเพิ่งจะลงแข่งปีนี้ปีแรกนั้น ฟังว่าความสามารถในการตีปิงปองของเจ้านี่อยู่ในขั้นอัจฉริยะแล้ว ความรุนแรง รวดเร็วของลูกตบนั้นแทบไม่มีผู้ใดสามารถทนทานต้านรับได้เลยทีเดียว ดังนั้นแม้เจ้านี่จะไม่เคยลงแข่งระหว่างสถาบันมาก่อนก็ตาม แต่ด้วยความสามารถของมันแล้วถึงกับเขาให้เหล่านักปิงปองจากหลายโรงเรียนอดไม่ได้ที่จะได้ยินชื่อเสียงของมันในนาม “ ดาบอัคคีทมิฬไร้พ่าย ”
ชื่อฉายานี้นั้นถึงไม่ต้องให้ใครมาแปลความหมายให้ฟังนั้นวาก็พอที่จะแปลความหมายออกมาได้ ดาบทิมฬอัคคีไร้พ่ายนั้นคงหมายถึงพลังทำลายล้างของลูกตบของมันนั่นเอง เมื่อมันตบลูกตบออกไปแล้วไม่ว่าใครก็คงไม่สามารถที่จะทนทานรับได้ หรือถ้าสามารถทนทานรับได้ละก็มันก็จะเป็นฝ่ายจู่โจมตบไปเรื่อยๆ ราวกับอัคคีเวลาไห้มแล้วจะลุกลามด้วยความรวดเร็ว ไร้ความปราณี จนกว่าคนผู้นั้นจะพ่ายแพ้ และฟังว่าคนที่สามารถรับลูกตบของเจ้านี่ได้นั้นมีจำนวนไม่นานนัก
ดังนั้นเจ้านี่จึงเปรียบเสมือนดาบเพลิงปีศาจที่อยู่ในความมืด การที่มันได้ฉายาอย่างนี้มานั้นนับว่าไม่แปลกปลอมเลยแม้แต่น้อย วาได้ยินชื่อเสียงของเจ้านี่มาวันนี้ถึงแม้จะอดหวั่นใจไม่ได้อยู่บ้าง แต่ภายในใจนั้นกลับมีความรู้สึกหนึ่งพุ่งพวยขึ้นมา ความรู้สึกที่อยากจะลองสู้กับเจ้านี่ดูสักครั้ง
คนเราบางครั้งอาจจะอยู่เพื่อหาคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมกับตัวเองก็เป็นได้ แต่พวกเขาเหล่านั้นอาจจะหารู้ไม่ว่า เมื่อเขาสามารถโค่นศัตรู หรือคู่แข่งของพวกเขาลงได้หมดแล้วนั้น สิ่งที่เหลืออยู่อาจจะมีแต่ความว่างเปล่าก็เป็นไปได้ นั้นก็อาจจะคล้ายกับคำพูดที่ว่า “ ยิ่งสูงยิ่งหนาวก็เป็นไปได้ “
วาแย้มยิ้มกับตัวเองเล็กน้อย ‘ ดาบอัคคีทมิฬงั้นรึ แล้วถ้ามาเจอกับ ปีศาจละจะเกิดอะไรขึ้น !! ‘
ขณะที่วากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่เรื่อยนั้นๆ เขาก็หยุดฝีเท้าลงนั่นก็เพราะว่า ที่เบื้องนอกคึกอาคารฝนตกปรากฎฝนตกขึ้นแล้ว สายฝนตกลงมาเมื่อไหร่วาไม่อาจทราบได้ น่าจะเป็นช่วงที่เขากำลังซ้อมปิงปองอยู่นั่นเอง
สายฝนตกมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา นี่ถ้าเกิดเขาก้าวออกไปละก็ได้เปียกโชกแน่นอน แต่ถ้าไม่ก้าวออกไปก็ไม่ได้เสียด้วย หรือว่าเขาควรจะกลับไปที่ห้องชมรมเพื่อซ้อมต่ออีกดี
ในที่สุดวาก็ตัดสินแล้วว่าเขาควรจะกลับไปยังหอพักเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาค่อนข้างที่จะดึกแล้ว เขาควรจะกลับไปอ่านหนังสือ ทำการบ้านบ้าง ไม่ก็รีบพักพ่อนเสียหน่อย เนื่องจากวันนี้เขาเหนื่อยมามากพอแล้ว
คิดได้เช่นนั้นวาก็พับเสื้อทั้งสองตัวที่โซลีนให้มาพร้อมกับกอดเอาไว้ กันไม่ให้มันเปียกให้ได้มากที่สุด จากนั้นก็ตัดสินใจวิ่งออกไปแล้ว
ท้องฟ้ามืดมิด สายฝนสาดซัดโหดกระหน่ำราวกับท้องฟ้ายามราตรีนี้กำลังร่ำไห้อย่างบ้าคลั่งก็มิปาน วาวิ่งผ่าสายฝนอย่างรีบร้อน ทางข้างหน้าแทบจะมองไม่เห็นเลยถ้าหากไม่มีแสงไฟจากโคมที่ติดอยู่ตามข้างทาง
เวลานี้หากยังมีใครอยู่ข้างนอกนี้ก็แปลกมากแล้ว เสื้อผ้าของวาในตอนนี้เปียกไปเกือบทั้งตัวแล้ว ระยะทางจากตึกอาคารชมรมไปยังหอพักไม่ใช่ทางใกล้ๆเลย แต่วายังคงแข็งใจวิ่งต่อไปแม้จะเหนื่อยมากแล้วก็ตามที
ในที่สุดแสงไฟจากข้างหน้าของเขาก็สว่างชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ นั่นก็เพราะวามาถึงหน้าหอพักแล้วนั่นเอง วาค่อยๆก้าวอย่างเหนื่อยล้าเข้าไปในหอพัก พร้อมกันนั้นก็บิดเสื้อผ้าที่เปียกโชกของเขาก่อนที่จะก้าวเข้าไปในหอพัก
ขณะที่วากำลังบิดเสื้อผ้าของเขาอยู่นั่น เขาพลันพบเห็นอะไรบางอย่างไกลออกไปที่บริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าหอพัก หรือว่านี่จะเป็นผีกันแน่ ?
คงไม่ใช่หรอกมั้ง ผีอะไรโผ่ลมาตอนฝนตก วาด้วยความสงสัยจึงตั้งใจเพ่งมองไปยังจุดนั้นมากขึ้น สายตาของวาเริ่มปรับสภาพเมื่อเขาจ้องมองไปยังที่มืด ภาพที่เห็นอยู่นั้นเป็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นนั่นเอง ชุดที่เขาสวมใส่อยู่นั้นเป็นที่คุ้นตาของวามาก
ในที่สุดวาก็คิดออกว่าคนๆนั้นที่แท้เป็นใคร นั่นทำให้วาต้องรู้สึกอึ้งไปในทันที เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับเป็นไซโคร แนชนั่นเอง !
ไซโคร แนชความจริงขอตัวจากพวกเขาไปตั้งแต่ประลองอาวุธเสร็จแล้ว ถ้านับตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ก็ผ่านเวลาไปมากพอสมควรแล้ว น่าแปลกที่ว่าทำไมไซโคร แนชยังคงอยู่ที่ใต้ต้นไม้นั่นอีก แต่ที่น่าแปลกกว่านั้นก็คือ ทำไมเขาถึงต้องยืนอยู่ใต้ต้นไม้นั้นในตอนนี้ด้วยละ
คิดแล้ววาก็สงสัยมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก เขาจึงตัดสินใจว่า ไหนๆก็เปียกแล้วเปียกเพิ่มอีกสักนิดจะเป็นไรไป บางทีไซโคร แนชอาจจะหมดสติไปก็เป็นได้ แต่ใครจะหมดสติในท่านั้นตอนฝนตกนะ ?
วาวิ่งผ่าสายฝนออกไปอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็วิ่งไปจนถึงไซโคร แนช ไซโคร แนชทั้งไม่ได้หมดสติ และไม่ได้เป็นอะไร แต่พอวาวิ่งเข้ามาหาเขาก็ถึงกับตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาหาเขาตอนนี้ ในมือของไซโคร แนชนั้นกำไม้กางเขนที่หอยอยู่ของเขาแน่นขึ้นราวกับว่าถ้าเขาปล่อยมือออกไปแล้ว กางเขนอันนั้นก็จะหายไปในทันที
วาหอบเล็กน้อยพร้อมกับถาม
“ รุ่นพี่มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับเนี่ย เป็นอะไรรึเปล่าครับ ”
เสียงสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสายทำให้ เสียงของวากลายเป็นเบาไปในทันที วาจึงต้องตะโกนบอกกับไซโคร แนช แต่ทันใดนั้นเองไซโคร แนชต้องสะดุ้งอีกครั้งหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงวาตะโกนขึ้น
วาเห็นท่าทีไซโคร แนชแปลกๆ ถามก็ไม่ตอบตัวเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร คิดเตรียมขอตัวจากไป แต่ทันใดนั้นไซโคร แนชก็ค่อยๆเอ่ยปากขึ้น
“ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก เจ้าจะไปก็ไปเถอะ ”
เสียงของไซโคร แนชไม่ได้ห้าวอย่างเช่นคย ถึงกับกล่าวแทบไม่ได้ยิน ดีที่วาตั้งใจรับฟังอยู่ วาก่อนจะจากไปด้วยความเป็นห่วงจึงกล่าวขึ้น
“ ไม่เป็นไรแน่นะครับ แต่ผมว่าถ้าไม่มีอะไรรุ่นพี่เข้าไปในหอพักก่อนจะดีกว่านะครับ เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาจะแย่นะครับ ”
คำพูดของวาคล้ายกับมีดกรีดใจของไซโครแนชในทันที ไซโคร แนชถึงกับแทบร่ำไห้ออกมา ดีที่ฝนตกอยู่ทำให้วาไม่สามารถมองเห็นหน้าของไซโคร แนชได้อย่างชัดเจนนัก
“ ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงข้าหรอก ข้าอยากอยู่คนเดียว.......... ”
“ ครับ ”
วาพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับวิ่งกลับไปยังหอพัก เขาเข้าใจว่าไซโคร แนชคงมีเรื่องในใจอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถจะพูดออกมาได้ดังนั้นจึงไม่คิดถามไถ่ให้มากความ เพราะเขาคิดว่าถ้ายิ่งถามอาจจะเป็นกระตุ้นให้ไซโคร แนชเศร้ามากขึ้นก็เป็นไปได้
ในที่สุดที่ใต้ต้นไม้ก็เหลือเพียงไซโคร แนชคนเดียวเท่านั้น เสียงสายฝนร่วงหล่นลงกระทบพื้นดินยังคงดังอย่างต่อเนื่องราวกับไม่มีวันสิ้นสุด ไซโคร แนชยังคงยืนกำกางเขนในมือของเขาอยู่แนบแน่นเช่นนั้น............
