[B2ST,MBLAQ]รักต่างพันธุ์ของอสูรน่ารักกับนายแวมไพร์หน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #25 : Lovely Beast 22 : Chapter 20 บ้าหรือเปล่า ใครมันจะไปทน

 

FARRY' 25

Chapter 20

บ้าหรือเปล่า ใครมันจะไปทน

[Leejoon  Part]

หลังจากที่ทุกคนกลับมาจากที่พักของจีโอแล้ว ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมทุกวัน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือแวมไพร์และอสูรไม่ได้เป็นศัตรูกันอีกแล้ว นั้นทำให้ดงอุนซึ่งเขาไม่เห็นด้วยกับการที่ต้องเป็นศัตรูกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ก็เลยดูจะแฮปปี้สุดๆ กับการได้ออกไปไหนมาไหนกับมีร์ออกหน้าออกตาเป็นพิเศษเลยเชียวล่ะ

จุนฮยองและบยองฮีเองก็อยู่ด้วยกันแทบทุกวัน เขาเข้าไปเยี่ยมมัมทีไร ก็เจอเจอจุนฮยองอยู่ด้วยตลอด ไม่นั่งเล่นเกมส์กันอยู่ก็หยอกล้อกัน โดยมีมัมอยู่ข้างๆ นี่ถ้าไม่บอกว่ามัมคือแม่นมของบยองฮี เขาคงคิดว่าเป็นแม่สื่อของคู่นี้แล้ว แลดูจะรักและเอ็นดูจุนฮยองเหลือเกิน

ไม่พอๆ ชอนดุงเอง...หมอนั้นก็ติดกวางน้อยใช่ย่อย ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลย เหตุเพราะไปสิงอยู่กับกีกวังน่ะสิ กีกวังไปเรียนหมอนั้นก็ตามไปด้วยตลอด มีเพียงดงอุนกับมีร์อยู่มหา’ลัยปีสอง ส่วนโยซอบ กีกวัง ชอนดุงเรียนอยู่ปีสาม มีเพียงลีจุน จุนฮยอง ฮยอนซึง จุนฮยองและฮโยจินที่เรียนอยู่ปีสี่ กำลังจะจบ (ตอนนี้พวกเขาเปิดเทอมแล้วก็เลยต้องไปเรียนกันตามปกติ แต่เนื่องด้วยพวกเขามีบริษัทและหน้าที่ที่ต้องช่วยกันดูแลพวกเขาจึงได้เข้ามาดูแลและทำงานโดยที่ยังเรียนไม่จบนั่นล่ะ) นั่งเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นราวกับกลัวว่าคนตัวเตี้ยๆ ขาวๆ หน้าอึนๆ นั้นจะหายไปอย่างไงแบบนั้น

ส่วนเจ๊ฮโยจิน...รายนั้น เทียวไปเทียวกลับระหว่างบ้านของพวกอสูรกับแวมไพร์ เนื่องจากว่า ‘คุณนายยุนและตัวดูจุนเอง ติดฝีมือการทำอาหารของฮโยจินซะแล้ว’ ยัยเจ๊นั้นเลยต้องไปทำอาหารให้บ้านนั้นกินและเข้าไปอยู่อย่างกับเป็นสะไภ้ บางทีก็ทำให้ลีจุนคิดบ้างนะ...ว่าตกลงแล้วดูจุนจะเอาไง บางครั้งก็ดูยังอาลัยอาวรณ์กับอดีตคนรักเก่าอย่างดาร่าพี่สาวของชอนดุง แต่ตอนนี้กับเกาะติดฮโยจินไม่ปล่อย ทั้งๆ ที่เจอกันทีไรแทบจะทะเลาะกันทุกที...

หรือว่าการทะเลาะของคู่นี้จะเป็นการคุยกันนะ ?

ส่วนซึงโฮเรียนจบแล้วพร้อมกับจีโอและเขาก็ทำงานแล้ว ทุกเช้าเขาก็ไปรับฮยอนซึงไปเรียน แล้วก็ค่อยไปทำงานก่อนจะไปรับตอนหลังเลิกเรียน หรือบางทีที่ฮยอนซึงมีเรียนครึ่งวัน ซึงโฮก็มารับแล้วพาไปอยู่ที่ทำงานด้วยก่อนจะกลับบ้านพร้อมกัน

สถานการณ์เหมือนจะสุขสันต์นะ...แต่ทำไม...

“แม่งโว้ยยยย!”

ไม่คิดจะติดต่อมาหรือไงกันยังโยซอบ!!

