คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Lovely Beast 17 : Chapter 15 ฉันหิวจนจะกินเธอได้ทั้งตัวอยู่แล้ว [dujin]
Chapter 15
ฉันหิวจนจะกินเธอได้ทั้งตัวอยู่แล้ว
[ Part : Bang Hyojin x Yoon Dujun]
ฉันเกลียดไอ้ดำนั้น! - -
สาวน้อยร่างเล็กถูพื้นบ้านด้วยแรงทั้งหมดที่มี เธอแทบจะไม่สนใจว่าพื้นบ้านมันจะอ่อนหรือแข็งแรง เพราะในหัวเธอตอนนี้มีแต่เรื่องจูบอันแสนจะวาบหวิว
วะ...วาบหวิว??
ม่ายยยยยยยยยยยยย! ไม่ใช่นะ T_T ฮโยจินส่ายหัวไปมาด้วยความมึนงง จูบแรกของเธอ! เธออุตส่าห์เฝ้ารักษามา ทำไมถึงต้องหายไปภายในพริบตา เพราะอารมณ์ชั่ววูบของผู้ชายที่หล่อน้อยกว่าพี่บี้ของเธอ (?)
“ฮโยจิน...เธอเบาแรงหน่อยดีไหม...ฉันเกรงว่าแขนเธอจะหัก....”
ดาร่าเอ่ยบอกเพื่อนสนิทของเธออย่ากล้าๆ กลัว ท่าทีตอนนี้ของฮโยจินมันทำให้เธอไม่แม้แต่จะเข้าใกล้เลยด้วยซ้ำ เธอไม่รู้ว่าเมื่อวานนี้มันเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ดูจุนไล่เธอกลับเข้าห้องไป เธอก็รีบกลับไปโดยด่วนเพราะความกลัว...เสียงของดูจุนดังอย่างกับฟ้าผ่า เธอไม่ถอยสงสัยเขาคงจับเธอโยนให้รถทับเป็นแน่...
เมื่อวานนี้...ฮโยจินกับดูจุนทะเลาะกันหนักมากขนาดนั้นเลยเหรอ เธอจำได้แต่ว่าพอเพื่อนสนิทเธอกลับเข้าห้องนอนมา...ก็เอาแต่ล้างหน้าท่าเดียว แถมยังถูปากตัวเองซะแรงเลย จนปากเล็กๆ ที่แดงอยู่แล้วแดงยิ่งกว่าเก่าซะอีก แถมยังเอาแอลกอฮอลล์มาล้างซะ ห้องนอนกลิ่นฟุ้งไปด้วยแอลกอฮอลล์เลยละ
“คอยดูนะดาร่า! ถ้าฉันออกจากบ้านนี้เมื่อไหร่ ฉันจะหนีไปประเทศไทย ฉันจะไปหาพี่บี้ของฉันแล้วไม่กลับมาเกาหลีอีกเลย! -3-“
น่ากลัวสุดๆ -_- ดาร่าคิดในใจอย่างสับสนกับอารมณ์เพื่อนของเธอ แม้จะโมโหเศร้าหรือเสียใจยังไง เพื่อนของเธอก็ยังคงคิดถึงแต่พี่บี้อยู่เสมอสินะ...
เธอยังจำได้ดีเลย...เพื่อนของเธอคลั่งขนาดเคยหนีออกจากบ้านเพื่อไปดูละครเวทีที่พี่บี้เล่นถึงเมืองไทย ดูมันทั้ง 48 รอบ เรื่อง...รักจับใจสักอย่างเนี่ยแระ...เอาซะพ่อกับแม่แล้วก็น้องชายเพื่อนของเธอแทบช็อกที่ลูกสาวคนเดียวหายออกไปจากบ้านเป็นเวลานาน
แถมตอนที่ละครเวทีได้ถูกนำเข้าฉายในภาพยนตร์ก็แอบหนีไปประเทศไทยดูมันเป็นสิบรอบ ดูแล้วก็มานั่งเพ้อคนเดียว เธอช่างน่ากลัวจริงๆ
ถ้าดาร่าเป็นพี่บี้อะไรนั้นนะ เธอจะยกฮโยจินให้เป็นยอดแฟนคลับที่พยายามเลยจริงๆ
“จ้ะ ฉันว่าเธอไปทำกับข้าวก่อนดีไหม...เดี๋ยวเรื่องทำความสะอาดพวกเนี่ย ฉันจัดการเองนะ ^^”
“จะดีเหรอ ยังไม่ได้ทำความสะอาดอีกตั้งเยอะนะ”
“อีกนิดเดียวเอง เธอจำไม่ได้เหรอว่าเธอแทบจะทำให้ทั้งบ้านกลายเป็นเพชรอยู่แล้วนะ แวววับเป็นอะไรเลย...”
