คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : อวสานริวยามะ
แฮ่กๆ
ตึก..ตึก..ตึก..ตึก..ผลั่วะ!!!
“ให้ตายเถอะ สายแล้วเว้ยเฮ้ย!!!” เสียงเล็กบ่นพรืดระหว่างที่ขาเล็กๆ กำลังวิ่งฉับๆ อย่างรวดเร็วปานลมกรด เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบกับพื้นหินอ่อนดังกึกก้องไปทั่ว
ครืดดดด.....
“มาแล้วคร้าบบบ โทษทีที่มาสาย แฮ่กๆ เผอิญตื่นสายเกินไปหน่อยน่ะ” คนตัวเล็กพูดเสียงดังทันทีที่เปิดประตูออก สิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายในห้องทั้งแปดชีวิตที่กำลังซ้อมเต้นกันอยู่ถึงกับสะดุ้งตกใจ ไดกิคว้ารีโมทมากดปิดเครื่องเสียงทันที หลังจากเหลือบไปเห็นสีหน้านิ่งๆ ของผู้อาวุโสคนหนึ่งของจั๊มพ์
“ทุกคนพักสิบนาที ใครจะไปซุปเปอร์ก็วิ่งเอาละกัน” ฮิคารุประกาศ แต่ยังไม่ทันสิ้นเสียงริวทาโร่กับเคย์โตะพากันวิ่งไปที่ประตู ต่างคนต่างยื้อแย่งจะให้ตนเองออกไปนอกประตูก่อนเป็นคนแรก ส่วนคนอื่นๆ ก็ทรุดนั่งลงดื่มน้ำทานของว่าง ชิเนน ยูริที่เพิ่งมาสายรีบเหวี่ยงกระเป๋าสะพายใบเล็กของตนไปที่มุมห้องก่อนจะก้มลงผูกเชือกรองเท้าให้แน่น
“ทาคากิ...ทำไมวันนี้บรรยากาศมันดูนอยๆ จังอ่ะ?” ชิเนนโปรยยิ้มหวานหันไปถามยูยะ ที่เพิ่งนั่งลงที่ขอบหน้าต่างพลางแกะขนมปังไส้ครีมกาแฟกินอยู่
“ก็งี้ละชิเนน ทุกคนเหนื่อยๆ เนือยๆ ด้วยมั้ง สมาชิกไม่ครบ เวลาซ้อมมันก็เลยไม่โอเคเท่าไร” ทาคากิตอบก่อนจะคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ขึ้นมาเช็ดหน้า
“ชั้นมาเป็นคนสุดท้ายแล้วไม่ใช่เหรอไง? นี่นายอย่าบอกนะว่ายามาดะ สมาชิกอันดับหนึ่งของจั๊มพ์อะไรนั่นยังไม่โผล่หัวมา!!” ประโยคสุดท้ายที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดทำให้คนอื่นๆ ต้องหันมามอง ใบหน้าหวานฉายแววโกรธเกรี้ยวใส่ยูยะโดยไม่ได้มีความเกรงใจในฐานะรุ่นพี่ให้ ประจวบเหมาะกับบุคคลที่ถูกพาดพิงเมื่อครู่เปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยสีหน้านิ่งเฉย ดวงตาทั้งสองฉายแววเหนื่อยล้าให้ได้เห็นอย่างชัดเจน
“ตายยากจริงเชียว..” ชิเนนหันไปค้อนใส่คนมาใหม่ “พูดถึงก็มาเลย”
“นี่ชิเนน...ถ้าคิดจะพาลใส่ยามะจังละก็..เลิกคิดซะเถอะนะ” ทาคากิปราม แต่คนถูกปรามก็ไม่ได้ใส่ใจ
“เขานัดกันสิบโมงไม่ใช่เหรอไง? นี่มันจะเที่ยงแล้ว นายจะมาทำไม?” เสียงเล็กตวาดแว้ดใส่เรียวสุเกะที่ยืนงงอยู่หน้าประตู ดวงตากลมหันไปสบตากับคนอื่นๆ ในจั๊มพ์ราวกับต้องการคำตอบ แต่ชิเนนจะสังเกตหรือไม่ว่าแววตาที่คนอื่นมองกลับไปหาเรียวสุเกะนั้น เป็นแววตาแบบไหน..