ตั้งแต่ที่กลับมาจากบ้านพัก โยซอบก็ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของซึงโฮอย่างเต็มตัว... แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าหมอนั้นหายไปเลย หายไป! ใช่! หายไป... และซึงโฮเองก็ดูท่าจะกันเขาออกห่างจากโยซอบด้วยตั้งแต่รู้ว่าเขากับโยซอบมีความสัมพันธ์แบบไหน ซึงโฮก็ไม่พอใจ ในความสัมพันธ์ของเขากับโยซอบ ด้วยเหตุผลที่ว่า...

‘มึงมันเจ้าชู้ไอ้จุน กูจะยอมให้มึงคบกับน้องกูได้ไง’

ไม่ยุติธรรม!

ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่ได้เจอกับโยซอบอีกเลย นี้ก็...จะสองอาทิตย์แล้วนะ ซึ่งเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักน่าหยิก ก็ไม่ติดต่อเขามาเลย ลีจุนทิ้งร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกำยำในแบบผู้ชายลงบนเตียงนอนที่เขาเคยให้โยซอบนอน...

คิดถึงจะตายอยู่แล้ว...

โทรเข้ามือถือไปโยซอบก็ปิดเครื่องอยู่ตลอด

ไปหาที่บ้านไอ้ซึงโฮก็ให้ลุงยามกัน ไม่ให้เขาเข้าไปหา

โอ้ยแม่ง! คู่อื่นก็ลงตัวกันดี แล้วทำไมเขากับโยซอบถึงได้...

ระหว่างนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ ตัวก็ดังขึ้น ร่างหนาที่ก้มหน้าอยู่ถึงกับเงยหน้าขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด ใครโทรมาวะ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่!!

“ฮัลโหล! มีอะไร! โทรมาดึกป่านนี้ ถ้าไม่มีธุระอะไรสำคัญพ่อจะตามไปกระทืบเลย! มีไรว่ามา!!!”

(อ่า....อารมณ์ไม่ดีอยู่หรอลีจุน...)

กึก...

“ยะ โยซอบหรอ...” หัวใจพองโตทันทีที่ได้ยินเสียงเบาๆ ของอีกคน แค่ได้ยินก็ดีใจจนแทบจะปิดซอยเลี้ยงแล้ว

(ถ้าไม่ว่าง เดี๋ยวเค้าวางก่อนก็ได้นะ)

“เห้ยไม่ต้องวาง!”

(...)

“หายไปไหนมา..” ลีจุนกรอกเสียงเข้มลงไปทันที

(พี่ชายยึดมือถือเค้าอ่า เพิ่งจะได้คืน)

“แล้วทำไมไอ้ซึงโฮมันถึงให้คืนได้ล่ะ...โทรมาแบบนี้ไอ้บ้านั้นไม่อาละวาดตายเลยหรอ”

(ไม่หรอก...เค้าเป็นของลีจุนนี่นา)

เค้าเป็นของลีจุนนี่นา...

เค้าเป็นของลีจุนนี่นา...

เค้าเป็นของลีจุนนี่นา...

เค้าเป็นของลีจุนนี่นา...

ประโยคเดิมๆ เหมือนถูกเปิดให้วนซ้ำและดึงขึ้นในหัวเขาอย่างปลื้มปริ่ม โอ้ย อย่างกับเด็กวัยแรกแย้มเพิ่งจะมีความรักเลย รอยยิ้มที่แทบจะทำแก้มบนใบหน้าของลีจุนแทบจะแตกทันทีที่โยซอบพูดจบ ทำตัวน่ารักแบบนี้ตลอดสินะ แล้วแบบนี้ใครจะทนไหวกันเล่าเจ้าเด็กบ้า...

“หมายความว่ายังไง บอกไอ้ซึงโฮแล้วหรอ”

(อื้อ...บอกทุกเรื่อง...รวมถึงคืนที่ลีจุนจำไม่ได้ด้วย) พูดถึงประโยคนี้...เขาเองก็แทบจะหยุดกึกไปเหมือนกัน เนื่องจากเสียงของโยซอบที่ดูเศร้าลง

“ถึงจะจำไม่ได้...แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วนะ” หวังว่านายจะรู้นะว่าฉันต้องการบอกอะไรโยซอบ...

(เค้ารู้แล้ว...เดี๋ยวเค้าจะไปนอนแล้วนะ)

“แล้วจะโทรมาอีกมั้ย...” อดไม่ได้ที่จะถามจริงๆ...

