คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #91 : Mission Impossible on Songkran
Mission Impossible on Songkran
“เวรแล้ว!! ิบหาย ายโห โลยัไม่มี!!!!”
้วยเสียหลายร้อยเิเบลอผมทำให้มนุษย์ที่นอนาพัลมสลบเหมือ้อเปิประูห้อออมา้วยวามใ
“อะไรวะ!! ใรบุมาปล้ำมึเหรอ!!”
“ปล้ำพ่อ” ูสมอถั่วเียวอมันิมาไ้แ่ละอย่า...
พอิถึสาเหุที่เรียมันมาผม็หันลับไปมอสิ่รหน้า้วยสายาว่าเปล่า ู้สี่เหลี่ยมพ่นไอเย็นใส่หน้า่วยเยือแ็สิอผม.... ผมเอ่ยถาม้วยมืออันสั่นเทา...
“ภิน.........มึ....แ้าวล่อไปหมเลยเหรอ....”
ไอ้พระเอยืนพิอบประูอ้าปาหาวเห็นไปยันลิ้นไ่ ่อนะยมือึ้นเาอ “....เออ....เมื่อวานไอ้โ้ไอ้ันมาที่ห้อละ.......”
“อ๊า...ไอ้เี่ยเอ๊ยยยย!!” ไม่รอให้บประโยผมทึ้หัวัวเอนเส้นผมแทบหลุิมือ่อนะทรุัวร่ำไห้หน้าู้เย็น “มันแเสบียสราน์ไปหมเลย!!!”
“็ไม่เห็นยาเลย....มึ็ไปื้อใหม่สิ”
“ไม่ !!!” ผมะโนลั่น...าว่าไอ้้าห้อมัน้อสาปส่อยู่เป็นแน่ ผมี้ลไปที่าัวเอ “แผลทีู่ล้มอนเะบอลเมื่อวานหมอห้ามโนน้ำ”
“ภินเลิิ้ว “แล้ว ?”
“มึ้อเป็นนออไปื้อเสบียมาัุน รับผิอบที่เลือบเพื่อนั่วอย่าพวมัน!!”
“ไปป์เอ๊ย...” ภินส่เสียุ๊ ๆ “ู็ไม่อยาะเผยสิ่นี้ให้มึูหรอนะ แ่มาถึั้นนี้แล้ว็่วยไม่ไ้”
“เฮ้ย!! ถอาเทำไม!!” ไม่พูพร่ำทำเพล พ่อปลเือที่ผูเอวอย่าโปรเฟสเอนัล “ภิ้นนนนนนน!! ูไม่อยาูมึเารพธาิ!!”
มุมปาบาระุยิ้มโริ วิปริ วิปลาส...มันถืออบาเแล้าไว้ลาอาาศ “ูะให้เ็มา...”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!”
พรึ่บบบบบบบบบบบบบบบบบ....
าเผ้าแพรร่วามแรโน้มถ่วอโลลไปอที่้อีน ผมอ้าปา้าราวับมีัวอัษรศีลธรรมึ้นว่า ‘ผ่า’ ร้านหลั อ้าว...แล้วทำไมมึไม่ึ้น้าหน้ารับ!! าเในห่านู่สีาวึ้นหราระแทเ้ามารสอานแทบระอัเลือ...
“ูอะไรอมึ...” ไอ้ใามออเหมือนว่ามันไม่ไ้ทำอะไรผิพลาในีวิเลย “ูะให้มึูนี่...” ว่าแล้วไอ้พระเอ็ี้ลไปที่น่อแน่น ๆ อมัน.....
รอยแ ๆ โว์หราอยู่รนั้น....พร้อมุ่มใสึ้นอย่าน่ารัเีย รอยเลือิบ ๆ ยัไม่แห้ีเลย้วย้ำ....นี่มันรอย...
