คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : House of Grave ......เคหาสถ์ในเงามืด
“ไม่ริหรอ่ะ... เ็มลันี้เป็นฝีมืออาวพื้นเมือเล์”
ธาราธารนึถึำพูที่เธอำไ้เลือนราอแม่้า...ในภาพนิมิประหลา “พวเามีวามสามารถในารประิษ์านศิลปะที่อ่อน้อย ่าาานศิลปะในยุลาทั่วไป” ประโยหลันี้เธอลอมาาำพูอเวียร์ึ่เป็นนัวิาาร้านศิลปะ
ำไ้ว่า เมื่อเธอเล่าถึภาพนิมิปริศนาที่เธอเห็นให้หนุ่มนรัฟั เา็อธิบายวามเป็นมาอนพื้นเมือเล์ให้เธอฟัร่าวๆ...
“สสัยเ็มลันี้ถูทำมาั้แ่ยุลา พอุสัมผัสมัน มัน็เลยพาุย้อนลับไปในยุลา เหมือนไทม์แมีน”
เสียอเวียร์ัแว่วมาในมโนสำนึอีรั้
“แ่ผมพูเล่นนะ ผมิว่าุหลับไม่เ็มอิ่มมาว่า เลยไปยืนหลับอยู่หน้าโรแรม ปิุ็ี้เาประำอยู่แล้วนี่”
ำไ้ว่าพูบ เา็หัวเราะเสียัล้อเลียนเธอ...แล้วเรื่อที่มาอเ็มลันั้น็เลือนหายไป ไม่ถูยนำมาเป็นประเ็นารสนทนาอีเลย
แ่ถึระนั้น ็ไม่มีส่วนไหนที่เวียร์ล่าวถึแม่ม…หรือว่าเวียร์ะเล่าไม่หม
เอาเป็นว่าเธอะ้อหาเวลาโทรศัพท์าั้นเาให้ไ้ในรั้่อ่อไป...
รถอสนิทหน้าบันไหิน ่อนที่นับรถะวิ่ลมาเปิประูรถให้อย่านอบน้อม มิเล้าวลารถอย่าส่าาม ระโปรผ้าเนื้อหนายาวลุมเ่าสีรีมอ่อนอหิสาวทำให้เธอูน่ารัราวับุ๊าระเบื้อที่แสนบอบบา ลมเย็นพัผ่านทำเอาผมยาวเลียบ่าสีำสะบัพลิ้ว
ธาราธารลารถามมา พร้อมสะพายระเป๋าล้อู่ใลมา้วย เธออยู่ในเสื้อแนุสีาวทับ้วยผ้าลุมไหล่ผืนบาสีำและระโปรยาวรอมเท้าสีเียวัน
วาสีำลับอหิสาวรู้สึพร่ามัวเมื่อเธอเยหน้ามอฤหาสน์ที่หันประันหน้าับเธอ...
ฤหาสน์สูสามั้นนี้่อ้วยหินสีน้ำาลเ้มแลูทึมทึบราวับป้อมปราาร ัวฤหาสน์เป็นสถาปัยรรมแบบฟื้นฟูโธิอันส่าามแ่น่าสะพรึลัว
ธาราธารรู้สึหวาหวั่นไม่ถูะาับที่นี่เป็นอย่ามา ลมที่พัมาพาเธอเย็นเยียบ หิสาวึเหลียวไปมอนอื่น
แ่ทว่า...ูเหมือนไม่มีใรรู้สึเ่นเียวับเธอ...
ธาราธารแหนหน้าึ้นมอบานหน้า่าั้นบนที่สลัลายอย่าอ่อน้อยาม รุ้วยระหลาสี เหมือนมีใรำลัมอเธออยู่...