“คิดว่าเป็นเด็กเส้นแล้วจะมาสายงั้นเหรอ? ไร้ความรับผิดชอบ!!!” ชิเนนตวาด คนถูกว่าเดินตรงเข้ามาหาร่างเล็กก่อนจะส่งยิ้มหวานให้
“งั้นหรอกเหรอ? มีอะไรจะต่อว่าชั้นอีกมั้ย?” เสียงหวานเอ่ยนุ่มๆ เรียกน้ำโหของชิเนนได้มากทีเดียว แต่ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้ตอกกลับไป ทาคากิก็เข้ามายืนคั่นกลางระหว่างทั้งสองเสียก่อน
“ชิเนน ชั้นว่านายเงียบๆ เถอะนะ” “ไม่ต้องมาขวางเลยยูยะ!!!” ยูริตวาดอีกรอบ ทำเอาเคย์โตะและริวทาโร่ที่เพิ่งเข้ามาอีกครั้งตกใจสะดุ้งเฮือก บรรยากาศดำมืดในห้องทำเอาเคย์โตะต้องกุมขมับอย่างลำบากใจ
“จะเงียบมั้ยชิเนน!!!” เสียงตะโกนดังขึ้นขัดเสียงตวาดของคนตัวเล็ก ต้นตอไม่ได้มาจากใครที่ไหน นอกจากยาบุ ทุกคนถึงกับอึ้งเพราะไม่เคยได้ยินยาบุตวาดใครมาก่อน
“มีเหตุผลซะหน่อยสิ ไม่ใช่มีอะไรก็ตวาด ที่บ้านขายปลาทูหรือไง?” ร่างสูงของยาบุเคลื่อนมายืนอยู่ตรงหน้ายูริ พร้อมน้ำเสียง ท่าทาง แววตาที่ดุดันทำเอาคนโดนว่าถึงกับพูดไม่ออก จะมีก็แต่ฮิคารุที่แอบหัวเราะเบาๆ ให้กับมุขปลาทูนั่น
“มิน่า....” ยาบุเปรย สร้างความสงสัยให้คนตัวเล็กอย่างมาก “มิน่าอะไร?” ยูริถามเสียงแข็ง
“มิน่านายถึงไม่มีใครเอาไง...ทั้งยูโตะ ทั้งริวทาโร่ เพราะว่าปากนายมันเน่ายิ่งกว่าปลาทูเสียอีก!!!”
ยูริกำหมัดแน่นอย่างโกรธแค้นและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน ยาบุ โคตะที่ปกติค่อนข้างจะปล่อยปละละเลยสมาชิกในวง แต่วันนี้กลับมาต่อว่าเขาในแบบที่เจ็บเสียยิ่งกว่าโดนตบเสียอีก
“ถ้านายอยากรู้ว่าทำไมชั้นว่านายและทำไมชั้นไม่ว่ายามะจังที่มาสาย ก็ให้เจ้าตัวเขาอธิบายเอาเองละกัน” ยาบุทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปสงบสติอารมณ์อยู่มุมห้อง ยูริรีบหันขวับไปทางยามาดะที่ยืนงงๆ อยู่
“วันนี้มีแฟนมีทติ้งของเอ็นวายซีตอนสิบโมงที่ห้องประชุมชั้นล่าง ยูมะส่งเมล์หานายเป็นสิบแต่นายไม่ตอบกลับมาเลย โทรไปที่บ้านก็ไม่มีคนรับ ชั้นกับยูมะพยายามหาทางติดต่อนายเพราะคิดว่านายคงลืมแต่ก็ติดต่อไม่ได้ วันนี้ก็เลยมีแค่ชั้นกับยูมะสองคน..” ชิเนนเบิกตากว้างทันทีที่ได้ฟัง รู้สึกอยากจะเป็นลมให้ได้เสียเดี๋ยวนั้น ที่เขาบังอาจลืมงานสำคัญสุดๆ ไปได้ แถมยังลบเมล์ของยูมะไปหมดเกลี้ยงเพราะคิดว่ายูมะแค่เมล์มาจีบเหมือนที่เคย
“ทางผู้ใหญ่เขาโกรธมาก ชั้นโดนเรียกไปอบรมต่อว่ามากกว่าที่นายโดนด้วยซ้ำ ทีนี้เข้าใจหรือยัง ถ้าเข้าใจก็เลิกโวยวายแล้วไปคุยกับผู้จัดการซะ” ยาบุเสริมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ชิเนนมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาแนวร่วม แต่ละคนต่างก็จ้องมาที่เขาราวกับเขาเป็นคนผิด
