คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : :: 4 พนัน ..ไม่เคยทำให้ใครได้อะไร (100 %)
{ 4 }
พนัน ..ไม่เคยทำให้ใครได้อะไร
“สาดดดดดดดด”เสียงสบถของคนหน้าทีวีดังผสมผสานไปกับเสียงเฮในสนามบอลของจริง ยุนโฮตบเข่าฉาดด้วยความสะใจ หน้าทีวีมีคนอยู่ฝั่งเขาสองคนคือฮีชอลและเขาเอง ส่วนที่เหลือไปเชียร์ฝั่งแจจุงกันหมด ยูชอนรัวกำปั้นทุบพื้นอย่างโหวกเหวกโวยวาย แล้วก็ดีดดิ้น แจจุงตาขุ่น ก่อนที่จะเทเหล้าซดอีกรอบ ซีวอนเองก็ทำหน้าเซ็งแบบผู้ดี ..ส่วนฮันกยองน่ะเหรอ ไม่กล้าทำอะไรเพราะฮยอกแจหลับอยู่บนตัก”แม่งงงง ไหงมันยิงเข้าวะ!!”
“ฟอร์มทีมกูเจ๋งไงสาด”ยุนโฮได้ทีเยาะเย้ย ฮีชอลเองก็เหมือนกัน เจ้าตัวหันไปแซวน้องชายแต่พองาม แจจุงยักไหล่เหมือนยังไงก็ได้ เดี๋ยวก็ตีตื้นได้ ยุนโฮยักคิ้วส่งไปให้กวน ๆ ร่างบางเลยถลึงตาใส่”จะรอกินข้าว”
“แขนด้วนรึไง ทำกับข้าวไม่เป็น”แจจุงย้อนกลับมาอีกเรื่อง ท่าทางเจ้าตัวจะเมาของจริงเพราะเริ่มไม่ติดที่ หันมาคุยกับเขาแทน
“ทำแล้วกินไม่ได้”ยุนโฮซัดไปอีกแล้ว โลกวูบ ๆ เหมือนกันแฮะ”ไอ้ซีวอนทำก็กินไม่ได้ เลยได้กินแต่รามยอน”
“นินทาอะไร ...”ซีวอนเหลือบตามามอง นัยน์ตาดูเยิ้ม ๆ เพราะฤทธิ์น้ำเมา แขนแกร่งตวัดขึ้นโอบคอฮีชอลให้ลงมานอนตักจนคนสวยดิ้นพราด ๆ”ยูชอนน พรุ่งนี้กูไม่ทำงานนะเว้ยย”
“อือออออ”ไก่ป่าที่นั่งดูต่อตาไม่กระพริบตอบเสียงยาน”เอาเลย!! เอาเลย!! ยิงแม่งงงง”
“เหี้ยยยย!!”ยุนโฮร้องมาสบทบ ตามด้วยแจจุงที่ตะโกนเชียร์อย่างดีใจ ร่างสูงลุกพรวด ใบหน้ามีสีประจำทีมป้ายอยู่เป็นสัญลักษณ์”อย่าเข้านะมึงงงง”
“อย่านะเว้ยยย ซีวอนนน ปล๊อยย”ฮีชอลเองก็โวยวายมาจากพื้น แล้วซีวอนก็ปล่อยจริง ๆ ร่างบางตะเกียกตะกายขึ้นมานั่งได้เหมือนเดิมแต่ก็โดนซีวอนโอบเข้าไปนั่งใกล้ ๆ อีก จนแทบจะนั่งทับกันอยู่แล้ว ร่างบางหน้าแดงระเรื่อ รู้สึกวูบ ๆ เหมือนจะเป็นลมไปอีก เสียงโวยวายของยุนโฮดูดังอยู่ห่างไกล ลมหายใจของซีวอนดังอยู่ข้างหู ร้อน ๆ ไงก็ไม่รู้แฮะ ...
“ไม่เข้าเว้ยย ฮัดช่า!!!”หมีป่าโหวกเหวกและเต้นแร้งเต้นกา ต่อด้วยบีบอยบนพื้นเพื่อแสดงความดีใจ แจจุงฟุบหน้าลงกับพื้น ยูชอนเองก็ฟี้ ..เหลือแต่ฮันกยองที่เริ่มจะเคลิ้มหลังจากกินโซจูเยอะไปหน่อย แล้วก็ซีวอนที่รัดคนสวยไว้เสียแน่น
“หายใจไม่ออกนะ..”ร่างบางเสียงแผ่วลง ซีวอนยอมคลายอ้อมกอดให้นิดหน่อยแต่ก็ยังคงรั้งตัวฮีชอลไว้เป็นเหมือนหมอนพิงหลับ ร่างบางเองก็เริ่มหนังตาหนักจนอยากนอนไปเสียตรงนี้ ใครมันใช้ให้บ้านของไอ้สองคนนี้ติดแอร์ในห้องนั่งเล่นวะ แอร์ก็เย็น ง่วงก็ง่วง”อยากนอนจัง...”
