ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 4 : จุดอ่อน
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
ตอนที่ 4 : จุดอ่อน
“ กำจัด กูต้องหาทางกำจัดไอ้หมานี่ออกไปจากชีวิตกูให้ได้ ” ซีวอนบ่นในใจตลอดทางที่เดินเข้ามหาวิทยาลัย เขาเกือบจะเสียท่าให้จูบแรกในชีวิตอันแสนจะบริสุทธิ์ของตัวเองให้กับจิ้งจอกแก่อายุกว่าครึ่งศตวรรษในร่างเด็กหนุ่มที่เดินตามเขาไปทุกที่นั่นแล้ว โชคดีที่เขาเอาตัวรอดมาได้ ไม่งั้นอะไรจะเกิดขึ้นชายหนุ่มเองก็ยังไม่อยากคิด
“ วอนอ่า ~ นี่คือโรงเรียนของเจ้าหรือ ใหญ่มากๆเลย สวยด้วยสิ ข้าอยากเรียนที่นี่บ้างจัง ” ร่างเพรียวในชุดขาวทำท่าทางตื่นตาตื่นใจกับสิ่งแวดล้อมใหม่ที่ได้เห็น แต่ก็ต้องหน้าสลดลงเมื่อถูกสะกัดดาวรุ่งด้วยคำพูดของซีวอน
“ ไม่ได้เด็ดขาด นายจะเรียนที่นี่ไม่ได้ !!!! ”
“ ทำไมล่ะ ข้าอยากเรียนนี่ ”
“ จะเรียนได้ไง นายไม่ใช่คนสักหน่อย ชื่อก็ไม่มี ที่อยู่ก็ไม่มี บัตรประชาชนก็ไม่มี ไม่มีอะไรสักอย่าง ”
“ นั่นก็จริงน่ะนะ ” จิ้งจอกหนุ่มหน้าซึมขึ้นไปอีก
“ นายไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก ถ้าลองนายได้เรียน นายจะรู้ว่ามันน่าเบื่อมากๆ วันๆให้นั่งจ้องแต่กระดาษ ตัวหนังสืออะไรบ้างก็ไม่รู้ยั๊วะเยี๊ยะเต็มไปหมด รายงานก็สั่งอย่างกับเรียนวิชาเดียว 8วิชา รายงาน8เล่ม เราจะบ้าตายอยู่แล้ว.....เฮ้อ ทำไมมีแต่เรื่องน่าเบื่ออย่างนี้นะ ”
“ มันน่าเบื่อขนาดนี้ ข้าไม่เรียนก็ได้ ข้าสงสารเจ้าจริงๆเด็กน้อยซีวอน ”
“ ชีวิตเรายังมีอะไรที่น่าสงสารกว่านี้อีกนะ ตอนนี้เราเหลือเงินแค่หมื่นวอน จะอดตายอยู่แล้วเนี่ย ”
“ แล้วเราจะทำไงดีล่ะ ” ร่างเพรียวถามด้วยใบหน้ามุ่งมั่น
“ ก็ต้องมาหายืมเพื่อนอยู่นี่ไง.....ตามมาดีๆ อย่าพูดอะไรไปล่ะ เดี๋ยวคนอื่นจับได้ว่านายไม่ใช่คน มันจะแย่เอานะ ”
“ อื้อ.....ข้าจะเงียบให้ถึงที่สุดเลย ชู่ววววววว ” ร่างบางกระซิบกระซาบ
.
.
.