“นายร้ายมาก ยามาดะ..” ร่างเล็กกัดฟันพูดใส่หน้าอีกคนก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป บรรยากาศภายในห้องจึงกลับมาดีขึ้นเหมือนเดิม ทุกคนต่างเดินเข้ามาหายาบุด้วยความทึ่งในการปราบชิเนนเสียอยู่หมัด
“พักกินข้าวชั่วโมงครึ่ง!!” ยาบุประกาศ ทุกคนจึงสลายตัวกระจายอยู่ตามมุมห้อง ต่างหยิบข้าวกล่องในกระเป๋าของตนเองออกมาแล้วนั่งล้อมวง เรียวสุเกะเดินตรงเข้าไปหายาบุก่อนจะโค้งคำนับให้
“ขอบคุณนะ ยาบุ” “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ก็ชิเนนผิดเองนี่นา” ยาบุส่งยิ้มให้ก่อนจะลากเรียวสุเกะให้มานั่งล้อมวงกับคนอื่นๆ ด้วย
“ทำไมทุกคนมีข้าวกล่องมากันหมดเลยล่ะ?” คนหน้ากลมถาม ไดกิถึงกับพ่นข้าวออกมาใส่หน้าเคย์ทันทีที่ได้ยินคำถาม เคย์ที่ตกใจกับกระสุนข้าวของไดกิก็เผลอเสยศอกเข้าใส่ยูยะที่นั่งอยู่ข้างๆ เข้าเต็มเปา
“ชั้นลืมส่งเมล์ไปบอกยามะจังอ่ะ แต่ว่าชั้นทำมาเผื่อยามะจังด้วยนะ” ว่าแล้วไดกิก็ชิ่งไปหยิบข้าวกล่องอีกกล่องมาให้ ถือโอกาสหนีลูกตบของเคย์ไปในตัว
ระหว่างที่กำลังกินข้าวกันอย่างสนุกสนานนั้น จู่ๆ ยาบุก็มีสีหน้ากังวลจนทุกคนในวงรู้สึกได้
“เป็นไรไปยาบุจจี้? ท้องผูกเหรอ?” ยาโอโตเมะกล่าวถามพลางขโมยกุ้งทอดจากยาบุไปต่อหน้าต่อหน้า
“ชั้นแค่กังวลว่า..เอ้ยอย่าสิ เอาคืนมา....ว่าคนในจั๊มพ์เนี่ยยังมีอะไรคลางแคลงใจอยู่อีกมั้ยเท่านั้นละ” สิ้นเสียงยาบุ เรียวสุเกะ ยูโตะ เคย์โตะ ริวทาโร่ถึงกับชะงักตะเกียบแทบจะพร้อมๆ กัน ฮิคารุยิ้มแปล้ทันทีที่เห็นแบบนั้น
“นั่นไงๆ ร้อนตัวกันหมดเลย” ยูโตะส่ายหน้าทันทีที่ฮิคารุพูดจบ
“ร้อนอะไรล่ะ ชะงักเพราะเห็นมดที่พื้นต่างหากล่ะ” เสียงหล่อโบ้ยพลางชี้ไปที่มดเจ้าปัญหา
“ใช่ๆ มดมันน่ารักดี ดูสิไปอาบแดดจนผิวดำเชียว” เคย์โตะเสริมบ้าง
“จะบ้าเรอะ? มดมันก็ดำอยู่แล้วนะ เม่นนี่เลอะเทอะอ่ะ” เคย์โวยวาย
“ไม่ต้องมาแก้ตัวๆ ชั้นให้เวลาวันนี้วันสุดท้ายในการเคลียร์ปัญหาทั้งหมด ชั้นไม่อยากให้จั๊มพ์มีอะไรคลางแคลงใจไปมากกว่านี้ แค่เรื่องของยูริชั้นก็ปวดหัวจะแย่ละ” ยาบุอ้อนวอน ทุกคนจึงได้แต่เงียบ
“ยามาดะ...ขอคุยด้วยหน่อยสิ” เรียวทาโร่เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบนั้น เรียวสุเกะมองแววตาของคนพูดอย่างลำบากใจก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ริวทาโร่จึงลากเขาไปที่มุมห้องที่ไกลจากวงจั๊มพ์ที่สุด
