คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : :: 25 FAIL
jv{25}
Fail
แต่เขาก็คิดผิด
ยุนโฮไม่ได้กลับมา ไม่ได้กลับมาเลย นาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังห้องขยับเปลี่ยนเวลาไปช้า ๆ และชวนให้ทรมานใจถึงที่สุด แจจุงหลับ ๆ ตื่น ๆ ไปหลายรอบ จากเวลาเที่ยง เลยไปเป็นเวลาบ่าย จนกระทั่งตอนเย็น ยุนโฮก็ยังไม่กลับมา ในห้องเริ่มมืด แต่แจจุงก็ไม่ได้สนใจ แมวตัวเล็กรู้สึกเปล่าเปลี่ยวใจเสียยิ่งกว่าตอนเช้า ตอนนั้นอย่างน้อยยุนโฮก็สนใจเขา แต่ตอนนี้ไม่มีใครเลยที่จะมาดูแล
ใครกันสัญญาว่าตอนเย็นจะกลับมาหา ใครกันบอกว่าจะมาง้อ ใครกันบอกว่าจะไม่ผิดสัญญาอีกแล้ว
ผิดทั้งเพนั่นแหล่ะยุนโฮ พอกันที
แจจุงในร่างคนลุกขึ้นมาจากโซฟาตัวที่นั่งอยู่ รู้สึกเวียนหัวเพราะข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน มือบางคว้ามุมโต๊ะไว้เพื่อพยุงตัวด้วยอาการเวียนหัวที่โจมตีโดยไม่ทันให้ตั้งตัว แจจุงค้นกระเป๋าเสื้อผ้ายุนโฮแล้วดึงเสื้อของหมีใจร้ายขึ้นมาใส่ทดแทนกันไปก่อน สงสัยเขาจะยัดไม่ถูกที่ ไอ้เสื้อผ้าที่เขาเตรียมมาดันไม่อยู่ในนี้เสียแบบนี้
“หิวเว้ย..หิว”ร่างบางพึมพำประกอบ เสียงท้องร้องดังขึ้นมาจนเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องเริ่มขยับตัวหาของกิน มือบางรื้อค้นไปตามกระเป๋าของยุนโฮและก็พบกับขนมอยู่ในนั้น เปิดตู้เย็นก็เจอเครื่องดื่มของโรงแรม ตัดปัญหาหิวด้วยการกินมันให้หมดซะ เพราะยังไงคนจ่ายคือชองยุนโฮ การโกรธกันไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเรื่องนี้อยู่แล้ว
แสงแดดที่ส่องเข้ามาผ่านกระจกเริ่มเลือนหายไป แทนที่ด้วยความมืดที่ทำให้หดหู่ยิ่งกว่าเดิม แจจุงโยนกระป๋องน้ำลงถังขยะและกอดเข่ามองออกไปข้างนอก อากาศเกือบเย็นแล้ว แต่ในความรู้สึกของเขา ราวกับมีลมหนาวพัดมาตลอดเวลา อาจจะเป็นเพราะเขาเปิดแอร์เย็นไปหน่อยก็เป็นได้ หน้าร้อนที่เกาหลีก็แบบนี้ บางเวลาแจจุงยังรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ริมขอบเหวลึก ว่างเปล่า ราวกับเกิดหลุมดำขึ้นในใจ
ร่างบางซบหน้าลงกับเข่า ความว่างเปล่าภายในใจทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ จนมีอะไรบางอย่างซึมออกมาที่หางตา มือบางยกขึ้นปาดมันทิ้งไปอย่างหงุดหงิด แสงสีทองลับหายไปจากขอบฟ้าแล้ว ห้องยังคงมืดเพราะคนที่อยู่ในห้องไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นไปเปิดไฟให้สว่าง คนคิดมากนั่งทบทวนความรู้สึกตัวเองอยู่เป็นนานสองนาน เมื่อร่างบางตัดสินใจลุกขึ้นยืนอีกรอบ แจจุงถึงกับเซเพราะนั่งนานเกินไปหน่อย
“ไม่กลับมาจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย”เสียงนั้นแหบนิดหน่อยเพราะไม่ได้พูดมาตลอดระยะเวลาห้าชั่วโมง ข้างนอกมืดสนิท ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยสีหมึก มือเล็กผลักประตูกระจกออกไปข้าง ๆ ลมยามค่ำคืนพัดเข้าปะทะใบหน้าจนเส้นผมสีทองสว่างปลิวกระจาย แจจุงมองวิวรอบ ๆ อย่างเหม่อลอย”ไม่กลับมาจริง ๆ ใช่ไหม ...”