___________________________________________________
“ ฟ้าวววว !!! ”
แสงสว่างเกิดขึ้นพร้อมกับเสียงประหลาด นีโอซึ่งกำลังนอนกึ่งหลับกึ่งตื่นเมื่อได้ยินเสียงประหลาดก็เดินออกมาดู
ท่ามกลางความมืดของห้องปรากฎเด็กชายคนหนึ่งกำลังนั่งชันเข่าข้างหนึ่งอยู่กลางห้อง นีโอใช้เวลาจ้องมองไม่นานนักก็รู้ทันทีว่า นั่นคือวานั่นเอง
“ นี่นายยังไม่นอนอีกหรอ ”
วาตกใจเล็กน้อยเมื่อนีโอทักขึ้น ดูเหมือนว่าเขากำลังทำอะไรบางอย่างซึ่งต้องใช้สมาธิอย่างสูง
“ ยังหรอก นี่เราทำให้นายตื่นหรือเปล่า ”
“ ไม่หรอกๆ พอดีเรานอนไม่ค่อยหลับอยู่แล้ว ได้ยินเสียงก็เลยออกมาดูเท่านั้นเอง แล้วนายทำอะไรอยู่น่ะ ”
วายิ้มอย่างลึกลับ จากนั้นแบมือให้นีโอดู สิ่งที่อยู่บนมือของวาไม่ใช่สิ่งอื่นใด นอกจากสำรับไพ่ประจำตัวของเขานั่นเอง
“ เรากำลังฝึกซ้อมมายากลที่จะเอาไปใช้ในการต่อสู้วันพรุ่งนี้สักหน่อยน่ะ ”
“ ขยันดีจังนะ ตอนแรกเรานึกว่าวันนี้นายจะไม่ฝึกเสียอีก เห็นขึ้นห้องเร็วกว่าทุกวัน ”
“ ตอนแรกเราก็กะว่าจะไม่ฝึกแล้วละวันนี้ แต่พอจะทำใจนอนแล้วมันทำใจไม่ได้น่ะสิ รู้สึกตื่นเต้นยังไงบอกไม่ถูกเลยต้องมาฝึกซ้อมอีกทีนึงเพื่อความั่นใจ ”
ตั้งแต่วันที่วารู้ว่า เขาจะต้องเป็นตัวจริง และซาซาไรบอกว่าจะฝึกมายากลรูปแบบประยุกต์ที่สามารถใช้ในการต่อสู้ได้ให้กับเขา วาก็เริ่มฝึกซ้อมอย่างเอาจริงเอาจังแทบทุกวัน
หลังจากเขาซ้อมปิงปองเสร็จเวลาช่วงหัวค่ำที่เหลือเขาจะใช้เวลาฝึกมายากลอยู่คนเดียวที่บริเวณต้นไม้ใหญ่หน้าหอพัก กว่าเขาจะขึ้นห้องก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน ตีหนึ่งเลยทีเดียว
วันนี้เขาเป็นคนบอกนีโอเองว่าจะนอนเร็วเอาแรงไว้สู้ในวันพรุ่งนี้ แต่ดูเหมือนว่าใจของเขาจะไม่ยอมให้เขานอนได้ง่ายๆ วารู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก หรือไม่ก็เพราะเขานอนดึกเพราะฝึกซ้อมมาเป็นเวลาหลายๆวันจนร่างกายเริ่มชินแล้ว จึงไม่อาจนอนหลับได้ เขาจึงต้องมาซ้อมมายากลต่อ แต่เขากลัวว่าจะรบกวนนีโอจึงไม่เปิดไฟซ้อม
“ อืม ว่าแต่นี่กี่โมงแล้วละ ”
วาก้มดูนาฬิกาข้อมือสีดำของเขา
“ เหอๆ รู้สึกว่าจะเที่ยงคืนครึ่งแล้วนะ ”
“ หา นี่ดึกขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย เราว่านายนอนก่อนดีกว่าไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงนา ”
“ อืม เราก็ว่าสักพักเราก็จะไปนอนแล้วละ ”
วาประกบมือทั้งสองข้างของเขาเข้าด้วยกัน ซึ่งข้างในมีสำรับไพ่ของเขาอยู่
“ ถ้าอย่างนั้นละก็ ก่อนที่เราจะเข้านอนจะขอแสดงกลที่เราอุส่าห์คิดค้นขึ้นมาเองให้นายได้ชมก่อนจะแข่งก็แล้วกันนะ ”
นีโอพยักหน้า
“ จะให้เราเปิดไฟไหม ”
“ ไม่ต้องๆๆ ปิดไฟแหละดีแล้ว มืดๆสิถึงจะสวย ”
กล่าวจบวาก็เริ่มหลับตาคล้ายกับทำสมาธิ ส่วนนีโอนั้นยืนดูอยู่อย่างสงบนิ่ง วาค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ มือทั้งสองข้างของเขายังคงประกบกันอยู่ แต่สักพักทันใดแสงสว่างก็เปร่งแสงวูปออกมาจากมือทั้งสองข้างที่ประกบกันอยู่ของเขา
ความสวยงามของแสงที่เปร่งออกมายากที่จะบรรยายได้ และทันใดนั้นเองวาก็แบมือทั้งสองข้างของเขาออกทันที ไพ่แยกออกเป็นสองกอง วางอยู่บนทั้งมือซ้ายและมือขวาของเขา แสงสว่างที่เปร่งออกจากกองไพ่ข้างขวาเป็นสีขาว และแสงสว่างที่เปร่งออกจากมือข้างซ้ายเป็นสีม่วงออกดำ
“ ฟ้าว !!! ”
ทันใดนั้นแสงสว่างจากกองไพ่ทั้งสองข้างคล้ายเปร่งประกายแสงออกมาพร้อมๆกัน ไพ่จากมือทั้งสองข้างพุ่งออกทั่วทิศทาง แต่ไม่ทันที่ไพ่จะพุ่งไปได้ไกลนักก็ตกลงกลับพื้น ไม่นานนักไพ่ทุกใบก็ตกลงยังพื้น วายิ้มเล็กน้อยพร้อมกับค่อยๆเดินไปเก็บ
“ เป็นอะไรไปหรอ มันยังไม่สมบรูณ์รึ แต่เราว่ามันสวยงามมากเลยนะเนี่ย นายนี่เก่งจริงๆแค่เวลาไม่นานก็สามารถฝึกได้ถึงขนาดนี้แล้ว ”
“ ไม่ใช่มันไม่สมบรูณ์หรอกนะ แต่เราลืมไปว่านี่เป็นหนึ่งในไม้ตายก้นหีบของเราน่ะสิ ถึงมันจะสวยแต่ถ้าโดนมันเล่นงานเข้าละก็แย่เหมือนกันละ เราเลยต้องหยุดมันลงก่อน ”
“ งั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นหวังว่าเราคงจะมีโอกาสได้ดูมันเต็มๆ ตอนที่นายแข่งนะ ”
“ เราก็หวังว่าเราจะได้ใช้มันเหมือนกันแหละ แต่ข้อจำกัดของการใช้กลอันนี้มันมีอยู่นะ อย่างแรกเลยก็คือ กลนี้เป็นกลที่เปลืองไพ่ในการใช้มากที่สุด โดยจะใช้ไพ่เกือบทั้งสำรับเลยทีเดียว และไม่ว่านายเหลือไพ่กี่ใบถ้าใช้กลนี้แล้วละก็ไพ่ของนายก็จะหมดในทันทีเลย อย่างที่สองเลยก็คือ การที่จะใช้กลนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆจะต้องใช้สมาธิอย่างมากเลยทีเดียว และระยะเวลาก่อนที่จะใช้ออกได้ก็ค่อนข้างนานพอสมควรเลยทีเดียว ยิ่งถ้าเจอคู่ต่อสู้ที่มีความเร็วสูงแล้วละก็อาจจะไม่มีโอกาสได้ใช้เลยทีเดียว ”
“ โห อย่างนี้ก็แย่น่ะสิ แล้วถ้ามันเป็นอย่างที่นายว่าขึ้นมาละนายจะทำยังไง ”
วายิ้มเล็กน้อย
“ เราก็จะใช้เจ้านี่ยังไงละ !!! ”
