♥My love for you :: รักของฉันเพื่อนายคนเดียว[1827]♥

ตอนที่ 4 : ♥MYLOVE 2 :: ความผิดของทูน่าน้อย

"ไง สบายดีมะ^^ " ไม่งงไม่ไง ไม่บงไม่บายแล้วโว๊ย กรี๊ดดดด~คุณฮิบาริT[]T!

 ผมหันหลังแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งหนีอย่างเต็มกำลัง
แต่ก็ต้องสะดุดล้ม เพราะขาดันไปสะดุดกล่องเปล่าที่วางขวางไว้

"เห๊~ ลงไปจับกบได้กี่ตัวหละ" คุณฮิบาริที่เดินตามมายิ้มปนสะใจก่อนจะมองสภาพของผมที่หน้าทิ้มพื้นอย่างไม่เป็นท่า

"ฮึก เจ็บT_T" ผมจับแผลที่มุมปาก ที่กำลังเลือดออกซิบๆ เมื้อดันเอาหน้าไปกระแทกกล่องซะได้นะเรา เห็นไหม เป็นแผลเลย

"ทำเป็นสำออย เมื่อกี้ยังอวดเก่ง"
"ถ้าไม่ช่วยก็เงียบไปเถอะครับ!!!" ผมหันไปมองตาฆ้อนใส่เขาก่อนจะลุกขึ้นเดินผ่านหน้าเขาทันที ด้วยขาที่เจ็บสุดแสนจะทนเป็นแผลที่ปากอย่างเดียวไม่ว่า ดันเป็นที่ขาอีกตรู น่าโมโหจริงวุ้ยTT

 ผมเดินมายังหน้าห้องพยาบาล แต่ไม่ได้มาคนเดียว มีคนบ้าบอคนหนึ่งเดินตามมาด้วย จะใครหละนอกจากคุณฮิบาริ

ครืด~!ปั้ง~!

เมื่อผมเข้ามาข้างในห้อง ก็ปิดประตู่ใส่หน้าคุณฮิบาริทันที ชิชะ น่าโมโหไม่ช่วยอะไรแล้วยังจะเดินตามเป็นเงาตามตูดอยู่ได้ คิดหรือไงว่าเดินตามแล้วขาผมจะหาบเจ็บนะ!

ครืด~!

"นี่....เจ้าสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำนั่นไม่อยู่หรอก" คุณฮิบาริที่เปิดประตูเข้ามาอีกรอบ พูดพร้อมนั่งลงที่โซฟาอย่างถือวิสาสะ

"ห๊ะ?! สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ?" ผมอ้าปากค้างหันไปทางคุณฮิบาริอย่างงงๆก่อนจะรีบหุบปาก แล้วสะบัดหน้าหนี ลืมได้ไงเนี่ยว่าโกรธเขาอยู่= =*
"ใครสน ผมทำเองได้ คุณนะออกไปได้แล้ว งานกรรมการคุมกฎเยอะไม่ใช่หรือไง" <<หาข้ออ้างไล่ให้ออกไปงั้นแหละ

 ผมเข้าไปหลังม่านก่อนจะจัดการถอดเสื้ออก งะล้มลงไปแค่นั้น ดันช้ำขนาดนี้เลย=[]=
นี่ถ้าผมวิ่งเร็วกว่านี้ ขาคงหัก แขนคงแหลก คางคกแตก ปอดคงแหกแล้วก็เดี้ยงไปเลย อ่อ ไส้คงทะลักด้วย= =(ดูแต่ละอย่างที่คิด // ไรเตอร์)

"อุ๊บเจ็บๆ" ผมร้องเบาๆกับตัวเองแต่ก็มิอาจรอดพ้นหูเรด้า(?)ของคุณฮิบาริได้หรอกก็พี่แกดันวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเลยนะสิผมที่เห็นดังนั้นก็ตกใจรีบคว้าเสื้อมาปิดตัวทันที

แม่เจ้า..อกอีแป้นจะแตกตาย!

"นายเป็นอะไร"
"เปล่าคร้าบบบบ คุณออกไปเถอะT.T" ถ้าเกิดคุณอยู่มีหวังได้เจ็บหนักกว่านี้แน่
อีกอย่าง ผมไม่อยากให้คุณได้ยินเสียงบ้าๆที่เกิดขึ้นนี่

หัวใจมันเป็นบ้าอะไรเนี่ย! ทำไมเต้นแรงอย่างนี้

"ไม่! เดี๋ยวฉันทำแผลให้"
"แต่..." แต่ผมโกรธคุณอยู่นะT.T
"ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้น ออกไปนั่งที่โซฟา"
"คะ..ครับ" แล้วผมก็ทำตัวเป็นหมาเชื่องๆ เดินไปนั่งที่โซฟาตามที่เขาบอก
สรุปว่าผมโกรธเขาอยู่หรือเปล่า(วะ)เนี่ย~

ผมนั่งลงบนโซฟาอย่างเซ็งๆ
 ก่อนที่คุณฮิบาริจะเดินมานั่งตรงหน้าพร้อมกล่องพยาบาล
สำลีชุบแอกอฮอร์ ค่อยๆหันมาทางผม อี๊~ ไม่อ้าวน้าT0T~

"ผมไม่เอาสำลีนั่นนะ(><   )(   ><)(><   )(   ><)"
" - - "
"(><)"

จิ้ม~!

