[FIC] yaoi [Hyunmin x Minkey] Time 2 love

ตอนที่ 9 : TIME 2 LOVE :: P7**

T I M E 2 L O V E

-7-

หน้าพื้นที่พักผ่อนของมหาลัยพื้นที่ที่เต็มไปด้วยแอ่งน้ำฝน โต๊ะไม้สีน้ำตาลเต็มไปด้วยน้ำที่เปียกแฉะและแอ่งน้ำที่อยู่บนโต๊ะจนหาที่จะนั่งแทบไม่ได้เรียวตาสวยมองหาพื้นที่ที่เธอพอจะสามารถหย่อนก้นงอนๆ ของเธอลงด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายที่สุดสำหรับเย็นวันนี้ ถ้าไม่ติดว่าต้องรอพี่จินกิมารับก็คงได้กลับไปถึงบ้านนอนอย่างสบายใจไปแล้ว

“ทำไมไม่มีโต๊ะซักตัวที่เราจะหาที่นั่งสบายๆ ได้เลยนะแทมิน” ฮยอนอาเอ่ยก่อนที่จะจับมือเพื่อนร่างบอบบางที่อยู่ข้างๆ แทมินเองก็มองหาโต๊ะที่เขาจะนั่งเช่นกัน ก่อนที่เขาจะส่ายหัวเบาๆ อย่างสิ้นหวัง

โต๊ะที่พอจะนั่งได้ก็มีคนนั่งกันไปหมดแล้วส่วนเขาที่มาทีหลังก็เลยต้องชะเง้อคอมองหาที่นั่งโดยไม่รู้เลยว่ามันจะว่างตอนไหน ปกติที่นั่งก็หายากแล้วตอนเช้าฝนยังจะมาตกอีกยิ่งหายากเข้าไปใหญ่

“แทมิน แทมินอา”เสียงเข้มดังยังฝังตรงข้ามที่เขายืนอยู่ ทั้งคู่จึงหันไปมองตามเสียงเรียกก่อนจะเจอกับรุ่นพี่จงฮยอนที่กำลังโบกมือรอพวกเขาอยู่

“ชิส์ จ้างให้ก็ไม่ไป”ฮยอนอาหมุนคอกลับให้มาตั้งตรงอย่างเดิม แต่กลับถูกมือบอบบางอย่างแทมินฉุดให้เดินตามอย่างไม่ตั้งตัวให้ออกเดินไปพร้อมกัน

“ดะ เดี๋ยวแทมินนายจะไปไหน?” ฮยอนอาถามอย่างทุลักทุเล ก็เพราะไอ้พื้นที่เปียกฝนนี้แหละที่ต้องทำให้เธอเดินหลบๆ ไม่เต็มเท้า เพื่อนตัวดีอย่างแทมินก็ลากเอาโดยไม่สนใจเธออีก

“สะ…สวัสดี…ครับ”แทมินโค้งทักทายเมื่อหยุดลงที่หน้าโต๊ะที่มีจงฮยอนและคีย์นั่งอยู่ก่อนแล้ว

“ไง ไม่เจอกันเลยนะว่าไหม?” จงฮยอนยิ้มก่อนที่จะทักทายเด็กน้อยตรงหน้า ผิดกับคีย์ที่เอาแต่มองหาใครบางคนที่เขาคิดว่าจะต้องมาด้วย 

“พี่จินกิไม่มาด้วยเหรอ?”คีย์ถามพร้อมกับชะเง้อคอมองหาอีกรอบเผื่อว่าเอารถไปเก็บแล้วจะเดินตามมาทีหลังแต่กลับไม่เจอคนที่คิดไว้เลยแม้แต่เงา

“ไปฝึกงาน” ฮยอนอาเอ่ยเสียงเรียบด้วยสีหน้าที่เธอคิดว่ารู้ดีกว่าคนตรงหน้าแน่นอน คีย์เบะปากก่อนจะมองรุ่นน้องที่พยายามเบ่งตรงหน้าอย่างชั่งใจ ยัยเด็กนี้รู้เรื่องดีกว่าเขาทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องพี่จินกิ หายไปแค่ไม่กี่วันเองนะนี่เขาตกข่าวขนาดนี้เลยเหรอวะ แต่ว่ามันไม่ใช้เวลาที่พี่จินกิจะไปฝึกงานซักหน่อยทำไมถึงได้ฝึกก่อนละ

“นั่งซิหาที่นั่งกันอยู่หรือเปล่า”จงฮยอนพูดตัดบทเมื่อคีย์กำลังจะอ้าปากถามคำถามต่อไปจนคีย์ถลึงตาใส่อย่างรู้ทันเมื่อเห็นรอยยิ้มของจงฮยอนพร้อมกับยักคิ้วมาให้ ขายาวลุกขึ้นมานั่งฝั่งเดียวกับเพื่อนสนิทแล้วผายมือให้ทั่งคู่นั่งลงแทนที่เขา

“ไม่ละ อะ!!”

“ครับ” ยังไม่ทันที่ฮยอนอาจะปฏิเสธแทมินเองก็ดึงเธอให้นั่งลงข้างๆ ก่อนที่เขาเองจะนั่งตาม

“แทมิน!!!”ฮยอนอาขึ้นเสียงทันทีที่เธอรู้ตัว แทมินก็น่าจะรู้ว่าเธอไม่ชอบรุ่นพี่กลุ่มนี้เอาซะเลย แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงได้ฉุดรั้งทำตัวที่จะอยู่ใกล้คนพวกนี้ตลอดเวลา ไม่รู้หรือไงว่ารุ่นพี่คนนี้กำลังจะมาแย่งพี่จินกิสุดหล่อของเธอ

“ฮยอนอา….หัวใจเต้นแรงจัง”แทมินเอ่ยเสียงเบาก่อนที่จะใช้มือข้างขวาจับที่หน้าอกของเขา