“ อ้าวไง ไอ้ซีวอน มึงหายไปไหนมาหลายวันวะ ” เพื่อนรูปร่างอ้วนสอบถาม
“ เอ่อ พอดีกูมีธุระนิดหน่อย ”
“ แล้วนั่นใครวะ น่ารักเป็นบ้า ” สายตาชำเลืองไปยังคนตัวเล็กที่ตามมา
“ เอ่อ...นั่นรุ่นน้องกูเอง แต่ไม่ค่อยเต็มน่ะ ”
“ งั้นหรอกเหรอ แต่โคตรน่ารักเลยว่ะ....ว่าแต่มึงมาหากูมีอะไรรึเปล่า ”
“ คือ กูว่าจะมายืมเงินมึงสักหน่อยน่ะ ”
“ เอ่อ....ช่วงนี้ก็กูอดอยากปากแห้งเหมือนกัน ขอโทษนะ กูช่วยอะไรมึงไม่ได้เลย ” ชายอ้วนบอกอย่างเศร้าซึม
“ อย่าไปเชื่อ.....ข้าได้กลิ่นเงิน อยู่ในนี้เยอะเลย ” จิ้งจอกหนุ่มทำปากขมุบขมิบส่งไปยังซีวอน เมื่อลงไปนั่งยองดมกลิ่นฟุดฟิดอยู่กับกระเป๋าของเพื่อนคนนั้น
“ ไม่มีก็ไม่เป็นไร ขอบใจมากนะ ”
“ กูขอโทษนะ ”
“ เออไม่เป็นไร ”
“ เจ้าไม่เชื่อข้ารึไง เพื่อนๆของเจ้ามีเงินกันทั้งนั้น จมูกข้าได้กลิ่นเงินตั้งเยอะแยะ ”
“ เหอะน่า ในเมื่อเขาไม่อยากให้ยืมจะไปยืมทำไมกัน ”
“ แต่พวกนั้นเป็นเพื่อนเจ้าไม่ใช่รึไง เจ้าไปยืมตั้งหลายคน แต่ไม่มีสักคนให้เจ้ายืม ทั้งๆที่พวกนั้นก็มีเงินอยู่มากมาย ”
“ เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องที่จิ้งจอกอย่างเจ้าไม่เข้าใจหรอก.... ” ซีวอนเสียงเบา ไม่ใช่เขาจะไม่รู้แต่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ เพื่อนที่คบกันแค่เวลามีเงินให้ใช้ มีของให้กิน แต่บางครั้งก็ต้องพึ่งพากันอย่างอื่น ความจริงที่แสนจะปวดใจของมนุษย์อย่างซีวอนซึ่งยากที่ปีศาจจิ้งจอกอย่างคยูฮยอนจะเข้าใจ
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ ฮืออออออ พี่ยุนโฮคะ....... ”
“ ซอลลี่ เป็นอะไร ใครทำอะไร ???? ” ชายหนุ่มยืนตัวแข็ง เมื่อเด็กสาวแรกรุ่นโผลเข้ากอดตัวเองแนบแน่น
“ คุณพ่อน่ะสิคะ คุณพ่อไม่เข้าใจซอลลี่ ”
“ ใครมาน่ะ ??? ” ฮยอกแจตะโกนถามก่อนจะเดินออกมาเห็นฉากล่อแหลมที่ไม่เหมาะสมกับผู้ชมและผู้อ่านที่อายุน้อยกว่าสิบสามปี จะไม่ให้ล่อแหลมได้ยังไงก็ในเมื่อเพื่อนชายของตนโนบรา เอ่อ....เพื่อนของตนไม่ได้สวมเสื้อ แถมยังยืนกอดอยู่กับผู้หญิงอย่างแนบแน่นขนาดนั้น แล้วถ้าจะเป็นแค่เด็กผู้หญิงตนคงไม่คิดแค้นเคืองอะไรมากมาย แต่นี่เด็กคนนี้หน้าอกโตกว่าเขาสิบเท่ามันก็น่าจะโมโหอยู่หรอก จริงมั้ย???
