ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แก้แค้นซะ
เจ้าหนี้สุดป่วนกับลูกหนี้ตัวแสบ chapter 8
ช่วงนี้ไม่ว่าใครต่อใครในบริษัทก็ต่างพากันอิจฉาหัวหน้าตัวเองทั้งนั้น เพราะเวลาชายหนุ่มมาทำงานมักพ่วงหญิงสาวร่างบางน่ารักมาด้วยเสมอ
“สงสัยฉันคงใกล้ตกงาน” มาจิเปรยขำขำเมื่อชาร์แนคเดินมาเกาะขอบโต๊ะ
“ทำไมละ” ชายหนุ่มวางแฟ้มงานที่จะให้เจ้านายเซ็นลง เอ่ยปากถาม
“ก็คุณคุราปิก้านะซิ เห็นลองดูงานเลขาฯอยู่ จดนูนจดนี่ใหญ่เชียว” สาวผมม่วงเล่า
“น้อยใจรึไง” เพื่อนชายมองหน้า
“เพี้ยนแล้วเรอะ ฉันพูดเล่นหรอกนา ใครเค้าจะให้แฟนตัวเองมาทำงาน เมื่อเช้าฉันเห็นหัวหน้าค้อนไอพวกหนุ่มๆแนกบัญชีตาเขียวเชียว”
“อ่านะ…สงสัยใครมาแหยมมีซองขาวชัวร์” ชาร์แนคพูดแล้วหัวเราะร่วน
พอดีมีเสียงดังจากเครื่องติดต่อภายในดังขึ้น “มาจิ เจ้าชาร์เอาเอกสารมารึยัง” เสียงนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหัวหน้า!!
“ผมอยู่นี้คร้าบบบ” คนถูกทวงงานกรอกเสียงลงไปแทน
“ก็เข้ามาซิ ฉันจะเอางานวันนี้นะ ไม่ใช่มะรืน”
“คร้าบๆ ไปแล้วคร้าบ”
ชาร์แนคผลักประตูกระจกเข้าไป ยิ้มให้หญิงสาวที่อยู่ในห้องนิดนึง ก็เอางานไปกางให้ผู้เป็นหัวหน้า
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันเซ็นเอง”
“ครับผ้ม” ชาร์แนคทำท่าเหมือนทหาร เรียกเสียงหัวเราะจากคุราปิก้า แล้วก็เดินออกไป
แล้วบรรยากาศในห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้ง ชายหนุ่มเอาการเอางานจนเคร่งเครียดเกินไปแล้ว
“เบื่อหน้าคุโรโร่จัง” จู่ๆคุราปิก้าก็เอ่ยขึ้น
“ว่าไงนะ” คุโรโร่เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารมองหน้าคนเอ่ยประโยคอย่างไม่เชื่อหู
“ฉันบอกว่าเบื่อหน้านาย”
“ให้โอกาสอีกครั้งหนึ่ง พูดใหม่ซิ” ชายหนุ่มทำเสียงน่ากลัว
“ฉันบอกว่า!!” คุราปิก้าตะโกน “ฉันเกลียดหน้าคุโรโร่ตอนทำหน้าเครียดที่สุดเลย” หญิงสาวทำหน้าทะเล้นให้อีกฝ่าย
“หรอ งั้นมานี่” ชายหนุ่มยิ้มออกมากับความขี้เล่นของหญิงสาว
“อะไร” คุราปิก้าเดินเข้าไปหา ทำหน้าทะเล้นแบบเด็กซน
“ทำโทษ ฐานที่ทำให้ฉันตกใจ” คุโรโร่หอมแก้มของฝ่ายหญิงฟอดใหญ่
“ขี้โกงๆ” คุราปิก้าร้อง เอามือเช็ดแก้ม
“อะ ให้หอมคืน” คุโรโร่ทำแก้มป่อง
“ไม่เอาด้วยแล้ว” คนที่แกล้งคนอื่นแต่กลับโดนแกล้งแทนเดินกลับไปนั่งลงที่เดิม
ชายหนุ่มยิ้มอย่างฉ่ำชื่นในความน่ารักนั้น
“คุราจังอยากดื่มกาแฟ”
“ไปชงซิ”
“คุราจังชงให้หน่อยซิ”
“ทำไมต้องให้ฉันชงละ”
“ก็คุราจังชงอร่อย อร่อยที่สุดเลย” เจ้าของบริษัทสุดหล่อปากหวานแบบไม่มีใครสอน
“เฮ้อ....ฉันอยากดื่มกาแฟด้วยหรอกนะ ไม่งั้นไม่ออกไปชงให้หรอก” คุราปิก้าแกล้งบอกออกไปแบบนั้นแหละ ผู้หญิงคนไหนบ้างละ ที่จะไม่แพ้ผู้ชายปากหวาน
คุราปิก้าเดินออกไปที่เคาเตอร์เครื่องดื่มข้างห้องประธานบริษัท หยิบถ้วยกาแฟ และจานรองออกมาวางอย่างคล่องแคล่ว
ระหว่างที่เธอกำลังชงกาแฟอยู่นั้น ก็มีหญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวในชุดเซกสีฟ้าอ่อน เดินผ่านไป ร่างนั้นพุ่งเข้าไปในห้อง “ประธาน” อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่ทันที่เลขาฯอย่างมาจิจะห้ามทันด้วยซ่พ
ฝ่ายคนที่อยู่ในห้องได้ยินเสียงผลักประตูก็รีบเอ่ยปาก
“คุ.....” เรียกได้แค่นั้นก็ต้องหยุด เพราะคนที่ผลักประตูเข้ามาไม่ใช่หญิงสาวที่ออกไปชงกาแฟ แต่เป็น ...
