ลิขิตพิษสวาท

ตอนที่ 30 : บทที่ 30 กรรมของคนขี้แกล้ง (100%)

บทที่ 30 กรรมของคนขี้แกล้ง

ข้างฝ่ายรวินันท์กลับไม่ได้รู้เลยว่าสิ่งที่ประธานหนุ่มจอมจู้จี้จุกจิกนั้นพูดออกมาทั้งหมดเป็นเพียงแค่เรื่องโกหกหลอกลวงทั้งเพ เธอได้แต่กัดฟันกรอดพยายามควบคุมอารมณ์ของตนเอาไว้ ไม่โวยวายออกไปให้ขายขี้หน้าประชาชีกลางห้างหรูแห่งนี้ ทั้งที่ในใจนึกอยากจะตะบันหน้าเขาสักตุ้บสองตุ้บให้หายแค้นที่ชายหนุ่มมาออกความเห็นวิพากษ์วิจารณ์งานของเธออย่างเสียๆ หายๆ แบบนี้

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ ถ้าคุณไม่พอใจผลงานของฉันก็ไปจ้างสไตลิสต์คนอื่นเอาสิ ทำไมจะต้องมาว่าฉันด้วย”

“ทำอย่างนั้นได้ที่ไหนล่ะครับ ผมจ่ายเงินให้บริษัทของคุณไปแล้ว คุณก็ควรทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีสิ มีอย่างที่ไหนไล่ลูกค้าไปหาคนอื่นให้ทำแทนแบบนี้”

ธามยังคงแกล้งหญิงสาวไม่เลิก โดยไม่ได้คิดเลยว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นจะเป็นการหักหาญน้ำใจและทำร้ายความรู้สึกของเธอเป็นอันมาก ในที่สุดสไตลิสต์สาวก็ทนข่มความโกรธและความเสียใจเอาไว้ไม่ไหวจนถึงกับโพล่งออกมาทั้งน้ำตา

“ฉันก็ทำดีที่สุดแล้วนี้ แต่คุณเองนั่นแหละที่เอาแต่เถียงแล้วก็เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ฟังความเห็นของฉันบ้างเลย ยังกล้ามาต่อว่าฉันแบบนี้อีก คุณเกลียดอะไรฉันนักหนาเหรอถึงได้ทำแบบนี้ แถมยังทำเรื่อง...”

รวินันท์ปลดปล่อยความรู้สึกกดดันและความอัดอั้นตันใจที่สะสมมาทั้งหมดระเบิดใส่เขาพร้อมน้ำตาที่ไหลพรากอาบสองแก้มเมื่อนึกไปถึงเรื่องต่ำช้าที่สุดที่เขาปฏิบัติต่อเธอราวกับว่าเธอเป็นเครื่องสังเวยความสุขของเขาอย่างนั้น

ท่าทางตีโพยตีพายของหญิงสาวทำให้ประธานบริษัทหนุ่มถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาไม่คิดว่าการแกล้งหยอกเธอเล่นเมื่อครู่จะนำมาซึ่งความผิดหวังและเสียใจให้กับเธอได้มากมายขนาดนี้ เสียงสะอื้นไห้ของสไตลิสต์สาวทำให้ผู้คนที่เดินอยู่ในละแวกนั้นต่างพากันหันมามองและจับจ้องพร้อมด้วยเสียงวิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆ นานา จนคล้ายเหมือนมีกลุ่มคนก่อการจลาจลย่อมๆ ขึ้นมาล้อมรอบตัวเขาและเธอเอาไว้

“คุณวิครับ คือ ผม เอ่อ ผมขอโทษนะที่พูดไม่ดีกับคุณ ผมแค่ล้อเล่นน่ะครับ โธ่! คุณหยุดร้องไห้เสียทีสิ ไม่อายคนอื่นเขาบ้างหรือไงกันน่ะ”

