คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Beast Lovely 3 : Chapter 1 โซ่พันธนาการ
โซ่พันธนาการ
ปวดหัว...เกิดอะไรขึ้น?
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกตัว ให้ตาย...ทำไมผมเบลอแบบนี้นะ มือทั้งสองข้างผมยกขึ้นมากุมขมับด้วยความมึนงง ทำไมที่นี้มืดจัง...ที่ไหนละเนี่ย...ทำไมผมจำอะไรไม่ค่อยได้เลยละ มันเกิดอะไรขึ้น...เดี๋ยวนะ...ผมได้ยินเสียงเจ๊ฮโยจินกรี๊ดผมเลยรีบไปหาเขาที่ห้องหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย...เอ๊ะ!
“เจ๊! โอ้ย!”
ผมสะดุ้งพรวดขึ้นมาเมื่อนึกถึงพี่สาวตัวเอง ฮโยจิน...เจ๊ปลอดภัยใช่มั้ย แต่เนื่องจากหัวผมมันยังเบลอๆ อยู่ หลังผมจึงสัมผัสกับพื้นเตียงอีกครั้ง
“นายยังเบลอยาอยู่นะ รีบลุกเดี๋ยวก็ล้มแบบนั้นอีก ค่อยๆ ลุกดีกว่านะ...^^”
ผมหันไปตามเสียงที่ดังขึ้นมา เพราะแสงจากดวงจันทร์ภายนออกมันทำให้ผมเห็นเงาของเขา เพียงรางๆ เท่านั้น
“นายเป็นใคร?”
ผมถามขึ้นทันที เมื่ออีกฝ่ายลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงมาหาผม หล่อจัง = =; เอ่อ...ผมเปล่าเป็นโฮโมนะ แค่พอเขาเดินมาใกล้ๆ แสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามามันทำให้ผมคิดว่าหล่อน่ะ มันเป็นปฏิกิริยาทางเคมีเฉยๆ น่ะ -O- (แล้วจะแก้ตัวเพื่อ - -?)
“ไม่ได้เจอกันอาทิตย์เดียวลืมฉันไปแล้วเหรอ? มีร์น้อยของฉัน^^”
มะ...มีร์น้อยของฉัน O_O! มีธันเดอร์คนเดียวที่เรียกผมแบบนี้ ซึ่งมีคนเดียวที่กล้า เพราะคนอื่นรู้ว่าถ้าผมโดนเรียกว่า ‘มีร์น้อย’ เมื่อไหร่ระเบิดจะลง =_=; ถ้าไม่ใช่ธันเดอร์เป็นคนเรียก
“...”
“หรือต้องให้ฉันฟื้นความทรงจำ?”
อีกฝ่ายพูดจบก็นั่งลงบนเตียงที่ผมนอนอยู่ก่อนที่เขาจะเอามือมาค้ำไว้ข้างๆ หัวของผม ผมมองมือที่วางไว้ข้างๆ อย่างไม่ไว้ใจ ก่อนที่เรื่องไม่คาดคิดจะเกิดขึ้นเมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าลงมาก่อนจะกดริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากผมอย่างไม่ทันตั้งตัว
“อื้อๆ !”
ผมร้องประท้วง มือของผมกำมัดแน่นทุบลงบนไหล่กว้าง แต่ผมนอนอยู่มันทำให้ผมทรงตัวลำบากมาก แต่เมื่อลิ้นร้อนของฝ่ายตรงข้ามล่วงล้ำเข้ามาในริมฝีปากที่เผลอเผยอออกอย่างไม่ได้ตั้งใจ ความทรงจำทุกอย่างที่ผมพยายามจะลืมตลอดทั้งอาทิตย์ก็ไหลเวียนเข้าสู่หัวของผมอีกครั้ง จากตอนแรกที่ผมพยายามต่อต้านกลับกลายเป็นว่าแขนของผมคล้องคอของเขาไว้อย่างไม่รู้ตัว และจูบตอบเขาด้วยความต้องการ...
ดงอุน...ซน ดงอุนของผม...
น้ำตาของผมไหลอาบแก้มทันทีที่รู้ว่าคนตรงหน้าคือใคร นายหายไปไหนมา...หายไปไหนมาตลอดทั้งอาทิตย์...ผมเสียน้ำตาเพื่อนายมาเท่าไหร่...ทำไมนายเพิ่งจะกลับมา...
เขาค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกก่อนจะจูบซับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มผมอย่างแผ่วเบา ด้วยความอ่อนโยน ผมไม่เคยลืมจริงๆ สัมผัสอ่อนโยนที่คอยทะนุถนอมผมมาตลอดสามปี จนกระทั่งอาทิตย์ที่แล้วที่ผมกับเขาได้รู้ความจริง...