นั้นสินะ...เธอแทบจะลงแรงกับการขัดพื้นมากไปหน่อย...มันเลยสะอาดมากๆ แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เหล่าแม่บ้านที่คอยนั่งเฝ้าเธอทั้งสองคนก็แทบจะลมจับเพราะความสะอาด...
“งั้นฉันไปทำกับข้าวก่อนละกันนะ ใกล้เที่ยงแล้ว”
ฮโยจินวางอุปกรณ์ทำความสะอาดในมือ ก่อนจะเดินนำแม่บ้านประจำที่สนิทกับดูจุนเป็นที่สุดเข้าครัวไป
เธอล้างมือเพื่อที่จะทำอาหาร แล้วเธอก็นึกออกแผนการชั่วร้ายที่จำทำให้ดูจุนปี๊ดแตก...
“ออนนี่คะ^^ ดูจุนเขาไม่ชอบทานอะไรเหรอคะ”
ฮโยจินหันไปถามแม่บ้านที่มาเป็นผู้ช่วยเธอข้างๆ แม่บ้านมองหน้าเธองงๆ เพราะปกติแล้วเขาต้องถามว่าชอบอะไรแล้วค่อยทำไม่ใช่เหรอ
“คุณหนูไม่ชอบทานจำพวกเห็ดแล้วก็พวกอาหารอิตาลีน่ะคะ”
“อ่อเหรอคะ งั้นเดี๋ยวเรื่องอาหารเนี่ย ฮโยจินจะจัดการเองนะคะ ส่วนคุณแม่บ้านก็ไปพักผ่อนเถอะคะจะได้ไม่เหนื่อยนะ^^+”
“แต่ว่า...”
“เอาเถอะคะ เดี๋ยวฮโยจินทำเอง ออนนี่ไม่ต้องห่วงนะคะ”
.
.
.
ดูจุนมองแม่บ้านที่เดินออกมาจากห้องครัวอย่างงงๆ
“ออกมาทำไม...”
“เอ่อ...คุณฮโยจินเธอบอกจะทำอาหารเองคนเดียวน่ะคะ เลยให้ดิฉันออกมาก่อน...”
“อ่อ...งั้นจะไปทำอะไรก็ไป”
ดูจุนโบกมือไล่อีกคนอย่างไม่ได้เอะใจอะไร สงสัยคงจะสำนึกแล้วมั้ง ... ดูจุนยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี...ใกล้เที่ยงละเขาไปเคลียร์งานของบริษัทสักแป๊บแล้วค่อยออกมาทานข้าวน่าจะดีนะ ดูจุนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องทำงาน...
ฮโยจินมองร่างสูงเดินหายเข้าไปในห้องทำงานจนลับตา ก่อนจะหันเข้ามาในครัว...ปิดประตูครัวดีกว่า...มือบางปิดประตูครัวลง...ก่อนที่จะเปิดตู้เย็นออกว่ามีอะไรให้ทำบ้าง
ไม่มีเห็ดเลยงั้นเหรอ...อ๊ะ! เจอแล้ว! ฮโยจินมองที่ถุงเห็ดก็เห็นตัวหนังสือเขียนไว้ว่า ‘คุณผู้หญิง’
อ่า...พอได้ยินมาเหมือนกันนะว่าคุณแม่ของดูจุนชอบทานเห็ด แต่ลูกไม่ชอบได้ไงเนี่ย คราวนี้ก็ขอเอาใจคุณผู้หญิงหน่อยละกันนะ คิก~
เธอไม่ได้แกล้งดูจุนนะ เธอแค่เอาใจคุณผู้หญิงเท่านั้นเองอ่า...