(ไม่รู้ว่าพี่ชายจะอนุญาตเมื่อไหร่อ่า...รอหน่อยนะลีจุน เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น)

“อือ..”

(ฝันดีฮะ)

“ฝันดี ไว้เจอกัน”

สายตัดไปแล้ว...ลีจุนที่มีใบหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันทีหลังจากที่วางสายไป รอหน่อยทุกอย่างจะดีขึ้นหรอ... ก็รู้นะว่าเขาน่าจะเคยทำอะไรกับโยซอบไว้เยอะ ....

จะให้นอนรอทำตัวเรียบร้อยเป็นเด็กดีน่ะหรอ...

ฝันไปเถอะ! ใครจะรอกัน!!!!

อยากได้ ก็ต้องฉุด ริอาจจะเล่นของสูงต้องไม่กลัว!

[Leejoon Part : End]

[Yoseob : Part]

เสียงลีจุนฟังดูไม่ค่อยดีเลย... แหงล่ะ ต้องโดนโกรธแน่ๆ หายไปตั้งนาน โทรมาอีกทีก็บอกให้รอ นี่เขาเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า...

“นายมันใจดีเกินไปนะ” เสียงทุ้มของพี่ชายของเขาดังขึ้นหลังจากที่วางสายลง

โยซอบเงยหน้ามองผู้เป็นพี่ชายที่ยืนพิงหน้าประตูด้วยสายตาหงอยๆ และซึงโฮเองก็มองกลับมาด้วยสายตาเคืองๆ เช่นกัน...

“พี่ชาย...เค้าชอบลีจุนจริงๆ นะ”

“แล้วไอ้จุนมันเคยบอกชอบเรามั้ยละ”

อึก...นั้นสิ คำพูดของพี่ชายของเขาเล่นเอาสะอึกได้ไม่เบา ใช่ลีจุนไม่เคยบอกว่าลีจุนชอบ...ไม่เคยพูดความรู้สึกเลย...ไม่เคย เราแค่จูบกัน...มีเซ็กซ์กัน แต่ว่า...เขาไม่เคยบอก รัก เลย ก็รู้มาบ้างว่าลีจุนเป็นคนเจ้าชู้ ดูจุนฮยองชอบด่าให้ฟังบ่อยๆ... (?) แต่...ทำไมใจมันปวดแบบนี้ละ...

ลีจุนจะรักเขามั้ย?

“ไม่ได้จะใจร้ายหรอกนะ แต่...พี่ไม่อยากเสียเราไปอีกคนวะโยซอบ ถ้าพี่จะยกเราให้ใครสักคน คนคนนั้น จะต้องมีเพียงน้องของพี่ ต้องสามารถดูแลน้องพี่ได้ ไอ้จุนมันมีครบหมดแหละ มันมีอย่างเดียวที่มันไม่มีคือ ‘ทำให้พี่เห็นว่าแม่งจริงจังกับเรา’ ถ้ามันทำให้พี่เห็นเมื่อไหร่ ไม่ว่าจะวิธีแบบไหนก็ได้ พี่ถึงจะยอมละกัน แต่ตอนนี้ เอามือถือมา” ซึงโฮพูดออกมาด้วยความรู้สึกจริงๆ ก่อนจะเดินเขามาแบมือตรงหน้าร่างเล็กตรงหน้า

โยซอบเหลือบมองมือใหญ่ที่ยื่นมา ก่อนจะวางโทรศัพท์เครื่องสวยไว้บนฝ่ามือพี่ชายอย่างยอมจำนน เขาไม่ได้อยากดื้อ เพราะเขารู้ว่าถ้าเขายิ่งดื้อ พี่ชายจะยิ่งเจ็บปวด และดีไม่ดีเขาอาจจะไม่ได้เจอลีจุนอีกก็ได้

“คืนนี้ถ้าร้อนจะเปิดหน้าต่างก็ได้นะ ลมวันนี้สบายๆ ไม่หนาวมาก กำลังดีเลยล่ะ”

ซึงโฮยิ้มมุมปากก่อนเดินออกไปนอกห้องและปิดประตูให้ ปล่อยให้น้องชายสุดที่รักนั่งอยู่ในห้องเหมือนเดิม...โยซอบยังไงก็เป็นโยซอบ... เขาเดินไปเปิดหน้าต่างห้องนอนให้เปิดกว้างตามคำแนะนำของพี่ชายของตนโดยไม่ได้คิดเลยว่าความหมายแฝงในประโยคของพี่ชายมันคืออะไร

จริงๆ ด้วย ลมเย็นดี...ไม่หนาวเกิน...

