คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 10 : ความลับของการเป็นมนุษย์
ตอนที่ 10 : ความลับของการเป็นมนุษย์
“ ถ้าท่านดื่มน้ำสีเขียว ท่านจะกลับไปยังที่ๆท่านจากมา หากเป็นสีแดงท่านก็จะกลายเป็นมนุษย์ได้สมดังใจ ”
“ ตัดสินใจแล้วหรือ คิดว่าจะใช้เวลานานกว่านี้ซะอีก ” หมอชางมินเอ่ยกับปีศาจจิ้งจอกหนุ่ม
“ .ซีวอนบอกว่าจะช่วยเก็บลูกแก้วไว้ให้ ”
“ ท่านจะทำอย่างไรถ้ามนุษย์ผู้นั้นไม่รักษาสัญญาไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นก่อนครบหนึ่งร้อยวันเอาลูกแก้วคืน ”
“ ข้าเชื่อใจซีวอน ”
“ ปีศาจเพลิงที่หน้าเหมือนท่านก็เคยพูดเช่นนั้น แม้ว่าเขาจะไว้ใจ เชื่อใจคนรักที่เป็นมนุษย์แค่ไหน เขาก็ถูกมนุษย์หักหลังแล้วหายไปจากโลกนี้อย่างไร้ร่องรอย ท่านเองก็อาจจะพบจุดจบเช่นนั้น ท่านพร้อมที่จะรับจุดจบอย่างนั้นได้จริงๆน่ะหรือ ”
“ ข้ารับได้ ”
“ ถ้าเช่นนั้นข้าจะปล่อยท่านไป แต่มีเงื่อนไขอยู่หนึ่งข้อ ท่านจะบอกชเวซีวอนไม่ได้เด็ดขาดว่าท่านต้องการเป็นมนุษย์ เขาอาจจะเห็นว่าท่านเป็นของตายแล้วทิ้งท่านไป เขาอาจจะกลัวและกังวลที่จะอยู่กับท่าน ”
“ ข้าจะบอกเขาไม่ได้เลยใช่มั้ย ”
“ ใช่แล้ว….ทันทีที่ท่านดื่มเลือดของข้า ท่านจะค่อยๆตายอย่างช้าๆ พลังจิ้งจอกในตัวท่านจะค่อยๆหายไป ในช่วงเวลาร้อยวันที่ลูกแก้วซึมซับพลังของมนุษย์ แล้วเมื่อมันกลับมาอยู่กับท่าน พลังงานของชเวซีวอนจะทำให้ท่านกลายเป็นมนุษย์ได้สมใจ ”
.
.
.
“ วอนอ่า~ ทำไมใจเจ้าเต้นเร็วอย่างนี้ล่ะ ”
“ อ๊ะ!!!! กะ ก็เราเหนื่อยไง วิ่งมาไกลแบบนี้ก็เหนื่อยเป็นธรรมดา เรานะต้องวิ่งข้ามจากฝั่งนั้นมาฝั่งนี้ เพื่อที่จะมาหานายเลยนะ เรากลัวว่านายจะต้องอยู่คนเดียวกลางน้ำไง ”
“ ขอบใจนะ ” ร่างบางดันตัวเองออกมา ก่อนจะส่งยิ้มไปให้ชายหนุ่ม ใบหน้าหวานที่กลับมาเป็นดังปกติ ผิดกับหัวใจของซีวอนที่เริ่มรู้สึกว่าผิดไปจากปกติแน่นอน มือหนาจับใบหน้าคยูฮยอนไว้นิ่ง ร่างสูงจ้องมองใบหน้าหวาน และริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหลงลืมตัว คนตัวเล็กมองหน้าซีวอนอย่างแปลกใจ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง เมื่อชายหนุ่มเริ่มเคลื่อนริมฝีปากเข้ามาใกล้.........
โป๊ก!!!!!!!
