คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Lovely Beast 6 : Chapter 4 ฉันไม่เคยคิดหนี
Chapter 4
ฉันไม่เคยคิดหนี
ภายในห้องสีขาวสะอาดตา...ผ้าม่านลูกไม้สีขาวถูกลมจากภายนอกพัดเข้ามาจนปลิวไสวอย่างสวยงาม แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าส่องผ่านเนื้อผ้าบางของผ้าม่านมายังร่างๆ หนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทีสงบ ยามตื่นก็ดูแก่น ยามนอนก็ดูงามราวกับนางฟ้าแสนซนที่หมดฤทธิ์หลังจากเล่นสนุกมาทั้งวัน...นัยน์ตาหวานสีน้ำตาไหม้หันหน้าหลบแสงเล็กน้อยเหมือนมันส่องมากระทบดวงตาสวยของตน
“อื้อ...”
เสียงหวานครางออกมาด้วยความงัวเงีย ก่อนดวงตาจะกระพริบช้าๆ เพื่อปรับแสงให้พอดีกับที่ความสามารถของดวงตาสามารถมองเห็นได้
ตื่นจากฝันจนได้นะ...บังฮโยจิน...
ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในสวรรค์ที่รังแวมไพร์เหมือนเดิมแล้วนะ...ตอนนี้เธออยู่ในดงศัตรูที่พร้อมจะขย้ำเธอได้ทุกเมื่ออย่างกลุ่มอสูร!
11:45 am.
“บัง บัง บัง ...”
“กรุณาเรียกชื่อเต็มที -*- นายหน้าแก่!”
หญิงสาวหันมาแว่ดใส่หนุ่มรุ่นน้องอย่างเหลืออด เธอทำกับข้าวอยู่นะ -*- ให้ตายเถอะอะไรกันเนี่ย!!!! ตั้งแต่เช้า ‘ยุนดูจุน’ ก็เรียกใช้เธอไม่หยุดเลย แถมตอนนี้เธอยังต้องมานั่งทำอาหารให้คนที่ไม่ใช่กลุ่มแวมไพร์ แต่ดันเป็นกลุ่มศัตรู! แม่บ้านก็มีทำไมไม่ใช้วะค่ะ! -*- บ้านก็ออกจะรวยทำตัวยาจกอยู่ได้...แล้ววันๆ ก็เอาแต่...บัง...บัง...บัง และบัง จะบ้าตาย!
ปัง...!~
“วางให้ดีๆ หน่อยสิคร้าบบ คุณบัง : )”
กวนประสาท! เธอมองยุนดูจุนด้วยหางตาก่อนจะยกตะหลิ่วขึ้นมาชี้หน้ายุนดูจุน
“จะกินดีๆ...หรือจะต้องให้เอาไอ้นี้เคาะหัวก่อนกิน...ไอ้หน้าแก่ -*-“
ยุนดูจุนมองท่าทีหงุดหงิดของอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ ปนขำเล็กน้อย แต่ก็โดนหญิงสาวจิกตากลับมาเล็กน้อยจึงจำใจยอมกินอาหารฝีมือของเธอ ทั้งๆ ที่จะแกล้งอีกคนทั้งที แต่ทำไมถึงแกล้งไม่ลงน้า ดูจุนส่ายหัวไล่ความคิดตัวเองออกไปก่อนจะลงมือกินข้าวอย่างวางฟอร์ม ตลอดการกิน เอาแต่ติโน้นตินี้ แต่ความจริงแล้วชอบรสชาติที่อร่อยเหมือนกันด้วยซ้ำ เหมือนจริงๆ...เหมือนมาก...ที่รักของฉัน...
เคร้ง...
ฮโยจินเงยหน้ามองตามเสียงรวบช้อนของอีกฝ่ายอย่างงงๆ แต่ไม่ทันได้ถามอะไร ดูจุนก็ลุกขึ้นด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไปเลย...นัยน์ตากลมมองตามอีกคนอย่างงงๆ ท่าทีแบบนั้นถึงนิ่งแต่มันดูแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
...ท่าทีแบบนั้นจากผู้ชายคนนี้...
...เคยเห็นเมื่อไหร่นะ?...
ฮโยจินมองตามอย่างไม่ใส่ใจอะไรก่อนนั่งกินต่อ แต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา เธอรีบกดรับอย่างไว
“ดาร่า! คิดถึงจัง! กลับมาจากอเมริกาแล้วเหรอ><!~”
ดูจุนถึงยังเดินออกไปไม่พ้นประตูบ้านได้ยินชื่อใครอีกคน ก็ถึงกับชะงักทันที ชื่อที่แสนคิดถึง...
