โรงเรียนมหาโจร

ลำดับตอนที่ #21 : บทเรียนที่ 19 การประลองเริ่มขึ้นแล้ว

                                                        บทเรียนที่ 19   การประลองเริ่มขึ้นแล้ว





            หลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่ดีว่า และไซโคร แนชต่อสู้กันผ่านพ้นไป       ดีว่าก็ได้ส่งรายชื่อทีมประลองอาวุธทั้งสี่คน อันประกอบด้วย  วา โซเฟีย ดีว่า และ ไซโคร แนช   ให้คณะกรรมการนักเรียนไปเรียบร้อยแล้ว      

            โดยดีว่าได้ตั้งชื่อทีมไว้ว่า      “ มิราเคิล    ( Miracle – ปาฎิหารย์ ) ”

             ส่วนวา และโซเฟียนั้นก็ได้ปรึกษาอันว่า น่าจะสละสิทธิ์การแข่งขันตอบปัญหาทางคณิตศาสตร์ระหว่างสถาบัน  เนื่องจากว่า  ไม่มีเวลาพอที่จะซ้อมทำโจทย์เลข  โดยเฉพาะวานั้น  แทบจะไม่มีเวลาทำอย่างอื่นเลยก็ว่าได้   เพราะเขาต้องซ้อมทั้งการเล่นปิงปอง  การร้องเพลงเพื่อประกวดวงดนตรี   และล่าสุดเพื่อแข่งขันประลองอาวุธ ซึ่งเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องลงแข่งด้วย  

            

             อีกไม่กี่วันก็จะถึงการแข่งขันประลองอาวุธรอบแรกแล้ว   วาจำตอนไปยื่นไปสมัครกับดีว่าได้  ดูแต่ละทีมที่ไปลงสมัครท่าทางน่ากลัวมาก     และดูเหมือนว่าคนจากชมรมจ้าวกระบี่ก็ลงสมัครการประลองนี้ด้วยไม่น้อยเลยทีเดียว      

              และทีมที่วาจะต้องสู้ด้วยทีมแรกในวันที่ 20 ที่จะถึงนี้รู้สึกว่าจะชื่อทีม   “ เชน ”  หรืออะไรสักอย่างนี่แหละ  ถ้าเขาจำไม่ผิด    แต่ที่เขาจำได้แม่นยำก็คือ   หน้าตาของเพื่อนร่วมทีมของมันแต่ละคน  ท่าทางไม่น่าเข้าใกล้ด้วยกันทั้งนั้นเลย      แค่คิดว่าเขาจะต้องเจอกับเจ้าพวกนั้นวาก็ขนลุกขึ้นมาทันทีแล้ว            

              ที่สำคัญวาเองก็รู้สึกว่า   คราวนี้เจ้าพวกแก๊งเอ็ดดี้ (  ที่เคยก่อกวนวาตอนเริ่มๆ เรื่อง ) ก็จะลงแข่งกับเขาด้วจยเหมือนกัน       นี่จะเป็นโอกาสที่เขาจะได้ล้างแค้นเจ้าพวกนั้น  หรือเป็นโอกาสที่เจ้าพวกนั้นจะได้ล้างแค้นเขานะ  ?

              





              ณ ห้องเรียนแซทเทริน์ ( ห้องเรียนของวา )

               ตอนนี้ยังไม่เริ่มเข้าชั่วโมงโฮมรูม  บรรยากาศภายในห้องยังคงเหมือนทุกๆ วัน       นักเรียนทุกคนต่างพากันเข้าห้องมาแต่เช้า   เพื่อเตรียมตัวที่จะเรียน        

            วาค่อยๆ ก้าวตามมิวเข้าไปในห้อง     เช้านี้เขาก็นั่งกินข้าวกับเพื่อนของเขาเหมือนทุกๆเช้า   ทุกๆอย่างดูจะเข้าที่เข้าทางแล้วสำหรับวา    และมีบางสิ่งที่วาเองก็สังเกตุได้ว่าดูเหมือนมันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงเลย  

           นั่นก็คือ   ความเงียบของเสือใบ้นิค ตั้งแต่เปิดเรียนมาเป็นระยะเวลาเกือบเดือนแล้ว    วายังไม่เคยเห็นเสือใบ้นิคพูดกับใครเลยสักคำ  อย่างดีก็พยักหน้าแล้วยิ้ม และดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนี้ต่อไปด้วย    

            สิ่งต่อไปที่ดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนไปเลยเช่นกันก็คือ  ความกวนประสาทของโซเฟีย  , ความสามารถในการสอนประวัติศาสตร์ของอาจารย์พิชายะ  ซึ่งนับวันๆดูเหมือนแทบจะพานักเรียนทั้งห้องไปร่วมรบในสมัยสงครามโลกแล้ว    ,    ความร่าเริงของมิว ซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่มีวันไหนที่เขาดูเศร้าลงได้เลย  

             แต่ที่วารู้สึกว่าอยากจะให้เหมือนเดิมมากที่สุดก็คือ จะเป็นเรื่องของ  เจ้าเซต  คนที่แอบชอบโซเฟียนั่นเอง    เพราะหลังจากวันนั้นที่มันมาหาเรื่องเขาที่ลานประลองอาวุธแล้วถูกไซโคร แนชสั่งสอนไป   ก็ไม่ได้โผล่หน้ามาให้เขาเห็นอีกเลย   ซึ่งถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆก็คงจะวิเศษไปเลย  



                วาเข้าห้องมาก็พบกับโซเฟียนั่งอยู่ข้างประจำที่ของเธอแล้ว       โซเฟียเมื่อเห็นว่า วาและคนอื่นๆ   นั่งที่กันค่อนข้างจะเรียบร้อยแล้ว   เธอก็ก้าวออกไปยืนหน้าห้อง        

                วันนี้เธอใส่เสื้อยืดสีขาวพร้อมกับกระโปรงสีขาว ดูแล้วปลอดโปร่งสบายตาเป็นอย่างมาก      โซเฟียเมื่อขึ้นไปยืนตรงแสตนหน้าห้องแล้วก็ยกมือข้างขวาของเธอขึ้นช้าๆ     ไม่ทันที่เธอจะลดมือลงสภาพของห้องเรียนก็สงบลงในทันที    นักเรียนทุกคนเข้านั่งประจำที่อย่างเรียบร้อย  

                 วาเองก็เพิ่งเคยเห็นโซเฟียออกไปยืนหน้าห้องก็คราวนี้เอง   เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าคนที่กวนประสาทเขาเกือบทุกวันกลับมีอำนาจในการคุมห้องเรียนถึงเพียงนี้    

                  “ ขอบคุณค่ะ ”

                     โซเฟียกล่าวพร้อมกับก้มหัวลงเล็กน้อย เป็นเชิงขอบคุณทุกคนที่ให้ความร่วมมือ

                  “ ที่จริงวันนี้ก็ไม่มีอะไรหรอก   เราแค่มีเรื่องจะประกาศนิดหน่อย ”

                      กล่าวพร้อมกับมองไปยังเพื่อนๆทุกคนในห้อง

                  “ เรื่องก็คือว่า  พรุ่งนี้จะมีการจัดการแข่งขันประลองอาวุธรอบแรกขึ้นที่ห้องชมรมอัศวิน   หลายๆคนคงจะได้ทราบแล้ว  ซึ่งก็อยากจะขอเชิญชวนเพื่อนๆทุกคนเลยที่ว่าง  ไปชมการแข่งขันประลองอาวุธกัน

                  และรับรองว่าทุกคนจะต้องไม่ผิดหวังแน่     เพราะว่าการประลองครั้งนี้มีอะไรพิเศากว่าทุกครั้งที่เคยจัดมาเลยละ  ”

                     กล่าวถึงตอนนี้ ยังไม่ทันที่เธอจะกล่าวต่อนักเรียนชายอ้วนแว่นคนหนึ่งก็ยกมือขึ้นถามในทันที

                  “ ที่ว่าพิเศษกว่าทุกครั้งนี่มันพิเศษกว่าตรงไหนหรอ ”

                    “  ก็ตรงที่ว่าการแข่งคราวนี้  ทีมของเราลงแข่งด้วยน่ะสิ   ชื่อทีมว่า   มิราเคิล ที่แปลว่า ปาฎิหารย์ยังไงกันละ  ”

                    “ หา !!!  จริงหรอเนี่ย ”

                    คนที่ตกใจก็คือวีวี่ เพื่อนสนิทของโซเฟียนั่นเอง  

                   “ อย่างนี้เห็นที่จะพลาดไม่ได้แล้วสิ  หัวหน้าห้องของพวกเราลงแข่งทั้งที    แล้วว่าแต่ทีมของเธอมีใครบ้างละ ”