“ โอ๊ย!!!!! ” นี่เจ้าดีดหัวข้าทำไม
“ คะ ใครใช้ให้นายหลับตา นายคิดว่าเราจะทำอะไรรึไง ”
“ คิดสิ ข้าคิดว่าเจ้าจะดูดปากข้าซะอีก เจ้ากลับมาหาข้า มาช่วยข้า เพราะข้าคือคนพิเศษสำหรับเจ้าใช่มั้ย ” คยูฮยอนตอบกลับด้วยความใสซื่อ ความไร้เดียงสาของคนตรงหน้าทำให้ซีวอนละอายใจในสิ่งที่กำลังกระทำ เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อคนคนนี้คืออะไร แต่สิ่งที่เขาต้องการจากปีศาจจิ้งจอกตนนี้มีเพียงลูกแก้วที่จะทำให้เขามีความสามารถเหนือคนอื่น ความรู้สึกที่เขาไม่อยากปิดบังต่อไป
“ นาย….เราไม่อยากหลอกนายอีกต่อไป เรามีบางอย่างอยากบอก ”
“ หืม???? ”
“ สิ่งที่เราต้องการไม่ใช่นาย แต่เป็นลูกแก้วจิ้งจอกของนายต่างหาก ” ซีวอนตัดสินใจเอ่ยคำนี้ออกไป คำที่ทำให้ปีศาจหนุ่มหยุดหายใจไปชั่วขณะก่อนจะยิ้มแห้งๆออกมา
“ อะ อื้ม ดีแล้วล่ะที่เจ้าบอกข้า อย่างน้อยเจ้าก็ไม่โกหก ข้าดีใจที่เจ้าเลือกที่จะพูดความจริงกับข้า ” ถึงแม้จะรู้สึกเศร้าใจแต่คยูฮยอนก็ยังยิ้มร่าให้กับซีวอนดังเดิม
“ นาย นายยังต้องการให้เราคืนลูกแก้วให้มั้ย ”
“ ไม่นะ….ข้าบอกจะให้เจ้าดูแลให้ร้อยวัน มันก็จะเป็นไปตามนั้น ”
“ เราขอบใจนายนะ เอางี้ เมื่อกี๊นายคงกินไม่อิ่ม เราจะพานายไปเลี้ยงเนื้อเกาหลีเอง สนใจมั้ย ”
“ เนื้อเหรอ อ๊า สนสิๆ ข้าอยากกินน้องวัว น้องหมู น้องไก่ ”
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ ทำไมเจ้าต้องให้ไอ้นี่กับข้าด้วย ” จิ้งจอกหนุ่มเอ่ยถามเมื่อร่างสูงตรงหน้ายื่นมือถือให้แก่ตนหลังจากเดินออกจากร้านเนื้อย่างขณะที่กำลังเดินทางกลับที่พัก
“ ก็เอาไว้เวลาเราจะติดต่อกันไง ในโลกมนุษย์ทุกคนต้องมีมัน ”
“ ถึงไม่มีเจ้านี่ ข้าก็ติดต่อกับเจ้าได้สบายๆอยู่แล้ว แค่เจ้าตะโกนเรียก รัศมีสิบกิโล รับรองข้าจะไปหาเจ้าถึงที่แน่นอน ”
“ ไม่ได้ๆ นายจะให้เราออกไปตะโกนสุ่มสี่สุ่มห้าได้ไง เดี๋ยวคนอื่นว่าเราบ้าหรอก ”
“ อ่า นั่นสินะ ….. เอ๊ะ จริงด้วย งั้นข้าจะไปขอเบอร์คุณหมอชางมินด้วยดีกว่า ”
“ อะไรกัน นี่มันมือถือที่เราให้นาย ทำไมนายไม่ขอของเราก่อนล่ะ ”
“ วอนอ่า ~ ถึงข้าจะรู้อะไรไม่มาก แต่ข้าก็เรียนรู้วิธีใช้มือถือนี้กับคนที่เข้าไปวัดที่ข้าถูกขังไว้นะ ข้ารู้หรอกน่าว่ามันใช้ยังไงน่ะ ”
“ มันเกี่ยวอะไรกับวิธีใช้ล่ะ เราหมายถึงทำไมนายไม่ขอเบอร์เราก่อนหมอชางมินนั่นล่ะ ”
“ ข้ารู้ ข้าเข้าใจ แต่เจ้าอยู่กับข้าในตอนนี้ และข้าก็แค่คิดถึงเพื่อนในโลกมนุษย์นี้คนอื่นนอกจากเจ้าไง ”
