ตอนที่ 4 : ตอนที่ 3 เธอต้องชดใช้ (100%)
มีบทโรม๊านซ์นิดหน่อย
รบกวนอย่ากดแบนนะคะ มันยังลิงค์ไปเวบนิยายไม่ได้
ตอนที่ 3
เธอต้องชดใช้
“แกได้ยินเสียงนั่นไหมคาลิค” นาซาฟถามสหายหน้าตื่นเมื่อสะดุ้งจนไหล่กระตุกกับเสียงหวีดร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด
“อื้อ เสียงผู้หญิง” เพื่อนหน้าเคร่งเป็นกังวลไม่แตกต่าง
“แกว่าหล่อนกำลังพอใจหรือว่า....?” เขาละคำในความคิดเสีย กลืนน้ำลายอึกลงคออย่างรวดเร็ว ดวงตาดุบนหน้าเข้มตระหนกขึ้นมา
“แกว่านั่นมันเสียงร้องพอใจหรือ ฉันว่าเหมือนคนกำลังถูกเชือดเสียมากกว่า”
นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาใกล้ชิดกับประสบการณ์เร้นลับของเจ้านายหนุ่ม
ชีคนัจมฺอัลดินแทบไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน แม้บรรดาแว้นแคว้นต่างๆส่งหญิงงามมาเป็นบรรณาการผู้ปกครองคนใหม่ก็ไม่เคยเหยียบย่างกรายเข้าไปชื่นชมพวกหล่อนแม้แต่คนเดียว
วันๆท่านสนใจแต่กับการทำงาน และปราบปรามกบฏอย่างถอนรากถอนโคน ชีวิตเจ้านายหนุ่มจึงดูหยาบกระด้างจนพวกเขานึกหวั่นใจ
ผู้ชายที่ไม่สนใจอิสตรีเพศ ถือเป็นเรื่องแปลกมหาศาล นอกจากชายนั้นจะไม่ใช่ชายเต็มตัว
สีหน้าเลิ่กลั่กของคาลิคและนาซาฟมิอาจข่มให้เป็นปกติลงได้ เมื่อเสียงกรีดร้องนั่นยังดังต่อเนื่องไม่ลดละ มิใช่เพราะอารมณ์ของคนสุขสม แต่เหมือนคนที่ถูกทรมานด้วยความเจ็บปวดต่างหาก
รอยเขี้ยวที่ฝังคมขย้ำลงไปทั้งร่างทำให้ผิวเนื้อขาวผ่องแดงเถือก บางจุดเลือดคาวฝาดซิบไหล ใบหน้างามสะบัดจนเส้นผมกระจาย ร่างหล่อนถูกคลึงเคล้าขยุ้มขย้ำด้วยแรงกำลังมหาศาลที่เรียกว่าการทำร้ายมากกว่าการทำรัก
สัมผัสอ่อนหวานนุ่มนวลหายเหือดไปในเวลาอันรวดเร็ว ความสยิวซ่านไม่เหลือหลอนอกจากความหวาดกลัวกับสัมผัสรุนแรงไม่ปราณีปราศรัยบันยะบันยัง
ร่างอวบเลื่อนไล้สะบัดกายหนีให้พ้นจากเรี่ยวแรงมหาศาลที่โถมทับหลั่งไหลเข้าใส่เป็นระลอกคลื่น เสียงกรีดร้องดังประท้วงการกระทำอันป่าเถื่อนของเขา
ผ้าปิดตาเลื่อนหลุดออกไป ภาพผืนอกสีน้ำผึ้งปกคลุมด้วยเส้นขนบางเบาที่โหย่งขึ้นเหนือร่าง ผมหยักศกยามนี้ยุ่งเหยิง ใบหน้าเข้มคมคายหล่อเหลาทำเอาตื่นตะลึง
นี่คือใบหน้าของบุรุษผู้กำลังทำการทารุณกรรมเธอหรือ?