                   เด็กชายใส่แว่นที่นั่งข้างเด็กชายอ้วนแว่นถาม

                 “ หนึ่งในสามคนที่เหลือก็อยู่ในห้องเราเนี่ยแหละ  แต่เราว่าพวกนายเดาไม่ถูกหรอก ”

                   “ เขาเป็นใครหรอ  !! ”

                   เด็กชายอ้วนแว่นแย่งเด็กชายแว่นที่นั่งเขาถามในทันที

                 “ ผมรู้ครับ คุณหัวหน้าห้อง !! ”

                    มิวยกมือขึ้นทันที  พร้อมกับกล่าวต่อ

                  “ เพื่อนร่วมทีมอีกคนหนึ่งก็ คือ เพื่อนใหม่ของพวกเรานี่เองแหละ  วาไงล่ะ !!! ”

                    กล่าวจบคนทั้งห้องก็หันหน้าไปมองวาทันที  คงจะอึ้งเล็กน้อยที่คนอย่างวาลงแข่งประลองอาวุธด้วย

                    มีนักเรียนบางคนหันไปซุบซิบกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ เนื่องจากเคยเห็นเขาแข่งประลองอาวุธคราวก่อนแล้ว       โซเฟียเมื่อเห็นสถาการณ์ในห้องเริ่มวุ่นวายแล้ว  เธอก็ยกมือขึ้น  จากนั้นเมื่อห้องเริ่มเงียบลงอีกครั้งเธอก็เริ่มกล่าวต่อ  

                  “ ไม่ต้องแปลกใจหรอก  เพื่อนร่วมทีมของเราอีกคนหนึ่งก็คือ วา นั่นแหละ    แต่ถึงเห็นอย่างนี้ก็เถอะอย่าเพิ่งดูถูกเขาไปนะ   ถึงวันก่อนเขาจะแพ้ไม่เป็นท่า       แต่ว่าพรุ่งนี้ละก็รับรองว่าทุกคนจะต้องไม่ผิดหวังแน่  จริงไหม ? ”

                    โซเฟียหันไปยิ้มให้วาเล็กน้อย       เขากลายเป็นจุดเด่นในห้องอีกครั้งหนึ่งแล้วสินะ  

                  “ เอาละ เรื่องที่เราจะบอกก็มีเท่านี้แหละนะ   ถ้าพรุ่งนี้ใครว่างหลังเลิกเรียนตอนบ่ายสี่โมงครึ่งก็เจอกันที่ห้องชมรมอัศวินได้เลยนะ  แล้วก็ระวังที่จะเต็มด้วยนะทุกคน ”

                     กล่าวจบไม่ทันที่โซเฟียจะก้าวเท้ากลับที่  มิวก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง

                  “ ท่านหัวหน้าห้องครับ  ทำไมเราไม่ลองให้วามาโชว์อะไรให้เพื่อนๆดูสักหน่อยละครับ  เพื่อเป็นการจูงใจเพื่อนๆ ”

                    วาฝืนยิ้มเล็กน้อย   เขารู้อยู่แล้วว่า โซเฟียคงไม่ให้เขาออกไปแสดงอะไรหน้าห้องแน่ๆ   แต่เขาก็คิดผิดแล้ว

                 “ อืม เป็นความคิดที่ดีมากคุณมิว    ถ้าอย่างนั้นต่อไปก็ขอเชิญชมการแสดงฝีมือเล็กๆนอยๆ   จากเพื่อนร่วมทีมสุดเก่งของเราได้เลย ณ บัดนี้ค่า !!! ”

                     นักเรียนในห้องปรบมือกันอย่างชอบอกชอบใจ   วาคุมหัวตัวเองอย่าหัวเสีย   ความจริงเขาไม่อยากออกไปเลยจริงๆ   เขาคิดว่าเขาควรจะบอกว่า  ยังไม่พร้อม  แต่เมื่อเห็นสายตาของคนทั้งห้องจับตามองมาที่เขาเป็นจุดเดียว  เขาก็ได้แต่เดินออกนอกห้องแล้ว

                   “ นี่ ทำไมเธอไม่บอกเราก่อนแต่แรก ว่าจะให้เราออกมาโชว์อะไรหน้าห้องเนี่ย  ”

                      วา กระซิบบอกโซเฟีย

                   “ แหะๆ โทษทีนะคุณเด๋อพอดีสถาการณ์มันพาไป   ยังไงก็ช่วยโชว์อะไรให้เพื่อนๆดูหน่อยก็แล้วกันนะ ”      

                   วาเริ่มตั้งสติคิดว่าเขาควรจะแสดงอะไรให้เพื่อนๆดูดี   เขารู้สึกว่าสถาการณ์ของเขาตอนนี้แย่เอามากๆเลย    ห้องทั้งห้องเงียบกว่าตอนที่โซเฟียออกมาพูดเสียอีก  สายตาของคนทั้งห้องจับจ้องมาที่เขาเป็นสายตาเดียวกัน

                  วาเริ่มล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง  และสิ่งที่เขาหยิบออกมาก็คือ  สำรับไพ่ ประจำตัวเขานั่นเอง  

                  “ สวัสดีครับ เพื่อนๆทุกคน ”

                     วายิ้มอย่างเกร็งพร้อมกับชูสำรับไพ่ในมือขวาของเขาขึ้นช้าๆ

                  “ เราไม่ค่อยมีอะไรจะแสดงให้ดูหรอกนะ    แต่รู้สึกว่าพอมีกลอันหนึ่งที่พอจะใช้ในการต่อสู้ได้     ถ้าหากไม่ถูกใจเพื่อนๆก็ต้องขอโทษด้วยละกัน ”

                    “ เพื่อนๆ ปรบมือในเขาหน่อย  การแสดงจะเริ่มแล้ว เย้ๆๆๆ !!! ”

                    มิวตะโกน   พร้อมกันนั้นเสียงปรบมือของนักเรียนทั้งห้องก็ดังขึ้น

                 วาเริ่มตั้งสมาธิกับสำรับไพ่บนมือของเขา    เขาค่อยๆหลับตาลงช้าๆ    

                 ภายใต้ความเงียบของนักเรียนทั้งห้องนั้นเอง    ทันใดนั้นก็บังเกิดเสียงไพ่หลายใบแหวกอากาศขึ้น

                 “ ฟ้าวววว !!! ”

                   ไพ่ในมือของวากระจายออกจากสำรับไปทุกทิศทางด้วยความเร็วสูง   ทิศทางของไพ่แต่ละใบแม้ไม่แน่นอน  แต่การร่อนของไพ่นั้นมั่นคง รุนแรง และรวดเร็วมาก  

                       พริบตากันนั้นเอง  วาก็สะบัดมือข้างขวาของเขาออกไพ่ที่เหลืออยู่ทุกใบก็ร่อนออกจากมือของเขาหมด      แต่ไพ่ทุกใบในตอนนี้นั้นยังไม่ได้ตกถึงพื้นเลยแม้สักใบเดียว      

                      ไพ่หลายใบที่วาเพิ่งสะบัดออกจากมือกลับวนอยู่รอบๆตัวของวา     ถ้าดูจากนักเรียนที่นั่งหลังห้องแล้ว   มันก็คือ มายากลชั้นยอดชนิดหนึ่งเลยทีเดียว    

                         ไพ่หลายใบวนอยู่รอบๆตัววา ราวกับช่วยคุ้มครองในกับเขา   ส่วนไพ่ที่ถูกซัดออกจากกองในตอนแรกนั้นก็เริ่มหมุนตัวกลับเขาหาเขาด้วยความเร็วสูง  

                      วาแบมือขวาออกไปทางด้านข้างทันที   ไพ่ที่ร่อนเข้าหาเขากลับค่อยๆ มารวมอยู่ที่มือขวาของเขาแล้ว        จากนั้นไพ่ที่วนรอบๆตัวเขาก็เริ่มหมุนกลับขึ้นไปที่มือขวาของเขาแล้ว    

                      ไพ่ใบสุดท้ายก็กำลังค่อยๆร่อนกลับไปที่มือขวาของเขาแล้ว    แต่ทว่าขณะที่มันกำลังจะร่อนกลับไปที่มือของเขานั้นมันก็ตกลงที่พื้นเสียก่อน

                      





                       วาส่ายหน้าอย่างเสียดาย พร้อมกับค่อยๆ ก้มลงเก็บไพ่ใบสุดท้ายที่ตกลงกับพื้น     ไพ่ใบนั้นคือ ไพ่โจ๊กเกอร์ !!