บอลเบิลช่างแม่ง อยากนอน
“อุ่นจัง..”ซีวอนเองก็เริ่มเมาไม่รู้เรื่องแล้ว ร่างสูงกอดอีกฝ่ายแน่น แจจุงหันมามองอีกทีแล้วยักคิ้วให้ฮีชอล คนสวยโดนรัดคอแยกเขี้ยวใส่เป็นเชิงขู่ก่อนจะโยกเยกตัวไปมาเพื่อไม่ให้ซีวอนทับมันทั้งตัว แจจุงกันไปดูบอลต่อ
“นั่นไง นั่นไง!!”ยุนโฮโหวกเหวกขึ้นมาอีกรอบ ตามด้วยเสียงยูชอนที่โหยหวนตามมาอีกทีเมื่อเห็นว่าทีมที่หมีป่าเชียร์กำลังจะได้ชัย ร่างบางเบ้ปาก ดูคะแนนแล้วก็ได้สองต่อศูนย์ ทีมเขาคงจะแพ้ชัด ๆ”เอาเลยเว้ยยย!!”
“เชี่ยยยยยย!!”อันนี้ยูชอน คนที่เชียร์ทีมเดียวกับเขา เจ้าตัวกำลังรัวทุบกำปั้นบนพื้นอย่างน่าสลดใจ”มันช่างน่าสลดดดด!!”
ฮีชอลเองก็ได้แต่โบกไม้โบกมือแสดงความดีใจแล้วผล็อยหลับไปกับซีวอน ทั้งสองคนนอนกองกันไปแบบนั้น ฮันกยองกับฮยอกแจก็ด้วย คนข้างหลังที่ไม่ค่อยได้ทำอะไรก็ย้ายไปนอนบนโซฟาเรียบร้อย เห็นแล้วหมั่นไส้
เชอะ
ร่างบางลุกขึ้นแล้วเดินไปในห้องครัว หาอะไรยุกยิก ๆ ไปทั่ว แล้วก็เจอของที่ตัวเองหวังในที่สุด จานใบใหญ่สีขาวถูกแจจุงเอาสีอะคริลิกที่วางอยู่ข้างนอกแตะเป็นรูปหัวกะโหลกสีแดงเหมือนเตือนภัยร้ายแรงซักอย่าง ร่างบางยิ้มหวานแล้วววางไว้ให้สีแห้ง มือก็กำซองสีขาวไว้ในมือ
..แล้วคอยดู พรุ่งนี้นายจะอร่อยกับอาหารเย็นของนาย ชองยุนโฮ
เสียงแมวกับลูกเจี๊ยบที่ดังอยู่ข้างหูทำให้เหล่าชายหนุ่มทั้งหลายตื่นจากนิทรา ฮันกยองรีบจับลูกเจี๊ยบที่ยืนต้วมเตี้ยมอยู่บนพื้นขึ้นมาเพราะรู้สึกไม่ไว้ใจแมวสองตัวที่ยืนสะบัดหางอยู่ตรงหน้า กลัวฮยอกแจจะหายเข้าปากสองคนนี้ไป เพื่อนเขายังไม่มีใครตื่นซักคน นี่มันก็ตั้งแปดโมงกว่า ๆ แล้ว เขาควรจะกลับไปดูแลกิจการตัวเองได้แล้ว
เจี๊ยบ ...
“กลับบ้านเหรอ ..ได้ครับ ๆ”ฮันกยองพูดเออออไปกับลูกเจี๊ยบตัวน้อย แจจุงกับฮีชอลมองอย่างทึ่ง ๆ เพราะว่านับถือในความสามารถสื่อสารกับสัตว์ของฮันกยองได้ ร่างสูงเอื้อมมือมาเกาคางให้แมวทั้งสองตัว ฮีชอลเลยกระโดดขึ้นไปนอนตักฮันกยองเพื่อมองเหล่าหมี ม้า ไก่ที่นอนหมดสภาพอยู่พื้นเบื้องล่าง
ดีนะตอนกลายเป็นแมวตัวเล็กลงถึงได้หลบจากซีวอนออกมาได้
“เชี่ยมึง ไม่ทำงานรึไง”ฮันกยองเริ่มต้นเขี่ยยูชอนที่อยู่ใกล้สุดก่อน แต่ไม่ทันได้ปลุกด้วยตีน โทรศัพท์ของยอดชายนายยูชอนก็แหกปากเป็นเสียงแปลก ๆ เหมือนเสียงโลมาโหยหวน นั่นแหล่ะ ได้ผลเสียยิ่งกว่าฝ่าเท้าของฮันกยองเสียอีก
“เชี่ยยยยยย”ตื่นด้วยมธุรสวาจาทันที”เมียกู!!!”
