ลิขิตพิษสวาท

ตอนที่ 13 : บทที่ 13 ทีใครทีมัน...

บทที่ 13 ทีใครทีมัน

    ตอนที่ตัดออกไปนี้สามารถอ่านได้ในเว็บไซต์สถาพรบุ๊คส์นะคะ             

                เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของรวินันท์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและยาวนานอยู่ภายในห้องพักของเธอที่คอนโดมิเนี่ยมหรูระดับสี่ดาวริมแม่น้ำเจ้าพระยา บนหน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังสั่นครืดๆ อยู่เหนือโต๊ะเครื่องแป้งนั้น ปรากฏเป็นภาพของชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง

ภวัฐรู้สึกกระวนกระวายเป็นอย่างมากหลังจากที่เขากลับจากการวิ่งออกกำลังกายยามเช้าและไปเคาะประตูห้องของหญิงสาวเพื่อปลุกเธอไปทำงานตอนเช้าตามปกติ ทว่า เช้านี้กลับไม่มีเสียงขานรับอย่างงัวเงียของเธอตอบกลับมาเช่นทุกครั้ง ทีแรกเขาคิดว่าเธออาจจะตื่นตั้งแต่เช้าแล้วและออกไปวิ่งจ๊อกกิ้งที่สวนสาธารณะข้างอาคารที่พักอาศัยเหมือนอย่างเมื่อหลายวันก่อน จึงลองต่อโทรศัพท์เข้ามือถือของเธอดู แต่เขากลับพบว่าเสียงนั้นดังแว่วออกมาจากห้องของรวินันท์นั่นเอง แม้ชายหนุ่มจะค่อยคลายความกังวลลงไปบ้างเพราะรับรู้ได้ว่าเธอไม่ได้หายไปไหน แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้เมื่อเขาพยายามติดต่อแฟนสาวหลายครั้งแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าฝ่ายนั้นจะกดรับสายของเขาเสียที

“หรือว่าวิจะไม่สบายจริงๆ ล่ะเนี่ย”

ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง แล้วนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนแฟนสาวบอกว่าเธอมีอาการปวดหัว ครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้ จึงขอตัวเข้านอนเร็วกว่าปกติ บางทีเมื่อคืนเธอคงจะรับประทานยาเข้าไป เลยอาจจะยังหลับสนิทอยู่เพราะยายังไม่หมดฤทธิ์ก็เป็นได้ เขาเองก็เคยเป็นเหมือนกันเวลาที่รับประทานยาแก้หวัดเข้าไปแล้วเผลอนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวไปเกือบครึ่งค่อนวัน รู้สึกตัวตื่นมาอีกทีก็พบว่าเป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว

ภวัฐจึงตัดสินใจกดวางสายเพราะเกรงว่าตนจะไปรบกวนการพักผ่อนของหญิงสาว และเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเองหยิบกระดาษกับปากกามาขีดเขียนข้อความเอาไว้และเลือกที่จะทำแบบเดียวกับรวินันท์เหมือนกับเมื่อคืนก่อนที่เธอเขียนบอกเขาเรื่องรถยนต์หลังกลับจากไปเยี่ยมมารดาของเธอแล้ว

เขาสอดกระดาษแผ่นน้อยผ่านเข้าไปยังช่องแคบๆ ใต้บานประตูแทนการส่งข้อความผ่านทางโทรศัพท์มือถือเพราะกลัวว่าเสียงตอบรับว่ามีข้อความนั้นจะดังขึ้นและปลุกให้หญิงสาวต้องตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะกลับเข้าห้องของตัวเองไปอีกครั้งเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายเป็นชุดทำงาน เขาเปิดประตูออกมามองบานประตูห้องหมายเลข 1504 นั้นอีกครั้งด้วยสายตาห่วงใย ก่อนจะทอดถอนหายใจเมื่อรู้สึกหงอยเหงาที่เช้าวันนี้ต้องไปที่ออฟฟิซแต่เพียงลำพัง

ติดตามตอนต่อไปได้เร็วๆ นี้ค่ะ