“ นั่นน่ะเรารู้แล้ว เพียงแต่เราสงสัยว่า ทำไมไม่ขอเบอร์เราก่อนล่ะ ”
“ วอนอ่า ~ เจ้าไม่ต้องคิดมากนะ ถึงข้าจะขอเบอร์จากหมอชางมินมาได้แต่หมายเลขหนึ่งที่ข้าจะบันทึกไว้น่ะมันต้องเป็นเบอร์ของเจ้าแน่นอน ”
“ อะ อะไรกัน เราไม่ได้อยากอยู่เบอร์แรกสักหน่อย ” ชายหนุ่มพูดติดขัดเพราะเจ้าตัวก็ไม่ได้คิดเลยว่าทำไมถึงพูดออกไปอย่างนั้น
“ อ่า ~ เขินล่ะสิ หน้าแดงเลย ” คยูฮยอนได้ทีแซว
“ เปล่าสักหน่อย นายนี่น้า ~ ทำไมต้องแซวเราด้วย ฮ่า ฮ่า ” ซีวอนเกาท้ายทอยหัวเราแก้เก้อ
“ ฮ่า ฮ่า ” ร่างบางหัวเราะตาม
“ วู้วววววววววววววว ” ชายหนุ่มตะโกน และแน่นอนว่าคยูฮยอนก็ทำตามด้วยเช่นกัน
“ วู้วววววววววววววว ”
“ ชเวซีวอนหล่อที่สุดในโลก …………..”
“ ชเวซีวอนหล่อที่สุดในโลก ”
“ ย๊ากกกกกกกกกกกก ” ซีวอนแกล้งกระโดดเตะกำแพง ทำท่าเหมือนจอมยุทธ์ชาวจีนที่กระโดดเตะได้สูง และเช่นเคยที่คยูฮยอนอดที่จะทำตามไม่ได้แต่ด้วยความที่ตนเป็นปีศาจเรี่ยวแรงจึงมีเยอะกว่าชายหนุ่มหลายเท่าตัว
ตึง!!!!!!!!!!!!! กำแพงบ้านถึงกับสั่นไหวและเกิดรอยร้าวขึ้นมาในทันที
“ ซวยแล้วมั้ยล่ะ รีบหนีกันเถอะ ” คนตัวโตหน้าเหวอ ก่อนจะจูงมือปีศาจหนุ่มไปหลบยังกำแพงของบ้านอีกหลัง
.
.
.
“ Real action my dream ~ อ๊า อยากเจออีกสักครั้งจริงๆ ” ผู้กำกับหนุ่มหน้ามลขวัญใจโจวเหวินฟะ นั่งรำพึงถึงเด็กหนุ่มชุดขาวที่สามารถกระโดดได้สูงและไกลคนนั้นอยู่ในร้านเหล้าเพียงลำพัง………จนเมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไป
“ เอื๊อก ~ คืนนี้ท้องฟ้าสวยดีจริงๆ ฮ่า ฮ่า ” หนุ่มใหญ่ยืนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนหลังเดินโซเซออกมาจากร้านเหล้า ร่างสูงในชุดคลุมสีดำ ใบหน้าแดงกล่ำ ดวงตาหวานเยิ้มภายใต้แว่นสีชากับไม้จิ้มฟันหนึ่งอันอย่างไม่หลุดคอนเซปท์เจ้าพ่อ
“ ท้องฟ้า บนนั้นคงจะมีนางฟ้าสินะ อ๊า ~ คุณจองซู คุณสบายดีมั้ยครับ ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน ~ ”
“ เอื้อกกกกกกก ~ ปวดฉี่ ” หนุ่มใหญ่พาร่างของตนออกไปหาที่ปลดทุกข์แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นที่ไหนที่สามารถขจัดทุกข์ของตนไปได้ เขากลั้นความทรมานจนกระทั่งไปถึงกำแพงบ้านหลังหนึ่งเข้า เหลียวซ้ายแลขวา เมื่อไม่มีผู้คนผ่านไปมาตรงนั้น เขาจึงจัดการ……………