“อะไรของมึงวะ”บางทีภาษาเกาหลีของเขาอาจจะไม่แตกฉานก็ได้ ยูชอนจ้องโทรศัพท์ด้วยสายตาหวาดกลัว ร่างสูงกับแมวอีกสองตัวชะโงกหน้าเข้าไปดู เห็นตัวอักษรสามตัวนาม’คิมจุนซู’เด่นหรา และมีไก่ต้มนั่งทำหน้าซีดอยู่”จุนซูโทรตามนี่”
จุนซูที่ว่าคือแฟนของปาร์คยูชอน พูดมาก ร่าเริง สดใส แอ๊บแบ๊ว โหดร้ายเป็นเวลา ก็แค่เช้า สาย บ่าย เย็น (สัด ทั้งวันนี่หว่า) แต่ท่าทางจะเห็นแค่ด้านเดียว ดูจากปฏิกิริยาของปาร์คยูชอนที่ทำหน้าขวัญหนีดีฝ่อสุด ๆ ขนาดนี้ มันกลัวเมีย เมียมันดุ หรือทั้งสองอย่าง ดูจากเสียง 180 เดซิเบลที่ดังลอดโทรศัพท์ออกมา
“มึงก็บอกสิมึงมาคุยงานกับกู”ฮันกยองแนะนำ มือก็ลูบลูกเจี๊ยบไปมา
“เชื่อเหี้ยอะไรเล่า คุยกับมึงทั้งคืนเมียกูคงคิดออกมาเป็นฮัน(ยู)ชอน”ยูชอนทำหน้าอยากตาย รีบลุกขึ้นยืนแล้วสั่งการสุดท้ายเหมือนจะไปตาย”มึง บอกมันให้เข้าบิรษัทตอนบ่ายด้วย กูไปแล้ว โชคดีนะมึงง ...ฮัลโหล”
สุดท้ายกดรับโทรศัพท์แล้ววิ่งหายออกไปเลย ท่าทางจะกลัวมาก กลัวขนาดหนัก ฮันกยองทำหน้าอึนแล้วหันมามองหมีป่าและม้าป่าที่นอนตายต่อ ตีนเริ่มเขี่ยคนต่อไปคือยุนโฮ แตะตีนหน้าของแมวสีขาวแตะเขาไว้เป็นเชิงห้าม นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมาเหมือนกับอยากจะบอกอะไร
“จะปลุกเองเหรอ อื้อ ก็ดี”ฮันกยองตีความ แจจุงพยักหน้าแล้วกระโดดลงข้างล่าง ฮีชอลมองตามอย่างสนใจ แมวสีขาวเดินไปหยุดหน้ายุนโฮ ยกอุ้งตีนซ้ายขึ้นก่อนที่จะตวัดลงเป็นมุมที่สวยงาม ดูแล้วเหมือนกรงเล็บนกกระเรียนพิฆาตตามหนังกำลังภายในที่ฮันกยองเคยดู และผลลัพธ์ของมันก็เป็นอย่างที่คิดไว้
“อ๊ากกกกกกกก!!!!!”
ใบหน้าหล่อ ๆ มีรอยเล็บสามรอย ตื่นเต็มตาอีกต่างหาก ซีวอนเองก็ได้รับอานิสงส์ที่ไม่เจ็บไม่ปวดอะไรตื่นขึ้นมาอีกคน ฮีชอลรีบกระโดดลงจากตักฮันกยองตรงเข้าไปหาแล้วเลียหน้าเลียตาเสี่ยใหญ่อย่างแมวที่ดี ซีวอนเองก็โอบขึ้นมาแล้วเอาหน้าไถ ๆ ดูเป็นภาพที่น่ารักระหว่างคนกับสัตว์เลี้ยง แต่คงไม่ใช่แจจุงกับยุนโฮ
“ข่วนทำไมวะไอ้ฟู!!!”
แอร๊ยยยย มันเรียกชื่อนี้อีกแล้วววว
แจจุงโหยหวนในใจและกระโดดลอยตัว ฟาดกรงเล็บไปทางมุม sin 45 อีกรอบจนยุนโฮโหวกเหวกโวยวาย ลุกขึ้นมาได้ก็ตั้งท่าจะวิ่งไว่ แจจุงที่ตั้งตัวไม่ทันก็โดนยุนโฮตะครุบ หมีป่าเลยยกขึ้น ๆ ลง ๆ จนรู้สึกเวียนหัว เสียงแมวกับคนก็ดังขึ้นในยามเช้าตามเคย เป็นเรื่องที่น่าปวดหัวสำหรับคนรักความสงบอย่างฮันกยอง
“ยูชอนฝากบอกว่าให้มึงเข้าตอนบ่าย”ฮันกยองบอกซีวอนที่ทำหน้างัวเงีย ร่างสูงพยักหน้า แล้วฮันกยองก็คว้าตะกร้าใส่ไก่มาแล้วจับฮยอกแจนอนลงไปในนั้น”กูกลับดีกว่า ปวดหัวว่ะ”
“อื้อ สนับสนุน”สาเหตุก็ไม่พ้นแมวกับคนที่ตีกันอยู่อีกฟาก ฮีชอลมองจนเบื่อ เจ้าตัวก็กระโดดออกจากเจ้านายเดินไปอีกทางเพื่อว่าจะได้หาอะไรทำ ถ้าหากเป็นคนก็คงตื่นมาไปทำงาน แต่ตอนนี้กลายเป็นคนว่างเสียแบบนั้น จะนั่งเล่นจับหนูยางแบบแมวปกติก็ไม่ได้ มันไม่ได้น่าพิสมัยสำหรับลูกครึ่งแบบเขาเลยซักกะติ๊ด”ฮีชอล ไปไหนน่ะ”
ร่างบางไม่สน แต่เดินส่ายหางจากไป ซีวอนถอนหายใจแล้วลุกตามไปเพื่อที่จะอาบน้ำแล้วออกไปทำงาน ทิ้งให้ยุนโฮกับแจจุงรบกันเพียงลำพังหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัว
“พี่ฮีชอลดูอะไรอยู่?”หนึ่งชั่วโมงต่อมา แจจุงที่ผละจากเจ้านายหน้าหมีออกมาก็เดินมาหาฮีชอลที่กำลังนั่งอ่านอะไรซักอย่าง อุ้งตีนแมวเขี่ยแผ่นกระดาษแต่ละแผ่นให้เปิดออกอย่างยากลำบาก แมวสองตัวเดินเข้ามาดูต้นฉบับยุนโฮถึงในห้อง”อะไรเนี่ย แมวปีศาจ...”