“ท่อไอ้เน่านาบู” ภินสบถ “เลี้ยเปลือน้ำมันริ ๆ”
“นั่นมึโ่เอาไปโนเอไม่ใ่เรอะ !!!” แล้วแผลมึนี่นะ...เ็แว้นแบบออริินอลริ ๆ “แล้วแผลอยู่ที่น่อมึะถอาเหาพ่อเหรออออ!!”
“เพื่อวามื่นเ้น” มันยัิ้ว “แล้ว็ูะไ้ผล มีนสนใะ้วย”
“ที่แน่ ๆ ไอ้นนั้น้อไม่ใู่ !!!”
“เฮ้อออออออออออออออออ...ปาแ็ริ แฟนใรวะ” ว่าแล้วมัน็เินถอแถ่ทั้ที่าเาอยู่ที่้อีน
“ใส่าเ่อนเลยว้อยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!”
ภาพัลับมาอีรั้ในห้อ 330 ที่สรามใส่าเเพิ่ะสิ้นสุล หัวเหอสมาิในห้อระุยราวับไปฟัับหมามา....ไม่สิ!! เรียว่าไปฟัมาเรียบร้อยีว่า ผมปรายามอาเเลที่ผูปมหลวม ๆ อย่าโล่อ แ่ะลืมปัหาให่อนนี้ไม่ไ้
“แล้ว....ะแอะไรันวะ...” สมอพยายามประมวลผล ่อนผมะีนิ้ว “รู้แล้ว!! มาม่าที่ื้อุนไว้”
ว่าแล้ว็วิ่ไปที่้าิ้์ล้าานล้วอาวุธลับออมา...ล่อมา...... เี่ยแม่มมมมมมมม ทำไมมันหายไปไหนโหม๊ !!!!
“ืออาทิย์่อนพวูลอสูร้มมาม่าแบบแปล ๆ อะ” ไอ้นรบนโฟาอธิบาย “้มับโ้ สไปร์ท น้ำอุ่น แล้ว็ไ้้อสรุปว่า้มับน้ำเปล่าีสุ”
“ีพ่อ ูะเอาหัวมึไป้มแแทนมาม่าแล้วไอ้ภิน !!”
“โหยยยย...มึ็เรียไปไอ้ไปป์” ูาหน้าแล้วมึไม่เยเรียอะไรเลยสินะ “มันาไปยาอะไร้...โทรสั่มาแะ็สิ้นเรื่อ”
ว่าแล้วร่าสู ๆ อมัน็เินุ่ม ๆ ไปหยิบโบรัวร์เป็นปึที่โมยมาไว้รอพื้นเวลาทำโมเล “ะแไร พิ่า เเอฟี”
“ภิน...มึ....”
“............”
“มีัเหรอ.....”
มันมออบ้วยสีหน้าเยา “ไม่มี และไม่เยมี”
ถุยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!! แล้วมึะสั่พิ่ามาแูอยาะเอาโบรัวร์ปาอาย
“ไปป์...มึ็ไม่มีเหรอ...”
“็ไม่มีสิวะ !!!” ผมบโฟานระูมือแทบแ “็ูื้อมาุนให้ไอ้ลูรอนั่นแไปแล้วไ!!! ที่เหลือ้อไปเอา!!”
ทั้ห้ออยู่ในวามเียบ.......หายนะืบลานเ้ามาใล้เพียปลายมู มีเพียสอสายาที่ปะทะันลาอาาศมีสะเ็ไฟแล่นแว้บ ๆ พร้อมวันโม....ในที่สุ็เิเสียัสนั่น...
โร....
“ะ...แเนื้อเียวายไ้มั้ยวะ...”
“เียวายไม่ใ่แเียวไอ้ภิน !!” แล้วู็ยัไปบมุับมันอีนะ.... ผมุมมับถอนหายใออมายาว ๆ
ระผม.....นายวิรัลอประาศวิฤาร์อาหาร ุนี้ !!!
..........................................................................
.............................................
.........................
..........