จ๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ครื้นนนนนน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! กำแพงหน้าได้พังทลายลงมาต่อหน้าต่อตาผู้กำกับหนุ่ม
“ อ่า ~ ฉี่เรามีพลังยุทธ์ถึงเพียงนี้เชียวหรือนี่ ”
“ เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!! ใครมาทำอะไรกับบ้านกูวะ ” เจ้าของบ้านออกมาเอะอะโวยวายก่อนที่จะเหลือบไปเห็นชายในโค้ทสีดำและแว่นสีชาพร้อมไม้จิ้มฟันหนึ่งอันที่คาบไว้ในปาก แน่นอนว่าท่อนล่างไร้สิ่งปิดบัง
“ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้โรคจิต ” เจ้าของบ้านหน้าซาลาเปาหลุดเสียงร้องออกมาเมื่อพบความจริงอันแสนมหึมาอยู่เบื้องหน้า แม้จะมีเพียงเงาสลัวๆก็เห็นได้ชัดถึงความบิ๊กเบิ้มในเงามืดนั้น (= =)
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ กะ ก็ได้ ” ยุนโฮได้แต่นอนตัวนิ่งอยู่บนโซฟาโดยไม่ขยับเขยื้อน หัวใจที่เต้นดังคล้ายจะระเบิดออกมาแบบนี้ เขาก็หวังว่าเจ้าตัวเล็กคงจะไม่สังเกตมัน แต่เพียงสักพัก ฮยอกแจก็เอ่ยขึ้น
“ ยุนโฮ ”
“ หะ หืม???? ”
“ มะ มี มี.... ”
“ มีอะไร??? ”
“ มะ ไม่รู้ แต่มันแข็งๆ อยู่ใต้ท้องเรา ”
“ อ๊ะ เฮ้ย!!!!! ” ยุนโฮผลักคนตัวเล็กที่อยู่บนตัวเขาเต็มแรง จนร่างบางกระเด็นออกไปนอกโซฟา
“ โอ๊ย!!!!! ยุนโฮ นายเป็นบ้าอะไร มาผลักเราทำไม” ปากก็บ่นไปส่วนมือก็ลูบก้นตัวเองด้วยความเจ็บ
“ ฮยอกแจ เราขอโทษ ” ร่างสูงรีบลุกขึ้นไปประคอง
“ ไม่ต้องมาขอโทษเลยไอ้บ้า ตั้งแต่เกิดมา แม้แต่พ่อก็ยังไม่ทำฉันแบบนี้เลยนะ!!!! ”
“ ก็ขอโทษแล้วไง ”
“ แล้วผลักฉันทำไม ”
“ กะ ก็…..เอ่อ….. ”
“ เร็ว ให้ไว ”
“ มะ ไม่มีอะไรหรอก ”
“ ไม่มีอะไรแล้วจะทำแบบนี้เหรอ นายโกหกไม่เก่งนะยุนโฮ รีบสารภาพมาซะดีๆ ถ้าไม่บอก เราจะกลับบ้าน ”
“ เอ่อ….. ”
“ สาม………สอง………นะ…”
“ ก็มันตั้งนี่ ” ยุนโฮตะโกนตอบก่อนที่จะหมดเวลา
“ อะไรตั้ง ” ฮยอกแจถามอย่างอารมณ์เสีย
“ กะ ก็ไอ้นี่ไง ” ร่างสูงชี้มือไปยังลูกชายของตนอย่างอายๆ
“ อะ ไอ้บ้า!!!!! แล้วบอกทำไม ”
“ ก็นายให้เราบอก ”
“ ไอ้โรคจิต แล้วทำไมมันถึงตั้งล่ะ ”
“ ก็นายมานอนทับเรา ” คนตัวโตบอก
“ มันเร็วขนาดนั้นเลยรึไง งั้นไอ้ตอนที่นายแสดงละครของป๊ะป๋าเรา โดนคนนั้นคนนี้ทับ นายก็ตั้งแบบนี้ประจำเลยรึไง ”
“ ไม่ใช่อย่างนั้น….. ”
“ โรคจิต ”
“ มันตั้งเฉพาะกับนายเท่านั้นแหละ ”
“ หะ ห๊า ”
“ ไม่หาล่ะ ถ้านายอยากให้พูดเราก็จะพูด ถึงนายไม่นอนทับเรา แต่แค่จินตนาการถึงหน้านาย น้องชายเรามันก็ผงาดโลกแล้ว ”