                        เมื่อเก็บไพ่โจ๊กเกอร์ขึ้นมาแล้ว วาก็ยิ้มอย่างไม่มั่นใจสักเท่าไหร่

                        “ ต้องขอโทษด้วยนะ   ที่มันยังไม่สมบรูณ์  ท่าเมื่อสักครู่นี้ก็คือ ท่าป้องกันตัวเวลาที่คู่ต่อสู้เข้ามาในระยะประชิดตัว  เรียกว่า   กลเกราะปักษา !!!    

                        ที่เรียกว่า กลเกราะปักษานั่นก็เพราะว่า ไพ่แต่ละใบที่ซัดออกไปนั้นคล้ายกับนกที่โบยบินออกจากรัง      ซึ่งรังก็เปรียบได้กับสำรับไพ่           ตัวของผู้ใช้กลก็เปรียบเสมือนต้นไม้ที่นกบินวนรอบๆ และเมื่อใกล้เวลาเย็นนกก็จะกลับรังของมัน  เหมือนที่ไพ่ทั้งหมดหมุนกลับมารวมในสำรับเหมือนเดิมยังไงละ

                        ก็มีเท่านี้แหละที่เราพอจะทำได้ในตอนนี้น่ะ ”

                           กล่าวจบวาก็ก้มหัวลง ขอบคุณเพื่อนร่วมห้อง  

                       เสียงปรบมือดังขึ้นเกือบจะพร้อมเพรียงกันในทันที   แสดงว่าเพื่อนร่วมห้องของเขาให้การตอบรับเป็นอย่างดี     มิวเองก็ถึงกับขนาดร้อง เย้ๆๆ ออกมาเลยทีเดียว      มีบ้างบางคนบอกว่า เอาอีกๆ  

                      





                         โซเฟียยกมือขึ้นอีกครั้งหนึ่ง

                          “ เอาละ เราเกินเวลาที่ขอกับมาสเตอร์ดับเบิ้ลไปหน่อยแล้ว   วันนี้ก็มีเรื่องที่จะพูดเท่านี้แหละ  ขอบคุณทุกคนมากค่ะ “

                            กล่าวจบโซเฟียก็โค้งลงเล้กน้อย   จากนั้นก็เดินออกไปเรียกอาจารย์ดับเบิ้ลให้เขามาในห้อง

                        วากลับมานั่งที่พร้อมกันกับโซเฟีย  ทันทีที่นั่งลงแล้ว วาก็รีบต่อว่าโซเฟียทันที

                        “ ทำไมไม่บอกเราก่อนหาาา !!! ”

                           “ จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไปสิ   ก็อย่างที่บอกไงละว่าสถานการณ์มันพาไป ”

                           “ เรื่องนั้นน่ะไม่เท่าไหร่หรอก  แต่ให้เราไปโชว์เนี่ย    ถ้ามีคนในห้องเป็นคู่แข่งด้วยเขาก็รู้ไม้ตายเราหมดน่ะสิ ”

                         “ ไม่หรอก  นี่นายไม่รู้หรอว่าห้องเราไม่มีใครสมัครแข่งประลองอาวุธเลยนอกจากเราสองคนน่ะ ”

                          “ จริงหรอเนี่ย  งั้นก็ดีสิ  แข่งกับคนในห้องตัวเองแล้วคงจะรู้สึกแปลกๆ ”

                          “ ถ้าคนในห้องมีคนสมัครแล้ว  เราก็คงไม่ให้นายโชว์อะไรหรอก   และอีกอย่างถึงจะมีคนสมัครจริงๆ ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย  ถือเสียว่าเป็นการข่มขวัญคู่ต่อสู้ไปในตัวด้วยเลยสิ ”

                          “ เหอๆ  ข่มขวัญตัวเองสิไม่ว่า  เมื่อสักครู่นี้เราเกือบพลาดไปแล้วนะ ”

                          “ แต่ว่าเมื่อสักครู่ขนาดพลาดตอนท้าย  แต่ก็สุดยอดเลยนะ  ไม่นึกเลยว่าคุณเด๋อจะทำได้ถึงขนาดนี้นะเนี่ย  ”

                         “ เฮ้อ  มิวก็ด้วยอีกคน  รู้อย่างนี้ไม่น่าบอกเขาเลย ”

                         “ ไม่เห็นเป็นไรเลย เพื่อนกันยังไง ถึงนายไม่บอก   เช้านี้เขาก็รู้อยู่ดีแหละนะ ”

                         “ อืม จริงด้วยสินะ   ”

                         ขณะที่วากำลังจะพูดต่อนั้น   โซเฟียที่เห็นอาจารย์ดับเบิ้ลเดินเข้ามาในห้องแล้ว  ก็รีบสั่งให้นักเรียนทุกคนทำความเคารพอาจารย์ดับเบิ้ลเสียก่อน  

                     แต่หลังจากที่โซเฟียสั่งทำความเคารพจบ   วาก็ไม่ได้พูดอะไรกับโซเฟียอีก   นั่นเป็นเพราะว่า วาเพิ่งสังเกตว่า วันนี้โซเฟียใส่ชุดสีขาวทั้งชุดเลยทีเดียว

                     ชุดสีขาว .................

                     มันทำให้เขาต้องนึกถึงใครบางคน  คนที่เขาไม่อยากนึกถึงอีกครั้ง

                      ใช่แล้ว   ผู้หญิงที่อยู่ในความฝันของเขานั่นเอง

                      จิตใจของวาคล้ายกับล่องลอยไปเสียแล้ว  

                      บางครั้งความสุขกับความทุกข์คล้ายต่างกันเพียงนิดเดียว  จนแทบจะแยกไม่ออก   แล้วที่วากำลังรู้สึกอยู่นั้นมันเป็นความสุข หรือความทุกข์กันแน่ ?

        

        

  

                     หมดชั่วโมงเรียนที่สี่จนได้  ชั่วโมงที่สี่ของวันนี้ก็เป็นชั่วโมงของอาจารย์พิชายะอีกเช่นเคย    นักเรียนบางคนก็ยังคงหลับขณะที่อาจารย์สอนเหมือนเคย    

                        คราวนี้อาจารย์พิชายะสอนถึงเรื่งราวในสงครามโลกครั้งที่สองแล้ว    อาจารย์ยังสอนได้ราวกับอยู่ในเหตุการณ์จริงเหมือนเคยเช่นกัน

                       เด็กนักเรียนหลับ  กับการสอนประวัติศาสตร์ของอาจารย์พิชายะ  คล้ายกับเป็นคู่กันไปเสียแล้ว

                       แต่เป็นที่น่าแปลกที่วาเองไม่เคยหลับในชั่วโมงอาจารย์พิชายะเลย   คงเพราะเขาชอบวิชาสังคมอยู่แล้วด้วย  บวกกับโซเฟียคอยกระตุ้นให้เขาตั้งใจเรียนอยู่อย่างสม่ำเสมอ  

                      วาคิดว่า ถ้าการสอบมาถึงเมื่อไหร่แล้วละก็  อย่างน้อยเขาก็น่าจะทำคะแนนอยู่ในเกณท์ที่ค่อนข้างดีได้บ้าง       คิดถึงตอนนี้เขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะพูดอะไรกับโซเฟียในชั่วโมงแรก  

                      “ เออนี่ คือว่า  ทีมของเราจะไม่มีการเตรียมความพร้อมกันหน่อยหรอ  เช่นนัดหมายอะไรกันน่ะ ”

                         “ มันก็จริงของคุณเด๋อนะ   แต่เราว่าอย่างน้อยคนที่ไม่น่าจะมาได้คนหนึ่งก็คือ รุ่นพี่ไซโคร แนชนั่นแหละ  เพราะฉะนั้นก็ช่างมันเถอะ   พรุ่งนี้ตอนแข่งเดี๋ยวก็รู้เองแหละว่าจะต้องทำอะไร  แหะๆ ”

                         “ อ่านะ  งั้นเราไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะ ”

                          



                            วันรุ่งขึ้นหลังเลิกเรียน  

    

                            “ เฮ้อ  รุ่นพี่ไซโคร แนชยังไม่มาอีกหรอเนี่ย   นี่ก็ใกล้จะเริ่มแล้วนะ ”

                           วากล่าวอย่างทอดใจ  

                        “ ไม่เป็นไรหรอกครับ  รออีกสักพักเดี๋ยวเขาก็มาเองแหละ ”

                            ดีว่ายิ้ม  ท่าทางเขาไม่รีบร้อนเลยแม้แต่น้อย  ทั้งๆ ที่การแข่งขันก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว  