“บัรเอทีเอ็ม”
“พร้อม !!”
“ถุพลาสิ”
“พร้อม !!”
“ไอ้เน่า”
“พร้อม !! ...แ่เอ่อ...น้ำมันใล้หมแล้วนะมึ ไปไลไม่ไ้นะเว้ย”
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย...ูอยาะบหน้าผาให้ะโหลยุบ!!
ไอ้พระเอนั่ร่อมบนมอเอร์ไ์ ใบหน้าหล่อเหลาแสยะยิ้มที่มุมปา ประอบับเสื้อล้ามโว์้นแนแน่น ๆ สาวเือบะรี๊แล้วเียว!!!.....ถ้ามึไม่มีถุพลาสิมัน่อไว้เป็นท่อน !!! แถมถุบิ๊ี้วยนะ...เียวมาแ่ไลเลยมึ แ่ะว่ามันฝ่ายเียว็ไม่ไ้ ล้อแพลนล่ำมาที่หน้าแ้ผม..ถุเเว่นเือบสิบถุมัแล้วมัอีประหนึ่ผ้าเ็สีบูา้นไม้
นีู่้อออไปสภาพนี้ริ ๆ เหรอวะเนี่ย....
“ึ้นมาเร็ว ๆ!!” เลือเย็น...ไร้วามปรานี.....ผิวหน้าอไอ้ภินนั้นแ็แร่เหนือสิ่ใ เมื่อไม่มีทาเลือปาท้อมันเรียร้อ...ผม้าวาวบมอไ์ในำนานพร้อมสวภาวนาในใ “อเอว็ไ้นะ”
ผมอัสันมือลลาหลัมัน “ออรถ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” แหม....บันเทิเหลือเินนะมึเนี่ย...
ไอ้เน่า่อย ๆ ลิ้วล้อไปามทาลา หัวใอผมเ้นแรึ้นพร้อมปลายนิ้วิลบนหน้าั้วยลุ้นระทึ แ่ออไปเยถนนเท่านั้นัหวะอันุ้นเย็ัระแทหู
ท่านำลัเ้าสู่บริารรับฝา ฮิป ฮิป หัวใ
ลทะเบียนฝาไว้ัวเอาลับไป ใให้เ็บรัษา ฮิป ฮิป
ยอมำนนเธอแล้ววันนี้แ่แร ฮิป ฮิป เห็นหน้า
ฝาไว้ับันนะหัวใอเธอ แลเบอร์โทร โอ๊ะ โอ โอยยยยยย ฮิป ฮิป ฮิป
ัเลยมึ!! เวอร์ั่นสิบล้อะ้วย ูายยยยยยยยยยยยยย แผลแหวะภายใ้ถุพลาสิรีร้อ...ผมสัมผัสไ้
“ภิน....”
“อืม...” น้าหน้าพยัหน้า “ูว่าเอานหินเ้าแล้วว่ะ”
บรึ้นนนนนนนนน... ว่าแล้วพ่อ็บิเรื่อแรึ้นเป็นาร่มู่ศัรูพร้อมส่เสริมำลัใให้ัวเอ “ับแน่น ๆ ล่ะ”
เพลประำาิใล้หูเ้ามาเรื่อย ๆ พร้อมฝูนร่วมยี่สิบีวิปราเบื้อหน้า้วยอุปร์รบมือ ้วยสภาพเมามายพอประมา แ่ะเสี่ยส่ัวแทนร่วมเรา็เรว่าะไ้น้ำสัันลับมาแทน มีแ่้อลุยไป้าหน้าเท่านั้น !!!
ฮู้วววววววววววววววววววววววววว
ฮุ ฮุ ฮู้ววว ฮุ ฮุ ฮุ ฮุ ฮู้ววว ฮุ ฮุ
าัวเท่านิ้ว้อยภาพมันยายให่ึ้นพร้อมหัวใที่เ้นแร....ผมิเสื้อยืไอ้พระเอะแน่น
บรึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน....
