คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 : ใจสั่น
ตอนที่ 9 : ใจสั่น
“ ซีวอน....หมอนี่ ฮือออออออ ” หญิงสาวชำเลืองตาไปยังเด็กหนุ่มที่ยืนทำหน้างงอยู่ พร้อมกับปล่อยโฮออกมา และแผนก็ดำเนินไปตามที่เธอต้องการ เมื่อซีวอนตะหวาดคู่กรณีของตัวเองลั่น
“ คยูมิโฮ ทำไมนายทำแบบนี้!!!!!!!!!!!!!! ”
“ ข้า......”
.
.
.
“ วอนอ่า~ ไม่กินที่นี่ไม่ได้เหรอ ” คยูมิโฮถามเสียงสั่นเมื่อซีวอนบอกว่าหิวข้าวและลากตัวเองมากินบุฟเฟ่ต์บนเรือกว้างกลางแม่น้ำแบบนี้ ทั้งๆที่อยากจะปฏิเสธ แต่เป็นเพราะวันนี้ซีวอนไม่ได้เข้ารับการออดิชั่นเพราะต้องวิ่งหาเสื้อผ้าแบบเดียวกับที่สเตลล่าใส่นานสองนาน จึงทำให้พลาดการออดิชั่น ถึงจะไม่ใช่ความผิดของตนแต่ร่างบางเองก็รู้ดีกว่าชายหนุ่มคงหงุดหงิดไม่ใช่น้อย
“ เราจะกินที่นี่ เราตามใจนายมากไปแล้ว ต่อไปนี้นายต้องตามใจเราบ้าง ”
“ แต่วอนอ่า~ ข้ากลัว ”
“ ไม่มีแต่ทั้งนั้น!!!! ” สิ้นเสียงซีวอนก็ลากคยูฮยอนเดินไปกลางลำเรือโดยไม่สนใจว่าอีกคนจะตัวสั่นมากน้อยแค่ไหน
“ เลือกกินซะ น้องวัว น้องไก่ น้องหมู ของนายเต็มไปหมด เลือกที่ชอบซะ ”
“ จะ จริงเหรอ? กินได้ทั้งหมดจริงเหรอ ”
“ อืม…”
“ ตะ แต่ข้าไม่มีแรงจะกินแล้ว ”
“ อย่าเรื่องมากน่า บอกให้กินก็กินไปเหอะ เอ้า!!! นี่จาน ตักไปซะ ” ร่างสูงคว้าจานส่งไปให้ร่างบางที่ยืนลังเลอยู่ ใบหน้าคมจ้องมองไปยังคนตัวเล็กที่จับจ้องอาหารบนถาดที่เรียงราย ดูก็รู้ว่าอยากกินแต่ก็คงจะกลัวน้ำกว้างๆอย่างนี้ใบหน้าหวานจึงซีดผิดปกติ แต่จะให้ทำไงได้ ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว....
“ นี่!!! ” อยู่ๆชายหนุ่มก็โพล่งขึ้นมา
“ หืม???? ”
“ เราไปห้องน้ำแป๊บนึง เดี๋ยวมา ” พูดจบก็รีบเดินจากไป แต่ก็ต้องหันหลังกลับมา เมื่อเสียงนั้นร้องเรียกตน
“ วอนอ่า ~ อย่าไปนานนะ ”
“ .... ” ซีวอนไม่ตอบกลับไป หากแต่หันหลังจากไปอย่างรวดเร็ว
.
.
.