                        วามองลงไปยังบันไดวน  ตอนนี้เขา ดีว่า และโซเฟีย กำลังยืนรอไซโคร แนชอยู่ลานหน้าห้องชมรมอัศวิน    มองจากตรงนี้ลงไปความสวยงามก็ยังคงเหมือนกับวันที่เขามองลงมาครั้งแรกไม่เปลี่ยนไปเลย  

                         “ เฮ้ !! ”

                            เสียงเรียกดังมาจากด้านหลังของวา   ตอนแรกวานึกว่าไซโคร แนชเสียอีก   แต่เมื่อหันกลับไปก็ปรากฎว่าเป็นมิวนั่นเองที่เรียกเขา    มิวมาพร้อมกับนีโอ เบต้า เสือใบ้นิค และก็วีวี่

                        วาลืมคิดไปว่า  ไซโคร แนชถึงจะมาถึงก็คงไม่ตะโกนว่า เฮ้ ให้เขาแน่

                         “ นายยังไม่เข้าไปในห้องอีกหรอเนี่ย ”

                            “ ยังละ “

                            “ ยังไงก็สู้ให้เต็มที่นะเพื่อน  พวกเราจะได้ตามไปดูตอนแข่งระหว่างสถาบันต่อไงละ ”    

                           “ ได้เลย  คอยดูก็แล้วกัน ”

                           เห็นมิวพูดคุยกับวา  วีวี่ก็เลยถือโอกาสเข้าไปคุยกับโซเฟียด้วย

                        “ นี่ ถ้าเมื่อวานไม่บอก เราก็ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าเธอลงแข่งกับเขาด้วย เพื่อนกันรึเปล่าเนี่ย หาา !!! ”

                           “ ขอโทษจ้า  พอดีอยากให้แปลกใจก็เท่านั้นเอง ”

                          “ อืม แล้วนี่เออ........... ”

                          วีวี่พูดพร้อมกับหันหน้าไปมองที่ดีว่า  ปรากฎว่าดีว่าก็มองมาที่วีวี่เช่นกัน      วีวี่รีบหลบสายตาพร้อมกับลากโซเฟียห่างออกไปกระซิบ

                       “ ทำไมเธอไม่บอกด้วยละว่า ท่านดีว่าก็อยู่ทีมเธอด้วยน่ะ ”

                          “ แหะๆ  นี่ก็กะว่าจะทำให้แปลกใจอีกเช่นกัน ”

                          “ แล้วอย่างนี้นี่เธอรออะไรอยู่ละ ทำไมไม่รีบเข้าไปเตรียมตัว ”

                          “ อ๋อ ก็กำลังรอเพื่อนร่วมทีมอีกคนหนึ่งอยู่น่ะสิ ”

                          “ แล้วอีกคนที่ว่า นี่ใครอีกละ ”

                          “ เดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละ  ส่วนตอนนี้พวกเธอน่ะเข้าไปหาที่นั่งได้แล้ว เดี๋ยวก็เต็มหมดหรอก ”

                          “ จ้า ไม่ต้องห่วงหรอก   เรื่องที่น่ะมิวบอกว่าเขาฝากเพื่อนจองไว้ให้แล้วละ      แล้ววันนี้รู้สึกว่าเพื่อนๆห้องเรามาดูกันเยอะด้วยนะ ”

                          “ หรอ ดีใจจัง  เอ๊ะรู้สึกว่าเพื่อนร่วมทีมอีกคนของเรากำลังจะมาถึงแล้วละ ”

                          ไซโคร แนชค่อยๆ เดินขึ้นบันไดมาอย่างช้าๆ    วีวี่สงสัยว่าเพื่อนร่วมทีมอีกคนหนึ่งเป็นใคร   เลยแอบก้มมองตามโซเฟียไปดูก็พบกับไซโคร แนช

                       “ นี่เธอ อย่าบอกนะว่า........... ”

                          โซเฟียไม่ตอบ แต่พยักหน้าแล้วหัวเราะ แหะๆ  

                      วีวี่ทำหน้าแหยะๆ จากนั้นก็รีบกระซิบบอกโซเฟีย

                       “ ถ้าอย่างนั้นเราขอตัวไปก่อนนะ  เดี๋ยวพอดีที่มันอาจจะเต็มที่ได้น่ะ ”

                          วีวี่ความจริงแอบกลัวไซโคร แนชเล็กน้อย     ซึ่งถ้าเป็นเมื่อปีที่แล้วละก็เธอเองไม่เคยกลัวไซโคร แนชเลยแม้แต่น้อย   เธอเคยแอบชื่นชมไซโคร แนชด้วยซ้ำ    

                       วีวี่ก้าวเท้าไปไม่กี่ก้าวก็เหมือนกับนึกขึ้นได้รีบลากโซเฟียมากระซิบอีกครั้ง

                       “ เกือบลืมไปแน่ะ  ก่อนแข่งอย่าลืมฝากบอกท่านดีว่าด้วยนะว่า   อย่าประมาทคู่ต่อสู้ และก็ขอให้เขาโชคดีด้วย ”

                      วีวี่กระซิบไปด้วย แอบชำเลืองมองไปที่ดีว่าด้วย  ซึ่งดีว่าก็หันกลับมายิ้มให้กับวีวี่ด้วย  ทำให้วีวี่ถึงกับเกือบหน้าแดงต้องรีบหันหลบมาอีกครั้ง

                      โซเฟียที่เห็นอาการอายๆ ของวีวี่ก็แกล้งในทันที

                      “ ทำไมต้องฝากเราบอกด้วยละ  เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้นแท้ๆ   เราเรียกให้นะ  ”

                         โซเฟียแกล้งทำท่าจะโบกมือ อย่างไม่รู้เรื่อง ก็ถูกวีวี่กระชากแขนอย่างแรง

                     “ นี่ อย่าแกล้งกันสิ ”

                       “ โอ๊ย  แขนเกือบจะหลุดแน่ะ  โถ่ แค่แกล้งเล่นแค่นี้เอง   นี่ถ้าเราแพ้เพราะเธอขึ้นมาจะทำยังไงเนี่ย ”

                       “  ขอโทษจ้าๆ  ”

                       วีวี่เมื่อเห็นไซโคร แนชมาถึงแล้วก็เตรียมตัวไปในทันที

                    “ อย่าลืมไปที่บอกนะ   บอกว่าจากคนๆหนึ่ง   นี่ห้ามให้เขารู้นะ ”

                       “ โอเคจ๊ะ แล้วเจอกันนะ ”

                       พูดจบวีวี่ก็รีบดึงตัวมิวซึ่งกำลังคุยกับวาอยู่ไปในทันที    วางงเล็กน้อยที่ทำไมวีวี่ดูรีบร้อนขนาดนั้น   เห็นมิวโวยวายเป็นการใหญ่เช่นกัน

                    

                    

                   ตอนนี้บริเวณหน้าประตูทางเข้าห้องชมรมอัศวินเหลือคนไม่มากแล้ว   ไซโคร แนชเมื่อมาถึงไม่กล่าวอะไรมากความนอกจากพูดว่า

                   “ ขอโทษทีที่มาช้า ไปกันเถอะ ”

                      เมื่อไซโคร แนชบอกว่าให้ไปแล้ว   ยังมีใครไม่ไปได้    ทั้งหมดค่อยๆเดินตามไซโคร แนชไป    ผ่านประตูบานใหญ่ของห้องชมรมอัศวินวาก็ต้องถึงกับตะลึงอีกครั้ง  

                   คราวนี้คนที่มาดูการประลองมากกว่าคราวที่แล้วเสียอีก   แถมไฟในห้องชมรมอัศวินยังเปิดออกอย่างตระการตา   การตกแต่งสถานที่ก็เป็นไปได้อย่างสวยงามเลยทีเดียว        ดูๆ แล้วไม่น่าจะเป็นห้องที่จะใช้ดูการต่อสู้เลย    มันคล้ายกับห้องที่ใช้ดูพวกละครเวทีเสียมากกว่า          

                   วาก็ยังคงเดินตามไซโคร แนชไปเรื่อยๆ   เขาสังเกตเห็นนักเรียนมากมายบริเวณที่ลงทะเบียน  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า  หนึ่งในพวกนี้จะต้องมีทีม เชน ที่จะแข่งกับเขาอยู่ด้วยแน่ๆ  

                    



                      เมื่อถึงที่ลงทะเบียนคนที่ไปลงทะเบียนกลับเป็นดีว่า   ดูเหมือนว่าคิวที่ทีมของวาจะต้องลงแข่งก็คือ  ต่อจากทีมอื่นๆ ประมาณสองถึงสามทีมเลยทีเดียว        ซึ่งถ้าดูจากความเยอะแล้ว  ถือว่าทีมของเขาได้ลงแข่งค่อนข้างที่จะเร็วเหมือนกัน    

                         นักเรียนแต่ละคนที่ลงสมัครแข่งนั้นดูมีฝีมือไม่ใช่ย่อยเลยทีเดียว     นี่ขนาดเป็นแค่การแข่งเฉพาะในโรงเรียนของเขาเท่านั้นยังดูยากลำบากขนาดนี้    ถ้าถึงการแข่งระหว่างสถาบันจริงๆ ผู้เข้าแข่งขันก็พอจะคาดคำนวณฝีมือออกได้เลยว่าไม่ธรรมดาแน่ๆ  

                             ไซโคร แนชเดินนำพวกวาไปนั่งยังที่นั่งผู้เข้าแข่งขัน    วามองไปรอบๆ อีกครั้งหนึ่งก็ต้องเจอกับสิ่งที่เขาไม่ต้องการจะเจอเข้าอย่างจัง  

                             สิ่งที่เขาไม่อยากที่จะเจอก็คือ พวกแก๊งเอ็ดดี้นั่นเอง !!!