“ลิเลีย!!”
“ดีจะ..คุโระ..” หญิงสาวส่งยิ้มหวาน
“เธอมาที่นี้ทำไม” คุโรโร่ยื่นเสียงเย็นชาให้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ดูสะทกสะท้านแต่ปานใด กลับตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส
“อืม...เพื่อนเก่ามาหาไม่ได้หรอค่ะ” เธอเดินเข้าไปเท้าแขนลงบนโต๊ะทำงานด้วยท่วงท่าน่ามอง ดวงตากลมโตดำขลับคู่นั้นยังส่องประกายงดงามไม่ต่างจากอดีต
แล้วประตูก็ถูกเปิดอีกครั้ง คราวนี้เป็นคุราปิก้าไม่ผิดตัว เธอเองงุนงงเล็กน้อยเมื่อเห็นบุคคลที่สามอยู่ในห้องด้วย ลิเลียหันตัวกลับแล้วเดินมารับกาแฟทั้งสองที่จากมือเด็กสาว
“ขอบใจจะ หมดหน้าที่เธอแล้วออกไปก่อน” ลิเลียนั้นคิดว่าคุราปิก้าเป็นพนักงานของบริษัทเอากาแฟมาให้เจ้านายกับแขก
ส่วนคุราปิก้าแค่เห็นปราดแรกก็รู้แล้วว่าสตรีนางนี้เป็นใคร คนรักเก่าของคุโรโร่!!
เด็กสาวหันไปมองชายหนุ่ม ราวขอความช่วยเหลือ แต่เขากลับยกมือเป็นสัญญาณว่าให้เธอออกไปก่อน สาวเจ้าจึงต้องยอมล่าถอยออกไปโดยดุษฎี แต่มิวายส่งสายตาตัดพ้อไปให้ก่อนจากมา
“หึ…อยากอยู่กันสองคนมากเลยรึไง...มีอะไรที่ฉันรู้ไม่ได้...เธอสวยกว่าฉันตรงไหน...เออ!สวยกว่าจริงๆนั่นแหละ คุณลิเลียดูเป็นผู้ใหญ่ มีเสน่ห์ ไม่มีอะไรที่ฉันเทียบได้ซักนิด...เข้ากันจริงๆฝ่ายชายก็หล่อฝ่ายหญิงก็สวย... ฉันมันไม่มีอะไรดีนี่นา...ก็แค่ตัวขัดดอก....อยู่ไปเลย อยากอยู่ใกล้กันก็อยู่ไปเลย ไม่ต้องมาสนฉันนะ!!!” คุราปิก้าบ่นพึมพำใบหน้ากระเง้ากระงอด
“คุณคุราปิก้าเป็นอะไรค่ะ” มาจิเลขานุการคนสวยของคุโรโร่ดูอาการอยู่นานจึงเอ่ยปากถาม
“อ้อ เปล่าค่ะ” หญิงสาวออกอาการเขินเล็กน้อย ลืมไปสนิทว่าแถวนี้มีคนเต็มไปหมด
“หึงละซิ” เสียงทะเล้นของชาร์แนคลอยมาเข้าหูพอดี
“ไม่นะ ไม่ได้หึง!!”
“ถ้าอย่างนั้นก็งอน” คราวนี้เป็นเสียงมาจิบ้าง
“ไม่ได้งอนด้วย!!”