“ อ๊ะ!!!! ทะ ทำไม ทำไมมันเคลื่อนที่ได้ ” ร่างบางยืนโงนเงน เมื่อเรือลำโตเคลื่อนที่ออกจากฝั่ง
“ เราขอโทษ แต่เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้อีกแล้ว อยู่กับนายก็มีแต่เรื่องซวยๆ ” ชายหนุ่มยืนมองภัตตาคารเรือแล่นออกไปอย่างช้าๆ
“ วอนอ่า~ เจ้าอยู่ไหน วอนอ่า!!!!! ” ร่างบางวิ่งหาทั่วบริเวณ คนตัวเล็กเสาะหาไปทั่ว จนถึงบริเวณกาบเรือ สายตากลมจ้องมองไปยังนอกฝั่งนั่น ร่างของซีวอนที่กำลังวิ่งจากไป มือบางจับโคลงเรือไว้แน่น หยดน้ำใสๆไหลอกมาพร้อมหัวใจที่คล้ายจะหยุดเต้นลงทุกขณะ แต่เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นในคววามทรงจำ
“ เจ้าอย่าไว้ใจมนุษย์เป็นอันขาด ”
“ ฮึก ฮึก วอนอ่า อย่าทิ้งข้าไป !!!!!!!! ”
“ เจ้าเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในโลกใบนี้ของข้า ฮือออออออ อย่าทิ้งข้าไป ”
“ วอนอ่า!!!! ข้ากลัว ฮือออออออ ” ร่างบางทรุดลงกับลำเรือ หัวใจดวงน้อยเหมือนถูกมีดปักลงมากลางหัวใจ
“ ว๊าย!!!!!!!!!!!! ฝนตกได้ไงเนี่ย ” เสียงโวยวายดังขึ้นเมื่ออยู่ๆท้องฟ้าที่สดใสกลับมีฝนสาดลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว ผู้คนบนเรือต่างพากันวิ่งชุลมุนเข้าไปหลบฝน แต่ยังมีคนหนึ่งนั่งอยู่เช่นนั้น พร้อมหัวใจที่หลุดลอยไป
.
.
.
“ เฮ้ย!!! ฝนตกได้ไงวะ แดดเปรี๊ยงซะขนาดนี้ ” เสียงผู้คนที่กำลังเดินอยู่บนริมชายฝั่งร้องขึ้นและต่างหาที่หลบฝนกันอย่างจ้าละหวั่น
“ คำพูดจากคนที่เพิ่งเดินสวนทางกันเมื่อสักครู่ทำให้ซีวอนชะงักเท้าลงเล็กน้อย ก่อนจะคิดถึงคำพูดของร่างบางในตอนเช้าที่ผ่านมา ”
“ ถ้าอากาศดีอย่างนี้แล้วฝนตกก็แสดงว่าข้าร้องไห้แล้วล่ะ ”
“ หือ??? ”
“ สาเหตุที่เขาเรียกฝนตกแดดออกว่าฝนจิ้งจอกก็เพราะว่าฝนตกตอนที่ข้าร้องไห้ยังไงล่ะ ”
“ ฝนจิ้งจอกเหรอ ... นายร้องไห้ด้วยเหรอ ”
“ อืม ถ้าเศร้าน้ำตาก็ไหลเหมือนกัน แต่รู้สึกว่าเรื่องนี้ข้าเคยเล่าให้เจ้าฟังครั้งนึงแล้วไม่ใช่รึไง ”
“ คยูมิโฮ นายกำลังร้องไห้????? ”
“ ช่างสิ จะร้องก็ร้องไป ไม่เกี่ยวอะไรกับเราอยู่แล้วนี่ ”
“ วอนอ่า~ เจ้าเป็นเพียงคนเดียวในโลกนี้ของข้า ข้าไม่มีใครอีกแล้วนอกจากเจ้า ”
“ โถ่โว๊ย!!!!! อย่าไปคิดถึงหมอนั่นเด็ดขาดเข้าใจมั้ย ”
.
.
.
“ ฮึกๆ ข้าต้องไม่ร้องไห้ ฮึกๆ ” คยูฮยอนปาดน้ำตาตัวเองแต่ก็ยังนั่งกอดเข่าอยู่เช่นนั้น ฝนบนฟ้าค่อยๆซาลงๆ จนเวลาผ่านพ้นไปหลายต่อหลายนาที ผู้คนต่างเดินออกมาเลือกอาหารอีกครั้ง
“ แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ”
“ เป็นอะไรลูก??? ”
“ พี่คนนั้น ฮือออออออ ” เด็กชายชี้มือไปยังร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่ เพราะเมื่อครู่เขาเผลอไปมองตาของคนที่นั่งอยู่ ดวงตาที่เปล่งแสงคล้ายสัตว์ป่าคู่นั้น
“ นี่คุณ คุณทำอะไรลูกฉันน่ะ ” หญิงกลางคนเดินเข้าไปหา แต่ร่างโปร่งก็ได้แต่ก้มหน้าหงุด
“ นี่ถามแล้วทำไมไม่ตอบห๊า!!!! ”
“ ขะ ข้าเปล่า ” พูดจบก็รีบวิ่งหนีเข้าไปในตัวเรือ จนหญิงวัยกลางคนโวยวายขึ้นอีกครั้ง
“ นี่ แกทำอะไรลูกฉันใช่มั้ย???? ”
“ เกิดอะไรขึ้นครับคุณ ” พนักงานของภัตตาคารเดินมาถาม
“ ก็หมอนั่นน่ะสิ มาทำร้ายลูกชายฉันแล้วก็วิ่งหนีไป ช่วยจับมาลงโทษด้วยนะคะ ”
.