มันมาแล้วรับท่าน !! ไอ้หัวทอนั่นสะิเพื่อนยิ ๆ ให้หันมามอรถน้อย ๆ ลาถนน ผอเพื่อนไม่รอ้าบ้า็วิ่ไปัน้ำในุ่ม บ้า็ัปืนรอ ที่หนัสุือไอ้เวรที่้มลไปหยิบสายยา...ถ้าผมไม่าฝาเห็นว่ามันแสยะยิ้มแล้ว่อย ๆ เลื่อนนิ้วโป้ลมาแะน้ำ
“มาแล้วเว้ยยยยยย มาแล้วววววววววว”
“ล่อแม่มเลยยยยยยยยย”
“ัปายยยยยยยยยยยยยยยยยย”
บรึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน...... ภินเร่เรื่อึ้นอีแ่้วยสภาพอไอ้เน่าแล้วเอาแ่เ็มแะ 80 ไ้็ปาิหาริย์แล้ว
“ภิ้นนนนนน!! เร็วว่านี้ไม่ไ้เหรอวะ!!”
“นี่้อมือูะหัแล้วนะ...ถ้าว่านี้็แฮน์หลุแล้วมึ” โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!! ศัยภาพ่ำเี้ยทั้นทั้รถ!!
ผมใ้เวลาที่เหลืออยู่ปลสัารลาโล....ไว้อาลัยให้ับวามผิพลาที่ทำมาในีวิ ไอ้แ้บและเ็แว้นรหน้าียิ้มว้าเมื่อไอ้เน่าเลื่อนัวเ้าไปใล้พวมัน็ไม่รอ้า
่า ~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ผมเห็นสายน้ำโถมเ้าหา...แ่่อนที่มันะไ้สัมผัสใร ไอ้เน่าที่เยปรามาสไว้็หัอหลบฟ้าบบบบ ัเ้าไปอีเลนที่ไม่มีรถสวนมา ทาน้นไม่ยอมแพ้!! อุนิ้วลไปสายยาให้มันไลว่าเิม...
ภินะโน “อูไว้แน่น ๆ” โห...ไอ้ห่า พี่วิน ีเลยั้อยอมมึนาทีนี้!!! ไอู้็ำยอมสวมบทเป็นนาเอสอแนเ้าอมันเ็มรั
เอี๊ย....
ล้อเือบไร้อยาเอียัวไปทาวาเบียลถนนุ่มน้ำ ้วยอศาที่หัละทันหันทำให้น้ำาสายยา้ามหัวเราไป... ไอ้เี่ยมนุษย์สายยาทำหน้าเหวอที่ปล่อยให้เหยื่อหลุมือไ้... ับเมพนานี้ัปันอเมริายัอาย เท่แสร
“โธ่...ูนึว่าะแน่ !!!” นั่น!! มันยัะโนท้าทายส่ท้ายให้อี...สมเป็นไอ้ภินริ ๆ
บู่วววววววววววววววววววววววววววววววว~~~~~
เสียโห่ไล่หลััไม่หยุหย่อน....นี่มันแ้นไปถึบุพารีพวผมเลยทีเียว ผมแสยะยิ้มไ้ไม่ทันไราที่เาะเอวมันอยู่็แทบยำเ้าไปวัไส้ออมา
“ภิน!! ้าหน้า!!”
“ห๊ะ !!”
แ๊์สาวมหาลัยใส่เสื้อลายอำลัเ้นท่าี้เหล้าอยู่้าหน้า...ะหัหลบ็ไม่ไ้แล้วรถอีฝั่สวนมาเรียบร้อย ในเมื่ออีฝ่ายเป็นผู้หิเรา็อเราเพื่อเสรีภาพ ผมะโนลั่น
“อย่าสารับ!! าเป็นแผล ไม่เล่นรับ!!!”