“ห๊ะ นายเป็นอะไรเหรอ มันเต้นแรงมากเลยเหรอ”ฮยอนอาถามอย่างร้อนรน อาการแบบนี้มักจะมาทุกครั้งเวลาที่แทมินทำอะไรขัดกับจิตใจของตัวเองอย่างเช่นตอนนี้ มือเล็กยกขึ้นมาซับเหงื่อของเพื่อนขี้โรคที่ตอนนี้ดูเหมือนจะออกเยอะขึ้นมาเรื่อยๆ 

“แปลกๆจัง”แทมินพูดด้วยใบหน้านิ่งอย่างครุ่นคิด

“เป็นอะไรมากไหม ไปหาหมอหรือเปล่า”จงฮยอนที่ไม่รู้ว่าลุกมาตอนไหนมายืนขนาบข้างแทมินอีกฝั่ง อย่างเป็นห่วงอยากจะจับตัวคนตัวเล็กให้รู้แล้วรู้รอดไปอาจเพราะเป็นไข้ หรือเพราะอาการจะกำเริบ เขาไม่รู้เลย

“ไม่ฮะ แค่เต้นแรงเฉยๆ”แทมินส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะก้มหน้าลง เขาไม่กล้ามองหน้าของจงฮยอนด้วยซ้ำกลัวว่าร่างสูงงตรงหน้าจะขยาดเขาซะมากกว่า แต่ไอ้หัวใจที่เต้นแรงผิดปกตินี้ซิแค่เขาพูดด้วยมันก็เต้นแรงอย่างกับจะทะลุออกมาจนให้ได้

“หน้านายแดงมากเลยนะ”คีย์เอ่ยก่อนจะเอียงคอมองดูคนตรงหน้าอย่างสงสัยสลับกับจงฮยอนที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงมากกว่าปกติแถมยังเรียกกันอย่างสนิทสนม ทั่งที่เมื่อหลายวันก่อนยังทำท่าไม่ชอบแทมินอยู่เลย

“ไปหาหมอดีกว่า”จงฮยอนที่กำลังจะยื่นมือเข้าไปช่วยแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือเรียวของฮยอนอาปัดมือเขาออกอย่างแรงจนเอขาเองก็ตกใจไปด้วย

“อย่าจับเขา!!”ฮยอนอาตะโกนเสียงดังลั่นทำเอาคนอื่นหันมามองกันเป็นแถบๆ ก่อนที่เธอจะเอ่ยเสียงเบาลงเมื่อรู้ตัวและรู้สึกผิดขึ้นมา ก็เล่นปัดมือซะแรงแถมยังตวาดซะคนแถวนั้นหันมามอง รุ่นพี่สองคนที่นั่งอยู่ด้วยก็ตกใจ เธอไม่ได้ตั้งใจ…

“ขอโทษคะ แทมินโดนตัวผู้ชายไม่ได้”ฮยอนอาได้แต่กัดปากในสิ่งที่ตัวเองพูดไป เธอต้องอธิบายในเรื่องที่จะมีคนเข้าใจเธอผิดที่ขึ้นเสียงใส่รุ่นพี่และตัวของแทมินด้วยมากไปกว่าเดิม

“อ้า~ ขอโทษทีฉันไม่รู้”จงฮยอนตอบและก็เข้าใจในสิ่งที่รุ่นน้องร่างบางพูดนี้อาจจะเป็นเหตุผลเดียวกันที่แทมินไม่ให้เขาจับตัวที่ห้างด้วยซินะ มาอาการเดียวกันเลยตะโกนขึ้นมาซะเขาเองก็ตกใจ

“ฉันไม่เป็นอะไร ตอนนี้โอเคแล้ว”แทมินเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนที่อะไรๆ จะแย่ไปกว่านี้ เขาใอยากให้คนอื่นมองเขาเหมือนตัวประหลาดแค่นี้มันก็มากกพอแล้ว

 “แน่ใจนะ”ฮยอนอาถามอีกครั้งอย่างเป็นห่วง

“อือ”แทมินส่งยิ้มบางๆ ไปให้ตอบ ยิ้มอ่อนให้กับเพื่อนสาวเพื่อให้วางใจในสิ่งที่พูดเดี๋ยวจะเป็นห่วงไปมากกว่านี้

“โอ๊ะ!!”เสียงของคีย์ดังขึ้นเมื่อเห็นร่างบางตรงหน้ากำลังส่งยิ้มให้เพื่อนของตัวเอง

“อะไร”จงฮยอนถามอย่างแปลกใจ เมื่ออยู่ดีๆ คีย์ก็ชี้มาที่หน้าของแทมิพอดูตามก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร

“นายยิ้มเป็นด้วยเหรอ”สิ้นเสียงแทมินหันมามองหน้าคีย์ด้วยท่าทางเรียบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงอย่างเดิม

“อะไรกันเจ้าเด็กนี่”คีย์สบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย นี้เขากำลังพูดกับคนตรงหน้าอยู่นะ ทำไมถึงทำท่าทางแบบนี้ใส่เขา

“ทำไมจะไม่เป็นละ แทมินยิ้มให้ฉันออกจะบ่อยไป”ฮยอนอาเอ่ยพร้อมกับเชิดหน้าอย่างเหนือกว่า

“ชิส์ ฉันว่านายยิ้มสวยดีออกนะ ยิ้มบ่อยๆ มันทำให้อะไรหลายๆ อย่างดีขึ้นเหมือนกันนะ”คีย์ไม่สนใจฮยอนอาที่นั่งอยู่ข้างๆ เลยซักนิด ก่อนที่จะหันกลับมาพูดกับคนที่เอาแต่ก้มหน้าอย่างแทมิน

