คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Lovely Beast 9 : Chapter 7 หิวโค้กเป็นเหตุ
Chapter 7
หิวโค้กเป็นเหตุ....
[Part : Byunghee x Junhyung]
มีอะไรน่าเบื่อเท่านี้อีกไหมเนี่ย =_=; ไอโฟน ไอแพต ปิกาจูของผมอยู่หนายยย!!!
“นายทำไมยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเนี่ย - -“
“ฉันไม่ใส่...”
“ทำไม...”
“ฉันใส่เฉพาะเสื้อผ้าที่เป็นลิมิเต็ท อิดิตชั่นเท่านั้น เหอะ...”
ผมหันหน้าหนีอย่างเซ็งๆ เอาเสื้อผ้าอะไรมาให้ผมใส่เนี้ยโคตรเก่าเลย - -+ แล้วก็ยึดไอโฟน ไอแพตพร้อมด้วยปิกาจูผมไปอีก TOT ย๊า!
“ไม่ใส่ก็ไม่ต้องใส่ - - เปลือยอยู่ตรงนั้นแระ”
ไม่แคร์ - -; ให้ผมเดินโป๊ทั่วบ้านผมก็ไม่อาย ผมลุกเดินออกไปนอกห้องทันที ไม่อยากมองหน้าไอ้หนวดนี้เลย เหอะ! ทำมาเป็นโหด ขนลุกโว้ย! –w-
“คุณหนูจุน –O- ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนลงมาทานข้าวละค่ะ”
มัมเอ่ยถามผมหลังจากที่ผมลงมาที่โต๊ะอาหารด้วยสภาะเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาด ผมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะอาหาร มัมไม่ถามอะไร ก่อนจะยิ้มๆ ออกมาแล้วตักข้าวให้ผม ส่วนนายหนวดอะไรนั้นก็มานั่งข้างๆ ผม มัมเตรียมจะเดินออกไป แต่ผมเรียกเอาไว้ก่อน
“มัมครับ –O- จะไปไหน?”
“มัมก็จะไปทานอาหารในครัวน่ะค่ะ^^”
“ทำไมไม่นั่งทานพร้อมกันละครับ?”
“มิบังอาจหรอกค่ะ ^^ มัมเป็นแค่แม่นมของคุณหนูบยองฮีนะค่ะ”
มัมพูดจบก็ยิ้มหวานๆ ให้ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว ผมหันมามองไอ้หนวดข้างๆ อย่างเซ็งๆ เห็นหน้ามันตอนกินข้าวแล้วอยากจะอาเจียน เกลียดมัน! บังอาจมาพรากผมจากไอโฟน ไอแพตและปิกาจูน้อย TOT (<- - - ฝั่งใจกับสามอย่างมาก) หิวโค้กด้วย! (มีมาเพิ่มอีกอย่างด้วย -_-;)
“มองทำไม..”
“มองหมาไม่ได้มองนาย - -*”
แรง –O- จีโอมองหน้าผมอย่าหงิดๆ แต่เขาก็รักษาความนิ่งของตัวเองเอาไว้แล้วกินข้าวต่ออย่างไม่ใส่ใจผมอีกเลย ผมเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ก่อนจะลงมือกินข้าวเช้าบ้าง ผมอยากให้มัมมาทานด้วย -^-!
[Special Talk : Byunghee]
ห้อยไม่พอ! ยังจะดื้ออีก! ผมมองหน้าพวกคลั่งแร๊พอย่างหงุดหงิด ให้ตาย! ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครขัดใจผมได้เท่าหมอนี้เลย เสื้อผ้าก็ไม่ยอมใส่! บอกจะใส่แต่ลิมิเต็ท อีดิตชั่นเท่านั้น! เรื่องมากจริงๆ กี่ขวบแล้วก็ไม่รู้ ยังจะถามหาปิกาจู! จุนฮยองนั่งกินข้าวอย่างไม่ใส่ใจสิ่งรอบข้างเลยแถมหมอนั้นยัง....
พรึ่บ!