ธามขยับเข้าไปใกล้หญิงสาว พยายามกระซิบบอกเธอให้ลดเสียงลงเพราะคนเริ่มเข้ามามุงดูมากขึ้นแล้ว แต่คล้ายกับว่าสไตลิสต์สาวจะห้ามความรู้สึกตัวเองไว้ไม่ได้อีกต่อไป เธอยังคงสะอื้นไห้จนตัวโยนน้ำตาไหลหลังพรั่งพรูจนใบหน้างามนั้นเปรอะเปื้อนคราบน้ำตาเต็มไปหมด ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงแค่รวบตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา พลางลูบศีรษะเธอเบาๆ คล้ายจะปลอบโยน พร้อมกับกล่าวกับบรรดาไทยมุงฝรั่งมุงทั้งหลายในที่นั้นให้เข้าใจว่าพวกเขาทั้งคู่เป็นเพียงคู่รักที่กำลังทะเลาะกัน จึงทำให้บรรดากลุ่มคนที่แวดล้อมอยู่นั้นค่อยๆ สลายตัวไปแต่โดยดี

“ไม่ต้องร้องแล้วนะครับวิ ผมแค่แกล้งแหย่คุณเท่านั้นเอง เซ้นส์ทางด้านแฟชั่นของคุณไม่ได้แย่ถึงขนาดนั้นหรอกนะ แต่มันเยี่ยมมากจนผมกลัวว่าถ้าเผลอชมไปแล้วคุณจะดีใจจนตัวลอยหนีผมไปต่างหากล่ะ ผมขอโทษนะครับที่พูดจาไม่ดีอย่างนั้นกับคุณ อย่าร้องไห้อีกเลยนะคนเก่งของผม”

ในขณะที่รวินันท์ถูกโอบเข้ามาอยู่ภายในอ้อมแขนแกร่งของชายหนุ่ม สองมือน้อยๆ ของเธอก็พยายามที่จะทุบลงไปบนแผ่นอกของเขาด้วยความคับแค้นใจ ก่อนจะยืนนิ่งร่ำไห้อยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น น่าแปลกที่เธอไม่คิดขัดขืนเมื่อเขาผิดสัจจะในคำพูดด้วยการรั้งตัวเธอเข้ามากอดแบบนี้โดยที่เธอไม่ได้ร้องขอเช่นนี้ แต่กลับรู้สึกว่าจิตใจที่กำลังสับสนและว้าวุ่นค่อยๆ สงบลงได้อย่างน่าประหลาด เมื่อได้รับคำพูดปลอบโยนที่ช่างฟังไพเราะเพราะพริ้งที่สุดเท่าที่เคยได้ยินจากปากของเขามา บวกกับสัมผัสอันแสนอ่อนโยนประดุจดั่งขนนกที่ปลิวไล้ไปตามผิวกายอย่างแผ่วเบา ไม่นานนักหญิงสาวก็เริ่มสงบสติและควบคุมอารมณ์ของตนให้กลับมาอยู่ในสภาพปกติได้ในที่สุด

“ปล่อยได้แล้วน่า ฉันเลิกร้องไห้แล้ว อย่ามาทำเป็นฉวยโอกาสนะ”

เสียงขึ้นจมูกที่ฟังอู้อี้ดังขึ้นมาจากคนในอ้อมกอด ธามจึงค่อยๆ ผละร่างของหญิงสาวออกห่างพลางมองใบหน้างามด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความรู้สึกเสียใจแกมสำนึกผิด มือใหญ่ยกขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนแก้มนุ่มนั้นอย่างเบามือ ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนให้พร้อมกับเอ่ยคำขอโทษอีกครั้ง

“ผมขอโทษครับวิ อย่าโกรธผมเลยนะ”

ต่อ

“พอที เลิกพูดได้แล้ว ฉันเบื่อที่จะฟังคำขอโทษของคุณแล้ว บอกมาเลยดีกว่าว่ายังอยากให้ฉันออกแบบเสื้อผ้าให้คุณอยู่อีกหรือเปล่า ถ้าคุณไม่พอใจฉันจะได้ไปบอกคุณมลว่าให้ส่งสไตลิสต์คนอื่นมาทำแทน”

รวินันท์ยังคงรู้สึกเคืองชายหนุ่มตรงหน้าอยู่บ้างจึงแกล้งพูดตอกกลับไปบ้าง พลางแกล้งวางท่าปั้นปึ่งทำเย็นชาใส่เขาด้วยการถอยห่างจากคนตัวสูงกว่าและยกแขนขึ้นมากอดอกเอาไว้เมินหน้าไปอีกทางคล้ายไม่อยากจะมองหน้าเขา ส่งผลให้คนที่ไปวิพากษ์วิจารณ์คนอื่นก่อนถึงกับหน้าจ๋อยสนิทลงทันทีเมื่อคิดว่าอาจจะไม่มีโอกาสได้พบเธออีกหากมีการเปลี่ยนตัวสไตลิสต์กลางอากาศแบบนี้