                         อย่างที่วาคิดไว้ไม่มีผิด  พวกนั้นก็ลงแข่งขันคราวนี้ด้วยเช่นกัน    และดูเหมือนว่า หนึ่งในนั้นก็เห็นวาแล้วด้วยเช่นกัน    และคนที่มองกลับมายังวาก็คือ ก็อบ นั่นเอง  !!!

                              วาไม่อยากนึกสภาพตัวเองเลยว่า  ถ้าต้องมาเจอกับทีมแก๊งเอ็ดดี้  เขาจะทำยังไง  ยิ่งต้องมาเจอกับเจ้าก็อบ คนที่ใช้วิชานินจาทำร้ายเขาในครั้งแรกที่เจออีก

                           แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังดีใจที่  รู้สึกว่าตัวเองยังพอมีทางที่จะสู้เจ้าพวกนั้นได้บ้างแล้ว  ใช่แล้วละ ไพ่สำรับนี้ของเราจะต้องช่วยเราได้แน่  วาคิดอย่างนั้น    



          

                                นั่งได้ไม่นานนัก  เสียงของผู้ประกาศก็ดังขึ้น   เสียงนี้ฟังดูคุ้นหูเหลือเกิน  

                            ใช่แล้วละ เจ้าของเสียงที่ประกาศก็คือ เด็กชายคนเดียวกันกับคราวที่แล้วนั่นเอง   แถมสไตล์การขึ้นต้น และการพูดก็ยังคงเหมือนเดิมอีกเช่นกัน

                            “ สวัสดีครับ ท่านผู้มีเกรียติ และท่านผู้ถูกเกลียดทุกท่าน  ขอต้อนรับเข้าสู่การแข่งขันประลองอาวุธรอบแรกของโรงเรียนเรานะครับ  !!!  ”

                                  เสียงปรบมือของนักเรียนในห้องดังขึ้น  เด็กชายนักประกาศยิ้มพอเป็นพิธีจากนั้นกล่าวต่อ

                            “  ปีนี้ได้มีการเปลี่ยนกติกาหลายอย่างเลยทีเดียวละครับ  อย่างแรกเลยก็คือ  เราได้เปลี่ยนจากการประลองแบบเดี่ยวมาเป็นแบบทีมแทน

                          อย่างที่สองก็คือ  ปีนี้เราได้มีการตัดสินแพ้ชนะจากการนับไลท์พอต์ย ( แต้มชีวิต )  ของผู้เล่นแทนนะครับ   โดยฝ่ายไหนไลท์พอต์ยหมดฝ่ายนั้นจะเป็นฝ่ายแพ้  หรือฝ่ายไหนประกาศยอมแพ้ก่อนก็จะเป็นฝ่ายที่แพ้เช่นกันนะครับ  

                            อย่างที่สามก็คือ  สืบเนื่องจากประลองที่เป็นแบบทีมนะครับ ทีมละสี่คน โดยมีตัวสำรองหนึ่งคน    การจะส่งสมาชิกในทีมลงแข่งนั้น      ลำดับก่อนหลังการลงแข่งของสมาชิกในทีมจะถูกกำหนดโดยการเลือกจากเหรียญ  ถ้าฝ่ายไหนเดาถูก  ฝ่ายตรงข้ามจะต้องกำหนดการลงแข่งของสมาชิกภายในทีมของฝ่ายนั้นก่อน    

                             นี่ก็เป็นการอธิบายคร่าวๆ นะครับ  เชื่อว่าทุกๆคนในที่นี้น่าจะทราบกติกากันมาก่อนเป็นอย่างดีอยู่แล้ว  แต่ถ้าใครยังสงสัยสามารถสอบถามคณะกรรมการนักเรียนได้เลยนะครับ  หรือเข้าไปที่เวปของทางโรงเรียนแล้วเปิดอ่านดูได้เลยครับ    “

                                กล่าวจบ  เด็กหญิงคนหนึ่งที่ท่าทางจะเป็นหนึ่งในทีมงานครั้งนี้วิ่งขึ้นไปหาเด็กชายนักประกาศพร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่าง      

                             “ เอาละครับ  ทางทีมงานของเราได้บอกมาแล้วนะครับว่า  ทุกอย่างพร้อมแล้ว  ถ้าเป็นอย่างนั้นละก็ขอเชิญพบกับการประลองคู่ที่หนึ่งได้เลยคร๊าบบบบ !!!!  ”

                               เสียงปรบมือดังกระหึมขึ้นมาอีกครั้ง   พร้อมกันนั้นเด็กชายสองคนค่อยๆ ก้าวขึ้นมาบนเวที  ท่าทางดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีม    

                           “ เอาละครับ  หัวหน้าทีมของทั้งสองทีมได้ตกลงเลือกหัว ก้อยกันได้แล้วละครับ  และผลที่ออกก็คือ ............”

                               ผลที่ออกก็คือ ก้อย  อีกทีมหนึ่งที่เดาไม่ถูกก็ต้องเป็นฝ่ายกำหนดลำดับรายชื่อสมาชิกที่จะลงทั้งหมดสามคนก่อน    

            



                          

                          “ อย่างนี้ถ้าเราเป็นฝ่ายเดาถูกก็มีสิทธิได้เปรียบนิดหน่อยใช่ไหมละ ”

                              วาเอียงคอถามโซเฟีย

                          “ ใช่แล้วละ  ยิ่งถ้าเราศึกษาคู่ต่อสู้มาเป็นอย่างดีแล้วละก็  เราก็จะสามารถกำหนดคนที่ชนะทางคู่ต่อสู้ได้ด้วย  ซึ่งถือว่าได้เปรียบมากเลยทีเดียว   ”

                              “ อืม  แต่ถ้าในกรณีที่เจอกับพวกโหดทั้งทีมแบบนั้นก็ช่วยอะไรไม่ค่อยได้เหมือนกันละนะ ”

                             “ แหะๆ  กลัวอะไรกันเรามีคุณเด๋ออยู่ทั้งคนไม่ใช่หรอ ”

                              จากนั้นวาก็ตั้งใจดูการต่อสู้อย่างใจจดใจจ่อ  แต่เขาเองก็จ้องรู้สึกว่า เขาไม่ใช่คนเดียวหรอกที่จ้องดูอย่างตั้งใจ   ผู้เข้าแข่งขันที่นั่งใกล้ๆกันนั้นก็ตั้งใจดูด้วยเช่นกัน   คงจะตั้งใจเก็บข้อมูลของคู่ต่อสู้อยู่แน่นอน

                         เหลือบมาที่ดีว่านั้น  วาแทบจะพูดได้ว่าดีว่าคล้ายไม่สนใจสิ่งรอบตัวแล้วนอกจากการประลองเท่านั้น   ดูเหมือนว่าเขาตั้งใจมากเลยทีเดียว   แต่ก็สมแล้วที่เป็นดีว่าไม่ประมาทคู่ต่อสู้เสมอ      

                         เอ๊ะ !   หรือว่าเป็นเพราะใครบางคนที่ฝากโซเฟียมาบอกดีว่า ไม่ให้ประมาท       ทำให้ดีว่าตั้งใจไม่ประมาทขนาดนี้นะ ?