เงียบไปอีกซักพัก แล้วร่างบางก็ปิดประตู แล้วทรุดตัวลงนั่งที่มุมของระเบียง แผ่นหลังพิงผนังสีขาวอย่างอ่อนแรง ทิวทัศน์เบื้องหน้าของพูซานทำให้เขาเย็นลงนิดหน่อย แต่ก็อดปล่อยใจให้ไปตามกระแสความคิดบ้า ๆ นั่นจนได้
ใครกันบอกให้รอ ใครกันขอโทษแทบตาย
สัญญาว่าจะไม่ผิดสัญญาแล้วนี่นา
ทำไมยังทำแบบนี้
คนใจร้าย ...
“แย่ แย่ แย่ นิสัยไม่ดี ใจร้าย ยุนโฮ...”ตามนิสัยทำให้เจ้าตัวบ่นพึมพำออกมาทั้ง ๆ ที่ยังซบหน้าอยู่กับหัวเข่า คำด่ามากมายลอยอยู่เต็มหัว แต่ถ้าให้เจอหน้ากันจริง ๆ ตอนนี้แจจุงก็คงทำอะไรไม่ได้ ทั้งผิดหวัง ทั้งเสียใจที่อีกฝ่ายผิดสัญญา ทั้ง ๆ ที่ปกติเขาก็เป็นคนยังไงก็ได้กับไอ้คำนัดประเภทนี้อยู่แล้ว
ต้องเป็นยุนโฮใช่ไหมถึงทำให้เขาคิดมากแบบนี้ ...
“นายมันบ้ายุนโฮ นายมันบ้าที่สุด”เสียงนั้นเริ่มสั่นครือไปตามระยะการพูด ความเสียใจที่เขามีกำลังระเบิดออกมาตามระยะเวลาที่ผ่านไปช้า ๆ แจจุงเช็ดน้ำตาออกไป น้ำตายิ่งหลั่งไหลออกมาเสียจนเปรอะไปทั้งหน้า ร่างบางสูดจมูกและขยี้ตาตัวเองราวกับไม่เชื่อว่าเขากำลังร้องไห้”จะร้องไห้ทำไมน่ะแจจุง ... ร้องไห้ทำไม”
ยิ่งพูดก็ยิ่งเริ่มฟังไม่รู้เรื่อง แขนเล็กกระชับวงเข้ามาโอบตัวเองมากขึ้น เพื่อไล่ความหนาวเหน็บที่กำลังเกาะกินไปทั้งใจ แต่แขนของเขา ไม่ว่าจะกอดตัวเองแน่นเท่าไหร่ก็ไม่พอเสียที ยังคงหนาว หนาวไปหมดเมื่อไม่มีคนใจร้ายชอบผิดสัญญาคนนั้น
พร่ำบอกตัวเองว่าอย่าเสียน้ำตาให้ใครคนนั้น พร่ำบอกว่าความรู้สึกเสียใจที่กำลังมีอยู่นี่เป็นเพียงเรื่องหลอกลวง เพียรพยายามหลอกตัวเองเท่าไหร่ก็ไม่สามารถทำได้ อยากจะห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้แต่ความรู้สึกที่สั่นคลอนใจของเขา ... แต่เขาก็ทำไม่ได้
เจ็บ ... เจ็บที่ยุนโฮทำแบบนี้
ถึงปากจะไล่ ถึงในสมองจะไล่ให้ไม่ต้องกลับมาอีก ...
