คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 : คำมั่นสัญญา
ตอนที่ 7 : คำมั่นสัญญา
“ คยูมิโฮนายกำลังทำอะไร !!!! ” ซีวอนตะคอกคนตรงหน้าก่อนจะกระชากแขนเรียวให้ออกจากคนแปลกหน้าอย่างรุนแรง
“ ข้าเจ็บนะ....ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ” ร่างเพรียวทนแรงบีบจากมือหนาไม่ได้จึงเผลอสะบัดแขนออกไปแม้จะเพียงนิดเดียวแต่ซีวอนก็ถึงกับกระเด็นออกไปหลายเมตร
“ อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!! ”
ตุ๊บ !!!!!!!
“ แอ๊ก!!!!!! ”
“ วอนอ่า~ เป็นอะไรมั้ย ” เมื่อรู้ว่าทำรุนแรงเกินไปคนตัวเล็กจึงรีบวิ่งไปดูชายหนุ่มที่นอนกองอยู่กับพื้น
“ อู๊ยยยยย เราแค่เป็นห่วง ทำไมนายทำแบบนี้เนี่ย ” ร่างสูงบ่นออกมาอย่างอารมณ์เสีย มือหนากุมที่สะโพกของตนก่อนจะดันตัวให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก
“ ข้าขอโทษ ก็เจ้าเล่นบีบข้าซะแน่น .... แล้วเจ้าเป็นอะไรมั้ย ” คยูฮยอนประคองร่างของอีกคนไว้อย่างหลวมๆ เพื่อกันชายหนุ่มล้มลงไป
“ เจ็บน่ะสิ ถามออกมาได้ ”
“ ข้าขอโทษ ” ร่างบางบอกเสียงเบา
“ แล้วหมอนั่นเป็นใคร ” ซีวอนชำเลืองตาไปยังชายหนุ่มอีกคน
“ สวัสดีครับ ผม ชเวกัง ชางมิน ยินดีที่ได้รู้จัก ” ชายแปลกหน้าเดินเข้ามาแนะนำตัวเองเหมือนได้ยินที่ซีวอนถาม
“ .... ” ซีวอนไม่ตอบอะไรเพียงแค่จ้องหน้าเขม็งก่อนจะหันกลับมาดุคนตัวเล็กต่ออีกระลอก
“ ค่ำมืดแล้ว ไปไหนมา ”
“ คือว่าข้า เอ่อ... ”
“ เรานั่งทานอะไรด้วยกันนิดหน่อยน่ะครับ ” ชางมินแทรกขึ้น
“ แล้วตามหมอนี่มาทำไม ” คำถามที่ถามคนแปลกหน้า
“ ผมไม่ได้ตามครับ เพียงแต่บ้านผมก็ต้องผ่านทางนี้เหมือนกัน ”
“ งั้นก็ดีแล้ว ขอบคุณมากนะครับ เชิญกลับบ้านคุณได้ ” ซีวอนผายมือไปตามทางเพื่อบอกเป็นนัยว่า ถ้าอย่างนั้นคุณก็กลับได้แล้ว อย่ามายุ่งวุ่นวายได้มั้ย (?)
“ อ่อ..ครับ แล้วเจอกันใหม่นะครับคุณคยูฮยอน ”
.
.
.