“ถ้างั้นเป็นอะไรละครับ เมื่อกี๊ผมเห็นแว้บๆมีผู้หญิงเข้าไปในห้องหัวหน้า เอ่อ...คุณลิเลียรึเปล่า”
“ใช่...” สองสาวตอบพร้อมกัน
“งั้นเข้าไปขวางซิครับ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ละ” ชาร์แนคตาโตบอกเสียงดัง
“เบาๆก็ได้ค่ะ คุณชาร์แนค” คุราปิก้ายกมือจุ๊ปาก แล้วพูดต่อเสียงอ่อย “ก็คุโรโร่ไล่ออกมานี่นา”
“หัวหน้าทำงี้ได้ไงเนี่ยะ ไม่หลาบไม่จำนะ” มาจิเป็นเดือดเป็นร้อนแทน “คุณคุราปิก้าค่ะ ไม่ต้องสนใจหัวหน้าค่ะ เราไปชอปปิ้งแก้เซ็งกันดีกว่า คืนนี้กลับบ้านดึกๆไปเลยค่ะ ไม่ต้องไปสนหัวหน้าแล้ว”
“แล้วคุณมาจิไม่ทำงานหรอค่ะ” คุราปิก้างงกับท่าทีคุณเลขาคนสวย ดูท่าทางทั้งมาจิและชาร์แนคจะไม่ชอบลิเลีย แล้วทั้งคู่ก็เชียร์คุราปิก้าเต็มที่
“ลาครึ่งวัน ชาร์แนคไปด้วยกันมั้ย”
“ก็ได้ ... ใบลาค่อยเขียน ไปกันเหอะ เดี๋ยวเอารถฉันไปก็ได้”
“เอ่อ...พวกคุณ” คุราปิก้ามองหน้าลูกน้องของคุโรโร่อย่างลังเล
“ไปเถอะค่ะ” มาจิลากเธอไปทันทีโดยไม่ยอมให้คุราปิก้าพูดอะไรอีก
..................................... ……….
และหนึ่งชาย สองหญิงก็มาถึงแหล่งชอปปิ้งย่านใจกลางเมือง รู้แล้วว่าทำไมมาจิจึงชวนชาร์แนคมา ...มาเป็นคนถือของนั่นเอง สองสาวเลือกเสื้อผ้ากันอย่างสนุกสนาน ผลัดกันแนะนำเครื่องสำอางที่ตัวเองใช้และของจุกจิกอีกมากมาย แล้วก็ไปนั่งทานไอศกรีมกัน
“สนุกมั้ยค่ะ” มาจิถาม
“ก็สนุกค่ะ แต่คิดถึงคุโรโร่แล้วนะ” คุราปิก้าเหลือบมองนาฬิกาข้อมือซึ่งบอกเวลา 5โมงเย็นแล้ว ปกติป่านนี้เธอกับชายหนุ่มคนนั้นกำลังอยู่บนรถด้วยกัน หยอกเย้ากันอย่างสนุกสนาน
“อย่าพึ่งคิดถึงหัวหน้าเลยครับ งานนี้ต้องแกล้งเสียให้เข็ด เดี๋ยวเราไปร้องคาราโอเกะกันต่อดีกว่าครับ” ชาร์แนคบอกอย่างสะใจ นี่ถ้าหัวหน้าเขามาได้ยินหรือมาเห็นละก็ คงได้เตรียมตัวรับซองขาวกันแน่ๆ
“ไป ไปคาราโอเกะกัน” มาจิสนับสนุนเพื่อนร่วมงานเต็มที่
คุราปิก้าก็ได้แต่เลยตามเลย....สงสัยนักถ้าฉันกลับบ้านช้าจะเป็นห่วงมั้ย!!
………………………....................................
ฝ่ายคุโรโร่ ก็ถูกหญิงสาวอีกคนพัวพันไม่ห่าง จนต้องออกมาทานอาหารเย็นด้วย เขาลอบมองนาฬิกาตลอดจนเธอดูออก
“คุโระ เป็นอะไรนะ นัดใครไว้รึเปล่าฉันสังเกตเห็นคุณมองนาฬิกาบ่อยจัง”
“เปล่าหรอก ... ทานต่อเถอะ” พยายามพูดให้นิ่งที่สุด แต่ในใจร้อนรุ่มแทบตายแล้ว
...คุราปิก้าเธอไปไหนนะหายไปจากบริษัทพร้อมกับสองคนนั่น ไอลูกน้องตัวแสบ อย่าให้เจอเชียว!!
