you're distorted บ้าชะมัด! ดันไปหลงรักยัยจอมเพี้ยน

ตอนที่ 6 : you're distorted ; โลกกลมพรหมลิขิต ?

4

โลกกลมพรหมลิขิต ?

วันนี้ฉันต้องไปเจอยัยโอเปิ้ลและผองเพื่อนทั้งหลาย... แน่นอนว่าโดนบังคับ -_-; ฉันไม่น่าเผลอไปรับโทรศัพท์จากพวกมันเลยจริงๆ พอจะคิดภาพออกว่ายัยพวกนั้นคงโวยวายแหลกลานพร้อมกับถามไม่หยุดชัวร์ทั้งเรื่องเจอาร์แล้วยังเรื่องหมั้นที่ฉันเผลอหลุดปากไป นาฬิกาทรายคนสวยคอนเฟิร์มค่ะ - -b

และซึ่งวันนี้เป็นวันที่นักเรียนมัธยมที่ 5 - 6 ต้องมาทำซุ้มทำแสตนด์ทำคัทเอาท์ซ้อมกีฬาบลาๆ เนื่องมาจากงานกีฬาสีซึ่งจะจัดภายในสามเดือนหน้า ไอ้โรงเรียนไฮโซนี่ก็เว่อร์ซ้า =____= จัดซะอย่างกับงานแต่งงานผู้อำนวยการหน้าย่น (ขณะนี้อายุห้าสิบกว่าๆ แต่คุณเธอก็ยังคงครองตำแหน่งคานทองที่ไม่มีวี่แววจะตกลงมาแต่อย่างใด...)

เออ ก็อย่างที่พล่ามมานั่นแหละ มันเลยนัดฉันมาที่โรงเรียนไง -_- ฉันล่ะเสียว กลัวว่าจะเจอนังตานีจริงๆ ดันไปหยอกเล่นไว้ซะเยอะ (หยอกเล่น?) แต่คงจะไม่เจอหรอกมั้ง เพราะตอนนี้มันก็เพิ่งจะแปดโมงกว่าๆ แถมตลอดทางที่ฉันเดินเข้ามายังพอจะนับคนที่เดินสวนได้เลย

“ยัยทรายยยยย วอทซัพ โย่วเย่ๆ มันยังคิดถึงเธอนะอ๊ะอ๊ะอ๊า” เสียงแปร๋นๆ นี่ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกเสียจากโครเซ็ท หนึ่งในบรรดากลุ่มเพื่อนฉันนี่เอง

“หวัดดี ไม่ได้เจอกันนานเชียววู้ๆ =_______= ทำไมแกถึงได้คึกขนาดนี้”

“เอ้าก็เพราะชีวิตต้องโดนทำร้ายยยยย”

“ชีวิตแค่โดนทำร้าย” ฉันแก้

“เออนั่นแหละ” ทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย “แกรู้มั้ยว่าฉันรอมานานม้ากมาก ยังไม่มีใครมาด้วยซ้ำง่ะ ทั้งๆ ที่มันนัดกันตั้งแต่แปดโมง TOT”

“ตอนนี้แปดโมงเจ็ดนาทีกับอีกสิบสองวิ... =_=”

“ฟังให้จบก่อนเซ่ยัยดอกส้มสีทอง”

“อุ๊ย เรื่องนั้นเรยาร้ายมาก ฉันล่ะอยากจิกหัวมันมาตบๆๆๆ...เอ่อ แล้วไง” พอเห็นหน้าสวยๆ นั่นทำถมึงทึงฉันเลยรีบหุบปากอย่างรู้งาน เวลายัยโครเซ็ทอาละวาดนี่...หืม ไม่อยากจะบรรยายออกอากาศ -_-

“เออดี ก่อนที่ฉันจะกลายร่างเป็นเด่นจันทร์พร้อมข่วนหน้านังเมียน้อยซักทีสองที” ริมฝีปากอิ่มเบะออกพลางพูดต่อ “ก็ไอ้บ้ากัปตันน่ะเซ่ TOT คือฉันทะเลาะกับมันชะม้า ไอ้ความที่เป็นผู้หญิงยิงเรือมีมารยาสาไถยสามารถตอแหลและประชดแดกดันได้ทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการแล้วยะ...”

“ขอเนื้อไม่เอาน้ำ =_=”

“เออ ก็ที่จริงวันนี้เป็นวันครบรอบเป็นแฟนกัน 7 ปีง่ะ แล้วฉันก็ต้องมาเจอกับพวกแกใช่มั้ยล้า T_T ทีนี้ไอ้บ้ากัปตันมันก็ไม่ยอมให้ฉันมาเว้ย ทั้งๆ ที่อุตส่าห์บอกว่าจะอยู่แค่ครึ่งวัน เมื่อวานเลยทะเลาะกันใหญ่บลาๆๆๆ ไอ้ฉันก็พูดเล่น ย้ำว่าพูดเล่นนะ ว่าจะรีบออกมาตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง จะได้ไม่เจอหน้าคนแถวนี้ เหม็นขี้หน้าจะแย่อยู่แล้ว เท่านั้นแหละ มันก็ดั๊นบ้าจี้จะไปส่งฉันตั้งแต่ตีสี่ครึ่งจริงๆ ไอ้เราน่ะเหรอ กลัวจะเสียฟอร์ม เลยเชิดหน้าชูตากระโดดขึ้นรถเข้าโรงเรียนเป็นคนแรก และนั่งรอพวกแกมาสามชั่วโมงกว่านี่แหละโว้ย อ๊ายยยย พูดแล้วเจ็บใจ๊เจ็บใจ คอยดูนะ! กลับถึงบ้านเมื่อไหร่ฉันจะกระชากหนังหัวมันมาทำยำสาหร่ายให้รู้แล้วรู้รอด! อาถรรย์เลขเจ็ดนี่มันช่างน่าถีบสุดๆ ไปเลยค้า”

