you're distorted บ้าชะมัด! ดันไปหลงรักยัยจอมเพี้ยน

ตอนที่ 30 : you're distorted ; Ex-boyfriend

 

 

  
ไม่มีรูปงะเอาเฮียบริ้งไปก่อน55555555

24
Ex-boyfriend
 

 

 

ฉันเดินกลับเข้ามาหลังเวทีด้วยความ...งง...งง

อย่าบอกนะว่ารสนิยมของนักเรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดังมันเป็นแบบนี้น่ะ =_= เฮ้ย ไอ้พวกสาวเต้นน่ารักๆ เซ็กซี่นี่ไม่ชอบกันใช่มั้ยถึงได้มาชอบสาวถึกหลุดโลกอย่างฉันเนี่ย ทุกคนทำท่าจะถลาเข้ามาตั้งคำถามใส่ฉันแต่ฉันยกมือขึ้นกันประมาณว่า ‘เออหยุด กรูก็งงอยู่เหมือนกัน’ ก่อนจะจัดการเอาสก๊อตเทปปะกระโปรงข้างหลังที่ขาดเป็นทางยาวอย่างลวกๆ มาถึงขนาดนี้ฉันคงไม่ต้องใส่ใจอะไรแล้วล่ะมั้ง -O-

แต่...อ๊ายยยย ตื่นเต้นอีกแล้วอ่ะ เดี๋ยวพอหมดคิวคนที่ 20 ก็ต้องออกไปยืนแสล๋นหน้าเวทีให้นักเรียนเอาดอกกุหลาบมาให้แล้ว โฮฮฮๆๆ ไม่ใช่ว่ามีคนเอาพวงหรีดมาโยนให้นะ T__T เอาวะ! อย่างน้อยฉันก็มีสิทธิ์ลุ้นโว้ย!! เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มอย่างกับวันเดอร์เกิร์ลมาเปิดคอนเสิร์ตอย่างนี้ ดาวโรงเรียนมันจะเป็นคร๊ายย ถ้าไม่ใช่ยัยคนที่ออกไปเต้นเชพบ๊ะอย่างฉันน่ะ (ดูสวนทางกันเนอะว่ามั้ย =_=)

ยัย...ยัยคนที่ 20 เดินเข้ามาแล้ว โอ๊ย อ๊าก ย้าก ว้าก ต่อไปก็ต้องออกไปเผชิญหน้าเหล่าประชาชีแล้วเรอะ ฮือๆๆ ไม่พร้อมอ่ะไม่พร้อมกลัวหน้าแตกประมาณว่าไม่ได้ซักดอก TT_TT ไม่ดิ ยังมีพวกผองเพื่อนฉันอีก 6 คนแล้วก็พวกซีไลท์อีก 4 คน เย่ๆๆ รวมกันได้ 10 ดอกแล้ววววว >O< (ดีใจทำไม)

เหวอ ยัยเหมยเรียกแล้ว! ต้องเดินออกไปเรียงคิวใช่ป่ะ!? งั่กๆๆ สู้โว้ยนาฬิกาทราย ไม่ชนะวันนี้ไม่กลับบ้าน!!

รู้ค่ะว่าทุกคนรำคาญ แต่คนมันตื่นเต้นนี่หว่า Y_Y

“ใกล้ได้เวลาที่ทุกคนจะต้องเลือกแล้วนะค้าว่าใครกันที่จะได้เป็นดาวแห่งเวสตัมบลูในปีการศึกษานี้ ฮั่นแน่! รู้ว่ายาก มีผู้เข้าแข่งขันที่เป็นสาวสวยถึง 20 คนแถมยังมากความสามารถมาให้เลือกได้เพียงคนเดียวอย่างนี้คงจะหนักใจกันน่าดู”

ยัยเหมยยังคงพูดปาวๆๆ ขณะที่ทุกคนกำลังเดินเรียงกันเป็นตับด้วยสีหน้าลุ้นระทึก แต่พอฉันหันไปมองหน้ายัยตานี...มันทำหน้ามั่นใจมาก =O= มั่นใจว่าโลกใบนี้เป็นของข้า ข้าคือที่หนึ่งอะไรประมาณนั้น ได้ไงฟะ! ไอ้โชว์เต้นปัญญาอ่อนแสนกระจอกเหมือนไส้เดือนขาดน้ำของหล่อนจะมาสู้อะไรกับเชพบ๊ะของฉันได้ (เหมือนประชด) เออ แต่มันเป็นคนยัดเยียดเพลงนี้มาให้ฉันเองนี่หว่า คอยดูเถอะ หลังงานนี้จะขอเอาส้นเท้าฟาดหน้าให้หายแค้นซักสองสามที -_-+

