คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Funny Cooking :: ตอนที่ 1
หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง
ตอนที่ 1
โรงเรียนมัธยมชายล้วน(นึกชื่อไม่ออกง่ะ T^T)
ห้องคณะกรรมการนักเรียน
“อ๊ากกกกกกกกก ใครเห็น ใครเห็น ใครเห็นบ้างงงงงงงงงงง” ชินดงรีบร้อนรีบวิ่งเข้ามาในห้องคณะกรรมการจากนั้นก็ตะโกนออกมาจนทุกคนตกใจ
“เห็นอะไรแก ไอ้ชินดง” คังอินพูดขึ้นพลางยกแก้วนมจากโต๊ะใกล้ๆ ขึ้นมาดื่ม
“เฮ้ คังอิน นั่นมันนมของฉันนะ” เยซองพูดขึ้นพลางจับแก้วนมไว้ แต่สายไปซะแล้ว เพราะบัดนี้นมได้เข้าไปอยู่ในท้องของคังอินเรียบร้อยแล้ว
“อ้าวหรอ โทษทีไม่เห็นมีชื่อฉันเลยหยิบมาดื่มน่ะ แฮะๆ” คังอินว่าขึ้นพลางเอามือลูบหัวแล้วยิ้มอย่างเก้อๆ
“หนอยยยยยย เอานมฉันคืนมานะ ไอ้บ้า!!!!!!!!”
“แอ๊ก ไอ้อ้าเอออง อ่อยอั๊นอะเอ้ย(ไอ้บ้าเยซอง ปล่อยฉันนะเฟ้ย : แปล โดยผู้แต่ง)”
“เฮ้ เอาอีกแล้วแฮะคู่นี้ งับ!” ซองมินพูดขึ้นหลังจากที่นั่งดูเหตุการณ์มานานพลางกัดพายฟักทองอย่างเอร็ดอร่อย
“หนอยแก งับหูแล้วปิดปากฉันทำไมเนี่ย ตายซะเถอะ” คังอินพูดขึ้นหลังจากที่สลัดเยซองได้
“นั่นสินะ ไม่ได้เห็นคู่นี้มันทะเลาะกันนานแค่ไหนแล้วนะเนี่ย ^^” ดงแฮพูด
“อ๊ากกกกกกก ไอ้บ้าแกเตะก้นฉันทำมายยยยยยยย T^T” เยซองร้องด้วยความเจ็บปวด
“ก็ตั้งแต่ที่คังอินไปแข่งรับน้ำไง ตั้งแต่อาทิตย์แล้วที่น่ะ” ฮันคยองพูดอย่างผิดๆ ถูกๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้าแค่นี้น้อยไปเฟ้ย ตายซะเถอะ!!!!!!” คังอินเตรียมตัวทุ่มตัวเองลงบนตัวเยซองเต็มที่
“ฮันคยองแข่งว่ายน้ำไม่ใช่หรอ แล้วก็ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ไม่ใช่แล้วที่ = =” ดงแฮพูดแก้คำผิดให้ฮันคยอง
“นี่พวกนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย สนใจฉันหน่อยเซ่!!!!!!!!!!!!!” ชินดงที่เงียบมานานเอ่ยขึ้นส่งผลให้ทุกคนหันไปมองเค้าอย่างสมใจ
“อะแฮ่ม พวกนายเห็นกันบ้างมั๊ยเนี่ย!!!!” ชินดงเมื่อได้โอกาสก็พูดต่อทันที
“เห็นอะไรอะชินดง งับ!” ซองมินพูด
“เห็นคุกกี้ของฉันมั๊ยอะเนี่ย เมื่อวานใครขโมยของฉันไป!!!!!!!!!”
เงียบ~
..............
............................
....................................................
“อ๊ากกกกกก คังอิน นายตายซะเถอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เอ้อดงแฮนายทำการบ้านมารึยังอะ”
“!@#$%^&*()_+”
ทุกเสียงพูดขึ้นต่อหลังจากที่เงียบไปสองวิ.
และดูเหมือน จะไม่มีใครสนใจชินดงเลย
ปี 3 ห้อง 1 หัวหน้าห้อง ปาร์ค จองซูหรืออีทึก(แล้วตูจะรายงานทำไมฟระ!!!)
“นักเรียนเคารพ!”
“สวัสดีครับ/ค่ะ”
ชั่วโมงคณิตอันแสนหน้าเบื่อที่ทุกคนเอาแต่หาวกันนั้น ใครจะรู้ว่ามีอีกหนึ่งคนนั่งกินขนมอยู่โดยที่เอาหนังสือบังหน้าเพื่อให้เหมือนกับกำลังอ่านหนังสืออยู่ ถึงแม้ว่าจะทำแบบนี้ทุกวิชาเพื่อขจัดความเบื่อในการเรียนแต่ก็ไม่เคยถูกจับได้ซักครั้งยกเว้นแต่วิชาคณิตศาสตร์เนี่ยแหละ
ฟิ้ว~~~ว ว
โป๊ก!!