ไ้ผลเว้ย !! พวเธอลันในมือลแ่โยี ผมยัไม่ทันะไ้ถอนหายใโล่อ็มีเสียหนึ่ร้อลั่น
“แ๊ นั่นมันพี่ินนนนนนน”
“โอ๊ย!! ใส่เสื้อล้าม้วยแ แน่นมา”
ทำไมูะ้อมาับไอ้นัอมหาลัยนี่้วย!! ผมอยาะโลารถมันเสียอนนี้ ไอ้ภิน็ไม่รู้ะทำไนอาะโนไปย้ำ “ห้ามสานะรับ!! มีแผลอยู่”
“ประแป้อย่าเียว็ไ้่ะพี่” นั่นมี่อรออี “นะะพี่ิน”
น้ออย่าถามในเมื่อมือน้อยื่นมาแปะป้าบลาหน้าผาสารถีเรียบร้อยโรเรียนสราน์ ทั้ผมทั้ไอ้ภินถูละเลแป้ไปทั้หน้า ไอ้ผมน่ะไม่เท่าไหร่....แ่้านั่น...อื้อหือ นิ้วแทบเสียบเ้าไปในรูมูมัน ผมเห็นับา
“อบุ่า สวัสีปีใหม่ไทยนะะพี่”
พอปล่อยัวนัโทษ ไอ้ภินไม่รอ้าที่ะบิสุแรเิ....
...........................................................................................
.................................................................
......................................
................
บัรเอทีเอ็มห่อถุพลาสิถูนำมาใ้...ผมเินไปพอประมาเพราะ้อื้อ้าวสำหรับสอวันที่เหลือไหนะออให้ไอ้ภิน่อนอี เรา่วยันเลืออาหารแ่แ็ับนมถุและมาม่าไปประทัีวิที่เหลืออยู่ ภินอให้เพื่อนมันในเเว่น้อนถุแล้ว้อนถุอี....เอาแบบแม่น้ำไนล์น้ำยัไม่สามารถเ้าไ้
าลับเราสบายว่าที่ิ เพราะไ้สำรวพื้นที่อนามาแล้วว่ามีฟาไหนเล่นน้ำรไหนบ้าเราึหัหลบไ้สบายมาึ้น ผมยิ้มอย่าสบายใเมื่อเห็นว่าอีแยเียว็ะถึหอพัแล้ว แ่เี๋ยว....
ั้แ่มาเอเธอเท่านั้น่าสุใเหลือเิน เฮอะ เฮอะ อร้อให้เธออย่าเมิน่วยรัษาใ
พี่๋าถ้าพูริน้อ็รับไ้ เฮอะ เฮอะ
ถ้าไม่ไ้มาหลอน้อ็เ็มใะรััน เฮอะ เฮอะ เฮอะ เฮอะ
พี่ไม่ไ้มาหลอรัอเราะอยู่แสนนานนนนนนนนนนนนนนน
แ๊อใแลเบอร์โทรมันลายเป็นภูมิแพ้รุเทพไปแล้ว และแน่นอนว่าไม่พลาเวอร์ั่นรถบั้ม เปลี่ยนเพลูไม่ว่า...แ่มึเปลี่ยนมาั้ถัน้ำอีฟาถนนืออะไร ภินหันมามอหน้าผม....เพียเสี้ยววินาทีที่สบาันไม่้อมีำพูใเรา็รู้ันไ้ในทันที... ผมิเสื้อล้ามมันแทบาามือ
“เฮ้ย!! ไอ้ที่มัน่าเราเมื่อี้นี่หว่า !!” ไหนว่าเมา ทีนี้เสือมาำไ้อีนะมึ “เล่นมันเลย ๆ”
บรึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน....