แต่คิมแจจุงก็รู้ว่าใจของเขากำลังร้องว่าอะไร
กลับมาเถอะนะยุนโฮ
ฟากฝั่งของคนที่ผิดสัญญากับแมวขาวขี้โมโหเองก็ร้อนรนไม่แพ้กัน ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงของวันใหม่แล้ว แต่เขาเพิ่งรู้สึกตัวตื่นอยู่ที่ห้องของยูชอน ไม่ต้องคิดเลยนะว่าเขาถูกเพื่อนไก่ ๆ จับมอมยาแล้วข่มขืน เรื่องนี้ไม่ใช่ทูยู (?) เมื่อวานออกไปโปรโมทสำนักพิมพ์นานไปหน่อย ตอนเย็นไปกินเลี้ยง กินเหล้าแล้วเมาเลยหลับเป็นตายจนถึงตอนนี้
ในหัวคิดได้แต่ปฏิกิริยาด้านลบ บางทีเขาอาจจะโดนกรีดเสื้อผ้าด้วยเล็บมือ หรือห้องพักอาจจะโดนระเบิดตกใส่ก็ได้ บางทีแจจุงอาจจะนิ่ง เงียบ งอนกันไปสามสิบปีก็เป็นได้ แบบนี้อันตรายหนักกว่าเก่าเสียอีก
ความคิดในหัวเลอะเทอะไปเรื่อย ในขณะที่เขาพยายามล้างหน้าล้างตา ต้องรีบออกจากห้องยูชอนเพราะจุนซูเริ่มมองแบบจริง ๆ ผ้าขนหนูถูกดึงมาเช็ดหน้าเช็ดตา ขยี้แรง ๆให้สาแก่ใจ พอสดชื่นขึ้นบ้าง ยุนโฮรีบเดินออกจากห้องเพื่อไปหาแมวที่ห้องด้วยท่าทางร้อนใจอยู่ .. มากทีเดียว ร่างสูงกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทางเดิน ไม่กี่นาทีถัดมาก็มาหยุดที่หน้าห้องตัวเอง มือใหญ่ล้วงกุญแจขึ้นมาเพื่อจะไขเข้าห้อง แต่ก็ลังเลเล็กน้อย
ในใจหวาดหวั่นต่ออะไรที่จะตามมา ใจเต้นตุบ ๆ อย่างหวาดระแวง เหงื่อหยดเล็ก ๆ ไหลลงมาตามหน้าผาก ร่างสูงสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าแล้วสอดกุญแจเข้าไป เสียงกริ๊กดังขึ้น ยิ่งเร่งจังหวะหัวใจให้ถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ประตูเปิดออกเสียงดัง ดังแบบเยือกเย็น ให้บรรยากาศราวกับหนังสยองขวัญสั่นประสาทจนยุนโฮขนลุกชัน ในห้องมืด แสงสว่างยังไม่ส่องเข้ามาเพราะเจ้าตัวปิดผ้าม่านไว้ ยุนโฮพยายามเดินให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
ห้องนั้นไม่ได้กว้างอะไรมากนัก เหลียวมองสอบสามรอบก็ทั่วทั้งห้องแล้ว ยุนโฮเหลียวมองไปรอบ ๆ คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อไม่เห็นร่างของคนขี้งอนคนนั้น คราวนี้เลิกรักษาความสงบของเสียง ยุนโฮก้าวเร็ว ๆ ไปที่ประตูห้องน้ำ มันไม่ได้ล็อก และไม่มีใครอยู่ข้างในเลย
แจจุงไปไหน ?
ในอกร้อนรนขึ้นมาทันที คล้ายกับการเอากองไฟมาวางสุมเสียจนมันแผดเผาความรู้สึกข้างใน ยุนโฮหันรีหันขวาง ร่างสูงรีบวิ่งไปแหวกผ้าม่านออก และก็ตรงกับที่เขาคิด คนตัวเล็กหลับสนิทอยู่ข้างนอก สองมือกอดตัวเองแน่น ริมฝีปากบางซีดจางเสียจนน่ากลัว นัยน์ตาหลับสนิท แสงแดดยามเช้าส่องสะท้อนเรือนผมและใบหน้า แต่ก็ยิ่งขับเน้นความซีดของใบหน้าให้ทวีไปยิ่งกว่าเดิม
“แจจุง”เสียงของเขาติดอยู่ในลำคอ มือใหญ่สั่นระริกไปชั่ววูบ ก่อนที่จะเลื่อนบานประตูออกอย่างรวดเร็ว ยุนโฮรีบประคองคนตัวเล็กขึ้น ใจหายวูบเมื่อพบว่าผิวหนังนั้นเย็นเฉียบ ศรีษะมนฟุบลงมาอย่างหมดแรง ร่างของแจจุงถูกวางนิ่งไว้บนเตียง ยุนโฮมองไปรอบ ๆ อย่างร้อนรนด้วยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี”คนป่วยต้องทำอะไรนะ...ต้องทำอะไร?”
ยุนโฮยืนนิ่งคิดซักพัก แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร ร่างของคนบนเตียงก็เริ่มขยับ แต่แจจุงไม่ได้ตื่นขึ้นมา แจจุงเริ่มขยับตัวไปมา เหมือนกับต้องการหลักยึดเหนี่ยว หัวคิ้วเริ่มมุ่นเข้า ตามด้วยเสียงแหบครือ
“หนาว...”