วาที่อยู่ในท่าเตรียมพร้อมแย้มยิ้มเล็กน้อย เขาคิดถึงคำถามที่เมื่อคืนนีโอได้ถามเขาไว้ว่าจะทำยังไงถ้าเจอคู่ต่อสู้ที่ไม่เปิดโอกาสให้เขาใช้กลที่เขาคิดขึ้นมาเองได้
“ คอยดูนะนีโอ นี่ก็คือสิ่งที่เราจะใช้ทำให้ศัตรูต้องเปิดโอกาสให้เราเอง ” วาคิดในใจ ใช่แล้ว ในเมื่อศัตรูไม่เปิดโอกาสให้เรา ถ้าอย่างนั้นเราก็สร้างโอกาสให้ตัวเราเองเลยจะเป็นไร
เซ้นส์ซึ่งอยู่ห่างจากวาไม่มากวิ่งเข้าหาวาทันทีด้วยสัญชาตญาณสัตว์ป่า วาซึ่งเตรียมพร้อมอยู่แล้วก็ตวัดไพ่ที่อยู่ในมือของเขาทันที
แม้ความเร็วของเซ้นส์แม้จะถือได้ว่าเร็วมากแล้วก็ตามที ความเร็วในการซัดไพ่ในมือของวาเมื่อสักครู่นี้กลับเรียกได้ว่าแทบใกล้เคียงกันเลยทีเดียว หรือาจเร็วกว่าด้วยซ้ำ
ที่วาสามารถทำได้เช่นนี้นั้นก็เพราะว่า การฝึกฝนเป็นระยะเวลานานทำให้เขาสามารถซัดไพ่ได้อย่างรวดเร็ว ยิ่งในเวลาคับขันยิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิม ซึ่งน่าแปลกที่คนส่วนใหญ่เวลาอยู่ในยามคับขันมักทำอะไรพลาดได้ง่ายกว่าเดิม แต่วากลับไม่ใช่คนประเภทนั้น
ไพ่ของวาพุ่งแหวกอากาศออกด้วยความเร็วสูง เซ้นส์ถึงแม้จะรวดเร็วเพียงใดแต่ด้วยความไม่ระมัดระวังตัวจึงถูกไพ่ของวาซัดใส่เข้าที่หน้าผากอย่างจัง ความรวดเร็ว และความแม่นยำของไพ่นั้นเป็นที่เหนือความคาดหมายของทุกผู้คนจริงๆ แสดงให้เห็นว่าพลังฝีมือ และสมาธิคนผู้ใช้นั้นอยู่ในระดับที่ไม่ธรรมดาจริงๆ
ไพ่ที่วาซัดออกนั้นไม่ใช่ไพ่ธรรมดาอีกเช่นกัน เมื่อกระทบถูกหน้าผากของเซ้นส์แล้วก็เกิดควันพุ่งพวยออกมาในทันที ที่แท้เป็นไพ่ควันนั่นเอง
วาเมื่อซัดไพ่ออกไปแล้วก็รีบพุ่งตัวเข้ามาเซ้นส์ในทันที อาศัยจังหวะที่เซ้นส์ยังไม่ทันตั้งตัวก็ง้างมือข้างหนึ่งไปข้างหลัง ทันใดนั้นมือข้างนั้นก็ปรากฎผ้าคลุมดำใหญ่ผืนหนึ่งขึ้นในทันที
วากระโดดขึ้นสูงมากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้จากนั้นสะบัดผ้าคลุมด้วยมือทั้งสองคลุมไปยังเซ้นส์ ผ้าคลุมของวาคล้ายมีเวทย์มนต์คลุมตัวเซ้นส์ได้อย่างพอดีเลยทีเดียว จากนั้นวารีบวิ่งออกจากห่างเซ้นส์พร้อมกับประกบมือทั้งสองข้างของเขาในทันที นั่นเป็นท่าที่เขาเคยใช้ให้นีโอดูเมื่อคืนนี้นั่นเอง
“ เอาละนะ ต่อไปนี้ก็คือ หนึ่งในไม้ตายก้นหีบที่เราคิดค้นขึ้นมาเอง นายจงเบิกตาดูให้เต็มตาซะ กลประสานมืดสว่าง !!!! ”
ทันใดนั้นในมือทั้งสองของวาปรากฎแสงสว่างขึ้นในทันที แสงสว่างคราวนี้คล้ายสว่างกว่าที่นีโอเห็นเมื่อคืนมากนัก แม้จะเป็นที่สว่างอยู่แล้วก็ตาม นักเรียนทุกคนอดทึ่งไม่ได้ทีเดียว
“ โอ้ววววว ! อะไรกับครับเนี่ย วาเด็กชายลึกลับกำลังทำอะไรกันแน่ ท่าทางจะเป็นท่าเผด็จศึกของเขาแล้วละครับ ”
จากนั้นวารีบแยกมือทั้งสองข้างของเขาออกในทันที บนมือทั้งสองข้างปรากฎสำรับไพ่คนละกอง กองด้านมือข้างขวาของเขาเปร่งแสงสีขาวออก ส่วนกองด้านมือซ้ายของเขาเปร่งแสงสีม่วงออกดำ
แต่ในขณะนั้นเองเซ้นส์ก็ฉีกผ้าคลุมของวาออกได้แล้ว ท่าทางดูเหมือนว่าเซ้นส์จะโมโหมากกว่าเดิม ความเกรี้ยวกราดเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เซ้นส์หันหน้าไปมาเพื่อมองหาวา จนในที่สุดก็พบว่าวายืนอยู่ที่ด้านหลังของเขา ก็พุ่งตัวออกในทันที ความเร็วอยู่ในระดับที่ไม่ต้องบรรยายแล้ว
วาถึงกับเหงื่อตกในทนที เขาไม่คิดว่าเซ้นส์จะหลุดออกจากผ้าคลุมของเขาได้เร็วขนาดนี้ ขณะที่สมาธิของเขากำลังจะหลุดออกไปนั้น วารีบข่มใจสะกดสมาธิเพื่อเตรียมตัวใช้กลประสานมืดสว่างของเขา ดูเหมือนว่านี่จะเป็นการตัดสินระหว่างความเร็วของเซ้นส์ และสมาธิของวาเสียแล้ว
เซ้นส์วิ่งจนถึงหน้าของวาแล้ว ไม่ว่าใครก็ดูออกว่าวาคงจะไม่สามารถรอด เซ้นส์ง้างแขนทั้งสองข้างขึ้น ไม่ว่าใครก็ไม่เชื่อแล้วว่าวาจะชนะได้ กงเล็บทั้งสองข้างพุ่งตรงเข้าหาวาแล้ว แต่เป็นที่น่าแปลกที่สายตาของวายังแฝงความเชื่อมั่นอยู่ แม้ว่าความผ่ายแพ้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้วก็ตาม
แม้ในนาทีสุดท้ายวาก็ยังคงเชื่อมั่นอยู่ได้ เขาถือคติว่าถ้ายังไม่หมดลมหายใจความหวังก็ย่อมจะมีอยู่เสมอ ดังนั้นในโลกมักเกิดเรื่องราวปาฎิหาร์ยขึ้นเสมอ เพราะมีคนที่เชื่อเช่นเดียวกับวานั่นเอง คนที่มีความหวังอยู่ทุกเมื่อ !!!
“ โอ้วววว !!! ท่าทางวาคงจะไม่สามารถเอาชนะเซ้นส์สัตว์อสูรได้แล้วละค รั .....บ..บ........ !! ..”
เด็กชายนักประกาศกล่าวด้วยความตื่นเต้นระคนผิดหวังนิดหน่อย นีโอซึ่งดูอยู่คล้ายผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร มิวถึงกับกำกำปั้นด้วยความเสียดาย เสือใบ้นิดนั้นเบิกตากว้างเล็กน้อยราวกับไม่อยากเชื่อต่อภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าของเขา วีวี่เองก็เช่นกัน ภาพเหตุการณ์คล้ายหยุดนิ่งไปชั่วครู่
โซเฟียถึงกับแทบเบือนหน้าหนี แต่ขณะที่เธอกำลังจะเบือนหน้าหนีนั้นเอง แสงสว่างก็พุ่งพวยออกจากเวทีลานประลองไปทั่วทุกทิศทาง นักเรียนทุกคนต่างหันไปจับจ้องยังกลางเวทีเป็นสายตาเดียวกัน
แสงสว่างที่พุ่งพวยออกมาไม่ทราบจะบรรยายความสวยงามออกมาได้อย่างไร เป็นการผสมสีระหว่างสีขาวกับสีม่วงดำ !!!