“โอเคครับ ไม่พูดขอโทษแล้วก็ได้ ให้คุณเป็นคนออกแบบอย่างเดิมน่ะดีแล้วครับ คุณสไตลิสต์คนสวย”

ประธานหนุ่มยิ้มกว้างจนตาหยีด้วยความดีใจเมื่อแอบเห็นรอยยิ้มพึงพอใจบนใบหน้าด้านข้างของหญิงสาวที่กำลังทำท่าเหมือนแง่งอนใส่เขา แล้วจึงรีบเอ่ยปากพร้อมหยอดคำหวานอย่างประจบประแจงทันทีเพราะกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจไม่ยอมรับทำงานนี้ต่อ

“เชอะ ไม่ต้องมาทำเป็นปากหวานชมฉันอย่างนั้นหรอก เอาอย่างนี้แล้วกันถ้าชุดของดีไซเนอร์พวกนี้ไม่มีชุดไหนที่เตะตาคุณเลยสักชุด ฉันจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ให้เองดีไหม จะได้ตรงตามคอนเซ็ปต์ที่คุณต้องการน่ะ”

สไตลิสต์สาวทำท่าเบะปากอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเป็นฝ่ายเสนอตัวที่จะเริ่มทำชุดเครื่องแต่งกายสำหรับพรีเซ็นเตอร์ที่เหมาะสมกับรถยนต์นวัตกรรมใหม่ล้ำยุคของเขาด้วยสองมือของเธอเอง สร้างความแปลกใจให้กับอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก

“หมายความว่าคุณจะเป็นดีไซเนอร์ออกแบบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาเลยใช่ไหมน่ะ คุณทำได้ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

ใบหน้าฉงนสนเท่ห์กับน้ำเสียงที่ฟังเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อของธามนั้น ทำให้คนที่รับอาสาเป็นดีไซเนอร์จำเป็นถึงกับหันไปค้อนขวับให้เขาทีหนึ่ง พลางอธิบายที่มาที่ไปของความสามารถและพรสวรรค์ของตัวเองที่ซ่อนอยู่ให้เขาฟัง

“ทำไมคุณถึงคิดว่าคนอย่างฉันจะทำไมได้ล่ะ ฉันก็เรียนจบสาขาการออกแบบเสื้อผ้ามาเหมือนพวกดีไซเนอร์ชื่อดังพวกนั้นเหมือนกันนะ จะต่างกันก็ตรงที่ฉันได้งานเป็นสไตลิสต์ก่อนที่จะมีโอกาสได้ออกแบบเสื้อผ้าของตัวเองก็เท่านั้นแหละ”

หลังจากที่ได้ฟังเรื่องเล่าของสไตลิสต์สาวมาได้พักใหญ่ ธามจึงเอ่ยปากชวนหญิงสาวไปหาที่นั่งพูดคุยและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องอาชีพและความใฝ่ฝันของทั้งคู่ พลางชี้มือไปยังคอฟฟี่ช็อปแห่งหนึ่งซึ่งเป็นแฟรนไชส์ร้านกาแฟชื่อดังจากต่างประเทศที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขายืนอยู่นั้น

“เราไปหาที่นั่งพักดื่มกาแฟสักหน่อยดีไหมครับ”

ต่อ

“ตายล่ะ นี่ห้าโมงกว่าแล้วเหรอ ฉันว่าเรากลับกันเลยดีกว่านะคะ เดี๋ยววัฐก็จะมารับฉันแล้ว ยังไงคุณก็ตกลงที่จะให้ฉันเป็นคนออกแบบเสื้อผ้าขึ้นมาใหม่เองทั้งหมดอยู่แล้วนี่ ฉันคงต้องขอเวลากลับไปศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับรถทั้งสามรุ่นของคุณเสียหน่อย จะได้มีไอเดียมาออกแบบชุดอย่างที่คุณต้องการได้ แบบนี้โอเคไหมคะ”

