คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: 2 ร่างจริง?
{ 2 }
ร่างจริง ?
นาฬิกาหยุดลงที่เลขหก เข็มยาวหยุดลงที่เลขที่สิบสอง
นับจากเวลานั้น ..ทุกอย่างก็เกิดขึ้น
ซีวอนที่มีแมวสีส้มที่มาพร้อมปลอกคอสีน้ำตาลอ่อนอยู่บนตัก ตั้งแต่นาฬิกานั้นหยุดลง ร่างแมวขนปุยตัวน้อยก็เปล่งแสงสว่างวาบจนร่างสูงต้องหลับตาหนีแสงโดยอัตโนมัติ แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบกับภาพที่น่าตกใจ จากแมวตัวเดิมของเขากลายเป็นผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มานอนอยู่บนตัก
เรือนร่างบอบบาง ผิวกายสีขาวดุจหิมะ ใบหน้าสวยหวานปานสตรีเพศ ผมซอยเรี่ยต้นคอสีส้ม นัยน์ตาสีเข้มที่ค่อนข้างโต ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อน่าจุมพิต ถึงแม้เค้าโครงหน้ายังมีความเป็นผู้ชายเหลืออยู่แต่ก็หวานชวนมอง .. น่าหลงใหล ร่างสูงนิ่งไป ตัวแข็งเป็นหินเมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีอะไรติดกายยกเว้นปลอกคออันเดิมที่เขาใส่ให้ ฮีชอลกะพริบตาปริบ ๆ มือสองข้างที่ยันไหล่ซีวอนอยู่เริ่มคลายตัว สะโพกนิ่มขยับเล็กน้อยเหมือนไม่รู้จะทำอะไรดี ใบหน้าสวยแดงระเรื่อขึ้นมาทีละนิดเมื่อความจริงค่อย ๆ ซึมซาบเข้ามาใส่สมอง
“ค...คุณ”ร่างสูงเสียงสั่นไปด้วยความช็อกค้าง ในหูก้องเสียงร้องของอีกคู่ ยุนโฮร้องเสียงดัง และแจจุงก็ร้องเสียงดังด้วยเช่นกัน ถึงขนาดได้ยินมาจากในห้องยุนโฮ ฮีชอลจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ขยับไปไหนก็ไม่ได้ หายใจแทบไม่ออก หัวใจเต้นตึกตักเสียจนกลัวว่ามันจะทะลุออกจากอก วินาทีต่อมาถึงได้สติ ฮีชอลรีบตาลีตาเหลือกลงจากตักซีวอนแล้วไปขนตัวอยู่อีกฝั่งของโซฟา หมอนอิงใบใหญ่ถูกเอามากอดไว้เพื่อบังส่วนที่เปล่าเปลือยท้าสายตา ซีวอนรีบหันมองไปทางอื่น ใบหน้าคมขึ้นสีจัด
“คุณ .. ซี ...วอน”ฮีชอลเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ ใบหน้าหวานหลบตาของอีกฝ่ายด้วยความเขินอาย มีเสียงเปิดประตูดังปัง ก่อนที่แจจุงจะวิ่งออกมาในสภาพเสื้อยืดตัวยาวถึงต้นขา กระดิ่งที่ติดปลอกคออยู่ส่งเสียงดัง ผมสีบลอนด์ขาวกับใบหน้าหวานแดงที่ระเรื่อไม่แพ้กัน ตามด้วยยุนโฮที่ตาบวมเป็นสีม่วงไปข้างหนึ่งเพราะโดนแมวต่อย
โทษฐานจ้องมากไปหน่อย แล้วก็โทษฐานกอดร่างคนไม่ปล่อยด้วย
“พี่ฮีชอล .. เราคืนร่าง”แจจุงบอกเสียงตื่น ฮีชอลพยักหน้าน้อย ๆ แจจุงรีบกระโดดมาซุกข้าง ๆ พี่ชายอย่างกับแมวที่กลัวอะไรจะมาทำร้าย ทิ้งให้เจ้านายสองคนทำหน้างุนงง ยุนโฮหรี่ตามองอย่างไม่ชอบใจ ว่าแล้วว่าทำไมไม่ถูกกับแมวตัวนี้
ถึงร่างคนจะน่ารักก็เถอะ
“นาย .. มาจากไหน”ซีวอนที่ยังอยู่ในโลกช็อกค้างถามเสียงเบา ฮีชอลหันไปมองแจจุงแล้วทำสีหน้าปั้นยาก เรื่องทั้งหมดนี้อธิบายยากมาก เพราะแม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นแมวไปได้ยังไง ร่างบางหันไปมองยุนโฮแล้วสั่งเสียงดุ
“ไอ้หน้าหมี ไปเอาเสื้อมาให้พี่ฉันสิ!!”