หลังจากจบมื้อเย็นคุโรโร่ก็ไปส่งคนรักเก่าที่คอนโดมิเนียมของเธอ
“เรากลับมาเหมือนเดิมได้มั้ยค่ะ” ลิเลียเอ่ยเบาๆ ดวงตากลมโตฉาบไว้ด้วยรอยโศก
“........” คุโรโร่นิ่งเงียบไม่รู้ว่าในใจคิดอะไรอยู่
“หรือว่ามีคนมาแทนที่ฉันในหัวใจคุณแล้ว” น้ำเสียงของหญิงสาวอ้อยส้อยจนน่าสงสาร
“ผมกลับก่อนละ” ชายหนุ่มหันหลัง แต่ถูกสวมกอดจากอีกฝ่าย
“ปล่อยนะครับ”
“ฉันยังรักคุณนะ คุโระ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ นะค่ะ” ลิเลียแนบแก้มลงบนแผ่นหลังกว้าง
คุโรโร่แกะมืออีกฝ่ายออกด้วยใบหน้าเคร่งขรึม รีบเดินจากไปทันที
.....................................
เจ้าของ Lucifer Cooperation รีบขับรถกลับบ้าน หวังเต็มเปี่ยมว่าเมื่อถึงแล้วจะเจอสาวน้อยน่ารักที่ตัวเองคิดถึงเต็มทน
“คุณคุราปิก้ากลับมารึยัง” เขาถามพลางถอดสูทส่งให้สาวใช้
“ยังเลยค่ะ”
“ไปไหนของเค้านะ รู้มั้ยฉันเป็นห่วง”
คุโรโร่กดโทรศัพท์หาคุราปิก้าจนนิ้วแทบพังแล้วแต่เจ้าของเบอร์ที่โทรหากไม่ยอมรับซักที จะรับได้อย่างไรละ ก็อีกฝ่ายกำลังมันเต็มที่อยู่กับเพลงคาราโอเกะ
เจ้าของคฤหาสน์ลูซิเฟอร์ยังไม่ละความพยายาม รู้ว่าคนคนนั้นไปกับลูกน้องจอมแสบของตัวเองก็โทรเข้ามือถือทั้งสองทันที แต่คนที่รับไม่ใช่เจ้าของเบอร์ดันเป็นระบบฝากข้อความ
“คุราจัง กลับบ้านได้แล้ว อย่าแกล้งกันเลยนะ”
คุโรโร่รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมานั่งรอหญิงสาวที่ห้องโถงด้านล่าง เที่ยงคืนแล้วก็ยังไร้วี่แวว ตี 1 ก็ยังไม่มา เขาลุกขึ้นเตรียมตัวจะออกไปตาม พลันแสงไฟหน้ารถก็ปรากฏขึ้น
ลูกน้องตัวแสบลงมาจากรถ
“ชาร์แนค คุณคุราปิก้าละ” เป็นห่วงหญิงสาวมากจนไม่มีอารมณ์จัดการกับอีกฝ่าย
“คุณคุราปิก้าหลับครับ” ชาร์แนคตอบแล้วก็เปิดประตูด้านหลังให้ ร่างระหงนอนอยู่ที่บนเบาะ หลับตาพริ้มไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
คุโรโร่รีบเข้าไปประคองเธอและอุ้มออกมาจากรถ ได้กลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาจากตัวอีกฝ่าย
“นี่เธอดื่มเหล้า?” ชายหนุ่มถามมาจิและชาร์แนคเสียงเข้ม
“ก็นิดหน่อยค่ะ เธอบออกว่าเสียใจที่....หัวหน้าก็น่าจะรู้นะค่ะ” มาจิตอบ ยักไหล่แบบไม่ยี่หระ
“แล้วทำไมพวกเธอไม่ห้าม” คุโรโร่แทบจะกินทั้งคู่ด้วยสายตาแล้ว
ทั้งสองทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะรีบหนีกลับ
พอรถเลี่ยวออกนอกรั้วบ้าน มาจิก็ปล่อยก๊ากทันที
“หึหึ ขำหัวหน้าชะมัด ว่ามั้ยชาร์แนค”
“ใช่ ๆ มองพวกเราเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเชียว สงสัยคงนั่งรอคุณคุราปิก้าตั้งแต่เย็นแล้วมั้ง” ชายหนุ่มก็ขำไม่แพ้อีกฝ่ายเช่นกัน
“แล้วเราสองคุนจะถูกไล่ออกไม่เนี่ยะ”
“.ฮะ..อันนี้ก็ไม่แน่นะ...”