แม้ว่ารวินันท์จะรู้สึกสนุกสนานเพลิดเพลินกับการแลกเปลี่ยนประสบการณ์และร่วมแบ่งปันเรื่องราวความทรงจำที่เกิดขึ้นในอดีตตั้งแต่อดีตมาจนถึงปัจจุบันจนแทบจะลืมความบาดหมางที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอเมื่อครู่นี้ไปเสียสนิท แต่เมื่อมองนาฬิกาแบบกำไลสีพิ้งก์โกลด์บนข้อมือของตนและพบว่าเวลาล่วงเลยมาแค่ไหนแล้ว เธอจึงรบเร้าให้ชายหนุ่มพาเธอกลับไปส่งที่ออฟฟิศของเขาเหมือนเดิม เพื่อที่จะได้เรียกให้ภวัฐมารับเธอกลับเพราะใกล้จะได้เวลาเลิกงานเต็มทีแล้ว

“แต่ว่าเรายังคุยกันไม่จบเลยนี่ครับ อีกอย่างผมก็ชักจะเริ่มง่วงขึ้นมานิดหน่อยแล้วด้วย ถ้าขับรถไปตอนนี้ดีไม่ดีเกิดหลับในระหว่างขับรถขึ้นมาจะทำยังไงล่ะครับ น่านะ เดี๋ยวผมเลี้ยงเองคุณอยากสั่งอะไรก็เชิญตามสบายนะครับ”

ท่าทางที่ดูร้อนรนอยากจะกลับเสียให้ได้ของสไตลิสต์สาวทำให้ธามแอบรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อยเมื่อรู้ดีว่าเธออยากจะรีบกลับไปหาชายหนุ่มคนรัก จึงทำท่าอิดออดเหมือนไม่อยากรีบกลับไปไหน และรีบยกข้ออ้างมากมายขึ้นมาพร้อมทั้งแกล้งแสดงท่าทางเหมือนหาวออกมาติดๆ กันหลายครั้งเพื่อหลอกให้หญิงสาวหลงเชื่อว่าเขากำลังรู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ  เพื่อจะได้ยืดเวลาที่อยู่กับเธอเพียงสองต่อสองตามลำพังแบบนี้ออกไปอีกสักหน่อย สักสิบหรือยี่สิบนาทีก็ยังดี

“ฉันไม่ง่วงนี่นา ขืนกินกาแฟเข้าไปตอนนี้ คืนนี้ก็ไม่ต้องหลับต้องนอนกันพอดีน่ะ เอาอย่างนี้เดี๋ยวฉันกลับแท็กซี่เองก็ได้ คุณก็อยู่นั่งทานกาแฟของคุณไปแล้วกัน ขอตัวก่อนนะคะ”

รวินันท์รีบปฏิเสธทันที เธอกลัวว่าเขาจะมัวแต่นั่งอ้อยอิ่งละเมียดละไมจิบกาแฟหอมกรุ่นจนทำให้เธอต้องกลับช้ากว่าเดิม แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ยังคงพยายามเซ้าซี้เหมือนจะตื๊อเธอให้ยอมไปนั่งดื่มกาแฟกับเขาให้ได้

“เดี๋ยวสิครับวิ เรามากันสองคนนะ ใจคอคุณจะเดินดุ่มๆ กลับไป แล้วทิ้งให้เพื่อนร่วมงานอย่างผมต้องมานั่งดื่มกาแฟคนเดียวเลยเหรอ ใจร้ายจังเลยนะครับ แบบนี้ผมก็เหงาแย่สิ”

ประธานหนุ่มแกล้งตีหน้าเศร้า ในใจยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะชวนเธอไปนั่งดื่มกาแฟที่ร้านด้วยกันให้ได้

ใบหน้าผิดหวังของธาม ทำให้สไตลิสต์สาวถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่อย่างเอือมระอา ใครก็ตามที่เคยกล่าวเอาไว้ว่าผู้ชายแกล้งทำเป็นใช้มารยามาล่อหลอกให้คนอื่นตายใจเหมือนอย่างผู้หญิงไม่เป็น เธออยากจะเถียงขาดใจให้รู้กันไปเลยว่าไม่จริง ก็ดูอย่างชายหนุ่มตรงหน้าของเธอคนนี้สิ คิดว่าตัวเองเล่นละครตบตาได้แนบเนียนถึงขนาดที่เธอไม่รู้เลยหรือไงว่าเขาแกล้งทำ แต่ก็ยอมเล่นไปตามน้ำ