ดวงตาดำกลมตื่นตระหนก บนใบหน้านวลที่เปื้อนเปรอะน้ำตาจ้องมองเขม็งราวกับเห็นปีศาจร้าย หยุดทุกการกระทำลงไปเสียสิ้น
ชีคนัจมฺอัลดินผงะนึกขยะแขยงเนื้อตัวที่ไม่ใช่เธอ...เคียงดาว นางเสือสาวยั่วสวาทของเขา พร้อมกับความรู้สึกผิดมหันต์ที่โกรธคนหนึ่งแต่มาลงทัณฑ์เอากับอีกคนหนึ่ง น้ำตาอาบแก้มเปื้อนเปรอะบอกให้รู้ว่าเขากำลังทำร้ายหล่อน
ร่างที่กำลังคุกคามนวลเนื้อสาวชะงักงันผละถอยออกห่างอย่างรังเกียจเดียดฉันท์...หายใจหอบแรง
สินค้าเกรดเอถดผวาเข้าไปซุกอยู่หัวเตียง ดวงตาคมกวาดมองสำรวจผลงานความป่าเถื่อนของตัวเองเห็นร่องรอยความรุนแรงแต้มผ้าปูที่นอนสีขาวเป็นด่างดวงสีเลือดกระจายไปทั่ว กลืนน้ำลายลงคออย่างยากแค้น
มือที่กำผ้าห่มแน่นซุกอยู่ในปาก ใบหน้าตื่นตระหนกเลอะคราบน้ำตาส่ายสะบัดหวาดกลัว
เขารุนแรงกับหล่อนเกินทานทนรับได้ เสียงถอนหายใจหนักๆทั้งโกรธขึ้ง ถึงจะเคยฟาดฟันพวกคิดคดกบฏอย่างไม่เกรง ดาบในมือมีไว้ฆ่าคนเลว แต่ดาบประจำกายก็ไม่ได้มีไว้เพื่อทำร้ายใคร โดยเฉพาะผู้หญิง
“ขอโทษนะ เธอกลับไปได้แล้ว” ฝ่ามือใหญ่ลูบใบหน้าชุ่มเหงื่อเรียกสติ
ออกคำสั่งเสร็จก็รีบผินหลังหนีหน้าลุกขึ้นก้าวเปลือยเปล่าไปหยิบเสื้อคลุมมาพันกายลวกๆ แล้วเดินไปที่เคาเตอร์ หยิบขวดเหล้ามาเทใส่แก้วยกขึ้นกรอกปากเหมือนจะเอาความร้อนรุ่มดับความร้อนรุ่มกว่าในอก...ความรู้สึกคั่งค้างยังปวดหนึบอยู่ที่กลางลำตัว
แต่เขาหมดอารมณ์กับหล่อนแล้ว...หล่อนไม่ใช่คนที่เขาต้องการจะนอนด้วย
ไม่มีการขยับเคลื่อนไหว สายตาคมแลปราดมองอีกครั้ง ร่างนั้นยังสั่นพั่บๆอยู่ที่เดิม
“ฉันจะจ่ายเพิ่มให้อีกเท่าหนึ่ง กลับไปได้แล้ว” คำสั่งย้ำสำทับด้วยน้ำเสียงกระด้างขุ่นเคืองใจ เมื่ออีกฝ่ายยังคงช็อกตาตั้ง มองเขาราวกับฆาตกรเลือดเย็น
การเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าไม่ทันใจ ทำให้หงุดหงิดนัก
“ถ้าเธอไม่หายตัวไปจากห้องนี้ภายในห้านาที ฉันจะลงมือต่อให้มันเสร็จ และรับรองว่ามันจะโหดร้ายกว่าเมื่อกี้อีกหลายเท่า” คำข่มขู่ได้ผล ร่างขาวผ่องรีบเผ่นแผ้วกระโจนอย่างรวดเร็วไปหยิบเสื้อผ้ามานุ่งลวกๆ ก่อนจะรีบผลุนผลันออกจากห้องนั้นไปโดยเร็วที่สุด ชนิดที่ว่าเหาะได้คงเหาะไปแล้ว