คอยยังชั่ว ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่แฮะ สงสัยเพราะขึ้นเวทีกันมาเยอะ =_=; รัศมีฉันดับรึเปล่าเนี่ย คนสวยๆ ยืนเรียงกันขนาดนี้ฉันมิตายเลยเรอะ

“ต่อไปขอเชิญผู้เข้าประกวดทั้งหมดเดินลงไปข้างหน้าเวทีค่ะ เราจะจัดแถวแยกเป็นโซนของแต่ละคนเพื่อความสะดวกในการให้คะแนนจากจำนวนดอกกุหลาบทั้งหมด ไม่จำกัดเวลาในการให้ดอกกุหลาบกับว่าที่ดาวโรงเรียนทุกคนนะค้า >_O แต่ก็ขอให้เร่งรีบกันหน่อยเพื่อที่จะได้ดำเนินการต่อไปเพื่อความสะดวกของทุกคน ตอนนี้มีดอกกุหลาบในมือคนละ 1 ดอกกันแล้วใช่รึเปล่าเอ่ย?”

“ช่ายยยยย”

ทุกคนตะโกนตอบแข่งกับยัยเหมย เพียงแต่ว่า...นักเรียนบางคนยังทำหน้างงๆ แล้วหันไปถามเพื่อนรอบข้าง

“เขาขายกุหลาบกันแล้วเหรอ O_O ทำไมฉันไปดูตรงทางเข้าไม่เห็นมีคนขายเลย”

“เฮ้ ฉันด้วย ฉันก็ยังไม่มี ปกติมันต้องได้ซื้อกันทุกคนไม่ใช่เหรอ”

“พี่สาววว เรายังไม่ได้กุหลาบกันเลยนะ!”

ยัยเหมยเหงื่อตกทันทีที่ได้ยินเสียงตอบรับอย่างนั้นก่อนจะหันไปส่งซิกกับกรรมการที่อยู่ข้างๆ เวที

“เอ่อ...ปีนี้ทางโรงเรียนไม่ค่อยได้รัดกุมเรื่องจำนวนจำกัดของดอกกุหลาบน่ะค่ะ เพราะปกติปีที่ผ่านมาจะต้องขายกับเครื่องอัตโนมัติเท่านั้นแต่เผอิญว่าเกิดเหตุขัดข้องทำให้เครื่องใช้ไม่ได้จึงทำให้ต้องใช้เป็นระบบคนขายแทนนั่นอาจทำให้เกิดความไม่ทั่วถึง สำหรับนักเรียนที่ไม่มีดอกกุหลาบก็ไม่เป็นไรนะคะ หลังจากจบงานสามารถถ่ายรูปหรือพูดคุยกับผู้เข้าแข่งขันได้ ต้องขอโทษมา ณ ที่นี้จริงๆ ค่ะ T^T”

“ก็หมายความว่าใครจะเหมาซื้อก็ได้น่ะสิ อะไรวะ! โคตรไม่ยุติธรรมอ่ะ”

=O= จริงด้วย วุ้ย ทำไมปัญหามันช่างมากมายก่ายกองขนาดนี้ แต่ว่าใครมันจะกล้าเหมากุหลาบที่ราคาตั้งดอกละ 200 บาท (โรงเรียนมันเอาเปรียบมาก) แถมจำนวนนักเรียนในโรงเรียนที่หักผู้เข้าประกวดและทีมงานออกไปแล้วยังมีตั้ง 1400 คน

โอ๊ย ช่างน่าปวดหัวซะจริงๆ -_-^ แต่ถ้ามีใครทุจริตจริงล่ะก็ขอสาปแช่งให้นมสองข้างโตไม่เท่ากัน สาธุ!