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องน้ำดังขึ้น เมื่อพนักงานเห็นว่าผู้ต้องสงสัยวิ่งเข้าไปหลบอยู่ในนั้น คนข้างนอกเจรจาหว่านล้อมอยู่นานสองนานก็ไม่ได้ผล
“ คุณเปิดประตูออกมาก่อน เราไม่ทำอะไรคุณหรอก ”
“ ไม่!!! ข้าออกไปไม่ได้ ”
“ นี่คุณ!!! ถ้าไม่ออกมาเราพังเข้าไปจริงๆด้วย ”
“ ฮืออออ ข้าไม่ออกไปเด็ดขาด ”
“ ฉันว่าเราไปเอากุญแจมาไขกันดีกว่า ” เสียงพนักงานสองคนเอ่ยขึ้นก่อนที่เสียงจะเงียบไป ร่างบางที่อยู่ในห้องน้ำกำลังจ้องมองสภาพของตัวเองในกระจกบานใหญ่ ที่ตอนนี้มีร่างของมนุษย์คนหนึ่งอยู่ข้างใน ร่างที่เหมือนคนแต่มีขนขึ้นทั่วใบหน้า และแสงสีเขียวในดวงตา ทำให้คยูฮยอนหัวใจกระตุกวูบ
“ ฮึก ฮึก นี่ข้าจะกลายร่างแล้วใช่มั้ย ฮืออออ ลูกแก้ว ลูกแก้วก็ไม่อยู่ ฮืออออออ ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ ฮือออออ พวกนั้นมาแล้ว ข้าต้องตายแน่ๆ พวกนั้นต้องเผาข้าทั้งเป็นแน่ๆ ”
“ คยูมิโฮ นี่เราเอง เปิดประตูให้เราที ”
“ ฮือออออออ ซีวอน????”
“ ใช่เราเอง เปิดประตูให้เราที ”
“ ไม่ได้ข้าเปิดไม่ได้ ”
“ ทำไมล่ะ??? ”
“ เพราะข้าน่ากลัว ข้าเปิดไม่ได้ ”
“ จะมีอะไรน่ากลัวกว่าหางเจ้าอีก เอาน่ารับรองเราไม่กลัวหรอก ”
“ แน่นะ ”
“ อือ แน่สิ ” สิ้นเสียง ร่างบางก็เปิดประตูให้ชายหนุ่มเข้ามา แต่ซีวอนก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนข้างใน
“ ฮือออออ บอกแล้วว่าน่ากลัว ”
“ มะไม่มากหรอกน่า รีบออกไปก่อนที่พวกนั้นจะมาเถอะ ”
“ จะออกไปได้ยังไง ในเมื่อข้าเป็นแบบนี้ ”
“ งั้นรออยู่นี่แป๊บนะ ” พูดจบก็รีบเดินออกไปดึงผ้าปูโต๊ะแล้วรีบกลับมารับคนตัวเล็ก ซีวอนใช้ผ้าคลุมตัวคยูมิโฮไว้แล้วรีบจูงมือวิ่งออกไปจากภัตตาคารเรือโดยเร็ว
.
.
.
“ ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ” ชายหนุ่มบอกหลังจากวิ่งออกมาจากเรือได้ไกลพอสมควร แต่พอหยุดวิ่งคนตรงหน้าก็ปล่อยโฮขึ้นมาอีกรอบ
“ ฮือออออออออออออออออออ ”
“ เฮ้ย!!!! ร้องอีกทำไม เดี๋ยวฝนก็ตกอีกหรอก”
“ ฮืออออออออ ก็เจ้า เจ้าทิ้งข้าไว้คนเดียว ”
“ เราทิ้งที่ไหน เราไม่ได้ทิ้งนาย ”
“ ฮือออออออออ แล้วเจ้าหายไปไหนมา ”
“เรา เอ่อ เราแค่วิ่งไปเอาของที่ลืมไว้เท่านั้น ถ้าเราทิ้งนายไป เราจะกลับมาช่วยนายอย่างนี้เหรอ เงียบซะ เห็นมั้ยฝนเริ่มตกอีกแล้ว ”
“ ฮึก ฮึก ข้านึกว่าเจ้าทิ้งข้าไปแล้วซะอีก ”
“ เราไม่มีเหตุผลที่จะทิ้งนายสักหน่อย ”
“ ฮึก ฮึก ก็เจ้าเกลียดข้า เจ้ารำคาญข้า ”
“ ไม่ใช่สักหน่อย นิ่งซะนะ ” มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็ก ความรู้สึกผิดมันล้นในหัวใจ อยากจะกอดปลอบคนตัวเล็กตรงหน้า ไม่อยากทำให้เสียน้ำตา เพราะอะไร เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเขายังคิดที่จะทิ้งคนตรงหน้าไว้ แล้วทำไมความรู้สึกนี้มันมาได้ยังไง ซีวอนเองก็แปลกใจไม่ใช่น้อย
“ วอนอ่า~ เจ้าอย่าปล่อยข้าไว้คนเดียวอีกนะ ”
“ อื้ม .... แล้วทำไมนายถึงเป็นแบบนี้ ”
“ ก็เพราะข้ากลัว แล้วข้าก็ไม่มีลูกแก้ว ”
“ ถ้าทำอย่างนี้จะหายมั้ย ” พูดจบก็ดึงร่างบางเข้ามากอด มือหนากดศีรษะคนตัวเล็กให้ซบลงบนอกแกร่งของตน อกซ้ายที่มีหัวใจและลูกแก้วปีศาจอยู่ข้างใน อกซ้ายที่กำลังเต้นถี่ระรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ตุบ ตับ ตุบ ตับ
“ วอนอ่า~ ทำไมใจเจ้าเต้นเร็วอย่างนี้ล่ะ ”
“ อ๊ะ!!!! กะ ก็เราเหนื่อยไง วิ่งมาไกลแบบนี้ก็เหนื่อยเป็นธรรมดา เรานะต้องวิ่งข้ามจากฝั่งนั้นมาฝั่งนี้ เพื่อที่จะมาหานายเลยนะ เรากลัวว่านายจะต้องอยู่คนเดียวกลางน้ำไง ”
“ ขอบใจนะ ” ร่างบางดันตัวเองออกมา ก่อนจะส่งยิ้มไปให้ชายหนุ่ม ใบหน้าหวานที่กลับมาเป็นดังปกติ ผิดกับหัวใจของซีวอนที่เริ่มรู้สึกว่าผิดไปจากปกติแน่นอน มือหนาจับใบหน้าคยูฮยอนไว้นิ่ง ร่างสูงจ้องมองใบหน้าหวาน และริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหลงลืมตัว คนตัวเล็กมองหน้าซีวอนอย่างแปลกใจ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง เมื่อชายหนุ่มเริ่มเคลื่อนริมฝีปากเข้ามาใกล้.........