ไขว้ห้าง =_=;;;;
ทำให้เสื้อคลุมอาบน้ำเปิดออก เผยให้เห็นขาอ่อนเล็กๆ ขาวๆ ของหมอนั้นเล็กน้อย ผมหันหน้าหนีอย่างช่วยไม่ได้ -///- ให้ตาย...หมอนั้นไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าตัวเองเซ็กซี่ขนาดไหนน่ะ ผมพยายามไม่สนใจแต่หมอนั้นกันเบี่ยงขามาทางผมซะงั้น ผมเหลือบมองอีกคนที่ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง สักพักหนึ่ง หมอนั้นก็รวบช้อนก่อนจะลุกขึ้นเอาจานไปให้มัมในห้องครัว...
เฮ้อ~ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก ผมเลยรวบช้อนบ้างและไปนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องโถง ผมก็เห็นหมอนั้นนั่งไขว้ห้างอ่านอะไรบางอย่างอยู่
ท่านั่งบาดใจจริงๆ ผมพยายามทำเป็นไม่สนก่อนจะไปนั่งฝั่งตรงข้ามหมอนั้น (ไกลกันดี -_-;) ผมอุตส่าห์นั่งห่างแล้ว แต่ว่า...
ฟรึ่บ!
นายจะย้ายมานั่งเบียดฉันทำไม! -^-! ผมมองหน้าแร๊พอะโฮลิคอย่างงงๆ หมอนั้นมองผมด้วยสายตาอะ...อ้อนวอนก่อนจะคล้องมือกับแขนผมไว้ พลางเบียดเข้ามาใกล้อีก หมอนั้นขยับตัวไม่ระวังทำให้ผ้าเลิกขึ้นอีก ขาวฉิบ =_=\\\ เฮ้ย! ไม่ใช่...โอ้ย!
“อะไรของนาย =_=;” ผมพยายามนิ่งเพื่อสงบอารมณ์ที่พุ่งพล่านของตัวเอง
“ฉัน...หิวโค้ก -_-;”
“ดูทำหน้าเข้า...งั้นไม่ต้องกิน!”
“*O* โอ้ยยย! สุดหล่อออ นายหล่อจังเลยย!”
เปลี่ยนทันทีเลยนะ - -* ผมพยายามไม่สนใจการแต่งตัวของคนตรงหน้า พยายามเพ่งสมาธิไปที่ตัวหนังสือในหนังสือเล่มโปรด แต่การเพ่งก็ไม่ทำให้ผมดีขึ้นเลย เจ้าแร๊พจอมยั่ว (?) ยังคงบดเบียดร่างกายเข้ามาอย่างไม่ระวังตัว และไม่สนว่าผมจะเป็นยังไงเลยด้วยซ้ำ - - ไอ้หมอนี้ท่าทางจะอยากตาย -_______-; (ตายคาเตียง)
“นายออกไปนั่งห่างๆดิ”
“นายโกรธฉันเหรอ?”
“เปล่า...” แต่ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว
“แล้วทำไมถึงนั่งใกล้ไม่ได้อะ T_T”
“เร็วเข้า...อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ...”
“อะไร!? ไม่เข้าใจอะ นายรังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ได้รังเกียจ...”
“แล้วทำไมอะ? ...”
“ก่อนที่...ฉันจะทนไม่ไหว”
“แต่...”
อุ๊บ!