และแน่นอนแสงสว่างที่พุ่งออกมา ไม่ได้พุ่งออกมาจากที่อื่นใด นอกจากมือทั้งสองข้างของวานั่นเอง ไม่น่าเชื่อว่าพริบตาเดียวกันนั้นกับที่เซ้นส์กำลังจะตะปปใส่วา เพียงแค่เวลาแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น แสงสว่างก็เปร่งออกมาจากมือทั้งสองข้างของวาทันที นี่คงเป็นผลจากความเชื่อมั่นนั่นเอง
เซ้นส์ถึงกับต้องเอามือปิดตาเสียหลักไปในทันที วานั้นเหงื่อตก แต่ก็ยิ้มออกแล้ว
“ คอยดูให้ดี นี่แหละพลังแห่งความเชื่อมั่นของเรา กลไม้ตายก้นหีบ ประสานมืดสว่าง จงสาดส่องแสสว่างไปทั่วทุกแห่งหนด้วยเถิด !!!! ”
ไพ่พุ่งออกมามือทั้งสองข้างของวาตรงเข้าใส่เซ้นส์อย่างรวดเร็ว ความสวยงามย่อมไม่ต้องเป็นที่บอกกล่าว แต่ในความสวยงามนั้นกลับแฝงด้วยพลังการทำลายล้างอย่างสูง ไพ่พุ่งออกจากมือของวาเรื่อยๆราวกับไม่มีวันหมดสิ้น ทุกคนต่างเบิกตาดูกลของวาด้วยความทึ่ง โซเฟียถึงกับร้องเย้ออกมาด้วยความดีใจ
“ โอ้ววววววว ไม่น่าเชื่อเลยครับท่านผู้ชม วาซึ่งท่าทางจะแพ้อยู่แล้วกลับผลิกกลับมาเป็นฝ่ายเล่นงานเซ้นส์แทนได้ แถมยังใช้ออกมาด้วยกลอันสวยงามอีกด้วย จะเรียกได้ว่า ปาฎิหาร์ย ก็ได้นะครับเนี่ยยยยย !!!! ”
ไพ่ของวาพุ่งใส่เซ้นส์จนหมดสิ้นแล้ว หากตอนนี้เซ้นส์ยังไม่หมดไลท์พอต์ยละก็ คนที่จะพ่ายแพ้ก็ต้องเป็นวาแล้ว แต่โชคย่อมเข้าข้างคนที่มีความเชื่อมั่น และหมั่นฝึกฝนอยู่เสมอ ดังนั้นวาชนะแล้ว !!!
ไลท์พอต์ยของเซ้นส์ไม่เพียงเหลือ 0 หน่วยเท่านั้น ยังติดลบไปอีก 500 หน่วยเลยทีเดียว ความร้ายกาจของกลประสานมืดสว่างนับว่าสมแล้วทีเดียวที่เป็นไม้ตายก้นหีบ
วาเปาลมออกจากปากด้วยความโล่งใจ ขณะที่เขากำลังเป่าลมออกจากปากเขานั้น เขาสังเกตว่าไพ่ที่คิดว่าน่าจะใช้ออกจนหมดกลับหลงเหลืออยู่ในมือของเขาหนึ่งใบ วาทำหน้าสงสัยสักพักจากนั้นก็ยิ้มออกแล้ว ที่แท้ไพ่ใบที่เหลือใบสุดท้ายนั้นสำคัญอย่างไรกันแน่ หรือจะเป็นใบเดียวกับใบที่วาใช้กลเกราะปักษาที่หน้าห้องแล้วทำไพ่ใบสุดท้ายตกกันแน่ ?
อย่างไรก็ตามวาชนะแล้ว นี่เป็นการชนะครั้งแรกของเขา โดยที่เขาไม่คิดว่าโชคจะเข้าข้างเขาเลยแม้แต่น้อย
“ ในที่สุดเราก็ได้ตัวผู้ชนะจากการแข่งขันครั้งนี้แล้วละครับ ผู้ชนะก็คือ วา คร๊าบบบบบบ
และก็เป็นอย่างที่รู้กันนะครับว่า ทีมที่จะชนะก็จะต้องเป็นทีม มิราเคิล นั่นเอง !!!!! ”
เสียงปรบมือดังจากรอบด้าน มีนักเรียนบางคนถึงกับตะโกนคำ “ เอาอีกๆ ” ออกมา เด็กนักเรียนหญิงบางคนถึงกับเริ่มหันมาสนใจเชียร์วาเข้าให้แล้ว
แต่ในมุมหนึ่งของห้องนั้นเอง กลับมีบางคนซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่ยินดีกับการชนะของวาเลย คนๆนั้นพูดด้วยความโมโห
“ ชิ ไอ้เจ้ากระจอกนั้นชนะได้ยังไงกัน ”
“ ใจเย็นสิค่ะ เขาอาจจะฟลุคก็ได้นะค่ะ ”
“ ก็ถ้าเกิดเจ้านั่นไม่ชนะนะ ป่านนี้เราก็จะได้เห็นคุณโซเฟียแสดงฝีมือแล้วเชียว อดเลย ”
ที่แท้คนที่พูดนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน กลับเป็นเซตคู่ปรับของวานั่นเอง ส่วนคนที่นั่งอยู่ข้างๆนั่นก็ไม่ใช่ใครอีกเช่นกันเป็น เอมี่
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังไงครั้งต่อไปก็คงจะได้เห็นเธอเองแหละ ”
เอมี่ความจริงพูดไปอย่างนั้น แต่ในใจกลับไม่ต้องการจะพูดอย่างนั้น ความจริงเธอแอบอชอบเซตอยู่ แต่เซตกลับไปชอบโซเฟียเข้า แถมยังชอบมาปรึกษากับเธออีก บางครั้งเธอก็นึกแค้นโซเฟียขึ้นมาบ้างเช่นกัน
“ อีกอย่างหนึ่ง ทำไมคนเก่งๆอย่างคุณโซเฟียต้องไปอยู่ทีมเดียวกับเจ้านั่นด้วย ”
“ ไม่รู้เหมือนกันสิค่ะ ”
เซตทำท่าจะกล่าวต่อ แต่เหมือนกับคิดอะไรออกจึงนั่งเงียบไป ดูเหมือนสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
“ เป็นอะไรไปหรอ เงียบเชียว ”
เอมี่ถามอย่างสงสัย แต่ไม่ทันที่เซตจะตอบว่าอะไรเขาก็รีบลุกขึ้นทันที
“ เราไปกันเถอะ ”
จากนั้นเซตก็เดินออกไปอย่างไม่สนใจว่าเอมี่จะตามเขามาหรือเปล่า
“ รอเดี๋ยวสิ ! ” เอมี่รีบตามเซตไปในทันที และเช่นกันเจ้าเด็กชายตัวใหญ่ทั้งสองซึ่งเป็นคล้ายๆบอดี้การ์ดของเซตก็รีบตามเซต และเอมี่ไปในทันที
“ หึหึ คอยดูเหอะเจ้าวา สักวันเราจะต้องแย่งโซเฟียมาจากแกให้ได้ ” เซตคิดในใจ เขาหารู้ไม่ว่าที่จริงวาไม่ได้ชอบโซเฟีย และโซเฟียก็ไม่ได้ชอบวา แต่ดูเหมือนว่าในตอนนี้เขาจะมีแผนการณ์แล้ว เพียงแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้เท่านั้น จะเป็นเมื่อไหร่มีแต่เซตเท่านั้นที่ทราบได้............