นี่ฉันกำลังนั่งฟังพระสวดชินบัญชรหรือยายแก่วัยเก้าสิบปลายๆ บ่นอยู่เรอะ -_-

และกัปตันที่ว่าก็คือหนุ่มสุดหล่อฮอตฉ่า ว่าที่คุณแฟนของยัยเพื่อนคนนี้นี่เอง แต่เพราะฉันรู้จักอีนังกัปตันมาตั้งแต่ป.5 พอเห็นหน้าหล่อๆ มันมาทีไรก็เบื่อจะแย่อยู่ละ

“อ่าอืม จบแล้วหรือไร”

“นี่แกจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ =_=”

“ใจเย็นๆ น้า แล้วก็หันหน้ามาคุยกันดีๆ”

“ไม่มีความเห็นใจ! ที่นี่มีแต่ความถูกต้องงงงง!”

“ขออภัยเพคะคุณเด่นจันทร์”

“ช่วยฮาซักนิดก็ได้นะ -_-” ยัยโครเซ็ทถอนหายใจหน่ายๆ หลังจากปล่อยสโลแกนของนางร้ายในละครออกมา “จริงสิ ว่าแต่เรื่องหมั้นนี่หมายความว่ายังไงฮะ! ฉันลืมไปได้ยังไงเนี่ย O_O”

แอร๊ย คิดเหมือนกันเลย ฉันลืมไปได้ยังง๊ายยยย TOT

“ก็เอ่อ มันไม่มีอะไรมากหรอก”

“แล้วอะไรที่ว่ามันคืออะไรล่ะยะ!”

“ก็คืออะไร...”

“…”

“อะไรที่แปลว่า what ไง ฮ่าๆๆๆ”

“=_________=”

ใบหน้าเยี่ยงนี้คือการบ่งบอกว่าตูพูดอะไรออกไป...

“เย่ มากันครบแล้วสินะ~” และก็เป็นยัยโอเปิ้ล แกนนำของกลุ่มนั่นเองที่ขัดจังหวะการสนทนาระหว่างเรา พอมองไปข้างหลังก็พบกับบรรดาเพื่อนทั้งหลายอันได้แก่ แครอท บลูม่า แฟรี่และโบกี้ ในมือแต่ละคนต่างถือเสบียงขนมมาเพียบ ไม่มงไม่มีอุปกรณ์อะไรที่จะมาทำกีฬาสีแม้แต่น้อย... พวกเธอช่างรักคณะอู่ทองจริงๆ

กลุ่มของฉันมีกันเจ็ดคนนี่แหละ คบกันมาตั้งแต่ป.1 ยัน ม.6 แล้ว ช่างจงรักภักดีต่อกันยิ่งชีพ =_= แถมยังสวยๆ น่ารักแอ๊บแบ๊วกันทั้งนั้น คงจะมีฉันคนเดียวที่เป็นอีกาในฝูงหงส์ พูดแล้วอยากร่ำไห้ TOT

แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปากทัก ทุกคนก็รีบเข้ามาดึงฉันไปแหมะกับม้านั่งใกล้ๆ พร้อมจับจองพื้นที่ราวกับเตี๊ยมกันมายังไงยังงั้น

“เอาล่ะ เรื่องนังเจอาร์เรื่องแรก แกเป็นไงบ้างอ่ะ ฮึ่ย! พูดถึงมันแล้วคันส้นเท้าจริงๆ” ยัยโอเปิ้ลเปิดประเด็น

“ก็ไม่เป็นไงหรอก”

“ถุย! ตอแหล!”

หนอย แล้วจะให้มันเป็นยังไงล่ะฟะยัยบลูม่า

“เออ ก็มันทิ้งฉันไงว้อย อยู่ๆ ก็บอกเลิกอย่างไร้สัญญาณเตือนภัยล่วงหน้า เลยอกหักรักคุดแอบชอบตู๊ดมาครึ่งปี”

“เฮ้ยยยย เจอาร์เป็นเก้งเรอะ”

“ประชดง่ะ”

“=_= ขอบคุณ”

“แล้วแกไม่เสียใจเลยเหรอวะ เห็นยัยโอเปิ้ลบ่นว่าแกจะตรอมใจตายอยู่รอมร่อ” ยัยแฟรี่ถามบ้างพร้อมกับตักไอติมกะทิลุงแหนมใส่ปาก

“ฉันคงจะหัวเราะอย่างแช่มชื่นมีความสุขมั้ง ”