แม้จะมีเสียงประท้วงจากนักเรียนบางส่วนแต่ยัยเหมยก็ยังคงหูทวนลมโดยการพูดจ้อประหนึ่งนกขุนทองเหมือนเคย ตอนนี้ฉันเดินมาอยู่หน้าเวทีแล้ว

...เขินเหมือนกันนะเนี่ย มีแต่คนมารุมจ้องหน้ากันอย่างนี้ TOT

และพอถึงเวลาที่เปิดให้คนเข้ามาให้ดอกกุหลาบ...โอ้ว ฉันไม่อยากจะบรรยาย คนมันพลุกพล่านมาก ต่างคนต่างเดินไปสวนมาจนฉันตาลายแต่ปากก็ยังคงยิ้มหวานและมือที่รับดอกกุหลาบมาเรื่อยๆ จนแหลมแทงมือพรุนเต็มไปหมด กรี๊ดดด นี่ฉันไม่อยากจะอวดนะ คือคนมาให้ฉันเยอะมากกกก O_o รับกันแทบไม่ทันทีเดียว อิๆ แถมพอเทียบกับคนอื่นๆ แล้วจำนวนกุหลาบที่กองอยู่ข้างหลังดูมากกว่าหลายเท่าเลยวุ้ย >_< ส่วนไอ้คนที่มาให้ก็มีทั้งหญิงบ้างชายบ้าง ส่วนมากผู้หญิงที่มาให้ฉันจะชอบทิ้งท้ายกันว่า

‘อย่าลืมให้หนุ่มๆ สี่คนนั้นมาหอมแก้มฉันนะ คิกๆ’

โอเค ฉันพอจะรู้แล้วว่าซีไลท์ไปทำอะไรกับบรรดาสาวๆ มา =_=+

ส่วนชายหนุ่มทั้งหลายก็แซวฉันบ้าง แอบจับไม้จับมือแล้วล้อบ้างอะไรบ้างตามประสาวัยรุ่น พวกเขาเอ่ยปากชมท่าเต้นฉันไม่ขาดสายเลยอ่ะ -__- ทั้งๆ ที่อยากจะลืมมันจะแย่ แง

“O_o” เฮ้ย พอฉันหันไปทางยัยตานีที่อยู่ถัดไปอีก 2 หมายเลข...ทำไมยัยนั่นได้ดอกกุหลาบเยอะจังฟะ!! พอๆ กับฉันเลยอ่ะ ได้ไงงงงง! เมื่อกี้ฉันว่าฉันก็เห็นกองกุหลาบมันมีเท่าขี้มดนะโว้ย ผ่านไปแค่ 5 นาทีทำไมมันถึงได้ล้นพูนขนาดนี้อ่ะ ฉันจึงจับจ้องยัยนั่นด้วยสายตาจับผิดและดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ตัวว่ามองอยู่จึงหันมาจ้องฉันกลับบ้างพลางยิ้มแย้มได้น่าตบม้ากมาก

โอ๊ะ ฉันว่าฉันเห็นเพื่อนยัยนั่น...=_= ที่ชื่อไพร่หรือพลอยอะไรซักอย่างนี่แหละ ทำไมยัยไพร่ถึงได้ยื่นกุหลาบให้ผีตานีเป็นช่อเลยวะ มันเยอะมากๆ เลยนะ แถมพอลองมองไปรอบๆ ยัยตานีดีๆ ก็พบว่า...มีแต่เพื่อนมันนี่หว่า! แถมบางคนก็ยื่นกุหลาบที่มีเต็มมือให้ซะด้วย

เอาล่ะ -__-+ จากการประเมินเหตุการณ์ฉันว่ายัยนี่กำลังโกง ร้ายมากกกก! แกร้ายมากนังผีหน้าคางคก โว้ยยย! ไม่มีปัญญาจะเอาชนะฉันถึงได้ทำอย่างนี้เลยเหรอ มันจะโกงอะไรขนาดนั้นวะ ทั้งแอบมาเปลี่ยนเพลงให้ฉันเต้นเชพบ๊ะโท่งเท่งแล้วยังหน้าหนาซื้อกุหลาบให้ตัวเองอีก (ไม่ได้ร้องเพลงนะ) โกงๆๆ โกงชิบหาย ทุจริตมาก เพราะมีคนอย่างนี้แท้ๆ ประเทศถึงได้ไม่เจริญซักที กรี๊ดๆๆๆ ขอโอเว่อร์แอ็คติ้งไว้ก่อน เกลียดม๊านนนน

แล้วฉันจะทำยังไงดีอ่ะ จะตะโกนบอกทุกคนว่ายัยตานีโกงอ่ะเหรอ หลักฐานก็ไม่มีอีกอย่างคนก็ใกล้จะหมดแล้วด้วย ตอนนี้เพื่อนมันก็เผ่นแน่บกันหมดแล้ว ถ่ายรูปไม่ทันซะด้วยเมื่อกี้ แงงงง ไม่มีใครสงสัยบ้างเลยเหรอ คนไปยืนต่อแถวให้อีนั่นน้อยมากเลยนะ =O=! อะไรมันจะโง่งมกันขนาดนี้ ย้ากกกก