“อ้าว เวรแล้ว”ยุนโฮร้องเบา ๆ แล้วหยิบผ้าห่มมาห่มให้ แต่ก่อนที่จะได้ทำก็ชะงัก ถ้าเอาแบบในนิยาย เขาต้องกอดแจจุงไว้ในอ้อมแขนแล้วปลอบให้หายสั่น แต่เขาไม่กล้าล่ะนะ ไม่กล้าจริง ๆ
เพราะถ้าตื่นขึ้นมา เขาอาจจะติดหวัด ดีไม่ดีโดนแจจุงเอาโคมไฟบนหัวเตียงทุบหัวอีก ชิบหายไร้ข้อกังขาของแท้
“ไอ้บ้า ..ยุนโฮ ชั่วมาก ๆ”แจจุงละเมออีกรอบ แล้วนิ่งไป แวบแรกที่คนโดนด่าได้ยินก็ดีใจที่คนสวยฝันถึงเขา แต่นั่นแหล่ะ คำด่าที่ได้รับมันน่าดีใจเสียที่ไหน”ผิดสัญญา....”
ผิดสัญญา ....
ยุนโฮกลับมานั่งพินิจดวงหน้าสวยหวานที่นิ่งไปแล้วอย่างซึมเซา เขากำลังรู้สึกผิดเต็มหัวใจที่เผลอตัวเผลอใจทำแบบนี้ ถ้าเพียงแต่เขาจะกลับมาทัน แจจุงจะไม่เป็นไข้แบบนี้ ...
มือยื่นไปสัมผัสหน้าผากมน ความร้อนระอุที่ได้รับยิ่งทำให้รู้สึกผิด
แจจุง ฉันขอโทษ
ตกบ่าย แจจุงตื่นขึ้นมาแล้ว และก็นอนนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่บนเตียง ร่างเล็กนอนหันหลังให้ยุนโฮ มองออกไปนอกระเบียง สีหน้าท่าทางไม่มีความโกรธ หรือมีท่าทีจะอาละวาด แต่ไอ้ท่าทางระเบิดก่อนลงแบบนี้ทำให้ยุนโฮรู้สึกแย่กว่าเดิมเสียอีก
ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาข้างเตียงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู วันนี้เขาขอยูชอนหยุดออกไปทำกิจกรรมโดยให้เหตุผลว่าเมาค้าง ไม่สบายหนักมาก ๆ แต่จริง ๆ อยากอยู่ดูแลคนป่วย ยุนโฮเปิดประตูแล้วยกถาดอาหารที่สั่งจากรูมเซอร์วิสเข้ามาวางข้าง ๆ เตียง คนป่วยยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ใบหน้าสวยยังคงซีดเผือดอยู่ เพราะไม่มีแรงและป่วยรวมกันด้วย ยาถูกวางไว้ในถาดอาหาร ยุนโฮอุตส่าห์ไปขอมาจากโรงแรมเพื่อที่จะได้เอามาให้แจจุงกิน ทั้งห่วงทั้งรู้สึกผิด จนยอมทำทุกอย่างให้แจจุงหายโกรธ
แต่ท่าทางจะยากน่าดู ...
“แจจุง กินข้าวได้แล้ว”เสียงเรียกอ่อย ๆ นั่นแสดงความรู้สึกอย่างเต็มเปี่ยม ยุนโฮอดทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมไปด้วยไม้ได้แม้แจจุงจะไม่ได้หันมามองก็ตาม”แจจุงอา ..”