เราเป็นเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีทางบรรจบกันได้จริงๆ ...
วันที่ผมได้รู้ว่า...’เขาเป็นคนของกลุ่มเจ้าชายอสูร’
หรือสัตว์ป่า...ที่แวมไพร์อย่างพวกเราเกลียดชังกันมาตลอด...
“ไม่เอานะ...คนดีของผม ไม่ร้องไห้นะครับ”
ผมโผเข้ากอดเขาทันทีที่เขาเผยรอยยิ้มที่ผมคิดถึง น้ำตาผมมันไหลออกมาด้วยหลากหลายความรู้สึก ทั้งคิดถึง ทั้งดีใจ ทั้งเสียใจ มันเยอะมากจนผมอธิบายไม่หมดจริงๆ
“ฉันคิดถึงนายนะ ดงอุน...ฮึก..”
[Special Talk : End]
ให้ตายเถอะ =_= ให้ดงอุนไปดูตัวประกันว่าฟื้นหรือยัง ทำไมมันนานจัง ผมว่าผมเดินไปตามมันดีกว่า
“เฮียปิ้น...”
“ว่าไงไอ้กวัง”
“เดี๋ยวผมมานะ ไปดูไอ้อุ่นมันแปบ ไม่รู้ทำอะไรอยู่นานชะมัด”
“อือๆ รีบๆ มาละ เดี๋ยวอดดูของเด็ด^^”
ผมเอ่ยบอกเฮียปิ้นที่ยืนมองพวกแวมไพร์ที่โดนจับมัดรวมกันไว้อย่างแน่นหนา หึ...คิดจะลองดูกับอสูรงั้นเหรอ ไม่มีทาง...เร็วไปร้อยปี แต่สายตาผมก็เหลือบไปมองธันเดอร์...ผู้ชายเพียงคนเดียวที่โดนจับแขวนข้อมืออยู่ในห้องขัง เราจะไม่แยกเขาออกหรอกนะ ถ้าเกิดเขาไม่เกิดคลั่งขึ้นมาก่อนน่ะ หลังจากที่เขารู้ว่าพวกเราจับตัวมีร์มาไว้เป็นตัวประกัน ธันเดอร์ก็เกิดคลั่งขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าแฟนตัวเองไม่ปลอดภัย...
ไม่สิ...ไม่ใช่แฟน...แต่เป็นรักข้างเดียวซะมากกว่า...
ธันเดอร์เหลือบมองผมที่ยืนกอดอกอยู่ด้วยสายตาอาฆาตราวกับว่าผมไปพรากคนรักของเขายังไงยังงั้น แต่ผมก็มองเขากลับอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเดินผ่านหน้าห้องขังไปยังห้องที่ขังตัวประกันอยู่อย่างไม่ใส่ใจคนในห้องขังนั้นเลยสักนิด
...ฉันเคยให้โอกาสนายครั้งหนึ่งที่จะเลือก แต่นายเลือกผิดเอง...ฉันก็ไม่คิดจะรับฟังอีก...ลาก่อนตลอดกาลธันเดอร์...
ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปในห้องที่ประตูเปิดแหงมไว้ก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อเห็นภาพอะไรบางอย่างต่อหน้าต่อตา ไอ้อุ่น? จูบมีร์?
“ไม่เอานะ...คนดีของผม ไม่ร้องไห้นะครับ”
มีร์โผเข้ากอดไอ้อุ่นทันทีที่ไอ้อุ่นพูดจบ
“ฉันคิดถึงนายนะ ดงอุน...ฮึก...”
“แฮ่ม~ จะทำอะไรดูให้ดีก่อนนะว่าไม่มีใครเห็นแน่ๆ น่ะ”
มีร์กับอุ่นผละออกจากกันทันทีที่ผมเข้าไป
“ฮยอง -O- กวังฮยองคงไม่...”
“ไม่ = = ฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ไม่บอกดูจุนฮยองหรอกหน่า”
ไอ้อุ่นทำหน้าเหมือนโล่งอกก่อนจะดึงมีร์เข้ามากอดแน่น ไอ้นี้ -*- ฉันยังอยู่นะเห้ย! จะสวีตกันก็ช่วยให้ฉันออกไปก่อนได้มะ?