“ตะโกนคำนี้ไปเลยให้ดังๆ อิสออร้าย~ ทิ้งฉันไว้มันก็ดีมันก็ดี ได้ฟรีอีกคร้างงงงง”

“อย่ามาพี่บี้ตอนนี้ยัยโคนม” พูดไม่ทันจบยัยแครอทก็ยัดช็อกโกแลตในมือตัวเองเข้าปากยัยโครเซ็ท จนเจ้าตัวแทบหงายหลังก่อนจะทำหน้าบึ้งตึง

“:-(” แต่ยังคงเคี้ยวของหวานที่อยู่ในปากหนึบหนับ -_-

“ปัทโธ่ นึกว่าจะมีอะไรเด็ดๆ อุตส่าห์รอฟัง เชอะ” ยัยโบกี้บอกขณะทื่กำลังง่วนในการเพ้นท์กระต่ายลงบนเล็บงามๆ ของคุณเธอ

“ไม่ๆๆ! มีอีกเรื่อง” และก็เป็นยัยโอเปิ้ลอีกตามเคยที่ขัดขึ้นมาพร้อมจ้องหน้าฉันเขม็ง “เรื่องหมั้นล่ะยะ! หมั้นกับใครอะไรยังไง ที่มาเป็นอย่างไร แล้วตกลงพ่อแม่แกบังคับงั้นเหรอ O_o”

เฮือกกกกกกกก!

เชื่อมั้ย ว่ามันเป็นคำถามที่ไม่อยากตอบที่สุด -_____-^

“เออใช่! ฉันลืมเลยนะเนี่ย ว่าไงๆๆ”

“ก็...เอ่อ พ่อให้ฉันไปดูตัวง่ะ”

“อืมมม ไม่ใช่เรื่องแปลก สำหรับครอบครัวนักธุรกิจพันล้าน” ยัยแฟรี่พึมพำและจ้วงไอติมถ้วยที่สองต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ

“แล้วทำไมต้องหมั้นล่ะวะ?”

นั่นเด่ะ ก็ยังงงอยู่เหมือนกันเนี่ย =_=

“ก็หมั้นไม่ได้เป็นพิธีอะไรหรอก เดี๋ยวก็คงถอนทีหลังอ่ะมั้ง” ฉันตอบไปตามที่พอจะรู้

“แกทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติธรรมด๊าธรรมดาสำหรับเด็กสาวอย่างเราที่จะไปหมั้นกับใครก็ได้ -_-”

“ฮึ่ยยยยย แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ” ฉันเบ้ปากพลางคว้าซันไบท์ในมือยัยแครอทมากินบ้าง

“ประเด็นมันอยู่ที่ว่า...” เจ้าของซันไบท์เกาคางแกรกๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ใครกันล่ะที่เป็นคู่หมั้นแก!?”

“เหอะ คู่หมั้นงั้นเหรอ =_=” นึกถึงอีตาบ้านั่นแล้วคลื่นไส้ปวดหัวตัวร้อนจะเป็นลมเสียจริง “พูดไปพวกแกก็ไม่รู้จักหรอก”

“บ้าน่า พวกฉันอาจจะรู้จักก็ได้ แล้วชื่อเสียงเรียงนามอะไรงี้ล่ะยะ” ยัยบลูม่าถามต่อ

“เอ่อ...ไม่รู้สิ พ่อแค่บอกให้หมั้นแค่นั้นเอง” และฉันก็เลี่ยงที่จะไม่บอก ได้แต่หลบสายตาจับผิดของเพื่อนในกลุ่ม ขืนบอกไปก็มีแต่จะวุ่นวายเปล่าๆ ยังไงฉันกับหมอนั่นก็ไม่มีทางลงเอยกันด้วยดีหรอกน่า!

“งั้นเหรอ? แน่ใจนะว่าแกไม่รู้ ทั้งๆ ที่ไปดูตัวนี่นะ?” ยัยโครเซ็ทพูดขึ้นบ้างหลังจากเขมือบช็อคโกแลตชิ้นโตลงท้องไปเรียบร้อย

“เออสิยะ ก็เอ่อ...มันมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ” ฉันรับคำลวกๆ ก่อนจะรีบเปลี่ยนประเด็น “ว่าแต่เราต้องทำอะไรกันบ้างอ่ะ ห้องเรารับผิดชอบแสตนด์กับซุ้มใช่ป่ะ”

“ไม่แน่ใจแฮะ แต่เหมือนจะใช่แหละ -_-;”

“แกเคยแน่ใจอะไรในชีวิตบ้างล่ะยัยโบกี้”

“แล้วจะทำไมยะ นังบลูม่า เมียเบจิต้าแห่งดราก้อนบอล -__-”

“โทษที ไม่เคยดูว่ะ”

“เออ งั้นเชิญดูชินจังจอมแก่นของแกต่อไป”

“อุ๊ยๆ พูดแล้วอยากดูโดเรมอนจัง”

“ดูจนเบื่อแล้วอ่ะ เซเลอร์มูนดีกว่า”