“ ยังเจ็บอยู่อีกเหรอ ” ร่างบางเดินมาหาชายหนุ่มที่นอนโอดโอยอยู่บนเตียง
“ เจ็บดิ มากด้วย อีกไม่กี่วันเราต้องไปออดิชั่นแล้วด้วย ”
“ แต่น่าแปลกนะ ” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น
“ อะไรของนายที่มันน่าแปลก ??? ”
“ ก็...วอนอ่า~ เจ้ามีลูกแก้วจิ้งจอกของข้าในตัว ทำไมเจ้าถึงเจ็บได้ล่ะ ”
เพล้ง !!!!~ เสียงปลัดหน้าแตก
“ แผนแตกแล้วมั้ยล่ะกู ”
“ หือว่าไง ”
“ กะ ก็ แรงนายมากขนาดนั้น ถ้าไม่มีลูกแก้วจิ้งจอกของนาย เราคงกระอักเลือดตายไปแล้วล่ะ...คนอะไรไร้น้ำใจ ขนาดบอกว่าเจ็บแบบนี้ยังมาซักไซ้เราอีก เป็นเพื่อนกันจริงๆหรือเปล่าเนี่ย ”
“ ข้าแค่สงสัยนิดหน่อยเอง เพราะข้ากลัวว่าลูกแก้ววิเศษจะคุ้มกันเจ้าไม่ได้ไงล่ะถึงได้ถาม นั่นเพราะข้าเป็นห่วงเจ้ามากนะ ” คยูฮยอนพูดออกไปด้วยใจจริงทั้งหมดที่มี มือบางเอื้อมไปแตะฝ่ามือคนตัวโตกว่าด้วยความห่วงใย แต่ทว่าความห่วงใยที่สื่อออกไปนั้นถูกขวางกั้นด้วยความกลัวของชเวซีวอน
“ อะ..เราไม่เป็นอะไรแล้ว ปล่อยเราได้แล้วล่ะ เราง่วงแล้ว ” ซีวอนแกะมือของคยูฮยอนออก ก่อนจะหันหลังให้แล้วข่มตาให้หลับเหมือนเช่นทุกคืนที่ผ่านมา
“ วอนอ่า~ ”
“ อะไรอีกล่ะ ”
“ คืนนี้ไม่หนาวสักหน่อย ทำไมเจ้าใส่เสื้อผ้าซะมิดชิดอย่างนี้ ไม่ร้อนบ้างเหรอ ” คยูฮยอนถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มใส่เสื้อผ้าหลายชั้นดังเช่นทุกคืนที่ผ่านมา
“ หนะ หนาวสิ ทำไมจะไม่หนาว นายเป็นจิ้งจอก คงไม่หนาวเหมือนเราหรอก ”
“ แต่ทำไมเจ้าเหงื่อแตกพลั่กอย่างนั้น ”
“ คยูมิโฮ ทำไมนายเซ้าซี้เราอย่างนี้นะ เราไม่ชอบเข้าใจมั้ย ” ซีวอนพลิกตัวหันมาจ้องหน้าร่างบางเขม็งพร้อมกับดุด้วยความรำคาญ
“ ข้าขอโทษ งั้นเจ้านอนเถอะนะ ข้าไม่กวนแล้ว ”
“ นั่นแหละคือสิ่งที่นายควรทำ ” ซีวอนหันหลังกลับไปตามเดิม ชายหนุ่มที่บอกว่าต้องข่มตานอนแต่เพียงแค่ไม่กี่อึดใจเสียงก็หลับไปอย่างฝันดี
“ นูนา ~ ผมรักพี่นะครับ พี่สเตลล่า ~ แง่มๆๆๆๆ ” ร่างหนาละเมอออกมาเบาๆ
“ ฝันถึงถึงหนูนาของเจ้าล่ะสิ ดูมีความสุขดีนะ ” คยูฮยอนยิ้มจางๆ ร่างบางนั่งเฝ้าคนที่นอนฝันดีอยู่ทุกคืน คอยดูแลไม่ให้ยุงมากัดร่างสูงได้ คนตัวเล็กคอยดูแลอยู่อย่างใกล้ชิดในขณะที่อีกคนไม่เคยได้รับรู้เลย คยูฮยอนนั่งเฝ้าซีวอนทั้งคืนและอยู่ๆเจ้าตัวก็ฉุดคิดอะไรขึ้นมาได้
“ จะว่าไป....ทำไมชางมินอะไรนั่นไม่ตกใจเลยที่ข้าเหวี่ยงซีวอนกระเด็นไปไกลซะขนาดนั้น ”
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ ซีวอนกับไอ้หล่อนั่น เดินเข้าไปในบ้านด้วยกัน มะ ไม่จริง อีฮยอกแจคนนี้ยอมไม่ได้เด็ดขาด หนอยแหนะ ไอ้หล่อ หล่อขนาดนั้นยังจะมาเคะให้ซีวอนของฉันอีก ฮึ่ม!!! ” มือบางหักกิ่งไม้ที่อยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มแอบมาสังเกตการณ์อยู่นานสองนานจึงได้รู้ว่าคนรัก?ของตัวเองพาใครอีกคนเข้ามาพักอยู่ในโรงยิมแห่งนี้
“ นี่คุณมายืนลับๆล่ออะไรแถวนี้ ” เสียงทุ้มของคนแถวนั้นตะโกนถาม เมื่อเห็นบางอย่างที่ดูไม่ชอบมาพากล
“ มายืนอยู่หน้าโรงยิมของพ่อตัวเองมันแปลกนักรึไงลุง!!! ” ฮยอกแจยืนเท้าเอวสีหน้าเอาเรื่อง
“ มันไม่แปลกหรอก แต่ดูแต่งตัวซะก่อน มันน่าให้คิดมั้ยล่ะ ”
“ แต่งตัวแบบนี้แล้วมันแปลกตรงไหน นี่มันแฟชั่นจาอิตาลีเชียวนะ ลุงน่ะอย่ามาหัวโบราณแถวนี้ ไปไกลๆเลยปะ ” ถึงปากจะพูดไล่คนอื่นไป แต่กลับเป็นตัวเองต่างหากที่เดินหนีออกมา
“ แฟชั่นโจรขโมยกางเกงในซะมากกว่า ดูผ้าคลุมหัว แว่นตา แถมไอ้ชุดนั่นอีก คิดว่าตัวเองเป็นอะไรห๊ะ!!!! ” ชายกลางคนตะโกนไล่หลัง คนที่ตนคิดว่าน่าจะมีสติไม่สมประกอบมากกว่าที่จะเป็นคนร้าย ดูได้จากที่ไหนน่ะเหรอ ก็คงจะเป็นไอ้ชุดนินจาที่ใส่มาล่ะมั้ง คนปกติคงไม่ใส่ชุดอะไรมาแบบนี้หรอก
.