“อ้าว ..เฮ้ย ..”ยุนโฮอ้าปากค้าง แต่ก็วิ่งไปเอาให้ ตอนที่ไอ้ฟูกลายร่างนั่นก็เจ็บตัวพอแล้ว กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่ดี ๆ กลายเป็นคนเฉย ทั้งตัวไม่มีอะไรนอกจากปลอกคอ เขาก็แค่เผลอเอามือไปจับเอว .. แค่นั้นคนหน้าสวยก็โวยวายแล้วชกเขาจนตาบวม แล้วเจ้าตัวก็กระโดดลงเตียงหาเสื้อใส่แล้ววิ่งมาที่นี่แหล่ะ
ฮีชอลรับเสื้อยืดอีกตัวกับกางเกงขาสั้นมาใส่ เรียวขาขาวโผล่พ้นออกมาจนซีวอนเผลอมองตามน้ำลายแทบหก แจจุงมองตาเขม็งอย่างไม่ชอบใจ ยุนโฮเองก็จ้องกลับเหมือนกัน
“ผมก็ไม่รู้หรอกฮะมันเกิดขึ้นได้ยังไง”ฮีชอลเริ่มต้น พลางมองไปที่พื้นอย่างไม่กล้าสบตาใคร โดยเฉพาะเจ้านายของเขา ...สบตาแล้วใจก็เต้นทุกที แปลกชะมัด”ตั้งแต่เมื่อวานผมกับน้องก็ถูกจับใส่กรงเอามาขาย แล้ววันนี้พวกคุณก็มาซื้อน่ะครับ”
“คุณชื่ออะไรเหรอครับ”แต่คำถามของซีวอนกลับผิดคาด ฮีชอลเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ”ผมซีวอนนะครับ”
“คิม .. คิมฮีชอล ส่วนนี่น้องผมชื่อแจจุงฮะ”ร่างบางยิ้มน้อย ๆ อย่างอุ่นใจแล้วจับไหล่น้องชายเอาไว้ แจจุงหันไปยิ้มให้ซีวอนแล้วหันมาทำหน้าบูดใส่ยุนโฮต่อ คนหน้าหมีเห็นแบบนั้นก็หมั่นไส้เข้าไปอีก
แจจุงงั้นเหรอ ...
“ฉันคงจะไม่เชื่อถ้าทั้งวันฉันไม่ได้รบกับไอ้ฟูมา”ยุนโฮบ่นลอย ๆ แล้วเดินมาหยุดข้างซีวอน แจจุงหันขวับมา นึกถึงข้อพิพาทเรื่องชื่อที่อยากสื่อสารแทบตายขึ้นมาได้”แล้วนี่คงอธิบายว่าทำไมสองตัวนี้ไม่กินอาหารแมว”
“ไร้รสนิยมมากชองยุนโฮ!!”แจจุงทะลุกลางปล้องขึ้นมาจนยุนโฮสะดุ้งโหยง”กล้าดียังไงมาตั้งชื่อฉันเห่ย ๆ แบบนั้น แล้วพี่ฮีชอลเค้ายังมีชื่อที่ดี มีคนเลี้ยงที่ดี แล้วนั่นมันกรรมเวรอะไรของฉันล่ะต้องมาเจอคนเลี้ยงขี้เกียจ ลงพุง ปากห้อย หน้าหมีอย่างนาย”
“พูดแบบนี้ เฮ้ย”ยุนโฮเริ่มถลกแขนเสื้อ แจจุงลุกพรวดอย่างไม่ยอมแพ้ ฮีชอลทำท่าจะห้ามแต่ก็ไม่ทัน ทั้ง ๆ ที่ตอนปกติสองพี่น้องก็แรงด้วยกันทั้งคู่ แต่ดูเหมือนเพราะความเขินอายที่มีต่อซีวอนทำให้เขาระงับนิสัยนั้นไปได้ชั่วครู่”มีเรื่องกันเลยเหอะไอ้แมวปากเสีย”
“ฉันไม่ใช่แมวนะเว้ยไอ้หมี!!”แจจุงเองก็เหมือนกัน แต่ท่าทางนั่น ..ขู่เหมือนแมวไม่มีผิด ซีวอนกระตุกแขนเสื้อยุนโฮไว้ ฮีชอลเองก็เช่นกัน ทั้งสองทำท่าฮึดฮัดแต่ก็ยอมสงบศึกแต่โดยดี
“แล้วพวกคุณจะทำยังไงต่อไปล่ะ?”ซีวอนเอ่ยต่อ ท่าทางดูมีมาดนั่นทำให้แจจุงนึกชื่นชมขึ้นมา แล้วมองเพื่อนของซีวอน ... โห ฟ้ากับเหว ยุนโฮเห็นสายตานั่นก็ทำหน้าดุ ๆ กลับมาอีกที”ผมก็ไม่รู้ว่าถ้าคุณกลายร่างเป็นคนแล้วจะจบเลยหรือเปล่า”
“นั่นสิ ผมเองก็ไม่รู้”ฮีชอลทำสีหน้ากังวล ปลอกคอสีน้ำตาลสั่นเล็กน้อยเมื่อเจ้าตัวขยับเขยื้อน
“เมื่อกี้พวกนายคืนร่างตอนหกโมงตรงใช่ไหมล่ะ ไม่แน่ว่าอาจจะคืนร่างแมวอีกทีตอนหกโมงเช้าก็ได้”คำทำนายล่วงหน้าจากนักเขียนนิยายจินตนาการเลิศอย่างยุนโฮทำให้ฮีชอลหน้าเสีย ไม่อยากเป็นแมวครึ่ง ๆ กลาง ๆ ยุนโฮเมินไปทางอื่น ..