มื้อเที่ยง...
*O* - > คุณผู้หญิง
=[]=! – > ดูจุน
=_=; - > ดาร่า
“เธอแกล้งฉันใช่ไหมยัยบัง!” ดูจุนลุกขึ้นมาอย่างโมโห ยัยตัวแสบนั้นคิดจะทำอะไรกันแน่ มีแต่เมนูเห็ด! ยำเห็ด ! ไข่เจียวเห็ด! ต้มเห็ด! ทั้งอาหารไทย อาหารเกาหลี อาหารจีนมาหมดแต่เมนูเห็ดหมดเลย
“เปล่านะ ‘ ‘ ฉันได้ยินว่าคุณผู้หญิงชอบก็เลยทำให้กิน...”
“กรี๊ดด หนูฮโยจิน*-* รู้ใจแม่จังเลยลูก ดูจุนทำไมไม่ทำตัวน่ารักแบบฮโยจินเขาบางละลูก แม่อยากกินเห็ดแต่ไม่เคยยอมให้แม่บ้านทำให้แม่กินเลย หนูฮโยจินมาอยู่ได้ไม่นาน ก็รู้ใจแม่ขนาดนี้แล้วแกเป็นลูกแม่ภาษาอะไรห๊ะ!”
“แม่! ก็ผมไม่ชอบเห็ดอะ!”
“เห็ดมันทำอะไรให้แกหา!”
“แม่ครับ! ผมไม่คุยกับแม่แล้ว!”
ดูจุนเดินหนีออกไปจากโต๊ะอาหารทันที ภายนอกฮโยจินอาจจะทำท่าตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ภายในเธอดีใจสุดๆ ที่แผนการสำเร็จ
...เออดี! ลุกออกไปเลย...!...อดตายซะ!~
“ไม่ต้องสนใจลูกดูจุนก็งี้แระลูกเดี๋ยวหิวเขาก็ออกไปทานข้างนอกเองนั่นแระ ฮโยจินมากินกับแม่มาลูก”
ฮโยจินมองหน้าคุณผู้หญิงอย่างสงสัยตอนที่เธอมาวันแรก เรื่องเล่าของคุณผู้หญิงแลดูเธอเป็นคนที่ดูน่ากลัว ดูสุขุมดูเหมือนคนที่ทางบ้านต้องเกรงกลัวกับกิตติทรัพย์ของเธอ...แต่วันนี้แลดูเธอ...
ฮโยจินมองคุณผู้หญิงที่ยิ้มแย้มให้เธออย่างจริงใจ...เธอตักอาหารใส่จานของฮโยจินให้อย่างไม่ถือศักดิ์ว่าเธอเป็นเพียงแค่นักโทษทางธุรกิจของตระกูลของพวกแวมไพร์เท่านั้นเลยสักนิด...
...เธอใจดี...
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มานั่งทานข้าวกับคุณผู้หญิงอย่างจริงจัง...
...ถ้าแม่ของเธอยังอยู่...เธอคงได้มาทานข้าวกับแม่ของเธอแบบนี้สินะ...
“หืม? อือได้...ที่ไหนละ...บ้านพักต่างอากาศของบยองฮีน่ะเหรอ...”
บยองฮี...! ฮโยจินแอบอยู่หลังเสาทันที่เมื่อได้ยินชื่อของคนในกลุ่มเธอ เธอเพียงแค่จะเดินมาดูว่าดูจุนตายหรือยังหลังจากที่เธอ ดาร่าและคุณผู้หญิงยังอิ่มหนำสำราญ และเธอเองก็เก็บจานเจินล้างหมดแล้วด้วย
“ออกมาได้แล้วฮโยจิน...”
เฮือก! หมอนั้นรู้ว่าเธออยู่ตรงนี้! ดูจุนเอ่ยขึ้นมาลอยๆ หลังจากที่วางโทรศัพท์ไป ฮโยจินเลยเก็กหน้านิ่งๆ และเดินออกไปให้ดูไม่หน้าสงสัยที่สุด
“เธอ!” ฮโยจินมองนิ้วชี้เรียวยาวที่ชี้มาที่หน้าเธอด้วยความงง “ต้องรับผิดชอบ! ฉันหิวจนจะกินเธอได้ทั้งตัวอยู่แล้ว!”