ชีคหนุ่มกำขวดเหล้าเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ ยกขึ้นดื่มอีกหลายอึก
ดวงตาคมระเรื่อสีแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ วูบวับวาวในเลนส์ตาสีเขียวมรกตเคลือบคลอไปด้วยความแค้นเคืองและผิดหวังอย่างที่สุด...เจ็ดปีของเขา...ว่างเปล่า...เลื่อนลอย...และจบสิ้นลงแล้ว
“ฉันต้องการเธอเคียงดาว เธอคนเดียวเท่านั้นที่จะชดใช้ความเจ็บปวดครั้งนี้ให้ฉันได้”
เหล้าในขวดแก้วเจียระไนถูกยกขึ้นกรอกปากจนเหลือเพียงก้นขวด หยาดสีอำพันเอ่อล้นจากริมฝีปากหยักคม ทะลักล้นเอ่อตามไรเคราเรียวเขียวครึ้มที่ตัดแต่งได้รูป
ในหัวเขาเห็นภาพสำเริงสำราญสุขกับผู้ชายไปทั่วมั่วสวาทตามคำที่ได้ยินผู้ชายในเธคพูดถึงหล่อน
“และคนอย่างชีคนัจมฺอัลดิน อยากได้อะไรก็ต้องได้”
ดวงตาเปล่างประกายวาบวาวในความมืดสลัว “เธอเองก็มิอยู่ในข้อยกเว้นเช่นกัน...ไม่มีทางที่เธอจะพ้นเงื้อมมือฉันไปได้...เคียงดาว” ทุกคำกล่าวมุ่งมาดอาฆาตแค้นแสนเจ็บปวด
ถ้อยคำอาฆาตมาดร้ายนั่นสบถออกมา ก่อนจะยกขวดแก้วเจียระไนนั่นขึ้นกรอกลงคอต่อจนหมด แล้วปล่อยขวดเปล่าทิ้งลงบนพื้นพรมนุ่ม ท้ายทอยแหงนหงายลู่ไปกับพนักพิง เปลือกตาหนาหนักปรือหรี่มองเพดานห้องที่หมุนคว้างวิ่งวน ดวงตาเคลือบคลอด้วยหยาดน้ำใสบางเบาค่อยๆปิดลงช้าๆ
เธอต้องชดใช้อย่างสาสม...เคียงดาว
“เธอแสดงได้ยอดเยี่ยมมาก พี่ละภูมิใจจริงๆที่เห็นแววในตัวเธอ” เสียงเอ่ยชื่นชมของผู้จัดการสาวประเภทสองชื่นชมนางเสือสาวกับการแสดงที่ได้รับเสียงฮือฮากระหึ่มและปรบมืออย่างพึงพอใจ
เคียงดาวฝืนยิ้มกับคำชื่นชมนั่น
“ตกลงพี่จ้างเธอ ทำงานอาทิตย์ละหกวัน เงินเดือนสตาร์ทที่สามหมื่นห้า คงไม่มากไม่น้อยไป” กล่าวอย่างใจดี ก่อนเขยิบเข้ากระซิบ
“ให้มากกว่านี้ไม่ได้ ออกนอกหน้ามากเดี๋ยวคนอื่นๆจะมาเหยียบอกพี่เอา” เสียงบีบแหลมกระซิบกระซาบเพียงได้ยินลำพังสองคนเท่านั้น
เคียงดาวยกมือพนมกราบลงแทบอกของอีกฝ่ายด้วยความขอบคุณ
“พี่ป้อคะ ดาวมีเรื่องอยากขอความเมตตาจากพี่” เสียงอ่อนอ่อยเอ่ยอย่างเกรงใจ
“ว่าไปสิจ๊ะ” ผู้จัดการครึ่งหนุ่มครึ่งสาวพยักหน้า ยกขาไขว้แล้วหยิบตะไบเล็บมานั่งปัด
“ดาวอยากขอเบิกเงินเดือนล่วงหน้าจะได้มั้ย?”
