ลิขิตพิษสวาท

ตอนที่ 22 : บทที่ 22 แผนลอบกัด... (100%)

บทที่ 22 แผนลอบกัด

รวินันท์ค่อยๆ เดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ก่อนที่เธอจะย่อตัวลงแล้วหลับหูหลับตาควานมือสะเปะสะปะไปล้วงเอาเจ้าโทรศัพท์เครื่องจิ๋วของตนในกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มอย่างรีบเร่ง เพราะเกรงว่าเวลาที่ได้ตกลงกับเขาไว้จะหมดลงเสียก่อน และอีกเหตุผลหนึ่งเป็นเพราะหัวใจของเธอที่เอาแต่สั่นรัวราวกับมีใครเอากลองสะบัดชัยมากระหน่ำตีอยู่ในอกด้านซ้าย เมื่อได้เห็นร่างเกือบเปลือยท่อนบนของผู้ชายต่อหน้าต่อตาในระยะประชิด แม้ว่าภาพที่แสนคุ้นตานี้เธอจะเคยเห็นมันมาครั้งหนึ่งแล้วก็ตาม

“โอ๊ะ! พี่สาว จับอะไรครับนั่น แน่ใจเหรอว่าเป็นโทรศัพท์มือถือของพี่น่ะ ผมว่ามันไม่ใช่นะ”

เมื่อธามรู้สึกว่าหญิงสาวที่กำลังควานมือลงไปในกระเป๋ากางเกงของเขา กำลังจะหยิบของๆ เธอไปได้แล้ว ชายหนุ่มจึงแกล้งร้องอุทานเสียงหลง พลางเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ชิดริมใบหูของหญิงสาว แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเส่าเพื่อหวังจะให้มือเล็กนั้นหยุดชะงักไป แล้วก็ได้ผลเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามความคาดหมายของคนเจ้าเล่ห์ไม่มีผิดเพี้ยน

“ว้าย! ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะจับอะไรของคุณเลยนะ”

เมื่อได้ยินคนที่นอนอยู่เอ่ยขึ้นมาดังนั้น รวินันท์ก็ถึงกับร้องอุทานอย่างตกใจ พลางรีบชักมือตัวเองกลับออกมาแล้วเบี่ยงหน้าหลบไปอีกทาง ดวงตาคมหลับตาปี๋และรีบถูมือเข้ากับชายกระโปรงอย่างลวกๆ คล้ายกับว่ามือเล็กนั้นเพิ่งสัมผัสถูกของร้อนมาก็ไม่ปาน หญิงสาวรู้สึกว่าสองแก้มร้อนจัดจนแทบไหม้เพราะคิดไปว่าตนคงไปสัมผัสถูกอวัยวะใต้ร่มผ้าของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง ทั้งที่ตอนแรกมั่นใจว่ามันคืออุปกรณ์สื่อสารเครื่องเล็กของเธอชัดๆ

ธามแอบลืมตามองคนที่นั่งยองๆ อยู่ข้างโซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะคลี่ยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ พลางหัวเราะในลำคอเบาๆ ที่คำพูดของเขาส่งผลให้หญิงสาวหลงเชื่อตนสนิท และออกอาการขวยเขินจนสองแก้มแดงปลั่งลามไปจนถึงใบหู

‘น่ารัก’

คำๆ หนึ่งคำผุดขึ้นมาในความคิดของชายหนุ่ม ถึงแม้ว่าเพลย์บอยตัวเอ้อย่างเขาจะเคยผ่านสาวสวยมามากมาย แต่ไม่เคยมีใครที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นโครมคราม รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กหนุ่มแรกรุ่นที่ตื่นเต้นยามเมื่อได้แอบลอบมองใบหน้าของเธอตอนเผลอแบบนี้เลยสักครั้ง ด้วยเพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ที่ดาหน้ากันเข้ามาหาเขาล้วนแล้วแต่เป็นสาวเจนจัดกร้านโลก หรือหากเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ก็เพียงแค่ร่างกายของเจ้าหล่อนเท่านั้น หาใช่ความคิดและจิตใจอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเฉกเช่นคนตรงหน้านี้ไม่

เพราะอย่างนี้หรือเปล่านะ เขาถึงรู้สึกว่าเธอแตกต่างไปจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยรู้จักมาก่อน คนที่ชอบทำปากเก่งอวดดีให้เขาต้องหัวปั่นและอดโมโหอยู่เรื่อยไม่ได้ กำลังค่อยคืบคลานเข้ามาปั่นป่วนหัวใจที่ตายด้านมานานของเขาทีละน้อย ธามยกแขนแกร่งขึ้นมาพลางมองไปที่นาฬิกาข้อมือเรือนทองยี่ห้อหรู ก่อนจะเอ่ยเสียงก้องกังวานไปทั้งห้อง

“หมดเวลาห้านาทีสำหรับเกมสนุกๆ ของเราแล้วครับคุณพี่สาว ต่อไปนี้เป็นของจริงแล้วล่ะ”

ประโยคแรกของชายหนุ่ม ทำให้คนที่ยังนั่งกองอยู่กับพื้น ถึงกับถอนหายใจยาวอย่างปลงตกกับชีวิตที่มีแนวโน้มว่าจะวุ่นวายไปอีกหลายสัปดาห์ต่อจากนี้ แต่ครั้นได้ยินประโยคถัดมา รวินันท์ก็ถึงกับหูผึ่ง เงยหน้าขึ้นมามองคนพูดด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ เพราะเคยถูกหลอกด้วยประโยคอะไรที่คล้ายๆกันแบบนี้มาแล้วหนหนึ่ง