“ ยุนโฮ นายเป็นบ้าอะไรของนาย รู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรอยู่ ”
“ รู้สิ เราร็ตัวเองเสมอแหละ เราไม่ได้เมาเป๊บซี่เหมือนนายนี่ ”
“ อย่ามั่วนะยุนโฮ ใครเขาจะเมาเป๊บซี่กัน เราเมาโค้กต่างหาก”
“ มันก็เหมือนกันล่ะน่า ”
“ ไม่เหมือน เป๊บซี่ซ่ากว่าโค้กนะ โค้กหวานกว่าด้วย ”
“ นายจะบอกว่านายเมาของหวาน? ”
“ ก็ใช่ดิ เค้กก็เมาแหละ ”
“ เอ่อ…..ฮยอกแจ นายเป็นอะไรมากป่าว เมาของหวานเนี่ยนะ ” ยุนโฮเหร่ตามอง
“ นี่!!!! อย่าเปลี่ยนเรื่อง ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมไอ้นั่นมันถึงตั้ง ”
“ ไม่ตั้งแล้วเห็นมั้ย มันสงบลงแล้ว ตอนนี้ไปนอนต่อได้รึยัง ฉันง่วงแล้ว ”
“ งั้นก็ได้ แต่เอ๊ะ!!!!!!! อย่าเพิ่ง นะ นาย ฉันจำได้แล้ว นายบอกว่าแค่จินตนาการถึงหน้าเรานายก็ นายก็…… ”
“ เอ่อ……”
“ อย่าบอกนะว่านาย นาย…….. ”
“ เอ่อ ฮยอกแจ เราขอโทษ ” ร่างสูงรีบชิงพูดตัดหน้า
“ โหย ยุนโฮ เราจะโกรธได้ไง ในเมื่อนายกำลังจะบอกว่าเราสวย ใช่มั้ย ไม่งั้นนายไม่จินตนาการถึงเราหรอก ”
“ อะ อืม ใช่แล้ว นายน่ารักมาก ทั้งใบหน้า ดวงตาและริมฝีปาก ทุกอย่างที่รวมกันเป็นนาย ไม่มีส่วนไหนเลยที่เราจะไม่ชอบมัน ”
“ อ่า~ ยุนโฮ ถ้านายไม่ใช่เพื่อนเรา เราจะคิดว่านายกำลังสารภาพรักเราอยู่นะ ” ใบหน้าหวานขึ้นสีโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยแม้แต่นิด
“ นายคิดว่ายังไงล่ะ ”
“ มะ ไม่รู้สิ ร้อนเนอะ ในนี้ทำไมมันร้อนงี้เนี่ย ระ เราไปล้างหน้าก่อนดีกว่า ” พูดจบก็เตรียมตัวหันหลังไปเข้าห้องน้ำ แต่ข้อมือเรียวก็ถูกรั้งไว้
“ ฮยอกแจ …….” “ ฮยอกแจ เรารักนาย ”
“ หืม ว่าไง ”
“ ปะ เปล่า นายไปล้างหน้าเหอะ ”
“ อะ อื้ม……. ”
“ เฮ้อ!!!!!! ไอ้บ้ายุนโฮเอ๊ย ทำไมไม่พูดออกไปวะ แค่พูดว่ารักน่ะมันยากมากมั้ย กูจะบ้าตายแล้วนะ ” ร่างสูงทำได้เพียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตาคมมองตามแผ่นหลังบาง มือใหญ่ตบปากหนักๆเพราะความขลาดของตน
“ ทะ ทำไม ใจมันเต้นแรงแบบนี้ล่ะฮยอกแจ ถ้าเมื่อกี๊ยุนโฮบอกว่ารักเรา เราคงต้องอกแตกตายแน่ๆ ฮยอกแจเอ๊ย ยุนโฮเป็นเพื่อนนะ เขาจะมาสารภาพรักอะไรกับเราล่ะ เฮ้อ !!!!! ”
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ ผมบอกไปแล้วไง ว่าผมไม่ใช่โรคจิต ” ชายในชุดโค้ทโวยวายหลังถูกจับมาในข้อหาทำอนาจาร
“ ไม่โรคจิตแล้วไปยืนแก้ผ้าให้คนอื่นเขาดูได้ยังไง?”