“อีเด็กมัดผมแกละ ที่เอาแต่พูดว่าข้าคือตัวแทนแห่งดวงจันทร์ จะลงทัณฑ์แกเองน่ะเหรอ -_- ปัญญาอ่อนชะมัด”

“หน็อยยยย แล้วทีกล้วยหอมจอมซนบีหนึ่งบีสองของแกละยะ”

แล้วมันก็ทะเลาะกันเพียงเพราะฉันถามถึงแสตนด์และซุ้ม... =_______=

อ๊อดดดดดด! ตุงตุ่งตุ๊ง

‘ขณะนี้เวลาเก้านาฬิกาตรง ขอให้นักเรียนห้องใดที่รับผิดชอบหน้าที่ต่อคณะสี มารวมทำงานกันตามสถานที่ที่กำหนดไว้ โดยที่คณะสุโขทัยได้เลือกสถานที่เป็นอาคารคหกรรม คณะรัตนโกสินทร์ให้อยู่ภายในสนามเทนนิส คณะอยุธยาแถบบริเวณสระบัว คณะเชียงแสนที่ตึกเกษตรกรรม และคณะอู่ทองใต้อาคารของ English program ค่ะ โดยทางโรงเรียนจะให้คณะครูอาจารย์เป็นผู้ควบคุมดูแลบางส่วนและตรวจหานักเรียนที่ไม่เข้าร่วมทำกิจกรรม หากเกินเก้าโมงสามสิบนาทีเป็นต้นไป ผู้ใดที่ยังไม่เข้าคณะสีของตัวเองและไม่อยู่ภายในบริเวณที่กำหนด จะถูกหักคะแนนความประพฤติเป็นศูนย์ สุดท้ายนี้ขอให้นักเรียนทุกคนโชคดี วันนี้มีเวลาทำหน้าที่ส่วนของตนถึงเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาเท่านั้นนะคะ และอย่าลืมว่าทางโรงเรียนกำหนดให้สิ้นสุดกิจกรรมถึงวันที่ 1 เมษายนเท่านั้น ขอบคุณค่ะ’

ออดกับเสียงประกาศทำให้ยัยสองตัวที่เถียงกันอยู่หุบปากฉับพลัน ทุกคนนั่งฟังเสียงที่ดังออกมาจากลำโพงข้างต้นไม้พลางทำสีหน้าหน่ายๆ กันเป็นแถบแถว

“โอ๊ย ขี้เกียจจังโว้ย แค่ปีที่แล้วก็หนักหนาจะแย่อยู่แล้วนะ =_= ปีนี้เราต้องซ้อมแสตนด์ให้พวกน้องม.ต้นอีก น่าเบื่อชะมัด” ยัยโอเปิ้ลบ่นเป็นคนแรกก่อนที่ทุกเสียงจะตามมา...ตามมา...และตามมา ยกเว้นฉันซึ่งไร้ความคิดเห็นใดๆ ทั้งสิ้นเพราะเฉยๆ อยู่แล้ว -O-;

“ยังไงอู่ทองก็ได้รองโหล่ทุกปีอยู่แล้วนี่หว่า ปล่อยวางเสีย” โบกี้

“เออ ฉันลงวิ่งไปด้วยนี่หว่า ลืมเลย TOT ตอนนั้นมันคึกๆ ง่ะ” โครเซ็ท

“แอบอู้เอาได้ป่ะวะ ดีนะเนี่ยที่ใต้อาคาร EP ติดแอร์ จะได้งีบได้สะดวก” บลูม่า

“ฉันเกลียดเด็ก -____-” แครอท

“ก่อนหน้านั้นฉันขอกินขนมให้หมดก่อนเก้าโมงครึ่ง” แฟรี่

สุดท้ายก็จับกลุ่มเม้าท์กันนิดๆ หน่อย ก่อนจะเก็บขนมส่วนหนึ่งไว้ตุนตอนทำงาน (ส่วนหนึ่งที่ว่านี่โคตรเยอะเลยค่ะ ให้ตายเถอะ)

“ฮ้าวววว แค่เห็นอุปกรณ์กองอยู่ตรงหน้าก็อยากหลับแล้วอ้ะ -O-;” ฉันหาวหวอดๆ ก่อนจะหยิบกรรไกรมาตัดผ้าม่านสีดำอย่างเฉื่อยชา

ห้องฉันลงมติทำบ้านผีสิง =_= พระเจ้า! อยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องวุ่นวายมาให้ทำกันทั้งนั้น ตอนแรกยัยโอเปิ้ลเสนอเมดคาเฟ่แต่ก็โดนค้านอย่างไม่ต้องสงสัย... และคนที่เสนอหัวข้อบ้านผีสิงก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกเสียจากยัยแครอท -__-+ แค้นนี้ฉันจะไม่ลืมไปชั่วชีวิตตตตต ยัยผักสีส้มรสชาติน่าอ้วก!