.
.
“ ฮยอกแจ ไหนว่าจะกลับดึกไง แล้วทำไมแต่งชุดแบบนี้เนี่ย ” ยุนโฮถามเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้ายู่ยี่ยิ่งกว่ากระดาษที่ถูกกำไว้ซะแก
“ นี่ ทำไมนายต้องมาวิพากษ์วิจารณ์ชุดเราด้วยนะยุนโฮ นี่มันผ้าจากอิตาลีเชียวนะ แถมชุดนี้ยังออกแบบโดยอังเดร คิมอีก ตานายถั่วรึเปล่าเนี่ยยุนโฮ ” คนตัวเล็กเดินบ่นขณะนั่งลงบนโซฟาหนา
“ ชุดนินจาเนี่ยนะ ”
“ ก็ใช่น่ะสิ มันเป็นการอะแด๊พชุดสมัยก่อนให้ผสมผสานกับวัฒนธรรมปัจจุบันไง แค่นี้ก็มองไม่ออก สมแล้วที่เป็นชองยุนโฮ ”
“ แล้วไปไหนมาล่ะบอกเราได้มั้ย ”
“ ไปส่องซีวอนมาน่ะสิ ”
“ แล้วว่าไงบ้าง ”
“ จะว่าไงได้ล่ะ ซีวอนนอกใจเรา เราล่ะเจ็บใจนัก ยิ่งหมอนั่นก็ออกจะหล่อซะด้วย ...เอ๊ะ!!! ไม่จริงน่า ” อยู่ๆคนตัวเล็กก็ทำหน้าสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมา จนทำให้ยุนโฮอดสงสัยตามไปด้วยไม่ได้
“ มีอะไรเหรอ ??? ”
“ ยุนโฮ นายว่า....จริงๆแล้วซีวอนเคะหรือเปล่า ”
“ ห๊า!!!!! ว่าไงนะ ทำไมคิดแบบนั้นคยูมิโฮออกจะน่ารักขนาดนั้น ”
“ คยูมิโฮเหรอออออ ???? ” ฮยอกแจลากเสียงยาว หันหน้าควับไปหายุนโฮทันที
“ เอ่อ.....”