ถ้าเป็นแมวก็ต้องเลี้ยงไว้ ปวดหัว
“อยู่ที่นี่ต่อ จบ”แจจุงสวนขึ้นมาอีกรอบ”ยังไงพวกนายก็ซื้อฉันมาแล้ว”
“อ้าวเหรอ”ยุนโฮยักคิ้วทำสีหน้ากวนประสาท”ซื้อมาแล้ว .. ทำอะไรได้บ้างล่ะ”
พูดแบบนั้นไปพลางจ้องหน้าแจจุงไปพลาง สายตาเรียบนิ่งแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ กวาดมองขึ้น ๆ ลง ๆ ไปบนร่างผอมบางเหมือนผู้หญิง แจจุงชะงัก หน้าร้อนวูบวาบด้วยความโกรธและเขินอาย
“ลามก!!”
“ผมบอกรึยังว่าผมจะทำอะไรน่ะ คุณคิมแจจุง”เสียงกวนประสาทนั่นทำให้ร่างบางทำท่าฮึดฮัด อยากจะกระโจนไปข่วนหน้าหมีอีกซักสามสี่รอบ”อาจจะเป็นซักผ้า ทำกับข้าว ล้างจาน”
“หมีที่ไหนซื้อแมวมาล้างจาน!”
“ที่นี่แหล่ะ”
บทปะทะคารมณ์ของแมวจอมดื้อกับหมีจอมกวนประสาทยังดำเนินต่อไป ซีวอนหันไปมองฮีชอลที่นั่งเงียบ ใบหน้าอมยิ้มนิด ๆ เมื่อนึกถึงแมวสีส้มตัวเก่าที่ขี้อ้อนตัวนั้น ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้แล้วเอื้อมมือไปลูบหัวเบา ๆ อย่างอ่อนโยน ฮีชอลเงยหน้าขึ้นมา
“อยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้นะ จนกว่าจะเป็นคนเต็มตัว”ถ้อยคำอ่อนโยนทำให้หัวใจของฮีชอลไขว้เขวตาม ทำไมนะ ..ทำไมต้องใจเต้นกับผู้ชายด้วยกันเองแบบนี้ หวั่นไหวให้คนตรงหน้านี่เต็ม ๆ”ผมนุ่มเหมือนขนเลยนะ”
“เหมือนจะว่าผมเลยนะ..”ฮีชอลทำหน้าเบ้กับคำชม แล้วก้มหัวลงขอบคุณซีวอน”ขอบคุณมาก ๆ เลยนะฮะ”
“ไม่เป็นไรหรอก...”ซีวอนยิ้มกว้าง”ก็นายเป็นแมวที่น่ารักนี่นา”
ร่างบางหายใจสะดุด หน้าร้อนขึ้นมาอีกวูบ อดคิดแปลก ๆ ไม่ได้ว่าทำไมซีวอนปากหวานแบบนี้ .. แต่มันก็ยังทำให้เขินได้อยู่ดี
“ถ้าผมจะแสบก็อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ”ฮีชอลเริ่มจะต่อต้านบ้างเสียแล้ว ใครมันจะมายอมหน้าแดงอยู่คนเดียว ซีวอนลูบหัวสีส้มอีกครั้งแล้วปล่อยมือลงพลางหัวเราะ
“ก็คิดอยู่แล้วว่าคงจะเหมือนน้อง”
น้องแจจุงที่ว่าตอนนี้กำลังโวยวายอยู่กับยุนโฮในครัว ฮีชอลมองตามไปแล้วเผลอยิ้มออกมา ซีวอนเอื้อมมือมาจับคางร่างบางเชยขึ้น นัยน์ตาคมดูแผงไปด้วยความสนุกสนานปนเจ้าเล่ห์
“ยิ้มน่ารักดี”
“อย่ามาล้อเล่นน่า...”ฮีชอลตอบปัด ๆ แล้วสะบัดหน้าใส่ พลางลุกขึ้นจะไปหาน้องชายตัวเองในครัว แต่ก็โดนใครอีกคนคว้ามือไว้จนเซล้ม ร่างบางร่วงลงมานั่งบนตักของคนมากเล่ห์อย่างซีวอน จนความรู้สึกเขินอายเริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น
...ชเวซีวอนหล่อ
แต่ม่อ เจ้าชู้ ปากหวาน
คนแบบนี้แหล่ะที่คิมฮีชอลหมั่นไส้ !!
“ตอนเป็นแมวเรียกลูก...”ร่างสูงกระซิบใส่หัว มือก็ขยับมากอดเอวอย่างไวไฟ ไม่รู้ว่าทำไใปฏิกิริยาถึงจุดติดง่ายดายนัก ไม่ตะขิดตะขวงใจในการหยอกล้อกันเล่นทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายเป็นผู้ชาย หรือเพราะเขาถูกชะตาอีกฝ่ายตั้งแต่แรกพบ ตั้งแต่เจอกันในร้านขายสัตว์แล้ว ซีวอนโอบเอวฮีชอลแน่นขึ้น ร่างบางก็หน้าแดงขึ้นไปอีก ใจเต้นตึกตัก”ตอนเป็นคน ..เรียกที่รักนะครับ”
“ซีวอน .. ม่อชัด ๆ”เสียงใสปรามาสแล้วตีแขนที่โอบไว้แรงจนร่างสูงร้องโอ๊ย”เอามือออกได้แล้ว ฉันจะไปกินข้าว ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้วเนี่ย!!”