“นี่ๆ พวกหล่อนกลุ่มนี้น่ะ มาทำคัทเอาท์แทนซิ ทำงานช้าอย่างนี้ชาติหน้าคงจะเสร็จเนอะ” นังจีจี้ กระเทยควายล่ำบึ้กประจำห้องเดินเข้ามาหากลุ่มฉันพร้อมสะบัดเหาบนวิกสีบลอนด์ของยัยนั่นไปมา -_- ปกติแล้วชื่อจริงมันชื่อจีรศักดิ์ด้วยนะ แต่กลับกระแดะเปลี่ยนเป็นจีจี้ ทั้งที่หน้าตาและหุ่นนักกีฬายกกล้ามไม่ได้ให้เลยแท้ๆ หล่อนช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร

“คัทเอาท์มันงานของห้อง 2 ไม่ใช่หรือไง” ยัยโบกี้ขมวดคิ้วใส่อย่างหงุดหงิดเพราะกำลังเพ้นท์เล็บรูปกระต่ายที่นิ้วนางข้างซ้ายอยู่นั่นเอง

“เหอะๆ งานไม่เดินเลยด้วยซ้ำทางนั้นน่ะ และถ้าห้องเราเจียดพวกไม่สำคัญนักออกไปช่วยบ้างคงจะพอไปรอดอยู่แหละ เอ้า จ้องหน้าฉันทำไมยะ ลุกๆๆ นู่นนนน! ไปหาไอ้พวกห้อง 2 ตรงข้างห้องพักครูไป”

ฉันแทบจะใช้กรรไกรในมือเสียบทะลุพุงยัยตุ๊ดนี่เสียให้รู้แล้วรู้รอด ปากดีจริงนะแก =_=

แต่ในที่สุดทุกคนในกลุ่มก็ได้แต่จิ๊จ๊ะกันเล็กน้อยเพราะไม่กล้าไปต่อกรกับผู้ฉิงร่างยักษ์นั่น -O-; ก่อนจะเก็บของกันแล้วระเห็ดไปทางห้องพักครู ซึ่งเป็นที่ทำงานของห้อง 2 อย่างที่ว่าไปนั่นแหละ

“สวัสดีสวีดัดจุ๊บอิๆ” ยัยแฟรี่ทักบรรดานักเรียนต่างห้องพร้อมพูดคุยกันอย่างสนิทสนม รวมทั้งคนอื่นๆ ยกเว้น...ฉันนนนน! TOT ซึ่งไม่รู้จักใครทั้งสิ้นยกเว้นกลุ่มตัวเองและเพื่อนในห้องบางคน โอ้ว ทำไมชีวิตนี้ช่างอาภัพเสียจริง

“นี่ๆ ยัยฉุนี่ชื่อนาฬิกาทราย มันเก่งนะ หัวศิลป์ใช่ย่อย เนี่ย เอามันไปจิกหัวใช้โลดดดด!” ว่าแล้วก็โยนงานมาที่ฉันทันที =_=

“ชื่อน่ารักจัง ฮ่ะๆ ฉันชื่อป๋อมแป๋มนะนาฬิกาทราย ยินดีที่ได้รู้จัก” ยัยป๋อมแป๋มปุ๋มปิ๋มปู้ดป้าด (?) หนึ่งในนักเรียนห้อง 2 พูดเป็นคนแรกก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าฉัน

“จ้า เหมือนกันนะ” ฉันยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเอื้อมไปจับมือสากๆ ของยัยนั่นตอบ

“เอ ว่าแต่ซีไลท์อยู่ไหนล่ะเนี่ย -.,-”

“ฮะ...ฮะ? ว่าไงนะ O_O!!!” ฉันปล่อยมือทันทีที่ได้ยินประโยคจากปากยัยโครเซ็ท ...ชื่อที่ไม่อยากได้ยินที่สุดในโลกก้องอยู่ในหูไปมาอย่างกับเครื่องเล่นเทปสะดุด

“ก็ซีไลท์ไงเล่า นี่แกไม่รู้จักงั้นเหรอ? หนุ่มฮอตของโรงเรียนเชียว อืม แต่ก็ไม่แปลกเพราะเขาเพิ่งย้ายมาได้เทอมเดียว *O* ยิ่งยัยเชยระเบิดอย่างแกคงจะไม่รู้อะไรอัพเดตกับเขานักหรอก ซีไลท์คนรู้จักทั้งโรงเรียนย่ะ! ว่าที่แฟนฉันในอนาคตอ่าน้า เคี้ยกๆๆๆ” ฉันจะฟ้องไอ้กัปตัน =____=

“แหะๆ ฉันก็รออยู่เหมือนกันนี่แหละ -..- ยังไม่เห็นทั้งแก๊งค์เลยอ่ะ ตั้งแต่เช้าแล้ว” พอพูดถึง ผู้หญิงทุกคนในที่นี้ก็ยิ้มหน้าบานเป็นจานกระด้งพลางทำหน้าเพ้อฝันราวกับแบรต พิตมาเยี่ยมเยียนโรงเรียนยังไงยังงั้น

บ้าน่า...ชื่อซีไลท์มันอาจจะโหลก็ได้ บ้า...บ้า บ้าใหญ่แล้ว!!

“อืม แต่ก่อนหน้านั้นฉันขอให้ทรายช่วยออกแบบคัทเอาท์หน่อยได้ม้า T^T พวกฉันนั่งคิดกันจนหัวแทบระเบิดแล้วอ่ะ โอ๊ะ เรียกฉันว่าแป๋มเฉยๆ ก็ได้นะ”

“อะ...อื้อๆ แล้วปีนี้อู่ทองได้ธีมอะไรล่ะ?”