“ก็ได้ ถ้างั้นฉันจะไปเป็นเพื่อนคุณ แต่ว่าเราจะไม่นั่งที่ร้านหรอกนะ ถ้าคุณอยากดื่มกาแฟหรือหาอะไรรองท้องสักหน่อย ก็ซื้อแบบเทคอะเวย์แล้วกัน”

หญิงสาวบอกกับอีกฝ่าย ก่อนจะก้าวฉับๆ เดินนำไปก่อนจนชายกระโปรงผ้าชีฟองสีขาวสะบัดพลิ้วไหวไปตามแรง ทำเอาคนที่เป็นฝ่ายชวนเมื่อครู่ถึงกับงุนงงและรีบจ้ำอ้าวตามไปแทบไม่ทัน โชคดีที่ช่วงขาของเขาค่อนข้างยาว ก้าวเพียงไม่ทันไรก็สามารถเดินตามเธอได้ทัน

ต่อ

ทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ซึ่งมีเบเกอร์รี่หน้าตาน่ารับประทานวางเรียงกันอยู่ในตู้กระจก คนที่บอกว่าไม่อยากมาตั้งแต่ทีแรกพอได้เห็นขนมทั้งหลายเหล่านั้นวางละลานตาจนเลือกไม่ถูกว่าจะสั่งชิ้นไหน ก็เอาแต่ชี้มือสั่งพนักงานให้หยิบเอาๆ จนได้ทั้งพายและขนมปังชนิดต่างๆ มาถุงใหญ่ราวกับว่าจะเอาไปแจกคนทั้งร้านได้

ในขณะที่คนต้นคิดชักชวนให้มาอย่างธามกลับสั่งเพียงแค่เอสเปรสโซร้อนแก้วหนึ่งเท่านั้น ชายหนุ่มทำตาโตมองหญิงสาวเอื้อมมือไปรับขนมถุงโตจากพนักงานมาถือเอาไว้ ก่อนจะหันกลับมาหาเขาแล้วเอ่ยเสียงใส

“เห็นคุณบอกว่าจะเป็นเจ้ามือเลี้ยง ถ้างั้นช่วยจ่ายเงินให้ด้วยนะคะ...ท่านประธาน”

รวินันท์ยิ้มอย่างชอบใจกับสีหน้าอึ้งระคนทึ่งไปของอีกฝ่าย เมื่อได้เห็นเธอสิ่งที่อยู่ในมือของเธอ หญิงสาวแกล้งหลิ่วตาคล้ายจะยั่วเย้าให้เขาพลางเอ่ยอย่างล้อเลียน ทำเอาคนที่รับอาสาเป็นเจ้ามือถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อนึกไม่ถึงว่าจะถูกหญิงสาวแก้เผ็ดเขาเข้าให้แล้ว

หลังจากที่ทั้งคู่กลับออกมาจากศูนย์การค้าก็ต้องมาเผชิญกับสิ่งที่เป็นเสมือนกิจวัตรประจำวันของชาวกรุงเทพมหานคร ที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นเมืองที่มีรถติดมากเป็นอันดับต้นๆ ของโลกโดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงเวลาเร่งด่วนหลังเลิกงานของเย็นวันศุกร์สิ้นเดือนเช่นนี้ บนถนนจึงเต็มไปด้วยรถรามากมายที่มารวมกันอยู่ในสภาพการจราจรที่แออัดจนรถแต่ละคันแทบไม่สามารถขยับเคลื่อนไปได้ไกลเกินกว่าห้าเมตรในทุกๆ รอบจังหวะสัญญาณไฟเขียว เช่นเดียวกับรถสปอร์ตสีแดงเพลิงของธามที่ยังคงจอดนิ่งสนิทอยู่บนถนนหกเลนที่แปรสภาพเป็นลานจอดรถขนาดมหึมาไปแล้ว