ว่าแล้วฮีชอลก็ลุกขึ้นจากตักของคนจอมเจ้าชู้อย่างซีวอนแล้วเดินจ้ำเข้าไปในห้องครัว ใบหน้าหวานแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย มองจากด้านหลังก็ดูเชิดดีอยู่หรอก ซีวอนหัวเราะและเดินตามเข้าไปด้วย ร่างบางเปิดประตูตู้เย็นเพื่อมองหาวัตถุกิบมาทำอาหาร ก็พอดีกับที่แจจุงวิ่งเข้ามาพอดี คนน้องทำหน้าเหม็นเบื่อหมีข้างนอกที่โดนเตะเข่าแก้เซ็งไปอีกที
“พี่ฮีชอล...”
“มา กินข้าวกัน พี่หิว”รอยยิ้มหวานจากพี่ทำให้แจจุงล้มเลิกความพยายามจะระบายอารมณ์เรื่องยุนโฮ เดินมาช่วยทำอาหารแทน ไม่เคยรู้สึกรักร่างคนเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต แจจุงจัดการหยิบของต่าง ๆ มาทำอาหารอย่างเชี่ยวชาญ เรียกเสียงบ่นอุบอิบจากคนที่เพิ่งเข้ามาในครัว
“เหมือนแม่บ้าน”
“บ่นอะไรชองยุนโฮ?!”แจจุงแยกเขี้ยวใส่ ยกตะหลิวยกใส่หน้ายุนโฮ ซีวอนที่เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยก็ได้แต่นั่งเท้าคางมองฮีชอลนิ่ง ๆ ร่างบางก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทำอาหารต่อไปอย่างสบายใจ
“ทำเผื่อด้วยนะครับ...”
“อื้อ เดี๋ยวจะทำเผื่อ”ฮีชอลตอบเสียงเบา ไม่กล้าหันมามองซีวอนจริงจังเสียที บรรยากาศช่างแตกต่างจากอีกฝ่ายที่ตีกันจะเป็นจะตาย ยุนโฮกับแจจุงยังคงทะเลาะกันอยู่แบบนั้นนั่นแหล่ะ
พอมื้อเย็นจบลงพร้อมกับสารอาหารครบถ้วนฝีมือคนสวย(ปกติเจ้าของบ้านกินแต่บะหมี่ เพราะถ้าทำก็กินไม่ได้) แจจุงก็จัดการขับไสยุนโฮไปล้างจาน และก่อนที่จะได้ล้างก็ปะทะคารมณ์กันอีกหนึ่งชุด บ้านที่เคยเงียบเหงา มีแต่ชายถึกสองคนเลยมีแต่เสียงเอะอะของคนกับแมวทะเลาะกัน ส่วนฮีชอลก็ทำท่าจะเดินหาที่นอนและเสื้อผ้าสำหรับตัวเอง ยังไม่กล้าปฏิสัมพันธ์กับเจ้าของบ้านตัวจริงเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไม ..เขินทุกทีที่พูดกัน นัยน์ตาสวยเหลือบมองนาฬิกาแล้วถอนหายใจ
คงไม่ต้องออกไปไหนแล้วล่ะมั้ง งานก็ตกงานกันทั้งคู่ ที่อยู่ก็กลับไปแล้วไม่มั่นใจว่ากลับไปจะเป็นแมวเหมือนเดิมแล้วทำอะไรไม่ได้เหมือนเดิมไหม ก็ไม่รู้ชีวิตวัน ๆ หนึ่งจะทำอะไรแล้ว ได้แต่รอวันที่จะกลับมาเป็นคนเต็มตัว ก่อนหน้านั้นคงต้องพึ่งบ้านสองคนนี้ไปก่อน ..
“คืนนี้จะนอนที่ไหน?”เสียงถามดังมาจนฮีชอลสะดุ้งโหยง ปลอกคอสั่นกรุ๊งกริ๊ง ร่างบางหันควับอย่างตกใจและเจอกับซีวอนที่ยืนมองอยู่อย่างสนใจแล้วส่ายหัวเบา ๆ เพื่อจะบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน”ไม่มีห้องให้นะ...”
“นอนห้องรับแขกก็ได้”ฮีชอลบอกตามตรง ไม่อยากรบกวนอะไรมากมาย แค่นี้ก็วุ่นวายกันพอแล้ว”แต่ตอนเป็นแมว ..ขอร้องเหอะ ช่วยอย่าให้อาหารแมวกินได้มั้ย”
“ครับผม”ลักยิ้มบุ๋มขึ้นสองแก้มของช่างภาพหนุ่ม ฮีชอลรู้สึกร้อนวาบที่ใบหน้าจนต้องหลบตาลงมองที่พื้นแทน ซีวอนมองตามกิริยาท่าทางนั้นอย่างเพลินตา”แมวกินรามยอนได้มั้ย”
“ไม่เคยลอง...แต่ลองก็ได้”ฮีชอลบอกเสียงเบา แล้วก็ต้องตกใจเมื่ออีกฝ่ายรวบตัวเข้าไปกอดแล้วซุกหน้าเข้ากับใบหน้าหวานเหมือนตอนที่ฮีชอลเป็นแมว ร่างเล็กตัวแข็งทื่อ หน้าร้อนยิ่งกว่าเดิมด้วยความอาย
“น่ารัก~♥”ซีวอนกระซิบเสียงนุ่มใส่อีกฝ่าย ส่วนใจก็ไปไวกว่าสมอง ร่างสูงจัดการหอมแก้มอีกฝ่ายด้วยความไวแสง”แก้มนุ่มจัง”
“ซ..ซีวอน..”คนถูกขโมยหอมแก้มอ้าปากค้าง มือเล็กตะกายหาทางดิ้นหลุด กลัวอยู๋ในอ้อมกอดนี้นานกว่านี้จะได้เป็นโรคหัวใจตายกันพอดี .. มันเต้นแรงมากไปแล้ว”ปล่อยเลยนะ!!”