……...................To be con……………
ช่วงนี้ไม่ว่าใครต่อใครในบริษัทก็ต่างพากันอิจฉาหัวหน้าตัวเองทั้งนั้น เพราะเวลาชายหนุ่มมาทำงานมักพ่วงหญิงสาวร่างบางน่ารักมาด้วยเสมอ
“สงสัยฉันคงใกล้ตกงาน” มาจิเปรยขำขำเมื่อชาร์แนคเดินมาเกาะขอบโต๊ะ
“ทำไมละ” ชายหนุ่มวางแฟ้มงานที่จะให้เจ้านายเซ็นลง เอ่ยปากถาม
“ก็คุณคุราปิก้านะซิ เห็นลองดูงานเลขาฯอยู่ จดนูนจดนี่ใหญ่เชียว” สาวผมม่วงเล่า
“น้อยใจรึไง” เพื่อนชายมองหน้า
“เพี้ยนแล้วเรอะ ฉันพูดเล่นหรอกนา ใครเค้าจะให้แฟนตัวเองมาทำงาน เมื่อเช้าฉันเห็นหัวหน้าค้อนไอพวกหนุ่มๆแนกบัญชีตาเขียวเชียว”
“อ่านะ…สงสัยใครมาแหยมมีซองขาวชัวร์” ชาร์แนคพูดแล้วหัวเราะร่วน
พอดีมีเสียงดังจากเครื่องติดต่อภายในดังขึ้น “มาจิ เจ้าชาร์เอาเอกสารมารึยัง” เสียงนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหัวหน้า!!
“ผมอยู่นี้คร้าบบบ” คนถูกทวงงานกรอกเสียงลงไปแทน
“ก็เข้ามาซิ ฉันจะเอางานวันนี้นะ ไม่ใช่มะรืน”
“คร้าบๆ ไปแล้วคร้าบ”
ชาร์แนคผลักประตูกระจกเข้าไป ยิ้มให้หญิงสาวที่อยู่ในห้องนิดนึง ก็เอางานไปกางให้ผู้เป็นหัวหน้า
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันเซ็นเอง”
“ครับผ้ม” ชาร์แนคทำท่าเหมือนทหาร เรียกเสียงหัวเราะจากคุราปิก้า แล้วก็เดินออกไป
แล้วบรรยากาศในห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้ง ชายหนุ่มเอาการเอางานจนเคร่งเครียดเกินไปแล้ว
“เบื่อหน้าคุโรโร่จัง” จู่ๆคุราปิก้าก็เอ่ยขึ้น
“ว่าไงนะ” คุโรโร่เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารมองหน้าคนเอ่ยประโยคอย่างไม่เชื่อหู
“ฉันบอกว่าเบื่อหน้านาย”
“ให้โอกาสอีกครั้งหนึ่ง พูดใหม่ซิ” ชายหนุ่มทำเสียงน่ากลัว
“ฉันบอกว่า!!” คุราปิก้าตะโกน “ฉันเกลียดหน้าคุโรโร่ตอนทำหน้าเครียดที่สุดเลย” หญิงสาวทำหน้าทะเล้นให้อีกฝ่าย
“หรอ งั้นมานี่” ชายหนุ่มยิ้มออกมากับความขี้เล่นของหญิงสาว
“อะไร” คุราปิก้าเดินเข้าไปหา ทำหน้าทะเล้นแบบเด็กซน
“ทำโทษ ฐานที่ทำให้ฉันตกใจ” คุโรโร่หอมแก้มของฝ่ายหญิงฟอดใหญ่
“ขี้โกงๆ” คุราปิก้าร้อง เอามือเช็ดแก้ม
“อะ ให้หอมคืน” คุโรโร่ทำแก้มป่อง
“ไม่เอาด้วยแล้ว” คนที่แกล้งคนอื่นแต่กลับโดนแกล้งแทนเดินกลับไปนั่งลงที่เดิม
ชายหนุ่มยิ้มอย่างฉ่ำชื่นในความน่ารักนั้น
“คุราจังอยากดื่มกาแฟ”
“ไปชงซิ”
“คุราจังชงให้หน่อยซิ”
“ทำไมต้องให้ฉันชงละ”
“ก็คุราจังชงอร่อย อร่อยที่สุดเลย” เจ้าของบริษัทสุดหล่อปากหวานแบบไม่มีใครสอน
“เฮ้อ....ฉันอยากดื่มกาแฟด้วยหรอกนะ ไม่งั้นไม่ออกไปชงให้หรอก” คุราปิก้าแกล้งบอกออกไปแบบนั้นแหละ ผู้หญิงคนไหนบ้างละ ที่จะไม่แพ้ผู้ชายปากหวาน
คุราปิก้าเดินออกไปที่เคาเตอร์เครื่องดื่มข้างห้องประธานบริษัท หยิบถ้วยกาแฟ และจานรองออกมาวางอย่างคล่องแคล่ว
ระหว่างที่เธอกำลังชงกาแฟอยู่นั้น ก็มีหญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวในชุดเซกสีฟ้าอ่อน เดินผ่านไป ร่างนั้นพุ่งเข้าไปในห้อง “ประธาน” อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่ทันที่เลขาฯอย่างมาจิจะห้ามทันด้วยซ่พ
ฝ่ายคนที่อยู่ในห้องได้ยินเสียงผลักประตูก็รีบเอ่ยปาก
“คุ.....” เรียกได้แค่นั้นก็ต้องหยุด เพราะคนที่ผลักประตูเข้ามาไม่ใช่หญิงสาวที่ออกไปชงกาแฟ แต่เป็น ...