บาที้อมือภินมันอาะ้นไปแล้ว็ไ้ เ็มบนหน้าปัอไอ้เน่าระิึ้นมาแะเล 80 อย่าอ่อนแรเหมือนพร้อมะร่วลไปทุเมื่อ ลมที่ปะทะหน้าเริ่มแรึ้นเร่อย ๆ นผแป้บนหน้าแร้าวแล้วลอยปลิวว่อน
“สาไหมสา”
“สาพ่อ” ผมแหปาลับไป “อ๊า....”
“ถอยเว้ยยยยยยยยยย !!” ภินะโนลับไปพร้อมใ้ทัษะเ็แว้นที่ฝึฝนมาั้แ่เิหับิพร้อมับเร่เรื่อ
บรึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน....ฟืบบบบบบบบบบบบ...
.............ทุอย่าอยู่ในวามเียบสบเมื่อไอ้เน่าที่เยสำแแสนยานุภาพเมื่อรู่อแน่นิ่อยู่หน้าโอ่มัร...
“นะ....น้ำมันหมว่ะ....” ลิ้นยัไม่ทันเ้าปาันแร็ฟาลมา
่า ~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“ไปป์!! ระวั!!” แม้รถะายไปแล้วแ่ิวิายัอยู่ ภินเอาาเหยียบบนพื้นแล้วไถลหัหลบ้านหลัออราวหลบระสุนปืนในละรแอั่นฟอร์มยัษ์แห่ปีอย่าิวบิ มวลน้ำาันเมื่อรู่เลยฟาลไปลาหน้าหล่อ ๆ เ็ม ๆ
้วยแรวายที่ไม่ยอมแพ้่อโะา พ่ออไอ้เน่าถีบัวไถลถออไป้วยสภาพอสูเ่นนั้น แม้ะโนลั่นแล้้วยปืนีน้ำและสายยา็าม ภินแหปาลั่นเมื่อใ้พลัเฮือสุท้ายีัวออไปาวล้อม
“ย๊า !!!!!!!!!”
............................................................................
..................................................
............................
..............
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยย..เบา ๆ หน่อย!! หนอะพุ่ปรี๊เ้าลูามึแล้ว”
“ร้อเป็นวายถูเือไปไ้” ถ้าแผลอยู่รหน้าไม่ร้อนานี้มั้ เนื้อรส่วนนีู้ะหนาเป็นพิเศษ
“็มึลมาะนานั้น ละทายาหรือบีบหนอวะ”
“เออ...โทษที...ะเบามือแล้วัน”
าถุบิ๊ีุ่มน้ำปริมามหาศาลอแบอยู่บนพื้นห้อ…..ไม่้ออธิบายให้มาวามว่าไอ้ภินนั้นเปียไปถึาเในห่านู่อมันน้อไปเอาาพาเ้าอี้อาบน้ำมารอบหนึ่ ส่วนผมสภาพีว่าเยอะ....อย่าน้อย็เปียแ่เสื้อยื แม้ถุเเว่นที่พันไว้ะเปียแ่็ไม่รุนแรพอะึมเ้าไปถึแผล้านใน
สภาพอนนี้ไอ้พระเอสวมเสื้อยืาเบ็อเอร์นั่เอาาวาพาัผมพลาแะเศษแป้ในรูมูออมาป้ายทิู่ ผมเห็นแล้วอนาถใเสียายหน้าามันเลยอ้มหน้าทายาให้มัน่อไปีว่า....
“เสร็ละ” ผมว่าพลาหมุนปิฝาหลอยา
“เหรอ” มันส่นิ้ว้อยเ้าไปแะหู
“เออ...เอาามึลไปไ้แล้ว” ไม่ว่าเปล่าผมยัผลัามันออไปอี ึ่ไอ้พระเอ็ยอมเอาลไปแ่โยี ถ้าิว่าเรื่อะบแ่นั้นอบอเลยว่าิผิ !! มันพลิัวลับ้านแล้วทิ้หัวลหนุนัผมแทนีนเมื่อรู่ ผมทำเสียเ้ม “ภิน.....”