‘ฉันหิวจนจะกินเธอได้ทั้งตัวอยู่แล้ว!’
O//////O
ดูจุนมองสีหน้าที่จู่ๆ ก็แดงฉ่ำของอีกคนอย่างงงๆ ก่อนจะเพิ่งนึกได้ว่าเขาเพิ่งพูดอะไรออกไป...
-//////- ฉ่า...
“หะ หิวแล้ว! ตามฉันออกไปด้วย” ดูจุนพูดออกมาด้วยใบหน้าแดงกล่ำก่อนจะเดินออกไปเลย...
เธอจะได้เจอพวกแวมไพร์แล้วใช่ไหม....
...ตอนนี้ในหัวเธอตีกันไปหมด ... ถ้าเกิดว่าเธอเจอพวกแวมไพร์แล้ว เธอจะได้กลับไปบ้านใช่ไหม...แค่คิดน้ำตาก็ลื่นเต็มขอบตาไปหมด...
เธอเองก็ไม่แน่ใจ...ความรู้สึกนี่มันคือดีใจหรือเสียใจกันแน่...
เธอต้องดีใจสิ...เธอจะได้กลับบ้านนะ เธอจะได้กลับไปอยู่กับครอบครัว เธอจะได้ไม่ต้องอยู่ร่วมบ้านกับคนใจร้ายอย่างยุนดูจุนไง...
O_O…O_O…
สายตาหวานเบิกกว้าง...หลังจากที่ดูจุนพาเธอออกมาจากบ้าน แล้วก็แวะที่ภัตตาคารอาหารจีนหรูหราใจกลางเมือง เดินเข้ามาข้างในภัตตาคาร พนักงานเสิร์ฟทุกคนดูจะต้อนรับดูจุนอย่างดิบดี ดูเหมือนเขาจะเป็นลูกค้าประจำที่นี้เลยละ เพราะเธอเห็นพวกนั้นเรียกดูจุนอย่างให้เกียรติ์ว่า ‘คุณชายใหญ่’ งั้น ‘คุณชายเล็ก’ ก็คงเป็นยุนกีกวังสินะ พวกเขาแลดูมีอิทธิพลในเขตไชน่าทาวน์แถวนี้จังเลยอะ...
แต่อะไรก็ไม่ทำให้เธอตกใจเท่ากับอาหารนานาชนิดที่อยู่บนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ตอนนี้ มันเยอะมากๆ จนเธอตกใจ แล้วตกใจยิ่งกว่าเพราะยุนดูจุนสวาปามมันเข้าปากหมดเลย T_T กินไวมาก...
...สงสัยคงหิวจริงๆ...
“ไม่กินละยัยบัง =_=^^ นั่งมองฉันกินอยู่ได้ มันเสียมารยาทนะรู้ปะ”
น่าน - - สอนเธออีก ยุนดูจุนจิ๊ปากใส่เธออย่างหงุดหงิดก่อนจะก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่สนใจ คงจะเป็นเพราะห้องนี้เหมือนเป็นห้องกินวีไอพีที่มีไว้สำหรับพวกกินเฉพาะครอบครัว คือจะไม่มีใครอยู่ในห้องเลยนอกจากพนักงานบริการเพียงคนเดียวเท่านั้น แล้วก็คงจะเป็นพนักงานที่ดูจุนรู้จักดีซะด้วยแลดูเขาสนิทสนมเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนอายุจะน้อยกว่าดูจุนนะ...
