ซาตานร้ายสอนรัก // วางจำหน่ายแล้ว

ลำดับตอนที่ #4 : ลักพาตัว (รีไรท์)

         “น้องนัทบ้านอยู่ไหนครับ ? ”

เขาถามขณะจูงมือนุ่มของกระต่ายน้อยให้เดินตามและพยายามเดินไปยังลานจอดรถแบบอ้อยอิ่งที่สุด

“อยู่รังสิตค่ะ”

“อยู่กับที่บ้านหรือครับ ? ”

“เปล่าค่ะ นัทอยู่คอนโดที่ซื้อไว้ อยู่คนเดียวค่ะ”

“แล้วพี่วีร์ถามทำไมหรือคะ ? ” เธอเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย

“อ๋อ ไม่มีอะไรครับ พี่แค่กลัวว่าคนที่บ้านของน้องนัทจะเป็นห่วงที่กลับบ้านดึกหรือเปล่า”

“อ๋อค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ว่าเดี๋ยวเราแวะหาอะไรทานกันก่อนนะครับ พี่วีร์หิวมากเลย”

วีรภาพพูดแบบมัดมือชกพลางกดปุ่มสตาร์ทรถ ก่อนจะขับเคลื่อนรถออกจากลานจอดรถที่เงียบสนิทเพราะห้างเริ่มปิดแล้ว

“ได้ค่ะพี่วีร์นัทสบายๆยังไงก็ได้” เธอยิ้ม

“ถ้ากลับเช้า ยังสบายอยู่ไหมครับ?” หมาจิ้งจอกเริ่มหางโผล่พูดหยอกเย้าเหยื่อสาว

“เอ๋ ? พี่วีร์หมายความว่าไงคะ ? ” ตากลมโตมองปริบๆไม่เข้าใจ

“ฮะ ฮะ พี่พูดเล่นครับไม่มีอะไรหรอกครับ” เขารีบพูดปฏิเสธหัวเราะแก้เก้อ

นักธุรกิจหนุ่มขับรถคันหรูพานักเขียนสาวมาทานอาหารที่ร้านอาหารทะเลชื่อดัง ในเรื่องของความอร่อยด้านอาหารทะเลอบ และบริการรวดเร็วแห่งหนึ่งย่านถนนเลียบทางด่วนเอกมัย รามอินทราในช่วงดึกแล้วแต่ยังมีลูกค้าแวะเวียน หมุนเปลี่ยนกันเข้ามาไม่ขาดสายแสดงถึงเม็ดเงินก้อนโตที่ทางร้านจะได้เป็นกอบเป็นกำสวนกับสภาวะเศรษฐกิจอย่างเช่นปัจจุบันนี้

เด็กรับรถวิ่งมาบริการทันทีที่รถจอดสนิทเขาเปิดประตูโค้งตัวให้บริการอย่างนอบน้อมจนเธอรู้สึกเขินแทน ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญพาไปส่งทางเข้าด้านในร้าน

ร่างเพรียวบางผิวขาวใสดุจน้ำนมบวกกับใบหน้าหวานจิ้มลิ้มของณัชชาเด่นสะดุดตาทันที เมื่อเดินเข้ามาในร้านอาหารมีสายตาหนุ่มน้อยใหญ่มองตามด้วยความชื่นชมอยากจะเข้ามาพูดคุยด้วย จนวีรภาพออกอาการหน้าตึงด้วยความหึงหวงแขนแกร่งถือวิสาสะดึงเอวบางมาโอบแน่นแสดงความเป็นเจ้าของทันที

“อุ้ย” ร่างบางอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นเขาดึงตัวเธอมาโอบ

“ร้านนี้อาหารอร่อยมาก”

เขาพูดเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ยังโอบเอวบางแน่นเดินพานักเขียนสาวไปทางที่พนักงานจัดให้

“นัทยังไม่เคยมาทานเลยค่ะ” เธอเอ่ยแบบงงๆกับเหตุการณ์เมื่อครู่พลางเปิดเมนูไปมาเพราะไม่รู้จะสั่งอะไรกับรายการอาหารที่ละลานตาไปหมด จึงปล่อยให้ชายหนุ่มเป็นคนจัดการทั้งหมด

