ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : คนงี่เง่า
เจ้าหนี้สุดป่วนกับลูกหนี้ตัวแสบ 13
หญิงสาวร่างบางเดินเข้ามาในห้องเธอถอดเสื้อคลุมสีน้ำตาลและหมวกออก เดินเข้าไปกดปุ่มฟังข้อความที่โทรศัพท์
“อ๊ะ ข้อความของเลโอลีโอนี่นา” เธอพูดเบาๆ เมื่อเห็นเบอร์
…..คุราปิก้า คุณมาจิกับคุณชาร์แนคบอกว่าคุณคุโรโร่รถชน ความจำเสื่อม อยากให้เธอกลับไปดูแล กลับมาแล้วโทรกลับมาหาฉันด้วยนะ…..
“…..ความจำ..เสื่อม…” คุราปิก้าทิ้งตัวลงที่โซฟาข้างๆ นั่งอึ้งอยู่นาน ถึงแม้จะทำใจให้ลืมเท่าไหร่แต่คนเคยรู้จักกันได้รับข่าวร้ายแบบนี้เป็นใครก็ต้องตกใจ
เมื่อตั้งสติได้เธอจึงกดเบอร์โทรศัพท์ข้ามประเทศไปสู่เกาะญี่ปุ่น
…ติ๊ด …ตี๊ด….
“ว่าไงคุราจัง…” เลโอลีโอทักเสียงใสระหว่างนั่งอ่านหนังสือพิมพ์
“เลโอลีโอ เรื่องที่นายฝากข้อความไว้…จริงรึเปล่า” คุราปิก้าถามช้าๆพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด
“เรื่องคุณคุโรโร่หรอ…จริงซิ ลูกน้องเค้าเพิ่งมาหาฉันเมื่อวานนี้เอง มาขอเบอร์ติดต่อเธอ
หนะแต่ฉันไม่ได้ให้ไปหรอก” ชายหนุ่มเสียงเครียดกว่าเดิม
“อืม…หรอ” หญิงสาวใจหายเหมือนกันกับคำตอบที่ได้รับ แต่ด้วยทิฐิที่มีกลับเป็นตัวสกัดความสงสารไว้ส่วนหนึ่ง
“เธอจะกลับมามั้ย”
“ไม่หรอก…นายก็รู้ว่าฉันตัดสินใจจะทำงานอยู่ที่นี้” คุราปิก้าบอกเสียงล้าๆ
“ไม่มาเยี่ยมคุณคุโรโร่หน่อยหรอ..”
“ไปทำไมละ…กลับไปเค้าก็จำฉันไม่ได้ แล้วฉันก็ไม่อยากเจอหน้าคนแบบนั้นด้วย”
“คุราจัง….อย่าหลอกตัวเองน่า” เลโอลีโอรู้ดีว่าเพื่อนตัวเองคิดอย่างไร
“ใครบอกว่าฉันหลอกตัวเอง.ถ้านายพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะ ยังค้างงานแปลหนังสืออยู่เลย”
“อะ..อืม ก็แล้วแต่นะ แต่ฉันอยากให้คุราจังคิดดูให้ดีดี”
“จ้า…ขอโทษที่พูดไม่ดีนะ…ราตรีสวัสดิ์
“ครับ”
นักศึกษาแพทย์ขยับแว่นที่ร่นลงมาอยู่บนจมูกขึ้น เหม่อมองท้องฟ้ายามเช้าอย่างหนักอก ทำไมเพื่อนเขาช่างหัวรั้นแบบนี้ หลอกตัวเองไปก็มีแต่เจ็บปวดเปล่าๆ
…อีกฝากหนึ่งของดาวเคราะห์สีน้ำเงินดวงกลมๆ ใต้แสงดาวยามค่ำคืนของท้องฟ้าเมือง
บอสตัน คุราปิก้าซ่อนตัวอยู่ในห้องพักเธอซบหน้าลงบนหมอนแล้วปล่อยให้สายน้ำตาไหลออกมาช้าๆ ไม่มีแม้เสียงสะอื้นหรือคำพูดคร่ำครวญ มีเพียงความปวดใจและเสียใจ!…
หญิงสาวตื่นมาตอนเช้าด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังสนั่น
“ฮัลโหล…” คุราปิก้ารับงัวเงีย
“คุณคุราปิก้าหรอค่ะ นี่มาจินะค่ะ”
“หืม!? คุณมาจิ”
“ค่ะ…. ฉันคาดคั้นเบอร์คุณมาจากเพื่อนคุณเองละค่ะ กลับมาเถอะนะค่ะ มาหาหัวหน้านะ หัวหน้าแย่แน่ๆถ้าไม่มีคุณ” ลูกน้องคนสวยพูดเสียงร้อนรนอย่างหน้าสงสาร