                      



                             ในที่สุดการประลองคู่แรกก็จบลงแล้ว   สำหรับวาเองนั้นถือว่าเป็นการประลองที่ดุเดือดมากเลยทีเดียว  แต่เมื่อเขาลองเอาไปเปรียบกับการต่อสู้ระหว่างดีว่า และไซโคร แนชในวันนั้นแล้วละก็  การประลองของทีมที่มาผ่านแทบจะไม่ต่างกับการ เป่า ยิง ฉุบ แข่งกันเลย  

                          และแล้ววาก็ต้องใจเต้นขึ้นมาทันที  เมื่อได้ยินเสียงประกาศของเด็กชายนักประกาศที่ว่า

                         “ เอาละครับ ต่อไปก็เป็นการประลองคู่ที่สองนะครับ  ระหว่างทีมเวรูด บอดี้กับทีมเอ็ดดี้ครับ !!! ”

                            เด็กชายสองคนเดินขึ้นมาบนเวทีลานประลองเหมือนคู่ที่แล้ว  เพียงแต่ว่าเด็กชายอีกคนหนึ่งนั้นเป็นคนที่วารู้จักดีเลยทีเดียว  นั่นก็คือ  ก็อบ ชมรมนินจาแห่งแก๊งเอ็ดดี้นั่นเอง !

                            และดูเหมือนว่า ทีมที่เป็นฝ่ายเดาหัวเหรียญถูกจะเป็นอีกทีมหนึ่งที่ไม่ใช่ทีมของก็อบ     ก็อบทำท่าหัวเสียพร้อมกับเดินกลับไปที่ทีมเพื่อจัดลำดับผู้เข้าแข่ง          จากนั้นไม่นานนักลำดับคู่ประลองของทีมเอ็ดดี้ก็จัดขึ้นหน้าจอให้ทุกคนได้เห็นกัน  



                            

                              คู่ที่หนึ่ง  โกจิ                                   VS                               ??????

                           คู่ที่สอง  ก็อบ                                Vs                                ?????

                           คู่ที่สาม แซเฟเบริน์                        Vs                                ?????





                               วาเมื่อเห็นรายชื่อของทีมเอ็ดดี้แล้วก็ต้องถึงกับอึ้ง  นั่นก็เพราะว่าไอ้ที่เห็นอยู่บนหน้าจอนั้นเขารู้จักถึงสองคนเลยทีเดียว คือ โกจิ ชมนมนักกล้ามผู้ดูไร้สมอง และก็อบ   ส่วนอีกคนหนึ่งเขาเองก็เคยได้ยินชื่อในตอนแรกที่เพิ่งย้ายเข้ามา      ซึ่งก็คือแซฟเบริน์  คนที่อยู่ชมรมแฮคเกอร์  ที่เบต้าไม่ค่อยชอบหน้าเท่าไหร่นัก  

                                ทีมเวรูด บอดี้ดูเหมือนจะคิดวางแผนกันเล็กน้อย  ก่อนที่จะจัดลำดับคู่ประลองของทีมตัวเอง   และไม่นานนักการจัดทีมก็ได้ผลสรุปแล้ว  



                             “ เอาละครับ  ในเมื่อได้ผลสรุปแล้วละก็ขอเชิญผู้เข้าแข่งขันคู่ที่หนึ่งขึ้นบนเวทีเลยครับ ! ”

                                 โกจิก้าวขึ้นสนามอย่างเชื่องช้า พร้อมกับเด็กชายจากอีกทีมหนึ่ง   อาวุธที่เด็กชายจากทีมเวรูด บอดี้ใช้นั้นคือ ดาบธรรมดาๆ เล่มหนึ่ง   แต่โกจิกลับไม่มีอาวุธเลย

                             วาไม่แปลกใจเลยที่ไม่เห็นโกจิใช้อาวุธ  เพราะเรื่องนี้เขารู้ดีทีเดียว  ว่าคนอย่างโกจิน่าจะมีกล้ามเนื้อตามร่างกายมากกว่าสมองถึงหลายเท่านัก   เพราะฉะนั้นการใช้อาวุธจึงดูไม่จำเป็นสำหรับเขาเลยแม้แต่น้อย    พูดง่ายๆ ก็คือ  ใช้กล้ามเนื้อ และสัญชาตญาณในการต่อสู้อย่างเดียวก็พอ

                           เมื่อเห็นทั้งสองคนก้าวขึ้นมาบนเวที และเตรียมตัวแล้วเด็กชายนักประกาศก็ประกาศเริ่มการแข่งขันในทันที            

                           ทันทีที่เด็กชายนักประกาศบอกเริ่มการแข่งขันเด็กชายจากทีมเวรูด บอดี้ก็เป็นฝ่ายชิงโจมตีทันที             การใช้ออกของดาบแม้ไม่รวดเร็วเท่าไซโคร แนช และดีว่าแต่ก็ถือว่าความเร็วอยู่ในระดับที่ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว    

                            โกจิแทนที่จะหลบกลับยืนประจันหน้า    ดาบพุ่งตรงใส่เขาด้วยความเร็ว    

                             “ โอ้ววววว  ผู้เข้าแข่งขันโกจิดูท่าจะแย่เสียแล้วครับ       เจอการชิงโจมตีอย่างรวดเร็วของทีมเวรูด บอดี้เข้าให้แล้ว  แย่แน่ๆ ครับงานนี้ ! ”

                                 ตอนนี้หากโกจิคิดจะหลบก็สายไปเสียแล้ว   หรือโกจิไม่มีสมองจริงๆ เลยไม่คิดที่จะหลบ  แต่ถึงอย่างนั้นก็น่าจะมีสัญชาตญาณว่าควรจะหลบอยู่บ้าง   แต่เขากลับไม่หลบ

                             “ หึ หึ อย่าดูถูกเจ้าโกจิเกินไปสิ ”

                                  คนที่พูดก็คือ จินเจ ชมรมขุนศึก ผู้มีไอคิวถึงร้อยแปดสิบ และเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในแก๊งเสียด้วย   แต่คราวนี้เขาอยู่ในฐานะตัวสำรอง        ที่เขาอยู่ในฐานะตัวสำรองก็คงเพราะว่าเขาไม่ค่อยอยากที่จะใช้กำลังสักเท่าไหร่  แต่ต้องการที่จะช่วยวางแผน และเก็บข้อมูลคู่ต่อสู้ให้ทีมแทนมากกว่า

                            ดูๆ แล้วจินเจต่างกับโกจิอย่างมากเลยทีเดียว  คนหนึ่งใช้สมองอีกคนหนึ่งใช้กำลัง  แต่จะเกิดอะไรขึ้นละถ้าทั้งสองมาร่วมมือกัน ?!

                                “ เอียงตัวทางซ้ายเดี๋ยวนี้ !!! ”

                                 จินเจตะโกนสั่งโกจิจากทางด้านข้างเวที      โกจิเอียงตัวหลบดาบในทันที  ไม่น่าเชื่อว่าความเร็วดาบในระดับนี้ยีงมีคนที่หาช่องโหว่ออกได้  

                           จินเจดูออกตั้งแต่แรกแล้วว่า  การจู่โจมของดาบต้องมีช่องโหว่  ยิ่งเป็นการโจมตีที่เกิดจากการชิงโจมตีอย่างรวดเร็วมักต้องใช้เวลาในการตัดสินใจในทันที  จึงมีช่องโหว่มากกว่าการโจมตีแบบตั้งสมาธิก่อน  

                           โกจิเมื่อเอียงตัวหลบไปทางซ้ายได้แล้ว  ดูเหมือนว่าไม่รู้จะทำยังไงต่อเช่นกัน  แต่จินเจก็พูดต่อทันที                    

                           “ หมุนตัวครึ่งรอบ และเตะใส่ทางข้างซ้าย !! ”

                               โกจิไม่รอหมุนหมุนตัวครึ่งรอบในทันที  ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กชายทีมเวรูด บอดี้ฟันพลาดไปอีกดาบ  คราวนี้การทรงตัวของเขาเสียเอียงไปทางเท้าซ้ายพอดี  ซึ่งก็ตรงตามที่จินเจคาดคำนวณไว้แต่แรกแล้วจริงๆ

                          โกจิก้มตัวลงพร้อมตวัดเท้าขวาใส่เท้าซ้ายของเด็กชายทีมเวรูด บอดี้ในทันที      

                          “ โครม !!! ”

                             เด็กชายทีมเวรูด บอดี้ลงล้มอย่างไม่เป็นท่าในทันที  ไลท์พอต์ยที่แขนลดลงจาก 3000 หน่วย  เหลือ  2800 หน่วยในทันที  

                        “ เอาละ ต่อไปที่เหลือนายจะทำยังไงก็แล้วแต่นายก็แล้วกัน ”

                             จินเจยิ้มอย่างมีชัย  

                         โกจิตั้งท่าจะจับตัวเด็กชายทีมเวรูด บอดี้ยกขึ้น  แต่ก่อนที่เขาจะทำนั้นจินเจก็พูดขึ้นว่า

                         “ แต่ถ้านายอยากจะลองใช้ท่าที่ฝึกมาดูก็ได้นะ  ถือว่าเป็นการซ้อมมือเล่นๆ ยังไงละ ”

                             โกจิยิ้มอย่างไร้สมอง   พร้อมกับกำมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันชูขึ้นสูงเหนือหัว   เด็กชายทีมเวรูด บอดี้เมื่อเห็นเช่นนั้นก็พยายามที่จะลุกหนีแล้ว   แต่ก็คิดได้ว่าไม่น่าจะหลบทันจึงลองเสี่ยงกำดาบแน่นพร้อมกับเสือกแทงออกไปในทันที

                           “ เพ้ง !!! ”

                               ดาบในมือของเด็กชายทีมเวรูด บอดี้หักเป็นสองท่อนในทันที   ไม่น่าเชื่อว่าดาบที่หลอมจากเหล็กกล้าไม่สามารถทนทานการโจมตีจากกำปั้นคู่ของโกจิได้      

                           ในเมื่อขนาดดาบยังไม่สามารถทนได้ แล้วคนจะทนได้หรือ ?