“ ยุนโฮอ่า~ นายเป็นเพื่อนเรานะ เล่าเรื่องหมอนั่นให้เราฟังหน่อยสิ นะ นะ นะ ” ฮอยกแจทำหน้าออดอ้อน พร้อมยกมือพนมไว้ที่หน้าอกเพื่อเป็นการขอร้อง
“ ก็ไม่มีอะไรมากนี่ ”
“ ไม่มีแต่ก็ต้องเล่ามา ถ้าไม่เล่าเราจะทำโทษนาย ” ร่างบางยกนิ้วชี้ขึ้นมาทั้งสองข้าง ตั้งท่าจะจี้เอวคนที่บ้าจี้อย่างยุนโฮก็รีบถอยหลังหนีอย่างรวดเร็ว
“ ยะ อย่านะ ฮยอกแจ อย่า อย่า ทำเรา ม่ายยยยยยยยยยย ” ยุนโฮวิ่งหนีมาได้ครึ่งทางฮยกแจก็กระโดดกอดทางด้านหลังทำให้คนตัวโตล้มลงกับพื้นโดยมีฮยอกแจล้มตามไปติดๆ แต่ถึงจะล้มลงไปอย่างนั้นคนตัวเล็กก็จี้เอวหนาของยุนโฮอย่างไม่ลดละ เมื่อตั้งสติได้ยุนโฮก็พลิกตัวขึ้นมาก่อนจะกดฮยอกแจลงกับพื้น แล้วตอนนี้ก็เป็นยุนโฮเองที่อยู่บนร่างเล็กของฮยอกแจ แต่มือเล็กก็ยังไม่หยุดจี้เอวหนาเลยสักที หากแต่สักพักใหญ่ๆที่ยุนโฮไม่ได้ขัดขืนหรือบ่ายเบี่ยงตัว คนข้างใต้จึงค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมาทีละนิดๆ
“ นะ นาย ไม่หลบแล้วเหรอ ”
“ ไม่แล้ว ”
“ ยุนโฮ อะ ออกไปได้แล้ว ....” ฮยอกแจเอ่ยเสียงแผ่วเบาเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกร่างหนาขึ้นคร่อมอยู่ ถ้าได้ส่องกระจกคนตัวเล็กคงจะได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองหน้าแดงจัดไปต่อไปถึงไหน
“ ฮยอกแจ ” “ เรารักนาย ”
“ หืม .... ”
“ …. ” ร่างสูงค่อยๆโน้มตัวลงมา ประทับจูบอ่อนโยนให้แก่คนที่นอนหลับตาพริ้ม ลิ้นร้อนชื้นดูดดุนเข้าไปในโพรงปากหวานอย่างเชื่องช้าหากแต่เริ่มหนักแน่นขึ้นทุกขณะจนคนตัวเล็กถึงกับส่งเสียงครางประท้วงออกมา
“ อ๊ะ...เราหายใจไม่ออก ” ฮยอกเอ่ย เมื่อคนตัวสูงผละออกจากริมฝีปากเรียว ก่อนจะก้มลงหาความหอมหวานจากลำคอเนียนระหงส์ มือหนาถูกส่งเข้าไปยังชายเสื้อสีดำ กระตุกผ้าออกผ้าอย่างง่ายดาย ก่อนที่จะลูบไล้ผ่านมือไปยังหน้าอกสีสวยหวานสะกิดตุ่มไตที่แข็งขืนจนร่างบางส่งเสียงหวานออกมา
“ อื้มมมมมม ยุนโฮ ”
“ เรารักนาย ฮยอกแจ ”
“ อ๊ะ... จะ จับตรงไหนน่ะ ” ฮยอกแจดิ้นหนีเมื่อมือหนาล้วงเข้าไปยังกางเกงตัวเล็กบีบเค้นคลึงสิ่งต้องห้ามของฮยอกแจอย่างหนักมือ
“ อื้อออออ ยุนโฮ มะ ไม่นะ อ๊าาาาา ” ร่างบางเริ่มผลักอกหนาเมื่อ นิ้วเรียวผ่านช่องทางคับแคบเข้าไปอย่างยากลำบาก
“ มะ มันเจ็บ อ๊ะ....ยุนโฮ อื้อออออออ ”
“ ฮยอกแจ เราขอนะ ” ชายหนุ่มหยุดนิ่งรอฟังคำตอบจากร่างบาง นานสองนานกว่าที่ฮยอกแจะตอบกลับมา
“ ยุนโฮ.... นี่ยุนโฮ ฟื้นสิฟื้น !!!! อะไรกัน ล้มแค่นี้ถึงกับสลบเลยรึไง เราไม่มีแรงลากนายเข้าห้องหรอกนะ ฟื้นสิ ฟื้น !!!! ”
“ อ๊าาาาา ฮยอกแจ อื้มมมมม ”
“ โหย ไอ้บ้า มาละเมอ อื้มๆ อ๊าๆ อะไรตอนนี้ หนักนะโว๊ย!!!! ” มือเล็กทุบลงบนอกหนาอย่งต่อเนื่อง แต่คนที่นอนไร้สติคงไม่รู้สึกเจ็บอะไร เพราะกำลังฝันดีอยู่เป็นแน่......
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ แล้วเจอกันใหม่นะ ”
“ อื้อ...ขอบใจมากที่เลี้ยงของอร่อยๆข้าทุกวันเลย ”
“ คยูมิโฮ ”
“ หืม???? ”
“ อย่าลืมเก็บเอาไปคิดนะ เรื่องที่ข้าบอกเจ้า ”
“ ข้าจะลองคิดดู ”
.