“เป็นอะไรไปธาราธาร ูเธอหน้าีไปนะ”
มิเลเหลียวมาถามสีหน้าปิไม่มีทีท่าประหวั่นพรั่นพรึ สาวน้อยน่ารัเหลือบสายาไปมอนรับใ้ประำัวอเธอึ่ำลันระเป๋าลารถ ่อนะเหลียวไปหานาแบบสาวาวอิาลี
“ุลีน่าไม่รัเียที่ะพัที่นี่นะะ” มิเลถามอย่าสุภาพ ลีน่าเยหน้ามอัวฤหาสน์ วาอเธอายประายพึพอใเมื่อไ้ยลสถานที่
“เป็นเียริเสียมาว่า่ะ ันอบสถาปัยรรมแบบนี้ วนให้ันนึถึเ้าหิเ้าาย”
แ่ทำไมธาราธารลับระลึถึยุมืเล่า... ...
ยุที่วามน่าสะพรึลัวปลุมนภา เสียเพรียแห่วามายและมนราแห่ปีศาโอบล้อมไปทั่ว... ...
เสียเินอันเื่อ้าอายและหิวัยลานู่หนึ่ัึ้น
ทั้สอมีสีหน้าเียวันนั่นือเย็นาและไม่มีวามเป็นมิรเอาเสียเลย หิวัยลานเินนำมา่อน นามีผมสีทอเล้ารวบไว้้านหลัรท้ายทอยอย่าเรียบร้อย สวมุประโปรสีำประี ทำใหู้ลึลับ วาสีำอนามอมายัแผู้มาเยือนอย่าเยือเย็น
“พวเรายินีเป็นอย่ายิ่ที่ไ้้อนรับพวุ อเิทำัวามสบายประหนึ่ว่าเป็นบ้านอุ”
“นายท่านไม่อยู่ อาะลับมาเวลา่ำ” ายวัยลานศีรษะล้านพู เหลือบสายามอธาราธารวูบหนึ่ นหิสาวรู้สึนลุู่ ใบหน้าอเาผอมูบ สวมแว่นารูปวลม วาถมึทึ สูทที่สวมเป็นสีำสนิท แม้ะูเรียบร้อยแ่็น่าลัว
“อบุสำหรับาร้อนรับที่เป็นมิรยิ่รับ ุโยแลนา...ุเบาสเียน” ิมเอ่ยึ้นอย่ามีมารยาท ทั้ที่นี่เป็นาร้อนรับที่เย็นืและูอึอัอบล
ระหว่าที่นัธุริหนุ่มาวฮ่อยื่นมือไปสัมผัสับมืออนสอน ะนั้นมิเลอธิบายให้ธาราธารฟัว่า ุโยแลนาและุเบาสเียนเป็นแม่บ้านและพ่อบ้านเ่าแ่ทีู่แลที่นี่มานาน
วาอธาราธารเหลือบมอไปเห็นเ็ายมอมแมมนหนึ่ำลัยืนมอมาที่ะอเธออยู่ เ็น้อยยืนอยู่ใ้้นหลิวแห้รั แม้ะยืนมอาที่ไล แ่ธาราธารสัมผัสไ้ว่าวาู่นั้นไม่เป็นมิรเอาเสียเลย
ะที่ธาราธารำลัยับัวะถามว่าเ็นนั้นเป็นใร เ็าย็เินาไปเสียแล้ว...
ะเินทา้าวเ้าไปในฤหาสน์หลัให่ามทีุ่พ่อบ้านและุแม่บ้านนำทา
ทว่า...ธาราธารลับรู้สึไม่สบายใ และไม่อยาเหยียบย่าเ้าไป้าใน...
ทุย่า้าวที่เธอเหยียบย่ำ ราวับเธอำลัย่ำบนาศพ ในหูอเธออื้ออึไป้วยเสียรีร้อโหยหวนน่าสะพรึลัว...ภายในห้อโถให่ถูแ่อย่าเรียบหรูโอ่อ่า... แ่็น่าสะพรึลัวราวับย้อนไปในยุสมัยที่มืมน พื้นผนัเป็นหิน...ทำให้หิสาวรู้สึเยือเย็นึ้นมาับพลันราวับำลั้าวเินในุใ้ินทีุ่มันัโทษ
้าในนี้ทั้เยือเย็นและมืสลัว... ประหนึ่เป็นฤหาสน์เ่าแ่ที่วนะร้าแล้ว...