“ คุณตำรวจอย่าใส่ร้ายกันสิ ผมไม่ได้แก้ผ้า แค่ถอดกางเกงนิดเดียวเอง ”
“ จะถอดหมดหรือถอดนิดเดียวก็ไม่ได้”
“ อ้าว!!! ไม่ให้ถอดแล้วจะฉี่ได้ไง ”
“ กำแพงบ้านมันใช่ที่ฉี่ที่ไหนเล่า ”
“ ก็คนมันปวด อั้นไปถ้ากรวยไตอักเสบเป็นโรคไตจะว่าไง คุณตำรวจจะรับผิดชอบมั้ยล่ะ ”
“ ไม่ต้องพูดมาก รีบบอกเบอร์โทรทางบ้านมา ถ้าไม่มีคนมาประกันตัว ก็นอนคุกไปพลางๆก่อนแล้วกัน ”
“ เบอร์โทรผมก็ให้ไปแล้วไง เดี๋ยวผมประกันตัวเองก็ได้ ”
“ จะบ้าเรอะ ใครเขาประกันตัวเอง รีบบอกเบอร์มา อย่าขักช้า ”
“ คุณตำรวจรู้ได้ไงว่าผมชักช้า ผมชักเร็วจะตาย ”
“ นี่กูคุยกับคนเมาหรือคนบ้าวะเนี่ย ”
“ ผมคนปกติ”
“ มีครอบครัวรึเปล่า ”
“ มี ”
“ งั้นขอเบอร์เมีย ”
“ โทรได้แต่เขาจะรับหรือเปล่าก็เรื่องนึงนะ ที่นั่นมีสัญญาณรึเปล่าก็ไม่รู้ ”
“ ทำไม เมียแกไปบ้านนอกเรอะ ”
“ เปล่า เมียผมตายแล้วต่างหาก ”
“ ไอ้บ้า ไม่รับกูไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าเกิดเมียมึงรับชึ้นมา เยี่ยวกูไม่แตกตายเรอะ ไอ้เวรนี่ ”
“ คุณตำรวจทำไมพูดจาหยาบคายอย่างนี้วะครับ ”
“ งั้นแกมีลูกมั้ย ”
“ มี ”
“ งั้นขอเบอร์ลูกแก ”
“ โทรไปไม่รู้เขาจะรับหรือเปล่านะครับ ”
“ อย่าบอกนะ ว่าลูกแกก็ตายไปแล้วน่ะ ”
“ คุณตำรวจ อย่ามาแช่งมายสวีทฮาร์ทอย่างนี้สิ ลูกชายผมหนีออกจากบ้านต่างหาก ยังไม่ตาย ยังหาผัวไม่ได้มันไม่ยอมตายหรอก ”
“ หาผัว? ลูกชาย???? เอ่อ กูงงหรือใครมึนวะเนี่ย ”
“ คุณตำรวจครับ ผมเป็นญาติเขาเอง ” ชายหนุ่มที่แอบยืนฟังอยู่ห่างๆเดินเข้ามา
“ นาย???? ” ฮีชอลขมวดคิ้ว เขาแน่ใจว่าไม่รู้จักกับหนุ่มหล่อหน้าตาดีคนนี้แน่
“ ครับ ” ชายหนุ่มยิ้ม
“ นายเป็นผัวลูกฉันเรอะ ”
“ ปะ เปล่าครับ เรื่องนี้วอนคยูครับ อย่าผิดคอนเซปท์สิครับ ”
“ อ่อ วอนคยูกับชอลฮยอกสินะ ”
“ เฮ้ย เรื่องนี้เป็นพ่อลูกกันครับ อยากอ่านซินฮยอกไปอ่าน ผมนี่แหละคิมฮีชอลเถอะครับ ”
“ อืม อย่างนั้นเหรอ นายนี่ดีจริงนะ ช่วยคนแต่งขายของด้วย ”
“ อ่า ครับ ผมต้องเอาใจเขาหน่อย ผมกับคยูจะได้มีฉากเอ่อ อย่างว่าสักที ”
“ เอ่อ คุณสองคนคุยอะไรกันอยู่ครับ อย่ามัวไร้สาระ ” นายสถานีทักท้วงก่อนที่เรื่องจะปัญญาอ่อนมากไปกว่านี้
“ ตกลงแล้วนายเป็นใคร ” ฮีชอลถาม
“ ผมเป็นเพื่อนกับลูกชายคุณครับ ”
.