“ลิเลีย!!”
“ดีจะ..คุโระ..” หญิงสาวส่งยิ้มหวาน
“เธอมาที่นี้ทำไม” คุโรโร่ยื่นเสียงเย็นชาให้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ดูสะทกสะท้านแต่ปานใด กลับตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส
“อืม...เพื่อนเก่ามาหาไม่ได้หรอค่ะ” เธอเดินเข้าไปเท้าแขนลงบนโต๊ะทำงานด้วยท่วงท่าน่ามอง ดวงตากลมโตดำขลับคู่นั้นยังส่องประกายงดงามไม่ต่างจากอดีต
แล้วประตูก็ถูกเปิดอีกครั้ง คราวนี้เป็นคุราปิก้าไม่ผิดตัว เธอเองงุนงงเล็กน้อยเมื่อเห็นบุคคลที่สามอยู่ในห้องด้วย ลิเลียหันตัวกลับแล้วเดินมารับกาแฟทั้งสองที่จากมือเด็กสาว
“ขอบใจจะ หมดหน้าที่เธอแล้วออกไปก่อน” ลิเลียนั้นคิดว่าคุราปิก้าเป็นพนักงานของบริษัทเอากาแฟมาให้เจ้านายกับแขก
ส่วนคุราปิก้าแค่เห็นปราดแรกก็รู้แล้วว่าสตรีนางนี้เป็นใคร คนรักเก่าของคุโรโร่!!
เด็กสาวหันไปมองชายหนุ่ม ราวขอความช่วยเหลือ แต่เขากลับยกมือเป็นสัญญาณว่าให้เธอออกไปก่อน สาวเจ้าจึงต้องยอมล่าถอยออกไปโดยดุษฎี แต่มิวายส่งสายตาตัดพ้อไปให้ก่อนจากมา
“หึ…อยากอยู่กันสองคนมากเลยรึไง...มีอะไรที่ฉันรู้ไม่ได้...เธอสวยกว่าฉันตรงไหน...เออ!สวยกว่าจริงๆนั่นแหละ คุณลิเลียดูเป็นผู้ใหญ่ มีเสน่ห์ ไม่มีอะไรที่ฉันเทียบได้ซักนิด...เข้ากันจริงๆฝ่ายชายก็หล่อฝ่ายหญิงก็สวย... ฉันมันไม่มีอะไรดีนี่นา...ก็แค่ตัวขัดดอก....อยู่ไปเลย อยากอยู่ใกล้กันก็อยู่ไปเลย ไม่ต้องมาสนฉันนะ!!!” คุราปิก้าบ่นพึมพำใบหน้ากระเง้ากระงอด
“คุณคุราปิก้าเป็นอะไรค่ะ” มาจิเลขานุการคนสวยของคุโรโร่ดูอาการอยู่นานจึงเอ่ยปากถาม
“อ้อ เปล่าค่ะ” หญิงสาวออกอาการเขินเล็กน้อย ลืมไปสนิทว่าแถวนี้มีคนเต็มไปหมด
“หึงละซิ” เสียงทะเล้นของชาร์แนคลอยมาเข้าหูพอดี
“ไม่นะ ไม่ได้หึง!!”
“ถ้าอย่างนั้นก็งอน” คราวนี้เป็นเสียงมาจิบ้าง
“ไม่ได้งอนด้วย!!”