"แว้กกกกก~! แสบT [ ] T" ผมแหกปากลั่นหันทันทีเมื่อ(ไอ้)สำลีบ้านั่นจิ้มลงมาบนแผลมุมปากของผมคุณฮิบาริกระตุกยิ้มมุมปากละม้ายคล้ายจะสะใจ ที่ได้แกล้งผม ฮึ่ย~ ผมเกลียดเขาจริงๆ! เกลียดที่สุด!

"ฮึฮึฮึ สัตว์กินพืชหน่อสัตว์กืนพืช ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไรก็ยังเป็นสัตว์กินพืช"
"ผมชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิ ไม่ใช่สัตว์กินพืชนะ!!!"

จิ้ม~!

"อ้ากกกกก~!T [ ] T"
"อ่อหรือ เพิ่งจะรู้^^ "
"งั้นก็รู้ไว้อีกเรื่อง ว่าผมเกลียดคุณ!!"
" ^^+ "

จิ้ม~!

"เจ็บบบบบ~!T [ ] T"
"มีสิทธิด้วยที่นายจะเกลียดฉัน? นายทำผิดตั้งหลายอย่างเลยน้า"
ทำอะไร ผมไปทำอะไรให้คุณT[]T"
"งั้นจะบอกเรียงข้อเลยละกัน...." คุณฮิบาริว่า ก่อนจะคลี่กระดาษที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหน แล้วปล่อยให้มันยาวลากพื้น"ข้อหลักเลยนะ"

"....."
"ข้อ1 นายสอบตก
 ข้อ2 คะแนนของนายฉุดเกรดของทั้งห้อง2-A
 ข้อ3 คะแนนของนายฉุดเกรดของทั้งชั้นเรียนม.2
 ข้อ4 นายหนีเรียน
 ข้อ5 นายว่ากรรมการนักเรียน
 ข้อ6 นายหอมแก้มฉัน
 ข้อ7 นายวิ่งบนอาคารเรียน
 ข้อ8 นายพูดว่าเกลียดฉัน"

"-0-" พะงาบๆ ถ..เถียงไม่ออกครับพี่น้อง
"อ่อ แล้วก็ข้อ9..."
ยังจะมีอีก แค่8วัน 8สี ก็จะตาย8ชาติแล้วโว๊ย
"นายทำให้ฉันใจเต้น" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าเกลี้ยงเกลายั่ยอีกรอบ
"-0-" พะงาบอีกรอบสิครับท่าน อะ...อะไรนะ

ทำให้ใจเต้น!!!

หน้าผมขึ้นสีระรื่อโดยทันทีทันควัน
คะ...คุณฮิบาริเองก็ใจเต้นงั้นหรือ และมันเกี่ยวอะไรกับผมหละเนี่ย
ใช่ มั้นไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย ไม่เกี่ยว!

"สัตว์กินพืช"
"ซาวาดะ!"
"เออนั่นแหละ วันนี้ตอนเย็นนายไปที่ห้องฉันด้วย ถ้าไม่ไป...ตาย!"
-0-" ช็อคอีกรอบ อุตส่าห์หายช็อคแล้วนะ ยังจะให้ช็อคอีก!

คุณฮิบาริพูดก่อนจะเดินออกไปทันทีที่บอกธุระเสร็จ
ผมก็ได้แต่เดินเอื่อย กลับห้องเรียนพร้อมขาที่เจ็บๆ
ตอนเย็นงั้นหรือ เอาหละตัดสินใจได้แล้ว
ตอนเย็นผมจะหนีโว๊ย>0<//


_______________________________________________________________________________________
_______________________________________________________________________________________

จบจร้า สำหรับตอนนี้ ลงไปตอนแรกก็ฮาๆ
มาตอนนี้มันมั่วๆพิลึก เอาไว้เจอกันตอนหน้า

ขาดเม้น ขาดคนอ่าน ขาดคนติ/ชม
ไรเตอร์ก็ขาดกำลังใจอัพเน้อ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ที่ทำให้ไรเตอร์หัวทือคนนี้มีกำลังใจแต่งต่อนะฮะ ขอบคุณ
super cell