“ไม่ปล่อยหรอก...”ซีวอนที่เป็นโรคแพ้ของน่ารักยิ้มส่งให้แล้วกอดแน่นกว่าเดิม”ที่รัก”
“อ้ะ .. อ่ะ...ปล่อยเถอะ”ฮีชอลได้แต่พูดจาติดขัด สมองรวนไปหมด ไม่เป็นตัวของตัวเอง โคตรหวั่นไหวถึงหวั่นไหวมาก บอกผมที ผมไม่ใช่คนที่จะมาชอบผู้ชายหล่อ ๆ ด้วยกันนะเว้ย อะไรกัน แง๊”ปล่อยได้มั้ยอ่า ...”
“เรียกผมว่าที่รักก่อนได้มั้ย”ซีวอนได้คืบจะเอาศอก เล่นมุกต่อไปที่มัดใจสาวนับไม่ถ้วนมาแล้ว ฮีชอลขยับตัวอย่างอึดอัด”นะครับ...”
“ปล่อยผมนะครับ ... เอ่อ .. ที่รัก”แก้มนุ่มขึ้นสีระเรื่อหนักกว่าเดิม ฮีชอลหลบตาอีกฝ่ายด้วยความเขินอาย ใจเต้นเป็นกลองรัวเพราะบทหยอดจากอีกฝ่าย ซีวอนมองภาพนั้นแล้วอมยิ้ม ยอมปล่อยอ้อมกอดที่รัดตัวฮีชอลไว้จนได้ ฮีชอลสะบัดตัวหลุดได้ก็จ้ำหนีไปเรื่อย ๆ อย่างไร้ทิศทาง ไม่รู้จะไปไหนดี ซีวอนเดินตามมาอีก
“นอนกับผมมั้ย”
“บ้าเหรอ .. ใครจะไปนอนกับคุณ”ฮีชอลตอบเสียงสะบัด พอควบคุมอาการเขินได้แล้วก็เกิดความรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาแทบจะทันที ถ้าหากคนที่พูดแบบนี้เก่งแสดงว่าเคยพูดแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งชีวิตทีผ่านมาฮีชอลเจอแบบนี้มาแล้ว พวกที่พูดคำว่ารัก ที่รักได้ง่าย ๆ จนมันกลายเป็นคำไร้ค่าที่เชื่อไม่ได้ว่าคนพูดรู้สึกแบบนั้นจริง”ผมจะนอนกับน้อง”
“เชื่อมั้ยว่าน้องคุณไม่ได้นอนกับคุณหรอก”ข้อเท็จจริงจากซีวอนทำให้ฮีชอลยอมแพ้ ร่างสูงยืนยิ้มให้อยู่ข้างหลังแล้วยื่นมือมาข้างหน้าเหมือนจะพาเจ้าหญิงส่งราชบัลลังก์”เชิญเลยครับ”
“อื้อ ... ก็ได้”ฮีชอลอยากจะบอกตัวเองอีกทีนะ ว่าเมื่อกี้ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ยอมใจอ่อนแล้ว ว่าจะดื้อด้านบ้าง ... แล้วทำไมถึงได้ยอมไปกับอีกฝ่ายง่ายแบบนี้นะ
คิมฮีชอลไม่ได้ใจง่ายนะ
ไม่ได้ใจง่ายจริง ๆ
“ห้องน่ะเก็บบ้างมั้ย!!”เสียงหวานตวาดแว้ดใส่ห้องเน่าหนอนของร่างสูง หลังจากที่แจจุงจิกยุนโฮให้พาเขามาดูที่นอน เพราะได้ยินว่าพี่ฮีชอลนอนกับซีวอนไปแล้วเรียบร้อย พี่ใครวะ ใจง่ายโคตร สุดท้ายไม่มีที่ถูกใจก็เลยมายืนจ้องห้องนอนยุนโฮแทน
“ก็นี่มันห้องผม!!”
“รกแม่งยังกะรังหนู อยู่ไปได้ยังไง ถ้ายังเป็นแบบนี้ในอีกห้าวันนายคงมีจะมีหนูเป็นเมีย”คำด่าจิกกัดและเจ็บแสบจากอดีตแมวขาวจอมข่วนนามคิมแจจุงจิ้มจึกไปที่หัวใจยอดชายนายยุนโฮ แจจุงยืนจังก้ากลางห้องเล็ก ๆ ที่เน่าสุด ๆ เพราะเจ้าของไม่ใส่ใจ”เก็บสิ กางเกงในน่ะซักบ้างก็ได้ จะให้แบคทีเรียบ่มเพาะจนจะเปิดฟาร์มได้เหรอไง!!”
“ครับ ..เอ่อ ..ครับ”ยุนโฮไม่รู้จะเถียงอะไรต่อดี ก็จริง ร่างสูงเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นเซ็ง ๆ ตามคำสั่งแมวตัวแสบ แจจุงจ้องมาด้วยสายตาบึ้งตึง ไม่น่ามาอยู่กับคนนี้เลย เข้าใจว่ามันเป็นนักเขียน แต่ทำไมนักเขียนแม่งต้องติสต์แดกงี้ด้วยวะ
“เคลียร์ห้องดิ่ เตียงน่ะไม่ได้มีไว้ให้สุมลูกน้ำยุงลาย”ก็ไม่เข้าใจว่าลูกน้ำยุงลายจะมานอนบนเตียงเขาทำไม แต่ยุนโฮก็ต้องเอาของออกให้หมด แล้วจัดการยัด ๆ ลงตะกร้ามุมห้องไปเพราะก็ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่นอนสุมบนเตียงน่ะซักหรือยัง”ดี!”