วาค่อยๆเดินลงจากเวที พร้อมกับถอดชุดป้องกันออก เมื่อเดินมาถึงบริเวณที่นั่งทีมของเขา โซเฟียก็รีบเข้ามาทักทายในทันที
“ สุดยอดมากเลยคุณเด๋อเก่งกว่าเราเสียอีกนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ”
“ ไม่หรอก มันฟลุคน่ะ ”
วายิ้มพร้อมกับเกาหัว
“ ยินดีด้วยนะครับ ในที่สุดก็ชนะมาจนได้ ”
“ ก็เพราะนายน่ะแหละ ที่บอกว่าให้เราสู้จนวินาทีสุดท้าย ขอบคุณมากนะดีว่า ”
“ ไม่หรอกครับ ที่ชนะก็เพราะคุณเชื่อมั่นเองต่างหากละ ”
“ เอาน่า ยังไงก็ชนะแล้วนี่เนอะ แหะๆ ”
โซเฟียกล่าวพร้อมกับหัวเราะอย่างดีใจ จากนั้นดีว่า และวาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะตาม มีแต่ไซโคร แนชเท่านั้นที่ไม่ได้ออกอาการดีใจด้วยเลย วาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีไซโคร แนชอีกคนก็เลยกล่าวกับไซโคร แนช
“ ผมชนะได้แล้วนะครับ เป็นยังไงบ้าง ”
“ ก็ดี ไม่คิดว่าจะสามารถเอาชนะหมอนั่นได้ แต่ว่าการต่อสู้เมื่อกี้ยังมีจุดอ่อนอยู่มากนัก ถ้าเป็นข้าละก็เจ้าคงแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันที่จะปล่อยไพ่แรกออกแล้วละ ”
ไซโคร แนชพูดอย่างไม่อ้อมค้อม ส่วนวานั้นก้มหัวรับคำสั่งสอน หากเป็นคนอื่นคงไม่คิดว่านี่เป็นคำสั่งสอน เพราะฟังๆดูแล้วมันคล้ายกับคำโอ่อวดตัวเองชัดๆ แต่ถ้าเขาคิดว่าเป็นคำโอ่วอวดก็แสดงว่าไม่รู้จักไซโคร แนชดีแล้ว
ไซโคร แนชแม้กล่าวออกไปอย่างนั้นที่จริงจงใจจะบอกกับวาว่า พยายามได้ดีแล้ว แต่ควรจะฝึกฝนให้มากกว่านี้ ถ้าอีกหน่อยเจอคู่ต่อสู้ที่เร็วกว่านี้จะแย่ จากนั้นไซโคร แนชก็คิดที่จะจากไปแล้ว
“ เอาละในเมื่อการแข่งของทีมเราสิ้นสุดลงแล้ว ข้าก็จะขอตัวไปก่อนนะ ”
“ จะไปเลยหรอครับเนี่ย ไม่อยู่ดูคู่อื่นก่อนหรอครับ ”
“ ดูไปก็เท่านั้นแหละนะ ข้าไปก่อนละ ถ้าพวกเจ้าอยากดูก็เชิญตามสบาย เจอกันตอนแข่งคราวหน้า อย่าลืมตั้งใจฝึกซ้อมกันดีๆละ เพราะยิ่งแข่งคู่ต่อสู้ยิ่งเก่งขึ้นเรื่อยๆจำไว้ ”
“ ครับ แล้วเจอกันนะครับ ครั้งหน้าผมจะต้องเก่งขึ้นกว่านี้ให้ได้ ”
กล่าวจบไซโคร แนชก็เดินจากไปแล้ว วา ดีว่า และโซเฟียก็เตรียมตัวที่จะไปนั่งที่คนดูแทน
ขณะที่วา กับโซเฟียพยายามจะหาที่นั่งอยู่นั้น มิวก็วิ่งมาหาพวกเขาในทันที
“ เฮ้ๆๆๆ สุดยอดไปเลยเพื่อน ”
มิวแสดงอาการดีใจยิ่งกว่าคนที่ชนะเสียอีก เมื่อหันไปเห็นดีว่าก็อดจะแสดงความยินดีกับดีว่าด้วยไม่ได้ จนดีว่าต้องอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นท่าทางดีใจอย่างสุดตัวของมิว
“ เรากำลังหาที่นั่งกันอยู่น่ะ ”
โซเฟียพูดขึ้นมาก่อนที่มิวจะบ้าไปกว่านั้น
“ อ่อ เรื่องที่นั่งน่ะหรอ ที่เราลงมาเนี่ยก็เพราะจะพาพวกเธอไปอยู่พอดี มาๆตามเรามาเลยๆ ”
มิวรีบเดินนำหน้าไปในทันที ไม่นานนักก็พามาจนถึงที่นั่ง ซึ่งดูเหมือนว่าพวกเพื่อนๆของวาทั้งนั้นเลยที่นั่งดูกันอยู่ มีทั้งนีโอ วีวี่ เสือใบนิค เบต้า พิชากิ ซักก้า หรือแม้กระทั่งจ๋อย
“ โอ้โห พวกนายก็มาด้วยหรอเนี่ย ”
“ แน่นอนละนาย ”
ซักก้าพูดตอบวา ซึ่งลักษณะการพูดของเขาก็ยังคงเหมือนเดิม โดยจะลงท้ายคำพูดด้วยคำว่านายเกือบทุกครั้ง ส่วนพิชากิไม่ได้พูดกับวาเพียงแค่ทำท่ามาดเข้มพร้อมกับพยักหน้ายอมรับ นีโอก็ยิ้มแสดงความยินดี
“ เก่งมากเลย ในที่สุดเราก็ได้เห็นกลที่นายบอกเราแล้วนะ สวยงามมาก ”
“ เอาละ พวกเรานั่งกันก่อนดีไหม ยืนอยู่อย่างนี้เกรงใจคนอื่นเขา ”
โซเฟียพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาที่นั่ง โดยโซเฟียไปนั่งอยู่ระหว่างมิว และวีวี่ ส่วนวานั้นขณะที่กำลังจะเข้าไปนั่งนั้นเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ตอนเย็นตัวเองอาจจะต้องไปซ้อมปิงปองต่อ
“ เออ นี่เราขอตัวก่อนนะ พอดีตอนเย็นอาจจะต้องไปซ้อมปิงปองต่อน่ะ ”
“ โห นี่ยังมีแรงจะซ้อมปิงปองต่ออีกเรอะเนี่ย ไม่ช้ำตายหรอเนี่ย ”
มิวถามอย่างเป็นห่วง
“ ไม่ต้องไปห่วงเขาหรอกรายนั้น ท่าทางจะยอมช้ำตายดีกว่าให้ประธานชมรมปิงปองฆ่าตายนะ แหะๆ ”
ได้ยินโซเฟียพูดทุกคนถึงกับหัวเราะเป็นเสียงเดียวกันในทันที ส่วนวาทำท่าเหมือนคนโดนรู้ทัน จึงบอกขอตัวก่อนอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับจากไป ส่วนดีว่านั้นก็ทำท่าทีเกรงใจกะว่าจะถามวาไปเหมือนกัน
“ ถ้าอย่างนั้นผมก็คงต้องขอตัวด้วยเหมือนกันพอดีจะต้องไปซ้อม เออ.............”
ก่อนที่ดีว่าจะพูดอะไรต่อโซเฟียก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันที
“ อะไรกันจะรีบไปไหนละมาอยู่ด้วยกันก่อนสิ ไม่เห็นต้องรีบร้อนเลย ”
โซเฟียพูดพร้อมกับลุกขึ้นดึงตัวดีว่ามาในทันที
“ ยืนอยู่อย่างนั้นก็บังคนอื่นเขาหมดสิ นายนั่งตรงนี้ก็แล้วกันนะ ”
ที่ๆ โซเฟียลากดีว่าให้นั่งไม่ใช่ที่อื่นใด นอกจากข้างๆวีวี่นั่นอง ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าวีวี่จะรู้สึกเช่นไร เธอถึงกับหน้าแดงในทันที ส่วนดีว่านั้นเห็นวีวี่นั่งเงียบเลยนึกว่าไม่พอใจจึงรีบกล่าว
“ เออ ผมนั่งนี่ไม่เป็นการรบกวนใช่ไหมครับ ”
วีวี่ถึงกับเกือบสะดุ้งกล่าวตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจว่า
“ มะ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่รบกวนเลยแม้แต่น้อย ”
มิวที่เห็นวีวี่ ซึ่งปกติชอบเถียงกับตัวเองมาทำท่าเขินอายเมื่อนั่งข้างๆดีว่า ก็ถึงกับหัวเราะออกมาในทันที แต่ก็ถูกโซเฟียส่งสายตาใส่มิวเลยต้องหยุดหัวเราะลง
วาเมื่อเดินออกมาจากห้องชมรมอัศวินแล้ว ก็รู้สึกว่าตัวเองน่าจะไปบอกซาซาไรหน่อยว่าตัวเองนั้นสามารถเอาชนะการประลองได้แล้ว แต่พอคิดไปคิดมาดูอีกที เขาคิดว่าไว้พรุ่งนี้ค่อยบอกก็ได้ ดังนั้นจึงเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อจะเดินทางไปยังห้องชมรมปิงปอง
ถึงตอนนี้วาเองก็ยังไม่มีไม้ปิงปองที่เขาถนัดใช้อยู่ดี เขาต้องยืมไม้ปิงปองธรรมดาๆที่มีอยู่ในห้องชมรมปิงปองใช้ไปก่อน การที่วาไม่มีไม้ปิงปองที่ตัวเองถนัดใช้นั้นทำให้ความสามารถในการตีปิงปองเขาลดลงไปค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ยอมจะไปหาซื้อไม้ปิงปองใหม่ หรือในห้องชมรมปิงปองมีไม้ที่ดีไม่เพียงพอหรอก แต่ที่วายังไม่มีไม้ที่ถนดนั่นก็เพราะ เขามีไม้ที่ถนัดอยู่แล้วนั่นเอง !
ความจริงก็คือ วาเองก็มีไม้ที่ตัวเองถนัดใช้อยู่แล้ว แต่ว่าเขาไม่ได้นำมาจากบ้านของเขา ไม้ปิงปองที่เขาถนัดนั้นเป็นไม้ปิงปองที่เขาใช้ตั้งแต่เริ่มฝึกหัดตีครั้งแรก สำหรับบางคนแล้วถ้าได้เห็นสภาพไม้ปิงปองของวาแล้วก็คงจะไม่เชื่อแน่นอนว่านี่หรือไม้ที่เขาถนัด บางคิดว่าเขาน่าจะเปลี่ยนไม้ได้แล้ว แต่วากลับไม่คิดที่จะเปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย นั่นก็เพราะเขาเชื่อมั่นในไม้ของเขา จึงทำให้เขาสามารถไต่เต้าตัวเอง จนได้ฉายาว่า “ ปีศาจ ” จากโรงเรียนเก่าของเขา
วาเป็นคนที่รักของของเขามาก ถ้าเขาถูกใจสิ่งไหนแล้วก็ตาม ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ไม่ว่าของเหล่านั้นจะเปลี่ยนสภาพเป็นอย่างไร ไม่ว่าจะมีของรุ่นใหม่ที่ดีกว่านั้นออกมา ไม่ว่าคนรอบข้างจะพูดว่าอย่างไร เขาไม่เคยจะสนเลยแม้แต่น้อย นี่ถ้าหากเปลี่ยนจากของที่เขารัก เป็นคนที่เขารักแล้วจะเป็นอย่างไรบ้าง ?