“ถ้างั้นเป็นอะไรละครับ เมื่อกี๊ผมเห็นแว้บๆมีผู้หญิงเข้าไปในห้องหัวหน้า เอ่อ...คุณลิเลียรึเปล่า”
“ใช่...” สองสาวตอบพร้อมกัน
“งั้นเข้าไปขวางซิครับ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ละ” ชาร์แนคตาโตบอกเสียงดัง
“เบาๆก็ได้ค่ะ คุณชาร์แนค” คุราปิก้ายกมือจุ๊ปาก แล้วพูดต่อเสียงอ่อย “ก็คุโรโร่ไล่ออกมานี่นา”
“หัวหน้าทำงี้ได้ไงเนี่ยะ ไม่หลาบไม่จำนะ” มาจิเป็นเดือดเป็นร้อนแทน “คุณคุราปิก้าค่ะ ไม่ต้องสนใจหัวหน้าค่ะ เราไปชอปปิ้งแก้เซ็งกันดีกว่า คืนนี้กลับบ้านดึกๆไปเลยค่ะ ไม่ต้องไปสนหัวหน้าแล้ว”
“แล้วคุณมาจิไม่ทำงานหรอค่ะ” คุราปิก้างงกับท่าทีคุณเลขาคนสวย ดูท่าทางทั้งมาจิและชาร์แนคจะไม่ชอบลิเลีย แล้วทั้งคู่ก็เชียร์คุราปิก้าเต็มที่
“ลาครึ่งวัน ชาร์แนคไปด้วยกันมั้ย”
“ก็ได้ ... ใบลาค่อยเขียน ไปกันเหอะ เดี๋ยวเอารถฉันไปก็ได้”
“เอ่อ...พวกคุณ” คุราปิก้ามองหน้าลูกน้องของคุโรโร่อย่างลังเล
“ไปเถอะค่ะ” มาจิลากเธอไปทันทีโดยไม่ยอมให้คุราปิก้าพูดอะไรอีก
..................................... ……….
และหนึ่งชาย สองหญิงก็มาถึงแหล่งชอปปิ้งย่านใจกลางเมือง รู้แล้วว่าทำไมมาจิจึงชวนชาร์แนคมา ...มาเป็นคนถือของนั่นเอง สองสาวเลือกเสื้อผ้ากันอย่างสนุกสนาน ผลัดกันแนะนำเครื่องสำอางที่ตัวเองใช้และของจุกจิกอีกมากมาย แล้วก็ไปนั่งทานไอศกรีมกัน
“สนุกมั้ยค่ะ” มาจิถาม
“ก็สนุกค่ะ แต่คิดถึงคุโรโร่แล้วนะ” คุราปิก้าเหลือบมองนาฬิกาข้อมือซึ่งบอกเวลา 5โมงเย็นแล้ว ปกติป่านนี้เธอกับชายหนุ่มคนนั้นกำลังอยู่บนรถด้วยกัน หยอกเย้ากันอย่างสนุกสนาน
“อย่าพึ่งคิดถึงหัวหน้าเลยครับ งานนี้ต้องแกล้งเสียให้เข็ด เดี๋ยวเราไปร้องคาราโอเกะกันต่อดีกว่าครับ” ชาร์แนคบอกอย่างสะใจ นี่ถ้าหัวหน้าเขามาได้ยินหรือมาเห็นละก็ คงได้เตรียมตัวรับซองขาวกันแน่ๆ
“ไป ไปคาราโอเกะกัน” มาจิสนับสนุนเพื่อนร่วมงานเต็มที่
คุราปิก้าก็ได้แต่เลยตามเลย....สงสัยนักถ้าฉันกลับบ้านช้าจะเป็นห่วงมั้ย!!
………………………....................................
ฝ่ายคุโรโร่ ก็ถูกหญิงสาวอีกคนพัวพันไม่ห่าง จนต้องออกมาทานอาหารเย็นด้วย เขาลอบมองนาฬิกาตลอดจนเธอดูออก
“คุโระ เป็นอะไรนะ นัดใครไว้รึเปล่าฉันสังเกตเห็นคุณมองนาฬิกาบ่อยจัง”
“เปล่าหรอก ... ทานต่อเถอะ” พยายามพูดให้นิ่งที่สุด แต่ในใจร้อนรุ่มแทบตายแล้ว
...คุราปิก้าเธอไปไหนนะหายไปจากบริษัทพร้อมกับสองคนนั่น ไอลูกน้องตัวแสบ อย่าให้เจอเชียว!!