“ เอ่อ....น้องสาวเราเอง ” ยุนโฮหันมาบอกฮยอกแจ
“ ไอ้หมีอย่ามาโกหกเรา นายมีน้องสาวคนเดียว ซึ่งไม่ใช่คนนี้แน่นอน ” ฮยอกแจฟันธง
“ เอ้อ..... ”
“ ไม่ต้องเอ้อ ไม่ต้องอ้าด้วย ก่อนจะแก้ตัวกับเรา ให้นายถอยห่างออกมาสองช่วงแขน …. เร็วเข้าก่อนที่เราจะมีน้ำโห ”
“ นี่ยังไม่มี...ใช่มั้ย ” ถึงจะแอบบ่น แต่ก็รีบผละตัวออกมาตามคำบัญชาของนางพญาฮยอกแจทันที
“ เธอเป็นใคร ? ” ฮยอกแจหันไปถามหญิงสาวที่ยืนนวยนาถทำท่าสะอื้นไห้ตบตาประชาชีอยู่ตรงประตูห้อง
“ ฉันเหรอ....ก็เป็นแฟนพี่ยุนโฮน่ะสิ ” ไม่พูดเปล่า ตัวก็เดินเข้ามาเกี่ยวแขนล่ำๆของยุนโฮแทบจะทันที
“ เฮ้ย ไม่ใช่อย่างนั้นนะฮยอกแจ ” ยุนโฮยกมือปฏิเสธ
“ ถ้าไม่ใช่ แล้วแม่นี่มาบ้านนายได้ยังไง แถมกอดกันซะกลมดิ๊กขนาดนี้ด้วย ”
“ แล้วนายล่ะเป็นใคร มายืนถามอยู่ได้ ” เด็กสาวเชิดหน้าถาม
“ ฉันหรือ??? ฉันก็เป็น......เป็นเพื่อนไงล่ะ ” ถึงจะตะกุกตะกัก แต่ก็ตอบออกไปได้
“ ก็แค่เพื่อน มีสิทธิ์อะไรมาว่าพี่ยุนโฮของฉัน อีกอย่างนี่มันบ้านพี่ยุนโฮนะ ถ้าไม่พอใจก็เชิญออกไปได้เลย ”
“ ก็แค่เพื่อน มีสิทธิ์อะไรมาว่าพี่ยุนโฮของฉัน ก็แค่เพื่อน ก็แค่เพื่อน ก็แค่เพื่อน ก็แค่เพื่อน ก็แค่เพื่อน ก็แค่เพื่อน ” คำปวดร้าวที่แทงใจฮยอกแจอย่างจัง แต่แค่นี้มีหรือที่คนอย่างอีฮยอกแจ จะยอมแพ้ง่ายๆ
“ เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉันเหมือนกัน คนที่จะไล่ฉันได้มีแค่ยุนโฮเท่านั้น ”
“ ไอ้หมี ” // “ พี่ยุนโฮคะ ” สองเสียงตะโกนออกมาแทบพร้อมกัน
“ เอ่อ...คุยกันดีๆจะได้มั้ย ไม่เห็นจำเป็นจะต้องทะเลาะกันเลย ” ยุนโฮเดินไปห้ามฮยอกแจ ที่ดูจะเป็นเดือดเป็นแค้นมากกว่า
“ นายมาห้ามเราทำไม แปลว่านายโทษว่าเราผิดใช่มั้ย แล้วนายก็ต้องการไล่เราให้ออกจากบ้านนายใช่มั้ย ....ดี งั้นเราไปก็ได้ ” พูดจบก็จะเดินออกจากห้องทันที แต่ยุนโฮก็รั้งแขนเล็กไว้ก่อน
“ เราไม่ได้พูดอย่างนั้นสักหน่อย ”
“ งั้นก็ให้น้องสาวนายออกไปได้แล้ว ”
“ แต่นี่มันค่ำแล้ว อีกอย่างน้องเขาเป็นผู้หญิงจะให้ออกไปคนเดียวได้ไง ”
“ ใช่สิ!!! ถึงเราจะน่ารักจิ้มลิ้ม หน้าก็หวาน ผิวก็สวย ตัวก็เล็ก ปากก็แดง แต่เราก็เป็นผู้ชาย นายเลยไม่คิดจะห่วงเราใช่มั้ย ”
“ ไปกันใหญ่แล้ว ฮยอกแจนายอย่าคิดมากสิ ”
“ นี่นายว่าเราเป็นคนคิดมากอย่างนั้นเหรอ???? ”
“ ฮยอกแจ ชักจะเลอะเทอะไปใหญ่แล้วนะ เข้าห้องไปก่อน เดี๋ยวเราไปส่งน้องเขาเอง นายไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ” มือหนาลากคนตัวเล็กให้เข้าไปในห้อง ก่อนจะออกมาจัดการปัญหาที่เกิดขึ้น เขาพาซอลลี่กลับบ้านแม้ว่าเด็กหญิงจะดื้อรั้น แต่เขาก็ต้องพาไปส่งให้ไวที่สุด เพราะไม่อยากให้ฮยอกแจต้องอยู่คนเดียว หลังพาไปส่งยุนโฮก็รีบวิ่งกลับมายังที่พักของตนอย่างรวดเร็ว