“ต้นฉบับยุนโฮ”ฮีชอลบอกแล้วเพ่งตาอ่านหน้าแรก แต่ไม่ต้อง แจจุงอ่านออกเสียงให้ฟัง
“ระวังแมว เพราะแมวจะครองโลก มันกำลังจะมาโดยไม่รู้ตัว”คุ้นชิบหาย แล้วแมวเรื่องนี้ทำไมมีสองตัววะ”อะไรน่ะพี่ฮีชอล พาดพิง?”
“อื้อ พาดพิงเรา”ฮีชอลกวาดสายตาต่อ เรื่องคร่าว ๆ คือมนุษย์ผู้น่าสงสารถูกแมวสองตัวบงการชีวิตให้วุ่นวายยุ่งเหยิง ตัวนึงสีส้มมีหน้าที่นอน (อ้าว) อีกตัวนึงสีขาวปากจัด น่ากลัว โหดเหี้ยมมาก ซึ่งยุนโฮเขียนแบบนี้ก็คงเป็นการระบายอารมณ์ ปั่นต้นฉบับเร็วดีนะเนี่ย”ทำไมล่ะแจจุง?”
“มันด่าผม!!”แจจุงโวยวายเสียงหลง ยุนโฮที่เดินเข้ามาในห้องตัวเองถึงกับงง อ้าว นั่นต้นฉบับกูนี่หว่า”มันด่าเราอ้ะ!!”
“ไม่ดีเหรอ”ฮีชอลทำหน้าสนใจกับแผ่นต่อไป แต่พอหมดแล้วก็หันมาคิดต่อว่าหมายถึงอะไร”เราสองคนจะได้ครองโลกไง”
นั่นไง ความคิดประหลาดของฮีชอลเริ่มออกฤทธิ์แล้ว
“แต่ทำไมพี่ถึงได้นอนอย่างเดียวล่ะ”แจจุงดูเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ ไรไม่ได้กูจะเอาอ่ะ!”แล้วทำไมยุนโฮมันด่าผมอ่ะ ..แง๊งง”
“เจ้าของอยู่ข้างหลังน่ะ”ฮีชอลพยักเพยิด แมวขี้งอนรีบวิ่งลงจากโต๊ะแล้ววิ่งเข้าหากำแพงห้องอันเดิมที่ยุนโฮเคยเปลี่ยนวอลเปเปอร์ไปแล้ว ว่าแล้วก็ขูดอีกรอบด้วยเล็บคม ๆ เจ้าของห้องที่เลือกเสื้ออยู่ก็หันไปมองต้นกำเนิดเสียงแล้วทำหน้าเหวอ
แอร๊ยยย
ไอ้ฟูข่วนห้องอีกแล้ว
“เฮ้ยยย”ยุนโฮแทบจะร้องไห้ งานอดิเรกของเขาคงจะได้เป็นการเปลี่ยนวอลเปเปอร์จริง ๆ ล่ะมั้งเนี่ย ฮีชอลมองภาพนั้นแล้วรู้สึกขำแทน เจ้าตัวกระโดดลงจากโต๊ะแล้วเดินออกไปข้างนอก ทิ้งให้ยุนโฮกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับแมว เจ้าตัวเดินเข้าห้องนอนตัวเอง อีกนัยหนึ่งก็ห้องนอนชเวซีวอน ซีวอนกำลังใส่เสื้อผ้าอยู่เหมือนกัน แมวเข้ามาก็ไม่ได้อายอะไร ฮีชอลกระโดดขึ้นบนโต๊ะแล้วนั่งมองรูปที่ซีวอนถ่ายมา รูปติดอยู่เต็มไปหมด ทั้งรูปวิว รูปคน รูปสัตว์ ฮีชอลมองไปทีละภาพแล้วก็สะดุดกับอันใหม่ที่ดูท่าจะเอามาติดไว้ไม่นานมานี้
เสียงเมี๊ยวทำให้ซีวอนก้มลงมาดูแมว ฮีชอลจิ้มไปที่รูปเขากำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาเป็นเชิงถามว่าเมื่อไหร่ ยังไง อะไร ทำไม ซีวอนลูบขนฟู ๆ แล้วอมยิ้มกับท่าทางน่าเอ็นดูของฮีชอล
“เพิ่งจะล้างน่ะ สวยดีนะ”
จริง ก็สวย ขนฟูเชียว
“นี่ ... ซินเดอเรลล่า”เรียกชื่อเต็ม เพราะเสียจนฮีชอลรู้สึกแปลก ๆ ชื่อไฮโซไปแล้วนะเนี่ย”ออกไปข้างนอกมั้ย?”แมวเงยหน้ามองแล้วทำท่าเหมือนจะบอกว่าไม่รู้ ซีวอนอุ้มฮีชอลขึ้นมาแล้วเอาหน้าถู ๆ อย่างเอ็นดู”ไปที่ทำงานมั้ย ?”