“….”แทมินเงยหน้ามองรุ่นพี่ตรงหน้าอย่างแปลกใจ แล้วก็หันไปมองจงฮยอนสลับกัน

“ฉันไม่รู้หรอกว่านายไปเจออะไรมาก่อนหน้าที่พวกเราจะรู้จักกัน แต่ว่าโลกนี้มันไม่ได้มีแค่นายสองคนเดียวนะ เปิดใจกับสิ่งรอบข้างที่เปลี่ยนไปซิ เดี๋ยวนี้มันมีอะไรที่หน้าค้นหาอีกเยอะนะ อย่างเช่น…….”คีย์ลากเสียงยาวก่อนจะหันไปมองหน้ายัยรุ่นน้องปากเสียอย่างฮยอนอาก่อนจะมองมาที่แทมินอีกครั้ง

“เพื่อนของนาย หาเพื่อนใหม่เลยดีกว่า ฮ่าๆ”คีย์ชี้ไปที่ฮยอนอาก่อนหัวเราะออกมา ฮยอนอาได้แต่อ้าปากค้างก่อนจะตีนิ้วที่คีย์ชี้มาที่เธออย่างช่วยไม่ได้ 

“ไอ้พี่บ้า ไปกันเหอะแทมิน”ฮยอนอาลุกขึ้นก่อนที่จะพยายามฉุดแทมินให้ลุกขึ้นด้วย 

“อ้าว จะไปไหนซะละ ฉันยังไม่ได้คุยกับแทมินเลยนะ”จงฮยอนชี้ไปที่แทมินก่อนที่จะมองฮยอนอาเป็นเชิงถาม 

“ไม่ให้คุย ไม่ต้องคุย”ฮยอนอาฉุดแทมินให้ลุกขึ้นอีกครั้งแต่แทมินก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะลุก

“กลัวเพื่อนจะไปหาเพื่อนใหม่หรือไงหืม ฮ่าๆ”คีย์พูดอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะท่าทีของฮยอนอาที่เริ่มมีควันออกหู ดาท่าจะหวงแทมินมากนะเนี่ย หยอกแค่นิดเดียวทำเป็นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเชียว

“ไม่ใช่ยะ”ฮยอนอาแวดขึ้นเสียงดังและนั่นยิ่งทำให้คีย์หัวเราะหนักยิ่งกว่าเดิม การแกล้งยัยเด็กคนนี้ถือว่าวันนี้เขาแก้แค้นคืนได้บางแหละนะ ฮ่าๆ

“ฮยอนอานั่งลง”สิ้นเสียงแทมินก็ฉุดให้ฮยอนอานั่งลงอย่างเดิม

“แทมิน!!!”ฮยอนอาหันมาก่อนจะเริ่มโว้ยอีกครั้งแต่ก็ต้องหยุดเพราะแทมินไม่หันมาทางเธอเลย อะไรของเขา หลายวันมานี้เธอตามความคิดของแทมินทันเลยแล้วนะ

“นายเป็นอะไรของนายนะ แทมิน”ฮยอนเริ่มถามอย่างไม่เข้าใจ ปกติแทมินไม่ใช่คนแบบนี้ เขาจะทำตามที่เธอสั่งตลอดเมื่อเธอไม่ต้องการอะไร เธอมักจะพาเขาหลบหลีกไปจากผู้คนรอบข้างเพราะเธอรู้ว่าแทมินไม่ชอบ แต่วันนี้มันไม่ใช่เลย แทมินกำลังเข้าหาคนอะไรหลายๆอย่างบอกกับเธอว่าแทมินกำลังเปลี่ยนไปจนเธอตามไม่ทันและมันก็ไม่ชินซักนิด

“เงียบซะ!!”แทมินหันมาตะคอกใส่ฮยอนอาก่อนที่ทุกอย่างรอบข้างจะเงียบลง เสียงหัวเราะของคีย์ รอยยิ้มของจงฮยอน และสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยนไปของฮยอนอา

“นี้แทมิน ใจเย็นๆซิ”จงฮยอนเอ่ยขึ้นขัดความเงียบของทุกคนก่อนที่คีย์จะเริ่มตาม

“แฮะๆ นั้นซิ ฉันแค่ล้อเล่นเฉยๆ นะ “คีย์หัวเราะแก้เก้อก่อนที่จะส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางจงฮยอน

“นายกลับบ้านคนเดียวก็แล้วกัน”ฮยอนอาพูดเสียงแข็งก่อนที่เธอจะรีบลุกออกไปโดยไม่สนใจเพื่อนอย่างแทมินเลยซักนิด ดวงตาร้อนผาวเกิดจากการน้อยใจที่เพื่อนสนิททั่งชีวิตเห็นคนอื่นดีกว่าเธออีกทั่งแทมินไม่สนใจคำพูดของเธอเลยด้วยซ้ำ

“อ้าว เฮ้ย นี้ยัยนกหวีด เดี๋ยวซิ!”คีย์เรียกฮยอนอาทันใดเมื่อเธอไม่คิดแม้จะหันกลับมามองแทมินเลยด้วยซ้ำ

“ยัยนั้นร้องไห้แล้วนะ”จงฮยอนหันกลับมาที่แทมินที่ยังเอาแต่ก้มหน้าอีกครั้ง เมื่อกี้เขาแอบเห็นฮยอนอาเริ่มมีน้ำใสๆอยู่ที่เบ้าตาแล้วแต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะร้องไห้ จนเห็นว่าเธอลุกขึ้นปาดน้ำตาแล้วเดินออกไปนั้นแหละ

“ผมจะไปหาหมอ”สิ้นเสียงแทมินก็ลุกขึ้นยืนกะทันหัน

“นายรู้สึกไม่ดีเหรอ”คีย์เงยหน้ามองคนที่ยืนขึ้น เขาพยายามมองหน้าร่างบางที่ซ่อนภายใต้เส้นผมที่ปิดบังมันอยู่ ก็แทมินชอบเอาแต่ก้มหน้าบางทีพวกเขาก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรหรือแสดงสีหน้าแบบไหนออกมา หลายครั้งที่เขากับจงฮยอนยังคิดเลยว่าแทมินดูเป็นคนเข้าถึงยากและบางครั้งเขายังคิดเลยว่าแทมินไปเอานิสัยแบบนี้มาจากใครทั่งที่พี่จินกิออกจะนิสัยดีและอ่อนโยนต่อคนรอบข้างเสมอ