“ ฮยอกแจ....หลับแล้วเหรอ??? ” ยุนโฮเดินเข้าไปในห้องเพราะเห็นว่าไฟปิดเสียแล้ว แต่ก็ได้รับเพียงความเงียบกลับมา ร่างสูงเดินไปยังเตียงแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
“ ฮยอกแจ นายอยู่ไหน ” ชายหนุ่มหาไปทั่วห้องแต่ก็ไม่พบ หากแต่เสียงเล็กๆก็ตะโกนออกมาจากอีกห้องหนึ่ง
“ เราอยู่นี่.... ”
“ นายมาทำอะไรในนี้ ??? ” ยุนโฮถาม เมื่อเดินกึ่งวิ่งมายังห้องครัว
“ มาอาบน้ำมั้ง....มาหาอะไรกินสิ เวลาเราใช้พลังงานมากๆเราจะหิว นายก็รู้นี่ ”
“ นั่นสินะ....แต่ก็โชคดีที่นายกินเท่าไรก็ไม่อ้วน ”
“ ….. ” แล้วบทสนทนาของคนทั้งคู่ก็จบลง ฮยอกแจลงมือทานอาหาร ส่วนยุนโฮก็นั่งมองอีกคนกินด้วยความเอร็ดอร่อย จนร่างบางกินอิ่ม ยุนโฮถึงได้เอ่ยขึ้นเบาๆ
“ ฮยอกแจ เราขอโทษนะ ”
“ อย่าให้เป็นแบบนี้อีกนะ เราไม่ชอบที่นายอยู่กับคนอื่น เราไม่ชอบให้นายกอดคนอื่นที่ไม่ใช่เรา แล้วเราก็ไม่ชอบให้นายถอดเสื้อต่อหน้าคนอื่นด้วย ถึงกล้ามนายจะไม่สวยเท่าของซีวอน แต่กล้ามนี้เราจองแล้ว เข้าใจมั้ย ”
“ ครับ..... ” ยุนโฮยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างมีความสุข แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงแค่ตัวสำรองของซีวอน แต่เขาก็ยินดีที่ฮยอกแจแสดงความเป็นเจ้าของเขา
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ ซีวอนนั่นใครน่ะ.... ” ยุนโฮถาม เมื่อนั่งอยู่กับซีวอนเพียงลำพัง
“ รุ่นน้องเราเอง....ที่เราไปเจอแถวบ้านนอกน่ะ ”
“ เฮ้ย แกไปมีรุ่นน้องน่ารักๆอย่างนี้ที่ไหนวะ ....แล้วชื่ออะไรล่ะ ”
“ คูมิ.... ” ถ้าตอบว่าคูมิโฮ ต้องมีคนคิดว่าบ้าแน่ๆ ซีวอนจึงเกิดความลังเลขึ้นมานิดหน่อย
“ อะไรนะ ?!???!!! ”
“ คยูมิโฮ หมอนี่ชื่อ คยูมิโฮ ”
“ ชื่อโคตรแปลกเลยว่ะ ”
“ ก็เป็นแค่ชื่อเล่นไง ชื่อจริงชื่อ เอ่อชื่อ.....โจวคยูฮยอน ”
“ อ่อ.....น่ารักดีนะ ”
“ เหอะ น่ารักกับผีน่ะสิ ” ซีวอนเบ้ปาก
“ เอ่อ แล้วทำไมหน้าแกถึงได้โทรมแบบนี้ล่ะ ” ยุนโฮถามเมื่อพบว่าสีหน้าของเพื่อนรักดูแย่ลงไป
“ จะอดตายอยู่แล้ว มันก็ต้องแย่น่ะสิ ”
“ เออ ใช่ ปู่แกตัดเครดิตนี่หว่า ไม่มีเงินใช้ก็บอกสิวะ .... เอานี่ไปก่อน ถ้าแม่กูโอนมาให้แล้วกูจะเอามาให้อีก ”
“ ขอบใจนายมากนะยุนโฮ ”
“ ขอบจงขอบใจอะไรวะ แล้วก็ไม่ต้องมาพูดสุภาพกับกูหรอก ” ยุนโฮยิ้มเล็กๆกับภาษาและท่าทางของเพื่อนรัก