“ชั้นอยากพูดเรื่องของเรา...” “มันไม่มีเรื่องของเราอีกแล้วริวทาโร่...” ยามาดะไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พูดไปมากกว่านี้ แต่ริวทาโร่จับมือเขาขึ้นมาจุมพิตโดยไม่อายสายตาของคนอื่นๆ ที่จ้องมา ผิดกับเรียวสุเกะที่หน้าแดงจนพูดไม่ออก
“ชั้นอยากพูดตรงๆ กับนายว่าความรู้สึกของชั้นมันไม่เหมือนเดิมแล้ว นายยังคงรักยูโตะตลอดเวลา ชั้นก็เจ็บเป็นนะ!!!” หนุ่มน้อยโมริโมโต้พูดตรงตามสไตล์เด็กที่ไม่อยากจะปิดบังเสแสร้ง ซึ่งเรียวสุเกะเข้าใจดีแต่มันตรงมากเกินไปเสียจนทำร้ายจิตใจเขาอย่างมาก
“ความรู้สึกชั้นก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน...มันรักนายมากขึ้นทุกวันๆ แต่ก็ตลกดีนะ ในขณะที่ชั้นรักนายมากขึ้น นายกลับรักชั้นน้อยลง...” เสียงหวานเอ่ยเศร้าๆ คนฟังตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยิน
“ต่อไปนี้เราก็เป็นแค่พี่น้องที่ดีต่อกันก็พอนะ...” “แต่ยามาดะ คือชั้น...” เรียวสุเกะจุมพิตหน้าผากของหนุ่มน้อยเบาๆ เป็นเชิงขอให้เงียบ ริวทาโร่มองใบหน้าหวานของอีกฝ่ายก่อนที่น้ำตาจะเอ่อคลอ
“นายทำให้ชั้นเสียใจ ชั้นทำให้นายเสียใจ ฉะนั้นเลิกแล้วแต่กันเถอะ...คนที่เขารักนายจริงๆ น่ะ นั่งอยู่ตรงนั้นนะ” เรียวสุเกะยิ้มก่อนจะปล่อยให้โมริโมโต้กอดตนจนแน่น
“เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะ..”
......
ขอทอกล์หน่อย หายไปนานมากๆ
กลับมาอัพในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา
เนื่องจากเทอมนี้ สอบมหาประลัยมากๆ เครียดสุดๆ
และส่วนใหญ่เอาเวลาไปปั่นฟิคที่จะตีพิมพ์ซะมากกว่า
เลยไม่ได้มาอะไรกับเรื่องนี้เลย ขอโทษจริงๆ ค่าาาา
ขอเม้าท์เรื่องตอนนี้หน่อย เนื่องจากตอนนี้แต่งสด (เพราะเห็นคนอ่านร้องขอให้อัพ)
หมั่นไส้ชี่มากกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบมุขปลาทูมาก แต่ไม่รู้คนอ่านจะขำมั้ย เง้อออ
และหมั่นไส้ริวอีกต่อนึง พูดตรงไปแล้วลูก
แล้วก็เรื่องสั้นที่อยากจะทำ ตอนนี้ทำไปประมาณสี่สิบเปอร์ของเนื้อเรื่องทั้งหมด
โดยเนื้อเรื่องจะประมาณว่า (อธิบายยากมากเรื่องนี้) นากายามะนั่นแหละ (เอ้อ ง่ายดีแฮะ)
ดราม่านิดๆ ตบจูบมีบ้าง รักใสๆ ก็เยอะ (แต่งไปเขินไป อ๊ายยยย)
ตอนแรกจะกลับไปขายช่วงมิถุนานี้ แต่ไม่รู้จะเสร็จทันมั้ย
และอยากจะถามทุกคนเรื่องนึง
มีคนๆ นึงอยากจะทำโดจินชิของจั๊มพ์ แต่เขาไม่รู้ว่าผลตอบรับจะเป็นยังไง
เลยอยากรู้ว่า ส่วนตัวแล้วเคยเห็น เคยอ่าน หรือรู้สึกยังไงกับโดจินของจั๊มพ์ แค่นั้นละค่ะ
ปล.ใกล้จะครบรอบหนึ่งปีของฟิคเรื่องนี้แล้ว ไปกินฮะจิบังกันเต๊อะ
... N eL’ L …
ความคิดเห็น