โยซอบพาร่างของตัวเองเดินไปปิดไฟก่อนที่จะล้มตัวลงบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มมาคุมตัวเองไว้ ร่างเล็กหลับตาลงไม่นาน ก็ต้องลืมตาขึ้นมาใหม่อีก เนื่องจากเขาคิดเรื่องลีจุนเต็มไปหมด ทำยังไงให้พี่ชายยอมรับดีล่ะ...

แล้วลีจุนจะชอบเขามั้ย?

...แต่ถ้าไม่ชอบแล้วความสัมพันธ์ของเรามันจะเกินกว่าเหตุไปหรือเปล่า...

คิดได้ดังนั้น แววตาใสที่ลืมตาอยู่ในความมืดก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ได้อยากอ่อนแอ..แต่เค้าไม่อยากเป็นของเล่นของลีจุนนะ...

...ได้โปรด ชอบเค้าเถอะลีจุน...

โยซอบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดดวงตาพลางปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างช่วยไม่ได้ แต่สักพักโยซอบก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงกุกกักมาจากทางหน้าต่าง ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจทันที...

ใครน่ะ...โยซอบลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปที่หน้าต่างด้วยความกลัวทันที...ไม่ตลกนะ...โจรหรอ? รู้แบบนี้ไม่เปิดหน้าต่างก็ดี... ห้องเก็บเสียงด้วยสิ...ตะโกนไปก็ไม่มีใครได้ยิน ต้องพึ่งตัวเองก่อนนะยังโยซอบ TT

คิดได้ดังนั้นโยซอบก็เดินไปเดินไปคว้าไม้เบสบอลที่อยู่ข้างๆเตียงขึ้นมา (ซึงโฮให้ไว้ตอนเช้าน่ะ...เผื่อว่ามีอะไร) ก่อนจะง้างขึ้นและจ้องมองไปที่ขอบหน้าต่างพลางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากด้วยความกลัวเล็กน้อย เกิดมาทั้งชีวิตไม่ได้เจอเหตุการณ์นี้มานานแล้ว...

ฟึ่บ!

ทันทีที่มือของผู้บุกรุกโผล่ขึ้นที่ขอบหน้าต่าง โยซอบก็หลับตาปี๋แล้วเตรียมเข้าไปฟาดไม่ยั้ง!!!

“ย๊า!!! โจรบ้า!!!”

หมับ!

“โอ้ย! จะทำบ้าอะไรของนายวะโยซอบ!!!” เสียงคุ้นหูดังขึ้นทำให้เขาลืมตาโพล่งขึ้นมาทันที ก็เห็นกับร่างกำยำของใครบางคนมือหนารับไม้เบสบอลของเขาด้วยมือเปล่า ดวงตาประกายฉายแววในความมืดมองมาที่เขาด้วยแววตาตกใจ...

“ละ..ลีจุน”

“ก็เอออะดิ๊ นี่ตกใจขนาดนั้นเลยหรอ” ลีจุนพูดด้วยเสียงหงุดหงิดก่อนจะกระโดดลงจากหน้าต่างแล้วลงไปนั่งบนเตียงอีกคนด้วยความเหนื่อย

“ลีจุนมาทำอะไร”

“ถามอะไรโง่ๆ” ฉึก! เจ็บ..เจ็บเลย... “ฉันก็มารับนายอะดิ”

“บ้าหรือเปล่า ถ้าพี่ชายมาเจอเข้าจะทำยังไง แค่นี้ห่างกันไม่พอหรอไง” โยซอบเอ่ยบอกพลางมองอีกคนด้วยแววตาสั่นไหว

“แล้วทุกวันนี้ไม่ได้ห่างกันอยู่หรอไง?”

“...”

“แทนที่จะรอจนกว่าพี่ชายนายจะยอมรับ ฉุดเลยดีกว่า ง่ายกว่าเยอะ!”

โยซอบกลอกตาทันทีที่ลีจุนพูดจบ ลีจุนก็ยังเป็นลีจุน พูดได้ง่ายและไม่คิดอะไรเลย!

“พูดอะไรบ้าๆ ลีจุน ถ้าเราไม่รอ แล้วถ้าพี่ชายไม่ให้เจอกันอีก จะทำยังไง??”