“…”

“เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“จงฮยอนนนนนนนนน”เสียงแหล่มปี๊ดฟังดูยังไงก็ขัดหูดังขึ้นมาจากข้างหลังของพวกเขา ทุกคนต่างหันไปมองกับคนที่เข้ามาทีหลังก่อนจะเป็นคีย์คนแรกที่หันกลับมาอย่างไม่ชอบใจเลยซักนิด โผล่มาทำอะไรแต่เช้า

“ยัยกากเพรชมาทำไมวะ”คีย์สบถออกมาเบาๆ เพื่อที่จะไม่ให้คนมาใหม่ได้ยิน

“มาได้ไงวะ”จงฮยอนเสริมอีกคน พร้อมกับหน้าที่เริ่มเจือนไปแล้ว

“เลิกเรียนแล้วใช่ไหม”คริสตัลเอ่ยถามทันทีที่ซบไหล่หนาๆของจงฮยอนได้ก่อนที่จะเกยหน้ามองร่างล้ำๆ ของจงฮยอนเป็นการอ้อน

“อืม ใช่”จงฮยอนพยักตอบขึ้นมาทันทีพร้อมสบัดมือผู้หญิงตรงหน้าที่มากอดแขนเขาไว้ออกแต่ก็กลับมาจับไว้เหมือนเดิม เออให้มันได้อย่างนี้เขาเองเป็นผู้ชายยังไม่ทำแบบนี้กับผู้หญิงก่อนเลยนะ มือปลาหมึกไม่ต่างจากผู้ชายเล้ยผู้หญิงอะไร

“ดีเลย งั้นไปหาอะไรกินกันเถอะ”พูดจบก็ออกแรงดึงแขนหนาให้เดินตามแต่จงฮยอนรั้งมือที่กำลังจะออกแรงเดินเอาไว้ก่อน

“เฮ้ย เดี๋ยว ไม่ได้ ฉันต้องไปส่งคนก่อน”

“ใคร”คริสตัลหันกลับมามองสีหน้าขุ่นเป็นเชิงถาม จงฮยอนส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะชี้ไปที่คีย์กับแทมินที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกันสองคน

“กลับเองก็ได้นิไปกันเถอะนะ น้า~ จงฮยอน”คริสตัลอ้อนอีกครั้งโดยไม่สนใจคนรอบข้างเลยซักนิด เธอไม่รู้อะไรซินะว่าในมหาลัยจงฮยอนก็ฮอตอยู่ไม่น้อย ถึงแม้อาจจะเทียบกับหลายๆ คนไม่ได้ แต่เพื่อนเขาก็มีกลุ่มแฟนคลับนะเว้ย แถมยังเป็นนักร้องของมหาลัยด้วยจะมาดึงไปดึงมาอย่างกับตัวเองเป็นเจ้าของแบบนี้ได้ยังไง เดี๋ยวจะฟ้องเฟนคลับเลย

“งั้นเธอก็ไปเอง ฉันจะไปกับคีย์”สิ้นเสียงจงฮยอนก็แกะมือออกจากการเกาะกุมของร่างบางก่อนจะหันกลับมานั่งข้างๆแทมิน

“อะไรนะ นี่นาย” 

“นี่ คริสตัลมีมารยาทหน่อยนี้มันมหาลัย”คีย์เอ่ยขึ้นตัดบทก่อนที่คริสตัลจะหันมามองเขาตาขวาง กลัวตายละ

“ยุ่งอะไรด้วย”

“เขาเป็นเพื่อนฉัน”จงฮยอนพูดขึ้นมาแทน และมันก็ทำให้คีย์ยิ้มเยาะอย่างชอบใจ…มากซะด้วย

“จงฮยอน!!!”

“ถ้าไม่อยากให้ภาพพจน์เธอเสียก็สงบปากไว้ซะ”เป็นคีย์เองอีกนั้นแหละที่ตอกกลับ ทำเอาคริสตัลได้แต่พะงาบปากเอาไว้

“เดี๋ยวผมโทรให้คนมารับ”แทมินเอ่ยขึ้นขัดกับทุกคน ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วจริงๆ เริ่มจะปวดหัวตุ๊บๆ ขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงแหลมๆของผู้หญิงร่างบางคนนี้ซะแล้ว

“เดี๋ยวฉันไปส่งเอง”เป็นจงฮยอนเองนั้นแหละที่เสนอตัว และนั้นยิ่งทำให้คริสตัลไม่ชอบใจเอาซะเลย

“ทำไมต้องไปส่ง”คริสตัลดึงจงฮยอนไว้ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหาแทมินซะอีก

“เขาไม่สบาย”จงฮยอนตอบ 

“แต่ฉันเป็นแฟนนายนะ”คริสตัลหันไปตะคอกเสียงดังลั่น จนทำให้คนรอบข้างที่มองอยู่เริ่มซุบซิบเกี่ยวกับเธอ

“แฟน?”แทมินเสียงหลงทันทีที่ได้ยิน เขาก็ไม่ได้พูดเสียงดังอะไร แต่เพราะรอบข้างมันเงียบเองต่างหาก เงียบจนคริสตัลเองก็ได้ยินเสียงของเขา 

“ใช่ ฉันเป็น แฟนเขา!!!”คริสตัลพูดอีกครั้ง จงใจให้คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นได้ยินกันหมด เธอรู้ว่าจงฮยอนเป็นนักกีฬาของมหาลัยแล้วก็มีแผงแฟนคลับไม่น้อยที่คอยตามเขา แต่นั้นมันก็เพียงแค่เล็กน้อยแต่ที่เธอย้ำมันเพราะเธอต้องการบอกให้จงฮยอนรู้ว่าจะไม่มีใครแย่งของๆเธอไปได้!!