แต่ไม่ทันจะคิดอะไรมากตัวของดูจุนก็เหมือนโดนกระโดดใส่ โดยบังฮโยจิน ใบหน้าใสๆ ที่หน้าตาคล้ายกับน้องชายของเธอมากมีรอยยิ้มสดใสประดับอยู่บนใบหน้า
“ขอนะ...ฉันขอไปรับดาร่าที่สนามบินนะดูจุน!~”
เธอเขย่าแขนของชายหนุ่มอย่างอ้อนๆ เสียงใสๆ บ่งบอกถึงความหวังว่าอยากจะไปจริงๆ ดูจุนก้มลงมองคนตัวเล็กอย่างคิดหนัก
“ก็ได้...”...เงียบอยู่นานก็ได้ยินคำตอบ ฮโยจินกระโดดไปมาด้วยความดีใจ โดยไม่ทันสังเกตรอยยิ้มกรุ่มกริ่มของอีกฝ่ายเลย
“แต่...” ฮโยจินมองหน้าอีกคนอย่างลุ้นๆ “ฉันต้องไปด้วย ^_^”
เห้ยยย!!!~
“ฮโยจิน! คิดถึงจังเลย เป็นไงไม่ดีใจเหรอที่ได้เจอฉันน่ะ หน้าบูดเชียว...”
คิดถึงสิ...คิดถึงมากด้วย แต่...เธอเหลือบมองผู้ชายอีกคนที่ตามเธอมาด้วย เขายืนยิ้มหน้าแป้นแล้นอยู่โน้นไง ดาร่า...เธอไม่เห็นเหรอ...รอยยิ้มมารน่ะ –w-
“เปล่าแค่ฉันหงุดหงิดอะไรมานิดหน่อยน่ะ ^^; ไปกันเถอะนะ...”
ฮโยจินว่าก่อนจะจับมือดาร่าเพื่อนรักให้ไปด้วยกัน โดยเดินผ่านหน้ายุนดูจุนไปหน้าตาเฉย อย่างไม่สนใจอะไร แต่ดูเหมือนว่าดาร่าจะมีสีหน้าตกใจเป็นพิเศษเมื่อเห็นดูจุน
...คิดถึงจังนะ...
เธอยิ้มให้อีกคนนิดๆ ก่อนที่ดูจุนจะยิ้มตอบกลับมาก่อนจะเดินตามหลังสาวๆ ไปที่รถโดยถือของสัมภาระของดาร่ามาด้วย
คฤหาสน์ยุน
เมื่อถึงที่บ้านของเขา ยุนดูจุนก็สั่งให้แม่บ้านมาเก็บของดาร่าเข้าบ้านให้หมดอย่างไม่ต้องรีรอจนเจ้าตัวอดสงสัยไม่ได้ นี่ไม่ใช่บ้านเธอนะ - - ทำไมต้องเอาของเข้าบ้านด้วย ดาร่าหันไปมองหน้าฮโยจินเพื่อนรักด้วยสีหน้าตั้งคำตอบ แต่พอเห็นใบหน้าที่บ่งถึงความรู้สึกผิด เธอก็ตรัสรู้ได้ทันที ว่าเธอเอง...ก็โดนจับ...
‘แต่...ฉันต้องไปด้วย’
‘แต่...!!’
‘ดาร่าเป็นคนของแวมไพร์ก็เหมือนเป็นตัวประกันของพวกเราในตอนนี้ เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ...’
‘ดาร่าไม่เกี่ยวนะ! เธอเพิ่งกลับมา’
‘นักโทษ...มีสิทธิ์ต่อรองด้วยเหรอ?’ รอยยิ้มนั้น...ที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ทำเอาฮโยจินสะอึกโดยทันที ‘เธอต้องร่วมมือกับฉัน...บังฮโยจิน’
“ฮโยจิน...เธอทำแบบนี้ได้ไง...”
“ขอโทษดาร่า...ฉันเองก็เป็นนักโทษ...ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรเลยอะ ไม่งั้น...ชอนดุงหรือชอลยงจะต้องเดือดร้อนแน่ๆ”
สองสาวเพื่อนมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก...ดูจุนเห็นดังนั้นก็ยิ้มมุมปากด้วยความถูกใจก่อนจะส่งสัญญาณด้วยมือให้พวกเธอเข้าไปในบ้าน…
ชอนดุง...พี่สาวนายก็อยู่กับฉันนะ อย่าได้คิดตุกติกเชียวนะ หึ...