สายลมจากเครื่องปรับอากาศที่พัดมาเบาๆ แต่ทำให้ห้องโดยสารที่ค่อนข้างคับแคบนั้นเย็นฉ่ำชื่นใจแม้ว่าอากาศภายนอกรถจะร้อนอบอ้าวเพียงไรก็ตาม เสียงเพลงแจ็สหวานๆ ที่แว่วดังมาจากเครื่องเสียงชั้นดี ทำให้เปลือกตาของรวินันท์ชักเริ่มหนักอึ้งขึ้นทุกที เธอพยายามปลุกตัวเองไม่ให้หลับและฝืนที่จะปรือตาขึ้นมาด้วยยังรู้สึกไม่ไว้ใจสารถีหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้างเท่าไรนัก กลัวว่าเขาอาจจะทำมิดีมิร้ายกับเธอหากเผลอหลับไป จึงกอดกระชับถุงขนมใบโตแนบอกคิดว่าอย่างน้อยก็ช่วยป้องกันสายตาลวนลามจากชายหนุ่มได้บ้างไม่มากก็น้อย

แม้ว่าควันสีขาวจางๆ จากกาแฟเอสเปรสโซในถ้วยกระดาษของธามที่วางอยู่ตรงคอนโซลกลางด้านหลังคันเกียร์จะยังคงส่งกลิ่นหอมกรุ่นอบอวลไปทั้งรถ แต่เพราะความเหนื่อยล้าที่ต้องเดินลากขาติดตามประธานหนุ่มต้อยๆ อีกทั้งเมื่อคืนนอนไม่พอก็ต้องตื่นมาทำงานแต่เช้าแล้ว ทำให้หญิงสาวทนต่อความง่วงงุนนั้นไม่ได้ และผล็อยหลับซบไปกับสายคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างรวดเร็ว

เมื่อชายหนุ่มเจ้าของรถคันงามสังเกตว่าเสียงบ่นอุบของหญิงสาวเมื่อต้องมาผจญกับรถราที่ติดขัดราวกับเป็นแพขนานยนต์ยาวเหยียดไม่ขยับไปไหนเงียบลงไป เขาจึงหันมามองอย่างสงสัยและต้องอมยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อพบว่าคนที่บอกว่าไม่ง่วงเมื่อก่อนหน้านี้ กำลังหลับสนิทคอพับคออ่อนอยู่บนเก้าอี้ด้านข้างคนขับ ธามลอบมองใบหน้างามที่นั่งข้างกายเขาแทบไม่วางตา ทั้งหลงในรูปโฉมอันงดงามของหญิงสาว ทั้งหลงใหลในเสน่ห์อันเย้ายวนและชวนให้ค้นหาว่าคนอย่างเธอจะปล่อยไม้เด็ดอะไรออกมาให้เขาได้รู้สึกแปลกประหลาดใจอีก ชายหนุ่มมองวงหน้าขาวเนียนใสนั้นอยู่นาน กระทั่งเลื่อนสายตาลงมายังขนมถุงใหญ่ที่อยู่ในอ้อมกอดของสไตลิสต์สาว และนั่นจึงเหมือนจุดประกายความขบขันในความรู้สึกของชายหนุ่ม จนทำให้เขาเผลออดหัวเราะออกมาไม่ได้ เมื่อท่าทางของเธอในตอนนี้ไม่แตกต่างอะไรกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่กำลังกอดถุงขนมที่ได้รับมาด้วยท่าทางหวงแหนไม่ยอมปล่อยอย่างไรอย่างนั้น

ธามสังเกตเห็นว่าหญิงสาวดูจะตัวสั่นนิดๆ อีกทั้งเส้นขนบนแขนพากันลุกชันคล้ายกับว่าเธอจะหนาว เขาจึงปรับลดอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศลง พร้อมกับถอดเสื้อสูทตัวนอกของเขาออกมาคลุมให้เธอแทนผ้าห่ม แล้วขับรถไปอมยิ้มไปแต่ไม่วายแอบหันมามองหน้าคนหลับเป็นระยะ พลางนึกคิดไปถึงวันแรกที่ทั้งคู่ได้พบกัน เรื่องราวต่างๆ มากมายเกิดขึ้นในช่วงเวลาอันแสนสั้นและรวดเร็วเกินกว่าที่ชายหนุ่มจะทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหัวใจที่เคยแห้งแล้งเหมือนผืนดินแตกระแหงที่ขาดน้ำมานานกำลังค่อยๆ ซึมซับความชุ่มฉ่ำของหยาดน้ำทิพย์จากสรวงสวรรค์ให้รู้สึกสดชื่นเย็นฉ่ำในอุราขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ติดตามตอนต่อไปได้ในเร็วๆ นี้ค่ะ