“เอ้านี่ เนื้อหอมจังเนอะ -_-” ซีไลท์ที่อยู่ๆ ก็มาโผล่ตรงหน้าโพล่งขึ้นมาทำเอาฉันสะดุ้งก่อนจะเอ่ยปากฟ้องในสิ่งที่เพิ่งเห็นทันที

“นายมาช้ามาก! ที่สำคัญยัยตานีมันโกง กรี๊ดดด มันให้เพื่อนเหมากุหลาบมาให้อ่ะ ทุเรศมากๆๆ ฉันต้องแพ้แหงเลย ฮือๆๆ”

“ก็แถวเธอมันยาวโคตรเลยนี่หว่า อ้อ ไม่ต้องห่วง เพราะฉันก็...”

เมื่อเห็นเขาลดระดับสายตาลง ฉันจึงก้มมองไล่ตามมาถึงมือของซีไลท์ (. .)

วะ...เวร มาเป็นช่อเหมือนกันเลยโว้ยยยยย ช่อใหญ่อย่างกับพวงหรีดซะด้วย T^T

“นายโกงงั้นเหรอ =()=”

“ก็เผื่อไว้นิดหน่อย”

เดี๋ยวนมฉันก็ไม่เท่ากันน่ะสิ TOT

“ไม่นิดแล้วมั้งน่ะ แล้วไม่มีใครเห็นเหรอยะ”

“ใครมันจะกล้าว่าฉัน เดี๋ยวได้โดนไล่ออกจากโรงเรียน”

“จ้ะ พ่อคนเส้นใหญ่ -_- รีบไปเถอะไป คนข้างหลังเขารออยู่” ฉันรับดอกกุหลาบมาแล้วโยนไปข้างหลังอย่างไม่ใยดี ซีไลท์เบะปาก

“ดังนักเหรอไง วุ้ย!” แล้วมันก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกไปเลย -O-; หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยกุหลาบจากสามหนุ่มที่เหลือและกลุ่มเพื่อนอันน้อยนิดของฉันนั่นเอง

ติ๊ดดดดด!

อ๊ะ สัญญาณดังแล้วนั่นก็แปลว่าทุกคนออกไปจากบริเวณหน้าเวทีหมดแล้วสินะ คิดว่าน่าจะให้กันครบแล้วแหละ ฉันหันกลับไปมองกุหลาบกองโตของตัวเองสลับกับของยัยตานี ดูแล้วมีแต่ฉันกับยัยนี่นี่แหละที่พอจะสูสีกัน

สูสีงั้นเรอะ…

โว้ย! ยัยขี้โกง (ฉันโกงนิดเดียวเองย่ะ ยัยนั่นมันโกงเยอะ T^T)

“ต่อไปจะเป็นการนับดอกกุหลาบทั้งหมดที่อยู่ในกองของทุกหมายเลขนะคะ”

สิ้นเสียงยัยเหมยก็มีทีมงานข้างหลังมาช่วยกันนับ รวมๆ แล้วน่าจะยี่สิบกว่าคน ฉันนั่งจ้องกุหลาบกองโตอย่างลุ้นระทึก เวลาผ่านไปไม่นานดูทุกคนดูท่าจะนับเสร็จแล้วเพราะฉันเห็นว่ากรรมการได้บันทึกจำนวนกุหลาบไว้เรียบร้อยและยื่นให้ยัยเหมยประกาศ อ๊ากกกกก

“ตอนนี้คะแนนของทุกคนได้อยู่ในมือของฉันแล้วนะค้า ฮิ่วฮิ้วว อิๆๆๆ”

อิบ้านป้าแกเรอะ รีบๆ สิฟะ หัวใจจะวายแล้วโว้ย

“เอาล่ะ นี่ก็ได้เวลาละ...O_o อ๊ะ ตาย...แล้ว ไม่น่าเชื่อค่ะ มีผู้เข้าแข่งขันสองคนคะแนนเท่ากันเป๊ะ!!”

“=()=” ฮือฮาๆ

ว่าไงนะ ใคร...ใครมันคะแนนเท่ากัน! โอ๊ย แล้วถ้าไม่ใช่ฉันจะเป็นยังไงเนี่ย ลุ้นจนเยี่ยวจะแตกแล้ว กรี๊ดดด

“และสองคนนั้นก็คือ...”