แจจุงกระทืบเท้าแล้วเดินไปเปิดแอร์ในห้อง ยุนโฮมองตามแบบงง ๆ สมองหมีประมวลไม่ทันว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อหลังจากนี้ ร่างผอมบางของคนตรงหน้ายามเงียบก็สวยดีอยู่หรอก ผิวขาวเผือดพอ ๆ กับพี่ชาย เอวที่เล็กเสียเหมือนผู้หญิง ผมสีบลอนด์ขาวที่รับกับนัยน์ตาโต ๆ จมูกโด่งรั้น .. ริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ...
“มองอะไรวะ!!”
แต่ก็มีแต่คำพูดที่ไม่ไพเราะทั้งนั้น นัยน์ตาคู่นั้นพอหันมาจิกก็น่ากลัวชิบเป๋ง
“เปล่า”ยุนโฮยักไหล่ให้ แต่ก็อดด่าตัวเองไม่ได้ที่คิดอะไรแปลก ๆ อยู่ในหัว”จะทำอะไรกับห้องผม”
“จัดห้อง”แจจุงตอบเสียงห้วน ร่างบางรื้อผ้าห่มสำรองออกมาจากข้างเตียงแล้วโยนใส่หน้ายุนโฮ”ไปไป๊”
“ไปไหน”หมีงงชั่ววูบ
“นอนนอกห้องดิ่ แมวจะนอน”ยืนยันจากคนที่พูดว่าตัวเองไม่ใช่แมวดังขึ้นมาหน้าตาเฉย ยุนโฮอ้าปากค้างจนดูอึนและมึนเมา แจจุงผลักยุนโฮออกไปแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงที่ดูราวกับไม่ใช่เตียงตัวเดิมเมื่อสลัดสมบัติมหาชาติบนนั้นออกไป นาฬิกาเดินถึงห้าทุ่มพอดี ยุนโฮได้แต่เกาหัวแกรก ๆ ได้แต่สงสัยว่าเขาโดนแมวยึดอำนาจตั้งแต่เมื่อไหร่
เอาวะ ... นอนข้างนอกก็เอา กูขัดแมวกูไม่ได้อยู่แล้ว
ยุนโฮเดินออกมาตามใจแมวตัวแสบ ปะเข้ากับซีวอนในชุดนอนเต็มยศ เพื่อนหมีมองเพื่อนม้างง ๆ ที่ไม่มีทีท่าของความทุกข์ใจอย่างที่ควรจะมี ซีวอนถือกล่องนมจากห้องครัวมาด้วยเหมือนจะเอาไปให้อาหารแมวตัวที่ห้อง
“ไหงหน้าเศร้างั้นวะมึง”เพื่อนม้าเปิดฉากทักทาย เพื่อนหมีถอนหายใจอย่างเศร้าโศก
“กูไม่มีที่นอน เชรี่ย”
“แมวมึงไล่อ่ะดิ่”ซีวอนซ้ำเติม ฟังดูสมน้ำหน้าไปด้วยแฮะ ... ร่างสูงมองประตูห้องที่ปิดไว้แล้วเสนอหนทางที่น่าจะเสี่ยงต่อความปลอดภัยของชองยุนโฮอย่างแรงกล้า”มึงก็นอนทับแม่งเลย รัดไว้ทั้งตัวก็ตื่นมาข่วนนายไม่ได้หรอก”
“ตอนเช้ากูคงโดนกรงเล็บข่วนสะบัด หน้าลาย”ยุนโฮเสริมให้ สายตาคมมองนมในมือซีวอนอย่างสงสัย”มึงไม่มีปัญหาเหรอ”
“ของกูเรียกทางสะดวก”ซีวอนยักคิ้ว แมวสีส้มตัวที่ห้องขัดใจเขาไม่ได้หรอก พอจะเถียงขึ้นมา .. ก็แค่ทำหน้านิ่ง ๆ หน่อยก็พูดไม่ออกแล้ว ที่จริงพอดูออกว่านิสัยคิมฮีชอลคงแสบเหมือนน้องชาย แต่แจจุงดันไปเจอคนซื่อบื้ออย่างยุนโฮถึงได้ปลดปล่อยขุมพลังที่แท้จริงออกมาได้มากกว่า แต่ฮีชอลดันเอาความเขินอายมากลบนี่สิ ถึงได้เกือบจะแสบแบบนี้ ..