.
.
“ คยูมิโฮ .... ” ซีวอนถามขึ้นมาเมื่อเห็นคว่าคนที่อยู่ด้วยมักออกไปไหนมาไหนเพียงลำพังคนเดียวบ่อยๆ โดยเฉพาะช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา คนตัวเล็กออกไปกับคนแปลกหน้าที่เจอกันวันนั้นบ่อยมาก
“ หืม มีอะไรเหรอ ”
“ ช่วงนี้นายไปหาไอ้หมอนั่นบ่อยๆสินะ ”
“ คุณหมอชางมินน่ะเหรอ ”
“ เป็นหมอด้วย? ”
“ อื้ม เป็นคุณหมอ รักษาสัตว์ด้วยนะ เก่งมาก ข้าชอบมากๆเลย ”
“ สัตวแพทย์ ก็เลยสนิทกับนายสินะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ”
“ วอนอ่า~ ” ร่างเพียวทำหน้าพองลม เขาไม่พอใจนักที่มีคนมาว่าเช่นนี้แต่เพราะนี่คือซีวอน เพราะนี่คือคนคนเดียว คือเพื่อนคนเดียวในโลกนี้ของคยูฮยอนเขาจึงไม่รู้สึกโกรธ หากแต่จะเป็นความน้อยใจมากกว่าและถ้าเป็นคนอื่นมาพูดดกับเขาเช่นนี้ เขาคงกระโดดขย้ำคอไปนานแล้ว
“ รู้จักเขาดีรึไง ถึงได้ไปเจอกันบ่อยๆ ”
“ ไม่ได้รู้จักดีหรอก แต่คุณหมอชางมินใจดีเลี้ยงเนื้อน้องวัวข้าด้วยล่ะ บางวันก็พาไปกินน้องไก่ อยู่กับคุณหมอแล้วข้าอิ่มจนพุงกางทุกวันเลย ”
“ เราคิดว่าตอนนี้นายคงมีเพื่อนใหม่แล้วลืมเพื่อนเก่าอย่างเราซะแล้ว ”
“ ไม่นะ ไม่นะ วอนอ่า ~ เจ้าอย่าน้อยใจนะ เพื่อนที่สนิทสำหรับข้ามีเพียงเจ้าเท่านั้น ”
“ แต่คุณหมอชางมินอะไรนั่น เลี้ยงเนื้อนายทุกวันเลยนี่ พอมาอยู่กับเรานายต้องอดมื้อกินมื้อ ถ้าสะดวกใจจะย้ายไปอยู่กับหมอนั่นก็ได้นะ ”
“ ข้าชอบที่จะอยู่กับเจ้านะซีวอน เจ้าอย่าคิดแบบนั้นสิ ”
“ ก็แล้วทำไมคุณไม่คิดล่ะคร๊าบบบบบ ย้ายไปอยู่กับหมอนั่นสักทีเซ่!!!! ” ชายหนุ่มนึกเสียดายอยู่ในใจ แต่ที่ทำออกมาได้ ก็มีแค่ตีหน้าเศร้าเช่นนั้น
“ ถ้านายเป็นคนจริงๆก็ดีสินะ ”
“ เจ้าอยากให้ข้าเป็นมนุษย์ใช่มั้ยซีวอน ถ้าอย่างนั้น ข้าจะรับข้อเสนอของหมอชางมิน ”
“ วอนอ่า ~ ”
“ หืม ??? ”
“ ลูกแก้วจิ้งจอกในตัวเจ้า ”
“ อะ อะไร นายจะขอคืนแล้วเหรอ นายอยากให้เราเจ็บเหรอ ”
“ ปะ ป่าว แต่ข้าขอฝากไว้กับเจ้าก่อนได้มั้ย ”
“ ได้สิได้ มีลูกแก้วนี่ เราตีลังกา ไต่กำแพงได้ดีกว่า จาพนมซะอีก ”
“ แต่มีข้อแม้นะ ”
“ ว่าไง....”
“ ในระหว่างที่ลูกแก้วอยู่ในร่างของเจ้า ห้ามเจ้าสมสู่กับผู้หญิงคนไหนเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นแล้ว ลูกแก้วก็จะหมดฤทธิ์ ”
“ ห๊ะ....มะ มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ ”
“ สัญญากับข้านะว่าเจ้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหน สัญญาสิ ”
“ ก็ได้ เราสัญญา จะไม่เข้าใกล้ใครเด็ดขาด ”
“ ขอบใจนะ ขอแค่สามเดือนเท่านั้น ”
“ อื้อ …ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้หวานหมูมาก ”
.