ตึกตัก...ตึกตัก

“หมายเลข 9 นางสาวฟลินดา ยธาณกุล และ...”

นัง! ตา! นี!

ฉันหันขวับมองยัยนั่นด้วยสายตาจิกกัดจนแทบพรุนไปทั้งตัวแต่เจ้าหล่อนก็ยังคงทำหน้าตาไม่รู้ร้อนแล้วแอ๊บดีใจต่อไป ดูทุกคนจะงงๆ ประมาณว่า...นังนี่เป็นใคร และมาได้ยังไง

แน่นอน ก็มันโกงนี่หว่า!!!

ไม่ได้นะ...ไม่ได้เด็ดขาดนะ ต่อไปต้องเป็นฉันนะเฟร้ยยยย แงๆๆ ขอให้ลูกช้างชนะด้วยเท้อออ แล้วจะถวายหัวช้างแปดเศียรสามร้อยยี่สิบสามงาร้อยงวงพร้อมแก้ผ้าวิ่งรอบต้นโพธิ์เลย!! (ตอแหล)

“และ...”

O_o;

“และหมายเลข 13 นางสาว นัณฑฬิกา วัฒนาบุญกรดิลก ค่า!”

เยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“หูยย ไม่น่าเชื่อเลยนะคะที่ทั้งสองคนได้คะแนนเท่ากันเป๊ะซึ่งก็คือได้รับดอกกุหลาบคนละ 310 ดอก O_O เนื่องจากที่คะ...หืม เอ่อ...ขอเวลาซักครู่นะคะ”

อยู่ๆ หัวหน้ากรรมการก็เดินออกมากระซิบกระซาบกับยัยเหมยและทำให้ยัยนั่นเหงื่อตกทันทีก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นมาแก้ไขสถานการณ์

“จากเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทางทีมงานได้ลองนับรวมจำนวนดอกกุหลาบทั้งหมดอย่างแน่นอนแล้วและพบว่ามีเพียง 1399 ดอก ซึ่งขาดหายไปจำนวน 1 ดอก เอ่อ...ไม่ทราบว่ายังมีนักเรียนคนไหนไม่ได้ให้ดอกกุหลาบรึเปล่าคะ? กิจกรรมนี้เป็นส่วนหนึ่งของคะแนนจิตพิสัยซึ่งต้องให้ทุกคน จะมะ...”

“ผมเองครับ”

เสียงทุ้มต่ำอันคุ้นหูดังขึ้นขัดยัยเหมยก่อนที่เจ้าของเสียงจะแหวกบรรดาผู้คนมาอยู่หน้าเวที ฉันมองเขาอย่างอึ้งๆ  คาดว่าตอนนี้ฉันกำลังอ้าปากค้างรอให้แมลงวันบินเข้าไปไข่...นะ...นี่มัน

เจอาร์!!

O_O มะ...หมายความว่ายังไง

ฉันงงไปหมดแล้วนะ

ตอนนี้เขาดูเป็นจุดสนใจของทุกคนมาก อืม...จะว่าไปหมอนี่นิสัยเหมือนเดิมเลยแฮะไอ้เรื่องชอบทำตัวนอกคอกเนี่ย -_- อ้อ อันที่จริงฉันว่าระบบจัดการมันห่วยแตกมากเลยน่ะ ถ้านักเรียนให้ดอกกุหลาบไม่ครบมันก็ไม่แปลกหรอก อยู่ดีๆ เรื่องการเรียงเลขที่นักเรียนแล้วเช็คว่าใครได้ให้บ้างปีนี้ได้ถูกทำให้เป็นโมฆะ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมแต่มันก็ทำให้ยัยตานีโกงได้สะดวกเข้าไปใหญ่ บางทีอาจจะมีเบื้องหลังก็ได้ใครจะไปรู้... ฮุ่ย ทุเรศจริงๆ

ยัยเหมยที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อก็หันไปหาหัวหน้ากรรมการอีกรอบก่อนจะจุ้กจิ้กกันได้ไม่ถึงนาที เจ้าหล่อนก็รีบละล่ำละลักเสียงชื่นมื่น

“เอาล่ะค่าทุกคน ตอนนี้พระเอกของเราได้อยู่หน้าเวทีเป็นที่เรียบร้อย ^O^ ฮิๆ นี่ก็มาถึงจุดไคลแมกซ์แล้วล่ะสิ…ขอเชิญหนุ่มหล่อสุดฮอตฉ่ากระทะร้อนเลือกนางเอกของโรงเรียนด้วยการยื่นกุหลาบให้ใครคนหนึ่งได้เลยค่ะ!”