“แบคฮยอน...เอาน้ำชาให้ฉันเพิ่มหน่อยละกันนะ”
“ครับ คุณชายใหญ่ กระผมจะรีบไปเอาเดี๋ยวนี้ละ ^O^”
แบคฮยอนอะไรเดินออกไปนอกห้องแล้วตอนนี้ก็เหลือแค่เธอกับดูจุนเท่านั้น...หลังจากที่ดูจุนสวาปามของทั้งหมดเข้าไป...ก็มีเพียงเธอที่นั่งกินเล็กๆน้อย เพราะกว่าจะถึงที่นี้ก็เย็นแล้ว ได้เวลาอาหารเย็นพอดีอ่า
“เธอกินแค่นั้นพอเหรอ กินอย่างกับแมวตด - -“
มะ แมวตด...ช่วยเปรียบเทียบอะไรให้มันดีกว่านี้หน่อยได้ไหม...ได้ยินเท่านั้นบังฮโยจินถึงกับกินต่อไม่ลง เธอวางช้อนซ้อมไว้ เพื่อเป็นการบอกว่าอิ่มแล้ว...
“มาแล้วครับคุณชายใหญ่...” แบคฮยอนเด็กหนุ่มหน้าหวานเดินเข้ามาพร้อมกับกาน้ำชา ดูจุนเอามือเท้าคางไว้ข้างหนึ่งก่อนจะเอียงคอมองเด็กหนุ่มนั้นด้วยแววตาเอ็นดู
“ไงแบค...ใช้ชีวิตดีขึ้นบ้างหรือเปล่า”
“คิก~ ถ้าผมไม่มีคุณชายใหญ่ผมคงไม่มีงานทำ ไม่ได้เรียนหนังสือจนถึงทุกวันนี้หรอกครับ...” เด็กน้อยยิ้มร่าให้ดูจุน
ดูเหมือนเธอจะดูไม่ผิดจริงๆ ดูจุนกับเด็กเสิร์ฟคนนี้สนิทกันจริงๆ ด้วย ไม่งั้นคงไม่มาถึงแล้วเรียกหา ‘บยอน แบคฮยอน’ มารับใช้หรอก...
“ก็ดีแล้ว...ว่าแต่...ชานยอลเม้าท์ให้ฉันฟังว่านายมีแฟนแล้วเหรอเด็กน้อย”
นั้นไง...พนักงานเสิร์ฟกับลูกค้าคุยกันเรื่องแฟน แถมมีบุคคลที่สามที่ดูเหมือนจะรู้จักกันทั้งสองฝ่ายด้วย
“ชานยอลเผ่าผมอีกแล้ว คราวนี้สงสัยผมคงเกรียมเลยสิท่า”
“ฮ่าๆๆ คนนั้นเป็นใครเหรอ...” ดูจุนยังคงถามออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
อิ่มแล้วสิ อารมณ์ดีทันทีเลยนะไอ้ดำ =__________=’ ฮโยจินมองรอยยิ้มของดูจุนอย่างหมั่นไส้
“เขาเรียนมหา’ลัยแล้วละฮะ เขาเป็นลูกค้าวีไอพีของที่นี้”
“โห...นี่ฉันเป็นคนชักนำนายมาเจอกับเขาไหมเนี่ย...”
“ก็คงจะแบบนั้นมั้งครับ >/////<”
“ไว้วันหลัง ขอฉันรู้จักคนที่จะรับหน้าที่ดูแลนายต่อจากฉันกับกีกวังหน่อยละกันนะแบคฮยอน”
“ครับ ไว้เขามาที่นี้เมื่อไหร่ แล้วถ้าคุณชายใหญ่อยู่ที่นี้ผมจะให้เขากับคุณชายใหญ่ได้เจอกันแน่นอนเลยครับ^O^”
ว้าว...เป็นผู้ชายที่ยิ้มแล้วน่าหลงใหลอะไรแบบนี้นะ...บังฮโยจินเท้าคางมองแบคฮยอนอย่างเพลินๆ โดยที่สองคนนั้นก็ยังคงคุยกันเรื่อยๆ โดยเหมือนลืมไปว่าเธออยู่ในห้องนี้ด้วย
“โอเค...งั้นฉันกลับแล้วนะแบค...ไว้เจอกัน^^”
ดูจุนเดินออกจากห้องอาหารไปเลย อ้าว...แล้วเธออะ T_T
“เอ่อ...นี้...คุณสองคนไม่ได้มาด้วยกันหรอกเหรอครับ ดูเหมือนเขาจะลืมนะว่านูน่ามาด้วย...” แบคฮยอนหันมาถามเธอตาใส
ปัง!