หลังจากที่พูดคุยกันไปได้ซักระยะหนึ่ง ฉันก็ร่างคัทเอาท์ที่ว่านั่นขึ้นมาลวกๆ แต่ก็กินเวลาเกือบชั่วโมงแน่ะ คอนเซปหรือธีมที่ว่าก็คือเรื่องพลังสามัคคีในยุคน้ำแข็งอะไรซักอย่าง -_-; ดูสีฟ้าจะเสียเปรียบสุดเลยนะ เพราะแต่ละสีก็ได้ธีมที่คิดขึ้นได้ง่ายๆ ทั้งนั้น แต่สำหรับฉันที่ถูกปลูกฝังรักในศิลปะมาตั้งแต่สามขวบจึงไม่ยากเลยที่จะออกแบบมันน่ะ :-)

“เฮ้ย ทำไมสวยยยย >_<” เธอหมายถึงหน้าตาฉันใช่ม้า (ไม่ใช่)

“นี่ใช่อนุเสาวรีย์ป่ะ? มีทะเลกับหมีขั้วโลกด้วย อุ๊บ นี่มันเพนกวิ้นนี่หว่า หน้าเหมือนแกเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ มีพุงด้วย ก๊ากกๆๆ” ยัยบลูม่านั่งวิจารณ์ผลงานของฉันพร้อมกับหัวเราะร่าชี้โน่นชี้นี่ไปเรื่อย ชิ แกก็ลองมาทำเองสิยะนังเมียเบจิต้า -_-+

“อืม มีธงชาติไทยด้วยนะ ส่วนตรงนี้ก็มีสีสองสีที่ขัดแย้งกันอยู่นั่นแหละ” ฉันอธิบาย ส่วนทุกคนก็มองกันอย่างตั้งอกตั้งใจพร้อมชมกันอย่างไม่ขาดสาย ฮิๆ บอกแล้วไงว่าฉันเก่งงงงงง

“สุดยอดดดด ดีนะเนี่ยที่ทรายมาช่วย ไม่งั้นห้องเราแย่แน่ๆ -_-;”

“เอ่อ แต่จะบอกว่าฉันไม่ค่อยเก่งเรื่องลงสีนะ” ถึงฉันจะถนัดแกะสลัก วาดรูป แรเงา ออกแบบงานหรือแม้กระทั่งปั้นเครื่องปั้นดินเผาฉันก็สามารถทำได้ แต่เรื่องลงสี ผสมสี สีน้ำสีเทียนสีโปสเตอร์อะไรทั้งหลายแหล่ฉันกลับเกลียดมันเข้าไส้ไปเลยล่ะ -_-; สีร้อนสีเย็นฉันยังจำไม่ค่อยจะได้เลย

“ฉันเอาหัวเป็นประกันได้ =____= ตอนทำงานศิลปะ ยัยนี่ผสมสีผิดแถมยังละเลงงานซะเละไม่มีชิ้นดี” ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอกนะโบกี้ เชิญแกเพ้นท์นังกระต่ายปัญญาอ่อนนั่นต่อไปเถอะ -_-^

“อืมมม ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะห้องฉันก็มีคนลงสีเก่งอยู่เหมือนกัน ฮิๆ พวกซีไลท์นั่นแหละ เห็นหน้าหล่อๆ อย่างนั้นเก่งอย่าบอกใครเชียว”

ชื่อนี้อีกแล้ว! ว้ากกก เอามันออกป๊ายยยย

“เอ่อ ขอโทษนะ ทางฉันขาดคนขนถังสีอ่ะ รบกวนพวกเธอไปช่วยหน่อยได้มั้ย ซักสองสามคน” นายแว่นหนาเตอะเกาหัวตัวเองอย่างขัดเขิน

“ฉันไม่ว่าง” สุดยอด โคตรช่วยเหลือส่วนรวมไปเลย =_= ทุกคนในที่นี้พูดออกมาพร้อมกันอย่างหน้าตาเฉยโดยที่มิได้นัดหมาย

“เล็บฉันยังไม่แห้ง” แล้วมันใข่เวลาเพ้นท์เล็บมั้ย...โบกี้

“ปวดขี้ ไปห้องน้ำก่อน” ฉันเห็นแกนั่งอ่านชินจัง หัวเราะก๊ากๆ อยู่ตั้งนานสองนานนะ...โอเปิ้ล

“ปวดท้อง ไปห้องพยาบาลก่อน” ส่วนนังบลูม่า เมื่อกี้แกยังนอนเกาตูดอยู่ข้างๆ ฉันอย่างไม่ทุกข์ร้อนมิใช่หรือ

“เสียมารยาท คนกำลังคุยโทรศัพท์กับแฟน” สตอเบอร์รี่ที่สุดในโลกา แกกำลังถือโอโฟนกลับด้านอยู่รู้ตัวรึเปล่า โครเซ็ท

“กินขนมอยู่ ปากไม่ว่าง” แฟรี่...แกกินมาตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่รึไง นังตะกละ