“โอ๊ยยยยย...เ็บาัเลย นี่ไม่รู้ว่าเอาน้ำลอมาสารึเปล่า ถ้าาาึ้นมาแย่แน่ ๆ เลย”
“เว่อร์ไป....แ่เล่นไพ่ไม่ไ้เอ” ูนี่็ยันบมุมันั๊ ภินหัวเราะหึหึในลำอที่เห็นผมเล่นับมันอยู่เรื่อย “แล้วนี่เป็นอะไร ทำไมไม่ไปนอนในห้อี ๆ”
“เป็นนน่าสสารที่แฟนไม่สนใ ทำัวเป็นฮีโร่ปป้อ็โน่า ทายาให้็โนรัแ”
“เยอะไป ๆ “ มันุหัวลไถ ๆ ับหน้าท้อผมัแว่ ๆ เหมือนหมาเาเรื้อน
“นเ้ารึ็อุส่าห์ปป้อแผลโ่ ๆ ที่ไปล้มมา....ะให้ราวัลสัหน่อย็ไม่มีหร๊อ”
“แผลท่อรถมึนี่ไม่โ่เลยเนอะ”
“็โ่พอันล่ะวะ” นโ่สอนแยเี้ยวใส่ัน ภินแล้อนเป็นสาวน้อยทำฮึฮัะแหันออาพุผม ผมรู้ว่ามันไม่ไ้อนริหรอ ไอ้เวรนี่อบมีลีลาารอ้อนที่ไม่เหมือนมนุษย์ปิน
ทำไมะไม่รู้ว่ามันทำัวเป็นพระเอปป้อผมาันน้ำทั้ปว ถึวิธีาระโรน้ำเน่าระเบิภูเาเผาระท่อมไปหน่อย็เถอะ ไอ้นบนัทำฟึฟัไม่เลิ....ลำบาผม้อลั้นใทำอะไรบาอย่า....ผมหัน้ายหันวาทั้ที่ห้อมีมนุษย์แ่สอนอีัวเป็นหมี ่อนะ้มลไป...
ุ๊บ.... บนแ้มมันอย่ารวเร็ว่อนะรีบเ้ัวลับึ้นมา แ่ยัเร็วไม่พอไอ้พระเอที่หัวผมลมาประบริมฝีปาเ้ามาโมยูบ… ูึลีบปา้ำแล้ว้ำอี พอเห็นผมเริ่มล้อยามมัน็ไ้ใส่ปลายลิ้นเ้ามา
ูบท่ามลาอาาศร้อนอสยามประเทศเป็นาร่าัวายั ๆ ลมหายใร้อน ๆ ยิ่เพิ่มอุหภูมิในห้อนผมหายใไม่ทันนั่นแหละมันถึไ้ยอมปล่อยออมา ไอ้พระเอนอนระุยิ้มประำัว่อนะเลียริมฝีปา
“โอ๊ย....าเน่า็ยอมวะแบบนี้”
ไอ้ภิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!
END
แวะมาลามำเรียร้อ เทศาลแบบนี้ไม่มีพลา่ะ สุสัน์วันสราน์นะะนอ่าน ฮิ้ววววววววววว //ประแป้ๆๆ
ลับมาเียนินไปป์แล้วรู้สึิถึบรรยาาศแบบนี้มาเลย่ะ //////////
เี๋ยวว่าๆเมื่อไหร่็มาเียนอีแหละ่ะ ึ่็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นะะ (ะั้น)
****โนายร***** ปิเทอมใรว่าๆอย่าลืมไปอ่านเรื่อ ใส่ รั ป้าย สี นะะ เียนใล้บเ็มทีแล้ว้าาา
แล้ว็ถ้าออเรื่อนั้นะรีปริ้นท์เรื่อนี้้วยนะะ(ไ้อเหมือนอนรีรอบสอ่ะ)
อบุที่ยัามอ่านู่เรียนๆนี่นะะ สาระไม่มีเล้ยยยยย 5555
ความคิดเห็น