[Part : Thunder x Gikwang]
“ไอ้ตัวแสบดุ้ง! -^-!!!”
“ว่าไง- - ฉันทำอะไรผิด”
ยังมีหน้ามาถาม! - -+ กีกวังมองชอนดุงที่ใส่รองเท้าเดินย้ำเข้ามาในบ้านทั้งๆ ที่ยังเปื้อนโคลนอยู่อย่างเดือดๆ ล่ามโซ่เขาไปตลอดไม่พอ ยังจะใช้แรงงานอย่างหนักอีกนะ –w-!
“ไปถอดรองเท้าออกเดี๋ยวนี้ - -+”
“อะไร...นี่บ้านฉันนะ - - นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งหา” ชอนดุงยักคิ้วลิ่วตาให้อีกคนอย่างกวนๆ ด้วยที่อีกฝ่ายได้แต่กดอารมณ์โมโหอยู่ภายในเท่านั้น
“งั้นฉันก็ไม่ทำ –w-!!!!”
กวางน้อยโกรธแล้ว! ชอนดุงคิดก่อนที่จะมองตามร่างบางที่มีโซ่อยู่ที่ข้อเท้าทิ้งอุปกรณ์ทำความสะอาดอยู่ตรงนั้น แล้วเดินไปนั่งนิ่งๆ ดูทีวีสบายๆ ที่โซฟากลางบ้านด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิดของอีกคนได้เป็นอย่างดี
“เห้ยได้ไง! บ้านฉันก็เลอะอะดิ้ - -+”
“รวยนักไม่ใช่เหรอ? ก็จ้างแม่บ้านมาทำดิ้ ฉันไม่ทำ!”
กีกวังบอกเสียงเด็ดขาดทั้งๆ ที่จ้องทีวีอยู่โดยไม่สนใจอีกคนเลยสักนิด เล่นเอาร่างสูงกว่าชักหงิดๆ - -+ ไอ้ก้อนสีเหลี่ยมพื้นผ้าหน้ามึนสีน้ำตาลที่มีอยู่หน้าเดียวนี้มันหน้าสนใจกว่าเขาตรงไหนหา คิดได้ดังนั้น อีกคนก็เดินตรงไปที่ด้านหลังทีวีทันที...ก่อนจะ...
พรึ่บ!
“ไอ้ - -+ ถอดปลั๊กทำไม”
“ห้ามสนใจอย่างอื่นนอกจากฉัน - -+” เอ่ยทวงสิทธิ์ทันที...แต่มีเหรอคนอย่างกีกวังจะสน - - กวางน้อยยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะเปลี่ยนอิริยาบทเป็นเหยียดตัวนอนที่โซฟาแทน เล่นเอาเส้นความอดทนอีกคนขาดพึงเลยทีเดียว
“ไม่สนใช่มั้ย? ได้!”
ร่างสูงทิ้งปลั๊กที่ถืออยู่ลงพื้นก่อนจะเดินเชิดขึ้นห้องไปอย่างไม่สนใจอีกคนเลย กีกวังเหลือบมองร่างสูงเล็กน้อย ก่อนจะเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ และนอนต่อไม่หันมาสนใจอีกคนเลยสักนิดเดียว...
ผ่านไปสามวัน...
ร่างสูงกวาดตามองบ้านตัวเองก่อนจะกุมขมับอย่างคิดหนัก...กีกวังยังไงก็ยังคงเป็นกีกวังสินะ T.T ไม่ทำจริงๆ ด้วย อะไรเคยอยู่ตรงไหนก็ยังอยู่ตรงนั้น ชอนดุงมองร่างเล็กของอีกคนที่นั่งกินขนมหน้าตาเฉยท่ามกลางกองผ้าอย่างไม่สะทบสะท้าน หมอนี้...ท้าไม่ได้เลยจริงๆ ไม่ทำจริงๆ เลยสักอย่าง สายตาหวานมองหน้าอีกคนอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะยื่นขนมให้
“กินมั้ย? - -“ และเอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่งๆ ราวกับไม่รู้สึกอะไรกับสภาพแวดล้อมเลย
“ไปกีกวัง...ฉันจะพานายไปเปิดหูเปิดตา”
ชอนดุงสั่งให้กีกวังไปอาบน้ำและแต่งเสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ให้ ในระหว่างที่กีกวังเตรียมตัวอยู่เขาก็แอบโทรหาแม่บ้านทันที
“ป้าครับ T.T มาจัดการบ้านให้ผมที เสร็จภายในสองวันนะครับ”
(อ้าว - - ไหนคุณชายบอกว่าไม่ต้องแล้วไงค่ะ)
“ตอนนี้ต้องครับ ผมต้องการป้ามากๆ เลยละ ฝากด้วยนะครับผม”
(ค่ะ ภายในสองวันใช่มั้ยค่ะ?)