“กลับ…กลับไปแล้วได้อะไรค่ะ”
“ช่วยกลับมาเรียกความทรงจำของหัวหน้าคืนทีนะค่ะ”
“หมอก็คงช่วยได้มั้งค่ะ ไม่ต้องพึ่งฉัน”
“โถ…ทำไมพูดอย่างนั้นละค่ะ ไม่มีใครอีกแล้วนะค่ะนอกจากคุณ…ถือว่าฉันกับชาร์แนคขอร้องนะค่ะ…ป้ายูยะด้วย ทุกคนตั้งความหวังไว้กับคุณนะค่ะ”
“ขอโทษด้วยค่ะ ฉันคงไม่กลับไปญี่ปุ่นอีกแล้ว ที่นั่นไม่มีคนให้ฉันกลับไปหาอีกแล้วละ” คุราปิก้าทำลายความหวังของคนหลายคนง่ายนัก
“!?” มาจินิ่งไปทันที
“คุณไม่คิดถึงหัวหน้าหรือค่ะ ฉันไม่เชื่อว่าเวลาสามปีจะทำให้คุณลืมหัวหน้าได้หรอก”
“ก็แค่คนรู้จักจะคิดถึงทำไมให้เสียเวลาค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะค่ะ” ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบคุราปิก้าชิงวางสายเสียก่อน
…คิดถึงหรอ…คนที่ทำให้ฉันเสียใจ…ฉันจำเป็นต้องคิดถึงหรอ….
แม้จะบอกตัวเองแบบนั้น แต่วันนี้ทั้งวันคุราปิก้าไม่ได้เปิดรับบทเรียนเข้าสมองเลย เธอนั่งเหม่อจนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงอาจารย์ถาม เดินไปไหนก็ชนคนอื่นวุ่นไปหมด
“คุราปิก้า เธอเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงเล็กๆของเพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นขณะนั่งทำการบ้านที่หน้าตึกเรียน
“หืม…เปล่าหนิ สบายดี”
“วันนี้ฉันว่าเธอดูเหม่อๆลอยๆชอบกลนะ มีอะไรรึเปล่า”
“มะ…มะ ไม่มีอะไรจริงๆจ้า” หญิงสาวปฏิเสธพัลวัน “ฉันขอตัวกลับก่อนนะ บายจ้า” คุราปิก้าคว้าเอกสารแล้วเดินจ้ำออกไปทันที วันนี้เธอท่าจะไม่ค่อยสบายจริงๆด้วย โรคโกหกตัวเองเรื้อรังทำพิษซะแล้วมั้ง
ไม่ทันจะได้ก้าวเท้าเข้าห้องดี เสียงโทรศัพท์ตัวกวนก็ดังอีกแล้ว หญิงสาวถลาเข้าไปรับอย่างเร่งร้อน
“ฮัลโหล”
“ขอสายคุณคุราปิก้าครับ”
“พูดอยู่ค่ะ”
“อ้า ครับ!! ผมชาร์แนคเองนะครับ”
“ค่ะ มีอะไรรึเปล่า” ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าอีกฝ่ายโทรมาด้วยจุดประสงค์อะไรก็มิวายจะถาม
“กลับมาเถอะครับ…นะครับ หัวหน้ารอคุณอยู่”
“ถ้าคุณพูดเรื่องนี้อีกฉันจะวางสายแล้วนะค่ะ” คุราปิก้าเปลี่ยนน้ำเสียง
“อยะ..อย่าครับ!” ปลายสายรีบห้าม “คุณคุราปิก้ายังโกรธหัวหน้าอีกหรือครับ คุณรู้รึเปล่าว่าตลอด 3 ปีที่ผ่านมาหัวหน้าทุกข์ใจแค่ไหน ทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง ดื่มเหล้าหนักเพื่อจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน …แล้วก็ทุกครั้งที่ว่างจะไปนั่งรอคุณที่บ้านของคุณ….หัวหน้ารักคุณมากนะครับ”
“……” หญิงสาวเงียบไป …รัก…ไม่เห็นคุณเคยบอกฉันเลย….