.
.
“ ขอบใจมากนะ ที่ช่วยประกันตัวฉันออกมา ”
“ ไม่เป็นไรครับ ”
“ เรื่องนี้อย่าไปบอกฮยอกแจล่ะ ไม่งั้นฉันคงโดนงอนต่ออีกเป็นชาติแน่ ”
“ ได้ครับ ”
“ นายนี่สุดยอดเลย ว่าแต่นายชื่อ….. ”
“ ผม ชเวซีวอนครับ ”
“ รูปร่างหน้าตาดีเลยทีเดียว สนใจมาเล่นหนังของฉันมั้ยล่ะ ”
“ จริงๆแล้วผมไปสมัครเล่นหนังของคุณมาด้วยนะครับ วันนี้มีทดสอบบทด้วย แต่ดันเกิดเรื่องซะก่อน ผมเลยไปไม่ได้ ”
“ งั้นเหรอ วันนี้วันสุดท้ายแล้วนี่เนอะ เอางี้ในเมื่อนายช่วยฉันไว้ พรุ่งนี้ไปหาฉันอีกทีนะ ฉันจะพิจารณาดู ”
“ จริงเหรอครับ ”
“ จริงสิ….งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ ” ผู้กำกับใหญ่ยกมือลาชายหนุ่มอีกคนด้วยท่าที่คิดว่าเท่สุดๆก่อนจะเดินหันหลังจากไป
“ ครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ ”
“ ยินดีด้วยนะซีวอน ” จิ้งจอกหนุ่มเดินเข้ามาหลังจากชายอีกคนได้เดินจากไป
“ คยูฮยอน นายหายไปไหนมา ”
“ ข้าก็แอบอยู่แถวนี้แหละ ”
“ ทำไมต้องแอบด้วย ”
“ ก็คนๆนั้นน่ะสิ ”
“ หืม คนไหน ”
“ คนที่เจ้าเพิ่งช่วยออกมาไง ”
“ ทำไมเหรอ ”
“ คนนั้นเขาตามข้ามา ”
“ เห???? ”
“ แต่ไม่เป็นไรหรอก ข้ายินดีด้วยนะที่เจ้าจะได้ทำในสิ่งที่เจ้ารัก ”
“ อื้ม ขอบใจมากนะ ”
“ ซีวอน…..”
“ หืม ถ้าเจ้าได้เป็นคนดัง เจ้าจะทิ้งข้าอีกมั้ย ”
“ อย่าพูดอย่างนั้นสิ เรารู้สึกผิดขึ้นมาเลย ต่อไปนี้เราจะไม่มีวันทอดทิ้งนายแน่ เราขอสัญญาอีกครั้ง ”
“ ซีวอน ”
“ หืม ”
“ ขอบใจนะ ”
“ บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร เรากลับบ้านกันเถอะ ” ร่างสูงยื่นมือออกไป ปีศาจหนุ่มยิ้มเล็กน้อยยื่นมือของตนออกไปเพื่อกุมมือชายหนุ่มไว้แผ่วเบาด้วยหัวใจที่พองโตโดยหารู้ไม่ว่าความเสียใจที่สุดที่ตนต้องเผชิญกำลังก้าวผ่านประตูเข้ามา
“ ความตายที่แสนเศร้าองมนุษย์ไม่ใช่ความตายของตนเสมอไป แต่เป็นความตายของคนที่รักต่างหาก ถ้าตลอดหนึ่งร้อยวัน มนุษย์คนนั้นสามารถรักษาลูกแก้วไว้ได้ เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะบอกท่านเอง ”
“ หลังจากหนึ่งร้อยวันผ่านไปแล้วท่านกลายเป็นมนุษย์ ท่านจะต้องยอมรับความตาย…..............................ของชเวซีวอน ”
…………………………………โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามอ่านอยู่นะคะ^^
ความคิดเห็น