=()= ไม่รอให้ฉันได้คิดตริตรองอะไรพวกทีมงานข้างหลังก็จัดการถีบส่งฉันกับยัยฟานี่ไปยังหน้าเวทีทันทีเหมือนว่าได้ดำเนินสคริปต์ไปตามปกติไม่ได้มีอะไรผิดพลาดทั้งนั้น หน็อย เนียนกันชิบหายเลยนะ ห่วยแตกที่ซู้ดดดด

ตึกตัก...ตึกตัก

บรรยากาศรอบข้างเงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงลมพัดและเสียงท้องฉันร้องดังครืนๆ (ไม่ได้กินข้าวเช้านี่หว่า =_=) ทุกสายตาจับจ้องมายังเราสามคนที่ยืนจังก้าเป็นสามเหลี่ยมปิทากอรัสอยู่หน้าเวที ดูจะลุ้นยิ่งกว่าบอลโลกกันเสียอีก

อ๊ะ! เหมือนฉันกำลังนึกเรื่องสำคัญได้นะ =_=;;

ถ้าจำไม่ผิด...ตอนนี้ฟานี่ (เรียกชื่อจริงๆ ครั้งแรก) กับ...เจอาร์

...

เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ!!!? O_O

“เฮ้ย!” ฉันอุทานเมื่อคิดได้ก่อนจะมองหน้าเจอาร์และยัยตานีด้วยความตกใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจมากกกกก...มันไม่ยุติธรรมสุดๆ เชียวนะ! พอยัยตานีเห็นอย่างนั้นก็หัวเราะคิกๆ คักๆ เพราะทุกอย่างดูจะเป็นใจให้หล่อนเสียหมด

“ขอโทษนะ แต่คราวนี้ฉันชนะแล้วแหละ J”

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแรงๆ อย่างโมโห ...ฉันแพ้แล้ว ยังไงเจอาร์ก็ต้องเลือกแฟนตัวเองอยู่แล้ว เรื่องอะไรที่เขาจะมา...

“อ่ะ...”

หืม นี่ฉันตาฝาดไปรึเปล่า หมอนี่ยื่นกุหลาบมาผิดทางแล้วมั้ง -_- นู่นๆ แฟนเอ็งอยู่ด้านซ้าย ควายจริง

“รับสิทราย” เจอาร์เร่งเร้าและนั่นก็ทำให้ฉันยื่นมือไปรับอย่าง...

หือ

นี่ฝันอยู่รึเปล่าวะ

“เอ่อ...”

“เจอาร์! O_O นาย...ทำไมนายไม่ให้ฉัน!” ร้อนถึงยัยคนข้างๆ ที่เหมือนโดนน้ำมนต์สาดใส่ เจอาร์ยิ้มกรุ้มกริ่มโดยไม่ใยดีว่าที่แฟนสาวแม้แต่น้อยพลางหันมาสบตาฉันด้วยดวงตาสีเปลือกไม้คู่เก่า...ที่ฉันเคยชมเขานักหนาว่ามันสวยมาก...และมันก็สวยจริงๆ นั่นแหละ

“คืนดีกับฉันนะ”

…=()= ฮะ!?

ว็อทเดอะฟ้ากกกกกกกกกกกกกกกก



with janehey (:
- เย้ดีจ้าอัพช้ามั่กๆๆ เปิดเทอมละมอปลายละ
สอบเยอะการบ้านแยะ (. .) ไม่ค่อยว่างเลยยย
มีโอกาสจะอัพน้าอาจจะซักสองอาทิตย์ครั้ง ถ้ามีวันหยุดยาวจะรีบปั่นๆแล้วลงรัวเลย
ก้อีกไม่เกินสิบตอนน่าจะจบคงซักสามเดือนได้555เย้จะพันเม้นแล้วตื่นเต้นเว่อ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจน้า เจนเหนในเฟสแล้วดีใจมากๆXD ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งกัน
อัพช้าขนาดไหนก้ยังไม่ทิ้งกันฮีๆ่ ซึ้งจัง เลิฟฟฟทุกคนเยย

บ๊ายบายเจอกันนะค้าติชมได้เน้อ เด้วนี้เขียนดรอปลงไปเยอะมาก