“ครอกกก Zzz” ส่วนยัยผักเน่าสีส้มก็ไปเฝ้าพระอินทร์พร้อมหนุนตักฉันอยู่อย่างสบายใจเฉิบ

ทันใดนั้นทุกสายตาในที่นี้ก็มองมาที่ฉัน...ฉัน...ฉันคนเดียว ฉันที่นั่งหลังขดหลังแข็งวาดคัทเอาท์อยู่เกือบชั่วโมง ฉันที่ไร้ปากเสียงพร้อมทำงานให้อย่างไม่ปริปากบ่น ไม่เล่นไม่ซนและยังไม่หาข้ออ้างหลีกเลี่ยงการทำงานเพื่อส่วนรวม

“ง่ะ นาฬิกาทรายว่างใช่มั้ย มาช่วยหน่อย” แกคงอยากจะซื้อแว่นใหม่เร็วๆ นี้ใช่มั้ย =_=^ อะไรกัน อะไรก๊านนนน ซักวันฉันต้องเลิกคบกับยัยพวกนี้แน่เลยว้อย

เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนตายหายาก เพื่อนโง่ต้องหลอกใช้ แท่นแท่นแท้นนนนนน!

บ่นไปก็เท่านั้น...บทสรุปคือฉันต้องแปลงร่างเอาผ้าขาวม้าโบกหัวเป็นคนงานก่อสร้างแบกอิฐแบกปูนสินะ (อีนี่ก็เว่อร์ =_=)

“นาฬิกาทราย...เอ้า ไหวมั้ยสองถัง”

“สบายมากจ้า” (กัดฟัน)

“อ๋อ งั้นเอาไปอีกถังแล้วกันนะ”

“=()= เค้าประชด”

ในขณะที่ชายชาตรีหุ่นขี้ก้างอย่างอีตาแว่นซึ่งไม่รู้ชื่อ ถือถังสีขาวไปแค่ถังเดียว แต่เด็กสาวร่างบอบบางแสนสวยอย่างนาฬิกาทรายกลับต้องใช้สองมือน้อยๆ แบกถึงสามถัง...

กรี๊ดดดดดดดดดดด มันหนักนะโว้ยยยย! ฉันไม่ได้เป็นนารุโตะนะจะได้เสกคาถามหารัญจวญให้มันลอยไปถึงตึก EP อันแสนไกลโพ้นได้

มันไม่ฟังเสียงคร่ำครวญของฉันแม้แต่นิด กลับเดินผิวปากอย่างสบายอารมณ์พร้อมกับไปช่วยยัยชะนีที่อยู่ข้างหน้าถือด้วยท่าทีสุภาพบุรุษฉุดไม่อยู่ หนอยแน่ะ นังนั่นมันถือแค่ครึ่งถังเองนะ สำออยที่สุด!

ว่าแต่ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน วานใครบอกที (T^T )( T^T)

ฉันยืนมองสภาพตัวเองอันแสนจะทุเรศทุรัง กางเกงยีนส์สีน้ำเงินตัวเก่งถูกเปลี่ยนเป็นสีม่วงโดยปริยายเพราะนังสีเวรตะไลที่ไอ้แว่นมันทำหกใส่ฉัน แล้วยังเสื้อฟีฟี่สีขาวลายน้องกระต่ายบนเสื้อซึ่งได้กลายร่างเป็นกระโต่ยไปแล้ว (ใครเข้าใจมันมั่ง? -_-;) สายตาก็มองพื้นที่มีถังสีเจ้าปัญหาอีกถังที่ฉันต้องแบกไป แค่สองมือที่ถืออยู่ก็ไม่ไหวแล้วอ่ะ TOT จะเดินกลับมาเอาอีกทีก็ขี้เกียจ...

ในเมื่อมือไม่ว่าง ก็มีแต่...

เออ คุณคิดถูกแล้ว ...ไม่น่ามาเล่นนิยายเรื่องนี้เลยจริงๆ -_- พูดง่ายๆ คือฉันใช้ปากคาบสายพลาสติกที่ห่อหุ้มถังไว้อยู่นั่นเอง ไอ้แว่น...ถ้าฟันฉันหลุดไปแม้แต่ซี่เดียวแกต้องรับผิดชอบบบบบบบ!

โอ๊ยยย เจ็บฟันๆๆๆ TAT

ฉันรีบเร่งฝีเท้าจนในที่สุดก็เห็นหลังตัวต้นเหตุที่เดินเคียงข้างนังชะนีนั่นไวๆ ฮึ่ย หัวร่อต่อกระซิกกันสนุกมากใช่มั้ย =_= ทิ้งฉันให้คาบถังสีเหมือนหมานี่มันสนุกมั้ยโว้ยยยยยยยย

หึๆ บังอาจมาหยามเกียรตินาฬิกาทราย -_-+ แกต้องเจอฉันเล่นซะบ้างงงงง!