“เฮ้ออออ!!!”คีย์ถอนหายใจเสียงดังก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วมองร่างของคริสตัลอย่างดูถูก

“อะไร”หญิงสาวร่างตรงหน้าถามอย่างไม่เกรงกลัวเลยซักนิด

“แค่ แปลกใจว่าเมื่อก่อนฉันทนคบกับเธอมาได้ยังไง”คีย์ตอบ 

“ว่าไงนะ”น้ำเสียงของร่างบางเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างหลังจากที่เธอเองก็ทนกับคนตรงหน้ามาพอสมควร มากเกินไปแล้ว

“พอได้แล้ว ไปกันหมดนี้แหละเดี๋ยวฉันไปส่ง”จงฮยอนอีกเช่นเคยที่ตัดบทสนทนา จะมีก็แต่คีย์ที่เผยยิ้มที่มุมปากออกมาให้คริสตัลเห็น  

“กลับกันเถอะแทมิน วันนี้นายจะได้นั่งรถสปอตร์ด้วยนะ”คีย์หันไปส่งยิ้มให้รุ่นน้องก่อนที่จะหันมามองคริสตัลที่มองเขาไม่วางตา ก็แน่ละนั้นมันใช่ของเขาซะที่ไหนถ้าหันไปมองที่ขอบฟุตบาทด้านข้างของสนามที่เขานั่งซักนิดจะเห็นว่ามีรถคันงามๆเปิดประทุนรออยู่รถของยัยกากเพรชเองนั้นแหละ

“กลับกันได้แล้วครับคนสวย ไปกันเถอะ”คีย์ส่งยิ้มที่เขาคิดว่าเนียนที่สุดไปให้พร้อมกับโอบไหล่บางของคริสตัลให้เดินตามมาด้วย

มันก็แค่หน้ากากที่เขาต้องทำมันเพื่อที่จะไม่ให้หลายๆคนคิดว่า นางแบบดังอย่างคริสตัลออกมาตามผู้ชายให้เสียภาพพจน์ก่อนที่โฆษณาตัวใหม่ของบริษัทเขาจะออกมาเพราะไอ้ที่เธอเพิ่งตะโกนออกไปว่าเป็นแฟนกับจงฮยอนมันก็คงพอที่จะเป็นข่าวได้แล้วว่าเธอหัวใจไม่ว่าง ถ้ามาคิดดูแล้วเขาเองก็อยากจะรู้นักว่าร่างบางคนนี้ต้องการอะไรถึงได้กลับมาที่นี้มาหาจงฮยอนที่เธอทิ้งจงฮยอนไปกับมือ…..

และที่สำคัญกลับไปคราวนี้ก็ต้องบอกให้พี่ซูยอนสั่งสอนเรื่องมารยาทให้กับคริสตัลใหม่ซะแล้วละ

T I M E 2 L O V E

รถสปอร์ตคนหรูจอดเทียบท่าหน้าบ้านสีขาวหลังหนึ่งก่อนที่จะมีแม่บ้านร่างท้วมวิ่งออกมาที่หน้าประตูมองมาที่รถอย่างแปลกใจ

“คุณหนูแทมิน?”แม่บ้านคนนั้นเอยขึ้นเมื่อเห็นว่าแทมินออกมาจากรถคันสวย ก่อนที่จะเข้ามาจับตัวสำรวจ ร่างกายอันบอบบางของคุณหนูคนเล็กของบ้าน

“ทำไมมากลับคนอื่นละค่ะ? แล้วคุณหนูฮยอนอาไปไหนทำไมถึงกลับมาแค่คนเดียว” ปกติคุณหนูของเธอท่าทางจะเข้าหาคนลำบากแค่กับคนในครอบครัวยังยากเลยแล้วทำไมวันนี้ถึงได้มากลับคนอื่นได้

“บ้านนายใหญ่ชะมัดเลยแทมิน อยู่กันเยอะเลยซินะเนี่ย”คีย์ลงมาจากรถมองเข้าไปในบ้านอย่างตื่นตาตื่นใจ จริงๆ บ้านเขาก็ใหญ่อยู่หรอกแต่ก็ไม่เท่าของรุ่นน้องคนนี้ แต่สิ่งที่เขาเพ่งพินิจอยู่นะ ไม่ใช้ตัวบ้าน มันคือ รุ่นพี่จินกิต่างหากละ แต่แม่บ้านร่างท้วมกลับดึงแทมินให้ไปอยู่ด้านหลังของเธอ จนคีย์มองอย่างแปลกใจ

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร”แทมินเอยหน้าตายก่อนจะมองหน้าคีย์ พยายามพูดให้รุ่นพี่ตรงหน้าไม่คิดมาก

“ฉันไม่ใช้ตัวประหลาดนะ ทำไมต้องมองฉันแบบนั้น”คีย์บ่นงุบหงิบอย่างเบาที่สุด

“ก็งั้นๆ แหละ บ้านฉันยังใหญ่กว่าซะอีก”คริสตัลที่นั่งอยู่ในรถ เปิดกระจกลงก่อนจะมองสำรวจเข้าไปในบ้าน ด้วยใบหน้าที่ชอบดูถูกคนที่

“แทมินเข้าบ้านได้แล้ว”เสียงเข้มของพี่ชายดังออกมาจากตัวบ้าน จินกิเดินออกมาเมื่อเห็นว่าแทมินยืนอยู่กับคนแปลกหน้าสองสามคน คิ้วเข้มขมวดมองสำรวจร่างกายของน้องชายทั่งที่เมื่อเช้าปกติดีแล้วทำไมวันนี้ถึงกลับมาไวนัก

 “พี่จินกิ สวัสดีฮะไม่เจอกันนานเลยนะครับ”คีย์ที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าคนตรงหน้ามีปฏิกิริยาอย่างไรก็เอยทักทายอย่างเป็นกันเองอย่างปกติก่อนที่จินกิจะพยักหน้าตอบกลับมาเท่านั้น