“โอ๊ย!!!!” เสียงร้องของชายคนหนึ่งดังขึ้น เมื่อถูกอาจารย์ปาชอร์กใส่อย่างจัง
“ลี ฮยอกแจ ถ้าจะกินก็ช่วยเงียบๆ หน่อยได้มั๊ย!!!! มันเสียสมาธิในการสอนของฉันนะเฟ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อาจารย์ยุนโฮพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสียและเหตุผลที่พูดอย่างนี้ก็เพราะว่า ถึงห้ามไป ก็ไร้ผล - -‘
“คร้าบบบบบบบบ ^__^”
ห้องผู้อำนวยการ
“จะเอายังนั้นหรอครับคุณอึนเฮ ผมว่ารออีกซักหน่อยดีกว่านะครับ อีกอย่างอีกแค่สองอาทิตย์โรงเรียนก็จะปิดเทอมแล้วนะครับ ผมว่าไว้ให้ถึงตอนนั้นดีกว่านะครับ”
“ก็เอาอย่างนั้นก็ดีนะ จัดขึ้นตอนช่วงปิดเทอมผมว่าก็คงดีเหมือนกันเพราะยังไงซะทางโรงเรียนเราทั้งสองก็ปิดพร้อมกันอยู่แล้วนะคะ”
“ครับ ปิดเทอมเป็นเวลา 1 เดือน ผมว่าถ้าให้คณะกรรมการมาอยู่ร่วมกันในช่วงนั้น ผมว่าจะดีกว่านะ”
‡********************************************************************************************************************
Special
หอพักอลวน...คณะกรรมการอลเวง
สัมภาษณ์คณะกรรมการนักเรียน
โดย...ยูอี
ยูอี – อะแฮ่ม...สวัสดีค่ะ ท่านผู้ที่อ่านฟิคเรื่องนี้ทุกท่าน คงสงสัยแล้วใช่มั๊ยคะว่าวันนี้ยูอีมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ใช่แล้วค่ะ นี้คือช่วงสเปเชียลของหอพักอลวนคณะกรรมการอลเวงนะคะ แล้วที่สำคัญยูอีได้รับความไว้ใจจากผู้แต่งที่น่ารัก(?)ให้มาเป็นพิธีกรในช่วงนี้ด้วยเจ้าค่ะ >.< (ดีใจออกหน้า) เข้าเรื่องค่ะ(ทำหน้านิ่ง)วันนี้คนที่จะมาสัมภาษณ์เป็นรายแรกของเราไม่ใช่ใครที่ไหนค่ะ แต่เป็นคุณปาร์ค จองซู หรือ อีทึก ที่ทุกคนรู้จักกันทีนะคะ
ลอยลงมาด้วยสลิง พลางอ่านหนังสือเล่มหนาเตอะ
ยูอี – เอ่อคุณอีทึกคะ (เหงื่อตกเล็กน้อย - -‘) ช่วยสนใจบทสัมภาษณ์ด้วยค่ะ
อีทึก – (เหมือนเพิ่งได้สติ) เอ๋...ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย
ยูอี – คือว่าตอนนี้อยู่ในช่วงสัมภาษณ์ของคณะกรรมการน่ะค่ะ เพราะงั้นกรุณาให้ความสนใจด้วยนะคะ(ยิ้มเจื่อนๆ)
อีทึก – งั้นหรอ(ดันแว่น) หึหึ จบตอนที่หนึ่งแล้วหรอเนี่ย (=..=)
ยูอี – กึ๋ย! =[]=!!!!
อีทึก – อะไรกัน ทั้งที่ผมเป็นประธานแท้ๆ กับไม่ได้ออกเลยในตอนแรกหรอเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมกัน พระเจ้า พระผู้เป็นเจ้าเอ๋ย ทำไม ทำไม๊!!!!! (คุกเข่าทำท่าสลด T.T) รู้สึกหดหู่ยังไงก็ไม่รู้ ไม่มีกะจิตกะใจจะอ่านหนังสือเลย TT.TT ทำไมกันนะ สอบครั้งนี้ ผมคงไม่ได้ที่หนึ่งแน่เลย...
ยูอี – เอ่อ ยูอีว่าปล่อยให้เค้านั่งเศร้าเพ้อ(เจ้อ)ต่อไปเถอะนะคะ ขอจบการสัมภาษณ์เพียงเท่านี้นะคะ ^^!
PS.ทุกอย่างอยู่เหนือและเหนือกว่าจินตนาการ จิ้นให้ออกกันนะคะ ท่านผู้อ่าน ^o^!
nu eng
ความคิดเห็น