ยังคงเงียบสนิทเหมือนเดิม แจจุงไม่ยอมหันหน้ามาเลยซักนิด
“ถ้านายไม่กินนายจะไม่หายดีนะแจจุง กินข้าวเถอะ”หมีตัวโตยังคงพยายามอ้อนวอน มือใหญ่เลื่อนไปใกล้ตัวแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อนึกถึงผลที่ตามมา กลัวแจจุงจะไม่พอใจ คนป่วยส่วนใหญ่ยิ่งอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่”นายโกรธฉันมากเลยใช่ไหม”
แจจุงนิ่ง แต่ก็อดขยับตัวน้อย ๆ ไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงหงอย ๆ นั่น ใบหน้าหล่อเหลายิ่งสลดลงมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับหมีโดนทิ้งไว้กลางป่าใหญ่ ท่าทางของแจจุงตีความได้อย่างเดียวว่ายังโกรธเขาอยู่แน่นอน
“ไม่อยากเห็นหน้าฉันใช่ไหมล่ะแจจุง ..โอเค ไปก็ได้”ยุนโฮก็น้อยใจเป็นเหมือนกัน ถ้อยคำตัดพ้อทำให้แจจุงหลุดยิ้มออกมานิดหน่อย แต่ก็กลับไปทำหน้านิ่งเหมือนเก่าต่อ”แต่กินข้าวนะ กินข้าวแล้วกินยา จะได้หายไว ๆ เป็นห่วงนะรู้ไหม”
แน่นอน แจจุงยังคงเงียบ แต่กล้ามเนื้อแก้มกระตุกด้วยความที่อยากจะยิ้ม แต่ก็ข่มกลั้นไว้ ยุนโฮถอนหายใจ มือที่ยื่นออกไปอยากจะจบมือแจจุงที่วางพาดตัวไว้ชะงักนิ่งกลางอากาศด้วยความไม่กล้า ร่างสูงก้มหน้าลงแล้วดึงมือตัวเองกลับมา
“กินข้าวกินยา แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้กลับบ้านกันนะครับ”
สิ้นเสียง เจ้าตัวก็ลุกออกไปแว ประตูปิดตามหลังไป เท่านั้นแหล่ะแจจุงก็ยันตัวขึ้นมองตามไปทันที ร่างบางแลบลิ้นปลิ้นตาใส่โดยทีไทม่ได้เกรงใจสังขาร รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยเพราะมได้กินข้าวมเกือบสิบสองชั่วโมง มีเพียงทิฐิแสนหยิ่งยโสแบบแมวแท้ ๆ ที่หยุดยั้งความหิวไว้ มือเล็กยื่นไปจับช้อนอย่างโหยหา
“ออกไปได้ซะที ชิชิ”แจจุงบ่นเสียงเบา”หิวจะตายอยู่แล้ว”
นั่นแหล่ะ แมวขี้งอนก็ยังคงปากแข็งอยู่แบบเดิม ร่างบางรีบตักข้าวต้มอุ่น ๆ ลงคอ รู้สึกดีขึ้นเมื่อมีอะไรมาอยู่ในท้องบ้าง ไม่นานนักชามนั้นก็ว่างเปล่า พร้อมกับยาสองเม็ดข้างๆ นั่นด้วย
“ที่กินยากินข้าวไม่ได้ตามใจนายหรอกนะยุนโฮ”แจจุงพูดขึ้นลอย ๆ กับตัวเองเองเมื่อเหลือบตาไปเห็นชามว่างเปล่ากับแก้วน้ำนั้น”ฉันห่วงตัวเองต่างหาก”
ยืนยันแบบนั้น พยายามทำใจให้โกรธต่อไป แต่ทำไมนะ ... ยิ่งเป็นแบบนี้
หัวใจของเขาก็อ่อนยวบลงทุกวินาทีเลย
แจจุงส่ายหัวแรงๆ เมื่อสติเริ่มเตลิดไปไกล ทำไมถึงยกโทษให้ยุนโฮไวแบบนี้ล่ะ หมอนั่นทำผิดต้องโทษประหารเชียวนะ ถ้าเขาจะหายงอนด้วยเวลาเพียงนิดเดียวโคตรเสียศักดิ์ศรีคนหน้าตาดีของคิมแจจุงเป็นอันมาก !!
ริมฝีปากที่เริ่มกลับมามีสีสันบ่นอะไรขมุบขมิบ แจจุงยกมือขึ้นกอดอกแล้วทำปากยื่น ดูเหมือนสาวน้อยกำลังงอนแฟนยังไงยังงั้น
ยุนโฮ โกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติ เชอะ !!
“ฮีชอลอา ...”เสียงเรียกจากข้างหลังดังขึ้น คนถูกเรียกยังคงใจจดใจจ่อกับไลฟ์ในทีวีต่อไป โดยที่ไม่ได้สนใจคนเรียกเลยซักนิด ซีวอนลองหันไปให้ความสนใจกับกลุ่มเกิร์ลกรุ๊ปในทีวีบ้าง สาวน้อยมหัศจรรย์ห้าคนที่ฮีชอลชอบนักหนาอีกแล้ว”ฮีชอล สนใจผมหน่อย...”
“โซฮีของพี่ ~”แต่คำตอบกลับเป็นเสียงคร่ำครวญหาสาวน้อยแก้มป่องในโทรทัศน์ ซีวอนทำหน้าหงอยราวกับถั่วงอกขาดแดด”โซฮีที่น่ารักของพี่~”
“ฮีชอลของผม...”ขอทวงสถานะบ้าง แต่ก็ไร้ความสนใจหมดสิ้นทุกสิ่ง”ไปนอนเถอะนะ ...”