“กลับบ้านเถอะคีย์”จงฮยอนลดกระจกลงก่อนที่จะเรียกเพื่อนสนิทให้ขึ้นรถ

“อือ แปปนะ”คีย์หันไปบอกจงฮยอนก่อนจะหันมาทางจินกิอีกครั้ง

“วันนี้แทมินกลับบ้านคนเดียวพวกเราก็เลยมาส่งน่ะครับ”คีย์บอกชายตรงหน้า

“ขอบคุณนะ”จินกิเพียงพยักหน้าอีกครั้ง

“ไม่ได้อยากมาส่งเลยซักนิด”คริสตัลที่นั่งอยู่ในรถเอ่ยขึ้นมาอย่างมาสนใจใคร

“เอ่อ พวกผมกลับก่อนนะครับไว้เจอกันที่มหาลัยนะครับ”(^^)คีย์ที่พยายามไม่สนใจในสิ่งที่คริสตัลเอ่ยหันมาบอกจินกิอีกครั้งก่อนที่จะขึ้นรถไป

“พวกเรากลับก่อนนะแทมิน”จงฮยอนเอ่ยอีกครั้งก่อนที่จะมองไปทางจินกิแล้วก้มหัวให้เล็กน้อยเป็นการบอกลาตามมารยาทแทมินพยักหน้ารับก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป

“ดูเหมือนวันนี้เรามีเรื่องต้องคุยกันนะแทมิน”จินกิหันมาบอกกับน้องชายก่อนจะเดินนำเข้าไปในบ้าน

สองเท้าของร่างบางเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับแม่บ้านคนเดิมก่อนจะตรงเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น เป็นที่รู้กันอยู่แล้วว่าเวลาที่แทมินทำอะไรผิด จินกิจะเดินเข้ามาที่นี้เพื่อรอเคลียร์ทุกอย่างเสมอ

“ทำไมถึงกลับมากลับคนพวกนั้น”จินกิเอ่ยคำถามขึ้นก่อนจะมองด้วยสีหน้าขุ่นไม่พอใจที่แทมินกลับบ้านมาพร้อมกบคนที่ไม่สนิทแบบคนพวกนั้น ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง

“….”แต่สิ่งเดียวที่ได้กลับมาเสมอคือความเงียบของแทมินเสมอ

“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดพี่จะทำตามความคิดของพี่แล้วนะ”จินกิมองคนตรงหน้าที่ยังไร้คำตอบก่อนจะชั่งใจยืนขึ้นเต็มความสูงแต่ก็ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรเสียงของร่างบางก็ดังขึ้น

“ผม…จะเปลี่ยน”

“ห๊ะ!!??”เพราะแทมินเอ่ยเสียงเบาเกินไปจนจินกิได้ยินไม่ถนัดก่อนที่จะทวนถามอีกครั้ง

“พี่อนยู….”ชื่อนึงที่เขาไม่ได้ยินจากร่างบางตรงหน้ามานานหลายปีเอ่ยขึ้น จินกิตั้งใจฟังน้องชายอย่างตั้งใจก่อนที่ริมฝีปากบางจะขยับอีกครั้ง

“อย่าน้อยใจผม อย่าโกรธผม…..ผม….ขอโทษ”ดวงตากลมโตเงยหน้ามองพี่ชายตรงหน้ากำลังพยายามที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนๆ นึง อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมแต่ก็ยังกลัวที่ภาพเก่าๆ มันจะกลับมาทำร้ายเขา เขาไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนบ้าในสายตาของคนอื่นอีกแล้วรวมไปถึงรุ่นพี่คนนั้นด้วย

“รู้แล้ว….พยายามเข้านะเห็ดน้อยของพี่”จินกิเดินเข้ามาใกล้ๆ น้องชายก่อนที่จะส่งยิ้มตาหยีพร้อมกับก้มมองคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู

“….”

“วันนี้นายคงเหนื่อย พรุ่งนี้ต้องไปโรงพยาบาลแต่เช้าไปนอนเถอะ” จินกิเอ่ยก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป โดยทิ้งให้แทมินยืนนิ่งอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น ขอบคุณนะแทมิน ที่พยายามเปิดมันอีกครั้ง

‘พี่อนยู ผมเมื่อย อุ้มผมหน่อย’

‘ทำไมนายต้องให้พี่อุ้มตลอดเลย โตแล้วนะ’

‘งั้นขี่หลังก็ได้นะฮะๆ นะฮะๆ’เสียงเล็กยังคงออดอ้อนต่อ

‘เฮ้อ??ได้ครับแต่วันนี้เราต้องรีบเข้านอนนะ ห้ามเล่นเกมส์จนดึกเข้าใจไหม’

‘ฮะ!!!’

ความทรงจำบางอย่างที่ขาดหายไปหวนกลับเข้ามาอีกครั้งในสมองของเขา เขาเองที่เป็นคนปิดกลั้นมันเอาไว้เขาลืมมันไปได้ยังไงนะ เพียงเสียววินาทีนั้นเองมุมปากของเขาก็เผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุขพร้อม กลับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว เขาจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมให้ได้

‘ดีนะที่นายไม่ใช่น้องฉันถ้าเป็นน้องฉันนะ ฉันคงน้อยใจหรือไม่ก็เตะอัดนายไปแล้วรู้ไหม’

‘พี่จินกิเขาคิดแบบนั้นเหรอฮะ’

‘เอ๋?’

‘….’

‘นี้ฉันพูดกับนายอยู่นะ’

‘….’