น่ารัก~♥
“แมวแสบชิบหายอ่ะมึง แจจุงร้ายมาก”ยุนโฮระบายเหนื่อย ๆ อย่างคนที่ไม่รู้จะทำยังไงดี ซีวอนรีบเสนอคำแนะนำในแบบฉบับคุณชายชเวยอดเจ้าเล่ห์
“ก็ที่กูบอก มึงก็นอนกอดแม่งเลย ถ้ามึงไม่ทำมึงก็จะโดนอัปเปหิแบบนี้ตลอดไป ทำวันนี้แจจุงจะได้เข็ดไงมึง”เริ่มใส่ไฟให้ยุนโฮซวย แต่หมีก็คือหมี ยืนนิ่งคิดตามแล้วเห็นจริง”รัดให้แน่น ๆ นะเว้ย รับรองตบตีมึงไม่ได้หรอก”
“เออ ..ก็ดีนะ”ยุนโฮเห็นด้วยกับความคิด(เลว ๆ)ของซีวอนจนได้ ร่างสูงทำหน้าคิดต่อไปอีกตามเคย ซีวอนตบไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ แล้วเดินกลับห้องไปหาแมวของตัวเองตามเดิม คราวนี้เหมือนเขากับยุนโฮจะได้หมอนข้างใหม่กันคนละอัน อะไรแบบนั้น ร่างสูงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีแล้วเปิดประตูห้องตัวเองเข้าหา ฮีชอลที่นั่งรอเงยหน้าขึ้นมามอง ตาใส ๆ นั่นทำให้เอาซีวอนแทบจะอยากจะกระโดดกอด
“อ่ะ กินนม”ซีวอนยื่นให้ ฮีชอลก็รับมาแล้วก้มหน้างุด ๆ กินนมตามใจเจ้าของ ซีวอนทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ คนสวยแล้วเฝ้ามองอีกคนกินนมจนแมวเริ่มทำตัวนิ่งไม่ได้ ฮ๊ชอลมุดหน้าลงต่ำลงเรื่อย ๆ ด้วยความเขินอาย”ก้มหน้าแบบนั้นเดี๋ยวนมก็ไหลย้อนหรอก”
“แล้วมองทำไมล่ะ”สะบัดเสียงใส อยากจะแสบได้อย่างใจแบบแจจุงบ้าง แต่มาเจอคำพูดกับท่าทางนิ่ง ๆ แบบนี้ก็ทำอะไรต่อไม่ออก ..เลือดมันเต็มหน้า”ไปนอนไป”
“ก็ชอบนอนกอดแมว”ส่งไปอีกหนึ่งดอก ฮีชอลถึงกับสำลักนมออกมาแล้วหน้าแดงระเรื่อ ซีวอนยิ้มแล้วคว้านมออกมาจากมือเล็กแล้วเอาไปกินเองเสียแบบนั้น ร่างเล็กถลึงตามองใส่แล้วคว้าขวดน้ำมาดื่มล้างปาก ซีวอนโยนกล่องนมทิ้งลงถังขยะผงริมห้องไป แล้วก็ต้องหันมาเจอกับสายตาค้อน ๆ ของฮีชอลพอดี ร่างสูงยิ้มกว้างแล้วยื่นตัวเข้าไปกระซิบใส่หูร่างเล็กเสียงแผ่ว แต่คำ ๆนั้นทำเอาฮีชอลหน้าแดงไปถึงใบหู
“indirect kiss…”
“จะนอนแล้ว!!”รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายแหย่ให้เขินเล่น แต่ฮีชอลก็ยังคงเขิน ร่างบางสะบัดผ้าห่มคลุมตัวแล้วหันหน้าให้ผนัง ไม่อยากหันไปมองหน้าคนเจ้าเล่ห์ให้โรคหัวใจกำเริบ คนขโมยจูบทางอ้อมยิ้มน้อย ๆ แล้วเดินไปปิดไฟ ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนเตียง ทันทีที่ร่างของร่างสูงสัมผัสเตียง ฮีชอลก็เริ่มเกร็งขึ้นมาทันที
“อึดอัดล่ะสิ ...”อ้อมกอดอุ่น ๆ ทับลงมาที่เอว คราวนี้ทั้งหน้าทั้งตัวร้อนวูบวาบไปหมด จนฮีชอลรู้สึกสงสัยว่าระบบหมุนเวียนเลือดทำงานดีไปหรือเปล่า ร่างสูงหลับตาพริ้ม ทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นหมอนข้าง”อุ่นดี”
“ร้อน”ไม่สบายตัวจริง ๆ นะการกอดแบบนี้ แต่ก็ไม่กล้าขยับ ร่างสูงลูบผมนุ่ม ๆ ของฮีชอลอย่างเบามือ ทำเหมือนลูบขนแมว จนคนสวยที่เริ่มติดอาการของแมวพลิกตัวกลับมาซุกอีกฝ่ายตามสัญชาตญาณ มือเล็ก ๆ เกาะไปที่เสื้ออีกฝ่ายแล้วดึงไว้เหมือนเด็กอ้อนจนคนรุกฝ่ายแรกเองถึงกับเหวอ...
คุณชายชเวชักหน้าแดง ....