“ได้สิ...เราไม่ใช่คนอื่นไกล และพี่ฉันไว้ใจเธอ ที่โลลิต้าเราอยู่กันอย่างพี่อย่างน้อง เอาซักเท่าไหร่ล่ะ?” ถามอย่างคนใจดี
“ห้าแสนค่ะ” มือบางยกกางห้านิ้วพร้อมเอ่ยเสียงอ่อนอ่อยอย่างเกรงใจเป็นที่สุด
จำนวนเงินที่ได้ยินเล่นเอาเจ๊ป้อหน้ามืดแทบหัวทิ่มคะมำตกเก้าอี้
“ห้าแสน...เงินห้าแสนเหรอ?” เสียงย้ำถามสูงเสียดเพดานห้องเบิกดวงตาเหลือก
ใบหน้าสวยใสไร้เครื่องสำอางโปะทับหลังจากเช็ดล้างออกหมดแล้วพยักอ่อนอ่อยซีดเจื่อนสี เมื่อเห็นแววรำไรว่าจะชวด
“เธอจะเอาเงินไปทำไมยัยดาว..ตั้งห้าแสน”
“พ่อดาวไม่สบายพี่ป้อก็รู้ ต้องใช้เงินมากในการรักษา หมอบอกให้ผ่าตัด ห้าแสนยังไม่รู้ว่าจะพอรึเปล่า ดาวเกรงใจพี่ค่ะ แต่ก็ไม่รู้จะไปหยิบยืมที่ไหน พี่คงเข้าใจนะคะว่าดาวไม่มีที่พึ่งอื่นอีกแล้ว ไม่อย่างนั้นดาวคงไม่ขึ้นแสดงเป็นนางโชว์หรอก แต่ลำพังแค่เป็นแคชเชียร์เดือนละแปดพันมันไม่พอจริงๆค่ะ” คำเอ่ยขอร้องน่าเห็นอกเห็นใจ แต่เจ๊ป้อก็ใจฝ่อเหลือเกิน
เงินในสถานบันเทิงต้องเอามาหมุน ทั้งค่าเครื่องดื่ม ค่าอาหาร ค่าบริการ ยังจะค่านักแสดง ค่าการ์ด ค่าต๋ง อื่นๆอีกมากมายจิปาถะ ทุกอย่างเป็นรายจ่ายหมด...ได้มามาก แต่ก็ต้องจ่ายมากเป็นเงาตามตัว
แม้แต่ละคืนจะทำกำไรได้ไม่น้อย แต่เงินสดๆห้าแสนที่จะให้ใครหยิบยืมก็ก้อนโตเกินกว่าจะอนุมัติให้ไม่งั้นมีหวังได้ถูกหุ้นส่วนเหยียบอกกระเทยแก่จมธรณีเอาได้
“ขอโทษนะดาว พี่เองก็เห็นใจเธอ แต่มากสุดคงให้ยืมได้แค่แสนเดียว เงินมันต้องเอามาหมุน แล้วมันก็จะเสียระบบด้วย พี่คงให้เธอยืมมากขนาดนั้นไม่ได้”
ใบหน้างามซีดเผือดลงทันทีที่ได้ยิน
“แล้วนี่แม่เกสรศรีเขาไม่คิดจะช่วยเหลือบ้างเหรอไง ในเมื่อฮุบทั้งตึกแถวทั้งบ้านเช่าของพ่อเธอไปเสียหมดอย่างนั้น” น้ำเสียงถามเคืองขุ่นแทน
เคียงดาวส่ายหน้าน้อยๆ “อย่าไปพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเลยพี่ป้อ เขาทำกับดาวกับพ่อไว้แสบเหลือเกิน ถ้าทรัพย์สมบัติพวกนั้นมันจะชดใช้บาปกรรมที่เราเคยทำติดค้างให้เขาแต่ชาติไหนๆหมด ดาวกับพ่อก็ขอกรวดน้ำคว่ำขัน ไม่ขอเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกแล้ว”
ป้อพยักหน้าเนือยๆอย่างเหนื่อยใจแทน นึกเห็นใจเด็กรุ่นน้องหน้าใสที่หล่อนเห็นมาแต่อ้อนแต่ออก
ชีวิตไม่ค่อยสุขสบายนักของลูกกำพร้าแม่แต่แบเบาะอย่างเคียงดาว ต้องมาประสบชะตาวิกฤติเมื่อพ่อของเธอแต่งงานใหม่กับเกสร และหล่อนก็เป็นปลิงตัวสูบเลือดชั้นเยี่ยมที่ทำให้เอานายเดชาแทบหมดสิ้นเนื้อประดาตัว
จากบ้านใหญ่กลางซอย ผู้เป็นเจ้าของบ้านเช่าและตึกแถวในซอยเสรีกว่าครึ่งต้องเปลี่ยนมือไปอยู่กับแม่เกสรศรี รายได้ที่มีจากค่าเช่าหายเหือด บ้านหลังใหญ่โอ่อ่ากลายมาเป็นบ้านเก่าโทรมๆ นายเดชาถึงได้มีแต่โรคภัยที่เกิดจากความอ่อนแอทางจิตใจรุมเร้าจนเกิดโรคทางกายตามมาเมื่อแม่เกสรศรีขอหย่าแล้วไปคว้าผัวหนุ่มมาบำรุงบำเรอข้างกายแทนตาแก่ผิวเหี่ยวย่นที่หมดทั้งน้ำยาและทรัพย์สมบัติ
เรื่องของกิเลสตัณหา...ไม่เข้าใครออกใคร เฮ้อ!