                               คนย่อมทนไม่ได้เช่นกัน  กำปั้นพุ่งเข้าใส่ท้องของเด็กชายทีมเวรูด บอดี้  ซึ่งล้มอยู่กับพื้นเข้าอย่างจัง

                           ไลท์พอต์ยของเด็กชายทีมเวรูด บอดี้เหลือ 0 หน่วยในทันที      ไม่ว่าใครก็อดตะลึงไม่ได้กับกำปั้นคู่ของโกจิ    พลังอะไรจะร้ายแรงปานนี้  

                         แม้แต่ดีว่ายังอดไม่ได้ที่จะพยักหน้ายอมรับ  ส่วนไซโคร แนชกลับแย้มยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยราวกับไม่กลัวเกรงกำปั้นนั้นเลยแม้แต่น้อย

                         “ โอ้วววว ไม่น่าเชื่อเลยครับ  ผู้เข้าแข่งขันโกจิสามารถจบการแข่งได้อย่างรวดเร็วมากครับ   พลังกำปั้นของเขานั้นช่างเป็นพลังที่น่าสะพรึงกลัวมากเลยทีเดียว  นี่ถ้าไม่ได้ใส่ชุดเกราะป้องกันไว้แล้วละก็คงจะนึกสภาพไม่ออกเลยทีเดียวละครับ ”

                              เด็กชายนักประกาศเหลียวดูเด็กชายทีมเวรูด บอดี้ที่ยังคงนอนอยู่บนเวที สงสัยจะจุกเหมือนกันถึงแม้ใส่ชุดเกราะป้องกันแล้วก็ตาม     คิดแล้วก็อดขนลุกไม่ได้ถ้าตัวเองต้องโดนเข้า

                         เด็กชายนักประกาศตั้งสติได้แล้วก็รีบประกาศต่อในทันที

                          “ และผู้ชนะการประลองคู่แรกก็ได้แก่ทีมเอ็ดดี้ครับ   ถ้าครั้งต่อไปทีมเอ็ดดี้ยังชนะอีกละก็  เขาก็จะเป็นฝ่ายชนะในทันทีคร๊าบบบบบบ ”

                          ก็อบหัวเราะ เฮอะ ก่อนที่จะเตรียมตัวก้าวขึ้นบนเวที  

                       “ การแข่งครั้งนี้นายไม่จำเป็นต้องช่วยเราหรอกนะ  แค่ทีมกระจอกๆ พรรคนั้นสบายมาก  ”

                          จินเจไม่ตอบ  จินเจคล้ายไม่ได้ยินที่ก็อบพูดด้วย  เขาเพียงแต่ยิ้มเล็กน้อย  แต่รอยยิ้มนั้นคล้ายกับพูดว่า     “ แล้วอย่าแพ้ขึ้นมาก็แล้วกันละ “  

                          





                        “ เอาละครับ คู่ต่อไปเมื่อพร้อมแล้วละก็ขอให้ผู้เข้าแข่งขันขึ้นบนเวทีได้เลยครับ ”

                           เด็กชายนักประกาศกล่าว   พร้อมกันนั้นเด็กชายร่างใหญ่จากทีมเวรูด บอดี้ก็ก้าวขึ้นบนเวทีพร้อมกับขวานคู่ในมือ     ในขณะที่ก็อบยังคงยืนกอดอกอยู่ตรงข้างเวที          

                       เด็กชายร่างใหญ่รู้ว่า  เขาจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด  เพราะถ้าเขาแพ้ครั้งนี้ก็หมายถึงว่า ทีมเขาจะต้องแพ้แน่นอน   เพื่อนร่วมทีมของเขาก็เตือนว่าอย่าประมาทคู่ต่อสู้เด็ดขาด   แต่เมื่อมาเห็นท่าทางของก็อบแล้วเด็กชายร่างใหญ่ก็ถึงกับยิ้มขึ้นมาในทันทีพร้อมกับกล่าว

                       “ ฮ่าๆๆๆ  ที่แท้ก็กลัวจนไม่กล้าที่จะก้าวขึ้นมาเลยหรอไง    ถ้ากลัวมากก็สละสิทธิก่อนก็ได้นะ ”

                           ก็อบได้ยินดังนั้นก็เกิดน้ำโหขึ้นมาในทันที    ก็อบประสานมือสองข้างของเขา  ซึ่งเป็นท่าที่นินจาส่วนใหญ่ใช้เวลาที่จะใช้วิชา หรือคาถาต่างๆ

                       พริบตานั้นบังเกิดควันกลุ่มใหญ่ขึ้นร่างของก็อบก็หายไปเสียแล้ว      

                      เด็กชายร่างใหญ่ถึงกับตะลึงตะลานไปแล้ว  ก็อบไม่ได้อยู่บนเวที  งั้นตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนแล้วละ ?

                          “ พึ่บ !!!”

                          “ ไม่ต้องห่วง แกไม่รอดแน่  ไอ้พวกสวะ ”

                          ที่แท้ก็อบกลับยืนอยู่ด้านหลังของเด็กชายร่างใหญ่ นานแล้ว     เด็กชายร่างใหญ่เมื่อได้ยินก็อบพูดเช่นนี้ถึงกับขนลุกทั้งกายในทันที  แต่ก็ยังพยายามกลั้นอารมณ์ไว้ได้

                       “ เหอๆ ใครกันแน่ที่ไม่รอด   คิดว่าเล่นกลเด็กๆ แค่นี้แล้วเราจะกลัวเรอะยังไง ”

                          ก็อบไม่ตอบ แต่ในพริบตานั้นเขาก็หายตัวไปแล้ว        ตอนนี้ก็อบยืนอยู่ตรงข้ามกับเด็กชายร่างใหญ่แล้ว          

                    



                        เด็กชายนักประกาศเมื่อเห็นท่าทีว่า  ทั้งสองคนนี้อยากจะสู้กันเต็มที่แล้วจึงรีบประกาศเริ่มการแข่งขันขึ้นในทันที  

                            “ เจ้าตัวใหญ่นั่นไม่น่าไปยั่วโมโหมันเลยให้ตายสิ  งานนี้ท่าทางศพจะไม่สวยเสียแล้ว   เฮ้อ อดแสดงฝีมือกันพอดีเรา ”

                             แซฟเบริน์ถอนหายใจพูด พร้อมกับส่ายหน้า   ดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงทีมตรงข้ามมากว่าเพื่อนของตัวเองเสียอีก

                            

                               เมื่อได้ยินประกาศเริ่มการแข่งก็อบก็ไม่รอช้าแล้ว    เขาพุ่งตัวตรงไปยังเด็กชายร่างใหญ่ในทันที          ความเร็วของการพุ่งตัวนั้นเรียกได้ว่า  พัฒนามากกว่าครั้งแรกที่วาเห็นเสียอีก      เรียกได้ว่า  แทบจะเร็วกว่าดีว่าเสียอีก        

                          นี่หรือความสามารถที่แท้จริงของคนที่เรียกตัวเองว่า นินจา !!!