ทุน่าแยย้ายันเ้าพัในห้อพัที่เ้าอฤหาสน์ัไว้ให้ ธาราธารนึอยาวนมิเลมาอยู่ห้อเียวับเธอ แ่็ไม่ล้า หิสาวึ้อำใเ้ามาในห้อนอนว้า ประูไม้หนาเ่าแ่ปิามหลัหิสาวเมื่อเธอวาระเป๋าสัมภาระบนเีย
มิเลบอว่าะเินทาอพวเธอะ้าที่นี่ราวหนึ่อาทิย์
่าภาพสาวทรุายนั่บนเียสี่เสาอย่าระแวระวั...มอไปโยรอบ้วยแววาสัเ
ที่นี่แ่อย่าเรียบ่ายแ่หรูหราไม่น้อย ห้อว้าวาปู้วยพรมลายสวย หัวเียมีโมไฟแ้วริสัลั้อยู่ เฟอร์นิเอร์ส่วนมาทำาไม้และสลัลายเรียบ่ายูแ็ระ้า ผนับุ้วยวอลเปเปอร์สีน้ำเินำมะหยี่ประับลายไม้ นอานี้ยัมีระเบียเปิว้าหันไปทา้านหลัฤหาถส์ ธาราธารออแรผลัประูไม้รุระเ่าๆออไปอย่าบาเย็น ประูบานนี้่อน้าฝืพอสมวรเพราะไม่เยมีใรเปิมันมา่อน
ทันทีที่เปิประูสำเร็ หัวใอหิสาวห่อเหี่ยวลทันที...
แสาภายนอสาส่อเ้ามาอย่าอ่อนล้า...มีเพียสวนอันแห้แล้ที่ใบไม้แห้ร่วเลื่อนรา ้นไม้ไร้ใบยืน้นหนาทึบมีเพียิ่้านแแนูมืหมอ
ธาราธารัสินใปิประูลับมาและึผ้าม่านที่เ็มไป้วยฝุ่นหนามาปิทับอีั้น นึหวาลัวึ้นมาทันที
เสียเาะประูัึ้น ิรรสาวรีบถลาไปเปิประูทันที พบมิเลยืนอยู่
“โอ้โห...ห้อพัอเธอโอ่โถน่าูเลย” มิเลอุทานออมา
“เหมือนห้อนอนผู้ายมาว่า” ธาราธารอบ่นไม่ไ้
“เ้าอฤหาสน์นึว่า่าถ่ายภาพเป็นผู้ายละมั้... ห้อนอนันหวานแหววเหมือนห้อเ้าหิเลย เารู้ใันเสมอเลยนะ” มิเลพูพลายิ้มอย่าเลิ้มฝัน ธาราธารรู้ีว่ามิเลหลุมรัเ้าอฤหาสน์หลันี้...
“ันัอยาเอหน้าเ้าอฤหาสน์นี่แล้วสิ”
เป็นนที่น่าลัว...เยือเย็น... เหมือนับฤหาสน์ที่เาเป็นเ้าอ
“ัน็อยาให้เธอเอเาเหมือนัน...” มิเลยิ้มอย่าภาภูมิ่อนะมอเพื่อนรั “เาเป็นนัธุริระหว่าประเทศนัเียวนะ เธอน่าะเยเห็นเาามหนัสือพิมธ์ธุริ ริสิ...ธาราธาร เวลาหโมเย็นเป็นเวลาอาหารเย็นอที่นี่ เธอ้อลไปให้รเวลา้วยนะ นที่นี่เาเร่รัเรื่อเวลามา”
“อ้อ...รับทราบ่ะุหนู” ธาราธารอบรับอย่าอารม์ี “เธอะเ้ามา้าใน่อนไหม” ว่าแล้วหิสาว็หลีทาให้เพื่อนรั แ่มิเลปิเสธ
“เธอพัผ่อนเถอะ ัน็อยาพัเหมือนัน เอันเวลาอาหารเย็นนะ๊ะ” แล้วมิเล็โบมือลาและเินลับไปที่ห้อพัอัวเอึ่อยู่รริมสุอโถทาเิน
ธาราธารลับเ้ามาในห้อ แล้วล้มัวลนอนบนเียนุ่มสีาวสะอา เยหน้ามอฝ้าเพานที่แ่้วยสีปูนเปียำลอภาพสวนสวรร์อันาม่อนะล้อยหลับไปนานแสนนาน...
ในสวนอันมืมิและแห้แล้ พื้นถูทับถม้วยใบไม้แห้หนาหลายั้น เท้าเปลือยเปล่าาวีอหิสาวนหนึ่้าวย่าออมาท่ามลาหมอหนาสีเทาหม่น
วาอเธอสุสาวราววาวพร่าพราว อบาำ้ำและใบหน้าีันแลเห็นเส้นเลือที่ผิวเนื้อ ริมฝีปาแสเผยอรอยยิ้มหมอเศร้า... ผมอเธอปล่อยยาวนถึปั้นท้ายยิ่ับใบหน้าใหู้ีัเ้าไปอี หิสาวผู้นั้นสวมุระโปรยาวรพื้นสีาวหม่น...
“มาสิ... ันรอเธออยู่... ...”
เสียอเธอเย็นเยียบน่าสะพรึลัวนเสียวลึไปถึแผ่นหลั วาู่นั้นน่าหวาหวั่น ไม่อาทราบไ้ว่าำลัพูับใรอยู่
ลมเย็นระลอหนึ่พัผ่าน วานั้นแผเพลิไฟสีแ้าราวับวาปีศาที่ั่วร้าย!
ธาราธารผุลุึ้นาเีย เธอเหลียวไป้าน้า พบเาอัวเอสะท้อนลับมาาบานระสู ...ภาพหิสาวใบวามฝันยัิา ไม่สามารถลบเลือนไ้
ผู้หินนั้นอีแล้วสินะ... หิสาวปริศนาที่ามรบวนเธอในฝันแทบทุ่ำืน!
หิสาวรู้สึถึสายลมแผ่ว่อยๆโยไปทั่วห้ออย่าเยือเย็น...ทั้ที่ประูหน้า่าปิมิิ
ธาราธารรีบระโลาเียทันที เธอว้าโทรศัพท์มาูเวลาพบว่าไ้เวลาอาหารเย็นแล้ว หิสาวรีบวิ่ไปหวีผมให้เรียบร้อยที่โ๊ะเรื่อแป้ ่อนะเปิประูอย่าเร่รีบ
เมื่อมาถึที่ห้อรับประทานอาหาร หิสาวพบทุนรอเธออยู่ที่โ๊ะอาหารแล้ว พร้อมับนาฬิาีบอเวลา 18.00 นาฬิาพอิบพอี ุแม่บ้านมอหิสาวอย่าำหนิ แ่ธาราธารแล้ทำเป็นไม่ใส่ใ หล่อน้าวไปนั่รเ้าอี้้ามิเล ทว่า...ร้ามับเธอือิมึ่มอมา้วยรอยยิ้มำัน
