คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ศึกรัก(2)
ำสารภาพเสียพร่าลั่นออมาาส่วนลึในใอเรุาไม่ไ้ทำให้อลีฟาึ้ินใไปับมันเลยสันิเียว
เพราะเาะให้เธอไ้รู้ว่าารที่รัใรสันหมหัวใไม่ไ้รับวามรัอบแทนมันทรมานิใมานาไหน
“ันีใที่ไ้ยินมันออมาาปาอเธอ”
พูบเา็ประทับรอยูบลบนริมฝีปาอเธออย่ารวเร็วและูื่ม
มือทั้สอ้าเลื่อนมาทาบ่ออยู่ที่พุ่มทรวเ่ึ เรุาส่ายหน้าน้อยๆ
เหมือนะปิเสธลายๆ ไม่ยอมรับูบอเา
ส่วนอลีฟานั้นูบหิสาวไม่หยุละาริมฝีปารสหวานไล่เรื่อยมาามแนวารรไรุมพิที่พวแ้มและลำอระห่อนะเลื่อนมาปิปาเ้าหล่อน้วยรืมฝีปาอเาอีรั้
เรุารู้สึเหมือนว่าัวเอำลัหลเ้าไปสู่อาาัรที่เ็มไป้วยเมหมอสีาวรสูบทีู่ับวามหอมหวานนหิสาวเผลอราออมาอย่าไม่รู้ัว
อลีฟาระหยิ่มยิ้มอย่ามีัยเมื่อเรุาหลุมพราที่เาวาไว้อย่า่ายาย
ยัไม่พอเาะทำให้หล่อนึมับวามสุและวามหรรษาให้ื่นปอแล้วเาะเป็นนบยี้วามรัอเรุา้วยมืออเาเอ
“เธอทำให้ันหลั้แ่รั้แร”
เาล่าวระิบ้วยน้ำเสียพร่า นฟัถึับหน้าื่นอ่อนระทวยไปทั้ร่า
มือหนาเริ่มุนลูบไล้ไปทั่วร่าบานพอใ
แล้วัารระาุสวยอหล่อนออเผยให้เห็นเรือนร่าบาที่่อนวามอวบอิ่มไว้โยเพาะทรวอู่นั้นที่เ่นสล้าสะุ้าเป็นที่สุ
อสาวเ่ึะที่ปลายถันสีสวยู่อเ้นเร้ารออยให้เารอบรอ
เรุาสั่นระริยามเมื่อสายอเาสำรวลมาบนร่าายอเธอ
อลีฟายอมรับว่าเรุามีร่าายที่สมบูร์แบบามวาม้อารที่ายทุนปรารถนาไม่ว่าะเอวเล็ที่อิ่วรับับสะโพผายนทำให้เาบัเิวาม้อารเร่าร้อนและอารม์เถื่อนิบอแบบสุั้วนอยาะฟัเนื้อนวลาวผ่อนั้นให้้ำเสียเหลือเิน
มือหนาออลีฟาเล้นลึฟอนเฟ้นทรวอ
ในะที่ริมฝีปาบูบนลืมหายใ เรุาราเสียหล
มือไม้ลูบไล้สะเปะสะปะไปที่แผ่นว้าอเ้าายำลัทำให้เธอาใ
“วามสวยอเธอือเสน่ห์ที่ันรึราที่สุ”
เาละริมฝีปาแล้วล่าวออมาเสียพร่า
“อบุ่ะ”
ร่าออลีฟาสะท้านับำอบุอย่าน่ารัอเรุาแทบทำให้เาหมวามวบุมัวเอเลยทีเียว
“น่ารัเสียริ เรโะอัน”
หลัาเฝ้ารอ
เฝ้าะนึหามาเนิ่นนานในที่สุวันนี้เาะไ้รอบรอหล่อนอย่าเ็มภาภูมิ
โยที่เรุาเอ็เ็มใที่ะมอบวามสาวอเธอให้ับเา
“เธอะเป็นอันนเียว”
“่ะ”
ถ้อยำประาศอเาทำให้ส่วนลึในหัวใอเรุาเ็มเปี่ยมไป้วยวามอหัารไม่ลัวว่าะเปลี่ยนใาเธออี
่อให้อลีฟาี่าราาเธอเป็นเพียแ่สมบัิิ้นหนึ่หรือนาบำเรอไร้่าอเา
ะไม่มีบุรุษนไหนไ้สัมผัสและับ้อเธอนอาเาเพียนเียว
อลีฟาสัมผัสายสาวทุารานิ้ว
ร่าเธอสั่นสะท้านราวับลูนน้ำ่าแ่ารูปลัษ์ภายนออเธอทีู่เหมือนเป็นผู้หิเนัผ่านผู้ายมาหลายมือ
ฝ่ามือหนาเลื่อนมาทับที่หน้าท้อแบบราบลูบวนไปมา
่อนะ่ำลแยเรียวาทั้สอ้าออาัน วาสีำลึลับสบับวาหวานเยิ้ม
เรุาลมหายใาเป็น่วยมือึ้นลูบไล้ใบหน้าอายหนุ่ม้วยวามรัและวามเสน่หาอย่ามาล้น
ไม่ิว่าเธอะมอ้ามผู้ายอย่าอลีฟาไปไ้
เามีวามเป็นายารีทุระเบียนิ้ว