ดึกแล้ว ตอนที่ซีวอนกำลังเกลี้ยกล่อมให้ฮีชอลออกจากโทรทัศน์ที่มีน้องโซฮีอยู่ข้างในนั้นก็ตรงกับเวลาที่ยุนโฮกำลังนอนดูแลแจจุงที่ป่วยอยู่ที่รีสอร์ทพอดี ทั้งสองคนจะกลับมาวันนี้ ฮีชอลยังคงไม่สนใจ ถึงแม้เวลานี้มันจะตีสามแล้วก็ตาม ยิ่งเปลี่ยนสถานะ การเอาแต่ใจของฮีชอลยิ่งสูงขึ้นเป็นเงาตามตัว แต่การอยากเอาใจของซีวอนก็เพิ่มขึ้นสูงด้วยเช่นกัน
“ตีสามแล้วนะครับ...”
“ไม่เอา ....”คนสวยยังคงดื้อดึงต่อไป นัยน์ตาใสยังจ้องโทรทัศน์ที่ข้างในมีน้องโซฮีคนงามอยู่ พอราบการนั้นจบ ร่างบางก็ทำหน้าเสียดาย แต่ก็ยังคงจ้องรายการต่อไปอยู่ ซีอวนถอนหายใจอีกเฮือกแล้วเบียดตัวเข้าไปใกล้คนสวยที่นั่งอยู่บนโซฟามากขึ้น”ร้อนน่าซีวอน”
“ไปนอนเถอะนะครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวผมตื่นไปทำงานไม่ทันนะเออ”
“ก็นอนไปคนเดียวสิ เกี่ยวอะไรกับฉัน”ฮีชอลรีบออกปากไล่คนชอบนัวเนียตอนกลางคืน ยิ่งให้นอนด้วยกันยิ่งเสียตั...เอ๊ย เสียอิสรภาพในการนอนดิ้น เขาชอบนอนเงียบ ๆ เสียด้วยสิ อันที่จริงก็ชอบนอนกับม้าตัวนี้อยู่หรอก แต่ว่า .. นะ เรื่องอะไรจะยอมรับ ก็เขาเขินนี่นา”ไปนอนไป๊”
“ไม่กอดฮีชอลนอนไม่หลับหรอก”คำหวานประปรายมาเป็นกะละมัง ใบหน้าหวานขึ้นสีเรื่อ”ไม่นอน ... จะจับกดให้เหนื่อยจนอยากนอนเลยนะ ฮ่า ๆ”
คำขู่นั้นตบท้ายด้วยเสียงหัวเราและอ้อมกอดอุ่น ๆ ร่างบางเม้มปากแล้วตีแขนอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ ซีวอนฉกความหอมของแก้มนุ่มไปอีกทีให้หายอยากแล้วเอียงตัวไปมา ฮีชอลเองก็ยอมทำตามไปด้วยอย่างอ่อนใจ
“บ้า”พอเข้าใจพวกผู้หญิงที่เขาเคยปรามาสว่างี่เง่าเสียแล้ว เอะอะอะไรก็ด่าบ้าลูกเดียว เขากำลังเป็นแบบนั้นเลยล่ะ เขินจนคิดอะไรไม่ออกกันทีเดียว”นอนก็ได้”
“งั้นมาให้กู๊ดไนท์คิสทีนึง”ซีวอนทำปากจู๋ใส่ แต่โดนนิ้วเรียวดีดใส่จนร้องโอ๊ย”โห โหดร้ายมาก”
“ปล่อยเลย แล้วนี่มันควรจะอรุณสวัสดิ์ด้วย เช้าแล้วน่า”ตีสาม ฮีชอลชี้ให้ดูนาฬิกาจนเห็นชัดแจ้ง ซีวอนเลยลุกขึ้นแล้วดึงตัวคนสวยขึ้นไปด้วย ท่าทางฮีชอลยังคงไม่เต็มใจแต่ก็ยอมเดินไปด้วยกัน อ้อมกออุ่น ๆ ของร่างสูงเองก็ทำให้ง่วงขึ้นมาเสียแล้ว”นี่ คิดว่าฝ่ายเพื่อนนายจะเป็นยังไงบ้าง?”