เด็กสาวหน้าใสอนาคตกำลังไปได้สวยจึงต้องมีชีวิตขลุกขลักจากคุณหนู กลายเป็นหนูจริงๆ หนูที่ซุกซอนอยู่กับเศษซากโทรมๆ ต้องดร็อปเรียนลงกลางคันเพื่อออกไปทำงานหาเงินมารักษาอาการป่วยทางกายของบิดา
เจ๊ป้อมองอีกฝ่ายด้วยความเห็นใจ แต่ก็ช่วยเหลือได้ เพียงหยิบยื่นโอกาสในเส้นทางอาชีพของตัวเองให้
ดวงหน้าซีดเผือดฉายยิ้มเจื่อนจาง มือบางพนมมือยกขึ้นไหว้ “ไม่เป็นไรค่ะพี่ป้อ แค่นี้ดาวก็ไม่รู้จะขอบคุณพี่ยังไงแล้ว”
ป้อยกมือรับไหว้อีกฝ่าย ทอดแววตาอย่างเห็นใจเหลือล้น “พี่ก็ช่วยได้เท่านี้”
“เท่านี้ก็ดีเหลือเกินแล้วค่ะ หากมีทางไหนที่ดาวจะหาเงินได้มากขึ้น พี่อย่าลืมแนะนำดาวนะคะ ยังไงพี่ก็กว้างขวางในวงการนี้”
ป้อพยักหน้า ทั้งสงสารและเห็นใจ “จริงๆพี่ไม่อยากให้เธอมาทำอะไรอย่างนี้เลยนะดาว เธอเป็นเด็กดี ใสซื่อบริสุทธิ์ แม้อาชีพนี้จะสุจริตก็จริง แต่คนในเส้นทางนี้ก็ใช่จะมีแต่คนดีๆ เธอจะรอดพ้นปากเหยี่ยวปากกาไปได้ซักแค่ไหนกันก็ไม่รู้ ดูแลตัวเองให้ดีล่ะ พี่เป็นห่วง”
เคียงดาวยิ้มให้กระเทยรุ่นพี่ รู้สึกขอบคุณอย่างเปี่ยมล้น แม้ความช่วยเหลือที่ได้นั่นจะไม่เท่ากับที่เธอต้องการ แต่ในสภาวะวิกฤติของชีวิต มีซักมือที่ยื่นมาช่วยเหลือ แม้เป็นเพียงมือที่มีเรี่ยวแรงเพียงน้อยนิด ก็ดีกว่าสิ้นไร้ไปเสียหมด
“ยังไงดาวคงต้องขอตัวก่อนนะคะ น้าดาโทร.ตามหลายครั้งแล้ว”
ป้อพยักหน้า “แล้วพี่จะไปเยี่ยมอาเดชานะ อย่าท้อเสียก่อนล่ะ พี่เชื่อว่าคนดีอย่างเธอต้องได้ดีแน่ๆดาว”
เคียงดาวยิ้มขอบคุณอีกฝ่าย แม้นึกหาหนทางที่จะได้เงินมาเพื่อผ่าตัดรักษาอาการพ่อไม่ออกในขณะนี้ แต่เธอก็พอมีเงินที่จะพยุงรักษาอาการของบุพการี ไม่ให้แย่ลงไปมากกว่านี้
ร่างอวบอึ๋มแต่ดูอ้อนแอ้นเดินออกจากห้องของป้อผู้จัดการ แล้วตรงออกหลังร้านเพื่อเรียกแท็กซี่จะไปยังโรงพยาบาลที่บิดารักษาตัวอยู่
เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบร่างสูงใหญ่ที่ยืนเหมือนเตร็ดเตร่รออยู่ที่ประตูหลัง เงยหน้าขึ้นมามอง
“เลิกงานแล้วเหรอ?”
คนที่เปิดประตูออกไปสะดุ้งผวา ดวงตากลมดำเบิกโต เงยหน้าขวับขึ้นมามองอย่างตกใจ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ครายยยย