เมี๊ยว~
ฮีชอลบอกว่าไม่รู้สิ แต่ซีวอนก็คงจะเอาออกไปนั่นแหล่ะ อยากจะเอาแมวไปอวดเพื่อนที่ทำงาน แอร๊ย
อีกซักแป๊บก็ได้ฤกษ์ออกจากบ้าน ยุนโฮปิดไฟใส่กลอนแล้วเดินมาหน้าบูด ๆ บนใบหน้าที่เจ้าตัวภูมิใจนักหนาว่าโคตรหล่อเหลามีแต่พลาสเตอร์ยาแปะเต็มไปหมดบ่งบอกว่าเผชิญกับอะไรมา แจจุงเองก็นั่งอยู่ข้างหลัง เลียอุ้งตีนตัวเองอย่างพอใจที่สามารถสร้างสรรค์ความเจ็บปวดให้เกิดแก่ชองยุนโฮขึ้นมาได้ ฮีชอลเริ่มซุกตัวลงกับเบาะเพราะหวังจะหลับ พอบ่าย ๆ ก็แบบนี้ แมวง่วงมันทุกที
เมื่อสองหนุ่มมาถึงตึกทำงาน ซีวอนเดินมาอุ้งฮีชอลออกไป ทิ้งยุนโฮไว้กับแจจุง ยุนโฮทำท่าจะยื่นมามาอุ้มแต่ก็เปลี่ยนใจ
ไม่อุ้มแม่ง เดี๋ยวไอ้ฟูข่วน
“เดินเอง”บอกเสียงห้วน ๆ ไม่ได้ดุ แต่อาการแบบนี้มันเหมือนงอน แจจุงทำหน้าประหลาดใจแล้วเดินตามมาด้วย หางยาวสีขาวยกขึ้นในอาการอย่างถือตัว ยุนโฮมองอย่างเจ็บใจ แจจุงไม่โวยวายอย่างที่คิด
“อ้าว ..มาแล้วเหรอ ซีวอน นั่นอะไรน่ะ?”
“แมวผมเองฮะ”ร่างสูงตอบหน้าชื่นให้กับคนที่เข้ามาทักแมว ปาร์คจองซูวิ่งมาลูบ ๆ หัวฮีชอลใหญ่ นัยน์ตาสวยส่องประกายตื่นเต้น ใบหน้าที่หวานไม่แพ้ของร่างคนของแมวทั้งสองตัวหันมามองซีวอน
“น่ารักจัง”
“แน่น๊อน”ซีวอนตอบยิ้ม ๆ แล้วชี้ไปด้านหลัง”แต่ดูตัวนั้นสิฮะ กัดกับเจ้าของแทบเป็นแทบตาย”อีทึกเอี้ยวตัวไปดูแล้วก็หลุดขำ ใบหน้าเยิน ๆ ของยุนโฮมันตลกจะตาย แถมตัวการที่เดินมาข้างหลังก็ดูไม่สำนึกอะไรเล๊ย”หลักฐานบนหน้ามันน่ะฮะ บ่งบอก”
“นายหล่อมาก ยุนโฮ”อีทึกชมเสียงเป็นปลื้ม ยุนโฮส่งเสียงเหอะในลำคอแล้วยกมือขึ้นโขกหัวอีทึกเบา ๆ
“แก่แล้วไม่ไปทำงานอีก”
“อะไรเล่า .. นายต่างหากที่อู้งาน”อีทึกทำหน้ามุ่ยแล้วโยนความผิดให้ยุนโฮ แต่ก็จริง ยุนโฮไปนอนขึ้นอืดอยู่บ้านนานมากจนมันโผล่มาส่งต้นฉบับเนี่ยแหล่ะ แล้วเขา ฝ่ายการตลาดก็คงจะมีงานให้ทำอีกตามเคย”กอดหน่อยดิ้”
ยุนโฮเอื้อมมากอดทักทายพี่ชายคนสวยตามคำขอ แต่พอสัมผัสตัวอีทึกได้แค่สามวิ เสียงอะไรแปลก ๆ ก็ดังขึ้นมาทันควัน
แคว่ก!!
“แม๊ววววว!!”
ตัวการที่ทำให้ขากางเกงยุนโฮขาด..ก็แมวตัวเดิมนั่นแหล่ะ
“ไอ้ฟู!!!!”ยุนโฮทำหน้าอยากตายกับขากางเกงตัวเอง แจจุงข่วนไปอีกทีแล้วเดินตามซีวอนไปอย่างไม่สนใจ อีทึกหัวเราะขำแล้วปลอบยุนโฮที่งอแงอยู่ตรงนั้น แจจุงเหลียวหน้ามามองแล้วทำหน้าปากยื่นใส่ ในใจรู้สึกร้อนผ่าวแปลก ๆ
กว่ายุนโฮกับซีวอนจะทำงานเสร็จ แจจุงกับฮีชอลก็เดินทะลุตึกเสียปรุโปร่ง ได้เจอกับนางแบบมากมายที่เข้ามาลูบไล้และร้องอ๊าย น่ารัก~ แล้วก็เจอสายตาของบางคนที่ไม่ชอบสัตว์จนแจจุงจะวิ่งเข้าไปข่วน แต่ฮีชอลห้ามได้ทัน ยูชอนก็เห็นสองตัวนี้เลยวางช็อกโกแลตไว้ให้คนละอัน แมวทั้งสองตัวก็กินอย่างดีใจจนอดรู้สึกไม่ได้ว่าทำตัวอัปยศไปมั้ย แต่ช่างมันเถอะ ถ้าไม่กินเขาจะหาว่าแมวหยิ่ง - -
พอได้ราว ๆ ห้าโมงครึ่งปั๊บสองหนุ่มที่เป็นคนก็รีบลากแมวขึ้นรถกลับบ้านเพราะนึกขึ้นได้ว่าถ้าหกโมงสองตัวนี้จะกลายเป็นคน และทั้งบริษัทจะช็อกคาที่ ฮีชอลกับแจจุงก็เลยถูกซีวอนอุ้มขึ้นมาแล้วพาเข้ารถไป ส่วนเรื่องอาหารเย็นยุนโฮเบรกไว้และบอกว่าวันนี้ ..
“แจจุงทำอาหารให้กิน?”ซีวอนทำท่าสนใจ ยุนโฮเหลือบมองแมวสองตัวหลังรถแล้วพยักหน้า แจจุงมองไปที่คนชนะเมื่อคืนแล้วเบ้ปาก แพ้ก็แพ้ แต่ก็เซ็ง”ไปขอเค้าอีท่าไหนล่ะ?”
“ก็พนันชนะมา .. เนอะแจจุง”หันมาทำหน้ายิ้ม ๆ แจจุงพยายามสะกดกลั้นอารมณ์อยากจะเอาอุ้งตีนถีบยอดหน้าอย่างสวยงาม ได้แต่รอเวลาที่จะได้แก้แค้น ฮีชอลหันมามองแล้วสะกิดแจจุง
“แค้นมากไม่ดีต่อสุขภาพนะเออ”หน้าตาแมวจริงจังทำให้แจจุงขำออกมา อุ้งตีนสีขาวยื่นไปตบไหล่อีกฝ่าย ทำได้เหมือนราวกับคนจริง (- -;)”ยุนโฮก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมายนะ”
“ใช่ ยุนโฮไม่ใช่คนเลวร้ายหรอก”คำพูดที่ดูแสนดีทำให้ฮีชอลรู้สึกโล่งใจขึ้นมาจิ๊ดนึง”แต่เขาแค่แย่มากเท่านั้นเอง พี่อย่าห่วงไปเลย”สายตาแสนดีแบบน้องชายที่น่ารักถูกส่งมาให้ฮีชอล”พี่จะปลอดภัย ซีวอนก็จะปลอดภัยด้วย พี่ไม่ต้องห่วงเขาหรอก”
“ใคร..ว่า!!”พอโดนจี้จุดเรื่องซีวอนฮีชอลก็หน้าแดงขึ้นมาทันที แมวสีส้มสะบัดหางใส่หน้าอีกตัวจนแจจุงต้องหลับตาหนี เสียงแมวทะเลาะทำให้ยุนโฮหันมามองอย่างรำคาญแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร ฮีชอลเบือนหน้าหนีแจจุง นั่นแหล่ะ ดังที่กล่าวมาแล้วหลายต่อหลายรอบ ถ้าขนน้อยกว่านี้นิดหนึ่งคงจะได้เห็นแมวหน้าแดง”ไม่ได้ห่วง”
“จั๊ดจั๊ดจั๊ดจา”เสียงอัปยศดังออกมาจากปากแจจุง แม้แต่เจ้าตัวยังสงสัยว่าเสียงน่าเกลียดแบบนี้ ทำลงไปได้ยังไง”แหม .. ไม่ได้ห่วง ๆ ตอนเช้าตอนเย็นอยู่ด้วยกัน เอ้าปิ๊ดปิ้วววว”
ฮีชอลทนไม่ไหวเลยตรงเข้าตะปบปากแจจุง อีกฝ่ายร้องเมี๊ยวด้วยความตกใจแล้วเริ่มฟัดกันนัวเนีย มนุษย์ข้างหน้าก็ยังงงต่อไป ไหงมาทะเลาะอะไรดันตอนนี้วะ
“เฮ้ย ๆ ๆ เบาะกู!!”ยุนโฮร้องเสียงหลงเมื่อแจจุงตะปบเบาะ พอรถจอดหน้าบ้านยุนโฮก็รีบลงมาจากที่นั่งข้าง ๆ คนขับแล้วลากแมวสีขาวออกมาจากศึกสายเลือดที่กำลังร้อนระอุ แจจุงขู่แง่ง ๆ ใส่ยุนโฮแล้วข่วนอีกรอบ”โว๊ยยย ไปได้แล้ว จะหกโมงแล้ว จะโป๊ตรงนี้รึไงแจจุงงง”