วาเดินไปเรื่อยๆจนในที่สุดเขาก็มาถึงยังห้องชมรมปิงปองจนได้ เสียงลูกปิงปองที่ถูกตีโต้ไปมายังคงดังก้องออกจากห้องชมรมปิงปองเหมือนเช่นเคย วาค่อยๆเปิดประตูห้องชมรมด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อย
คนแรกที่วาพบก็คือ พรีสไซ รองประธานชมรมปิงปองเจ้าเก่านั่นเอง พรีสไซยิ้มเมื่อเห็นวาเดินเข้ามาทันที
“ วันนี้มาช้ากว่าปกตินิ เอ๊ะทำไมดูท่านายเหนื่อยๆนะ ”
“ ก็พอดีวันนี้ เราไปแข่งประลองอาวุธมาน่ะสิ ”
“ อ่อ อย่างนี้นี่เอง เราลืมไปเลย ไม่งั้นจะแวะไปดูเสียหน่อย ”
วาหันไปมองรอบๆห้อง บรรยากาศของห้องก็ยังคงดูเหมือนเดิม พวกนักเรียนชมรมปิงปองหลายคนที่ยังคงฝึกซ้อมตัวเองอยู่ไม่ยอมกลับ แต่ที่ทำให้วารู้สึกแปลกออกไปก็คือ โซลีน นั่นเอง
โซลีนนั่งเงียบอยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งในชมรมจ้องมองไปยังนักเรียนชมรมปองปิงสองคนที่กำลังตีโต้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย วันนี้ดูเหมือนว่าโซลีนจะดูเครียดมากกว่าปกติอย่างมาก
วาเมื่อเห็นท่าทางโซลีนดูเครียดๆ เลยลองเดินเข้าไปเพื่อจะถามว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่ วาเดินไปจนถึงข้างโซลีนแล้ว แต่โวลีนก็ยังคงจ้องมองไปยังคนทั้งสองที่กำลังโต้ปิงปองกันอยู่ ราวกับว่าวาไม่ได้ยืนอยู่ที่ตรงนั้นก็ตาม
วาเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ปกติแม้เขาจะมาสายไปหน่อยโซลีนก็ไม่เคยแสดงท่าทีเงียบขรึมออกนี้เลย หรือว่าวันนี้เขามาสายมากเกินไป วาเริ่มไม่แน่ใจจึงต้องก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือของเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมาสายไปแค่สิบห้า ยี่สิบนาทีเท่านั้นเอง ถ้าอย่างนั้นเป็นเพราะอะไรกันแน่นะ ?
ขณะที่วากำลังจะเอ่ยปากถาม โซลีนซึ่งนั่งเงียบอยู่ก็เอ่ยปากขึ้นมาโดยที่ไม่ได้หันหน้ามาทางวา
“ มาถึงแล้วสินะ วันนี้สายไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร นายบอกไว้แล้วนินะว่าจะไปประลองอาวุธ ”
ที่แท้โซลีนรู้แต่แรกแล้วว่าวาจะไปประลอง ถ้าอย่างนั้นเขาคงไม่ได้โกรธเรื่องที่วามาสาย แล้วถ้าอย่างนั้นมันเป็นเรื่องอะไรกันแน่ แต่วาก็ยังไม่ทันได้กล่าวถามโซลีนก็กล่าวต่อ
“ เป็นยังไงบ้างละ ชนะไหม ”
“ ก็ชนะนะ ”
“ อืม ดีแล้ว ”
โซลีนลุกขึ้นยืนขึ้นทันที ซึ่งดูๆแล้วท่าทางเขาจะไม่ได้โกรธวาเลยแม้แต่น้อย แต่ที่จริงเขาดูเครียดมากกว่า โซลีนแม้ลุกขึ้นยืนแล้ว แต่สายตายังคงจับจ้องไปยังคนที่เบ่นปิงปองทั้งสองคนนนั่น
“ นายรู้ไหม ว่าทำไมวันนี้เราถึงดูเครียดๆ ”
โซลีนกล่าวถามเหมือนกับรู้ใจวา
“ ไม่รู้สิ ”
ขณะที่โซลีนกำลังจะบอกกับวา พรีสไซก็เดินมาพร้อมกับกล่าวแทน
“ นั่นก็เป็นเพราะว่า อีกไม่กี่สัปดาห์เราก็จะต้องแข่งแล้วน่ะสิ ”
โซลีนพยักหน้า
“ หา อีกไม่กี่สัปดาห์แล้วหรอเนี่ย ทำไมการแข่งขันระหว่างสถาบันถึงกำลังจะเริ่มขึ้นเร็วอย่างนี้นะ ”
“ พวกเราก็เพิ่งรู้มาเมื่อสักครู่นี้เอง ”
“ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า เราจะต้องฝึกหนักขึ้นกว่าเดิมอย่างนั้นใช่ไหม
วาถามได้ตรงประเด็นมาก ทำให้โซลีนต้องพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่า “ ใช่แล้ว “
( ในบทเรียนที่ 8 นั้นได้มีการพิมผิด ถ้าใครจำได้โซลีนจะบอกว่าให้วามาร่วมเป็น 1 ใน 5 ตัวจริงของโรงเรียน ซึ่งที่จริงต้องเป็น 1 ใน 3 หากใครยังจำได้ก็ต้องขออภัยไว้ด้วยนะครับ )
“ แต่การที่เราจะเริ่มฝึกหนักได้ นายก็น่าจะรู้ใช่ไหมว่านายจะต้องมีไม้คู่ใจเสียก่อน แต่เมื่อไหร่ละนายถึงจะมีน่ะ ”
“ เออ เรื่องนั้นขอเวลาอีกสอง สามวันนะ วันอาทิตย์นี้เราจะลองกลับบ้านไปหาดู ถ้าหาไม่เจอสงสัยเราก็คงต้องหาไม้คู่ใจใหม่เสียแล้วละ ”
“ อืม หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นนะ ”
โซลีนเมื่อกล่าวจบก็ก้าวเดินตรงไปยังโต๊ะประธานชมรมห้องเขาพร้อมกันนั้นก็หยิบเอกสารแผ่นหนึ่งขึ้นมา จากนั้นก็เดินกลับมาหาวา และพรีสไซ พร้อมกันนั้นก็ยืนให้ทั้งสองคนนั้นชมดู
“ ดูซะ นี่ก็คือ รายชื่อทีมทั้งหมดที่เราจะต้องเจอ และก็รายละเอียดกติกาการแข่งขัน ”
วายื่นมือรับเอกสารนั้นมาดู พรีสไซซึ่งอยู่อยู่ข้างๆก็อดที่จะขอดูด้วยไม่ได้ แม้เขาจะเคยดูมาแล้วรอบหนึ่งก็ตาม วากลอกตาไปมาซ้ายขวาด้วยความรวดเร็ว ที่แท้เขากำลังค้นหาอะไรอยู่กันแน่ ?
และในที่สุดสายตาของวาก็หยุดจับจ้องมองไปยังจุดๆหนึ่งบนเอกสารใบนั้น สิ่งที่วาเพ่งมองหานั้นก็คือ ชื่อทีมปิงปองนั่นเอง และทีมที่วากำลังจ้องมองอยู่นั้นก็คือ “ ทีมเหยี่วทมิฬ !!! ”
ไม่ทราบผ่านไปนานเท่าไหร่ที่วายังคงจ้องมองไปยังชื่อทีมนั้น ความรู้สึกของวาในตอนนี้ยากที่จะบ่งบอกได้ ไม่ทราบว่าเป็นความดีใจ หรือรู้สึกเช่นไรกันแน่ ที่วารู้เช่นนั้นก็เพราะ ชื่อทีมเหยี่วทมิฬนั้นก็คือ ชื่อทีมของลมดำเพื่อนนักปิงปองจากโรงเรียนเก่าของนั้นนั่นเอง
ชื่อทีมนี้เป็นชื่อที่ วา และลมดำเคยช่วยกันตั้งขึ้นมานั่นเอง เป็นชื่อที่เขาและลมดำเคยคิดว่าจะใช้เมื่อสามารถลงแข่งปิงปองระหว่างสถาบันได้
บัดนี้ความฝันของทั้งคู่กลายเป็นความจริงแล้ว เพียงแต่ว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นก็ได้อยู่ในทีมนั้น วาเสียใจเล็กน้อยที่ไม่ได้ยืนอยู่ในจุดๆนั้น แต่ถ้าคิดในอีกมุมหนึ่งเขาเองก็แอบดีใจอยู่เหมือนกัน ที่จะได้สู้กับเพื่อนเก่าของเขา ไม่ทราบว่าป่านนี้ฝีมือของลมดำพัฒนาไปถึงไหนแล้ว คิดถึงตอนนี้วาก็เกิดแรงฮึดขึ้นมาในทันที
ขณะนั้นเองที่วากำลังคิดฮึดสู้ขึ้น พรีสไซก็ออกปากตะโกนออกมาในทันที
“ โอ้ !!! นี่สินะทีมของเรา ”
พร้อมกับชี้ไปยังทีมที่ชื่อว่า “ แพทริออท !!! ” วาก็มองตามที่พรีสไซได้ชี้ไป ชื่อทีมนี้เป็นชื่อที่โซลีนตั้งขึ้นมาเอง ซึ่งวาเองก็ไม่ได้รู้ความหมายของชื่อทีมนี้ แต่ฟังๆดูแล้ว ก็มีความเท่ไม่แพ้กับชื่อทีมเหยี่วทมิฬเลย
“ ความหมายของชื่อทีม แพทริออทเนี่ย นายอาจจะยังไม่รู้นะ ว่ามันหมายความว่ายังไง เพราะฉะนั้นเราจะบอกให้ฟัง ”
โซลีนกล่าวเหมือนรู้ว่าวากำลังสงสัยในที่มา