“เห้ย! ฉันลืมเธอยัยบัง...”
TT_TT นั่นไง...ดูจุนเปิดประตูเข้ามาด้วยสีหน้าเหงื่อพุดเต็มใบหน้าและลูกผม...ให้ตายเถอะ เธอก็ไม่ได้ตัวเล็กขนาดจะต้องลืมกันขนาดนั้นนะ
คอยดูนะดูจุน T_T
รถแล่นออกมาจากภัตตาคารจีนแห่งนั้นได้สักพักแล้ว แต่ยิ่งห่างยิ่งไม่คุ้นทาง ยิ่งออกนอกเมืองไปทุกที...
“นี่ดูจุน! นายจะพาฉันไปไหนอะ”
“อยู่เงียบๆ แล้วก็ไม่ต้องถามมากถึงที่แล้วฉันจะบอก แต่คงจะอีกนานอะ...เพราะฉะนั้นจะหลับไปก่อนก็ได้นะ...” ดูจุนหันมามองเธอแวบเดียวก็หันกลับไปขับรถอย่างตั้งใจ...
ไม่ใช่ประเด็นเว้ย T_T นี่ดูจุนจะพาเธอไปฆ่าใช่ไหม !
“นี่! นายจะพาฉันไปฆ่าใช่ไหมห๊ะ”
“เห้อ =_=’”
ถอนหายใจหาเตี่ยนายเหรอยะ TT^TT ซีเรียสนะ...
“นายจะพาฉันไปไหนหา!”
“พาไปเจอพวกญาติรักของเธอ รู้แล้วทีนี้ก็ไม่ต้องถาม โอเคไหม หุบปากไปเลย แล้วก็ไม่ต้องฟุ้งซ่านเรื่องฆ่าอะไรนั้น ถ้าจะฆ่าฉันฆ่าเธอไปนานละ ยัยปากดี=_=”
ตัวประกัน...หมายความว่า...
...เธอจะได้เจอพวกแวมไพร์...จะได้เจอจริงๆ ใช่ไหม...
บังชอลยง! เจ๊จะได้เจอเธอแล้วนะ ><
คิก...~ วันนี้เธอรู้สึกว่าดูจุนน่ารักและขาวขึ้นทันทีเลยละ...
ดูจุนหันมามองหน้าคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มอยู่คนเดียวด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มมุมปาก...ทำตัวนิ่งๆดีดีกับเขาก็น่ารักดีนี่ ค่อยดูเหมือนผู้หญิงหน่อย...เขาหันไปมองถนนด้านหน้าขับรถต่อไปอย่างตั้งใจโดยไม่รู้เลยว่าการไปนัดรวมครึ้งนี้...จำนำพาซึ่งการเปลี่ยนแปลงทั้งชีวิตและหัวใจของเขาไปตลอดการ...
[Part : End]
Evil Quartz (Brow eye),กลับมาแล้วคะ เย้เย้ในที่สุดก็คลอดสักที
555 ยังไงก็ขออภัยที่มาช้าเนอะตัว
ตอนนี้มากับคู่ของ ดู๋จิน 555
ตอนหน้าจะต้องมีฟินๆ มาให้แน่นอน >O<
แต่จะเป็นคู่อะไรก็ขออุ๊บไว้ก่อนนะ!
อย่างงอนนะตัวเอง >O< ตอนหน้าจะต้องเจอะเจอกับการเปลี่ยนแปลงอะไร
อย่าลืมติดตามนะคะ
1 เม้นต์ = 1กำลังใจนะค่ะ
นักอ่านคนไหนเห็นว่าอีไรเตอร์คนนี้หายไปนาน ตามได้ค่ะ
ในทวิต (ไรเตอร์สิงบ่อย -..-) หรือจะในฟิคก็ได้ค่ะ 5555
ทวิตของไรเตอร์ @THENELLYB2UTY ค่ะ
อย่าลืมนะค่ะ ทุกหนึ่งเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ได้ค่ะ!
รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ ขอให้สนุกกับเนื้อเรื่องด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น