‘เฮ้ออ’

          อย่างน้อยคนที่เตือนให้เขาหันมาสนใจพี่ชายบ้างก็ทำสำเร็จ หลายปีมานี้เขามีแต่ทำให้พี่จินกิเป็นห่วงและลำบากใจอยู่บ่อยๆ รู้ว่าคงเหนื่อยจากการเรียนแล้วก็ทำงานเลยไม่ได้แถมยังแบ่งเวลามาดูแลเขาอยู่ห่างๆอีก ป้าแม่บ้านก็ค่อยบอกว่าพี่ซื้อนี้มาให้ซื้อโน้นมาให้อยู่เรื่อยเขาเองก็ไม่สนใจเพราะคิดว่ามันคงเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าการละเลยคนในครอบครัวที่เหลือคนสุดท้ายจะทำให้พี่ชายน้อยใจตัวเองที่ไม่สนใจตัวเองเลย เขาไม่ได้ตั้งใจ… ก็เห็นว่าทำงานมาเหนื่อยเลยไม่อยากแสดงอะไรออกไปเยอะ แถมบางครั้งสายตาที่มองมาที่เขาอย่างเป็นห่วงมันก็ทำให้เขาอึดอัดเลยพยายามทำให้ไม่ให้เป็นห่วง แต่กลับกลายเป็นว่าเป้นห่วงยิ่งกว่าเดิมซินะ

ขอโทษครับ…ต่อไปจะไม่ทำมันอีกแล้ว

T I M E 2 L O V E

 [KEY TALK]

กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็เย็นมากแล้วเพราะคริสตัลบอกให้แวะไปดุหนังเป็นเพื่อนโดยที่ให้ผมนั่งรออยู่ด้านนอก แต่มีเหรอผมจะทำตาม ผมอาสาเป็นคนซื้อตั๋วและที่นั่งติดกันสามใบและแน่นอนผมนั่งคั้นกลางพวกเขาทั่งคู่ไว้ด้วยความหมั่นไส้เล็กๆ และก็สะใจมากซะด้วย

พอกลับมาถึงบ้านพวกเราก็เจอกับพี่ซูยอนที่กลับมาถึงก่อนแล้ว พี่ซูยอนเลยบอกให้พวกเราเข้าบ้านก่อนเพราะพี่เขากำลังทำอาหารเย็นแต่สิ่งที่ผมไม่คิดมาก่อนก็คือ จะมีพี่น้องสองศรีนั่งอยู่ในบ้านด้วยนั้นคือ มินจุน กับ มินโฮ พี่น้องคู่นี้ขอบอกว่าหน้าตาดีเหมือนกันทั้งคู่ติดแค่มินโฮตัวเล็กกว่าพี่ชายนิดหน่อยและที่เหมือนกันอีกอย่างก็คือ พวกเขาทั้งคู่ชอบยิ้มกวนประสาทผมนั้นเอง

“มานี้เดี๋ยวฉันช่วย”เสียงเข้มของร่างสูงดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของผมก่อนที่ผมจะถูกมือหนาโอบเอวจับมือในขณะผมกำลังล้างจานอยู่

“นี่ นาย”ผมพยายามดันตัวของเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผลคนด้านหลังกลับเบียดผมแน่นยิ่งกว่าเดิมซะอีก

“เดี๋ยวฉันช่วย” เขาย้ำมันอีกครั้งใบหน้าหล่อเข้มซบลงที่ไหล่บางของผมก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาทำเอาผมขนลุก

“นี้นายบอกว่าไม่ต้อง”ผมพยายามอีกครั้งแต่กลับไม่เป็นผล ยิ่งทำให้คนตัวสูงเบียดเข้ามาใกล้เข้าไปอีก

“หอมจัง”มินโฮเอ่ยก่อนที่จะฝังจมูกลงที่กลุ่มผมนุ่มๆ ของผมแทน

“ไอ้นี้!!!”

‘โป๊ก!!!’

“โอ้ย เจ็บนะ”มินโฮร้องขึ้นก่อนที่จะจับหัวของตัวเองที่ผมเพิ่งจะฟาดมันด้วยตะหลิว

“สมน้ำหน้า”ผมหันไปสนใจจานที่ยังล้างไม่เสร็จอีกครั้งใครบอกให้มาลวนลามคนอย่างผมกันล่ะ วันนี้มันค่อนข้างเยอะกว่าปกติเพราะว่ามีคนอื่นมาด้วยนอกจากผม พี่ซูยอน แล้วก็จงฮยอนแล้ว นอกนั้นคือคนอื่นครับ เพราะปกติคนที่มากินข้าวบ้านผมบ่อยมีแค่คนเดียวนั้นคือจงฮยอนส่วนคนที่เหลือผมไม่ได้เต็มใจให้กินเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะพี่ซูยอนเป็นคนชวนวันนี้เลยต้องกินด้วยกันทั้งที่ผมไม่อยากจะนั่งด้วยเลย อีกอย่างเพราะตอนนี้มินโฮกับมินจุนเซ็นสัญญาเป็นเป็นนายแบบในสังกัดบริษัทผมแล้วด้วยก็เลยต้องจำใจอยู่เป็นมารยาท (พี่ซูยอนบังคับอีกที) ถ้าไม่ติดว่าทำงานร่วมกันอีกหลายปีปานนี้ผมก็คงไล่ตะเพิดไปแล้ว

“น่ารักเนอะ”มินโฮเอ่ยอีกครั้งหลังจากที่ผมล้างจานใบสุดท้ายเสร็จพร้อมกับรอยยิ้มที่สาวๆหลายคนเห็นแล้วอาจจะละลายแต่ไม่ใช่ผมแน่นอน

“….” ที่ผมทำคือแค่เหลือบตาไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างระวังเพราะหมอนี้ชอบถึงเนื้อถึงตัวผมตลอด โรคจิต….