ฮีชอลยังคงซุกตัวเจ้าของอย่างมีความสุขโดยที่ลืมไปเลย ..ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นคน ไม่ใช่แมว
กลับไปหาคู่ทะเลาะข้ามโลกกันอีกห้องของยุนโฮกับแจจุง ยุนโฮหยุดยืนหน้าประตูอย่างหวั่น ๆ ต้องใช้เวลารวบรวมความกล้าอย่างสุดยอดกว่าจะตัดสินใจเข้าไปปฏิบัติการยึดเตียงคืนมาได้
เขาไม่ได้กลัวแจจุงนะ ไม่ได้กลัวจริง ๆ
“เตียงมึงนะเว้ย เชรี่ย”พยายามหากำลังใจแต่ก็ไม่ค่อยได้ผล ยุนโฮสูดหายใจลึก ๆ แล้วผลักประตูอย่างเบาที่สุดเหมือนกำลังปฏิบัติภารกิจสายลับ 007 ท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ จนดูโรคจิต ห้องของเขาที่เป็นของเขา บ้านนี้ก็ของเขา แต่ตอนนี้โดนแมวก่อกบฏยึดไปเสียแล้ว คนโดนยึดเตียงย่องมาหาคนที่ท่าทางจะเคลิ้ม ๆ แล้วรวบรวมความกล้าอีกอึดใจ ก่อนที่จะยกตัวแจจุงขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วล้มตัวลงนอนโดยที่กอดแจจุงไว้แน่น
“..อ๊ากกกกกกกกกก!!!”แจจุงโวยวายเสียงหลงเมื่อรู้ตัวว่าโดนอะไร ขยับไปไหนไม่ได้เพราะพละกำลังหมีมหาศาลสุด ๆ ยุนโฮเบ้หน้าเพราะแก้วหูรวดร้าวจากเสียงโวยของแจจุง ร่างบางดิ้นขลุกขลัก แต่ขาใหญ่ ๆ ของยุนโฮก็พาดร่างเล็กไว้ทั้งตัว”ยุนโฮ!!!!”
“จะเอาเตียงคืน”บอกสั้น ๆ แค่นั้นแล้วรัดอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก ฉากนี้ไม่ได้หวานเจี๊ยบ ..เพราะแจจุงกำลังจะขาดอากาศ แล้วคนหนึ่งก็ไม่รู้จักปราบแมวด้วยวิธีการทำให้เขิน มีแต่ขู่บังคับ”ไปนอนข้างล่าง”
“ไม่เอา!!”ร่างบางตวาดกลับเสียงหลงแล้วเอาเล็บข่วนแขนยุนโฮจนต้องคลาย ..ไม่อยากให้แจุงตายในอุ้งมือเขานะถึงได้ทำแบบนี้ ร่างสูงจัดการพลิกตัวคนที่นอนหอบแฮ่ก ๆ เข้ามาแล้วกดใบหน้าหวานเข้ากับอก แจจุงก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากดิ้นตะกุยตะกาย ยุนโฮก็เฉ้ย ...
“จะให้เตียงมั้ย”เหมือนจับคนกดน้ำ ยุนโฮดึงแจจุงออกมา คนสวยหอบฮั่กแล้วส่ายหัวรัว เรื่องอะไรใครมันจะยอม ยุนโฮถอนหายใจอีกเฮือก นึกสงสารเหมือนกันที่แจจุงโดนเขาแกล้งแบบนี้ เลยจัดการรวบตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดแบบสบาย ๆ ไม่ใช่รัดเสียจนขาดอากาศแบบครั้งก่อน”งั้นนอนด้วยกันแบบนี้แหล่ะ”
“อ...เอ่อ ...ไม่เอา!!”แจจุงทำท่าจะดิ้นอีกแล้ว แต่ยุนโฮกลับจ้องไปที่หน้าอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่ง ๆ ไม่หวานเยิ้มชวนละลายแบบซีวอนแต่ก็ทำให้แจจุงเงียบลงไปได้ ร่างบางก้มหน้ามุดลงแล้วยอมจนได้ ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายนักหรอก ..แต่คนที่ปราบแจจุงลงนี่สิ ใจเต้นไปเสียแล้ว
ไอ้ยุนโฮ มึงเป็นอะไร มึงใจเต้นทำไม !!!
เชรี่ยยย กูกำลังวิปริตทางจิตใจแล้วใช่มั้ยย ทำไมกูต้องใจเต้นให้คนที่ทำร้ายกูครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยล่ะโว๊ยยย ทำไม!!
เอ๊ะ .. หรือยุนโฮจะเป็น M ?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทำไมทุกคนต้องรอตอนคืนร่างหว่า รอให้หื่นกันล่ะเซ๊ กิ๊วววว
เม้นมาจากไหน เยอะม๊ากกกก ปลื้ม แอร๊ยยยยย
หนีไปแต่งเศร้าตั้งนาน ขอบคุณทีอาร่ากับปีโป้ปีโป้(Bo peep?)มาก แอร๊ย ที่ทำให้เค้ามีวันนี้ !!
อยากตอบคอมเม้น ..แต่ท่าทางจะไม่ไหวแฮะ *-*
แอบเห็นพี่เกรทคนแต่ง 2 IN 1 ปลื้ม คึ *-*
แอร๊ยยยยย (เป็นอะไรเนี่ยยย)
พี่ทิพ จ๊วบบ เม้นแรก ๆ อีกแล้ว *
สั้น ... เบื่อหน้า ไปหาด.ไป๊ บู่ =A=
อ่านเม้นแล้วปลื้มมาก เลยจัดการปั่นนรกสุดแสน อ๊ายยยยย สองวัน แอร๊ย
* หวัดสองพันเก้าเล่นงานหนูฮยอก TT
* อะไรก็เกิดขึ้นได้ ...ถ้ามีฟีโน่ 55 ยักคิ้วโอลิมปิก !!!
* pigma ทำเอาใกล้บ้า เผลอตัวเผลอใจไปนั่งวาดรูปเล่นตั้งนานก่อนแต่ง ได้รูปฮีที่มีคนบอกว่าเหมือนทึกมาหนึ่งอัน = =’
ความคิดเห็น