“ ชื่อ แพทริออทนั้นเป็นชื่อของเครื่องป้องกันขีปนาวุธทางอากาศ เป็นเครื่องป้องกันการโจมตีทางอากาศที่มีอานุภาพสูงมาก ซึ่งที่เอามาตั้งเป็นชื่อทีมก็เพราะว่า จะเปรียบให้ทีมของเราเสมือนเครื่องป้องกันขีปนาวุธที่ทรงอานุภาพสามารถต่อกรกับศัตรูได้ทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็ตาม ต่อให้เป็นเครื่องบินรบที่แข็งแกรงเพียงใดพวกเราก็จะโค่นมันลงให้จงได้ !!! ”
ความหมายของชื่อทีมแม้จะไม่ลึกซึ่งเท่าไหร่ แต่ฟังดูแล้วน่าเกรงขาม ทำให้เกิดกำลังใจฮึกเฮิมขึ้นมาในทันที วาเมื่อฟังที่มาของชื่อทีมเขาแล้วก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ เห็นทีทีมเหยี่วทมิฬจะเจอทีมแพทริออทของเขาสอยร่วงลงจากท้องฟ้าเสียแล้วกระมัง
“ แล้วที่สำคัญน่ะ เรามีอะไรจะให้นายดูด้วยละ ”
โซลีนยิ้มอย่างภูมิใจจากนั้นเด็กในชมรมคนหนึ่งก็ยื่นเสื้อโค๊ช และเสื้อยืดให้กับโซลีน จากนั้นก็วิ่งไปเล่นปิงปองต่อ
วาจ้องมองไปยังเสื้อโค๊ช สีดำและเสื้อยืดสีขาวทั้งสองตัวนั้น เขาพอจะรู้แล้วว่าสิ่งที่โซลีนกำลังจะให้เขาดูมันคืออะไร โซลีนก้างเสื้อยืดสีขาวออกโชว์ให้วาดูก่อน ที่แท้นั่นก็คือ เสื้อประจำทีมของเขานั่นเอง
เสื้อยืดสีขาวนั้นไม่ได้มีลวยลายใดๆมากมายนอกจากปักคำว่า “ Patriot “ เป็นอักษรสีน้ำเงินเข้มตัดกับขาวไว้ตรงด้านซ้ายของอกเสื้อ พร้อมด้วยรูปเครื่องบินรบสวยงามลำหนึ่ง บริเวณรอบๆเครื่องบินนั้นคล้ายมีขีปนาวุธเล็กๆหลายลูกวิ่งไล่ตาม ดูโดยรวมแล้วถือว่าเท่มากเลยทีเดียว
ต่อจากนั้นโซลีนก็โชว์เสื้อโค๊ชสีดำให้วาดู วาก็ต้องตะลึงในทันที ความสวยงามของเสื้อโค๊ชสีดำเรียกได้ว่า ถูกใจวามากเลยทีเดียว เสื้อโค๊ชสีดำนี้ดูไปคล้ายทำจากหนังสีดำมันวับ ไม่มีแขนเสื้อ ไม่มีกระดุม ใช้ซิปรูดแทน ด้านซ้ายบนนั้นเหมือนกับที่ปรากฎอยู่บนเสื้อยืดสีขาว ปกคอเสื้อตั้งชันขึ้น ข้างปกคอทั้งสองข้างติดเข็มตราโรงเรียนอับดุล อินเตอร์ ส่วนด้านหลังของเสื้อนั้นเป็นตราสัญลักษณ์ประจำทีมเช่นเดียวกันกับที่ติดอยู่บนอกซ้ายของเสื้อ เพียงแต่เป็นขนาดใหญ่ แถมยังเคลือบด้วยพลาสติกสวยงาม หากดูไกลๆสามารถสะท้อนแสงได้ด้วย
วารู้สึกถูกใจเครื่องแบบของชมรมปิงปองมากเลยทีเดียว ไม่เสียแรงที่เขาได้เป็นตัวจริงเลยได้มีโอกาสใส่ชุดพวกนี้ ในใจคิดขึ้นหากถ้าใส่มันแข่งแล้วจะเท่ขนาดไหนเชียว และถ้าโซเฟียได้เห็นเขาแล้วจะพูดว่ายังไงบ้างนะ
“ ความจริงยังมีกางเกง และก็เข็มขัดด้วยนะเพียงแต่ตอนนี้ยังทำให้ไม่เสร็จ นายเอาเจ้าสองตัวนี้ไปก่อนก็แล้วกัน ”
วายื่นมือออกรับด้วยความดีใจ แต่ก่อนที่เขาจะชื่นชมมันอีกทีโซลีนก็รีบกล่าวห้ามเขา
“ เมื่อรับชุดนี้ไปแล้ว ห้ามนายโชว์ให้ใครดูก่อนที่จะแข่งเป็นอันขาดเข้าใจไหม และที่สำคัญห้ามทำหายเข้าใจไหม เพราะเราสั่งทำไปเพียงแค่สามชุดเท่านั้น ”
“ รับทราบภารกิจ ”
โซลีนแม้จะดูเข้มงวดไปบ้าง แต่ก็คงไม่ต้องการให้ใครได้เห็นเสื้อตัวนี้ก่อน นั่นก็คงเพราะว่าเขาคงต้องการจะทำให้คนในโรงเรียนที่ไปดูการแข่งเกิดความประทับใจนั่นเอง
“ อ่อ ลืมบอกไปว่า เจ้าเสื้อตัวนี้สามารถเรืองแสงได้ด้วยนะ ”
“ โอ้โห คงจะสวยน่าดูเลยนะเนี่ย นายคิดแบบเองหรอเนี่ย ”
โซลีนไม่ตอบแต่พยักหน้าแล้วยิ้มแทน เขารู้สึกภูมิใจเล็กน้อยที่เห็นวาดูชอบเสื้อผลงานของเขา
“ เอาละ เรื่องปลีกย่อยก็บอกไปแล้วนะ ต่อจากนี้ก็เป็นกติกาคร่าวๆของการแข่งขังปิงปองระหว่างสถาบันของปีนี้นะ “
พรีสไซ กับวาทำท่าตั้งใจฟัง
โซลีนยืนเอามือไขว่หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นกล่าว
“ กติกาการแข่งคราวนี้ก็ไม่ค่อยจะแตกต่างไปจากเดิมเท่าไหร่หรอก หนึ่งทีมจะมีจำนวนผู้เล่นได้เพียงแค่สามคนเท่านั้น โดยการตัดสินแพ้ชนะนั้น ทีมไหนสามารถชนะผู้เล่นในทีมอื่นได้ สองในสามถือว่าชนะ โดยจะตัดสินกันคนละหนึ่งเกม เกมละจำนวนยี่สิบเอ็ดลูก ”
“ ก็ไม่เห็นมันจะมีอะไรพิเศษไปกว่าทุกปีเลยนี่หน่า ”
พรีสไซถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
“ มีสิ ! ที่มันแตกต่างไปจากทุกปีนั่นก็คือ ...................”
วาก้าวเดินออกมาจากห้องชมรมปิงปองหลังจากซ้อมเสร็จแล้ว วันนี้เขาได้ฟังเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับการแข่งขันปิงปองระหว่างสถาบัน แถมโซลีนยังฝึกหนักมากกว่าที่เคยด้วย ทำเอาวาที่เหนื่อยอยู่แล้ว ถึงกับเหนื่อยมากกว่าเดิม เล่นเอาเขาแทบแย่เลยทีเดียว
ขณะที่วากำลังเดินตามทางเรื่อยๆ เขาก็ได้คิดถึงสิ่งที่โซลีนได้บอกกับเขาในวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกติกาประหลาดๆ ที่เพิ่มเข้ามาหรือไม่ว่าจะเป็นเรื่องคู่แข่งเก่งๆของแต่ละโรงเรียน
ฟังว่าเจ้านักปิงปองตาบอดที่วาเคยได้ยินมาไม่ได้มีเพียงแค่ข่าวลือ แต่กลับมีตัวตนอยู่จริง และยังมีนักปิงปองหน้าใหม่ฝีมือร้ายกาจเพิ่มมาอีกมากมาย แต่ที่ฟังแล้วทำให้วาต้องรู้สึกอดหวั่นใจไม่ได้ก็คือ เจ้านักปิงปองหน้าใหม่ชั้น ม.5 ซึ่งเพิ่งจะลงแข่งปีนี้ปีแรกนั้น ฟังว่าความสามารถในการตีปิงปองของเจ้านี่อยู่ในขั้นอัจฉริยะแล้ว ความรุนแรง รวดเร็วของลูกตบนั้นแทบไม่มีผู้ใดสามารถทนทานต้านรับได้เลยทีเดียว ดังนั้นแม้เจ้านี่จะไม่เคยลงแข่งระหว่างสถาบันมาก่อนก็ตาม แต่ด้วยความสามารถของมันแล้วถึงกับเขาให้เหล่านักปิงปองจากหลายโรงเรียนอดไม่ได้ที่จะได้ยินชื่อเสียงของมันในนาม “ ดาบอัคคีทมิฬไร้พ่าย ”
ชื่อฉายานี้นั้นถึงไม่ต้องให้ใครมาแปลความหมายให้ฟังนั้นวาก็พอที่จะแปลความหมายออกมาได้ ดาบทิมฬอัคคีไร้พ่ายนั้นคงหมายถึงพลังทำลายล้างของลูกตบของมันนั่นเอง เมื่อมันตบลูกตบออกไปแล้วไม่ว่าใครก็คงไม่สามารถที่จะทนทานรับได้ หรือถ้าสามารถทนทานรับได้ละก็มันก็จะเป็นฝ่ายจู่โจมตบไปเรื่อยๆ ราวกับอัคคีเวลาไห้มแล้วจะลุกลามด้วยความรวดเร็ว ไร้ความปราณี จนกว่าคนผู้นั้นจะพ่ายแพ้ และฟังว่าคนที่สามารถรับลูกตบของเจ้านี่ได้นั้นมีจำนวนไม่นานนัก
ดังนั้นเจ้านี่จึงเปรียบเสมือนดาบเพลิงปีศาจที่อยู่ในความมืด การที่มันได้ฉายาอย่างนี้มานั้นนับว่าไม่แปลกปลอมเลยแม้แต่น้อย วาได้ยินชื่อเสียงของเจ้านี่มาวันนี้ถึงแม้จะอดหวั่นใจไม่ได้อยู่บ้าง แต่ภายในใจนั้นกลับมีความรู้สึกหนึ่งพุ่งพวยขึ้นมา ความรู้สึกที่อยากจะลองสู้กับเจ้านี่ดูสักครั้ง