                              “ ปัก !! ”

                              เด็กชายร่างใหญ่ถูกหมัดของก็อบซัดเข้าใส่ท้องอย่างจัง  ถึงกับต้องกระเด็นลอยหมุนไปข้างหลังเลยทีเดียว   ขวานคู่ในมือทั้งสองข้างหลุดออกจากมือของเขาแล้ว

                       แต่ไม่ทันที่เท้าของเด็กชยร่างใหญ่จะสัมผัสพื้น    เขาก็ถูกซัดศอกใส่ก้านคอจากทางด้านหลังในทันที     ความเร็วในการลงมือของก็อบเรียกได้ว่า  รวดเร็วจนแทบจะมองไม่ทันจริงๆ

                      “ กระบวนท่าหมื่นเงาสังหาร !!!! ”

                     ร่างของเด็กชายร่างใหญ่ถูกโจมตีอย่างต่อเนื่อง    ร่างของก็อบคล้ายดังเงา  โผ่ลไปโผ่ลมาทางซ้ายทีขวาที บ้างก็โผ่ลมาจากด้านหลังโจมตีอัดใส่เด็กชายร่างใหญ่อย่างต่อเนื่อง    

                      วาเมื่อเห็นการโจมตีของก็อบในครั้งนี้  ก็เริ่มหมดความมั่นใจที่จะเอาชนะก็อบให้ได้แล้ว    เขาคิดว่าถ้าโดนอย่างนี้เขาคงจะไม่มีเวลาใช้กล หรือซัดไพ่ออกไปได้แน่นอน

                       “ โครม !! ”

                          เด็กชายร่างใหญ่ล้มลงกับพื้นแล้ว  แสดงว่ากระบวนท่าหมื่นเงาสังหารของก็อบใช้ออกจนครบกระบวนท่าแล้ว  

                      เด็กชยร่างใหญ่พยายามจะยันตัวลุกขึ้น   แต่แล้ว.........

                      “ ปัก !!! ”

                          เด้กชายร่าใหญ่ถูกเท้าข้างขวาของก็อบกดทับเอาไว้แล้ว     ไลท์พอต์ยของเด็กชายร่างใหญ่ในตอนนี้เหลือเพียงแค่   500 หน่วยเท่านั้น  

                       ก็อบจ้องมองมายังวา ซึ่งนั่งอยู่   พร้อมกันนั้นบนมือของเขาก็เพิ่มมีดสั้นนินจาขึ้นมาสามเล่มตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้  

                       สายตาของก็อบที่จ้องมองมายังวา  ราวกับต้องการจะพูดกับวาว่า   “ ดูไว้ซะ  ถ้าแกโชคร้ายมาเจอกับข้าเข้าละก็  สภาพของแกก็จะไม่ต่างกับเจ้านี่ ”

                            มีดนินจาถูกซัดออกแล้ว

                        มีดทั้งสามปักใส่บริเวณคอหอยของเด็กชายร่างใหญ่  ทำให้ไลท์พอต์ยของเด็กชายร่างใหญ่เป็น 0 หน่วยในทันที !

                             เด็กชายร่างใหญ่แม้ใส่ชุดเกราะอยู่ก็ตะลึงตะลานแทบจะเป็นลมพับไปแล้ว    การโจมตีของก็อบสมกับเป็นนินจาเสียจริงๆ   รวดเร็ว ไร้เงา และรวบรัด   แต่สำหรับว่าแล้ว ดูออกจะอำมหิตไปด้วยซ้ำ

                          

                              “ โอ้วววว  เป็นการลงมือที่รวดเร็วมากครับ   ไม่น่าเชื่อว่าผู้เข้าแข่งขันทีมเวรูด บอดี้ยังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรก็แพ้เสียแล้ว   และจากผลการแข่งขันคู่นี้สรุปได้ว่า  ทีมเอ็ดดี้ เป็นฝ่ายชนะคร๊าบบบบบบบบ ”



                              เสียงปรบมือดูเหมือนจะมากกว่าคู่แรกที่ประลองเสียอีก   ถึงแม้พวกแก๊งเอ็ดดี้จะไม่ใช่คนดี  แต่หลายคนก็อดทึ่งกับฝีมือของพวกเขาไม่ได้เช่นกัน



                            

                           “ เขาเก่งเหมือนกันนะครับเนี่ย   ถ้าต้องมาเจอกับทีมเราก็ท่าทางจะลำบากเหมือนกัน ”

                                ดีว่าหันมายิ้มให้กับวา   ท่าทีของดีว่าดูสงบมากถึงแม้จะพูดว่าจะลำบากถ้าต้องเจอกับทีมเอ็ดดี้ก็ตามที  

                           “ หวังว่าพวกเราคงไม่ต้องเจอกับทีมนั้นนะ  ยิ่งกับเจ้าก็อบด้วยเนี่ย ท่าจะต้องแย่แน่ๆ เลย ”

                               “ นี่เพิ่งจะการประลองคู่ที่สองเองนะ   ก็ไม่อยากจะสู้แล้วหรอ   อีกหน่อยนายต้องเจอพวกที่โหดกว่านี้อีกเยอะนะ  เข้มแข็งหน่อยสิ ”

                                 โซเฟียพูดกับวา  ดูท่าทางคราวนี้เธอดูจริงจังมาก

                             “ ไม่หรอกครับ  คุณวาไม่ใช่คนที่จะท้อแท้ง่ายๆ อย่างนั้นหรอกครับ    ผมรู้ว่าเขาเพียงแค่พูดไปอย่างนั้นเองจริงไหมครับ ”

                                   ดีว่าช่วยพูดแทนวาให้  ส่วนวานั้นได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มเท่านั้น        “ ดีว่านี่ช่างเป็นคนดีจริงๆนะ ”   วาคิดเช่นนั้น     แต่ก่อนที่วาจะได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น  เขาก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งหนึ่ง เมื่อได้ยินเด็กชายนักประกาศกล่าว  

                             “ ต่อไปเป็นการประลองคู่ที่สามระหว่างทีมเชน และทีมมิราเคิลคร๊าบบบบบบบบบบ !!!! ”

                                 หา นี่เป็นตาที่เขาจะต้องประลองจริงๆ แล้วหรอเนี่ย    เขายังไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยนะเนี่ย  

                                 “ นี่ ทำไมไม่มีใครบอกเราเลยว่า เราจะประลองเป็นคู่ที่สามน่ะ ”

                                 “ ก็เพราะไม่อยากให้คุรเด๋อตื่นเต้นยังไงละ ”

                                 โซเฟียยิ้ม พร้อมกับแลบลิ้นแกล้งวา        จากนั้นเธอก็หยิบด้ามเพลิงอัคคีก็ถูกห่อด้วยผ้าอย่างมิดชิด พร้อมกับลุกขึ้น

                             ส่วนทางด้านดีว่า และไซโร แนชนั้นดูเหมือนกับว่าพร้อมตั้งแต่แรกแล้ว





                                 “ ถ้าทั้งสองทีมพร้อมแล้ว ขอเชิญส่งตัวแทนมาทายหัวเรียญข้างบนเวทีได้เลยครับ ”

                                เด็กชายนักประกาศกล่าวอย่างรวบรัด  

                             วาเองก็ลุกขึ้นแล้วเช่นกัน  อาวุธของเขานั้นพร้อมอยู่แล้ว  ไพ่ทั้งสำรับของเขานั่นเอง   นั่นคืออาวุธเดียวที่มีอยู่ในตอนนี้          

                             ดูๆ ไปแล้ววาเป็นคนที่ใช้อาวุธ และรูปแบบการโจมตีที่น่าจะแปลกประหลาดสุดในกลุ่มของเขาก็ว่าได้       ไซโคร แนช และโซเฟียต่างก็ใช้ดาบเป็นอาวุธ ซ้ำดาบของทั้งสองคนยังมีพลังพิเศษแอบแฝงอยู่ด้วย        ส่วนดีว่านั้นก็ใช้กระบี่ที่ดูธรรมดาเล่มหนึ่ง  แต่กระบี่เมื่ออยู่ในมือดีว่าก็ไม่ใช่กระบี่ธรรมดาแล้ว

                               แล้วอาวุธของวาจะมีอะไรที่พิเศษเหมือนของเพื่อนร่วมทีมของเข้าบ้างไหม ?



  

                                 วาสลัดความตื่นเต้นออกไปจากตัว  พร้อมกับค่อยๆลุกขึ้น   ตาของเขามองตรงไปงยังข้างหน้าด้วยสายตามุ่งมั่น   พร้อมกับกำสำรับไพ่ของเขาไว้แน่น    

                                 ไซโคร แนชมองดีว่า โซเฟีย และวา  เมื่อเห็นว่าทั้งหมดพร้อมแล้วก็เอ่ยคำ

                                “ เอาละในเมื่อพร้อมแล้วละก็.......... ”

                                  พร้อมกับชีนิ้วไปข้างหน้า

                                “ ไปลุยกับมันได้เลย !!!”

                                    







                                                       _____________________________________________