“งั้นก็ต้องลองทานเยอะๆแล้วล่ะครับ ที่นี่ปลากะพงทอดราดน้ำปลาอร่อยมาก กุ้งอบวุ้นเส้นก็อร่อย หอยแมลงภู่อบหม้อดินก็หวานอร่อย อย่างอื่นก็อร่อยนะ” เขาชมระหว่างที่รออาหารที่สั่งไปแล้วมาเสิร์ฟ

“พี่วีร์พาสาวมาทานบ่อยสิคะ ถึงได้ชำนาญจัง” เธอพูดดักคอ

“น้องนัทเป็นคนแรกครับ” แล้วใครจะบอกว่าพาสาวมาทานบ่อยล่ะวีรภาพคิดในใจ

พนักงานเสิร์ฟนำน้ำจิ้มซีฟู๊ดมาบริการเป็นอย่างแรกตามด้วยน้ำเย็นเจี๊ยบ

อาหารจานแรกเป็นกุ้งอบวุ้นเส้นที่เขาสั่งเพิ่มวุ้นเส้นเป็นพิเศษ หอยแมลงภู่อบหม้อดิน ตามด้วยปลากะพงราดน้ำปลาตามลำดับ

“เวลาทานเราต้องเอาวุ้นเส้นราดด้วยน้ำจิ้มซีฟู๊ดแบบนี้ รสแซบอร่อยมากลองดูนะครับ”

เขาจัดแจงตักวุ้นเส้นใส่จานราดด้วยน้ำจิ้มให้หญิงสาว และจัดการแกะกุ้งให้อย่างคล่องแคล่วจนเธอรู้สึกเกรงใจจนต้องเอ่ยว่า

“พี่วีร์ทานเถอะค่ะเดี๋ยวนัทแกะเองได้”

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวมือสวยๆเละหมด”

“แต่มือพี่จะเละนะคะ”

“พี่เต็มใจครับ”

คนตัวใหญ่เพียรเอาอกเอาใจคนตัวเล็กไม่หยุด อาหารพร่องจนหมดตามด้วยของหวาน เธอเจริญอาหารจนอิ่มตื้อ ด้วยที่วีรภาพคะยั้นคะยอเอาใจตักอาหารให้เธอลองทุกจาน ทุกชนิดที่เขาสั่งมาจนเธอเองต้องปรามว่าไม่ไหว เวลาล่วงผ่านไปอย่างเชื่องช้าเที่ยงคืนรถคันหรูของทั้งคู่ถึงเคลื่อนตัวออกจากร้านอาหาร

“น้องนัทนอนหลับก็ได้นะครับถึงแล้วพี่วีร์จะปลุก” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอบอุ่นเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มหาวจนตาเริ่มปรือ

“เกรงใจพี่วีร์จังค่ะแต่ช่วงนี้นัทเขียนนิยายดึกมากเพราะต้องรีบปิดต้นฉบับขอพักสายตาสักแปบนะคะ”

“ตามสบายครับถึงแล้วเดี๋ยวพี่ปลุกเอง”

หมาจิ้งจอกหนุ่มลอบยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อเห็นว่ากระต่ายอวบเริ่มไว้ใจเขาแล้ว แผนการง่ายเหลือเกินเขาคิด ก่อนจะขับรถทะยานขึ้นทางด่วนรามอินทรามุ่งสู่ถนนใหญ่เส้นหลักเพื่อออกนอกตัวเมืองทันทีโดยไม่ลืมหยิบมือถือของเขามาปิดและไม่ลืมที่จะหยิบมือถือเครื่องจิ๋วของกระต่ายน้อยมาปิดด้วยก่อนที่เขาจะแอบโยนใส่แก๊ะรถ

รถเบ็นซ์สปอร์ตคันหรู ของนักธุรกิจหนุ่มขับมุ่งสู่ถนนนอกเมืองจริงแต่ไม่ใช่ไปรังสิต

เขาตบเกียร์เร่งสปีด เบนรถออกไปทางจังหวัดสมุทรสาครเพื่อมุ่งตรงสู่ทะเลหัวหิน จังหวัดเพชรบุรี คนตัวโตหันไปยิ้มชำเรืองดูคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทเป็นระยะๆน่าจะเพราะความเพลียบวกกับความอิ่มมาก เธอพลาดที่ไว้ใจคนแปลกหน้าด้วยคิดว่าเป็นน้าชายเพื่อนรัก จึงไม่ระวังตัว