“ใครเพื่อนผม?”ซีวอนแส้รงทำหน้าเบลอใส่ ฮีชอลทุบแขนเข้าให้อีกทีข้อหากวนประสาท”นั่นแหล่ะ เพื่อนผมก็แฟนน้องชายฮีชอลไง”
“ไม่ต้องมาพูดมากเลย นายว่าสองคนนั้นจะได้กันมะ?”ฮีชอลถามหน้าตาเฉย ทำเหมือนลุ้นละครหลงข่าว ซีวอนเองก็คิดตามไปด้วย ฮีชอลบอกไว้ว่าก่อนไปสองคนนั้นงอนกันชิบหายวายวอดเลยนี่นา แล้วนี่ออกไปค้างข้างนอกมาคืนหนึ่งแล้วด้วย
“พูดยาก”เพื่อนหมีวิเคราะห์ตามหลักการความน่าจะเป็น”ยุนโฮไม่น่าจะฉลาดไวขนาดนั้น”
“ฉันเชื่อ”ฮีชอลพยักหน้ารับ"จะรู้ .. หรือไม่รู้ ยังไงเราก็ต้องรอดูเย็นนี้"
แสงแดดสาดจ้าผ่านหน้าต่างเข้ามาจนถึงโซฟาที่ฮีชอลกำลังนอนหลับอย่างสบายใจ หางฟูเป็นพวงสีส้มหลุบเข้าไปใต้หมอนเพื่อหลบแดดตอนสามโมงเย็นที่ทำให้รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาซะเฉย ๆ แต่ไม่ทันได้ข่มตานอนต่อ กิจวัตรประจำวันก็ถูกขัดขวางด้วยเสียงรถยนต์ที่ดังขึ้นหน้าบ้าน ฮีชอลถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ หูก็ได้ยินมาแต่ไกลว่าเสียงนี้เป็นของใคร คู่ป่วนประจำบ้านกลับมาแล้ว
ที่เขารู้สึกไม่ดีก็อาจจะเป็นเพราะว่า การหวนกลับมาของแจจุงเตือนเขาว่า มีเวลาอีกแค่วันนี้ ถึงพรุ่งนี้เท่านั้น
ไม่ถึงสองวัน
เวลามันน้อยเกินไป
เขายังไม่ได้บอกอะไรซีวอนซักอย่าง ไม่ได้บอกเลยจริง ๆ
ฮีชอลลืมตาขึ้นนิดหนึ่ง เห็นร่างสีขาว ๆ เผ่นพรวดเข้ามาในบ้าน ท่าทางเหมือนเพิ่งถูกจับใส่กระเป๋าแล้วรูดซิปกลับมาถึงบ้าน จนฟูฟ่องยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง แจจุงมีสีหน้าแบบแมว ๆ ที่แมวอย่างเขาดูออกว่าบูดบึ้ง กลิ่นไอแห่งความมืดทะมึนลอยกรุ่นมาก่อนตัวเสียอีก
ว่าแล้วว่าเกิดเรื่องทับเข้าไปอีก สุดยอดจริง ๆ นี่กะจะให้ยุนโฮซวยไปจนจบเลยสินะ
"เที่ยวสนุกไหมแจจุง?"ถามส่งไปก่อนด้วยสีหน้าล้อเลียน แจจุงสะบัดหัวพรืดแล้วกระโดดมานอนข้างกัน"หน้าแบบนั้น ท่าทางจะสนุกมากแน่ ๆ"
สีหน้าล้อเลียนของพี่ชายยิ่งทำให้แจจุงอารมณ์เสียหนักกว่าเดิมเสียอีก แมวสีขาวเริ่มพองขน ก่อนที่คำพูดยาวเหยียดจะไหลออกมาดั่งสายน้ำทะลัก
"ยุนโฮมันแย่มากเลยพี่ ผมทนมันไม่ไหวแล้วนะ เอะอะก็มีแต่สาวตอม ไปกะคนนู้น คนนี้ ผิดสัญญาผมเป็นว่าเล่นเลย มันแย่มาก ๆ แย่ แย่จนทนไม่ไหวแล้ววว ยุนโฮ หมีบ้า!!"ฮีชอลแทบจะยกมือขึ้นอุดหู ติดแต่อุ้งตีนมันไม่เอื้ออำนวย แจจุงท่าทางจะเก็บกดมาก ๆ ตลอดวันที่ผ่านมา แหงล่ะ ไปที่นู่นคงไม่ได้ออกจากห้อง"คิดดูดิ่พี่ มันบอกจะกลับมาหาผมตอนเย็น นี่ล่อไปทั้งคืน ยันเช้า ยันบ้าย มันไม่มาหาอ่ะ ใครให้สัญญาไว้ก่อนล่ะถ้าเป็นแบบนี้ โธ่!"