“ทำไมคนที่นายชอบไม่เป็นฉันเนอะ จะได้ง่ายหน่อย”มินโฮเอ่ยขึ้นมาก่อนจะทำเอาผมหยุดชะงักเมื่อเห็นรูปใบหนึ่งที่มือของเขา ‘รูปพี่จินกิ’

“นายขึ้นไปห้องฉันมาเหรอ”ผมกระชากรูปออกจากมือก่อนที่จะหันไปขึ้นเสียงกับเขา

“เปล่า ฉันเห็นมันหล่นอยู่บนโซฟา”

“จะอะไรก็ช่าง นายไม่มีสิทธิ์อะไรในบ้านหลังนี้ อย่าหยิบของคนอื่นโดยไม่รับอนุญาตเข้าใจไหม”ผมหันไปตวาดคนตัวสูงที่ยืนพิงขอบอ่างก่อนที่มินโฮจะยืนเต็มความสูงมองผมอย่างแปลกใจ

“ฉันแค่หยิบขึ้นมาดูเฉยๆ”มินโฮเอยก่อนจะมองหน้าผม

“แค่หยิบก็ห้าม อีกอย่างถ้าอยากได้อะไรง่ายๆ ก็ไปหาเอาข้างนอก”

“หืม? นายหมายถึงอะไร”มินโฮถามอย่างแปลกใจแต่ผมไม่ตอบเขาน่ะบุคคลอันตรายของเกาหลีใครๆก็รู้ว่าเขานะเพล์บอยขนาดไหนข่าว Gossip มากมายที่ออกมาใช่ว่าผมจะไม่รู้ซักหน่อย ผู้หญิงหลายคนอาจจะเข้าหาเขาง่ายๆ แต่มันไม่ใช่ผม

“คีย์ฉันจะกลับแล้วนะ”เสียงของจงฮยอนดังขึ้นก่อนที่จะโผล่หน้าออกมาพร้อมกับคริสตัล

“นี้มินโฮนายจะกลับเลยไหม”คริสตัลถามร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ผม

“กลับเลยนั้นแหละดีแล้ว เห็นแล้วขัดหูขัดตา”จงฮยอนเองที่เป็นคนตอบกลับมาพร้อมกับมองหน้ามินโฮอย่างไม่ชอบใจก่อนจะหันไปมองพี่ซูยอนที่ยืนอยู่กับมินจุนยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด

“เด็กๆ จะกลับบ้านเลยไหม”พี่ซูยอนถามขึ้นเมื่อเดินมาถึง

“ผมว่า…”

“เหนื่อย ผมขึ้นห้องเลยแล้วกัน”ผมเอ่ยขัดคนตัวสูงก่อนที่จะเดินขึ้นห้องอย่างไม่สนใจ

“ดีเลยผมก็เหนื่อยงั้นผมฝากด้วยนะครับคุณนายแบบ”สิ้นเสียงจงฮยอนก็เดินตามผมขึ้นห้องมา หลังจากนั้นผมก็ไม่สนใจใครอีกแล้ว

[MINHO TALK]

“ดีเลยผมก็เหนื่อยงั้นผมฝากด้วยนะครับ คุณนายแบบ”ไอ้เตี้ยตรงหนายื่นกุญแจพวงหนึ่งมาให้ผมก่อนที่จะเดินตามร่างของคีย์ไป ทำไมต้องขึ้นห้องคีย์ด้วยเมื่อกี้คีย์เองยังบอกกับผมเองว่าไม่ชอบให้ใครเข้าออกบ้านตามสบายๆ แท้ แต่ไอ้เตี้ยนั้นกลับทำได้ในขณะที่ผมกำลังจะเดินตามสองคนนั้นไปพี่มินจุนก็ดึงผมไว้

“พวกเรากลับเถอะ วันนี้รบกวนเยอะแล้ว” มินจุนพูดในขณะที่ยังดึงแขนของผมไม่เลิก อะไรเล่าก็แค่จะตามขึ้นไปดึงไอ้เตี้ยลงมาเฉยๆ ผมก็ไม่ชอบให้ใครเดินตาคีย์แบบนั้นเหมือนกันนะ

“อ่อ อย่าเป็นห่วงไปเลยจ๊ะ จงฮยอนเขามานอนที่นี้บ่อยหน่ะ สองคนนี้ตัวติดกันอย่างกับฝาแฝดแหละจ๊ะ มีคีย์ก็ต้องมีจงฮยอน มีจงฮยอนก็ต้องมีคีย์ ไม่เป็นอะไรหรอก”พี่ซูยอนเอ่ยแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ชอบอยู่ดี คีย์น่ะเป็นของผม ของผมคนเดียว จะสนิทมาจากไหนก็ห้าม

“อยู่เฉยๆไอ้นี้”มินจุนจับไหล่ผมให้หันเดินออกไปที่ประตูก่อนที่ผมจะถูกถีบด้วยเท้าใหญ่ของมันให้ออกมาจากบ้าน

“คริสตัลกลับได้แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง”มินจุนยังหันไปหาอีกคนในบ้าน

“ฮึย แล้วฉันไปรับเขาจากมหาลัยเพื่ออะไรกันเนี่ย”คริสตัลเอ่ยอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะกระทืบเท้าออกมาจากตัวบ้านผมเห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ยัยนี้ดูท่าจะตามติดไอ้เตี้ยหน้าเป็ดเมื่อกี้มากแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนยัยนี้เลยซักนิด

“เดี๋ยวฉันกลับเองคะ ลาเลยแล้วกันนะค่ะพี่”คริสตัลเอ่ยก่อนจะดึงกุญแจรถออกจากมือผมแล้วออกรถไปก่อน ส่วนผมก็มองหน้าไปพี่ชายตัวดีของผมอย่างหาเรื่อง

“เขารำคาญดูไม่ออกเหรอ”

“….”ทำไมจะดูไม่ออก คีย์ก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้วเวลาที่ผมเข้าหามันเป็นเรื่องปกติโว้ย

“กลับบ้านได้และ เดี๋ยวไปส่ง”

“….”

สิ้นเสียงผมก็ต้องจำใจกลับบ้านก็เพราะวันนี้ผมไม่ได้เอารถมานะซิ ติดรถพี่มันมาอีกอย่างตอนนี้ผมกำลังหมดสัญญากับบริษัทเดิม ผมไม่อยากจะโดนนักข่าวเพ่งมากนักหรอกแค่นี้เวลาส่วนตัวของผมก็แทบไม่มีแล้ว สุดท้ายวันนี้ผมก็ต้องกลับบ้านซินะ เซ็งชะมัดแต่ยังไงผมก็ไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอกนะ - -