you're distorted บ้าชะมัด! ดันไปหลงรักยัยจอมเพี้ยน

ตอนที่ 18 : you're distorted ; สงครามอาหารกลางวัน

  

15

สงครามอาหารกลางวัน

“แล้วมันทำยังไงต่อรู้เปล่า?”

“เฮ้ย ไอ้เวร หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

“ว่าไงๆๆ O_O”

“...มันก็หยิบขวดน้ำนั่นขึ้นมากิน ก๊ากๆๆ”

“อุ๊บ...ฮ่าๆ วินเนอร์นี่นายกินฉี่ไปจริงๆ เหรอ ฮ่าๆๆ”

“TOT ไม่จริงมันโกหก กรี๊ดดด อย่าให้ฉันแฉเรื่องแกบ้างนะไอ้เตอร์!”

“ฉันไม่มีประวัติเสื่อมเสียก็พอ ฮ่าๆๆ”

“แต่ฉันว่ามีว่ะ หึๆ”

“…=O=;”

“ทุกคนฟัง! …ไอ้เจ้าเนี่ยตอนไปเที่ยวภูกระดึงแม่งเสือกดอดดิ้นทำเป็นพระเอกเอ็มผู้พิชิตยอดเขาเลยยอมปีนขึ้นไปกลางสายฝนตั้งแปดชั่วโมง ลำบากอย่างกับทัวร์อัฟกานิถถาน ทีนี้ดันปวดขี้พอดีแม่งก็เลยปล่อยกลางป่าดงพงไพรเอาใบไม้แห้งมาเช็ดก้นซะงั้น กรั่กๆๆ เหม็นอย่างกับศพช้างตายยี่สิบตัว อุ๊ ยังไม่จบนะ O_O พอมันลุกขึ้น...”

“ไอ้วินนนน!”

“…ดันเสร่อเหยียบขี้ตัวสะดุดล้มหน้าคว่ำ ฮ่าๆๆ นึกภาพเด่ะ โคตรฮาเลย ก๊ากกก”

“ฮ่าๆๆๆ”

แล้วก็หัวเราะครืนกันทั้งรถ...=_=

อะไรจะเฮฮากันปานนั้นฟะ พ่นน้ำลายใส่กันไปมาจนแทบจะสระผมให้ฉันได้อยู่แล้วเนี่ย ว่าแต่...สนใจฉันกันหน่อยเถอะ TOT! นั่งนิ่งหัวโด่เป็นตอปิโดรอโจมตีมานานสองนานแล้วง่า นี่ถ้าฉันตดไม่ออกมาซักปู้ดก็คงจะไม่มีใครถามถึงเลยใช่ม้ายยยย (ตดฉันกลิ่นแอนนาซุยนะยะอย่าดูถูก)

“ยัยทรายแกตายยัง” เจ้เปิ้ลยื่นหน้าเข้ามาใกล้พลางยิ้มโชว์ฟันขาวเรียงสวย เชอะ...สวยนักเรอะยัยเจ้บ้า เดี๋ยวก็จับปล้ำให้หายโสดซิงสปริงเด้งซะเล้ย

“ก็ใกล้แล้วล่ะ ”

“อ๋องั้นก็ขอให้โชคดีนะ” เจ้เปิ้ลหันหน้าเข้าวงสนทนาอีกรอบ “นี่ๆๆ แล้วยังไงต่อ เล่าสิ >_< กำลังมันส์”

...คนรักกันไม่น่าจะทำได้ลง

ง้อซักนิดก็ได้จะไม่ว่า นี่ฉันเป็นน้องเจ้นะเว้ยเฮ้ย v.v พออีตานอกคอกพวกนี้มารู้สึกตัวเองกลายเป็นหมาหัวเน่าไปเลยอ่ะ TOT แม้แต่เฮียโยกับเฮียบริ้งยังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากสนุกสนานกันเต็มที่ จะมีก็แต่ฉันที่นั่งก้มหน้าเล่นเกมฟันผลไม้จากไอแพดด้วยสีหน้าทุกข์ระทมขมขื่นใจ

“กินป่ะ” ซีไลท์พาดหน้าลงกับเบาะแล้วยื่นถุงเลย์มาให้ ฉันเหลือบมองรอยยิ้มกรุ่มกริ่มของเจ้าตัวนิดๆ ก่อนจะคว้าถุงมันฝรั่งทอดกรอบมาไว้ในมืออย่างรวดเร็ว -.- พลางล้วงมือเข้าไปหยิบ...แต่เอ๊ะ -O-

ทำไมแผ่นเลย์มันไม่กรอบอ่ะ มันนิ่มๆ แหยะๆ เหมือนอะไรซักอย่าง =_=; แถมเหมือนจะมีเส้นผมอยู่ในนั้นอีก

ฉันขมวดคิ้วแล้วหันไปมองหน้าคนให้ หมอนั่นหัวเราะคิกคักในลำคอพร้อมหันไปมองหน้าไอ้เจ้ากอเอี๊ยะด้วยท่าทางแปลกๆ

ฮึ่ย ต้องมีอะไรลับลมคมในแน่ๆ!

ฉันหยิบวัตถุต้องสงสัยออกมา เพ่งสายตาไปที่ปลายมือ ปรากฏว่า...

นี่มันแมลงสาปนี่หว่า -_- ปีกสีดำ ขาหงอกแหงกเป็นที่ประจักษ์ชัดเจน แต่ขอโทษเถอะ! ของปลอมชัดๆ =O= หลอกฉันไม่ได้หรอกย่ะ โฮ่ๆ อีกอย่างฉันออกจะสนิทสนมกับบรรดาปีเตอร์จะตาย มันไม่เห็นจะน่ากลัวซักกะติ๊ด ฉันยังตั้งชื่อแมลงสาปในห้องน้ำว่าให้ชื่อแองโจลิน่าอยู่เลย

หน็อยแน่ะ ไอ้พวกอยู่เฉยๆ ไม่ได้ต้องหาเรื่องแกล้งคนอื่น มือบอนจริงๆ -_-+ เจอฉันหน่อยเป็นไงเล่า

“กรี๊ดดดดดด” ...แหกปากให้มันตายใจก่อนน

“ฮ่าๆๆๆ”

ขำนักเหรอ จี้เส้นมากใช่มั้ย อยากได้ไอ้เจ้าปีเตอร์นี่ไปครองใช่เปล่า โฮะๆๆ

ฉันง้างปากอีตาซีไลท์ออกก่อนจะโยนสัตว์ตัวน้อยตัวนิดลงไปในปากพร้อมปิดฉับให้ด้วย เอ้า กลืนลงไปเลย =O= เสียดายจังแฮะน่าจะเป็นของจริงจะได้ไปเพาะไข่ในกระเพาะหมอนี่ซะให้เข็ด

“ฮ่าๆ...อุ๊ O_O คะ...แค่กๆๆ”

“อร่อยมั้ยอ่ะ ฮิๆ”

“แค่ก...ถุยยยๆๆ >_< ยัยบ้า ทำอะไรของเธอวะ ติดคอตายขึ้นมาจะทำยังไงห๊า”

“ก็อยากเล่นพิเรนทร์ก่อนทำไมกันล่ะยะ! ถ้าไม่พอใจก็ลงไปเลยเนี่ยเดี๋ยวถีบส่งหัวโหม่งถนนให้ ไปๆๆ ไอ้แขกไม่ได้รับเชิญ”

“แล้วจะทำไม ก็แม่เธออนุญาตแล้วนี่หว่า เธอต่างหากยัยคนไม่มีตัวตน แบร่”

“กรี๊ดดดด >_< ไอ้ผู้ชายกินแมลงสาปเป็นอาหารว่าง ถ้าไม่มีพวกนายฉันก็คงไม่ต้องนั่งหน้าเบ่งขี้อย่างนี้หรอก”

“ไม่รู้ไม่สนๆๆ คุยกับเธอแล้วอารมณ์เสียว่ะ ไปคุยกับเจ้เปิ้ลเจ้ปอมดีกว่า คิกๆๆ”

“ทำไมวันนี้พูดมากจังวะลักขณา”

“=_= สนุกมากมั้ยเล่นชื่อแม่ฉันน่ะ”

“อีดอก...”

“=()=”

“...ไม้”

“ง่ะ ยัยผู้หญิงหยาบคาย หลอกด่าทางอ้อมรู้หรอกนะ เอ พูดถึงดอกไม้...พอเห็นหน้าเธอแล้วนึกถึงดอกหน้าวัวขึ้นมาเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ เข้ากันโคตรๆ =O=”

“ด่าขนาดนี้ยังไม่หุบปากอีกเรอะไอ้คนนิสัยไม่ดี! นี่แหนะๆๆ”

ฉันชกข้างแก้มซีไลท์อย่างจังจนเขาล้มฟุบลงแนบตักเหมาเมาก่อนที่จะทำหน้างอแงใส่เหมือนเด็กปัญญาอ่อนอยากกินนมแม่

...บางทีฉันก็ไม่เข้าใจนิสัยหมอนี่เหมือนกันนะ =_= แบบดูอารมณ์แปรปรวนอ่ะปกติบ้าง บ้าบ้าง จริงจังบ้าง ปัญญาอ่อนจริงวุ้ย

“คู่นี้สวีทกันไม่เกรงใจใครเลยน้า รู้งี้เฮียพาหวานใจมานอนกกบ้างแล้ว” เฮียบริ้งพูดพลางบีบปีโป้ใส่ปากตัวเองอย่างเมามันจนฉันกลัวว่ามันจะไปขวางหลอดลมเสียเหลือเกิน

สวงสวีทอะไรกัน มันจะมีคู่รักที่ไหนยัดแมลงสาปใส่ปากกัน

“หวานใจที่ว่านี่อาเบะป่ะ ยาราไนก้าง่า ฮ่าๆ” เฮียโยซ้อนมือแล้วดันเข้าออกเป็นเสียงตั่บๆๆ =_= ฟังแล้วไม่รื่นรมย์สุดๆ

“เลววววว ฉันชอบผู้หญิงนะโว้ยไอ้โย อย่าให้เอามาอวดก็แล้วกัน ตะลึงเป็นแถบชัวร์ =O=”

“*^&(_)(&*&^#$%^&*((_)(*&”

แล้วศึกสองศรีพี่น้องประชันวาจาก็เริ่มขึ้น...

ขี้เกียจฟังแล้วอ่ะ ฟังจนคันหู...เอ๊ย เมื่อยหู -..- (ฮี่ๆ) หลีกหนีความวุ่นวายด้วยการไปเฝ้าพระอินทร์ละกัน ลาก่อนสวัสดี เจอกันเมื่อชาติต้องการ

คร่อกกกกก (_ _)Zzz

“ยัยอ้วนอืดถืก ฉันเรียกเธอมานานแล้วนะ นี่! หลับมาตั้งหลายชั่วโมงยังไม่พออีกเรอะ”

“...”

“สงสารฉันหน่อยสิโว้ย TOT หิวจะแย่แล้วเนี่ย โอ๊ยๆๆ ไม่งั้นจะทิ้งไว้บนรถแล้วน้า”

“…”

“ไม่ได้ง่ะ เดี๋ยวโดนเฮียบริ้งด่า U_U”

“…”

“เอ้า ตื่นนนนน!”

ฮะ เกิดอะไรขึ้น มีม็อปเสื้อเขียวแถวนี้เหรอ ทำไมเสียงมันอีล้งช้งเช้งขนาดนี้ฟะเนี่ย -*- เดี๋ยวปั๊ดโยนคาร์บอมไปกลางวงซะเลย คนเค้ากำลังฝันถึงคิมแจจุงอยู่แท้ๆ

“งืม ทรายขออีกห้านาทีน้าแม่ กำลังเข้าที่เยย...ขอจุ๊บแจจุงซักสองทีแล้วค่อยตื่น”

“แจจุงบ้าอะไรนี่ซีไลท์สามีเธอไงจ๊ะที่รัก”

ทำไมแจจุงเอาแต่พูดถึงไอ้บ้าซีไลท์นั่นอ่ะ ม่ายอาวน้าม่าย TOT ในฝันอันแสนดียังตามมาหลอกหลอนกันอีกหรือกระไร

“มามะแจจุง จุ๊บๆ กันน้า”

“นี่จะตื่นหรือไม่ตื่นวะ =_= อืม อยากจูบนักใช่มั้ย...“

จุ๊บ!

หา นี่มันในฝันไม่ใช่เหรอ ทำไมเหมือนโดนจูบจริงเลยอ่ะ

จะบ้าเรอะ อย่าบอกนะว่าฉันโดนผีอำ T^T ผีประจำรถตู้ด้วยวุ้ย แงๆๆ

…>_O ลืมตาหน่อยเผื่ออาจจะเป็นไอ้ไข่หวานหรือนังน้ำตาลสดมาเลียปาก

เฮือก!

“อี๊ดดดดดดดดดด” (กรี๊ดดดดดดดด)

ฉันพยายามจะเปล่งเสียงร้องแต่ทำได้แค่งึมงำในลำคอเท่านั้น

ไม่ร้องได้ไงล่ะ ก็นี่มัน...

ซีไลท์!

หมอนั่นจูบฉันอยู่อ่ะ >_< แง ไอ้คนฉวยโอกาส ฉันอยากจูบกับแจจุงโว้ยไม่ใช่แจกันอย่างนาย U.U

“นาย...ไอ้...ไอ้คนทุเรศ กรี๊ดดด นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ! ไอ้อุบาทว์ วิปริต!!”

ฉันชี้หน้าด่าอย่างเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยจะถูกหลังจากที่เชาผละออกไปอยู่สักครู่ (อึ้งอยู่นาน) ไม่รู้จะใช้คำอะไนด่าแล้วอ่ะ ไอ้ผู้ชายใจขี้หมา TOT ถึงอย่างนั้นก็เถอะทำไมหน้าฉันถึงต้องร้อนวูบวาบเหมือนโดนไฟลวกตูดด้วยฟะ โอ๊ยยย ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าหน้าคงแดงมาก ไม่นะ! จะหน้าเหลืองเขียวแสดม่วงไม่เคยว่า แต่อย่าแดงเชียว...เดี๋ยวหมอนั่นได้ล้อฉันยกใหญ่แน่ T__T//

“คิกๆ แปลกดีนะ ปลุกตั้งนานไม่ยักตื่นพอจูบปุ๊บตื่นปั๊บ”

“กรี๊ดดดด”

“ทีหลังต้องจูบปลุกซะแล้วสิจะได้ตื่นไวๆ หน่อย”

“กรี๊ดดดดดดดดด”

“เอ้า หน้าแดงเชียว O.O เป็นอะไรไปน่ะ“

“กรี๊ดดดดดดดดดดด”

“=_= พอๆ เลิกกรี๊ดได้แล้วปวดหู”

“…” ปวดคอแล้วเหมือนกัน

“เค้าลงไปกินข้าวกันหมดแล้วเหลือแต่เธอนี่แหละ ไปเร็วๆๆ หิววุ้ย” อีตาซีไลท์คว้าข้อมือฉันลงเดินจากรถเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นส่วนฉันก็...

เอ่อ โอเคแล้วล่ะมั้ง -_- ชักจะเริ่มเจ็บและชินไปเองเหมือนนิชคุณ โวยวายไปก็มีแต่จะเสียเรื่อง เชอะ จูบเมื่อกี้ฉันจะคิดว่าเป็นการทำบุญทำทานให้ผีเปรตบางตัวก็แล้วกัน

ฉันมองซ้ายมองขวาด้วยความงุนงงเล็กน้อย (-_- ) ( -_-) นี่มันร้านอาหารทวีปไหนฟะเนี่ย หลับไปทีเหมือนหลุดวงโคจรบนโลกใบนี้

“อยู่ระยองแล้วยัยขี้เซา” ซีไลท์เขกหัวฉันดังป๊อกพร้อมตอบเหมือนจะรู้คำถามจากใบหน้าเอ๋อๆ หลังตื่นนอนของฉัน

“อ้าวเหรอ แล้วพวกอากง อาม่า ตั่วแปะ โซยโก...”

“ในร้านไงเล่า -_-^ เหลือแต่เธอที่นอนโง่น้ำลายย้อยอย่างไม่คิดจะตื่นอยู่ในรถนั่นแหละ”

ฉันเบะปากด้วยความหมั่นไส้ ฮึ่ย ไม่ตื่นก็ปล่อยฉันไว้สิวะ เอาให้ตายคาเบาะรถนั่นแหละ! จะมาปลุกฉันด้วยจูบสุดแสนจะห่วยแตกของนายทำไมกันเล่าไอ้คนบ้า (แต่มันก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ -O- อ๊ากกก ไม่สิม่ายยย ฉันจะหลงมัวเมาไปในทางที่ผิดไม่ได้)

ร้านอาหารที่ว่าก็เป็นร้านธรรมดานี่แหละ แต่คนเยอะพอดูเพราะเป็นตอนเที่ยงวันพอดี (สังเกตจากพระอาทิตย์ที่ชี้โด่เด่กลางหัว) ซีไลท์กวาดตามองรอบข้างพลางเดินไปทางนู้นบ้างทางนี้บ้าง

...นายจะเดินมาเข้าห้องน้ำทำไม จะกินขี้เป็นข้าวกลางวันเรอะ

...โอ๊ย แล้วนี่มาดูเขาล้างจานทำไมก๊านนนน =_= เดี๋ยวแม่ปั๊ดบีบซันไลท์ใส่หน้าเข้าให้ ทำอย่างกับร้านข้างถนนนี่มันกว้างมากนักแหละ

เขาทำหน้าหงุดหงิดพลางหยิบไอโฟนขึ้นมากดโทรหาใครซักคน

เออดี โง่อยู่ได้ตั้งนานสองนาน

“แกอยู่ไหนวะ...อ๋อเออ นั่งห้องแอร์ใช่มั้ย...โอเคๆๆ เจอกัน”

ฉันเหล่มองทันทีที่เขาพูดจบ

“=_= ไม่หลงแล้วน่าอย่ามองกันงั้นเด่ะ เมื่อกี้แค่สับสน ไปๆๆ นั่นไง เขียนอยู่ว่าห้องแอร์ท่านละสิบบาท”

ฉันไม่พูดอะไรแต่ก็ปล่อยให้ซีไลท์ลากแขนเดินไปข้างหน้า แอบอารมณ์เสียนิดๆ ที่คนเยอะ อากาศก็ร้อน กลิ่นผัดกับข้าวทำให้ฉันอยากจะจามเป็นสิบครั้งแถมอีตาบ้านี่ยังมาทำให้ใจร้อนเดือดปุดๆ อีก

อ๊ะ นี่ไง ครอบครัวฉันนั่งยาวเป็นกิโลเชียว -_- ยกเว้นอีตานอกสายเลือดสามคนข้างในที่กำลังฟอดแฟดกับอากงอย่างสนุกสนาน จะมาต้มตุ๋นอะไรกับบรรพบุรุษรุ่นปู่ฉันอีกยะ

ฉันกำลังเปิดประตูกระจกเข้าไปข้างใน...

พรึ่บ!

เจ้าหมาพุดเดิ้ลสีขาวตัวอ้วนมาก (มากกก =O=) ซึ่งไม่มีที่มาตะกุยขาฉันใหญ่เหมือนรู้จักกันมานานนับปี -*- อะไรฟะเนี่ย เราเคยเจอกันด้วยเรอะ

มันกระดิกหางดิ๊กๆ พลางมองฉันตาแป๋ว...อืม ฉันไม่มีอะไรให้แกกินหรอกนะ ขอโทษด้วย =_=

ว่าแล้วฉันก็สะบัดขาหวังจะให้มันหลุดพ้นออกไป แต่...

“หงิงๆ ^O^”

ว้อย เดี๋ยวกระโดดถีบยอดหน้าเลยไอ้หมาเวร -*- เกาะหนึบประหนึ่งติดกาวตราช้าง นี่ฉันเป็นอะไรกับหมามากรึเปล่าฟะ เกาะแกะกันหลายตัวจริง

“นังหมาบ้านนอก จะไปไหนก็ไปสิวะ”

“นี่เรียกหมาหรือตัวเอง O.o”

ซีไลท์ยิ้มขำๆ ก่อนจะย่อตัวลงไปลูบหัวหมา นังสุนัขเหมือนจะเป็นเพศเมียรีบปล่อยง่ามเท้าออกจากขาฉันไปปลุกปล้ำเขาแทนทันที -_- นี่สินะจุดประสงค์ของแก ช่างเหมือนคุณน้ำตาลสดเสียนี่กระไร

“เอ๊ะ นังเฉาก๊วย!” ป้าที่ดูเหมือนจะเป็นแม่ครัว เดินถือตะหลิวออกมาพลางเปล่งเสียงถาม

...ป้าแกเรียกใครอ้ะ แลดูน่ากลัว -_- หรือว่าเรียกฉันฟะ แบบว่าดำเป็นเฉาก๊วยไรเงี้ย (อุตส่าห์เพิ่งจะอบสมุนไพรไปเองนะ TOT)

“ขอโทษนะพ่อหนุ่ม นังหมากระแดะนี่มันชอบเกาะแกะไปทั่ว เห็นลูกค้าหล่อๆ หน่อยเป็นไม่ได้เลยฮิ” (มีฮิด้วย =_= สมเป็นชาวระยอง)

ป้าแกว่าพร้อมกับพยายามแงะแม่นางเฉาก๊วยออกจากอ้อมอกซีไลท์ มันทำท่าเสียดายแต่ก็ยอมปล่อยขาออกในที่สุด -*- ทว่า...ยังไม่วาย หันมาโบกมือร้องหงิงๆ ให้อีกต่างหาก จะไปไหนก็ไปเลยไป๊!

จะว่าไปอีนังเฉาก๊วยนี่ตัวเท่าควายเลยอ่ะ =_= พุดเดิ้ลสายพันธุ์ไดโนซอรัสเรอะ สมกับที่เป็นหมาประจำร้านอาหารจริงเลย

เรื่องนั้นช่างมันก่อนละกัน

...เมื่อไหร่ตูจะได้กินข้าวฟะเนี่ย U_U

“แปลว่าฉันคงจะหล่อมาก –v-” ซีไลท์ทำท่าเก๊กหล่อ

“หมามันตาบอด” และก็เป็นฉันเองที่หันไปตบหัวหมอนั่นดังป๊าบ “หยุดพล่ามเหอะ ไหนบอกหิวไม่ใช่หรือไง -_- ป่านนี้กินกันเสร็จหมดแล้วมั้ง”

“เออ ลืมไปเลยแฮะว่าหิว”

“ก็เข้าไปกันซักทีเซ่” ฉันเปิดประตูกระจกแล้วเดินดอดๆ เข้าไป ทุกคนกำลังเจื้อยแจ้วอย่างสนุกสนานโดยไม่สนใจกันเลยว่าฉันคนนี้จะเป็นยังไง =_= นี่ถ้าโดนลากไปข่มขืนคงไม่ต้องสงสัยอะไรทั้งนั้นสินะ

“สวัสดีค่า / สวัสดีครับ -/\-” ฉันกับซีไลท์พนมมือไหว้อากงที่กำลังป้อนข้าวให้อาม่า พร้อมหันไปทำความเคารพบรรดาญาติ ทักทายกันไปนิดๆ แถมโดนแซวเรื่องมาฮันนีมูนบ้าบอคอแตกอะไรนั่นอีก =_= แม่ก็นะ ไม่ปฏิเสธซักนิด เอาแต่ยิ้มล้อเลียนฉันอย่างเดียวเลย

โต๊ะอาหารเป็นโต๊ะยาว เรียงกันเป็นแถบ พวกผู้ใหญ่นั่งกันแถวหน้าๆ ส่วนวัยรุ่นนั่งซ่องสุมกันอยู่แถบหลัง -_- ดีแล้ว ฉันไม่อยากจะสนทนาพร้อมโดนซักไซร้จากพวกตั่วโก อาแปะ บลาๆ หรอกนะ

“อ้าว มาแล้วเหรอ เขากินกันเสร็จหมดแล้ว -O- เหลือแต่ข้าวผัดเนี่ย”

วินเนอร์ว่าพลางดันข้าวผัดจานใหญ่มาให้ ฉันหยิบช้อนบนจานเจ้ปอมมาแล้วตักใส่ปากทันใด =_= มารยาทบนโต๊ะอาหารไม่มีนับตั้งแต่ท้องร้องแล้วล่ะ อีตาซีไลท์ที่นั่งตรงข้ามก็ไม่แพ้กัน...หยิบทัพพีจากหม้อข้าวตักกิน แถมยังได้เยอะกว่าฉันอีกต่างหากเพราะใช้ทัพพี -O-! ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ช้อนแสตนเลสนี่มันเล็กนิดเดียวเองนะ

ฉันวางช้อนลงแล้วใช้มือจ้วงข้าวเป็นปอบหยิบ ซีไลท์เห็นอย่างนั้นก็ทำตาโตใหญ่พร้อมวางทัพพีลงกับโต๊ะก่อนจะยกจานข้าวผัดเข้าหาตัวเองทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่เต็มปากจนแทบจะทะลักออกมา

“ง่ำๆๆ อกอะอกอี๊อุด อืออ้ออังไอ่ไอ้อ้าง =O=!” (ง่ำๆๆ สกปรกที่สุด มือก็ยังไม่ได้ล้าง)

“อ้ออ่าอุ่งอิอ๊ะ เอาอาอี่ ง่ำๆๆ” (ก็อย่ายุ่งสิยะ เอามานี่ ง่ำๆๆ)

ฉันยืนขึ้นแล้วพยายามแย่งข้าวผัดสุดรักมาไว้ในมือ ฮึ่ย จะถึงแล้ว อีกนิดเดียว อีกนี้ดดด

โครม!

แย้ก...ไม่ได้ตั้งใจนะ มันเป็นการผิดพลาดทางเทคนิค

เผลอไปปัดจานข้าวจนมันคว่ำใส่หัวคนถือซะได้ ฮ่ะๆๆ -O-;

“อ๊ากกกก ยัยตะกละ ทำไมเธอทำอย่างนี้” ซีไลท์ร้องลั่น เขากลายเป็นยอดมนุษย์ข้าวผัดใส่ไข่แมนไปเป็นที่เรียบร้อย

“ฉันไม่เกี่ยว อยากเอาไปถือทำไมล่ะ”

…หรือเกี่ยววะ

“หน็อยแน่ะ หิวมากนักใช่มั้ย -_-^”

“O_O…กรี๊ดดดดด”

เผละ!

ทำไมมันมืดยังงี้ ใครปิดไฟก๊านนน!

“ฮ่าๆๆ =O= สมน้ำหน้า”

“ไอ้...ซีไลท์!”

แก๊! บังอาจเอาไข่เจียวของเหลือมาละเลงหน้าช้านนนน

ฮือๆ หน้ามันแผล็บเป็นมันหมูเลยว้อย U_U

“=_=…หยุดนะ กะ...ก็เธอทำฉันก่อนนี่ ว้ากกกก”

เขาอุทานเสียงหลงเมื่อเห็นฉันหยิบน้ำอัดลมเทใส่ หึๆ ฉันอุตส่าห์หวังดีจะล้างข้าวที่อยู่บนหัวให้เลยน้า -_-+

“กรี๊ด! ทำอะไรของแกยะยัยทราย”

เพราะอีตาซีไลท์รีบหลบจ้าละหวั่นทำให้น้ำเป๊ปซี่สุดซาบซ่านถูกสาดใส่หน้าเจ้เปิ้ลเต็มรัก =O= อ้าวเวร หลบทำไมวะเนี่ยไอ้ผู้ชายใจเสาะ เวลาเจ้เปิ้ลโมโหนี่น่ากลัวจะตายห่... (ตึ้ด) เลยนะ นี่แกทำอะไรลงปายยยย

“เอ่อ เจ้เปิ้ล...”

“นี่ฉันไม่ได้พอกหน้า เสริมสวยมาเพื่อให้แกสาดเป๊ปซี่ใส่นะ! อยากเล่นใช่มั้ย ด้ายยย!” ทำไมฉันเห็นหน้าเจ้แกมีเขี้ยวงอกออกมาด้วย T^T กลายร่างจากนางเงือกเป็นผีเสื้อสมุทรไปแล้วเหรอเนี่ย

“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะเจ้”

“ตั้งไม่ตั้งไม่รู้ ยังไงหน้าฉันก็เละอยู่ดีละวะ!”

พูดจบเจ้เปิ้ลก็หยิบเปลือกหอย กุ้ง ปู ปลาเขวี้ยงใส่ฉันทันที =_= แต่ด้วยความฉลาดทำให้ฉันรีบย่อตัวลงแล้วมุดโต๊ะลงไปเพื่อหลีกเลี่ยงการโดนสัตว์ทะเลปะทะใบหน้า กลายเป็นว่า…

“เฮ้ย นี่สรุปทะเลาะกันเพราะเรื่องแย่งข้าวผัดเหรอ >_< สั่งใหม่ก็ได้ ใจเย็นสะ...อ่อกกกๆ”

คนข้างหลังซึ่งเป็นเฮียบริ้งก็เลยรับกรรมไปแทน ก้ามปูเข้าปากอีก จะติดคอตายมั้ยอ่ะ TOT เสียดายความหล่อที่มีอยู่ อย่าเพิ่งจบชีวิตไปเพียงเพราะปูตัวเดียวเลย

“เฮียบริ้ง =O=;...อยากเอาปากมารับเองนะ U_U”

“แค่กๆๆ ไอ้เปิ้ล -_-+ แกโดนฉันแน่”

“)(^$%&*()_(*&%#()*$%^&*(”

“_)(_)(*&^_)(&(*(^&%^$(*&&^$#$#@+_)(*&^”

บลาๆๆๆ และ...

เพล้ง!

โครม!

เผละ!

…TOT

เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวอันแสนสุขของฉานนนน

ทุกคนต่างก็มีจานในมือพร้อมร่อนใส่หัวศัตรูโดยฉับพลัน T_T บรรดาผู้ใหญ่เอาแต่หัวเราะคิกคักอย่างไม่เดือดร้อนก่อนจะพากันออกจากห้องไปโดยปล่อยให้วัยรุ่นอย่างเราๆ เขวี้ยงอาหารใส่กันเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวัน

‘เห็นพวกหลานๆ แล้วอั๊วนึกถึงสมัยก่อนจริงๆ ฮ่วย! ^O^ ตอนนั้นนี่มันมีความสุขเหลือเกิน ตอนนี้น่ะเหรอจะเดินยังลำบาก ขอให้พวกลื้อสำเหนียกไว้แล้วใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้มันซักซี้ดนึง ชีวิตมันต้องมีซักซี้ดนึง อิๆ จะว่าไปแล้วเรื่องนี้อาเก้าแฮนซั่มอย่าบอกใคร >////< อุ้ย เดี๋ยวอากงจะหึง ^3^ นี่ๆ พวกเราก็ไปกันก่อนเถอะ ปล่อยให้พวกหลานๆ มันสนุกกันให้เต็มที่ แล้วค่อยให้ทางร้านมาเรียกค่าเสียหายจากอั๊วละกัน บ๊ายบาย ครุคริชิมิตะ’

ใครก็ได้บอกที...อาม่าฉันยังสติดีอยู่รึเปล่า T()T

 






















with janehey (: 
- เห้อ อัพช้ามากขอโทษนะสัญญาไม่เคยเป็นสัญญา
โถ่อย่ามองเค้าด้วยสายตาอย่างนั้นสิตัวเองก็...:$
แต่ช่วงนี้เครียดจริงๆ ปิดเทอมคงจะมีเวลามากกว่านี้อ่า
ขอโทษน้าจะสอบแล้วด้วย เรื่องเรียนนี่ดำดิ่งมาก:)55555
เห้อ เปิดคอมทีพ่อด่าเป็นชุดไม่อยากจะอวด!

หวังว่าจะเข้าใจกันนะ T_________________T
อกก็หักตั้งแต่ยังไม่เริ่มอิส้นตีนแมวเอ้ย55555
ไม่หวังให้รอกัน U_U แต่ไม่อยากให้ทิ้งนิยายเรื่องนี้ มันต้องจบสิวะเห้ย
พลอตที่วางไว้ยังเหลืออีกเยอะมาก - -; นี่ยังไม่ได้ถึงครึีงเีรื่องเลย ท้อยัง55

ติดตามกันต่อไปด้วยน้าy.y
รัก  ไปอ่านหนังสือแล้วจ้า สวัสดี :D พรุ่งนี้มีสอบอีกละอิอิ
- ขอโทษที่อัพน้อยยยยยยเจ้า