ได้ผลอีกตามเคย ทั้งแจจุงทั้งฮีชอลรีบตะกายสุดฝีตีน ซีวอนเปิดประตูบ้านให้แล้วเรียบร้อย แมวทั้งสองตัวเลยเข้าไปทันก่อนที่จะเปลี่ยนร่าง สัตว์ทั้งสองตัวค่อย ๆ คืนกลับมาเป็นคน ใบหน้ามีรอยข่วนเล็ก ๆ บ้างตรงนั้นตรงนี้ เป็นผลพวงมาจากศึกเมื่อครู่ ต่างกันที่ว่าแจจุงอาจจะมีรอยช้ำบ้าง
“ไปทำอะไรกับยุนโฮมาล่ะสิ”ฮีชอลส่งเสียงลอย ๆ แซวแจจุงที่สวมเสื้ออยู่อีกฝั่ง ร่างบางชะงัก แต่คงจะเชี่ยวชาญการเก็บอารมณ์มากกว่าฮีชอลถึงไม่ได้พูดอะไร”ช้ำเชียว”
“เค้าเรียกคนทะเลาะกัน”ร่างบางตอบนิ่ง ๆ แล้วเดินไปค้นกองเสื้อผ้าตัวเองที่ซีวอนวางเตรียมไว้ให้ รอยยิ้มหวานที่เหี้ยมโหดวาดขึ้นบนใบหน้า”แล้วพี่จะรู้ ถ้าใครหือกับผมมีอันเป็นไปทุกคนแน่ ๆ”
ความน่ากลัวที่มาพร้อมกับรังสีแสนทะมึนทำให้ฮีชอลถอยกรูดออกมาแล้วรีบเดินไปอย่างไร้จุดหมาย เสียงหัวเราะหลอน ๆ ของแจจุงที่ลอยตามลมทำให้รู้สึกไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ เดินไปเดินมาก็ไปเจอซีวอนนั่งเช็ดกล้องตัวโปรดของตัวเองอยู่ซะงั้น ฮีชอลที่ไม่มีอะไรทำเลยไปนั่งข้าง ๆ
“ท่าทางจะแพงเนอะ”พูดเหมือนเด็กช่างสงสัยจนคนกำลังขัดกล้องอมยิ้มน้อย ๆ ซีวอนวางเลนส์ในมืออย่างทะนุถนอม จัดการประกอบใส่จนเสร็จ ก่อนที่จะยกขึ้นจ่อตาแล้วถ่ายรูปฮีชอลโดยไม่ทันตั้งตัว ร่างบางสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแชะของกล้อง แล้วพอเห็นท่าทางของซีวอนที่มองภาพของตัวเองในกล้องยิ่งระแวง”ขอดูหน่อย”
“นี่”ซีวอนยื่นให้ดู แต่ไม่ให้ฮีชอลจับกล้อง ร่างบางเห็นตัวเองทำหน้าเหวอก็รีบร้อนตัว อยากจะลบรูปทิ้ง”ตลกดี”
“ซีวอน!!”คนถูกแอบถ่ายทำเสียงงอแง ง้องแง้ง และเงอะงะไปด้วยในคราวเดียวกัน”จะถ่ายไปทำเกลืออะไร!!!”
“แปะฝาห้องมั้ง ... ลบก็ได้”พอเห็นหน้าอ้อน ๆ ก็จะใจอ่อน แต่ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอยู่ดี”ยิ้มสวย ๆ ให้ถ่ายรูปทีนึง แล้วจะลบให้”
“ก็ได้”มันก็ไม่ได้ยากอะไรกับการยิ้มหวานให้กล้อง ฮีชอลจัดการยิ้มเสียจนเต็มสองแก้ม ร่างสูงเลื่อนกล้องจนได้มุมสวย ๆ แล้วกดลงไป แต่สายตาก็ยังละไปจากใบหน้าหวาน ๆ นั่นไม่ได้ ฮีชอลรีบจี้ให้ซีวอนลบรูปที่ทำลายภาพลักษณ์เขาในทันที”ลบ ๆ”
“ครับผม..~”ซีวอนตอบยิ้ม ๆ แล้วกดลบให้ตามที่ฮีชอลรีเควสต์มา แล้วไม่ทันที่ฮีชอลจะได้ลุกไปไหน ช่างภาพมือหนึ่งก็รีบดึงตัวฮีชอลไว้แล้วหันกล้องเข้าหาตัวเอง ร่างบางก็ตอบสนองโดยฉับพลัน สองนิ้วถูกยกขึ้นแล้วก็ฉีกยิ้มหวานตามประสาคนไม่บ้ากล้อง ในที่สุดซีวอนก็มีรูปคู่กับสิ่งที่ไม่ใช่แมวเสียที
“เดี๋ยวว่าจะเอาไปล้างมาแปะห้อง”ซีวอนบอกแล้วกดดูรูปไปเรื่อย ๆ ฮีชอลเองก็ลุกขึ้นดูนั่นดูนี่ไปตามประสาคนช่างสงสัย นัยน์ตาสวยหยุดลงกับรูป ๆ หนึ่งที่ติดอยู่ที่อีกมุมหนึ่งของห้อง รูปแมวขาวขนสั้น ตาสองสี ฟ้าใสและเขียวมรกต มันดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก
“ซีวอน นี่..ไปถ่ายมาจากไหนน่ะ?”ฮีชอลเรียกให้คนถ่ายมาดู ภาพแมวตัวนั้นดูรั้น ๆ ดูจากสายตาที่มองขึ้นมายังกล้อง ซีวอนเดินมาดูแล้วก็ตอบให้ทันทีอย่างคนความจำดี
“จำไม่ได้”
“ขอบคุณ”ฮีชอลถึงกับจะเซ็ง และก่อนที่ทั้งสองคนจะได้โอภาปราศัยอะไรกันไปมากกว่านั้น เสียงเรียกของแจจุง (อีกนัยหนึ่ง แม่บ้านคนใหม่) ก็ตะโกนเรียกเข้ามา ดังเข้ามาถึงในห้อง เรียกให้คนทั้งบ้านที่มีอยู่สี่ชีวิตกินข้าว แถมยังไม่วายเอาช้อนเคาะกะละมังโป๊ก ๆ
“ทำเหมือนจะเรียกหมา”ฮีชอลบ่น แต่ก็ยอมลุกไปแต่โดยดีเพราะถ้าไม่ไปแจจุงอาจจะเททิ้งให้หมากินก็เป็นได้ และอาหารที่แจจุงทำอร่อยมาก ย้ำอีกครั้ง อร่อยมาก ยุนโฮที่เดินออกมาก็ยิ้มร่าในข้อตกลงการพนันของตัวเองที่แจจุงจะกลายเป็นแม่บ้านจำเป็นในทุก ๆ เย็น ร่างบางจัดโต๊ะเตรียมพร้อมให้เรียบร้อย คดข้าวไว้ให้ กลางโต๊ะมีแกงกิมจิเมนูถนัด แล้วก็อย่างอื่นอีกหน่อย ซีวอนถึงกับทำหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัดเพราะปกติจะผลัดเวรกันทำกับยุนโฮ ..ซึ่งก็กินไม่ได้ทั้งคู่นอกจากรามยอนคนละถ้วยประทังชีวิต
“ยุนโฮนั่งตรงนี้ ๆ”แจจุงวิ่งมาดันหลังยุนโฮให้นั่งข้าง ๆ ตัวเอง ยิ้มหวานหยดย้อยให้ ยุนโฮเองก็ทำตามแบบงง ๆ แปลกใจนิดหน่อยที่จานข้าวตัวเองมีรูปหัวกะโหลกสีแดงเขียนอยู่ ไม่แน่ อาจจะเป็นคอลเล็กชั่นจานที่เขาเคยไปกว้านซื้อมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว”กินให้อร่อยนะ!!”
รอยยิ้มนั่นหวานปานยาพิษ
ฮีชอลสังเกตเห็นมัน แต่ไม่อยากพูดออกมา ยุนโฮที่ยังคงไม่รู้เรื่องก็จัดการตักแกงกิมจิมากินเป็นที่สบายท้องเรียบร้อย แจจุงก็ยิ่งยิ้มร่าหนักเข้าไปอีกเมื่อเห็นสิ่งที่น่าพึงพอใจนั้น คนสวยเรียบร้อยรีบหันไปเช็กซีวอนว่ามีอะไรแปลก ๆ ติดที่จานมั้ย แตก็ไม่มี ก็เลยโล่งใจไปอีกหน่อยนึง ...
”แล้วพี่จะรู้ ถ้าใครหือกับผมมีอันเป็นไปทุกคนแน่ ๆ”
ถึงยุนโฮจะพนันแล้วชนะก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้ไปทุกอย่าง ...
โชคดีนะเว้ย
อาแมว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทำไมมีแต่คนบอกว่าให้เรื่องนี้เปิดสวนสัตว์ซะนะ 555 แหม สัตว์เยอะแบบนี้
จุนจังเค้ายังเป็นคน เรายังไม่ใจร้ายพอให้เป็นโลมา แต่ตอนแรกที่วางพล็อตให้เป็นแล้วนะนั่น 55
ชอบของ nanni122 ฮา
คยูเลี้ยงกระต่าย คิมคิเลี้ยงปลา หมีคังเลี้ยงเป็ด (พี่ทึกขาหนูขอโทษ)
และพี่เย่อาจเลี้ยงกระต่ายคู่กับเต่า (อิงมาจากคอน ss2)
ฟิคเรื่องนี้คงได้เปลี่ยนชื่อเป็น Zoo Fantasia กันละ
ตรงกับที่เค้าคิดไว้ตอนแรก แต่เปลี่ยนเป็นป้าทึกเลี้ยงหมีควายแทน (คังตบกบาลแยก - -)
ไรท์เตอร์ได้บูธ A11 เน้อ(งานKorea Friendship รายละเอียดฟิคอยู่ตอนถัดไป ฮิ้ว) อยู่ด้านซ้ายมือ หลืบ ๆ ริม ๆ หน่อย ฮิ้
ป.ล.ทำไมที่รักไรท์เตอร์ถึงโดนปู้ยี้ปูยำนะ ปาร์คยูชอน TT
ป.ล.ล.ไม่อยากไปรับผลสอบ ... เดี๋ยวโดนตัดผมง่ะ แง๊
* อีกทีเหอะ อัพแล้วแต่ลืมแก้ชื่อตอนเป็น 100 % ฟาย = =
ความคิดเห็น