คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Lovely Beast 10 : Chapter 8 ไม่ว่าจะเพราะอะไร...แต่มีชีวิตอยู่ต่อเถอะนะ...
Chapter 8
ไม่ว่าจะเพราะอะไร...แต่มีชีวิตอยู่ต่อเถอะนะ...
[Seungho x Hyunseung Part : Mr.Jang TALK]
หมอนั้น...ใช้ผมทำทุกอย่างจริงๆ
หมอนั้นกำลังทำร้ายโจกวังมินผ่านผม! ผมพยายามดิ้นอย่างแนบเนียนที่สุดออกจากอ้อมกอดจอมปลอม! อ้อมกอดที่แสดงความเป็นเจ้าของมือที่เลื้อยตามลำตัวผม ที่เป็นสัญญาณว่า ‘อย่าตุกติก! ฉันพร้อมจะจัดการกับนายทุกเวลา!!!!’ ผมเกลียดยังซึงโฮที่สุดในโลก!!!!
“ครับ...แล้วธุรกิจที่ญี่ปุ่นของประธานโจเป็นอย่างไรบ้างละครับ?”
“ตอนนี้ก็ราบรื่นนะครับ...^^;”
“อ่อเหรอครับ...ตอนนี้ผมกับภรรยากะจะสร้างรีสอร์ทที่อยู่ฮอกไกโดน่ะครับ คงต้องการหุ้นส่วนร่วม สนใจมาทำธุรกินร่วมกันไม่ละครับ?”
=[]=!!~ เต็มปากเต็มคำมาก! ภรรยาเหรอ!?
อดทนไว้...จางฮยอนซึง...
ผมนั่งให้ซึงโฮโอบเอวแล้วหอมแก้มหรือจับโน้นจับนี่ตามใจชอบอยู่นานเป็นชั่วโมง ผมพยายามเหลือบมองโจกวังมินอย่างเป็นห่วง แต่ดูเหมือนเขาจะมีสมาธิกับการเจรจาธุรกิจกับว่าที่ประธานยังมากๆ ส่วนมินวูผมก็รู้ว่าเขากังวลอยู่ ผมเห็นเขาเหลือบมองกวังมินอยู่เป็นระยะๆ
ตอนนี้ผมทำได้แค่ภาวนา ขอให้ช่วงเวลาอันแสนทรมานนี้มันจบลงสักที...
แค่ได้สิ่งที่ผมต้องการ...เท่านั้นเอง...อดทนอีกนิดนะจางฮยอนซึง...
[After half hour]
“เรียบร้อยแล้วครับ^^”
โจกวังมินเงยหน้าขึ้นมาจากใบทำสัญญาในการเป็นหุ้นส่วนร่วมกัน เขายอมตกลงในการทำโครงการนี้กับยังซึงโฮเหรอ ไม่อยากจะเชื่อแหะ...
ผมเหลือบมองตากวังมินแปบหนึ่ง เขาก็ส่งบางอย่างทางสายตามา ผมว่าผมพอจะรู้แล้วว่าเขาต้องการจะทำอะไร
“ขอบคุณมากนะครับท่านประธานโจ...” ซึงโฮโค้งก่อนที่ทั้งคู่จะจับมือกัน ทันทีที่ซึงโฮปล่อยมือจากเอวผม ผมก็ดึงแขนกวังมินให้ไปกับตัวเองทันที ผมเหลือบมองมินวูนิดนึง ทันทีที่สายตาสบกันมินวูก็พยักหน้ารับทันที ผมเลยลากกวังมินออกไปให้ไกลที่สุด
“กวังมิน? นายต้องการอะไร...”
“ผมเหรอ?...”
“...ใช่”
“มะ...”
“อย่าบอกว่าไม่ เพราะฉันรู้ นายไม่มีทางตกลงกับคนที่นายไม่ชอบขี้หน้าโดยไม่มีเหตุผลหรอก”
หลังจากที่ผมพูดจบ กวังมินก็หัวเราะออกมานิดหน่อยก่อนจะเสยผมขึ้น
“สุดท้ายฮยองก็จับผมได้สินะ...”
“ก็ว่ามาสิ ว่าทำไปทำไม...”
“เหตุผล...”
“...”
“มันก็มีแค่...”
“....”
“เพราะฮยองอย่างเดียวแระครับ”
“...”
“ถึงผมจะไม่มีสิทธิ์ในตัวฮยองตอนนี้แล้ว...แค่ขอให้อยู่ใกล้ๆ ไม่มากก็น้อย เท่านั้นก็พอแล้วละครับ...”
“...!!!”
“ผมไปก่อนนะครับฮยอง”
กวังมินยิ้มให้ผมที่ยังยืนอึ้งอยู่ก่อนจะจับมือผมก้มลงจุ๊บเบาๆ ที่หลังมือ ก่อนจะเดินหันหลังจากไป ผมมองแผ่นหลังกว้างของอีกคนที่เดินออกห่างเรื่อยๆ จนลับตาไป...กวังมิน...
...นายยังไม่เลิกรักฉันอีกเหรอ...
‘ถ้าผมเลิกรักง่ายๆ ก็ดีเนอะ จะได้ไม่เจ็บ แหะๆ’
เสียงในอดีตที่กวังมินพูดกับผม ในวันที่ผมจบการศึกษาออกมาจากมัธยม วันที่เขาสารภาพรัก แล้วผมพูดออกไปแค่ว่า...