“ฉันแค่มาตามนายเฉยๆ เห็นว่าเข้ามานานน่ะ แล้วก็ถ้าจะสวีตกันฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ระวังไว้ด้วย ถ้าดูจุนฮยองรู้ไม่ใช่แค่มีร์เท่านั้นที่จบ เพราะมันจะลามไปถึงฮโยจินนูน่าด้วย”
ผมบอกมันอย่างเตือนๆ ก่อนจะเดินนำไอ้อุ่นออกมา โดยที่ทางที่เดินไปไม่พ้นต้องเดินผ่านห้องขังที่ขังธันเดอร์ แต่ตอนนี้ร่างของธันเดอร์ไม่ได้อยู่ในห้องอีกต่อไปแล้ว O_o เอ๊ะ!
“มึง! มึงเอามีร์ของกูไปไว้ไหน”
แล้วผมก็ได้คำตอบที่ผมสงสัย ธันเดอร์ที่ท่อนบนไร้อาภรณ์ปกปิดกำคอเสื้อของดูจุนฮยองแน่น ก่อนจะยกขึ้นเพื่อเป็นการคั้นเอาคำตอบ
“หึ...มึงอยากรู้มึงก็หาเอาเองดิ่” ดูจุนฮยองตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยยัน
“หึ...มึงจะเล่นกับกูใช่มั้ย?”
“แล้วมึงคิดว่าไงละไอ้ธัน!”
ดูจุนฮยองพูดจบก็ผลักออกอย่างแรง ทำให้ธันเดอร์กระเด็นออกมาเล็กน้อย เพราะเขาตัวเล็กกว่าดูจุนฮยองซะอีก แต่ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าใส่ดูจุนฮยอง ผมก็กระโดดเข้าไปขว้างเอาไว้ก่อน แล้วจ้องธันเดอร์อย่างไม่เกรงกลัว
“ถ้านายทำร้ายพี่ชายฉันแม้แต่ปลายเล็บนะ! นายจะไม่ได้เห็นหน้ามีร์อีกเลย!”
...เพราะมีร์จะกลายเป็นของไอ้อุ่น =_=; ผมไม่ได้ต่อนะ กำลังซีเรียสอยู่ (แน่ใจนะว่าซีเรียส?)
“หึ...งั้นเหรอ? ไม่ทำพี่แต่ทำน้องคงได้มั้ง^^”
รอยยิ้มแบบนี้มันอะไรกัน...
“ซึงโฮ จีโอ ลีจุน จัดการ!”
จบคำของธันเดอร์...ก็มีเงาดำที่ไหนก็ไม่รู้พุ่งออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว คนอื่นๆ ในอสูรก็ตกใจไม่แพ้กัน เพราะจู่ๆ เฮียจุนฮยองก็โดนจีโอฮยองลากไป ซึงฮยองโดนซึงโฮฮยองลากไปอีกคน และคนสุดท้าย ยังโยซอบ หมอนั้นตอนนี้อยู่ในการเกาะกุมของลีจุนฮยองเรียบร้อยแล้วละ ผมกับดูจุนฮยองสะดุ้งเฮือกกับการจู่โจมที่ไม่ตั้งตัว ก่อนที่เราจะหันหลังเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้ ผมควรทำไงดี?
“นี่! ปล่อยฉันน่ะว้อยยยย!”
ผมหันไปตามเสียงของเฮียจุนฮยองที่จู่ๆ ก็ร้องออกมา ผมหันไปก็พบสิ่งที่ไม่ขาดฝันเกิดขึ้น มันเป็นกับดัก...จีโอฮยองกอดเฮียจุนฮยองจากด้านหลังก่อนจะใช้อีกมือนึงล่วงเข้าไปในเสื้อของเฮียจุน นั่นทำให้เราทั้งสองพี่น้องเสียสมาธิไปชั่วขณะนึงเป็นจังหวะเดี๋ยวกันกับที่ธันเดอร์ปาดเข้ามาคว้าตัวผมไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว
“ฮยอง! ช่วยผมด้วย!”
ผมร้องบอกฮยองในขณะที่ผมถูกลากมาเรื่อยๆ โดยที่ไม่สามารถหวังอะไรได้เลย แล้วเข้าก็พาผมมาในห้องๆ หนึ่งที่อยู่ในบ้านของเขา ตลอดทางผมไม่พูดอะไรเลย เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตลอด
“นี่...นายจะเอาแต่นั่งเงียบใช่มั้ย...”
“...”
“ฉันถาม! ยุนกีกวัง! นายไม่ได้ยินหรือไงหา!”
เขาพูดขึ้นด้วยความโมโหก่อนจะกระชากแขนของผมอย่างแรง จนตัวของงผมยกสูงจนเกือบจะเท่าเขาอยู่แล้ว
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม...”