ฉันเริ่มเดินเร็วขึ้นจนสีกระฉอกจะเข้าปากอยู่รอมร่อ แต่ไม่หวั่นแม้วันมามาก (?) นาฬิกาทรายไม่กลัวทุกสิ่งยกเว้นมีด ปืนและระเบิดปรมาณู! (แล้วใครมันไม่กลัวบ้าง =____=^)

นี่มันจะถึงตึก EP แล้วนี่หว่า มิน่าคนเต็มเลย

มองอะไรฟะ ไม่เคยเห็นคนคาบถังสีรึไง!? (ไม่เคย)

“ไอ้แว่น! คัมมอนเบบี๋”

...ไปลงนรกซะเถิดที่รัก ฉันจะลงโทษเธอออออออออออ!

พูดจบ ฉันก็ไม่รอช้า เหวี่ยงถังสีเขียวที่อยู่ในมือข้างขวาไปข้างหน้าตามด้วยสีฟ้าในมือซ้ายก่อนจะถีบส่งถังสีดำที่คาปากเป็นการตบท้าย นี่ล่ะฉากจบอันสวยงาม

โฮะๆๆๆ ไม่มีพลาด >O< เล็งไปที่ไหน เข้าเป้าที่นั่น

ทั้งถังทั้งสีกระจุยกระจายกระเด็นดังโครมครามจนนักเรียนคนอื่นวิ่งหนีกันชุลมุน อ้าวเฮ้ย นั่นมันไอ้แว่นนี่หว่า ทำไมมันยังอยู่ดีมีสุขฟะ =____=;;; (เหงื่อตกทันใด)

(._.) (‘_’)

เอ่อ แล้วร่างสูงๆ ประมาณสี่คนที่ดูไม่ออกว่าใครเป็นใครเพราะสีเลอะไปทั้งตัวนี่มันใครกั๊น? พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ก่อนจะ…

“ถุยๆ น้ำอะไรวะ เหม็นโว้ยยย”

“มันเข้าปากฉันนนน แค่กๆๆ”

“กรี๊ด ผมทรงใหม่ของเค้า!”

“ขะ...ขะ...ของขวัญจากน้องเอมมี่”

“ใครมันทำวะ!!!!!!” ตะโกนพร้อมกัน~

หนูไม่ได้ตั้งจายยยยยยยยยยยยย!

ลาก่อน ไอ้บ้าไอ้บีไอ้โบ๊ไอ้เบ ไอ้บ๊าไอ้บีโบ๊ไอ้เบ้โบไอ้บาย ( =[]= )/

ฉันค่อยๆ บีบตัวเองให้เล็กลงก่อนจะกระดึ๊บๆ ไปทางซอกเล็กๆ ระหว่างอาคาร มันคงจะราบรื่นถ้า...

หมับ!

คว้าคอเสื้อฉันไว้ทำมายยยย T_T

ฉันยืนนิ่งประดุจหุ่นไล่กากลับชาติมาเกิดพร้อมกับสวมวิญญาณอ่างเถิดเทิงอย่างไม่ต้องรีรอ

“กะ...กะ...เกิด...อะ....อะ....ไร...ขะ...ขึ้น เติ่งๆ”

“เติ่งบ้านแม่เธอสิวะ!”

“บ้านแม่ฉันไม่มีคนชื่อเติ่งง่ะ”

“ยะ...ยัยบ้า!!” อ๊าย ไม่กล้าหันไปเลย TOT ฮือๆ ทำไมต้องตะคอกด้วยค้า

“เดี๋ยวก่อนไอ้เตอร์ เสียงยัยตัวแสบนี่มันคุ้นๆ นะว่ามั้ย”

“มันคือเสียงที่ทำให้ฉันเจ็บที่แผลขึ้นมาทันที =_= ยะ...อย่าบอกนะ”

ฉันที่เริ่มจะเอะใจว่ามันชักจะแปลกๆ จึงค่อยๆ หมุนคอร้อยแปดสิบองศา ตีลังกาหันไปหาเจ้าของเสียงที่พูดปาวๆ อยู่ ถึงใบหน้าและลำตัวจะเปรอะเปื้อนไปด้วยสีต่างๆ จนเละเทะแทบดูไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้นความหล่อที่คงอยู่ก็ไม่แปรเปลี่ยนไปอย่างใด

“ยัยเผละ! ยัยตุ๊ต๊ะ!”

“ไอ้...ไอ้ซีไลท์!!”

with janehey (: 
- หิวข้าวฉัดๆอะ ละก้ตันมากตันตันตันตะดั๊นดั๊น
มันเลยออกมาแบบว่างุงิครุคริ สิบกว่าหน้าเวิร์ดง่ะ TOT ทรมานใจมากขอบอก
พรุ่งนี้ต้องไปเที่ยวแล้ว - -/ เลยแวะมาอัพให้ก่อน
คาดว่าอีกหนึ่งอาทิตย์ให้หลังถึงจะมาอัพตอนที่ 5 ให้ได้
หูยยย จบตอนสี่แล้วอ่ะ มันช่างสุดยอดไปเลย 55555 ตื่นเต้น
ถึงมันจะห่วย คิดมุกไม่ค่อยจะออก แต่ก็ตั้งใจอีกเช่นเคย T_T
ขอบคุณที่ติดตามกันน้าอิอิอิิอิเม้นดิเจนจัดให้่นางเอกเพี้ยนสมใจอยากแล้ว ลาก่อนบาย