“ถึเวลาแล้วล่ะที่เธอ้อเป็นอัน”
สิ้นเสียทรอำนาอลีฟา็เลื่อนายผ่านเรียวาามทั้สอ้า
ับสะโพอเรุาไว้แน่นแล้วถาโถมำแรอย่าหนัหน่ว้วเ้าหา้วยท่าทาที่มั่นและลึล้ำ
เสียรีร้ออนสวยัึ้นแทรแสให้เห็นว่าเ้าอร่าเ็บปวแสนสาหัสน้ำาใสไหลออที่หาา
อลีฟารู้สึเอะใเล็น้อยที่ผู้หิอย่าเรุายับริสุทธิ์ผุผ่อ
แ่ถึระนั้นเา้อารยิ่ว่านี้
้อารให้หล่อนอยาไ้เาเหมือนที่เาโหยหาอยาไ้หล่อนและอยาให้เธอรันหมหัวใและไม่อาาเาไปไ้อี
อลีฟาู่โมโหมระหน่ำใส่เรุาไม่หยุ เพราะไฟรัร้อนระอุแผเผาไปทั่วร่า
เรุาทำไ้เพียราออมา้วยอารม์พิศวาสโอบอร่าหนาไว้แน่น
เผลอฝัมฟันลที่หัวไหล่อเา้วยวามทรมานอร่าายที่ถูรึแน่อย่ามิเยเป็น
ส่วนอลีฟา็ัฟันลั้นเสียราแห่วามสุสมอน
สีหน้าที่เร่เรียบ่บอว่าลั้นอารม์อย่าสุีน
ในที่สุทุอย่า็ทุอย่า็ระเบิออมาาม้วยเสียหวีร้ออเรุาที่ถึปลายทาวามสุหรรษาไม่่าับอลีฟาบหน้าลับออวบอัอเรุาอย่าหมแร
“เธอทำให้ันไ้เห็นสวรร์”
เาพึมพำบอับเธอ้วยน้ำเสียแหบพร่า ในะที่มือ็ยัลูบไล้ทรวอู่โอย่าเป็นเ้าอ
“ัน็เหมือนัน่ะ”
เธออบพร้อมับระบายยิ้มโอบอร่าหนาเอาไว้อย่าแนบแน่น้วยวามรั
เรุาไม่รู้สึเสียใเลยที่เป็นอเาลับันเธอรู้สึภาภูมิใที่เาไ้วามสาวอเธอไป
แม้ว่าทุารระทำอเาะหิวระหาย รุนแรและป่าเถื่อนแ่ทว่าเพราะเาือนที่เธอิว่าะฝาีวินี้ไว้ับเา
เธอพร้อมะศิโรราบและะรัภัี่อบุรุษผู้แ็แร่ไปลอีวิอเธอ
บทรับทแล้วบทเล่าลอ่ำืนบลอลีฟา็ผละออาร่าามที่ระออออทันทีเมื่อเสร็สิ้นภาริทำให้เรุารู้สึมึนอนแริว่าเาะนอนที่ห้อนี้ับเธอถึเ้า
อลีฟา้มลหยิบเสื้อลุมาปลายเียึ้มมาสวมทับร่าำยำุรูปปั้นอย่าใเย็น
พร้อมๆ ับเรุาที่ลุึ้นาเียโยมีผ้าห่มุมายเปลือยเปล่าอเธอไว้
“ุะไปไหนเหรอะ”
เรุาเอ่ยถามเา้วยน้ำเสียหวาน
“
ห้ออัน” น้ำเสียเาแ็เสียนเธอหวั่นเร
“ุนอนห้อที่นี่็ไ้”
“ไม่ล่ะ”
หาเสียเาห้วนั เรุาเริ่มเ้าใสถานาร์ึ้นมาทันที
“ันทำอะไรใหุ้โรธหรือเปล่า”
“เปล่าเลยร้ามัน่าหาเธอทำให้ันมีวามสุมา”
เาหันหลัลับมาสบามอเธอ้วยแววาพิศวาส
แ่ำพู่อานั้นทำให้เรุาถึับใ
“แ่ันไม่นอนับนาบำเรอหลัาเสพสมนอิ่มหนำ
ันเป็นเ้าายะลัวลมานอนร่วมเียับผู้หิ่าวรระ็ะูไม่ีใ่ไหม
เอาเป็นว่าไว้วันหลัันะมาบริารเธอใหม่นะ”
เาทิ้ประโยเ็ที่ยี้หัวใอออเป็นเสี่ยแล้วเินอ้อมเียเ้ามาหาหิสาว่อนูบพิที่แ้มอเธอเินาไปอย่าเียบๆ
อย่าผู้มีัย
เานั้นไ้เินออุ่มออไปาห้อเธอโยไม่มีารหันมามอเธออีรั้เรุาทรุฮวบ้าเียว้าสีาว
เธอทำนบน้ำาปริบแแล้วพรั่พรูออมาไม่าสาย ำพูอเาไม่แยแสเีอเือนเ็บแปลบไปทั้ใรู้ีว่าอลีฟา้อาระเอาืนที่เธอปิเสธวามรัและูถูย่ำยีเียริอเานมิอาให้อภัยไ้
หิสาวสูลมหายใหลายระลอเพื่อ่มลั้นอารม์มื่นและหหู่
บอัวเอว่า้อเ้มแ็ อทนและพิสูน์ให้เาเห็นว่าเธอรัเาหมหัวใริๆ
---------------------------------
ความคิดเห็น