เหลือบไปเห็นลีน่านั่้าๆเาอย่าส่าามราวับถูฝึฝนมารยาทบนโ๊ะอาหารมาอย่าี
ที่หัวโ๊ะว่าเปล่านั่นหมายวามว่าเ้าอฤหาสน์ยัไม่ลับมา
สำหรับทีมานนอื่นๆที่เินทามา้วย...ธาราธาราว่าไม่ไ้รับอนุาให้ร่วมโ๊ะอาหารมื้อนี้แน่ เธอนึพลาสัเใบหน้าเรียบรึมูเ้าระเบียบและเ้าี้เ้าารอุแม่บ้านผู้ลึลับ
“ทำไมเธอมา้าั” มิเลึ่นั่้าๆธาราธารถาม
“ันเผลอหลับไปน่ะ” ธาราธารอบ่อนะับมีและส้อมอัวเอ อาหารเย็นมื้อนี้เริ่ม้นอย่าเียบเียบ้วยสลัผัส ธาราธารเี่ยใบผัเหี่ยวเาในานสลัอัวเอ หิสาวมอูนอื่นเริ่มรับประทานอย่าเป็นระเบียบเรียบร้อยราวับเ็อนุบาลที่อยู่ภายใ้ารวบุมแสนเ้มวอุแม่บ้าน
ไม่มีใรล้าพูอะไรแม้แ่ำเียวนอาเสียส้อมระทบานที่ัอย่าเรใ
ธาราธารใ้ส้อมัใบสลัึ้นมาพอำ หิสาวไ้ลิ่นเหม็นเน่านอยาะอาเียนาใบสลั เธอวาส้อมลับลบนานอีรั้ แล้วลอบถอนหายใอย่าแสนทรมาน
เธอำลัะระิบบอเพื่อนสาวาวฮ่อ แ่เมื่อเห็นุแม่บ้านับ้อมออยู่้วยสายาำหนิ หิสาวึ้มหน้าุอยู่ที่เิมใ้ส้อมเี่ยสลัในานไปมา รู้สึพะอืพะอมับลิ่นเหม็นเน่า
ะนั้นเอที่ปลายส้อมสัมผัสถึวัถุแ็ระ้าที่แอบ่อนในานสลั
ิ้วอธาราธารมวเ้าหาันทันที หิสาวบรรใ้ส้อมเี่ยเศษผัมะเือเทศ และแวาที่บัวัถุนั้นออ ่อนที่วาอเธอะเบิว้า้วยอารามใ วามรู้สึสะอิสะเอียปนสยสยอเพิ่มึ้นทวีูนส้อมและมีในมืออเธอเลื่อนหลุลามือระทบบนาน
วาอหิสาวมอวัถุที่ออยู่ในานสลัอเธอ...นั่นือศีรษะอสัว์นิหนึ่!
เนื้ออมันเป็นสีเียวเน่าเหม็นอนไไป้วยหนอนสีาวยั้วเยี้ย เศษนยัิามใบหน้า
วาสีเหลือเหลือลานอมันเม้นมอหิสาวนิ่
ะโหลแมวนั่นเอ!
อ้าอิ
ฤหาสถ์ามภาพ ือปราสาทาประเทศสเปน ในเมือ Cantabria มีื่อว่า Palacio de Sobrellano
ึ่สร้าึ้นในปี 1888 โย Joan Martorell เป็นปราสาทอท่าน Marquis of Comillas
น่าเสียายที่ท่าน Marquis of Comillas ผู้นี้สิ้นใไปเสีย่อนที่ปราสาทะสร้าเเล้วเสร็
ผู้เียนรู้สึอบปราสาทสไล์ฟื้นฟูโธินี้มา
เพราะรับที่ินนาารไว้ทุอย่า ทั้บรรยาาศโยรอบ
ึอหยิบยนำภาพปราสาทนี้มาเป็นฤหาสน์ามินนาารอเรื่อนี้
อบุภาพเเละ้อมูลีๆ า
http://www.spain.info/ven/otros-destinos/comillas.html
อบุแหล่้อมูลที่ใ้ไ้ลอาลเเม้ะเป็นภาษาสเปน็เหอะ -*-
wikipedia.com
ความคิดเห็น