“ ช่วงนี้กูต้องสุภาพเป็นพิเศษน่ะ ” ซีวอนกระซิบ
“ เพื่อรุ่นน้องคนนั้นเหรอ??? ” ชายหนุ่มเหลือบตามอง
“ ประมาณนั้น ”
“ ก็ดี กูจะได้เปลี่ยนมาพูดดีๆบ้าง ฮยอกแจคงจะดีใจที่กูจะหันมาสุภาพเรียบร้อยเหมือนคนอื่นเขาบ้าง ”
“ ยังไม่ไปถึงไหนเหรอ กับไอ้แห้งของมึงเอ้ย ของนายน่ะ ”
“ ยังเลยว่ะ.... ” ยุนโฮทำท่าปลง
“ พยายามเข้าก็แล้วกัน เราว่าจริงๆแล้วฮยอกมันแค่มองไม่ออกเท่านั้นเอง ว่าใจมันอยู่กับใครน่ะ ” ซีวอนตบบ่าของเพื่อนเบาๆ
“ ขอบใจว่ะเพื่อน งั้นกูไปก่อนนะ นัดตัวเล็กของกูไว้ รอนานเดี๋ยวเหวี่ยงใส่กูอีก ”
“ เอ่อ....โชคดีนะ ” ซีวอนโบกมือลา
“ ไปก่อนนะครับรุ่นน้องของซีวอน ” ยุนโฮเดินไปกล่าวคำลาให้แก่คนที่ตนคิดว่าเป็นรุ่นน้องของเพื่อนรัก ก่อนที่ร่างเพรียวจะรีบวิ่งมาหาซีวอนด้วยความเร็วสูง
“ วอนอ่า ~ เมื่อกี๊เจ้าบอกใช่มั้ยว่าข้าคือใคร ”
“ ปะ เปล่านะ เราไม่ได้บอก อย่าทำอะไรเพื่อนเรานะ ”
“ ข้าไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย แค่ดีใจเท่านั้นเอง ”
“ ดีใจ? ดีใจเรื่องอะไร ”
“ ก็ที่เจ้าบอกกับเพื่อนของเจ้า ว่าข้าชื่อโจวคยูฮยอนไง ต่อไปนี้ข้าก็มีชื่อเหมือนคนอื่นเขาแล้วสิ ” ร่างโปร่งกระโดดหมุนตัวไปมาด้วยความดีใจ
“ พอแล้วๆ เดี๋ยวก็ได้เวียนหัวหรอก ”
“ ไม่เป็นไร ข้าไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด ” เด็กหนุ่มยังกระโดดหมุนตัวต่อไปเรื่อยๆ
“ แต่เราจะอ๊วกแล้วนะ .... คนธรรมดาเขาไม่ทำแบบนี้หรอก ”
“ จริงเหรอ???? ” คยูฮยอนหยุดหมุนแล้วรีบเดินเข้าไปถามชายหนุ่มในทันที
“ ก็จริงสิ.... ”
“ แล้วมีอะไรมั่งที่คนเขาเป็นกันน่ะ ” ร่างเพรียวมองหน้าซีวอนตาไม่กระพริบเพื่อรอฟังคำตอบ
“ เข้าทางแล้วซีวอน ตกหลุมกูจนได้ จิ้งจอกน้อย หึหึ ” ร่างสูงคิดก่อนจะบอกสิ่งที่ตนอยากรู้ออกไป
“ คนน่ะต้องมีความดีใจอยู่แล้วเป็นเรื่องธรรมดา ดีใจก็ปรบมือไม่งั้นก็ยิ้มจนแก้มปริ เสียใจก็ร้องไห้ หรือความรู้สึกกลัว.....แต่นายไม่ใช่คน นายคงไม่มีอะไรที่กลัวหรอก ใช่มั้ย ” ซีวอนเหร่ตามอง
“ ไม่นะ ไม่นะ ข้ามีที่ข้ากลัวด้วย ข้าน่ะกลัวน้ำจะตาย ”
“ น้ำดื่มนี่หรือ งั้นนายก็ไม่ดื่มน้ำน่ะสิ ”
“ ไม่ใช่สักหน่อย ข้าหมายถึงน้ำที่มันกว้างๆน่ะ ”
“ อย่างนี้นี่เอง ”
“ แล้วก็....เรื่องร้องไห้ ” ร่างบางเสียงเศร้าลงเมื่อพูดถึงคำๆนี้
“ มีอะไรเหรอ???? ”
“ เจ้ารู้มั้ยทำไมฝนถึงตก ”
“ เพราะอะไร???? ”
“ นั่นน่ะคือน้ำตาจิ้งจอก....ถ้าข้าร้องไห้ วันนั้นฝนจะตก ”