ผมมองเขากลับอย่างไม่เกรงกลัว ถึงนัยน์ตาของผมจะสั่นระริกด้วยความกลัว เขาไม่ใช่ธันเดอร์ที่ผมรู้จักไม่ใช่เลย แล้วทำไม...เราจะต้องกลายเป็นแบบนี้ๆ ทั้งๆ ที่มันกำลังจะเป็นไปด้วยดีแล้วด้วยซ้ำ
‘ขอโทษนะ...ฉันไม่อาจทำในสิ่งที่นายขอได้’
เพราะนาย! ทุกๆ อย่างมันเป็นเพราะนาย!
‘ฉันว่า...เราอย่างยุ่งเกี่ยวกันอีกเลยจะดีที่สุดนะ’
“ทำไม...ถ้าฉันจะไม่พูดอะไรสักคำ...แล้วนายจะทำอะไรฉันได้...”
ผมพูดออกไปในขณะที่ยังจ้องตาเขานิ่งด้วยน้ำเสียงสั่น ธันเดอร์มองผมกลับมาด้วยสายตาอันเจ็บปวด มือของเขากำข้อมือของผมแน่นโดยไม่นึกถึงความเจ็บปวดของผมเลยสักนิด
“...”
“เงียบทำไมละ! ทุกๆ อย่างมันเป็นเพราะนายไม่ใช่หรือไง! นายทิ้งฉัน! นายทำทุกอย่างพังทั้งหมด! ทั้งๆ ที่ตอนนี้...ฮึก...สองครอบครัวเราควรจะฝ่าฟันอุปสรรคไปได้แล้วแท้ๆ แต่นาย! นายเลือกเอง...นายเลือกที่จะทำลายฉันและพวกเรา...!!!”
ผมตะโกนใส่เขาทั้งน้ำตา...ผมทรุดลงทันทีที่พูดจบแขนของผมยังคงอยู่กลางอากาศเนื่องจากคนที่ตัวสูงกว่าไม่ยอมปล่อยข้อมือผมเลยสักนิด
“ย่าห์!!!!”
เขาตะโกนออกมาเสียงดัง ทำเอาผมสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ปล่อยฉันนะ!”
ผมบอกร้องขอทันทีที่เขาลากผมไปที่เตียงนอนขนาดคิงไซส์ที่ตั้งอยู่กลางห้อง
ตุบ!
“โอ้ย!”
เขาเหวี่ยงผมลงกับเตียงก่อนจะเอาโซ่ออกมาจากลิ้นชัก ก่อนจะทำท่าคว้าข้อเท้าของผมไว้ ไวกว่าความคิดเมื่อผมรู้ว่าเขาจะทำอะไร ผมพยายามดีดตัวเองให้ไกลออกจากมือของเขามากที่สุด แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อธันเดอร์คว้าข้อเท้าของผมได้ทันและดึงเข้าหาตัวอย่างแรงความเจ็บแปล๊บแล่นเข้าทำร้ายผมทันที และด้วยเวลาอันสั้นข้อเท้าผมก็ถูกล็อคด้วยโซ่นั้น และโซ่อีกด้านนึงเขาก็เอามาล็อคไว้กับขาเตียงข้างนึง ผมพยายามใช่มือเปล่าแกะโซ่ที่อยู่ตรงข้อเท้าตัวเอง
“นี่...!”
ธันเดอร์เข้ามาบีบคางของผมแน่นจนเจ็บร้าวไปหมดทั้งใบหน้า เขาพยายามบังคับให้ผมหันไปมองหน้าเขา
“จำเอาไว้! ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้มีร์กับพี่สาวฮโยจินคืนละก็...นายไม่มีทางได้เป็นอิสระ! จำเอาไว้!”
เขาผละออกจากใบหน้าของผมอย่างแรง ทำให้ผมหน้าสะบัดไปอีกทางอย่างแรง เขามองผมด้วยสายตานิ่งมากจนอ่านไม่ออกก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่ลืมล็อคประตู ผมนั่งกอดเข่าด้วยความท้อ ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้นะ
...ผมได้หวังและเฝ้าอธิฐานว่าสักว่า ‘อสูร’ กับ ‘แวมไพร์’ จะได้สงบศึกกันสักที...
-----------------------------+++
[To Be Continued++]
มาไถ่โทษตามสัญญาคะ TOT
เป็นไงกันบ้างงงงงง~
แหๆๆๆๆ ดุงกวังแอบเอสเอ็มนิดนึง เล็กน้ออยย
ตาลุงก็เก็ก =_+ ฮ่าๆๆ สงสารยังโยน้อย โดนจับด้วยเหมือนกัน
บ๊ายบายแล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ เม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เขียน ชาย+ชาย (ถึงจะมีหญิงชายแพร่มมาก็เถอะคะ TT
See you again Next Chapter!
ความคิดเห็น