“กลับมานะครับ ช่วยกลับมาทีเถอะครับ แค่มาดูแลหัวหน้าซักพักหนึ่งก็พอ”
“อืม…ขอคิดดูก่อนนะค่ะ”
“ไม่ต้องคิดแล้วครับ คนที่รักคุณรอคุณอยู่แบบนี้ คุณจะปล่อยให้เขารออีกนานแค่ไหนครับ อย่าทรมานหัวใจคนอื่นอีกเลยนะครับ”
“……” ….ทรมานหัวใจหรอ…ใครกันแน่!….
“ว่าไงครับ..” ชาร์แนคเร่งเร้าคำตอบ
“….อาทิตย์หน้าฉันจะสอบวิชาสุดท้าย…ถ้าว่างจะกลับไปนะค่ะ”
“กลับมานะครับ…คุณต้องกลับมา”
“ไม่รับปากนะค่ะ…ฉันต้องไปธุระข้างนอกแล้วละ แค่นี้ก่อนนะค่ะ” คุราปิก้าโกหกคำโตเพื่อหยุดการสนทนา
“อ่า ครับ สวัสดีครับ”
….ทั้งรักและทรมาน..มันฉันต่างหาก…3 ปีที่ผ่านมามีวันไหนบ้างที่ฉันไม่คิดถึงคุณ…มีคืนไหนบ้างที่น้ำตาฉันไม่ไหลเมื่อนึกถึงสีหน้าคุณ…แล้วมีชั่วลมหายใจไหนบ้างที่หัวใจฉันปฏิเสธว่าไม่รักคุณ…คุโรโร่คุณมันงี่เง่า!! …คนงี่เง่า!!…
To BE Con………………………………………..
เออ ไม่ได้เว้นบรรทัดโทษด้วยนะเจ้าค่ะ รีบๆ ช่วงนี้เปิดเทอมแล้ว ไม่ค่อยได้อัพ กะทำเกรดหน่อย แอดมิดชั่นมันทำพิษ
เปลี่ยนนามปากกาแล้วเน้อ ของเก่ามันยาวไปมีคนท้วงหนะ
ขอบคุณที่อ่านค่ะ จุ๊บๆ
หญิงสาวร่างบางเดินเข้ามาในห้องเธอถอดเสื้อคลุมสีน้ำตาลและหมวกออก เดินเข้าไปกดปุ่มฟังข้อความที่โทรศัพท์
“อ๊ะ ข้อความของเลโอลีโอนี่นา” เธอพูดเบาๆ เมื่อเห็นเบอร์
…..คุราปิก้า คุณมาจิกับคุณชาร์แนคบอกว่าคุณคุโรโร่รถชน ความจำเสื่อม อยากให้เธอกลับไปดูแล กลับมาแล้วโทรกลับมาหาฉันด้วยนะ…..
“…..ความจำ..เสื่อม…” คุราปิก้าทิ้งตัวลงที่โซฟาข้างๆ นั่งอึ้งอยู่นาน ถึงแม้จะทำใจให้ลืมเท่าไหร่แต่คนเคยรู้จักกันได้รับข่าวร้ายแบบนี้เป็นใครก็ต้องตกใจ
เมื่อตั้งสติได้เธอจึงกดเบอร์โทรศัพท์ข้ามประเทศไปสู่เกาะญี่ปุ่น
…ติ๊ด …ตี๊ด….
“ว่าไงคุราจัง…” เลโอลีโอทักเสียงใสระหว่างนั่งอ่านหนังสือพิมพ์
“เลโอลีโอ เรื่องที่นายฝากข้อความไว้…จริงรึเปล่า” คุราปิก้าถามช้าๆพยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด
“เรื่องคุณคุโรโร่หรอ…จริงซิ ลูกน้องเค้าเพิ่งมาหาฉันเมื่อวานนี้เอง มาขอเบอร์ติดต่อเธอ
หนะแต่ฉันไม่ได้ให้ไปหรอก” ชายหนุ่มเสียงเครียดกว่าเดิม
“อืม…หรอ” หญิงสาวใจหายเหมือนกันกับคำตอบที่ได้รับ แต่ด้วยทิฐิที่มีกลับเป็นตัวสกัดความสงสารไว้ส่วนหนึ่ง
“เธอจะกลับมามั้ย”
“ไม่หรอก…นายก็รู้ว่าฉันตัดสินใจจะทำงานอยู่ที่นี้” คุราปิก้าบอกเสียงล้าๆ
“ไม่มาเยี่ยมคุณคุโรโร่หน่อยหรอ..”