ร่างบางเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ร่างสูงตรงหน้าก็ปล่อยหนังสือในมือและหันมาคว้าเขาเข้าไปจูบทันที โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว...ร่างเล็กกว่าพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นแต่เปล่าเลย แรงของเขาสู้อีกคนหนึ่งไม่ได้ด้วยซ้ำ มือหน้าลูบไล้ตามขาอ่อนที่พ้นชุดคลุมอาบน้ำออกมาอย่างเก็บกด =_=; เล่นเอาคนตัวเล็กกว่าถึงกับสั่นสะท้านทันที
ร่างสูงผลักอีกคนให้นอนราบกับโซฟาก่อนจะตามด้วยร่างของตัวเอง ไม่พอยังจูบริมฝีปากห้อยแต่ดูมีเสน่ห์ของอีกคนอย่างเร้าร้อน
ฉันควรผลักหมอนี้ออก! แต่ทำไมร่างกายกลับไม่ขยับแถมตอบสนองหมอนี้อย่างพึงพอใจในรสสัมผัสอีก! TTOTT
จุนฮยองเถียงกับตัวเองในใจ ในขณะที่สมองเบลอไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น นอกจากทุกสัมผัสที่แตะต้อง ทั้งริมฝีปากหรือมือหนาที่ลูบไล้สะเปะสะปะทั่วร่างกายของตน
“อื้ออ”
ร่างบางครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่แขนเล็กจะคล้องคออีกคนไว้อย่างเผลอไผล ปล่อยให้ลิ้นร้อนอีกคนเข้ามารุกรานภายในโพลงปากหวานของตัวเอง เสียงครางอย่างพึงพอใจดังออกมา และทั่งคู่ก็ยังคงนัวเนียกันราวกับหลงในสิ่งเสพติดโดยไม่มีใครผละใครออกเลยสักนิดเดียว
วันต่อมา...
ไม่นะ...ผมไม่น่าหิวโค้กเลย T^T พระเจ้า...ตั้งแต่เมื่อวานผมช็อคกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปมากๆ ผมกับหมอนั้นนัวเนียกันนานมาก เรียกได้ว่าจูบมาราธอนเลยทีเดียว สุดท้ายเราผละออกจากกันเพราะมีคนโทรมาหาตาลุงหนวดนั้น TT_TT กรี๊ดดด (?) ไม่อยากเชื่อว่าผมจะมาทำอะไรแบบนี้ ไม่อยากเชื่อว่าผมจะเคลิ้ม ! ตั้งแต่เมื่อวานผมไม่แม้แต่จะมองหน้าหมอนั้นด้วยซ้ำเพราะมันทำให้ผมย้ำตัวเองอยู่ตลอด ว่าผมเคลิ้มไปกับรสจูบของคนที่ตัวเองเกลียด TT
ผมมันใจง่าย T^T ผมสมควรตาย!
ผมควรจะหนีออกจากที่นี้และกลับไปให้ดูจุนฆ่าผมให้ตายซะ! หมอนั้นจะต้องฆ่าผมแน่ๆ ถ้ารู้ว่าผมเผลอตัวเผลอใจไปกับศัตรูแบบเนี่ย! เอ๊ะ! ไม่สิเผลอตัวอย่างเดียว ใจไม่เผลอสักหน่อย T_T
รู้สึกว่าวันนี้ผมจะทำหน้าร้องไห้บ่อยมากเลย วันนี้หมอนั้นเอาเสื้อผ้าเซ็ตลิมิเต็ดอีดิตชั่นมาให้ผมใส่ (?) แปลกมาก...แต่ก็ดี ผมใส่แบบไม่เถียงเลยสักนิด –w- แต่พอเข้าไปเปลี่ยนชุดเสร็จออกมาก็เห็นปิกาจูของผมวางอยู่บนเตียง พร้อมกับไอแพตและไอโฟนของผม *O* พอลงมาทานข้าวปุ๊บ มัมก็บอกว่ากินข้าวเสร็จแล้วอนุญาตให้ดื่มโค้กที่อยู่ในตู้เย็นได้ ><!!
อะไรจะสุขเท่านี้ *O* ถ้ารู้ว่ายอมให้จูบแล้วได้ทุกอย่างตามต้องการละก็ยอมไปนานละ...! เห้ย! ไม่ใช่ๆ วันนี้ผมชักเบลอแหะ ต้องจูนสักหน่อยๆ @_@
“นี่จุนฮยอง...”
“...”
“เห้...จุนฮยอง!”
“อะไรเล่านาย! ฉันกำลังเล่นเกมส์อยู่นะ =”=”
ผมหันไปตวาดตาลุงหนวดก่อนจะหันมาสนใจเกมส์ในไอแพตต่อ อีกนิดนึงผมจะชนะแล้วนะ! ให้ตายเพราะหมอนั้นแท้ๆ ทำลายสมาธิ!