เธอไม่รู้ตัวว่า เขากำลังพาเธอออกนอกเส้นทางเสียแล้ว นักธุรกิจหนุ่มชะลอความเร็วรถลงแวะเติมน้ำมันและเช็คลมยางเตรียมความพร้อมเดินทางไกลที่ปั๊มขนาดใหญ่ริมถนนสายหลัก สายลมเย็นยามค่ำคืนโชยฉิวปะทะใบหน้าคมคาย เวลาดึกสงัดแบบนี้รถส่วนตัวไม่ค่อยมีเท่าไร  จะมีเพียงรถบรรทุกสินค้าที่ขับเข้ามาแวะพักบ้างเท่านั้น

ร่างสูงใหญ่ใช้มือปรับเอนเบาะให้คนตัวเล็กนอนหลับสบายขึ้น นัน์ตาสีน้ำตาลเข้มอบอุ่นมองร่างบางที่นอนนิ่งสนิท หลับตาพริ้ม ปากอิ่มแดงฉ่ำเผยออย่างเย้ายวน นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามกลีบปากนุ่ม จนเขาเองอดที่จะก้มลงไปประทับจูบเบาๆไม่ได้ จากแค่คิดจะสัมผัสเบาๆความหอมหวานล้ำยั่วใจให้เขา เริ่มกดหนักหน่วงขึ้นแต่ก็ต้องตัดใจถอนออกด้วยความเสียดายเกรงว่าคนตัวเล็กจะตื่นแล้วจะเสียแผนก่อน

“อืม ปากหอมหวานมากเลยกระต่ายน้อย”

มือหนาเอื้อมไปด้านหลังรถหยิบเสื้อสูทที่แขวนไว้มาคลี่ห่มให้ความอบอุ่นจากแอร์ที่เย็นจัดในรถหรู

 “หลับให้สบายนะครับ น้องนัทถึงแล้วพี่วีร์จะปลุก” ปากอุ่นหนาก้มลงจุมพิตหน้าผากนวลเนียนแผ่วเบาก่อนจะขับรถมุ่งหน้าต่อไปสู่บ้านพักริมชายหาดหัวหินทันที

        รถยนต์คันหรูจอดเทียบหน้าบ้านพักตากอากาศหลังเล็กน่ารักริมชายหาดเมื่อเวลาเลื่อนเข้าเช้ามืดของวันใหม่ เสียงคลื่นซัดสาดกระทบฝั่งเป็นท่วงทำนองเพลงแสนไพเราะ คืนนี้ท้องฟ้ามืดไร้พระจันทร์มีเพียงแสงของดวงดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้าดุจอัญมณีเม็ดงาม นักธุรกิจหนุ่มแอบมาซื้อบ้านพักหลังน้อยนี้ไว้สำหรับเวลาที่เขาอยากจะพักผ่อนแบบเป็นส่วนตัว เมื่อเวลาไม่ต้องการความพลุกพล่านจากโลกภายนอก

            สองแขนแกร่งโอบอุ้มร่างนุ่มนิ่มของคนตัวเล็กที่ยังนอนไม่รู้สึกตัวอย่างแผ่วเบา ก้าวเท้ายาวเดินเข้าไปในตัวบ้าน  เมื่อช่วงที่อยู่ร้านอาหารเขาแอบไปโทร.ให้แม่บ้านที่ดูแลประจำมาทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว

บ้านไม้หลังน้อยทาสีฟ้าขาวมีระเบียงไม้หน้าบ้านยื่นออกเข้าหารับลมทะเล มีโมบายเปลือกหอยแขวนประดับรายรอบระเบียง  ลมทะเลพัดพาความเย็นปะทะผิวผะแผ่ว ด้านในตัวบ้านมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกเตรียมไว้ครบครัน ไหล่กำยำแข็งแรงอย่างนักกีฬาดันประตูห้องนอนให้เปิดกว้าง เขาวางร่างอวบอิ่มที่หลับสนิทตาพริ้มยิ้มมุมปากเหมือนคนกำลังฝันดี ลงบนที่นอนนุ่มกว้างสบายปูด้วยผ้าฝ้ายสีขาวสะอาด ลมทะเลพัดเบาๆผ่านเข้ามาทางหน้าต่างกว้าง ชายผ้าม่านสีขาวโปร่งบางไสวดั่งกำลังหยอกเย้ากับสายลม