“ไปทำไมละ…กลับไปเค้าก็จำฉันไม่ได้ แล้วฉันก็ไม่อยากเจอหน้าคนแบบนั้นด้วย”
“คุราจัง….อย่าหลอกตัวเองน่า” เลโอลีโอรู้ดีว่าเพื่อนตัวเองคิดอย่างไร
“ใครบอกว่าฉันหลอกตัวเอง.ถ้านายพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะ ยังค้างงานแปลหนังสืออยู่เลย”
“อะ..อืม ก็แล้วแต่นะ แต่ฉันอยากให้คุราจังคิดดูให้ดีดี”
“จ้า…ขอโทษที่พูดไม่ดีนะ…ราตรีสวัสดิ์
“ครับ”
นักศึกษาแพทย์ขยับแว่นที่ร่นลงมาอยู่บนจมูกขึ้น เหม่อมองท้องฟ้ายามเช้าอย่างหนักอก ทำไมเพื่อนเขาช่างหัวรั้นแบบนี้ หลอกตัวเองไปก็มีแต่เจ็บปวดเปล่าๆ
…อีกฝากหนึ่งของดาวเคราะห์สีน้ำเงินดวงกลมๆ ใต้แสงดาวยามค่ำคืนของท้องฟ้าเมือง
บอสตัน คุราปิก้าซ่อนตัวอยู่ในห้องพักเธอซบหน้าลงบนหมอนแล้วปล่อยให้สายน้ำตาไหลออกมาช้าๆ ไม่มีแม้เสียงสะอื้นหรือคำพูดคร่ำครวญ มีเพียงความปวดใจและเสียใจ!…
หญิงสาวตื่นมาตอนเช้าด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังสนั่น
“ฮัลโหล…” คุราปิก้ารับงัวเงีย
“คุณคุราปิก้าหรอค่ะ นี่มาจินะค่ะ”
“หืม!? คุณมาจิ”
“ค่ะ…. ฉันคาดคั้นเบอร์คุณมาจากเพื่อนคุณเองละค่ะ กลับมาเถอะนะค่ะ มาหาหัวหน้านะ หัวหน้าแย่แน่ๆถ้าไม่มีคุณ” ลูกน้องคนสวยพูดเสียงร้อนรนอย่างหน้าสงสาร
“กลับ…กลับไปแล้วได้อะไรค่ะ”
“ช่วยกลับมาเรียกความทรงจำของหัวหน้าคืนทีนะค่ะ”
“หมอก็คงช่วยได้มั้งค่ะ ไม่ต้องพึ่งฉัน”
“โถ…ทำไมพูดอย่างนั้นละค่ะ ไม่มีใครอีกแล้วนะค่ะนอกจากคุณ…ถือว่าฉันกับชาร์แนคขอร้องนะค่ะ…ป้ายูยะด้วย ทุกคนตั้งความหวังไว้กับคุณนะค่ะ”
“ขอโทษด้วยค่ะ ฉันคงไม่กลับไปญี่ปุ่นอีกแล้ว ที่นั่นไม่มีคนให้ฉันกลับไปหาอีกแล้วละ” คุราปิก้าทำลายความหวังของคนหลายคนง่ายนัก
“!?” มาจินิ่งไปทันที
“คุณไม่คิดถึงหัวหน้าหรือค่ะ ฉันไม่เชื่อว่าเวลาสามปีจะทำให้คุณลืมหัวหน้าได้หรอก”
“ก็แค่คนรู้จักจะคิดถึงทำไมให้เสียเวลาค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะค่ะ” ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบคุราปิก้าชิงวางสายเสียก่อน
…คิดถึงหรอ…คนที่ทำให้ฉันเสียใจ…ฉันจำเป็นต้องคิดถึงหรอ….