"แล้วก็ไปรอเค้าเนอะ"ฮีชอลเหน็บนิดหน่อยอย่างหมั่นไส้ แต่เห็นแจจุงมองกลับมาก็เปลี่ยนใจ"เออ ..ยุนโฮแย่จริง ๆ"
"ใช่เลย"เพื่อหาแนวร่วมนี่เอง แจจุงถึงได้ทำแบบนี้”อ้าว แล้วทำไมหน้าตาพี่ดูมีราศี ท้องแล้วเหรอ”
แจจุงทำหน้างงที่พี่ตัวเองดูสดชื่นขึ้น ราวกับกินยาบำรุงการตั้งครรภ์(?)มาซักโหล ฮีชอลไม่ตอบอะไร เพียงแต่มุดตัวลงไปใต้หมอนอีกรอบ น้องชายก็รีบตะปบหางไว้เพื่อจะฟังคำบรรยายถึงที่มาในอาการสดใสของคิมฮีชอลเสียก่อน
“เป็นอะไรน่ะพี่? บอกมาเลยนะ”
“เดี๋ยวนายก็รู้น่า”เสียงแหลมของแมวตัวเล็กตอบแบบเลี่ยง ๆ แจจุงเลยมองซ้ายมองขวาหาหลักฐานรอบบ้านแทน สภาพบ้านเรียบร้อยดี ไม่มีทีท่าว่าฮีชอลฆ่าปาดคอซีวอนไปเพื่อความสบายใจของตัวเองเลยซักนิด
แต่ก่อนที่ทันจะได้พูดอะไรต่อ หรือได้รู้อะไรเพิ่มเติมจากเท่าเดิม พวกเขาก็คืนร่างพอดี ฮีชอลหยิบเสื้อผ้าที่วางกองไว้โยนให้แจจุงและใส่ให้ตัวเองด้วย พอดีกับที่ยุนโฮขนของเข้ามาในบ้าน
ยุนโฮมองคนขี้งอนที่สะบัดหน้าหันจนน่ากลัวว่าคอจะเคล็ดไปเสียแล้ว มือก็โยนกระเป่าไปกองไว้ตรงมุม ตั้งใจจะง้อต่อ แต่สบกับสายตาของฮีชอลที่มองมาก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ กลับไป พี่ชายคนสวยยิ้มน้อย ๆ แล้วทำท่าจะลุกออกไปให้พ้นทาง แต่ก็โดนน้องชายยึดแขนไว้ก่อน
“เบื่อจังเลยพี่ฮีชอล”นัยน์ตาของคนเบื่อจิกมองอย่างประชดประชันมาเสียด้วย ยุนโฮเผลอกำมือแน่นขึ้นวูบหนึ่ง”ผมว่านะ...”
“อะไร?”ฮีชอลย้อนถาม อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นบทสนทนาผ่านเขาของสองคนนี้ แจจุงปรายตามองอีกฝ่ายแล้วตอบเสียงดังฟังชัด ชัดแจ๋วแบบที่ได้ยินทุกรายละเอียดน้ำเสียง
“ผมอยากไปหาชางมิน”
คราวนี้ฮีชอลถึงกับอ้าปากค้าง ส่วนยุนโฮเองก็ขมวดคิ้วจนยุ่งไปทั้งหน้า แจจุงลอยหน้าลอยตาอย่างสาแก่ใจ มันอาจจะไม่ยุ่งมาก ถ้าหากกลางอากาศว่างเปล่าจะไม่มีไอ้ตัวแสบโผล่มาทันควันที่ชื่อตัวเองถูกเรียก
“เรียกหาผมเหรอครับแจจุง”ชางมินยิ้มแฉ่ง ต่างจากฮีชอลที่ยิ้มเครียด อยากเอาหัวโขกผนังแล้วหลบไปเลยเป็นที่สุด
หึงกันไปมา เข้าใจผิดกันไปมาแบบนี้ ชาติไหนมันจะได้กันล่ะวะ !!
แม่ง FAIL ทั้งคู่จริง ๆ !!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาช้า เลยเอา 100 % ไปเลย T^T
เพิ่งรู้ว่าการซ้อมโคพเวอร์มันกินเวลาสุด ๆ TT!!!
ปวดหลัง ปวดขา ปวดแขน โฮกกก TOT
ตอนนี้ชิมชางมินมาอีกแล้ว เนื่องจากมีนมุกตัน 555
หนังสือส่งแล้วนะจ๊ะ <3
วันที่ 10 ใครไปจับฉลากของ 12+ บ้าง มีนไปนะ :D
ความคิดเห็น