คนเราบางครั้งอาจจะอยู่เพื่อหาคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมกับตัวเองก็เป็นได้ แต่พวกเขาเหล่านั้นอาจจะหารู้ไม่ว่า เมื่อเขาสามารถโค่นศัตรู หรือคู่แข่งของพวกเขาลงได้หมดแล้วนั้น สิ่งที่เหลืออยู่อาจจะมีแต่ความว่างเปล่าก็เป็นไปได้ นั้นก็อาจจะคล้ายกับคำพูดที่ว่า “ ยิ่งสูงยิ่งหนาวก็เป็นไปได้ “
วาแย้มยิ้มกับตัวเองเล็กน้อย ‘ ดาบอัคคีทมิฬงั้นรึ แล้วถ้ามาเจอกับ ปีศาจละจะเกิดอะไรขึ้น !! ‘
ขณะที่วากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่เรื่อยนั้นๆ เขาก็หยุดฝีเท้าลงนั่นก็เพราะว่า ที่เบื้องนอกคึกอาคารฝนตกปรากฎฝนตกขึ้นแล้ว สายฝนตกลงมาเมื่อไหร่วาไม่อาจทราบได้ น่าจะเป็นช่วงที่เขากำลังซ้อมปิงปองอยู่นั่นเอง
สายฝนตกมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา นี่ถ้าเกิดเขาก้าวออกไปละก็ได้เปียกโชกแน่นอน แต่ถ้าไม่ก้าวออกไปก็ไม่ได้เสียด้วย หรือว่าเขาควรจะกลับไปที่ห้องชมรมเพื่อซ้อมต่ออีกดี
ในที่สุดวาก็ตัดสินแล้วว่าเขาควรจะกลับไปยังหอพักเนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาค่อนข้างที่จะดึกแล้ว เขาควรจะกลับไปอ่านหนังสือ ทำการบ้านบ้าง ไม่ก็รีบพักพ่อนเสียหน่อย เนื่องจากวันนี้เขาเหนื่อยมามากพอแล้ว
คิดได้เช่นนั้นวาก็พับเสื้อทั้งสองตัวที่โซลีนให้มาพร้อมกับกอดเอาไว้ กันไม่ให้มันเปียกให้ได้มากที่สุด จากนั้นก็ตัดสินใจวิ่งออกไปแล้ว
ท้องฟ้ามืดมิด สายฝนสาดซัดโหดกระหน่ำราวกับท้องฟ้ายามราตรีนี้กำลังร่ำไห้อย่างบ้าคลั่งก็มิปาน วาวิ่งผ่าสายฝนอย่างรีบร้อน ทางข้างหน้าแทบจะมองไม่เห็นเลยถ้าหากไม่มีแสงไฟจากโคมที่ติดอยู่ตามข้างทาง
เวลานี้หากยังมีใครอยู่ข้างนอกนี้ก็แปลกมากแล้ว เสื้อผ้าของวาในตอนนี้เปียกไปเกือบทั้งตัวแล้ว ระยะทางจากตึกอาคารชมรมไปยังหอพักไม่ใช่ทางใกล้ๆเลย แต่วายังคงแข็งใจวิ่งต่อไปแม้จะเหนื่อยมากแล้วก็ตามที
ในที่สุดแสงไฟจากข้างหน้าของเขาก็สว่างชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ นั่นก็เพราะวามาถึงหน้าหอพักแล้วนั่นเอง วาค่อยๆก้าวอย่างเหนื่อยล้าเข้าไปในหอพัก พร้อมกันนั้นก็บิดเสื้อผ้าที่เปียกโชกของเขาก่อนที่จะก้าวเข้าไปในหอพัก
ขณะที่วากำลังบิดเสื้อผ้าของเขาอยู่นั่น เขาพลันพบเห็นอะไรบางอย่างไกลออกไปที่บริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าหอพัก หรือว่านี่จะเป็นผีกันแน่ ?
คงไม่ใช่หรอกมั้ง ผีอะไรโผ่ลมาตอนฝนตก วาด้วยความสงสัยจึงตั้งใจเพ่งมองไปยังจุดนั้นมากขึ้น สายตาของวาเริ่มปรับสภาพเมื่อเขาจ้องมองไปยังที่มืด ภาพที่เห็นอยู่นั้นเป็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นนั่นเอง ชุดที่เขาสวมใส่อยู่นั้นเป็นที่คุ้นตาของวามาก
ในที่สุดวาก็คิดออกว่าคนๆนั้นที่แท้เป็นใคร นั่นทำให้วาต้องรู้สึกอึ้งไปในทันที เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับเป็นไซโคร แนชนั่นเอง !
ไซโคร แนชความจริงขอตัวจากพวกเขาไปตั้งแต่ประลองอาวุธเสร็จแล้ว ถ้านับตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ก็ผ่านเวลาไปมากพอสมควรแล้ว น่าแปลกที่ว่าทำไมไซโคร แนชยังคงอยู่ที่ใต้ต้นไม้นั่นอีก แต่ที่น่าแปลกกว่านั้นก็คือ ทำไมเขาถึงต้องยืนอยู่ใต้ต้นไม้นั้นในตอนนี้ด้วยละ
คิดแล้ววาก็สงสัยมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก เขาจึงตัดสินใจว่า ไหนๆก็เปียกแล้วเปียกเพิ่มอีกสักนิดจะเป็นไรไป บางทีไซโคร แนชอาจจะหมดสติไปก็เป็นได้ แต่ใครจะหมดสติในท่านั้นตอนฝนตกนะ ?
วาวิ่งผ่าสายฝนออกไปอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็วิ่งไปจนถึงไซโคร แนช ไซโคร แนชทั้งไม่ได้หมดสติ และไม่ได้เป็นอะไร แต่พอวาวิ่งเข้ามาหาเขาก็ถึงกับตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าจะมีใครเข้ามาหาเขาตอนนี้ ในมือของไซโคร แนชนั้นกำไม้กางเขนที่หอยอยู่ของเขาแน่นขึ้นราวกับว่าถ้าเขาปล่อยมือออกไปแล้ว กางเขนอันนั้นก็จะหายไปในทันที
วาหอบเล็กน้อยพร้อมกับถาม
“ รุ่นพี่มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับเนี่ย เป็นอะไรรึเปล่าครับ ”
เสียงสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสายทำให้ เสียงของวากลายเป็นเบาไปในทันที วาจึงต้องตะโกนบอกกับไซโคร แนช แต่ทันใดนั้นเองไซโคร แนชต้องสะดุ้งอีกครั้งหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงวาตะโกนขึ้น
วาเห็นท่าทีไซโคร แนชแปลกๆ ถามก็ไม่ตอบตัวเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร คิดเตรียมขอตัวจากไป แต่ทันใดนั้นไซโคร แนชก็ค่อยๆเอ่ยปากขึ้น
“ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก เจ้าจะไปก็ไปเถอะ ”
เสียงของไซโคร แนชไม่ได้ห้าวอย่างเช่นคย ถึงกับกล่าวแทบไม่ได้ยิน ดีที่วาตั้งใจรับฟังอยู่ วาก่อนจะจากไปด้วยความเป็นห่วงจึงกล่าวขึ้น
“ ไม่เป็นไรแน่นะครับ แต่ผมว่าถ้าไม่มีอะไรรุ่นพี่เข้าไปในหอพักก่อนจะดีกว่านะครับ เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาจะแย่นะครับ ”
คำพูดของวาคล้ายกับมีดกรีดใจของไซโครแนชในทันที ไซโคร แนชถึงกับแทบร่ำไห้ออกมา ดีที่ฝนตกอยู่ทำให้วาไม่สามารถมองเห็นหน้าของไซโคร แนชได้อย่างชัดเจนนัก
“ ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงข้าหรอก ข้าอยากอยู่คนเดียว.......... ”
“ ครับ ”
วาพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับวิ่งกลับไปยังหอพัก เขาเข้าใจว่าไซโคร แนชคงมีเรื่องในใจอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถจะพูดออกมาได้ดังนั้นจึงไม่คิดถามไถ่ให้มากความ เพราะเขาคิดว่าถ้ายิ่งถามอาจจะเป็นกระตุ้นให้ไซโคร แนชเศร้ามากขึ้นก็เป็นไปได้
ในที่สุดที่ใต้ต้นไม้ก็เหลือเพียงไซโคร แนชคนเดียวเท่านั้น เสียงสายฝนร่วงหล่นลงกระทบพื้นดินยังคงดังอย่างต่อเนื่องราวกับไม่มีวันสิ้นสุด ไซโคร แนชยังคงยืนกำกางเขนในมือของเขาอยู่แนบแน่นเช่นนั้น............
___________________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น