แม้จะบอกตัวเองแบบนั้น แต่วันนี้ทั้งวันคุราปิก้าไม่ได้เปิดรับบทเรียนเข้าสมองเลย เธอนั่งเหม่อจนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงอาจารย์ถาม เดินไปไหนก็ชนคนอื่นวุ่นไปหมด
“คุราปิก้า เธอเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงเล็กๆของเพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นขณะนั่งทำการบ้านที่หน้าตึกเรียน
“หืม…เปล่าหนิ สบายดี”
“วันนี้ฉันว่าเธอดูเหม่อๆลอยๆชอบกลนะ มีอะไรรึเปล่า”
“มะ…มะ ไม่มีอะไรจริงๆจ้า” หญิงสาวปฏิเสธพัลวัน “ฉันขอตัวกลับก่อนนะ บายจ้า” คุราปิก้าคว้าเอกสารแล้วเดินจ้ำออกไปทันที วันนี้เธอท่าจะไม่ค่อยสบายจริงๆด้วย โรคโกหกตัวเองเรื้อรังทำพิษซะแล้วมั้ง
ไม่ทันจะได้ก้าวเท้าเข้าห้องดี เสียงโทรศัพท์ตัวกวนก็ดังอีกแล้ว หญิงสาวถลาเข้าไปรับอย่างเร่งร้อน
“ฮัลโหล”
“ขอสายคุณคุราปิก้าครับ”
“พูดอยู่ค่ะ”
“อ้า ครับ!! ผมชาร์แนคเองนะครับ”
“ค่ะ มีอะไรรึเปล่า” ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าอีกฝ่ายโทรมาด้วยจุดประสงค์อะไรก็มิวายจะถาม
“กลับมาเถอะครับ…นะครับ หัวหน้ารอคุณอยู่”
“ถ้าคุณพูดเรื่องนี้อีกฉันจะวางสายแล้วนะค่ะ” คุราปิก้าเปลี่ยนน้ำเสียง
“อยะ..อย่าครับ!” ปลายสายรีบห้าม “คุณคุราปิก้ายังโกรธหัวหน้าอีกหรือครับ คุณรู้รึเปล่าว่าตลอด 3 ปีที่ผ่านมาหัวหน้าทุกข์ใจแค่ไหน ทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง ดื่มเหล้าหนักเพื่อจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน …แล้วก็ทุกครั้งที่ว่างจะไปนั่งรอคุณที่บ้านของคุณ….หัวหน้ารักคุณมากนะครับ”
“……” หญิงสาวเงียบไป …รัก…ไม่เห็นคุณเคยบอกฉันเลย….
“กลับมานะครับ ช่วยกลับมาทีเถอะครับ แค่มาดูแลหัวหน้าซักพักหนึ่งก็พอ”
“อืม…ขอคิดดูก่อนนะค่ะ”
“ไม่ต้องคิดแล้วครับ คนที่รักคุณรอคุณอยู่แบบนี้ คุณจะปล่อยให้เขารออีกนานแค่ไหนครับ อย่าทรมานหัวใจคนอื่นอีกเลยนะครับ”
“……” ….ทรมานหัวใจหรอ…ใครกันแน่!….
“ว่าไงครับ..” ชาร์แนคเร่งเร้าคำตอบ
“….อาทิตย์หน้าฉันจะสอบวิชาสุดท้าย…ถ้าว่างจะกลับไปนะค่ะ”
“กลับมานะครับ…คุณต้องกลับมา”
“ไม่รับปากนะค่ะ…ฉันต้องไปธุระข้างนอกแล้วละ แค่นี้ก่อนนะค่ะ” คุราปิก้าโกหกคำโตเพื่อหยุดการสนทนา
“อ่า ครับ สวัสดีครับ”
….ทั้งรักและทรมาน..มันฉันต่างหาก…3 ปีที่ผ่านมามีวันไหนบ้างที่ฉันไม่คิดถึงคุณ…มีคืนไหนบ้างที่น้ำตาฉันไม่ไหลเมื่อนึกถึงสีหน้าคุณ…แล้วมีชั่วลมหายใจไหนบ้างที่หัวใจฉันปฏิเสธว่าไม่รักคุณ…คุโรโร่คุณมันงี่เง่า!! …คนงี่เง่า!!…
To BE Con………………………………………..
เออ ไม่ได้เว้นบรรทัดโทษด้วยนะเจ้าค่ะ รีบๆ ช่วงนี้เปิดเทอมแล้ว ไม่ค่อยได้อัพ กะทำเกรดหน่อย แอดมิดชั่นมันทำพิษ
เปลี่ยนนามปากกาแล้วเน้อ ของเก่ามันยาวไปมีคนท้วงหนะ
ขอบคุณที่อ่านค่ะ จุ๊บๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น