ผมจ้องหน้าจอไอแพตที่ขึ้นว่า ‘GAME OVER’ อย่างเซ็งๆ ผมจ้องมองที่ไอ้หนวดอย่างอาฆาตกำลังจะฆ่าเห็ด (?) ได้แล้วเชียวววว!
“มองอะไร - -“
“นาย...!” ผมยกนิ้วขึ้นชี้หน้าหมอนั้น
“...” (มอง)
“ไปไกลๆ เลยนะ! ฉันจะฆ่าตัวร้ายได้แล้วเชียว! -*-“
ผมพูดจบก็กระโดดลงจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไปเลย โดยไม่ลืมเอาปิกาจูกับไอโฟนไปด้วย นี้ก็มืดแล้ว...แล้วผมจะออกมาจากห้องทำไมเนี่ย -____- แต่จะให้เข้าไปเหรอ ไม่เอาอะ! ไอ้หนวดอยู่ในห้องผม!
แอดดดด.
“ว่าไงค่ะคุณจุนฮยอง...” มัมหันมายิ้มให้ผมทันทีที่ผมเปิดประตูห้องมัมเข้าไป
“ผมนอนด้วย -3-“
“เอ๋?”
ผมไม่รอให้มัมถามอะไร ก่อนจะเดินไปที่เตียงมัมแล้วล้มลงนอนทันที โดยที่ผมไม่เห็นเลยว่ามัมมองผมด้วยสายตาแบบไหน...
มัมส่ายหัวไปมากับร่างบางตรงหน้า แต่ก็ยิ้มๆ อย่างเอ็นดู เห็นท่าทีแบบนี้เหมือนคุณหนูบยองฮีตอนเด็กๆ ที่งอนคุณพ่อกับคุณแม่เลยหนีมานอนห้องมัมไม่มีผิดเลย สงสัยคงงอนกันละสิเนี่ย
มัมมองอีกคนด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนจะเดินไปปิดไฟและเดินกลับมานอนที่โซฟา มัมคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก่อนจะหลับไปในความมืด
เกิดหายนะแล้วไง - -
กูลืมไอแพต! =___________=;;;
กะจะไปแก้มือฆ่าไอ้เห็ดนั้นสักหน่อย! แต่ไอ้หนวดอยู่ในห้อง! เรื่องไรจะเดินไป เชอะ! มันทำจุนฮยองคนนี้แพ้ปีศาจเห็ด (?) โว้ยยย! ไม่ลืมปิกาจูกับไอโฟนแต่ลืมไอแพต! -3-
เดี๋ยวนะ...ถ้าผมมานอนห้องมัม เตียงมันแคบแล้วมัมนอนไหน?
คิดได้ดังนั้นผมก็หันมามองอีกร่างของหญิงชราในความมืด นอนโซฟา (?) เอ่อ...กูเป็นผู้ชายมานอนเตียง แล้วผู้หญิงนอนโซฟา ? เออ! ประเสิร์ฐดีจริงๆ
ผมคิดได้ดังนั้น...ก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินตรงไปที่โซฟา...ช้อนร่างของมัมที่หลับสนิทขึ้นมาแล้วพาไปนอนที่เตียง ก่อนจะห่มผ้าให้เสร็จสรรพ ส่วนตัวเองก็เดินมาที่โซฟาพร้อมปิกาจูและไอโฟน
ไอ้หนวด! ฉันเกลียดแก -3-
ผมนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยบนโซฟาก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงเพราะความง่วงที่เริ่มก่อตัวขึ้น และค่อยๆ เข้าสู่ห่วงนิทรายามราตรี...
สองร่างหลับไปภายใต้อากาศที่เย็นขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกร่างหนึ่งที่อยู่ในว่างยังคงไม่หลับไม่นอน เพราะมัวแต่...
“โวยย! เกมส์นี้มันสนุกตรงไหนวะ!”
...
“โอ้ย! ไอ้ห้อยมันเล่นยังไงของมันเนี่ย”
...