“ แล้วเรื่องอะไรบ้างที่จะทำเจ้าร้องไห้น่ะ ”
“ ไม่รู้สิ....อธิบายไม่ถูก ” คยูฮยอนหน้าซึม
“ เราจะไม่ทำให้นายร้องไห้แน่นอนเราสัญญา ” เสียงทุ้มเอ่ยออกไป พร้อมกุมมือเรียวไว้แน่น
“ อื้อ....ขอบใจนะ ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่มีวันทรยศข้า ” ร่างบางยิ้มให้อย่างไว้ใจเพราะไม่คาดคิดว่าคนตรงหน้าเขาในตอนนี้จะเป้นคนที่ใจร้ายอย่างที่เขาคาดไม่ถึง
“ ซีวอน!!!!! ” เสียงใสๆของใครบางคนตะโกนขึ้นมาจากทางด้านหลัง ชายหนุ่มหันไปมอง ก่อนจะรีบปล่อยมือจากคยูฮยอนแล้ววิ่งไปหาเจ้าของเสียงนั้นในทันที
“ นูนา..... ” ซีวอนเอ่ยก่อนจะวิ่งไปหาหญิงสาวรูปร่างสวย ใบหน้างดงามคนนั้น ทิ้งให้คยูฮยอนมองตามด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แล่นลึกผ่านเข้าไปในจิตใจ ดวงตาเรียวมองคนทั้งสองสนทนากันอย่างออกรสชาติ ผิดกับตัวเขาเองที่เหมือนไม่มีที่ให้ยืนอยู่ตรงนั้น เด็กหนุ่มค่อยๆก้าวถอยหลัง แล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ โดยที่ซีวอนไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าคนที่เพิ่งให้คำสัญญาเมื่อสักครู่ได้หายตัวไปจากที่ตรงนั้นแล้ว
คยูฮยอนเดินออกมานั่งคอยซีวอนอยู่อีกมุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย เขาไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้ซีวอนมากนัก เพราะถึงแม้จะอยู่ห่างแค่ไหน จมูกของเขาก็ได้กลิ่นชายหนุ่มอยู่ดี จมูกของคยูฮยอนที่รับกลิ่นของซีวอนเพียงคนเดียว คนตัวเล็กไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองกำลังตกอยู่ในสภาวะใด เพราะมัวแต่นึกถึงคำสัญญาที่ตนเพิ่งจะได้รับมา
“ เราจะไม่ทำให้นายร้องไห้แน่นอนเราสัญญา ”
“ ข้าเชื่อคำพูดของเจ้าได้ใช่มั้ยซีวอน ”
“ หึ.....อยู่นี่เองเรอะปีศาจจิ้งจอก หาไม่ยากสักเท่าไรนี่ ดีล่ะวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายในโลกมนุษย์ของเจ้า ” ชายหนุ่มที่มองดูคยูฮยอนอยู่เบื้องหลังยืนยกยิ้มเมื่อคิดถึงความสำเร็จของตนในอนาคตอันไม่ไกลจากนี้ ในมือถือกริดปราบปีศาจที่พร้อมจะส่งใครบางคนลงนรกอย่างที่ตนต้องการ ใครบางคนผู้ซึ้งยังไม่รู้ชะตากรรมในโลกมนุษย์ของตัวเองแม้แต่น้อย
************* โปรดติดตามตอนต่อไป
อีทึก : นี่ฮีชอล ทำไมวันนี้เราไม่มีบทเลยแม้แต่บรรทัดเดียว
ฮีชอล : บรรทัดเดียวเหรอ.....ก็นี่ไง
อีทึก : เอ่อ........!!!!!!!
(คนเขียนสุดสวย : เอาน่าทึก ยังไงก็ได้สองบรรทัดเล็กๆไปครอบครอง เนอะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น