            “หลับสนิทเชียวนะกระต่ายน้อย แบบนี้ถ้าพี่ลักหลับคงไม่รู้สึกตัวแน่ ๆ”

            ชายหนุ่มมองคนขี้เซาที่ยังนอนหลับตาพริ้ม ปากอุ่นคลี่ยิ้มด้วยความเอ็นดู มือหนาจัดการถอดเสื้อคลุมคาดิแกนแบบครึ่งตัวออกเหลือไว้เพียงเสื้อเนื้อบางตัวสวย จัดท่าให้เธอนอนสบายขึ้น เขาต้องอดทนอย่างมากที่จะไม่ล่วงเกินร่างกายที่ขาวโพลนดุจขาช้างแสนเย้ายวน แต่ก็แอบอดที่จะขอแตะนิดหน่อยไม่ได้จริงๆ ก่อนร่างสูงใหญ่จะเดินหายเข้าไปในห้องอาบน้ำสายน้ำชุ่มฉ่ำจากฝักเบาช่วยลดความปวดร้าวได้เพียงบางส่วนก็ยังดี เขาเดินออกมาด้วยความสดชื่นในชุดนอนเปลือยอกกำยำ และใส่เพียงกางเกงขายาวผ้านิ่มตัวเดียว

            ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนข้างกายร่างบางที่กำลังหลับสบาย เขาอดไม่ได้ที่ประคองหน้าดวงหน้าของคนที่หลับอย่างไม่หืออือถ้าลักหลับก็คงจะไม่รู้ตัว วีรภาพคิดยิ้มๆ พลางก้มศีรษะลงไปจูบซับบริเวณหน้าผากก่อนจะเลื่อนลงจูบปากอิ่มหวาน พรมจูบไปตามลำคอ ส่งผ่านความชุ่มฉ่ำไปตามรอยจูบที่เขาประทับตราความเป็นเจ้าของ จากนั้นเลื่อนไปใช้ฟันขบติ่งหูนิ่มเบาๆ ปลายลิ้นชุ่มแลบเลียใบหูเบาๆจนคนใต้ร่างครางเบาๆ

        ร่างแกร่งหายใจหอบกระเส่าแทบคุมตัวเองไม่อยู่ มือหนาเสยผมยาวนุ่มที่เคลียหน้าสวยออกอย่างอ่อนโยน ฝ่ามือประคองศีรษะของเธอดันให้เงยหน้าขึ้น เลื่อนมาจูบเปลือกตาและปลายจมูกเชิดรั้นที่ดูดื้อไม่เบา

“ณัชชา ผมรักคุณหลงคุณเข้าเต็มเปาเสียแล้ว มันเป็นรักแรกที่พบ คุณทำเสน่ห์ใส่ผมหรือไงกันนะ”

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มอบอุ่นมองลูบไล้ไปตามผิวกายของร่างบางอย่างหลงใหล เขาคำรามในลำคอด้วยความพึงใจ เลื่อนตัวขึ้นไปจูบริมฝีปากหอมละมุนอย่างแสนรัก มือหนาเลื่อนไล้ไปในเสื้อตัวบางเลิกขึ้นไปจนพ้นศีรษะ เผยให้เห็นซับในจิ๋วตัวสวย จนอดไม่ได้ที่จะยกมือที่ร้อนรุ่มกอบกุมทรวงอกอิ่มที่ชูชันเหมือนจะรอรับความอบอุ่นจากปลายลิ้นของเขา พลางก้มหน้าคลอเคลียทรวงอกอิ่ม ใช้ปากดูดกลืนเม็ดบัวด้านหนึ่ง ส่วนอีกมือซุกซนปัดป่ายหยอกเย้าอีกข้างอย่างไม่น้อยหน้า สลับการใช้ฟันขบเบาๆจนคนใต้ร่างครางฮือ แอ่นตัวรับอย่างไม่รู้ตัว

“อือ”