“ครับ เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี” เพราะเขาทนกับสภาพนี้ไม่ได้ T_T
(ค่ะ งั้นเดี๋ยวป้าไปจัดการให้นะค่ะคุณชาย)
“ครับ ขอบคุณครับ...”
หลังจากตัดสายไป เขาก็ไปเตรียมเสื้อผ้าของตัวเองและกีกวังบ้าง - - เขาจับตัวกีกวังมาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมต้องมานั่งดูแล และคอยตามใจหมอนี้นะ -___-;
“อ้าว - - ต้องค้างด้วยเหรอ”
“อือ...ฉันจะถอดโซ่ให้นาย แต่...อย่าได้คิดหนี - -+ เพราะไม่งั้นพี่ๆ น้องๆ นายในกลุ่มอสูรจะไม่รอดแน่ๆ”
ชอนดุงพูดจบก็ก้มลงถอดโซ่ที่ข้อเท้าอีกคนให้...กีกวังมองตามทุกการกระทำของอีกคนนึง มือเรียวเล็กของอีกคนเลื่อนไปกุมใบหน้าของร่างสูงก่อนที่จะจับให้เงยหน้าขึ้นมองตัวเอง...
“ถึงนายไม่บอก...ฉันก็ไม่คิดจะหนีหรอกนะ...”
น้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนมันบ่งบอกถึงว่า...อีกคนยังจำที่เราเคยสัญญากันไว้เสมอ...คำสัญญาที่เกือบจะลืมเลือนไปแล้ว
‘ชอนดุง กีกวัง เราจะไม่ทิ้งกัน...’
คำพูดของเพื่อนรักที่พูดเอาไว้ ก่อนที่เราจะแตกหักเพราะความผิดของเขาเอง...ที่ไม่รักษาสัญญา...ที่ให้ไว้กับอีกคนนึงเลย
หวัดดีเพื่อนๆ เราชื่อนุกนะค่า
อายุ16แล้ว T^T อ๊ากกก ไม่เด็กแล้ว (?)
มอห้าค่า มีงานอดิเรกคือการฟังเพลงเพื่อบิ้วอารมณ์
และแต่งนิยาย วาดรูปและทำอะไรก็ได้ที่ไม่มีสาระ =_=; ฮ่าๆๆ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะค่ะ
มาแนะนำตัวกันได้! เราสาบานว่าจะเม้นต์ตอบทุกคนเลยค่า! เราไม่หยิ่งแน่นอน แค่ตอบช้าเพราะชอบเร่ร่อน -*- ฮ่าๆๆๆ ฝากนิยายและฟิคทุกเรื่องๆ ด้วยนะคะ เม้น+โหวตติชมกันได้ฮะ >O<!
มาอัพให้แล้วนะค่ะ หาเฟรชไดท์เจอแล้วค่ะ -..-
เยี่ยมยอดมาก ไรเตอร์ลืมไว้ที่โรงเรียน =_=;;;
ดีนะที่ไม่หาย เอาแล้วไง...กีกวังยังจำสัญญาที่เคยให้ไว้ได้เสมอ
แล้วแบบนี้ทั้งคู่จะเป็นยังไงละ? สงสารน้องโยอะ นอนไม่หลับแน่เลย -.-
ลีจุนก็นะ ทิ้งระเบิดเอาไว้อะ ฮ่าๆๆๆ
เจอกันใหม่ตอนหน้าน่ะค่ะ
ปล.อย่าลืมเม้นต์+โหวตให้กำลังใจทีนะ
อยากได้ตอนละยี่สิบเม้นต์ tt' ไม่รู้เยอะไปมั้ย
ยอดคนอ่านกับคนเม้นต์ไม่สมดุลกันเลยอะ
ขอกำลังใจหน่อยค่าาาา~!
ความคิดเห็น