.
.
“ เจ้าไม่ใช่มนุษย์เหมือนกันกับข้าใช่มั้ย ”
“ เก่งนี่คยูมิโฮ ”
“ เจ้าอายุเท่าไร ”
“ หนึ่งพันปี ”
“ โห มากกว่าข้าซะอีก แล้วทำไมเจ้าถึงสามารถอยู่บนโลกมนุษย์นี้ได้ล่ะ ”
“ หึหึ แล้วเจ้าล่ะ อยากเป็นมนุษย์บ้างมั้ย ”
“ เอ่อ.....ข้า”
“ ข้ามีวิธีที่จะทำให้เจ้าเป็นมนุษย์ ”
“ วิธีเหรอ ”
“ ใช่....ลูกแก้วจิ้งจอกของเจ้าในตัวมนุษย์นั่น กับเลือดของข้า ”
“ เห??? ”
“ ถ้าเจ้าดื่มเลือดนี่ หลังจากนี้100วัน ก็ให้ดูดลูกแก้วจิ้งจอกจากมนุษย์นั่นคืนมา แค่นี้เจ้าก็สามรถเป็นมนุษย์ได้แล้ว ”
“ มันง่ายอย่างนั้นเลยเหรอ ”
“ มีข้อแม้ว่าทุกๆคืนวันเพ็ญหางของเจ้าจะค่อยๆหลุดไปทีละหาง และแต่ละหางที่แลกมาเจ้าต้องเผชิญกับความเจ็บปวดขึ้นทุกครั้ง ว่าไงล่ะ ”
“ ข้า..... ”
“ ตัดสินใจให้ดี เจ้าจะยอมละทิ้งความเป็นนิรันดร์ของเจ้าอย่างนั้นเหรอ ”
“ ข้า..... ”
“ แล้วเจ้าจะแน่ใจมั้ย ว่ามนุษย์นั่นจะรักษาลูกแก้ววิเศษของเจ้าไว้ได้ให้ครบ100วันโดยไม่แตะต้องสตรีนางใด ”
“ ข้า.... ”
“ ลองกลับเอาไปคิดดู ”
.
.
.
มือบางกุมขวดใบเล็กที่ภายในบรรจุเลือดอมตะของชางมินเอาไว้ ในตอนนี้ชีวิตของตนอยู่ในมือของชเวซีวอนแล้ว ชายหนุ่มจะสามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้ได้หรือไม่ นั่นก็เป็นเรื่องของอนาคตที่ไม่มีผู้ใดหยั่งรู้ได้
จิ้งจอกหนุ่มดึงฝาขวดใบเล็กออก แล้วค่อยๆดื่มเลือดที่บรรจุอยู่ภายในจนหมด ก่อนที่ความเจ็บปวดจะพุ่งเข้าสู่ร่างกาย คนตัวเล็กทรุดลงกับพื้นนอนกุมท้องด้วยความทรมานราวกับว่าทั้งเนื้อตัวจะแหลกละเอียดเป็นผุยผง
“ อื้ออออออ ชะ ช่วยด้วย ซีวอน ช่วยข้าด้วย !!!!! ”
…………………………………. โปรดติดตามตอนต่อไป
แถมอีกสักเล็กน้อย
ฮีชอล : อะไรเนี่ย วันนี้ไม่มีบทอีกแล้ว
ทึกกี้ : อย่าบ่นน่า ฉันก็เหมือนนายนั่นแหละ
คังอิน : ฉันไม่หนักกว่าเรอะ ตั้งนานแล้ว มีบทไม่กี่บรรทัดเอง
แม่ยกฮยอกชวนคุย
ขอโทษนะคะที่หายหัวไป มัวยุ่งอยู่กับ Once และ LAST
ช่วงนี้ปิดเทอมกันแล้ว แต่คนแก่อย่างป้าไม่มีเทอมให้ปิด T^T
จะพยายามมาอัพทุกอาทิตย์นะคะ
อย่างน้อยจะเอาให้ได้3ตอน/เดือน
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
โปรโมตค่ะ สำหรับผู้ที่ชอบ ฮยอนจุง ฮยอกแจ ซีวอน คยูฮยอน ฮีชอล แทมิน และโปรดปรานฟิคเศร้าๆ
สามารถแวะเข้าไปอ่าน Once และ LAST ได้นะคะ
ความคิดเห็น