‘ฉันขอโทษ...’
เป็นคำบอกที่สุภาพเนอะ แต่...ทำให้อีกคนเจ็บได้อย่างมหาศาล...เหตุผลอีกเหตุผล...ที่ผมไม่รับใครเข้ามาใหม่คงจะเป็นเหตุผล...กลัวเจ็บ...เท่านั้นเองมั้ง
ผมนี้มันตัวมารจริงๆ...เพราะผม...ทุกคนถึงต้องเจ็บปวด...
...ทั้งกวังมิน...ทั้งมินวู...ทั้งผู้หญิงคนนั้น....
เพราะผม...ผมคนเดียว...
ผมไม่น่าเกิดมาเลย...เนอะ...
[Talk : end]
[Seungho : Talk]
“คุณผู้หญิงครับ จะรับอะไรเพิ่มไหม?”
ผมแอบหัวเราะเล็กน้อยกับสรรพนามที่ฮยอนซึงถูกเรียกว่าคุณผู้หญิง หมอนั้นถลึงตาใส่ผมอย่างแค้นๆ ผมก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเปิดเมนูอาหารเปิดสั่งอาหารที่คิดว่าร่างบางตรงหน้าน่าจะกินได้บ้าง ตอนที่เจรจาเรื่องธุรกินกัน จางฮยอนซึงไม่ยอมแตะอาหารเข้าปากเลยสักคำ ผมละกลัวจริงๆ ว่าหมอนั้นจะเป็นลมไป...
จู่ๆ ภาพที่หมอนั้นวิ่งตามโจกวังมินออกนอกห้องไปแวบเข้ามาในหัวผมทันที...ผมรู้...ว่าศัตรูของผมคิดอะไรอยู่ ไม่งั้นผมคงไม่เอาจางฮยอนซึงมาเป็นตัวล่อหรอกนะ แต่นึกถึงภาพของคนหน้าสวยตรงหน้าที่จับมือถือแขนกับนายกวังมินอะไรนั้น ผมก็นึกอยากจะไปต่อยหน้าเจ้าเด็กเหลือขอนั้นทีเดียว...
ไม่นานนักอาหารที่ผมสั่งก็มาอยู่ตรงหน้าผม ผมเริ่มทานเรื่อย ๆ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า...ฮยอนซึงไม่ยอมแตะอาหารเลยสักนิดเดียว...
“ฮยอนซึง...นายไม่คิดจะให้อาหารตกถึงท้องเลยหรือไง”
“แค่ฉันจะต้องมานั่งทนอยู่ตรงหน้านาย...แค่นั้นฉันก็กินไม่ลงแล้ว”
คำพูดเสียดสีที่ออกมาจากริมฝีปากสวยอย่างเครียดแค้น...ผมคงทำเรื่องๆ เลวๆ มากสินะ
“...” แต่ในเวลานี้ผมต้องยอมครับ
“...”
“กินเถอะฮยอนซึง...นายต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ เดี๋ยวจะตายซะก่อน”
“ตายได้ก็ดี...”
“จางฮยอนซึง!”
“...” อีกคนจ้องผมเอาเป็นเอาตาย คราวนี้ผมต้องยอมเขาใช่ไหม...
“เอาเถอะ...ไม่ว่าจะยังไง...ก็อย่าตายเลยนะ...”
“...”
“มีชีวิตอยู่เถอะ ถ้าไม่คิดว่าเพื่อตัวเอง...”
“...”
“ก็เพื่อฉันนะ...”
....
หวัดดีเพื่อนๆ เราชื่อนุกนะค่า
อายุ16แล้ว T^T อ๊ากกก ไม่เด็กแล้ว (?)
มอห้าค่า มีงานอดิเรกคือการฟังเพลงเพื่อบิ้วอารมณ์
และแต่งนิยาย วาดรูปและทำอะไรก็ได้ที่ไม่มีสาระ =_=; ฮ่าๆๆ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะค่ะ
มาแนะนำตัวกันได้! เราสาบานว่าจะเม้นต์ตอบทุกคนเลยค่า! เราไม่หยิ่งแน่นอน แค่ตอบช้าเพราะชอบเร่ร่อน -*- ฮ่าๆๆๆ ฝากนิยายและฟิคทุกเรื่องๆ ด้วยนะคะ เม้น+โหวตติชมกันได้ฮะ >O<!
ขออถัยที่หายไปนานค่ะแต่งออกค่ะ -..-
ยกโทษให้ไรเตอร์ด้วย TT
สั้นไปนิด แต่ยังไงก็มาอัพนะค่ะ กลัวโดนประนามไปมากกว่านี้
เรียนหนัก สมองตื่อไปนิด
ฝากผลงานต่ิอด้วยนะค่ะ
ปล.อย่าลืมเม้นต์+โหวตให้กำลังใจทีนะ
อยากได้ตอนละยี่สิบเม้นต์ tt' ไม่รู้เยอะไปมั้ย
ยอดคนอ่านกับคนเม้นต์ไม่สมดุลกันเลยอะ
ขอกำลังใจหน่อยค่าาาา~!
ความคิดเห็น