“นัทจ๋า โอว..ยอดรักของพี่” ปากอุ่นหนาพึมพำชิดอกอิ่มสวยไม่ขาดปาก

ด้วยจิตใต้สำนึกที่ยังรู้ผิดชอบชั่วดี เขาต้องระงับความปวดร้าวที่เกิดขึ้น อีกครั้งเขาไม่อยากจะได้ชื่อว่าลักหลับหรือข่มขืนเธอ ถึงอย่างไรยังคงมีเวลาสอนบทเรียนรักอีกหลายวัน เขาจะทำหน้าที่ครูพิเศษสอนให้ครบทุกบทเรียน ทุกท่วงท่าเลยทีเดียวตาคมกริบมองคนใต้ร่างที่หอบแผ่วอย่างหมายหมาด วันนี้เขาก็หมดแรงแล้วด้วยการขับรถระยะทางไกลจากกรุงเทพฯตรงสู่หัวหิน  แต่อย่างน้อยเขาก็ขอนอดกอดร่างนุ่มนิ่มนี้ทั้งคืนให้นอนหลับฝันดีหน่อยเถอะ

            ห้องโถงใหญ่บ้านตระกูลเทวาลัยกลางดึก บรรยากาศกำลังตึงเครียด ปาริตาหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับนั่งกอดอก ไขว่ห้างบนชุดรับแขกหนังนิ่มสีครีมตัวหรู กำลังอารมณ์โมโหจนแทบฟิวส์ขาด ด้านหน้ามีเด็กรับใช้สองสามคนนั่งก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตาหลังจากที่โดนระเบิดลงแล้วไปชุดใหญ่และอาจจะมีอีกชุดถ้าไม่ได้คำตอบที่เธอต้องการ

            “ตกลงใครมีอะไรจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ลูกปลาฟังไหมคะ” ปาริตาปรายตามองไปยังคนต้นเหตุ

        “มาลัย ! ”  เสียงเรียกดังลั่นจนคนถูกเรียกชื่อสะดุ้งเฮือก

            “คะ คะคุณหนู”

            “ยังอยากทำงานที่บ้านนี้อยู่ไหมจ้ะ” ปาริตาถามเสียงเย็นเยียบตาดุจ้องหน้าคนฟังเขม็ง

            “ยะ อยากค่ะคุณหนู”

            “คุณหนูจะไล่มาลัยออกหรือคะ” เด็กสาวระล่ำระลักถามในใจสั่นระรัว

            “ค่ะ” ปาริตาตอบเสียงเย็นชา

            “แต่มาลัยก็สามารถอุทธรณ์ตัวเองได้นะ ลูกปลาจะให้โอกาส” ปาริตาปรายตามองคนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยข้อเสนอที่ทำเอาคนฟังแทบร้องไห้

            “น้าวีร์บอกว่าจะไปไหนต่อหลังจากนั้น ทำไมถึงขนาดต้องปิดโทรศัพท์มือถือด้วย ? ”

“แล้วน้าวีร์ จ้างมาลัยเท่าไรให้มาหลอกลูกปลา ? ลูกปลาจะให้อีกสองเท่าถ้ามาลัยพูดความจริง” 

            “คุณหนูขา คุณวีร์ไม่ได้จ้างมาลัยจริงๆนะคะ”

            “คุณวีร์บอกแต่ว่าอยากจะแกล้งเซอร์ไพรส์คุณหนูค่ะ” เด็กมาลัยอุทธรณ์

        “ค่ะ ลูกปลาเซอร์ไพรส์มากจนอยากจะไล่คนออกจากบ้านเลยค่ะ”

        ปาริตาถอนหายใจยาว เอนร่างเพรียวกับพนักโซฟานิ่มสีครีมตัวสวย เธอรู้ว่าเด็กมาลัยไม่ได้โกหกแต่ด้วยความที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะตามหาคนต้นเหตุได้ที่ไหน โทร.ไปที่มือถือและห้องที่คอนโดเพื่อนสาวก็ไม่มีคนรับป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ กลัวนิสัยจอมเจ้าชู้และเจ้าแผนการของน้าชายเธอจริงๆ ปาริตาหมั่นใจว่าน้าชายต้องเป็นคนพาตัวเพื่อนรักเธอไปอย่างแน่นอนเพียงแต่ว่าพาไปที่ไหนกันล่ะ ตอนนี้เธอเองก็ยังคิดไม่ออก

            ความจริงแล้วเธอไม่ได้กลัวที่เพื่อนสาวไปกับน้าชายหรอก เพราะเธอเองในตอนแรกตั้งใจอยากจะจับคู่คนที่เธอรักทั้งสองคนให้ลงเอยกันอยู่แล้ว จึงได้คิดวางแผนบ้าๆแบบนี้ แต่ทุกอย่างก็ผิดแผนหมด