“ของจริงอะไร พูดมาให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ”

ไวเท่าความคิดเมื่อหญิงสาวได้เห็นแววตาพราวระยับของคนตรงหน้าที่มองมายังเธอพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างจงใจ สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกราวกับตัวเองเป็นลูกกวางตัวน้อยที่กำลังตกอยู่ในอุ้งมือของสิงโตเจ้าป่าอย่างไรอย่างนั้น ร่างบางกระถดถอยหลังหมายจะหนีให้ห่างจากระยะเงื้อมมือของคนที่นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา แต่ก็ช้ากว่ามือใหญ่ที่ยื่นออกมายื้อยุดไหล่ทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ เขายันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วยกเอาร่างบอบบางของเธอปลิวขึ้นมาจากพื้นแล้ววางลงบนพื้นที่ว่างข้างกายบนโซฟาตัวเดียวกันอย่างรวดเร็วจนคนถูกอุ้มไม่ทันตั้งตัวและผวาล้มลงมาทับร่างแกร่งเต็มแรง

“เกมสนุกๆ สำหรับเด็กจบไปแล้วครับ ต่อไปน้องชายคนนี้จะสอนให้คุณพี่สาวได้รู้จักการเล่มเกมสนุกๆ แบบผู้ใหญ่บ้างนะ คราวก่อนมันเป็นแค่เบสิก แต่วันนี้ผมจะสอนเทคนิคอื่นๆ เอาไว้เผื่อว่าอยากจะไปลองเล่นกับแฟนหนุ่มของคุณดูบ้างไงครับ”

ธามเอ่ยอย่างกระซิบ พร้อมกับคลี่ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตารียาวสีดำสนิทพิศมองคนที่ล้มลงมานอนพังพาบอยู่บนร่างของเขาพยายามยันแขนทั้งสองไว้กับแผ่นอกกว้างเพื่อที่จะลุกขึ้นหนีด้วยท่าทางทุลักทุเลอย่างไม่วางตา

“ไม่ ฉันจะไม่เล่นเกมงี่เง่าบ้าบออะไรของคุณอีกแล้ว ปล่อยฉันไปเดี๋ยว...”

รวินันท์ร้องโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง สองมือก็พยายามที่จะทุบตีลงไปบนแผ่นอกขาวราวผู้หญิงนั้นแรงๆ เพื่อให้วงแขนแกร่งที่ค่อยๆ โอบรัดร่างของเธอให้เข้าไปใกล้คนที่นอนอยู่ด้านล่างทีละนิดนั้นคลายออกเสียที เธอจะได้ดิ้นหนีหลุดจากเงื้อมมือของเด็กชายจอมเอาเปรียบในร่างของคนตัวโตนี้ไปได้อย่างปลอดภัย แต่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเลยสักนิด ยิ่งเธอพยายามดิ้นหนีเท่าไร ก็ยิ่งเหมือนเร่งเร้าให้วงแขนนั้นโอบกระชับมากยิ่งขึ้น

เสียงสูงปรี๊ดของหญิงสาวดังเข้ามาในหูของธามจนเขารู้สึกว่าเสียงนั้นช่างแหลมบาดแก้วหูยิ่งนัก ชายหนุ่มจึงจัดการเก็บเสียงน่ารำคาญนั้นไว้ด้วยเรียวปากของตนอย่างรวดเร็ว จุมพิตเพียงแผ่วเบาแต่ได้ผลชะงัดนักเมื่อเสียงโวยวายเมื่อครู่ ถูกกลืนหายไปในอากาศเหลือเพียงเสียงอู้อี้ที่ยังคงดังอยู่ในลำคอของหญิงสาวเท่านั้น

จากทีแรกที่ชายหนุ่มคิดเพียงแค่ว่าจะสั่งสอนให้คนปากกล้ารู้สึกสำนึกในความอวดเก่งของตนเท่านั้น แต่เพียงริมฝีปากของเขาได้ทาบทับลงบนริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบไว้ด้วยลิปกลอสวาวใสกลิ่นผลไม้ที่ชุ่มฉ่ำ ก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนตกอยู่ในมนต์เสน่ห์ของหญิงสาว จุมพิตบางเบาแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนเมื่อเธอตอบรับสัมผัสของเขาอย่างโหยหา กลายเป็นว่าคนที่ตั้งใจจะแกล้งกลับตกหลุมพรางเข้าเสียเองเมื่อเผลอลุ่มหลงไปกับรสจูบอันแสนเย้ายวนจนยากจะถอนตัวได้ ก็ใครใช้ให้เรียวปากของเธอช่างแสนอบอุ่นนุ่มนวลซ้ำยังหวานล้ำซาบซ่านอย่างนี้กันเล่า พอเขาลองได้ชิมคำแรกก็เกิดติดใจจนไม่อาจหยุดยั้งได้และอยากแทรกลิ้นร้อนของตนเข้าไปหมายจะควานหาความหอมหวานที่ซ่อนเร้นภายในมากขึ้นอย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่

    ตอนที่ตัดออกไปนี้สามารถอ่านได้ในเว็บไซต์สถาพรบุ๊คส์นะคะ  

ติดตามตอนต่อไปได้เร็วๆ นี้ค่ะ