“บ้าหรือเปล่า? ใครมันจะไปทนวะ ยุคไหนแล้ว งานวิวาห์เหาะต้องมานะรู้ยัง?” เสียงกวนๆ เอ่ยก่อนยักคิ้วให้โยซอบราวกับคนไม่คิดมาก เล่นเอาโยซอบถอนหายใจเฮือกใหญ่

“วิวาห์เหาะอะไร!? เค้าไม่ใช่ผู้หญิงนะลีจุน!”

“ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นผู้หญิง ไม่คิดถึงกันบ้างหรือไง จะยอมห่างไปเรื่อยๆ เนี่ยนะ..?”

“...”

“รอไม่ไหวหรอก แค่นี้ก็ใจจะขาดล่ะ”

“...”

“ไม่เอา ไม่ห่างแล้ว นายอาจจะทำได้...” โยซอบมองลีจุนด้วยแววตาสั่นๆ “...แต่ฉันทำไม่ได้เคมะ? ไม่มีวันทำได้ ไม่รอ ไม่อะไรทั้งนั้น”

“ทำแบบนี้ทำไมลีจุน” โยซอบเอ่ยถามเสียงเบาอย่างไม่เข้าใจ

“โง่หรือแกล้งโง่ ไม่ชอบไม่ทำหรอกนะ”

ไม่ชอบไม่ทำหรอกนะ...

“มะ หมายความว่าลีจุนชอบเค้าหรอ..” ลีจุนกลอกตาทันทีอย่างเซ็งๆ ที่โยซอบเอ่ยถาม

“นี่ถ้าไม่บอกก็รับรู้เองไม่ได้ใช่มั้ย เออ ชอบ ชอบมาก ถึงจะจำเรื่องที่เคยเกิดขึ้นไม่ได้ แต่ความรู้สึกตอนนี้มันชัดเจน ฉันไม่อยากห่างจากนายแล้ว โอเคปะ? ”

-///////- ฉ่า... ให้ตาย...พออยากได้ยินก็ไม่ได้ยิน ยังไม่ทันตั้งตัวเลยมาบอกชอบซะงั้น...เขินเว้ยยย!!

“ความจำสั้นแต่รักฉันยาว เคปะ?”

“พอแล้ว..เค้ารู้แล้ว” โยซอบเอ่ยบอกพลางก้มหน้าลงซ่อนใบหน้าที่เผยริ้วแดงๆบนใบหน้าด้วยความเขินอาย แทบจะระเบิดด้วยเองแล้วล่ะ...

.

.

ในขณะนั้นเองทั้งคู่ก็ไม่ได้ทันสังเกตว่ามีใครเปิดประตูเข้ามาจ้องทั้งคู่ จนกระทั่ง...

“เออเค! งั้นมึงก็เตรียมตัวได้เลยไอ้จุน!!!”

“เห้ย!! พี่ชาย! / เห้ย!! ไอ้ซึงโฮ!!” โยซอบมองแววตาน่ากลัวของพี่ชายตัวเองด้วยความตกใจ มาอยู่ตรงนี้เมื่อไหร่ TT

ตายห่าแล้วมั้ยละ ไม่ได้คิดแผนสำรองมาด้วย ตายอย่างไม่สงบเลยเคปะไอ้จุน!! TTOTT

[Leejoon x Yoseob Part : End]

 

 Evil Quartz (Brow eye)

มาแล้วค่า ให้รอนานไปหน่อยขออภัยนะคะ ^^

แต่งแล้วลบหลายรอบอยู่นะคอนนี้ ฝากด้วยนะคะ

ติดตามเป็นกำลังใจเราด้วยนาาาาา

1 เม้นต์ = 1กำลังใจนะคะ

อย่าอ่านแล้วไม่เม้นกันเลยนะ ขอกำลังใจด้วยน้า อิอิ

นักอ่านคนไหนเห็นว่าอีไรเตอร์คนนี้หายไปนาน ตามได้ค่ะ
ในทวิต (ไรเตอร์สิงบ่อย -..-) หรือจะในฟิคก็ได้ค่ะ 5555
ทวิตของไรเตอร์ @Qmimiz_ ค่ะ

เรื่องนี้แต่งสมัยนานมาก ฮ่าๆๆๆ

ถ้าอยากจะเม้าท์กันก็แท็ก #อสูรน่ารักแวมไพร์หน้าหล่อ

ได้เลยนะค่าาาาาา

อย่าลืมนะค่ะ ทุกหนึ่งเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ได้ค่ะ!
รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ ขอให้สนุกกับเนื้อเรื่องด้วยนะค่ะ