วีรภาพเป็นหนุ่มโสดที่รักอิสระ ไม่ต้องการผูกมัด ดั่งที่น้าชายเธอพูดเสมอว่ารักสนุกแต่ไม่ผูกพัน จึงใช้ผู้หญิงเปลืองเป็นใบไม้ การที่แอบลักพาตัวเพื่อนสาวเธอไปแบบนี้ ปาริตาเกรงว่าวีรภาพจะไม่เห็นคุณค่าของณัชชา เธอกลัวว่าเขาจะเห็นเพื่อนสาวเป็นเหมือนผู้หญิงที่เขาควงเล่นแบบไม่จริงจัง เพราะอะไรที่ได้มาง่ายๆย่อมจะด้อยค่าลงแน่นอน

            “คุณหนูคะ” แม่บ้านเก่าแก่เรียกเมื่อเห็นว่าเธอนิ่งไปทำให้ปาริตาหลุดจากภวังค์

            “อะค่ะ ป้านวลมีอะไรหรือคะ” เธอหันมาถาม

            “เสียงโทรศัพท์คุณหนูดังนานแล้วค่ะ”

ป้านวลหยิบโทรศัพท์มือถือที่ยังร้องส่งเสียงร้องดังไม่หยุดมายื่นให้มือเรียวที่ยื่นมารับ

        “ขอบคุณค่ะ ป้านวลบอกเด็กๆไปพักผ่อนกันได้แล้วล่ะค่ะ”

            “แล้วเรื่องนังมาลัย” สีหน้าแสดงความกังวลของป้านวลปิดไม่มิด

            “ลูกปลาไม่ไล่ออกหรอกค่ะป้า แค่อยากดัดนิสัยว่าคราวหน้าอย่าเชื่อคนง่ายๆแบบนี้อีก” ปาริตายิ้ม ก่อนจะขอตัวไปคุยโทรศัพท์ที่สวนหย่อมหน้าบ้าน

            “ว่าไงนายพอล โทร.มาเสียดึกเชียว” เสียงหวานทักทาย

            “ก็รู้ว่าปลายังไม่นอนไง” เสียงทุ้มนุ่มปลายสายเย้าก่อนจะเข้าเรื่อง

“เราจะโทร.มาถามเรื่องพรุ่งนี้น่ะปลา”

“มันผิดแผนไปหมดแล้วพอล แต่ก็ไม่ทั้งหมดหรอกนะ”

“ที่ผิดแผนคือ เราต้องขอโทษนายด้วยเรื่องยัยนัท” ปาริตาพูดอย่างสำนึกผิดที่ให้ความหวังเพื่อนผู้พี่ที่เธฮรักเหมือนพี่ชายอีกคนหนึ่ง

“ที่ไม่ผิดแผนคือ น้าวีร์อยู่กับนัทจริง แต่กลายเป็นลักพาตัวยัยนัทไปแล้ว”

“แต่เราก็กลัว” เสียงแผ่วของเธอเบาจนปลายสายใจหาย

“กลัวอะไรหรือปลา” เขาไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธเลยจริงๆ

“เรากลัวว่าน้าวีร์จะไม่รับผิดชอบนัทน่ะสิ ถึงเราจะแกล้งบอกว่าให้เป็นครูสอนประสบการณ์รักให้เพียงครั้งเดียวนั่นมันแค่แผนหลอกๆ แต่มันกลายเป็นว่าเรายื่นอ้อยเข้าปากช้าง”

“ถ้าน้าวีร์ไม่รับผิดชอบ เราจะรับผิดชอบแทนเราไม่แคร์หรอกนะปลา” ถึงความหวังจะริบรี่ แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีหวังเขาเต็มใจที่จะรอ

“โธ่ นายเป็นคนดีจริงๆเลยพอล เราน่าจะนึกถึงนายคนแรก ไม่น่าเห็นแก่ตัวเองเลย” เธอพูดตัดพ้อ

“ไม่เป็นไรหรอกปลา เรารักนัทมานานรออีกสักหน่อยจะเป็นไร” เขาปลอบใจตัวเอง

“ถ้าแบบนั้น นายช่วยอะไรเราหน่อยสิพอล” ปาริตาบอกแผนการกับพลณัฐ ซึ่งเขารับปากจะช่วยด้วยความเต็มใจ เผื่อว่าฟ้าเบื้องบนจะเห็นใจให้เขาสมหวังกับความรักที่เฝ้ารอมานานบ้าง