Kyumiho – แฟนผมเป็นจิ้งจอกเก้าหาง
“ ฮยอกแจ อย่าดื่มอีกเลยนะ ”
“ อย่ามายุ่งน่า เราจะดื่ม ดื่มให้ลืมทุกคนไปเลย ”
“ พอเถอะ ทำแบบนี้มันไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาหรอกนะ ”
“ ทำไม??? หรือนายกลัวว่าจะเปลืองเงินนาย ”
“ เปล่าสักหน่อย ”
“ เปล่า ก็อย่ามาห้ามเรา เราจะดื่ม คืนนี้ อีฮยอกแจจะเมาแล้วโว๊ย!!!!! ”
“ แต่นี่นายดื่มไปหลายขวดแล้วนะ ”
“ ยุนโฮ !!!! ” คนตัวเล็กส่งสายตาดุๆไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ ก็ได้ๆ ตกกลางคืนปวดฉี่ขึ้นมา อย่าปลุกเราล่ะ เข้าห้องน้ำกลางคืนเจอผีหลอกไม่รู้ด้วย ”
“ ยุนโฮ!!!! ไม่ดื่มแล้วก็ได้ กะอิแค่ดื่มแค่เนี๊ยะจะงกไปถึงไหน ห้ามนั่น ห้ามนี่ ยิ่งกว่าพ่อเราอีก ”
“ เอาน่า พ่อนายให้เราดูแลนาย เราต้องดูแลให้ถึงที่สุดสิ ”
“ อย่าพูดถึงพ่อเรานะ เราเกลียดพ่อเรา ”
“ อ้าว!!! นายต่างหากที่พูดถึงพ่อก่อนนะ ”
“ ยุนโฮ เดี๋ยวนี้เถียงเราจริงนะ คิดอะไรกับเรารึเปล่าเนี่ย ”
“ คิดอะไร ไม่เค๊ย!!!! ”
“ ไม่เคยแล้วขึ้นเสียงสูงทำไม ”
“ โถ ฮยอกแจ เราจะกล้าคิดอะไรกับนาย ตัวนายแค่นี้ ตัวเล็กๆ ผิวขาวๆปากแดงๆ เราจะคิดอะไรได้ล่ะ ”
“ หูย!!! ที่พูดมาน่ะ มันน่าคิดมากไม่ใช่รึไง ถามหน่อยเหอะ ในตัวเราเนี่ยมีอะไรที่นายคิดว่าไม่ดีอยู่บ้างมั้ย แบบ เราก็รู้นะว่าเราเพอร์เฟคและเพียบพร้อม แต่ก็อย่างว่าคนเรามันก็ต้องมีข้อเสียกันบ้าง นายบอกหน่อยสิ นะ นะ นะ ”
“ มะ ไม่มีหรอก นายน่ะดีเลิศอยู่แล้วล่ะ ”
“ เอาน่า ไม่ต้องกลัวเราโกรธหรอก พูดมาเถอะ ”
“ ไม่มีหรอกน่า ”
“ เราไม่เชื่อ บอกเรามาเดี๋ยวนี้ บอกแล้วไงว่าไม่โกรธน่ะ ถ้าไม่พูดเราโกรธจริงๆด้วย ”
“ ก็ได้ ๆ สัญญานะว่าจะไม่โกรธ ”
“ อื้อ ” คนตัวเล็กพยักหน้าก่อนจะส่งนิ้วก้อยเป็นสัญญาณว่าจะไม่โกรธคนตรงหน้าอย่างแน่นอน
“ นายน่ะ เอ่อ....พูดมาก สกปรก น้ำไม่ค่อยอาบ กินจุ ขี้งก หลงตัวเอง เหงือกบาน ตีนกาเยอะ ไม่ใส่ใจคนอื่น เห็นแก่ตัว แล้วก็ เอ่อ....”
“ พะ พอแล้ว อย่าพูดอะไรให้มากไปกว่านี้เลย ถึงจะพูดมาอย่างนี้ เราก็ไม่เชื่อหรอกนะ อย่าฝืนพูดเลยยุนโฮ เราว่า เราไปนอนก่อนดีกว่า อ๊ะ!!! เราว่าคืนนี้อาบน้ำสักหน่อยก็ดีเนอะ หุหุ ” พูดจบคนตัวเล็กก็เดินเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้ยุนโฮยืนบ่นพึมพำอยู่เพียงลำพัง
“ แล้วนายน่ะก็โง่มากด้วย โง่มากที่ไม่รู้ว่าเรา....รักนายมากแค่ไหน ” ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆก่อนจะมองดูขวดโค้กที่เรียงอยู่บนโต๊ะที่คนตัวเล็กดื่มเข้าไปนับสิบขวด
.
.
.
“ ยุนโฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ” เสียงหนึ่งดังขึ้นกลางดึก พร้อมกับผ้าคลุมสีขาวที่เป็นเงาตะคุมๆอยู่ปลายโซฟาที่ยุนโฮนอนอยู่ จนทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันที
“ เฮ้ย!!!!! ”
“ ตกใจอะไร นี่เราเอง ” ร่างบางเอาผ้าห่มออกจากร่างกาย พร้อมนั่งลงบนโซฟาหนา
“ ฮยอกแจ เล่นอะไรของนายเนี่ย ”
“ เราไม่ได้เล่น แต่เราปวดท้อง ”
“ มากมั้ย ”
“ อื้อ ” ร่างบางทำปากยู่
“ งั้นเราจะพาไปหาหมอนะ ”
“ ไม่เอา ไม่ไป นายลืมแล้วเหรอว่าเรากลัวหมอ ”
“ บอกแล้วว่าอย่าดื่มเยอะ โค้กตั้งสิบขวดดื่มเข้าไปได้ไง ”
“ ก็เราโกรธพ่อเรานี่ ไม่ยอมให้เราแสดงเป็นนางเอก ”
“ งั้นจะให้ทำไงล่ะ ”
“ เอามือมาสิ ” ฮยอกแจยื่นมือไปหาชายหนุ่ม ยุนโฮส่งมือของตนให้อีกคนได้โดยง่าย ก่อนที่มือเล็กจะจับฝ่ามือหนามาแตะลงบนหน้าท้องของตนเอง
“ เฮ้ย!!! ทะ ทำอะไรน่ะ ”
“ ก็ทำให้เราหายปวดท้องไง นะ ยุนโฮ ช่วยเรานะ ”
“ ตะ แต่ว่า เรา เราง่วงแล้ว ”
“ ไม่เป็นไร นายนอนลงไปก่อน เราไม่รบกวนหรอก ” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็จัดการกดร่างสูงลงกับโซฟาดังเดิม ก่อนจะลงไปนอนทับร่างของชายหนุ่มไว้ โดยที่ส่วนศีรษะของฮยอกอยู่ใต้อกแกร่งของยุนโฮพอดี
“ ฮยอกแจ!!!! ”
“ นอนไปเถอะ เราไม่รบกวน ขอแค่ให้เรามีที่ทำให้ท้องเราอุ่นขึ้นมาก็พอ ”
“ ตะ แต่ว่า ”
“ นายรังเกียจเราเหรอ ”
“ เปล่า เราจะรู้สึกแบบนั้นได้ไง ”
“ งั้นก็นอนนิ่งๆสิ ”
“ กะ ก็ได้ ” ยุนโฮได้แต่นอนตัวนิ่งอยู่บนโซฟาโดยไม่ขยับเขยื้อน หัวใจที่เต้นดังคล้ายจะระเบิดออกมาแบบนี้ เขาก็หวังว่าเจ้าตัวเล็กคงจะไม่สังเกตมัน แต่เพียงสักพัก ฮยอกแจก็เอ่ยขึ้น
“ ยุนโฮ ”
“ หะ หืม???? ”
“ มะ มี มี.... ”
“ มีอะไร??? ”
“ มะ ไม่รู้ แต่มันแข็งๆ อยู่ใต้ท้องเรา ”
…………………………โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ กลับมาก็อัพนิดเดียว
ช่วงนี้เหนื่อยมากๆ แถมเจอแต่เรื่องแย่ๆ
ไม่ใช่ว่าไม่มีคนเม้นแล้วจะไม่อัพนะคะ อัพแน่นอนค่ะ
อย่างที่บอก เรื่องไม่สนุก คนไม่เม้นมันไม่แปลก
แต่ที่ไม่อัพ เพราะมันยุ่งๆ วันๆทำงานเสร็จก็เอาแต่บ่นๆๆๆๆในทวิต
ใครมีทวิตก็มาแปะกันนะคะ
Twitter.com/all4eunhyuk
ฟอลแล้วเมนชั่นมาบอกนะคะว่าเป็นแฟนฟิค
เราจะฟอลกลับได้ค่ะ
รักทุกคนนะคะ
ปล้ำลิง. ตอนหน้าอาจมาช้าหน่อย เพราะเตรียมปล่อยของเต็มที่
เตรียมทิ้งเมล์กันไว้ได้เลยทั้งสองคู่ หุหุ
ความคิดเห็น