หลังจากจบมื้อเย็นคุโรโร่ก็ไปส่งคนรักเก่าที่คอนโดมิเนียมของเธอ
“เรากลับมาเหมือนเดิมได้มั้ยค่ะ” ลิเลียเอ่ยเบาๆ ดวงตากลมโตฉาบไว้ด้วยรอยโศก
“........” คุโรโร่นิ่งเงียบไม่รู้ว่าในใจคิดอะไรอยู่
“หรือว่ามีคนมาแทนที่ฉันในหัวใจคุณแล้ว” น้ำเสียงของหญิงสาวอ้อยส้อยจนน่าสงสาร
“ผมกลับก่อนละ” ชายหนุ่มหันหลัง แต่ถูกสวมกอดจากอีกฝ่าย
“ปล่อยนะครับ”
“ฉันยังรักคุณนะ คุโระ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ นะค่ะ” ลิเลียแนบแก้มลงบนแผ่นหลังกว้าง
คุโรโร่แกะมืออีกฝ่ายออกด้วยใบหน้าเคร่งขรึม รีบเดินจากไปทันที
.....................................
เจ้าของ Lucifer Cooperation รีบขับรถกลับบ้าน หวังเต็มเปี่ยมว่าเมื่อถึงแล้วจะเจอสาวน้อยน่ารักที่ตัวเองคิดถึงเต็มทน
“คุณคุราปิก้ากลับมารึยัง” เขาถามพลางถอดสูทส่งให้สาวใช้
“ยังเลยค่ะ”
“ไปไหนของเค้านะ รู้มั้ยฉันเป็นห่วง”
คุโรโร่กดโทรศัพท์หาคุราปิก้าจนนิ้วแทบพังแล้วแต่เจ้าของเบอร์ที่โทรหากไม่ยอมรับซักที จะรับได้อย่างไรละ ก็อีกฝ่ายกำลังมันเต็มที่อยู่กับเพลงคาราโอเกะ
เจ้าของคฤหาสน์ลูซิเฟอร์ยังไม่ละความพยายาม รู้ว่าคนคนนั้นไปกับลูกน้องจอมแสบของตัวเองก็โทรเข้ามือถือทั้งสองทันที แต่คนที่รับไม่ใช่เจ้าของเบอร์ดันเป็นระบบฝากข้อความ
“คุราจัง กลับบ้านได้แล้ว อย่าแกล้งกันเลยนะ”
คุโรโร่รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมานั่งรอหญิงสาวที่ห้องโถงด้านล่าง เที่ยงคืนแล้วก็ยังไร้วี่แวว ตี 1 ก็ยังไม่มา เขาลุกขึ้นเตรียมตัวจะออกไปตาม พลันแสงไฟหน้ารถก็ปรากฏขึ้น
ลูกน้องตัวแสบลงมาจากรถ
“ชาร์แนค คุณคุราปิก้าละ” เป็นห่วงหญิงสาวมากจนไม่มีอารมณ์จัดการกับอีกฝ่าย
“คุณคุราปิก้าหลับครับ” ชาร์แนคตอบแล้วก็เปิดประตูด้านหลังให้ ร่างระหงนอนอยู่ที่บนเบาะ หลับตาพริ้มไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
คุโรโร่รีบเข้าไปประคองเธอและอุ้มออกมาจากรถ ได้กลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาจากตัวอีกฝ่าย
“นี่เธอดื่มเหล้า?” ชายหนุ่มถามมาจิและชาร์แนคเสียงเข้ม
“ก็นิดหน่อยค่ะ เธอบออกว่าเสียใจที่....หัวหน้าก็น่าจะรู้นะค่ะ” มาจิตอบ ยักไหล่แบบไม่ยี่หระ
“แล้วทำไมพวกเธอไม่ห้าม” คุโรโร่แทบจะกินทั้งคู่ด้วยสายตาแล้ว
ทั้งสองทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะรีบหนีกลับ
พอรถเลี่ยวออกนอกรั้วบ้าน มาจิก็ปล่อยก๊ากทันที
“หึหึ ขำหัวหน้าชะมัด ว่ามั้ยชาร์แนค”
“ใช่ ๆ มองพวกเราเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเชียว สงสัยคงนั่งรอคุณคุราปิก้าตั้งแต่เย็นแล้วมั้ง” ชายหนุ่มก็ขำไม่แพ้อีกฝ่ายเช่นกัน
“แล้วเราสองคุนจะถูกไล่ออกไม่เนี่ยะ”
“.ฮะ..อันนี้ก็ไม่แน่นะ...”
……...................To be con……………
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น