“ไอ้ปีศาจปัญญาอ่อน! ตายซะ!”
ยังคงพยายามเล่นเกมส์ที่ไม่ใช่เรื่องถนัดของตัวเองเลย ทั้งคืน...พยายามทำลายสถิติเพียงเพราะ...อีกร่างเล็กที่อยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้งอน...
มันคือความใส่ใจเล็กๆ ที่ใครๆ อาจคิดว่ามันไร้สาระ
แต่สำหรับอีกคน...กลับใส่ใจโดยไม่รู้ตัว...
เช้าต่อมา...
ผมเดินเข้ามาในห้องตัวเองตอนเช้า ผมว่าไอ้หนวดคงกลับห้องมันไปแล้วละ...แต่ผมคิดผิด เมื่อผมเปิดประตูเข้ามาก็พบกับไอ้หนวดที่นั่งหลับตาคอพับอยู่บนเตียง แถมในมือยังมือไอแพตของผมอยู่ในมือด้วย ผมเดินเข้าไปก่อนจะหยิบไอ้แพตออกมาจากมืออีกคนอย่างเบามือ เปิดดูกะเล่นเกมส์ซะหน่อย...แต่กลับผมว่า ‘HIGH SCORE SUCCRESSFUL’
อย่าบอกนะ...ว่านั่งเล่นเกมส์นี่จนหลับไปเลยอะ...
ผมยิ้มกับสิ่งที่เห็นก่อนจะก้มลงไปใกล้ๆ ใบหน้าอีกคนที่หลับใหล นายเป็นคนแบบไหนนะ...อยากรู้จัง...จอง บยองฮี...
มือเรียวเล็กไล้นิ้วชี้ตั้งแต่ระหว่างคิ้วลงมาถึงริมฝีปากที่ตนเคยได้ครอบครอง (หรือโดนครอบครอง?)
อยากสัมผัสอีกครั้ง...
กึก!
นี้เขาคิดอะไรอยู่ O_O!!!!
หน้าใสๆ ของคนตัวเล็กขึ้นสีทันที ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไปโดยไม่ลืมเอาไอแพตติดมือไปด้วย เขิน! เขาคิดอะไรอยู่...
ร่างสูงของอีกคน...ที่นั่งหลับอยู่เอนตัวลงนอนกับเตียง ก่อนจะพลิกตัวไปนอนท่าสบายๆ ...
เผยรอยยิ้มมุมปากออกมาอย่างไม่รู้ตัว...
หวัดดีเพื่อนๆ เราชื่อนุกนะค่า
อายุ16แล้ว T^T อ๊ากกก ไม่เด็กแล้ว (?)
มอห้าค่า มีงานอดิเรกคือการฟังเพลงเพื่อบิ้วอารมณ์
และแต่งนิยาย วาดรูปและทำอะไรก็ได้ที่ไม่มีสาระ =_=; ฮ่าๆๆ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะค่ะ
มาแนะนำตัวกันได้! เราสาบานว่าจะเม้นต์ตอบทุกคนเลยค่า! เราไม่หยิ่งแน่นอน แค่ตอบช้าเพราะชอบเร่ร่อน -*- ฮ่าๆๆๆ ฝากนิยายและฟิคทุกเรื่องๆ ด้วยนะคะ เม้น+โหวตติชมกันได้ฮะ >O<!
ขออถัยที่หายไปนานค่ะแต่งออกค่ะ -..-
ยกโทษให้ไรเตอร์ด้วย TT
ไรเตอร์แต่งเสร็จนานแล้วแต่ลืมลง
อภัยให้ข้าน้อยด้วยนะค่ะ TOT
ปล.อย่าลืมเม้นต์+โหวตให้กำลังใจทีนะ
อยากได้ตอนละยี่สิบเม้นต์ tt' ไม่รู้เยอะไปมั้ย
ยอดคนอ่านกับคนเม้นต์ไม่สมดุลกันเลยอะ
ขอกำลังใจหน่อยค่าาาา~!
ความคิดเห็น